Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ανάρτηση 48/2010* [πολιτική, νομικίστικη και περί της «εκ περιτροπής»] – Μια απάντηση σ’ ένα (νομικίστικο) άρθρο για την «εκ περιτροπής προεδρία»...

[Σημ.: 28/6/2010: * Η ανάρτηση αυτή ετοιμάστηκε την Τρίτη 18 του Μάη του 2010] ...

Την Κυριακή 16 του Μάη [του τρέχοντος 2010] υπήρχε στην εφημερίδα “Πολίτης” ένα ενδιαφέρον [πλην μονόπλευρο] άρθρο [το είδα και την επαύριον Δευτέρα στη “Σημερινή”] κάποιου [δεν έτυχε να ξαναδώ ή να ξανακούσω τ’ όνομα του] Νίκου Κληρίδη, δικηγόρου [εν τζιαι ξέρετε εάν έχει τζιαι κανέναν που το “τζάκι” των Κληρίδιων, που εν νεν δικηγόρος ή νομικός], με τίτλο “ΕΔΑΔ και εκ περιτροπής προεδρία”. Ο κος Νίκος Κληρίδης, δικηγόρος ων [και του απορριπτικού/αντιομοσπονδιακού μετώπου ως διαφάνηκε από το περιεχόμενο του κείμενο του], προσπαθεί με τα γραφόμενα του [και με μια καθαρά νομικίστικη προσέγγιση, αλλά και εξυπνακίστικη και μονόπλευρη, θα τολμήσω να πω] και στη βάση μιας απόφασης του ΕΔΑΔ πάνω σε μια προσφυγή δύο πολιτών της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, να υποβάλει ή/και να αποδείξει [λες και βρίσκεται σε δικαστήριο] ότι η “εκ περιτροπής προεδρία” θα δημιουργήσει νομικά και λειτουργικά προβλήματα στο ομόσπονδο κράτος ...

Εγώ, ΔΕΝ είμαι νομικός – ούτε «έγκριτος», ούτε μάχιμος, ούτε ασκούμενος, ούτε καν φοιτητής της Νομικής, όμως με τα δκυο-τριά πράματα που σκαμπάζω που την πολιτική και με τες λίγες γνώσεις που έχω γύρω από την κατάσταση στη Βοσνία, έχω την άποψη ότι ο κος Κληρίδης συγκρίνει ανόμοια πράματα. Με έναν νομικίστικο [όπως προείπα] τρόπο επικεντρώνει την προσοχή του στην κατοχύρωση «του δικαιώματος του ψηφίζεσθαι» για τους πολίτες της χώρας που δεν ανήκουν στες βασικές εθνοτικές κοινότητες της [δηλ. στη σερβική, την κροατική και τη μουσουλμανική – βοσνιακή]. Καταφεύγοντας σε νομικισμούς και γενικότητες ρίχνει στο πυρ το εξώτερο «τα εξαμβλώματα ...» [όπως τα ονομάζει] «... τής εκ περιτροπής προεδρίας και “της σταθμισμένης ψήφου”», γιατί θωρεί ότι αυτές οι “γενναίες προσφορές” του Προέδρου, παραβιάζουν κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώματα [ενώ τώρα ας πούμεν, τα ανθρώπινα δικαιώματα τυγχάνουν απόλυτου σεβασμού] ...

Πιο κάτω θα παραθέσω [για την πληρέστερη ενημέρωση ΣΑΣ] αυτούσιο [και ολόκληρο] το άρθρο του κου Κληρίδη και ακολούθως θα κάμω τα δικά μου σχόλια.

“ΕΔΑΔ και εκ περιτροπής προεδρία”
[του Νίκου Κληρίδη, δικηγόρου – “Πολίτης” 16/5/2010, σελ. 20 – link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=946197&-V=archivearticles].

[Οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου].


Η πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ στην υπόθεση SEJDIC AND FINCI V. BOSNIA AND HERZEGOVINA που έχει δοθεί το τέλος Δεκεμβρίου του 2009 από το GRAND CHAMBER, δίνει ένα ηχηρό ράπισμα σε όσους προσπαθούν να πείσουν τον Κυπριακό λαό ότι τα εξαμβλώματα τής "εκ περιτροπής προεδρίας" και “της σταθμισμένης ψήφου”, θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να είναι νομικώς εφικτά και πρακτικά εφαρμόσιμα και λειτουργικά σε μια χώρα Κράτος - Μέλος της Ε.Ε όπως είναι η Κύπρος.
Η απόφαση αφορά το δικαίωμα του ψηφίζεσθαι στην Βουλή και στην Προεδρία της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, και οι δυο αιτητές στο ΕΔΑΔ ένας Εβραίος και ένας Αθίγγανος, σημαίνοντες πολίτες της Βόσνιας Ερζεγοβίνης, προσέβαλαν την πρόνοια του Βοσνιακού Συντάγματος το οποίον επέβαλλε ότι δικαίωμα του ψηφίζεσθαι στην Προεδρία της χώρας έχουν μόνο όσοι πολίτες ανήκουν στην κροατική, βοσνιακή και σερβική εθνότητα, αποκλείοντας έτσι τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας οι οποίοι δεν ανήκουν στις συγκεκριμένες εθνότητες.
Το Grand Chamber του ΕΔΑΔ αποφάσισε ότι η απαγόρευση και ο αποκλεισμός του ψηφίζεσθαι στη Βουλή και στην Προεδρία της Δημοκρατίας της Βοσνίας παραβιάζει κατάφωρα την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Προστασίας Ανθρώπινων Δικαιωμάτων και συγκεκριμένα το άρθρο 14 που απαγορεύει τις φυλετικές διακρίσεις, το άρθρο 3 του Πρωτοκόλλου 1 το οποίον αφορά τις ελεύθερες εκλογές, και το άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου 12 που αφορά την γενική απαγόρευση των φυλετικών διακρίσεων.
Επιπλέον, και αυτό είναι και το σημαντικότερο, το ΕΔΑΔ επισημαίνει στην απόφαση του ότι η Βόσνια-Ερζεγοβίνη θα πρέπει απαραίτητα να τροποποιήσει το Σύνταγμα της το οποίον περιέχει αυτές τις φυλετικές διακρίσεις, ούτως ώστε να συνάδει με την Ευρωπαϊκή Συνθήκη Προστασίας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι το εκτρωματικό σύνταγμα της Βόσνιας-Ερζεγοβίνης ήταν το αποτέλεσμα της υπογραφής της Συνθήκης Dayton, η οποία υποτίθεται ότι «επέλυσε» το πολιτικό πρόβλημα της Βοσνίας και χρησιμοποιήθηκε σαν «μοντέλο» για την σύνταξη του σχεδίου Ανάν.
Η συνθήκη Dayton του 1995 και το Σύνταγμα της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης διαχωρίζει τους πολίτες της χώρας σε δυο κατηγορίες ή δυο «συνιστώντες λαούς» και αποκλείει το δικαίωμα του ψηφίζεσθαι σε πολίτες της χώρας οι οποίοι δεν ανήκουν στους συγκεκριμένους «συνιστώντες λαού» ή εθνότητες.
Από τα πιο πάνω προκύπτει το αβίαστο συμπέρασμα ότι η «γενναιόδωρη προσφορά» της εκ περιτροπής προεδρίας που έγινε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας εκ μέρους της δικής του κοινότητας προς τον κ. Ταλάτ παραβιάζει την Ευρωπαϊκή Συνθήκη και τις αποφάσεις του ΕΔΑΔ αλλά και καταστρατηγεί παντελώς τη λαϊκή ετυμηγορία και θέληση, και το ερώτημα που παραμένει μετέωρο είναι πως αποσύρεται ή πως εξουδετερώνεται αυτή η πολιτική δέσμευση του Προέδρου στις συνεχιζόμενες συνομιλίες. Ενώ συμφωνούμε κατ’ αρχήν με τον Πρόεδρο ότι πολιτικές δεσμεύσεις που γίνονται δεν είναι ούτε πολιτικά ορθό, αλλά ούτε και πρόσφορο να αποσύρονται, και τον πιστώνουμε με την απαραίτητη καλοπιστία ότι ενήργησε με γνώμονα τα καλώς νοούμενα γι’ αυτόν Εθνικά μας συμφέροντα, όπως έχουν εξελιχθεί τώρα τα πράγματα με νέο Τουρκοκύπριο ηγέτη τον κ. Έρογλου, θα πρέπει να υπάρξει εκ μέρους μας μια επανατοποθέτηση του διαλόγου επί του Κυπριακού στην ορθή του βάση, με το να επιδιώξει η δική μας πλευρά ένα κατευθείαν διάλογο με την Τουρκία η οποία ήδη έχει κριθεί τόσο με δική της παραδοχή όσο και με την απόφαση του ΕΔΑΔ στην υπόθεση Δημόπουλου, ότι έχει την αποκλειστική ευθύνη για το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου ως η κυρίαρχη κατοχική δύναμη και ότι η τουρκοκυπριακή κοινότητα ή το ψευδοκράτος είναι απλώς υποχείρια της Τουρκίας.
Αυτή η πολιτική κίνηση εκ μέρους του Προέδρου της Δημοκρατίας έχουμε την πεποίθηση ότι θα συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία ενός ενιαίου μετώπου, και θα σφυρηλατήσει την ενότητα όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, η οποία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της επίλυσης του Κυπριακού.”

Σχόλια ΙστολογοΠαθαλογοΑνατόμου

1. Δεν ξέρω τι διαλάμβανε [κάποτε] το Σύνταγμα της πάλαι ποτέ Ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας για τες διάφορες εθνότητες που ζούσαν στην τότε συνιστώσα [Ομόσπονδη] Δημοκρατία της Βοσνίας Ερζεγοβίνης ... [Απ’ ότι έχω υπ’ όψη μου όμως, στην τότε Γιουγκοσλαβία αναγνωρίζονταν καμιά 10ρια διαφορετικές εθνότητες και κάμποσες εθνικές μειονότητες. Κι εδώ πρέπει να αποσαφηνίσουμε τη διαφορά μεταξύ «κοινότητας» και «μειονότητας» και να σημειώσουμε ότι οι κοινότητες, ως σύνολα ανθρώπων, έχουν κατοχυρωμένη την αυτονομία τους καθώς και πολιτικά δικαιώματα, ενώ οι μειονότητες έχουν μόνο ελευθερίες και δικαιώματα στους τομείς της εκπαίδευσης και του πολιτισμού].
Επίσης ΔΕΝ γνωρίζω τι ακριβώς διαλαμβάνει το Σύνταγμα της ανεξάρτητης πλέον Βοσνίας για τις εθνότητες που ζουν εκεί σήμερα ... Ο κος Κληρίδης θα ‘πρεπε να ΜΑΣ είχε δώσει μερικές βασικές πληροφορίες για τούτο το θέμα, αλλά ΔΕΝ εδέησε να το κάμει. Γι’ αυτό κι εγώ, ελλείψει αυτών των πληροφοριών, θα προχωρήσω σε κάποια σχόλια στη βάση όμως δύο υποθετικών σεναρίων ...

i. Πρώτον, αν στο Σύνταγμα ης χώρας [που διαμορφώθηκε στη βάση της Συμφωνίας Ειρήνης του Dayton το 1995], αναγνωρίζονται [και κατοχυρώνονται] στη χώρα κι άλλες εθνοτικές ομάδες/κοινότητες [πέραν των Βοσνίων, των Σέρβων και των Κροατών] όπως οι Ρομά, οι Εβραίοι και δεν ξέρω κι εγώ ποιοι άλλοι [μπορεί και Αλβανοί και Αρμένιοι], τότε όντως υπάρχει πρόβλημα ισονομίας και ίσης εφαρμογής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους πολίτες της χώρας. Αλλά αυτό ΔΕΝ το ‘χει ξεκαθαρίσει ο κος Κληρίδης. Απλώς περιορίζεται να ΜΑΣ πει [γενικά κι αφοριστικά] ότι “… τα εξαμβλώματα τής εκ περιτροπής προεδρίας και “της σταθμισμένης ψήφου”, [ΔΕΝ] " ... θα μπορούσαν να επιβιώσουν και να είναι νομικώς εφικτά και πρακτικά εφαρμόσιμα και λειτουργικά σε μια χώρα Κράτος - Μέλος της Ε.Ε όπως είναι η Κύπρος…”. Και ότι το “… δικαίωμα του ψηφίζεσθαι στην Προεδρία της χώρας έχουν μόνο όσοι πολίτες ανήκουν στην κροατική, βοσνιακή και σερβική εθνότητα, αποκλείοντας έτσι τους υπόλοιπους πολίτες της χώρας οι οποίοι δεν ανήκουν στις συγκεκριμένες εθνότητες....”.
Φυσικά κανένας ΔΕΝ είπε ότι η Ομοσπονδία της Βοσνίας Ερζεγοβίνης αποτελεί και το καλύτερο παράδειγμα προς μίμηση. Όμως με την εν λόγω απόφαση του ΕΔΑΔ το πρόβλημα απλώς διαπιστώνεται. Τούτο θα λυθεί με πολιτικές αποφάσεις που θα επιφέρουν τροποποιήσεις στο Σύνταγμα της χώρας. Αλλά κι εκεί οι όποιες αποφάσεις [για τροποποιήσεις] θα εξαρτώνται από τα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα αλλά από τους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων στη χώρα και στην περιοχή.


ii. Δεύτερον, αν τώρα το Σύνταγμα της χώρας αυτής ΔΕΝ αναγνωρίζει άλλες εθνοτικές κοινότητες [πλην των τριών μεγάλων που προαναφέραμε], διότι τούτες [οι άλλες εθνότητες, ή πολιτισμικές οντότητες/κοινότητες] έχουν ενσωματωθεί/αφομοιωθεί [είτε δια της βίας, είτε δια της διαχρονικής παραγνώρισης και υποβάθμισης τους - ίσως να ήταν και πολιτικά ανοργάνωτες ή αμελητέες ή δεν είχαν ιστορικές ρίζες στη χώρα], τότε κάτι ΔΕΝ μου κολλά με την απόφαση του ΕΔΑΔ [τουλάχιστον όπως μας την παρουσίασε ο κος Κληρίδης] ... Λείπουν σημαντικές πληροφορίες και λεπτομέρειες. Όμως και σε τέτοια περίπτωση [μη αναγνώρισης άλλων εθνοτήτων] το ζήτημα είναι και πάλι πρώτα και κύρια πολιτικό καθώς είναι αναγκαία η πολιτική οργάνωση αυτών των μειονοτικών ομάδων για να καταστεί δυνατή η αναγνώριση τους [με συνταγματικές τροποποιήσεις] ως ξεχωριστών εθνοτικών, θρησκευτικών ή πολιτισμικών οντοτήτων.
Μπορεί όμως κάποιος να μου πει σε πιο εθνικό [αστικό] κράτος αναγνωρίστηκαν τέτοια δικαιώματα, όταν το κράτος αυτό επιδίωκε την (μονο)εθνική καθαρότητα; Μήπως στο ελληνικό Σύνταγμα υπήρξε καμιά φορά αναφορά [εκτός από τους Έλληνες] και σε Αρβανίτες, Βλάχους, Τσάμηδες, Εβραίους, Φραγκολεβαντίνους, Καθολικούς [Συριανούς], Πομάκους, Τούρκους, Σλαβομακεδόνες, Σαρακατσάνους;

2. Συνήθως στα αναπτυγμένα [οικονομικά και πολιτικά] αστικά ενιαία κράτη, κυρίως της [Δυτικής] Ευρώπης, υπάρχουν κατοχυρωμένα στο Σύνταγμα [των χωρών αυτών] ειδικά μειονοτικά δικαιώματα και για τες πιο μικρές [τις ιστορικά διαμορφωμένες στο συγκεκριμένο χώρο - όχι όμως και για τις μεταναστευτικές] εθνοτικές και θρησκευτικές ομάδες/κοινότητες. Τούτες οι πρόνοιες στα Συντάγματα αφορούν κυρίως ζητήματα παιδείας και διασφαλίζουν την κατοχύρωση και το σεβασμό [τουλάχιστον νομικά] της γλώσσας, της θρησκείας κι άλλων πολιτισμικών γνωρισμάτων των κοινοτήτων αυτών. Είναι όμως επίσης σύνηθες και χαρακτηριστικό αυτή η πολιτισμική αυτονομία να μην συνοδεύεται και με πολιτική αυτονομία [σ’ αυτά τα ενιαία κράτη]. Δηλ. το Σύνταγμα ΔΕΝ κατοχυρώνει την ξεχωριστή πολιτική εκπροσώπηση αυτών των μειονοτικών κοινοτήτων στα όργανα εξουσίας [όπως στην Βουλή ή την Τοπική Αυτοδιοίκηση]. Τούτο όμως μπορεί να επιτευχθεί μέσα από εκλογικούς σχηματισμούς και συνδυασμούς.

Ας πούμεν, στην Ελλάδα ΔΕΝ είναι κατοχυρωμένη [στο Σύνταγμα της χώρας] η εκπροσώπηση των Μουσουλμάνων Ελλήνων [ή τουρκόφωνων ή τούρκων – ή όπως αλλιώς ήθελαν ονομαστεί] στη Βουλή. Αλλά τούτο [η εκπροσώπηση τους στην Ελληνική Βουλή] πετυχαίνεται, είτε μέσα από αμιγείς εκλογικούς σχηματισμούς των μουσουλμάνων ή/και με τη συμπερίληψη μουσουλμάνων υποψηφίων στους εκλογικούς συνδυασμούς των ελληνικών κομμάτων. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη γειτονική [με την Ελλάδα] Βουλγαρία, αν και εκεί η μουσουλμανική κοινότητα είναι πολυπληθέστερη [φτάνει ο 10%]. Εκεί υπάρχει ένα ισχυρό “τουρκικό” κόμμα [που έχει αγκαλιαστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των τουρκοφώνων], ενώ [αν δεν κάνω λάθος] και οι Αθίγγανοι πέτυχαν στις τελευταίες εκλογές για την Ευρωβουλή τη δική τους ξεχωριστή εκπροσώπηση [με δικό τους κόμμα και Ευρωμουλευτή] ... Όμως, και στη μια και στην άλλη χώρα, πως κατοχυρώνεται συνταγματικά το δικαίωμα του εκλέγεσθαι [στη Βουλή] για τους μουσουλμανικούς ή τουρκόφωνους πληθυσμούς; Ύπαρχει κάποια πρόνοια; Δεν το νομίζω, γιατί στην Ελλάδα τουλάχιστον [κι εξ όσων γνωρίζω] υπήρξαν περίοδοι που ΔΕΝ είχαν καθόλου τουρκόφωνους βουλευτές.

3. Στην Κύπρο οι τρεις θρησκευτικές κοινότητες [και τονίζω και υπογραμμίζω το "θρησκευτικές" γιατί έτσι είναι κατοχυρωμένες - κι όχι ως "εθνοτικές" - στο Σύνταγμα της Ζυρίχης], δηλ. των Μαρωνιτών, των Αρμενίων και των Λατίνων, έχουν τους δικούς τους αντιπροσώπους στην Κυπριακή Βουλή [από έναν], αλλά χωρίς δικαίωμα ψήφου. [Νομίζω όμως, ότι με το Σχέδιο Ανάν θα αποκτούσαν και δικαίωμα ψήφου]. Αυτές όμως οι θρησκευτικές κοινότητες έχουν επιλέξει [από εθνοτικής άποψης] να ενσωματωθούν στην ελληνοκυπριακή κοινότητα και έτσι στα διάφορα πολιτειακά αξιώματα, αναδεικνύονται/εκλέγονται ως μέλη της ελληνοκυπριακής κοινότητας [όπως ας πούμεν, ο Μάριος Κάρογιαν στην Προεδρία της Βουλής]. Άρα αν αυτή η πρόνοια και πρακτική συνεχίσει να ισχύει και στο μέλλον σε μια Ομοσπονδιακή Κύπρο, προσωπικά ΔΕΝ βλέπω που θα προκύψει πρόβλημα με “… το δικαίωμα του ψηφίζεσθαι ... [και εκλέγεσθαι] ... στην Βουλή και στην Προεδρία ...” για τους Μαρωνίτες, τους Αρμένιους και τους Λατίνους ... Ή πιο συγκεκριμένα πως παραβιάζεται αυτό το δικαίωμα [των τριών αυτών θρησκευτικών ομάδων] με “… τα εξαμβλώματα τής εκ περιτροπής προεδρίας και «της σταθμισμένης ψήφου» …” [όπως τα αποκαλεί ο κος Κληρίδης]. Μάλλον όποιος εν θέλει να πάει στον μύλο πέντε μέρες κοshινίζει [τζιαι εφευρίσκει τζιαι νομικισμούς] ...
Και μια κουβέντα αναφορικά με τους μετανάστες που θα έχουν πολιτογραφηθεί κύπριοι: Γιατί να μην συνεχίσει να ισχύει περίπου η πρακτική που ακολουθείται παγκοσμίως στες ομοσπονδίες; Οι μετανάστες θα παίρνουν την κυπριακή ιθαγένεια και θα εγγράφονται και ως πολίτες [και ψηφοφόροι] στην αντίστοιχη συνιστώσα πολιτεία όπου ζουν ή επιλέγουν να ζήσουν. Τόσο απλά! Ας πούμε ο μαροκινός που επιλέγει να κατοικήσει στην Καταλονία θα πολιτογραφηθεί ως Ισπανός αλλά παράλληλα και ως πολίτης της ομόσπονδης πολιτείας της Καταλονίας όπου θα ψηφίζει και θα ψηφίζεται [για τα τοπικά όργανα]. Τόσο απλά και πάλι! Έχω την άποψη ότι ο έγκριτος νομικός κος Νίκος Κληρίδης κάπου διυλίζει τον κώνωπα και περιπλέκει τα πράματα [για τους δικούς του λόγους φυσικά – προφανώς για να προκαλέσει σύγχυση, ερωτηματικά και αρνητικές αντιδράσεις εν γένει για την Ομοσπονδία] ...

Με βάση, λοιπόν, τα πιο πάνω [όπως τα έχω αναλύσει και επεξηγήσει] ειλικρινά διερωτούμαι, πως μπορεί να καταπατηθεί το δικαίωμα του «ψηφίζεσθαι και εκλέγεσθαι» [στη Βουλή και τη Προεδρία] του όποιου πολίτη της Κυπριακής Ομόσπονδης Δημοκρατίας και δη αυτών που θέλουν να διεκδικήσουν την Προεδρία [αν μάλιστα εφαρμοστεί και η πρόνοια της «εκ περιτροπής»] ...

Σημείωση:
Για τη Βοσνία Ερζεγοβίνη έγραψα κι ένα μακροσκελέστατο κείμενο [πέρσι τον Σεπτέμβρη], το οποίο όμως παραμένει αδημοσίευτο ... Αφορμή ΜΟΥ είχε δώσει [τότε] ένα [επικριτικό] άρθρο Γιώργου Χριστοδουλίδη [του εγγονού] για το “ομοσπονδιακό” σύστημα στη Βοσνία και κάποιες συγκρίσεις που έκαμνε με την Κύπρο. Το άρθρο εκείνο είχε δημοσιευτεί στον “Φιλελεύθερο” και είχε αναρτηθεί και στο W.C. Blog. Με την πρώτη ευκαιρία θα το ανασύρω από τα συρτάρια του Word και θα το αναρτήσω εδώ – είναι τεράστιο για το Epanenosi Blog ...


Anef_Oriwn
Τρίτη 18/5/2010

Υστερόγραφον 23/6/2010:
Να αναφέρω ότι έκτοτε [μετά τες 16 του Μάη] έχω δει ακόμη 2-3 άρθρα του κου Νίκου Κληρίδη στον [κυριακάτικο] “Πολίτη”.

Anef_Oriwn

Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Ανάρτηση 47/2010* [πολιτική, κυπριακή, blogοσφαιρική, σχολιογραφική] – Μια απάντηση στον σχολιογράφο Kokouiν, για την Αριστερά και το κυπριακό ...

{Μετά από την παρεμβολή των δύο συντομότατων προηγούμενων αναρτήσεων μου, επανέρχομαι δημήτριος (και δριμύτερος) στα αγαπημένα μου μακροσκελή postάκια. Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνω και ξανά προς τη “συγγραφική” δόξα τραβώ!

* - Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε δόσεις μεταξύ της 14ης και της 18ης του τρέχοντος μηνός και με το ένα μάτι μου να κοιτάζει προς τηλεόραση μεριά για ν’ απολαύσει έστω και μερικώς κάποιες φάσεις από τους μουντιαλικούς αγώνες}.

**********************************
Ο σχολιογραφος [το] Kokouiν [link: http://www.blogger.com/profile/05789220429762001534] είναι ένας από τους πιο τακτικούς επισκέπτες και σχολιογράφους του Blog ετούτου – του Blog ΜΑΣ [μεγαλόπρεπης πληθυντικός] ... Τα σχόλια του [που συνήθως αποτελούν εξυπνακίστικες και παραπολιτικές ατάκες], περιστρέφονται σχεδόν πάντοτε [κατά 99,999% - και τες πλείστες φορές με αφοριστικό και μηδενιστικό τρόπο, αλλά και ειρωνικό κι απαξιωτικό ύφος], κατά του Προέδρου και της κυπριακής Αριστεράς [βασικά κατα του ΑΚΕΛ, για να ακριβολογούμε]. Μιαν την άλλη, προσπαθεί να τους στήσει ΟΛΟΥΣ, τους εξ αριστερών ορμώμενους [μαζί κι ΕΜΕΝΑ] στον τοίχο, ενίοτε χρησιμοποιώντας αριστερίζουσα φρασεολογία, συχνά όμως και φιλελεύθερες [δεξιές] συλλογιστικές και λογικές, ενώ ΟΥΔΕΠΟΤΕ αποσαφήνισε τες δικές τους “αριστερές” θέσεις ...
Πολλά είναι τα ερωτήματα που καταθέτει [απευθυνόμενος σ’ ΕΜΕΝΑ], αρκετές φορές μάλιστα και με επιθέσεις [λεκτικές] σε προσωπικό επίπεδο... Και το (δια)πράττει όχι γιατί δεν αποζητά απαντήσεις σε δήθεν προβληματισμούς του, αλλά για να στριμώξει ΕΜΕΝΑ νομίζοντας πως έτσι θα ξεσκεπάσει την “αντι-αριστερή”, ή έστω την [συνεχώς] λανθασμένη [κατά τη γνώμη του] πολιτική του ΑΚΕΛ ...
Τελευταίως όμως παρουσιάστηκε [σε κάποια σχόλια του] με κάπως διαφοροποιημένη στάση δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για ουσιαστικό και εποικοδομητικό διάλογο. Σ’ ένα – δυο από τα τελευταία σχόλια του στην ανάρτηση μου με αρ. 41/2010 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/06/412010.html - τα εν λόγω σχόλια θα τα παραθέσω πιο κάτω], κατάθεσε κάποιες απόψεις [όλως παραδόξως όχι με τη συνήθη εριστικότητα του], κινούμενες όμως πάντοτε σε εξ “αριστερών” [όπως νομίζει] αντιπολιτευτικό πνεύμα. Κι επειδή κρίνω ότι το θέμα δεν αφορά μόνο του δύο άμεσα εμπλεκόμενους στη συζήτηση [δηλ. τον Blogοδεσπότη Anef_Oriwn και τον σχολιογράφο Kokouiν], αλλά γενικότερα κι ΟΣΟΥΣ αρέσκονται να παρακολουθούν συζητήσεις περί του κυπριακού, είπα να κάμω μια ειδική ανάρτηση όπου θα παραθέσω πιο ολοκληρωμένα κι αναλυτικά τες απαντήσεις και τα σχόλια μου πάνω στα θέματα που θέτει ή/και θίγει ο αγαπητός και συμπαθέστατος Kokouiς ...
[Σημ. 19/6/2010: Φυσικά στα επόμενα σχόλια του σ’ άλλες αναρτήσεις ξαναβρήκε την φόρμα του, τον παλιό εριστικό εαυτό του, αλλά άστα να πάνε ...]

Παραθέτω πρώτα τα κείμενα/σχόλια του Kokouδκιού:

“Ο/Η Kokoui είπε...
«Δεν είμαι κανένας μαλάκας που να πιστεύει, ότι ο Χριστόφιας θα επιφέρει την κοινωνική ισότητα στο τόπο. Ο άνθρωπος δεν είναι άγιος, αλλά πολιτικός και ούτε αυτό είναι στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του.» Άνεφ, από αυτό και μόνο, έπρεπε να καταλάβεις, ότι εμπέδωσα πάρα πολύ καλά τι έγραψε ο ανώνημος. Το λοιπόν, θα προσπαθήσω ακόμα μια φορά, να σου δώσω να καταλάβεις, ποιο είναι το σκεφτικό μου. Ο Χριστόφιας επινόησε την θέση περί «κυπριακής λύσης», για να κρατάει την πισινή του και να καλοπιάννει τους συμμάχους του. Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία. Εσύ, επειδή την επινόησε ο Χριστόφιας, την βάφτησες ως «αριστερή» θέση και με κατηγοράς εμένα για φιλελευθερές προσεγγίσεις επειδή υποστηρίζω το αντίθετο. Ε το λοιπόν, για μένα αριστερή προσέγγιση είναι τα υποστηρίζεις την επιβολή χρονοδιαγραμμάτων, γιατί παραδοσιακή θέση της αριστεράς, είναι η λύση του Κυπριακού και η συμφιλίωση με τους συμπατριώτες Τουρκοκύπριους. Θα μου πεις «μα υποστηρίζεις αυτά που λέει η φιλελεύθερη δεξιά;»Και σου απαντώ. Το συγχρονο πολιτικό σύστημα, τόσο από κοινωνικής και οινονομικής, όσο και από γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής άποψης, έχει γίνει τόσο πολύπλοκο, ώστε έτσι να συναντιώνται η αριστερά, ακόμα και με την άκρα δεξιά, όπως στο θέμα της παγκοσμιοποίησης. Εγώ λέω ότι αριστερά είναι να υποστηρίζεις την λύση του κυπριακού και την συμφιλίωση με τους Τουρκοκυπρίους, έστω και αν η αποψη αυτή, συνιστά σημείο συνάντησης με τη φιλελεύθερη δεξιά, εσύ λες ότι αριστερά, είναι αυτά που λέει ο Χριστόφιας .Κριτική ασκώ στον Χριστόφια όταν πρέπει και όχι όποτε με βολεύει. Για θέματα κοινωνονικοοικονομικής πολιτικής, θα επανέλθω.
09/06/2010 8:37 μ.μ.”

και,


“ Ο/Η Kokoui είπε...
1. Πότε είπα ότι “… αριστερά, είναι αυτά [ή μόνο αυτά] που λέει ο Χριστόφιας …”;
Δεν υπαινίχθηκα κάτι τέτοιο. Αυτό που είπα είναι, ότι ΕΠΕΙΔΗ τα λέει ο Χριστόφιας, τα εκλαμβάνεις ως αριστερή θεώρηση, την ίδια ώρα που η μη επιβολή χρονοδιαγραμμάτων, είναι καθαρά θέση της δεξιάς και της ακροδεξιάς και από τις δυο κοινότητες.Διέβαζε καλά τι λέω.
2.«Αλλά εκλώσαν τζιαι τούτοι [για τους δικούς τους εκλογικούς και κομματικούς λόγους] ... Φαίνεται όμως, ΔΕΝ με μελετάς προσεκτικά ...»Όταν κλώνει η «αριστερά»(συνάντηση Καρογιάν-Χριστόφια και σκόπιμο ροκάνισμα του χρόνου, με αποτέλεσμα την εκλογή Έρογλου) γιατί να μην κλώσουν τζιαι τζίνοι; Για μαλάκες τους πέρασες; Μου φαίνεται ότι εσύ δεν μελετάς καλά. Τέλοσπάντων,πιας τον ένα τζιαι φάκκα τον πας τον άλλο.
3.Επειδή μόνο με την επιβολή χρονοδιαγραμμάτων και την βοήθεια του Ο.Η.Ε και της Ευρωπαικής Ένωσης θα λυθεί το Κυπριακό. Και η λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της Δ.Δ.Ο και η συμφιλίωση με τους συμπατριώτες Τουρκοκύπριους είναι παραδοσιακά αριστερή(όχι Ακελική) θέση.
4.«Δηλαδή θες να πεις ότι τελικά πρέπει αποδεχτούμε ότι όταν ΜΑΣ σερβιριστεί από τους ξένους; Δηλαδή να δεχτούμε την επιβολή της όποια λύσης;». Γιατί χρησιμοποιάς την ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Καρογιάν, Ομήρου και Συλλούρης; Δεν έχεις τίποτε άλλο να πεις; Και τι εννοείς; Ότι οι Χριστόφιας και Έρογλου θα εξεύρουν «κυπριακή λύση», την ίδια ώρα που το «κλειδί της λύσης» βρίσκεται στα χέρια της ΕΓΓΥΗΤΡΙΑΣ δύναμης Τουρκίας; Μα που ζιεις πε μου; Στον Άρη ή αποδέχεσαι να σε παίρνει ο κάθε πολιτικάντης στυλ Χριστόφια για μαλάκα; Η συμφιλίωση με τους Τουρκοκύπριους θα επιτευχθεί μόνο με την λύση του Κυπριακού. Και την ώρα που οι Τουρκοκύπριοι επαναστατούσαν, όταν έδιναν μια γροθιά στο Ντεκτασικό κατεστημένο, οι ελληνοκύπριοι «αριστεροί» στην κυριολεξία τα έξυναν, μαζί με τους ακροδεξιούς συμμάχους τους(αυτό η ιστορία δεν πρόκειται να το συγχωρέσει ποτέ στο ΑΚΕΛ).Γιατί άραγε δεν μπορεί και η ελληνοκυπριακή «αριστερά»,να δώσει μια γροθιά στο γιωρκατζικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο, από καιρού ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ζήτω η καπιταλιστική εξουσία αγαπητέ άνεφ-ορίων.
10/06/2010 3:22 π.μ.”

[Να σημειώσω ότι μέρος από την παράγραφο 4 του πρώτου σχολίου του, το Kokouiν την ξαναπαράθεσε και σε σχόλιο του στην ανάρτηση 43/2010 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/06/432010.html - φαίνεται αδημονεί για τες απαντήσεις μου! Κρέμμεται από τα χείλη ΜΟΥ] ...

Σχόλια, σκέψεις και παρατηρήσεις του Blogοδεσπότη Anef_Oriwn:

Αγαπητό μου Kokouiν,

1. Κατ’ αρχάς θέλω να επισημάνω κάτι που με ενοχλεί τα μάλα όταν το παρατηρώ να γίνεται σε μια συζήτηση:
Προσωπικά θεωρώ ατυχείς [το ολιγότερο] και αντιδιαλεκτικές [αλλά και αντιδεοντολογικές – για να ΜΗΝ πω και επιπόλαιες ή και επί σκοπού] τες προσπάθειες κάποιων [και εξ αριστερών ορμώμενων – του Εαυτού ΣΟΥ μη εξαιρουμένου] να εξισώσουν την κυπριακή Αριστερά με την ακροδεξιά [ή και ν' αφήνουν υπονοούμενα σε βάρος της Αριστεράς] όταν τυγχάνει [συμπτωματικά και τυχαία] να προκύπτει σύμπτωση απόψεων μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ή/και Ακροδεξιάς. Και τούτο γίνεται τη στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερο ότι Αριστερά και Δεξιά έχουν διαφορετικές κοσμοθεωρίες και τα κίνητρα και οι στόχοι τους είναι διαφορετικοί. Κάτι τέτοιο διαπράττεις κι ΕΣΥ μέσα από τοποθετήσεις ΣΟΥ του τύπου “.. Γιατί χρησιμοποιείς την ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Καρογιάν, Ομήρου και Συλλούρης; ...” Τι προσπαθείς να κάμεις, να δαιμονοποιήσεις τες απόψεις ΜΟΥ, εξισώνοντας τες [ή έστω παρομοιάζοντας τες], με αυτές του Συλλούρη;
[Σημείωση 22/6/2010: Νεο κρούσμα τέτοιας αφοριστικής συμπεριφοράς από το αριστερό Kokouiν, είχαμε και σήμερα όταν σε σχόλιο του στο Blog μου είπε και το εξής: “Άνεφ, η συλλογιστική σου, έστω και αν δεν το καταλαμβαίνεις ή κάνεις πως δεν το καταλαμβαίνεις, ευθυγραμμίζετε τέλεια με αυτήν των αντιομοσπονδιακών.” – link: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=8930614453889258684&postID=7174629355481425215] … Kokouiν, λαλείς να βκει τ’ όνομα ΜΟΥ ότι έγινα αντιομοσπονδιακός;

2. Για το ΑΚΕΛ και τες πολιτικές του:
Ένα κόμμα [και δη ένα της Αριστεράς], αποτελεί τον [πολιτικό] φορέα που εκφράζει [πολιτικά] την κοινωνική συνείδηση των μελών και οπαδών του. Επίσης βάζει και πολιτικούς στόχους που προσπαθεί να υλοποιήσει μέσα από συγκεκριμένα προγράμματα και τακτικές [οι οποίες όμως μπορούν να διαφοροποιούνται από καιρού εις καιρόν [αναλόγως των επικρατουσών πολιτικοκοινωνικών συνθηκών]. Τώρα, αυτή η κοινωνική [και κατ’ επέκταση και πολιτική] συνείδηση του καθενός μας είναι αποτέλεσμα πρώτα και κύρια του κοινωνικοοικονομικού μας status, της παιδείας και της ατομικής και συλλογικής μας κουλτούρας μας [η οποία κουλτούρα έχει δεχτεί επιδράσεις από το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναγιωθήκαμε].
Άρα και η σχέση του ΑΚΕΛ [δηλ. της ηγεσίας του] με τα μέλη, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΔΕΝ μπορεί να διαφέρει ή να ξεφεύγει από την αρχή [ή το αξίωμα] που περιέγραψα πιο πάνω. Αυτή η σχέση όμως είναι και αμφίδρομη και αλληλο-επηρεαζόμενη.
Φαινόμενα ελιτισμού, εθνικισμού, παραγοντισμού και ατομικισμού, καθώς και εκδηλώσεις αρχοντοχωριατισμού, νεοπλουτισμού, αστικού καθωσπρεπισμού και βολέματος, τα οποία παρατηρούνται και στην κοινωνία ευρύτερα αλλά και [στην όχι και τόσο προλεταριακή πλέον] βάση του ΑΚΕΛ], είναι φυσικό να μεταφέρονται και στην ηγεσία του Κόμματος. Βρίσκουν έτσι [αυτά τα φαινόμενα] έκφραση κι εκεί [ενίοτε σε μικρότερο, αλλά κάποτε και σε μεγαλύτερο βαθμό].
Η ουσία [και το πιο σημαντικό] είναι να καταφέρνει η ηγεσία να περιορίζει τους επηρεασμούς της από τέτοια αρνητικά [για ένα αριστερό κόμμα] φαινόμενα – δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να τα αποβάλει ολοκληρωτικά ή να τα εξαλείψει τελείως.
Σίγουρα αυτά τα φαινόμενα επηρεάζουν και το κόμμα στον ιδεολογικοπολιτικό τομέα με αποτέλεσμα να παρατηρούμε κάποιες φορές και αντιφατικές δηλώσεις μεταξύ στελεχών ή και διαφορετικές ερμηνείες καθώς και την υιοθέτηση συζητήσιμων πολιτικών και τακτικών. Παρατηρούμε, λόγου χάριν, να γίνονται δηλώσεις [και από ηγετικά αλλά και κατώτερα στελέχη] με αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, αλλά παράλληλα να υπάρχει και η τάση να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για λύση του κυπριακού στες καλές υπηρεσίες των «ιμπεριαλιστών». Από την άλλη γίνονται εκδηλώσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης, αλλά παρατηρούμε και φαινόμενα κοσμοπολιτισμού και υπεροψίας προς φτωχότερους λαούς.
Κι ένα απτό παράδειγμα τέτοιας αντιφατικής στάσης και συμπεριφοράς είναι ο δικός σου πολιτικός λόγος, αγαπητό μου Kokouiν! Ενώ από τη μια απαιτείς μια πιο αριστερή και ριζοσπαστική πολιτική από το ΑΚΕΛ [πάνω σε εσωτερικά κοινωνικοοικονομικά ζητήματα] που θα το φέρουν σε ρήξη και σύγκρουση με τα τοπικά κατεστημένα, από την άλλη επικροτείς την αναβλητικότητα ή την ατολμία της Κυβέρνησης να έρθει σε αντιπαράθεση με τα διεθνή κατεστημένα [την κατεστημένη διεθνή τάξη πραγμάτων] με την οποία τα τοπικά κατεστημένα μπορεί να έχουν οικονομικές ή/και πολιτικές σχέσεις, διασυνδέσεις και εξαρτήσεις.
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί και οι σκέψεις κυριαρχούν μέσα στην κυπριακή κοινωνία και φυσικά και στον κόσμο του ΑΚΕΛ. [«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», λέγει και ο ποιητής - δεν θυμαμαι ποιος]. Γι’ αυτό κι εγώ έχω την άποψη και μπορώ να πω [σε γενικές γραμμές κι ανεξάρτητα αν ο καθένας μας σε προσωπικό επίπεδο συμφωνεί ή διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα] πως αυτή τη στιγμή, η ηγεσία του ΑΚΕΛ εκφράζει τη βάση του [και ιδεολογικοπολιτικά και πάνω στο κυπριακό, αλλά και πάνω στα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα]! Κι αυτό ανεξαρτήτως [και πάλι] αν ΕΓΩ ή ΕΣΥ διαφωνούμε με τες πολιτικές και τακτικές του – ΕΓΩ μερικώς κι ΕΣΥ εφ’ όλης της ύλης!
Αν όμως στο τέλος της ημέρας [που λαλεί τζι’ ο φίλος ο Aceras], ο καθένας μας [στη βάση των δικών του υποκειμενικών, πάντοτε, κριτηρίων], κρίνει ότι το ΑΚΕΛ ΔΕΝ είναι πλέον Αριστερό κόμμα [υπάρχει κατα την γνώμη ΣΟΥ κάτι τέτοιο στην Κύπρο ή είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση – όπως εξαφανίστηκαν κάποτε και τα μαμούθ και οι δεινόσαυροι] και ΔΕΝ τον εκφράζει, ή ότι πρέπει το ΑΚΕΛ να κινηθεί πιο αριστερά [αλλά οι συνεχείς και επανειλημμένες εισηγήσεις μας] ΔΕΝ εισακούονται, τότε προχωράμε στην σύσταση ή/και στην ίδρυση ενός πραγματικού αριστερού πολιτικού φορέα ... Έχω όμως την άποψη [ακόμα και στην περίπτωση υιοθέτησης αυτής της επιλογής] ότι το ΑΚΕΛ [αλλά και άλλα παρακλάδκια της Αριστεράς] ΔΕΝ πρέπει να δαιμονοποιούνται ή να αναθεματίζονται [άλλο φυσικά η εποικοδομητική κριτική για κάποιες από τες πολιτικές του], αλλά ούτε και να διαγράφεται από τους εν δυνάμει σύμμαχους και συνοδοιπόρους μας [κάτι που κάνει το ΚΚΕ στην Ελλάδα με τες υπόλοιπες συνιστώσες της Αριστεράς].

3. Δκυο κουβέντες θα ήθελα να πω και για τη διαδικασία των συνομιλιών, όπως περίπου τις κατάθεσα και στην ανάρτηση μου με αρ. 77/2009 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/772009.html]:

“… οι συνομιλίες διεξάγονται μεν για την επίτευξη ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων ως συνόλων, όμως στην ουσία ΔΕΝ είναι έτσι τα πράματα. [Εμείς οι ελληνοκύπριοι ονομάζουμε μάλιστα τον συμβιβασμό αυτό “οδυνηρό” καθώς θεωρούμε - ως ελληνοκυπριακή κοινότητα - την αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσης ως οδυνηρή παραχώρηση].
Στην ουσία, η αντιπαλότητα (ο “καβκάς”) αποτελεί μια ενδοκυπριακή πάλη αναμεταξύ των κυρίαρχων οικονομικά (και κατ’ επέκταση και πολιτικά) κύκλων των δύο κοινοτήτων για το ποιοι θα επικρατήσουν σ’ ένα επανενωμένο κράτος. Πως δηλ. οι επιχειρηματικές τάξεις (ή αν προτιμάτε οι οικονομικά δυνατές κοινωνικές ομάδες) που κυριαρχούν (οικονομικά και πολιτικά) στα δύο χωρισμένα (σήμερα) κομμάτια του de facto διχοτομημένου νησιού μας, και που δραστηριοποιούνται (αυτή την στιγμή) ανεξάρτητα και αυτόνομα (οι μεν από τους δε), αλλά και σε εξάρτηση ή/και σύμπλευσ , (οι μεν τουρκοκύπριοι από/με την Τουρκία, οι δε ελληνοκύπριοι από/με τη Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα – με την Μητέρα - Πατρίδα κυρίως πολιτικά και πολιτιστικά) θα καταφέρουν να πετύχουν και να έχουν (η κάθε εθνοτική επιχειρηματική τάξη για τον εαυτό της) το πάνω χέρι σε περίπτωση λύσης. Αυτό στην ουσία προσπαθούν να διασφαλίσουν μέσα από τις συνομιλίες αυτοί οι κύκλοι – τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κι όχι ολόκληρου του κυπριακού λαού όπως επαίρονται (ανεξάρτητα αν η λύση θα ωφελήσει στο παρόν στάδιο και πολύ άλλο κόσμο)...”

“… η τοποθέτηση της ελληνοκυπριακής πλευράς για “οδυνηρό συμβιβασμό” (που έγινε με την επίσημη αποδοχή της λύσης της Ομοσπονδίας) αποτελεί στην ουσία συμβιβασμό της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης (συμβιβασμό γιατί ένεκα του γεγονότος που η ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη, η ελληνοκυπριακή αστική τάξη θα ήταν και κυρίαρχη σ’ ένα ενιαίο κράτος) για διαμοιρασμό της πολιτικής εξουσίας με τη μειοψηφούσα τουρκοκυπριακή αστική τάξη/κοινότητα – εξ ου και οι ενστάσεις για την εκ περιτροπής προεδρία και τη σταθμισμένη ψήφο. Προσωπικά ΠΟΤΕ δεν κατάλαβα γιατί η Ομοσπονδία να θεωρείται ως οδυνηρός συμβιβασμός, για ένα ελληνοκύπριο προλετάριο/εργαζόμενο ...

Από τη στιγμή που οι συνομιλίες γίνονται στη βάση όχι μόνο της διατήρησης αλλά και της περαιτέρω ενίσχυσης των ατομικο-ιδιοκτησιακών σχέσεων, τα αδιέξοδα ή έστω οι δυσκολίες για συμβιβασμούς στο περιουσιακό και εδαφικό αλλά και στο διαμοιρασμό της εξουσίας, είναι αναπόφευκτες. Σίγουρα η επανένωση του τόπου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη του τόπου και οφέλη για τους οικονομικά δυνατούς [εξ ου και η μερική στήριξη των κινήσεων και πρωτοβουλιών Χριστόφια για επίτευξη λύσης από μερίδα της ηγεσίας του “Συναγερμού”. Τούτη η υποστήριξη υπαγορεύεται βασικά από την ανάγκη για τη δημιουργία μιας μεγαλύτερης και ενιαίας πλέον καπιταλιστικής οικονομίας και αγοράς].”


4. Για την «κυπριακή λύση»:
Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους απορρίφτηκε το Σχέδιο Ανάν ήταν και η καχυποψία με την οποία το υποδέχτηκε και το αντιμετώπισε ο κόσμος [κυρίως η ελληνοκυπριακή κοινότητα]. Δεν πείσθηκε για τες καλές προθέσεις των ξένων. Το Ανάν ήταν ένα σχέδιο που είχε τύχει συζήτησης, επεξεργασίας και διαπραγμάτευσης βασικά με παρεμβάσεις, διαμεσολαβήσεις και επιδιαιτησίες ξένων μέσα μάλιστα σε κλειστά δώματα [αποστασιοποιημένα από τον κόσμο] και κάτω από τη πίεση του χρόνου. Και τούτο γιατί κάποιοι [εκ της αλλοδαπής] είναι και πιο δαήμονες από ΕΜΑΣ τους ιθαγενείς, αλλά και γιατί ξέρουν καλύτερα από ΕΜΑΣ πως να υπερασπιστούν τα δικά ΜΑΣ τα συμφέροντα. Κι ας τον Παπακωνσταντίνου να άδει “Φοβάμαι όλ’ αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα”!!! [links: http://www.youtube.com/watch?v=hQfUfJQR4Vk&feature=related και http://www.youtube.com/watch?v=ExCZWDQhPnU&feature=related – και για λίγη μουσική, εκτός από κουβέντα]...

Ο Πρόεδρος λοιπόν ΔΕΝ «... επινόησε την θέση περί «κυπριακής λύσης», [σημ. Ιστολόγου: ή «λύσης από τους κυπρίους για τους κυπρίους»], για να κρατάει την πισινή του και να καλοπιάννει τους συμμάχους του...» [όπως λαλείς στο πρώτο σχόλιο ΣΟΥ, που παράθεσα πιο πάνω] ...
Αντίθετα πίστευε πως μέσα από μια διαδικασία συνομιλιών πέραν και μακράν επιδιαιτησιών [από ξένους] και πιέσεων από τον χρόνο [κι αν θες, είτε από ιδεαλιστική αφέλεια, είτε από αριστερό ρομαντισμό] ότι θα μπορούσε και θα κατόρθωνε να συνεννοηθεί με τον Ταλάτ, αν ο τελευταίος κατάφερνε να λειτουργήσει πιο πολύ ως Κύπριος - δηλ. να μην επηρεάζεται και τόσο από τες επεμβάσεις, παρεμβάσεις και τα κελεύσματα της Τουρκίας. Πολύ πιθανόν ο Χριστόφιας να βάσιζε αυτή την πεποίθηση του και στο γεγονός ότι ο Ταλάτ προερχόταν από τες τάξεις της τουρκοκυπριακής Αριστεράς [υπήρξε ηγέτης του τουρκοκυπριακού αριστερού κόμματος ÇTP], αλλά και στο ότι ήταν εκ των ηγετών του ξεσηκωμού [ΕΣΥ το ονομάζεις «επανάσταση»] των τουρκοκυπρίων ενάντια στο ντενκτασικό καθεστώς το 2002-03.
Δυστυχώς όμως ο Ταλάτ ΔΕΝ κατάφερε να απεξαρτηθεί από τον εναγκαλισμό της Μητέρας – Πατρίδας Τουρκίας και να λειτουργήσει και ανεξάρτητα κι αυτόνομα απ’ αυτή, αλλά και ριζοσπαστικά. Δεν λέω ότι δεν ήθελε – εξ άλλου δεν θα ήταν και εύκολο με την παρουσία 40 χιλιάδων τούρκων στρατιωτών. Πολύ πιθανόν να μην είχε και τα κότσια να το κάμει και ως φαίνεται δεν είχε και την απαιτούμενη [σε τέτοιες περιπτώσεις που γουστάρεις να κάμεις τον μάγκα] κοινωνική [λαϊκή] στήριξη. Ουκ ολίγες φορές έχω πει ότι η χαμένη ευκαιρία μας ΔΕΝ ήταν το Σχέδιο Ανάν, αλλά οι κοινές κινητοποιήσεις και δράσεις ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εκείνη την περίοδο του ξεσηκωμού των τουρκοκυπρίων. Ως πολιτικές δυνάμεις [και δη αυτές της Αριστεράς] αλλά κι ως άτομα [και δη οι Αριστεροί] ΔΕΝ ήμασταν έτοιμοι τότε [ούτε αντικειμενικά, αλλά ούτε και υποκειμενικά] να συντονιστούμε μαζί με τους τουρκοκύπριους σ’ ένα κοινό αγώνα. Και ευθύνες για τούτο [αλλά και για την αποτυχία τους να συστήσουν ένα κοινό μέτωπο πάλης] μπορεί να επιμεριστούν και στο ΑΚΕΛ αλλά και στην τουρκοκυπριακή Αριστερά.
Κι εδώ ίσως έγκειται και το λάθος του Προέδρου [και του ΑΚΕΛ αλλά και του ÇTP] αναφορικά με την «κυπριακή λύση». ΔΕΝ μπορούσε [και ΔΕΝ μπορεί] να υπάρξει κυπριακή λύση αν ΔΕΝ υπάρχει [μέσα και στις δύο κοινότητες] κι ένα πλατύ [μαζικό] οργανωμένο κίνημα στήριξης μιας τέτοιας λύσης [η οποία θα επανενώνει τον τόπο και τους ανθρώπους του]. Το κίνημα αυτό πρέπει αν δραστηριοποιείται και αν κινητοποιείται συνεχώς προς την κατεύθυνση στήριξης και των διαδικασιών επίτευξης αυτής της λύσης [της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας] ... Οι μέχρι τούδε πρακτικές που ακολουθούνταν [από όλους τους μέχρι σήμερα Προέδρους] με τες συνομιλίες να διεξάγονται μ’ ένα ελιτίστικο κι αποξενωμένο από τον κόσμο τρόπο [γι’ αυτό και πολλοί βρεθήκαμε προ εκπλήξεως το 2004 για το περιεχόμενο του Σχεδίου Ανάν] και σε τόπους μακρινούς κι άγνωστους [Νέα Υόρκη, Μπούργκενστοκ, Βρυξέλλες, Ελσίνκι], είτε ΔΕΝ έφερναν αποτέλεσμα ή κι αν έφερναν τούτα απορρίπτονταν ...

5. Πέραν όλων αυτών όμως [των ρομαντισμών, των αδυναμιών και ποικίλων προβλημάτων] υπάρχει και μια άλλη οξύμωρη, παράδοξη και αντιφατική κατάσταση αναφορικά με τες μέχρι πρόσφατα διεξαγόμενες συνομιλίες μεταξύ Χριστόφια – Ταλάτ ... Σ’ ένα κόσμο όπου έχει επικρατήσει κατα κράτος ο καπιταλισμός και κυριαρχεί η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πιο δυνατών [οικονομικά και πολιτικά], οι [αναφερόμενοι] ηγέτες των δύο κοινοτήτων [ηγέτες που κατατάσσουν τους εαυτούς τους στην Αριστερά, αλλά ΕΣΥ όπως γουστάρεις πες του - αριστερούς, αριστερίζοντες, με αριστερές καταβολές και ψήγματα αριστερής ιδεολογίας στις προσεγγίσεις τους], αυτοί λοιπόν οι ηγέτες να προσπαθούν να πετύχουν μια λύση που στην ουσία θα κατοχυρώνει τη συνέχιση του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος [το οποίο και οι δύο τους τουλάχιστόν αμφισβητούν] ...
Δεν είναι όμως και φυσικό και λογικό [παρά αυτό το «μετέωρο βήμα της Αριστεράς»] οι δύο ηγέτες να ήθελαν να προσδώσουν [όντας αριστεροί] και στοιχεία αριστερής υφής και χροιάς στη συζητούμενη λύση; Και για ν’ αναφερθούμε μόνο στον Χριστόφια, δεν είναι λογικό «τούτος» [ ο Χριστόφιας] να διάκειται από σκεπτικισμό για τες παρεμβάσεις των ξένων; Ή ακόμα η αρχική του πρόταση για «ενιαίο ψηφοδέλτιο» [που εξ αρχής απορρίφτηκε από τους “δικούς” μας κομματάρχες, του ΔΗΣΥ μη εξαιρουμένου] δεν αποτελούσε πρόταση αριστερής [και κοινωνικής και επανενωτική] υφής ; Μέσα στα ίδια πλαίσια ΔΕΝ κινούνται οι προτάσεις για τη διασταυρούμενη ψήφο, η για την εκ περιτροπής προεδρία ή για την παραμονή επικών [για ανθρωπιστικούς λόγους]; Ή γενικότερα η Ομοσπονδιακή λύση δεν αποτελεί και τρόπο αναβάθμισης της δημοκρατίας καθώς κατοχυρώνει την πολιτική ισότητα των μειονοτήτων και την πολιτική εκπροσωπήσει των διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών και πολιτισμικών κοινοτήτων που ζουν σε μια χώρα; Μήπως οι του ΔΗΣΥ [που ένα μέρος τους υποτίθεται πως διαπνέεται από πολιτικό φιλελευθερισμό, που κι αυτός εκπηγάζει από την ανάγκη για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και για την απρόσκοπτη επιχειρηματική δραστηριότητα] τα αποδέχονται όλ’ αυτά καθ’ ολοκληρία; Και γιατί ΔΕΝ κατάφεραν να κάμουν [τόσα χρόνια μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων] μια επαναπροσεγγιστική σύναξη του χαϊρκού;
Άρα είναι πολλές οι παράμετροι που πρέπει να προσμετρηθούν και να ληφθούν υπ’ όψη από τον όποιο Αριστερό Πρόεδρο, για να καταφέρει τελικά να πετύχει κάτι [και στο κυπριακό και στα κοινωνικοοικονομικά]. Όμως για το κυπριακό καλό είναι να μην ξεχνάμε πως διαχρονικά απουσιάζει και η βούληση από την Τουρκία για λύση του.



6. Εν κατακλείδι, ως σύνοψη των όσων έχω ήδη πει, αλλά και ως απόρροια αυτών που έχω γράψει στο σημείο 3 πιο πάνω θα καταθέσω και τα πιο κάτω:
Τα αδιέξοδα στις συνομιλίες που οφείλονται πρώτα και κύρια στη δεδομένη αδιαλλαξία της Τουρκίας, αναδεικνύουν και κάτι άλλο, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις που οι δύο ηγέτες ΔΕΝ κατάφεραν να συγκεραστούν, να ξεπεράσουν και να παντρέψουν ... Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζουν την αντιπαλότητα μεταξύ των οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ των δύο κοινοτήτων, καθώς η κάθε μια επιδιώκει πρώτα και πάνω απ’ όλα τη δική της κατοχύρωση. Οι τουρκοκύπριοι επιχειρηματίες φοβούμενοι την [τελική] επικράτηση [λόγω μεγέθους, πείρας, ευελιξίας και γνώσης] του ελληνοκυπριακού κεφαλαίου και στην τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία, επιδιώκουν χαλαρή ομοσπονδία [με λιγότερο κεντρικό έλεγχο] και πιο πολλούς περιορισμούς στην ελεύθερη διακίνηση [κεφαλαίων και ανθρώπων] και εγκατάστασης. Από τη άλλη οι ελληνοκύπριοι επιδιώκουν μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση για να μπορούν αν ελέγχουν καλύτερα τα πράγματα.
Παράλληλα όμως οι αντιπαλότητες, μέσα στην ίδια την ελληνοκυπριακή κοινότητα [κάποιοι έχουν βολευτεί με το status quo], αναδεικνύουν ότι η λεγόμενη “εθνική ενότητα” είναι λόγια του αέρα [«έπεα πτερόεντα»] και ότι το λεγόμενο “εθνικό συμφέρον” υποτάσσεται στα συμφέροντα των κυρίαρχων οικονομικά κύκλων ή/και ότι τα αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα ΔΕΝ μπορούν να συγκεραστούν!
Τελικά φαίνεται ότι η Αριστερά ΔΕΝ μπορεί να δώσει λύσεις στο κυπριακό διαγωνιζόμενη σε καπιταλιστική αρένα!
Μήπως όμως – διερωτούμαι εγώ, το ΑΚΕΛικό «αμνοερίφιο» - μια Σοσιαλιστική Επανάσταση δεν θα ‘λυνε όλ’ αυτά τα προβλήματα;

Υ.Γ.:
Kokouiν,
Αφιέρωσα χρόνο κι έγραψα ένα κείμενο [3500 και βάλε λέξεων] με τες απόψεις μου πάνω στα θέματα που έθιξες. ΔΕΝ το ‘κανα για το χατίρι ΣΟΥ ή με σκοπό να ΣΕ πείσω για την ορθότητα των δικών ΜΟΥ θέσεων. Απλώς ΕΣΥ, ΜΟΥ έδωσες την αφορμή. Αναμένω [αν τελικά θυσίασες χρόνο και διάβασες το πόνημα ΜΟΥ], τα σχόλια και τες παρατηρήσεις ΣΟΥ, επί της ουσίας όμως [κι όχι εξυπνακίστικες ατάκες] ...

Anef_Oriwn
Παρασκευή 18/6/2010


Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Ανάρτηση 46/2010 [νοσταλγική, αφιερωματική, τιμητική και αναμνηστική] – Δίκην μνημοσύνου ....

ΣΕ θυμηθήκαμε και φέτος!

Κάπως λιγότεροι μαζευτήκαμε, αλλά ΣΕ θυμηθήκαμε!


Και μαζί μ’ ΕΣΕΝΑ θυμηθήκαμε και την μικρούλα Εγγονή ΣΟΥ και τον νιο Γαμπρό ΣΟΥ, που φύγανε πιο νωρίς κι από ΣΕΝΑ ... [Ήταν μια εποχή που ΔΕΝ προλαβαίναμε να βγάλουμε τα μαύρα και τα ξαναβάλλαμε] ... Ο χαμός ΤΟΥΣ τόσο πολύ ΣΕ πλήγωσε ... ΣΕ τσάκισε!
«ΔΕΝ μπορεί να φεύγουνε, να χάνονται, τα παιδιά, οι νέοι», έλεγες, «και να μένουμε εμείς οι γέροι»!
Όμως και οι “γέροι”, όταν νοιώθουμε ότι φεύγουν νωρίς και πριν την ώρα τους, ο θάνατος ΤΟΥΣ πληγώνει και τρωει τα σωθικά, γιατί πολλά έχουμε να κάμουμε μαζί τους ακόμα.
ΣΕ θέλαμε και ΣΕ χρειαζόμασταν γιατί, « ... ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει ...» ...


Πριν κάνα μήνα έφυγε και η μεγάλη ΣΟΥ αδερφή [εκεί στην Αγγλία] ... Στο τσακ ΔΕΝ πρόλαβε να ΣΕ δει [ζωντανό] τότε ...
ΟΛΟΙ ένας - ένας φεύγετε ... Από τους οκτώ (8) ΣΑΣ, (από)μείνανε ΜΟΝΟ οι τέσσερεις!!! Και σαν φύγετε ΟΛΟΙ ΣΑΣ και σαν λείψει κι η δικιά ΣΑΣ μαρτυρία ποιος θε να δικαιώσει τον παππού [τον γέρο βρακά]; Γιατί τον μύθο που ΜΑΣ μάθανε παιδιά πρέπει να τον ξεσκεπάσουμε και «τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας» να τον ξεριζώσουμε...

Αλλά κι εκεί στο σύλλογο ένας - ένας φύγατε σχεδόν ΟΛΟΙ. Αλλά οι καρέκλες ΣΑΣ εξακολουθούν να παραμένουν αδειανές! Από νωρίς «Άρχισε ο χάρος να καλεί την κλάση σας...»

[Θυμάμαι κείνο το απόγευμα που σταμάτησα εκεί στο σύλλογο για να κατεβάσω τον νούνο που πήγε μαζί μας στο Νοσοκομείο για να ΣΕ δει, βγήκαν έξω οι φίλοι και Σύντροφοι ΣΟΥ, ο Μ. και ο Χ. για να με ρωτήσουν πως είσαι και τους είπα πως ΔΕΝ πήγαινες καλά! Ο ένας έφυγε 3 μήνες κι ο άλλος 4, μετά από ΣΕΝΑ!]

Ελαφρύ να’ ναι το χώμα που ΣΕ/ΣΑΣ σκεπάζει!

Anef_Oriwn
Σάββατο 19/6/2010

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Ανάρτηση 45/2010 [έκτακτη, σύντομη, φορολογική και έμπλεα αποριών] – Μερικές απορίες σε σχέση με τες αντιδράσεις για τες νέες φορολογίες ...


Είναι δεδομένο και ηλίου φαεινότερο [καθώς είναι ήδη γνωστό στους πολυπληθείς, πολυσχιδείς και πολυδιάστατους επισκέπτες του Blog ΜΟΥ], ότι η αφεντομουτσουνάρα μου τρέφει αισθήματα συμπάθειας [βασικά λόγω κοινωνικών και ιδεολογικοπολιτικών καταβολών] προς το ΑΚΕΛ ειδικώς [και γενικότερα προς την Αριστερά].
Ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιο!

Όμως όταν κάτι [στις πολιτικές και στες πρακτικές του ΑΚΕΛ] ΔΕΝ ΜΟΥ φατσάρει ή/και τα ‘σώψυχα μου αντιδρούν ΔΕΝ κωλώνω να το (επί)κρίνω – ποτέ με διακριτικότητα και γαλαντομία κι άλλοτε με αυστηρότητα [αλλά αυτό δεν εμποδίζει τους “άσπονδους φίλους” μου να συνεχίζουν να ΜΕ αποκαλούν «ΑΚΕΛικό αμνοερίφιο»!
Την ίδια ώρα όμως αντιδρώ και στες κριτικές που γίνονται επιφανειακά και δήθεν εξ αριστερών με δεξιά όμως επιχειρήματα [ή και αντιστρόφως], αλλά κι από κεκτημένη συνήθεια που ελαύνεται από προκατάληψη και εμπάθεια. Και η φιλολογία και παραφιλολογία που αναπτύσσεται γύρω από τες τελευταίες φορολογίες που σκέφτεται να επιβάλει η Κυβέρνηση [ήδη πάρθηκε σχετική απόφαση από το Υπουργικό Συμβούλιο] και θα επηρεάσουν πρώτα και κύρια τους υψηλά αμειβόμενους και τους έχοντες και κατέχοντες, αναδεικνύουν πολύ εύγλωττα αυτές τες συμπεριφορές και νοοτροπίες – της εμπάθειας και της προκατάληψης ...
Παράλληλα όμως αναδεικνύεται και κάτι άλλο πολύ πιο σημαντικό και ουσιαστικό. Τον πολιτικαντισμό και λαϊκισμό ]της Δεξιάς], αλλά κυρίως την κοινωνική [ταξική] διάσταση αυτών των αντιδράσεων [για τες φορολογίες]. Ποιοι λοιπόν αντιδρούν; Κυρίως η Ομοσπονδία Εργοδοτών και Βιομηχάνων [και η πλουτοκρατία] και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι!
Γι’ αυτό κι ΕΓΩ [που σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις, όταν βλέπω τους πολιτικούς των αστικών κομμάτων να κόπτονται για τα συμφέροντα του απλού κόσμου, μαγκώνει ο νους ΜΟΥ], κατακλύζομαι από απορίες πολλές και ερωτήματα ποικίλα...

Όπως ας πούμεν(τε),

1. Η αύξηση του εταιρικού φόρου κατα 1%(!) [δηλ. από το 10% να παει στο 11% - που παρεμπιπτόντως ο φόρος αυτός είναι ίσως και ο χαμηλότερος στην Ευρώπη], πως [όπως λαλούν] θα πλήξει τα λαϊκά στρώματα; Δεν είναι καιρός πια να αναλάβουν και οι μεγαλοεταιρείες το δικό τους [οικονομικό] μερίδιο ευθύνης και να συμβάλουν στην “εξυγίανση της οικονομίας”, δηλ. την ανάκαμψη του καπιταλιστικού συστήματος; Μόνο να απαιτούν περικοπές στους μισθούς και στα ωφελήματα των εργαζομένων ξέρουν;


2. Η επιβολή αυξημένης φορολογίας στους ιδιοκτήτες μεγάλης ακίνητης [κτηματικής] περιουσίας, πως άραγε επηρεάζει τα ευρύτερα στρώματα του κόσμου, όταν σύμφωνα με σχετική μελέτη μόνο 8000 μεγαλοϊδιοκτήτες γης επηρεάζονται; Μη τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου ταράττετε κύριοι κυβερνώντες!


3. Η επιβολή εισοδηματικών κριτηρίων για την παροχή διαφόρων χορηγιών και επιδομάτων [όπως αυτά για τους πολύτεκνους και τους φοιτητές] ποιους επηρεάζει; Δεν αφορά και πάλι ένα περιορισμένο αριθμό ανθρώπων; Πόσοι έχουν εισοδήματα πέραν των 70 χιλιάδων; Ή μήπως «τούτοι» [με αυτά τα ψηλά εισοδήματα] έχουν πραγματική ανάγκη αυτές τες χορηγίες; Και ΔΕΝ φώναζαν κι απαιτούσαν [οι συνήθεις ύποπτοι] αυτά τα ωφελήματα να είναι πλέον στοχευμένα;


4. Θα συμφωνήσω απόλυτα ότι η επιβολή φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα επηρεάζει δυσμενώς το βαλάντιο ΟΛΟΥ του κόσμου [και δη των μισθοσυντήρητων]. Όμως ... Η επιβολή αυτού του φόρου [που παρεμπιπτόντως εγκρίθηκε στην Βουλή απ’ όλα τα κόμματα] δεν γίνεται στη βάση οδηγιών της Αγίας Οικογένειας [δηλ. της Ευρωπαϊκής Ένωσης]; Και αυτή η φορολογία ΔΕΝ αναβαλλόταν για 2-3 χρόνια τώρα μέχρι που ΜΑΣ επιάσαν αψά γεμάτα [από τη Ευρώπη] να την υιοθετήσουμε;

Άνθρωπο, λοιπόν, γυρεύω [ως σύγχρονος Διογένης] να ΜΟΥ λύσει τες απορίες ΜΟΥ και να ΜΕ διαφωτίσει!

Υ.Γ.:
Ο Φούλης, γνωστός κι ως “Κόφ’ τα όλας” εν έκαμε ‘κόμα δηλώσεις για τες φορολογίες; Εν επρόσεξα ... Τον άλλον όμως, τον Λεφτεράκη, τον “Δως τα όλα”, τον άκουσα σήμερα το πρωί να κλαψουρίζει στα ράδια για την “αντιλαϊκή” πολιτική της Αριστερής κυβέρνησης..."

Anef_Oriwn
Πέμπτη 17/6/2010



Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Ανάρτηση 44/2010 [πολιτική, κυπριακή, βελγική, ομοσπονδιακή] – Για τη “κρίση” της Ομοσπονδίας στο Βέλγιο και μερικές συγκρίσεις με την Κύπρο ...


Με το πολιτειακό [ομοσπονδιακό] σύστημα του Βελγίου και την πολιτική κατάσταση εκεί [τις κατά καιρούς πολιτικές κρίσεις και τα κυβερνητικά αδιέξοδα] έχω ξανασχοληθεί, αν και ΔΕΝ είμαι ειδικός – ούτε συνταγματολόγος είμαι, ούτε διεθνολόγος ούτε καν νομικός ή έστω δημοσιογράφος [έγκριτος ή/και μάχιμος] ... Επειδή όμως η περίπτωση του Βελγίου έχει αρκετά στοιχεία που προσομοιάζουν με τα δεδομένα της Κύπρου, όπως, ας πούμεν, δυο [εθνο-γλωσσικές] κοινότητες και δυο βασικές γεωγραφικές περιοχές, έχω μελετήσει αρκετά το θέμα και μπορώ να πω ότι έχω σχηματίσει και άποψη που δεν διστάζω να καταθέτω. Ήδη δύο κείμενα μου με αναφορές στο ομοσπονδιακό σύστημα του Βελγίου έχουν αναρτηθεί στο Blog “Epanenosi”:

1.“Ολίγα τινά περί της Ομοσπονδίας και μερικά διεθνή παραδείγματα ομοσπονδοποίησης όπως αυτό του Βελγίου.” - http://www.epanenosi.com/index.php/archives/230
2.“Μερικές πρώτες σκέψεις και ερωτήματα για την πολιτική κρίση στο Βέλγιο …” - http://www.epanenosi.com/index.php/archives/867

Αφορμή γι’ αυτό το νέο κείμενο μου για το Βέλγιο, μου έδωσαν τα χαιρέκακα σχόλια κάποιων δικών μας κονδυλοφόρων μετά που ανακοινώθηκαν τα τελικά αποτελέσματα των πρόσφατων [της περασμένης Κυριακής 13 του μηνός] γενικών βουλευτικών εκλογών στη χώρα αυτή. Ως γνωστό οριακά νικητές αναδείχτηκαν οι Φλαμανδοί αυτονομιστές, δηλ. το κόμμα “Νέα Φλαμανδική Συμμαχία [N-VA], με ποσοστό κοντά στο περίπου 30% των ψήφων. Να σημειώσω όμως οι Βαλλονοί και οι Φλαμανδοί ενώ ψηφίζουν χωριστά, τώρα καλούνται να σχηματίσουν δίγλωσση/δικοινοτική κυβέρνηση [όπως προνοείται και στο Σύνταγμα τους], και μάλιστα πριν την ανάληψη της εξάμηνης Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης].

Έγραφα λοιπόν τότε [αρχές του Γενάρη] στο πρώτο μου άρθρο για την «ομοσπονδοποίηση», στο Epanenosi Blog:

“Το Βέλγιο δημιουργήθηκε το 1830 και από την αρχή ταλαιπωρήθηκε από τις διαφορές ανάμεσα στις γαλλόφωνες και τις φλαμανδικές περιοχές του. Οι συνταγματικές αναθεωρήσεις τον 1970 και του 1980 εκχώρησαν περισσότερες εξουσίες στις δύο γλωσσικές κοινότητες. Το 1993 το Βέλγιο διακήρυξε επισήμως το χαρακτήρα του ως τριμερής ομοσπονδία αποτελούμενη από τη γαλλόφωνη Βαλλονία, την ολλανδόφωνη Φλάνδρα και τις Βρυξέλλες, τη πρωτεύουσα που βρίσκεται, όμως γεωγραφικά στο ολλανδόφωνο τμήμα της χώρας (κι όπου βασικά μιλιούνται και οι δύο γλώσσες). Να σημειώσω επίσης την ύπαρξη γερμανόφωνων περιοχών με αυξημένη μάλιστα αυτονομία (μέσα στη Βαλλονία – στα σύνορα με τη Γερμανία).
Το βελγικό μοντέλο σίγουρα δεν μπορεί να μεταφερθεί μηχανικά και να εφαρμοστεί δογματικά και για την περίπτωση της Κύπρου όμως η βελγική εμπειρία δείχνει ότι η ομοσπονδιακή οργάνωση μπορεί να αποτρέψει τη διάλυση ενός κράτους, άρα μπορεί να αποτελέσει πρότυπο για τις χώρες (και τις περιοχές) που αντιμετωπίζουν ισχυρές εθνικές, γλωσσικές, θρησκευτικές και πολιτισμικές διαιρέσεις. Θα μπορούσε λόγου χάρη το Βέλγιο να ονομάζεται, ας πούμεν, Δικοινοτική Τριζωνική(;) Ομοσπονδία.”


**********************************************
Όπως ανάφερα και πιο πάνω, σύμφωνα με τελικά εκλογικά αποτελέσματα η “Νέα Φλαμανδική Συμμαχία” [N-VA] πέτυχε σημαντική νίκη. Για πρώτη φορά το N-VA, το οποίο υποστηρίζει τη μερική, έστω, αυτονόμηση της Φλάνδρας, ήρθε πρώτο στην περιοχή αυτή καταλαμβάνοντας το 28,3% των ψήφων [17,4% πανεθνικά και 27 έδρες - επί συνόλου 150]. Μιλώντας για τις αλλαγές που σκοπεύει να επιδιώξει για το Βέλγιο, ο ηγέτης του N-VA, Μπαρτ ντε Βέβερ, μίλησε για περισσότερη αυτονομία στην οικονομία και σε κοινωνικά θέματα, με την ανεξαρτησία της Φλάνδρας να μην βρίσκεται στους άμεσους στόχους του. Πάντως προεκλογικό του σύνθημα ήταν «πρώτα συνομοσπονδία και μετά ανεξαρτησία».
Στο Βέλγιο, κόμματα από όλο το ιδεολογικό φάσμα και στις δύο κύριες γλωσσικές κοινότητες της χώρας αναμετρούνται σε ξεχωριστές εκλογές. Όμως καμιά κοινότητα δεν έχει λόγο στην πολιτική ζωή της άλλης - δεν έχουν διασταυρούμενη ψήφο. Μόνο η περιφέρεια των Βρυξελλών είναι ανοικτό πεδίο για όλα τα κόμματα. Εκεί η νίκη ανήκε στο Φιλελεύθερο Κόμμα MR, με το [σοσιαλιστικό] PS και το NVA να ακολουθούν με 16,74% και 12,23% αντίστοιχα. Οι βελγικές κυβερνήσεις αποτελούνται από συνασπισμούς κομμάτων, όπου πρέπει απαραίτητα να εκπροσωπούνται και οι δύο κύριες γλωσσικές ομάδες και για αυτόν το λόγο ο κ. ντε Βέβερ θα πρέπει εκ των πραγμάτων να βάλει νερό στο κρασί του.
Ο Έλιο ντι Ρούπο, ηγέτης του [σοσιαλιστικού] ΡS, το οποίο συγκέντρωσε 36,5% στη Βαλλονία [14% πανεθνικά και 26 έδρες], δήλωσε πρόθυμος να έρθει σε συμφωνία με τους Φλαμανδούς. [Πάντως οι Σοσιαλιστές και των δύο κοινοτήτων είναι οι πολυπληθέστερη ομάδα στο Κοινοβούλιο και αυτό τους δίνει ένα σχετικό προβάδισμα για το σχηματισμό κυβέρνησης].
Όμως το μέλλον παραμένει αβέβαιο, ειδικά λόγω του δημόσιου χρέους που πλησιάζει στο 100% του ΑΕΠ, αλλά και λόγω της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης την οποία η χώρα θα αναλάβει από την 1η του Ιούλη. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εξέφρασε εμπιστοσύνη στην επερχόμενη βελγική Προεδρία, η οποία όμως φαίνεται ότι θα ξεκινήσει με την παρούσα κυβέρνηση [του Χριστιανοδημοκράτη Φλαμανδού πρωθυπουργού Υβ Λετέρμ – του κόμματος CD&V], η οποία [κυβέρνηση] είχε καταρρεύσει τον Απρίλιο λόγω διαφωνιών για την [νέα] οριοθέτηση της εκλογικής επαρχίας των Βρυξελλών, οδηγώντας έτσι τη χώρα στις πρόωρες εκλογές της περασμένης Κυριακής.

Εκείνο όμως που ΔΕΝ κατάλαβα [χίτσσιην, κουτσσιήν, καθόλου], είναι γιατί κάποιοι εδώ στην Κύπρο [όνομα και μη χωριό], χαίρονται [και χαιρεκακούν στην ουσία] για τα πολιτικά και κυβερνητικά αδιέξοδα που πολύ πιθανόν να προκύψουν πλέον στο Βέλγιο. Ίσως γιατί η παρουσία ενός δυνατού αυτονομιστικού κόμματος στο Βέλγιο, ενισχύει και τις φωνές των εδώ απορριπτικών κι αντιομοσπονδιακών εδώ; Αυτών που φωνασκούν εδώ και καιρό για αποχώρηση από τες συνομιλίες... Αυτών που μιλούν γενικώς κι αορίστως για «καθαρές λύσεις» ή για «λύση συμφωνημένης διχοτόμησης» (!) ή για «λύση δύο ξεχωριστών ανεξάρτητων κρατών». Αυτών που αποκλείουν τον συμβιβασμό με τους συμπατριώτες μας τουρκοκύπριους και τη δημιουργία ενός κοινού συνεταιριστικού κράτους ...
Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιων προσεγγισεων είναι ο σχολιογραφος Emerson, ο οποίος σε σχόλιο του στο W.C. Blog, την Κυριακή το βράδυ έγραφε [link: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=1086116881863285076&postID=409770585153438160]:

«Ο/Η Emerson είπε...
Το αποτέλεσμα των πρόωρων εκλογών στο Βέλγιο παραπέμπει σε όξυνση της πολιτικής κρίσης, καθώς οι εθνικιστές, που επιδιώκουν την απόσχιση της Φλάνδρας από το Βασίλειο του Βελγίου, σημείωσαν ιστορικών διαστάσεων νίκη.
Δεν ήταν μια εκλογική αναμέτρηση σαν όλες τις άλλες, αλλά ένα δημοψήφισμα για το μέλλον του Βελγίου. Οι λίγοι εκείνοι που ήλπιζαν ότι η κάλπη θα έδινε τέλος στην πολιτική αστάθεια, διαψεύσθηκαν. Η κρίση, που σήμερα αποτυπώνεται με την μορφή της «γλωσσικής διαμάχης» μεταξύ Φλαμανδών και Βαλόνων, θα οξυνθεί. Η ιστορικών διαστάσεων επιτυχία των εθνικιστών της Νέας Φλαμανδικής Συμμαχίας N-VA στην Φλάνδρα με ένα ποσοστό που αγγίζει το 30%, καθιστά δυσκολότερη την υπόθεση του σχηματισμού κυβέρνησης στο Βέλγιο.
13 Ιουνίου 2010 10:15 μ.μ.»

Από την άλλη όμως η Bloggerού Ερυκίνη [η οποία διαχειμάζει εν Βελγίω] έγραφε [στο δικό] της Blog την Πέμπτη 12 του μηνός διάφορα για τες επικείμενες [τότε] εκλογές τονίζοντας παράλληλα και την αδιαφορία των Βέλγων για αυτές [link: http://erykini.blogspot.com/2010/06/belgian-style.html]:

“… Παράξενοι άνθρωποι οι Βέλγοι. Εκλογές τζαι ούτε ένα σημαντικού μεγέθους πανώ, σημαίες, μια παράνομη πινακίδα, ένα κάτι ρε παιδί μου να σου πει ότι έρκουνται εκλογές. Μόνο το διαφημιστικό στο γραμματοκιβώτιο μου. Vlamingen 1st, δηλαδής οι Φλαμανδοί πρώτα τζαι πάνω που ούλλους. Οι ακροδεξιοί. Περίεργη σύνδεση στο νου μου, το γερμανικό τραγουδάκι επί Χίτλερ, Duitsland Duitsland uber alles.... κατά τα άλλα αν τους πεις ναζι εννά θιχτούν τζαι που πάνω. στο μετροφύλλημαν εχάρηκα που εν καταλάβω τζαι πολλά Ολλανδέζικα (τζι ας επέρασα τες εξετάσεις). έξω οι μετανάστες, έξω οι τούρκοι, έξω οι ισλαμιστές, έξω ούλλοι βασικά. όχι, προτιμώ να μεν θκιαβάσω.
Παράξενοι άνθρωποι οι Βέλγοι. τζαι οι Φλαμανδοί παραπάνω. Τόσον τζαιρόν χωρίς κυβέρνηση, κανονικά θα έπρεπε να καρτερούν πως τζαι πως τούτες τες εκλογές, να ξεκινήσει να λειτουργεί ξανά ο τόπος κανονικά. Αντιθέτως. Φαίνεται ότι εν θέλουν να έρτουν τούτες οι εκλογές. Τζι ας δείχνουν ότι εν φακκούν πέννα που δεν έχουν κυβέρνηση. Η ζωή κυλά όπως τζαι πριν άλλωστε (τζι ας το εκάμαν τζιαμέ στην Κύπρο το «κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας» συνώνυμο κατακλυσμού, πλημμύρας, καταστροφικού σεισμού κλπ.). Μόνο που η αρχική προσδοκία, ότι σε κάποια φάση πάλε θα τα έβρουν τζαι τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, εν φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Τζαι για πρώτη φορά ένιωσα ότι οι άνθρωποι φοούνται τούτον το αποτέλεσμαν.
Ποιος ξέρει πως θα έβρει τη χώρα η επομένη των εκλογών; Τζι ας ελάλουν πριν λλίον τζαιρόν ότι η προοπτικής της διάλυσης εν μακριά (έκαμα τζαι πολιτικήν ανάλυσην τρομάρα μου). οι ανθρώποι ανησυχούν. Γιατί τους ακροδεξιούς μάλλον εν τους γλυτώνουν δαμέ. Γιατί ισχυρή αντίθετη δύναμη, στο Φλαμανδόφωνο τουλάχιστον, εν υπάρχει. Τζι αν δεν θέλεις να μοιραστεί η χώρα σου, αν δεν θέλεις τους ρατσιστές, φασίστες, αλλά δεν έχεις τζαι άλλες επιλογές, τι θα ψηφίσεις; Λογικό το να μεν θέλουν τες εκλογές. Μπρος γκρεμός τζαι πίσω ρέμα είναι η αγάπη σου…”


**************************************************
Πιο κάτω ΕΓΩ, [αντί δικών μου άλλων σχολίων], θα παραθέσω δύο σύντομα κείμενα [που αλίευσα από τον χτεσινό “Πολίτη”] και που αναφέρονται στα εκλογικά αποτελέσματα στο Βέλγιο και στη νίκη του αυτονομιστικού κόμματος NVA. Το πράττω βασικά για σκοπούς συζήτησης [καθώς ΔΕΝ συμφωνώ απόλυτα με το περιεχόμενο τους], σκοπεύω όμως να επανέλθω μ’ ένα πιο ολοκληρωμένο δικό μου κείμενο.
Το πρώτο κείμενο που αναδημοσιεύω είναι το κύριο άρθρο της εφημερίδας, ενώ το άλλο είναι ένα παραπολιτικό σχόλιο.
[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου] ...

1. Το μάθημα της Κύπρου από το Βέλγιο
[από τη στήλη “Άποψη”, “Πολίτης” 15/6/2010, σελ. 12- link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=952025&-V=columns].

“Το Βέλγιο είναι μια ομοσπονδιακή χώρα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης η οποία διαθέτει ένα σύστημα που αντανακλά πολλές από τις διαφορές που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε κι εμείς στην Κύπρο στην προσπάθεια που καταβάλλουμε τα τελευταία χρόνια για συμβίωση με τους Τ/Κ.
Τα αποτελέσματα των προχθεσινών εκλογών έφερε νικητή στη φλαμανδική περιοχή ένα κόμμα που υποστηρίζει σαφέστατα λιγότερο κεντρικό κράτος, πολλοί μάλιστα Φλαμανδοί (γερμανόφωνοι) υποστηρικτές του τάσσονται ανεπιφύλακτα υπέρ της ανεξαρτησίας του κρατιδίου τους. Αντίθετα οι Βαλλόνοι (γαλλόφωνοι) του Νότου επιμένουν στη διατήρηση της ομοσπονδιακής δομής.
Οι διαφορές μεταξύ των δύο κοινοτήτων είναι ιστορικές και εμφανείς στο παρόν. Οι Φλαμανδοί του Βορρά είναι περισσότεροι (60%) και πλουσιότεροι. Οι Βαλλόνοι του Νότου (40%) είναι λιγότερο εύποροι. Αυτό που οξύνει σήμερα τις διαφορές και πριμοδοτεί τις αποσχιστικές κινήσεις έχει να κάνει με την οικονομική κατάσταση στο Βέλγιο. Η χώρα λόγω του τεράστιου δημόσιου χρέους (τρίτη μετά την Ελλάδα και την Ιταλία) κλυδωνίζεται οικονομικά με αποτέλεσμα ένα πρόγραμμα λιτότητας το οποίο απειλεί κυρίως τις κοινωνικές παροχές που έχουν περισσότερο ανάγκη οι Βαλλόνοι του Νότου. Από την πλευρά τους οι πολύ πιο ανεπτυγμένοι Φλαμανδοί θεωρούν ότι συντηρούν τους Βαλλόνους.

Δεν γνωρίζει κανείς κατά πόσον το Βέλγιο τους επόμενους μήνες θα διχοτομηθεί, εάν και αυτό το εγχείρημα δοκιμάστηκε ξανά στο παρελθόν και απέτυχε αφού, παρά τις διαφορές τους, οι Βέλγοι συνειδητοποιούν την τελευταία στιγμή ότι έχουν περισσότερα συμφέροντα παρά διαφορές. Για παράδειγμα σε περίπτωση διάλυσης του κράτους, το τρίτο ενδιάμεσο κρατίδιο των Βρυξελλών που συνδέει αυτές τις κοινότητες τι θα γίνει; Και εν τέλει τι θα κοστίσει στο Βέλγιο αν χάσει την πρωτεύουσα της Ευρώπης και τα εκατοντάδες ινστιτούτα που αποτελούν μια τεράστια πηγή εισροής συναλλάγματος στη χώρα;
Η ιστορική αναλογία Βελγίου-Κύπρου είναι σαφής. Και οι δύο χώρες ξεκίνησαν ως ενιαία κράτη. Στη συνέχεια το Βέλγιο λόγω των διαφορών των δύο κοινοτήτων έγινε ομοσπονδία. Η Κύπρος αναζητά ακόμα την ομοσπονδία. Στο Βέλγιο η ομοσπονδία κλυδωνίζεται. Η εύκολη απάντηση και για το Βέλγιο και για την Κύπρο είναι δύο κράτη. Πόσο βιώσιμα όμως θα είναι αυτά τα κράτη κυρίως από οικονομικής άποψης; Ίσως η λύση να είναι αλλού. Να διατηρηθεί η ενότητα του κράτους υπό ένα καθεστώς χαλαρότερης ομοσπονδίας.”

Σχόλια και παρατηρήσεις του Blogοδεσπότη Ιστολόγου:
1. Εδώ [στην Κύπρο] για Ομοσπονδία με ισχυρή κεντρική κυβέρνηση κάποιοι ούτε που ν’ ακούσουν δεν θέλουν και θα αποδεχτούν χαλαρή ομοσπονδία;
2. Το ομοσπονδιακό σύστημα του Βελγίου φαντάζει εξαιρετικά δημοκρατικό όμως παράλληλα είναι και αρκετά πολύπλοκο. Η εξουσία κατανέμεται ανάμεσα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση [που εδρεύει στις Βρυξέλλες], τις τρεις γεωγραφικές περιφέρειες [τη Φλάνδρα, τη Βαλλονία και την ευρύτερη περιοχή των Βρυξελλών] και στις τρεις γλωσσικές κοινότητες [την ολλανδόφωνη, τη γαλλόφωνη και τη γερμανόφωνη].
3. Η ομοσπονδιακή κυβερνηση απαρτιζεται από υπουργούς που δεν ξεπερνούν τους 14 [δεν συμπεριλαμβάνεται ο πρωθυπουργός] με ισοδύναμο αριθμό γαλλόφωνων και φλαμανδόφωνων εκπροσωπών.
4. Οι αυτονομιστικές/αποσχιστικές τάσεις ευδοκιμούν κι αναπτύσσονται βασικά μέσα στην πολυπληθέστερη και οικονομικά ισχυρότερη φλαμανδική κοινότητα.
5. Γιατί ΔΕΝ αποδίδει [ΔΕΝ λειτουργεί] στην περίπτωση του Βελγίου η εφαρμοζόμενη αρχή «ένας άνθρωπος, μια ψήφος»; Αντιθέτως συχνά προκαλούνται πολιτικά αδιέξοδα και κυβερνητικές κρίσεις.
6. Μήπως τελικά μια μορφή κοινού ψηφοδελτίου θα έδινε λύσεις σε πολλά προβλήματα και θα ξεπερνιόνταν αρκετά αδιέξοδα;

******************************
Βελγική σαλάτα
[του Κακ – προφανώς του δημοσιογράφου Γιώργου Κακουρή, - από τες στήλες “Παραπολιτικά”, “Πολίτης” 15/6/2010, σελ. 12- link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=952023&-V=columns]

“Επειδή, όπως έγινε και κατά τη διάρκεια της δραματικής κατάρρευσης της βελγικής κυβέρνησης τον Απρίλιο για λόγους που είχαν να κάνουν με τις γλωσσικές διαφορές μεταξύ Φλαμανδών και Βαλλόνων, πιθανόν να δούμε αναφορές του τύπου «ιδού το μέλλον της Κύπρου μετά από μια λύση μη ενιαίου κράτους» μετά τις εκλογές της Κυριακής στη χώρα, ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.
Πρώτον: Για ποιον λόγο ένα κόμμα όπως το φλαμανδικό NVA, το οποίο υποστηρίζει τη μετατροπή του βελγικού κράτους σε συνομοσπονδία βρίσκεται αυτή τη στιγμή πρώτο (με μια έδρα διαφορά από τους γαλλόφωνους σοσιαλιστές) σε θέσεις στο Κοινοβούλιο; Μα φυσικά επειδή οι εκλογές στο Βέλγιο είναι αυστηρά ξεχωριστές μεταξύ των δύο γλωσσικών κοινοτήτων. “Αλλόγλωσους” μπορείς κανείς να ψηφίσει μόνο αν ζει στα περίχωρα των Βρυξελλών.
Δεύτερον: Ακόμα και με αυτό το σύστημα όμως, ο ηγέτης του NVA αναγκάζεται να συνθηκολογήσει με το πρώτο σε ψήφους γαλλόφωνο κόμμα, και με όλα τα υπόλοιπα πολύ απλά γιατί η διοίκηση της χώρας δεν γίνεται χωριστά.
Υπάρχουν μαθήματα εδώ και για “εμάς” και για “εκείνους” στο διάλογο για τη λύση του Κυπριακού. Φτάνει να βλέπουμε τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις.”

Για τους πρόλογους, τες εισαγωγές, τες εξαγωγές,
τα σχόλια και τα copy paste,
Anef_Oriwn
Τρίτη 15/6/2010

Κυριακή 13 Ιουνίου 2010

Ανάρτηση 43/2010 [φίλο-ομοσπονδιακή, κυπριακή κι αναδημοσιευμένη] – Παρουσίαση ενός άρθρου για τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία ...

{Πρόθεση μου ήταν αυτή η ανάρτηση να είχε άλλο θέμα και μαλιστα προγραμμάτιζα να την κάμω από χτες ... Πιο συγκεκριμένα σκεφτόμουν να καταπιαστώ την τελική φάση του Παγκοσμίου Ποδοσφαιρικού Κυπέλλου που έχει ήδη ξεκινήσει και διεξάγεται σε γήπεδα πόλεων της Νοτίου Αφρικής – την πάλαι ποτέ χώρα του απαρτχάιντ. ΔΕΝ θα ασχολούμουν τόσο με τα αγωνιστικά και τα καθαρά ποδοσφαιρικά της κορυφαίας αυτής παγκόσμιας ποδοσφαιρικής εκδήλωσης, αλλά με κάποιες άλλες παράπλευρες πτυχές της [οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές] ... Άστε που ΜΑΣ δίνετε και η ευκαιρία να μάθουμε πολλά και διαφορά [γεωγραφικά και πολιτικά] για τες χώρες που συμμετέχουν. Πολύ ενδιαφέροντα πράγματα γράφει καθημερινώς ο Πέτρος ΧατζιηΧριστοδούλου στη στήλη του “Πετρολογώντας” στο αθλητικό ένθετο “Goal” του “Φιλελεύθερου” ...
Λόγω όμως κάποιου αναπάντεχου προβλήματος [αναπάντεχα προκύπτουν αυτά] με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή μου, [όπου είχα μαζεμένο υλικό γι' αυτό το θέμα], η ανάρτηση για το Παγκόσμιο Κύπελλο αναβάλλεται για την επόμενη βδομάδα.
[Για την ώρα το computer ΜΟΥ βρίσκεται στην εντατική για αποθεραπεία, πιστεύω όμως ότι τελικά θα την σκαπουλάρει χωρίς συνέπειες] ...

Θέλοντας όμως να ανανεώσω τη θεατρολογία του Blog, θα προχωρήσω [υιοθετώντας γην προσφιλή και αποδοτική μέθοδο του copy-paste] θα προχωρήσω στην ανάρτηση ενός πολύ ενδιαφέροντος κειμένου για την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Το αλίευσα από τον ηλεκτρονικό “Πολίτη” - το βρήκα στο διαδίκτυο της 18ης του Απρίλη της τρέχουσας χρονιάς. Να σημειώσω ότι το συγκεκριμένο άρθρο ΔΕΝ το είδα στην έντυπη εκδοσή της εφημερίδας! [Στο διαδίκτυο αναφέρεται ότι το άρθρο είναι δημοσιευμένο σελ. 13, άλλα ΔΕΝ υπάρχει εκεί]...
Το άρθρο φέρει τον τίτλο “Διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία: αξιολόγηση της επιλογής και των πιθανοτήτων επιτυχίας” και συγγραφέας του είναι κάποιος Σωκράτης Σολομίδης, τον οποίο όχι μόνο ΔΕΝ τον γνωρίζω αλλά ΔΕΝ έχω ιδέα ποιος είναι. Ο αρθρογράφος καταπιάνεται με τα θετικά και τα αρνητικά της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Επειδή το όλο άρθρο περιέχει αρκετά ενδιαφέρουσες θέσεις κι απόψεις το παραθέτω αυτούσιο, πιστεύοντας και ελπίζοντας ότι τούτο θα αποτελέσει το έναυσμα ή/και θα δώσει τροφή για συζητήσεις για το επίμαχο αυτό θέμα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.}


********************************************
Διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία: αξιολόγηση της επιλογής και των πιθανοτήτων επιτυχίας.
[του Σωκράτη Σολομίδη, “Πολίτης” 18/4/2010, σελ. 13 – link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=941025&-V=archivecolumns&-p]:

[Οι επιχρωματώσεις και οι υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ].


Εισαγωγή
Το μοντέλο της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία διεξάγονται οι διαπραγματεύσεις για λύση του Κυπριακού από το 1977.

Η ανάλυση που ακολουθεί θα επιχειρήσει πρώτα να απαντήσει σε συντομία το ερώτημα κατά πόσο αυτή η επιλογή είναι η κατάλληλη κάτω από τις σημερινές περιστάσεις και μετά θα εξετάσει τους παράγοντες που συντείνουν στην αποδοχή και επιτυχή λειτουργία ενός τέτοιου συνεταιριστικού πολιτεύματος σε σχέση με τα κυπριακά δεδομένα. Η όλη προσέγγιση βασίζεται στο βιβλίο "Thinking about Democracy: power sharing and majority rule in theory and practice" του καθηγητή Arend Lijphart, ο οποίος θεωρείται διεθνώς αυθεντία σε θέματα δημοκρατικών συνεταιριστικών πολιτευμάτων (power sharing democracies). Οι πολιτικές θεωρίες και οι εμπειρικές διαπιστώσεις που πηγάζουν από τη μακρόχρονη μελέτη πολλών χωρών μπορούν να συμβάλουν στην καλύτερη κατανόηση του κυπριακού προβλήματος και των προοπτικών επίλυσής του, καθώς και στην εξαγωγή χρήσιμων συμπερασμάτων.

Κατάλληλη επιλογή
Οι δημοκρατίες συνήθως κατηγοριοποιούνται είτε σε προεδρικές/κοινοβουλευτικές είτε σε ομοσπονδίες/ενιαία κράτη. Αν και οι διάφορες δημοκρατίες που συναντούμε σήμερα έχουν πολλά κοινά βασικά χαρακτηριστικά, εντούτοις δεν θα βρούμε δύο πανομοιότυπες, καθώς η καθεμιά εξελίσσεται μέσα σε διαφορετικές συνθήκες. Το ζητούμενο για κάθε κράτος είναι η υιοθέτηση ενός πολιτεύματος που το νομιμοποιεί έναντι στην κοινωνία των πολιτών που το αποτελούν. Διαφορετικά, το κράτος τίθεται υπό αμφισβήτηση με αρνητικά συνεπακόλουθα που μπορεί και να απειλήσουν την ίδια την ύπαρξή του.
Η λειτουργία της δημοκρατίας παρουσιάζεται ιδιαίτερα δύσκολη σε κράτη με ανομοιογενή πληθυσμό όπου υπάρχουν σαφείς και βαθιές διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα σε συμπαγείς και συγκροτημένες ομάδες με βάση εθνικά χαρακτηριστικά, γλώσσα, θρησκεία, ιδεολογία. Ο γνωστός Άγγλος φιλόσοφος του 19ου αιώνα John Stuart Mill θεωρούσε τη δημοκρατία σχεδόν αδύνατη σε πολυεθνικές κοινωνίες και εντελώς αδύνατη σε χώρες χωρίς κοινή γλώσσα. Ο καθηγητής Lijphart, που ασχολήθηκε για σαράντα χρόνια με τη μελέτη, ανάλυση, εξέλιξη και αξιολόγηση των δημοκρατικών θεσμών ανά το παγκόσμιο, παρουσιάζεται σχετικά πιο αισιόδοξος και προκρίνει ως πιο κατάλληλο για τις περιπτώσεις αυτές το συνεταιριστικό πολίτευμα (power sharing).
Ο ορισμός του συνεταιριστικού πολιτεύματος που υιοθετεί ο Lijphart χρήζει ιδιαίτερης προσοχής.
Τα γνωρίσματά του είναι τέσσερα:
(1) συλλογικές κυβερνήσεις με συμμετοχή όλων των ομάδων/κοινοτήτων
(2) πολιτιστική αυτονομία για τις κοινότητες (η οποία μπορεί να πάρει 3 μορφές- ομοσπονδία όπου υπάρχει σαφής γεωγραφικός διαχωρισμός, ξεχωριστή αυτόνομη παιδεία με κρατική στήριξη, διαφορετικό νομικό πλαίσιο σε προσωπικά θέματα όπως γάμος, διαζύγιο, κηδεμονία παιδιών)
(3) αναλογική συμμετοχή των ομάδων στα θεσμικά όργανα και κρατικές υπηρεσίες
(4) το δικαίωμα βέτο σε μειονότητες για σημαντικά θέματα (θεσμοθετημένο ή απλώς κοινά αποδεκτό).
Το βασικό μοντέλο δημοκρατίας λειτουργεί σύμφωνα με την αρχή της πλειοψηφίας και παράλληλα κατοχυρώνει συνταγματικά τα ατομικά δικαιώματα και ελευθερίες των πολιτών από τυχόν "τυραννία της πλειοψηφίας". Το συνεταιριστικό δημοκρατικό μοντέλο προχωρεί ένα βήμα πιο πέρα και αναγνωρίζει δικαιώματα, όχι μόνο σε άτομα, αλλά και σε σύνολα, ώστε να διασφαλίζει ότι οι συγκροτημένες μειονότητες δεν θα αποκλείονται μόνιμα από τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση της χώρας και ότι η κουλτούρα τους θα τυγχάνει ισότιμου σεβασμού.
Το μοντέλο αυτό έχει υιοθετηθεί από αριθμό κρατών όπως η Ελβετία (από το 1943), Βέλγιο (από το 1970) Μαλαισία (από το 1975) Ινδία (από το 1948) Λίβανος (από το 1943- 1975 και ξανά από το 1989). Πιο πρόσφατα παραδείγματα αποτελούν η Νότιος Αφρική, η Βόρειος Ιρλανδία και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ολλανδία, για πενήντα χρόνια μέχρι το 1967, και η Αυστρία, για είκοσι χρόνια μέχρι το 1966, ακολούθησαν αυτό το πρότυπο.
Το power sharing δεν αποτελεί εύκολη λύση και δύσκολα επιτυγχάνει, όπως φαίνεται από την αποτυχία του σε χώρες όπως η Νιγηρία και η Ουρουγουάη, τα προβλήματα του γειτονικού Λιβάνου, την εγκατάλειψή του το 1993 μόλις μετά από 4 χρόνια από την Τσεχοσλοβακία που οδήγησε στη "βελούδινη" διχοτόμηση. Σοβαρά προβλήματα παρατηρούνται στη Β. Ιρλανδία και στη Βοσνία, όπου εισήχθη πρόσφατα, αλλά και στο Βέλγιο παρά το ότι υπάρχει μεγάλη εμπειρία.


Στην περίπτωση της Κύπρου, εύκολα μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι το πολίτευμα του 1960 ικανοποιεί πλήρως και τα τέσσερα χαρακτηριστικά που καθορίζουν το συνεταιριστικό μοντέλο (υπενθυμίζεται ότι η ομοσπονδία δεν είναι απαραίτητο στοιχείο). Θα μπορούσε εύλογα κάποιος να σκεφτεί μετά την αποτυχία του συστήματος αυτού ότι η λύση του Κυπριακού θα έπρεπε να αναζητηθεί αλλού. Όμως, τα γεγονότα του 1974, η τουρκική εισβολή και κατοχή, και ο επιβληθείς γεωγραφικός διαχωρισμός των Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων εδώ και 36 χρόνια, έχουν καταστήσει τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στις δύο κοινότητες πολύ πιο έντονες και βαθιές απ' ό,τι ήταν το 1960. Συνεπώς, σύμφωνα με την πολιτική θεωρία του Lijphart, για τέτοιες περιπτώσεις, η καλύτερη επιλογή παραμένει να είναι η συνεταιριστική (νοουμένου όσον αφορά την ελληνοκυπριακή πλευρά ότι επιδίωξή της συνεχίζει να είναι η διατήρηση του κυπριακού κράτους, η αποφυγή της διχοτόμησης και η αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων, όπως τουλάχιστον είναι η δημόσια θέση όλων των πολιτικών παρατάξεων). Η επιδιωκόμενη λύση διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας όντως συμβαδίζει με το συνεταιριστικό μοντέλο (εξασφαλισμένη συμμετοχή των δύο κοινοτήτων στη διακυβέρνηση, πολιτιστική αυτονομία, αναλογική συμμετοχή στα όργανα του ομόσπονδου κράτους, καθώς και στοιχεία βέτο στη μειονότητα). Η μόνη ουσιαστική διαφορά με το μοντέλο του 1960 είναι ο θεσμός της ομοσπονδίας. Ίσως αυτό να εξηγεί τη σημασία που αποδίδεται στον όρο και τη θύελλα αντιδράσεων στο πρόσφατο ενημερωτικό φυλλάδιο της Κυβέρνησης για την ομοσπονδία. Όμως, στην πραγματικότητα, η οποιαδήποτε αμφισβήτηση δεν στρέφεται εναντίον της ομοσπονδίας per se, αλλά εναντίον του συνεταιριστικού πολιτεύματος που περιλαμβάνει την ομοσπονδία ως συστατικό του στοιχείο. Εξάλλου, είναι αμφίβολο αν θα υπήρχαν οποιεσδήποτε αντιδράσεις αν το προτεινόμενο ομοσπονδιακό μοντέλο ήταν αυτό των ΗΠΑ, Γερμανίας, Βραζιλίας ή Αυστραλίας που δεν αναγνωρίζουν ειδικά δικαιώματα σε ομάδες ή κοινότητες (απουσιάζουν, δηλαδή, τα καθαρά συνεταιριστικά στοιχεία).

Παράγοντες επιτυχίας
Όπως προαναφέρθηκε, η εμπειρία στην Κύπρο και σ' άλλα κράτη είναι ενδεικτική των δυσκολιών στην υιοθέτηση και εφαρμογή του συνεταιριστικού πολιτεύματος. Ο Lijphart, κάνοντας μια διαχρονική συγκριτική αξιολόγηση ανάμεσα στα διάφορα κράτη που υιοθέτησαν αυτό το πολίτευμα, κατέληξε σε εννέα παράγοντες που επηρεάζουν σε πρώτο στάδιο την πιθανότητα συμφωνίας για εισαγωγή και σε δεύτερο την πιθανότητα επιτυχούς λειτουργίας του. Με την εξέταση των εννέα αυτών παραγόντων σε σχέση με τα κυπριακά δεδομένα μπορούμε να εκτιμήσουμε με αντικειμενικά κριτήρια την πιθανότητα, χαμηλή μέχρι ψηλή, υιοθέτησης και επιτυχούς εφαρμογής του υπό συζήτηση συνεταιριστικού μοντέλου της διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας στην Κύπρο. Τονίζεται ότι μιλούμε για πιθανότητες, συνεπώς η θετική αξιολόγηση ακόμα και στα εννέα κριτήρια δεν εγγυάται την επιτυχία, ούτε, αντίστροφα, μια αρνητική αξιολόγηση συνεπάγεται σίγουρη αποτυχία.Από τους εννέα παράγοντες, οι δύο πρώτοι θεωρούνται ως οι πιο σημαντικοί:

(1) Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αποδοχή του συνεταιριστικού πολιτεύματος αποτελεί η ύπαρξη μιας συμπαγούς μεγάλης πλειοψηφίας, η οποία είναι πολύ δύσκολο να δεχτεί να μοιραστεί την εξουσία με μια μικρή μειονότητα. Ο Lijphart αναφέρεται ειδικά στην Κύπρο και θεωρεί τον παράγοντα αυτό ως την κύρια αιτία για την αποτυχία του καθεστώτος του 1960. Η μεγάλη αντίθεση σήμερα στους κόλπους της ελληνοκυπριακής πλευράς στην εκ περιτροπής προεδρία είναι απότοκο αυτής της μεγάλης πληθυσμιακής ανισότητας των δύο κοινοτήτων (παρενθετικά αξίζει να σημειωθεί η προτροπή του Lijphart για αποφυγή του προεδρικού συστήματος σε συνεταιριστικά πολιτεύματα, διότι το σύστημα αυτό συγκεντρώνει και προσωποποιεί την εξουσία σε ένα άτομο, γεγονός που προκαλεί μεγαλύτερη αντίδραση).
(2) Το δεύτερο σοβαρό εμπόδιο αποτελούν οι σημαντικές κοινωνικοοικονομικές διαφορές ανάμεσα στις ομάδες/κοινότητες. Η ευημερούσα κοινότητα τείνει να πιστεύει ότι η εξουσία δικαιωματικά της ανήκει και δεν επιθυμεί να τη μοιραστεί ούτε και να επιχορηγεί τις ασθενέστερες. Η μεγάλη οικονομική ανισότητα μεταξύ των δύο πλευρών στην Κύπρο και το λεγόμενο "κόστος της λύσης" που θα επιβάρυνε κυρίως τους Ελληνοκυπρίους, ήταν ένα από τα βασικά επιχειρήματα που προβλήθηκαν στην ελληνοκυπριακή πλευρά εναντίον του σχεδίου Ανάν.
(3) Αν υπάρχουν πολλές ομάδες που καλούνται να συμμετέχουν, τότε οι διαπραγματεύσεις είναι πιο δύσκολες και περίπλοκες. Αυτός ο παράγοντας δεν αποτελεί πρόβλημα στην Κύπρο, μια και ο διάλογος διεξάγεται ανάμεσα στις δύο κύριες ομάδες, ενώ οι υπόλοιπες είναι πολύ μικρές και απλώς ακολουθούν.
(4) Εκεί που δεν υπάρχει μεγάλη πλειοψηφούσα ομάδα, αν οι διάφορες ομάδες είναι παρόμοιου μεγέθους, τότε η κατάληξη σε συμφωνία διαμοιρασμού της εξουσίας είναι πιο εύκολη. Δεν ισχύει στην περίπτωση της Κύπρου.
(5) Ο μικρός πληθυσμός θεωρείται θετικός παράγοντας, διότι διευκολύνει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Ισχύει στην περίπτωση της Κύπρου.
(6) Η ύπαρξη κοινών εξωτερικών κινδύνων ή επιβουλών μπορεί να συμβάλει στην επίτευξη εσωτερικής ενότητας (π.χ. ο πόλεμος της Ινδίας με την Κίνα το1962 βοήθησε την ενότητα στα δύσκολα πρώτα χρόνια μετά την ανεξαρτησία του 1948). Στην Κύπρο έχει συμβεί ακριβώς το αντίθετο: Οι δύο πλευρές ένιωθαν να απειλούνται μονομερώς, είτε από την Ελλάδα, είτε από την Τουρκία. Η τουρκική εισβολή το 1974 και η συνεχιζόμενη κατοχή δεν άφησαν περιθώρια για επίτευξη διακοινοτικής ενότητας. Επιπρόσθετα, κατέστησε το πρόβλημα πιο δυσεπίλυτο, διότι προστέθηκε η διεθνής πτυχή: κατοχικά στρατεύματα, έποικοι, ανεπάρκεια των εγγυήσεων.
(7) Η πληθυσμιακή συγκέντρωση των ομάδων σε διαφορετικές γεωγραφικές περιοχές αποτελεί σοβαρό υποβοηθητικό παράγοντα, διότι επιτρέπει την υιοθέτηση του ομοσπονδιακού συστήματος που παρέχει μεγάλη αυτονομία και περιορίζει σημαντικά τα σημεία τριβής και διαφωνιών. Με αυτή την έννοια, η ομοσπονδιοποίηση της Κύπρου συνιστά σαφή βελτίωση και προσφέρει καλύτερη προοπτική επιτυχίας από το σύστημα του 1960. Όμως, οι συνθήκες που επιτρέπουν τώρα την ομοσπονδία, δηλαδή, ο γεωγραφικός διαχωρισμός των δύο κοινοτήτων, δημιουργήθηκαν από την Τουρκία με τη βία το 1974. Έστω κι αν έγινε αποδεκτή η ομοσπονδία ως ιστορικός συμβιβασμός από την ελληνοκυπριακή πλευρά, η προοπτική επιτυχίας δεν μπορεί να είναι η ίδια με μια χώρα όπου η γεωγραφική συγκέντρωση των ομάδων προέκυψε διαμέσου των αιώνων και είναι κοινά αποδεκτή (π.χ. Ελβετία).
(8) Η καλλιέργεια κοινής ταυτότητας και εμπιστοσύνης στο κοινό κράτος είναι παράγοντας που αποδυναμώνει τις χωριστικές τάσεις και μπορεί να συνυπάρξει με τις εθνικές, θρησκευτικές ή πολιτιστικές ταυτότητες των ξεχωριστών ομάδων. Η Ευρωπαϊκή Ένωση των 27 κρατών αποτελεί σε διακρατικό επίπεδο απτό παράδειγμα αυτής της προσέγγισης. Στην Κύπρο, όμως, η αναχρονιστική παιδεία και η εθνικιστική πολιτική ελίτ και στις δύο πλευρές εμπόδισε και εξακολουθεί να είναι εμπόδιο στη δημιουργία ταυτότητας συνύπαρξης.
(9) Η ύπαρξη κουλτούρας συναίνεσης και συμβιβασμού διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αποδοχή ενός συνεταιριστικού πολιτεύματος. Επιπρόσθετα, η συμπεριφορά της ηγεσίας μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην επικράτηση κλίματος συναίνεσης και συμβιβασμού. Η Ινδία είναι παράδειγμα χώρας με παράδοση συναίνεσης και με την τύχη να έχει ένα συναινετικό ηγέτη της εμβέλειας του Νεχρού κατά την καθοριστική περίοδο μετά την ανεξαρτησία. Στην Κύπρο, ούτε υπάρχει τέτοια παράδοση, αλλά ούτε και η ηγεσία έχει συμβάλει αποφασιστικά προς την κατεύθυνση αυτή. Σήμερα στην ελληνοκυπριακή πλευρά παρατηρείται ένα συνεχώς διογκούμενο αλαλούμ ανάμεσα στην ηγεσία που, προκαλώντας σύγχυση και αβεβαιότητα, περιορίζει περαιτέρω τις οποιεσδήποτε προοπτικές επιτυχίας. Ακόμα και μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που αποδέχονται στην ουσία -και όχι μόνο φραστικά- την αναγκαιότητα του συνεταιριστικού μοντέλου για την επανένωση της Κύπρου επικρατεί έλλειψη πνεύματος συνεργασίας και αποφασιστικότητας. Στην τουρκοκυπριακή πλευρά, η αναμενόμενη εκλογή του απορριπτικού και εθνικιστή Έρογλου ως νέου ηγέτη συνιστά σοβαρή οπισθοδρόμηση (έστω και αν η Τουρκία έχει τον τελευταίο λόγο).

Σύμφωνα με την πιο πάνω ανάλυση των κυπριακών δεδομένων, ικανοποιούνται μόνο οι παράγοντες (3) και (5) που έχουν σχέση με το μικρό μέγεθος της χώρας και την ύπαρξη ουσιαστικά μόνο δύο κοινοτήτων που καλούνται να βρουν τρόπο συνύπαρξης. Οι υπόλοιποι εφτά παράγοντες δεν φαίνεται να ικανοποιούνται, συμπεριλαμβανομένων των δύο που θεωρούνται πιο σημαντικοί (απουσία συμπαγούς ομάδας με μεγάλη πληθυσμιακή πλειοψηφία και συνθήκες κοινωνικοοικονομικής ισότητας μεταξύ των ομάδων). Είναι ενδιαφέρον - και δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη - ότι η Ελβετία συμβαδίζει με όλους τους παράγοντες ενώ η Ινδία με εφτά (εκτός των δύο που ισχύουν για την Κύπρο).

Συμπέρασμα
Το συμπέρασμα που εξάγεται από την εφαρμογή της πολιτικής θεωρίας και των εμπειρικών διαπιστώσεων του καθηγητή Lijphart στο Κυπριακό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αισιόδοξο, όπως ίσως αναμενόταν με ένα τόσο πολύπλοκο και μακροχρόνιο πολιτικό πρόβλημα. Από τη μια, μπορεί να λεχθεί ότι το συνεταιριστικό πολίτευμα και, συγκεκριμένα, η δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία, αποτελεί την καλύτερη επιλογή για να ξεπεραστούν οι διαχωριστικές τάσεις που επικράτησαν στην Κύπρο από τη δεκαετία του 1950 και αποφυγή της διάσπασης. Από την άλλη, δεδομένης της μεγάλης απόκλισης της κυπριακής πραγματικότητας σε σχέση με τους εννέα παράγοντες που, σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, συντείνουν στην επιτυχή εισαγωγή και λειτουργία τέτοιων καθεστώτων, οι πιθανότητες επιτυχίας κρίνονται χαμηλές.
Το πιο πάνω συμπέρασμα φαίνεται να δικαιώνει εν μέρει και τις δύο σχολές σκέψης που επικρατούν εδώ και χρόνια στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Αυτούς που διαβλέπουν ότι η συνεταιριστική ομοσπονδία προσφέρει τη μόνη προοπτική για αποφυγή της διχοτόμησης, αλλά ίσως υπερτιμούν τις πιθανότητες επιτυχίας και αυτούς που, ανοικτά ή συγκεκαλυμμένα, αμφισβητούν τη δυνατότητα επιτυχίας ενός νέου συνεταιρισμού, αλλά μάλλον αβάσιμα πιστεύουν ότι, και χωρίς αυτόν, η διχοτόμηση μπορεί να αποτραπεί.
Υπάρχει, όμως, ακόμα ένας σοβαρός παράγοντας που δεν συμπεριλαμβάνεται στους εννέα παράγοντες του Lijphart και ο οποίος ισχύει ειδικά στην περίπτωση της Κύπρου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο παράγοντας Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) μπορεί να συντείνει θετικά. Η εισδοχή της Κύπρου, σε συνάρτηση με την επιδίωξη της Τουρκίας να καταστεί πλήρες μέλος της ΕΕ, λειτουργεί ως μοχλός πίεσης στην τελευταία για λύση του Κυπριακού και βελτιώνει τις πιθανότητες εξεύρεσης αμοιβαία αποδεκτής συνεταιριστικής λύσης (νοουμένου ότι δεν θα παρασυρθεί η ελληνοκυπριακή πλευρά από το εσφαλμένο επιχείρημα ότι το συνεταιριστικό πολίτευμα δεν συνάδει με τις ευρωπαϊκές δημοκρατικές αρχές). Επιπρόσθετα, οι πιθανότητες επιτυχούς λειτουργίας ενός συνεταιριστικού κράτους εντός των πλαισίων συναίνεσης και συμβιβασμού που διέπουν τη λειτουργία της ΕΕ είναι σαφώς καλύτερες συγκρινόμενες με τις συνθήκες του 1960. Το δύσκολο ερώτημα που εγείρεται είναι σε πoιο βαθμό ο επιπρόσθετος αυτός θετικός παράγοντας αντισταθμίζει τους σοβαρούς αρνητικούς παράγοντες και βελτιώνει τις πιθανότητες επιτυχίας.

Ανεξάρτητα από τη θετική συμβολή του παράγοντα ΕΕ, στις πιθανότητες επιτυχίας του συνεταιριστικού πολιτεύματος είναι επίσης απόλυτα απαραίτητο για την ελληνοκυπριακή πλευρά να εκτιμήσει ψύχραιμα και ορθολογιστικά τις επιπτώσεις τυχόν αποτυχίας (π.χ. σε ένα παιγνίδι ρωσικής ρουλέτας οι πιθανότητες αποτυχίας είναι χαμηλές, αλλά οι επιπτώσεις τυχόν αποτυχίας είναι καταστροφικές). Στην περίπτωση που ένα νέος συνεταιρισμός αποδεικνύεται δυσλειτουργικός και προκύψει συνταγματικό κενό, ποιες είναι οι πιθανές επιπτώσεις; Συχνά ακούγεται το επιχείρημα ότι το αποτέλεσμα θα είναι η κατάλυση του κράτους και η ολοκληρωτική τουρκοποίηση της Κύπρου. Αυτή η θεώρηση, προφανώς, προσεγγίζει το θέμα μέσα από τους συγκρουσιακούς όρους της δεκαετίας του 1960 και του 1974. Αντίθετα, αν υπερισχύσουν οι σύγχρονοι συναινετικοί και συμβιβαστικοί όροι που διέπουν την ΕΕ, θα πρέπει να θεωρείται εφικτή η ειρηνική διαχείριση της αποτυχίας καταλήγοντας, σε περίπτωση οριστικού αδιεξόδου, σ' ένα βελούδινο διαζύγιο.
Εφόσον η αξιολόγηση καταλήξει στο συμπέρασμα ότι, πρώτον, οι πιθανότητες επιτυχίας βελτιώνονται ουσιαστικά από τον παράγοντα ΕΕ και, δεύτερο, πιο σημαντικό, ότι η διαχείριση της αποτυχίας μπορεί να γίνει αποφεύγοντας καταστροφικές συνέπειες, τότε είναι ορθή η συνέχιση της σημερινής πολιτικής για επίτευξη και εφαρμογή λύσης διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας χωρίς να υπάρχει ανάγκη να εξεταστεί η μόνη άλλη επιλογή (δηλαδή, η άμεση διαπραγμάτευση της καλύτερης δυνατής λύσης διχοτόμησης εγκαταλείποντας μια τελευταία προσπάθεια επανένωσης. Η συνέχιση του status quo κάτω από το κενό σύνθημα του μακροχρόνιου δεν θεωρείται επιλογή, διότι οδηγεί σε παγίωση της διχοτόμησης με βάση τα de facto δεδομένα).


Για τον πρόλογο και το copy-paste,
Anef_Oriwn
Κυριακή 13/6/2010