Ανάρτηση 75/2010 [χριστοφιανική, ανθρώπινη κι από τον “Φιλελεύθερο”] – Ένα κείμενο του Νίκου Τόκα για το «ευχαριστώ» που ΔΕΝ πήρε ο Πρόεδρος ...

Οφείλω εξ αρχής να δηλώσω ότι ΔΕΝ ήταν καθόλου στες προθέσεις ΜΟΥ να καταπιαστώ τόσο εξειδικευμένα [δηλ. κάμω ειδική ανάρτηση] και να συγγράψω και πόνημα σχετικά με τα ξεσπάσματα του Προέδρου [πολλές φορές δικαιολογημένα, αλλά έλα που του χαλούν το πολιτικό του image] ... Ή ακόμα με τες ατάκες του, που αν και είναι ειλικρινείς, αυθόρμητες και αντι-λαϊκίστικες κρίνονται [κι από τους Ημέτερους ακόμα] ως ατυχείς κι άστοχες και καθόλου διπλωματικές. Έλα όμως που ο δκιάολος εν ΜΕ αφήνει σε ησυχία τζιαι κουρτίζει ΜΕ [συνέχεια] να ασχολούμαι και με τέτοια θέματα!

“Συμπούρκιμα” [ερέθισμα] γι’ αυτήν μου την ανάρτηση, ΜΟΥ αποτέλεσε το σημερινό κειμενάκι του δημοσιογράφου Νίκου Τόκα στην καθημερινή του στήλη στο “Φιλελεύθερο” [το οποίο θα παραθέσω αυτούσιο πιο κάτω]. Παράλληλα ΜΕ εξεγείρουν συμπεριφορές, στάσεις και σχόλια έμπλεα αρνητισμού, μηδενισμού και προκατάληψης προς τες όποιες κινήσεις του Προέδρου.
Χαρακτηριστικά δείγματα αρνητισμού [αλλά τζιαι “κατζιήας”] αποτελούν οι πλείστες τοποθετήσεις πολιτικών προσώπων [όπως ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ο Συλλούρης], αλλά και έγκριτων δημοσιογράφων [όπως ο Λάζαρος Μαύρος και ο Σάββας Ιακωβίδης]. Στόχος όλων αυτών δεν είναι με την κριτική τους να βελτιώσουν καταστάσεις αλλά για να καταστήσουν το εκλεγμένο [με 54%] Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε ελεγχόμενο Πρόεδρο.
Δυστυχώς όμως τέτοια φαινόμενα αρνητισμού και μηδενισμού παρατηρούνται και σε υποστηριχτές της Επανένωσης. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι και η πρόσφατη ανάρτηση της αγαπητής Blogger Rose στο Blog υπό τον τίτλο “...περίμενα ένα ευχαριστώ..” [link: http://bluerose-rose.blogspot.com/2010/10/blog-post_15.html].

“Η (ηλεκτρική) καρέκλα Χριστόφια στο Προεδρικό!”
[του Νίκου Τόκα, από τη στήλη του “Αντιρρήσεις” στον “Φιλελεύθερο” της 16ης του Οκτώβρη του 2010, σελ. 7 - Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ].
“Ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι (και να το αισθάνεται) ως ο δυστυχέστερος πολιτικός (και άνθρωπος) στον κόσμο. Δεν αποκλείω ακόμα το ενδεχόμενο, να πάσχει και από κάποιας μορφής εθνική κατάθλιψη, κάτι που του προκαλεί και ένα συνεχή εκνευρισμό που γίνεται εύκολα αντιληπτός, καθώς είναι… σύμπτωμα που εκδηλώνεται με την πρώτη ευκαιρία.

•••Ο πρόεδρος Χριστόφιας, πρέπει να αισθάνεται μεγάλη, φοβερή πίεση λόγω κυπριακού, ενώ είναι βέβαιο ότι ψυχολογικά τον εξοντώνει, τον κάνει ράκος, η άγρια είναι αλήθεια και συχνά, απαράδεκτη και εκτός ελέγχου, ως προς το ύφος και τη μορφή κριτική που του γίνεται εκ των έσω, για τις θέσεις και τους χειρισμούς του στις συνομιλίες. (Δεν λες τον πρόεδρό σου προδότη, εκτός κι αν κάνεις πολιτική πεζοδρομίου!).

•••Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, έχει ουσιαστικά απομείνει πολιτικά μόνος (πώς τα κατάφερε;), ίσως αν δεν είχε και το ΑΚΕΛ, από μήνες τώρα να παρέδιδε τα κλειδιά του Προεδρικού. Εξάλλου αυτή η πολιτική του απομόνωση και η καθημερινή αντιπαράθεσή του με όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, αποτελεί την αχίλλειο του πτέρνα, τον αποδυναμώνει διαπραγματευτικά, αλλά και του στερεί κύρος και δύναμη για να προωθήσει ή να καταθέσει προς έγκριση, μια πιθανή συμφωνία, εάν και εφόσον καταλήξει κάποτε, με την άλλη πλευρά!

•••Ο Πρόεδρος Χριστόφιας, προχθές στην κοινότητα του Κάτω Πύργου, ουσιαστικά δεν… ξέσπασε κατά του κοινοτάρχη και των κατοίκων που δικαιολογημένα ζητούσαν οι άνθρωποι να πληροφορηθούν τι θα γίνει με τη μεταφορά εμπορευμάτων. Ούτε στην πραγματικότητα ο πρόεδρος αποζητούσε ή είχε την ανάγκη να ακούσει το «ευχαριστώ» από τους πιο πάνω. Το «ευχαριστώ» μάλλον θα ήθελε να του το πούνε, έστω και για μια φορά, κάποιοι από τους πολιτικούς επικριτές του (μήπως έχει δίκιο;), καθώς θεωρεί ότι το άνοιγμα του Λιμνίτη αποτελεί (και είναι) μεγάλη επιτυχία του ιδίου και ένα σημαντικά θετικό βήμα στις προσπάθειες επίλυσης του κυπριακού - μιλάμε για ανθρώπινο προεδρικό ξέσπασμα το οποίο πιστεύουμε θα... επαναλαμβάνεται (κακώς) σε τακτά διαστήματα!

•••Επίλογος:
Ευχαριστώ τον θεό που δεν είμαι στη θέση του προέδρου Χριστόφια, ευχαριστώ ολόκληρο το αγιοσυμβούλιο που δεν θα με φέρει ποτέ στο Προεδρικό να καθήσω πάνω στην (ηλεκτρική) καρέκλα που κάθεται σήμερα, ο Δημήτρης Χριστόφιας!”

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Κατ’ ΕΜΕΝΑ οι αντιδράσεις αυτές του Προέδρου εκφράζουν,

- την πίκρα και την απογοήτευση του για συγκεκριμένες [πολιτικές] καταστάσεις, αλλά και για τη στάση συγκεκριμένων [πολιτικών] προσώπων
- την αφέλεια του να πιστεύει ότι ο πολιτικός κόσμος [και τοπικά και διεθνώς] έχει μετεξελιχτεί [όλως αιφνιδίως] σε αγγελικά πλασμένους ανθρώπους˙ πιστώνει τους πάντες με καλές προθέσεις και στόχους και ότι τούτοι μπορούν να λειτουργήσουν πέραν και μακράν από οικονομικά και πολιτικο-στρατιωτικά συμφέροντα – που στο διάολο πήγε το αριστερό του κριτήριο της αμφισβήτηση και της αμφιβολίας;
- την επίγνωση πλέον της αδυναμίας του [λόγω της απουσίας ευρύτερης πολιτικής ή/και κοινωνικής στήριξης] να εξασκήσει αριστερή ή/και αντιεθνικιστική πολιτική [μέσα σ’ ένα καθαρά συντηρητικό και εθνοκεντρικό κρατικό και εκπαιδευτικό περιβάλλον]...

Υ.Γ.:
Με τις προσωπικές [(επι)κριτικές ενίοτε] αναφορές σ’ άλλους Bloggers που συχνά κάμνω σε κείμενα ΜΟΥ, ΔΕΝ έχω σαν σκοπό να τους θίξω, αλλά εφαρμόζω στην πράξη την θέση ΜΟΥ ότι εφ’ όσο γράφουμε δημόσια, πρέπει να είμαστε και έτοιμοι [ΟΛΟΙ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ] να δεχτούμε και κρίσεις και επικρίσεις ...

Anef_Oriwn
Σάββατο 16/10/2010