Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση 79/2010* [ΑΚΕΛική, συνεδριακή, κριτική] – Μερικές πρώτες σκέψεις** για τες Θέσεις για το 21ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ...



Επεξηγήσεις (30/10/2010):

1. * - Το κείμενο αυτό ξεκίνησα να το γράφω το Σάββατο 23 του Οκτώβρη και τ’ ολοκλήρωσα την Παρασκευή 29 του μηνός... 
2. ** - Πολύ πιθανόν να ακολουθήσει κι άλλη ανάρτηση με δεύτερες σκέψεις... 

***************************** 
Επιτέλους κι ένα κείμενο για το Συνέδριο του ΑΚΕΛ...

Το κάθε συνέδριο ενός Αριστερού κόμματος συνηθίζεται να ονομάζεται "ιστορικό", όπως καλή ώρα τώρα με το 21ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ... [Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό τον ορισμό - περί "ιστορικού" Συνεδρίου - αλλά τέλος πάντων ας μην το κάμουμε θέμα τώρα ...]. Με αφορμή το Συνέδριο αναπτύσσεται ένας διάλογος [με πολλές συζητήσεις, άρθρα, αναλύσεις, εικασίες και υποθέσεις] εντός, εκτός και επί τα αυτά του Κόμματος [για τη δράση, τις θέσεις και την πολιτική του] ...
Γίνονται προσυνεδριακές συζητήσεις [για τες Θέσεις του Κόμματος προς το Συνέδριο] στες κομματικές ομάδες [ασχέτως του πόσοι παρευρίσκονται σ’ αυτές], όπου γίνεται και οι εκλογή των αντιπροσώπων για το Συνέδριο, καθώς και από τις σελίδες του κομματικού τύπου [τουτέστιν της “Χαραυγής” μόνο, καθώς ο “Νέος Δημοκράτης” – το θεωρητικό όργανο του Κόμματος – ΜΑΣ έχεις αφήσει χρόνους] ...

Με τα του ΑΚΕΛ όμως [και εξ αφορμής του Συνεδρίου του] δεν ασχολούνται μόνο τα μέλη, οι οπαδοί, οι φίλοι του, ή οι συμπαθούντες το Κόμμα, ή οι παρεπιδημούντες στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς [είτε επαινετικά, αλλά και κριτικά, επικριτικά, μηδενιστικά, ή αποδομητικά - αναλόγως της περίπτωσης], αλλά και οι “άσπονδοι φίλοι” του, πολιτικοί αντίπαλοι τζι’ οχτροί! Πολλοί εκ των τελευταίων στέκονται έντονα επικριτικά απέναντι στο ΑΚΕΛ και στες αποφάσεις και πολιτικές του [το θεωρούν δογματικό και σταλινικό”], δίνουν συμβουλές πως θα γίνει ένα “ευρωπαϊκό” καθεστωτικό κόμμα, κάμνουν εισηγήσεις για το τι πρέπει ν’ αλλάξει στην πολιτική του και στον τρόπο που λειτουργεί [ούτως ώστε να πάψει αν είναι Αριστερό], ή εικοτολογούν ποιος θα είναι ο νέος Γενικός Γραμματέας του [αν, ας πούμεν, θα ξαναϋποβάλει υποψηφιότητα για τη θέση του Γ.Γ. ο Νίκος Κατσουρίδης κατεβαίνοντας ως αντίπαλος του Άντρου Κυπριανού] και ποιοι είναι οι συσχετισμοί “αντιπάλων” δυνάμεων εντός του κόμματος, ή [και στη βάση των διαμορφωμένων δυνάμεων] πως θα διαμορφωθεί η νέα Κεντρική Επιτροπή που θα εκλέξει και τον νέο Γενικό Γραμματέα. [Προσωπικά πιστεύω πως ασυζητητί επανεκλέγεται ο Άντρος Κυπριανού] ... ΕΓΩ όμως, ΔΕΝ θ’ ασχοληθώ μ’ όλα αυτά! Κι αυτό βασικά γιατί αρνούμαι να μπω σε διαδικασίες πολιτικού κουτσομπολιού και κατινισμού, κάτι που συνήθως χαρακτηρίζει τα αστικά [δεξιά] κόμματα [όχι πως δεν υπάρχουν ομαδοποιήσεις και ίντριγκες μέσα στα Αριστερά κόμμα και κατ’ επέκταση στο ΑΚΕΛ] ... Προσωπικά πιστεύω ότι τούτο ΔΕΝ πρέπει να είναι το κύριο με το οποίο θα ασχοληθεί το Συνέδριο!

Σήμερα υπάρχει ένα έγγραφο με τες Θέσεις της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ προς το Συνέδριο [θα το βρείτε στο link:
http://www.akel.org.cy/media/sunedria/theseiskeakel21syn.pdf] πάνω σ’ όλα τα θέματα που απασχολούν τους κατοίκους του τόπου. Πάνω σ’ αυτές τες Θέσεις πρέπει να εκφραστούν απόψεις [θετικές κι αρνητικές, συμφωνίες, διαφωνίες, ενστάσεις, προβληματισμοί, εισηγήσεις] έτσι που να συμβάλουν και στην διαμόρφωση της τελικής Συνεδριακής Απόφασης. Κι αυτή η Απόφαση όπως και οι Θέσεις ορίζουν και καθορίζουν και την πολιτική αλλά και την αριστερότητα του Κόμματος [ας πούμεν, πόσο Αριστερό εξακολουθεί να είναι το ΑΚΕΛ ή πως σε ποιες κατευθύνσεις μπορεί “εκσυγχρονιστεί”]...

Προσωπικά έχω διέλθει ΟΛΟ το έγγραφο με τες Θέσεις, τζιαι έχω διαλογιστεί [τζιαι δκιαολιστεί] πάνω σε μια σειρά από ζητήματα, με τα οποία καταπιάνονται, ή τα αγγίζουν ακροθιγώς ή τα παρακάμπτουν, οι Θέσεις ...
Παρακάτω τζιαι για χάριν της διευκόλυνσης της εδώ συζήτησης θα θέσω μερικά σχετικά ερωτήματα κι όσοι πιστοί [αλλά κι άπιστοι] αριστερίζοντες, σοσιαλίζοντες, κομμουνιστίζοντες και μη, κοπιάστε να τα κουβεντιάσουμε!


*********************************** 
Μερικές σκέψεις, προβληματισμοί και ερωτήματα πάνω στες Συνεδριακές Θέσεις του ΑΚΕΛ:

1. Δημοκρατικός Συγκεντρωτισμός: 
Στις βασικές αρχές που διέπουν τη λειτουργία του ΑΚΕΛ [ως Κομμουνιστικού(;) Κόμματος], εξακολουθεί να παραμένει κι ο λεγόμενος “δημοκρατικός συγκεντρωτισμός”. Τούτη η πρόνοια περιλαμβάνεται στο Καταστατικό του Κόμματος και καθώς δεν γίνεται εισήγηση για καταστατική αλλαγή ή τροποποίηση, υποθέτω πως θα παραμείνει ως έχει. Θεωρείται όμως [και κρίνεται] ότι είναι πρακτικό και εφικτό, στην εποχή [ΜΑΣ], της ελεύθερης πρόσβασης στην πληροφόρηση και τη γνώση, της αμφισβήτησης των σοφών και των ηγεσιών, να εφαρμοστεί απρόσκοπτα τούτη η αρχή;

2. Κόμμα και Κυβέρνηση
Παρατηρώ μια αυξανόμενη [δίκην άμυνας από τες επιθέσεις των αντιπολιτευόμενων] τακτική του ΑΚΕΛ να υπερασπίζεται κάθε ενέργεια, πράξη και κίνηση της Κυβέρνησης και δη των Υπουργών που προέρχονται από το ΑΚΕΛ. Δηλ. υπάρχει μια ταύτιση Κόμματος και Κυβέρνησης [η οποία μάλιστα δεν είναι και καθαρά ΑΚΕΛική και ούτε και το Πρόγραμμα της είναι, ας πούμεν, Σοσιαλιστικό]. Τούτο κάμνει το Κόμμα να μετατρέπεται σε απολογητή της Κυβέρνησης, η οποία με τη σειρά της είναι υπόχρεα να γίνεται διεκπεραιωτής οδηγιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και διαχειριστής μέτρων [και μάλιστα σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα] που συχνά δεν συνάδουν με την ιδεολογία της Αριστεράς. Το Κόμμα θα μπορούσε να κάμνει τες δικές του μελέτες πάνω σε διάφορα ζητήματα και να κατάθετε υπαλλακτικές προτάσεις στην Κυβέρνηση.
[Κάμνω πιο αναλυτικές αναφορές πιο κάτω στο σημείο 6] ...


3. Οικονομική κρίση
Παρ’ όλο που σωστά αναφέρεται στες Θέσεις ότι «οι οικονομικές κρίσεις είναι ακριβώς η εκδήλωση των εσωτερικών αντιθέσεων του καπιταλισμού», εν τούτοις στον καθημερινό λόγο των στελεχών του Κόμματος [και δη όταν συζητούν ή απαντούν στες επικρίσεις της αντιπολίτευσης], προσπαθούν να πείσουν ότι με τα μέτρα που λαμβάνονται επιτελείται σωστό έργο για την ανόρθωση της κυπριακής οικονομίας [της καπιταλιστικής στην ουσία].
Μήπως εν τέλει [και εκ των υστέρων αποδυκνείεται ότι] το ΑΚΕΛ έχει καβαλικέψει λάθος άλογο; 

4. Κριτική σε ΔΗΚΟ ΕΔΕΚ για τον εθνικισμό – Ενότητα 
Η ενότητα [των πολιτικών/κομματικών δυνάμεων] εκατάντησε [νομίζω] αυτοσκοπός για το ΑΚΕΛ. Τούτο όμως δεν είναι πρακτικά εφικτό. Τι ενότητα μπορεί να υπάρξει με δυνάμεις που πολεμούν την Ομοσπονδία; Άστε που η ήπια στάση των στελεχών του Κόμματος σε συζητήσεις [τηλεοπτικές] δημιουργεί την εντύπωση μιας υποχωρητικότητας από πλευράς του ΑΚΕΛ. [Πιο πολλά για τες απόψεις ΜΟΥ στο θέμα της ενότητας στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 60/2010 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/08/602010.html].
Προσωπικά θεωρώ ότι η κριτική προς τα δύο κόμματα και δη για την εθνικιστική τους πολιτική είναι ήπια. Δεν αγγίζει καν τους λόγους που τα δυο συγκεκριμένα κόμματα είναι τόσο αντιδραστικά κι αντιομοσπονδιακά. Το ΔΗΚΟ, γιατί εκφράζει τα οικονομικά συμφέροντα όσων θα χάσουν από μια λύση και η ΕΔΕΚ [όπως και οι Οικολόγοι] έκαμαν στροφή προς τον εθνικισμό [εγώ θα τους ονόμαζα πλέον και εθνικοσοσιαλιστές] ...
Οι ΕΥΡΩΚΟ-κοι ανήκουν σ’ αυτή την ομάδα από της συστάσεως τους! 

5. “Χαραυγή” [κι άλλα έντυπα] 
Σε κάθε ΑΚΕΛικό Συνέδριο οι Θέσεις καταπιάνονται με τη “Χαραυγή”, αλλά και μέρος της συζήτησης έχει ως αντικείμενο την κυκλοφορία της κομματικής εφημερίδας την εμφάνιση και το περιεχόμενο της. Δύσκολες εποχές για κομματικά έντυπα και αυτά ακόμα της Αριστεράς. Πριν καιρό είχα γράψει [με αφορμή μια ανάρτηση με θέμα τη “Χαραυγή” στο Proletariakon Blog - link: http://proletariakon.blogspot.com/2009/06/blog-post_22.html] ένα κείμενο για την εφημερίδα, αλλά δεν θυμάμαι που το έχω βάλει [και δεν έχω και χρόνο να το ψάξω]. Τότε η βασική μου άποψη/σκέψη ήταν πως, είτε η “Χαραυγή” θα ‘πρεπε να μετατραπεί σε μια “ανεξάρτητη” εφημερίδα της Αριστεράς [που να καλύπτει τον ευρύτερο Αριστερό χώρο και μέσα από αυτή να προβάλλονται και οι θέσεις του ΑΚΕΛ – ένα τέτοιο ρόλο παίζει σε κάποιο βαθμό ο “ΑΣΤΡΑ”], ή να ιδρυθεί μια νέα εφημερίδα που να παίξει αυτό το ρόλο. Δεν μπορεί σήμερα, την εποχή της πρόσβασης ανά πάσα στιγμή σε τόσες πήγες πληροφόρησης [που σερβίρουν έστω και διαστρεβλωμένα και παραπλανητικά ειδήσεις], η πληροφόρηση του ΑΚΕΛικού μέλους ή οπαδού να γίνεται μέσω ενός κομματικού έντυπου.
Παράλληλα όμως πρέπει να δοθεί μεγάλη σημασία στες πρόσφορες της εφημερίδας προς τους αναγνώστες της.
Το ένθετο περιοδικό που προσφέρεται δωρεάν, πρέπει να τύχει βελτίωσης κι αναβάθμισης. Να μην είναι απλώς ένα τηλεοπτικό ή/και κουτσομπολίστικο life style περιοδικό αλλά και με περιοδικό για πολιτικά και κοινωνικά θέματα. Επίσης πρέπει να μελετηθεί και η περίπτωση έκδοσης ειδικού ενθέτου για ιστορικά θέματα, κάτι που λείπει από τον χώρο της Αριστεράς. Πέραν όμως του ζητήματος της “Χαραυγής” όμως [ή κάποιου άλλου αριστερού εντύπου] το Κόμμα πρέπει να προχωρήσει στην επανακυκλοφορία είτε του “Νέου Δημοκράτη”, είτε κάποιου άλλου θεωρητικού οργάνου όπου διάφοροι αρθρογράφοι από το ΑΚΕΛ, αλλά και από τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, θα καταπιάνονται σε άρθρα τους με θεωρητικά [αλλά και ιδεολογικά, πολιτικά και ιστορικά] ζητήματα που απασχολούν την κυπριακή Αριστερά, αλλά και το διεθνές Αριστερό κίνημα, όπως και με προβλήματα που αφορούν την ην κυπριακή κοινωνία.

6. Πολιτική και ιδεολογική δουλειά – Επιστημονικοί συνεργάτες – Έκδοση βιβλίων 
Η κυκλοφορία καθημερινού κομματικού ή αριστερού εντύπου παίζει σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση των μελών και οπαδών του Κόμματος πάνω στα τρέχοντα πολιτικά και ιδεολογικά ζητήματα. Όμως για βελτίωση της δουλειάς προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να δημιουργηθεί [ή/και να λειτουργήσει πιο σωστά] και ειδικό γραφείο με επιστημονικούς συνεργάτες [πανεπιστημιακούς και ειδικούς σε διάφορους τομείς] το οποίο να ερευνά, να μελετά και να αναλύει νέα και παλιά προβλήματα της κυπριακής κοινωνίας και να προτείνει λύσεις [μέσα από μια αριστερή θεώρηση των ζητημάτων]. Ας πούμεν,
- για το Περιβάλλον [πολλές τριβές και εντάσεις προκαλούνται λόγω του προγραμματισμού διαφόρων έργων που επηρεάζουν κοινότητες, όπως πρόσφατα με την περίπτωση διαμετακομιστικού σταθμού στην Ορμήδεια], ή
- για την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση [η αναθεώρηση των βιβλίων της Ιστορίας μπήκε στην κατάψυξη, ενώ σήμερα καταντήσαμε οι διάφοροι κλάδοι κοιτάζουν πόσες ώρες έχουν κερδίσει ή χάσει με τα νέα αναλυτικά προγράμματα – με τους φιλόλογους να προσπαθούν με νύχια και με δόντια να κρατήσουν τη μερίδα του λέοντος [από τα παλιά κεκτημένα], ή
- για τους Μετανάστες και τους Πολιτικούς πρόσφυγες [λόγου χάριν τι πραγματικά γίνεται με τα επιδόματα τους ή πόσους τελικά έχουμε στην Κύπρο και πως μπορούν να ενταχθούν ομαλά στην κυπριακή κοινωνία], ή
- για τον Πολιτισμό [φέρ’ ειπείν να μελετηθεί πως μπορούν να αξιοποιηθούν διάφορα κονδύλια – κι από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ανάπτυξη πολιτιστικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων κυρίως στην ύπαιθρο], ή
- για το Προσφυγικό [ας πούμεν πόσοι πρόσφυγες είναι δυνητικά θα επιστρέψουν στα σπίτια τους – με το θέμα αυτό θα ασχοληθώ εξειδικευμένα σε ειδική μου ανάρτηση] ...

Παράλληλα πρέπει πλέον και τα κομματικά στελέχη και οι (φιλο)ΑΚΕΛικοί διανοούμενοι [πολιτικοί, ιστορικοί, κοινωνιολόγοι, συγγραφείς] να προχωρήσουν να συγγράψουν βιβλία πάνω σε σημαντικές πτυχές της πρόσφατης ιστορίας της Κύπρου. Έχω παρατηρήσει ότι βιβλία [ας πούμεν για το κυπριακό] έχουν γράψει κυρίως άτομα που έχουν αποχωρήσει, αποστασιοποιηθεί ή διαγράφει από το ΑΚΕΛ [Φάντης, Δίγκλης, Κώστας Σοφοκλέους, Βανέζος, Τριμικλινιώτης – τες τελευταίες μέρες διαβάζω το προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του Παύλου Δίγκλη].
Αυτό είναι ένα σημαντικό μείον για το ΑΚΕΛ...

7. Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση
Για την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση τα είπα και εν μέρει πιο πάνω. Εδώ θα κάμω μια σύντομη αναφορά στο ζήτημα της αναθεώρησης των βιβλίων της Ιστορίας, ένα φιλόδοξο εγχείρημα που έμεινε μισόστρατα. Αν δεν κάμνω λάθος έχουν παραιτηθεί και μέλη της Επιτροπής που διορίστηκε για το θέμα της αναθεώρησης των βιβλίων της Ιστορίας. Φαίνεται δεν εκτιμήθηκαν σωστά οι αντιδράσεις των ελληνορθόδοξων [των εθνικιστικών και θρησκευτικών κατεστημένων] συμπεριλαμβανομένων και των εκπαιδευτικών οργανώσεων. Δυστυχώς αυτό είναι μια υπαναχώρηση που θα ΜΑΣ πάει πίσω...
Πέραν τούτου θέλω να παραθέσω και μια άποψη του έλληνα συγγραφέα Νίκου Θέμελη από συνέντευξη του στην εφημερίδα “Το Βήμα” της Κυριακής 24 του Οκτώβρη του 2010 [link:
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=56&artid=362790&dt=24/10/2010]: «Όσες αλλαγές και να κάνεις στο εκπαιδευτικό σύστημα, αν υπάρχει το κοινωνικό και οικογενειακό αντιπαράδειγμα, τίποτε δεν θα αλλάζει».

8. Μικρομεσαίοι
Ένα σημαντικό ποσοστό των μελών του ΑΚΕΛ [της κοινωνικής του σύνθεσης] ανήκει στα μεσαία στρώματα. Είναι ελεύθεροι επαγγελματίες [γεωργοί, εργολάβοι, δικηγόροι, γιατροί, μηχανικοί, ηλεκτρολόγοι, βιοτέχνες]. Αυτοί φυσικά [και στη βάση της κοινωνικοοικονομικής τους θέσης και συνείδησης] παίζουν το δικό τους ρόλο στον καθορισμό της πολιτικής του ΑΚΕΛ σε μια σειρά από ζητήματα. Όμως παρατηρώ ότι υπάρχει μια επιφύλαξη ή διστακτικότητα από πλευράς του Κόμματος να υποστηρίξει αιτήματα των μικρομεσαίων [ίσως με εξαίρεση τους αγρότες] και δη αυτή την εποχή της οικονομικής κρίσης.
Έχω την εντύπωση ότι τα πολλά λεφτά [επιδοτήσεις] έχουν πάει προς τη μεριά του μεγάλου κεφαλαίου και πολύ λίγα προς τους μικροβιοτέχνες κι άλλους ελεύθερους επαγγελματίες ου αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης και βιωσιμότητας των δουλειών τους. 

9. Προσυνεδριακός Δημόσιος Διάλογος 
Άραγε γιατί δεν ξεκίνησε ακόμα από τες σελίδες της “Χαραυγής” ο προσυνεδριακός διάλογος; Δεν υπάρχει ενδιαφέρον ή μήπως δεν υπάρχουν αντίθετες απόψεις [από τις Θέσεις της Κ.Ε.] ανάμεσα στα μέλη του Κόμματος; Ή πάλι οι όποιες κριτικές απόψεις θα πλήξουν το έργο της Κυβέρνησης; 

10. Α, τζιαι μια κακία: 
Εν τζιαι ξέρετε πόσες φορές υπάρχει τ’ όνομα του Δημήτρη Χριστόφια στο έγγραφο [σε αναφορές όπως «ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφια», «η κυβέρνηση» ή «η διακυβέρνηση Χριστόφια»]; Είχα την υπομονή να κάτσω να τα μετρήσω [στο κείμενο που εντόπισα στο internet] και βρήκα [ΜΟΝΟ] καμιά 80ριά

Αυτά, λοιπόν,[τα καθόλου λίγα] σε τούτη την πρώτη παρέμβαση μου για τα προσυνεδριακά του ΑΚΕΛ.

Anef_Oriwn
Παρασκευή 29/10/2010

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση 78/2010* [ιστορική, επετειακή κι αντιφασιστική] – Λίγα λόγια για την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940 και για το “ΟΧΙ”...


* Σημείωση 28/10/2010:
Εξ αφορμής της σημερινής επετείου του ΟΧΙ [όχι αυτού του 2004, αλλά εκείνου της 28ης Οκτωβρίου του 1940] επιτρέψτε ΜΟΥ, να κάμω μια σύντομη(;) ιστορική αναδρομή στα γεγονότα εκείνων των ημερών [που έγραψα την περασμένη Κυριακή 24 του μηνός].
Θα αναφερθώ στον ρόλο του δικτάτορα Μεταξά, στην αντίσταση του ελληνικού λαού στον εγχώριο φασισμό αλλά και στον φασισμό του Μουσολίνι και στον σημαντικό ρόλο που έπαιξαν τότε οι έλληνες κομμουνιστές στις εξελίξεις. [Το τελευταίο γίνεται με σκοπό την αποκατάσταση της αλήθειας γύρω από τον ρόλο το ΚΚΕ που έχει συκοφαντηθεί κατάφορα].

************************************
Στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι επισκέφτηκε τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά, στο σπίτι του τελευταίου στην Κηφισιά, και του επέδωσε εκ μέρους της κυβέρνησης της χώρας του ένα άκρως προκλητικό τελεσίγραφο: Η φασιστική κυβέρνηση του Μουσολίνι, επικαλούμενη το γεγονός ότι βρισκόταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Αγγλία, ζητούσε από την ελληνική κυβέρνηση (ως απόδειξη της ουδετερότητάς της) να επιτρέψει στις ιταλικές ένοπλες δυνάμεις να καταλάβουν ορισμένα στρατηγικά σημεία επί του ελληνικού εδάφους.
Ο Γκράτσι διευκρίνισε στον Έλληνα δικτάτορα ότι αν οι όροι του τελεσιγράφου δε γίνουν δεκτοί, τα ιταλικά στρατεύματα θα εισβάλουν στην Ελλάδα στις 6 το πρωί.
«Λοιπόν, έχουμε πόλεμο», [που μετέπειτα μεταφράστηκε σε «ΟΧΙ»] ήταν η απάντηση του Μεταξά, σύμφωνα με τη μαρτύρια του Ιταλού πρεσβευτή. Η φράση εκείνη τα έλεγε όλα. Η ελληνική πλευρά δεν είχε περιθώρια κάποιας άλλης επιλογής. Ο πόλεμος ήταν γεγονός και η ιταλική επίθεση δεν άργησε. Εκδηλώθηκε στις 5.30 π.μ., δηλαδή μισή ώρα πριν εκπνεύσει το τελεσίγραφο, σ’ ολόκληρο το μέτωπο, από το Ιόνιο ως τη λίμνη Πρέσπα.
Φυσικά ο Μεταξάς δεν μπορούσε να κάνει και διαφορετικά διότι αν δεχόταν το τελεσίγραφο, τότε θα ανατρεπόταν από τον φιλάγγλο Βασιλιά Γεώργιο Β΄ και τους άγγλους που τον είχαν τοποθετήσει δικτάτορα για να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους, [εκείνη την περίοδο] απέναντι στην Ιταλία. Μάλιστα δύο ημέρες μετά την έναρξη του πολέμου, στις 30 Οκτωβρίου 1940, ο Μεταξάς εξήγησε στους ιδιοκτήτες και στους αρχισυντάκτες του Αθηναϊκού Τύπου, ότι αν δεχόταν το ιταλικό τελεσίγραφο, η Ιταλία και η Βουλγαρία θα έκοβαν τα χέρια της Ελλάδας [προφανώς καταλαμβάνοντας την Ήπειρο και την Μακεδονία – Θράκη], η Αγγλία θα της έκοβε τα πόδια, καταλαμβάνοντας την Κρήτη και τα νησιά. Σε τέτοια περίπτωση η κυβέρνησή του θα απομονώνονταν πλήρως από τον ελληνικό λαό, ο οποίος μάλιστα θα μπορούσε να κινηθεί και για την ανατροπή του.

Η εν λόγω ομολογία του Μεταξά αποδείκνυε πως το δικό του «ΟΧΙ» στην ιταλική πρόκληση καμία σχέση δεν είχε με το πραγματικό «ΟΧΙ» του ελληνικού λαού στον ιταλικό φασισμό. Στην ουσία ο Μεταξάς απέρριψε το τελεσίγραφο χωρίς να πιστεύει στη νίκη του ελληνικού λαού, αλλά πιο πολύ για να ριχτούν απλά μερικές τουφεκιές για την τιμή των όπλων. Στις 30. 10.1940 δήλωνε στους δημοσιογράφους: «Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλει να μείνει μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήσει έστω και χωρίς καμιάν ελπίδα νίκης...»

Ο δικτάτορας βρισκόταν σε αναντιστοιχία με τα αισθήματα του κόσμου και τη διάθεση και ετοιμότητα του για αντίσταση. Δεν κατανοούσε και αναμφίβολα δεν εξέφραζε την ψυχή του ελληνικού λαού. Στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις συγκροτήθηκαν αυθόρμητα μεγάλες διαδηλώσεις αποδοκιμασίας της φασιστικής Ιταλίας και του δικτάτορα Μουσολίνι. Όλη αυτή η εικόνα του κόσμου για την πάλη και την νίκη τρόμαξε το δικτάτορα Μεταξά, που έγραφε στο ημερολόγιο του στις 29 Οκτωβρίου 1940: «Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξος κοινή γνώμη».
Ο λαός όμως, παρά τις καταπιέσεις, τις φυλακές, τις εξορίες, τις πικρίες, τους διαχωρισμούς και παρά τη φιλοφασιστική και φιλοναζιστική προπαγάνδα του καθεστώτος, από το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, βρέθηκε έτοιμος να πολεμήσει τους επιδρομείς.

Ο πόλεμος ενάντια στους επιτιθεμένους [από την Αλβανία] Ιταλούς απέδειξε το αντιφασιστικό πνεύμα των ελλήνων αλλά και απομυθοποίησε τη χυδαία προπαγάνδα της δικτατορίας του Μεταξά, η οποία επί μια τετραετία [από τες 4 Αυγούστου που κατέλαβε την εξουσία] είχε ως στόχο την εξαπάτηση του λαού. Πέραν από την ωμή βία, την τρομοκρατία, τες φυλακές, τες εξορίες και τα λοιπά, προσπαθούσε να καλλιεργήσει [μέσα στον ελληνικό λαό] την ψευδή εντύπωση ότι μεριμνούσε ανελλιπώς για τον εξοπλισμό του στρατού και την ασφάλεια της χώρας. Στην πράξη όμως συναγελαζόταν με τα φασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας και αδιαφορούσε ή/και υποβάθμιζε για τους κινδύνους από τους αρχι-φασίστες ομοϊδεάτες του. Το καθεστώς Μεταξά καλλιεργούσε και επέβαλλε τον θαυμασμό για τα φασιστικά καθεστώτα της Ιταλίας και της Γερμανίας. Έγραφε χαρακτηριστικά ο ίδιος ο Μεταξάς στο προσωπικό του ημερολόγιο: «... η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου, κράτος αντικομουνιστικό, κράτος αντικοινοβουλευτικό, κράτος ολοκληρωτικό... Επομένως , αν ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι αγωνιζόντανε πραγματικά για την ιδεολογία που υψώσανε για σημαία έπρεπε να υποστηρίζουν παντού την Ελλάδα με όλη τους την δύναμη...”.
Επίσης ο Σπύρος Λιναρδάρτος στο βιβλίο του “Ο Ιωάννης Μεταξάς και οι μεγάλες δυνάμεις (1936-1940)” γράφει: «Ο ελληνικός λαός εκλήθη να αντιμετωπίση τον ιταλικόν φασισμόν και τον γερμανικόν εθνικοσοσιαλισμόν , αφού επί μία τετραετία εδιδάσκετο ότι τα καθεστώτα ταύτα ήσαν αι μορφαί πολιτικής διακυβερνήσεως του μέλλοντος» ...

Αλλά και την τελευταία στιγμή ο Μεταξάς όχι μόνο δεν πίστευε στη νίκη, αλλά και είχε αυταπάτες ότι δεν θα μας επιτεθεί η Ιταλία.
Το γεγονός αυτό φαίνεται στις σημειώσεις του προσωπικού του ημερολογίου, ανεξάρτητα που όλα τα τηλεγραφήματα από τις Πρεσβείες που έφταναν μιλούσαν για επίθεση. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω που έστειλε ο Ι. Πολίτης από τη Ρώμη στις 23/10/1940 «κατά πληροφορίας στρατιωτικής πηγής προστίθεται ήδη και χρονικός προσδιορισμός μεταξύ 25 και 28 τρέχοντος δια την εκδήλωσίν της εναντίον της Ελλάδος ενεργείας».
Φυσικά πιο πριν [μετά την κατάληψη της Αλβανίας από την Ιταλία τον Απρίλη του 1939] η ηγεσία του ΓΕΣ έβλεπε τον κίνδυνο της ιταλικής επίθεσης, χωρίς όμως ο Μεταξάς να παίρνει μέτρα όταν του ζητήθηκε.
Είχε προηγηθεί βομβαρδισμός στις 12.7.1940 από τρία ιταλικά αεροπλάνα του βοηθητικού του Ελληνικού Στόλου «Ωρίων» καθώς και του αντιτορπιλικού «Ύδρα». Στις 30.7.1940 ρίχνονται 4 βόμβες εναντίον ελληνικού αντιτορπιλικού στον Κορινθιακό. Στις 2.8.1940 ιταλικό αεροπλάνο ρίχνει βόμβες εναντίον πλοίου της οικονομικής αστυνομίας 1 χιλιόμετρο από το φάρο της Λαγούσας. Στις 15.8.1940 τορπιλίζεται στην Τήνο το υποβρύχιο “Έλλη”.

Από την πλευρά του, το δικτατορικό καθεστώς για να μην εξοργίσει τον Μουσολίνι και να μην μεγαλώσει την ανησυχία της ελληνικής κοινής γνώμης απαγορεύσε τη δημοσίευση οποιασδήποτε πληροφορίας για τις ιταλικές προκλήσεις. Έγιναν βέβαια διακοινώσεις διαμαρτυρίας στην Ιταλία, αλλά οι Ιταλοί τους «έγραψαν» κανονικά γιατί είχαν τα σχέδιά τους.
Οι αυταπάτες του Μεταξά συνεχίζονταν κι όταν ακόμη μετά τον τορπιλισμό του “Έλλη”, ο Παπάγος με την ιδιότητα του αρχηγού του ΓΕΣ του ζήτησε να παρθούν ορισμένα μέτρα. Ο Μεταξάς τα απέρριψε, αλλά για να δικαιολογήσει τη στάση του απευθύνθηκε στη Γερμανία του Χίτλερ για να τον συμβουλευτεί. Φυσικά η απάντηση από τη Γερμανία ήταν αρνητική, «να μην κάνει τίποτε».

Ο Παπάγος σημειώνει : «Ουδέποτε η κυβέρνησις μεταξύ των σκοπών της μιας προπαρασκευής είχε θέσει και τον της αντιμετωπίσεως ενός πολέμου κατά της Ιταλίας. Οπότε όμως τον Απρίλιο του 1939 τα ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανίαν, το ζήτημα της αντιμετωπίσεως του ιταλικού κινδύνου εν αμέσω ή προσεχεί μέλλοντι ετίθετο πλέον όμως από στρατιωτικής πλευράς»

Ανακεφαλαιώνοντας όλα αυτά για το ποιος είπε πραγματικά το ΟΧΙ αλλά και απαντώντας σε όλους εκείνους τους απολογητές και υμνητές της δικτατορίας του Ιωάννη Μεταξά, που θέλουν να τον παρουσιάσουν σαν έναν άνθρωπο με αρετές, με θάρρος και αποφασιστικότητα, αλλά και αμέσως μετά την κήρυξιν του πολέμου, ο γνωστός ιστορικός Γ. Κορδάτος γράφει σε δημοσιεύματά του : «...Ο Μεταξάς κανένα ΟΧΙ δεν είπε στον Ιταλό πρεσβευτή. Το ΟΧΙ το είπε ο ελληνικός λαός και στο αλβανικό μέτωπο και ύστερα στον καιρό της κατοχής με την Εθνική Αντίσταση…Ο Μεταξάς δεν έπαιξε τον ιστορικό ρόλο που καλούσαν οι περιστάσεις να παίξει. Ως την τελευταία στιγμή έλπιζε πως ο Μουσολίνι δεν θα μας επιτίθονταν, γιατί πολλά περίμενε από τον Χίτλερ που τον πίστευε για φίλο και προστάτη της Ελλάδας! Γι’ αυτό όταν στις 4 το πρωί της 28 Οκτώβρη 1940 τον ξύπνησε ο Ιταλός Πρεσβευτής Γκράτσι για να του επιδώσει το τελεσίγραφο δεν κατάλαβε περί τίνος επρόκειτο – έτσι διηγείται ο Γκράτσι που κατά τα άλλα γράφει με πολλή συμπάθεια για το Μεταξά και άρχισε τις φιλοφρονήσεις. Όταν δε διάβασε το τελεσίγραφο ούτε αγρίεψε, ούτε κράτησε την ψυχραιμία του, ούτε βρήκε δύο λέξει από εκείνες που μένουν ιστορικές για να πει για λογαριασμό της Ελλάδας, παρά δάκρυσε... «όταν τελείωσε το διάβασμα του φασιστικού τελεσιγράφου (διηγείται ο ιταλός πρεβευτής Γκράτσι) «κοίταξε κατάματα το Γκράτσι και με συγκινημένη αλλά σταθερή φωνή του είπε στα γαλλικά «ώστε έχω πόλεμο»!

Αντίθετα όμως, με το μεταξικό φασιστικό καθεστώς, σε αντιστοιχία με τις διαθέσεις του λαού, εκείνες τις κρίσιμες ημέρες, βρέθηκαν οι κομμουνιστές, παρά το γεγονός ότι οι ίδιοι και το Κόμμα τους είχαν χτυπηθεί άγρια από το καθεστώς της 4ης Αυγούστου.

Την 28η Οκτωβρίου 1940, περίπου δυο χιλιάδες κομμουνιστές, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, βρίσκονταν κρατούμενοι σε 22 φυλακές, στρατόπεδα και τόπους εξορίας. Επίσης, όλη σχεδόν η κομματική ηγεσία που είχε εκλεγεί από το 6ο Συνέδριο (Δεκέμβρης 1935) βρισκόταν ανάμεσα στους φυλακισμένους και στους εξόριστους.

Αμέσως μόλις εκδηλώθηκε η στρατιωτική επιδρομή της Ιταλίας, και παρά την κατάσταση στην οποία βρισκόταν το ΚΚΕ, η ηγεσία του, τα μέλη και τα στελέχη του από τις φυλακές και τις εξορίες παρενέβησαν και η παρέμβασή τους αυτή ήταν αποφασιστικά δίπλα στο δοκιμαζόμενο λαό.

Χρονολογικά πρώτοι αντέδρασαν οι Ακροναυπλιώτες φυλακισμένοι. Με το ξέσπασμα του πολέμου οι 600 δεσμώτες κομμουνιστές της Ακροναυπλίας ζήτησαν στις 29 Οκτώβρη 1940 με υπόμνημά τους προς την [δικτατορική] κυβέρνηση Μεταξά να πάνε στην πρώτη γραμμή του πυρός για να πολεμήσουν.
Η δικτατορία απέρριψε το υπόμνημά τους απαντώντας αρνητικά. Ανάλογα υπομνήματα στάλθηκαν από τους φυλακισμένους και εξόριστους από την Κέρκυρα, Φολέγανδρο, Κίμωλο, Σίκινο, Ασβεστοχώρι κι από αλλού τα οποία όμως απορρίφθηκαν από τη δικτατορία. Η αρνητική απάντηση της δικτατορίας είχε ως αποτέλεσμα πολλοί δεσμώτες αγωνιστές στους τόπους εξορίας να πεθάνουν από τη φοβερή πείνα του 1941. Εκατοντάδες άλλοι να παραδοθούν από τη δικτατορία στα κατοχικά στρατεύματα και να εκτελεστούν από τους Γερμανούς στην Καισαριανή στην Αθήνα, στο στρατόπεδο Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη και σε άλλα σημεία.

Το σημαντικότερο όμως, από όλα, που αποτελει και η συνισταμένη της τοποθέτησης των κομμουνιστών της Ελλάδας, αλλά και κάθε προοδευτικού ανθρώπου για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και την φασιστική εισβολή, ήταν το ανοιχτό γράμμα «Προς το Λαό της Ελλάδας» του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Το Γράμμα γράφτηκε στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας υπό τύπο μανιφέστου προς τον ελληνικό λαό και δημοσιεύτηκε στον τύπο στις 2/11/1940.
Στο περίφημο γράμμα του ο Νίκος Ζαχαριάδη, χαρακτήριζε τον πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι
«δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ».
Το γράμμα αυτό άσκησε τεράστια επίδραση στον ελληνικό λαό, στα μέλη και στα στελέχη του Κόμματος, είτε αυτά βρίσκονταν ελεύθερα, είτε στις φυλακές και στις εξορίες, στους φίλους και τους οπαδούς του. Ελάχιστες ήταν οι εξαιρέσεις των κομματικών μελών και στελεχών που αντιμετώπισαν το γράμμα με δυσπιστία ή το χαρακτήρισαν πλαστό. Έτσι, απ’ όλους τους τόπους εξορίας και φυλακής οι κομμουνιστές απευθύνθηκαν στην κυβέρνηση του Μεταξά, εκφράζοντας το αίτημα να τους επιτραπεί να πάνε στο μέτωπο για να πολεμήσουν.

Το Γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν ξεκάθαρο και χωρίς περιστροφές. Έβαζε ζήτημα προοπτικής για «μια καινούργια Ελλάδα της δουλειάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό». Ουσιαστικά το γράμμα έθετε τις βάσεις για τη δημιουργία του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ), που ακολουθήθηκε στη συνέχεια και γιγαντώθηκε στο λαό για "τη χιλιάκριβη τη λευτεριά" [όπως λέει κι ένα ανταρτικο τραγουδι].

Με την κατάληψη της Ελλάδας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής τον Απρίλη 1941, ο Νίκος Ζαχαριάδης παραδόθηκε από την Ελληνική Ασφάλεια στους γερμανούς και μεταφέρθηκε στο Νταχάου από το οποίο απελευθερώθηκε το 1945 και επέστρεψε στην Ελλάδα στα τέλη Μάη του ίδιου έτους.

Η στάση αυτή των κομμουνιστών ήταν μια στάση αρχής, στάση πατριωτική, ηρωική και περήφανη. Όμως το καθεστώς της 4ης Αυγούστου όχι μόνο δεν τους επέτρεψε να πάνε στο μέτωπο, αλλά [όπως είπα και πιο πάνω] παρέδωσε τα φυλακισμένα και εξόριστα μέλη και στελέχη του Κόμματος στους Γερμανο-ιταλούς κατακτητές, όταν η χώρα λύγισε κάτω από το βάρος της ναζιστικής πολεμικής μηχανής. Είναι κι αυτό ένα χαρακτηριστικό στοιχείο που φανερώνει πως το αληθινό «ΟΧΙ» στον ιταλικό φασισμό δεν το είπε ο Μεταξάς και το καθεστώς που εκπροσωπούσε, αλλά ο ελληνικός λαός και οι οργανώσεις του συμπεριλαμβνομένου και του ΚΚΕ. Η λαϊκή διαίσθηση κατάλαβε πολύ καλά τους κομμουνιστές σ’ εκείνη την κρίσιμη ιστορική στιγμή, γι'

αυτό και μετά τη γερμανική εισβολή και την ήττα, εμπιστεύτηκε στο ΚΚΕ την οργάνωση και την καθοδήγηση του αντιστασιακού αγώνα, πυκνώνοντας τις ΕΑΜικές οργανώσεις.

Κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου [του 1940-41] σκοτώθηκαν 11.911οπλίτες και αξιωματικοί και εξαφανίστηκαν 1.342, δηλ. συνολικά 13.253. Κατά τη διάρκεια του ελληνο-γερμανικού πολέμου (μαζί και η μάχη της Κρήτης) σκοτώθηκαν 1.437 και εξαφανίστηκαν 458. Στους δύο αυτούς πολέμους συνολικά σκοτώθηκαν 13.348 και εξαφανίστηκαν 1.800 σύνολο δηλαδή 15.148 οπλίτες και αξιωματικοί.

Την ιστορία την φτιάχνουν και τη γράφουν οι λαοί με τους αγώνες, το αίμα και τη δράση τους. Η αστική βιβλιογραφία συνήθως υπερτονίζει το ρόλο των ηγετών. Φυσικά η προσωπικότητα του ηγέτη παίζει σημαντικό ρόλο σε αγώνες απελευθερωτικούς, κοινωνικούς κι αντιφασιστικούς.
Όμως θα μπορούσε ένας δικτάτορας όπως ο Μεταξάς που καλλιεργούσε για 4 χρόνια με τη βία και την απάτη τα φασιστικά και ναζιστικά πρότυπα να ηγηθεί ενός αντιφασιστικού αγώνα; Ούτε στον λαό πίστευε, αλλά ούτε και στη νίκη. Το πραγματικό «ΟΧΙ» το είπε ο ελληνικός λαός, πρώτα στο αλβανικό μέτωπο ενάντια στους ιταλούς και στη συνέχεια ενάντια στους γερμανούς και ακολούθως στην κατοχή με την αντίσταση των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ για την απελευθέρωση του τόπου.

Εξάλλου τα στελέχη της κυβέρνησης Μεταξά και όλος ο περίγυρος του Βασιλιά φρόντισαν γρήγορα να την κοπανήσουν για την Αίγυπτο με γεμάτες βαλίτσες από χρήματα.
Κλείνοντας το κεφάλαιο της αντίστασης στην ιταλική επίθεση αξίζει να παραθέσουμε δύο αποσπάσματα για τη νίκη του ελληνικού λαού στον πόλεμο του 1940-41. “Συνηθίζουμε να λέμε : «οι έλληνες πολεμούν σαν ήρωες»,στο μέλλον θα λέμε « οι ήρωες πολεμούν σαν έλληνες»”
[Η περίφημη ατάκα του Τσόρτσιλ].
Παράλληλα οι σοβιετικοί δήλωναν:
«Επολεμήσατε άοπλοι εναντίον πάνοπλων και νικήσατε. Επολεμήσατε μικροί εναντίον μεγάλων και επικρατήσατε. Δεν ήτο δυνατον να γίνει αλλοιώς, διότι είσθε έλληνες. Ως ρώσοι εκερδίσαμε χάριν εις την θυσίαν σας χρόνον δια να αμυνθώμεν. Σας ευγνωμονούμεν...»

Τέλος, αξίζει να υπογραμμιστεί ότι η τότε κυρίαρχη αντιδραστική αστική τάξη στην πιο κρίσιμη στιγμή για το λαό και τον τόπο, πρόδωσε τα συμφέροντα της χώρας και συνεργάστηκε με τους χιτλεροφασίστες κατακτητές [βλέπετε Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο και λοιπούς Κουίσλινγκ], {προσθήκη μετά από εισήγηση του Blogger Νέου Ελληνοκύπριου - 29/10/2010:}, όπως έπραξαν και τα τσογλάνια τους, οι Ταγματασφαλίτες και η Οργάνωση “Χ” του γνωστού Γρίβα] ...

Anef_Oriwn
Κυριακή 24/10/2010

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση 77/2010 [επίκαιρη, μεζετζιήτικη, αμπελοπουλλική, ευρωπαϊκή τζι’ αντι-πολιτικάντικη] – Περί ευρωπαϊσμού και αμπελοπουλιών [και πάλι*] ο λόγος.


* - Μετά τα “λουβκιά” με τα οποία ασχοληθήκαμε [μεγαλοπρεπής πληθυντικός] στην ανάρτηση μας με αρ. 74/2010 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/10/742010-5.html] σήμερα θα ξανασχοληθούμε με τ’ αμπελοπούλια! Με τον πατροπαράδοτο και εκλεκτό, πλην όμως υπό οικολογικό και ευρωπαϊκό διωγμό, αυτό μεζέ για τους Κύπριους, ασχοληθήκαμε ακροθιγώς και στην ανάρτηση ΜΑΣ που αναφεραμε πιο πανω - την 74/2010, στο Υστερόγραφον 5 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/10/742010-5.html]. Τα γεγονότα όμως, γύρω από το θέμα τρέχουν και ο πολιτικαντισμός δίνει και παίρνει, γι’ αυτό κι ΕΜΕΙΣ αναγκαζόμαστε να επανέλθουμε ... [Στα χωριά τα «αμπεΛοπούλια» τα λενε και «αμπεΡοπούλια»] ...

*****************************
Το σήριαλ, [λοιπόν], με τα αμπελοπούλια [την παράνομη - όπως θεωρείται από τον Νόμο - θήρευση τους, τη φύλαξη τους κατά εκατοντάδες σε ψυγεία εστιατορίων αλλά και σπιτιών, τη διάθεση τους σε εστιατόρια και ταβέρνες και τη βρώση τους γενικώς από πολύ κόσμο], συνεχίζεται εν μέσω μάλιστα και ψιλών [εππέσαν τζιαι κάμποσες φαίνεται στον Άγιο Θεόδωρο] και φωνασκιών ... Και το ενδιαφέρον του [φιλοθεάμονος αλλά και αμπελοπουλλοφάγου] κοινού παραμένει αμείωτο και σε ψηλά επίπεδα.

Η όλη πλοκή του έργου έχει εξελιχτεί σε φοϊτσιάρικη ... Περιλαμβάνει σκηνές απείρου κάλλους και ευρωπαϊκής πολιτικάντικης κουλτούρας με τα σχετικά ρεπορτάζ στες τηλεοράσεις και τες εφημερίδες να κυριαρχούν στες ειδήσεις. Κι αυτό όχι τυχαία καθώς τις τελευταίες μέρες είχαμε:
1. Επιδρομές αστυνομικών οργάνων [συμπεριλαμβανομένης και της Αστυνομίας των Βάσεων], της Θήρας, αλλά και καλοαναθρεμμένων Ευρωπαίων ακτιβιστών [που μάχονται υπέρ των δικαιωμάτων των αμπελοπουλιών] σε περβόλια [στα Κοτσιηνοχώρκα] με σκοπό,
- πρώτον, την κατάσχεση δικτύων και βερκών [που χρησιμοποιούνται για την παγίδευση των αμπελοπουλιών, και
- δεύτερον, την απελευθέρωση αυτών των πουλιών ...


2. Και επίσης [μόλις τις προάλλες] επιδρομές της Αστυνομίας [συμπεριλαμβανομένων και ΜΜΑΔιτών], σε εστιατόρια, ταβέρνες και σπίτια στα χωριά Άγιος Θεόδωρος Λάρνακας [όπου υπήρξαν και επεισόδια με τους κατοίκους] και Χοιροκοιτία με σκοπό την κατάσχεση αμπελοπουλιών. Κατασχέθηκαν συνολικά μόνο(!) 3700 αμπελοπούλια, δηλ. γύρω 300 δωδεκάδες!

Ως γνωστό, τα εδώδιμα και εύγεστα για τους μεζετζιήες αυτά πουλάκια, πουλιούνται και σερβίρονται τα κέντρα με τη δωδεκάδα! Και η τιμή τους είναι γύρω στα 60-70 ευρώ τη ντουζίνα [δωδεκάδα]. Δηλαδή, μιλάμε για ένα πόσο της τάξεως περίπου των 20 χιλιάδων ευρώ που έκαμε φτερά [και κάποιοι θα έπαθαν και οικονομική ζημιά] λόγω της επιχείρησης της Αστυνομίας! [Λέγεται πως ο ετήσιος τζίρος από τα αμπελοπούλια ανέρχεται στα 15-20 εκατομμύρια(!!!) ευρά]. Πως να μην υπάρχουν τότε και έντονες αντιδράσεις, κι αντεγκλήσεις, αλλά και αντιπαραθέσεις με την Αστυνομία! Μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο και σημαντικό έσοδο και εισόδημα [και μάλιστα αφορολόγητο] για τους “επαγγελματίες” (μεγαλο)αμπελοπουλλοσυλλέκτες(!) [όπως λέμε ρακοσυλλέκτες].
Και τα κόστη ελάχιστα! Τα μόνα έξοδα είναι τα χρήματα που χρησιμοποιούνται για την αγορά δικτύων παγίδευσης καθώς και μηχανουδκιών που παίζουν κελαηδήματα [αναπαράγουν ηχητικά μιμητικές φωνές] των πουλιών. Τούτη η πρακτική παραπλανεί τα πουλιά τα οποία πλέον αναζητούν το μέρος απ’ όπου ακούγονται τα κελαηδήματα και τότε πέφτουν στες δικτυακές παγίδες ή στα βερκά [ξόβεργα]! Φυσικά τα βερκά χρησιμοποιούνται μόνο από ερασιτέχνες “αμπελοπουλλάες” ή/και όσους δεν ασχολούνται εμπορικά με το αντικείμενο [αλλά απλώς θέλουν να πιάσουν κανένα πτηνόν για τον μεζέν της ζιβανίας τους].


Όμως, οι πιο οργανωμένοι [και «επαγγελματίες», όπως τους είπαμε] “αμπελοπουλλάες” έχουν κι άλλα έξοδα [αυξημένα μεν, αλλά τους αποφέρουν και πιο πολλά έσοδα]. Πολλοί έχουν προβεί [με δικά τους έξοδα] σε αναδασώσεις [με ακακίες] μεγάλων εκτάσεων ακαλλιέργητης χαλίτικης [κυρίως] γης. Έχουν μάλιστα φροντίσει και για την μεταφορά νερού για πότισμα των δέντρων. Κάποιοι έχουν φυτέψει και δική τους ιδιόκτητη γη με ελιόδεντρα [κυρίως], όπου και πάλι στήνουν δίκτυα τόσο για τα αμπελοπούλια όσο και για τες τζιήκλες [κατά τη διάρκεια του χειμώνα]...Αν και οι σκοποί των “αμπελοπουλλάων” είναι πονηροί [κυρίως συμφεροντολογικοί] πρέπει να παραδεχτούμε ότι [με τες αναδασώσεις που κάμνουν] επιτελούν και οικολογικό έργο καθώς δημιουργούν και συντηρούν χώρους πράσινου. Στα δασύλλια με τες ακακίες κατεβαίνουν τα πουλιά τα βράδια [όταν περνούν από τους ουρανούς της Κύπρο καθ’ οδό για την Αφρική] σαγηνεμένα και ξεγελασμένα από τα κελαηδήματα που ακούνε από τες μιμητικές μηχανές [που είναι εγκατεστημένες εκεί] και παγιδεύονται σε δίκτυα και ξόβεργα.

Πάντως, ο εκ των Κοκκινοχωρίων ορμώμενος δημοσιογράφος Πάμπος Βάσιλας, σε δύο συνεχόμενα ρεπορτάζ του στον “Φιλελεύθερο” [στις 22 και 23 του τρέχοντος μηνός] προσπαθησε να ΜΑΣ πείσει, μέσα από τα μελοδραματικά κείμενα του, ότι οι καημένοι οι Κοτσιηνοχωρκάτες τζι’ Αηθεωδορίτες, είshεν να πεθάνουν της πείνας αν δεν ήταν τα αμπελοπούλια!!! Μα καλά σιόρ, γιατί τέλος πάντων δεν νομιμοποιείται το κυνήγι τους να ησυχάσουμε ούλλοι [πλην των ευρωπαϊστών και των οικολόγων];
[Στο θέμα της άρσης της απαγόρευσης της θήρευσης των αμπελοπουλιών θα επανέλθω πιο κατω ...]

Φυσικά ο δημοσιογράφος του “Φιλελευθέρου” [όπως κι άλλοι που κόπτονται για την παραδοσιακή αυτή αγροτική ασχολία] εν τζιαι λαλούν μας ότι οι μεγαλο-“αμπελοπουλλάες” φέρνουν και ξένους εργάτες για να τους βοηθούν στην επιχείρηση τους! Τους χρειάζονται και τους χρησιμοποιούν τα βράδια για να “παντούν”, δηλ. να κάμνουν φασαρία για να ξεσηκώνονται τα πουλιά και να πετούν προς τα σημεία που είναι στημένα τα δίκτυα ή να φυλάνε σκοπιά(!) μη και κατεβεί η Αστυνομία ή/και η Θήρα. Πέραν τούτου οι ξένοι εργάτες μαδκιούν τζιαι τα πουλιά [τα καθαρίζουν από τα φτερά τους]. Οι κύπριες “μαδίστρες” είναι πιο ακριβές βλέπετε! Απαιτούν να πληρώνονται με το κομμάτι [λόγου χάριν, ένα ευρώ το πουλλίν(!)], ενώ οι ξένοι πληρώνονται μόνο 20-30 ευρά την ημέρα ...
Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να παραθέσω μερικές εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες περί των πολυσυζητημένων άγριων αυτών πτηνών:
Τα αμπελοπούλια, λοιπόν, είναι μικροπούλια [περίπου στο μέγεθος του σπουργίτη και του χελιδονιού] όμως πολύ εύγεστα [όπως λαλούν] και δη τα παχουλά και “μιλλαρωτά” [αυτά που έχουν πιο πολύ λίπος]. Τα λένε και συκαλλούδκια [φαίνεται αρέσκονται στα σύκα], ενώ με βάση το χρώμα του κεφαλιού τους [μαύρο ή κεραμιδί] ονομάζονται και “μαυροτζιεφάλια”, [που είναι τα αρσενικά] ή “κοτσιηνοτζιεφάλια” [που είναι τα θηλυκά]. Φυσικά υπάρχουν και οι “κοτσιηνοπάππουφοι” [κοκκινολαίμηδες], που συγκαταλέγονται επίσης στα αμπελοπούλια. Το παππούφιν ή πουππούφιν είναι ο πρόλοβος των πουλιών.Blogger PolitisPittas σ’ ένα δικό σημερινό τουρλού -τουρλού κείμενο που ανάρτησε στο Blog του – link: http://politispittas.blogspot.com/2010/10/blog-post_23.html - και δημοσιεύτηκε και στον “Πολίτη” αναφέρει ότι το επιστημονικό όνομα του αμπελοπουλιού είναι Συλβία η Μελανοκέφαλος”, “μαυροτζιεφάλιν” δηλαδίς] ...

Τα αμπελοπούλια [αυτά που είναι πρώτον πράμα – τα πιο “μιλλαρωτά”], μαγειρεύονται συνήθως βραστά και με το ζουμί τους φτιάχνεται σούπα τραχανάς ή πιλάφι με πουρκούριν ... Κάποιοι τα τυλίγουν και σε ασημόχαρτο και τα ψήνουν στα καρβουνά. Τα δεύτερης ποιότητας [τα πιο παστά δηλαδή], γίνονται τηγανητά ανακατωμένα με τ’ αφκά [όπως τους “στρούφους τ’ Οκτώβρη” στα χωριά της Μαραθάσας]. Τρώγονται με μπόλικο λεμόνι κι άλας χοντρό [της θάλασσας] για να εξουδετερώνονται και οι αρνητικές συνέπειας από την μίλλα [το λίπος] τους ... Το ποτό με το οποίο συνοδεύονται εν το ουίσκι... [Βλέπετε οι νεόπλουτοι και οι αρχοντοχωριάτες εν καταδέχονται τη ζιβανία]...

Ας έρθουμε όμως τώρα και στο πολιτικάντικο μέρος της όλης υπόθεσης. Τον λαϊκίστικο τρόπο με τον οποίο οι διάφοροι Χατζιηγιάννηδες, Μητσόπουλοι [κι ΕΣΥ τέκνον Βρούτε, ευρωπαίε Μητσόπουλε!], Κόκοι Τάσου και Γεώργιοι Γεωργίου [εν τζιαι, εν τυχαίο που είναι όλοι του “Συναγερμού”;] παρελαύνουν από τα κανάλια [κουστουμαρισμένοι και γραβατωμένοι] και εκμεταλλευόμενοι [για ψηφοθηρικούς κι αντιπολιτευτικούς λόγους] τες αντιδράσεις του κόσμου, ξιφουλκούν κατα του τρόπου που ενήργησε η Αστυνομία [χωρίς όμως να λεν έστω και μια λέξη κατά των λαθροθηρούντων και παρανομούντων]. Κάποιοι εξ αυτών [των ασχολουμένων με το παραδοσιακό άθλημα της θήρευσης αμπελοπουλιών], προχτές στον Άγιο Θεόδωρο εθυμηθήκαν τζιαι τα “κκέρφιου” τον τζιαιρόν της ΕΟΚΑ της Πρώτης – τζιείνα της ΕΟΚΑ της Ββου εξιάσαν τα!

[Πάντως για τον Γεώργιο Γεωργίου, που εν εκατάφερεν να παραστεί την επαύριον στον τόπο του “εγκλήματος” της Αστυνομίας και να τον δείξουν τα κανάλια το βράδυ να κάμνει, όπως οι άλλοι, καταγγελτικές δηλώσεις για τη συμπεριφορά της Αστυνομίας, πήγαν τα ίδια τα κανάλια και τον βρήκαν – μάλλον θα τα κάλεσε ο ίδιος - και του πήραν δηλώσεις για το θέμα. Αν μπα τζιαι κόψει πίσω!]...

Όμως ξέρετε ποιο εν το οξύμωρο και το σχιζοφρενικό [και παράλληλα το άκρως υποκριτικό] στην όλη υπόθεση; Ασχέτως του αν ΕΓΩ συμφωνώ ή διαφωνώ [και ΔΙΑΦΩΝΩ – και θα εξηγήσω το γιατί πιο κάτω], με την απαγόρευση της θήρευσης των αμπελοπουλιών, θεωρώ ότι όλοι αυτοί [και οι πολιτικοί και μαζί και οι ψηφοφόροι τους] που ωρύονται και διαμαρτύρονται για την «απαράδεκτη» [όπως τη χαρακτηρίζουν] στάση της Αστυνομίας απέναντι στους κάτοικους του Αγίου Θεοδώρου, λειτουργούν υποκριτικά. Άραγε σου, δεν έχουν την απαίτηση [σ’ άλλες περιπτώσεις παρανομιών] όπως η Αστυνομία επιβάλει τον νόμο και την τάξη; Τώρα γιατί έχουν ξεσηκωθεί; Επειδή τους πήραν τ’ αμπελοπούλια; [Στο κάτω – κάτω όργανο εξουσίας είναι η Αστυνομία και με κατασταλτικές μάλιστα αρμοδιότητες, δεν το ξέρουν αυτό; Τι περίμεναν δηλαδή να τους συμπεριφερθούν με το «‘σεις» και με το «σας»;] Κάποιοι ΑγιοΘεοδωρίτες μάλιστα απειλούν [δεν έχουν τον Άγιο τους τελικά] ότι «ούτε ένα ζωντανό αμπελοπούλι δεν θα ξεφύγει πια από τα δίκτυα και τα ξόβεργα ...» «Είναι σίγουρο ότι η διάθεση των αμπελοπουλιών στο χωριό θα συνεχιστεί ...», λένε... [Από σχετικό ρεπορτάζ στον “Πολίτη” χτες Παρασκευή 22 του μηνός] ...
Αυτές οι αντιδράσεις μου θυμίζουν μια ταινία που είδαν στα νεανικά μου χρόνια και αναφερόταν στη στήριξη που είχε από τον κόσμο η Μαφία στην Σικελία όταν παρανομούσε. Μου είχε κάμει εντύπωση που ο κόσμος στήριζε τους παρανομούντες!


**********************
Ποιες όμως είναι οι δικές ΜΟΥ σκέψεις για τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί δραστικά, να ξεπεραστεί ή έστω να απαμβλυνθεί το πρόβλημα;

1. Κατ’ αρχάς και χωρίς περιστροφές θα πω ότι θεωρώ τη στάση των εμπλεκομένων πολιτικών [και δη των βουλευτών] ως υποκριτική και ψηφοθηρική. Γιατί δεν βγαίνουν με ξεκάθαρες θέσεις, είτε υπέρ, είτε κατά της παγίδευσης και θήρευσης των αμπελοπουλιών; Αν είναι εναντίον, γιατί δεν νομοθετούν κατά της εισαγωγής των δικτύων και των μηχανών που χρησιμοποιούνται για τη μετάδοση μιμητικών φωνών [κελαηδημάτων] των πουλιών;


2. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να αρθεί η απαγόρευση! Εδώ συζητείται η αποποινικοποίηση κάποιων ναρκωτικών κι εμείς κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας για τα αμπελοπούλια; Αρεσκόμαστε φαίνεται να το παίζουμε “καλά παιδιά”, συμμορφούμενοι χωρίς αντιρρήσεις στες ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ...


3. Από τη στιγμή που το κυνήγι [στην Κύπρο] γενικά επιτρέπεται [για το λαγό, τα περδίκια, τες τζιήκλες και τα αποδημητικά πουλιά – τα μόνα μη προστατευόμενα είναι τα τρυγόνια, τα λακτοκουντούρκα και οι φάσσες], διερωτούμαι γιατί να απαγορεύονται τα αμπελοπούλια. Γιατί να δίνεται άδεια για κυνήγι αποδημητικών μέσ’ τον Σεπτέμβρη; Νομίζετε ότι τότε δεν κυνηγιούνται και προστατευόμενα αποδημητικά, όπως οι πουπούξιοι, οι φλωρκοί, οι δακκανούρες, οι μελισσοφάοι κι άλλα μικροπούλια;


4. Με την άρση της απαγόρευσης του κυνηγίου των αμπελοπουλιών θα πέσουν κάθετα και οι τιμές τους. Έτσι θα παύσει να θεωρείται είδος πολυτελείας και να τυγχάνει τόσης εκμετάλλευσης κι ακόμα να οδηγεί κόσμο στην παρανομία. [Άστε που έτσι θα καταφέρουμε επιτέλους να φάμε κι εμείς οι κοινοί θνητοί κανένα αμπελοπούλι. Και γιατί επιτρέπεται να κυνηγιέται και να τρώγεται το λακτοκουντούριν – δηλ. το ορτύκι – λόγου χάριν, κι όχι και το αμπελοπούλιν]...


5. Να απαγορευτεί η εισαγωγή δικτύων και η θήρευση τους να γίνεται μόνο με βερκά ή με φλομπέρ ... Οι αυξημένες ανάγκες για βερκά θα οδηγήσουν και στην ανάπτυξη της μυξιοκαλλιέργειας. [Η “μυξιά” είναι το δέντρο του οποίου ο καρπός, η “μύξα”, χρησιμοποιείται για την κατασκευή των βερκών! Είχαμε ένα τέτοιο στο πατρικό μου σπίτι!] ...
Νυν υπέρ των αμπελοπουλίων, λοιπόν ο αγών! Και οι πολιτικοί ας αφήσουν τα μασκαραλίκκια κι ας τολμήσουν να πάρουν ριζοσπαστικές και ουσιαστικές αποφάσεις!

Anef_Oriwn
Σάββατο 23/10/2010

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση 76/2010 [έκτακτη, σύντομη, ΕΥΡΩΚΟκικη, ποιητική, κι αντι-συντηρητική] – Προς άπαντες τους αντιδρούντες*, επί παντός νέου και διαφορετικού ...


Σημείωση:
* - Κατά τον τρόπο συγγραφής των τίτλων των “σέρτικων” [του Γ. Σέρτη] χρονογραφημάτων στην καθημερινή του στήλη “Χαιρετίσματα στην εξουσία”, στον “Φιλελεύθερο”, όπως ας πούμεν «Προς Περιχαρείς», ή «Προς Συνειρμικούς» ή «Προς Κακεντρεχείς» ...

Πρόλογος
- Οι στριγκιές φωνές του ΕΥΡΩΚΟ-κου Προέδρου κου Συλλούρη από το βήμα της Παγκύπριας Συνδιάσκεψης του Κόμματος του,
- Η επίθεση του ιδίου αλαλάζοντος κυμβάλου κατά της δημοσιογράφου του Τρίτου Προγράμματος του ΡΙΚ, Ελένης Βρετού, όταν η τελευταία του ζήτησε να διευκρινίσει κατα πόσο το Κόμμα του διατηρούσε της ίδιες θέσεις εναντίον της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας και επί προηγούμενων κυβερνήσεων,
- Η σιωπηρή αναδίπλωση της Κυβέρνησης πάνω το ζήτημα της Εκπαιδευτικής Μεταρρύθμισης μετά τις αντιδράσεις των εθνικορθόδοξων κατεστημένων,
- Οι παρεμβάσεις της Εκκλησίας [και κυρίως του Αθυρόστομου Αρχιεπισκόπου] στα πολιτικά και (εκ)παιδευτικά δρώμενα του τόπου,
- Η έντονη κινδυνολογία και η συνεπακόλουθη ξενοφοβία που καλλιεργείται κι αναπαράγεται με αφορμή το ζήτημα της μετανάστευσης,

Όλ’ αυτά μου θύμισαν στίχους από το εξαιρετικό ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού “Ο Δούλος” από τη συλλογή του “Κατά Σαδδουκαίων”, που γράφτηκε το 1953 και [προφητικά] μιλούσε για τον «επερχόμενο μεσαίωνα» ...

Οι στίχοι του ποιήματος
«Εγώ πάντως
εξακολουθώ να βλέπω τον επερχόμενο
μεσαίωνα
με φάλαγγες πιστών
με αργυρά δισκοπότηρα αφρίζοντα αίμα
με σημαιοστολισμούς και παρελάσεις
με ραβδούχους καλοθρεμμένους καλόγερους
εικόνες από παλιές εκστρατείες
και τυφεκισμούς
ήρωες με αυστηρά βλέμματα
Άμες δε γ’ εσόμεθα
πληρωμένη εκπαίδευση
θεός αγέρας τα στοιχεία της φύσεως
κλειδωμένα στην εποχή σε χάλκινα θησαυροφυλάκια.»


Anef_Oriwn
Τρίτη 19/10/2010

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση 75/2010 [χριστοφιανική, ανθρώπινη κι από τον “Φιλελεύθερο”] – Ένα κείμενο του Νίκου Τόκα για το «ευχαριστώ» που ΔΕΝ πήρε ο Πρόεδρος ...


Οφείλω εξ αρχής να δηλώσω ότι ΔΕΝ ήταν καθόλου στες προθέσεις ΜΟΥ να καταπιαστώ τόσο εξειδικευμένα [δηλ. κάμω ειδική ανάρτηση] και να συγγράψω και πόνημα σχετικά με τα ξεσπάσματα του Προέδρου [πολλές φορές δικαιολογημένα, αλλά έλα που του χαλούν το πολιτικό του image] ... Ή ακόμα με τες ατάκες του, που αν και είναι ειλικρινείς, αυθόρμητες και αντι-λαϊκίστικες κρίνονται [κι από τους Ημέτερους ακόμα] ως ατυχείς κι άστοχες και καθόλου διπλωματικές. Έλα όμως που ο δκιάολος εν ΜΕ αφήνει σε ησυχία τζιαι κουρτίζει ΜΕ [συνέχεια] να ασχολούμαι και με τέτοια θέματα!

“Συμπούρκιμα” [ερέθισμα] γι’ αυτήν μου την ανάρτηση, ΜΟΥ αποτέλεσε το σημερινό κειμενάκι του δημοσιογράφου Νίκου Τόκα στην καθημερινή του στήλη στο “Φιλελεύθερο” [το οποίο θα παραθέσω αυτούσιο πιο κάτω]. Παράλληλα ΜΕ εξεγείρουν συμπεριφορές, στάσεις και σχόλια έμπλεα αρνητισμού, μηδενισμού και προκατάληψης προς τες όποιες κινήσεις του Προέδρου.
Χαρακτηριστικά δείγματα αρνητισμού [αλλά τζιαι “κατζιήας”] αποτελούν οι πλείστες τοποθετήσεις πολιτικών προσώπων [όπως ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Συλλούρης], αλλά και έγκριτων δημοσιογράφων [όπως ο Λάζαρος Μαύρος και ο Σάββας Ιακωβίδης]. Στόχος όλων αυτών δεν είναι με την κριτική τους να βελτιώσουν καταστάσεις αλλά για να καταστήσουν το εκλεγμένο [με 54%] Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε ελεγχόμενο Πρόεδρο.
Δυστυχώς όμως τέτοια φαινόμενα αρνητισμού και μηδενισμού παρατηρούνται και σε υποστηριχτές της Επανένωσης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η πρόσφατη ανάρτηση της αγαπητής Blogger Rose στο Blog υπό τον τίτλο “...περίμενα ένα ευχαριστώ..” [link: http://bluerose-rose.blogspot.com/2010/10/blog-post_15.html].

“Η (ηλεκτρική) καρέκλα Χριστόφια στο Προεδρικό!”
[του Νίκου Τόκα, από τη στήλη του “Αντιρρήσεις” στον “Φιλελεύθερο” της 16ης του Οκτώβρη του 2010, σελ. 7 - Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ].
“Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι (και να το αισθάνεται) ως ο δυστυχέστερος πολιτικός (και άνθρωπος) στον κόσμο. Δεν αποκλείω ακόμα το ενδεχόμενο, να πάσχει και από κάποιας μορφής εθνική κατάθλιψη, κάτι που του προκαλεί και ένα συνεχή εκνευρισμό που γίνεται εύκολα αντιληπτός, καθώς είναι… σύμπτωμα που εκδηλώνεται με την πρώτη ευκαιρία.

•••Ο πρόεδρος Χριστόφιας, πρέπει να αισθάνεται μεγάλη, φοβερή πίεση λόγω κυπριακού, ενώ είναι βέβαιο ότι ψυχολογικά τον εξοντώνει, τον κάνει ράκος, η άγρια είναι αλήθεια και συχνά, απαράδεκτη και εκτός ελέγχου, ως προς το ύφος και τη μορφή κριτική που του γίνεται εκ των έσω, για τις θέσεις και τους χειρισμούς του στις συνομιλίες. (Δεν λες τον πρόεδρό σου προδότη, εκτός κι αν κάνεις πολιτική πεζοδρομίου!).

•••Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, έχει ουσιαστικά απομείνει πολιτικά μόνος (πώς τα κατάφερε;), ίσως αν δεν είχε και το ΑΚΕΛ, από μήνες τώρα να παρέδιδε τα κλειδιά του Προεδρικού. Εξάλλου αυτή η πολιτική του απομόνωση και η καθημερινή αντιπαράθεσή του με όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, αποτελεί την αχίλλειο του πτέρνα, τον αποδυναμώνει διαπραγματευτικά, αλλά και του στερεί κύρος και δύναμη για να προωθήσει ή να καταθέσει προς έγκριση, μια πιθανή συμφωνία, εάν και εφόσον καταλήξει κάποτε, με την άλλη πλευρά!

•••Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, προχθές στην κοινότητα του Κάτω Πύργου, ουσιαστικά δεν… ξέσπασε κατά του κοινοτάρχη και των κατοίκων που δικαιολογημένα ζητούσαν οι άνθρωποι να πληροφορηθούν τι θα γίνει με τη μεταφορά εμπορευμάτων. Ούτε στην πραγματικότητα ο πρόεδρος αποζητούσε ή είχε την ανάγκη να ακούσει το «ευχαριστώ» από τους πιο πάνω. Το «ευχαριστώ» μάλλον θα ήθελε να του το πούνε, έστω και για μια φορά, κάποιοι από τους πολιτικούς επικριτές του (μήπως έχει δίκιο;), καθώς θεωρεί ότι το άνοιγμα του Λιμνίτη αποτελεί (και είναι) μεγάλη επιτυχία του ιδίου και ένα σημαντικά θετικό βήμα στις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού - μιλάμε για ανθρώπινο προεδρικό ξέσπασμα το οποίο πιστεύουμε θα... επαναλαμβάνεται (κακώς) σε τακτά διαστήματα!

•••Επίλογος:
Ευχαριστώ τον θεό που δεν είμαι στη θέση του προέδρου Χριστόφια, ευχαριστώ ολόκληρο το αγιοσυμβούλιο που δεν θα με φέρει ποτέ στο Προεδρικό να καθήσω πάνω στην (ηλεκτρική) καρέκλα που κάθεται σήμερα, ο Δημήτρης Χριστόφιας!”

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Κατ’ ΕΜΕΝΑ οι αντιδράσεις αυτές του Προέδρου εκφράζουν,

- την πίκρα και την απογοήτευση του για συγκεκριμένες [πολιτικές] καταστάσεις, αλλά και για τη στάση συγκεκριμένων [πολιτικών] προσώπων
- την αφέλεια του να πιστεύει ότι ο πολιτικός κόσμος [και τοπικά και διεθνώς] έχει μετεξελιχτεί [όλως αιφνιδίως] σε αγγελικά πλασμένους ανθρώπους˙ πιστώνει τους πάντες με καλές προθέσεις και στόχους και ότι τούτοι μπορούν να λειτουργήσουν πέραν και μακράν από οικονομικά και πολιτικο-στρατιωτικά συμφέροντα – που στο διάολο πήγε το αριστερό του κριτήριο της αμφισβήτηση και της αμφιβολίας;
- την επίγνωση πλέον της αδυναμίας του [λόγω της απουσίας ευρύτερης πολιτικής ή/και κοινωνικής στήριξης] να εξασκήσει αριστερή ή/και αντιεθνικιστική πολιτική [μέσα σ’ ένα καθαρά συντηρητικό και εθνοκεντρικό κρατικό και εκπαιδευτικό περιβάλλον]...

Υ.Γ.:
Με τις προσωπικές [(επι)κριτικές ενίοτε] αναφορές σ’ άλλους Bloggers που συχνά κάμνω σε κείμενα ΜΟΥ, ΔΕΝ έχω σαν σκοπό να τους θίξω, αλλά εφαρμόζω στην πράξη την θέση ΜΟΥ ότι εφ’ όσο γράφουμε δημόσια, πρέπει να είμαστε και έτοιμοι [ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ] να δεχτούμε και κρίσεις και επικρίσεις ...

Anef_Oriwn
Σάββατο 16/10/2010

Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση 74/2010 [γυναικεία, ανεκδοτολογική και πλακατζιήτικη] – Περί λουβκιών* ο λόγος ή όταν κάμνουν πλάκες οι γυναίκες (και 5 άσχετα υστερόγραφα).

{Επεξηγήσεις: * - Τα λουβκιά [αν δεν κάμνω λάθος] εν τα μαυροφάσουλα! - Κάποιοι μασάνε [στη λέξη λουβί] το υ [ύψιλον] κι αντι «λουβί» ακούγεται «λοβί»} ...

*****************
Προλεγόμενα [μετά μουσικής]:
Τις προάλλες [μόλις 2-3 μέρες] είχαμε στο [διάσημο για τα λαογραφικά του κείμενα] Blog του παλιόφιλου [φίλου από τα παλιά] τζιαι τζιησμένου με γρίπη Aceras, μια “αιρετική” και εκτός θέματος [της ανάρτησης] συζήτηση [link:
http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2010/10/blog-post_10.html]. Κύριοι πρωταγωνιστές [συμμετέχοντες στην κουβέντα] ήταν οι φίλτατες κι αγαπητές ερίτιμες κυρίες Disdaimona και Stala(g)matia κι ο Υποφαινόμενος και guest star ο Blogοδεσπότης. Οφείλω να ομολογήσω ότι όλως παραδόξως και ασυνηθίστως [δεν είμαι μαθημένος ΕΓΩ από τέτοια!] ξεφύγαμε ολίγο τι [δεν βγήκαμε όμως στο πεζοδρόμιο] και καταπιαστήκαμε [ίσως πέραν του δέοντος] και με την “ποπολογία” καθώς και με άλλα παρεμφερή μικροζητήματα που άπτονται των καθημερινών διαπροσωπικών σχέσεων [μεταξύ ‘ρσενικών και θηλυκών] ...
Μάλιστα η αφεντομουτσουνάρα ΜΟΥ είχε χαρακτηριστεί από την Disdaimona ως ο «πονηρός» του [αχτύπητου – αυτό είναι δικό ΜΟΥ] διδύμου Aceras Anef_Oriwn [αλλά τούτο ειπώθηκε «… με γλυκό τρόπο …[και όχι] ... ως κατηγορία». «Πονηρός», προφανώς γιατί τσιμπάω εύκολα και «τίποτα δεν πάει χαμένο» [link: http://www.youtube.com/watch?v=JblT7G_YYkI&feature=related
], απ’ όσα αφήνονται [είτε σκόπιμα, είτε ασυναίσθητα] να αιωρηθούν στο αέρα και να εμπεριέχουν άρωμα ερωτικό ή αισθησιακό [μπηχτές, υπονοούμενα, αφελείς κι αθώες κουβέντες] ... Τι δηλαδίς, μόνο ο «Γιώργος» του Κατσαρού και του Καλατζή θα «είναι ο πονηρός»; - link:
http://www.youtube.com/watch?v=jNO6SsgD0RQ&feature=related.

Από την άλλη όμως η φίλτατη Disdaimona [λάτρης μεγάλη του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού] δεν έμεινε στες [λεκτικές] φιλοφρονήσεις, αλλά προχώρησε κι ένα βήμα παρακάτω. ΜΟΥ αφιέρωσε σε ειδική [μαλιστα] ανάρτηση στο Blog ΤΗΣ [link:
http://disdaimona.blogspot.com/2010/10/blog-post_12.html ] το εξαίρετο τραγούδι της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, “Γιατί μ’ αγάπησες” [link: http://www.youtube.com/watch?v=5Xk9pSlcCCg].
ΤΗΝ ευχαριστώ τα μέγιστα!!! Σ
ημειώνω από το τραγούδι τους στίχους: 
«Μόνο γιατί όπως πέρναγα, με καμάρωνες
Γιατί, μόνο σε σένα άρεσε
Γι’ αυτό έμεινε ωραίο το πέρασμα μου».

Κι ανταποδίδω την αφιέρωση με το άσμα “Ζωή Κλεμμένη” της ιδίας τραγουδίστριας – link:
http://www.youtube.com/watch?v=-a6Ped7Uaqw&feature=related .
Στο μεταξύ από την Stala(g)matiaΣταλαματία, όπως την λαλεί η Disdaimona], όλως αιφνιδίως ούτε φωνή ούτε ακρόαση!
Μάλλον κάτι θα τι shόκαρε ή/και θα την αναστάτωσε!!!
Όλ’ αυτά λοιπόν [που αποτελούν και τον πρόλογο αυτού του κειμένου ΜΟΥ], τα θυμήθηκα χτες εξ αφορμής μιας χαριτωμενίστικης ιστοριούλας που δείχνει ότι «Η νύχτα [δεν] μυρίζει [μόνο] γιασεμί», [link:
http://www.youtube.com/watch?v=OXoRCIVCaqg], αλλά σίουρα τζιαι τζιαι «λουβίλουβί»!!!
Η ιστοριούλα ΜΑΣ – (Πότε ή) Πως το τρώνε το «λουβίλουβί»! [σε μουσική όπως στο τραγούδι “Πως το τρίβουν το πιπέρι” link: http://www.youtube.com/watch?v=xXkHNtRAfwQ&feature=related].

Χτες το μεσημέρι πήγα σε μια ψησταριά για να πάρω φαγητό για το σπίτι. Το προσωπικό εκεί περιλαμβάνει [νομίζω] ΜΟΝΟ γυναίκες [πάσης ηλικίας]. Εκείνη την ώρα δεν είχε και πολλή κίνηση [πελάτες] και κάποιες από τις εργαζόμενες ετοιμάζονταν κι εκείνες για να πάρουν το μεσημεριανό τους. «Σήμερα», λέει μια νεαρά υπάλληλος [με αξιοπρόσεκτο ντεκολτέ], που στεκόταν πίσω από τον πάγκο σερβιρίσματος [και ανακάτωνε ένα πιάτο με λουβκιά, όπως διαπίστωσα αργότερα], «έχει πολύ ωραίο λουβίλουβί ...» [κι επανάλαβε τη λέξη «λουβί» δύο φορές και συνεχόμενα ούτως ώστε να ακουστεί περίπου η λέξη «βιλλού» - όπως τη σημειώνω πιο πάνω με bold και κόκκινα γράμματα]. Και συνεχίζει με ελαφρύ χαμόγελο: «... αλλά εν θα κανέσει για ούλλες σας. Όποια εν φάει τωρά λουβίν να ζητήσει ‘πόψε που τον άντρα της!»
Σίγουρα πλάκα έκαμνε η κοπέλα με τες συναδέλφισσες της, αλλά ΕΓΩ ήμουν σχεδόν άγνωστός [δεν πήγα και πολλές φορές σ’ εκείνη τη ψησταριά] και η κουβέντα γινόταν εις επήκοον όλων των θαμώνων [που μεταξύ μας δεν ήταν και πολλοί]! Το παρορμητικό και αθυρόστομο χιούμορ της νεαρής κοπέλας μ’ έκανε να χαμογελάσω. Εμπνεόμενος μάλιστα απ' αυτό [το χιούμορ] ρώτησα [δήθεν] αφελώς: «Μα που εν να ‘βρει σιόρ κατάνυχτα ο άδρωπος λουβίν;» Εν τω μεταξύ κοίταζα και τον κατάλογο με τα φαγητά [για να οριστικοποιήσω την παραγγελία μου] και μια άλλη κύρια με αρώτησε τι θα πάρω. Πάντως λουβίν δεν πήρα όμως την επόμενη που θα παω σ’ εκείνο το “μαειρκόν” θα ρωτήσω [διακριτικά] τι γίνεται με το λουβίν! [Σήμερα το φαγητό στο σπίτι ήταν λουβίν φρέσκο – ξικούννιν – με κολοκούιν τζιαι λάχανα!]

Σημείωση: Την έκφραση [έμπλεα πονηρού περιεχομένου] «λουβί-λουβί» την πρωτάκουσα μικρός [8-9 χρονών] από μια τσαχπίνα θειά, αλλά τότε δεν πήρα χαμπάρι τι κρυβόταν πίσω από τις λέξεις!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ [14/10/2010]:
Ξέχασα να αναφέρω ότι η κοπελιά που διαφήμιζε το «λουβίν» ήταν και έγκυος και μάλιστα στον 8ο μήνα [όπως απάντησε σε μιαν άλλη νεαρά, προφανώς γνωστή της, που την ρώτησε ποτέ θα γεννήσει. Κι ΕΓΩ [από μέσα ΜΟΥ αυτή τη φορά] είπα: «Ε, ρε τι τραβά κι αυτή η “καημένη” από τες ορμόνες της εγκυμοσύνης της και την αναγκαστική [ερωτική] δίαιτα»!

****************************
Υστερόγραφα
[άσχετα και τουρλού τουρλού, αλλά επί επίκαιρων ζητημάτων]:
1. Καλωσορίζουμε τους χιλιανούς μεταλλωρύχους πίσω στη φως του ήλιου και τη ζωή [και στους δικούς τους] μετά από την τιτάνια επιχείρηση διάσωσης τους. Η ζωή εν τάφω [για 69 μέρες στα έγκατα της γης – στες υπόγειες στοές του μεταλλείου όπου παγιδεύτηκαν] παίρνει τέλος. Σίγουρα κάποιοι απ’ αυτούς θα εκμεταλλευτούν αξιοποιήσουν την περιπέτεια τους και θα την κάμουν [οικονομικά]! Ένα ενδιαφέρον μπορείτε να διαβάσετε στα σημερινά “ΝΕΑ” – link:
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4598846. Και πιο πολλά στο link: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=2&artid=4598952.

2. Τελικά η “δική” ΜΑΣ η Ελένη [όχι η Πόρνη, αλλά η άλλη] η Αρτυματά [η κύπρια πρωταθλήτρια στα 200 μέτρα] πάτησε γραμμή εκεί στην κούρσα των ημιτελικών στους Κοινοπολιτειακούς στες Ινδίες [στο Νέο Δελχί] οξά όι; Φαίνεται πως όντως πάτησε! Τι θέλαμε, να της την χαρίσουν; Δηλ. να την «τζιέψουν» που θα ελάλεν τζι’ ο Βάσος Κωνσταντίνου; Αλλά οι διαιτητές εκεί φαίνεται πως έπαιζαν έδρα!

3. Τελικά βγήκε [έστω και καθυστερημένα] «άσπρος καπνός» από την Καπέλα Σιξτίνα [στα Ομονοιάτικα δώματα] και ανακοινώθηκε ότι ο νέος προπονητής της “Ομόνοιας” είναι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς [όπως πολύ σωστά προέβλεψε ο Mouflonaς Idiotε – links:
https://www.blogger.com/comment.g?blogID=8930614453889258684&postID=5119052409055483859
]! Πάλαι καλά που δεν είναι ο Κετσπάγια! Ο υπεροπτικός και εκρηκτικός χαρακτήρας του και οι ακραίες του τοποθετήσεις δεν συνάδουν [που λαλεί τζι’ ο παρέας τζιαι κουμπάρος Πάμπος ο Τσιόπανος] με τον πνεύμα των οπαδών της “Ομόνοιας”. ΕΓΩ πάντως είπα “mea culpa” για τον ... Τούτιτς. Έθελα να ΤΟΥ δοθεί ακόμα μια ευκαιρία [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/11/42.html].

4. Κατά κάποιους [«έγκριτους» δημοσιογράφους, πολιτικούς αναλυτές αλλά και ΔΗΚΟϊκούς πολιτικούς – δηλ. εκ των έσω], το ΔΗΚΟ [στην ουσία το διευρυμένο Πολιτικό Γραφείο του] απεφάσισε την απόρριψη των προτάσεων του Προέδρου για το περιουσιακό, ενώ κατα άλλους [συμπεριλαμβανομένων και ΔΗΚΟϊκών] με την απόφαση ζητούνται μόνο τροποποιήσεις και βελτιώσεις. Πάλι γίνεται παιχνίδι με τες λέξεις.

Όμως κατ’ ΕΜΕΝΑΝ οι εθνικιστές ένθεν και ένθεν του συρματοπλέγματος κάμνουν το παν [απορρίπτουν τα πάντα] για να οριστικοποιηθεί η διχοτόμηση. Παρά να διοικούν από κοινού [σ’ ένα συνεταιρισμό ή σε μια ομοσπονδία] με τους “άλλους”, καλύτερα ένα κομμάτι από μόνοι τους!
5. Κάπου [στο Blog του Strovolioti – link: http://strovoliotis.wordpress.com/2010/10/03/%ce%bf%ce%b9-%ce%b5%ce%b9%cf%83%ce%b2%ce%bf%ce%bb%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%8c%cf%86%ce%b9%ce%b1-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bc%ce%bf%cf%85-%ce%bf%cf%85/] έγινε [εκάμαμεν] κουβέντα τζιαι για τα [περιζήτητα τζιαι λαχταριστά] αμπελοπούλια.
Ανεξαρτήτως του τι νομίζει και τι πιστεύει ο καθείς για τη θήρευση και βρώση των αμπελοπουλιών, παρακάτω θα ΣΑΣ παραθέσω λόγια ποιητικά [“τσιαττιστά”] επί τους θέματος της Κυριακούς Πελαγία:

«Τα μιάλα κράτη κάμνουσι, πολέμους καθημέρα
Τζιαι δκιούν τα δικαιώματα, τ’ αδρώπου στον αέρα

Σκοτώνουν μάνες τζιαι μωρά, χωρίς καμιάν αιτίαν
Τζιαι ούτε ενδιαφέρουνται να πουν εν αμαρτία.

Τούτα οι δυνατοί της γης, αντί να τα ελέγξουν
Τα αμπελοπούλια προσπαθούν, δήθεν να προστατέψουν.

Τα αμπελοπούλια πουν’, τροφή, τζιαι δώρον τους αδρώπους
Έχουν τα μες το πιάτον τους, τζιείνοι που κάμνουν κόπους.

Τ’ αρνιά γιατί τα σφάζουμεν, τους σιοίρους, τα δαμάλια;
Τζιαι να τα γοράζουμε δκιούμεν πολλά ριάλλια;

Τούτα ούλλα εν ομορκιά, τζιαι στόλισμαν της φύσης
Να μεν τα τρώεις άδρωπε να μείνεις να ψοφήσεις.

Θεέ μου δώσ’ του κόσμου νουν ή έπαρ’ του τον τέλλεια
Γιατί νομίζω οι πελλοί, εν πόξω που τα ττέλια.»



Anef_Oriwn
Τετάρτη 13/10/2010


***********************************
Προσθήκη Υστερόγραφου Νο. 6 [14/10/2010]:

Το κείμενο της ανάρτησης αυτής γράφτηκε στα βιαστικά χτες και προχτές. Ξαναδιαβάζοντας το εντοπίζω λάθη [κυρίως συντακτικά αλλά και ορθογραφικά] εκφραστικές αδυναμίες και παραλείψεις... Άστε που ο Blogger με ταλαιπώρησε τα μάλα κατα τη διαδικασία ανάρτησης. Με τούτα και με ‘κείνα έχουμε «εκτεθεί» μια τζιαι καλά [που λαλεί τζιαι ο παρέας ο Aceras] …

Πάντως μέσα στες παραλείψεις ΜΟΥ ήταν και η απουσία ενός ακόμα [άσχετου με το κυρίως θέμα υστερογράφου] όπου θα αναφερόμουν στο [σημερινό] άνοιγμα [επιτέλους[ του Οδοφράγματος του Λιμνίτη. Πολλοί σίγουρα εχάρηκαν γι’ αυτό το γεγονός [όπως ας πούμεν οι κάτοικοι της περιοχής του Πύρκου της Τυλληρκάς, αλλά και όσοι δεν έχουν κολλήματα με κινήσεις και ενέργειες που ανοίγουν τρύπες, πόρτες και παράθυρα στη διαχωριστική γραμμή], όμως υπάρχουν κι άλλοι [όνομα και μη χωριό] που εκίshτησαν! Για να ‘μαι ειλικρινής το θέμα το θυμήθηκα ψες [όταν προσπαθούσα να κάμω διάφορες διορθώσεις στα links που περιλαμβάνονται σ’ αυτήν την ανάρτηση], μια ατυχής αναφορά [για το οικονομικό κόστος του έργου και ποιος θα το πληρώσει] που έγινε στο πρόγραμμα των “Karimbιανών Κοπελιών” στο “Mega”. Όμως μ’ αυτό θα ασχοληθώ ίσως σ’ άλλη ανάρτηση ΜΟΥ ...


Anef_Oriwn
14/10/2010

Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση 73/2010 [ποδοσφαιρική, ομονοιάτικη, λεμονική, “εθνική”, ελληνική, πολιτική] – Οι πραγματικοί λόγοι της παραίτησης* του SirTakίς Lemonis…


{*Σίουρα επαραιτήθη μόνος του, τζιαι εν τον επαραίτησεν το Συμβούλιο της “Ομόνοιας” - ο μάστρε – Μιλτής, δηλαδίς;} ...

Και για να μην ΣΑΣ κρατώ σε αγωνία [γιατί έχω τζιαι το χούιν, πριν μπω στο ψητό, να κάμνω μακρόσυρτες εισαγωγές και προλόγους anef_oriwn], θα ΣΑΣ πω από τώρα ότι οι λόγοι της παραίτησης του κου Λεμονή [από το πόστο του προπονητή της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ”] ΔΕΝ ήταν σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση ποδοσφαιρικοί! ΔΕΝ είχαν ΚΑΘΟΛΟΥ να κάμουν με τη βαριά ήττα της ΟΜΑΔΑΣ [με 3-0 παρακαλώ!], την περασμένη Κυριακή, από το ΑΠΟΕΛ [όπως αφήνεται εντέχνως και “κουτοπόνηρα” να νοηθεί]. Ούτε όμως και με την γενικότερη [άσχημη] αγωνιστική κατάσταση και εικόνα της ΟΜΑΔΑΣ στα γήπεδα, δηλ. την έλλειψη αγωνιστικής πειθαρχίας, το ανύπαρκτο αγωνιστικό πλάνο, το καθ’ όλα προβλέψιμο παιχνίδι της [μέχρι και τις αλλαγές που έκαμνε ο SirTakίς, τις μαντεύαμε], την ανοργανωσιά στες επιθέσεις και τον πανικό που παρατηρείται στην άμυνα, τες κουτουρού μπαλιές, τες αποκρούσεις στα τυφλά, την κατακράτηση της μπάλας, την ανούσια υπεροχή. Όλ’ αυτά φυσικά τα διαπίστωναν κατα καιρούς και ειδικοί αλλά κι ανειδίκευτοι. Στους ανειδίκευτους ανήκουν και οι λεγόμενοι «προπονητές της κερκίδας», όπως κάποιοι ειρωνικά ΜΑΣ ονομάζουν, για την κριτική που επανειλημμένα κάμναμε [και για την οποία τελικά ΔΕΝ είχαμε κι άδικο] με αποτέλεσμα να ΜΑΣ κολλήσουν τζιαι το παρατσούκλι του «αντι-λεμονικού»!

Πάντως ΕΓΩ [για να παινέσω και λίγο τον Εαυτό ΜΟΥ] στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 62/2010 - link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/08/622010.html , έγραφα στο φινάλε ως επίλογο: «Φίλτατοι, ο Λεμονής ΑΔΥΝΑΤΕΙ! Έχει τες έμμονες του και ΔΕΝ καταφέρνει να εμφυσήσει πάθος και αγωνιστική πειθαρχεία στους ποδοσφαιριστές!!! Και το κόστος ΔΕΝ είναι μόνο ποδοσφαιρικό [ή συναισθηματικό – κυρίως για τους οπαδούς], είναι και οικονομικό!!!
Θα ‘ναι και πάλι δύσκολη η φετινή χρονιά [ασχέτως του αποτελέσματος με την “Metalist”]!"

Και ΔΥΣΤΥΧΩΣ βγήκα αληθινός ...

Εδώ ο Λεμονής δεν τόλμησε να υποβάλει παραίτηση, όταν ΟΛΟΚΛΗΡΗ η Ομονοιάτικη κερκίδα «κελκίδα», που λαλούν τζιαι στο χωρκόν ΜΟΥ], του φώναζε εν χορώ [στο ματς με την ΑΠΕΠ όταν η ομάδα αυτή προηγήθηκε της Ομόνοιας με 3-0], «Παραιτήσου Λεμονή» [τόσο “παχυδερμικά” συμπεριφέρθηκε! – ίσως γιατί η ΟΜΟΝΟΙΑ κέρδισε τελικά με 4-3] και θα παραιτείτο τώρα για μια ήττα από το ΑΠΟΕΛ που είναι μέσα στο παιχνίδι [όσο βαριά και να ήταν]; Τι να πούμε όμως για τις πάμπολλες άλλες ευκαιρίες που είχε το Διοικητικό Συμβούλιο [δηλαδίς ο Μιλτής] για να του δώσει τα παπούτσια στο χέρι. Τι να πρωτοθυμηθούμε, την περσινό αποκλεισμό από την [υποδιαίστερη] Βασλούι, τις φετινές ήττες και κατ’ [επέκταση αποκλεισμούς από τες ευρωπαϊκές διοργανώσεις] από τη Σάλτζμπουργκ και τη Μέταλιστ, τον περσινό αποκλεισμό από την ΑΕΛ για το Κύπελλο ή και την άλλη φετινή ήττα, την προ του ΑΠΟΕΛ, από την Πέγεια...

Μακρηγόρησα όμως [και πάλι]... Γι’ αυτό κοντός ψαλμός αλληλούια [πλέον]!

Σύμφωνα με εμπιστευτικές πληροφορίες που εξασφάλισα από “σούπερ-πατριωτικούς” κύκλους, οι λόγοι παραίτησης του SirTakίς Lemonis είναι ... εθνικοί(!!!) και κατ’ επέκταση και πολιτικοί(!) [όπως ας πούμεν, πολιτικοί ήταν, και οι λόγοι για την κλοπή τότε της σορού του Τάσσου Παπαδόπουλου, κατά που ελάλεν, αν θυμάστε καλά, και η θυγατέρα του Αναστασία – link: http://www.sigmalive.com/simerini/news/local/248212].

Το κάψιμο της ελληνικής σημαίας από οπαδό της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ” [που ναι μεν μπορεί να θεωρείται από κάποιους ως “πελλός” τζιαι γραφικός ή που για κάποιους άλλους η όλη πράξη του μπορεί να ορίζει και μια άλλη σημειολογία αλλά], αποτέλεσε τη σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι για τον Λεμονή! [Υπήρξαν κι άλλα ανθελληνικά φαινόμενα και περιστατικά στην ΟΜΟΝΟΙΑ που τον είχαν προβληματίσει ... Θ’ αναφερθώ σ’ αυτά πιο κάτω.]
Πόσα ν’ αντέξει κι αυτός ο έρμος, μέσα στο άντρο των ανθελλήνων κι απάτριδων κομμουνιστών «κουμπουνιστών» που λαλούν τζιαι στο χωρκόν ΜΟΥ]; Που πήγε κι έμπλεξε, για μια χούφτα ψωρόευρώ!
Το κάψιμο όμως της ελληνικής σημαίας τον έβγαλε από τα ρούχα του. Και υπ’ αυτές τες συνθήκες [της αυτο-γύμνωσης] ανακάλυψε [μέσα του] τον εγκλωβισμένο για τόσο καιρό έλληνα πατριώτη κι αγωνιστή. Τότε πήρε την μεγάλη απόφαση να τους τα βρόντηξει! Ετοίμασε τζιαι τες βαλίτσες με τα ππουρκιά του και μάλλον θα την έχει ήδη κάμει για το κλεινόν άστυ!

Εθνικοί λοιπόν οι λόγοι [κι όχι ποδοσφαιρικοί] της παραίτησης του SirTakίς [Συρτακής;].

Ευτυχώς που βρέθηκε και κείνος ο χρυσόστομος ελληνόπαιδας, ο Χιώτης ντε, ο κόλατζιης [τερματοφύλακας] του ΑΠΟΕΛ [που εμφορούμενος από τα ανώτερα ελληνικά ιδεώδη] έκαμε με απαράμιλλο εθνικό πνεύμα, [στον ελληνόφρονα “ΑΝΤΕΝΑ”] εκείνη την μεγαλειώδη δήλωση, με την οποία έβαλε τους νεοκύπριους ιθαγενείς στη θέση του: «Το να βρίζουν όμως το έθνος σου και να καίνε ελληνική σημαία και μάλιστα σε ελληνικό έδαφος, είναι απαράδεχτο. Είναι φρικιαστικό. Είναι ένα πραγματικά φρικιαστικό θέαμα. Ελπίζω αυτό που έγινε να πείραξε και να πείσμωσε το ίδιο τους Ελλαδίτες της Ομόνοιας». [Οι υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ].

Τούτη η δήλωση αφύπνισε τελικά την ευρισκόμενη σε χειμερία νάρκη παρά τα κομμουνιστικά νεοκυπριακά τζάκια, ελληνική συνείδηση τού Λεμονή. Φέρνοντας εκ των υστέρων στο νουν του [με αφορμή τι είπε ο Χιώτης] την καιόμενη από τους “ομονοιάτικους λύκους” ελληνική σημαία, εξεγέρθη! Ένοιωσε ντροπή και είπε «ως εδώ και μη παρέκει! Θα φύγω και δεν θέλω ούτε αποζημίωση»! [Έτσι ερμηνεύεται και η “πύθια” δήλωση του περί «αξιοπρέπειας» στην συνέντευξη τύπου]. Είχε θιγεί η [εθνική] αξιοπρέπεια του με το θέαμα που αντίκρισε! Κι όχι γιατί ΔΕΝ κατάφερε, έχοντας στη διάθεση του για ενάμισι χρόνο(!) μια πλειάδα ικανότατων κι αξιόλογων [κι ακριβοπληρωμένων] παικτών, να φτιάξει μιαν ομάδα, που να παίζει σαν σύνολο [έστω] υποφερτό ποδόσφαιρο [όπως αφήνουν εντέχνως κάποιοι “ιθαγενείς” Ομονοιάτες να νοηθεί]...
Θυμήθηκε μάλιστα [ευκαιρίας δοθείσης] κι άλλα τινά προκλητικά περιστατικά κι απαράδεχτες καταστάσεις που συνέβαιναν στην “ΟΜΟΝΟΙΑ” και που τον έθιγαν ως Έλληνα... Σιωπούσε όμως και ξεροκατάπινε. Φτωχαδάκι εργαζόμενος ήταν, έπρεπε να δουλέψει σκληρά σ’ ένα εκμεταλλευτικό και καταπιεστικό κομμουνιστικό-καπιταλιστικό περιβάλλον για να βγάλει τα προς το ζην [και το παντεσπάνι του και το ουίσκι του]...

Που λέτε, ο ίδιος ο Λεμονής ερχόμενος στην “ΟΜΟΝΟΙΑ” είχε προσπαθήσει εξ αρχής φέρνοντας μάλιστα στην Ομάδα εκλεκτούς(;) Ελλαδίτες ποδοσφαιριστές [όπως οι Πατσατσόγλου, Καρυπίδης, Κοτσόλης, Τάσος Κυριάκος] να την εξελληνίσει ... Η αντελληνική, όμως στάση των ιθαγενών Ομονοιατών [και των διοικούντων και των οπαδών – ας μην ξεχνάμε τι εκάμαν οι τελευταίοι στον “Πάτσα”] οδήγησε σταδιακά στον αφελληνισμό της Ομάδας και στην ολοκληρωτική επικυριαρχία των νεοκύπριων [ιθαγενών] ποδοσφαιριστών μετά των μαυρων και πορτογαλλων παρέων τους... Ευτυχώς που βρέθηκε κι ο λεβέντης Χιώτης να παρατζιείλει «στους Ελλαδίτες της Ομόνοιας»!
Ήδη λόγω των γενικότερων διαχρονικών κι απαράδεχτων προκαταλήψεων των “Ομονοιατών” έναντι των Ελλαδιτών, έφυγε κακήν κακώς από την Ομάδα, ο Μέγας “Πάτσα”, τη στιγμή μάλιστα που ο άνθρωπος δήλωνε ότι είναι ευχαριστημένος από την “ΟΜΟΝΟΙΑ” [μέλι έσταζε το στόμα του άμα μιλούσε για την Ομάδα]. Τι να κάνει όμως κι αυτός ο έρμος, αφού έτυχε να είναι τραυματίας και χρειαζόταν να αποθεραπευτεί για να μπορέσει να παίξει ποδόσφαιρο. Αλλά οι άξεστοι οι “Ομονοιάτες” δεν είχαν καχόλλου υπομονή μαζί του – μόνο για ενάμισι(!) χρόνο ήταν τραυματίας. Να φανταστείτε ότι κι Λεμονής παρασύρθηκε από το γενικό κλίμα που δημιούργησαν [αναίτια] οι “Ομονοιάτες” ενάντια στον “Πάτσα” με αποτέλεσμα να καταφερθεί κι αυτός εναντίον του συνέλληνα αδερφού του και να μιλησει για την "αχαριστία" του!
Την τύχη του Πατσατσόγλου είχαν και οι Κοτσόλης και Τάσος Κυριάκος [αν και ο τελευταίος ήταν νομίζω και συγγενής του Λεμονή]. Από την άλλη, τον Καρυπίδη οι αχάπαροι “Ομονοιάτες” δυστυχώς δεν καταλάβαιναν το δράμα του. Ο Καρυπίδης φοβούμενος ότι μπορούσε να τραυματιστεί σε κάποιο ματς και να έχει την τύχη του “Πάτσα”, προτιμούσε να περπατάει στο γήπεδο [αντί να τρέχει], εκμηδενίζοντας έτσι τους κίνδυνους να κτυπήσει. Αμ, ο άλλος, ο Γραμμόζης [που ήταν στην ομάδα πριν έρθει ο Λεμονής], πέρασε στο black list των οπαδών της Ομάδας προ πολλού. Διερωτούμαι γιατί τον κράτησαν φέτος – ίσως να ήταν μια ύστατη προσπάθεια του Λεμονή να μην αφελληνιστεί τελείως η Ομάδα!
Τελικά φαίνεται πως οι Ελλαδίτες παίχτες [αλλά και προπονητές πλέον] ΔΕΝ ευδοκιμούν και πολύ στην “ΟΜΟΝΟΙΑ”.

Όμως υπήρξαν κι άλλα τελευταίως στην “ΟΜΟΝΟΙΑ” που επιβάρυναν ακόμα πιο πολύ το ήδη βαρύ κλίμα και ανατάραξαν το συναισθηματικό κόσμο του Λεμονή. Κυριολεκτικά έφεραν τα πάνω κάτω και έχασε πάσα [καλή] ιδέα για άπαντες τους “Ομονοιάτες. Ας πούμεν, δεν μπορούσε να χωνέψει [ούτε με 10 σέβενες – 7UPς], το ότι ο πρώτος πολίτης της χώρας, ο Πρόεδρος Χριστόφιας, "Ομονοιάτης" από τα γεννοφάσκια του, μίλησε [σ’ ένα ανθελληνικό ξέσπασμα του] για τες «εισβολές των Μητέρων – Πατρίδων» [δηλ. της Ελλάδας και της Τουρκίας] στην Κύπρο.

Ε, πόσα ν’ αντέξει κι αυτός ο κακόμοιρος ο Λεμονής, σ’ ένα τόσο εχθρικό κι αντελληνικό περιβάλλον!

Σημείωση σχετική με τες «εισβολές»:
Κάτι πήγε να ψελλίσει τις προάλλες και ο Λάκης ο Λαζόπουλος [του “Αλ Τσαντιριού”] για τον Χριστόφια και τες «εισβολές» ... Αλλά φαίνεται πως κάποιος “Χριστοφιανικός” εκεί στο στούντιο έβαλε το λάθος [ή μήπως το σωστό] video [εκείνο όπου ο Πρόεδρος εξηγούσε τι πραγματικά εννοούσε με τες «εισβολές των Μητέρων – Πατρίδων»] ... Ο Λάκης προς στιγμή συγχύστηκε [δεν του ‘βγαινε το show] κι αφού τα μάσησε προχώρησε παρακάτω ...

***************************
Υστερόγραφον 1 – Περί Κετσπάγια ο λόγος:
Ο κουμπάρος ο Πάμπος ο Τσιόπανος, που είναι φανατικός [«θανατικός», που λαλούν τζιαι στο χωρκόν ΜΟΥ] οπαδός την “ΟΜΟΝΟΙΑΣ” επήρεν με προχτές τηλέφωνο, [μετά που ανακοινώθηκαν και τα πρώτα ονόματα υποψήφιων προπονητών για την ΟΜΟΝΟΙΑ], full νευριασμένος και σε έξαλλη κατάσταση λαλεί ΜΟΥ:
«Αν τολμήσουν τζιείνοι αχάπαροι μες την ΟΜΟΝΟΙΑ τζιαι πιάσουν τζιείνον τον φασίστα τον Κετσπάγια ...» [εν τον χωνεύκει καχόλλου – για αλλες σχετικές με τον Κετσπάγια κουβέντες του Πάμπου ρίξτε και μια ματιά στο link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/09/512009-sh.html] «... για προπονητή, εγιώ εν ν’ αλλάξω ομάδα. Εν να διαγράφω που μέλος της Ομάδας, τζιαι που τους Συνδέσμους Φιλάθλων τζιαι εν να shίσω τζιαι τα season tickets ΜΑΣ!Τζιαι το δικό ΜΟΥ, τζιαι της γεναίκας τζιαι των κοπελλουθκιών! Μα ίνταμ που γυρευκει σιόρ, μες την ΟΜΟΝΟΙΑ, τούτος ο Κετσπάγιας; Εν να με κάμουν να γενώ με την ΑΛΚΗ, αλόπως!» ...

Είδομεν!

Υστερόγραφον 2: - Για τον Μεντβέντεφ και τες συμφωνίες.
Ο έτερος κουμπάρος και φίλος, ο Μάshιος ο Καλουψιής [κι αυτός "Ομονοιάτης", αλλά όχι και τόσο «θανατικός»] λαλεί ΜΟΥ εψές που τον είδα μιαν αμμαθκιάν [εβιάζετουν να πάει να ποστήσει τα βερκά που έστησεν το δείλις για τ’ αμπελοπούλια, άμπα τζιαι τη νύχτα έκαμνεν πάλε καμιά έφοδο η Θήρα - καμιά σχέση με την Θύρα 9]:
«Ίντα ολάν ... Τούτος ο Πρόεδρος ΜΑΣ υπόγραψεν έναν σωρ’ό συφφωνίες με τους ρώσσους ... Εν εγίνετουν να υπογράψουν τζιαι μιαν συφφωνία για την μάππαν για να πιάννουμε τζιαι παίκτες τζιαι προπονητές που τζιεικάτω νάκκον φτηνά;»

Και μια άσχετη [όχι περί “φούρπου”] απορία:
Τώρα ΕΓΩ πρέπει να χαίρομαι που υπογράφτηκαν τόσες πολλές εμπορικές και οικονομικές συμφωνίες με τους ρώσσους [εκατομμυρίων μάλιστα ευρωδολλαρίων], όπως shαίρουνται [τζιαι γελούν τα μουστάτζια τους] των κύπριων εμποροβιομηχάνων, ξενοδόχων και τραπεζιτών; [Φαίνεται πως τούτη την φορά ΟΛΟΙ θα φάνε ... Δεν είναι όπως στην περίπτωση το Κατάρ που λίγοι θα την κάνανε!] Αυτή όμως η εξέλιξη [θετικότατη για το κυπριακό επιχειρηματικό κεφάλαιο], δεν δημιουργεί εξαρτήσεις [οικονομικές και κατ’ επέκταση και πολιτικές] με την καπιταλιστική [και ιμπεριαλιστική] πλέον Ρωσσία; [Τα περί «φίλης» χώρας είναι μόνο για τους αδαείς και τους ρομαντικούς] ...

Υστερόγραφον 3 – Μια σημαντική διευκρίνηση:
Σκοπός του σημερινού ΜΟΥ κειμένου είναι όπως, [με αυστηρό και ειρωνικό ύφος] από την μια να (επι)κρίνω τον προπονητικό βίο του κου Λεμονή στην “ΟΜΟΝΟΙΑ” κι από την άλλη με διάθεση σαρκαστική να αναδείξω τες ελληναράδικες φαιδρότητες και τα εθνικιστικά στερεότυπα που χαρακτηρίζουν το λόγο των σούπερ-πατριωτών του τόπου [και των ιθαγενών αλλά και των εισαγόμενων από την Μητέρα -Πατρίδα]. Καμία πρόθεση να θιγούν άνθρωποι!

Υστερόγραφον 4 – Περί της "εθνικής αποδόμησης»:
- Άσχετο [με τον Λεμονή], αλλά σχετικό με τους ταλαιπωρημένους [εν Κύπρω] αδελφούς Ελλαδίτες και την «εθνική αποδόμηση» [που επιχειρείται από το «κυβερνών ΑΚΕΛ»], κατά που λαλεί τζι' ο φιλόλογος [και “αριστερός εθνικόφρονας”] Χριστόδουλος Τζιονής στο σημερινό “Παρασκεβιάτικο” άρθρο του στον “Πολίτη” ...

Ο κος Τζιονής [του οποίου την κυριακάτικη στήλη “Γλωσσοσκόπιο” στον “Πολίτη”, η οποία καταπιάνεται με θέματα ελληνικής γλώσσας διαβάζω ανελλιπώς], διερωτάται σήμερα [προφανώς ρητορικά] κατά πόσο «... το ΑΚΕΛ [...] μεθοδεύει την αποκοπή τού ομφάλιου λώρου, που συνδέει τους Ελληνοκύπριους με την Ελλάδα». Αναφέρει μάλιστα και διάφορα παραδείγματα [ας πούμεν για το τι ΔΕΝ κάμνει το ΑΚΕΛ και] που αποδεικνύουν [κατά τη γνώμη του] του λόγου [ΤΟΥ] το αληθές. Λόγου χάριν, λέει πως το ΑΚΕΛ [και τα σωματεία του] «... δεν καταδέχονται να τιμήσουν [...] τες εθνικές επετείους ...», ή ότι «... στα σωματεία του ΑΚΕΛ η μόνη σημαία που κυματίζει είναι η κυπριακή, ενώ η ανάρτηση τής ελληνικής σε αυτά είναι σπάνιο φαινόμενο ...» [εν εκατάλαβα, που εν το πρόβλημα;] ή ότι «... δεν ακούσαμε κανέναν ... από τους ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων ... που το κυβερνών κόμμα στεγάζει στους κόλπους του ... να υπερασπίζεται τη μητρική του γλώσσα ...» [δηλ. την ελληνική – μα καλά, που τότε που ο Δημήτρης Χριστόφιας εκλέγηκε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, εν την κυπριακή διάλεκτο που διδάσκονται τα κοπελλούδκια στα σχολεία;] ...
Κάτι που ξέχασε να αναφέρει ο «σύντροφος» [δική του προσφιλής έκφραση] Τζιονής και το οποίο έχει σχέση με την «εθνική αποδόμηση» είναι οι [γραφειοκρατικές] ταλαιπωρίες στις οποίες υπόκεινται οι εκ της Μητρός – Πατρίδος, αδελφοί Ελλαδίτες, οι οποίοι επιλέγουν να κατοικήσουν στην Κύπρο, είτε λόγω γάμου είτε για δουλειά. Πολύ πρόσφατο παράδειγμα ένα [ροζ] θέμα [για τες υπηρεσίες σεξ] που έβγαλε στην επιφάνεια ο “Πολίτης” με δύο συνεχόμενα ρεπορτάζ του την περασμένη Τρίτη και Τετάρτη. Το ρεπορτάζ καταπιανόταν με τες δυσκολίες και τες γραφειοκρατικές διαδικασίες που αντιμετώπιζαν για να εξασφάλισαν άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος τους στην Κύπρο δυο ελληνίδες … ιερόδουλες [sic ονομασία για τες πόρνες και τες πουτάνες]!!!
{Σχετικό link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=201809&-V=articles}
Ενώ, ας πούμεν, οι ξένες συναδέλφισσες τους [οι Κινέζες, οι Βιετναμέζες, οι Βουλγάρες, οι Ρωσσίδες ή οι Μολδαβίδες], δεν έχουν κανένα πρόβλημα [λέω ΕΓΩ] για την εξάσκηση τους αρχαιοτέρου [όπως λέγεται] επαγγέλματος. Κι εδώ παρατηρούνται δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος των «όμαιμων, ομότροπων, ομόγλωσσων και ομόθρησκων» [που θα ελάλεν τζι’ ο Σάββας Ιακωβίδης – link: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/antistaseis/305075] Ελληνίδων.

Πότε επιτέλους θα πάρουν τέλος αυτή η «εθνική αποδόμηση» κι “εθνικός” ξεπεσμός;!
Αδερφέ Χιώτη κάμε κάτι, έστω και μια δήλωση!

Anef_Oriwn
Παρασκευή 8/10/2010