Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Ανάρτηση 72/2013 [συνεχιζόμενη από την προηγούμενη*, θεωρητική, Αριστερή, σοσιαλδημοκρατική] - Ολίγα τινά για τον ιστορικό ρόλο της Σοσιαλδημοκρατίας…


{* - την προηγούμενη ανάρτηση μου θα τη βρείτε εδώ}...

***************************
Αντί εισαγωγής:
Περί σοσιαλδημοκρατίας, λοιπόν, το ανάγνωσμα. Είπα μερικά πράματα στην προηγουμένη ανάρτηση μου [στο σημείο 8] και θα το συνεχίσω για ακόμα λίγο σήμερα…

*****************************
Η σοσιαλδημοκρατία έπαιξε το δικό της ιστορικό ρόλο [κατά περιοχή] στην ανάπτυξη και εδραίωση του Αριστερού και Κομμουνιστικού κινήματος. Ας μην ξεχνάμε ότι σε κάποιες χώρες όπως στη Ρωσσία και τη Βουλγαρία οι πρόδρομοι των μετέπειτα Κομμουνιστικών κομμάτων εμφανίστηκαν με την ονομασία  “Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα”. Πέραν τούτου επί εποχής Λένιν [στη Ρωσσία] οι Αριστεροί Εσέροι επέλεξαν να συνταχτούν με τους Μπολσεβίκους κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση…

Επίσης σε μερικές από τις χώρες του πάλαι ποτέ “υπαρκτού σοσιαλισμού”, τα Κομμουνιστικά Κόμματα κατέκτησαν την εξουσία [με το πέρας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου] μέσα από Συμμαχίες ή Μέτωπα με άλλα Αριστερά [με σοσιαλδημοκρατική φυσιογνωμία] κόμματα, όπως ας πούμεν, στη Βουλγαρία, την Τσεχοσλοβακία, την Πολωνία, την Ανατολική Γερμανία, ασχέτως του αν μετά σε κάποιες χώρες [Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία] το καθεστώς μετεξελίχτηκε σε μονοκομματικό…
Επιπρόσθετα να αναφέρω ότι στη σημερινή Βουλγαρία το λιλιπούτειο [σήμερα] Κομμουνιστικό Κόμμα συμμετέχει [μαζί με 4-5 άλλα μικρά Αριστερά κόμματα] στον εκλογικό συνασπισμό “Συμμαχία για τη Βουλγαρία”, ο οποίος συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του μεγαλύτερου Αριστερού κόμματος της Αντιπολίτευσης, του Σοσιαλιστικού Κόμματος.
Ο πλουραλισμός και η πολυφωνία στο χώρο της Αριστεράς αποτελούν πλέον μια πραγματικότητα και σίγουρα είναι απότοκο της πολυπλοκότητας των κοινωνικών διαστρωματώσεων… Γι’ αυτό και η ενότητα δράσεων πρέπει να επιδιώκεται μέσα από την αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας   

Να διευκρινίσω ότι όταν μιλώ για σοσιαλδημοκρατία εννοώ την Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία που έχει ως στόχο τον Σοσιαλισμό, κι όχι τη Δεξιά Σοσιαλδημοκρατία που περιορίζεται [κι αυτό μόνο άμα το επιτρέπουν οι οικονομικές συνθήκες] καθιερωση ενός κοινωνικού [αστικού] κράτους. 
[Δεν θα σταθώ εδώ στο κομβικό ερώτημα αν ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός θα πραγματωθεί με Επανάσταση ή μέσα από Μεταρρυθμίσεις, δεν είναι της ώρας. Τούτο είναι κι ένα ζήτημα που στέκει για συζήτηση με τον παρέα τον Λινό, κάτι που θα κάνουμε άμα καταφέρουμε και διοργανώσουμε καμιά «σπονδή στον Διόνυσο»]… 

Η Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία έχει να παίξει και σήμερα σημαντικό ρόλο. Βασικά μπορεί να συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στη ριζοσπαστικοποίηση προς τα Αριστερά ή έστω στη συγκράτηση στην Αριστερά των μικρομεσαίων στρωμάτων. Να αναπτύξει ανάμεσα σ’ αυτόν τον κόσμο τη σοσιαλιστική προοπτική, στη βάση όμως της δικής τους ιδιαίτερης κοινωνικο-ταξικής αντίληψης, γι’ αυτό και μεγάλη σημασία προς αυτή την κατεύθυνση έχει να παίξει και το Κομμουνιστικό Κόμμα [εκεί που υπάρχει], ή η σωστή ιδεολογική δουλειά…  Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που οι αριστερές σοσιαλδημοκρατικές αντιλήψεις, βρήκαν ευρεία αποδοχή και αναπτύχτηκαν [και καλά κρατούν] στην Κύπρο, μια κι εδώ κυριαρχούν τα μεσαία στρώματα. [Η εργατική τάξη με τη στενότερη της έννοια είναι περιορισμένη. Δεν έχουμε βιομηχανικούς εργάτες, ή μεταλλωρύχους, ενώ οι κτιστάες είναι και ολίγο τι ελεύθεροι επαγγελματίες στον ελεύθερο τους χρόνο και “καπαλιτζιήες”]…
Ο βασικός πολιτικός φορέας που εκφράζει σήμερα τα συμφέροντα αυτών των στρωμάτων και γενικότερα των εργαζόμενων [με τη ευρύτερη τους έννοια του όρου] είναι το ΑΚΕΛ. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να ΜΑΣ παραξενεύει που το ΑΚΕΛ εκφράζει σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο αυτές τις αριστερο-σοσιαλδημοκρατικές ιδέες και προσεγγίσεις. Κι αυτό αποτελεί μια πραγματικότητα που διαμορφώθηκε αντικειμενικά [κι όχι υποκειμενικά γιατί έτσι το αποφάσισαν κάποιοι] μέσα στις συγκεκριμένες ιδιαιτέρες κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες της Κύπρου. Καθορίστηκε κύρια από την ύπαρξη μιας μεγάλης μικρομεσαίας τάξης αποτελούμενης από αγρότες, βιοτέχνες, μικροεπιχειρηματίες με οικογενειακές επιχειρήσεις, ελεύθερους επαγγελματίες [γιατρούς, δικηγόρους, λογιστές, μηχανικούς], δημόσιους υπαλλήλους, τραπεζικούς…
Φυσικά ιδεολογία του Κόμματος σύμφωνα με το Καταστατικό του είναι ο Μαρξισμός - Λενινισμός. Προφανώς γι’ αυτό κι έχει μια τόσο μεγάλη ιδεολογικοπολιτική διαφορά από τα σοσιαλδημοκρατικά και σοσιαλιστικά κόμματα της  Ευρώπης… Ποτέ το ΑΚΕΛ ΔΕΝ παραιτήθηκε ή ΔΕΝ αναίρεσε  τον στρατηγικό στόχο του που είναι ο Σοσιαλισμός – Κομμουνισμός!
Όμως προσωπικά πάντοτε έλεγα ότι αν υπήρχε περιθώριο δημιουργίας και εδραίωσης ενός “ορθόδοξου” Κομμουνιστικού Κόμματος, αυτό θα γινόταν προ καιρού.  Έχω την άποψη ότι η κοινωνική βάση ενός τέτοιου κόμματος θα είναι πολύ περιορισμένη. Αν όμως κάποιοι πιστεύουν ότι ωριμάσαν πλέον οι συνθήκες, ή/και ότι η τωρινή συγκυρία τώρα το επιτρέπει ή το απαιτεί, ας τολμήσουν αυτό που έχουν και κατά νουν.
Εγώ απλώς θα πω ότι τις επαναστάσεις για οργανωμένο και συγκροτημένο μετασχηματισμό της κοινωνίας  δεν τις κάνουν από μόνοι τους οι λίγοι και οι εκλεκτοί, αλλά απαιτείται η μαζική συμμετοχή του Λαού.
Επίσης  η Σοσιαλδημοκρατία στην Κύπρο δεν χαρακτηρίζεται από αντικομουνισμό, γι’ αυτό και οι συνεχείς αναφορές σε «ρεφορμιστές» και «οπορτουνιστές» μόνο θυμηδία προκαλούν και αποστάσεις μεταξύ εν δυνάμει συνοδοιπόρων… 

Anef_Oriwn
[ένας φιλοκομμουνιστής αριστερός σοσιαλδημοκράτης]
Τρίτη 16/4/2013

9 σχόλια:

arxiepiskopos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
arxiepiskopos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Anef_Oriwn είπε...

Άσχετο:

“Ο αλουπός εχώννετουν, αλλά ο νούρος του εφαίνετουν”! Τελικά το Ανώνυμο ΒΛΗΜΜΑ που έμπαινεν τζιαι λάλεν ΜΑΣ τις γνωστές βλακείες του, ήταν ο [Arxiepiskopos] Μαϊμού-ννας! Εν πολλά αρρωστημένος τελική! Δυστυχώς για λλόου του η επιστήμη σηκώνει τα “Χέρια Ψηλά”, όπως φωνάζει και ο γνωστός Αναστασιαδικός Χατζιηγιάννης!

Woofis είπε...

Όσον περνά ο τζιαιρός παγιώνεται στο μυαλό μου ότι ο πραγματικός κομμουνισμός όπως τζιαι ο ατόφιος καπιταλισμός ΔΕΝ είναι εφαρμόσιμοι με τα χαρακτηριστικά που έσιει το ανθρώπινον είδος σήμερα. Ο κομμουνισμός απαιτεί ουσιαστικά να αφεθείς πλήρως τζιαι με πλήρην εμπιστοσύνην σε μια συλλογικήν τζιαι οϊ ατομικήν θεώρησην του "ορθού δρόμου" ενώ ο καπιταλισμός απαιτεί αδιάφθορους θεσμούς σε συλλογικόν επίπεδον που πηγάζουν που έναν αδιάφθορον - συμφεροντολογικά - εγώ. Διότι ο στόχος εν κοινός τζιαι έννεν ούτε ο κομμουνισμός ούτε ο καπιταλισμός αλλά η προσωπική τζιαι κατά προέκτασην η συλλογική ευτυχία.
Τωρά αν εξελικτικά τα εγωιστικά μας γονίδια προσαρμοστούν σε μιαν νέαν ισορροπίαν όπου η ατομική ιδιοκτησία (αρχίζοντας που το σώμαν μας) τζιαι η εγωιστική/ ατομική θεώρηση της πραγματικότητας εννά παραμεριστούν για έναν απροδιόριστον αρχικά κοινόν καλόν, έναν που τα θκιό εννά επικρατήσει ολοκληρωτικά τζιαι με τον ορθόν τρόπον.
For the record, η σύγκρουση των θκιό μου γιων για το τι εν "δικόν τους" άρχισεν πολλά πριν (τζιαι είμαι σίουρος) τους δοθεί τέθκοια διδαχή ή επιρροή που οτιδήποτε στο εξωτερικόν του περιβάλλον τζιαι σε ηλικίες απίστευτά πρώιμες (κάποιων μηνών). Η απαίτηση της "ιδιοκτησίας" κοινώς εν εξόχως "γονιδιακή". Τζιαι έναν που τα μεγαλλίττερα εμπόδια για να ξεπεραστούν τα σημερινά προβλήματα.

Disdaimona είπε...

Γούφι, το γεγονος πως οι γιουδες σου μαλλώνουν για το ποιου ειναι τα παιχνιθκια, δεν εσιει να κάμει με το "φυσικό αισθημα ιδιοκτησίας" ουτε εσιει να καμει με τον Καπιταλισμό.

Εσιει να καμει με τη φυσιολογικη για την παιδική και την ωριμη ηλικία οριοθέτηση του "χωρου" του καθενός μεσα απο τον οποίο ο καθενας αναγκαστικά δομει το "εγω" του κάτι το οποίο δεν μπορεί να επιτευχθεί εκτός του υλικού ή ζωικού "βασιλείου". Μια έκφραση αυτης της φυσιολογικής αναγκης ειναι οι ανθρωπινοι δεσμοί μεσα στο οικογενειακο περιβαλλον - δηλαδη μεσα στο περιβαλλον όπου ενα μωρό, θα θεσει στον ρολο του καθρεφτη τον ενηλικα γονιο - για να φτασει στην αυτοεπιγνωση ότι ειναι ξεχωριστον ον.

Ο Καπιταλισμός εν άλλο πραμα - τζαι βασιζεται στην στερηση και οχι στην εξασφαλιση των απαραιτητων ορων για μια υγιη κοινωνικοποίηση.

Εσυ ξεκινας που το δεδομενο πως ολοι εχουμεν ιδιοκτησια και αρα αυτο δεν μπορουμε να το ξεπερασουμεν. Δεν ξεκινας απο την αληθκεια πως η πλειοψηφια των ανθρωπων σε αυτον τον πλανητη δεν κατεχουν καμια ιδιοκτησια περαν απο την ικανοτητα τους να πουλουν το σωμα τους για ενα μισθο και ενα πιατο φαίν.

Ο σοσιαλισμος δεν αναιρει καθολου το "ιδιοκτησιακο" καθεστως ετσι οπως το θετεις εσυ. Οτι ο καθενας εσιει τον δικο του χωρο, τα δικα του δικαιωματα στην αγορα, την καταναλωση και την κατοχη.

Από εκει και περα, ο σοσιαλισμος εξασφαλιζει το δικαιωμα και των θκυο σου γιουδων ότι στην περιπτωση που εσυ αντι να φυλαεις για να τους εξασφαλισεις μιαν περιουσια, θελεις να τα τρωεις π.χ στα ταξιθκια, εν θα μεινουν μεσα στους πεντε δρομους. Ο σοσιαλισμος αναγνωριζει στον καθε άνθρωπο την αυθυπαρξία του απεναντι στη ζωη.

Ή τουλαχιστον αυτο πρεπει να καμνει.

QQQ είπε...

Με βάση το επιχείρημα σου φίλε, λάθος θα ήταν και ότιδήποτε συνεταιρικό. Και όμως βλέπουμε πολλούς συνεταιρισμούς να δουλεύουν μια χαρά.
Επομένως μήπως η απαίτηση ιδιοκτησίας προπαγανδίζεται για ευνόητους λόγους και ερμηνεύεται εσκεμμένα;

Η ανάγκη για ιδιοκτησία είναι ένα ένστικτο που έχει να κάνει με την ανασφάλεια, γι' αυτό και εκδηλώνεται από την παιδική ηλικία. Αν το ψάξεις λίγο θα δεις ότι υπάρχει από τις πρώτες ώρες της γέννησης. Το βλέπεις στο κλάμα του μωρού μόλις βγει από τη μήτρα. Η ανασφάλεια το υποχρεώνει να κλαίει από φόβο. Μόλις το πάρεις αγκαλιά συνήθως ησυχάζει γιατί νιώθει ασφαλές.

Αυτή η ανασφάλεια σε μεγαλύτερη ηλικία εκδηλώνεται με τη μορφή ανάγκης για ιδιοκτησία. Αλλά πως να ικανοποιηθεί; Με το να γίνεται αποδεκτή κάθε απαίτηση (χούι) του καθενός μας που τον έκανε να νιώθει ασφαλής; Όχι φυσικά. Διότι υπάρχουν κι' άλλα ένστικτα που θέλουν μαζί τους ανθρώπους να "μοιράζονται" κάποια πράματα. Που πάλι έχουν να κάνουν με την ανασφάλεια. Οπότε τί κάνουμε; Σαν να πούμε τα παιδιά σου από το ένστικτο της ιδιοκτησίας και το ένστικτο της παρέας (συμμαχίας) μεταξύ τους, ποιό θα προωθούσες εσύ;

Anef_Oriwn είπε...

Τελικά η συζήτηση πήρε άλλους δρόμους, εκτός θέματος, σήμερα: περί της ανθρώπινης φύσης και την «απαίτηση της για “ιδιοκτησία”» και περί των γονιδίων…
Ας είναι όμως… Έτσι δόθηκε και η ευκαιρία να συμφωνήσω και σε κάτι με την Disdaimona [μ’ αυτά που είπε πιο πάνω! :) … 
Χάσαμε όμως τον Fristuti, ρε gamoto…

Woofis,
Σκέφτηκες καμιά φορά ότι το αίσθημα ή το ένστικτο της ιδιοκτησίας [και της κατοχής] να μην είναι “γονιδιακό”, αλλά να συντηρείται και να αναπαράγεται από το κοινωνικό μας περιβάλλον;
Α, κι αν δεν διάβασες [ακόμα] το βιβλίο του Ένγκελς “Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους”, θα ΣΟΥ εισηγούμουν να δοκίμαζες να το (δια)πράξεις. Προσωπικά σκέφτομαι, τώρα που είμαι αθκειασάρης, να το ξαναδιαβασω! Και για να σε ενθαρρύνω θα ΣΟΥ πω ότι ο Ένγκελς ήταν γιος εργοστασιάρχη!

Για να πούμε όμως και μια κουβέντα για το θέμα της ανάρτησης μας, δηλ. τη Σοσιαλδημοκρατία, να αναφέρω ότι σχετικό με το θέμα μας είναι και το τελευταίο post της Disdaimonaς, που έχει τίτλο “Καθήκοντα της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας” – link: http://disdaimona.blogspot.com/2013/04/blog-post_5351.html

Ανώνυμος είπε...

Stelios papalangi

σκόρπια σχόλια.
Εμπειρικά στη κύπρο, δεν αποδυκνείεται ότι το ένα κόμμα ψηφίζουν εργάτες και το άλλο κεφάλαιο.... Υπάρχει μια γενική τάση - αλλά εργαζόμενοι ψηφίζουν από όλα τα κόμματα.... και το κεφάλαιο επίσης


Τωρά η σοσιαλδημοκρατία ...η δεξιά.... Εκάμεν ένα μεγάλο συμβιβασμό τζαι έδωκεν σε κάποιες χώρες , σε μια γενια (καμια 30ρκα χρόνια) μια αρκετά αξιοπρεπή ζωή. Είπεν στο κεφάλαιο καλά εμείς υποσχόμαστεν ότι δεν θα κάμουμε επανάσταση (γιατί είδετε ίντα να μπου να πάθετε αν κάμουμε) αλλά τζαι σεις κανονίστε να πκιερώνεται το κόσμο... Ε, τζαι εδούλεψεν για μερικές δεκαετίες.... Όταν αλλάξαν οι συνθήκες , το κεφάλαιο επιτέθηκε πλέον βίαια και οι σοσιαλδημοκρατες υποχωρήσαν άτακτα... Είχαν τζαι πάντα τη δικαιολογία ότι ο υπαρκτός ήταν χειρότερος.... Τωρά πλέον , δεν έχουν τίποτε να προσφέρουν....

τωρά για τη κουβέντα που άνοιξεν ο φίλος ο γουφης.... Προφανώς οι υλικές συνθήκες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τα πιστεύω....

Αλλά όχι εξ ολοκλήρου.... Εν πολλές συνεργατικές ή συλλογικές προσπάθειες (είτε σε επίπεδο εργοστασίου, χωρκού είτε ολόκληρης χώρας) που τα εκάμαν μάτσιες... Που εδημιουργήσαν δηλαδή διαφορετικές υλικές συνθήκες αλλά το αποτέλεσμα ήταν εξίσου αποτευγχιμένο...

Βεβαίως.... σημαντικό είναι να κάμνουμε ακριβώς την ίδια ανάλυση, με ακριβώς τα ίδια εργαλία στις περιπτώσεις που ας πούμε ότι "δεν μας συφέρει" ;-)

Anef_Oriwn είπε...

Steliε Papalangi,

Προφανώς θέλεις να γράφεις με χιούμορ, όπως φυσικά ΕΣΥ το αντιλαμβάνεσαι. Όμως δεν νομίζεις, ότι η διατύπωση ΣΟΥ «Είπεν στο κεφάλαιο καλά εμείς υποσχόμαστεν ότι δεν θα κάμουμε επανάσταση (γιατί είδετε ίντα να μπου να πάθετε αν κάμουμε) αλλά τζαι σεις κανονίστε να πκιερώνεται το κόσμο...», είναι άκρως μεταφυσική;