Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

Ανάρτηση 45η (ακτιβίστικη, γυναικεία και πεζοπορική) – ΑΠΑΝΕΜΙ: 30/11/2008 - Πορεία ενάντια στη βία σε βάρος των γυναικών!

Την ερχόμενη Κυριακή 30 του μηνός (τελευταία μέρα και του μήνα Νοέμβρη) από τις 10 το πρωί θα πραγματοποιηθεί στη Λευκωσία από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση “ΑΠΑΝΕΜΙ” πορεία κατά της βίας εναντίον γυναικών. Η πορεία θα ξεκινήσει από την Πλατεία Ελευθερίας και θα έχει ως τελικό προορισμό το Προεδρικό Μέγαρο.

Η όλη εκδήλωση εντάσσεται στα πλαίσια εκδηλώσεων του διεθνούς 16ημερου κατά της βίας εναντίον γυναικών και διοργανώνεται για δεύτερη συνεχή χρόνια από το Κέντρο Πληροφόρησης και Στήριξης Γυναικών “Απανέμι”.

Η (ευαίσθητη σε τέτοια θέματα) ακτιβίστρια (μέσα από τις γραμμές του “Απανεμιού”) συν-blogger Rose, διαχειρίστρια και του Blog “Rose” (link:
http://bluerose-rose.blogspot.com/), έχει αφιερώσει αυτές τις μέρες πολλές γραμμές και χιλιάδες λέξεις στο blog της γι’ αυτό το θέμα (τόσο για την εκδήλωση όσο και για να αφηγηθεί περιστατικά βίας και διακρίσεων σε βάρος γυναικών και παιδιών).

Από καρδιάς τους εύχομαι κάθε επιτυχία τόσο στη εκδήλωση τους όσο και γενικότερα στο έργο τους και (σίγουρα) πολλή υπομονή!

Παρακάτω θα παραθέσω (παρμένα από το blog της Rose):

1. Πρώτον, κάποια στοιχεία (ποσοτικά αλλά και ποιοτικά) που χαρακτηρίζουν την υφισταμένη στην Κύπρο κατάσταση σε σχέση με τα επίπεδα βίας σε βάρος γυναικών και παιδιών,
2. Δεύτερο, μια (καθημερινή) ιστορία διάκρισης σε βάρος μιας κύπριας γυναίκας και μάνας ... Την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό που υφίσταται ως άνθρωπος από την απρόσωπη, γραφειοκρατική και ανάλγητη δημόσια υπηρεσία αλλά και από τον ιδιόμορφο κυπριακό ρατσισμό που απορρίπτει και απαξιώνει όποιο δεν έχει καταφέρει να “πετύχει” στη ζωή του κάνοντας λεφτά (με οποιοδήποτε τίμημα).

(Αρχική μου σκέψη ήταν να καταγράψω κάποιες μικρές καθημερινές δραματικές εικόνες - με πρωταγωνίστριες γυναίκες - που έτυχε να παρακολουθήσω μέσα από το αυτοκίνητο μου σε πόλεις και χωριά και οι οποίες μου δημιουργούσαν συναισθήματα θλίψης και στενοχώριας, αλλά είπα να το αφήσω για κάποια άλλη φορά – βασικά λόγω χρόνου).



1. Στοιχεία για την κατάσταση στην Κύπρο (σε σχέση με τη βία σε βάρος των γυναικών και των παιδιών):

- το 50% των παιδιών υφίσταται σωματική και ψυχολογική βία,
- το 10% των παιδιών κακοποιείται σεξουαλικά,
- 80.000 Ελληνοκύπριες γυναίκες στις περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι άμεσες αποδέκτριες ενδοοικογενειακής βίας,
- 30.000 γυναίκες μετανάστριες, «καλλιτέχνιδες», μόνιμοι κάτοικοι Κύπρου στις περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι άμεσα επηρεαζόμενες από την βία εναντίον γυναικών.
- 4.000 μέλη μειονοτήτων είναι άμεσα ή έμμεσα επηρεαζόμενα από την ενδοοικογενειακή βία.
- 75.000 παιδιά μέχρι την ηλικία των 14 χρόνων στις περιοχές που ελέγχει η Κυπριακή Δημοκρατία είναι άμεσα επηρεαζόμενα από την ενδοοικογενειακή βία.


2.
Κάποια πράγματα ΔΕΝ αλλάζουν ποτέ (2)
Πως φαντασιονομαστε τους Κύπριους/ες;

Η κ. M. είναι Τουρκοκύπρια Ιορδανικής καταγωγής, μητέρα 5 παιδιών. Από το Σεπτέμβριο έχει έρθει στην Κύπρο με το σύζυγό της κάτοχο διαβατηρίου Κουβέιτ. Απόκτησε κυπριακό διαβατήριο και ταυτότητα.

Το Αρχείο Πληθυσμού και Μετανάστευσης αρνείται να εγγράψει τον σύζυγο της ως μόνιμο κάτοικο Κύπρου και του ζητά να καταβάλλει τραπεζική εγγύηση ύψους 18,000 ευρώ. Η οικογένεια της κ. Μ. δεν έχει τη δυνατότητα να το πράξει.
Η εναλλακτική που πρότειναν στο σύζυγο της ήταν να βρει εργασία και έτσι να αποκτήσει άδεια παραμονής λόγω εργασίας. Ακόμα και σε αυτή την [παράτυπη] περίπτωση που το καθεστώς του δεν θα είναι συνδεδεμένο με αυτό της συζύγου του, αντιμετωπίζει πρόβλημα εγγραφής στο Γραφείο Εργασίας μιας και δεν έχει αριθμό φακέλου ή αριθμό εγγραφής (alien book). Άρα δεν μπορεί να εργαστεί ούτε να αποκτήσει άλλο καθεστώς παραμονής παρά εκείνο του επισκέπτη [ή τουρίστα!]

Η Μ. επισκέφτηκε το Γραφείο Ευημερίας Λάρνακας ως Κύπρια με 5 παιδιά τα οποία χρειάζονται τη φροντίδα της καθημερινά και ο σύζυγος δεν μπορεί να εργαστεί. Η απάντηση, μετά την απόρριψη της αίτησης για Δημόσιο Βοήθημα, ήταν [σε εθελόντρια του Απανεμιού] "εδώ είναι Ευρώπη, να παει να δουλέψει η ίδια". Σε ερώτηση "Καλά, και 5 παιδιά τι να τα κάνει, θα τα βάλετε δωρεάν σε παιδικό σταθμό;", η απάντηση ήταν ανασήκωση του αριστερού ώμου...

Ως εκ τούτου η M. στερείται πρόσβασης στη διαδικασία δημοσίου βοηθήματος ή άλλης αρωγής. Στερείται τη δυνατότητα να αποκτήσει εργασία ο σύζυγος και είναι εγκλωβισμοί σε ένα φαύλο κύκλο ανέχειας και δυστυχίας. Έχουν εξαντλήσει τις οικονομίες τους και δανείζονται...

Κυρίως έχουν εγκλωβιστεί σε παράτυπη αντίληψη και εφαρμογή του Νόμου επειδή κάποιοι σε κάποια γραφεία δεν τους θεωρούν αρκετά Κύπριους...

Το παράπονο διατυπώθηκε στην Αρχή κατά του Ρατσισμού.

Η ερώτηση παραμένει: πως φαντασιονόμαστε τον κύπριο;
λευκό, χριστιανό, και να μιλά ελληνικά ;;;

Αν δεν είναι, και δεν ταιριάζει στο φαντασιακό μας, έχουμε το δικαίωμα να παρανομούμε και να του στερούμε πρόσβαση στα δικαιώματα που έχουν όλοι οι υπόλοιποι Κύπριοι;

Rose – Τρίτη, 25/11/2008
(Link:
http://bluerose-rose.blogspot.com/2008/11/2_25.html)

Anef_Oriwn
Τρίτη 25/11/2008

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Ανάρτηση 44η (πολιτική και Λυσσαριδική) - “Ο κάττος τζι’ αν εγέρασεν, τα νύshα που είshεν, έshει”*!!! (Η επιστολή Λυσσαρίδη στον Πρόεδρο Χριστόφια).

(*“Ο κάττος τζι’ αν εγέρασεν, τα νύshα που είshεν, έshει” – Ο γάτος κι αν γέρασε, όσα νύχια είχε – όταν ήταν νέος – έχει – και τώρα, δηλ. δεν άλλαξε).

Δόθηκε (χτες) στη δημοσιότητα μια επιστολή του Βάσου Λυσσαρίδη (του γνωστού και ως “Γιατρού” - Επίτιμου Προέδρου της ΕΔΕΚ) προς τον Πρόεδρο Χριστόφια (να αναμένουμε ότι όπου να ‘ναι θα δοθεί στη δημοσιότητα και η αντίστοιχη επιστολή του πρώην Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου). Στη επιστολή του ο κύριος Επίτιμος, με ύφος χιλίων καρδιναλίων αλλά και κασσάνδρων και βασιζόμενος στες ερμηνείες που δίνει για τις συνομιλίες Χριστόφια – Ταλάτ, ο σύμβουλος του Ταλάτ Οζντίλ Ναμί, φτιάχνει και κάνει υποθέσεις για παρεκκλίσεις και εκτροπές (δεν μας μίλησε για χαλαρώσεις ή δωρεές), επαναλαμβάνοντας για πολλοστή φορά τον εαυτό του.

Παρακάτω θα παραθέσω (για γνώση και ενημέρωση) ολόκληρη την επιστολή Λυσσαρίδη (την έκανα copy-paste από το blog “… ες γην εναλίαν Κυπρον ...” – ν’ αναφέρουμε και τις πηγές μας – όπου υπάρχει και σχετικό post), με δικά μου σχόλια εντός των αγκύλων (κάποιοι όμως έχουν πάθει αγκύλωση και δεν μπορούν να κουνηθούν πέραν από την καρέκλα τους).

«Απέστειλα αυτή την επιστολή στο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας την 29η Οκτωβρίου, 2008. [Με ή χωρίς την έγκριση του Κόμματος του οποίου είσαι Πρόεδρος;].
Δεν υπήρξε ανταπόκριση. [Έγραψεν τον ο Πρόεδρος ή επειδή, ως φαίνεται, το θέμα (κι άλλα παρόμοια) συζητήθηκε ουκ ολίγες φορές στο Εθνικό Συμβούλιο (μάλλον κατάντησε μόνιμη επωδός από τον κύριο Επίτιμο), το θεωρούν (τα υπόλοιπα μέλη του Συμβουλίου πλην του ΕΥΡΟΚΟ) κάτι σαν το «μουρμουρκόν της κοτζιάκαρης»!]. Επειδή πιστεύω ότι θα είναι πολύ ωφέλιμη για την εξέλιξη του εθνικού μας προβλήματος η αποσαφήνιση θέσεων, δημοσιοποιώ το περιεχόμενο της επιστολής μου. Είμαι βέβαιος ότι ο διάλογος είναι χρήσιμος. [Μια ζωή ήθελε να τον ακούν (και μάλιστα με κατάνυξη και προσοχή) οι άλλοι. Ήταν αυθεντία σ’ όλα (είχε και το λέγειν)... Είχε πάντα δίκιο κι όλοι οι άλλοι λάθος ... (Πως ήταν εκείνος ο χαρακτηρισμός με το βούτυρο;). Μιλά ο “Γιατρός”, ο Λυσσαρίδης, όλοι σούζα!]

Δρ Βάσος Λυσσαρίδης

Προς
Πρόεδρο Κυπριακής Δημοκρατίας
κ. Δημήτρη Χριστόφια

Η αγωνία μου για την πορεία του Κυπριακού υπαγορεύει αυτή μου την ενέργεια. [Δεν εμπιστεύεται κανένα (ούτε και την ίδια τη σημερινή ηγεσία του κόμματος του – αμφιβάλλω αν διαβουλεύτηκε μαζί τους για το περιεχόμενο της επιστολής του), πιστεύει ότι ΟΛΟΙ οι άλλοι είναι έτοιμοι να πουλήσουν την Κύπρο]. Άλλωστε είχα δηλώσει στο εθνικό συμβούλιο ότι θα σας αποστείλω τις θέσεις μου αναφορικά με τους χειρισμούς του Κυπριακού.
[Εν τζιαι είπες του ότι εκαρτέρας τζιαι απάντηση (που τον Πρόεδρο);]
Ο σύμβουλος του κ. Ταλάτ (Οζντίλ Ναμί) και ανώτατοι Ελληνοκύπριοι αξιωματούχοι καταθέτουν ότι ουσιαστικά η λύση έχει τροχιοδρομηθεί στη βάση του κοινού ανακοινωθέντος της πρώτης συνάντησης. [Ολόκληρο σενάριο στήνει ο “Γιατρός” βασιζόμενος στις ίδιες τις εκτιμήσεις του Ναμί].
Από την άλλη δημοσίως γίνεται αναφορά σε έλλειψη γεφυρών επί των ουσιωδών πτυχών.
Τι συμβαίνει;
Είναι γεγονός ότι στο κοινό ανακοινωθέν Χριστόφια-Ταλάτ γίνεται αναφορά σε Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος που θα συνεταιρισθούν για δημιουργία ομόσπονδης κυβέρνησης. [Που αναφέρεται αυτό στο κοινό ανακοινωθέν; Στο ανακοινωθέν δεν είναι για τα συνιστώντα κρατίδια ή συνιστώσες πολιτείες ή περίοχες της μέλλουσας Ομοσπονδιακής Κύπρου, που γίνεται αναφορά; Φαίνεται όμως, επειδή ο κύριος Επίτιμος δεν αποδέχεται την Ομοσπονδία, είναι φυσικό να μιλά με όρους που αφορούν το Ενιαίο κράτος – γι’ αυτό και βλέπει εκ των πρότερων "Ελληνοκυπριακό και Τουρκοκυπριακό κράτος". Πέραν τούτου στο ανακοινωθέν του Ιουλίου (αν δεν κάνω λάθος) δεν τονίζεται ότι η Ομόσπονδη Κύπρος θα έχει μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα;]
Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε μαζί μου ότι επρόκειτο για αδόκιμη δήλωση στην προσπάθεια σας συντήρησης του κλίματος. Άλλωστε το γεγονός ότι χαιρετίσθηκε από τη δική μας πλευρά η μη συμπερίληψη της στο κείμενο του Ο.Η.Ε. αποτελεί παραδοχή του σφάλματος. Ευκόλως μπορεί να προβληθεί και τώρα από τη δική μας πλευρά ότι είναι αδιανόητος ο φυλετικός διαχωρισμός που συγκρούεται με κάθε έννοια δικαίου.
Αδιανόητη η εγκαθίδρυση φυλετικών κρατών (Μπαντουστάνς).
[Που αναφέρεται ότι θα δημιουργηθούν αμιγώς φυλετικά κρατίδια; Οι τουρκοκύπρίοι προβάλλουν – για τα συμφέροντα, οικονομικά και πολιτικά του τουρκοκυπριακού κεφαλαίου, αλλά και για λόγους γενικότερης ασφάλειας - ούτε ‘κεινοι εμπιστεύονται τους δικούς μας εθνικιστές - τις εγγυημένες πλειοψηφίες, κάτι που δεν έχει συζητηθεί ακόμα. Ακόμα η δημιουργία και ή ύπαρξη τουρκοκυπριακών θυλάκων μετά το 1964, όπου οι τουρκοκύπριοι κατέφυγαν τόσο μετά από τις πιέσεις της ΤΜΤ και τα πογκρόμ που υπέστησαν από τις ελληνοκυπριακές ένοπλες ομάδες – συμπεριλαμβανομένων κι αυτών του Λυσσαρίδη – δεν ήταν φυλετικός διαχωρισμός;]
Η συνεχής αναφορά σε συνεταιρισμό επιτρέπει συνέχιση της εκτροπής. [Πως θα επιτυχείς λύση Ομοσπονδίας χωρίς πολιτική ισότητα των δύο συνιστώντων κρατιδίων και μια μορφή συνεταιρισμό των δύο κρατιδίων; Σε μια Ομοσπονδία τα συνιστώντα κράτη, πολιτείες ή περιοχές δεν είναι ισότιμα;] Αυτό το θέμα έχει διευθετηθεί από το 1964. [Κι επειδή ως ελληνοκύπριοι έχουμε όλη την εξουσία δεν προτιθέμεθα παραχωρήσουμε ΤΙΠΟΤΑ!]
Όταν οι Τουρκοκύπριοι, πιεζόμενοι από την Άγκυρα, εγκατέλειψαν τα πολιτειακά σώματα προβλήθηκε από Τουρκικής πλευράς η άποψη ότι δεν υπάρχει πια Κυπριακή Δημοκρατία γιατί κάθε πλευρά (Ελληνοκυπριακή και Τουρκοκυπριακή) έχει το δικό της μέρισμα στην κρατική οντότητα. [Αυτό εννοεί ως διευθέτηση του 1964 ο κύριος Επίτιμος;].
Ολόκληρη η ανθρωπότητα απέρριψε την Τουρκική θέση και αναγνώρισε ως κυβέρνηση της Κύπρου (ολόκληρου του λαού και ολόκληρης της γεωγραφικής επικράτειας) την κυβέρνηση Μακαρίου και όλες τις μετέπειτα Κυπριακές κυβερνήσεις.
Άλλο εγγυημένη συμμετοχή στα πολιτειακά όργανα και άλλο συνεταιρισμός.
[Η Ομοσπονδία που βασικό της συστατικό είναι η πολιτική ισότητα δεν αποτελεί μια μορφή συνεταιρισμού;]
Ούτε αλλοιώνει την εικόνα το αν αυτή η διευθέτηση θα είναι το τελικό προϊόν ή η έναρξη της διαδικασίας. Με σαφήνεια πρέπει να εμείνουμε σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. [Σε γενικές γραμμές δεν διαφωνώ μ’ αυτό. Όμως οι πλείστες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης το στηρίζουν ή παίζουν πελλόν τζιαι εν τες νοιάζει (τζιαι σικκιμέ ίσως να λαλούν) αν θα εφαρμοστεί το Ευρωπαϊκό κεκτημένο;]. Άλλωστε αυτή είναι και η εντολή του λαού, στηριγμένη στις προεκλογικές διακηρύξεις και δεσμεύσεις. Αυτή η τοποθέτηση με σαφείς στόχους δεν μας οδηγεί σε απομόνωση. Τουναντίον δημιουργεί προοπτικές συμμαχιών.
[Με ποιους; - απλή απορία].
Η κυριαρχία πηγάζει από το σύνολο του λαού. [Κι από τους τουρκοκύπριους;] Διττή πηγή κυριαρχίας (“κράτη”, κοινότητες, ομάδες) στην ουσία καθιστούν την κυριαρχία διττή έστω κι αν συνταγματικές πρόνοιες αναφέρονται σε μια και μόνη τελική κυριαρχία. [Στο κοινό ανακοινωθέν δεν αναφέρεται ότι η κυριαρχία θα είναι μία; Πάλι κολλήσαμε σε ερμηνείες που έχουν σχέση με την Ομοσπονδία με γνώσεις και λεκτικό για το Ενιαίο κράτος].
Ούτε είναι δυνατή υπό οιασδήποτε συνθήκες η αποδοχή εκ περιτροπής προεδρίας, πολύ περισσότερο χωρίς καν να έχει συμφωνηθεί ο τρόπος εκλογής (κοινοί εκλογικοί κατάλογοι, κ.τ.λ.). [Καλά μα ο τρόπος εκλογής δεν θα τεθεί κι αυτός στο τραπέζι για συζήτηση κάποια στιγμή. Ή θα συζητάμε τώρα ποιο έγινε πρώτο, η κότα ή το αυγό; Εκτός αυτού σε μια Ομοσπονδιακή χώρα δεν είναι λογικό να διασφαλίζεται με κάποιον τρόπο, η δυνατότητα εκλογής Προέδρου απ’ όλα τα συνιστώντα μέρη;]
Η a priori νομιμοποίηση του εγκλήματος του εποικισμού πού είχε στόχο τη δημογραφική αλλοίωση μιας χώρας είναι επίσης άστοχη.
[Εσύγχισεν με... Μα τούτο δεν είναι κατάλοιπο προηγούμενων συμφωνιών;]
Η εκλογή σας χαιρετίσθηκε από πολλά κέντρα αποφάσεων που σας πίστωναν (ορθώς) με καλή θέληση για λύση του Κυπριακού. [Γιατί όμως κάποιοι κολαούζοι σας κε Λυσσαρίδη καραμουτσιάζουν για τούτο και κατηγορούν τον Πρόεδρο για προδοσία και μειοδοσία επειδή “… η εκλογή {του Προέδρου} χαιρετίσθηκε από πολλά κέντρα αποφάσεων ...”]. Ασχέτως αν πιστεύω ότι η καλή θέληση της δικής μας πλευράς δεν απουσίαζε ποτέ.
Και είναι κατανοητή η προσπάθεια σας να συντηρήσετε αυτό το κλίμα. [Πάλι καλά που το αναγνωρίζετε, “Γιατρέ”!]
Όμως είμαι βέβαιος ότι συμφωνείτε ότι αυτό δεν σημαίνει παραβίαση αρχών τις οποίες διακηρύξατε προεκλογικά και οι οποίες αποτελούν το δεσμευτικό σας πρόγραμμα έναντι του λαού.
Δηλαδή για λύση που να διασφαλίζει την ενότητα του χώρου, του κράτους, της οικονομίας, και των θεσμών, τις βασικές ελευθερίες και τα δικαιώματα όλων των πολιτών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος όλων των προσφύγων για επάνοδο στις πατρογονικές εστίες και περιουσίες τους. [Τα λόγια τα μεγάλα και τα πλάνα ...]. Θα αποκλείει εγγυητικά δικαιώματα και στρατιωτική παρουσία ξένων χωρών και θα τερματίζει τον εποικισμό. [Μια ζωή γενικότητες και συνθήματα ο “Γιατρός”].
Πρέπει να υπάρξει αναίρεση ή διόρθωση δηλώσεων που είναι δυνατό να ερμηνευθούν ως παρεκκλίσεις από την διακηρυχθείσα γραμμή λύσης που πρέπει να είναι πλήρως εναρμονισμένη με το διεθνές δίκαιο και το Ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Όλοι μας συμφωνούμε ότι το Κυπριακό είναι θέμα εισβολής, εθνοκάθαρσης [μόνο των ελληνοκυπρίων το ’74;],
κατοχής με αντίπαλη πλευρά την Τουρκία και όχι τους Τουρκοκύπριους που στην ουσία είναι θύματα της Τουρκικής επεκτατικής πολιτικής. [Σοβαρά; Συμφωνούν και οι παρατρεχάμενοι κολαούζοι σας;]
Κυπριακή όμως λύση μπορεί να αναζητηθεί μόνο με τον τερματισμό της κατοχής και τον αποκλεισμό κηδεμονίας της Τουρκίας. [Καλά γι’ αυτό δεν πρέπει να συμπορευτούμε με τους τουρκοκύπριους;] Άλλως δυστυχώς στην πρωτοκαθεδρία των Τουρκοκυπρίων θα βρίσκονται δοτές ηγεσίες. [Υπάρχουν και κοινωνικά κινήματα, συνδικαλιστικές οργανώσεις, αριστερά κόμματα, δημοκρατικές προσωπικότητες ...].
Άλλο η διασφάλιση των δικαιωμάτων-προνομίων των Τουρκοκυπρίων και άλλο η συντήρηση «δικαιωμάτων» ξένων χωρών (Τουρκίας) που στην ουσία στρέφονται και εναντίον των δικαιωμάτων των Τουρκοκυπρίων. [Άρα οι τουρκοκύπριοι είναι εν δυνάμει σύμμαχοι μας! Τι κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση; Τους τσουβαλιάζουμε όλους στο ίδιο σακκί και τους βλέπουμε ως τους προαιώνιους εχθρούς του γένους!].
Η άποψη ότι τα εγγυητικά δικαιώματα της Τουρκίας πηγάζουν από τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου δυνάμει των οποίων εγκαθιδρύθηκε η Κυπριακή Δημοκρατία και δεν τίθενται υπό αμφισβήτηση δεν έχει καμιά βάση. Η Κύπρος ήταν τότε αποικία και συμφωνίες που επιβάλλονται από την αποικιοκρατική δύναμη δεν είναι νόμιμες δυνάμει αποφάσεων του Ο.Η.Ε. [Καλά, γιατί δεν τις καταγγείλαμε από τοτε;]. Τώρα η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και είναι αδιανόητη η ύπαρξη κηδεμόνων για μια Ευρωπαϊκή χώρα.
[Συμφωνώ απόλυτα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να τεθεί προ των ευθυνών της].
Αγαπητέ πρόεδρε,
Στόχος δεν είναι η άσκηση κριτικής αλλά η διόρθωση και πλήρης διασαφήνιση πορείας. [Μια ζωή “Γιατρέ”, να παλεύετε να διορθώσετε τους άλλους. Ευτυχώς που έχουμε κι εσένα τον ΑΛΑΝΘΑΣΤΟ! Όμως γιατί συνεχώς βλέπετε το ποτήρι μισοάδειο;]. Έτσι στην ουσία αποτελεί θετικό εργαλείο και για σας.
Γίνεται αναφορά σε ομοσπονδία [Εσύ όμως για Ενιαίο μιλάς] και υπενθυμίζω ότι σε ομοσπονδιακά συστήματα το κατάλοιπο εξουσίας ανήκει στην κεντρική εξουσία. [Πάλι καλά που μας το υπενθυμίζει. Οι δηλώσεις του Προέδρου για μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια και για μια διεθνή προσωπικότητα εννοούν άλλ’ άντ’ άλλων, δεν είν’ έτσι;]. Έτσι είναι αδόκιμη η μελέτη των εξουσιών της κεντρικής διοίκησης. [Καλά θα τα σερβίρουμε αμελέτητα στους τουρκοκυπρίους, στο στυλ take it or leave it;].
Η εμμονή σε λύση εναρμονισμένη με το διεθνές και Ευρωπαϊκό δίκαιο όχι μόνο δεν αποστερεί τους Τουρκοκύπριους των προνομίων τους αλλά τα κατοχυρώνει εντάσσοντας τα σ΄ ένα σύστημα δίκαιο, λειτουργικό και βασισμένο στον σεβασμό των βασικών ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών που κατοχυρώνονται ακόμα και στις συμφωνίες κορυφής Μακαρίου-Ντενκτάς και Κυπριανού-Ντενκτάς στις οποίες γίνεται συνεχής αναφορά. [Είναι κάτι σαν παραμύθι αφού για 30 τόσα χρόνια δεν έγινε κατορθωτό να εφαρμοστούν].
Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνείτε ότι για τις ουσιώδεις διαμέτρους της συζήτησης πρέπει να τηρείται ενήμερος ο λαός. Αυτό δεν σημαίνει, όπως ελέχθη, διάλογο από αέρος, αλλά εμπλοκή του λαού, του οποίου κρίνεται η τύχη, επί της ουσίας των διαπραγματεύσεων διότι δεν νοείται εντολή εν λευκώ. [Μόνο μια Σοσιαλιστική Επανάσταση που θα καταργήσει τις ατομικο-ιδιοκτησιακές σχέσεις και κατ’ επέκταση και την αντιπαλότητα μεταξύ ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού κεφαλαίου και τους εκατέρωθεν εθνικισμούς θα μα σώσει στο τέλος της ημέρας].
Είναι γεγονός ότι ο χρόνος πιέζει. Ότι η χρονιότητα δημιουργεί τάσεις μονιμότητας του απαράδεκτου status quo. [Ευτυχώς που το καταλάβατε!] Όμως τα προτεινόμενα σχέδια είναι χειρότερα και από τη διχοτόμηση γιατί ισοδυναμούν με διχοτόμηση και επικυριαρχικά δικαιώματα της Τουρκίας σ΄ολόκληρη την Κυπριακή επικράτεια. [Κάθε πέρσι και καλύτερα δηλαδίς].
Κύριε πρόεδρε,
Πιστεύω ότι θα έχετε την πλήρη συμπαράσταση του λαού σε μια γραμμή λύσης σύμφωνης με τις προεκλογικές δεσμεύσεις χωρίς παρεκκλίσεις.
Θα συμφωνείτε όπως άλλωστε επανειλημμένα έχετε διακηρύξει ότι στόχος είναι η εξεύρεση λύσης, αλλά όχι οποιασδήποτε λύσης. [Αφού το διακηρύσσει, γιατί ανησυχείτε;]
Συνοψίζοντας καταλήγω στις πρακτικές εισηγήσεις.
Αν συμφωνείτε ότι πρέπει να εγκαταλειφθούν οποιεσδήποτε παρεκκλίσεις και δεδομένου ότι οι πάγιες Τουρκικές θέσεις στηρίζονται σε δύο κράτη και δύο λαούς κ.τ.λ. φοβούμαι ότι το αδιέξοδο είναι προβλεπτό. [Δεν πρέπει να αποδειχτεί ότι είναι υπό την ευθύνη της Τουρκίας που τυχόν θα ναυαγήσουν οι συνομιλίες;].
Γι΄αυτό πρέπει να αναληφθεί (α) άμεση εκστρατεία ενημέρωσης (από όλες τις δυνάμεις που απορρίπτουν λύση στη βάση Ελληνοκυπριακού και Τουρκοκυπριακού κράτους, [ουδέποτε μίλησε ο Πρόεδρος για τέτοια κράτη, αλλά για συνιστώντα κρατίδια, πολιτείες ή περιοχές της Ομόσπονδης πλέον Κύπρου – Και επειδή δεν νομίζω να είναι βλάκας ο Λυσσαρίδης και δεν το κατάλαβε, να πως ότι μάλλον «παίζει πελλόν»], συνεταιρισμού κ.τ.λ.). [Οι δυνάμεις αυτές θα υποκαταστήσουν τον εκλεγμένο Πρόεδρο και θα λειτουργούν τελείως ανεξάρτητα; Δεν αποτελεί υπόσκαψη του Προέδρου αυτό ή μήπως θα περάσουμε σε δυαδική εξουσία στην ελληνοκυπριακή πλευρά;].
(β) Να απαιτήσουμε συμμόρφωση της Τουρκίας προς τις υποχρεώσεις της, [το απαιτούμε εδώ και 35 χρόνια, ενώ οι Παλαιστίνιοι απαιτούν τα δικά τους δίκια εδώ και 60 χρόνια], άλλως να μη επιτρέψουμε Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας a la carte.
(γ) Να δημιουργήσουμε τις όσο το δυνατό ευρύτερες συμμαχίες μέσα στην Ε.Ε. (Γαλλία, Αυστρία και άλλοι)
(δ) Να αξιοποιήσουμε τις υπάρχουσες, ειδικά με Ρωσία και Κίνα που είναι και μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας. [Ο Πρόεδρος άραγε παέννει στην Κίνα για κινέζικα και στην Ρωσία για βότκες;].
(ε) Να είμαστε σαφείς στις διεκδικήσεις μας. [
Ξεκαθαρίστε πρώτα εσείς τι θέλετε, Ενιαίο κράτος ή Ομοσπονδία;]
(ζ) Να διαφυλάττουμε πρακτικά την κυριαρχία που είναι σύμφυτη με το κράτος. [Για κάνετε το, κύριε Επίτιμε σε eurocents για να το καταλάβουμε κι εμείς ...].
(η) Να υπάρχει συντονισμός με την Ελλάδα στο κυβερνητικό αλλά και τα άλλα επίπεδα. [Μην με κάνετε να βάλω πάλι το ποίημα του Πασιαρδή (“Δεν καρτερούμε τίποτα ...”) και βγει κανένας «Χαντακωμένος» και μας κάνει βαθυστόχαστη φιλολογική ανάλυση!].
(θ) Να αξιοποιήσουμε τη γεωστρατηγική μας σημασία. [Αυτό μου θυμίζει τα εμπλεκόμενα συμφέροντα].
(ι) Να αναθερμάνουμε τις σχέσεις μας με τις χώρες της περιοχής. [Με το Ισραήλ ή με τους Άραβες;]
(ια) Πολιτική επαναπροσέγγισης είναι να πείσουμε τους Τουρκοκύπριους ότι η ουσιαστική επαναπροσέγγιση προϋποθέτει ελεύθερη από ξένους πατρίδα. [Και πως το πετυχαίνουμε αυτό; Στέλνοντας ραβασάκια στους τουρκοκύπριους με τις απαιτήσεις μας; Ή θα καθίσετε κι εσείς τελικά σ’ ένα τραπέζι μαζί με απλούς τουρκοκύπριους, είτε απ’ εδώ είτε απ’ εκεί τζιαι να τα πείτε μεταξύ άρτου και οίνου;]
(ιβ) Να ενισχύσουμε την άμυνα μας. [Δηλ. τζι’ άλλα λεφτά για να τρώσιν οι στρατιωτικοί τζιαι οι μεσίτες, να κορδώνουν οι διάφοροι Λάζαροι, αλλά και για να χάνουμε κι εμείς τις ώρες μας]. Η λύση θα διασφαλισθεί δια της πολιτικής. Όμως πολιτική γυμνή από άμυνα είναι ανίσχυρη.
Δρ Βάσος Λυσσαρίδης
Υ.Γ. Αυτή η επιστολή δεν είναι εμπιστευτική».
[Ευτυχώς για να δούμε κι εμείς ότι ενώ πέρασες τα 80 και πας ολοταχώς για τα 90 – να ζήσεις και να τα εκατοστίσεις – ψάλλεις μας τα κανονικότατα. Τι ξύλα απελέκητα που είμαστε! Κανεί σιορ! Άφησ’ τους (τους Ομήρου, Σιζόπουλο, Παπαδάκη, Μαυρονικόλα και λοιπούς) να πάρουν αποφάσεις μόνοι τους. Δεν τους εμπιστεύεσαι ούτε αυτούς; Δεν ενηλικιώθηκαν ακόμα; Εν τζιαι να ζεις με τα βουνά για να τους κρατάς που το χέρι και να τους παρατζιέλλεις! Το χάζιν είναι ότι ο ίδιος νομίζει ότι παράγει πολιτική έτσι (μια ζωή με τον ίδιο αρνητικό τρόπο), ενώ οι κολαούζοι και παρακοιμώμενοι του νομίζουν ότι έτσι έχει στριμώξει τον Πρόεδρο κι έχει κατακεραυνώσει όσους υποστηρίζουν ότι η παρούσα κατάσταση δεν μπορεί να αποτελεί ΤΗ λύση!].

Anef_Oriwn
Τετάρτη 19/11/2008

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Ανάρτηση 43η (επετειακή και ιστορική, αλλά και επίκαιρη) - Δυο λόγια για δυο επετείους (και για ένα τραγικό γεγονός).

Πρόθεση μου ήταν αυτές τις μέρες να γράψω ένα(πιο ολοκληρωμένο και αναλυτικό) κείμενο για δύο ακομα σημαντικές επετείους που έχουμε το Νοέμβρη (πέραν της Οκτωβριανής Επανάστασης για την οποία ήδη έχω κάμει ανάρτηση): Την ανακήρυξη του παράνομου καθεστώτος στα κατεχόμενα ως ανεξαρτήτου κράτους, της λεγόμενης “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” (που έγινε στις 15 του Νοέμβρη του 1983 με ομόφωνη απόφαση της τότε “Βουλής” των Τουρκοκύπριων στα κατεχόμενα) και την επέτειο για την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 του Νοέμβρη του 1973. Δυστυχώς και πάλι δεν τα κατάφερα, όμως νοιώθω την ανάγκη να πω δυο λόγια.

1. Ανακήρυξη της λεγόμενης “Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου” (“ΤΔΒΚ”).

Η ανακήρυξη του ψευδοκράτους (όπως μάθαμε τόσα χρόνια να το λαλούμεν) με βρήκε φοιτητή στο εξωτερικό. Το βράδυ εκείνης της μέρας (ή της επόμενης – δεν θυμάμαι) μαζευτήκαμε μια ομάδα από καμιά 30ρια φοιτητές σε μια αυθόρμητη εκδήλωση διαμαρτυρίας και προβληματισμένοι για το τι μέλει γενέσθαι (όπως εξελίχτηκαν τα πράματα ήταν και η πρώτη ουσιαστική κίνηση από πλευράς κατοχικού καθεστώτος προς τη διχοτόμηση). Παράλληλα διερωτόμασταν ποια στάση ακολούθησαν οι “δικοί μας βουλευτές”, αυτοί των κομμάτων της τουρκοκυπριακής Αριστεράς (του Τουρκικού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος με Πρόεδρο τότε τον Οζκιέρ Οζκιούρ και του Κόμματος Κοινοτικής Απελευθέρωσης με Πρόεδρο τότε τον Αλμπάι Ντουρτουράν. Δυστυχώς για την Κύπρο, αλλά και για την ίδια την αυτονομία (από την Τουρκία) της τουρκοκυπριακής κοινότητας, αναγκάστηκαν κάτω από πιέσεις και εκβιασμούς να συμφωνήσουν. Εκ τότε και παρ’ όλο που το παράνομο κράτος στα κατεχόμενα δεν αναγνωρίστηκε από κανένα, πλην της Τουρκίας, οι οποιαδήποτε προσπάθειες για εξεύρεση λύσης δεν απέδωσαν (βασικά εξ υπαιτιότητας πρώτα και κύρια της Τουρκίας).
Οψόμεθα και ευελπιστούμε πως κάτι θα γίνει στις νέες συνομιλίες που ήδη ξεκίνησαν μεταξύ του Προέδρου Χριστόφια και του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ταλάτ.

2. Εξέγερση του Πολυτεχνείου.

Την περίοδο εκείνη ήμουν στην εφηβεία και μαθητής. Ο ρομαντισμός, η επαναστατικότητα και ο συναισθηματισμός εκείνων των χρόνων και της νεανικής ηλικίας με συνεπήρε! Νέα για τα γεγονότα και την τραγική τους κατάληξη μαθαίναμε από τις εφημερίδες.

Σήμερα 35 χρόνια μετά, υπάρχει έντονη η τάση (μέσα στο γενικότερο ισοπεδωτισμό που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας), κάποιοι όχι μόνο αποδομούν (ή να απομυθοποιούν) εκείνα τα γεγονότα αλλά τα υποτιμούν ή ακόμα και τα μηδενίζουν.

Κριτήριο για να εκτιμήσουμε (είτε θετικά, είτε αρνητικά) την εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν μπορεί να αποτελεί η μετέπειτα ζωή πολλών από τους πρωταγωνιστές της ή σημερινή καταβαράθρωση των αγωνιστικών και πανανθρώπινων αξιών. Η γενιά του Πολυτεχνείου έκανε φυσικά το καθήκον της και η εξέγερση των φοιτητών (αλλά και μερίδας του λαού μαζί) αποτελεί ΤΗΝ κορυφαία πράξη αντίστασης ενάντια στην χούντα. Τώρα αν σε κατοπινό στάδιο κάποιοι από τους τότε συμμετέχοντες, επώνυμοι και τρανοί σήμερα (Ανδρουλάκης, Δαμανάκη, Λαλιώτης, Τζουμάκας, Μπίστης, Μικρούτσικος Αντρέας), το εκμεταλλεύτηκαν, για ίδιο προσωπικό (πολιτικό κι άλλο) όφελος, τούτο δεν μειώνει τη αντιστασιακή σημασία και την αγνότητα των σκοπών (ή αν θες και το ρομαντισμό) της εξέγερσης (αλλά ούτε και δικαιολογεί τις απάνθρωπες και βάρβαρες μεθόδους που χρησιμοποίησε η χούντα για την καταστολή της εξέγερση – έφοδος με τα τανκς, ματοκύλισμα, συλλήψεις).

Το Πολυτεχνείο οριοθετεί μια εξέγερση και μια μεγάλη αντιστασιακή πράξη κι έτσι έχει καθιερωθεί στη συλλογική συνείδηση του ελληνικού λαού (και όχι μόνο). Όπως κάθε τι το έντονο όμως παρήγαγε και μύθους που έφτασαν στην υπερβολή, όμως το αγωνιστικό φρόνημα, ο ηρωισμός και η αυτοθυσία από πολλούς ήταν εκεί. Δεν κατέλυσε (φυσικά) την χούντα (αυτή έπεσε υπό το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, και όχι μόνο), ωστόσο η εξέγερση - όπως και κάθε εξέγερση - επιτάχυνε τις διαδικασίες και ξέπλυνε το ψευδοδημοκρατικό μακιγιάζ των συνταγματαρχών που προσπαθούσαν να δείξουν με τη δήθεν “φιλελευθεροποίηση” του καθεστώτος με τον Μαρκεζίνη ...

*******
Ε, δεν είναι έτσι η ζωή ...
(Αναδημοσίευση από τη σημερινή “Χαραυγή” - 16/11/2008).

“Σκληρή n είδηση και οι καλοί συνάδελφοι φρόντισαν να την σκληρύνουν πιο πολύ. Tριάντα τριών, μόλις χρόνών από τη Λευκορωσία, βρέθηκε εδώ - στον παράδεισό μας - ως καλλιτέχνιδα. Και γνωρίζουμε όλοι τι συμβαίνει... Πέντε, λέει το πρωί, σκοτεινά ακόμη, βρέθηκε - από τη Λεμεσό όπου εργαζόταν - στη μέση του πουθενά. Στο μεγάλο αυτοκινητόδρομο Λευκωσίας - Λεμεσού. Το σίγουρο είναι ότι δεν ήρθε εκεί με τα πόδια. Ούτε από την Λεμεσό, ούτε από τη Λευκωσία. Κάποιος ίσως την άφησε. Υποθέσεις κάνουμε.

Αποτέλεσμα, στην προσπάθεια της να διασταυρώσει τον τετραπλό δρόμο, κτυπήθηκε από δυο αυτοκίνητα.

Άφησε το κορμί και την πνοή της, στον αυτοκινητόδρομο του «παραδείσου» που λαχτάρισε... Και ήταν μόνο 33 χρόνων. Από μια μακρινή χώρα... Μα είναι έτσι η ζωή;”
- Δελής


Από μένα σχόλιο ΟΥΔΕΝ (για την ώρα)!!! Τα ευκόλως εννοούμενα δεν χρειάζονται διευκρινήσεις και σχόλια ...

Anef_Oriwn
Κυριακή 16/11/2008

Ανάρτηση 42η (έκτακτη, ποδοσφαιρική και Ομονοιάτικη) – Νεντίμ Τούτιτς, τζιαιρός να πιάσεις τα ππουρκιά σου (τα πράματα σου) τζιαι να πάεις στο καλό!

Απόψε η ΟΜΟΝΟΙΑ έπαιξε με τον Εθνικό Άχνας στο Δασάκι της Άχνας τζιαι ηττήθηκε με 2-1! (Η δεύτερη ήττα για φέτος, τζιαι μετά λαλούμεν ότι είμαστε και το πρώτο φαβορί για το πρωτάθλημα! Τρίχες κατσαρές και βαμμένες mesh!).

Μια τζιαι η ομάδα έπαιζεν κάπου στην γειτονιά μας (στο Δασάκι) είπα τζι’ εγώ ο έρμος, (αλλά καψούρης με την ομαδάρα του ΛΑΟΥ), να παω στο γήπεδο (για πρώτη φορά φέτος) τζιαι να την παρακολουθήσω από κοντά (τζιαι να μην κάτσω - γι’ αυτό το σκοπό - ακόμα μια φορά μπροστά από στην TV). Πήγα μετά της θυγατρός (έχει και season ticket αυτή), του υιού κι ενός ξαδελφότεχνου! Εκάμαν μας πόξυλλικκιν! Όχι γιατί επαίξαν καλύτερα (αν είδατε στιγμιότυπα από τηλεοράσεως η ΟΜΟΝΟΙΑ έχασε πολλές ευκαιρίες, ενώ ο πορτάρης του “Εθνικού” ήταν πολύ καλός και είχε εντυπωσιακές αποκρούσεις). Λετε να ήμουν εγώ ο γκαντέμης;

Νεντίμ, είσαι καλό παιδί, Βαλκάνιος (από μια πολύπαθη χώρα – την Βοσνία), όχι με μεγάλο όνομα στην πιάτσα των προπονητών (μάλλον ούτε οι εκεί παλιές γκόμενες σου θα ξέρουν ότι έγινες προπονητής και μάλιστα της δημοφιλέστερης ομάδας της Κύπρου) και μέχρι τώρα σε στήριζα (ο προλεταριακός διεθνισμός στην πράξη και σ’ όλο του το μεγαλείο), σε συμπαθούσα (έπαιξες και καλή μπάλα στην ΟΜΟΝΟΙΑ) αλλά μ’ έχεις απογοητεύσει τα μάλα.
Βρε παιδί μου, η ομάδα εδώ και τρία παιχνίδια (μετά την περιφανή της νίκη με 4-0 κατά της “Ανόρθωσης” του Champion’s League) κυριολεκτικά σέρνεται το γήπεδο ή δεν έχει αποτελεσματικότητα και δεν έχεις καταφέρει να διορθώσεις τα πράματα. Δεν θα κάνω το ειδήμονα (κοινώς προπονητή της κερκίδας) και να πω διάφορα τεχνικο-ποδοσφαιρικής φύσεως, όπως ας πούμεν, 

- γιατί δεν βάζεις τον τάδε ή τον δείνα παίκτη να παίζει (απλώς για να βουρά τζιαι να κλωτσά την μάππα;), ή 
- γιατί κρατείς τον άλφα ή τον ωμέγα στο παιγνίδι, όταν είναι άχρηστος και δεν ξέρει να δώσει μια σωστή πάσα, 
- ή αν τύχει είναι μόνος με τον πορτάρη δεν έχει την ψυχραιμία να σκοράρει,  
- ή όταν πάρει την μπάλα θα κάνει πρώτα ένα γύρο 360 μοιρών γύρω από τον εαυτό του (δηλ. ντριπλάρει τον εαυτό του) και μετά κοιτάζει που να πασάρει, 
αλλά θα υποβάλω τα εξής απλά και ίσως κι αφελή ερωτήματα:

1. Η ομάδα (οι πλείστοι ποδοσφαιριστές) παρουσιάζονται νωχελικοί, δεν έχουν δύναμη και τσαγανό στο παιχνίδι τους και κάποτε ούτε και όρεξη να τρέξουν ή να κυνηγήσουν την μπάλα. Ποιος φταιει γι’ αυτό, οι οπαδοί στις κερκίδες;
2. Οι πλείστοι ποδοσφαιριστές δεν έχουν αγωνιστική πειθαρχεία, δεν επιστρέφουν να μαρκάρουν όταν χάνουν τη μπάλα, ενώ κάποιος (όνομα και μη χωριό) συστηματικά μένει κάτω (στο χόρτο) όταν τον ρίξουν κάτω και νομίζει ότι θα έπρεπε να είχε κερδίσει φάουλ. Ποιος φταιει γι’ αυτό, και πάλι οι οπαδοί στις κερκίδες;
3. Το παιχνίδι απόψε δεν είχε φαντασία, ήταν προβλέψιμο (συνεχείς σέντρες στην αντίπαλη περιοχή) και εύκολα αντιμετωπιζόταν από τόση αντιπάλους αμυντικούς. Μάλλον οι οπαδοί θα φταινε και γι’ αυτό;

4. Η ομάδα ηττάτο από το πρώτο ημίχρονο με 1-0. Υπάρχει κανένας ς κανονισμός που λέει ότι δεν πρέπει να κάνεις αλλαγές κατά το πρώτο ημίχρονο ή να ξεκινάς το δεύτερο και πάλι χωρίς αλλαγή όταν μάλιστα επιζητείς απελπισμένα το τέρμα, για να ισοφαρίσεις τουλάχιστον. Απ’ ότι ξέρω τις αλλαγές τις κάνει ο προπονητής κι όχι το Συμβούλιο!

5. Κάποιοι ποδοσφαιριστές είτε γιατί βρίσκονται σε κακή αγωνιστική κατάσταση ή ντεφορμέ δεν αποδίδουν σε συνεχόμενα παιχνίδια ή κάνουν χοντροειδέστατα λάθη. Γιατί συνεχίζουν να παίζουν. Δεν είναι ο προπονητής που κάνει τη σύνθεση;
6. Κάποιοι άλλοι ποδοσφαιριστές (εγνωσμένης αξίας) για τους οποίους το Συμβούλιο δαπάνησε εκατοντάδες χιλιάδες λίρες για να έρθουν στην ομάδα, βρίσκονται μόνιμα μεταξύ πάγκου και κερκίδας (ενώ κάποιοι άλλοι είναι μόνιμα στην κερκίδα). Ποτέ ο προπονητής θα τους δώσει την ευκαιρία να παίξουν;

Η ΟΜΟΝΟΙΑ είναι ένα ιστορικό σωματείο με πολλές περγαμηνές ... Έχει κατά τεκμήριο τους περισσότερους φίλαθλους στην Κύπρο. Κόσμος σημαίνει παλμός και δύναμη! Όσοι δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας της ΟΜΟΝΟΙΑΣ (σύμβουλοι, προπονητής, παίκτες), να σηκωθούν και να πάνε από μόνοι τους στα σπίτια τους! 

Κι ως τελικά φάνηκε, ο αγαπητός και συμπαθής κατά τ’ αλλά Τούτις, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ! Όταν με τόσους παικταράδες(;) δεν μπορεί να κερδίσει θεωρητικά κατώτερες ομάδες ή να δώσει λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις κάνοντας σωστή διαχείριση του έμψυχου υλικού (παικτών) της ομάδας (στήσιμο, αλλαγές, οδηγίες), δεν ΜΑΣ κάνει! Μια του κλέφτη, δυο του κλεφτή. Το πολλάκις εξαμαρτείν ουκ εστί αντρός κωφού, αλλά ακούοντος. Διότι, ο ακούων ακούει και συμβουλές και διορθώνεται. Άντε μέχρι δύο φορές να σφάλει και άλλο δεν επιτρέπεται να το ξανακάνει. Ο δικός μας μάλλον δεν ακούει! Άρα καιρός είναι να μαζέψει τα ππουρτού του, αν θα δούμε άσπρη μέρα τον Μάη!

Anef_Oriwn
Κυριακή 16/11/2008

Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

Ανάρτηση 41η (ποιητική και επετειακή) – “Σύντροφοι! Βιάστε τ’ άλογα, κ’ είν’ το ταξίδι μακρινό”* - (Αφιέρωμα στον ποιητή και άνθρωπο Τεύκρο Ανθία).

Πραγματοποιήθηκε χτες Δευτέρα (10 του Νοέμβρη) στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Δήμου Λάρνακας, επετειακή εκδήλωση αφιερωμένη στον μεγάλο Κύπριο ποιητή Τεύκρο Ανθία, με την ευκαιρία των 40 χρόνων από το θάνατο του. Η όλη εκδήλωση (φιλολογικό μνημόσυνο) διοργανώθηκε από την Επαρχιακή Επιτροπή ΑΚΕΛ Αμμοχώστου σε συνεργασία με το Κοινοτικό Συμβούλιο Κοντέας (γενέτειρα του Ανθία) και το Προσφυγικό Σωματείο «Η ΚΟΝΤΕΑ». Ομιλητές ήταν ο ποιητής Γιώργος Μολέσκης και η κοινωνιολόγος (καθηγήτρια Πανεπιστημίου στην Αγγλία) και κόρη του ποιητή, Φλόγα Ανθία που μίλησαν για τη ζωή και το έργο του ποιητή. Χαιρετισμό εκ μέρους των διοργανωτών απηύθυνε ο Επαρχιακός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Αμμοχώστου Νίκος Ιωάννου.
(Αντιπροσωπεία αποτελούμενη από μέλη της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Αμμοχώστου, της Κοινότητας Κοντέας και της οικογένειας του ποιητή, επισκέφτηκαν πριν μερικές μέρες τον τάφο του Ανθία στην κατεχόμενη Κοντέα της Μεσαορίας όπου και κατάθεσαν στεφάνια).


Ο Τεύκρος Ανθίας γεννήθηκε (ως Ανδρέας Παύλου) στην Κοντέα της επαρχίας Αμμοχώστου στις 3 Απριλίου 1903. Μεγάλωσε σε φτωχή (αγροτική) ποιητική οικογένεια. Ποιητής και ο ίδιος, μουσικός, δάσκαλος, δημοσιογράφος, ο Ανθίας έγινε γνωστός στο πανελλήνιο με την ποιητική συλλογή «Τα σφυρίγματα του αλήτη» που εκδόθηκε στην Αθήνα το 1928.

Προηγουμένως φοίτησε στο Εμπορικό Λύκειο της Λάρνακας το 1916-17, όπου τυπώνει και μεταδίδει ποιήματα σαν το “Ξύπνα λαέ”, τα πιο πολλά δεκαπεντασύλλαβα, περιγράφοντας σκηνές πείνας, δυστυχίας, ορφάνιας κτλ. και έπειτα (1917-22) στο ιεροδιδασκαλείο Λάρνακας, όπου δημοσιεύει ποιήματα σε περιοδικά και εκδίδει την πρώτη ποιητική του συλλογή, τα “Λουλούδια της αγάπης”.

Δουλεύει σαν δάσκαλος στη Χοιροκοιτία (1922-23) και μετά φεύγει για την Ελλάδα για να σπουδάσει φιλολογία. Λόγω οικονομικών δυσκολιών εργάζεται ως δάσκαλος στη Σπάρτη (1924-1926). Στη Σπάρτη εκδίδει τα λογοτεχνικά περιοδικά “Φλόγα” και “Σπίθα”.


Επιστρέφει στην Αθήνα (1926), όπου ζει «αλήτικα» και περιθωριακά. Γυρίζει τις ταβέρνες και παρ’ όλο που είναι «αλήτης» και άστεγος, αναπτύσσει μια ποιητική δημιουργικότητα. Η «αλήτικη» εμπειρία του και η γνωριμία και σχέση του με τους απόκληρους, τους φτωχούς, τους άστεγους και τις πόρνες καταγράφεται στα “Σφυρίγματα του Αλήτη” (1928). Τα ποιήματα του είναι ανατρεπτικά. Η ποίηση του καταδικάζει την πολιτική και οικονομική εκμετάλλευση, την απανθρωπιά και την κοινωνική εξαθλίωση.
Ο Ανθίας γυρίζει στην Κύπρο το 1930 και οργανώνεται στο κίνημα της Αριστεράς, που τότε εκφραζόταν από το Κομμουνιστικό Κόμμα Κύπρου (ΚΚΚ). Αφοσιώνεται στον αγώνα, χρησιμοποιώντας την πένα του σαν όπλο και αρχίζει να δημοσιογραφεί. Συμμετέχει στα Οχτωβριανά γεγονότα του 1931 και τραυματίζεται από σφαίρα στο χέρι. Συλλαμβάνεται, διώκεται, φυλακίζεται και εκτοπίζεται (στο τουρκοκυπριακό χωριό Αντρολύκου της Πάφου).

Το 1930 εκδίδει το “Άγιε Σατάν, ελέησον με” - καταδίκη μιας εποχής όπου κυριαρχεί το κέρδος, ο πόλεμος, η εκμετάλλευση, η κοινωνική ανισότητα και η υποκρισία.

Το 1931 εκδίδει τη “Δευτέρα Παρουσία” (συγκλονιστικό έργο – θα παραθέσω αποσπάσματα πιο κάτω), που έγινε αφορμή να αφοριστεί από την Εκκλησία. “Ήρωες” του είναι άνθρωποι απόκληροι, εκμεταλλευόμενοι, οργισμένοι, επαναστατημένοι - και μέσω αυτών ο ποιητής (σ’ ένα είδος Λαϊκού Δικαστηρίου) κατηγορεί (και δικάζει) τον Θεό ως προσωποποίηση του κακού, της καταπίεσης και αδικίας. Ένα έργο κοινωνικό και φιλοσοφικό, που παρουσιάζει όλους τους καταπιεσμένους της Γης. Αρνείται να υπογράψει «δήλωση μετανοίας» και χάνει τη δουλειά του.
Το 1931 γράφει και εκδίδει το “Πουργατόριο” (*απ’ όπου και ο στίχος στον τίτλο του παρόντος κειμένου) που αποτελεί ένα είδος απάντησης στον αφορισμό του. Το 1934 εκδίδει το “Διψασμένοι στην Άβυσσο”, ενώ στο “Χάος” (1936) ασχολείται με τις ανισότητες και τη νοοτροπία της σύγχρονης κοινωνίας.

Το 1941(έτος ίδρυσης του ΑΚΕΛ) εκλέγεται στην ΚΕ του Κόμματος. Ο Ανθίας ολοκληρώνει την πολιτική του αναζήτηση. Το 1945 εκδίδει τα περιοδικά “Φλόγα” και “Σπίθα” και δουλεύει στο “Δημοκράτη”, την εφημερίδα του κόμματος.
Από το 1945 η ποίηση του Ανθία καταγράφει σύγχρονα γεγονότα, ειδικά την αντίσταση της Ελλάδας και Κύπρου, την ελπίδα για κοινωνική αλλαγή, την πάλη εναντίον της ξένης κυριαρχίας, για δικαίωση και ελευθερία. Στην “Κυπριακή Ραψωδία” (1946) λέει: “Μια πέτρα μέσ' στο πέλαγο είν' η γη μου” και “Ξένε, πατάς την πέτρα που δε σάλεψαν, τι φωνές θύελλες και τρικυμίες”.

Το 1955 γυρίζει στην Κύπρο (από τη Αγγλία όπου είχε μεταναστεύσει με την οικογένεια του το 1948) και εργάζεται ως συντάκτης στο “Νέο Δημοκράτη”. Συλλαμβάνεται στις 14 Δεκεμβρίου 1955 μαζί με άλλα 134 στελέχη του ΑΚΕΛ και φυλακίζεται στα κρατητήρια της Δεκέλειας. Τότε γράφει το “Ημερολόγιο του CDP”. Απελευθερώνεται από τα κρατητήρια λόγω καρδιακού προβλήματος.

Το 1961 γράφει το “Ορατόριο” που αφιερώνεται στον αγώνα της Κύπρου για απελευθέρωση και στους ήρωες του τόπου. (Σ’ αυτή τη συλλογή ποιημάτων υπάρχει κι ένα αφιερωμένο στον Μάρτυρα Αριστερό εργάτη Σάββα Μενοικο και μιλά για τη απάνθρωπη δολοφονία του και το μαρτυρικό του θάνατο – λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου με την κατηγορία του προδότη αφού τον δέσανε στον κορμό ενός ευκαλύπτου στην αυλή της εκκλησιάς). Το ποίημα εκείνο μπορείτε να το βρείτε σε παλαιότερη ανάρτηση μου, αφιερωμένη στους αδίκως δολοφονηθέντες από τους μασκοφόρους του Γρίβα, Αριστερούς.

Link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/05/3-195559-1958.html

Η “Κυπριακή Τραγωδία” που έγραψε το 1965 είναι εμπνευσμένη από την Τηλλυρία και το διαχωρισμό Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων. Το 1966 εκδίδει την “Λαμπρακιάδα” για το Γρηγόρη Λαμπράκη, στενό φίλο του, η δολοφονία του οποίου πλήγωσε αφάνταστα τον Ανθία.

Στις 8 Νοεμβρίου 1968 ο Τεύκρος Ανθίας πεθαίνει σε ηλικία 65 χρόνων (από καρδιακή προσβολή) αφήνοντας στον κυπριακό πολιτισμό ένα πλούσιο και καθοριστικό λογοτεχνικό έργο. Κηδεύεται στο χωριό του Κοντέα, όπως επιθυμούσε.

Ο Ανθίας έχει αναγνωριστεί όχι μόνο ως ο ποιητής της Αριστεράς, αλλά της πονεμένης Κύπρου. Πολιτικοποιήθηκε και χρησιμοποίησε την ποίηση του σαν καταδίκη των πολιτικών και οικονομικών συνθηκών που εξανθρωπίζουν και αλλοτριώνουν την ανθρώπινη ζωή. Τα κύρια θέματα ήταν η ζωή, η αγάπη, η αντίσταση - ήρωες του, οι φτωχοί και καταπιεσμένοι.
Παρακάτω παραθέτω αποσπάσματα από την ποιητική του σύνθεση “Δευτέρα Παρουσία”, διαχρονικά επίκαιρο ποίημα και αποκαλυπτικότατο για το σημαντικότατο ρόλο που παίζουν η θρησκεία και η εκκλησία στην υπηρεσία των συμφερόντων της καθεστηκυίας τάξης:

“Τα καρφωμένα εκεί στον τοίχον εικονίσματα,
σάμπως αχρηστευμένα νομοσχέδια
εκλιπαρούν της Ιστορίας την προσοχή.

Κ’ οι πρώην θαυματουργοί
τρισάγιοι, τρισμακάριστοι και τρισευλογημένοι,
πού κάνανε μπακάλικο τη γη,
έτσι αμυδρά ως φωτίζονται απ’ τα γύρω τους κεριά,
μοιάζουν, αλήθεια, ναυαγούς πού, για να βγούνε στη στεριά, μάταια αποζητούνε την προστασία μιας σανίδας.

....................................................................

Κι όμως εγώ με μια γκριμάτσα και μ’ ένα βλέμμα σκοτεινό,
σα μια ερωμένη πεισματάρα το μήνυμα περιφρονώ.
Δεν έχει ο νους αναπαμό, δεν έχει η αίστηση γαλήνη,
δεν έχει ο πόνος δαμαστή, δεν έχει αντίδοτον η οδύνη,
σαν πλημμύρισαν μέσα μας τα ερωτηματικά,
πού σαν καρφιά πυρούμενα μας καίγουνε τα σωθικά.

Μύριες φορές έχω σκεφτεί γροικώντας τους ανθρώπους
ν’ αποζητούν μια άλλη ζωήν αιώνια κ αιθέρια:
Μήπως χαρήκανε τη γης, πού ολημερίς κι’ ολονυχτίς
τη βρέχουνε με τον ίδρωτα και τ’ άγια τους τα χέρια
κάνουνε ρόζους και ματώνουν για να κερδίσουν το ψωμί;
Κ’ έμεινε τάχα να χαρούν άλλη ζωή, άγνωστη ζωή;


Άφθονα αυτοί εμπορεύματα με ξεπεσμένη την τιμή,
Πουλιούνται κι’ αγοράζουνται στης κοινωνίας το παζάρι ...
Στο σβέρκο τους χορεύουνε
κάθε στιγμήν οι Μουσολίνηδες κ’ οι Τσάροι,
οργιάζουνε οι πατρίδες, οι σταυροί, τα μαύρα ράσα, καρφώνοντας με ψαλμωδίες τη φτωχική τους νεκροκάσα.

Αυτό το πράσινο χαλί του κάμπου το ανεχτίμητο,
πού πλέξανε τα δάχτυλα τού εργάτη,
τσαλαπατά η αριστοκράτισσα κοκότα,
καμωματού, τσακπίνα, ντελικάτη,
καπνίζοντας τα φύλλα τής καρδιάς μας,
σένα ντιβάνι ξαπλωμένη, μεθυσμένη,
παραδομένη στην ηδονή.

Τα μηχανήματα πού φτιαχτήκανε απ’ το ματωμένο μας σφυρί, μέγαρα και σχολεία και κανάλια,
—τής εργατιάς οι κόποι οι οδυνηροί
ολοκαυτώματα προσφέρονται στο πούρο,
στην πολυθρόνα, στο τσιμπούκι, στο λουκούλιο το τραπέζι,


Κι’ όμως ... μια αιώνια ζωή», κάποιος Θεός,
μεγάλος εργοδότης, πονηρός,
κοιμίζουν με μορφίνη τα κορμιά μας,
στα δάχτυλά τους παίζουν τα μυαλά μας,
σαν τράπουλες πού πάντοτε κερδίζουν.
K’ οι σάλπιγγες στριγγά χτυπάνε.. .
Μορφές βγαλμένες απ’ τα τάρταρα,
πρόσωπα νευρικά σα σκεδιασμένα απ’ το πινέλο
κάποιου ζωγράφου εξπρεσιονίστα,
φωνές ρωμάντσων κάποιου Γκόρκι, ενού Μπαρμπύς, — οι σκλάβοι, τα ρημάδια όλης της γης—
αμέτρητα φουσάτα καταφθάνουν
στη σάλα αυτή τη φωτισμένη από κεριά ...


....................................................................

Τα βήματα τους αγροικούνται
βαριά, σαν τα σφυριά στ’ αμόνι.
K’ έτσι ως σιμώνει ο συρφετός
σα λέοντας τεράστιος, νηστικός,
ο βρυχηθμός του κάνει το κορμί μου
να εκμηδενίζεται και νιώθω την αναπνοή μου
να σταματάει σιγά-σιγά σαν το εκκρεμές
τού ρολογιού που δεν κουρδίστηκε.

Τα μάτια τους πετούν φωτιές.
Τα χέρια τους σφιγμένα σε γροθιές.
Τα πόδια τους ανάλαφρα, μόλο πού γίνανε από σίδερο,
μοιάζούν πελώριους οδοστρωτήρες.
Τα στόματα τους ηφαιστείων κρατήρες.
Παράξενοι προσκυνητές, αληθινά
Δε βλέπω να κρατούν κεριά.
Έχουν μονάχα μπόλικα χαρτιά «υπό μάλης>
— ίσως ιερά.
(Καμμιά σύνοψις, Καινή και Παλαιά Διαθήκη,
ή τον Χριστού ή επιστολή.
Όπλα για να σωθούν οι αμαρτωλοί).

Κι ορμούν για μία στιγμή στην εκκλησιά.
Tι φρίκη! Τι κακό! Τι χλαλοή!
Το βράδυ αυτό θα ‘ναι, ασφαλώς, βεβαία η κοσμοχαλασιά ...

....................................................................

Χτυπάν τούς τοίχους οι γροθιές
και μονομιάς οι τοίχοι
δέχονται αδιαμαρτύρητα
την τραγική τους τύχη.

Τα πάντα εκεί γκρεμνίζουνται και σβύνουν τα κεριά
με το τρελό το φύσηγμα του αδέσποτου βοριά

Κ’ εγώ, που το πηχτό σκοτάδι με αφανίζει
νιώθω πώς η Δευτέρα Παρουσία αρχίζει...

...................................................................

[Όλα τα πιο πάνω θυμίζουν ή παραπέμπουν για όσους έχουν διαβάσει ή έστω ρίξει μια ματιά, στην Αποκάλυψη του Ιωάννη. Στη συνέχεια ο Ανθίας περιγράφει – με την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας - τη Δική του Θεού (και όχι των ανθρώπων από το Θεό), που είναι εξ ίσου συγκλονιστική όπως και το υπόλοιπο ποίημα. Παραθέτω – λόγου χώρου και για να μην σας κουράσω πιο πολύ - μόνο ένα μικρό απόσπασμα. Ολόκληρο το ποίημα αποτελείται από κάπου 35 σελίδες].

...............................................................

Κύριε Θεέ! Σε εζήτησα και δε σε βρήκα πουθενά.
Μ’ όλα τα Μαθηματικά πού ξαίρω, (αφού στοχάσου
στη θεωρία τού Αϊνστάιν επήρα δέκα στα γραφτά και στα προφορικά),
μ’ όλη την Πειραματική, Χημεία κι’ Αστρονομία
μ’ όλα τα τηλεσκόπια, μ’ όλα τα μικροσκόπια,
δε μπόρεσα να συναντήσω μήδ’ ένα τόσο δα πρωτόπλασμά σου.

(Λένε πώς είναι ασέβεια να σε φαντάζεται κανείς
τόσο μικρό και ταπεινό που να μπορείς να κοιταχτείς
από τα μάτια των θνητών.
Μα τι τα θέλεις. Όλοι εμείς
ξαίρουμε πώς: το καθετί, για να υπάρχει και να ζει,
ανάγκη πάσα κάποιους νόμους, νόμους γερούς ν’ ακολουθεί).


Κι' αν τώρα αυτός ο συρφετός σα ζωντανό σε κρίνει,
μην πεις πώς τάχα μία στιγμή την ύπαρξή σου διανοείται.
Πίσω απ’ την τραγελαφική, φανταστική μορφή σου,
ξαίρει πώς: κάποιος έμπορας σατανικά κινείται,
κρατάει την πλάστιγγα στο χέρι
κ' όλο πουλάει τον ίδρωτά του.

Γι' αυτό, μιλώντας προς εσέ, μιλάει στον έμπορά του, καταδικάζοντας εσέ, καταδικάζει εκείνον.

Κύριε Θεέ! Μικρόβιο του Κώχ μες τα μυαλά
των αδελφών μας πού έζησαν σε μολυσμένη ατμόσφαιρα,
των τάφων αγαπητικέ, της πτωμαΐνης αδερφέ,
σφουγγάρι πού ρουφάς διαρκώς το ανθρώπινο το γαίμα, ασφυξιογόνο αέριο πού τη συνείδηση προσβάλλεις,
πες, αν μπορείς, πώς όλ' αυτά πού θα σου πω είναι ψέμα;

Απ’ τη στιγμή πού το μυαλό τ’ ανθρώπινο εκινήθη,
στο ένστιχτο του υπάκουο, τη γης να κυβερνήσει,
για να κερδίσει τη ζωή, αντιμέτωπος στη φύση,
κ’ έσμιξαν χέρια πού ματώσανε και δούλεψαν όλα μαζί,
δεν πρόβαλε ο καταχτητής, πιο δυνατός ν’ αντισταθεί
στην ευτυχία τους την κοινή, τον κόπο τους να μοιραστεί;

Κι’ αυτός δεν είναι αργότερα κείνος πού σου ‘δωσε ζωή
και σ’ έστησε σα φόβητρο του σκλάβου, σαν αφιόνι
πού κοίμιζε τα φρένα του από το βράδι ως το πρωί
κι’ απ’ το πρωί ως το βράδι;

Είπαν πώς είσαι δυνατός. Σωστό. Δεν ήταν δυνατό
ένας δυνατός να φανταστεί φόβητρο δίχως δύναμη.
«Κατ' εικόνα και ομοίωσιν» τού πονηρού καταχτητή,
καθώς το βλέπεις και το βλέπουμε,
από την αρχήν έχεις φτιαχτεί.

Κάθε φορά πού εκίναγε απ’ τη γη του αρματωμένος,
σέρνοντας πλήθη στο χασάπικο - τον πόλεμο,
για το καλό του,
για πες μου: δεν ήσουν εσύ το εξωτικό το λάβαρό του,
δεν ήσουν το σπαθί του, η δύναμή του;


Κι’ όταν ξυπνούσε μια στιγμή στων δούλων του τα φρένα σκληρό το ερωτηματικό για την κατάπτωσή τους,
και πάλι δεν επρόβαλλε, μ’ άλλη μορφήν, εσένα,
για ν’ απαντήσεις αφελώς στην αγανάχτηση τους;


Ω! δε Θυμάμαι ούτε στιγμή, κύριε Θεέ, να ξεκολλήσεις
απ’ τη γροθιά τον δυνατού. Μπορείς ν’ αντιμιλήσεις
αν σε αδικώ. Δεν είμ’ εγώ μήτε Θεός, μήτε κι αφέντης,
πού κρίνει αναπολόγητα.


...................................................................

«Κύριε Θεέ! ορκιζόμαστε στο χώμα πού πατούμε,
σ’ αυτά τα χέρια που μας τρέφουνε,
σ’ αυτά τα φρένα που μας κυβερνούνε,
πώς δε θα μείνει ούτ’ ένα τίποτα
θέση για σένα μες την ψυχή μας.

Δεν είναι γη να σε δεχτεί μήτε ουρανός.
το καθετί πού ζει και πού πεθαίνει
εμείς τ’ ορίζουμε οι αδικημένοι.

Αυτή είν’ η καταδίκη σου:
Να σβύσεις απ’ τα βάθη τής ανθρώπινης ψυχής,
να πάς στο Τίποτα, όπως πριν,
για να χαρούμε εμείς τη γης»”.


(Τζιαι ήταν να με τον αφορίσει η Εκκλησία μετά που τούτα ούλλα που τους έψαλλε!!!).

Anef_Oriwn
Τρίτη 11/11/2008

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Ανάρτηση 40η (ιστορική και κομμουνιστική) – Η Οκτωβριανή (Ρωσική Προλεταριακή) Επανάσταση (μια επετειακή αναφορά).

Την 91η επέτειο της Οκτωβριανής Προλεταριακής Επανάστασης του 1917 στην Ρωσία, θα έχουμε στις 7 του Νιόβρη – αναπόφευκτη πραγματικότητα η επέτειος, είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε τιμούμε την Επανάσταση, είτε την αποδομούμε. (Ονομάζεται Οκτωβριανή γιατί ξεκίνησε στις 25 του Οκτώβρη, με βάση το παλιό, το Ιουλιανό Ημερολόγιο – λέτε γι’ αυτό οι ρώσοι να παραμένουν ακόμα από εκκλησιαστικής άποψης, πεισματικά προσκολλημένοι στο παλιό ημερολόγιο;)

Η Οκτωβριανή Επανάσταση οργανώθηκε και καθοδηγήθηκε από το Κόμμα των Μπολσεβίκων (που είχε τότε ηγέτη τον Λένιν). Ξέσπασε στην Πετρούπολη (Petersburg – από το όνομα του ιδρυτή της, Τσάρου Πέτρου του Μέγα), για να μετονομαστεί μετά (τιμής ένεκεν) σε Λένινγκραντ (πόλη του Λένιν) και να καταλήξει σήμερα σε Αγία Πετρούπολη (γιατί Αγία, ποτέ δεν το κατάλαβα), το βράδυ της 24ης του Οκτώβρη του 1917. Το πρωί της 25ης του Οκτώβρη (7ης του Νοέμβρη με το νέο ημερολόγιο), ένας κανονιοβολισμό από το πλοίο “Αβρόρα” έδωσε το σύνθημα για την έναρξη της Επανάστασης που ξεκίνησε με την έφοδο (του επαναστατημένου λαού) στα Χειμερινά Ανάκτορα. Τα Ανάκτορα κατελήφθησαν, η αστική κυβέρνηση έπεσε, οι υπουργοί συνελήφθησαν και ο πρωθυπουργός Κερένσκι δραπέτευσε (και κατέφυγε τελικά στην Αμερική). Η Ρωσική Επανάσταση είχε πλέον επικρατήσει.

Στις 25 Οκτωβρίου συνήλθε στο Σμόλνι (σχολή θηλέων της τσαρικής αριστοκρατίας), το 2ο συνέδριο των σοβιέτ της Ρωσίας και αποφάσισε το πέρασμα της εξουσίας στα σοβιέτ και την έκδοση των δύο ιστορικών διαταγμάτων για την Ειρήνη και για τη Γη: “Η ιδιοκτησία των γαιοκτημόνων στη γη καταργείται από τη στιγμή αυτή χωρίς καμία αποζημίωση”.
Σχηματίστηκε το πρώτο Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού (υπουργικό συμβούλιο), με το Λένιν ως πρόεδρο και τους Ρίκοφ, Μιλιούτιν, Τρότσκι, Λουνατσάρσκι και Στάλιν.
Στις 2 Νοεμβρίου η σοβιετική κυβέρνηση δημοσίευσε τη διακήρυξη των δικαιωμάτων των λαών της Ρωσίας, ενώ η επανάσταση επικράτησε και στη Μόσχα κάτω από την καθοδήγηση του Μπουχάριν και του Σμιρνόφ.
Αλλά μετά την πρώτη ηρεμία φούντωσε η αντίδραση κατά της νέας κατάστασης κυρίως με την υποστήριξη των ξένων εμπόλεμων δυνάμεων που δεν είδαν με καλό μάτι την κατάργηση των προνομίων τους στη ρωσική οικονομία. Σχηματίστηκαν γύρω από το νέο σοβιετικό κράτος πάμπολλα μέτωπα, ενώ οι εσωτερικές ανακατατάξεις και η νέα νοοτροπία δεν είχαν ακόμα γίνει καθεστώς.

Η ρωσική μπολσεβίκικη επανάσταση αποτέλεσε κοσμοϊστορικό γεγονός (με προεκτάσεις και διαστάσεις μέχρι και το σήμερα καθώς τα μηνύματα της παραμένουν διαχρονικά επίκαιρα και ζωντανά). Η Επανάσταση αυτή έδωσε για πρώτη φορά την πολιτική εξουσία στους προλετάριους και έθεσε υπό πρακτική πλέον αμφισβήτηση την καπιταλιστικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Αποτέλεσε το πρώτο ουσιαστικό ρήγμα στα θεμέλια του καπιταλισμού και άνοιξε τους ορίζοντες για εγκαθίδρυση ενός νέου κοινωνικοοικονομικού συστήματος, του σοσιαλιστικού – κομμουνιστικού. (Όπως με παρόμοιο τρόπο η γαλλική αστική επανάσταση του 1789 υπήρξε η αρχή του τέλους της φεουδαρχίας).

Με την απρόσμενη επιτυχία της, η Οκτωβριανή Επανάσταση επηρέασε τις τύχες του κόσμου. Η ανά τον κόσμο αστοί (και οι κολαούζοι και τα φερέφωνα τους) έπαθαν κυριολεκτικά σοκ, έχασαν τον ύπνο τους και για χρόνια το φυσούσαν και δεν κρύωνε. Άστε που από τότε τους έχουν μείνει και ψυχολογικά και αντιδρούν όλως παραδόξως και περιέργως άμα ακούσουν τις λέξεις «επανάσταση» και «ρωσσία». Φαίνεται ακόμα να το ξεπεράσουν παρά τον τελικό εκπεσμό της ρωσικής επανάστασης και των καθεστώτων του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού.

Παράλληλα όμως, αλλά και σημαντικότερο, η Ρωσική Επανάσταση δημιούργησε μια νέα δυναμική και έδωσε ώθηση στην ανάπτυξη των εργατικών, επαναστατικών και εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σ’ ολόκληρο το κόσμο. Το όραμα της γης των κολασμένων και καταπιεσμένων να έχουν τη δική τους πολιτική εξουσία, έπαιρνε σάρκα και οστά.


Η Επανάσταση δημιούργησε καλύτερες προϋποθέσεις στην πάλη των εργαζόμενων για διεκδίκηση και κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους και για καλύτερες συνθήκες εργασίας, για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα καθώς και για εθνική απελευθέρωση (από την αποικιοκρατία). Επίσης ανέδειξε το εφικτό πλέον της διεκδίκηση και της πολιτικής εξουσίας από τους εργαζόμενους (μέσα από τους πολιτικούς τους φορείς) για μια σοσιαλιστική κομμουνιστική κοινωνία.

Όμως (ως ήταν και φυσιολογικό) η πορεία προς τον σοσιαλισμό δεν μπορούσε να ήταν ευθεία γραμμή. Αντίθετα, καθώς αυτή έπρεπε να περάσει μέσα από χίλιες μύριες συμπληγάδες (αντιδράσεις, επεμβάσεις, πολέμους, σεισμούς, λοιμούς, καταποντισμούς), ήταν τεθλασμένη και με πισωγυρίσματα. Δυστυχώς τα πολλά λάθη, οι στρεβλώσεις, η γραφειοκρατία, η αποστασιοποίηση των μαζών από τα πολιτικά δρώμενα και οπωσδήποτε τα εγκλήματα που παρατηρήθηκαν ή/και συνέβησαν στις χώρες του λεγόμενου “υπαρκτού σοσιαλισμού” οδήγησαν στην αλλοτρίωση ή/και στον εκφυλισμό των σοσιαλιστικών ιδεωδών. Τούτα όλα (και σε συνδυασμό πάντοτε με τις αντικομμουνιστικές και αντισοσιαλιστικές πράξεις, ενέργειες και επιθέσεις των πάσης φύσεως και καταγωγής πολέμιων του σοσιαλισμού), είχαν ως τελικό αποτέλεσμα την κατάρρευση των καθεστώτων στις σοσιαλιστικές χώρες (με ή χωρίς εισαγωγικά δεν έχει σημασία για τους σκοπούς του παρόντος κειμένου) την καπιταλιστική παλινόρθωση σ’ αυτές τις χώρες (χωρίς μάλιστα να υπάρχει η οποιαδήποτε αντίδραση και δυναμική μέσα στους λαούς των χωρών αυτών για υπεράσπιση των οποιωνδήποτε κατακτήσεων τους κατά τα χρόνια του σοσιαλισμού).

Αλλά, όπως λέει και ο τραγουδοποιός Διονύσης Τσακνής σ’ ένα του άσμα, “Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε,! Κι όσοι μας μισήσατε ανέραστοι να μείνετε”! Και η απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι δυνατό να εκλείψει σ’ ένα κόσμο με κοινωνικές (ταξικές) ανισότητες!

Υ.Γ.:
Για την εκλογή του Ombama ως Προέδρου των ΗΠΑ δεν θα πω σχεδόν ΤΙΠΟΤΑ! (Βούιξαν τα ΜουΜουΕ σήμερα δεν είναι ανάγκη να σας ζαλίσω κι εγώ). Όχι γιατί δεν είναι γεγονός σημαντικό και ιστορικό (στο κάτω - κάτω νέος πλανητάρχης είν’ αυτός!), αλλά απλώς γιατί ΔΕΝ με συγκινεί (όπως εξακολουθεί να συγκινεί την “αποστεωμένη” ψυχή μου το “απολίθωμα” της Οκτωβριανής Επανάστασης).
Παρ’ όλο που προσωπικά δεν πιστεύω ότι θ’ αλλάξει (ουσιαστικά ή άρδην) και κάτι στην πολιτική της Αμερικής, εντούτοις να σημειώσω το γεγονός ότι ο Ombama είναι μαύρος (ή sic αφροαμερικάνος), παιδί μετανάστη και μεγάλωσε σε φτωχογειτονιές (αν και δεν ζει εκεί πια). Επίσης αυτές οι εκλογές αποτελούν ένδειξη ότι ο αμερικάνικος λαός αντιδρά και κλωτσά!

Anef_Oriwn
Τετάρτη 5/11/2008

Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2008

Ανάρτηση 39η (επίκαιρη, ιατρική και δημοσιοϋπαλληλική) – “Το κουμπί, το κουμπί, ποιος θα το πατήσει το κουμπί ...”

Το πιο κάτω κείμενο (είδηση), παρμένο από τον “Φιλελεύθερο”, δείχνει πως ο καθείς από μας (σ’ αυτό τον τόπο) ασχολείται αποκλειστικά με τα του μικρόκοσμου του ή “με τρίχες” για να χρησιμοποιήσω και μια λαϊκή έκφραση!

Το «κουμπί» κλείνει πάλι τα χειρουργεία.


Ξανά από την αρχή οι καβγάδες μεταξύ ακτινογράφων και ορθοπεδικών.


(ρεπορτάζ της Μαριλένας Παναγή - αναδημοσίευση από τον “Φιλελεύθερο” της 30ης του Οκτώβρη του 2008 –
Link: http://www.phileleftheros.com/main/main.asp?gid=136&id=586717).

«Σε εκ νέου κλείσιμο των χειρουργείων και αναστολή των ορθοπεδικών χειρουργικών επεμβάσεων προειδοποιούν ότι θα προχωρήσουν οι γιατροί αφού όπως φαίνεται το πρόβλημα με τους ακτινογράφους και το ποιος θα χειρίζεται το ακτινοσκοπικό μηχάνημα δεν έχει λυθεί. Χθες, όπως πληροφορούμαστε διενεργήθηκαν πέντε ορθοπεδικές επεμβάσεις κατά τις οποίες οι ακτινογράφοι ήταν παρόντες μόνο κατά την έναρξη της διαδικασίας (αφού οι ίδιοι έτσι ερμηνεύουν τη συμφωνία που επιτεύχθηκε στην παρουσία του υπουργού υγείας). Μεταξύ των ασθενών που χειρουργήθηκαν ήταν και ασθενής, που νοσηλευόταν στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και οι γιατροί έκριναν ότι η κατάσταση του ήταν πολύ σοβαρή για αυτό και θα έπρεπε να βρίσκεται συνεχώς ακτινογράφος στο χειρουργείο. Ωστόσο αυτό δεν έγινε με αποτέλεσμα για άλλη μια φορά να δημιουργηθεί ένταση μεταξύ των δύο πλευρών αν και οι ακτινογράφοι φέρονται να υποστηρίζουν ότι κανένας δεν τους είχε ενημερώσει για την κρισιμότητα του περιστατικού. Οι γιατροί παρουσιάστηκαν ενοχλημένοι από την στάση των ακτινογράφων και οι ακτινογράφοι φέρονται να υποστηρίζουν ότι δεν κάνουν τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο από του να ακολουθούν πιστά τους όρους της συμφωνίας. Όπως φαίνεται όμως, εκείνο, που έχει ενοχλήσει ιδιαίτερα τους γιατρούς είναι η παρέμβαση της ΠΑΣΥΔΥ στην όλη υπόθεση αλλά και η διαφορά που έχει προκύψει για τα πρακτικά της συνάντησης κατά την οποία επιτεύχθηκε και η συμφωνία. Συγκεκριμένα, οι ακτινογράφοι δεν αποδέχονται τα πρακτικά όπως αυτά ετοιμάστηκαν από τη διεύθυνση του νοσοκομείου ενώ οι γιατροί υποστηρίζουν ότι αυτό έχει συμφωνηθεί στην παρουσία του υπουργού Υγείας άρα αυτό ισχύει. Βεβαίως εκείνοι που φαίνεται ότι και πάλι πληρώνουν τα σπασμένα είναι οι ασθενείς οι οποίοι κινδυνεύουν να ενημερωθούν την Δευτέρα για μια νέα αναβολή της χειρουργικής τους επέμβασης σε μια εποχή, που οι λίστες αναμονής του ορθοπεδικού τμήματος ξεπερνούν κατά πολύ τον ένα χρόνο. Αν μάλιστα για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα ενός μήνα πάει χαμένη άλλη μια ημέρα τότε η λίστα αναμονής θα καθυστερήσει ακόμα περισσότερο».
(*Σημείωση: Οι χρωματισμοί δικοί μου, του Anef_Oriwn).

Σχόλια και απορίες εμού του Ιστο(παθο)λόγου (δεν ανήκω όμως στον ιατρικό κόσμο – κομπογιαννίτης είμαι):

1. Εδώ μιλάμε για λειτουργούς της υγείας (γιατρούς) που είναι επιφορτισμένοι (και ορκισμένοι με το γνωστό όρκο του Ιπποκράτη – αλήθεια τι λεει για τέτοιες περιπτώσεις) να μεριμνούν για τη υγεία και τη ζωή του κόσμου!!! Στην προκείμενη περίπτωση μάλιστα, έχουν να κάνουν με ασθενείς που βρίσκονται ή θα μπουν σ’ ένα χειρουργείο όπου εβρισκόμενοι σε κατάσταση ύπνωσης (ή αναισθητοποίησης), δεν μπορούν να κάνουν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! Επιτέλους κάποιοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι η δουλειά τους πέραν από ένα ακόμα επάγγελμα είναι και λειτούργημα;

2. Την ουσία (αν υπάρχει ουσία) της διαφοράς ορθοπεδικών – ακτινολόγων (ή ακτινογράφων – δεν ξέρω αν υπάρχει αν αυτές οι δυο ειδικότητες είναι διαφορετικές) δεν την κατάλαβα, αλλά ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ!!! Είπαμε, εδώ έχουμε να κάνουμε με λειτουργούς της Υγείας και όχι με λειτουργούς του Κτηματολογίου ή της Πολεοδομίας. Αυτή η γενικότερη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και στάση (που ενισχύεται από τον δημοσιοϋπαλληλικό συντεχνιακό συνδικαλισμό) οδηγεί σε γραφειοκρατικές και εσωστρεφείς συμπεριφορές που στο τέλος της ημέρας την νύφη την πληρώνει ο κόσμο! Όταν ορθοπεδικοί και ακτινογράφοι περί των μικροσυμφερόντων τους τυρβάζουν και κοκορομαχούν, πως θα νοιαστούν και για την υγεία του κόσμου; (Παρεμπιπτόντως τα νοσοκομεία συνήθως τα επισκέπτονται τα οικονομικά ασθενέστερα στρωματά – λετε γι’ αυτά κι για πολλά αλλά χάλια που αφορούν τη δημόσια υγεία να παίζει κι αυτή η παράμετρος το ρόλο της;).

3. Παρόμοιες (μικρο-συμφεροντολογικές) καταστάσεις και δημοσιοϋπαλληλικές νοοτροπίες παρατηρούνται και στον τομέα της δημόσιας εκπαίδευσης. Οι εκεί οι λειτουργοί δηλ. οι καθηγητάδες ερίζουν για τις αναπληρώσεις (ποιος έβγαλε περισσότερες ή λιγότερες), για τις υπευθυνότητες (σε τμήματα ή προγράμματα), γιατί τούτο σημαίνει και πιο λίγες διδακτικές περιόδους (και κατά συνέπεια προκαλεί αντιπαραθέσεις και μεταξύ ειδικοτήτων ακόμα) κι άλλα τινά.

Υ.Γ.1: ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ Σ’ ΟΛΟΥΣ!

Υ.Γ.2: 1/11/1981 – Ωραία και νοσταλγική ημερομηνία!!!

Anef_Oriwn
Σάββατο 1/11/2008