Ανάρτηση Νο. 16η (έκτακτη) – Ψηφίδες από την άγνωστη Κυπριακή ιστορία (Περί τουρκοκυπρίων και της κοινής πατρίδας ο λόγος - Ο γιος του Αϊχάν Χικμέτ)

(Όπως έχω ξαναπεί σ’ αυτό το blog θα αναρτώ που και που και κείμενα που δεν είναι δικά μου).

Ο γιος του Αϊχάν Χικμέτ
ΤΟΥ ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης” της 15ης του Ιούλη του 2008):
(Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=807110&-V=articles)

“Η συνάντησή μου μαζί του έγινε πολύ αργά. Σε ένα κινέζικο εστιατόριο. Ήταν μια ευτυχής σύμπτωση. Γνωριστήκαμε. Κουβεντιάσαμε λίγο στο πόδι. Μόνο αυτό. Η πόρτα του βορρά είχε κλείσει τελείως γι' αυτόν. Ίσως και να μην μπορούσε να περάσει ποτέ ξανά σε αυτή την πλευρά.

Ο Μεχμέτ Εμίν Χικμέτ ήταν μόλις δύο χρονών όταν πυροβόλησαν και σκότωσαν τον πατέρα του την ώρα που κοιμόταν στο κρεβάτι του. Ήταν η νύκτα μεταξύ 23ης και 24ης Απριλίου. Η χρονιά 1962. Στην οδό Καράμπαμπα στη Λευκωσία ελάμβανε χώρα ένα έγκλημα τα ίχνη του οποίου δεν επρόκειτο να σβηστούν για πολλά χρόνια και θα συζητιόταν από στόμα σε στόμα για χρόνια. Εκείνο το βράδυ δολοφονήθηκε ο Αϊχάν Χικμέτ, ο πιο σκληρός, καυστικός και θαρραλέος πολιτικός αντίπαλος του Ντενκτάς. Το κορμί του είχε βρεθεί διάτρητο από σφαίρες. Το ίδιο βράδυ, την ίδια περίπου ώρα δολοφονήθηκε και ο Αχμέτ Μουζαφέρ Γκιουρκάν στην περιοχή Καϊμακλί. Δεν ξέρω τι και πόσο θυμάται ένα παιδί δύο χρόνων. Χαράσσεται άραγε στη μνήμη του ένα τέτοιο έγκλημα; Μένουν στο μυαλό του τα ματωμένα σεντόνια στο κρεβάτι και το άψυχο σώμα τού πατέρα του;

Οι πραγματικά δύσκολες μέρες άρχισαν για την οικογένεια μετά από εκείνη την ημέρα. Η οδός Καράμπαμπα έγινε χώρος των μαύρων σκιών. Οι δολοφόνοι αυτή τη φορά κτύπησαν την πόρτα της μητέρας που είχε μείνει μόνη. Η κυρία Σαμπιχά, που ήρθε κατάφατσα με τον κίνδυνο βιασμού, βρήκε σωτηρία μετακομίζοντας στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Μαζί με τα δύο μικρά παιδιά της. Αυτό το διπλό έγκλημα και η σιωπή της κοινότητάς μας αποτελούν το πιο μελανό σημείο της ιστορίας μας. Μετά από εκείνο το έγκλημα δεν είναι μόνο η κυρία Σαμπιχά που έζησε τρομερές τραγωδίες, αλλά και η κυρία Ισμέτ, σύζυγος του Αχμέτ Γκιουρκάν. Έμεινε και εκείνη μόνη στην κοινότητα. Υπέστη και εκείνη σεξουαλικούς βιασμούς από την οργάνωση. Η βασανισμένη αυτή ζωή των δύο γυναικών μπορεί να γίνει ένα τεράστιο μυθιστόρημα.

Ο Εμίν Χικμέτ μεγάλωσε μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Σπούδασε στη Ρωσία. Εργάστηκε στη Νότιο Αφρική και στη Γερμανία. Παντρεύτηκε με μια Ελληνοκύπρια. Ήταν γραφτό να επισκεφτεί τον τάφο του πατέρα του μόνο μετά από 40 χρόνια. Όταν άνοιξαν οι πύλες το 2003. Πέρασε στο βορρά με κυπριακό διαβατήριο και ταυτότητα σαν ένας Ελληνοκύπριος. Οι Τούρκοι αστυνομικοί στην πύλη δεν του είπαν τίποτα και αυτό συνεχίστηκε για ορισμένο χρονικό διάστημα. Όμως, μια μέρα, καθώς επέστρεφε από το βορρά στο νότο, τον σταμάτησαν οι αστυνομικοί στην πύλη. Δεν μπορείς να βγεις από δω με αυτή την ταυτότητα, του είπαν. Και γιατί, λέει, δεν μπορούσε; Διότι είναι, λέει, Τουρκοκύπριος και οι γονείς του είναι Τουρκοκύπριοι και οι δυο. Γι' αυτό έπρεπε να πάρει ταυτότητα της ΤΔΒΚ. Τελικά, οι συγγενείς του Εμίν Χικμέτ στο βορρά τον έπεισαν. Αποφάσισε να πάρει ταυτότητα της ΤΔΒΚ. Όμως, ζήτησε να απαλλαγεί από το στρατό. Γι' αυτό υπέβαλε αίτηση στον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Στην απάντηση που πήρε από τον Ταλάτ τού γνωστοποιήθηκε ότι η περίπτωση μελετάται και ότι η αίτηση διαβιβάστηκε στη Διοίκηση των Δυνάμεων Ασφαλείας. Και αναφέρθηκε ότι για να ξεπεραστεί η ταλαιπωρία του θα έπρεπε να γίνει αλλαγή στο νόμο. Η δε Διοίκηση αποφάσισε ότι δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο θέμα της παραχώρησης της ιθαγένειας της ΤΔΒΚ στον Εμίν Χικμέτ, αλλά υπάρχει το θέμα των στρατιωτικών του υποχρεώσεων. Ενώ γίνονταν όλα αυτά, ο Εμίν πήρε την ταυτότητα της ΤΔΒΚ και άρχισε να πηγαινοέρχεται στο βορρά ξανά. Ξαφνικά πήρε μια κλήτευση από το στρατό. Πήγε. Περίμενε ώρες μαζί με νεαρούς στον κήπο της Υπηρεσίας Στρατολογίας και πέρασε και αυτός από ιατρικές εξετάσεις. Βγήκε υγιής. Όλες του οι ελπίδες, λέει, είχαν εναποτεθεί σε εκείνη την τροποποίηση του νόμου που υποσχέθηκε ο Ταλάτ. Αλλά για κάποιο λόγο δεν θεσπιζόταν ο νόμος εκείνος. Το Δεκέμβριο του 2006 παρέλαβε την "τελευταία κλήτευση για παρουσία" από το στρατό. Μερικές μέρες πριν από την ημερομηνία εκείνη είχε επιστρέψει στο νότο και δεν πέρασε ποτέ ξανά στο βορρά.

Ο πατέρας του δολοφονήθηκε. Η μητέρα του βιάστηκε. Από το γιο της ζητήθηκε να υπηρετήσει την πατρίδα. Κοιτάξτε το χάλι του κόσμου αυτού”.

Σχόλιο Anef_Oriwn:
Την ιστορία της δολοφονίας των Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουρκάν (από την φασιστική ΤΜΤ) την ήξερα (την είχα διαβάσει) ... Ομολογώ όμως ότι η ιστορία του γιου του Χικμέτ, μου ήταν εντελώς άγνωστη.
Ο καθένας μας έχει τις δικές του μικρές ιστορίες (που για τον ίδιο είναι μεγάλες) γεμάτες ταλαιπωρίες, δυσκολίες και κακουχίες, αλλά και αγώνες και προσπάθειες για κάτι καλύτερο. Τούτες οι ιστορίες συνθέτουν (με τα θετικά και τα αρνητικά τους) την συνολική ιστορία αυτού του τόπου. Η ζωή των πολλών, των μικρών και των αφανών αποτελεί πραγματικό πλούτο για τη μελέτη της κοινωνικής διάστασης της Ιστορίας. Κάποιοι, όπως οι Χικμέτ και Γκιουρκάν, οι Καβάζογλου και Μισιαούλης πλήρωσαν την αγάπη τους γι’ αυτό τον τόπο με την ίδια τους της ζωή, στερώντας και τις ίδιες τους τις οικογένειες τους από την πολύτιμη παρουσία τους. Το κόστος για όσους έμειναν πίσω ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν. Παράλληλα όμως έζησαν και τη ευφορία που ο απλός άνθρωπος νοιώθει όταν “δεν έχει λείψει για ό,τι πρέπει” (όπως λεει και ο ποιητής – ο Γιάννης Ρίτσος).

Anef_Oriwn
24/7/2008