Κυριακή 27 Ιουλίου 2008

Ανάρτηση Νο. 17 (ιστορική) - Ακόμα λίγα λόγια για την αντι-Ακελική δράση της χούντας, το πραξικόπημα και τους απολογητές του.

Εδώ σ’ αυτόν τον τόπο όπου φαίνεται “ευδοκιμεί (εκτός πολλών άλλων) και η φαιδρά πορτοκαλέα”, κάποιοι βάλθηκαν να μας “παντρέψουν μ’ άδρωπον (άντρα)”, που λέει και ο θυμόσοφος λαός μας.

Με αφορμή ένα κείμενο (επι)κριτικό του μακαρίτη του Λάζαρου Σκαλιστή με σκέψεις και απόψεις του για τη στάση του ΑΚΕΛ απέναντι στο πραξικόπημα και τις κινήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν για αποτροπή ή/και αντιμετώπιση του, και το οποίο (κείμενο) ανάρτησε ο Απόστολος στο ιστολόγιο του “...ες γην εναλίαν Κύπρον...”, (το κείμενο θα το βρείτε εδώ (http://enaliakypros18.blogspot.com/2008/07/blog-post_26.html), δόθηκε η ευκαιρία σε πολλούς (ανώνυμους αλλά και επώνυμους – δηλ. απ’ αυτούς που έχουν nick), να ξεσαλώσουν, χύνοντας το αντι-ακελικό τους δηλητήριο και με όξος και χολή να παραποιήσουν ιστορικά γεγονότα και να διαστρεβλώσουν την ιστορία αυτού του τόπου. Έχουν μετατραπεί (άλλοι εκουσίως και μερικοί ακουσίως) σε απολογητές του χουντοφασιστικού και προδοτικού πραξικοπήματος που οδήγησε στην τουρκική εισβολή τα τραγικά της αποτελέσματα της οποίας (κατοχή, σκοτωμένοι, αγνοούμενοι, προσφυγιά) ζούμε μέχρι σήμερα. Τόση είναι η θολούρα και η σύγχυση που επικρατεί στα μυαλά τους, αλλά και ο φανατισμός με τον οποίο έχουν εμποτιστεί τα εγκεφαλικά τους κύτταρα, που καταντούν φαιδροί και γελοίοι με όσα λενε και γράφουν. Όπως π.χ. “…το ακελ δεν εκφράστηκε ποττέ ανοιχτά εναντίον της χούντας…”, “…Χούντα και ΑΚΕΛ λοιπόν τα είχαν κάνει πλακάκια …” “αν δεν είχατε διώξει όλοι εσείς οι ανθέλληνες, σε συνεργασία με τη Χούντα (με την οποία κατά καιρούς ξέρατε να τα λέτε...), την ελληνική μεραρχία, η Κύπρος σήμερα θα ήταν ελεύθερη...”.

Μερικοί έχουν τόσο μίσος για το ΑΚΕΛ και την Αριστερά σε σημείο που να τους τυφλώνει και να μην βλέπουν την πραγματικότητα.
Δυστυχώς κάποιοι είμαστε αναγκασμένοι να αφιερώνουμε χρόνο για να απαντάμε και να υπερασπιζόμαστε και αυτά ακόμα τα αυτονόητα: Τόση είναι η διαστρέβλωση που επιχειρούν κάποιοι αλλά και η αποχαύνωση που έχουν πάθει.

Για τον "Ερώτα" του ΑΚΕΛ με τη ... Χούντα.

Παρακάτω θα παραθέσω μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα της “συνεργασίας” του ΑΚΕΛ και γενικότερα της Αριστεράς με την Χούντα της Ελλάδας. Φυσικά δεν περιμένω να πείσω ΚΑΝΕΝΑ από τους γνωστούς Ανώνυμους και Επώνυμους διαβολείς, αλλά έχουμε χρέος απέναντι στην Ιστορία να μην σιωπούμε αλλά να αποκαθιστούμε τα γεγονότα.

Από τις πρώτες μέρες επιβολής της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, οι σύλλογοι της Αριστεράς σ’ όλη την στην Κύπρο καθώς και πολλά στελέχη της έγιναν στόχος τρομοκρατικών πράξεων. Οι άνθρωποι της Χούντας στην Κύπρο σε στενή συνεργασία με ακροδεξιά στοιχεία αποθρασύνθηκαν και προσπαθούσαν με καθημερινές πράξεις βίας (τραμπουκισμούς, απειλές, ξυλοδαρμούς, κακοποιήσεις, ακόμα και δολοφονίες, βομβιστικές επιθέσεις, αναγραφή συνθημάτων σε συλλόγους της Αριστεράς, όργωμα γηπέδων αθλητικών γηπέδων αριστερών συλλογών) να τρομοκρατήσουν τον κόσμο της Αριστεράς, ο οποίος αποτελούσε βασικό εμπόδιο στα συνωμοτικά τους σχέδια.

Πιο συγκεκριμένα, έχουμε και λεμε:
- 6 Μαΐου 1967 – Έκρηξη βόμβας στο σπίτι του Στέλιου Μανδριώτη, Γραμματέα της ΠΕΟ Λεμεσού.
- 12 Μαΐου 1967 - Έκρηξη βόμβας στην είσοδο του σπιτιού του Κυριάκου Χρίστου Γραμματέα του ΑΚΕΛ Λεμεσού.
- 29 του Οκτώβρη του 1967 – Ισχυρή έκρηξη στο οίκημα της ΠΕΟ Λευκωσίας.
- 22 του Νοέμβρη του 1967 - Έκρηξη στο οίκημα της ΠΕΟ Αμμοχώστου.
- 24 του Νοέμβρη του 1967 – Έκρηξη στο σπίτι του Αριστερού Δημάρχου Αμμοχώστου Αντρέα Πούγιουρου.
- Στις 3 του Μάη του 1968 αξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς συνέλαβαν και κακοποίησαν στη Λευκωσία νεαρούς που έγραφαν συνθήματα υπέρ της αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Στις 6 του Μάη πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στη Λευκωσία που καταδικάζει την πρόκληση και απαιτεί την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Στην εκδήλωση μίλησαν οι Παπαιωάννου, Λυσσαρίδης και άλλοι.
- 23 Αυγούστου 1968 – Έκρηξη βόμβας στο οίκημα του ΑΚΕΛ Αμμοχώστου. Τραυματίστηκε σοβαρά ο νυχτοφύλακας του οικήματος.
- 10 του Μάρτη του 1969 – Έγινε προσπάθεια από Έλληνες αξιωματικούς της Εθνικής Φρουράς για τοποθέτηση πομπών στον κινηματογράφο “ΡΕΞ” Λάρνακας όπου θα πραγματοποιείτο την επόμενη η Επαρχιακή Συνδιάσκεψη του ΑΚΕΛ Λάρνακας, για τη μαγνητοφώνηση και υποκλοπή των ομιλιών. Οι συσκευές βρέθηκαν και αφαιρέθηκαν από μέλη του ΑΚΕΛ.
- Την νύχτα της 18ης του Ιούλη του 1969, μέρα έναρξης του Ε΄ Παγκύπριου Φεστιβάλ Νεολαίας που διοργάνωνε η ΕΔΟΝ στην Αμμόχωστο (στο Στάδιο ΓΣΕ), τοποθετούνται βόμβες και προκαλούνται εκρήξεις στα οικήματα των συλλόγων της Αριστεράς στα Βαρώσια (στο “Μαραθώνα” Κάτω Βαρωσίων και στον “Προμηθέα” Πολυκατοικιών –
λενε κάτι σε κάποιους κολλημένους αυτά τα δύο αρχαιοελληνικά ονόματα;).
- Τη τελευταία μέρα του Φεστιβάλ στα αποδυτήρια του Σταδίου ΓΣΕ, τοποθετήθηκε βόμβα. Από την έκρηξη της τραυματίστηκε ένα άτομο, όμως το Φεστιβάλ μετατράπηκε στο τέλος σε ειρηνική διαδήλωση και συλλαλητήριο στους δρόμους της Αμμόχωστου.
- 14 του Οκτώβρη του 1969 – Έκρηξη βόμβας στο σπίτι του Γ.Γ. του ΑΚΕΛ Εζεκία Παπαιωάννου.


Δεν θα συνεχίσω άλλο. Απλά θα διερωτηθώ μ’ όλη την αφέλεια που με χαρακτηρίζει σε τέτοιες περιπτώσεις και όταν έχω να κάνω με ηλίθιους, πόσο μεγάλοι μαζοχιστές θα ήταν αυτοί του ΑΚΕΛ για να “συνεργάζονται” με τη Χούντα!!!

Για το Πραξικόπημα.

1. Στις 9 του Ιούλη του 1974 δημοσιεύτηκε η πιο κάτω ανακοίνωση του Π.Γ. του ΑΚΕΛ:

i. “Ή ιμπεριαλιστική συνωμοσία κατά τής Κύπρου, μέ προαγωγό, χρηματοδότη καί καθοδηγητή τό δικτατορικό στρατιωτικό καθεστώς τών Αθηνών καί μέ εκτελεστικό όργανο τήν ΕΟΚΑ Β', κλιμάκωσε τήν τρομοκρατική της δραστηριότητα καί προετοιμάζεται γιά τόν τελικό γύρο ενάντια στις δυνάμεις τής δημοκρατίας καί τής Κύπρου.
ii. Ή πρόσφατη τρομοκρατική έξαρση τού συνδικάτου τού εγκλήματος, μέ τίς πολιτικές δολοφονίες, τις ανατινάξεις κυβερνητικών, συνεργατικών καί ιδιωτικών κτιρίων δέν είναι παρά τό προοίμιο τής οριστικής αναμέτρησης μέ τίς δυνάμεις τής δημοκρατίας, γιά τήν πραξικοπηματική κατάληψη τής εξουσίας.
iii. Το συνωμοτικό ιμπεριαλιστικό σχέδιo ήταν καί παραμένει ή ανατροπή καί εξόντωση τού Προέδρου Μακαρίου, ή κατάληψη τής εξουσίας από τούς φασιστικούς κύκλους τής άκρας δεξιάς, μέ στόχο πάντα τή διχοτόμηση τής Κύπρου καί τή μετατροπή της σέ νατοϊκό, ιμπεριαλιστικό ορμητήριο.
iv. Τήν ανάπαυλα πού μεσολάβησε μετά τό θάνατο τού Γρίβα καί τά μέτρα επιείκειας τής κυβέρνησης, ή ΕΟΚΑ B' καί οί Ελλαδίτες καθοδηγητές της τά εκμεταλλεύτηκαν γιά να αναδιοργανώσουν τίς δυνάμεις τους, νά προ­μηθευτούν περισσότερο οπλισμό καί να τελειο­ποιήσουν τά εγκληματικά σχέδια τους.
v. 0 νέος γύρος βίας καί τρομοκρατίας από μέρους τής ΕΟΚΑ B' απέβλεπε στή δημι­ουργία χάους καί αναρχίας καί στήν επέμβαση τών εγγυητριών δυνάμεων, υπό τό πρόσχημα ότι η κυβέρνηση τής Δημοκρατίας είναι ανίσχυρη νά επιβάλει τό νόμο καί τήν τάξη”.

2. Την Παρασκευή 5 του Ιούλη του 1974 η “Χαραυγή” προέβαινε σε καταγγελία υπό τον Τίτλο «ΣΑΤΑΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΕΚΤΡΟΠΗΣ»: Ή σχετική είδηση (πού δυστυχώς 10 μέρες αργότερα επαληθεύτηκε πλήρως) αναφέρει : «ΣΧΕΔΙΟ ΕΚΤΡΟΠΗΣ καί αιματοχυσίας, «εκτελεστέον πρό τής 20ης 'Ι ο υ λ ί ο υ» κατέστρωσαν οί επιτελείς καί καθοδηγητές τής ΕΟΚΑ B', [σημ.: που δεν ήταν άλλοι από τους χουντικούς] σύμφωνα μέ έγκυρες πληροφορίες τής «Χαραυγής». Σκοπός τού σχεδίου, φέρεται η «διάρθρωσις τής 'Εθνικής Φρουράς» καί ή ματαίωση τών αποφασισθέντων μέτρων, έν σχέσει μέ τή σύντμηση τής θητείας καί τήν ανάκληση Ελλήνων αξιωματικών. Στήν πραγματικότητα τό σχέδιο ταυτίζεται απολύτως μέ τούς ευρύτερους σκοπούς τής έν αναπτύξει συνωμοσίας, μέ βασική επιδίωξη τήν ανατροπή τού Προέδρου Μακαρίου και τήν επιβολή καθεστώτος εσωτερικής κατοχής.

3. Μερικοί, (άλλοι εκ του πονηρού κι άλλοι δικαιολογημένα), ερωτούν αν θα μπορούσε ν' αποφευχθεί το πραξικόπημα ή ακόμη και να συντριβεί; Φαίνεται ότι υπήρξε υποτίμηση άπó μέρους τής επίσημης πλευράς των κινδύνων τού πρα­ξικοπήματος και κατά συνέπεια και των μέ­τρων πού έπρεπε να ληφθούν για την αποτρο­πή ή συντριβή του.

4. Το ΑΚΕΛ από την πρώτη μέρα του χουντικού πραξικοπήματος στην Ελλάδα, την 21η του Απρίλη του 1967, συστηματικά προειδοποιούσε για τον κίνδυνο δολοφονίας τού Προέδρου της Δημοκρατίας και πραξικοπηματικής ανατροπής τής νόμιμης κυπριακής κυβέρνησης. Δεν υπάρχει έγγραφο του ΑΚΕΛ ή ομιλία κομματικού στελέχους (εκείνης της περιόδου) που να μην προειδοποιεί γι΄ αυτό τον κίνδυνο και να μην τονίζει την ανάγκη λήψης αποτε­λεσματικών μέτρων για την ανατροπή ή και συντριβή πιθανού πραξικοπήματος. Συγκεκρι­μένα, το ΑΚΕΛ έλεγε ότι οι δυνάμεις ασφαλεί­ας θα ‘πρεπε να εξυγιανθούν και να ενισχυ­θούν. Τόνιζε μάλιστα την ανάγκη συγκρότησης πολιτοφυλακής και έθετε ταυτόχρονα όλες τις δυνάμεις τού Κόμματος και της Αριστεράς στην υπηρεσία τής Κυβέρνησης, για να φρακτεί ο δρόμος στους πραξικοπηματίες ή για να συντριβούν στην περίπτωση που θα επιχειρούσαν πραξικόπημα.

5. Είναι αλήθεια πώς η Κυβέρνηση συγκρό­τησε το Εφεδρικό Σώμα της Αστυνομίας. Αλλά αυτό δεν αριθμούσε περισσότερους από 500 άνδρες. Κι εφόσον ένα σημαντικό μέρος του ταχτικού σώματος της Αστυνομίας είχε ουσιαστικά διαβρωθεί από τούς πραξικοπηματίες, το Εφεδρικό για να είναι αποτελεσματικό θα ‘πρεπε ν’ αριθμεί τουλάχιστο δύο χιλιάδες άντρες.

6. Ένα επιτελικό όμως αντι-πραξικοπηματικό σχέδιο έπρεπε να διαλαμβάνει τη χρησιμοποί­ηση των νομοταγών δυνάμεων της Εθνοφρου­ράς, μαζί και πολιτών. Και τέτοιο σχέδιο είτε δεν υπήρχε είτε και αν υπήρχε δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε να λειτουργήσει με το πάτημα ενός κουμπιού.

7. Μερικοί ρωτούν: Γιατί το ΑΚΕΛ δεν είχε τις δικές του ένοπλες ομάδες έτοιμες για χρησιμοποίηση εναντίον των πραξικοπηματιών; Το ΑΚΕΛ εξήγησε πολλές φορές ότι θεωρεί την ύπαρξη τέτοιων (παρανόμων) ομάδων ως πηγή ανωμαλίας και εκτροπής. Αν το ΑΚΕΛ οργάνωνε παράνομες ένο­πλες ομάδες οι πραξικοπηματίες απλώς θα επέσπευδαν το πραξικόπημα τους και μάλιστα με το έmχείρημα ότι «οι κομμουνιστές οπλίζονται για να καταλάβουν την εξουσία». Έτσι, όχι μόνο δεν θ’ αποτρεπόταν ή θα συντριβόταν το πραξικόπημα, άλλά και θα τα φόρτωναν ό­λα στο ΑΚΕΛ. Στο επίσημο κράτος εναπόκει­το να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις πού που το ΑΚΕΛ ήταν έτοιμο να προσφέρει. (Γι’ αυτό το σκοπό είχαν δοθεί και λίστες με ονόματα μελών και στελεχών του ΑΚΕΛ).

Αυτά, για την ώρα και για χάρη της ιστορι­κής αλήθειας (αλλά και ως απάντηση στις παραποιήσεις της Ιστορίας που επιχειρούν οι κάθε λογής, Ανώνυμοι και Επώνυμοι, παλαιότεροι αλλά και νεοφανείς, ακελολόγοι), κι όχι από διάθεση κριτικής εναντίον οποιουδήποτε.

Anef_Oriwn
27/7/2008

Πέμπτη 24 Ιουλίου 2008

Ανάρτηση Νο. 16η (έκτακτη) – Ψηφίδες από την άγνωστη Κυπριακή ιστορία (Περί τουρκοκυπρίων και της κοινής πατρίδας ο λόγος - Ο γιος του Αϊχάν Χικμέτ)

(Όπως έχω ξαναπεί σ’ αυτό το blog θα αναρτώ που και που και κείμενα που δεν είναι δικά μου).

Ο γιος του Αϊχάν Χικμέτ
ΤΟΥ ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης” της 15ης του Ιούλη του 2008):
(Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=807110&-V=articles)

“Η συνάντησή μου μαζί του έγινε πολύ αργά. Σε ένα κινέζικο εστιατόριο. Ήταν μια ευτυχής σύμπτωση. Γνωριστήκαμε. Κουβεντιάσαμε λίγο στο πόδι. Μόνο αυτό. Η πόρτα του βορρά είχε κλείσει τελείως γι' αυτόν. Ίσως και να μην μπορούσε να περάσει ποτέ ξανά σε αυτή την πλευρά.

Ο Μεχμέτ Εμίν Χικμέτ ήταν μόλις δύο χρονών όταν πυροβόλησαν και σκότωσαν τον πατέρα του την ώρα που κοιμόταν στο κρεβάτι του. Ήταν η νύκτα μεταξύ 23ης και 24ης Απριλίου. Η χρονιά 1962. Στην οδό Καράμπαμπα στη Λευκωσία ελάμβανε χώρα ένα έγκλημα τα ίχνη του οποίου δεν επρόκειτο να σβηστούν για πολλά χρόνια και θα συζητιόταν από στόμα σε στόμα για χρόνια. Εκείνο το βράδυ δολοφονήθηκε ο Αϊχάν Χικμέτ, ο πιο σκληρός, καυστικός και θαρραλέος πολιτικός αντίπαλος του Ντενκτάς. Το κορμί του είχε βρεθεί διάτρητο από σφαίρες. Το ίδιο βράδυ, την ίδια περίπου ώρα δολοφονήθηκε και ο Αχμέτ Μουζαφέρ Γκιουρκάν στην περιοχή Καϊμακλί. Δεν ξέρω τι και πόσο θυμάται ένα παιδί δύο χρόνων. Χαράσσεται άραγε στη μνήμη του ένα τέτοιο έγκλημα; Μένουν στο μυαλό του τα ματωμένα σεντόνια στο κρεβάτι και το άψυχο σώμα τού πατέρα του;

Οι πραγματικά δύσκολες μέρες άρχισαν για την οικογένεια μετά από εκείνη την ημέρα. Η οδός Καράμπαμπα έγινε χώρος των μαύρων σκιών. Οι δολοφόνοι αυτή τη φορά κτύπησαν την πόρτα της μητέρας που είχε μείνει μόνη. Η κυρία Σαμπιχά, που ήρθε κατάφατσα με τον κίνδυνο βιασμού, βρήκε σωτηρία μετακομίζοντας στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Μαζί με τα δύο μικρά παιδιά της. Αυτό το διπλό έγκλημα και η σιωπή της κοινότητάς μας αποτελούν το πιο μελανό σημείο της ιστορίας μας. Μετά από εκείνο το έγκλημα δεν είναι μόνο η κυρία Σαμπιχά που έζησε τρομερές τραγωδίες, αλλά και η κυρία Ισμέτ, σύζυγος του Αχμέτ Γκιουρκάν. Έμεινε και εκείνη μόνη στην κοινότητα. Υπέστη και εκείνη σεξουαλικούς βιασμούς από την οργάνωση. Η βασανισμένη αυτή ζωή των δύο γυναικών μπορεί να γίνει ένα τεράστιο μυθιστόρημα.

Ο Εμίν Χικμέτ μεγάλωσε μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Σπούδασε στη Ρωσία. Εργάστηκε στη Νότιο Αφρική και στη Γερμανία. Παντρεύτηκε με μια Ελληνοκύπρια. Ήταν γραφτό να επισκεφτεί τον τάφο του πατέρα του μόνο μετά από 40 χρόνια. Όταν άνοιξαν οι πύλες το 2003. Πέρασε στο βορρά με κυπριακό διαβατήριο και ταυτότητα σαν ένας Ελληνοκύπριος. Οι Τούρκοι αστυνομικοί στην πύλη δεν του είπαν τίποτα και αυτό συνεχίστηκε για ορισμένο χρονικό διάστημα. Όμως, μια μέρα, καθώς επέστρεφε από το βορρά στο νότο, τον σταμάτησαν οι αστυνομικοί στην πύλη. Δεν μπορείς να βγεις από δω με αυτή την ταυτότητα, του είπαν. Και γιατί, λέει, δεν μπορούσε; Διότι είναι, λέει, Τουρκοκύπριος και οι γονείς του είναι Τουρκοκύπριοι και οι δυο. Γι' αυτό έπρεπε να πάρει ταυτότητα της ΤΔΒΚ. Τελικά, οι συγγενείς του Εμίν Χικμέτ στο βορρά τον έπεισαν. Αποφάσισε να πάρει ταυτότητα της ΤΔΒΚ. Όμως, ζήτησε να απαλλαγεί από το στρατό. Γι' αυτό υπέβαλε αίτηση στον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Στην απάντηση που πήρε από τον Ταλάτ τού γνωστοποιήθηκε ότι η περίπτωση μελετάται και ότι η αίτηση διαβιβάστηκε στη Διοίκηση των Δυνάμεων Ασφαλείας. Και αναφέρθηκε ότι για να ξεπεραστεί η ταλαιπωρία του θα έπρεπε να γίνει αλλαγή στο νόμο. Η δε Διοίκηση αποφάσισε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο θέμα της παραχώρησης της ιθαγένειας της ΤΔΒΚ στον Εμίν Χικμέτ, αλλά υπάρχει το θέμα των στρατιωτικών του υποχρεώσεων. Ενώ γίνονταν όλα αυτά, ο Εμίν πήρε την ταυτότητα της ΤΔΒΚ και άρχισε να πηγαινοέρχεται στο βορρά ξανά. Ξαφνικά πήρε μια κλήτευση από το στρατό. Πήγε. Περίμενε ώρες μαζί με νεαρούς στον κήπο της Υπηρεσίας Στρατολογίας και πέρασε και αυτός από ιατρικές εξετάσεις. Βγήκε υγιής. Όλες του οι ελπίδες, λέει, είχαν εναποτεθεί σε εκείνη την τροποποίηση του νόμου που υποσχέθηκε ο Ταλάτ. Αλλά για κάποιο λόγο δεν θεσπιζόταν ο νόμος εκείνος. Το Δεκέμβριο του 2006 παρέλαβε την "τελευταία κλήτευση για παρουσία" από το στρατό. Μερικές μέρες πριν από την ημερομηνία εκείνη είχε επιστρέψει στο νότο και δεν πέρασε ποτέ ξανά στο βορρά.

Ο πατέρας του δολοφονήθηκε. Η μητέρα του βιάστηκε. Από το γιο της ζητήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα. Κοιτάξτε το χάλι του κόσμου αυτού”.

Σχόλιο Anef_Oriwn:
Την ιστορία της δολοφονίας των Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουρκάν (από την φασιστική ΤΜΤ) την ήξερα (την είχα διαβάσει) ... Ομολογώ όμως ότι η ιστορία του γιου του Χικμέτ, μου ήταν εντελώς άγνωστη.
Ο καθένας μας έχει τις δικές του μικρές ιστορίες (που για τον ίδιο είναι μεγάλες) γεμάτες ταλαιπωρίες, δυσκολίες και κακουχίες, αλλά και αγώνες και προσπάθειες για κάτι καλύτερο. Τούτες οι ιστορίες συνθέτουν (με τα θετικά και τα αρνητικά τους) την συνολική ιστορία αυτού του τόπου. Η ζωή των πολλών, των μικρών και των αφανών αποτελεί πραγματικό πλούτο για τη μελέτη της κοινωνικής διάστασης της Ιστορίας. Κάποιοι, όπως οι Χικμέτ και Γκιουρκάν, οι Καβάζογλου και Μισιαούλης πλήρωσαν την αγάπη τους γι’ αυτό τον τόπο με την ίδια τους της ζωή, στερώντας και τις ίδιες τους τις οικογένειες τους από την πολύτιμη παρουσία τους. Το κόστος για όσους έμειναν πίσω ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν. Παράλληλα όμως έζησαν και τη ευφορία που ο απλός άνθρωπος νοιώθει όταν “δεν έχει λείψει για ό,τι πρέπει” (όπως λεει και ο ποιητής – ο Γιάννης Ρίτσος).

Anef_Oriwn
24/7/2008

Κυριακή 20 Ιουλίου 2008

Ανάρτηση Νο. 15 (επετειακή) – “Τζιαι ήρταν [εισέβαλαν στην Κύπρο] οι Τούρτζιοι”.

Επετειακό και το σημερινό σημείωμα (αν και κατατίθεται στον απόηχο της ημέρας). 34η επέτειος σήμερα της τουρκικής εισβολής της 20ης Ιουλίου 1974 (που έγινε μόλις 5 μέρες μετά το πραξικόπημα).

Είναι αυτονόητο και ευρέως αποδεκτό (σχεδόν απ’ όλο τον κόσμο), ότι η τουρκική εισβολή αποτέλεσε τη δεύτερη φάση αυτού που ονομάζουμε δίδυμο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου (παρ’ όλο που κάποιοι σκόπιμα ή εθελοτυφλώντας θέλουν να ξεχνούν ή/και να αγνοούν θέλοντας να κάνουν και μας να το ξεχάσουμε). Πότε δεν πρέπει να ξεχνάμε το γεγονός ότι τις κερκόπορτες στους τούρκους εισβολείς τις ανοίξανε οι πραξικοπηματίες, οι εξ Ελλάδος χουντικοί και οι κύπριοι εοκαβητατζιήδες.

Δεν θα γράψω μακρινάρι σήμερα (με τες θύμισες μου από τις μέρες της εισβολής). Ζώντας σε μια περιοχή που βρισκόταν μακριά από τα πεδία των μαχών και των βομβαρδισμών και στην οποία (περιοχή) δεν υπήρχαν ούτε τουρκοκυπριακά χωριά, τα βιώματα μου είναι λιγοστά κι ασήμαντα (και καθόλου συνταραχτικά – όπως τα έζησαν πάμπολλοι άλλοι), είναι όμως γεμάτα ανησυχίες, αγωνία, σκέψεις και προβληματισμούς. Το στομάχι ήταν συνεχώς σφιγμένο, το στόμα πικρό και τα λόγια λίγα. (Κανένας από την οικογένεια δεν υπηρετούσε τότε στο Στράτο ή ήταν έφεδρος, όμως πολλοί ήταν οι συγγενείς και οι φίλοι που βρίσκονταν στα πεδία των μαχών).

Όπως είπα και στην επετειακή μου ανάρτηση για το πραξικόπημα:
“... Την αυγή του Σαββάτου, 20 του Ιούλη (γύρω στις 5:30) με ξύπνησε η μητέρα μου (κοιμόμουν έξω στη βεράντα), για να μου πει ότι “ήρταν οι Τούρτζιοι... Λαλεί το τζιαι ο Μπαϊράκκης ...” (ο τουρκοκυπριακός ραδιοσταθμός). Το δικό μας το ΡΙΚ ξεκίνησε το κανονικό του πρόγραμμα στις 6, ως συνήθως, με πρωινή γυμναστική…”.

Από κάποια στιγμή και μετά και αφού εκεί στο ΡΙΚ αντιλήφτηκαν ότι γινόταν εισβολή, άλλαξαν τροπαρι και προσπαθούσαν να μας μεταφέρουν σε κλίμα εμπόλεμο. Με εμβατήρια, πολεμικά ανακοινωθέντα για τον ιταμό εισβολέα και για κατατρόπωση του “προαιώνιου” εχθρού του ένθους (άσχετο αν “εμείς” του δώσαμε το πρόσχημα και την αφορμή) και θούριους (για τους αρχαίους ημών και υμών προγόνους), για τους Σαλαμινομάχους (ήταν εκεί που ειπώθηκε το περιβόητο και σοφό “πάταξον μεν, άκουσον δε ...”, δηλ. στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα, αλλά οι δικοί μας, οι εθνικ-άφρονες είναι διαχρονικώς στουρνάρια), για τις Θερμοπύλες (για να πέσουμε όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, υπέρ βωμών και εστιών) και για το χορό του Ζαλόγγου (στην εσχάτη των περιπτώσεων να πηγαίναμε να “λατσιηστούμεν”).

Στο χωριό (το πρωί του Σαββάτου, 20 του Ιούλη) είχαμε νέα αναστάτωση. Φωνές, κλάματα και καυγάδες αλλά και κατάρες “γι’ αυτούς που τα ‘κάμαν”!

Οι στρατεύσιμοι (έφεδροι) μαζεύονταν στην πλατεία του χωριού για να φύγουν για τις μονάδες κατάταξης τους (μεγάλο μπάχαλο έγινε κι εδώ, στα ζητήματα κατάταξης). Μάνες, σύζυγοι, παιδιά αλλά και οι ίδιοι με την αγωνία και το φόβο να φωλιάζουν στα μάτια και στην καρδιά τους, διερωτούνταν για το τι μέλλει γενέσθαι. Δεν ήταν λίγοι που τα είχαν με τους υπαίτιους και τους καταριόνταν.
Μερικοί αριστεροί κρατούμενοι μέχρι εκείνες τις ώρες μόλις και απολύθηκαν για να ανέβουν στα φορτηγά που θα τους μετέφεραν στο μέτωπο.

Στο μεταξύ το Ραδιόφωνο μετέδιδε πολεμικά ανακοινωθέντα που μιλούσαν για απόκρουση των επιθέσεων του ιταμού εισβολέα, για την ηρωική αντίσταση των στρατευμένων παιδιών (της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛΔΥΚ), για καταρρίψεις αεροπλάνων, για καταλήψεις τουρκοκυπριακών θυλάκων (συνοικιών στις πόλεις και χωριών, όπως ο Μούτταλος στην Πάφο – στην Αμμόχωστο δεν τα κατάφεραν, ενώ σε μικτό χωριό της Επαρχίας Λάρνακας είχαμε και τους πρώτους νεκρούς εφέδρους μεταξύ των οποίων κι ένας συγχωριανός μου. Στην κηδεία του δώσανε και πήρανε οι κατάρες για τους υπαίτιους. Τους ελληνοκύπριους σκοτωμένους στις μάχες στο συγκεκριμένο χωριό, ακολούθησαν εν ψυχρώ δολοφονίες, από εοκαβητατζιήδες, τουρκοκυπρίων. Σχετικά έγραψε πριν 2-3 χρόνια και ο “Πολίτης”).

Οι πιο πολλοί έφεδροι στρατιώτες της Κοινότητας ξεκίνησαν για τις μονάδες κατάταξης τους. Στο χωριό έμειναν (δήθεν για να το προστατέψουν – από ποιους; - η πλειοψηφία των εθνικ-αφρόνων πραξικοπηματιών. Κυκλοφορούσαν στο χωριό με Land Rovers και ένοπλοι, βγάζανε σκοπιές πέριξ του χωριού και φροντίζανε για το φαΐ και το πιοτί τους (βλέπετε οι μάχες, οι κίντυνοι και οι νεκροί ήταν μακριά). Πάντως στη δεύτερη φάση της εισβολής (όταν πλέον ο εχθρός πλησίαζε και στην περιοχή) χάθηκαν όλοι!
Κάποια στιγμή κυκλοφορήσαν διαδόσεις και φήμες στο χωριό για ρήψη αλεξιπτωτιστών. Φαίνεται κάποιοι θα είδαν κανένα αεροπλάνο (από αυτά που βομβάρδιζαν στόχους στην περιοχή Αμμόχωστου) να περιφέρεται στην περιοχή, όμως τι θα έκαναν εδώ, οι αλεξιπτωτιστές δεν ξέρω. Μέχρι και ο παπάς (της Εκκλησίας) έτρεξε για να τους φανε!

Στο μεταξύ εμείς (διάφορες οικογένειες) συνηθίζαμε να μαζευόμαστε σε κάποιο σπίτι στη γειτονιά (έχουν να πουν ότι με τους πολλούς ο “θάνατος” είναι πιο γλυκύς). Καθόμασταν σκεφτικοί και σκυθρωποί, και με λίγες κουβέντες προσπαθούσαμε να υπολογίσουμε πως μπορούσαν να εξελιχτούν τα πράματα. Τεντωμένα είχαμε και τ’ αυτιά μας τόσο στο δικό μας το Ραδιόφωνο, όσο και στον Μπαϋράκκη αλλά και στο BBC (που μίλησε και πρώτο για την κατάληψη της Κερύνειας) για να μάθουμε νέα. Ακούγαμε και τις κανονιές (τρουμπουνιές) από τη Αμμόχωστο όπου οι δικοί μας κτυπούσαν με ΠΑΟ (Πυροβόλα Άνευ Οπισθοδρομήσεως) την εντός των τειχών πόλη (όπου κατοικούσαν μόνο τουρκοκύπριοι) για να την καταλάβουν αλλά χωρίς επιτυχία. Κατέλαβαν τελικά μόνο την περιοχή Σακκάρια.

Λίγο πολύ έτσι πέρασαν οι πρώτες μέρες. Ακολούθως έγινε “εκεχειρία” αλλά οι τούρκοι συνέχισαν να καταλαμβάνουν περιοχές στην Επαρχία Κερύνειας. Εμείς επιστρέψαμε για λίγες μόνο μέρες στις αγροτικές μας δουλειές... Ακολούθησε η δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής με τις χιλιάδες πρόσφυγες, νεκρούς και αγνοομένους.


Από τότε καρτερούμε μέρα νύχτα να φυσήσει ένας αέρας ...


Anef_Oriwn
20/7/2008

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Ανάρτηση Νο. 14η (έκτακτη και θρησκευτικο-πυροσβεστική) – Τα καντήλια η αιτία της πυρκαγιάς.

Από τις ειδήσεις (εφημερίδα “Πολίτης” 16/7/2008):
(Link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=807110&-V=articles)


“Η χαμηλή ένταση των ανέμων και η έγκαιρη επέμβαση των δυνάμεων πυρόσβεσης αποσόβησαν τον κίνδυνο για την επανάληψη ακόμη μιας οικολογικής τραγωδίας, τύπου Σαϊττά. Δυστυχώς, όμως, έξι εκτάρια πυκνού δάσους μεταξύ Πλατρών και Τροοδίτισσας έγιναν στάχτη και αποκαΐδια, μαυρίζοντας ακόμη ένα κομμάτι του πράσινου πνεύμονα της Κύπρου. Η πυρκαγιά ξέσπασε γύρω στις 4:30 το απόγευμα στην θέση “Καρούδες”, δυτικά των Πλατρών και βόρεια του χωριού Φοινί. Τα αίτια της πυρκαγιάς βρίσκονται για άλλη μια φορά στον ανθρώπινο παράγοντα. Σύμφωνα με τον Διευθυντή του Τμήματος Δασών, Άριστο Ιωάννου, η πυρκαγιά ξεκίνησε από ένα μικρό προσκυνητάρι, στο εσωτερικό του οποίου βρίσκονταν αναμμένα καντήλια…”.

Απορία εμού του αδαούς: Οι τιμώμενοι άγιοι του προσκυνηταρίου και η πολιούχος Παναγιά του Τροόδους (η Τροοδίτισσα) γιατί δεν απέτρεψαν την εκδήλωση της πυρκαγιάς ή μήπως αυτοί συνέδραμαν να κατασβηστεί τόσο γρήγορα;

Anef_Oriwn
17/7/2008

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Ανάρτηση Νο. 13 (έκτακτη και επετειακή – κι αυτή) – Αφιέρωμα στους ηρωικούς νεκρούς που με το αίμα και τη θυσία τους υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία.

Σκόπευα μετά που διάβασα διάφορα κείμενα και σχόλια για το πραξικόπημα σε άλλα blogs να αναρτήσω εδώ ένα άρθρο του Τάσου Περδίου από τη σημερινή “Χαραυγή” αφιερωμένο στους 4 ηρωικούς νεκρούς της Λάρνακας (από τη Συνοικία Άης Γιάννης) που δολοφονήθηκαν από τους πραξικοπηματίες στην Πλατεία Ακρόπολις. Δυστυχώς το άρθρο δεν είναι διαθέσιμο στην ιστοσελίδα της εφημερίδας και έτσι δεν μπορώ να το μεταφέρω εδώ, όμως θα ήθελα ως ελάχιστον φόρο τιμή σ’ αυτούς που με το αίμα και τη ζωή τους υπερασπίστηκαν τη Δημοκρατία να κάνω μια μικρή αναφορά σους 4 (και όχι μόνο).

Τα 4 παλικάρια (τα “μαντούθκια”, γιατί η συνοικία τους, ο Άης Γιάννης, ονομαζόταν και “Μαντομαχαλλάς” επειδή οι κάτοικοι της συνοικίας, γνωστοί για τις αριστερές τους πεποιθήσεις ήταν “μάντιες”, δηλ. γανωματήδες), πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν εν ψυχρώ από πραξικοπηματίες που ήταν κρυμμένοι σε πολυκατοικίες στην Πλατεία “Ακρόπολη”. Οι ηρωικοί νεκροί μαζί με πολλούς άλλους Λαρνακείς λάμβαναν μέρος σε πομπή αυτοκινήτων και διαδήλωναν ειρηνικά στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.

Οι νεκροί ήταν οι:

1. Αχιλλέας Κουρτελλής, 24 χρονών, νιόπαντρος.
2. Γεώργιος Αδάμου ΧατζιηΣτεφανή, 46 χρόνων, παντρεμένος με παιδιά.
3. Γεώργιος Χαραλάμπους, ετών 17.
4. Αντρέας Θεοδοσίου, ετών 14.
Όλοι τάφηκαν πρόχειρα και με συνοπτικές διαδικασίες μετά από τρεις μέρες και αφού τους είχαν αφήσει έξω από τα ψυγεία με αποτέλεσμα να βρωμίσουν!!!

Απόψε το ΡΙΚ1 είχε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο καταδρομέα Σωτήρη Αδάμου Κωνσταντίνου, που δολοφονήθηκε από πραξικοπηματίες αξιωματικούς γιατί αρνήθηκε να λάβει μέρος στο πραξικόπημα και η μνήμη και θυσία του αποκαταστάθηκε μόλις πέρσι.

Ενδεικτικά να αναφέρω τα ονόματα μερικών από τους νεκρούς και τους δολοφονηθέντες κατά το πραξικόπημα, σημειώνοντας ότι η Αριστερά ήταν στην πρωτοπορία της αντίστασης κατά της προδοσίας:
Ματθαίος Ματθαίου
Κωστάκης Ευαγόρου
Αντρέας Ιορδάνους
Αντρέας Κέστας
Αντρέας Μακαρίου
Νίκος Φλουρέντζου
Χριστάκης Κόμπος
Κώστας Μισιαούλης


“Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί” που λεει και το τραγούδι, ή θύματα ενός χαμένου αγώνα; Μόνο η επανένωση του νησιού μας θα δικαιώσει τη θυσία αυτών των ανθρώπων που αντιστάθηκαν και έπεσαν στο πραξικόπημα!

Anef_Oriwn
15/7/2008

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2008

Ανάρτηση Νο. 12 (επετειακή και αυτοβιογραφική) – Ενθύμησες από την 15η του Ιούλη του 1974 και την προδοσία της Κύπρου.

Εισαγωγή.

34η επέτειος την ερχόμενη Τρίτη, από τη διάπραξη του χουντοφασιστικού, εοκαβήτικου και τουρκοφόρου (όπως το λαλεί και ο Άκης Παπασάββας) προδοτικού πραξικοπήματος της 15ης του Ιούλη του 1974.
Την 15η του Ιούλη του 1965 επεσύνεβη μια άλλη προδοτική πράξη, τούτη τη φορά στην Ελλάδα. Τα γεγονότα εκείνα γνωστά και ως Ιουλιανά χαρακτηρίζονται από την αποστασία βουλευτών της Ένωσης Κέντρου (Ε.Κ.), μεταξύ των οποίων ήταν και ο Μητσοτάκης ... Η αποστασία οδήγησε σε παραίτηση την Κυβέρνηση Παπαντρέου, (του Γεωργίου, του Παππού) και σχηματισμό νέας, φιλικότερης δηλ. δουλικότερης προς τους αμερικανούς.

Σ’ αυτό το σημείωμα μου δεν θα κάνω πολιτική ανάλυση για τους λόγους, τα αίτια και τα αιτιατά που οδήγησαν στο πραξικόπημα καθώς και για τις συνέπειες του (την τουρκική εισβολή). Όσοι δεν εθελοτυφλούν αντιλαμβάνονται πολύ καλά και που στόχευε το πραξικόπημα, ποιοι ήταν οι σκοποί αυτών που το εξύφαναν (να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για τουρκική εισβολή και κατάληψη μέρους της Κύπρου από τους Τούρκους ούτως ώστε να πραγματοποιηθεί η διχοτόμηση του νησιού με ή χωρίς διπλή ένωση). Ήδη τα αποτελέσματα είναι απτά και ζωντανά εδώ και 34 χρόνια (κατοχή, προσφυγιά, διαμελισμός και διαχωρισμός). Το πραξικόπημα παραμένει η μεγαλύτερη και ατιμώρητη προδοσία στην ιστορία του νεότερου ελληνισμού.

Στο κείμενο θα αναφερθώ στα προσωπικά μου βιώματα από εκείνες τις μέρες. Τούτα παραμένουν ζωντανά στη μνήμη μου (όσα χρόνια κι αν περνούν). Ήμουν τότε γύρω στα 17, μαθητής και τα έζησα πολύ έντονα. Γι’ αυτό και κάθε χρόνο τέτοιες μέρες η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη.

Σημείωση: Οποιαδήποτε ομοιότητα με υπαρκτά πρόσωπα ΔΕΝ είναι καθόλου συμπτωματική!

***************
15 του Ιούλη - Από το πρωί στη Λάρνακα για δουλειές.

Νωρίς το πρωί (λίγο μετά τις 7) της 15ης του Ιούλη του 1974 (ημέρα Δευτέρα), έφυγα με το λεωφορείο για την πόλη (της Λάρνακας) για να διευθετήσω ένα ζήτημα που αφορούσε την εγγραφή μου στο σχολείο που φοιτούσα. Μαζί μου ήταν και ο ξάδελφος μου ο Α., μαθητής κι αυτός και περίπου στην ίδια ηλικία μ’ εμένα. Αν δεν με απατά η μνήμη μου τότε εργαζόταν στο μοναδικό ξενοδοχείο της πόλης και θα πήγαινε δουλειά (κατά το μεσημέρι). (Εγώ τα καλοκαίρια απασχολούμουν στις δουλειές της οικογένειας, στα χωράφια και τη μάντρα).

Την προηγούμενη μέρα (Κυριακή), το βράδυ είχαμε ξενυχτήσει σε γάμο φιλικού μας προσώπου στο χωριό. Νεαροί καθώς ήμασταν τότε, το ‘χαμε ρίξει έξω και το γλεντήσαμε δεόντως. (Όποτε ακούω το τραγούδι “Μπήκαν στην Πόλη οι οχτροί κι εμείς ... κοιτάζαμε τις κοπελιές ”, θυμάμαι εκείνο το βράδυ και πόσο πιαστήκαμε στον ύπνο την επαύριον με το πραξικόπημα. Επίσης να αναφέρω ότι στο χωριό, εκείνη την Κυριακή είχαμε και δεύτερο γάμο αλλά γι’ αυτόν θα μιλήσω πιο κάτω).

Αφού διευθέτησα (και πολύ γρήγορα μάλιστα) την εκκρεμότητα που είχα με το Σχολείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της πόλης για κάποιες άλλες μικρο-δουλειές. Κάπου εκεί (κοντά στο Σχολείο) και γύρω στις 8 και 15 μπήκαμε σ’ ένα snack bar, που βρισκόταν στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας (και όπου συχνάζαμε ως μαθητές) για να πιούμε κάτι (συνήθως τόσο πρωί πίναμε γάλα με τριαντάφυλλο ή με μπανάνα). Δεν θυμάμαι αν παραγγείλαμε και σάντουιτς. Ενώ περιμέναμε μπήκε μέσα ξαφνικά, φουριόζικα και αλαλάζοντας χαρούμενα (σαν Ινδιάνος σε φιλμ western), η μητέρα του διαχειριστή του snack bar (έμεναν νομίζω στην πολυκατοικία και η εν λόγω κύρια έχω την εντύπωση ότι ήταν είτε ελληνίδα, είτε κύπρια που είχε ζήσει χρόνια στην Ελλάδα). Η “καλαμαρού”, λοιπόν πλέοντας σε πελάγη ευτυχίας (που να ‘ξερε ότι μερικές μέρες μετά η “ευτυχία” εκείνη θα γινόταν δυστυχία, κλάμα και οδυρμός) πανηγύριζε φωνάζοντας «ήρθε η Ελλάδα μας, ήρθε η Ελλάδα μας», δηλ. η χούντα! (Η Ελλάδα ήρθε μόνο για να κάνει το πραξικόπημα, γιατί στην τουρκική εισβολή και τις πολεμικές επιχειρήσεις που ακολούθησαν, η Κύπρος έπεφτε μακριά ή μάλλον η Ελλάδα έπρεπε να μείνει μακριά).

Εμείς, αμέσως σηκωθήκαμε, κοιταχτήκαμε και είπαμε «έγινε πραξικόπημα»! (Στο μεταξύ ήταν ανοικτό και το ραδιόφωνο, στο ΡΙΚ παιάνιζαν πλέον εμβατήρια, αφού είχαν διακόψει τη μετάδοση του τραγουδιού “Το πουκάμισο το θαλασσί”, του Γιώργου Νταλάρα. Πάντως από τότε όταν ακούω εμβατήρια με πιάνει μια φαγούρα και ... ξύνομαι!). Αμήχανοι, ξεκινήσαμε βιαστικά για τη στάση του λεωφορείου για το χωριό μας, προβληματιζόμενοι για το τι να κάνουμε. Ήδη στην πόλη εξελισσόταν κομφούζιο με τον κόσμο και τα αυτοκίνητα να τρέχουν πάνω κάτω στους δρόμους.

Αφού εντοπίσαμε το λεωφορείο για το χωριό, ο οδηγός του μας είπε ότι θα έφευγε για το χωριό νωρίτερα (σε σύντομο χρονικό διάστημα) και πριν την καθορισμένη ώρα, ανεξάρτητα αν θα μαζεύονταν όλοι οι επιβάτες. (Τελικά κάποιοι έμειναν πίσω. Και τότε τα δρομολόγια από και προς το χωριό το καλοκαίρι ήταν μόλις 1-2 και δεν ήταν και εύκολο να επιστρέψεις στο χωριό αν έχανες το λεωφορείο).

Μπήκαμε και καθίσαμε στο λεωφορείο (ήταν κι από εκείνα τα παλιά αγροτικά λεωφορεία στα οποία οι γυναίκες κάθονταν μπροστά και οι άντρες στο πίσω μέρος), σκεφτικοί, ανήσυχοι, με σφιγμένο το στομάχι και προβληματισμένοι για το τι μέλλει γενέσθαι. Και τούτο, το “τι μέλλει γενέσθαι”, το ζήσαμε σε λίγο φτάνοντας στο χωριό.

Επιστροφή στο χωριό. Έργα και ημέρες των εθνικ-αφρόνων.

Μπαίνοντας στο χωριό (επιβαίνοντας του λεωφορείου), στον κεντρικό δρόμο, πέσαμε πάνω σε “διαδήλωση” (οχλο-σύναξη ήταν) που είχαν οργανώσει οι πανηγυρίζοντες εθνικ-άφρονες, υποστηριχτές της ΕΟΚΑ Β΄ και του “εθνοσωτήριου” πραξικοπήματος, συγχωριανοί μας.

Το λεωφορείο σταμάτησε για να κατεβεί (στο σπίτι της) μια συγχωριανή μας. Καθώς ήταν από αριστερή οικογένεια, προκλήθηκε επεισόδιο και μόλις και γλίτωσε το λιντσάρισμα (ίσως γιατί είχε γαμπρό δεξιό – Ο γάμος της κόρης και του γαμπρού της θα γινόταν την επόμενη Κυριακή 21 του Ιούλη αλλά δεν προλάβανε).

Εμάς (εμένα και τον ξάδελφο μου, ο οποίος αποφάσισε να μην μείνει στην πόλη αλλά να επιστρέψει στο χωριό), μόλις μας αντίκρισαν (καθισμένους μέσα στο λεωφορείο), αφήνιασαν και σαν μαινόμενοι ταύροι που βλέπουν κόκκινο πανί άρχισαν να κινούνται απειλητικά προς εμάς και να μας βρίζουν. Θυμάμαι ένας δεύτερος ξάδελφος, της ηλικίας μας και συμμαθητής μας στο Δημοτικό, με τον οποίο είχαμε σχετικά καλές σχέσεις, παρασυρόμενος κι αυτός από τον εθνικό οίστρο της ημέρας ή/και βγάζοντας προς τα έξω τον πραγματικό του εαυτό, μας φώναξε: «Θα σας ξιουρίσουμε, ρε!» Το χέρι μου ασυναίσθητα πήγε στο μύστακα μου που έτρεφα από τότε ... Για καλή μας τύχη ο οδηγός του λεωφορείου έβαλε μπρος και έτσι ξεφύγαμε από τις επιθετικές διαθέσεις του μαινόμενου όχλου. (Κάποιος άλλος της παρέας, σ’ ένα άλλο επεισόδιο δεν γλίτωσε το περι-λούσιμο με μπογιά, αλλά ίσως “αυτό να οφειλόταν στο «συνωστισμό» του εθνικ-άφρονος όχλου”, που θα ‘λεγε και η Ρεπούση!) Να αναφέρω ότι στον δεύτερο εκείνο ξάδελφο για χρόνια απέφευγα να μιλήσω!
(All Dogs, One Generation!!!).

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω ότι τα πολιτικά πάθη στο χωριό (εκείνη την εποχή) ήταν πολύ έντονα και τεταμένα. Οι αντιπαραθέσεις, αντεγκλήσεις και καυγάδες για τα πολιτικά μεταξύ δεξιών (που ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία) και αριστερών (τόσο μεταξύ νεοτέρων όσο και μεταξύ μεγαλυτέρων) ήταν συχνές. Η ΕΟΚΑ Β΄ είχε ισχυρή δύναμη στο χωριό και υπήρχαν συλληφθέντες αλλά και καταζητούμενοι Εοκαβητατζιήδες. Το Πάσχα (του 1974) έγιναν στο χωριό σοβαρά επεισόδια με τραυματισμούς. Ο Αστυνομικός Σταθμός της Κοινότητας είχε καταληφθεί (μια Κυριακή απόγευμα από ομάδα της ΕΟΚΑ Β΄, με αστυνομικούς εμπλεκόμενους) και τον ανατίναξαν! Η παρανομία σ’ όλο της το μεγαλείο! Ακόμα, μερικές βδομάδες (νομίζω) πριν το πραξικόπημα, είχε τοποθετηθεί και βόμβα στο σύλλογο της Αριστεράς.
Επεισόδια δημιουργούνταν και μεταξύ ημών των νεολαίων (η τοπική οργάνωση της ΕΔΟΝ είχε έντονη δραστηριότητα εκείνη την περίοδο) και δεν το χωνεύανε οι αντίπαλοι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι το χειμώνα του 1974 η παρέα (καμιά 15ρια άτομα) είχαμε παραγγείλει και μας είχαν πλέξει κόκκινα πουλόβερ (τρικά) τα οποία φορούσαμε στις εξόδους μας και σε διάφορες εκδηλώσεις. Όλα τούτα εξαγριώνανε τους φιλοεοκαβητατζιήδες, καθώς με την προβολή του κόκκινου χρώματος προσβάλλαμε τα εθνικά γαλάζια χρώματα. Τόση ήταν η στενοκεφαλιά τους!
(Πολλά στοιχεία και πληροφορίες για τις επιθέσεις ενάντια στην Αριστερά – προσωπικές επιθέσεις και κακοποιήσεις αριστερών, τοποθετήσεις βομβών, ακόμα και ... όργωμα αθλητικών γηπέδων αριστερών σωματείων, μπορεί κάποιος να βρει στο βιβλίο του Μιχάλη Πουμπουρή “Οδυνηρές Εμπειρίες”, έκδοση 1994).

Επανέρχομαι στα της αφήγησης μου για τα γεγονότα της μέρας της μεγάλης προδοσίας:

Το λεωφορείο μας κατέβασε στην πλατεία του χωριού και μαζί με τον ξάδελφο (αντι να παμε προς τα σπίτια μας) πήγαμε προς το σύλλογο. Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΚΟΥΡΣΕΜΕΝΟΣ!!! (Μόλις είχε επιδιορθωθεί από τις ζημιές που προκλήθηκαν από την έκρηξη της βόμβας μέσα στον Ιούνη, αλλά οι εθνικ-άφρονες τον περιποιήθηκαν και πάλι δεόντως, όπως οι ίδιοι ξέρουν καλύτερα και σύμφωνα με τις διαχρονικές πρακτικές τους. Σπασμένες πόρτες, σπασμένα παράθυρα και γυαλιά, πεταμένες καρέκλες, πογιάδες χυμένες στα πατώματα και στους τοίχους, σχισμένες φωτογραφίες, πεταμένα βιβλία. Φασιστικά έργα σε μέρες “εθνικής” έξαρσης! Μόνο φωτιά δεν του βάλανε!

Ο σύλλογος παρέμεινε κλειστός μέχρι τις 14-15 του Αυγούστου (βασικά λόγω και της τρομοκρατίας που επέβαλαν στο χωριό οι Εοκαβητατζιήδες που αντι να πανε στο μέτωπο και να πολεμήσουν μαζί με τόσους άλλους, τους τούρκους εισβολείς, περιφέρονταν κορδώνοντας στο χωριό ανεβασμένοι πάνω σε Land Rovers (δεν είχαν εμφανιστεί τα διπλοκάμπινα ακόμα) και με τα όπλα στα χέρια! Έλεγαν πως είχαν παραμείνει στο χωριό, δήθεν για να το προστατέψουν. Κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής το χωριό κατακλύστηκε από πρόσφυγες, οπόταν κι εμείς ανοίξαμε το σύλλογο και τον καθαρίσαμε για να μπουν μέσα και να στεγαστούν πρόσφυγες.

Με τον ξάδελφο μπήκαμε σε παρακείμενο καφενείο όπου κάθονταν (ακόμα) σιωπηλοί καις σκεφτικοί μερικοί θαμώνες, μεταξύ αυτών και ο πατέρας μου (ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει). Στο καφενείο παραμείναμε για πολύ λίγο και πήραμε το δρόμο για το σπίτι (νομίζω με το Land-Rover που είχαμε τότε).

Επιστροφή στο σπίτι. Τα χαμένα βιβλία.

Στο σπίτι η μάνα μαζί με μερικούς γείτονες και γειτόνισσες κάθονταν ανήσυχοι κι αυτοί κάτω από τη βαθύσκιωτη συκαμιά (συκαμινιά, βαβατσινιά) της αυλής του πατρικού μας σπιτιού, όπου συνήθως τα καλοκαίρια υπήρχε κι ένα κρεβάτι για σιέστα. Ο βαθύς ίσκιος της συκαμιάς όμως φαίνεται πως δεν μπορούσε να δροσίσει κανένα από μας από την επερχόμενη ιουλιανή και αυγουστιάτικη λάβα που θα έκαιγε τα πάντα στο διάβα της.
(Τα μικρότερα αδέλφια μου σίγουρα δεν αντιλαμβάνονταν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ενώ ο τρελάρας, τότε, μικρότερος από μένα κατά ενάμιση περίπου χρόνο αδελφός μου, το βράδυ της Δευτέρας, πήγε στον άλλο γάμο – στη γαμήλια δεξίωση , αλλά το διώξανε κακήν κακώς. Τότε κάποιοι γάμοι στα χωριά συνεχίζονταν και τη Δευτέρα οπόταν χόρευε και το νιόπαντρο αντρόγυνο και το πλούμιζαν – συγγενείς, φίλοι και κουμπάροι κρέμαζαν στα ρούχα των νεονύμφων λεφτά . Και ο γάμος εκείνος – μιας γειτονοπούλας απο δεξια οικογένεια αλλά συγγενείς κι αυτοί – που γινόταν σ’ άλλη γειτονιά όμως - έδωσε την ευκαιρία στους εθκι-άφρονες του χωριού να το διασκεδάσουν με την καρδιά τους εν χορδαίς και οργάνοις και μετά πυροβολισμών, πριν να επέλθει το μεγάλο κακό – η τουρκική εισβολή).
Ήταν πια μεσημέρι. Στο σπίτι η μάνα είχε μαγειρέψει το συνηθισμένο φαγητό της Δευτέρας. Φρέσκο λουβί, βραστό με κολοκούιν, πατάτες και μούττες και ανθούς της κολοκυθιάς (όλα από το περιβόλι). Ένα φαγητό που πάντα το έτρωγα (και συνεχίζω να το τρώγω) με όρεξη, όμως εκείνη την ημέρα τίποτα δεν πήγαινε κάτω. Εν τω μεταξύ το ραδιόφωνο (μεταξύ πολλών και διάφορων ιλαροτραγικών) μιλούσε για την εθνοσωτήρια επέμβαση των ηρωικών παιδιών της Εθνικής Φρουράς (που έβαλαν τέρμα στην “φαύλα και ανώμαλη” πολιτική κατάσταση), για το θάνατο του Μακαρίου και από κάποια στιγμή και μετά για τον νέο Πρόεδρο (τον μετέπειτα Οκταήμερο) Σαμψών!

Εμένα δεν με χωρούσε ο τόπος. Τριγυρνούσα εδώ κι εκεί μέσα και έξω από το σπίτι, στην αυλή. Κάποια στιγμή που ήμουν στο εσωτερικό του σπιτιού και μπήκα στο υπνοδωμάτιο που κοιμόμουν μαζί μ’ άλλα μου αδέλφια (δεν είμαστε και λίγοι για να έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο) αντίκρισα πάνω στο κρεβάτι μου και το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού “Ζ”, (που αναφέρεται στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη), που διάβαζα εκείνη την εποχή. Τότε πέρασε από μπροστά μου το (φασιστικό) παρακράτος της ελληνικής Δεξιάς και οι μέθοδες της και σκέφτηκα ότι ήδη μπαίναμε κι εμείς σε τέτοιες δύσκολες καταστάσεις.
Το διάβασμα του “Ζ” δεν έμελλε να το ολοκληρώσω τότε ... Το βιβλίο μαζί με πολλά άλλα αριστερού περιεχομένου, χάθηκαν. Κάπου τα κρύψαμε (για το φόβο των Ιουδαίων) αλλά δυστυχώς καταστράφηκαν! Το “Ζ” το ξαναγόρασα και το διάβασα μετά από 2-3 χρόνια όταν υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία.

Ομάδα ενόπλων εοκαβητατζιήδων στο σπίτι.

Προς το απόγευμα οι εξελίξεις ήταν πλέον ραγδαίες. Τα γεγονότα εξελισσόταν με ταχύτητα στο χωριό. Γίνονταν έρευνες στα σπίτια Αριστερών, συλλήψεις, τραμπουκισμοί, κακοποιήσεις! Κάποια στιγμή αντιληφτήκαμε και κινήσεις γύρω από το δικό μας το σπίτι και μια ομάδα ενόπλων μπήκε στην αυλή και πήρε και θέσεις μάχης. Ήμασταν ο “εχθρός”!
Επικεφαλής της ομάδας των ενόπλων ήταν κάποιος καταζητούμενος (νέος στην ηλικία), γνωστός στην οικογένεια (ήμασταν γείτονες στα περιβόλια και βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά). Στην ομάδα ήταν και κάποιος γείτονας (παντρεμένος με πρώτη ξαδέλφη της μητέρας) που έστεκε όμως κάπως μακρύτερα (λετε να ντρεπόταν;). (Την επόμενη μια νεαρή γειτόνισσα της οποίας τον άντρα το συλλάβανε του ‘βαλε τις φωνές και τον πέρασε γενεές 14, κι αυτός πήρε το όπλο για να την καθαρίσει. Τόσο παλικαράδες ήτανε!). Τέλος πάντων ... Ο επικεφαλής της ομάδας απευθυνόμενος στον πατέρα μου του είπε: «Θκιέ Αντρέα [ήταν και ευγενής], ήρταμεν να μας δώσεις τα όπλα σου». (Έψαχναν μανιωδώς και παντού για όπλα).
Η μάνα κάτι πήγε να του πει: «(Δ)εν (α)ντρέπεσαι, τόσα γρόνια έτρω(γ)ες τζιαι που την τσέντα (τσάντα) μας τζιαι τωρά ήρτες για να ...», αλλά την αντίκοψε ο πατέρας. Η αγέρωχη απάντηση του πατέρα (ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει) προς τον εοκαβητατζιή, πάντα θα παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου και θα με φορτίζει συναισθηματικά: «Τα όπλα μου εν τούτα δαμαί ...», είπε δείχνοντας τα οκτώ του παιδιά (ο πιο μεγάλος γύρω στα 17, οι μικρότεροι – δίδυμα – μόλις ενός έτους), «... και εν θα τζιήσετε πάνω τους» (εν θα τ’ αγγίξετε)! Τελικά πήραν το κυνηγετικό και έφυγαν (το όπλο επιστράφηκε μετά τον πόλεμο).

(Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να αναφέρω ότι ο εν λόγω τύπος – ο εοκαβητατζιής γείτονας μας στα περιβόλια – μετά τον πόλεμο έφυγε για την Ελλάδα - δεν ξέρω αν το ‘κανε γιατί είχε τύψεις για την εοκαβήτική του δράση και τα δείνα που επέφεραν στο τέλος της ημέρας στο τόπο με το πραξικόπημα– για να επιστρέψει για επανεγκατάσταση μετά από χρόνια. Ασχολούμενος μάλιστα επαγγελματικά με την κατασκευή τάφων, έφτιαξε πριν 1-2 χρόνια και τον τάφο του πατέρα μου. Ο χρόνος απαμβλύνει τις αντιπαραθέσεις και απαλύνει τον πόνο και την πικρία, αλλά ΠΟΤΕ δεν μπορεί να διαγράψει και τις ενθύμησες από τη μνήμη μας).

Έρευνες και συλλήψεις.

Οι έρευνες για όπλα και οι συλλήψεις συνεχίστηκαν με αμείωτους ρυθμούς και τις επόμενες μέρες. Συλλήψεις Αριστερών (αλλά και Εδεκιτών) έγιναν αρκετές, ενώ κάποιοι ξυλοκοπήθηκαν κιόλας. Βασική κατηγορία σε βάρος των συλληφθέντων ήταν ότι ήταν αριστεροί ή/και μακαριακοί και αντιτάσσονταν στα σχέδια της ΕΟΚΑ Β΄.
Οι συλληφθέντες μεταφέρονταν και κρατούνταν σε σχολείο γειτονικής κοινότητας (ήταν το κέντρο κράτησης για 3-4 κοινότητες της περιοχής). Όμως τι να τους κάνουν τους ανθρώπους εκεί πέρα; Γι’ αυτό και ξεκίνησαν να τους απολύουν σταδιακώς. Εμείναν καμιά 10ρια που θα μεταφέρονταν στη Λευκωσία για τα περαιτέρω, αλλά τους πρόλαβε η τουρκική εισβολή, οπόταν αφού απολύθηκαν από τα κρατητήρια ανέβηκαν στα φορτηγά για να πανε να πολεμήσουν τους τούρκους εισβολείς αλλά σε μάχες προδομένες και των πρότερων χαμένες.
Επίσης γίνονταν έλεγχοι στις εισόδους και εξόδους του χωριού (όχι μόνο προς τις γειτονικές κοινότητες αλλά και προς τα χωράφια) από διάφορους τύπους που είχαν αυτοχριστεί αστυνομικοί. Κάποιοι μάλιστα είχαν βάλει και “νισhάνια” (γαλόνια). Επειδή εμείς (ως οικογένεια) έπρεπε καθημερινώς να πηγαίνουμε στο περιβόλι και στη μάντρα τους βρίσκαμε στο δρόμο μας. Σ’ ένα μάλιστα που ήταν και πρώτος ξάδελφος της μητέρας άνοιγα πάντοτε επιδειχτικά και τον “κούζο” (τον κάδο) με το γάλα από τις προβατίνες (για να τον διευκολύνω στο έλεγχο που με εθνική περηφάνια έκανε για τυχόν κρυμμένα όπλα).

(Εδώ θα κάνω ακόμα μια παρένθεση για να πω ότι η Κυπριακή Αριστερά ούτε φοβίες έχει, ούτε αναστολές αλλά ούτε και αλλεργίες με την ένοπλη πάλη και αντίσταση, φτάνει υπάρχουν οι προϋποθέσεις και να το επιτρέπουν οι δεδομένες συνθήκες. Εξ ου και η μαζική και οργανωμένη συμμετοχή αριστερών στις Διεθνείς Ταξιαρχίες κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ισπανία καθώς και στο Κυπριακό Σύνταγμα κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κάποια στιγμή ίσως ερευνήσω και τη σχέση της Αριστεράς του χωριού με τα όπλα. Θυμάμαι, όντας μαθητής του Δημοτικού Σχολείου, την Αστυνομία να κάνει έρευνες στο σπίτι μας για όπλα).

(Back to our story).

Το βράδυ. Οι επόμενες μέρες.

Στο μεταξύ (εκεί στο σπίτι) προσπαθούσαμε να μάθουμε κάτι περισσότερο για την κατάσταση από τις ειδήσεις του BBC. Και μάθαμε ότι τελικά ο Μακάριος δεν ήταν νεκρός όπως διαλαλούσαν οι πραξικοπηματίες από το ΡΙΚ. Το βράδυ της Δευτέρας μάλιστα κατάφερα να συντονιστώ με τον (αντιστασιακό) Ραδιοσταθμό της Πάφου και άκουσα και το διάγγελμα του Μακαρίου – τούτο άλλαξε κάπως την κατσούφικη διάθεση μου, αλλά μόνο για λίγο. Το πραξικόπημα είχε ήδη επικρατήσει. Αναφέροντας στον πατέρα μου την επόμενη τα περί Μακαρίου, μου είπε χαρακτηριστικά Που ήταν τόσο καιρό [ο Μακάριος] ... Τωρά που εν να πετσοκόψουν τον κόσμο, τι εν ννα κάμει; ... Τζιαι που είσαι ‘κόμα, που εν να έβρουν την ευκαιρια να έρτουν τζιαι οι Τούρτζιοι ...”

Επίλογος.

Και οι Τούρκοι δεν άργησαν να έρτουν (να εισβάλουν στην Κύπρο). Τέτοια ευκαιρία που θα την ξανάβρισκαν ... Την αυγή του Σαββάτου, 20 του Ιούλη (γύρω στις 5:30) με ξύπνησε η μητέρα μου (κοιμόμουν έξω στη βεράντα), για να μου πει ότι “ήρταν οι Τούρτζιοι... Λαλεί το τζιαι ο Μπαϊράκκης ...” (ο τουρκοκυπριακός ραδιοσταθμός). Το δικό μας το ΡΙΚ ξεκίνησε το κανονικό του πρόγραμμα στις 6, ως συνήθως, με πρωινή γυμναστική.
Η τουρκική εισβολή (που ακολούθησε το πραξικόπημα) έφερε χιλιάδες νεκρούς, αγνοούμενους, πρόσφυγες, ενώ η Κύπρος παραμένει ακόμα διχοτομημένη.
Στις μέρες της εισβολής και κατά τες άλλες που ακολούθησαν, ασχοληθήκαμε πολλά και διάφορα. (Ως νεολαίοι και τάφους σκάψαμε για να θάφτουν κάποιοι από τους νεκρούς της εισβολής). Αλλά όλ’ αυτά ίσως αποτελέσουν το περιεχόμενο μιας άλλης ανάρτησης. Ήδη αρκετά μακρηγόρησα αλλά βλέπετε μ’ έπιασε το πατριωτικό μου.

Anef_Oriwn
8-9/7/2008

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Ανάρτηση Νο. 11 (βιβλιοπαρουσιαστική) - 20+1=21 προτάσεις για καλοκαιρινές (και όχι μόνο) αναγνωστικές αποδράσεις.

Το καλοκαίρι έχει ήδη μπει για τα καλά. Ο Ιούνης παει πια ... Ήδη διάγουμε την έκτη μέρα του Ιούλη. Οι ζέστες έχουν σφίξει (τι ζέστες, καύσωνες μας έχουν καταλάβει και τσουρουφλιζόμαστε). Συνεχώς βρισκόμαστε σε αναζήτηση δροσιάς και νερού (τόσο για να πιούμε αλλά και για να λουστούμε). Τα σχολεία έχουν κλείσει και μαθητές, δάσκαλοι και καθηγητάδες βρίσκονται πλέον σε διακοπές. Εμείς (του ιδιωτικού τομέα) καλό Αύγουστο να γευτούμε αυτό το φρούτο. (Φυσικά να μην ξεχνάμε πως κάποιοι άλλοι – οι εργαζόμενοι στο JUMBO – απεργούν αυτές τις μέρες διεκδικώντας ακόμα και τα αυτονόητα. Το δικαίωμα να οργανωθούν σε Συντεχνία! Έχουν την πλήρη συμπαράσταση μας!).

Πολλοί έχουν ξεκινήσει (προ πολλού) και τα μπάνια, σε θάλασσες, ωκεανούς και πισίνες (ποταμούς, λίμνες και φράγματα δεν έχουμε. Δεν ξέρω αν οι καταρράχτες των Καληδονιών και του Μιλλομερη και τα Λουτρά του Άδωνη, έχουν νερό και βρίσκονται εν ενεργεία). Κάποιοι (λίγοι μεν αλλά εκλεκτοί) μπορεί και να ανεβαίνουν και στα ψηλά (βουνά), για να δροσιστούν και να ξεκουραστούν. (Η ζέστη είναι ανυπόφορη αυτές τις μέρες, ειδικά όταν εργαζεσαι έξω).

Ως συνηθίζεται (ή ως είθισται που λενε και οι πιο λόγιοι), τα τελευταία χρόνια, πολλοί εξ ημών και υμών, κουβαλάμε μαζί μας (σε παραλίες και όρη και παραρά), υπό μάλης ή ανά χείρας και κανένα βιβλίο, συνήθεια που μάλλον και καλώς αντιγράψαμε από τους ξένους. Μάλιστα αν το βιβλίο είναι και κανένα best seller (ευπώλητο στα ελληνικά), όπως το περιβόητο “Κώδικας Ντα Βίντσι”, φροντίζουμε να φαίνεται για να το δουν κι άλλοι.

Εκεί στις πλαζ, τις κοσμοπολίτικες, πολύ δύσκολο να διαβάσουμε, ανάμεσα σ’ άμμους και λάδια αντηλιακά. Αλλά και με το μάτι τ’ αντρικό να ξεφεύγει συνεχώς από τις σελίδες του βιβλίου για να σεργιανίσει ονειροπόλα στα άξια θέασης θηλυκά κάλλη. Να επικεντρώνεται λάγνα σε ρώγες τσίτσιδες ή διαφανείς και wet look αλλά σε καμπυλοειδή αισθησιακά οπίσθια που αφήνονται λεύτερα να κουνηθούν εκτός string μαγιό. (Γι’ αυτό και αποτελεί σπάνιο φαινόμενο να συναντήσετε άντρες να διαβάζουν στις κυπριακές παραλίες. Εγώ πάντως και για παν ενδεχόμενο – και για τους βουνίσιους αλλά και για τους παραλιακούς τύπους και τύπισσες – θα κάνω 20+1 δηλ. σύνολο 21 (ίσως και περισσότερες) εισηγήσεις για διάβασμα. Οι προτάσεις μου θα είναι για βιβλία που έχω ήδη διαβάσει ή έστω μισο-διαβάσει, γιατί έχω και τη συνήθεια να διαβάζω μερικά βιβλία συγχρόνως. Φυσικά για τις παραλίες ενδείκνυται κάτι πιο ελαφρύ (όπως και η περιβολή μας – μπικίνι, μονοκίνι, τρικίνι). Οπωσδήποτε δεν θα πάρουμε για μελέτη το “Σημειώματα για το Εθνικό Ζήτημα” του Λένιν, ή το “Η καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής ιδιοκτησίας και του Κράτους” του Ένγκελς, αλλά ας μην ξεπέσουμε και στα αναγνώσματα κομμωτηρίου της Χρύσας Δημουλίδου (παρ’ όλο που το τελευταίο της με τίτλο “Σουίτα στο παράδεισο”, μου κίνησε το ενδιαφέρον – φιλοσοφημένο ακούγεται - και ίσως το πάρω να το διαβάσω). Στις προτάσεις μου δεν περιλαμβάνεται ούτε και κανένα εγχειρίδιο περί σεξ, όπως το Κάμα Σούτρα (ένα λεξικό σκεφτόμουν να βάλω αλλά ο κατάλογος έκλεισε και δεν υπήρχε χώρος), παρ’ όλο που αυτό μπορεί να αποδειχτεί ανυψωτικό (του ηθικού αλλά και της libido) όσων είνε είτε προς το τέλος των δευτέρων –άντα ή έχουν ήδη μπει στα –ήντα.

Εγώ πάντως θάλασσα πηγαίνω αργά τα απογεύματα (μετά τις 6) όταν πέφτει η ζέστη και αδειάζουν και οι παραλίες (για να κυκλοφορώ και με πιο πολλή άνεση – και φυσικά όχι με αδαμιαία περιβολή, αν και άμα πέσει το σκοτάδι όλα είναι πιθανά) ή νωρίς το πρωί (από τις 7 μέχρι τις 10) πριν πήξει και η κίνηση και ανεβεί και το θερμόμετρο (και κυριολεκτικώς και μεταφορικώς). Στη συγκεκριμένη παραλία που πηγαίνω τα πρωινά του Αυγούστου συνήθως συναντώ μια άλλη πρωινιάτικη παρέα από συγκεκριμένη προσφυγική κοινότητα που σήμερα κατοικούν στο χωριό καταγωγής μου.

Να τονίσω ότι τέτοιες ώρες (κυρίως τα πρωινά) η θάλασσα είναι μαγεία αλλά είναι και πιο εύκολο το διάβασμα καθώς δεν υπάρχουν λόγοι για πολλές αφαιρέσεις και παρεκτροπές του ματιού και του μυαλού. Πριν 2-3 χρόνια είχα καταφέρει να διαβάσω το εξαίρετο πολιτικό βιβλίο του Αριστερού Πακιστανού ακτιβιστή Tariq Ali “Ο Μπους στη Βαβυλωνία - Η νέα αποικιοποίηση του Ιράκ”, Εκδόσεις “Άγρα”, 2004, που αναφέρεται στον πόλεμο του Ιράκ. Παρ’ όλο (που όπως ανάφερα) το βιβλίο είναι πολιτικο-ιστορικού περιεχομένου, διαβάζεται πολύ άνετα, σαν μυθιστόρημα.

Και τώρα, αγαπητοί αναγνώστες, και μετά απ’ όλη αυτή τη λαφαζανίστικη εισαγωγή, να κάνω και τις εισηγήσεις μου για τις θερινές (και όχι μόνο) αναγνώσεις σας (κυρίως λογοτεχνικές - από την ελληνική λογοτεχνία και βασικά με κοινωνικό, πολιτικό περιεχόμενο, αλλά και αστυνομικές, πολιτικές, ιστορικές, ταξιδιωτικές ακόμα και εγκυκλοπαιδικές):

1. “Σε καιρούς δύσκολους”, του Χρήστου Ρουπακιώτη από τις Εκδόσεις “Σύγχρονη Εποχή”, 2006. (Ειδικά αφιερωμένο στους απεργούς του JUMBO!)
Μυθιστόρημα που αναφέρεται στους αγώνες των εργαζόμενων (νεο-προλεταρίων και φαμπρικαραίων) σε καιρούς σύγχρονους και δύσκολους. Σ’ αυτούς τους καιρούς όπου παρατηρούνται συγχωνεύσεις και κλείσιμο επιχειρήσεων ή μεταφορά τους σε τρίτες χώρες ενώ παράλληλα έχουμε μαζικές απολύσεις εργαζόμενων, επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, μερική απασχόληση, ενοικιαζόμενη προσωρινή εργασία. Όλα αυτά έχουν φυσικά σαν στόχο από πλευράς κεφαλαίου την αύξηση των υπερκερδών και τη μείωση των μισθών των εργαζομένων. (Στο JUMBO τους απαγορεύεται ακόμα και το συνδικαλίζεσθαι).

2. “Ο Ταγματάρχης” της Τιτίνας Δανέλλη (συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων) και του Θανάση Παπαρήγα (Εκδόσεις Πύλη, 2007). Πρόκειται για αστυνομικό και κατασκοπευτικό θρίλερ με πολιτικές προεκτάσεις που διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1980. (Ο Θανάσης Παπαρήγας ήταν ο σύζυγος της Γενικής Γραμματέως του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα ο οποίος, ως γνωστό σκοτώθηκε πριν κάποια χρόνια σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.

3. “Η Χαμένη Άνοιξη”, Στρατής Τσίρκας, Εκδόσεις “Κέδρος”. Το κλασικό πλέον (αλλά διαχρονικά επίκαιρο) πολιτικό και ιστορικό μυθιστόρημα του Τσίρκα για τα Ιουλιανά. Αναφέρεται με πολύ παραστατικό (και λογοτεχνικό) τρόπο στην πολιτική κατάσταση και στα γεγονότα που προηγήθηκαν και ακολούθησαν της αποστασία της 15ης του Ιούλη του 1965 στην Ελλάδα που οδήγησε την Κυβέρνηση Κέντρου του Γεώργιου Παπαντρέου, του Παππού, σε παραίτηση. Έκτοτε η Ελλάδα κυβερνάται βασικά από τις γαλαζοαίματες οικογένειες των Παπανδρεϊκών και των Καραμανλήδων. (Μετά είχαμε στην Κύπρο τη 15η του Ιούλη του 1974 –η επόμενη μου ανάρτηση μάλλον θα είναι αφιερωμένη σ’ κείνη τη μαύρη επέτειο).

4. “Παλιά, πολύ παλιά”, Πέτρος Μάρκαρης, (Εκδόσεις Γαβριηλίδης – 2008. Ακόμα ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με πολιτικές, κοινωνικές και ιστορικές προεκτάσεις που συνήθως προσδίδει στα βιβλία του ο (αριστερός και Κωνσταντινουπολίτης) συγγραφέας Πέτρος Μάρκαρης. Δεν το ‘χω διαβάσει (δεν το εντόπισα ακόμα στα κυπριακά βιβλιοπωλεία – είναι πολύ πρόσφατη έκδοση) αλλά το εισηγούμαι εμπιστευόμενος το συγγραφέα μετά που διάβασα το προηγούμενο του βιβλίο “Βασικός Μέτοχος ”. (Για όσους εμπιστεύονται και την Σώτη Τριανταφύλλου έχω μια εισήγηση πιο κάτω).

(Εδώ θα κάνω μια παρένθεση για να αναφέρω (για όσους ενδιαφέρονται) ότι ο “Βασικός Μέτοχος ”, του Πέτρου Μάρκαρη (Εκδόσεις Γαβριηλίδης – 2006), αποτελεί κι αυτό αστυνομικό μυθιστόρημα με κοινωνικό- πολιτικές προεκτάσεις όπου ο αστυνόμος Χαρίτος (ο ήρωας του Μάρκαρη) ψάχνει στην Αθήνα ένα δολοφόνο που σκοτώνει διαφημιστές ενώ παράλληλα αγωνιά για την τύχη της κόρης του η οποία βρίσκεται πάνω σ’ ένα πλοίο (έξω από τη Σούδα) που έχει καταληφθεί από τρομοκράτες (της Οργάνωσης Ελλήνων Εθελοντών της Σερβικής Βοσνίας).

5. “Τι ζητούν οι βάρβαροι”, Δημοσθένης Κούρτοβικ, Εκδόσεις “Πατάκη”, 2008. Μυθιστόρημα πολύ κατάλληλο για όσους μελετούν και μέσω λογοτεχνικών αναγνωσμάτων την ιστορία των Βαλκανίων και για όσους φυσικά κατανοούν και αντέχουν να διαβάζουν Κούρτοβικ!

6. “Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς τρομοκράτες”, του Βαγγέλη Κάλιοση από τις εκδόσεις “Καστανιώτης” (2006). Μυθιστόρημα το οποίο διηγιέται την ιστορία τριών ανθρώπων (ενός νεαρού αριστερού - της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ενός συνταξιούχου “αιρετικού” κομμουνιστή βετεράνου αγωνιστή του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ κι ενός μεροκαματιάρη εργαζόμενου (Πασόκου) που εμπλέκονται, ο πρώτος ηθελημένα και οι άλλοι δύο άθελα τους σε μια ληστεία τραπέζης και το κυνηγητό της αστυνομίας και των ΜουΜουΕ για να τους ανακαλύψουν (νομίζοντας τους για τρομοκράτες).

7. “Κόκκινος Απρίλης”, Σαντιάγο Ρονκαλιόλο, Εκδόσεις “Καστανιώτης”, 2007. (Η μοναδική εισήγηση μου για ξένη – μεταφρασμένη, λογοτεχνία). Μυθιστόρημα (με πολιτική και αστυνομική πλοκή), για το αντάρτικο αριστερίστικο (μαοϊκό), κίνημα “Φωτεινό Μονοπάτι” του Περού. (Το μυθιστόρημα αποκτά και μια επικαιρότητα ε την απελευθέρωση της γαλλο-κολομβιανής πολιτικού Ινγκριντ Μπετανκούρ που κρατείτο για χρόνια ως όμηρος από τους αντάρτες του κινήματος FARC της Κολομβίας.

8. “Λίγο από το αίμα σου”, Σώτη Τριανταφύλλου, Εκδόσεις “Πατάκη”, 2008. Κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα γραμμένο στο γνωστό στυλ της Τριανταφύλλου με την πλοκή του να εξελίσσεται ως συνήθως εκτός ελλαδίτικου γεωγραφικού χώρου (κάπου στην Αφρική τούτη τη φορά) και με την ιστορία να ξεκινά από βάθος χρόνου. Την Τριανταφύλλου συνεχίζω να τη διαβάζω ή να την μισο-διαβάζω με που διάβασα το εξαιρετικό ης βιβλίο “Το Εργοστάσιο των Μολυβιών”, (από τις εκδόσεις “Πατάκη”, 2000), αναζητώντας κάτι το εφάμιλλο!

9. “μ.Χ.” (μετά Χριστό), Βασίλης Αλεξάκης, Εκδόσεις “Εξάντας”, 2007. Μυθιστορηματική ανατροπή των μύθων περί παντρέματος του ελληνοορθοξου χριστιανισμού (με αναφορές στο Άγιο Όρος) με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Ο αφηγητή του έργου αναλαμβάνει βαρυγκωμώντας μια έρευνα για τον Άθω (το Άγιο Όρος). Το ενδιαφέρον του όμως μεγαλώνει όταν ανακαλύπτει όταν μαθαίνει ότι υπήρχαν πέντε πόλεις στη χερσόνησο του Άθω, τις οποίες γκρέμισαν ολοσχερώς οι μοναχοί για να χτίσουν τα γιγαντιαία μοναστήρια τους. Θα πάει στο Όρος για να εντοπίσει κατάλοιπα του αρχαίου πολιτισμού. Θα ανακαλύψει έτσι ένα άγαλμα, θαμμένο μέσα σε μια κάβα κρασιών. Θα ανακαλύψει επίσης τον αμύθητο πλούτο των μοναστηριών, τον καιροσκοπισμό των ηγουμένων, που είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν με κάθε αρχή, μηδέ της χιτλερικής εξαιρουμένης, προκειμένου να διατηρήσουν τα εξωφρενικά οικονομικά τους προνόμια, το μίσος που εξακολουθεί να τους διακατέχει απέναντι στην Αρχαία Ελλάδα και το γυναικείο φύλο. Θα διαπιστώσει ακόμη ότι κυκλοφορούν αναρίθμητα φαντάσματα γυναικών στο Άγιο Όρος. Το μυθιστόρημα έχει και μια αστυνομική διάσταση ...

10. “Βίβλος ακατάλληλη δι ενηλίκους ”, Αργύρης Τσακαλίας, Εκδόσεις Μάριος Βερέττας. – Ένα βιβλίο για τη Βίβλο, όμως για αιρετικούς και αθεόφοβους αναγνώστες, λίγο ή πολύ λάτρεις ακατάλληλων (ερωτικών και όχι μόνο) ιστοριών και για αντισημίτες, φανερούς και κρυφούς. Δεν ενδείκνυται για πουριτανούς και θεούσες και για όσους πιστεύουν στο τρίπτυχο “Πατρίς – Θρησκεία - Οικογένεια”. Λίαν αποκαλυπτικό για την έκλυτη ζωή των βιβλικών ηρώων και θεοπατόρων και απομυθοποιητικό της “έντιμης”, “θεοσεβούμενης” και “παραδειγματικής” τους ζωής.

(Θα κάνω ακόμα μια παρένθεση για να πω ότι πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζει, αν λάβουμε υπ’ όψη και κάποιες πρόσφατες συζητήσεις στην blogόσφαιρα, και το βιβλίο “Συνοπτική Ιστορία του Χριστιανισμού”, του Bamber Gascoigne, από τις εκδόσεις “Ενάλιος”, 2008)

11. “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”, Εκδόσεις Καστανιώτης, Κώστας Παπαϊωάννου, 2008. Ο Κ. Παπαϊωάννου υπήρξε (από το 1979 μέχρι το 2005 που το πούλησε) ο εκδότης της γνωστής εβδομαδιαίας εφημερίδας “Το Ποντίκι”. (Καμία σχέση με την κυπριακή ομώνυμη φυλλάδα). Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας καταγράφει τις πολιτικές περιπέτειες της Ελλάδας από το 1994 – 2007 και σημαντικές πολιτικές στιγμές (όπως η αμερικανοκρατία, η δικτατορία των συνταγματαρχών και πολλά πολλά άλλα) με γλώσσα απλή, αθυρόστομη, ειρωνική και χιουμοριστική.

12. Μαρία Ρεπούση, "Βιβλίο Ιστορίας Στ΄ Δημοτικού"!!! Για όσους θέλουν ιδίοις όμμασι να πάρουν μια ιδέα τι γράφει το πολυθρύλητο και περιβόητο αυτό βιβλίο και δεν φοβούνται ότι θα τους κολλήσουν τη ρετσινιά του ανθέλληνα ή του απολογητή και υποτακτικού της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

13. “Άραβες”, Βασίλης Ραφαηλίδης, “Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου”, 2003. Ένα ακόμα εξαίρετο βιβλίο από τον Ραφαηλίδη που κυκλοφόρησε μετά το θάνατο του, γραμμένο πάντα στο γνωστό χιουμοριστικό στυλ του. Το βιβλίο αποτελεί πηγή γνώσεων και πληροφοριών για την ιστορία και τον πολιτισμό των Αράβων αλλά και των μουσουλμάνων γενικότερα.

(Από τις ίδιες εκδόσεις κυκλοφορεί και έτερον βιβλίο του Ραφαηλίδη που εκδόθηκε μετά το θάνατο του, το 2005, με τίτλο “ Η μυθική ιστορία των Εβραίων ”. Τούτο αποτελεί μια κριτική και παράλληλα απομυθοποιητική προσέγγιση της Μυθολογίας και της Ιστορίας των Εβραίων μέσα από το θεϊκό τους βιβλίο, την Παλαιά Διαθήκη).

14. “Ανταπόκριση από τη Ραμάλα”, Amira Hass, Εκδόσεις Αιώρα, 2005. Ακόμα ένα βιβλίο για την Παλαιστίνη γραμμένο όμως από μια Ισραηλινή δημοσιογράφο. Η Χας καταγράφει την καθημερινή ζωή και τα δεινά των Παλαιστινίων στα Κατεχόμενα Εδάφη μέσα από τις προσωπικές της εμπειρίες και επιλέγοντας να ζήσει για χρόνια πρώτα στη Γάζα και μετά στη Ραμάλα.

15. “Σάμπα και Κολέγιο”, Γιώργος Κατηφόρης, εκδ. “Μεταίχμιο”, 2007. Μετά την γνωριμία με την τραγικότητα στην Γάζα και τη Ραμάλα, θα μπορούσε να θεωρηθεί σαν μια ταξιδιωτική περιδιάβαση στη Βραζιλία, όπου έζησε για χρόνια ο συγγραφέας (και μετέπειτα ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ) Καθηγητής Γ. Κατηφόρης. Όμως κι εκεί στη Βραζιλία, πέρα από τη σάμπα, τις μουλάτες (όχι μουλάρες) του Καρναβαλιού και τους χαρισματικούς ποδοσφαιριστές, υπάρχει και μια άλλη Βραζιλία, εκείνη των φτωχογειτονιών, του πολέμου για τα ναρκωτικά, του αναλφαβητισμού, της θρησκοληψίας και της πεινάς. Στο βιβλίο καταγράφονται (με χιούμορ) και οι δύο όψεις της τεράστιας και πολύμορφης λατινοαμερικάνικης αυτής χώρας.

16. “Τα στρείδια που έχασαν τα μαργαριτάρια τους”, της τουρκοκύπριας Sevgül Uludağ, έκδοση του ΙΚΜΕ (Ίδρυμα Κοινωνικοπολιτικών Μελετών), 2005. Ιστορίες για τους αγνοούμενους, τις δολοφονίες αμάχων και τους μαζικούς τάφους και από τις δύο κοινότητες της Κύπρου.

17. “Προδομένη Εξέγερση”, Θέμου Δημήτριου & Σωτήρη Βλάχου, έκδοση 2007. Μια αναφορά στα γεγονότα (τους λόγους, τα αίτια και τα αιτιατά) της εξέγερσης των τουρκοκυπρίων ενάντια στο ντενκτασικό (κατοχικό) καθεστώς το 2003 με τις μαζικές διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις. Η εξέγερση εκείνη οργανώθηκε και στηρίχτηκε βασικά από τες δυνάμεις της Αριστεράς (στα κατεχόμενα). Σίγουρα είχε κοινωνικό χαρακτήρα καθώς προήλθε από τα προβλήματα της καθημερινής ζωής, από την απομόνωση, την καταπίεση, τον εθνικισμό, την φτώχεια και την ανέχεια.

18. “Εξομολόγηση ενός οικονομικού δολοφόνου, του John Perkins από τις εκδόσεις “Αιώρα” (2007). Από την εισαγωγή του βιβλίου: “Οι Οικονομικοί Δολοφόνοι (Economist Hit men) είναι υψηλόβαθμοί επαγγελματίες που δουλειά τους είναι να εξαπατούν χώρες σε όλο τον κόσμο, αποσπώντας τους ποσά που ανέρχονται σε τρισεκατομμύρια δολάρια. Διοχετεύουν τα χρήματα της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Αμερικάνικης Υπηρεσίας Διεθνούς Ανάπτυξης (USAID) και άλλων οργανισμών “βοήθειας” των Ηνωμένων Πολιτειών προς άλλες χώρες, στα θησαυροφυλάκια των μεγάλων εταιρειών και στις τσέπες των λιγοστών πλουσίων οικογενειών που ελέγχουν τις φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη. Τα μέσα που χρησιμοποιούν για την επίτευξη του σκοπού αυτού είναι, οι νοθευμένες εκλογές, η εξαγορά, ο εκβιασμός, το σεξ και οι δολοφονίες …”.

19. “Ευρώπη ποια Ευρωπη; - Κρίση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εναλλακτικές πολιτικές”, Εκδόσεις “Πολύτροπον”, 2008. Ένα συλλογικό έργο για την Ευρωπαϊκή Ένωση με κείμενα γάλλων καθηγητών (συμπεριλαμβανόμενου και του Έλληνα Κώστα Βεργόπουλου) και με επιμέλεια του Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κύπρου Σταύρου Τομπάζου. Διαχρονικά επίκαιρο το θέμα και ακόμα πιο πολύ αυτές τις μέρες ένεκα των συζητήσεων για το Λυσσαβόνιο Κοντράτο. (Για τους πιο δογματικούς καθώς και τους ευρω-σκεπτικιστές θα εισηγούμουν το βιβλίο του Κώστα Κάππου “Ευρωπαϊκή Ένωση εναντίον των ευρωπαϊκών λαών - Κριτική των καπιταλιστικών ολοκληρώσεων”, από τις Εκδόσεις “Αλφειός” ή το βιβλίο της Καθηγήτριας Οικονομικών Μαρίας Νεγρεπόντη – Δελιβάνη, “Μεταρρυθμίζεις, το Ολοκαύτωμα των Εργαζομένων στην Ευρώπη”, από τις Εκδόσεις “Λιβάνη”, 2007. Ο εκδοτικός οίκος αυτός για θέματα πέραν της λογοτεχνίας, βγάζει ωραία βιβλία. Για τις λογοτεχνικές εκδόσεις, ουδέν σχόλιο για την ώρα).

20. “Κομιντέρν και μακεδονικό ζήτημα”, Δάγκας Αλέξανδρος, Λεοντιάδης Γιώργος, Εκδόσεις “Επίκεντρο”, 2008. – Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για όσους μελετούν την Ιστορία των Βαλκανίων και το περιβόητο “Μακεδονικό Ζήτημα”. Μια κριτική θεώρηση (μακριά από κολλήματα) των προσεγγίσεων της πρώιμης Ελληνικής Αριστεράς για το “μακεδονικό”, λαμβάνοντας υπ’ όψη τη διεθνιστική της ιδεολογία.

21. Περιοδικό “Ανατροπή” – Πρόσφατα κυκλοφόρησε το 6ο τεύχος του περιοδικού (αν και με δυσκολίες κυκλοφορεί και σε άτακτα χρονικά διαστήματα – κρατιέται στη ζωή) Επιμελημένη έκδοση (και σε χαρτί πολυτελείας) μόλις καμιά 35ρια σελίδες και κάτι με ενδιαφέρουσες εξ αριστερών αναλύσεις (πολιτικές, κοινωνικές, περιβαλλοντικές, μουσικές, λογοτεχνικές). Αγοράζοντας το ενισχύετε μια ρομαντική φωνή στο χώρο της Άλλης Αριστεράς.

Τελικά στο κείμενο παρείσφρυσαν και άλλοι τίτλοι βιβλίων με αποτέλεσμα οι προτάσεις να είναι περισσότερες των 21. Οι επιλογές έχουν αυξηθεί (όπως λαλούν τζιαι οι προπονητές όταν έχουν πολλούς παίκτες καλούς και ετοιμοπόλεμους στη διάθεση τους). Η μπάλα είναι σε σας (στα πόδια σας) για τη διαδικασία της επιλογής.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!

(Και ρίξτε και καμιά υπογραφούλα στο κείμενο αλληλεγγύης προς τους απεργούς της JUMBO).

Anef_Oriwn
3 - 6/7/2008