Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Ανάρτηση 36/2015 [προγραμματισμένη, κυπριακή, ιστορική, πορισματική, αντι-πραξικοπηματική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Σελίδες από το Πόρισμα της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου αναφορικά με το χουντοφασιστικό πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη του 1974, μέσα από ένα δημοσίευμα της “Χαραυγής”...


Εισαγωγικά
«Η 15η του Ιούλη, όμως, πέραν από μέρα Μνήμης και Τιμής [αλλά και Δόξας], είναι και Μέρα ενάντια στην παραχάραξη της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας. Γι’ αυτό κι ΕΜΕΙΣ σε προσεχή ανάρτηση ΜΑΣ [...] θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε κάποιες αλήθειες πάνω σε μερικά (μόνο) σημεία που αφορούν το προδοτικό πραξικόπημα και για τα οποία επιχειρείται [κυρίως από την  πλευρά της Δεξιάς κυβερνώσας παράταξης] η διαστρέβλωση και η παραχάραξη τους»...

Γι’ αυτό τον σκοπό επανερχόμαστε σήμερα για να αναδημοσιεύουμε από τη “Χαραυγή” της Τετάρτης 15 του Ιούλη (1974) αποσπάσματα από ένα επετειακό ρεπορτάζ με τίτλο Έτσι προδόθηκε η Κύπρος...” του συντάκτη της εφημερίδας Νικόλα Νικόλα σχετικό με το χουντοφασιστικό πραξικόπημα και τους ΝΑΤΟϊκούς σχεδιασμούς σε βάρος της Κύπρου. Θα σταθούμε ιδιαίτερα,
πρώτον, στα σχέδια πραξικοπήματος που εκείνα τα χρόνια ετοίμασε ο Γρίβας και απέτυχε να υλοποιήσει, ή/και ματαιώθηκαν, άρα εκτός οποιασδήποτε ιστορικότητας η δικαιολογία ότι «το πραξικόπημα το ‘κανε η χούντα»,
δεύτερον, στον συνωμοτικό ρόλο του ΝΑΤΟ κι άλλων δυτικών δυνάμεων σε βάρος της Κύπρου, που ως γνωστόν προσπάθησε να φκάλλει κούππες άπαννες, ο Μακάριος Δρουσιώτης με το τελευταίο βιβλίο ΤΟΥ, και
τρίτον, στη μεγάλη λαφαζανιά ότι ο Γρίβας ήταν αντιχουντικός!
[Το απόσπασμα αυτό, το αφιερώνω ειδικά στον τακτικό επισκέπτη, αναγνώστη και σχολιογράφο του Blog (ΜΑΣ) που υπογράφει με το ψευδώνυμο “ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ” [είναι κολλημένος με την “ΑΝΟΡΘΩΣΗ”] και ο οποίος σε παρεμβάσεις του σε συζητήσεις, κυρίως στο Blog του Μιχάλη, όπως ας πούμεν, εδωδά, δεν παύει να εξυμνεί τον Γρίβα και να τον θεωρεί μάλιστα και αντιχουντικό. Εδώ, σε παλαιότερο σχόλιο ΤΟΥ στο Blog ΜΟΥ αναφέρεται και σε «πολεμικη της χουντας στον Γριβα»... Προφανώς όποιος εν εθνικιστής που ιστορίαν εν χαπαρίζει!]...

*************************************
Έτσι προδόθηκε η Κύπρος...
Πώς εφαρμόστηκαν τα ΝΑΤΟϊκά σχέδια για να ανοίξουν την κερκόπορτα στον Τούρκο εισβολέα οι πραξικοπηματίες
[τού Νικόλα Νικόλα, “Χαραυγή”, Τετάρτη 15 Ιουλίου 2015, σελ. 10 & 11]


Χαρακτικό του Χαμπή Τσαγγάρη

{Τα bold, οι επιχρωματώσεις και οι υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ, όπως επίσης και τα σχόλια με κόκκινο χρώμα εντός των αγκυλών}...

(...)

Σχέδια πραξικοπήματος από Γρίβα
Η ακροδεξιά επιχειρεί στο πλαίσιο της “δικαίωσης” του ολετήρα της Κύπρου Γεώργιου Γρίβα να πλασάρει τον ισχυρισμό ότι το πραξικόπημα έγινε διότι ήταν νεκρός ο ιδρυτής της ΕΟΚΑ Β’. Διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια επιχειρούν να αθωώσουν την ΕΟΚΑ Β΄ και τον Γρίβα. Η αλήθεια φυσικά είναι πολύ διαφορετική. Το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου του 1974 δεν ήταν κάτι της στιγμής. Ήταν η κορύφωση μιας ανατρεπτικής, παράνομης δραστηριότητας που κράτησε χρόνια με κεντρικό πρωταγωνιστή τη Χούντα, τον Γρίβα και την ΕΟΚΑ Β΄ που εκτελούσαν τα σχέδια των ιμπεριαλιστών του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Ο δε ισχυρισμός περί μη πραγματοποίησης του πραξικοπήματος, εάν βρισκόταν εν ζωή ο Γρίβας, μόνο φαιδρός μπορεί να χαρακτηριστεί. Απόδειξη, τα σχέδια πραξικοπήματος που εκπονήθηκαν από τον Γρίβα ή υπό διαταγή του, όπως επικυρώθηκαν μέσα από το Πόρισμα της Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου. Και αυτά τα σχέδια πραξικοπήματος ήταν τόσο άμεσα σε σχέση με τη δράση της ΕΟΚΑ Β΄ που καταρρίπτουν και τον ισχυρισμό της ακροδεξιάς ότι στράφηκαν στην παράνομη και πραξικοπηματική δράση λόγω της δήθεν «καταπίεσης του καθεστώτος του Μούσκου»
Σύμφωνα με το Πόρισμα της Βουλής, «στις 19 Δεκεμβρίου 1971 η ΕΟΚΑ Β΄ κυκλοφόρησε απόρρητο έγγραφο με το κωδικό όνομα “Επιχείρησις ΣΦΕΝΔΟΝΗ”, το οποίο εκπονήθηκε με οδηγίες του Γ. Γρίβα (ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ) και αφορούσε επιχείρηση κατάληψης του Αρχηγείου Αστυνομίας, του Λόχου Αστυνομίας, ο οποίος έδρευε πλησίον του Αρχηγείου και του ΡΙΚ». Πιο κάτω [σημ. δική ΜΟΥ: στο Πόρισμα] σημειώνεται σε σχέση με το σχέδιο πραξικοπήματος “Απόλλων”: «Το σχέδιο πραξικοπήματος «ΑΠΟΛΛΩΝ'”, από στοιχεία τα οποία κατέχει η Επιτροπή, φαίνεται ότι διαμορφώθηκε σε διάφορες φάσεις και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές. Την τελική επιμέλεια είχε ο Γρίβας, ο οποίος και θα ηγείτο της εφαρμογής του. Το τελικό κείμενο ήταν πολυσέλιδο και παρουσίαζε εξειδίκευση εκτέλεσης ανά επαρχία, πλην της Κερύνειας. Σύμφωνα με τον Κροίσο Χριστοδουλίδη, ο πρώτος συγγράψας το σχέδιο “ΑΠΟΛΛΩΝ” ήταν ο ίδιος, κατόπιν εντολών του Γ. Γρίβα το 1968. Το σχέδιο αυτό υπέστη συμπληρώσεις μετά το 1971, με βάση τα νέα δεδομένα, τα οποία είχαν δημιουργηθεί. Στην τελική διαμόρφωση του σχεδίου επί ΕΟΚΑ Β΄ συνέβαλαν εκτός από τον Γ. Γρίβα και οι Γ. Καρούσος και Σταύρος Σταύρου- Σύρος». Μέσα από το Πόρισμα επιβεβαιώνονται και τα σχέδια “Γρόνθος” που εκπονήθηκαν από τον Σύρο, “Ανταπόδοσις” από τον Καρούσο, “Τύφων” από τον Σύρο, “Κεραυνός” και “Αλώπηξ”.
Επιπλέον επιβεβαιώνεται από το Πόρισμα ακόμη ένα σχέδιο που συνέταξε ο ίδιος ο Γρίβας και όχι οι στενοί του συνεργάτες: «Στις 11 Ιουλίου 1973 ο Γ. Γρίβας (ΑΕ/2) συνέταξε Γενικό Σχέδιο Ενέργειας με την κωδική ονομασία ΝΙΚΗ. Σκοπός του σχεδίου η κατάληψη της εξουσίας διά την επαναφορά και λύση του Κυπριακού εντός των πλαισίων της αυτοδιάθεσης. Για την εκτέλεση του σχεδίου προ- βλεπόταν η συμμετοχή και τμημάτων της ΕΦ (Ουλαμός Τ/Θ και Ουλαμός Αρμάτων)». Ένας ηγέτης μιας παράνομης στρατιωτικής οργάνωσης που έφτιαχνε σχέδια πραξικοπήματος για κατάληψη της εξουσίας σαφώς και δεν θα απέτρεπε το προδοτικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, όπως επιχειρούν να μας πείσουν οι απολογητές του... Εξάλλου, όπως επίσης προκύπτει από το Πόρισμα, η Χούντα εν γνώσει της ΕΟΚΑ Β΄ και του Γρίβα θα ανέτρεπαν τον Μακάριο το Φεβρουάριο του 1972. «Την ίδια χρονική περίοδο, παραμονές της εκδήλωσης του σχεδιαζόμενου πραξικοπήματος ανατροπής του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, ο στρατηγός Γ. Γρίβας είχε πραγματοποιήσει συναντήσεις με τους φερόμενους ως πρωταγωνιστές του πραξικοπήματος» αναφέρεται στο Πόρισμα. Και σαφώς η αποτροπή του πραξικοπήματος δεν ήρθε από την πλευρά του Γρίβα. Το πραξικόπημα του 1972 απετράπη, αφού η κυπριακή κυβέρνηση έμαθε τα σχέδια και παραπονέθηκε στην Πρεσβεία των ΗΠΑ και τελικά η Ουάσινγκτον δεν έδωσε το “πράσινο φως”, όπως θα έκανε δυο χρόνια αργότερα.

******
Το ΝΑΤΟ, το πραξικόπημα και η σχεδιαζόμενη εισβολή
Για το σχεδιαζόμενο πραξικόπημα του 1972 ο Πρόεδρος Μακάριος έλαβε την πρώτη πληροφορία από τον Πρέσβη της ΕΣΣΔ, όπως σημειώνεται στο Πόρισμα της Βουλής: «Την πληροφορία για διενέργεια πραξικοπήματος με σκοπό την ανατροπή του, πρώτος μετέφερε στον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ο πρέσβης της Σοβιετικής Ένωσης, ο οποίος τον συνάντησε στις 11 Δεκεμβρίου 1971. Χαρακτηριστικά ο Σοβιετικός πρέσβης ανέφερε στον Μακάριο ότι στην τελευταία σύνοδο του ΝΑΤΟ (προφανώς πρόκειται για τη σύνοδο του Ιουνίου του 1971 στη Λισσαβόνα), όπου συζητήθηκε και το Κυπριακό, αποφασίσθηκε να δοθεί λύση το γρηγορότερο δυνατό και η λύση αυτή να είναι προς το συμφέρον της συμμαχίας. Δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο για την επίτευξη του σκοπού του, το ΝΑΤΟ να προέβαινε σε ανατροπή του Μακαρίου».
Πέραν της Συνόδου του ΝΑΤΟ στη Λισσαβόνα το 1971, οι μεθοδεύσεις και ο σχεδιασμός του δίδυμου ιμπεριαλιστικού εγκλήματος του 1974 ενάντια στην Κύπρο με συνένοχους τη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’ επιβεβαιώθηκαν μέσω του Πορίσματος: «Σε άκρως απόρρητο έγγραφο του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Γιόζεφ Λουνς (5G/5D/WASHDC-12/526-D48), ημερομηνίας 12 Ιουλίου 1974, αναφέρεται η συμφωνία του στην απόφαση του Υφυπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Σίσκο για υποστήριξη των τουρκικών στρατευμάτων κατά την αποβίβασή τους (στην Κύπρο), κατά τη βίαιη ανατροπή του Μακαρίου». Όπως επισημαίνεται στο Πόρισμα «τις προθέσεις της Τουρκίας για εισβολή στην Κύπρο γνώριζε η Μεγάλη Βρετανία για αρκετό χρονικό διάστημα πριν από την εκδήλωσή της. Στις 5 Ιουνίου ο γραμματέας της Βρετανικής Υπάτης Αρμοστείας στη Λευκωσία είχε ενημερώσει Έλληνα συνάδελφό του ότι οι Τ/κ επρόκειτο να ανακηρύξουν ανεξάρτητο τουρκοκυπριακό κράτος». ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και Βρετανία ήδη είχαν εγκρίνει την τουρκική εισβολή γνωρίζοντας για το πραξικόπημα πριν υλοποιηθεί το πρώτο σκέλος του δίδυμου εγκλήματος. Αυτό και μόνο αποδεικνύει το ρόλο των ιμπεριαλιστών στην τραγωδία της Κύπρου που βρήκαν ως κατάλληλους υπαλλήλους τους τη Χούντα και την ντόπια ΕΟΚΑ Β΄ στην ενσυνείδητη υλοποίηση των άνομων σχεδίων τους. Ουδόλως άφρονες, έστρεψαν τα όπλα στη δημοκρατία ανοίγοντας την κερκόπορτα στον Αττίλα και υλοποιώντας τους σχεδιασμούς των Χένρι Κίσινγκερ και Λουνς πάντοτε στα πλαίσια του αντικομμουνισμού. [Σημ. δική ΜΟΥ: το πραξικόπημα δεν το έκανα άφρονες˙ και προσχεδιασμένο και προμελετημένο ήταν και σ’ αυτό συμμετείχαν εθνικάφρονες!]...

******
Με την έγκριση της Χούντας ο Γρίβας στην Κύπρο
Η άλλη παραχάραξη της Ιστορίας που επιχειρείται από τους απολογητές του Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β΄ αφορά τους ισχυρισμούς τους περί δήθεν αντιδικτατορικής δράσης του Γρίβα. Εκμεταλλευόμενοι τις όποιες προσωπικές αντιπαραθέσεις και διαφορές προτάσσουν αυτόν τον ισχυρισμό που ουδόλως ευσταθεί. Μέσα από το Πόρισμα σημειώνεται ενδεικτικά: «Όπως προκύπτει από διάφορες πηγές και κυρίως από το σημείωμα του Πληρεξούσιου Υπουργού Άγγελου Χωραφά (2.11.1971), το δικτατορικό καθεστώς των Αθηνών όχι μόνο δεν ήταν δυσαρεστημένο με την κάθοδο του Γ. Γρίβα στην Κύπρο, αλλά αντίθετα με διάφορους τρόπους στήριξε τη δράση της ΕΟΚΑ Β΄ τόσο οικονομικά όσο και σε επίπεδο ανθρώπινης υποστήριξης από Ελλαδίτες αξιωματικούς, καθώς και με υποβοήθηση κλοπής όπλων από στρατόπεδα της ΕΦ για εξοπλισμό των ομάδων της ΕΟΚΑ Β΄ (κλοπή από το στρατόπεδο του Τρικώμου και του ΚΕΝ Πάφου) (...) Καθίσταται σαφές ότι ο Γ. Γρίβας και η ΕΟΚΑ Β΄ είχαν άμεση και στενή σχέση τόσο με Ελλαδίτες αξιωματικούς που υπηρετούσαν στην Κύπρο και ήσαν έμπιστοι στη Χούντα όσο και απευθείας με κύκλους του δικτατορικού καθεστώτος στην Αθήνα, κύκλοι οι οποίοι ήσαν είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο. Οι κατά καιρούς εσωτερικές συγκρούσεις των διαφόρων ομάδων της Χούντας είχαν την αντανάκλασή τους και στις σχέσεις τους με την ΕΟΚΑ Β΄».

Anef_Oriwn
[επιμένει για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας]
Πέμπτη 23/7/2015
[και με τη νίκη απόψε της “Ομόνοιας” επί της πολωνικής “Γιαγκελόνια” και την πρόκριση της στον επόμενο γύρο του Europa League]...  

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Ανάρτηση 35/2015* [προγραμματισμένη, κυπριακή, επετειακή, αντι-πραξικοπηματική, ενθυμητική και τιμητική] – Μέρα μνήμης και τιμής για όσους έπεσαν (κατά το πραξικόπημα της 15ης του Ιούλη του 1974) υπερασπιζόμενοι τη Δημοκρατία...


{* - Σημείωση: Η παρούσα ανάρτηση γράφτηκε μεταξύ 16-18 του τρέχοντος μηνός}...

*******************************
Μέρα Μνήμης και Τιμής

Μέρα Μνήμης και Τιμής η χτεσινή 15η του Ιούλη!
Είναι Μέρα Μνήμης, γιατί ανακαλούμε στο μυαλό ΜΑΣ και  να θυμόμαστε [ΕΜΕΙΣ που τα ζήσαμε, πριν 41(!) ολόκληρα χρόνια – δεν ήμασταν δα και μικροί τότε!] τα τραγικά γεγονότα του Ιούλη του 1974. Οι μνήμες οι δικές ΜΑΣ δεν ξεθωριάζουν! Και συντείνουν και στο να υπενθυμίζουμε στους επιλήσμονες και για να αφηγούμαστε στους νεότερους [για να μαθαίνουν] ποιοι προετοίμασαν, οργάνωσαν και διενήργησαν το πραξικόπημα, τη μεγάλη εκείνη κι ατιμώρητη προδοσία, με τους χιλιάδες αδικαίωτους νεκρούς και θύματαΚι η  προδοσία έχει κι όνομα και επίθετο. Το φασιστικό πραξικόπημα ήταν μια συνωμοσία που εξυφάνθηκε στο ΝΑΤΟ και εκτελέστηκε από τη χούντα των Αθηνών και τη γριβική ΕΟΚΑ Β΄. Κι έτσι θα μείνει στην κυπριακή Ιστορία, παρά τις συνεχείς κι αδιάκοπες προσπάθειας πολλών και διαφόρων εκ της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσας Δεξιάς κυβερνητικής παράταξης εκπορευόμενων, να παραχαράξουν τα γεγονότα και να απαλλαγούν, τουλάχιστον θεωρητικά από τις μεγάλες ευθύνες [και ίσως και ένοχες, αν έχουν τσίππα συνείδησης πάνω ΤΟΥΣ!] που τους βαραίνουν...
Είναι όμως και Μέρα Τιμής για να θυμόμαστε και να τιμούμε όσους αντιστάθηκαν στην κατάλυση της δημοκρατίας από τους ντόπιους και τους καλαμαράες  πραξικοπηματίες κι έδωσαν κι αυτή τη ζωή τους για να την υπερασπιστούν. Χτες που έκλειναν 41 χρόνια από το προδοτικό πραξικόπημα, θάφτηκαν ΚΑΙ τα οστά 17 αντιστασιακών αστυνομικών και άλλων θυμάτων του πραξικοπήματος που είχαν θάφτει σε ομαδικοί τάφο στο κοιμητήριο των “Αγίων” Κωνσταντίνου και Ελένης και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.

«Λόγια ανούσια, χιλιοειπωμένα, τετριμμένα και ξύλινα, άλλων περασμένων εποχών», ίσως πουν όλ’ αυτοί που επιδιώκουν τη διαγραφή του χουντοφασιστικού πραξικοπήματος από τις σελίδες της κυπριακής Ιστορίας κι από τη συλλογική μνήμη του κυπριακού λαού. Όμως ΕΜΕΙΣ θεωρούμε καθεχρονικό μας χρέος, οφειλή και υποχρέωση, ειδικά προς αυτούς που έχασαν τη ζωή τους σ’ άνισες και προδομένες μάχες κατά το πραξικόπημα και την εισβολή [και κάποιων απ’ αυτούς τα οστά κηδεύουμε και σήμερα ακόμα, 41 χρόνια μετά!] να ΤΑ επαναλαμβάνουμε και να θυμίζουμε. Γιατί οι τούρκοι εν τζι’ εξύπνησαν μια μέρα τζι’ αποφάσισαν όπως η «Ayșe να πάει διακοπές» στην Κύπρο [να κάνουν εισβολή στην Κύπρο]... Το πραξικόπημα και η τούρκικη εισβολή που ακολούθησε δεν ήταν κάτι το στιγμιαίο κι το τυχαίο. Ήταν κάτι που σχεδιαζόταν για χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες, στα επιτελεία του ΝΑΤΟ, όπως ας πούμεν, στη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο της Λισσαβόνας [θα γίνει συγκεκριμένη αναφορά πιο κάτω] και βρήκε πρόθυμους εκτελεστές και εκτός Κύπρου [στην Αθήνα και την Άγκυρα] και εντός Κύπρου, από την φασιστική ΕΟΚΑ Β΄. Η Τουρκία προετοιμαζόταν κι αυτή για χρόνια για την εισβολή και το πραξικόπημα τους έδωσε την αφορμή. Κι είναι ακριβώς ΑΥΤΑ που οι σκοπίμως ή ένεκα επιλεκτικής μνήμης επιλήσμονες και προφανώς κι άμεσα ή ενεργά εμπλεκόμενοι στο χουντοφασοστικό πραξικόπημα, αλλά και πολιτικοί επίγονοι τους ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΞΕΧΑΣΤΟΥΝ!

Όλοι αυτοί [οι πιο πάνω] ενοχλούνται κι από την ήχηση των σειρήνων [έστω  και συμβολικά για κάποια δευτερόλεπτα] κάθε 15 του Ιούλη στις 8:20 το πρωί, ώρα εκδήλωσης του πραξικοπήματος, ενώ ηδονίζονται με το να βλέπουν τον γηραιό πλέον και σοβαρά άρρωστο Κώστα Παπακώστα [ένα εκ των επωνύμων της αντίστασης ενάντια στο πραξικόπημα, παλιό αγωνιστή της ΕΟΚΑ και για χρόνια πολιτικό συνεργάτη της Αριστεράς] να παραμένει ΑΔΙΚΩΣ φυλακισμένος για την φονική έκρηξη στο Μαρί. Εμάς ΠΟΣΩΣ και ΜΑΣ ενοχλούν οι σειρήνες! Φέτος μάλιστα τις αναμέναμε και με κάποια ανησυχία κι αγωνία κινούμενοι εντός του σπιτιού. Κι ομολογώ πως τελικά μόλις και τις άκουσα [πολύ σιγανός κι απομακρος ήταν ο ήχος τους], προφανώς λόγω της φασαρίας στο δρόμο ένεκα διαφόρων έργων που γίνονται εκεί...

Φέτος για κάποιους λόγους υγείας δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στην αντιφασιστική αντικατοχική εκδήλωση που διοργανώνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες το ΑΚΕΛ, κι ούτε στο Φεστιβάλ της ΕΔΟΝ. Λάμψαμε για της απουσίας ΜΑΣ! [Όμως για να μην ανησυχούν οι άσπονδοι φίλοι ΜΟΥ να τους ενημερώσω ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό κι ότι έχω σχεδόν αναρρώσει]... Έχω την εντύπωση πάντως, ότι ήταν η δεύτερη ή η τρίτη φορά εδώ και μια 30ετία που απουσιάζω απ’ αυτήν την ετήσια εκδήλωση του ΑΚΕΛ, που παρά τις ειρωνείες και τους απαξιωτισμούς μερικών παραμένει η κορυφαία αντιφασιστική/αντιπραξικοπηματική/αντικατοχική/αντιιμπεριαλσιτική εκδήλωση στην Κύπρο για τις μαύρες επετείους του Ιούλη. ΕΜΕΙΣ το ‘χουμε κάτι σαν τάμα στο σπίτι να παρευρισκόμαστε ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ! [Νομίζω όμως, ότι ούτε και πέρσι πήγαμε, και πάλι για λόγους υγείας μέλους της Οικογένειας αλλά διαφορετικής φύσεως]...

*****************************************
Αντί Μνημοσύνου

Κλείνω το επετειακό κι αντιφασιστικό/αντιπραξικοπηματικό ΜΟΥ κείμενο, με δυο λόγια, (έστω και καθυστερημένα) Τιμής και δίκην Μνημοσύνου για τον Πατέρα ΜΟΥ. Πάντοτε ΤΟΝ θυμάμαι κάθε 15 του Ιούλη και περνώ κι από το πατρικό ΜΟΥ για να πούμε και δυο κουβέντες με την Μάνα ΜΟΥ, κι έτσι έπραξα και φέτος.
Όμως στον Πατέρα ΜΟΥ αφιέρωνα [από καταβολής αυτού του Blog καικάθε χρόνο περί τα μέσα του Ιούνη [που είναι και η επέτειος του θανάτου ΤΟΥ] μια ειδική ανάρτηση. Φέτος ΔΕΝ κατάφερα [μ’ εκείνα και με τούτα σε σχέση με το κλείσιμο του Blog] παρ’ όλο που στην αποχαιρετιστήρια [λέμε τώρα!] ανάρτηση ΜΟΥ έλεγα στην κατακλείδα της: «... νέα ανάρτηση θα υπάρξει εντός των ημερών για να τιμήσω ένα πολυαγαπημένο ΜΟΥ πρόσωπο που έφυγε από τη ζωή πριν κάποια χρόνια...»  

Το κάνω όμως, έστω και τώρα παραθέτοντας ένα απόσπασμα από την αυτοβιογραφική ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 12 του 2008, όπου παραθέτω τις «ενθύμησες [ΜΟΥ] από την 15η του Ιούλη του 1974», όπου κάνω αναφορά και στον Πατέρα ΜΟΥ.

«Προς το απόγευμα οι εξελίξεις ήταν πλέον ραγδαίες. Τα γεγονότα εξελισσόταν με ταχύτητα στο χωριό. Γίνονταν έρευνες στα σπίτια Αριστερών, συλλήψεις, τραμπουκισμοί, κακοποιήσεις! Κάποια στιγμή αντιληφτήκαμε και κινήσεις γύρω από το δικό μας το σπίτι και μια ομάδα ενόπλων μπήκε στην αυλή και πήρε και θέσεις μάχης. Ήμασταν ο “εχθρός”!
Επικεφαλής της ομάδας των ενόπλων ήταν κάποιος καταζητούμενος (νέος στην ηλικία), γνωστός στην οικογένεια (ήμασταν γείτονες στα περιβόλια και βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά). Στην ομάδα ήταν και κάποιος γείτονας (παντρεμένος με πρώτη ξαδέλφη της Μητέρας) που έστεκε όμως κάπως μακρύτερα (λέτε να ντρεπόταν;). (Την επόμενη μια νεαρή γειτόνισσα της οποίας τον άντρα το συλλάβανε του ‘βαλε τις φωνές και τον πέρασε γενεές 14, κι αυτός πήρε το όπλο για να την καθαρίσει. Τόσο παλικαράδες ήτανε!). Τέλος πάντων ... Ο επικεφαλής της ομάδας απευθυνόμενος στον πατέρα μου, τού είπε: «Θκιέ Αντρέα [ήταν και ευγενής], ήρταμεν να μας δώσεις τα όπλα σου». (Έψαχναν μανιωδώς και παντού για όπλα).
Η μάνα κάτι πήγε να του πει: «(Δ)εν (α)ντρέπεσαι, τόσα γρόνια έτρω(γ)ες τζιαι που την τσέντα (τσάντα) μας τζιαι τωρά ήρτες για να ...», αλλά την αντίκοψε ο πατέρας. Η αγέρωχη απάντηση του πατέρα (ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει) προς τον εοκαβητατζιή, πάντα θα παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου και πάντα θα με φορτίζει συναισθηματικά: «Τα όπλα μου εν τούτα δαμαί ...», είπε δείχνοντας τα οκτώ του παιδιά (ο πιο μεγάλος γύρω στα 17, οι μικρότεροι – δίδυμα – μόλις ενός έτους), «... και εν θα τζιήσετε πάνω τους» (εν θα τ’ αγγίξετε)! Τελικά πήραν το κυνηγετικό και έφυγαν (το όπλο επιστράφηκε μετά τον πόλεμο).»

Και κλείνω το Μνημόσυνο [στον Πατέρα ΜΟΥ] με το τραγούδι “Δι’ ευχών των Αγίων” με τη Χάρι Αλεξίου... 

“Δι’ ευχών των Αγίων”


Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Νίκος Αντύπας
Τραγούδι: Χαρούλα Αλεξίου

*******************************
Επίλογος
Η 15η του Ιούλη, όμως, πέραν από μέρα Μνήμης και Τιμής [αλλά και Δόξας], είναι και Μέρα ενάντια στην παραχάραξη της σύγχρονης κυπριακής Ιστορίας. Γι’ αυτό κι ΕΜΕΙΣ σε προσεχή ανάρτηση ΜΑΣ [γιατί δεν θέλουμε να κάνουμε την παρούσα μακρινάρι κι έτσι να αποθαρρύνουμε και τον κόσμο από τού να την διαβάσει] θα προσπαθήσουμε να αποκαταστήσουμε κάποιες αλήθειες πάνω σε μερικά (μόνο) σημεία που αφορούν το προδοτικό πραξικόπημα και για τα οποία επιχειρείται [κυρίως από την  πλευρά της Δεξιάς κυβερνώσας παράταξης] η διαστρέβλωση και η παραχάραξη τους.

Anef_Oriwn
[δεν ξεχνάμε τους φασίστες και τα τανκς! Λευτεριά στους Παπακώστα, Βενιζέλο και Τσουρή!]
Πέμπτη-Σάββατο 16-18/7/2015 

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2015

Ανάρτηση 34/2015 [έκτακτη, επίκαιρη, ελλαδική, (αντι)μνημονιακή, (αντι)ΣΥΡΙΖΑϊκή] – Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς (κινδυνολογίες και εκβιασμούς για) Grexit… (Σκέψεις, απορίες και προβληματισμοί πάνω στα αδιέξοδα βήματα της ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ικής ελληνική κυβέρνησης και του Τσίπρα)...


Τελικά και μετά από μαραθώνιες (sic) συζητήσεις και διαπραγματεύσεις [sic εις διπλούν – βλέπε εκβιασμούς] 17 ωρών [όπως στομφωδώς ΜΑΣ είπαν διάφοροι από τα ΜΜΕ], που έλαβαν χώρα χτες Κυριακή στην Συνοδό Κορυφής της Ευρωζώνης [ήταν τζι’ ο δικός “ΜΑΣ” ο Νίκαρος εκεί!] και στους λεγόμενους Θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης [στα Eurogroupς, τις Τρόικες, τις Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, το Δδου Ννου Ττου κι άλλους ευρωπαϊκούς μαφιόζικους οργανισμούς], ο Τσίπρας εκαΐλισεν* [παρά τις όποιες μεγαλόστομες προγενέστερες διακηρύξεις του] στους ευρωπαίους εταίρους ΜΑΣ [γιατί είναι και δικοί ΜΑΣ κι όχι μόνο της Μητέρας Πατρίδας] κι αποδέχτηκε στην ουσία ένα νέο Μνημόνιο - το 3ο στη σειρά!

{* - Επεξηγηματική σημείωση: «καϊλώ» ή «καϊλιζω» - λέξη της κυπριακής διαλέκτου τουρκικής προελεύσεως, που σημαίνει «δέχομαι», «συμφωνώ», «συναινώ», με ερωτικό συνήθως υπονοούμενο}...

Και μ’ αυτό [το Μνημόνιο], όπως και με τα δύο προηγούμενα,  οι αδελφοί έλληνες θα συνεχίσουν να ζουν στην λιτότητα [όλο και πιο βαθιά θα βυθίζονται σ’ αυτήν!] στην ύφεση και στην φτώχεια]... Τα συνήθη παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού και της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης και υποταγής [σε Ελλάδα και Κύπρο[, μη εξαιρουμένων και πολλών εξ αριστερών [λέμε τώρα!] ορμώμενων [όπως διατυμπανίζουν], λένε και υποβάλλουν ξεκάθαρα ότι οι έλληνες πρέπει να ‘ναι και ευχαριστημενοι και τρισ-happy [όπως λέμε τρισευτυχισμένοι] με τη νέα συμφωνία [βλέπε μνημόνιο]... Δεν είχαν [ΜΑΣ λενε] άλλες επιλογές, πέραν από τού να καϊλισουν [ο Τσίπρας και η ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ική κυβερνηση του] σ’ Ο,ΤΙ αποφασίσει και προστάξει η υπό γερμανική κηδεμονία Ευρωπαϊκή Ένωση, ασχέτως του αν αυτό είναι επαχθές και δυσβάστακτο για τα λαϊκά στρώματα. To Grexit [δηλ. η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και κατ’ επέκταση κι από το ευρώ], θα ήταν καταστροφική λένε. Απόψε μάλιστα, άκουα και κάποιο οικονομολόγο στο “Sigma” να λέει ότι με την τήρηση των όρων και προνοιών του μνημονίου η Ελλάδα θα μπορέσει να προσελκύσει σε κάποια χρόνια και επενδύσεις και να μπει σε πορεία ανάπτυξης. “Ζήσε γάαρε να φας τον Μαν τρυφύλλιν!!!

Τι περιλαμβάνει όμως αυτή η συμφωνία και τι να σημαίνει για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρωματά το νέο Μνημόνιο, ή/και τί ζητούν [βλέπε, θέλουν να επιβάλουν την Ελλάδα] οι εταίροι της, κάτι που οι κολαούζοι του Καπιταλισμού που δίνουν και συμβουλές [τρομάρα ΤΟΥΣ!] από τον καναπέ κάποιου τηλεοπτικού στούντιο ή από την πολυθρόνα του γραφείου τους ΔΕΝ μπορούν να αντιληφτούν [ως εκ της ταξικής τους θέσης] και να καταλάβουν; Προφανώς και τα βλέπουν αλλά τα προσπερνούν γιατί ΔΕΝ αγγίζουν τους ιδίους. Γιατί,
και τα προγράμματα λιτότητας θα συνεχιστούν,
- και οι μειώσεις των δαπανών στον δημόσιο τομέα θα εξακολουθήσουν να αυξάνονται,
και περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις θα προωθούνται,
και το πάγωμα του κατώτατου μισθού θα συνεχιστεί,
και  ομαδικές απολύσεις θα προκύψουν [αυτά φέρνει η ύφεση στον καπιταλισμό],
και αυξήσεις στους φόρους, όπως ας πούμεν για του αγρότες, [που από το 13% θα πάει στο 26%!], αλλά κυρίως στο ΦΠΑ και μάλιστα πάνω σε είδη λαϊκής κατανάλωσης και σε φάρμακα, θα επιβληθούν σωρηδόν,
καθώς και αύξηση της (λεγόμενης) εισφοράς αλληλεγγύης θα υπάρξει,
ενώ θα εισαχθεί και το μέτρο της αυτόματης περικοπής των κρατικών δαπανών όταν δεν πιάνονται οι στόχοι που θα θέσουν οι (λεγόμενοι) Θεσμοί, και
θα προωθηθεί και το λεγόμενο άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων [αυτού ποτέ δεν κατάλαβα τη σημασία του] 
- και τα λοιπά και τα λοιπά γιατί ενός καπιταλιστικού κακού μύρια έπονται...
Κι όλ’ αυτά τα ονομάζουν «μεταρρυθμίσεις» οι ασυχχώμπατοι [ οι ασυγχώρητοι, οι ασυμπαθείς!]...
Κατά τ’ άλλα και σύμφωνα με τους γκουρού της καπιταλιστικής οικονομίας όλα θα πάνε καλά! Ή κατά που λέει και ο Σπαμπαρδώνης “όλα βαίνουν καλώς εναντίον μας”!!! 

Φυσικά τώρα όμως και μετά και την κατ’ αρχήν συμφωνία/καΐλισμα του Τσίπρα, η ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ική κυβέρνηση πρέπει για να προώθηση στη Βουλή μνημονιακών νομοσχεδίων για ψήφιση των μέτρων που αποφάσισαν οι εταίροι της Ελλάδας και συμφώνησαν και οι ίδιοι, βασικά ο Τσίπρας. Θα τον ακολουθήσουν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ; Πάντως ο Λαφαζάνης και η “Αριστερή Πλατφόρμα” [ΤΟΥ] καθώς και οι σύμμαχοι του “Ανεξάρτητοι Έλληνες” εξακολουθούν να κλωτσούν!  [Και το ΚΚΕ φυσικά που παραμένει σταθερό στη θέση του ενάντια σε όποια συμφωνία – μνημόνιο με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εδώ η σχετική ανακοίνωση της Κ.Ε. του ΚΚΕ]...

Πάντως κι αυτός ο Τσίπρας έχει απογοητεύσει πολύ κόσμο! [ΕΜΕΝΑ σίγουρα ΌΧΙ, γιατί πάντα κρατούσα μια πισινή!]... Τις εξετάσεις που έδωσε στους Θεσμούς και στους εκπρόσωπους τους [την Μέρκελ, τον Σιόιμπλε, τον Ντάισελμπλουμ, τον Γιούνκερ, τον Ντράγκι, την Λαγκάρντ και τα λοιπά μαύρα κοράκια] τις πέρα(σ)ε τελικά με επιτυχία παρά τα αρχικά αριστερά κλωθογυρίσματα και άλλες αντιευρωπαϊκές ξεροκεφαλιές του.


 Προφανώς κάθισε και διάβασε και πέρα(σ)ε τα μαθήματα του˙ τού κάνανε καλό φροντιστήριο τα κοπέλια, της “Νέας Δημοκρατίας”, του “Ποταμιού” και του ΠΑΣΟΚ που του (συμπαρα)στέκονται από κοντά... Τον κολλητό του τον Βαρουφάκη τον εξαπόστειλε κακήν κακώς [για να κάμει το χατίρι του φασίστα του Σιόιμπλε] και μάλλον για να καθαρίσει το τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ από τους όποιους ακραίους πρέπει να γίνουν κι εκεί εκκαθαρίσεις. Ποιοι έπονται άραγε, ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου;

Μπορεί όμως κάποιος, να ΜΟΎ λύσει μερικές απορίες;  
1. Το (παράκαιρο – θα ‘πρεπε να είχε προκηρυχτεί νωρίτερα!) Δημοψήφισμα [της Κυριακής 5 του Ιούλη] γιατί το έκανε, αφού δεν ήταν έτοιμος [ακόμα και με το σχεδόν 62% του ελληνικού λαού που αποδέχτηκε το ΟΧΙ του], να προχωρήσει σε ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση;

2. Και τελικά, όχι μόνο δεν προχώρησε σε ρήξη, αλλά αποδέχτηκε κι ένα μνημόνιο που είναι [όπως λένε] πολύ κοντά στην πρόταση Γιούνκερ, η οποία είχε απορριφτεί με το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο Δημοψήφισμα. 

Να υποθέσουμε ότι ο Τσίπρας ξεγέλασε τον ελληνικό λαό κι έπαιξε με τον συναισθηματισμό, τις ανάγκες και τα προβλήματα του και τις αντιευρωπαϊκές του διαθέσεις; 

3. Κι αφού τελικά [ως αποδεικνύεται] ο ΣΥΡΙΖΑ [αλλά και ο Τσίπρας] δεν είχαν μια πραγματική και ουσιαστική υπαλλακτική Αριστερή και ριζοσπαστική πρόταση διακυβέρνησης, γιατί διεκδίκησαν τις εκλογές τον περασμένο Γενάρη; Με ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις εντός της χώρας και με ποιες χώρες στην περιφέρεια της Ελλάδας, αλλά και στην Ευρώπη θα συμμαχούσε για την υλοποίηση ενός πραγματικού Αριστερού ριζοσπαστικού προγράμματος;

4. Προφανώς και ο αστικός κοινοβουλευτισμός ΔΕΝ μπορεί ν’ αλλάξει τίποτα [να επιφέρει επαναστατικές αλλαγές] στην Ευρωπαϊκή Ένωση, οι οποίες μάλιστα να διαφοροποιούν την καπιταλιστική ολοκληρωτική της φύση... Υπ’ αυτές τις διαπιστώσεις θα ‘πρεπε ή όχι να προχωρούσε στη διεκδίκηση της διακυβέρνησης της Ελλάδας ο ΣΥΡΙΖΑ;  

5. Και τελικά, πώς ωριμάζουν οι συνθήκες για μια πραγματική σοσιαλιστική αλλαγή σε τόπους και χώρες όπου είναι βαθιά ριζωμένες οι αστικοδημοκρατικές συνήθειες και πρακτικές;

Anef_Oriwn
[πάει και ο ΣΥΡΙΖΑ˙ κι αυτός ένα (νέο) ΠΑΣΟΚ είναι! Τώρα όμως που δεν υπάρχει ο “φόβος” του Grexit, τι θα λένε τα παπαγαλάκια για να τρομάζουν τον κόσμο;]
Δευτέρα 13/7/2015

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2015

Ανάρτηση 33/2015 [απρογραμμάτιστη, επίκαιρη, ελλαδική, δημοψηφισματική, αντι-εκβιαστική, Αριστερή, προβληματισμένη και εξ αναδημοσιεύσεως] – Δύο κείμενα περί του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος στην Ελλάδα και των εκβιασμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης...


Εισαγωγικά

«Το να πεις ΟΧΙ σε μια εκβιαστική πρόταση των δανειστών, δε σημαίνει υποχρεωτικά ότι αποδέχεσαι και όποιο Μνημόνιο υπογράψει ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορείς μάλιστα να το επισημάνεις απόλυτα διακριτά: Ψηφίζουμε ΟΧΙ στον εκβιασμό άλλα δεν αποδεχόμαστε μνημόνια. Αυτή είναι μια στρατηγική που σε φέρνει πιο κοντά στον λαό και ενισχύει ακόμα περισσότερο την πολιτική σου επιλογή. Και πιστεύω ότι ούτε ο Μαρξ θάχε αντίρρηση. Για τον απλούστατο λόγο, ότι καμιά κοινωνία δεν ωριμάζει μεμιάς. Περνάει τα στάδια της και σε κάθε της βηματισμό εμπλουτίζεται με εμπειρίες μέσα από την συλλογικότητα...»

Αυτά έγραφε ο ελλαδίτης δημοσιογράφος Άρης Σκιαδόπουλος σε άρθρο το υπό τον τίτλο “Εμείς και οι…Ρουβίτσες”, στον ελλαδικό διαδικτυακό χώρο “Ημεροδρόμο” το περασμένο Σάββατο 4 του Ιούλη, μια μέρα πριν από το Δημοψήφισμα του Μεγάλου ΟΧΙ [του πέραν του 61%]... Και ΔΕΝ θα διαφωνήσω ΠΟΣΩΣ μαζί του! Έλα όμως πριν πετεινός λαλήσει και κικιρίκου φωνάξει, η υπό τον Τσίπρα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ-ική ελληνική κυβέρνηση κατέθεσε προς τους τοκογλύφους δανειστές και τους λεγόμενους θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και φυσικά στον χερ Ντάισελμπλουμ του Eurogroup, νέα πρόταση, η οποία στην ουσία αποτελεί και νέο μνημόνιο... Κι όπως γράφουν αλλού στον ελληνικό Τύπο αυτή αποτελεί «ένα πακέτο επώδυνων μέτρων, το οποίο μικρές διαφορές έχει από την πρόταση Γιουνκέρ που ετέθη στο δημοψήφισμα και ακόμα λιγότερες από εκείνη που ο Γιουνκέρ είχε καταθέσει στην κυβέρνηση στις 26 Ιουνίου...»

Κοντολογίς το Μεγάλο «ΟΧΙ» της περασμένης Κυριακής μετατρέπεται σ’ ένα νέο «ΝΑΙ», οι εκβιασμοί των ευρω-καπιταλιστών υπερισχύουν, τα μνημόνια καλά κρατούν και η όποια ρήξη [με τον ευρωπαϊκό ολοκληρωτισμό] παραπέμπεται (κυριολεκτικά κι όχι μεταφορικά)  στις ελληνικές καλένδες! Κι όλ’ αυτά υπό τις ευλογίες και τα λιβανίσματα της πλειοψηφίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ“Αριστερή Πλατφόρμα” του Παναγιώτη Λαφαζάνη κλωτσά λίγο, αλλά δεν νομίζω για πολύ ακόμα, ενώ ενστάσεις υπάρχουν κι από τους συγκυβερνώντες “Ανεξάρτητους Έλληνες” του Καμμένου, αλλά τελικά θα σωπάσουν κι αυτοί], της “Νέας Δημοκρατίας” [αλίμονο, γίνεται να λείψουν αυτοί!] και των σοσιαλιζόντων ευρωλιγούρηδων του “Ποταμιού” και του ΠΑΣΟΚ... Μούχτιν πήγε τελικά και το λογύδριο του Γλέζου στο Ευρωκοινοβούλιο προχτές Τετάρτη όταν είπε πως «η Ελλάδα δεν θα (τούς) χαρίσει την Ευρώπη» [και προφανώς εννοούσε στους νεοφιλελεύθερους] και καταχειροκροτήθηκε...Μετά τα πίσκαλα όμως; 


Το νέο μνημόνιο θα υποβαθμίσει περαιτέρω τη ζωή των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων στην Ελλάδα και θα βυθίσει τη χώρα πιο βαθιά στην ύφεση... Για πολλούς είναι σαφές ότι η χώρα χάνεται, παράλληλα όμως αντιλαμβάνονται  ότι είναι μάταιο να μάχουνται ν’ αλλάξουν την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση [και τους θεσμούς και μηχανισμούς της] και να την κάνουν πιο ανθρώπινη. Η φύση της Ένωσης [που εκφράζεται κυρίως μέσα από τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου και την γερμανική αλαζονεία κι αδιαλλαξία] είναι βάρβαρη κι απάνθρωπη, όπως φυσικά είναι παντού ο Καπιταλισμός... Και τις διαπιστώσεις αυτές τις κάνουμε παρά τους έντονους προβληματισμούς που με διακατέχουν για το πώς θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν τα πράματα και να μπουν σε μια πορεία ρήξης κι ανατροπής...

*********************************
Προλογικά

Αρχικά η σκέψη και πρόθεση ΜΟΥ ήταν, σ’ αυτήν την εκτός προγράμματος ανάρτηση ΜΟΥ, να παραθέσω δυο κείμενα που αλίευσα από το διαδίκτυο αρχές της εβδομάδας κι έχουν ως θέμα το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος και τις εξελίξεις που αναμενόταν να ακολουθήσουν, όμως πολυλόγησα [ως συνήθως – τα χούγια ΔΕΝ κόβονται εύκολα!] στα “Εισαγωγικά”...  

Το πρώτο υπό αναδημοσίευση κείμενο, ανήκει στον Κομμουνιστή δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο [που κάποτε – για να μην ξεχνιόμαστε κιόλας- αρθρογραφούσε και στον “Ριζοσπάστη”] κι αφορά την ερμηνεία και τη διαχείριση του ΟΧΙ κυρίως από τον κυβερνώντα ΣΥΡΙΖΑ, και το δεύτερο που είναι παρμένο από το ελλαδικό blog “Αριστερά και Πολιτική” αφορά τους νέους εκβιασμούς τους προερχόμενους από την Ευρωπαϊκή Ένωση...

Πάμε, λοιπόν...  

*******************************
“Όχι”,“ίσως”,“ναι”…
[του Νίκου Μπογιόπουλου, από το enikos.gr˙ δημοσιεύτηκε την Τρίτη 7/7/2015]

{Τα μαύρα bold και η υπογράμμιση τους είναι του συγγραφέα}...

Πρώτο: Το αποτέλεσμα της Κυριακής ήταν καθαρό, ήταν σαρωτικό και δεν επιδέχεται καμίας παρερμηνείας ως προς ένα τουλάχιστον σημείο του. Όποια κι αν ήταν η αφετηριακή βάση από την οποία ξεκίνησε ο κάθε ψηφοφόρος για να δηλώσει την άρνησή του στην υποταγή, στον εκβιασμό και στην τρομοκρατία, το αποτέλεσμα είναι σαφές και είναι τούτο:

Ο ελληνικός λαός απέρριψε με εκκωφαντικό τρόπο κάθε προσπάθεια να του κολλήσουν τη ρετσινιά ότι ψήφισε με όρους αποδοχής του ραγιαδισμού και της εθελοδουλείας. Το «σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω» με ό,τι μάσκα κι αν επιχείρησαν να το επιβάλουν οι ντόπιοι και οι ξένοι επικυρίαρχοι υπέστη συντριβή.

***
Δεύτερο:  Η κάλπη λειτούργησε ως δισκοπότηρο εξαγνισμού από την βρωμιά και τη δυσωδία την οποία εξέπεμπαν όλες αυτές τις ημέρες τα ραδιοτηλεοπτικά κιτία της πιο ελεεινής προπαγάνδας.

Μια προπαγάνδα που ξεπερνώντας ακόμα και τον πιο άθλιο εαυτό της, υποδυόταν τη «δημοσιογραφία», την «ενημέρωση», την «αντικειμενικότητα» και την «δημοκρατική πληροφόρηση» την ώρα που οι πυροβολαρχίες του εκβιασμού και της κατατρομοκράτησης, της διαστρέβλωσης και του ψεύδους, μεγαλουργούσαν στο άθλημα της «αλητείας» και της «ρουφιανιάς»

***
ΤρίτοΑπό την πρώτη στιγμή που έκλεισε η κάλπη ξεκίνησε και η μάχη της ερμηνείας αυτού του αποτελέσματος, ξεκίνησε η διαδικασία της ερμηνείας και της πολιτικής διαχείρισης αυτού του «Όχι». Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι ο πιο ισχυρός «παίκτης» στο παιχνίδι της ερμηνείας και της διαχείρισης αυτού του «Όχι» είναι η κυβέρνηση. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, επίσης, ότι η κυβέρνηση – το έχει αποδείξει η εμπειρία των τελευταίων 5 μηνών – θα επιδιώξει να αξιοποιήσει το «Όχι» ως το πολιτικό παραβάν πίσω από το οποίο θα ήθελε με όρους πολιτικά διαχειρίσιμους στο εσωτερικό της χώρας να υπογράψει μια συμφωνία με τους «εταίρους», την οποία κατόπιν θα βαφτίσει «έντιμη», «επώδυνη πλην βιώσιμη» κοκ.  

Ότι η συμφωνία που επιδιώκει η κυβέρνηση (ανεξαρτήτως αν οι «εταίροι» θα την διευκολύνουν σε αυτό) έχει ήδη προεξοφληθεί ως μια επαίσχυντη συμφωνία προκύπτει τόσο από τη θέση του πρωθυπουργού στο κυριακάτικο διάγγελμά του ότι «έχω πλήρη συνείδηση – όπως είπε - ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης με την ΕΕ», όσο και από τις μνημονιακές κυβερνητικές υπογραφές κάτω από την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, από την πρόταση των «47 + 10 σελίδων», από τις επιστολές Τσίπρα (και μάλιστα μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος) στον ESM και στον Γιούνκερ. Αυτή η πορεία επικυρώθηκε χτες και στη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
***
ΤέταρτοΟ ελληνικός λαός ψήφισε αλλά από την επόμενη κιόλας στιγμή το πολιτικό σύστημα του «ανήκομεν εις την Δύσιν», από τη μια, όπως και το πολιτικό σύστημα που από την άλλη δηλώνει ότι «η θέση της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ δεν αμφισβητείται», σπεύδουν να καταθέσουν τη ψήφο του σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων με εκβιαστές, τοκογλύφους, δυνάστες και οικονομικούς δολοφόνους.

Το «Όχι» του λαού, όπως και η ψήφος του στις εκλογές του Γενάρη,  επιστρέφει, δηλαδή, εκεί που η «ευρωδημοκρατία» είναι μια φενάκη, μια λέξη κενή περιεχομένου, που σημαίνει το ακριβώς αντίθετό της.

Η συμφωνία στην οποία κατέληξαν χτες υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας οι ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Νέα Δημοκρατία, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ – με εξαίρεση το ΚΚΕ - δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι το «Όχι» του ελληνικού λαού επιδιώκεται να προσφερθεί ως «Ναι» σε δήμιους και σε δυνάστες.

***
Να, λοιπόν, που απέναντι στην «ευρωδημοκρατία» της ελληνικής και της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας, που συμπεριφέρονται στην Ελλάδα με όρους πολιτικής Ζιμπάμπουε, μπανανίας και προτεκτοράτου, εκείνοι οι ψηφοφόροι του «Όχι» που κατέθεσαν την ψήφο τους ως εντολή ρήξης μαζί της, δεν τελείωσαν με το δημοψήφισμα της Κυριακής.
Αυτό το γνωρίζουν ήδη οι ψηφοφόροι που ενστερνίστηκαν την πολιτική εκτίμηση του ΚΚΕ για το πώς θα αξιοποιείτο το δημοψήφισμα. Το γνωρίζουν και πολλοί από αυτούς που την Κυριακή δεν πήγαν καθόλου στην κάλπη.
Όλοι αυτοί συνιστούν εξ αντικειμένου ένα μεγάλο οδόφραγμα ενάντια στα Μνημόνια και στα αίτια που τα γεννούν. Ένα χαράκωμα που τόσο σε πολιτικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο λαϊκού κινήματος, οι κομμουνιστές το κράτησαν την Κυριακή ζωντανό. Και που ορθώνεται, πλέον, ανοιχτό για να πάρουν από σήμερα τις θέσεις τους όλοι όσοι εννοούν το «Όχι».   

************************************
Δραματικές εξελίξεις στις Βρυξέλες. Οι εκβιασμοί της ΕΕ στο κατακόρυφο
[από το ελλαδικό φιλο-ΚΚΕ blog “Αριστερά και Πολιτική”˙ δημοσιεύτηκε την Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015]  

{Τα μαύρα bold, οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις με κόκκινο είναι του συγγραφέα}...

Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ, δήθεν εταίροι της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό: ή δέχεται η Ελλάδα τους όρους των δανειστών ή κλείνει η κάθε χρηματοδότηση από την ΕΚΤ και βγαίνει από το ευρώ.

Μια έξοδος από το ευρώ, ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, και χωρίς ούτε αλλαγή εξουσίας, ούτε κάποια προετοιμασία της χώρας, από την κυβέρνηση, να αντιμετωπίσει τις συνέπειες, το σίγουρο είναι ότι θα φέρει καταστροφικές συνέπειες στο λαό, τον οποίο θα πτωχεύσουν και θα καταληστέψουν οι ιμπεριαλιστές και οι ντόπιοι και ξένοι μεγαλοκαπιταλιστές. Καταλήστευση επίσης προβλέπεται και για τον εθνικό πλούτο.

Αν η κυβέρνηση δεχτεί την πλήρη παράδοση τότε οι ίδιες συνέπειες πτώχευσης του λαού και της χώρας θα εφαρμοστούν αλλά με ελεγχόμενους ρυθμούς.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες επιβάλλεται μια ριζική ανατροπή των πολιτικών και ταξικών συσχετισμών δυνάμεων με συγκρότηση πραγματικά λαϊκού μετώπου, λαϊκής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα πληττόμενα στρώματα του εργαζόμενου λαού για την έξοδο από την ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, μέσα σε μια διαδικασία αλλαγών που εντάσσονται στην γενική διαδικασία ανατροπής της εξουσίας της αστικής τάξης και του μεγάλου, μονοπωλιακού, κεφαλαίου.

Αισχρές οι δηλώσεις από τους πολιτικούς ηγέτες - ανδρείκελα του κεφαλαίου της ΕΕ.

Ο κ. Τσίπρας, σε αντίθεση, δήλωσε ευχαριστημένος και εξέφρασε αισιοδοξία ότι μέχρι την Κυριακή θα λυθεί το πρόβλημα οριστικά με τις (θετικές σε τι;) προτάσεις που θα καταθέσει.

Εξαθλίωση με ευρώ ή εξαθλίωση με Grexit;

Αυτές τις ώρες, οι τοκογλύφοι του κόσμου μετράνε αν τα κέρδη τους θα είναι περισσότερα από μια ελεγχόμενη πτώχευση και καταλήστεψη της χώρας με νέα συμφωνία μέσα στο ευρώ ή αν τα κέρδη τους θα είναι περισσότερα με Grexit, έξω από το ευρώ.

Τα κοράκια πετάνε πάνω από το θύμα και με τους γύρους μετράνε και ξαναμετράνε αν, πότε και πως θα τους παραδώσει το σώμα του.
Όσοι νομίζουν ότι οι ηγέτες της ΕΕ ασχολούνται με την αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και ψάχνουν τρόπο διάσωσης, είναι βαθιά γελασμένοι. Το μόνο που αναμένουν είναι η απόφαση των τοκογλύφων για το τι τους συμφέρει περισσότερο.

Ο μόνος «σπουδαίος» ρόλος της Ελλάδος είναι κατά πόσο η τελική πρότασή της για συμφωνία, τους δίνει όλα όσα ζητούν και αν αυτά είναι περισσότερα από μια ωμή πτώχευση και καταλήστεψη.

Και στις δύο περιπτώσεις ο λαός πτωχεύει και η χώρα ληστεύεται

Anef_Oriwn
Παρασκευή 10/7/2015

Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Ανάρτηση 32/2015 [έκτακτη, επίκαιρη, ελλαδική, για το δημοψήφισμα, Αριστερή, προβληματιζόμενη και εξ αναδημοσιεύσεως ] – Δυο κείμενα για το ΝΑΙ και το Όχι (στο Δημοψήφισμα στην Ελλάδα) και τους εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης...


Προλεγόμενα

Το Blog αναδημοσιεύει σήμερα δυο κείμενα για τις τελευταίες εξελίξεις στην Μητέρα – Πατρίδα και δη για το αυριανό δημοψήφισμα, για το ΌΧΙ ή το ΝΑΙ στην πρόταση (ή το σχέδιο) που κατέθεσαν οι λεγόμενοι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης  (προς την Κυβέρνηση Τσίπρα) για συνομολόγηση νέας συμφωνίας... Εμείς δεν θα κάνουμε ανάλυση ούτε των πιθανών σεναρίων [σε περίπτωση υπερψήφισης αναλόγως του ΟΧΙ ή του ΝΑΙ], ούτε και των ίδιων των κειμένων. Απλώς θα παραθέσουμε τα κείμενα για ενημέρωση και προβληματισμό, σημειώνοντας παράλληλα τη δική μας στήριξη στο ΟΧΙ, χωρίς όμως να επεξηγούμε τους λόγους, τουλάχιστον για την ώρα, ή/και να κρίνουμε τη θέση του ΚΚΕ για το Δημοψήφισμα...


Πολλά έχουν ειπωθεί από πολλούς: Απλώς θα καταθέσουνε (για τώρα),  
την αηδία μας για τη δουλικότητα αυτών που στηρίζουν το ΝΑΙ [ακόμα και ο διαβόητος Σάκης που πρόσφατα τραγούδησε σε εκδήλωση για τα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη το “Ένα το χελιδόνι”, στηρίζει το ΝΑΙ – τόσος εκφυλισμός πια!], και
την άποψη μας ότι τέτοιες ενέργειες [όπως το δημοψήφισμα] δημιουργούν ρήξεις στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα, έστω στο μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού των κεντροευρωπαίων (κυρίως)...  

Τα δύο κείμενα είναι:
1. το πρώτον, ένα κείμενο με τίτλο “Το ελληνικό «Όχι» ως αφετηρία” που γράφτηκε από τους κύπριους Γρηγόρη Ιωάννου και Γιώργο Χαραλάμπους [του χώρου της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – τον όρο αυτόν τον χρησιμοποιώ σε αντιδιαστολή με την ΑΚΕΛική Αριστερά] και το ‘χω αλιεύσει από το blog “Νεκατώματα” του Gregori, και
2. το δεύτερον, ένα κείμενο με τίτλο “Όχι στο μη χείρον, βέλτιστον” του έλληνα Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργου Ρούση [που κάποτε ήταν του ΚΚΕ, σήμερα όμως είναι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το κείμενο το πρωτοείδα στο ελλαδικό φιλο-ΚΚΕ Blog “Cogito ergo sum”, όπου αναδημοσιεύτηκε από την “Εφημερίδα των Συντακτών”

{Να σημειώσω ότι και στις δύο περιπτώσεις οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις στα κείμενα  είναι δικές ΜΟΥ}...

*****************************************
“Το ελληνικό «Όχι» ως αφετηρία”
[των Γρηγόρη Ιωάννου και Γιώργου Χαραλάμπους]

Το δημοψήφισμα της Κυριακής στην Ελλάδα έχει μεγάλη και ευρύτερα πολιτική σημασία. Δεν αφορά απλά τις πρόνοιες των προτάσεων Γιούνκερ, ούτε αποκλειστικά την Ελλάδα. Αυτό που διακυβεύεται την Κυριακή, και κυρίως από την Δευτέρα και μετά, είναι σύνθετο και θα έπρεπε να μην διασπάται στα πολλαπλά επιμέρους ζητήματα, αλλά να αντιμετωπίζεται σαν το πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής και τα όρια της όποιας αντίστασης και εναλλακτικής σε αυτήν. Το «Ναι» θα επικυρώσει, θα σφραγίσει και θα νομιμοποιήσει την υφιστάμενη διαχείριση της κρίσης με όλες τις καταστροφές που επέφερε τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ το «Όχι» θα ανοίξει τον δρόμο για μια ουσιαστική αμφισβήτησή της. Το «Ναι» θα παραλύσει τη ριζοσπαστική αριστερά σε όλες τις μορφές της -κομματικές, κινηματικές και άλλες- όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά, ενώ το «Όχι» θα ενδυναμώσει μια εν δυνάμει αντιπολιτευτική ή εναλλακτική κυβερνητική δύναμη στις κοινωνίες του νότου εξυπηρετώντας την δημοκρατία, ακόμα και με την εντελώς φιλελεύθερη νοηματοδότησή της, αυτή της υγιούς ύπαρξης του αντίπαλου δέους και της εναλλαγής στην εξουσία.
Δυστυχώς, στις τάξεις της Ελληνικής αριστεράς αυτό το δίλημμα δεν αντιμετωπίζεται με πλήρη σαφήνεια. Αρκετοί έλληνες κομμουνιστές μένουν εκτός του πολιτικού διπόλου όπου διαδραματίζεται σήμερα ένα σοβαρότατο ταξικό ζήτημα. Η θέση του ΚΚΕ, που στην ουσία καλεί σε άκυρο ψηφοδέλτιο, αδυνατίζει το «Όχι» και ντε φάκτο ενισχύει αναλογικά το «Ναι». Εάν στερηθούν ψήφοι από το «Όχι» αλλά αυτό επικρατήσει, τότε στερείται δυναμικής η διαδικασία της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης. Σε περίπτωση μικρής επικράτησης του «Ναι» και την επικύρωση της τελευταίας πρότασης των δανειστών ή ακόμα μιας χειρότερης, αμβλύνονται οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες στα λαϊκά και μεσαία στρώματα, που σχεδόν νομοτελειακά θα συνεχίσουν να υπόκεινται σε κοινωνική εκμετάλλευση, αδικία, φτώχια και ανασφάλεια. Είναι μεγάλο το βάρος του ΚΚΕ, που εν τέλει φλερτάρει με μια απολίτικη στάση και έναν απομονωτισμό που μπλοκάρει, την αναγκαία στην ιστορική φάση που διανύουμε, συστράτευση της ευρύτερης αριστεράς στη σημερινή της πολυσυλλεκτική και διαφοροποιημένη μορφή.
Οι πλείστες απαιτήσεις από τους δανειστές αφορούν κυρίως θεσμικού και δομικού τύπου ζητήματα, αντανακλούν ιδεολογικές απόψεις για το τι συνιστά αποδεκτή πολιτική και κυρίως εγκλωβίζουν την ελληνική κοινωνία στο υφιστάμενο υφεσιακό σπιράλ και την συνέχιση της υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας. Δεν είναι απλά ζήτημα λογιστικών δεδομένων, ούτε καν οικονομικής διαχείρισης –είναι πάνω από όλα ζήτημα πολιτικό, και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται από όλους τους παίχτες, παρά τις θεαματικές και προπαγανδιστικές αναφορές σε αριθμούς. Το χρέος, εδώ, χρησιμοποιείται σαν εργαλείο για την διεκπεραίωση μιας πολιτικής στρατηγικής, που εξυπηρετεί τον στόχο της υποτίμησης της εργασίας, της αποψίλωσης της κοινωνικής πρόνοιας και της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα. Το χρέος έχει γιγαντωθεί μέσα από την διαχείριση της κρίσης σε τέτοιο βαθμό που καταδικάζει το ελληνικό κράτος σε μόνιμη λιτότητα για την πληρωμή των τόκων, την ελληνική οικονομία σε σμίκρυνση και την ελληνική κοινωνία σε διάλυση. Χωρίς ρύθμιση του χρέους και διαγραφή μεγάλου μέρους του δεν έχει νόημα καμιά συμφωνία για δημοσιονομικούς στόχους, οικονομική πολιτική ή το νόμισμα.
Οι υποχωρήσεις και οι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ από τον Φεβρουάριο που ανέλαβε την Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να είναι επίσης δεδομένες και ακολουθούν μια πορεία τουλάχιστον από το 2012. Συνεχίζουν οι αμφίσημες δηλώσεις, συνεχίζουν οι αντίπαλες αντιλήψεις εντός του κόμματος και του κυβερνητικού σχήματος για ζητήματα ιδεολογίας, στρατηγικής και τακτικών. Η διαφορά μεταξύ της κατατρόπωσης που θα επέφερε ένα «Ναι» και της ελπίδας για ριζοσπαστική αλλαγή που εμπεριέχει το «Όχι» θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη απ ότι είναι σήμερα, σε συνθήκες ασφυκτικής πολιτικής πίεσης. Αν η κυβέρνηση τηρούσε μια αποφασιστική στάση αμέσως μετά την εκλογή της, εθνικοποιώντας τις τράπεζες ή έστω καλούσε τον λαό σε δημοψήφισμα νωρίτερα, οι δυναμικές θα ήταν μάλλον διαφορετικές. Το ότι μπήκε στη λογική των υποχωρήσεων χωρίς να κερδίσει καν την αναδιάρθρωση του χρέους, με αποκορύφωμα την κίνηση πανικού με την επιστολή της Τρίτης, είναι ιδιαίτερα προβληματικό.
Ωστόσο, ανεξαρτήτως των συγκυριών που έχουν οδηγήσει στο δημοψήφισμα, όσο και να μην οφείλονται σε μια στοχευμένη ιδεολογική γραμμή και ένα ξεκάθαρο στρατηγικό πλάνο, το δημοψήφισμα έδωσε μια διέξοδο στον ΣΥΡΙΖΑ, την ελληνική κοινωνία και την διεθνή αριστερά γενικότερα, που μένει ωστόσο να ολοκληρωθεί. Ως πολιτική πράξη υπήρξε η πιο ριζοσπαστική, στρατηγικά σωστή και ελπιδοφόρα κίνηση της κυβέρνησης από την ανάληψη της εξουσίας. Και αυτό όχι μόνο επειδή διεύρυνε την δημοκρατική διαδικασία, αλλά και επειδή άνοιξε προοπτική για κάτι διαφορετικό. Κάτι που δεν τόλμησε το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, ως η πρώτη αριστερή κυβέρνηση εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης και κάτι που είναι πλέον, την δεύτερη φορά, ιστορικό προηγούμενο και λαϊκό κεκτημένο. Ήδη η κυβέρνηση επαναθέτει, μετά από μήνες, την αναδιάρθρωση του χρέους σαν το κεντρικό της πρόταγμα. Εάν αντιμετωπιστεί σαν τέτοιο, τότε το δημοψήφισμα και πιο συγκεκριμένα το «Όχι» ανοίγει δύο προοπτικές: Πρώτα και άμεσα ισχυροποιείται η κυβέρνηση εσωτερικά, ιδιαίτερα αν η επικράτηση είναι άνετη, και οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν δέχονται πλήγμα. Επιπλέον, δίνεται ώθηση να συνεχιστούν οι ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα και να αποκτήσουν περαιτέρω πολιτικό και κοινωνικό κεφάλαιο οι δυνάμεις εκείνες που απορρίπτουν τη βιωσιμότητα και τη νομιμότητα του χρέους, αλλά και τις οικονομικές συνταγές που επιβάλλονται εις αντάλλαγμα της δανειοδότησης.
Με βάση τα δεδομένα που υφίστανται, το «Όχι» την Κυριακή είναι η μόνη ελπίδα για μια συμβιβαστική συμφωνία που να αναδιαρθρώνει το χρέος και να μετριάζει κάπως τα δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας και, εάν αυτό δεν καταστεί εφικτό, τότε για τη μονομερή διαγραφή του χρέους και για την όσο το δυνατόν πιο ήπια μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. Αυτό θα συνεπάγεται δυσκολίες και προβλήματα προσαρμογής, αλλά σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα η προοπτική είναι πολύ καλύτερη από την διάλυση του κοινωνικού ιστού και την ελεγχόμενη υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου που κλειδώνει στο μνημονιακό πλαίσιο και που διαιωνίζεται μέσα από το χρέος. Η έξοδος από την ευρωζώνη και τους περιορισμούς που επιβάλλει θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να ελέγξει τις τράπεζες και να προχωρήσει στην αναμόρφωση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, παίρνοντας κάποια μέτρα για την αναδιανομή του εισοδήματος.
Μέχρι σήμερα -μετά και το δεύτερο διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα- η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να υπονοήσει καν την μονομερή διαγραφή του χρέους και την πιθανότητα εξόδου από το Ευρώ. Η κυρίαρχη γραμμή είναι η προσδοκία ότι θα επιτευχθεί μια καλύτερη συμφωνία, υπό την μορφή ενός ηπιότερου μνημονίου. Αυτό όμως προϋποθέτει αλλαγή των συσχετισμών σε διεθνές επίπεδο, κάτι που δεν φαίνεται εφικτό στο άμεσο μέλλον. Ενώ στελέχη και θεωρητικοί του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχτηκαν ότι το κόμμα υπερεκτίμησε προεκλογικά την ευελιξία των δανειστών, η κυβέρνηση δεν το κάνει επίσημα και με πολιτικούς όρους.
Αυτή η επιμονή της μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή εάν κάποιος χαρτογραφήσει τις δυναμικές και ρητορικές που κυριαρχούν στα εγχώρια ΜΜΕ. Η προπαγάνδα που έχει εξαπολυθεί και που συμπεριλαμβάνει από αλλοίωση φωτογραφιών και αποσπασματική χρήση τραπεζικών δημοσκοπήσεων, μέχρι την ταύτιση όλων των ιδιωτικών καναλιών στην Ελλάδα με την καμπάνια του «Ναι», συνδράμει στις ασάφειες, τον πανικό, αλλά και εμποδίζει την δημιουργία συνείδησης που να αντικατοπτρίζει την κοινωνική θέση. Σε αυτό το πλαίσιο, το παιχνίδι θα παιχτεί κυρίως (όχι εξολοκλήρου) με επίκεντρο τα μεσαία στρώματα, αφού η αστική τάξη από την μια και τα λαϊκά στρώματα από την άλλη έχουν επί το πλείστον ξεκάθαρο ταξικό συμφέρον, το οποίο φαίνεται να αντιλαμβάνονται υπέρ του ναι και του όχι, αντίστοιχα. Είναι κάπου εδώ, στον ταξικό χάρτη, που εξελίσσεται πιο δυναμικά η αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Ενόσω δεν έχει παρθεί καμία ακόμα απόφαση, ούτε έχει καν οριστικοποιηθεί η μορφή της όποιας συμφωνίας, στο Ευρωπαϊκό, στο εθνικό ή στο κομματικό επίπεδο, η συστράτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασιάζει τα κανάλια διοχέτευσης επιχειρημάτων που μπορούν να αποτρέψουν την πολιτική ήττα σε μια ιστορική συγκυρία και σε ένα αμιγώς πολιτικό ζήτημα.
Όμως οι επόμενες μέρες μετά το δημοψήφισμα θα είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Ήδη ο Πρωθυπουργός υπόσχεται συμφωνία σε 48 ώρες μετά το «Όχι», ενώ οι πολιτικοί ηγέτες των δανειστών επιμένουν σε έξοδο από το Ευρώ. Η ρευστότητα της κατάστασης καθιστά απαραίτητο αυτό το «Όχι» να συνοδεύεται με ένα «αλλά», διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλαπλά συμπτώματα. Φάνηκε ήδη παράλογα υποχωρητικός πριν καταφύγει στον λαό, είναι επιπλέον γεμάτος εσωτερικές αντιφάσεις και αντιθέσεις, αλλά και δεν έχει σχηματοποιημένο στρατηγικό προσανατολισμό. Ο εθνικισμός των ΑΝΕΛ και ο πατριωτισμός γενικότερα δεν θα παραμείνει ακίνδυνος και συναποτελεί και ένα εξωτερικό σύμπτωμα, όχι απαραίτητα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σίγουρα της κυβέρνησης. Είναι βασικό λοιπόν το «Όχι» να μην συστρατευτεί πλήρως ή να ταυτιστεί εντελώς με την κυβέρνηση. Σε περίπτωση που αυτή επιλέξει ένα ελαφρώς ηπιότερο μνημόνιο χωρίς άμεση αναδιάρθρωση του χρέους, την αναδιάρθρωση υπό όρους κοινωνικού ακρωτηριασμού ή ακόμα αποφασίσει να μετατραπεί, με αργούς ή γρήγορους ρυθμούς, σε κεντρώα σοσιαλδημοκρατία, το «Όχι» θα πρέπει να διατηρεί την προοπτική να αυτονομηθεί. Έτσι ώστε να αποτελέσει την αρχή για την εν δυνάμει διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής εκπροσώπησης της αριστεράς στην βάση κινηματικών χαρακτηριστικών.

******
Σύντομο σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
Έχω την άποψη ότι χωρίς οργανωμένο εργατικό/αριστερό ταξικό κίνημα που να βρίσκεται σε συνεργασία και συμμαχία με την κινηματική Αριστερά, ΔΕΝ μπορούν να επιτευχθούν και πολλά πράγματα. Η κινηματική Αριστερά αδυνατεί να κινητοποιήσει μεγάλες μάζες κόσμου... 

*****************************************
“Όχι στο μη χείρον βέλτιστον”
[του Γιώργου Ρούση, ομότιμου καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου]

Είναι εντυπωσιακό ότι τόσο το «ναι» όσο και το «όχι» στο δημοψήφισμα στο οποίο αποφάσισε η κυβέρνηση να μας οδηγήσει, ερμηνεύεται από τον καθένα όπως ο ίδιος θέλει. Στην πραγματικότητα όμως η μοναδική πραγματική ερμηνεία είναι εκείνη της ίδιας της κυβέρνησης, η οποία και επέλεξε να θέσει το ερώτημα όπως το έθεσε.

Αυτή λοιπόν, αφού προηγουμένως θεοποίησε τη λογική τού αμοιβαία επωφελούς συμβιβασμού με τους δυνάστες μας -που καταγράφηκε αρχικά με την επαίσχυντη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου- και την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., έρχεται σήμερα να ζητήσει από τον λαό μας να αρνηθεί την πρόταση των δυναστών μας, η οποία ουσιαστικά λίγο απέχει από τη δική της πρόταση, για να συνεχίσει την εντός των τειχών διαπραγμάτευση από καλύτερη κατά τη γνώμη της θέση, λες και η τρόικα έδωσε μέχρι τώρα δείγματα σεβασμού της λαϊκής βούλησης.

Στην πραγματικότητα η προσφυγή στο δημοψήφισμα επελέγη τυχοδιωκτικά και ανεύθυνα από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια για να ξεπεράσει τις αντιδράσεις των συμμάχων του, των ΑΝ.ΕΛΛ. σε δυο-τρία ζητήματα με τα οποία διαφωνούσαν και για να βγάλει από τη δύσκολη θέση την Αριστερή του Πλατφόρμα, από την άλλη για να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά ως Αριστερά, στίγμα με το οποίο και εκλέχτηκε.

Το να επιδιώκεις όμως να τα βρεις με τους λύκους μέσα στη φωλιά τους δεν μπορεί να το πετύχεις χορεύοντας μαζί τους, αλλά αν τους χορτάσεις με τις σάρκες του λαού σου.

Γι’ αυτό και ένα δημοψήφισμα που δεν θέτει θέμα εξόδου από τον λάκκο των λεόντων, όσο και αν πολλοί από εκείνους που στηρίζουν το «όχι» το συνδέουν με αυτήν, σε όποιο αποτέλεσμα κι αν καταλήξει θα είναι καταστροφικό για τον λαό μας.

Μάλιστα αυτή η επιλογή για προσφυγή στο δημοψήφισμα με δεδομένη τη μέχρι τώρα υποχωρητικότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την κατάσταση της αβεβαιότητας και του φόβου την οποία από μόνη της ήταν δεδομένο ότι θα δημιουργήσει, με δεδομένη τη συνεχιζόμενη εμμονή όλου του ΣΥΡΙΖΑ σε συμφωνία με Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛΛ., Χ.Α., και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., με δεδομένη την παντελή εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ έλλειψη προετοιμασίας της επόμενης μέρας ύστερα από μια ενδεχόμενη ρήξη, η οποία όπως δήλωναν τα κορυφαία στελέχη του ήταν εκτός της λογικής του, με δεδομένη τη μέχρι τώρα συστηματική υποτίμηση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ της λαϊκής παρέμβασης, εμπεριέχει το ρίσκο να οδηγήσει στην επικράτηση του «ναι». Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί και να αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση, μια που δεν θα μπορεί να εφαρμόσει ένα μνημόνιο με το οποίο δηλώνει ότι διαφωνεί.

Αλλά με αυτά τα δεδομένα και μια επικράτηση του «όχι» σε αντίθεση απ’ ό,τι υποστηρίζει η πλειονότητα των αριστερών δυνάμεων, με εξαίρεση το ΚΚΕ, από μόνη της μάλλον σε μια γενικευμένη εθελοδουλία θα οδηγήσει παρά σε μια λαϊκή αντεπίθεση και προοδευτική πορεία, μια και στόχος της κυβέρνησης είναι να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το αντιλαϊκό τρίτο μνημόνιο το οποίο η ίδια προτείνει.

Βεβαίως η επικράτηση του «ναι» δεν είναι ταυτόσημη με την επικράτηση του «όχι», όπως η Ν.Δ. δεν ταυτίζεται με τη Χ.Α., η Λεπέν με τον Σαρκοζί, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ… Αυτό όμως, όπως ορθώς έπραξε η ριζοσπαστική Αριστερά και στις βουλευτικές εκλογές, δεν πρέπει να μας οδηγεί στη λογική τού μη χείρον βέλτιστον και στη συμμαχία με τις τριτομνημονιακές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη χειρότερα στη συμμετοχή σε κοινές επιτροπές μαζί τους ή στην αντιμετώπιση του Τσίπρα λες και είναι ο νέος Αλιέντε, Τσάβες ή ακόμη ο Τσε που ζώστηκε τα όπλα του, όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν ορισμένοι συριζαίοι.

Αντίθετα θα πρέπει και στην κάλπη αντιστοιχώντας το περιεχόμενο των θέσεων μας με τη μορφή έκφρασής τους να προτάξουμε το «όχι» σε κάθε νέο μνημόνιο από όπου κι αν προέρχεται, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο τώρα από την Ε.Ε.

Όλα αυτά με πλήρη σεβασμό των συντρόφων και φίλων οι οποίοι ανιδιοτελώς και όχι διότι έχουν κάποιο οικονομικό ή άλλο συμφέρον αποφάσισαν να συμπλεύσουν με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι έτσι προωθούν την κοινή μας υπόθεση.

******
Σύντομο σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
Θέτω ξανά το ερώτημα που έθεσα και πιο πάνω στα Προλεγόμενα” και που τίθεται και από τους συγγραφείς του πρώτου άρθρου: Δημιουργεί ρήξεις μα το καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο το δημοψήφισμα; Και πώς αξιοποιούμε ένα ΟΧΙ προς την κατεύθυνση των στρατηγικών (αντικαπιταλιστικών) στόχων ΜΑΣ; 

Για τα προλεγόμενα και τα copy paste
Anef_Oriwn
[για την Ελλάδα, ρε gamoto]
Σάββατο 4/7/2015