Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Ανάρτηση 77/2009 [σκεπτικιστική, φιλο-ομοσπονδιακή και εξ αριστερών] – Μερικές αιρετικές και περιθωριακές σκέψεις για τη διαδικασία των συνομιλιών ...


[19/12/2009 - Το πιο κάτω κείμενο το ‘γραψα κατά τα τέλη του Νοέμβρη με αφορμή κάποια συζήτηση σ’ άλλο post του Blog, όμως λόγω άλλων ζητημάτων που προέκυψαν δεν το ανάρτησα νωρίτερα. Το κάνω τώρα και ΔΕΝ νομίζω να ‘χει χάσει από την επικαιρότητα του …
Κάτι για την ΟΜΟΝΟΙΑ, που είχα κατά νουν να γράψω θα τ’ αφήσω για μετά τα Χριστούγεννα - να μην φανώ κακός από τώρα ...]

Έγραφα τότε [τέλος Νοεμβρίου]:
{Πιο κάτω θα παραθέσω δύο παλιότερα κείμενα μου με σκέψεις και απόψεις μου για τη διαδικασία των συνομιλιών για επίτευξη (ομοσπονδιακής) λύσης στο κυπριακό. Τα κείμενα αυτά τα είχα γράψει κι αναρτήσει εδώ στο Blog μου προ μερικών μηνών - πιο συγκεκριμένα στις αναρτήσεις με αριθμούς 32/2009 (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/06/322009.html) και 49/2009 (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/09/492009-momentum.html) …
Στην κίνηση αυτή (δηλ. στην επαναδημοσίευση των ήδη διατυπωμένων και κατατεθημένων απόψεων μου για τη διαδικασία των συνομιλιών) προχωρώ εξ αφορμής μιας συζήτησης μου για το νόημα και το περιεχόμενο της επιδιωκόμενης λύσης για Διζωνική Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με τον Ανώνυμο σχολιογράφο μιστερ μαξ καθώς και με τον φίλτατο Π., στο post μου με αρ. 69/2009 (link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/692009.html)...

[Παρενθετική σημείωση - 19/12/2009:Το κείμενο αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ως συνέχεια της συζήτησης που αναπτύχθηκε (κυρίως με τον Νίκο Τριμικλινιώτη – nicostrim) στην ανάρτηση μου με αρ. 74/2009 (link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/742009-sh.html - θα παραθέσω το σχετικό σχόλιο του Ν.Κ., ως Υστερογράφημα στο τέλος του κειμένου μου)]...

Να αναφέρω (επίσης) ότι στο εδώ αρχικό κείμενο μου (που είχα γράψει λίγο στα βιαατικά), έχω επιφέρει κάποιες μικρές (κάπου ίσως και πιο μεγάλες) διορθώσεις, βελτιώσεις (κυρίως συνταχτικές και λεκτικές) καθώς και συμπληρώσεις.}

************
Για διευκόλυνση της συζήτησης θα παραθέσω αμέσως πιο κάτω και σύντομα αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις των δύο σχολιογράφων που ήδη ανάφερα:

1. Ο Ανώνυμος μίστερ μαξ είπε (25/11/2009 1:45 π.μ. - http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/692009.html):


“… Η αριστερα* δεν πρεπει να υποστηριζει Διζωνικη Δικοινοτικη.
Διοτι ειναι ενα αστικο μορφωμα, συντηρει το κεφαλαιο, και ειναι μια διαχειριστικη λυση.H αριστερα πρεπει να συνεχισει για καταλυση των εθνικων διαχωρισμων, οχι να τους νομιμοποιει με συμβιβαστικες λυσεις. Πρεπει να ξαναθυμηθει την αντιπαραθεση στον φιλελευθερισμο.
Δεν πρεπει να ανεχεται τις λυσεις απο πανω, η λευτερια δεν χαριζεται, κερδιζεται.

* Αριστερα, δεν μπορει να ειναι κοινοβουλευτικη, γιατι το κοινοβουλιο ειναι οργανο των αστων. Για αυτο και ειπα οτι δεν υπαρχει κοινοβουλευτικη αριστερα. Επισης, η προσωποποιηση της αριστερας που κανω εχει μια προβληματικη, εννοω τους αριστερους. Τι πρεπει να θελουμε ολοι οσοι επιθυμουμε μια αταξικη κοινωνια(αλλο αταξικη και αλλο διζωνικη)”


2. Ο Ανώνυμος Π. είπε (24/11/2009 10:26 μ.μ.-http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/692009.html):

“... η λυση εμπερειχει μεσα της τζαι τες προοπτικες της κοινωνικης αλλαγης νομιζω..σε ενα νεο πλαισιο..”

3. Τάδε έφη διαλογιζόμενος [τζιαι δκιαολιζόμενος] ο Anef_Oriwn:
O σκεπτικισμός κι ο προβληματισμός μου για τες διαδικασίες λύσης του κυπριακού, αλλά και οι ενστάσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις μου, για τες συνομιλίες [που κατα καιρούς γίνονται για εξεύρεση λύσης στο κυπριακό – όπως μας λαλούν], προκύπτουν από το γεγονός [ή/και έχουν να κάνουν με το γεγονός] ότι τούτες (οι συνομιλίες) διεξάγονται στη βάση:

1. Πρώτον, της επίτευξης ενός δήθεν εθνοτικού συμβιβασμού μεταξύ ΟΛΩΝ των ελληνοκυπρίων [από τη μια] και ΟΛΩΝ των τουρκοκυπρίων [από την άλλη] λες και οι δύο εθνοτικές κοινότητες της Κύπρου αποτελούνται από ομοιογενείς (από άποψη κοινωνικοοικονομική κυρίως) ομάδες πληθυσμού, και

2. Δεύτερον, διατήρησης του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού (καπιταλιστικού) συστήματος.

Και λέω “δήθεν εθνοτικού συμβιβασμού” γιατί τούτο είναι φαινομενικά ορθό, καθώς οι συνομιλίες διεξάγονται μεν για την επίτευξη ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων ως συνόλων, όμως στην ουσία ΔΕΝ είναι έτσι τα πράματα. [Εμείς οι ελληνοκύπριοι ονομάζουμε μάλιστα τον συμβιβασμό αυτό “οδυνηρό” καθώς θεωρούμε - ως ελληνοκυπριακή κοινότητα - την αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσης ως οδυνηρή παραχώρηση].
Στην ουσία όμως η αντιπαλότητα (ο “καβκάς”) αποτελεί μια ενδοκυπριακή πάλη αναμεταξύ των κυρίαρχων οικονομικά (και κατ’ επέκταση και πολιτικά) κύκλων των δύο κοινοτήτων για το ποιοι θα επικρατήσουν σ’ ένα επανενωμένο κράτος. Πως δηλ. οι επιχειρηματικές τάξεις (ή αν προτιμάτε οι οικονομικά δυνατές κοινωνικές ομάδες) που κυριαρχούν (οικονομικά και πολιτικά) στα δύο χωρισμένα (σήμερα) κομμάτια του de facto διχοτομημένου νησιού μας, και που δραστηριοποιούνται (αυτή την στιγμή) ανεξάρτητα και αυτόνομα (οι μεν από τους δε), αλλά και σε εξάρτηση ή/και σύμπλευση, (οι μεν τουρκοκύπριοι από/με την Τουρκία, οι δε ελληνοκύπριοι από/με τη Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα – κυρίως πολιτικά με την Μητέρα - Πατρίδα) θα καταφέρουν να πετύχουν και να έχουν (η κάθε εθνοτική επιχειρηματική τάξη για τον εαυτό της) το πάνω χέρι σε περίπτωση λύσης. Αυτό στην ουσία προσπαθούν να διασφαλίσουν μέσα από τις συνομιλίες αυτοί οι κύκλοι – τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κι όχι ολόκληρου του κυπριακού λαού όπως επαίρονται (ανεξάρτητα αν η λύση θα ωφελήσει στο παρόν στάδιο και πολύ άλλο κόσμο).

Σήμερα οι Χριστόφιας και Ταλάτ, παρ’ ότι και οι δύο [δηλώνουν] αριστεροί ή αριστερίζοντες έχουν εμπλακεί (κι αυτοί όπως παλαιοτέρα οι αστοί κύπριοι πολιτικοί) σε τέτοιου του είδους και περιεχομένου τις συνομιλίες ... Έτσι στην πράξη καθίστανται άτυποι πληρεξούσιοι των κυρίαρχων οικονομικά κύκλων στις δύο κοινότητες – ο καθένας για την κοινότητα του. Στην ουσία (μέσα από τις συνομιλίες) στοχεύουν στην επίτευξη μιας συμφωνίας ή ενός συμβιβασμού μεταξύ αυτών των ελίτ κοινωνικών ομάδων (όπου η κάθε μια προσπαθεί να κατοχυρώσει πιο πολύ τα δικά της συμφέροντα ή να τύχει προνομιακής μεταχείρισης, είτε δικαίως είτε αδίκως.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της τακτικής [για την επίτευξη ωφελημάτων για τις εθνοτικές ελίτ] είναι,
- από τη μια η επιμονή των τουρκοκυπρίων στη διζωνικότητα - όπως οι ίδιοι την ερμηνεύουν [δεν αναφέρω την πολιτική ισότητα γιατί τούτη αποτελεί εκ των ων ουκ anef_ στοιχείο κάθε ομοσπονδιακού κράτους]- κι από την άλλη η επιμονή των ελληνοκυπρίων για κατοχύρωση των τριών ελευθερίων (εγκατάστασης, διακίνησης και περιουσίας), αν και τούτο είναι αυτονόητο για ένα [αστικό] κράτος.

Ακόμα η τοποθέτηση της ελληνοκυπριακής πλευράς για “οδυνηρό συμβιβασμό” (που έγινε με την επίσημη αποδοχή της λύσης της Ομοσπονδίας) αποτελεί στην ουσία συμβιβασμό της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης (συμβιβασμό γιατί ένεκα του γεγονότος που η ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη, η ελληνοκυπριακή αστική τάξη θα ήταν και κυρίαρχη σ’ ένα ενιαίο κράτος) για διαμοιρασμό της πολιτικής εξουσίας με τη μειοψηφούσα τουρκοκυπριακή αστική τάξη/κοινότητα – εξ ου και οι ενστάσεις για την εκ περιτροπής προεδρία και τη σταθμισμένη ψήφο. Προσωπικά ΠΟΤΕ δεν κατάλαβα γιατί η Ομοσπονδία να θεωρείται ως οδυνηρός συμβιβασμός, για ένα ελληνοκύπριο προλετάριο/εργαζόμενο ...

Από τη στιγμή που οι συνομιλίες γίνονται στη βάση όχι μόνο της διατήρησης αλλά και της περαιτέρω ενίσχυσης των ατομικο-ιδιοκτησιακών σχέσεων, τα αδιέξοδα ή έστω οι δυσκολίες για συμβιβασμούς στο περιουσιακό και εδαφικό αλλά και στο διαμοιρασμό της εξουσίας, είναι αναπόφευκτες. Σίγουρα η επανένωση του τόπου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη του τόπου και οφέλη για τους οικονομικά δυνατούς [εξ ου και η μερική στήριξη των κινήσεων και πρωτοβουλιών Χριστόφια για επίτευξη λύσης από μερίδα της ηγεσίας του “Συναγερμού”. Τούτη η υποστήριξη υπαγορεύεται βασικά από την ανάγκη για τη δημιουργία μιας μεγαλύτερης και ενιαίας πλέον καπιταλιστικής οικονομίας και αγοράς].

Παράλληλα όμως έχουμε και τις ενδοκαπιταλιστικές συγκρούσεις (και μέσα στις ίδιες τις ξεχωριστές “εθνικές” οικονομικές ελίτ), λόγω του ότι τα συμφέροντα κάποιων (οικονομικών) κύκλων (λίγων ή πολλών δεν έχει σημασία) εξυπηρετούνται από τη “μη λύση”, δηλ. τη συνέχιση του σημερινού status quo. Και συνήθως αυτοί οι κύκλοι (για να τραβήξουν και οπαδούς που θα στηρίξουν τις θέσεις τους) καταφεύγουν στον ακραίο εθνικισμό και επικαλύπτουν τις απορριπτικές τους τοποθετήσεις με μεγαλόστομες κι ανέξοδες φανφάρες και εθνικιστικές κινδυνολογίες και συνομοσιολογίες.
Την ίδια ώρα οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις μεταξύ των οικονομικών ελίτ των δύο εθνοτικών κοινοτήτων (που δεν θα πάψουν ποτέ να υπάρχουν εφ’ όσο ο καπιταλισμός θα ζει και θα βασιλεύει – έστω και αν για κάποια χρονικά διαστήματα τα βρίσκουν μεταξύ τους στο διαμοιρασμό της πίττας) εγκυμονούν κινδύνους για την ανάπτυξη διασπαστικών εθνικιστικών ή αυτονομιστικών κινημάτων (όταν με το καλό επανενωθεί ο τόπος μας).

Καταλήγω, λοιπόν, στο συμπέρασμα ότι αν οι προσπάθειες για εξεύρεση λύσης στη βάση των διατήρησης των υφισταμένων ατομικο-ιδιοκτησιακών ανταγωνιστικών σχέσεων (δηλ. διαχωρίζοντας το εθνικοαπελευθερωτικό στάδιο το αγώνα μας από το κοινωνικό), οδηγήσουν τελικά στην επίτευξη κάποιας συμβιβαστικής λύσης, τούτη η λύση θα εξυπηρετεί πρώτα και κύρια τα συμφέροντα των κυρίαρχων οικονομικά κοινωνικών ομάδων και στις δύο κοινότητες.
Κι εδώ προκύπτει το βασικό ερώτημα για το ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος της Αριστεράς υπό αυτά τα δεδομένα ή γιατί η κυβερνώσα σήμερα Αριστερά (το ΑΚΕΛ) να συμμετέχει σε τέτοιες διαδικασίες που στο τέλος της ημέρας (δηλ. σε περίπτωση λύσης) εκείνοι που θα την κάνουν (δηλ. θα πετύχουν να έχουν οικονομικά κι άλλα οφέλη και θα τους εξυπηρετεί η λύση) θα είναι οι οικονομικά δυνατοί;

Και απαντώ:

1. Πρώτον, η επανένωση του τόπου θα οδηγήσει και στην ουσιαστική πλέον επανένωση και των ανθρώπων (ελληνοκύπριων και τουρκοκυπρίων). Τούτο σημαίνει περιορισμό του εθνικισμού και της μισαλλοδοξίας ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους, κάτι που δημιουργεί τεράστιες προοπτικές για την περαιτέρω ανάπτυξη του εργατικού κινήματος πάνω σε ενιαία πλέον κυπριακή [ελληνοτουρκική] βάση. Το ενιαίο [και ενωμένο] πλέον κυπριακό εργατικό κίνημα θα είναι και πιο δυνατό και πιο αποτελεσματικό στη διεκδίκηση ριζοσπαστικών πλέον κοινωνικών αλλαγών.
Μέσα σ’ αυτό το πνεύμα [της πάλης για κοινωνικές αλλαγές και σαν μια μικρή πρόβα] πρέπει να εντάξουμε και τις τελευταίες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις των τουρκοκυπρίων εργαζόμενων έξω από τη Βουλή τους [με ή χωρίς εισαγωγικά δεν χει και τόση σημασία] στη βόρεια Κύπρο – σχετικά έγραψε ο Gregoris στο Blog του [links:
http://nekatomata.blogspot.com/2009/11/blog-post_24.html και http://nekatomata.blogspot.com/2009/11/16.html].Εδώ θέλω να κάμω και μια παρένθεση για να σημειώσω την χαρακτηριστική έντονη και πικκαρισμένη αντίδραση κάποιων συντηρητικών [πολιτικών] κύκλων της Δεξιάς [όπως ο Αβέρωφ Νεοφύτου] απέναντι σε κινήσεις και ενέργειες του Προέδρου και της Κυβέρνησης του ... Ενέργειες και πράξεις που έθεταν [και θέτουν] υπό αμφισβήτηση [σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό] την καπιταλιστική φυσιογνωμία του σημερινού [και του μελλοντικού] κυπριακού κράτους και τη σύνδεση/πρόσδεση/εξάρτηση μας από/στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό καράβι. Τέτοιες “επικίνδυνες” για το καπιταλιστικό μας σύστημα ενέργειες είναι οι διάφορες κοινωνικές παροχές [που δόθηκαν έστω και διαρκούσης της οικονομικής κρίσης], το άνοιγμα πρεσβείας στην Κούβα, οι επισκέψεις του Προέδρου σε Κούβα, Ρωσσία, Συρία, η μη υποβολή αίτησης για ένταξη στον λεγόμενο “Συνεταιρισμό για την Ειρήνη” ...
Την ίδια όμως στιγμή όμως [και μέσα στα πλαίσια των προσπαθειών του Προέδρου να καθησυχάσει τους φόβους και να διασκεδάσει της αντιδράσεις της Δεξιάς – γιατί χρειάζεται τη στήριξη - για το κυπριακό - τουλάχιστόν της Φιλελεύθερης Δεξιάς, δηλ. μερίδας του “Συναγερμού” κι άλλων πολιτικών δυνάμεων και καταστάσεων] προβαίνει, είτε ο ίδιος είτε ο περίγυρος του σ’ άτσαλες ενέργειες ... Π.χ. η υπαναχώρηση του στο ζήτημα της αποδοχής της πρόσκλησης της Μέρκελ για συμμετοχή στα πανηγύρια για το χάλασμα του Τείχους του Βερολίνου [αρχικά δήλωσε κώλυμα – καθορισμένες συνομιλίες με τον Ταλάτ – για να (ΜΗΝ) παει], η δημοσίευση [πρωτοσέλιδα μάλιστα] από την “Χαραυγή”, της [ανούσιας] επιστολής Brown [του πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας] ...
Στην κατηγορία αυτών των κινήσεων Χριστόφια [για διαφύλαξη της στήριξης της συναγερμικής φιλελεύθερης Δεξιάς] ΕΓΩ περιλαμβάνω και την απόσυρση της δικής του πρότασης [στις συνομιλίες με τον Ταλάτ] για ενιαίο ψηφοδέλτιο στις εκλογές για Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο στο μελλοντικό ομόσπονδο κράτος [μετά που κατηγορήθηκε ότι μ’ αυτόν τον τρόπο διασφάλιζε την εκλογική επιτυχία της Αριστεράς και την παραμονή της στην εξουσία...]Σχετικά μ’ αυτό το θέμα παραθέτω πιο κάτω κι ένα σύντομο άρθρο του Μάριου Ιγνατίου [μέλους της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Πάφου] παρμένο από τον “Πολίτη” της Δευτέρας 23 του Νοέμβρη [link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=910791&-V=archivecolumns]:

Το ενιαίο ψηφοδέλτιο και ο νέος Uri Geller
“Η εισήγηση για ενιαίο ψηφοδέλτιο, στο οποίο θα περιλαμβανόταν υποψήφιος Ε/Κ και Τ/Κ, δημιουργούσε περαιτέρω προϋποθέσεις ενίσχυσης της κεντρικής κυβέρνησης και κατ' επέκταση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, αφού διασφάλιζε κάτι πολύ σημαντικό. Διασφάλιζε ένα κοινό πρόγραμμα θέσεων, προτάσεων, και πολιτικών επιδιώξεων διαφόρων ομάδων, στρωμάτων και οργανωμένων συνόλων του λαού μας και από τις δύο κοινότητες.
Μια τέτοια προοπτική έδενε καλύτερα και ισχυροποιούσε την Ομοσπονδία και έθετε ενώπιον του λαού άλλους διαχωρισμούς και διλήμματα πέραν του εθνοτικού. Μια τέτοια εξέλιξη ενίσχυε, από τη βάση του λαού μέχρι την πολιτική ή πολιτειακή ηγεσία, τη φιλοσοφία που διέπει την επιδιωκόμενη λύση, αφήνοντας κατά μέρος όποια τεχνητή αντιπαράθεση ή διαχωρισμούς.
Ο διαχωρισμός και οι διαφορές θα περνούσαν σε μια άλλη διάσταση. Ο λαός της Κύπρου, Ε/Κ και Τ/Κ, θα είχαν να επιλέξουν μεταξύ θέσεων της Αριστεράς, της Δεξιάς του Κέντρου ή της Σοσιαλδημοκρατίας.
Επιδιώκει ο Πρόεδρος Χριστόφιας να είναι πάντα αριστερός ο Πρόεδρος, είπαν οι ειδήμονες του είδους, γιατί μόνο η αριστερά μπορεί να παρουσιάσει κοινό ψηφοδέλτιο. Εδώ είναι και η ουσία του Κυπριακού. Αν η αριστερά στις δύο κοινότητες μπορεί να τα βρει και να συνεργαστεί σε ιδεολογικοπολιτικό επίπεδο ενώ η δεξιά όχι, τότε ίσως εντοπίσαμε μια σημαντική τροχοπέδη για την επίτευξη λύσης του κυπριακού προβλήματος. Αν η Δεξιά στις δύο κοινότητες δεν μπορεί να συνεργαστεί κάτω από κοινές θέσεις και ιδεολογία, τότε τα δεδομένα όχι μόνο μιλούν από μόνα τους, αλλά βοούν.
Το 1960 δημιουργήσαμε με τις συνθήκες Ζυρίχης Λονδίνου ένα μοντέλο κράτους όπου οι Ε/Κ αποφάσιζαν μόνοι τους για τον πρόεδρο και οι Τ/Κ το ίδιο για τον αντιπρόεδρο, με αποτέλεσμα στο τέλος το επίπεδο συνεργασίας και επικοινωνίας να χρειάζεται τις ικανότητες όχι του διαδόχου του Uri Geller, αλλά τον ίδιο τον μενταλίστα για να συνεργαστούν με τα γνωστά επακόλουθα και ως αποτέλεσμα τρία χρόνια αργότερα να τα κάνουμε και επίσημα μαντάρα.
Σήμερα, βρισκόμενοι μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση, απορρίπτουμε την προοπτική ενός κοινού ψηφοδελτίου, ελαφρά τη καρδία, γιατί θεωρούμε ότι αυτή πηγάζει από τη σοφία μας να έχουμε πάντα αριστερό πρόεδρο.
Η ευρηματικότητα κάποιων δυστυχώς περιορίζεται πίσω από μικροπολιτικές σκοπιμότητες και ιδιοτελή συμφέροντα και όχι σε οράματα και επιδιώξεις που θα αποβούν προς όφελος της Κύπρου και του λαού της.”


2. Δεύτερον, αν ακόμα και σήμερα υπήρχε (μέσα από μαζικές κοινές κοινωνικές εκδηλώσεις) μια δυνατή κοινωνική στήριξη που θα είχε και τη μορφή της πίεσης προς τους δύο συνομιλούντες ηγέτες (Χριστόφια και Ταλάτ) για εξεύρεση λύσης, πιστεύω πως τούτο θα μπορούσε να διαφοροποιήσει τα πράγματα προς το προοδευτικότερο. Γι’ αυτό και επιβάλλεται η συνεχής διοργάνωση τέτοιων κοινών εκδηλώσεων μέσω των οποίων μπορούν να μεταφέρονται στους δύο [συνομιλούντες] ηγέτες και τα επανενωτικά μηνύματα της κοινωνίας, αλλά και η απαίτηση για κοινωνικές αλλαγές. Γι’ αυτό και χαιρετίζουμε τη δημιουργία της “Διακοινοτικής Κίνησης Πολιτών για Λύση – Επανένωση – Ειρήνη” [links: http://thetrim1.blogspot.com/2009/11/blog-post.html και http://nekatomata.blogspot.com/2009/11/blog-post_28.html].
Τέτοιες πρωτοβουλίες και κινήσεις θα συμβάλουν στο να δημιουργηθούν εκείνες οι δυναμικές που με τη σειρά τους θα φέρουν και πιο μαζικές κοινωνικές παρεμβάσεις υπέρ των προσπαθειών για λύση και επανένωση, από εκείνες τις κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις [την Αριστερά και τη φιλελεύθερη Δεξιά] και στις δύο κοινότητες] που φύσει και θέσει στηρίζουν την ομοσπονδιακή λύση ...

Τέτοιες δυναμικές λύσης [ή και για μη λύση] δημιουργήθηκαν και με το Σχέδιο Ανάν αλλά και με την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Στις δύο αυτές τελευταίες περιπτώσεις η δυναμική για λύση και επανένωση καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό κύρια και από την ανάγκη για εδραίωση της ειρήνης και για τη δημιουργία μιας ενιαίας οικονομίας και αγοράς στο νησί, που αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την περαιτέρω [καπιταλιστική] ανάπτυξη του τόπου.

Όμως από τη μια η [παγκόσμια] οικονομική κρίση που περιόρισε την επιχειρηματική δραστηριότητα και τις επενδύσεις, κι από την άλλη η αδυναμία της τουρκοκυπριακής ηγεσίας να απεγκλωβιστεί [πολιτικά και οικονομικά] από την Άγκυρα, σε συνδυασμό μάλιστα και με την έξαρση του εθνικισμού και των αντιομοσπονδιακών φωνών [καμουφλαρισμένων και μη, αλλά και των λεγομένων “αριστερο-πατριωτικών”] στη δική ΜΑΣ [την ελληνοκυπριακή] πλευρά, περιχαρακώνουν την κάθε πλευρά στις θέσεις της και οδηγούν τα πράματα σε τελμάτωση!
Παράλληλα όμως διερωτούμαι κατά πόσο ο εγκλωβισμός ή έστω η μακροχρόνια προσήλωση του ΑΚΕΛ [και γενικότερα της κυπριακής Αριστεράς] σε τακτικές που υποβάθμιζαν το κοινωνικό και το ταξικό περιεχόμενο του κυπριακού [για χάριν του εθνικού θέματος και της λεγόμενης εθνικής ενότητας] βοηθούν στην ανάπτυξη δυναμικών για λύση;

Anef_Oriwn
25-26/11/2009


Υστερογράφημα 19/12/2009 – Σχόλιο Νίκου Τριμικλινιώτη (11/12/2009 12:06 π.μ. - link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/742009-sh.html)“Η κριτική προσέγγιση για τις υποθέσεις της διαδικασίας λύσης είναι έγκυρη και έχει βάσεις. Έχεις απόλυτο δίκαιο ότι "οι δύο εθνοτικές κοινότητες [δεν] αποτελούνται από ομοιογενείς (από άποψη κοινωνικοοικονομική κυρίως) ομάδες πληθυσμού". Κι όμως, όπως επέμενε ο Πουλαντζάς ότι το κράτος αποτελεί υλική συμπύκνωση των κοινωνικών/ταξικών δυνάμεων κι έχει αποτυπωμένους του (ιστορικούς) κοινωνικούς αγώνες. Τώρα ξέρουμε ποιες οι δυνάμεις που ηγεμονεύουν: η λύση θα είναι καπιταλιστική, υπογραμμένο από τους δύο Κυπρίους Αριστερούς ηγέτες. Το σημαντικό είναι να ξεπεράσουμε την τον εθνοτικό διαχωρισμό, να σπάσει και ανοίξει το εθνικό ζήτημα σε κοινωνικό ζήτημα – να φύγει το καρκίνωμα της στρατικοποίησης (είμαστε η πιο στρατιωτικοποιημένη ζώνη του κόσμου). Αυτή δεν είναι «θεωρία σταδίων» είναι μια διαδικασία που επιτρέπει να περάσουμε σε άλλη κοινωνική πραγματικότητα.
Τώρα ποιων τα συμφέροντα θα εξυπηρετηθούν; (α) Το τμήμα του κεφαλαίου που θα κερδίσει από την λύση, σε βάρος του τμήματος που μπορεί να αισθάνεται ότι απειλείται. (β) οι μάζες των εργαζομένων που δεν έχουν τίποτε να κερδίσουν από τη διχοτόμηση. Σε πιο βαθμό; Αυτό είναι προϊόν πάλης…
Η επανένωση θα ανοίξει προοπτικές που δεν μπορούμε να φανταστούμε τώρα σ’ αυτόν τον μίζερο τόπο.”


Anef_
20/12/2009

Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

Ανάρτηση 76/2009 [έκτακτη και Γριστοφογουωτσσιανή, δηλ. της πλάκας τζιαι του χαζιού] - Για τους “Πέντε” πληγοφόρους του κυπριακού blogging!!!

Τα Γριστοφογουωτσσιανά “Κοπέλια” πάλι έκαμαν το θαύμα τους ... Ακόμα μια φορά ΜΑΣ εκάμαν την τιμή [σε 5 συνολικά άτομα] να είμαστε πρωτοσέλιδο στο Ακατονόμαστο blogκιν του – γελοιοποιώντας όμως ως συνήθως τους ίδιους τους έρμους τους Εαυτούς τους ... Πιο πολλά στο link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/12/blogger-blogging.html

***************
14 του Δεκέμβρη σήμερα και γιορτάζουν οι άγιοι [της Ορθόδοξης Υμών Εκκλησίας] Θύρσος, Λεύκιος, Καλλίνικος, Φιλήμονας, Απολλώνιος κι Αρριανός, Μεγάλ’ η Χάρη τους [και θαυμαστά τα έργα των Επιτρόπων] ... Τζιαι πέρκι οι εορτάζοντες αγίοι ελεήσουν τα καρμίρικα τα “Κοπέλια” [ΜΑΣ], πέρκι τζιαι ηρεμήσουν νάκκον ... Πάντως ΕΜΕΙΣ [οι 5 “πληγοφόροι” κι όχι μόνο] πρέπει να τη θυμόμαστε για καιρό αυτήν την ημερομηνία και να τη γιορτάζουμε δεόντως μετά άρτου και οίνου και ζιαφεδκιού, μια και οι αυτοανακηρυχθέντες Απο(κατα)στάτες της Δημοκρατίας, ΜΑΣ τίμησαν με ειδική ανάρτηση αποκαλύπτοντας στα “πλήθη” το ποιόν ΜΑΣ ... Και ρατσιστές ΜΑΣ είπανε και επικίνδυνους και υβριστές, κι όλο το κακό συναπάντημα!!!

Πιο συγκεκριμένα ο Αρχι(δο)-Επίτροπος Ριμαχος επανήλθε “Δημήτριος” – και δριμύτερος. Τελευταίως είχε λουφάξει κάπως [καθάριζαν για πάρτη του οι διαδικτυακοί Ανώνυμοι μπράβοι του] ... Μάλλον θα ήταν χωσμένος σε κάποιο καταγώγιο [ως τρωκτικό] και θα προΐστατο των προσπαθειών εξύφανσης νέων σχεδίων για αντιμετώπισης ανθελλήνων και τουρκολάγνων και ηλικιακών ρατσιστών. Όμως ο Μέγας Επίτροπος ΜΟΝΟ για λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την αρλουμπολογία [κοινώς τσιοφτολογία] τραβά για να δρέψει νέες δόξες. Όπως έχω ήδη πει, με ειδική ανάρτηση του στο Γριστοφογουωτσσιανό blogκιν που διοικεί, ΜΑΣ “πλέκει το εγκώμιο” – κάτι για το οποίο ΤΟΝ ευχαριστούμε τα μάλα. Σ’ ένα κείμενο υπό τον βιβλικό τίτλο “ΟΙ ΠΕΝΤΕ BLOGGER-ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ BLOGGING” [δεν ξέρει ότι οι πληγές του Φαραώ ήταν εφτά;], έμπλεο φαιδροτήτων και ασυναρτησιών περνάει γενεές δέκα και τέσσερεις την ομάδα των πέντε “πληγοφόρων”, αποτελούμενη από τους Μιχάλη Μιχαήλ, LexiPenitas, Anef_Oriwn, Strovolioti και Aceras ... [Ο τελευταίος είναι αμάθητος από τέτοιες αήθεις επιθέσεις, αλλά δεν του καίγεται καρφάκι ... Τους γράφει κανονικά ... Εμείς όμως τσιμπάμε λιγάκι!] ...
[Με το θέμα ήδη έχει ασχοληθεί και έχει δώσει απαντήσεις πιο εμπεριστατωμένα και τεκμηριωμένα ο Μιχάλης στο blog του - link: http://mihalismihail.blogspot.com/2009/12/blogger-blogging_14.html
Εγώ θα δω το θέμα και τα όσα έχει γράψει για τους “Πέντε” ΜΑΣ, ο πολυσχιδής Ρίμαχος, από την εύθυμη και πλακατζιήδικη πλευρά του ... Ευτυχώς που μας δίνουν και τη ευκαιρία για λίγη πλάκα τζιαι χάζιν] ...

[Όμως γαμώτο ... Αν ο συμπαθέστατος πλην εμπαθέστατος Ρίμαχος έκαμνε την ανάρτηση του αύριο 15 του μηνός – του Αγίου Ελευθερίου, που περκι τζιαι φέρει λευτεριά στα μυαλά ΤΟΥΣ – θα συνέπιπτε ΚΑΙ με τα γενέθλια ΜΟΥ και θα το γιόρταζα εν χορδαίς και οργάνοις! Πτου ατυχία!]...

“Χαλούμε την πιάτσα” λέει ο πολύς Ρίμαχος … “Τα δικά μας του γειτόνου μας” ή “Όποιος εν αντρέπεται ο κόσμος εν δικός του”!
Πάντως εμείς λέμε και τονίζουμε ότι “Και οι Πέντε ΜΑΣ είμαστε Υπέροχοι”!!!
Πέραν τούτου, ΕΓΩ προσωπικά θέλω να ευχαριστήσω τον Αρχι(δο)-Επίτροπο για τη σημασία που επιδεικνύει για τα γραφόμενα μου και για την προσοχή με την οποία τα μελετάει. Χαίρομαι μάλιστα ιδιαιτέρως που γεμίζει μ’ αυτά τη μίζερη ζωή του ... Φαίνεται ότι τούτη [η ανιαρή ζωή του] έχει αποκτήσει πλέον νόημα και ενδιαφέρον ... Όμως θα ήθελα να του εκφράσω κι ένα παράπονο: “Ρε, χιλούιν Ρίμαχε, ως τώρα ενόμιζα ότι κατείχα εγώ τα πρωτεία [η πρώτη θέση], ως ο πιο ακραίος και επικίνδυνος Blogger. Πότε γαμώτο, εφάαν μου τη θέση ο Μιχάλης τζ’ ο LexiPenitas τζιαι eκατάντησα τρίτος; Τζιαι που πότε ρε Αρχι(δο)-Επίτροπε, εξεκινήσετε να δίνετε και πιστοποιητικά ISO και HACCAP για ακρότητα και επικινδυνότητα [πέραν από τα HACCAP για τον πατριωτισμό και την ελληνικότητα"];


***************
Γράφει λοιπόν [μεταξύ άλλων] ο φαιδρός μας κατήγορος [ως αυτόκλητος και σε στυλ αμερικανών παγκοσμίων χωροφυλάκων, εισαγγελέας] ...
[Οι επιχρωματώσεις με γαλάζιο είναι δικές του Ριμαχ(μεν)ου, ενώ με κόκκινο είναι δικές μου ... Στο τέλος καταθέτω και κάποια σχόλια μου]:

“Δε θεωρούμε ότι είμαστε υπεράνω των υπόλοιπων bloggers. Βεβαίως η Επιτροπή έχει και δράση εκτός του διαδικτύου, αλλά σε καμία περίπτωση δε θεωρούμε τους εαυτούς μας αποκομμένους από την κυπριακή blogόσφαιρα, η οποία, εκτός των άλλων, μας συνδέει και με πάρα πολλούς ελλαδίτες αδελφούς μας, αλλά και με ΜΜΕ ( και δεν εννοούμε μόνο εμάς π.χ. το ΠΟΝΤΙΚΙ χθές αναδημοσίευσε ανάρτηση του Μαρίνου Κλεάνθους ή σε πολλές άλλες περιπτώσεις του Εμπροσθοφύλακα και του Ερετικού Ιστολογίου).

Όχι δεν το παίζουμε άγιοι. Πολλές φορές χρησιμοποιήσαμε έντονους χαρακτηρισμούς. Αλλά κανένα μα κανένα post μας, δε διακρίνεται από νοσηρότητα, διαστροφή ή ψυχική ανωμαλία. Οι τοποθετήσεις μας είναι καθαρά πολιτικές. Σατυρικές* κάποτε, αλλά πάντα πολιτικές και τεκμηριωμένες.

Και είναι ακριβώς, επειδή εμείς πιστεύουμε στα κυπριακά blogs, ο λόγος που ανησυχούμε όταν το κυπριακό blogging μετατρέπεται, από χώρος έκφρασης απόψεων και προβληματισμών σε καταφύγιο διαστροφής και συμπλεγματισμού. Όταν γίνεται αυτό, νιώθουμε ότι θιγόμαστε όλοι.

Με αφορμή τις υπόνοιες που ο πάσχων από σύνδρομα καταδίωξης (άλλων) Μιχάλης Μιχαήλ αφήνει για συμμετοχή της οικογένειας Παπαδόπουλου στην ιεροσυλία εναντίον του τάφου του αείμνηστου Προέδρου μας, πρέπει να κακίσουμε την ακράια συμπεριφορά από πέντε bloggers, οι οποίοι δίνουν κακό όνομα σε ολόκληρη την κυπριακή blogόσφαιρα. Εδώ και καιρό βεβαίως θέλαμε να αναφερθούμε σε αυτούς.

Το λέμε ευθαρσώς: ντρεπόμαστε στη θέση τους, όταν ξέρουμε ότι ελλαδίτες αδελφοί μας διαβάζουν τα εμέσματά τους και λυπούμαστε για την εικόνα που δημιουργείται για τους Κύπριους bloggers.

1) Ο πρώτος και πιστεύουμε πιο ακραίος και επικίνδυνος, μετά από τα όσα αφήνει να νοηθούν προχθές, είναι ο δημοσιογράφος του ΑΣΤΡΑ, Μιχάλης Μιχαήλ. Τον οποίο έχουμε όχι άδικα, αποκαλέσει «Κόκκινο Ιαβέρη». Τα όσα κατά καιρούς αναφέρει με ένα σοβαροφανές επικάλυμμα, δείχνουν ότι πάσχει από αθεράπευτα ιαβερικά και διωκτικά σύνδρομα, που ναι αγγίζουν τα όρια της ψυχικής ανωμαλίας.

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το ότι με την εμφάνισή μας έσπευσε να μας χαρακτηρίσει φασίστες; Το ότι ονειρευόταν (και το επαναλαμβάνει) αναβίωση περίπου της ΕΟΚΑ Β' και επικείμενα πραξικοπήματα εναντίον του αγαπημένου του Δ. Χριστόφια;

Το ότι υποστήριζε (με τη γνωστή του τακτική "δεν το λέω, αλλά στο υποβάλλω έμμεσα") τη διαγραφή των διαφωνούντων με τον Κάρογιαν;

Τα γελοία του φιλμάκια με την αποσπασματική απομόνωση λέξεων και φράσεων, που έγιναν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους και κάτω από διαφορετικές συνθήκες, με τις οποίες ήθελε να αποδομήσει τον Τάσσο Παπαδόπουλο και να του φορτώσει τις υποχωρήσεις του Δ. Χριστόφια;

Την εμετική του υποβολή προχθές ότι πίσω από την ιεροσυλία στον τάφο του Προέδρου Παπαδόπουλου βρίσκονται κάποιοι που θέλουν να επωφεληθούν υπέρ του "ΟΧΙ" και ειδικότερα η οικογένεια Παπαδόπουλου(!!!!!);

Αυτό που μόλις κατόρθωσε ο Μιχάλης Μιχαήλ αυτές τις μέρες, είναι ένα κυπριακό blog, να γίνεται πιο εμετικό και από τη στήλη του Κωστακόμπλεξ στον ΠΟΛΙΤΗ!

2) Ο δεύτερος είναι ο γνωστός υβριστής Lexipenitas, ο οποίος ενώ βρίζει συνεχώς τους πολιτικούς του αντιπάλους (και εννοούμε βρίζει! Και τι δε λέει: μέχρι και "για χέστηδες που κλάννουν μες τα παντελόνια τους"-κάπως έτσι-). Βρίζει βρίζει βρίζει (και εννοούμε βρίζει- τουλάχιστον εμείς οι χαρακτηρισμοί που χρησιμοποιούμε είναι πολιτικοί) και κατά τα άλλα, θέλει να παρουσιάζεται ως καλόπιστος πατέρας του κυπριακού blogging, λειτουργώντας ένα επιλεκτικό και κακόγουστο αποκαλούμενο «συναθροιστή», ο οποίος αποκλείει σχεδόν όλα τα αντικαθεστωτικά blogs (μέχρι και το πολύ μετριοπαθές Ερετικό Ιστολόγιο!!!), αποκαλώντας μάλιστα τη δημοκρατική αντίσταση «φασισμό» και ταυτίζοντας τους αντικαθεστωτικούς bloggers με το φιλοκαθεστωτικό, ομοϊδεάτικό του Lexipenita, ΕΛΑΜ. Μάλιστα τελευταία, έγινε τόσο φαιδρός που παρουσιάζει ψευδώς και παραπλανητικά το συναθροιστή του ως "τον πιο πλήρη"!!!

3) Ο τρίτος είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Anef_Oriwn. Υβριστής κι αυτός (και όχι πάντα με πολιτικά επιχειρήματα)****, πιστεύει ότι λόγω ηλικίας ο Γιατρός δεν πρέπει να τοποθετείται επί πολιτικών θεμάτων (είναι δηλαδή Ηλικιακός Ρατσιστής, υποστηρίζοντας ότι οι ηλικιωμένοι δεν έχουν θέση στην κοινωνία μας. Βεβαίως αυτό το λέει για ηλικιωμένους με τους οποίους διαφωνεί πολιτικά.). Συγκαλύπτει μάλιστα συχνά και την Τουρκία και τα εγκλήματά της, αναπαράγωντας τις αρλούμπες του γνωστού υβριστογράφου Μαγάριου Δρουσιώτη, αλλά και ταυτιζόμενος με τις ακραίες ρατσιστοφασιστικές απόψεις του Γ. Φωτεινού (ο οποίος Φωτεινός καλεί τον κυπριακό λαό να πληρώσει τα σπασμένα της Τουρκίας, αντί την Τουρκία να αποζημιώσει τον κυπριακό λαό)!

Παραπονείται δε, ο γνωστός Ηλικιακός Ρατσιστής ότι άλλοι είναι οι υβριστές, ενώ ξεχνά την πορνογραφική ανάρτηση που έκανε, χωρίς προειδοποίηση σε ανήλικους, την 9η Ιουλίου, θέλοντας να εκμηδενίσει την αξία του ομώνυμου ποιήματος, με μια ad hominem επίθεση στο Βασίλη Μιχαηλίδη**.

4) Ο τέταρτος είναι ο λεγόμενος strovoliotis. Σοβαροφανής, χρησιμοποιεί κι αυτός υβριστικές φράσεις (όπως τον αέιμνηστο Τάσσο, τον οποίο αποκαλεί «Μεγάλο Μακαρίτη» ή εμάς που μας αποκαλεί «Αποσκατάδες» της Δημοκρατίας) και εκφράζει χυδαίες «απόψεις» που προσβάλλουν το σύγχρονο πολιτισμό και τα θύματα της εισβολής. Αποκαλεί την ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ ακροδεξιά κόμματα, λέει ότι τα παιδιά των εποίκων δικαιούνται περισσότερα από τα παιδιά των προσφύγων, λέει ότι το να ψωνίζεις από τα κατεχόμενα είναι περίπου το ίδιο με το να ψωνίζεις στις ελεύθερες περιοχές, μας διηγείται για τα μπάνια του στην Κερύνεια, την οποία καθόλου δεν αντιμετωπίζει ως την κατεχόμενη μισή μας πατρίδα, αλλά ως χώρο οικογενειακής αναψυχής.

5) Ο πέμπτος είναι κάποιος άλλος γνωστός υβριστής, διαμένων στην Ελβετία, με το ψευδώνυμο aceras anthropophoroum. Υβριστής πρώτου μεγέθους που από επίδοξος λαογράφος έχει μετατραπεί μάλιστα πρόσφατα σε πορνογράφο (με πορνογραφικά ποιήματα δικής του εμπνεύσεως στο blog του, μιλώντας για γ...σι που φτάνει στη λύση (πιθανόν προσπαθεί να μας πει ότι η νταουνερική λύση θα είναι γ...σι –δεν έχει και άδικο-!). Αποκαλεί κι αυτός την ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ ακροδεξιούς (!!!!), καθυβρίζει το christofias-watch και την Επιτροπή και κατά καιρούς ύβρισε πολιτικούς όπως ο αγωνιστής Ν.Κουτσού σε κάποιο κοινό blog που έχει με κάποιους άλλους bloggers ("Νέα Κύπρος"). Από την Ελβετία όπου κατοικεί, καλεί τους Κύπριους να δεχτούν τη διχοτομική λύση Ανάν, με την οποία αυτοί –και όχι εκείνος- θα πρέπει να ζήσουν για όλη τους τη ζωή! Και καταφέρεται εναντίον των όσων αντιστέκονται σε επιβολή άδικης και διχοτομικής λύσης, με τους πιο χυδαίους χαρακτηρισμούς.

Αυτοί οι 5 bloggers, πιστεύουμε ότι "χαλούν την πιάτσα" του κυπριακού blogging. Εκφράζουν απόψεις προσβλητικές για το λαό μας, υβρίζουν, δικτατορεύουν, κάνουν bullying*** και δύο από αυτούς πορνογραφούν χωρίς προειδοποίηση σε ανήλικους. Και το χειρότερο όλων: μας εκθέτουν σε ελλαδίτες αδελφούς μας που επισκέπτονται τα κυπριακά blogs.
…………………………………………………..
“Κ. Ιαβέρη, Ναζι-penita, Εποικ-Lover “strovolioti”, Acera Pornophorum Anthropovristum Helveticus και Ηλικιακέ Ρατσιστή Anef_Oriwn, είστε τα απόβλητα της κυπριακής μπλογκόσφαιρας. Κι αν υπάρχουν σκουπιδολάγνοι που σας στηρίζουν, δε σημαίνει ότι εσείς δεν είστε απόβλητα. Το αντίθετο μάλιστα.

ΡΙΜΑΧΟΣ για το christofias-watch

Σημείωση: Δυστυχώς όμως, οι ακραίοι ψυχανώμαλοι bloggers, βρίσκουν ανταπόκριση σε καλόπιστα άτομα, όπως ο αριστερός (αλλά άτολμος) πατριώτης Γ. Πήττας, ο οποίος, προφανώς λόγω του ότι εργοδοτείται στον ASTRA και στον ΠΟΛΙΤΗ, δεν τολμά να διαχωρίσει τη θέση του από αρκετούς εξ’αυτών και προτιμά να στέκεται απέναντι από αυτούς που τόσο τον στήριξαν και τόσο τους στήριξε στο παρελθόν. Και δε μιλάμε μόνο για την Επιτροπή.

Γιώργο, αν δε θες να μας απολογηθείς εμάς, μην το κάνεις, αν και ήσουν απαράδεκτος έως χυδαίος να λες ότι η Επιτροπή είναι χειρότερη από τους συλητές(!). Όμως μη συντάσσεσαι, μην αναμένεις να κερδίσεις τους πόντους τους και μη δέχεσαι να είσαι στο pay-roll, αυτών που πέρασαν σαν «Οδοστρωτήρας» πάνω από το Γ. Λιλλήκα, αυτών που εξύβρισαν με τον πιο χυδαίο τρόπο τον Τάσσο, που τόση εκτίμηση σου έδειξε!

Ακόμη δεν έχεις διαχωρίσει δημόσια τη θέση σου (με άρθρο στον ΠΟΛΙΤΗ) από τη χυδαιότητα του Κόκκινου Ιαβέρη, ενώ για εμάς ήσουν δημόσια (άδικα) λαλίστατος. Αν εμείς που είπαμε εύλογα ότι ο Χριστόφιας κατέστρεψε την κοινωνική συνοχή και προειδοποιήσαμε ότι πρέπει να διατηρηθεί η ενότητα, είμαστε «χειρότεροι από τους συλητές» όπως λες, τι είναι ο Κ.Ι. που αφήνει να νοηθεί ότι φταίει η οικογένεια του Προέδρου;

Όμως ο μισθός σου στο ASTRA, μάλλον είναι σημαντικότερος, από το να είσαι ακριβοδίκαιος. Και όχι δε σε δικαιολογούμε.”

***************
Σχόλια, παρατηρήσεις και επεξηγήσεις του Ιστοπαθολογο-ανατόμου:

1. Είπαμε: “Ενιέλασεν η αίγια της κουέλλας” ή “Είπεν ο γάαρος του πετεινού τζιεφάλα”! Τζι' "Αντί να τρίζει η άμαξα τρίζει ο αμαξηλάτης"!

2. Το nick Ρίμαχος [του Αρχι(δο)-Επιτρόπου] προέρχεται είτε από το (Πυ)Ρίμαχος δηλ. ο φέρων αυτό το όνομα αντέχει τες φωτιές τζιαι τες κάψες, ή από το Υπέρ-μαχος [που σημαίνει “υπερασπιστής” και “προστάτης” – αυτός όμως αποδεικνύεται διώκτης] … Σύμφωνα μάλιστα με διασταυρωμένες πληροφορίες του αρέσει τα μάλα το παλιό [λαϊκό] βυζαντινό άσμα “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια”!!! [Το παίζει και στρατηγός πάντως ...]

3. Όπως προείπα οι βιβλικές πληγές του Φαραώ ήταν εφτά! Και θα μπορούσε ο Αρχι(δο)-Επιτρόπος αν έβαζε στην μαύρη λίστα των στιγματισμένων κι απόβλητων Bloggers και τον Aslan [που τον καλούν και «ομοφοβικό» και «βαζάνι»] αλλά και τον PolitisPittas, τον οποίο προσπαθεί να καλοπιάσει [για να τον επαναφέρει στον “ορθό” δρόμο] μιξο-κλαίοντας [για τη στάση και τη συμπεριφορά του] σαν εξαπατήθείσα μωρά παρθένα που “άλλη της εδείξαν, τζι’ αλλην της εμπήξαν”!

4. * - Λέει λοιπόν ο στρατηγός: “Οι τοποθετήσεις μας είναι καθαρά πολιτικές. Σατυρικές κάποτε, αλλά πάντα πολιτικές και τεκμηριωμένες.” – Μα καλά ρε παιδίν ... Είσαστεν τζι’ εσείς σάτυροι τζιαι οι τοποθετήσεις σας είναι σατυρικές; [Εγώ πάντως είμαι πορνοσάτιρος, γιατί σας σατιρίζω πορνόν - πορνόν! Τζιαι ρε “Κοπέλια”, για πείτε ΜΑΣ, μπορείτε να ξεχωρίσετε τη διάφορα μεταξύ του "σατυρικού" και του "σατιρικού";]

5. ** - Δεν θα ασχοληθώ πλέον με τις κατηγορίες περί ηλικιακού ρατσισμού από μέρους μου [όταν έκρινα την ιερή αγελάδα της κυπριακής πολιτικής ζωής ονόματι Βάσος Λυσσαρίδης – έχουν καταντήσει γραφικοί πλέον], όμως ας απαντήσουν επιτέλους στο ερώτημα μου για το Βασίλη Μιχαηλίδη: Το ποίημα του Μιχαηλίδη [“Το πάλιωμα του Βίλλου με τον Πούττον”], ΡΕΕΕΕ σιγανοπαπαδιές, παρθενοπιπίτσες και θεούσοι είναι πορνογραφικό και ο Ποιητής είναι πορνοσάτυρος; [link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2009/07/352009-9.html ]. Κι αν βάζαμε προειδοποίηση για ανηλίκους ρεεε χαϊβάνια, θα δικαιούμασταν να “πορνογραφούμε”; Δεν θα μας ριχνατε στο πυρ το εξώτερον πάλι;

6. -*** Γράφει ο Αρχι(δο)-Επίτροπος: “...κάνουν bullying...” [εμείς, τα “χαμένα κορμιά” της Ανατολικής Μεσογείου] ... Επιτρέπεται να μάθω κι ΕΓΩ [ο αδαής] τι είναι το «bullying»;

7. - **** Λαλεί [ακόμα] ο Αρχι****: “Ο τρίτος είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος Anef_Oriwn. Υβριστής κι αυτός (και όχι πάντα με πολιτικά επιχειρήματα) …” – Μα καλά υπάρχουν και ύβρεις με πολιτικά επιχειρήματα; Κι όταν με αποκαλούσαν [φέρ’ ειπείν να πούμεν] «τσούλα» δεν ήταν Ύβρις και επίθεση σε προσωπικό επίπεδο;

8. Και μια αποριούλα [που τη θέτει κι ο Μιχάλης εμμέσως στο δικό του post]: Το Ρηγόπουλο [το αγαπημένο παιδί για όλες τες δουλειές στο Ακατονόμαστο blogκιν, που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει και που υποστηρίζει και τη διχοτόμηση και που κάποτε μιλούσε και για λάκκους με άσβεστη], τι σχέση εχει γενικώς με τους «ασβέστες»; Πάντως εσχατως είναι πολύ της μόδας ο άσβεστης! ...

[Ίσως αύριο ακολουθήσουν κι άλλα σχόλια - αρκετά ασχολήθηκα μαζί με τα “Κοπέλια” σήμερα] ...

Με όλη μου την αγάπη [Ρίμαχε και λοιποί Επιτρόποι και κολαούζοι],
Anef_Oriwn
Δευτέρα 14/12/2009

Σάββατο 12 Δεκεμβρίου 2009

Ανάρτηση 75/2009 [έκτακτη, επίκαιρη και βρυκολακιαστική] – Προβληματιζόμενος τζιαι δκιαολιζόμενος μπροστά ... “Στον ανοιγμένο τάφο της λογικής”!

Πολλοί είν’ εκείνοι που έχουν ήδη γράψει [στην κυπριακή blogόσφαιρα εννοώ] και μάλιστα χιλιάδες λέξεις, για το προψεσινό έγκλημα ιεροσυλίας, δηλ. το άνοιγμα του τάφου του Τάσσου Παπαδόπουλου και την κλοπή της σορού του ... Υβριστική, απίστευτη κι αδιανόητη [για νορμάλ ανθρώπους] πράξη!!!
Η δική μου ενασχόληση με το θέμα ΔΕΝ γίνεται με σκοπό να επαναλάβω τα αυτονόητα, ότι δηλ. η πράξη αυτή είναι βεβηλη και ιερόσυλη και συνάμα αποτελεί [ή/και συνιστά] ανοσιούργημα και κακούργημα, είναι αποτρόπαια κι απεχθής, ανήθικη κι ανέντιμη, απαίσια κι αποκρουστική και ότι ΜΟΝΟ προβοκάτορες και “άνθρωποι” με σάπια, αρρωστημένα και διεστραμμένα μυαλά θα μπορούσαν να την συλλάβουν, να την οργανώσουν και να την εκτελέσουν ... Τούτα ΟΛΑ έχουν ήδη χιλιοειπωθεί [αυτές τες μια - δυο μέρες μετά που βγήκε στον αέρα η είδηση για την βεβήλωση του τάφου του Τάσσου Παπαδόπουλου] και αποτελούν πλέον τετριμμένες [και ίσως και βαρύγδουπες] εκφράσεις, αν και μέσα απ’ αυτές εξακολουθεί να εκφράζεται και να μεταφέρεται το σοκ, ο αποτροπιασμός κι ο συγκλονισμός ΟΛΩΝ ΜΑΣ γι’ αυτό που έγινε ...

Κάνω όμως αυτήν την παρέμβαση [στες blogοσφαιρικές συζητήσεις πάνω στο θέμα],

1. Πρώτον γιατί ΔΕΝ θέλω “να μείνω πίσω” και να μην καταγράψω και καταδικάσω το βέβηλο αυτό συμβάν [χωρίς διάθεση όμως να επαναλάβω τα όσα έχουν ήδη λεχθεί] ...
Ίσως γιατί δεν έχω την τόλμη [ή την μαγκιά, αν προτιματε] να πω και να κάνω αυτό που λεει ο “the Idiot Mouflon”, στο Blog του [link:
http://hlithioagrino.blogspot.com/2009/12/blog-post_11.html]:
“Σκουζάτε με το λοιπόν
που δεν θα ακολουθήσω
τις νεκρόφιλες πομπές,
εξυπηρετώντας τους στόχους των τυμβωρύχων,
εγώ έχω άλλο μεράκι…”


2. Δεύτερον, γιατί το μακάβριο αυτό συμβάν ΔΕΝ είναι απλώς μια [ακόμα] προβοκάτσια ή μια πράξη που αναδεικνύει την σαπίλα που κυριαρχεί στα μυαλά κάποιων ή που παραπέμπει σε ταινίες τρόμου με νεκροταφεία, φαντάσματα και βρικόλακες ... Αλλά γιατί θέλω να σημειώσω [και να τονίσω] ότι αυτό το πρωτάκουστο [και πρωτοφανές] και φρικιαστικό για τα δεδομένα [και δρώμενα] της Κύπρου γεγονός, καταφανώς ΔΕΝ συνάδει με την κουλτούρα του τόπου μας. Ο σεβασμός προς τους νεκρούς αποτελεί αξίωμα και εκ των ων ουκ anef_ στάση για τους Κυπρίους … Και [όπως είπε ή άφησε να νοηθεί και κάποιος άλλος blogger – δεν θυμάμαι ποιος, είναι πολλά τα όσα έχω διαβάσει] τέτοιες βέβηλες πράξεις σαφώς παραβιάζουν [ακόμα και καταργούν] το δικαίωμα της οικογένειας και του φιλικού περιβάλλοντος του [όποιου] νεκρού να ΤΟΝ πενθήσουν …


3. Τρίτον, για να επισημάνω την υπερβολή, αρλουμπολογία και ανοητολογία [αλλά και την πολιτική εκμετάλλευση του γεγονότος] που περιέχονται στις δηλώσεις [αλλά και στα blogοσφαιρικά συγγράμματα] και πολλών και διαφόρων [κόσμου και κοσμάκη - και ανώνυμων αλλά και επωνύμων, γνωστών και μη εξαιρετέων] ...
Τι άλλο από υπερβολή, αμετροέπεια και εμπάθεια μπορεί να περιέχουν εκφράσεις του στυλ “Ακόμα και νεκρό φοβούνται τον Τάσσο Παπαδόπουλο”, ή ότι “και νεκρός ενίκα”, ή ότι Αυτά συμβαίνουν επί διακυβέρνησης Χριστόφια, ο οποίος κατάφερε να εκμηδενίσει την κοινωνική συνοχή και την κοινωνική γαλήνη”;
Μέχρι και για αναβολή του αυριανού match ΟΜΟΝΟΙΑΣ - ΑΠΟΕΛ μίλησαν κάποιοι[όπως ας πούμε ένας δημοσιογράφος στο ψεσινό Δελτίο Ειδήσεων του “ΑΝΤΕΝΑ”] και προσπάθησαν να υποβάλουν ότι [τουτη η αναβολή] επιβάλλεται και πρέπει να γίνει ... Μια θέση που με λύπη μου παρατηρώ ότι υιοθετεί [δίκην ρητορικού αναρωτήματος] κι ο φίλτατος PolitisPittas στο νέο του κείμενο [που ανάρτησε στο blog του και δημοσιευτηκε στον σημερινό “Πολίτη” - link: http://politispittas.blogspot.com/2009/12/blog-post_7603.html
Ειλικρινά ΔΕΝ αντιλαμβάνομαι γιατί πρέπει να γίνει κάτι τέτοιο ... Και με τη σειρά ΜΟΥ διερωτούμαι μήπως υπερβάλουμε παίζοντας έτσι ΚΑΙ το παιχνίδι κάποιων ... Δεν μεταφέρουμε [με τέτοιες θέσεις και κινήσεις] μηνύματα ανασφάλειας, και φόβου στον κόσμο;
Πέραν τούτου όμως, θέλω να σημειώσω και την πολιτική εκμετάλλευση που κάποιοι [μέσα στην μακαβριότητα των γεγονότων] επιχείρησαν να κάνουν [για να αποκομίσουν προφανώς πολιτικά οφέλη ή να μεταφέρουν πολιτικά μηνύματα] ... Αν δεν διαβάσατε τις δήλωσεις του Λιλήκκα, λόγου χάριν, παραθέτω πιο κάτω ένα μικρό απόσπασμα, για να πάρετε μιαν ιδέα: “Ήθελαν να στείλουν ένα μήνυμα στον κυπριακό ελληνισμό, ότι εξαφάνισαν το σύμβολο που ενσάρκωνε την αντίσταση του κυπριακού ελληνισμού στα καταστροφικά σχέδια”.

Επιτέλους μπορούμε να λειτουργήσουμε σαν κράτος, σαν πολιτεία και σαν κοινωνία σ’ αυτόν τον τόπο;

***************
Προχωρώ όμως, για να καταγράψω την απέχθεια ΜΟΥ, τους προβληματισμούς ΜΟΥ τζιαι τους δκιαολισμούς ΜΟΥ για το απαίσιο, απάνθρωπο κι απίστευτο συμβάν της σύλησης του τάφου του Τάσσου Παπαδόπουλου και της κλοπής της σορού του, παραθέτοντας [και προσυπογράφοντας] το σημερινού άρθρο του Κώστα Κωνσταντίνου στον “Πολίτη” [στήλη “Κατά Βαρβάρων”, σελ. 13 – link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=916371&-V=columns]:

“Στον ανοιγμένο τάφο της λογικής...”

*Αρρωστημένο είναι το να ανοίγει κανείς έναν τάφο και να κλέβει από μέσα ένα πτώμα το οποίο, συν τοις άλλοις, πρέπει να βρίσκεται ακόμη σε κατάσταση αποσύνθεσης. Δεν υπάρχει νοήμων άνθρωπος ο οποίος να μπορεί να βρει το οποιοδήποτε ελαφρυντικό σε μια τέτοια, βδελυρή και παρανοϊκή πράξη. Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να το αναπτύξει κανείς ή να επεκταθεί.

*Θλιβερό είναι το να σπεύδουν κάποιοι, χωρίς οποιαδήποτε στοιχεία, να εκμεταλλευθούν το ζήτημα πολιτικώς και να επιχειρούν, ακόμη και μέσω μιας τέτοιας μακάβριας ιστορίας, να εξυπηρετήσουν τις όποιες εμμονές τους. Να χέουν άπλετο δηλητήριο, λέγοντας πως αυτό το πράγμα δεν... θα μπορούσε (λέει) να το έκανε Ελληνοκύπριος. Με τα ευκόλως εννοούμενα να παραλείπονται. Πόσο δε μάλλον όταν αυτοί οι κάποιοι ή μερικοί έστω από αυτούς, κατέχουν πολιτειακά αξιώματα και θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να ήταν πιο υπεύθυνοι. Πολύ πέραν του θλιβερού δε, στα όρια του καταντήματος μάλλον, ήταν η κίνηση ενός από αυτούς (ενός ο οποίος τώρα βρίσκεται στα αζήτητα της πολιτικής...) να καπηλευτεί το θέμα για να κάνει μία ακόμη απέλπιδα πολιτική παρέμβαση στην προσπάθειά του να επανέλθει.

*Αξιέπαινο από την άλλη και υπεύθυνο είναι το να είσαι ένας άνθρωπος όπως ο Βασίλης Πάλμας, να μην είσαι πια ενεργά αναμεμιγμένος στην πολιτική και να προσπερνάς την όποια σύγχυση μπορεί να σου προκαλεί αυτή η ιστορία (και είναι απολύτως λογικό και ανθρώπινο όταν το θέμα αφορά έναν άνθρωπο που θαύμαζες και αγαπούσες) και να αναδεικνύεις την πιο επικίνδυνη εκδοχή της υπόθεσης ότι, δηλαδή, οι δράστες ίσως επιχειρούν να μας γυρίσουν πίσω σε άλλες εποχές και πως πρέπει να μην επιτρέψουμε κάτι τέτοιο. Αυτό κάνει ο πολιτικός. Δεν ρίχνει λάδι στη φωτιά με τα σενάρια που παράγουν οι εμμονές του.

*Ατυχές είναι το να είσαι το περιβάλλον του ανθρώπου στον οποίο ανήκει η σορός που εκλάπη, να εκδίδεις μια ανακοίνωση στην οποία, αφενός μεν να μην ζητάς το αυτονόητο, δηλαδή την άμεση επιστροφή της σορού σε ένα καθαρά ανθρώπινο επίπεδο και, αφετέρου, να αναλώνεις ολόκληρο το κείμενό της σε πολιτικά μανιφέστα, γράφοντας και πράγματα του στυλ «όπου και αν βρίσκεται τώρα η σορός του, η φωνή του θα ακούγεται και θα διαρκεί, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς της εθνικής μας υπόθεσης». Δίδοντας έτσι και την εντύπωση πως θεωρείς δεδομένο το ότι δεν θα βρεθεί η σορός. Και προβαίνοντας παράλληλα σε πολιτικές (και μόνον) πάντοτε ερμηνείες, άνευ στοιχείων ότι, τάχα, αυτός που το έκανε στόχο είχε «να ενταφιάσει την πολιτική και να διαγράψει τις παρακαταθήκες που κατέλειπε ο Τάσσος Παπαδόπουλος». Πώς θα το πετύχαινε; Ανοίγοντας τον τάφο και κλέβοντας τη σορό ενός ανθρώπου θα διέγραφε τις παρακαταθήκες;(!)

*Παράξενο είναι το χρονικό σημείο που επέλεξαν οι δράστες. Εάν δεχθούμε, υποθετικά μιλώντας, πως επρόκειτο για άτομα που μισούσαν τον Τάσσο Παπαδόπουλο (όσο νοσηρό κι αν είναι από μόνο του το να μισείς έναν νεκρό), δεν είχαν άραγε αυτοί οι άνθρωποι την κοινή λογική να αντιληφθούν πως μια τέτοια ενέργεια την παραμονή του μνημοσύνου του εκλιπόντος το μόνο που θα μπορούσε να πετύχει θα ήταν το να το μετατρέψει σε συλλαλητήριο; Να πετύχει δηλαδή αυτό ακριβώς που οι πολιτικοί επίγονοι του Τάσσου Παπαδόπουλου ανεπιτυχώς είχαν προσπαθήσει να κάνουν τόσο στην κηδεία του, όσο και στα μνημόσυνα που ακολούθησαν, όχι γιατί τον αγαπούσαν (οι πολιτικοί σπανίως αγαπούν) αλλά διότι επιχείρησαν παντοιοτρόπως να εκμεταλλευτούν και να εξαργυρώσουν τις πολιτικές παρακαταθήκες του προς ίδιον όφελος; Είναι δυνατόν άνθρωποι οι οποίοι οργάνωσαν και εκτέλεσαν (μαεστρικά όπως όλα δείχνουν) αυτή τη (σιχαμερή έστω) επιχείρηση να ήταν τόσο χαζοί ώστε να μην σκέφτηκαν ένα τόσο απλό πράγμα;

*Πιο λογικό ίσως, αν και μιλάμε πάντοτε για υποθέσεις, ακούγεται το... αντίστροφο. Το πιο πάνω, δηλαδή, να ήταν ο στόχος. Αλλά να... διέφεραν οι δράστες. Εμείς δεν υιοθετούμε τα περί προβοκάτσιας με την έννοια ενός οργανωμένου πολιτικού σχεδίου, από άτομα εκτός του περιθωρίου πάντοτε. Μας φαίνεται τουλάχιστον αστείο το να οργάνωσαν πολιτικά πρόσωπα αυτή την απάνθρωπη ενέργεια. Εάν ισχύει αυτή η εκδοχή, το αντίθετο δηλαδή του να επρόκειτο για χαζούς (πλην... δεινούς σε επιχειρησιακό επίπεδο) «εχθρούς» του εκλιπόντος, τότε μάλλον θα πρόκειται για το έργο κάποιων οι οποίοι πίστευαν ότι με αυτή τους την πράξη θα μετέτρεπαν τον νεκρό σε ένα είδος cult φιγούρας, ένα αντικείμενο λατρείας. Για αυτό και το έκαναν την παραμονή του μνημοσύνου του. Κι αυτή η εκδοχή, υποθετική πάντοτε, ίσως να ενισχύεται και από το γεγονός ότι επέδειξαν έναν ακατανόητο «σεβασμό» προς τον υπόλοιπο τάφο. Αφαιρώντας απλώς τη σορό με πάσα επιμέλεια, χωρίς να καταστρέψουν οτιδήποτε άλλο, όπως θα έκανε λογικά κάποιος ο οποίος θα ήθελε να βεβηλώσει το χώρο από μίσος προς τον μακαρίτη.

*Το βέβαιο είναι πως μέχρι να υπάρξει κάποια απόδειξη για την ταυτότητα των δραστών και να διαλυθεί το σκοτάδι στο οποίο κινούνται ακόμη οι αστυνομικές έρευνες, αυτό που προέχει είναι αυτό που δυστυχώς δεν ειπώθηκε από κανένα «επώνυμο» χείλος χθες: Η ευχή η Αστυνομία να μπορέσει να εντοπίσει το συντομότερο τη σορό και να την επιστρέψει για να αναπαυθεί οριστικά ΕΝΑΣ ΝΕΚΡΟΣ. Όποιες και εάν ήταν οι ενστάσεις του οιουδήποτε από εμάς για τον πολιτικό Τάσσο Παπαδόπουλο, όποιες και εάν είναι, ακόμη και σήμερα, οι ενστάσεις μας για την πολιτική που ακολούθησε, δεν γίνεται να μην αντιλαμβανόμαστε το αυτονόητο: Μιλάμε για έναν νεκρό πια άνθρωπο. Η σορός του οποίου επιβάλλεται να βρεθεί αμέσως και να ενταφιαστεί ξανά. Για λόγους στοιχειώδους πολιτισμού και όχι μόνο, λόγους τους οποίους, εάν τους ξεχάσαμε, καλό θα είναι να τους ξαναθυμηθούμε. Εκπληκτικό δεν είναι ότι κανείς τους δεν ασχολήθηκε μ΄ αυτό;”


Περαιτέρω σχόλια Ιστολόγου: ΟΥΔΕΝΑ!!!

Για το copy-paste
Anef_Oriwn
Σάββατο 12/12/2009 [τ’ αγίου Σπυριδώνου σήμερα – Μεγάλ’ η χάρη ΤΟΥ, πέρκι βοηθήσει να βρεθεί τζιαι το χαμένον λείψανον!]

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Ανάρτηση 74/2009 [έκτακτη, πολιτική, αντιευρωπαϊκή και κλαψιάρικη] – Όταν ο Κωστάκης Αντωνίου [της “Σημερινής”] ανακάλυψεν την ταshινόπιτταν ...


Τα πρωινά όταν σταματάω στο περίπτερο [της γειτονιάς] για εφημερίδες [παίρνω 1-2], τες πλείστες φορές [όταν δεν βιάζομαι] ρίχνω και μερικές γρήγορες ματιές σ’ όλες τες [κυπριακές] εφημερίδες [πλην της “Μάχης” – δεν μου προκαλεί καθόλου το ενδιαφέρον] ...
Στέκομαι όμως λίγο περισσότερο στην “Σημερινή”, γιατί έχει μερικούς πολύ χαρισματικούς αρθρογράφους [όπως ο Σάββας Ιακωβίδης, ο Λάζαρος Μαύρος, ο Μάριος Δημητρίου, ο Κωστάκης Αντωνίου], οι οποίοι κυριολεκτικά δίνουν τα ρέστα τους όταν είναι να υπερασπίσουν τα εθνικά ιδεώδη ή να ξιφουλκήσουν επί παντός επιστητού που έχει σχέση με την Αριστερά γενικότερα και το ΑΚΕΛ και τον Πρόεδρο Χριστόφια ειδικότερα.

Τις προάλλες [την Τετάρτη 2 του Δεκέμβρη] έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο του ["Παρατηρητή" Κωστάκη Αντωνίου [στη καθημερινή του στήλη “Στίγμα”], που κυριολεκτικά με κατέπληξε ... Στάθηκα εκεί άφωνος και αποσβολωμένος και διάβαζα το άρθρο, διερωτούμενος αν όντως το είχε γράψει ο ίδιος ο συμπαθέστατος Κωστάκης Αντωνίου, ή κάποιος δογματικός κι ευρω-σκεπτικιστής Αριστερός σαν και του λόγου μου ... Δεν μπορεί κάποια ίντριγκα θα είχε εξυφανθεί ή κάποιος Ακελικός (κωλο)δάκτυλος θα είχε παρεισφρήσει εκεί στην εφημερίδα ...
[Ένα σχετικό με τη Ευρωπαϊκή Ένωση άρθρο με τους σκεπτικισμούς και τους προβληματισμούς και τις ενστάσεις μου είχα αναρτήσει κι ΕΓΩ – εδώ στο Blog μου στην 10η ανάρτηση του 2008 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/06/10.html

Και για να μην ΣΑΣ κρατώ [περισσότερο] σε αγωνία, θα παραθέσω πάραυτα [και αμέσως πιο κάτω] το [απομυθοποιητικό για την Ευρωπαϊκή Ένωση] άρθρο του Κωστάκη Αντωνίου [οι επιχρωματώσεις στο κείμενο είναι δικές μου]:

Ευρωπαϊκή Ένωση εμπόρων λαών
[του Κωστάκη Αντωνίου – “Σημερινή” 02/12/2009, στήλη “Στίγμα”, link:
http://www.sigmalive.com/simerini/columns/stigma/216802 ]

“Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχθηκε, τελικώς, Λέσχη συμφερόντων, όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και οι συμβιβασμοί καταπνίγουν αρχές και δίκαιο. Τα κυπριακά κόμματα, πλην του ΑΚΕΛ, τα οποία παραπλανούσαν το λαό και παρουσίαζαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν καταλύτη στη λύση του Κυπριακού και σαν μια Ένωση που διαπνέεται και λειτουργεί στη βάση αρχών, που την εξωράιζαν και την ωραιοποιούσαν σαν μια δημοκρατική οικογένεια, η οποία δεν διαφέρει και πολύ από την Πολιτεία του Πλάτωνα, πρέπει, αν έχουν πολιτικό θάρρος, να βγουν και να ζητήσουν συγγνώμη από τον κυπριακό λαό, για τη βάναυση παραπλάνηση που επιχείρησαν σε βάρος του.
Οι λεγόμενοι ευρωλάτρες πρέπει να δουν, έστω και αργά, την πραγματικότητα. Και πριν κατηγορήσουν τον ΑΚΕΛ, για ευρωσκεπτικισμό, ας προσπαθήσουν να κάμουν την αυτοκριτική τους για τον αθεράπευτο ρομαντισμό με τον οποίο αντιμετώπισαν την Ε.Ε.
Ανεξαρτήτως των τραγικών σφαλμάτων των δικών μας ηγεσιών, δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό κανενός λογικού ανθρώπου πώς είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή Ένωση, των δήθεν αρχών, να ανοίγει τις πόρτες της σε ένα νεοθωμανικό επιδρομικό κράτος, το οποίο κατέχει εδώ και 35 χρόνια έδαφος άλλου κράτους-μέλους της και βαρύνεται με τεράστια εγκλήματα εις βάρος ενός λαού, που ανήκει στην ευρωπαϊκή οικογένεια. Δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό κανενός ανθρώπου, ακόμη και του μεγαλύτερου ευρωλάτρη, πώς είναι δυνατόν μια χώρα, η οποία απειλεί και εποφθαλμιά εδάφη και θάλασσες, μιας άλλης χώρας-μέλους της Ε.Ε. της Ελλάδας, να γίνεται δεκτή ως υποψήφιο μέλος προς ένταξη. Πώς είναι δυνατόν ολόκληρες δεσμεύσεις της Τουρκίας προς την Ε.Ε. και την Κυπριακή Δημοκρατία - κράτος μέλος της Ε.Ε., να μην υλοποιούνται και η δήθεν προσηλωμένη σε αρχές και δεσμεύσεις Ευρωπαϊκή Ένωση να προσπαθεί να υπερφαλαγγίσει αυτή την παραβίαση των κανονισμών της και να εντάξει την Τουρκία.
Μας λέγουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ο χώρος των συμβιβασμών και όλα τα προβλήματα επιλύονται στη βάση ακριβώς των αμοιβαίων συμβιβασμών. Οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι και ωφέλιμοι, όταν δεν παραβιάζουν αρχές. Όταν όμως αυτοί οι συμβιβασμοί παραβιάζουν το δίκαιο, τις αρχές και την ηθική, τότε είναι ανήθικοι. Πολύ περισσότερο, όταν ούτε καν συμβιβασμό επιχειρούν οι μεγάλοι της Ευρώπης, στο θέμα των δικαίων της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επιχειρούν ανήθικο και απαράδεκτο εκβιασμό, προκειμένου ένα μικρό και αδύναμο κράτος να υποκύψει στις θελήσεις ενός άλλου, που δεν είναι καν μέλος της Ε.Ε., να υποκύψει στα πολιτικά, οικονομικά και άλλα ανομολόγητα συμφέροντα των Ευρωπαίων και των Αμερικανών.
Ευρώπη θέλαμε; Ας «χορτάσουμε» ευρωπαϊκή αδικία...”


Σχόλια Ιστολόγου:

1. Όπως δήλωσα και στον τίτλο της ανάρτησης μου, ο Κωστάκης Αντωνίου φαίνεται ότι όλως αιφνιδίως τζι’ άξιππα, [εκεί που ανακατώνετουν με τα πίτερα και τα αλεύρια], ανακάλυψεν την ταshινόπιτταν, δηλ. ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί πεδίο συγκρούσεων και εξυπηρέτησης ιδιοτελών συμφερόντων. Εξ ου και το ότι κλαυθμηρίζει για την κατάσταση στα εσωτερικά δώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης [σαν μωρή παρθένα που την ξεγέλασαν - πιθανόν με ψεύτικες υποσχέσεις για ανθόσπαρτο έγγαμο βίο] ... Όταν τελικά αντελήφθη τι πραγματικά κυριαρχεί στην πολιτική ζωή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, την «δήθεν προσηλωμένη σε αρχές και δεσμεύσεις» [Ένωση], του ‘ρθε ταμπλάς . Ακόμα λίγο και θα αναφωνούσε το πάλαι ποτέ ΑΚΕΛικό σύνθημα “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ”!!!
Όταν για χρόνια η πλειοψηφία των Αριστερών γράφαμε τζιαι λαλούσαμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση λίγο πολύ αυτά που λεει κι ο Κωστάκης Αντωνίου στο άρθρο του, κατηγορούμασταν [ή και χλευαζόμασταν] ως δογματικοί, ξεροκέφαλοι οπισθοδρομικοί, ευρωσκεπτικιστές, αντιευρωπαϊστές και αλλά τινά ... Άραγε ο συμπαθής Κωστάκης άρχισε να αριστερίζει ή μήπως στραβά αρμενίζει – εκτός κι αν εν στραβός ο γιαλός. Ή μόλις τώρα ανακάλυψε τι εστί ταshινόπιττα, sorry Ευρωπαϊκή Ένωση, ήθελα να πω...

2. Άραγε οι ΕΥΡΟΚΟ-κοι ηγέτες, Συλλούρης και Κουτσού [παρεμπιπτόντως, περαστικά του ανθρώπου], κι άλλοι ευρωλάγνοι, οι οποίοι αναλώνονται σε αοριστολογίες για “Ευρωπαϊκή λύση” και λοιπά κουραφέξαλα, τι έχουν να πουν για τες ανακαλύψεις και τα πορίσματα του κου Κωστάκη;

3. Φυσικά [κι εξ όσων αντιλαμβάνομαι], ο κος Κωστάκης εξανίσταται και δυσανασχετεί για τη στάση της “Ευρωπαϊκής Ένωσης εμπόρων λαών”, την οποία κατηγορεί ότι “ανοίγει τις πόρτες της σε ένα νεοθωμανικό επιδρομικό κράτος”“εν της παπαδκιάς τα ξύλα”, δαμέ φαίνεται ... Διερωτούμαι όμως αν έπραξε το ίδιο όταν,
i. οι Ευρωπαίοι ηγέτες [της παsh δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης] ανέχονταν τους βομβαρδισμούς [από τους Αμερικανούς] της Γιουγκοσλαβίας,
ii. ή συμμετείχαν με στρατιωτικές δυνάμεις των χωρών τους και στις εισβολές στο Αφγανιστάν και το Ιράκ
iii. ή επιμέριζαν εξ ίσου ευθύνες σε Ισραηλινούς και Παλαιστίνιους για την περσινή [τέτοια εποχή έγινε] εισβολή του ισραηλινού στρατού στη Λωρίδα της Γάζας [σχετικά έγραψα στην τελευταία περσινή μου ανάρτηση με αρ. 53 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/12/53-gaza-camp.html].

Τον έπιασε σύγκρυο φαίνεται ένεκα της επικείμενης αξιολόγησης της πορείας της Τουρκίας [αναφορικά με την αίτηση της ένταξη ς κάποτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση] και για το ότι η “Ευρωπαϊκή Ένωση εμπόρων λαών” θα εξετάσει το θέμα με καθαρά συμφεροντολογικά [οικονομικά, πολιτικά και στρατιωτικά κριτήρια]... Δυστυχώς, κε Κωστάκη διαχρονικά έτσι λειτουργεί ο Καπιταλισμός!

Anef_Oriwn
4&7/12/2009


***************
Υστερόγραφον [για το “Κείμενο Συμπερασμάτων” των ΥΠΕΞ] – 9/12/2009:

Το πιο πάνω κείμενο ετοιμάστηκε πριν μερικές μέρες [φαίνονται και οι ημερομηνίες στο τέλος]. Στο μεταξύ όμως μας προέκυψε [χτες στις Βρυξέλες] και το [περιβόητο] “Κείμενο Συμπερασμάτων”, που υιοθέτησαν οι Υπουργοί Εξωτερικών των χωρών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο της συζήτησης για τη διεύρυνση της Κοινότητας [το οποίο θα παρουσιαστεί στην μεθαυριανή Σύνοδο Κορυφής των “27”] ...


Δεν ξέρω τι απόψεις έχει [και θα μας παρουσιάσει] ο Κωστ. Αντωνίου για το εν λόγω “ευρωπαϊκό” κείμενο [θα παρακολουθώ τη στήλη του για να δω τι θα γράψει], αλλά προσωπικά ΔΕΝ περίμενα κάτι καλύτερο από ένα οργανισμό, όπου ο καθένας κοιτάζει πως θα βολέψει πρώτα τα δικά του τα συμφέροντα και με τους εγγλέζους και τους σουηδούς [τώρα γιατί αυτοί οι τελευταίοι μας έχουν τόσο άχτιν δεν κατάλαβα], να προσπαθούν να ικανοποιήσουν την Τουρκία. Ειλικρινά χειρότερα περίμενα τα πράματα και τούτο ίσως να οφείλεται στο ότι διαχρονικά με διακατέχει μια αθεράπευτη [δογματική] ευρω-σκεπτικιστική “πάθηση” ... Όμως παίζεται και η πιθανότητα να έχω επηρεαστεί κι από τα γραπτά του κου Κωστ. Αντωνίου!
Πάντως το όλο σκηνικό [και στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο] μέχρι να συμφωνηθεί το τελικό κείμενο [των ΥΠΕΞ] δικαίωσε τον κον Αντωνίου. Αρένα προώθησης [ιδιοτελών] πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων η Ευρωπαϊκή Ένωση ΜΑΣ, άρα κάνει μακράν της τήρησης των οποιωνδήποτε αρχών. Κάποιοι μάλιστα ήταν απροκάλυπτα εχθρικοί απέναντι της Κύπρου– εβκάλαν τζιαι τες μάσκες! Τζιείνου του Miliband [έτσι τον λαλούν;] εν του παράτζιειλεν ο Brown ότι ο Μάρκος Κυπριανού εν ο ΥΠΕΞ του φίλου του, του Δημήτρη;


Οι 25 ευρωπαίοι εταίροι της Κύπρου [πλην της Ελλάδας], άλλοι για ιδιοτελείς λόγους και άλλοι γιατί γνωρίζουν τη φύση του Κυπριακού και έχουν άποψη διιστάμενη με μας, δεν συμφώνησαν με λήψη δραστικών μέτρων κατά της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας. Πολύ περισσότερο δεν συμφώνησαν με απόψεις που ακούστηκαν στη Λευκωσία από κάποιους πολιτικούς αρχηγούς “περί παγώματος της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας έως ότου συνετισθεί στο Κυπριακό”.

Στην Κύπρο κάποιοι είναι ευχαριστημένοι [Κυβέρνηση κι ΑΚΕΛ – κούνια που σας κούναγε], άλλοι βλέπουν θετικά κι αρνητικά [ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ κρατούν δκυό shοινιά], άλλοι [οι συνήθεις ύποπτοι, ΕΥΡΟΚΟ-κοι και Οικολόγοι] είναι απογοητευμένοι [από την τακτική της Κυβέρνησης κι όχι από τα φιλαράκια τους, τους ευρωπαίους] και τα βλέπουν μαύρα κι άραχνα [δεν ανακάλυψαν ακόμα την ταshινόπιτταν αυτοί], ενώ οι του “Συναγερμού” κλαυθμηρίζουν γιατί η Κυβέρνηση δεν ζήτησε εξάμηνη αναβολή ... Ο καθένας με τον πόνο του τζι’ ο Λευτεράκης με τις μονομανίες του!

Προσωπικά και παρ’ όλο που ΔΕΝ έχω απολύτως ΚΑΜΙΑ εκτίμηση για την Ευρωπαϊκή Ένωση και ούτε και πιστεύω ότι οι συνομιλίες Χριστόφια - Ταλάτ θα έχουν αποτέλεσμα, πιστεύω ότι υπό τις περιστάσεις ορθώς η Κυπριακή Δημοκρατία δεν εξώθησε τα πράγματα στα άκρα.
Στόχος μας πάντοτε είναι η λύση του Κυπριακού, μια λύση που δυστυχώς δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τη συγκατάθεση της Τουρκίας και το όποιο βέτο από μέρους μας θα αφαιρούσε και τα όποια κίνητρα [για την Τουρκία] για να επιδιώξει λύση του κυπριακού.
Σε περίπτωση που η Τουρκία δεν επιτρέψει να τελεσφορήσουν οι διαπραγματεύσεις έχουμε όλο το περιθώριο στη διάθεσή μας τους επόμενους μήνες να μην επιτρέψουμε το άνοιγμα κανενός κεφαλαίου.


Ευσεβοποθισμοί κι όνειρα χειμερινής νυχτός!!!

Anef_
Τετάρτη 9/12/2009


***************
Υστερόγραφον No. 2 – 10/12/2009:

Απλώς για ενημερωτικούς λόγους να αναφέρω ότι ο κος Κ.Α. σε νέο σημερινό άρθρο [link: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/stigma/219444] επικεντρώνει τα πυρά της κριτικής του όχι κατα των «εμπόρων των λαών» [δική του η έκφραση] ή έστω κατα των εγγλέζων και των σουηδών [που ήταν τόσο εχθρικοί μαζί ΜΑΣ], αλλά κατα του Προέδρου Χριστόφια γιατί έλεγε ότι “... δεν θα αφήσει την Τουρκία να φύγει αλώβητη από την αξιολόγηση του Δεκεμβρίου και ότι θα αγωνιστεί, αν χρειαστεί και μόνος, για να «λαβωθεί» η Άγκυρα …”.
Πέραν του ότι είναι άκρως υποκειμενικό [και σχετικό] τι εννοεί ή πως ερμηνεύει ο καθένας μας την “λαβωματιά” και το μέγεθος ή το βάθος της, μήπως αυτά που έλεγε τις προάλλες έπαψαν να ισχύουν; Πως τέλος πάντων θα “λαβώναμε” την Τουρκία με τα δεδομένα που μας αράδιασε στο πρώτο του άρθρο – δηλ. “μέσα στον λάκκο των λεόντων”;

Anef_Oriwn
Πέμπτη 10/12/2009 - 11:20 μ.μ.


Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Ανάρτηση 73/2009 [διεθνοπολιτική, φρικτή κι απάνθρωπη, αλλά και ιστορική] – Εκλογές, δημοψηφίσματα, λιθοβολισμοί και ψηφίδες αιματηρές από την Ιστορία

{Σήμερα αποφασίσαμε να ξεφύγουμε έστω και για λίγο από τα του σπιτιού μας [δηλ. τα της Κύπρου] το χαβά, για ν’ ασχοληθούμε ακροθιγώς μεν αλλά επί της ουσίας δε] αλλά και ενημερωτικά με μερικά γεγονότα και συμβάντα από αλλά μέρη και γειτονιές του κόσμου ετούτου – πολιτικά κυρίως, αλλά και ιστορικά [δύο αιματηρές επετείους] όπως και μ’ ένα γεγονός που μου ανάγειρε τα στομάχια και μ’ έκανε άνω κάτω: τον λιθοβολισμό μέχρι θανάτου μιας νέας γυναίκας στην Σομαλία...
Δυστυχώς συμβαίνουν και τέτοια στον πλανήτη Γη – σ’ αυτόν τον ντουνιά τον αγγελικά και θεϊκά πλασμένο. Μόνο αν ξεφύγουμε από τον μικρόκοσμο μας [και ξεπεράσουμε το σύνδρομο μας ότι η Κύπρος είναι ο ομφαλός της Γης] θα μπορέσουμε να τα αξιολογήσουμε και να δούμε στις πραγματικές του διαστάσεις το μέγεθος της οπισθοδρόμησης [οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, πνευματικής] που υπάρχει στον κόσμο και μάλιστα λίγο πιο κάτω ...}

***************
Πάμε λοιπόν:

1. Το Δημοψήφισμα για τους μιναρέδες στην Ελβετία:

Την περασμένη Κυριακή 29 του Νοέμβρη έγινε στην Ελβετία [χώρα υποτίθεται ουδέτερη και ανεκτική στην διαφορετικότητα] δημοψήφισμα για να αποφανθεί ο κόσμος, [δηλ. οι Ελβετοί] και να εγκρίνει ή όχι την ανέγερση ιερών χώρων για τους μουσουλμάνους, κυρίως τούρκους [δηλ. τζαμιών και μιναρέδων] ... Τελικά όμως [κι ως ανακοινώθηκε] το 57% των Ευρωπαίων Ελβετών ψηφίσαν ΚΑΤΑ της ανέγερσης τέτοιων χώρων ...
Ως φαίνεται δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση η ανάπτυξη και διαμόρφωση κουλτούρας αποδοχής ή έστω ανοχής της διαφορετικότητας [ότι και να ‘ναι αυτή], σ’ ένα περιβάλλον [τόπο] που το(ν) θεωρούμε ΔΙΚΟ ΜΑΣ και που λίγο - πολύ αφομοιώσαμε [ή εγκληματιστήκαμε με) τον λειτουργεί [τον θεωρουμε πλεον ΔΙΚΟ ΜΑΣ και δνε ΤΟΝ αμφισβητουμε] ...

Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα ακούγαμε σίγουρα τις απόψεις του Ελβετού” φίλου και συν-blogger Aceras για το θέμα [αν περάσει απ’ εδώ και έχει χρόνο να μας διαβάσει και να μας σχολιάσει] ...
Να σημειώσω ότι στις δύο τελευταίες αναρτήσεις του στο Blog του [links: http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2009/12/blog-post.html και http://acerasanthropophorum.blogspot.com/2009/12/blog-post_04.html] ασχολήθηκε μ’ ένα άλλο (παρα)θρησκευτικό θέμα – τους σταυρούς και την ποικιλία τους [μεταφορικά ίσως και με το φορτίο που σηκώνει ο καθένας μας κουβαλώντας το δικό του σταυρό]. Λέτε αλλού να το παει ή κάτι άλλο να θέλει να πει ο ...ποιητής;

Ενδιαφέρουσες πάντως απόψεις για το θέμα [και κατα της ανέγερσης μιναρέδων] εκφράζει και καταθέτει κι ο Σενέρ Λεβέντ στο χτεσινό του άρθρο στον “Πολίτη” [link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=913319&-V=columns]
Στο άρθρο του, ο τουρκοκύπριος δημοσιογράφος βασικά επικρίνει τις αρνητικές αντιδράσεις τούρκων κυβερνητικών αξιωματούχων [του Νταβούτογλου, του Μπαγίς, του Ερντογάν] για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ...


Λέει όμως και τα εξής πολύ ενδιαφέροντα [που εγείρουν και συζητήσεις]:
“Αν ήμουν στην Ελβετία θα αντιτασσόμουν και εγώ στην ανέγερση μιναρέδων. Αλλά αν μου έλεγαν να γκρεμίσουμε τους μιναρέδες στην Κωνσταντινούπολη ή το Κάιρο, θα αντιτασσόμουν και σε αυτό. Κάθε πόλη έχει το δικό της πνεύμα. Όπως το πνεύμα του ανθρώπου [...] Δεν μπορείτε να φτιάξετε μιναρέδες στην Αγία Πετρούπολη που δεν δέχτηκε ποτέ να εισχωρήσει μέσα στην πόλη της το σύγχρονο στοιχείο και δεν πείραξε καθόλου τον ιστορικό της διάκοσμο. Ούτε και στη Μόσχα μπορείτε να φτιάξετε μιναρέδες. Δεν ξέρω αν το γνωρίζετε, αλλά στη Μόσχα γκρέμισαν όλα εκείνα τα κτήρια από γυαλί και μπετόν, που είχαν μετατρέψει σε παλιάτσο το πνεύμα της αρχαίας δομής της πόλης. Τα γκρέμισαν παρά το γεγονός ότι στέκονταν ακόμη γερά στο κέντρο της πόλης. Τα ισοπέδωσαν όλα. Για να καθαρίσουν το πνεύμα της πόλης από τους λεκέδες. Μήπως μπορείτε να κτίσετε μιναρέδες στη Βενετία; Δεν μπορείτε. Δεν είναι θέμα μουσουλμανισμού και χριστιανισμού αυτό. Πώς μπορεί να εγκρίνει ένας νοήμων άνθρωπος την προσβολή και το βιασμό τού πνεύματος μιας πόλης έχοντας τη θρησκεία ως ασπίδα;”

Αλλά, αγαπητέ Σύντροφε Σενέρ Λεβέντ, το ζήτημα ΔΕΝ είναι [κατα την ταπεινή μου γνώμη] ΜΟΝΟ, αρχιτεκτονικό, χωροταξικό, πολιτιστικό ή περιβαλλοντολογικό [ή να έχει να κάνει με κάποιο «πνεύμα»]. Και σίγουρα οι τούρκοι ηγέτες [με τις επικρίσεις του για το αρνητικό αποτέλεσμα και τις κατηγορίες τους για τους Ελβετούς] μιλούν και λειτουργούν και υποκριτικά και μονόπλευρα και διπλοπρόσωπα ... Όμως υποθέτω, ότι ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ είπε ότι θα πανε [οι μουσουλμάνοι] να κτίσουν ένα μιναρέ σ’ ένα ιστορικό κέντρο μιας πόλης, ή σε μια ιστορική και παραδοσιακή [διατηρητέα] πόλη, γειτονιά ή περιοχή, που θα της αλλοιώσει το δομημένο ή/και το φυσικό περιβάλλον ... Αναλόγως κάποιοι (ελληνο)κύπριοι ΔΕΝ αντιδρούμε [αρνητικά] στην περίπτωση ανέγερσης ελληνορθόδοξων ναών [εκκλησιών] στην παλιά Λευκωσία ή στον Δημόσιο Κήπο Πάφου;

***************
2. Εκλογές στην Λατινική* Αμερική:
[*σημ.: Πολύς κόσμος - κάτοικοι της “Λατινικής” Αμερικής - ΔΕΝ αποδέχεται αυτόν τον όρο γιατί τον θεωρεί αποικιοκρατικό ... Γι’ αυτό και προτιμά τον όρο Νότια Αμερική].

i. Ουρουγουάη:

Ένας πρώην αντάρτης του ενόπλου κινήματος των “Τουπαμάρος”, ο * Χοσέ «Πέπε» Μουχίκα κατόρθωσε να κερδίσει τον αντίπαλό του Λουίς Αλμπέρτο Λακάγιε, υποψήφιο του κόμματος των Μπλάνκος και να εκλεγεί [την περασμένη Κυριακή] πρόεδρος της Ουρουγουάης με ποσοστό 53% των ψήφων. Ο Χοσέ Μουχίκα, υποψήφιος του κυβερνώντος συνασπισμού της Αριστεράς “Frente Αmplio” (“Ευρύ Μέτωπο”), ο οποίος είχε κερδίσει και στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών τον προηγούμενο μήνα, θα διαδεχθεί τον Ταμπαρέ Βάσκες, τον πρώτο αριστερό και εξαιρετικά δημοφιλή πρόεδρο της χώρας, ο οποίος δεν είχε το δικαίωμα να είναι ξανά υποψήφιος. Παρ΄ όλο που ο 74χρονος νέος πρόεδρος υπήρξε ιδρυτικό μέλος των ανταρτών πόλης “Τουπαμάρος” που έδρασαν κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970 και φυλακίστηκε σχεδόν επί 15 χρόνια για την επαναστατική του δράση, δηλώνει ότι θα συνεχίσει τη μεταρρυθμιστική πολιτική τού απερχόμενου προέδρου …
Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ουρουγουάη, το 1973, ο Μουχίκα, ο οποίος βρισκόταν ήδη έναν χρόνο στη φυλακή κατηγορούμενος για τη δολοφονία ενός αστυνομικού, βασανίστηκε και εκτός από την απομόνωση πέρασε δύο χρόνια στον πάτο ενός πηγαδιού. Όπως έχει αποκαλύψει, ενόσω ήταν στη φυλακή συνειδητοποίησε ότι η ένοπλη επανάσταση δεν μπορεί να επιφέρει κοινωνικές αλλαγές διαρκείας. Αποφυλακίστηκε μόλις το 1985, όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία και δόθηκε αμνηστία στους πολιτικούς κρατούμενους. Έκτοτε εργάστηκε συστηματικά για να μετατρέψει τους “Τουπαμάρος” στο νόμιμο πολιτικό κίνημα που δίνει ώθηση στο Ευρύ Μέτωπο. Υπήρξε επί χρόνια γερουσιαστής και το 2005 διορίστηκε υπουργός Γεωργίας.
[*σημ.: Το επαναστατικό απελευθερωτικό κίνημα των “Τουπαμάρος”, [που πήρε το όνομα του από τον Τουπάκ Αμάρου, που ήταν Περουβιανός εθνικός επαναστάτης, ηγέτης του μεγάλου ξεσηκωμού των αυτοχθόνων Ίνκας κατα το έτος 1780 ενάντια στις Ισπανούς κατακτητές], δημιουργήθηκε και ανδρώθηκε το 1962 μέσα στους κόλπους του Ουρουγουανού συνδικαλιστικού κινήματος και των κομμάτων της αριστεράς. Αργότερα αποσχίστηκε από αυτή γιατί πίστευε πως η κατάκτηση της εξουσίας με ειρηνικά μέσα είναι αδύνατη και πως ο ένοπλος και μαζικός αγώνας είναι ο μόνος τρόπος ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης. Οι “Τουπαμάρος” θεωρούσαν πως το αντάρτικο ως στρατηγικό πολιτικό εργαλείο μέσω της ένοπλης πάλης θα κέρδιζε τις μάζες , θα τις πολιτικοποιούσε και θα τις κινητοποιούσε ανατρέποντας το άνισο ισοζύγιο δυνάμεων ανάμεσα στις επαναστατικές δυνάμεις και τις δυνάμεις που εκπροσωπούσε η πολιτικοοικονομική ολιγαρχία].

Περισσότερα [για τους “Τουπαμάρος”] μπορείτε να διαβάσετε και να μάθετε πατώντας εδώ στο link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=257&-V=fakeloiarticles και ακόμα πιο πολλά από το βιβλίο “Τουπαμάρος - Ημερολόγιο φυλακής”, των Νιάτο Ουιδόμπρο και Μαουρίσιο Ροσενκέφ, εκδόσεις “Κουκίδα” [και μετάφραση Δημήτρη Κουφοντίνα – μην τρομάζετε, βιβλίο είναι] ...

ii. Ονδούρα:
Εκλογές όμως έγιναν την περασμένη Κυριακή και σε μια άλλη “λατινοαμερικάνική” χώρα, την Ονδούρα [που βρίσκεται στην Κεντρική Αμερική] ... Οι εκλογές όμως αυτές χαρακτηρίστηκαν [από το “Μέτωπο ενάντια στο πραξικόπημα” που κάλεσε τον κόσμο σε αποχή] ως “εκλογές βίας και νοθείας”, το ποσοστό αποχής λέγεται ότι κυμάνθηκε γύρω στο 65% με 70% ...

Το Μέτωπο ενάντια στο Πραξικόπημα [που συστάθηκε μετά την ανατροπή του Προεδρου Μανουέλ Σαλάγια τον περασμένο Ιούνιο] όσο και ο ανατραπεις πρόεδρος, τονίζουν ότι οι εκλογές είναι άκυρες και ότι δεν ισχύει η παράνομη εκλογή του υποψηφίου της δεξιάς αντιπολίτευσης, Πορφίριο Λόμπο. [Να σημειωσω ότι από τον περασμένο Ιούνιο συνεχίζονται μαζικές διαδηλώσεις στην Ονδούρα υπέρ του Σελάγια, ενώ ο ίδιος προσπάθησε να επιστρέψει στην χώρα και να αναλάβει τα καθήκοντα του αλλά χωρίς επιτυχία] ...


Οι ΗΠΑ [και κάποιες φιλο-αμερικανικές κυβερνήσεις [ όπως το Ισραήλ, η Κολομβία, η Κόστα Ρίκα, η Πολωνία, η Τσεχία] ]αναγνώρισαν τη διαδικασία, αψηφώντας τις καταγγελίες οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και τις κυβερνήσεις των περισσότερων χωρών της Λατινικής Αμερικής [κυρίως οι αριστερές κι αριστερίζουσες κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής – Βενεζουέλα, Βολιβία, Βραζιλία, Κούβα, Εκουατόρ, Ελ Σαλβαντόρ] που τις θεωρούν ως μη γενόμενες. Οι εν λόγω χώρες υπογραμμίζουν ότι πίσω από το πραξικόπημα βρίσκονται οι ΗΠΑ που στηρίζουν έμμεσα τη ντόπια ολιγαρχία ενάντια στις προοδευτικές αλλαγές που συντελούνται στην περιοχή. Η Ουάσινγκτον υιοθετώντας μια προσεκτική στάση ανέφερε παράλληλα ότι οι εκλογές-παρωδία ήταν «μόνο ένα βήμα» στις προσπάθειες για την «αποκατάσταση της δημοκρατίας» στη χώρα! Το ερώτημα για τους περισσότερους αναλυτές είναι τι θα συμβεί μετά τον Ιανουάριο, όταν θα αναλάβει παράνομα καθήκοντα ο Λόμπο - εάν δηλαδή θα συνεχιστεί ή θα αρθεί ο οικονομικός αποκλεισμός που επιβλήθηκε μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα.

Τελικά η χώρα κατέληξε σήμερα να έχει τρεις Προέδρους – τον ανατραπέντα Σελάγια, τον υπηρεσιακό των πραξικοπηματιών, Πρόεδρο του Κογκρέσου Ρομπέρτο Μισελέτι και τον νεοεκλεγέντα στις εκλογές παρωδία Λόμπο ...

Α, ρε έρμη Αμερική του Νότου, τι έχεις να τραβήξεις ακόμα [από την Αμερική του Βορρά]!

Σημ.: Για το πραξικόπημα στην Ονδούρα αναφέρθηκα [ακροθιγώς, αλλά με την προοπτική να επανέλθω] και στην ανάρτηση μου με αρ. 34/2009 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/07/342009-howard-zinn-all-dogs-one.html], ενώ για τις εκλογές στο [γειτονικό με την Ονδούρα], Ελ Σαλβαντόρ και την εκεί νίκη του Αριστερού υποψήφιου [του Μέτωπου “Φαραμπούντο Μαρτί”], μίλησα στην ανάρτηση μου με αρ. 8/2009 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/03/82009.html].

***************
3. Λιθοβολισμός γυναίκας μέχρι θανάτου στην Σομαλία:

Διαβάζω από την τελευταία σελίδα της ελληνικής εφημερίδας “Ελευθεροτυπία” [με ένα συνεχές σφίξιμο στο στομάχι και με μια τάση για αδιαθεσία]:

“Άγριος κόσμος...”
(του Χρήστου Μιχαηλίδη, από την στήλη “Το αναγνωστικό της τελευταίας σελίδας”, σελ.64 – link: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=23/11/2009&s=to-anagnwstiko-ths-teleytaias-selidas]:
[Οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου] ...


“ΣΤΗ ΣΟΜΑΛΙΑ, στη μικρή πόλη Ουατζίντ, περίπου 400 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της πρωτεύουσας Μογκαντίσου, μία νεαρή γυναίκα, 20 μόλις ετών, λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου από ομάδα φανατικών ισλαμιστών, επειδή διατηρούσε εξωσυζυγικές σχέσεις με 29χρονο άνδρα.
Η 20χρονη κοπέλα ήταν χωρισμένη, αλλά το έγκλημά της, κατά τον ισλαμικό νόμο Σαρία, ήταν ότι, όπως είπε και ο δικαστής που την καταδίκασε σε θάνατο, «αμάρτησε με άνδρα χωρίς να είναι παντρεμένη μαζί του».
Η ΘΑΝΑΤΙΚΗ της ποινή εκτελέστηκε την περασμένη Τρίτη με τον πλέον φρικαλέο τρόπο και μάλιστα, ενώπιον πλήθους περίπου 200 ατόμων που, ακόμα και όταν ξεψυχούσε η κοπέλα, την αποδοκίμαζαν και την έβριζαν. Όπως δήλωσαν στο BBC World αυτόπτες μάρτυρες, τη μετέφεραν σε ανοιχτό χώρο, στο κέντρο της πόλης, όπου αφού άνοιξαν έναν λάκκο και την έθαψαν εκεί ως τη μέση, άρχισαν να τη λιθοβολούν με μανία. Ο άνδρας με τον οποίο είχε σχέσεις τιμωρήθηκε με 100 ραβδισμούς.
Η ΙΣΛΑΜΙΚΗ ομάδα που ανέλαβε την εκτέλεσή της ακούει στο όνομα Αλ-Σαχάμπ. Ελέγχει πολλές περιοχές στη νότια Σομαλία, όπου έχει επιβάλει αυστηρή εφαρμογή του ισλαμικού νόμου. Πριν από 1 μήνα περίπου, ένας άνδρας λιθοβολήθηκε μέχρι θανάτου (και αυτός γιατί ήταν παντρεμένος και είχε εξωσυζυγική σχέση), δημόσια, στο λιμάνι του Μογκαντίσου. Στην έγκυο φιλενάδα του δόθηκε χάρη μέχρις ότου γεννήσει το παιδί της. Θα θανατωθεί και αυτή με λιθοβολισμό, περίπου μία εβδομάδα μετά τη γέννα. Πρόεδρος της χώρας από τον περασμένο Ιανουάριο είναι ο σεΐχης Σαρίφ Σεΐχ Αχμέτ. Θεωρείται συντηρητικός ισλαμιστής. Λέει ότι επιθυμεί και αυτός την εφαρμογή του νόμου Σαρία, «αλλά όχι με τόση αυστηρότητα». Η χώρα δεν έχει κανονική, εκλεγμένη και λειτουργική κυβέρνηση εδώ και 18 χρόνια!”

Σχόλιο:
Εγώ τι άλλο να προσθέσω και να πω! Απλώς θα επαναλάβω ότι το στομάχι μου εξακολουθεί να είναι άνω κάτω και η ψυχή μου μαύρη!

***************
4. Δυο ματωμένες επέτειοι – σύντομη αναφορά προς τιμή των νεκρών:

Προχτές Πέμπτη 3 του Δεκέμβρη τα “Σαν Σήμερα”, εφημερίων και ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών θα ανάφεραν και τες πιο κάτω ματωμένες επετείους [δείγματα της βαρβαρότητας του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού]:
i. 3 του Δεκέμβρη του 1944, Αθήνα [Ελλάδα] - Ένοπλη αγγλική επέμβαση που σκόρπισε το αίμα εκατοντάδων Ελλήνων στους δρόμους της Αθήνας [τα γνωστά Δεκεμβριανά]...
ii. 3 του Δεκέμβρη του 1984, Μποπάλ [Ινδία] - Δηλητηριώδες αέριο από εργοστάσιο αμερικάνικης πολυεθνικής εταιρείας κατακαίει χιλιάδες Ινδούς στο βωμό του κέρδους ... [Πιο πολλά μπορείτε να διαβάσετε στο Blog του Lexi_Penitas – link: http://pousounefkopoupaeis.blogspot.com/2009/12/blog-post.html]

Αυτά [τα καθόλου ευχάριστα] και για σήμερα ...

Anef_Oriwn
4-5/12/2009


***************
5. Προσθήκη 8/12/2009 [κι άλλες εκλογές]:

Εκλογές έγιναν [την περασμένη Κυριακή, 6 του μηνός] και σε μια άλλη χώρα της Αμερικής του Νότου, την Βολιβία, όπου πανηγυρικά [με ποσοστό περάν του 60%] επανεκλέγηκε ο νυν [Αριστερός] Πρόεδρος Έβο Μοράλες ...
Γράφει [για το θέμα] ο σημερινός “Πολίτης”, σελ. 10 [link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=914102&-V=articles&-p].

Ανανέωση εντολής από το λαό
Επανεκλογή Μοράλες

“Το κόμμα του Βολιβιανού προέδρου Έβο Μοράλες, ο οποίος φέρεται να έχει επανεκλεγεί από τον πρώτο γύρο με συντριπτικό ποσοστό 61-63,2%, κατά πάσα πιθανότητα εξασφαλίζει την απόλυτη πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, γεγονός που θα του επιτρέψει να κυβερνήσει απερίσπαστα και να τροποποιήσει το Σύνταγμα, όπως προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις έξω από τις κάλπες. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση της εταιρείας Mori για λογαριασμό του δικτύου Unitel, το Κίνημα προς τον Σοσιαλισμό (MAS) του Μοράλες εξασφαλίζει τις 25 από τις 36 έδρες στη Γερουσία, πετυχαίνοντας την απόλυτη πλειοψηφία των δύο τρίτων. Για την εταιρεία Ipsos και το δίκτυο ΑΤΒ, το MAS εξασφαλίζει την απόλυτη πλειοψηφία, αλλά με 24 έδρες, έναντι 11 του δεξιού Κόμματος Σχέδιο Προόδου για τη Βολιβία του Μάνφρεντ Ρέγιες Βίγια. Καθώς το MAS ήδη είχε την απόλυτη πλειοψηφία στην Κάτω Βουλή από το 2005, το διακύβευμα των εκλογών ήταν η Γερουσία, την οποία επί μία 4ετία ήλεγχε η δεξιά αντιπολίτευση και η οποία αποτελούσε το αντίπαλο δέος της εξουσίας.”

Και σίγουρα έπεται συνέχεια κι αλλού!

Anef_Oriwn
Τρίτη 8/12/2009

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Ανάρτηση 72/2009 [έκτακτη, πολιτική, “αριστερο-πατριωτική”, (επι)κριτική] – Μερικά σχόλια και ερωτήματα για μια συνέντευξη του Γ. Χριστοδουλίδη, Jr..

Σήμερα εκτάκτως [για να μην παλιοχρονίσει – όπως την έπαθα και μ’ άλλα θεματα] θα ασχοληθούμε και θα σχολιάσουμε [μιλώ στην μεγαλοπρεπή πληθυντικό] μερικά σημεία [όσο το δυνατό περισσότερα μας επιτρέψει ο περιορισμένος χρόνος μας] από μια συνέντευξη του Γιώργου Χριστοδουλίδη, του εγγονού [της εκ Λάρνακος γνωστής παραδοσιακής ΑΚΕΛικής οικογένειας], η οποία [συνέντευξη] δημοσιεύτηκε σε δύο μέρη [χτες Δευτέρα και σήμερα Τρίτη] στο διαβόητο blogκιν των “Γριστοφογουτσσιανών* Απο(κατα)στατών” της Δημοκρατίας [τρομάρα τους] ... [*Σημείωση: Γριστοφογουοτσσιανοί – από το όνομα του Ακατονόμαστου blog τους “Christofias Watch”…]

Μερικές παρατηρήσεις θέλω να κάνω και συνάμα να υποβάλω και μερικά ερωτήματα αλλά κι απορίες – πιο πολύ ρητορικά θα είναι γιατί ΔΕΝ περιμένω ότι ο κος Γ. Χριστοδουλίδης θα περάσει απ’ εδώ, να τα δει και να δώσει απαντήσεις ... Αλλά ΟΥΤΕ κι έχω την ψευδαίσθηση ότι κάποιος από τους κους Επιτρόπους θα το κάνει – δηλ. να σχολιάσει οτιδήποτε από τα γραφόμενα του με το πραγματικό του nickname ή θα μεταφέρει το μήνυμα στον άμεσα ενδιαφερόμενο [τον συνεντευξιαζόμενο Γιώργο Χριστοδουλίδη] για να μας ανταπαντήσει ... Κάποιους από τους κλώνους τους [ανώνυμους και ψευδώνυμους] θα αμολήσουν κατα δω μεριά, για να “καθαρίσουν” με χαρακτηρισμούς κι αφορισμούς [ως συνήθως].

Τούτη τη φορά ΔΕΝ θα προχωρήσω να παραθέσω [εδώ στο Blog μου] ολόκληρο το κείμενο της συνέντευξης [του κου Χριστοδουλίδη], όπως συνήθως κάνω όταν σχολιάζω άλλα κείμενα ... Θα παραθέσω μόνο την εισαγωγή του Επιτρόπου Έβρου και τη σταχυολόγηση [από τα λεγόμενα του Γ. Χρ.] που έκαμε ο κος Επίτροπος ... Το κείμενο με τα σχόλια και τις παρατηρήσεις μου είναι ούτως ή άλλως μεγάλο, γι’ αυτό και δεν υπάρχει λόγος να το μεγαλώσω κι άλλο ... Εξ άλλου κάποιος μπορεί να ανατρέξει στο κείμενο της συνέντευξης [αν το επιθυμεί διακαώς] χρησιμοποιώντας τα links:
1. http://christofias-watch.blogspot.com/2009/11/christofias-watch_30.html
2. http://christofias-watch.blogspot.com/2009/12/blog-post.html

************
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Σχόλια, ερωτήματα, παρατηρήσεις, απορίες, συλλογισμοί, σκέψεις τζιαι δκιαολισμοί [διαλογισμοί] του Ιστολόγου:

1. Κατ’ αρχάς να σημειώσω και να πω ότι:

a. Τον συνεντευξιαζόμενο από τους Γριστοφογουοτσσιανούς Επιτρόπους κον Γιώργο Χριστοδουλίδη [τον νεώτερο] ΔΕΝ τον γνωρίζω προσωπικά … Εδώ θα περιοριστώ στο να κρίνω και να σχολιάσω αποκλειστικά και ΜΟΝΟ τις απόψεις και τις πολιτικές του τοποθετήσεις αφού επέλεξε και θέλει να τις εκφράζει και δημόσια [και στην blogόσφαιρα] ... ΔΕΝ θα με απασχολήσουν ΚΑΘΟΛΟΥ άλλα ζητήματα όπως, ας πούμε, οι αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις του πατέρα Δώρου Χριστοδουλίδη με το ΑΚΕΛ [και οι λόγοι γι’ αυτές τες εντάσεις – αν δηλ. είναι οικονομικοί ή όχι]...

b. Με τους “άσπονδους φίλους”, τους Γριστοφογουοτσσιανούς Επιτρόπους θα αποφύγω να ασχοληθώ [στο μέτρο του δυνατού φυσικά] ... Αναμένω όμως ότι θα δεχτώ την χυδαία επίθεση τους.
Διερωτούμαι όμως γιατί ο ποιητής κος Γ. Χρ. επέλεξε το blog των Ακατονόμαστων Γριστοφογουοτσσιανών για την «αποκλειστική συνέντευξη» του; Μήπως γιατί υιοθετεί και τις μεθόδους σπίλωσης και διασυρμού προσώπων, τις οποίες εφαρμόζουν συστηματικά οι κοι Επίτροποι του blog τους;

c. Ο Γ. Χρ. είναι μεν επικριτικός απέναντι στον Πρόεδρο Χριστόφια και το ΑΚΕΛ και αποστασιοποιείται από τις πολιτικές που ακολουθούν [δηλώνοντας την ίδια στιγμή ότι παραμένει αριστερός], όμως οφείλω να πω ότι ο λόγος του είναι βασικά [πλην 2-3 εξαιρέσεων – ουδείς τέλειος] ήπιος και νηφάλιος, χωρίς χαρακτηρισμούς, αφορισμούς, δαιμονοποιήσεις και χυδαιότητες, όπως πράττουν συστηματικά οι blogοδεσπότες που τον φιλοξενούν [ίσως γιατί είναι ποιητής ο άνθρωπος – εξ ου και το διερώτημα μου στο σημείο 2b.]. Δεν είναι μηδενιστικός και δεν αφορίζει τον Πρόεδρο. Πιστώνει τον Πρόεδρο ότι “δεν θα παραδοθεί αμαχητί” και παράλληλα διατηρεί [για τον κον Γ. Χρ. μιλάμε πάντα] μια «αμφιλεγόμενη ελπίδα» γιατί [όπως λέει ο Γ. Χρ.] ο Πρόεδρος «έχει στο νου του ένα διαβολικό σχέδιο», που θα οδηγήσει στην τελική απόρριψη των πάντων. Πιο συγκεκριμένα: “Εδωσε τόσα πολλά στις διαπραγματεύσεις, έχοντας κατά νου πως θα αναγκαστεί να απορρίψει το κυρίως μενού που θα μας προσφερθεί, ένεκα των διχοτομικών θέσεων που θα περιέχει, και ότι το έκανε για να μην του προσαφθεί η κατηγορία του αδιάλλακτου.” Και μετά έχουν παράπονο γιατί τους λέμε απορριπτικούς, όταν μέρα νύχτα ονειρεύονται απορρίψεις ...
Πέραν τούτων όμως, ο Γ. Χρ. είναι και αντιφατικός και δεν τεκμηριώνει ούτε τους φόβους που εκφράζει, ούτε και τα κινδυνολογήματα που εκτοξεύει ... Φέρ’ ειπείν να πούμε, [που λαλεί τζι’ παρέας ο Ρεπάνιας], πως τεκμηριώνει ότι “σίγουρα προς δίκαιη λύση δεν πορευόμαστε από τη στιγμή που έχουμε αποδεχθεί ως ε/κ πλευρά στοιχεία καταφανούς αδικίας” ή ότι “παίρνουμε […] τμηματικά πρόνοιες (τις χειρότερες!) εκείνου του σχεδίου [του Ανάν] για να φτάξουμε ένα νέο παζλ” …

d. Μέσα στον λόγο του δεν παρατηρώ να προτείνει διεξόδους... Περιορίζεται σε κριτικές, κάτι που έχω παρατηρήσει να κάνει και στην αρθρογραφία του που φιλοξενειται κυρίως στον "Φιλελεύθερο". [Ήδη έχω γράψει κι ένα κείμενο όπου σχολιάζω ένα άρθρο του για την Ομοσπονδία στην Βοσνία – Ερζεγοβίνη, το οποίο ελπίζω να αναρτήσω λίαν συντόμως] ...
Δεν μας επεξηγε,ί ούτε μας αναλύει πως θα πετύχουμε «δίκαιη λύση». Απλώς αρκείται να μας πει [στο τέλος του δευτέρου μέρους της συνέντευξης του] ότι “Δεν ξέρω αν είναι ουτοπία [μια δίκαιη λύση στο κυπριακό]. Πολύ πιθανόν” και “… δεν ξέρω αν μπορούμε να πετύχουμε δίκαιη λύση …” [Είπαμε ο άνθρωπος είναι λογοτέχνης και δη ποιητής κι όχι πολιτικός ή πολιτικάντης].


e. Παράλληλα όμως περίμενα [μια και δηλώνει ότι εξακολουθεί να είναι αριστερός], ότι θα μας ανέλυε και τες κοινωνικοοικονομικές διαστάσεις και παραμέτρους του κυπριακού προβλήματος οι οποίες προκαλούν και τες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό μέτωπο, κι όχι απλώς ξερά, στεγνά και μονόπλευρα να μας υπενθυμίζει τους «ιμπεριαλιστικούς, νεοταξικούς και νεοαποικιακούς ζυγούς» ή «την Ευρώπη των μονοπωλίων και των στυγνών συμφερόντων»... Άραγε οι σημερινοί συνοδοιπόροι του σε ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, μερίδα του “Συναγερμού”, ΕΥΡΟΚΟ, Οικολόγους, Αρχιεπισκοπές και Επισκοπές πόσο απαλλαγμένοι είναι από εξαρτήσεις [οικονομικές και πολιτικές] που έχουν να κάνουν με ευρωπαϊκά [αλλά και τοπικά] συμφέροντα;

************
2. Μερικά σχόλια και κάποιες παρατηρήσεις κι απορίες πάνω σε επιμέρους ζητήματα [κυρίως απ’ αυτά που τονίζονται στη σταχυολόγηση και την εισαγωγή του κου Επιτρόπου, που θα παραθέσω πιο κάτω]:

2.1. Τάδε έφη Ευρυβιάδης στην εισαγωγή του στο post των Γριστοφογουοτσσιανών:
“Γ. Χριστοδουλίδης: Ο δημοσιογράφος αριστερός πατριώτης - Ο δημοσιογράφος Γιώργος Χριστοδουλίδης δε χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Ανήκει σε μία από τις πιο σημαντικές οικογένειες στο χώρο της κυπριακής αριστεράς. Αρθρογραφεί συχνά στον κυπριακό τύπο και διακρίνεται για το ελεύθερο πνεύμα του και τη βαθυστόχαστη σκέψη του.
Τον ευχαριστούμε πολύ για τη συνέντευξη και η παρουσία του στην ιστοσελίδα μας, είναι για εμάς ιδιαίτερα τιμητική.”


2.2. Τάδε έφη [μεταξύ άλλων] ο Γιώργος Χριστοδουλίδης:
[Μέσα σε αγκύλες και με κόκκινο χρόνο τα δικά μου σχόλια]:

i. “Όταν ο Τάσσος σηκωνόταν να μιλήσει, οι άλλοι άκουγαν.”[Καλά, σήμερα όταν μιλάει ο Χριστόφιας οι άλλοι ΔΕΝ το άκουνε; Και για τί μιλούσε ο Τάσσος, για το πρόγραμμα του για κοινωνική δικαιοσύνη;] ...

ii. “Υιοθετεί ο κ. Μπράουν τις αρχές που θα πρέπει να διέπουν τη λύση του Κυπριακού όπως τις διακηρύττει ο Πρόεδρος και δεν το αντιληφθήκαμε;”[
Εμάς πρώτα και κύρια μας ενδιαφέρει τί διακηρύττει ο Πρόεδρος, και ΟΧΙ τί – σίγουρα διαφορετικό – υιοθετεί ο κ. Brown] …

iii. “Κάποτε ο Χριστόφιας εκπροσωπούσε για μένα κάτι το αληθινό και θέλω να κρατήσω εκείνες τις αναμνήσεις. Μετά αποφάσισε να συμμαχίσει με όλες εκείνες τις δυνάμεις που για χρόνια τον υπέσκαπταν. Δικαίωμα του.” - [Ποιες ήταν/είναι αυτές οι δυνάμεις; Κι ανεξάρτητα αν αυτό όντως ισχύει ή όχι, όταν το ΑΚΕΛ συμμαχούσε με τον “Δευκαλίωνα” Παπαδόπουλο – γιατί δήθεν “άλλαξε ο “άδρωπος” – ήταν όλα καλά κι άγια;] ...

iv. “Δεν νομίζω ότι βρίσκομαι σε διάσταση με το κόμμα, μάλλον το κόμμα είναι σε διάσταση με τον αριστερό εαυτό του και αυτό δεν είναι κάτι που συνέβη σε μια μέρα.”[Ο εθνικισμός δεν είναι κάτι που βρίσκεται σε διάσταση με την αριστερή ιδεολογία;]

v. “Τώρα όμως το τότε ΑΔΗΣΟΚ συμπορεύεται με τον Δ. Χριστόφια, συνεπώς εμείς δεν μπορούσαμε θα είμαστε συνοδοιπόροι του, πολιτικά εννοώ.” - [Εμείς γιατί γίναμε συνοδοιπόροι με τον “Δευκαλίωνα” Παπαδόπουλο; Επειδή «άλλαξε ο άδρωπος»; Και μήπως χολέρα έχουν οι πάλαι ποτέ ΑΔΗΣΟΚοί; Κι από την άλλη πλευρά οι ΕΥΡΟΚΟ-κοι γιατί ειναι καλοδεχούμενοι;] ...

vi. “Εδώ όλο και πιο συχνά γίνεται λόγος για «την ανάγκη συνεργασίας ΑΚΕΛ-ΔΗΣΥ», κάτι το αδιανόητο μέχρι πριν μερικά χρόνια αλλά δυστυχώς δηλωτικό της μεταστροφής στην πολιτική κάποιων.”[Μα καλά ρε σύντροφε, εδώ το ΔΗΚΟ και η ΕΔΕΚ συμμάχησαν με τον “Συναγερμό” και έβγαλαν τον μεταπραξικοπηματία Κληρίδη στην Προεδρία και συμμετείχαν μάλιστα και με υπουργούς στην Κυβέρνηση του και ΟΥΤΕ καν το αναφέρετε - το καταπίνετε! Τώρα, γιατί θεωρείς ότι, μια τέτοια προοπτική για συνεργασία - κι ανεξάρτητα του ότι προσωπικά πιστεύω πως ΔΕΝ πρόκειται να θα γίνει κάτι τέτοιο τελικά - είναι επιλήψιμη και κολάσιμη; Δεν είναι τον Τάσσο Παπαδόπουλο που έδειξε η τηλεόραση να καλεί, το 1998, σε συγκέντρωση στην Γαλάτα - αν δεν κάνω λάθος – τους ψηφοφόρους του ΔΗΚΟ, να ψηφίσουν τον Κληρίδη ;]

vii. “Λοιπόν δεν ξέρω αν μπορούμε να πετύχουμε δίκαιη λύση, ξέρω όμως ότι αξίζει να αγωνιστούμε γι' αυτό. Για να μπορούμε αύριο να λέμε στα παιδιά μας ότι το πράξαμε. Για να είμαστε ένας λαός με αξιοπρέπεια, όχι ηθικά εξευτελισμένος και απαξιωμένος. Θέλω να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν θα το πετύχουμε, ξέρω όμως ότι αυτό που επιδιώκουν να μας επιβάλουν είναι εξ ορισμού θνησιγενές. Ως εκ τούτου, αν η επιλογή είναι να μας κάνουν λοβοτομή ή να αγωνιστούμε για μια καλύτερη ζωή, επιλέγω το δεύτερο.” [Αφού ΔΕΝ ξέρεις τίποτα καλέ μου σύντροφε – και ποιος ξέρει ή είναι σίγουρος για την όποια λύση ή μη λύση – γιατί ενίστασαι τόσο; Γιατί τόσο συντηρητισμός και φοβία για το νέο και το άγνωστο; Αριστερός ΔΕΝ είναι κι αυτός που ανοίγει ή προσπαθεί να ανοίξει και να διαβεί νέους δρόμους; Άραγε τι θα λέμε αύριο στα παιδιά μας όταν από φοβία δεν τολμήσαμε να έρθουμε σε ρήξη με το status quo, με αποτέλεσμα το νησί μας να παραμείνει διχοτομημένο;] ...

viii. “Κύριε Πρόεδρε θέλεις να κάνεις υποχωρήσεις; Κάνε τες και ανάλαβε την ευθύνη να σε κρίνει ο λαός.” [Αφού είν’ έτσι κι αφού κάπου λες μάλιστα ότι ο Πρόεδρος “δεν θα παραδοθεί αμαχητί”, τότε γιατί ΔΕΝ τον πιστώνετε με καλές προθέσεις και να στηρίξετε τις προσπάθειες του, όταν μάλιστα στο τέλος θα έρθουμε να αποφασίσουμε σε δημοψήφισμα για τη λύση στο σύνολο της; Τι άραγε υπάρχει πίσω απ’ όλη αυτή την πολεμική;]

ix.“ Συντηρούν κάποιοι τον μύθο περί περιρέουσας ατμόσφαιρας. Τον συντηρούν οι πιο κακόφημοι του σκληρού πυρήνα της πλατφόρμας του ΝΑΙ. Να υποθέσω ότι και το Δικαστήριο που έκρινε ότι υπήρξε χρηματοδότηση, είναι μέρος της περιρέουσας;” [Και οι «πιο κακόφημοι του σκληρού πυρήνα» του ΟΧΙ τι συντηρούν, την ανανολογία και την κινδυνολογία για το χάος και την καταστροφή που θα επέλθει με την Ομοσπονδία;] ...

************
3. Μερικά ακόμα ερωτήματα [ρητορικά όπως προανάφερα]:

i. Γιατί ο Γριστοφογουοτσσιανός Επίτροπος Ευρυβιάδης [που επιμελήθηκε τη συνέντευξη] αποκαλεί τον συνεντευξιαζόμενο κον Γ. Χρ., ως «ένα πρώην στέλεχος του ΑΚΕΛ, με πλούσια προσφορά στο κόμμα»; Μήπως για να του δώσει την ευκαιρία να πει ότι «Δεν είμαι πρώην στέλεχος του ΑΚΕΛ δεν υπήρξα μέλος κανενός κόμματος»;

ii. Ποιοι ήταν οι «ταξικοί αγώνες» μέσα στους οποίους «σκληραγωγήθηκε» ο Τάσσος Παπαδόπουλος και για τους οποίους κάνει αναφορά ο κος Γ. Χρ.; Αυτοί που συμμετείχε ως “Δευκαλίωνας” ή ως μέλος της Οργάνωσης “Ακρίτας”; Ή αυτοί ήταν απλώς «εθνικοί»;

iii. Σίγουρα το “... να αρνείσαι να υποταχθείς στο διεθνή ιμπεριαλισμό…” είναι μια «αριστερή στάση», όμως πόσο «αριστερή στάση» είναι την ίδια ώρα και οι συνεργασίες με εθνικιστικούς, συντηρητικούς κι αντικομουνιστικούς κύκλους και παράγοντες [οι οποίοι μάλιστα δεν θέλουν ν’ ακούσουν λέξη για ομοσπονδία - με τους τουρκοκύπριους]; Εφανταστήκετε ο Επίτροπος Ευρυβιάδης να ‘ναι ο Βάσος ο Φτωχόπουλος [όπως λαλεί τζιαι ένας Ανώνυμος στο blog των Ακατονόμαστων] και να δημοσιεύσει και την εν λόγω συνέντευξη στην ενωσιο-κωλο-γική χυδαιοφυλλάδα του; Επανερχόμενος όμως στο θέμα των συνεργασιών και των κοινών δράσεων διερωτούμαι πως γίνεται ένας αριστερός να ΜΗΝ κάνει ΚΑΘΟΛΟΥ αναφορά στην αρχή για συνεργασίες και συμπόρευση πάνω σε κοινωνική βάση και πέραν από εθνοτικούς διαχωρισμούς; Εν τέλει πόσο αριστερός είναι ο λόγος του κου Γ. Χρ. όταν μέσα απ’ αυτό αναβαθμίζει τον εθνοκεντρισμό, παραβλέποντας καταφανώς την πιθανότητα μιας λύσης του κυπριακού μέσα από μια κοινωνική προσέγγιση του όλου ζητήματος; [Τούτο θα το αναλύσω σε επομένη μου ανάρτηση] ...

iv. Η «διεκδικητική εθνική πολιτική» που θα ασκούσε «μια προοδευτική αριστερά [που θα ανερχόταν]στην εξουσία», θα αφορούσε και τους τουρκοκυπρίους; Αν ναι, τι νόημα έχει εδώ ο επιθετικός προσδιορισμός «εθνική»;

v. Απέναντι σε ποιους Ακελικούς στην Λάρνακα “… ο [πατέρας] Δώρος [...] στήριξε [τον Χριστόφια] στη Λάρνακα τον καιρό που βαλλόταν από το μετέπειτα ΑΔΗΣΟΚ ...”;

vi. Όταν ο Γ. Χριστοδουλίδης αποκαλείται [από τον κον Επίτροπο] “αριστερός πατριώτης”, απ’ αυτό εξυπακούεται ότι υπάρχουν αριστεροί [αλλά και άλλος κόσμος] που ΔΕΝ είναι πατριώτες ... Πως θα το σχολίαζε άραγε αυτό ο ποιητής;

vii. Και κάτι το άσχετο: Όταν ο Γιώργος Χριστοδουλίδης [ο παππούς] γράφει άρθρα στην “Χαραυγή” για την διεθνή πολιτική κατάσταση χρησιμοποιώντας το ιμπεριαλιστικό περιοδικό “Economist”, αυτό ΔΕΝ είναι επιλήψιμο;

************
Αυτά λοιπόν σύντροφε Γιώργο Χριστοδουλίδη ...


Anef_Oriwn
[ένας αδαής, αφελής κι άπατρις νεοταξίτης - Αριστερός]
Τρίτη 1/12/2009