Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Ανάρτηση 46/2009 (συνεχιζόμενη, ιστορική, μαρτυρική) – Ακόμα 2-3 λόγια για τα γεγονότα, τις διαστάσεις και τις προσλαμβάνουσες της ιστορίας στο Τζιάος


[Στις δύο προηγούμενες αναρτήσεις μας εδώ στο Blog, την 44/2009 και την 45/2009, είχαμε ασχοληθεί με την εν ψυχρώ δολοφονία από τον τουρκικό στρατό ή/και τουρκοκυπρίους ατάκτους σοβινιστές, τον Αύγουστο του 1974 στην περιοχή του τουρκοκυπριακού χωριού Τζιάος, των 5 αιχμαλώτων ελληνοκυπρίων στρατιωτών, τα οστά των οποίων ταυτοποιήθηκαν πρόσφατα. Είχαμε κυρίως αναδημοσιεύσει διάφορα άρθρα από εφημερίδες κι άλλα κείμενα, σε μια προσπάθεια να παρουσιάσουμε και άλλες διαστάσεις και προσλαμβάνουσες αυτής της ιστορίας (όπως πόσο προδομένη, ή/και χαμένη από χέρι ήταν η υπόθεση προβολής αντίστασης από την Κυπριακή Εθνοφρουρά στους τούρκους εισβολείς εκείνο το καλοκαίρι, ή έστω πόση ανοργανωσιά υπήρχε), μακράν από εθνικιστικές εξάρσεις, ελληναράδικες σούπερ-πατριωτικές κορώνες κι ένα σωρό ανέξοδα λόγια, χωρίς όμως ούτε στιγμή να παραγράφουμε ότι η εν ψυχρώ δολοφονία των 5 αιχμαλώτων στρατιωτών, ήταν και παραμένει έγκλημα πολέμου!

Γι’ αυτή ΜΑΣ την (τολμηρή) ενέργεια κάποιοι (οι γνωστοί Ανώνυμοι), ΜΑΣ προπηλάκισαν και μας λοιδόρησαν τόσο εδώ στο Blog ΜΑΣ, όσο κι αλλού, γιατί θίξαμε (δήθεν) έλληνες...
Την ίδια ώρα προσπαθούν (μέρα - νύχτα) να ανακαλύψουν την ταυτότητα του διαχειριστού και διευθυντού του Blog (δηλ. ΕΜΟΥ ΤΟΥ Anef_Oriwn) ή/και να δημιουργήσουν προβλήματα στην όλη λειτουργία του Blog. Φέρ’ ειπείν να πούμεν, (που λαλεί τζι’ ο παρέας μου ο Γιωρκουλλής ο Παττιχόκκελος) δύο φορές εκάμαν trolling στα σχόλια – εβάλαν από 30 περίπου φορές το ίδιο σχόλιο, τα οποία τελικά σβήσαμε!

Εμείς όμως συνεχίζουμε ... Ευχαριστούμε ΟΛΟΥΣ όσους ΜΑΣ στηρίζουν ... Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω σ’ ένα καλό φίλο (που διακριτικά ΜΑΣ διαβάζει) και τον ευχαριστώ θερμά για τη συμβουλή ΤΟΥ όπως προσέχουμε ... Οι φασίστες ΟΝΤΩΣ καραδοκούν!

**********
Σήμερα για λόγους δεοντολογίας αλλά και για να δώσουμε μια πιο σφαιρική πληροφόρηση και εικόνα για τα γεγονότα στο Τζιάος θα παραθέσω τρία ακόμα κείμενα (τα δύο τα αλίευσα από την εφημερίδα “Πολίτης” και το άλλο από το internet – το είδα όμως και στην ΠΟΝΤΙΚΟ-φυλλάδα όπως και κάπου αλλού, αλλά δεν θυμάμαι που) και τα οποία καταπιάνονται με την τραγική εκείνη ιστορία (στο Τζιάος).

Θα παρακαλούσα τους αγαπητούς (και μη αγαπητούς) επισκέπτες-σχολιογράφους του Blog (φίλους, “εχθρούς” και “αντιπάλους”) να περιοριστούν (τούτη την φορά) σε σχόλια που θα αφορούν το θέμα της ανάρτησης. Όσοι θέλουν (έχουν την έντονη και ακατανίκητη επιθυμία - και φαγούρα στη γλώσσα) να ΜΑΣ βρίσουν ας το κάνουν ΚΟΣΜΙΑ. Κι ας προσπαθήσουν γίνουν και λίγο πιο πρωτότυποι ... Ας ξεφύγουν και λίγο από τους κοινότυπους και τετριμμένους χαρακτηρισμούς “τουρκόφιλος”, “χριστοφάκια”, “νεο-ταξικοί”, “ελληνόφωνα τουρκικά” [“τουρκάκια”, μάλλον θέλουν να πουν]... Λίγη πρωτοτυπία ΔΕΝ βλάφτει, θα εμπλουτίσει περαιτέρω τόσο το δικό τους περίτεχνο λόγο όσο και το δικό μας (ήδη) βεβαρημένο και αμαρτωλό μητρώο ...

Επίσης προειδοποιώ τον Ανώνυμο Χίτη και απολογητή των γερμανοτσολιάδων Ταγματασφαλιτών, ότι ΔΕΝ θα ανεχτώ πλέον τις εκτός θέματος παρεμβάσεις του. Αν θέλει να συνεχίσει τον μονόλογο του, τον έμπλεο εμπάθειας, μίσους και χυδαιοτήτων (ή για να απαγγείλει κανένα “εθνικό” ποιηματάκι ή για να καλέσει τον κόσμο σε συγκεντρώσεις μισαλλοδοξίας), ΤΟΥ επιτρέπω να το κάνει στο προηγούμενο post. Τυχόν τέτοιου περιεχομένου σχόλια του που θα καταθέσει εδώ σ’ αυτό το post, ΔΗΛΩΝΩ ότι θα διαγράφονται και θα μεταφέρονται στο προηγούμενο ...]

[Ακολουθούν τα κείμενα με σχόλια δικά μου στο τέλος του καθενός ή/και μέσα σε αγκύλες].

****************************************
Παραποιήσεις από τον “Κοριό”

(του Χριστόδουλου Γρουτίδη – από την εφημερίδα “Πολίτης” 26/08/2009 – Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=892175&-V=archivecolumns&-p)

Στην έκδοση του “Π” με ημερομηνία 23/8/09, στη σελίδα 11, την οποία γράφει ο “Κοριός”, υπάρχει η ακόλουθη αναφορά στο όνομά μου: “Μας είπαν προδότες, επειδή γράψαμε πως τέσσερις Τουρκοκύπριοι σκοτώθηκαν στο Τζιάος, ενώ ήταν αιχμάλωτοι. Την πληροφορία την επιβεβαίωσε στον “Πολίτη” ο δόκιμος ανθυπολοχαγός Χρ. Γρουτίδης (ο ίδιος βέβαια δίνει διαφορετική ερμηνεία), που υπηρέτησε στο 398 ΤΠ όταν πολιόρκησε το Τζιάος”. Προς υποστήριξη, ακολουθεί απόσπασμα από άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στον "Π" την Τετάρτη 19 Αυγούστου. Ο “Κοριός”, άθελά του ίσως, παραποιεί και το γράμμα και το πνεύμα των απόψεών μου. Προς αποκατάσταση της αλήθειας παραθέτω αυτούσιο το σχετικό απόσπασμα από το άρθρο μου της 19/8:
“1. Σε άρθρο του στον “Π” το Σάββατο 15 Αυγούστου ο Μ. Δρουσιώτης αναφέρεται σε ανώνυμη μαρτυρία, με βάση την οποία “έξι ώρες πριν το μαρτυρικό τέλος των πέντε αιχμαλώτων, εκτελέστηκαν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις Τ/Κ”. Η μαρτυρία ανήκει σε αυτόπτη μάρτυρα. Η δική μου εκδοχή για τα γεγονότα είναι εντελώς διαφορετική. Στις 14 Αυγούστου το τάγμα υποχώρησε “άρον άρον”. Κανένας Τ/Κ δε συνελήφθη αιχμάλωτος, πόσο μάλλον να εκτελέστηκαν τέσσερις. Όπως μου λέχθηκε από τον κ. Δρουσιώτη πρόκειται για λάθος και η μαρτυρία αναφέρεται στις 22 Ιουλίου. Όλες οι τότε διαθέσιμες πληροφορίες και συζητήσεις συνέκλιναν στο ακόλουθο γεγονός: Κατά τη διάρκεια της επίθεσής μας στο Τζιάος στις 22 Ιουλίου, τέσσερις Τ/Κ -σε άλλο σημείο από αυτό που επιχειρούσε η διμοιρία μου- παρέμειναν πάνω στα υψώματα. Ενώ δεχόντουσαν επίθεση, σηκώθηκαν και πυροβόλησαν, τραυματίζοντας στην παλάμη έναν Ε/Κ στρατιώτη. Αμέσως παράτησαν τα όπλα τους και σήκωσαν τα χέρια. Μέσα σε εκείνες τις συνθήκες πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν όλοι.
2. Προσφέρθηκα και προσφέρομαι να συνομιλήσω με τον ανθυπολοχαγό που έδωσε εκείνη τη μαρτυρία. Να καταλήξουμε σε κοινό συμπέρασμα για τα γεγονότα και στη συνέχεια ας δώσει ο καθένας τη δική του ερμηνεία.
3. Στη δική μου ερμηνεία είμαι κατηγορηματικός. Η περίπτωση των Τ/Κ στους οποίους εγώ αναφέρομαι, ούτε παραλληλίζεται ούτε προσομοιάζει με την εκτέλεση των πέντε Ε/Κ. Η περίπτωσή τους αφορά εκτέλεση σε ώρα μάχης υπό εξέλιξη και αφού προηγήθηκαν πυροβολισμοί και τραυματισμός Ε/Κ στρατιώτη. Αντίθετα με όλα όσα συνέβηκαν με τους πέντε Ε/Κ, κανένας ανώτερος αξιωματικός δεν παρέλαβε τους Τ/Κ σαν αιχμαλώτους, κανένας δεν τους παρέδωσε παρακάτω για φύλαξη και κανένας δεν τους εκτέλεσε εν ψυχρώ.
4. Και εάν ακόμη κάποιος θεωρεί ότι ο θάνατος των τεσσάρων Τ/Κ μπορούσε ή έπρεπε να αποφευχθεί, οποιοσδήποτε παραλληλισμός με την περίπτωση των πέντε Ε/Κ είναι λανθασμένος, αχρείαστος και επιζήμιος.”.

Σημειώνω με έμφαση τα ακόλουθα:

1. Το άρθρο μου είναι ξεκάθαρο και δεν αφήνει κανένα περιθώριο για διαφορετικές ερμηνείες. Ειδικά όταν τονίζω ότι “η δική μου εκδοχή για τα γεγονότα είναι εντελώς διαφορετική” και ότι “στη δική μου ερμηνεία είμαι κατηγορηματικός”.
2. Κατά συνέπεια το συμπέρασμα του “Κοριού” ότι “επιβεβαίωσα” την πληροφορία ότι οι Τ/Κ σκοτώθηκαν ενώ ήταν αιχμάλωτοι αποτελεί βάναυση παραποίηση του κειμένου και των απόψεών μου. Άλλωστε το άρθρο μου προέκυψε ως γραπτή και επώνυμη αντίδραση σε άρθρο του “Π” που περιείχε “ανώνυμη μαρτυρία” για εκτέλεση Τ/Κ αιχμαλώτων.
3. Δυστυχώς, η πιο πάνω δεν είναι η μοναδική παραποίηση, αλλά υπάρχουν ακόμη δύο. Η παραπομπή στο άρθρο μου είναι επιλεκτική, κατά τρόπο που βολεύει την άποψη του “Κοριού”, η οποία -όπως φαίνεται- επικυρώνει την ανώνυμη μαρτυρία. Και, δεύτερον, η επιλεκτική παραπομπή δεν απεικονίζει τον κεντρικό πυρήνα της άποψής μου.
4. Σύμφωνα με την ανώνυμη μαρτυρία, όπως αυτή καταγράφηκε στον “Π” στις 15/8/2009 η “εκτέλεση” των Τ/Κ έγινε έξι ώρες πριν την εκτέλεση των πέντε Ε/Κ. Χρονολογικά αυτό σημαίνει 14 Αυγούστου 1974. Ως αποτέλεσμα της δικής μου αντίδρασης - και μόνο- η ημερομηνία αυτή αναιρέθηκε, αν και τυπικώς ο “Π” δεν την έχει διορθώσει. Το σημαντικό αυτό λάθος χρεώνει με “αδύνατη μνήμη” τον φορέα της ανώνυμης μαρτυρίας.



[Σχόλιο Ιστολόγου:
Ο κύριος Γρουτίδης προσπαθεί να ανασκευάσει κάποια πράγματα (που πιστεύει ότι παραποιήθηκαν) παραθέτοντας τη δική του μαρτυρία και ερμηνεία στη βάση των όσων εκείνος βίωσε (σε σχέση με το περιστατικό της εν ψυχρώ δολοφονίας των 5 ελληνοκύπριων αιχμαλώτων στρατιωτών). Οι πιο πολλές επεξηγήσεις που μας δίνει αφορούν (κατά την άποψη μου) διαδικαστικά (θα τα ‘λεγα και νομοτεχνικά) ή επουσιώδη ζητήματα.
Το ουσιαστικό και παράλληλα τραγικό και θλιβερό (και πάλι κατ’ έμενα) είναι ότι πολλοί χάθηκαν άδικα των αδικών σε μάχες άνισες και προδομένες, ή/και δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ άμα τη παραδώσει τους ή σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της αυτοπροστασίας, οι πολλοί κίνδυνοι κι ο φόβος για τη ζωή, η έλλειψη ψυχραιμίας αλλά και η δίψα για εκδίκηση για το χαμό κάποιων συντρόφων και δικών αλλά και το μίσος για τον αντίπαλο που επιβουλεύεται τη ζωή ΜΑΣ και που καλλιεργεί η δίνη και η απανθρωπιά του πολέμου, γίνονται η αιτία για τέτοιες εγκληματικές πράξεις. Και φυσικά τούτα χρεώνονται σ’ ΟΛΕΣ τις εμπόλεμες πλευρές και σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση ΔΕΝ συμψηφίζονται ... ΚΙ ΕΓΩ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΩ – ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΠΟΛΕΜΩ! Και γι’ αυτό ακόμα μια φορά τονίζω, (για να προλάβω και τους καλοθελητές), ότι η δολοφονία των 5 αιχμαλώτων στρατιωτών είναι έγκλημα πολέμου! Και εγκληματική ήταν γενικά η τουρκική εισβολή, όπως εγκληματικό και προδοτικό ήταν και το πραξικόπημα. Και ΔΕΝ είναι λίγοι οι σημερινοί εθνικίζοντες, που ενώ μια την άλλη φωνασκούν και προσπαθούν να μας διδάξουν και πολιτικό ήθος, την ίδια ώρα έχουν καταντήσει απολογητές του πραξικοπήματος, της μεγαλύτερης προδοσίας που έζησε αυτός ο τόπος.]


**********
Η προδοσία άρχισε από το Μπέκογιου

(τoυ Γιώργου Γεωργίου, Έφεδρου στρατιώτη στην 358 ΤΠ στην Κυθρέα – δημοσιεύτηκε στον “Πολίτη” την Παρασκευή 28/8/2009 – Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=892714&-V=archivecolumns&-p)


“Εννα τους πιάμεν ρε μιτσή, αλλά έννα μας πιάσουν ύστερα”. Ήταν η φράση που εξέφρασε o αξιωματικός μας πριν ξεκινήσουμε κατά της Επηχούς (τι να σήμαινε αυτό;).
Η μάχη στην Επηχώ κράτησε περίπου τρεις ώρες, οπότε οι Τούρκοι επιβιβάζονται σε λεωφορεία, έτοιμοι να φύγουν. Εμείς με το χέρι στη σκανδάλη έτοιμοι να βάλωμεν εναντίον τους επειδή θα πήγαιναν να μας πολεμήσουν πιο κάτω, αλλά η ρητή διαταγή από αξιωματικό μας ήταν να μην πυροβολήσωμεν. Περπατώντας όλη νύχτα φτάσαμε στην Πέτρα του Διγενή, όπου και εκεί οι Τούρκοι την εγκατέλειψαν.

Το πρώτο σπίτι που βρήκαμε στην Επηχώ, ολοκαίνουργιο, δίπλα από τα αυτοκίνητα της Beer-Cola, [ίσως Bel-Cola θέλει να πει] έγινε ολοκαύτωμα του πυρός. Πιο κάτω, περπατώντας σε ένα χαμόσπιτο, καθόταν μια γιαγιά 90 χρονών. Ενώ φθάσαμε κοντά της, ένας από τους τρεις αξιωματικούς που μας ακολουθούσαν μας διατάσσει να την πυροβολήσωμεν. Εμείς παγώσαμεν ατό την διαταγή και σκεφτήκαμε ότι κάτι δεν πάει καλά. Όχι μόνο δεν πυροβολήσαμεν, αλλά ίσως έπρεπε να πυροβολήσωμεν τον αξιωματικό μας για τον πατριωτισμό του.

Το τι εγίνετο στην Επηχώ και στο Τζιάος μετά δεν περιγράφεται. Άρχισε η συγκομιδή των λαφύρων από τα σπίτια. Η λεηλασία από τα γειτονικά χωριά σε όλο της το μεγαλείο. Φορτηγά γεμάτα τραπέζια, καρέκλες, τηλεοράσεις, οτιδήποτε έβρισκαν τα φόρτωναν και έφευγαν για τα για τα σπίτια τους. Κοπάδια έφευγαν για τις περιοχές μας. Οι Τούρκοι κρατούσαν λίστα 80 ατόμων, τους οποίους ύστερα γύρευαν ονομαστικά.

Όλοι γνώριζαν στη 2η εισβολή ότι όλα είναι προδομένα και ιδίως οι αξιωματικοί. Πήγα προσωπικά στις 13 Αυγούστου ‘74 στο Τζιάος για να βρω τον φίλο μου Βαγγέλη από το Τραχώνι Και αφού του είπα ότι όλα είναι προδωμένα, να φέρει τα πράγματά του να φύγωμεν.
Αυτός βαριόταν και μου είπε “φεύγω αύριο το πρωί”. Δεν έφυγε ποτέ. Έστω και την άρα που άρχισε η 2η εισβολή και ξέρανε ότι οι Τούρκοι δεν θα είχαν αντίσταση, γιατί δεν διώξαν τους στρατιώτες να φύγουν να γλυτώσουν; Nα πολεμήσουν εναντίον ποιου; Στο Δίκωμο, γιατί μας πήρανε, που ήταν εγκλωβισμένοι οι δικοί μας στρατιώτες, που εδέχοντο επίθεση; Πού ήταν οι Τούρκοι που έκαναν την επίθεση τους και κινδύνευαν οι δικοί μας στρατιώτες;
Πού ήταν οι αξιωματικοί να μας πουν προς τα πού να βάλλωμεν πυρά; Πυροβολούσαμεν κατά των δικών μας. Μας πήραν στο ύψωμα του Δικώμου τη στιγμή που οι Τούρκοι έκαναν επίθεση με όλμους και ευτυχώς που οι περισσότεροι ήταν εκπαιδευτικοί. Μετά από μία ώρα μάς φώναξαν οι λοκατζήδες που ήταν δίπλα μας στο εκκλησάκι ότι οι Τούρκοι είναι μπροστά μας στην τσιακκιλομηχανή όπου τους καθηλώσαμε εκεί μέχρι που τα τανκς έχαναν τηνν εμφάνισή τους και τότε ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Χρωστάμε πολλά στον αξιωματικό των καταδρομών που έβαλε κατά των τανκς και ευτυχώς τα πέτυχε και ακινητοποιήθηκαν. Οι στρατιώτες μας είχαν φαίνεται υποχωρήσει από ώρας και δεν υπήρχε κανένας. Βρήκαμε ένα φορτηγό και αφού το ξεκινήσαμε βάλαμε τον σταυρό μας να μην βρούμε τα τανκς μπροστά μας και ενώ βγαίναμε έξω από το Δίκωμο ένα τζιπ με τρεις αξιωματικούς μάς αποκάλυψε την προδοσία.
Μας σταμάτησαν και μας ρώτησαν από πού ερχόμαστε και τους είπα “από το Δίκωμο” και αυτοί οι προδότες μάς διατάσσουν να στραφούμε πίσω:
“Τες διαταγές σας αλλού”, τους απάντησα. Λάθος μου που δεν τους πυροβόλησα. Το έχω μετανιώσει. Αυτός ήταν πίσω από το ξεκίνημα στο Μπέκιογιου. Αυτός είναι τώρα αντιστράτηγος ταξίαρχος και τους χαιρόμαστε. Οι υπόλοιποί φαντάροι έμειναν να κοιμούνται αθάνατοι στους λάκκους του Τζιάος. Είμαστε λαός που του αρέσει να ακούει μόνο το τι μας έχουν κάνει. Το τι έχωμεν χάνει εμείς το προσπερνάμε. Να υψώνουμε αγάλματα και να θάβωμεν ήρωες δεν ήταν αρκετό. Θέλει τόλμη n ελευθερία.



[Σχόλιο Ιστολόγου:
Ακόμα μια μαρτυρία για το μπάχαλο εκείνων των ημερών (“ο σώζων εαυτόν σωθήτω” – που λέει κι ο συγγραφέας του άρθρου) και την προδοτική στάση διάφορων (επωνύμων ίσως σήμερα, οι οποίοι μάλιστα θα κάνουν και τους μεγάλους ρήτορες και τους σούπερ πατριώτες). Αμείλικτα τα ερωτήματα που θέτει ... ]


**********

“Φτάνει Πια Τόση «αλήθεια» για το Τζιάος!”
(του ακαδημαϊκού Κώστα Μαυρίδη – Link: http://www.atticapress.gr/views/1415-2009-08-21-18-34-48.html Το άρθρο υπάρχει και στην ΠΟΝΤΙΚΟ-φυλλάδα της Παρασκευής)


Το φρικιαστικό έγκλημα της εν ψυχρώ δολοφονίας των 5 Ε/κ συγκλόνισε την κοινή γνώμη σε Κύπρο (ακόμη και Τ/κ εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους), Ελλάδα και αλλού.

Μερικές μέρες μετά την αποκάλυψη του εγκλήματος, δύο δημοσιεύματα στον “Πολίτη” (15.8.09 και 18.8.09 με τίτλο “Η αλήθεια για το Τζιάος”), ανέφεραν ότι Ανθυπολογαχός της Ε.Φ. το 1974, επικοινώνησε τώρα με δημοσιογράφο της εφημερίδας με τον οποίο γνωρίζονται και του “έδωσε την πληροφορία πως έξι ώρες πριν το μαρτυρικό τέλος των πέντε αιχμαλώτων, εκτελέστηκαν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις Τουρκοκύπριοι” στην ίδια περιοχή. Σημειώστε την ακρίβεια των έξι ωρών! Ο “πληροφοριοδότης” ζήτησε να μην δημοσιευτεί το όνομά του. Αυτά σύμφωνα με την εφημερίδα.

Την αξιοπιστία του δημοσιογράφου που επέλεξε να προβάλει την «πληροφορία» από κάποιον που δεν μας αποκαλύπτει το όνομά του και υποχρεωτικά πρέπει να εμπιστευτούμε το δημοσιογράφο, επαφίεται στον καθένα να την αξιολογήσει. Πάντως, όπως εξηγούμε πιο κάτω, η συγκεκριμένη “πληροφορία” είναι προϊόν στρέβλωσης, φαντασίωσης ή σκόπιμης απάτης που απαιτεί παρέμβαση της Επιτροπής Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας ή και λήψη νομικών μέτρων.

Για τη δολοφονία των 5 Ελληνοκυπρίων, δεν υπάρχει πουθενά οποιοδήποτε αδιάσειστο στοιχείο που να καταδεικνύει την ακριβή ώρα εκτέλεσής τους. Ούτε υπάρχει επιστημονική μέθοδος που εντοπίζει την ώρα δολοφονίας που συνέβηκε πριν 35 χρόνια. Ο σημερινός “πληροφοριοδότης” έμαθε για την εκτέλεση των 5 όπως όλοι μας πρόσφατα, μετά τον εντοπισμό των οστών τους σε πηγάδι. Ούτε γνώριζε τότε, ούτε έμαθε σήμερα με κάποιο τρόπο την ώρα δολοφονίας τους. Πως γίνεται, λοιπόν, να γνωρίζει την ακριβή ώρα διάπραξης του εγκλήματος, τη στιγμή που παραμένει απροσδιόριστη; Και πως ένας δημοσιογράφος που παρουσιάζεται ως ερευνητής με ιστορικό να αναλύει εξαντλητικά πληροφορίες και να διεισδύει σε αυτές για να αποκαλύψει την “αλήθεια για το Τζιάος”, πρόβαλε μια τέτοια “πληροφορία”, χωρίς καν να διερωτηθεί για το πως “εντόπισε” την ώρα εκτέλεσης των 5 ο “πληροφοριοδότης” του;

Αν σκοπός των δημοσιευμάτων ήταν να δημιουργηθούν εντυπώσεις ότι οι πέντε έπαθαν περίπου αυτό που οι ίδιοι ή κάποιοι άλλοι Ελληνοκύπριοι έκαναν έξι ώρες προηγουμένως στην ίδια περιοχή σε Τουρκοκύπριους, το έχει καταφέρει. Και το έχει καταφέρει με τρόπο που ο τουρκικός στρατός να απαλλάσσεται της ευθύνης και το θέμα να παρουσιάζεται ως άλλη μια «εξίσωση» των δύο κοινοτήτων, αυτή τη φορά μέσω των... αλληλοσκοτωμών. Και σε ευθυγράμμιση με τις ψευδολογίες του Ντενκτάς για να απαλλάξει τα “ένδοξα μεχμετζίκ”.

Μετά τα δύο δημοσιεύματα, άλλος Ανθυπολοχαγός που υπηρετούσε στο 398 Τάγμα της Ε.Φ. που επιχειρούσε τότε στην περιοχή του Τζιάος (επώνυμα και ενσυνείδητα όπως χαρακτηριστικά υποδεικνύει στις 19.8.09) δίνει τη δική του μαρτυρία. Για το πρώτο δημοσίευμα του “Πολίτη”, όπως ο ίδιος τα είδε, “τα γεγονότα είναι εντελώς διαφορετικά”. Για το δεύτερο, υποδεικνύει ότι “δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα”. Ποιος όμως θα ανατρέψει τις εντυπώσεις και το κακό που προκλήθηκε από “πληροφορίες” που βασίστηκαν στη στρέβλωση ή την φαντασίωση;

Δεν είναι βέβαιο αν ποτέ μάθουμε όλα τα γεγονότα και την ακριβή αλήθεια. Από τις ως τώρα πληροφορίες, είναι βέβαιο ότι δημοσιεύματα του τύπου “Η αλήθεια για το Τζιάος” δεν υπηρετούν την αλήθεια και πιθανόν να εκκινούν από κίνητρα και απωθημένα που μόνο ψυχολογικές αναλύσεις μπορούν να εξηγήσουν. Όσοι όμως πραγματικά νοιαζόμαστε για να αποκαλυφθεί “η αλήθεια για το Τζιάος”, δεν εξισώνουμε εγκλήματα για να απαλλάσσονται οι φονιάδες όποιας εθνικότητας και να είναι. Διότι μόνο μέσα από πανανθρώπινες αρχές και δικαιοσύνη μπορούμε να λυτρωθούμε από το παρελθόν και να συμβιώσουμε Ε/κ και Τ/κ.



[Σχόλιο Ιστολόγου:
Κι αυτός ο αρθρογράφος ασχολείται με χρονοτεχνικής φύσεως λεπτομέρειες – για το πότε έγινε η εκτέλεση των 5 ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων και πότε σκοτώθηκαν (ή δολοφονήθηκαν οι 4 τουρκοκύπριοι). Ισχύουν τα όσα έγραψα και για το άρθρο του Γρουτίδη ... Να σημειώσω όμως ότι για “… να λυτρωθούμε από το παρελθόν και να συμβιώσουμε Ε/κ και Τ/κ…”, η αλήθεια πρέπει να αποκαλυφτεί και να φωτιστεί για ΟΛΟΥΣ (τους σκοτωμένους και δολοφονημένους) και για ΟΛΑ (τα εγκλήματα – και τα “δικά μας” και τα “δικά τους”)].


**********
Τέλος κι ένα παραπολιτικό σχόλιο (κι αυτό από τον χτεσινό “Πολίτη” – της Παρασκευής 28 του μηνός). Άσχετο με το θέμα, αλλά πολύ σχετικό με το ήθος κάποιων νεοφανών bloggerάδων…


“Ευέλικτος οδοστρωτήρας”(του δαίμονα - http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=892652&-V=archivecolumns ).

“Σε ένα σεργιάνι στο διαδίκτυο εντοπίσαμε μια ιστοσελίδα (http://christofias-watch.blogspot.com) που "περιποιείται" νυχθημερόν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια. "Ευέλικτο οδοστρωτήρα" τον ανεβάζει, "ευέλικτο οδοστρωτήρα" τον κατεβάζει και του αποδίδει πολλά, στο πνεύμα και του συνθήματος "Χριστόφια - προδότη - καταδότη", που ακούστηκε για πρώτη φορά σε εκδήλωση στην επέτειο της τουρκικής εισβολής. Την ιστοσελίδα εμφανίζεται να διαχειρίζεται “Η Επιτροπή για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Κύπρο” (!). Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι μέλη του γκρουπ της συγκεκριμένης ιστοσελίδας στο facebook είναι και βουλευτές του ΔΗΚΟ!”

[Σχόλιο Ιστολόγου:
Παιδκιά (του “Πολίτη”),
Αρκίσετε να ΤΟΥΣ πάρετε πρέφαν. Εμείς ΤΟΥΣ “χαιρόμαστε” εδώ και καιρό. Όμως πέσατε πάνω στο τέλος της περιόδου χάριτος προς τον “Ευέλικτο Οδοστρωτήρα”. Όπως διατείνονται μέχρι τώρα κρατούσαν χαμηλά τους τόνους (μάνα μου τους ρε!) και ότι από τούδε και στο εξής θα “υψώσουν τους τόνους [και τες οξείες και τες περισπωμένες;], θα ορθώσουν περισσότερο το ανάστημα στο καθεστώς [όπως το αποκαλούν] Χριστόφια! [Ε, ρε γέλια ...].
Προσωπικά έχω δημιουργήσει μια πλούσια συλλογή με τα όσα μου έχουν σούρει μέχρι τώρα. Πολύ πιθανόν να τα κάνω και ανάρτηση κάποια στιγμή ... Θα έχει πολλή πλάκα ... Και θα δει και ο κόσμος των επίπεδο κάποιων που θα ήταν κοντά ή εντός της εξουσίας αν εκλεγόταν ο Παπαδόπουλος και οι οποίοι σήμερα αυτοονομάζονται Απο(κατα)στάτες της Δημοκρατίας (τρομάρα τους!). Στην ουσία φασιστικό φαινόμενο αποτελούν υπό την κάλυψη μια ψευδεπίγραφης “δημοκρατικής” ονομασίας.]



Για τα copy-paste και τα σχόλια
Anef_Oriwn
Σάββατο 29/8/2009

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Ανάρτηση 45/2009 (επίκαιρη, κυπριακή, ιστορική, αντιπολεμική κι αντι-εθνικιστική) - Η συνέχεια της “Αλήθειας για το Τζιάος”: Τρία άρθρα κι ένα σχόλιο.

[Η προηγούμενη ανάρτηση μου γα το ζήτημα των εν ψυχρώ δολοφονιών (από το τουρκικό στρατό ή τουρκοκύπριους φασίστες ατάκτους) 5 ελληνοκυπρίων στρατιωτών που πιάστηκαν αιχμάλωτοι στο Τζιάος (κάτι που συνιστά έγκλημα πολέμου) προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις.
Άλλοι την υποδέχτηκαν με εποικοδομητικά και καλοπροαίρετα σχόλια στηλιτεύοντας παράλληλα τον εθνικισμό και το φανατισμό που (διαχρονικά) προκαλεί τέτοιες φρικαλεότητες, εγκλήματα και βαρβαρότητες ...

Άλλοι μας έκριναν ιδιαίτερα αυστηρά (γιατί, όπως είπαν, εξομοιώσαμε τα θύματα με τους θύτες ή γιατί δεν απαιτήσαμε να κάτσουν άμεσα στο σκαμνί οι δολοφόνοι και η ίδια η Τουρκία)...
Κάποιοι άλλοι (ως συνήθως Ανώνυμοι) ΜΑΣ εξύβρισαν (μέχρι και πράκτορες και σαλτιμπάγκους της Τουρκίας ΜΑΣ αποκάλεσαν), ή εξοργίστηκαν μαζί ΜΑΣ ή ΜΑΣ κατηγόρησαν ότι τους προκαλέσαμε εμετό, τους έρμους – αν μιλούσαμε όμως για ξεκοιλιασμένους τουρκοκύπριους, θα έπιναν και μια μπυρίτσα στην υγειά των αποθαμένων!)...

Στη συζήτηση που να αναπτύχθηκε στο προηγούμενο Post προσπαθήσαμε και σχολιάσαμε τα πλείστα ζητήματα και ερωτήματα που τέθηκαν, ιδιαίτερα όσα ήταν αρνητικά, επιθετικά και επικριτικά για την πάρτη μας.
Προβληματιστήκαμε όμως έντονα κατα πόσο αξίζει τον κόπο να ασχολούμαστε με τα όσα αφοριστικά, απαξιωτικά μισαλλόδοξα και εμπαθή γράφουν οι διάφοροι Ανώνυμοι και γενικότερα ν’ ανοίγουμε συζητήσεις με Ανώνυμους, καθώς στόχος τους ΔΕΝ είναι ο διάλογος!
Πιστεύω ότι απαντήσεις πρέπει να δίνονται ακόμα και για τα αυτονόητα και τα κοινώς αποδεκτά. Όσο φαιδρά και ηλίθια κι αν είναι πρέπει να σχολιάζονται! Υπάρχουν απόψεις και τοποθετήσεις που βρίθουν παραποιήσεων και διαστρεβλώσεων και άλλες που προάγουν τον φανατισμό, το μίσος και το ρατσισμό. Γι’ αυτό και ΔΕΝ πρέπει να σιωπούμε! (Και μια απάντηση μου που εκκρεμεί σ’ ένα από τους τελευταίους Ανώνυμους θα δοθεί σύντομα).

Επειδή όμως η συζήτηση που αναπτύχθηκε ήταν ζωντανή και ενδιαφέρουσα (παρά τα επιμέρους παρατράγουδα από τους Ανώνυμους χουλιγκάνους) ΕΜΕΙΣ θα συνεχίσουμε με νέα ανάρτηση πάνω στο ίδιο θέμα.
Θα αναρτήσουμε (χωρίς σχόλια όμως καθώς δεν υπάρχει χρόνος – αν ευκαιρήσουμε θα τα προσθέσουμε ως μεταγράφηκα) 3 άρθρα από τον “Πολίτη” (των τελευταίων ημερών) που καταπιάνονται με τα γεγονότα της δολοφονίας των 5 ελληνοκυπρίων κι ένα απόσπασμα από σχόλιο της Αμαδρυάδας το οποίο αναφέρεται στο ζήτημα της προσφυγής (από πλευράς επίσημου κυπριακού κράτους) στη δικαιοσύνη για την τιμωρία των ενόχων για τη δολοφονία. (Δεν ζήτησα την άδεια της αγαπητής σχολιογράφου, αλλά τα πνευματικά της δικαιώματα είναι κατοχυρωμένα!).

Τα τρία άρθρα που παραθέτω πιο κάτω είναι:


1. Ένα με τίτλο “Η αλήθεια για το Τζιάος”, του Μακάριου Δρουσιώτη της Τρίτης 18 του μηνός, που αποτελεί συνέχεια του προηγούμενου που αναρτήσαμε στο προηγούμενο post.
2. Ένα με τίτλο “Αν δει τους δολοφόνους, θα τους αναγνωρίσει;” (της ίδιας ημέρας - 18/08/2009) του τουρκοκύπριου αρθρογράφου της εφημερίδας Σενέρ Λεβέντ πάνω στο ίδιο θέμα.
3. Κι ένα με τίτλο “Για το 398 ΤΠ και το Τζιάος: Ενσυνειδήτως και επωνύμως” (ημερομηνίας 19/08/2009) του έφεδρου (τότε) ανθυπολοχαγού Χριστόδουλου Γρουτίδη, ο οποίος δίνει μια διαφορετική (εν μέρει άποψη) για τα τότε γεγονότα.

Τέλος παρακαλούνται ΟΣΟΙ θέλουν να ΜΑΣ βρίσουν να το πράττουν ΚΟΣΜΙΑ. Τους συμβουλεύουμε μάλιστα, πριν εισέλθουν στο Blog να βάλουν τα κράνη τους και να έχουν καλού κακού κι ένα σακουλάκι μαζί τους για τυχόν ξερατά. Μην μας λερώσουν και τα χαλιά.

Καλή ανάγνωση! Μπύρες κι αναψυκτικά έχει στο ψυγείο!]

[Οι επιχρωματώσεις ειναι δικές μου].

**********
Η αλήθεια για το Τζιάος
(του Μακάριου Δρουσιώτη – Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=890780&-V=archivecolumns)

Η περίπτωση της εκτέλεσης των πέντε αιχμαλώτων στο Τζιάος, στις 14 Αυγούστου 1974, έχει συγκλονίσει την κοινή γνώμη. Υπάρχει μια δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση για το έγκλημα αυτό και μια απαίτηση ν' αποδοθεί δικαιοσύνη.
Αναμφίβολα, οι συγγενείς των νεκρών μπορούν (οφείλουν κατά την άποψή μου) να προσφύγουν όπου μπορούν και να απαιτήσουν την τιμωρία όποιων ενέχονται, είτε είναι οι Τούρκοι αξιωματικοί που τους είχαν συλλάβει ζωντανούς είτε οι μαχητές της ΤΜΤ στους οποίους τους παρέδωσαν. Κατά τον ίδιο τρόπο οφείλει να πράξει και ο κάθε συγγενής του όποιου Τουρκοκύπριου δολοφονήθηκε κάτω από παρόμοιες συνθήκες.
Αν δεν αποδοθεί στοιχειώδης δικαιοσύνη για τα εγκλήματα που διεπράχθησαν στην Κύπρο, από το '50 που μπήκαμε σε αυτή την εθνική περιπέτεια μέχρι την εισβολή που πληρώσαμε το βαρύ τίμημα, κι αν δεν αδειάσουν τα πηγάδια από τους νεκρούς, η χώρα μας δεν θα απαλλαγεί από τη θανατίλα που την έχει στοιχειώσει.

Η κυβέρνηση, ως κράτος, δεν μπορεί να μπει σε αυτή τη διαδικασία και να απαιτήσει διεθνή καταδίκη της Τουρκίας, διότι το τίμημα θα είναι πολλαπλάσιο του αμφίβολου κέρδους. Το πρώτο τίμημα θα είναι η διάλυση της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων (CMP), επειδή όταν ιδρύθηκε αποφασίστηκε ότι οι αρμοδιότητές της θα περιοριστούν μόνο στην ανθρωπιστική πτυχή και οι πληροφορίες που θα συλλεγούν δεν θα χρησιμοποιηθούν για ποινικές υποθέσεις. Αν δεν υπήρχε η ΔΕΑ οι πέντε θα ήταν ακόμη στο πηγάδι στο Τζιάος, με τους συγγενείς τους να βιώνουν τον πόνο της άγνοιας. Από την άλλη, η ένταση στις σχέσεις που θα υπάρξει θα πλήξει καίρια την τελευταία προσπάθεια που καταβάλλεται για λύση του Κυπριακού.

Η ανακάλυψη των λειψάνων των πέντε και το ξεδίπλωμα της τραγικής ιστορίας πίσω από τη γνωστή φωτογραφία χρησιμοποιήθηκε από μια μερίδα πολιτικών και ΜΜΕ σαν άλλη μια ευκαιρία για να "κάτσουν την Τουρκία στο σκαμνί". Μακάρι να ήταν τόσο εύκολα και τόσο απλά τα πράγματα, μακάρι το ενδιαφέρον τους να ήταν η δικαιοσύνη και όχι μια ευκαιρία τρομοκράτησης της κοινής γνώμης για το πόσο άγριοι και αιμοβόροι είναι εκ φύσεως οι απέναντι.

Αν ήταν πραγματικά ευαίσθητοι στο δίκαιο, πρώτα και κύρια θα απομόνωναν τους ηθικούς αυτουργούς αυτής της τραγωδίας. Δεν θα συναγελάζονταν μαζί τους, δεν θα συνένωναν τις δυνάμεις τους για να κλείσουν τις πληγές που οι ίδιοι άνοιξαν.
Πέντε άνθρωποι έμειναν μόνοι σ' ένα λόφο να υπερασπίζονται μια προδομένη υπόθεση. Να πολεμούν με πρωτόγονα μέσα έναν σύγχρονο και άρτια εξοπλισμένο στρατό. Πού ήταν η ηγεσία τους όταν έσπασε η γραμμή της Μιας Μηλιάς να τους ειδοποιήσει, αν μη τι άλλο, να υποχωρήσουν; Ποιοι ευθύνονται που οδήγησαν τα τάγματα στους τουρκοκυπριακούς θύλακες ενώ οι Αττίλες αποβιβάζονταν ανενόχλητοι στην Κερύνεια; Ποιος ξέρει έστω κι έναν που να υπέχει ευθύνη και να έχει λογοδοτήσει;

Αυτοί που τα έκαναν ή τα εξέθρεψαν και αυτοί που σήμερα ασπάζονται την ίδια ιδεολογία με εκείνην του '60 και του '70 που μαυροφόρεσε την Κύπρο, ας αναλογιστούν ότι με τα ίδια μυαλά θα χάσουμε οριστικά το βόρειο μέρος της Κύπρου και θα θέσουμε υπό κίνδυνο και το υπόλοιπο μισό.
Στην προσπάθειά μας να δώσουμε μια όσο το δυνατό σφαιρική εικόνα του τι είχε συμβεί στην κόλαση στο Τζιάος, τον πυρωμένο Αύγουστο του 1974, συλλέξαμε διάφορες πληροφορίες, χωρίς να διαχωρίσουμε τα θύματα αν είναι Ελληνοκύπριοι ή Τουρκοκύπριοι. Για μας, ο εθνικισμός, είτε φοράει κόκκινα είτε γαλάζια, είναι ο ίδιος. Είναι αυτός που γέμισε τα πηγάδια πτώματα, που έκλεψε τις ζωές από αμέτρητα παλικάρια, σαν τους πέντε της φωτογραφίας-σύμβολο, και ακολούθως καπηλεύτηκε τη μνήμη και τη θυσία τους.
Ένας ανθυπολοχαγός που έζησε τα γεγονότα στο Τζιάος, τον οποίο γνωρίζουμε και ήταν πειστικός στις περιγραφές του, υποστήριξε ότι έξι ώρες πριν τη δολοφονία των πέντε, δολοφονήθηκαν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις Τουρκοκύπριοι (δεν τους συνέδεσε με τους πέντε της φωτογραφίας που έτσι κι αλλιώς δεν βρίσκονταν καν στο χωριό). Δημοσιεύσαμε την πληροφορία, σεβόμενοι την παράκλησή του για ανωνυμία. Ο άνθρωπος αυτός επιμένει σημειώνοντας ότι ο ίδιος είδε τη σκηνή από πολύ κοντινή απόσταση.

Ένας άλλος ανθυπολοχαγός, τον οποίο επίσης γνωρίζουμε και εκτιμούμε την ακεραιότητά του, επικοινώνησε μαζί μας για να μας πληροφορήσει πως τέτοιο περιστατικό δεν έγινε ποτέ. Όμως, ούτε αυτός επιθυμεί να δημοσιευτεί το όνομά του. Διότι ζούμε σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο φόβος και ο νόμος της σιωπής.

Τριανταπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, όποιος γνωρίζει πρέπει να μιλήσει. Να γίνει μια αξιολόγηση των πληροφοριών και μια σοβαρή έρευνα που να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ό,τι έγινε, από οποιονδήποτε κι αν έγινε, πρέπει να ειπωθεί, χωρίς αναστολές και χωρίς φιλτραρίσματα, με γνώμονα την αλήθεια, όχι την προπαγάνδα. Αυτή θα είναι μια ύψιστη υπηρεσία στην πατρίδα και ένα χρέος προς τους νεκρούς. Σε μια χώρα που τα πηγάδια είναι γεμάτα πτώματα, η αλήθεια, όσο κι αν πονάει, είναι αναίδεια να χαρακτηρίζεται προδοτική. Όπως είπε και ο εθνικός μας ποιητής, “εθνικόν είναι το αληθές”.

**********
Αν δει τους δολοφόνους, θα τους αναγνωρίσει;
(του Σενέρ Λεβέντ – Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=890736&-V=archivecolumns)

“Τουρκοκύπριοι αγωνιστές σκότωσαν τους αιχμαλώτους”, λέει ο άνθρωπος. Τους είδε με τα μάτια του, λέει. Φωτογράφισε και τους δολοφόνους και τα θύματα. Πρέπει να είναι φωτογραφικές σκηνές που αξίζουν πολλά αυτές οι εικόνες, που μέχρι σήμερα δεν είδαμε. Αλλά δεν υπάρχουν πουθενά. Χάθηκαν. Πού είναι; Ποιος τις κατέχει; Ούτε αυτό είναι γνωστό.
Δεδομένου ότι πήραν οι Ελληνοκύπριοι τις φωτογραφικές του μηχανές και τα φιλμ του όταν πιάστηκε αιχμάλωτος, πρέπει να τα κατέχουν αυτοί, έτσι δεν είναι; Άλλωστε, αυτοί πρώτοι αποκάλυψαν και δημοσίευσαν κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες. Πρώτη τις δημοσίευσε η “Μάχη”, η εφημερίδα του Σαμψών. Όχι όλες τις φωτογραφίες όμως. Ένα μέρος τους. Είναι οι φωτογραφίες που παρουσιάζουν τους ζωντανούς Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους να είναι γονατισμένοι με τα χέρια πάνω στο κεφάλι και τους Τούρκους στρατιώτες που βρίσκονταν εκεί. Δεν υπάρχουν άλλες. Εκείνες μετά τη δολοφονία, δηλαδή. Όποιος και αν τις κατέχει και τις αποκαλύψει, θα επιτύχει κάτι σημαντικό. Έτσι για πρώτη φορά θα αντικρίσουμε κάποιους που διέπραξαν έγκλημα πολέμου. Θα τους γνωρίσουμε. Τι θα κάνουμε αφού τους γνωρίσουμε; Μήπως θα τους δικάσουμε;
Λένε ότι η ελληνοκυπριακή πλευρά προτίμησε να χρησιμοποιήσει το γεγονός ως προπαγανδιστικό υλικό. Απέκρυψε συνειδητά το γεγονός ότι ήταν σκοτωμένοι οι πέντε αυτοί Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι. Θεώρησε ότι θα την ωφελούσε περισσότερο να τους παρουσιάσει στον κατάλογο των αγνοουμένων. Και ποιος ξέρει, μπορεί και να απέκρυψε και τις φωτογραφίες των σκοτωμένων αιχμαλώτων παρά το γεγονός ότι τις κατείχε. Δεν τις έδωσε στον Τύπο. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται πως είναι πιο αποτελεσματική η προπαγάνδα για τους αγνοούμενους παρά να γίνεται προπαγάνδα για νεκρούς. Όμως, δεν νομίζω πως είναι καθόλου έτσι τα πράγματα σε αυτό το γεγονός.
Είναι μήπως λογικό αυτό; Στα χέρια σου να έχεις φωτογραφίες που τραβήχτηκαν η μια μετά την άλλη, σε ένα μέρος των φωτογραφιών αυτών οι αιχμάλωτοι είναι ζωντανοί και στο άλλο μέρος νεκροί! Ε, δεν θα δημοσιεύσεις αυτά τα φωτογραφικά στιγμιότυπα βάζοντάς τα δίπλα-δίπλα; Θα δημοσιεύσεις μονάχα τους ζωντανούς αιχμαλώτους. Ύστερα θα τους γράψεις στους καταλόγους των αγνοουμένων. Θα νομίσεις ότι έτσι σε βολεύει περισσότερο. Είναι λογικό αυτό; Σκεφτήκατε καθόλου τι επίδραση θα είχε στον κόσμο, αν τοποθετούνταν δίπλα-δίπλα και οι δύο φωτογραφικές σκηνές και αν έβλεπαν όλοι ότι στη μια σκηνή ήταν ζωντανοί και στην άλλη νεκροί; Αυτό θα μπορούσε να απέφερε και διεθνές βραβείο στον δημοσιογράφο που τράβηξε εκείνες τις φωτογραφίες! Ακριβώς όπως εκείνη η γνωστή φωτογραφία στο Βιετνάμ. Ο στρατηγός από το νότιο Βιετνάμ ακούμπησε το όπλο του στον κρόταφο του αιχμάλωτου αντάρτη Βιετκόνγκ. Σε λίγο θα τραβούσε τη σκανδάλη. Θα τίναζε τα μυαλά του Βιετκόνγκ στον αέρα. Αυτή είναι η τελευταία του στιγμή. Ιδού μια αξέχαστη φωτογραφία πολέμου! Αν οι φωτογραφίες των πέντε Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων στο Τζιάος που τραβήχτηκαν πριν σκοτωθούν, τοποθετούνταν δίπλα-δίπλα με εκείνες που τραβήχτηκαν μετά τη δολοφονία τους, θα είχαν τουλάχιστον τόση επίδραση όσο εκείνη η φωτογραφία στο Βιετνάμ.
Οι χαμένες φωτογραφίες μάς δείχνουν ότι δεν είναι αλήθεια όλα όσα λέγονται για το θέμα ή ότι είναι ελλιπή. Ίσως να μην υπάρχουν τέτοιες φωτογραφίες. “Τους σκότωσαν Τουρκοκύπριοι αγωνιστές, τους είδα με τα μάτια μου”, λέει ο δημοσιογράφος Εργκίν Κονούκσεβερ, αλλά πώς μπορούμε να είμαστε βέβαιοι γι' αυτό; Αν δεν τους σκότωσαν αυτοί; Μπορεί μήπως να τους αναγνωρίσει, αν τους δει; Αν ζουν φυσικά. Πέρασαν 35 χρόνια από τότε. Πολύς καιρός. Αν τότε ήταν είκοσι χρόνων, τώρα πρέπει να είναι γύρω στα 55. Αν ήταν τριάντα, τώρα είναι 65 με 70 χρονών. Δεν είναι δυνατόν να αναγνωριστούν; Όμως είναι σημαντικό το ερώτημα που υποβάλαμε στην αρχή του άρθρου. Τι θα γίνει αν τους αναγνωρίσουμε; Θα δικάσουμε τους δολοφόνους αυτούς;

**********
Για το 398 ΤΠ και το Τζιάος: Ενσυνειδήτως* και επωνύμως**
(του Χριστόδουλου Γρουτίδη – Link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=891077&-V=archive).

Τις τελευταίες μέρες, λόγω της ταυτοποίησης των οστών των πέντε Ε/Κ που εκτελέστηκαν στο Τζιάος, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας συζητήσεις για τα τότε γεγονότα. Θεωρώ χρέος μου να καταθέσω, συνοπτικά και σημειολογικά, τα ακόλουθα:

1. Η ανωνυμία δεν πρέπει να καταστεί “μόδα” και να καθορίσει ως ένα βαθμό την ιστορία του 1974. Οι απόψεις πρέπει να κατατίθενται επώνυμα, αφού ανωνύμως ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Για παράδειγμα, στο “Φιλελεύθερο” δημοσιεύτηκε στις 12/8 μαρτυρία ανωνύμου λοχία, από την ανάγνωση της οποίας δεν αντλείται καθαρό νόημα, αλλά υπάρχουν και ανακρίβειες, όπως: “Στην περιοχή υπήρχε και στρατόπεδο κοντά. Δεν υπήρχε ούτε ένας αξιωματικός. Ήταν απού φύγει φύγει, για να γλιτώσει ο καθένας το τομάρι του”. Η κατηγορία είναι βαρύτατη, γενική και αόριστη. Είναι πάνω από όλα λανθασμένη. Οι ε/κ δυνάμεις δεν είχαμε στρατόπεδο, ούτε η διοίκηση έκανε χρήση του στρατοπέδου που είχαν οι Τούρκοι στο Τζιάος. Το κυριότερο: Κανένας αξιωματικός δεν έφυγε “για να γλιτώσει το τομάρι του”. Όλοι βιώσαμε με τον ίδιο τρόπο τα γεγονότα και τους κινδύνους. Υπάρχει μία τάση να επιρρίπτονται αόριστα και ατεκμηρίωτα όλες οι ευθύνες στους αξιωματικούς, κυρίως στους εξ Ελλάδος. Αισθάνομαι χρέος, παρόλο ότι κανένας δεν του έχει καταλογίσει οτιδήποτε, να υπερασπιστώ ευθαρσώς τον τότε διοικητή μας, αντισυνταγματάρχη Γεώργιο Μπριτζολάκη.

2. Ο Μπριτζολάκης είχε μέσα του ατόφια την κρητική λεβεντιά. Διακινδύνευσε τη ζωή του εξίσου ή και περισσότερο από εμάς. Στις επιχειρήσεις που έγιναν από τις 20-22 Ιουλίου διοίκησε το τάγμα από την πρώτη γραμμή, όχι από τα μετόπισθεν. Τον θυμάμαι στα υψώματα του Τζιάους, κάποια στιγμή, να βρίσκεται 15-20 μέτρα μπροστά από όλους μας και να δίδει οδηγίες όρθιος. Του φώναξα: “Πέσε κάτω κ. Διοικητικά, θα σε σκοτώσουν οι Τούρκοι”. Κι αυτός: “Εμένα δε με πιάνουν οι σφαίρες”.

3. Στις 14 Αυγούστου, το 398 ΤΠ βρισκόταν κυρίως μέσα στο Τζιάος, το μισό του οποίου είχαμε καταλάβει τον πρώτο γύρο. Ήμουν, μάλλον, ο τελευταίος με τον οποίο ο Μπριτζολάκης επικοινώνησε με το ενσύρματο τηλέφωνο για να μου δώσει την εντολή υποχώρησης. Είχαμε την εξής συνομιλία: “Κύριε Γρουτίδη - συνήθης προσφώνησή του - είμαι ο διοικητής σου. Να συμπτυχθούμε αμέσως προς το Μαραθόβουνο. Στείλε ένα φαντάρο να ειδοποιήσει και τον Γιαννή μπροστά”. “Κύριε διοικητά, περιμένω εντολή για επίθεση και εσείς μου λέτε οπισθοχώρηση;” “Αυτά που σου λέω, Γρουτίδη παιδί μου, και κοίταξε μην καταστεί η σύμπτυξη άτακτος φυγή. Κόβω το τηλέφωνο”. Με άμεσο ή έμμεσο τρόπο, έδωσε τις οδηγίες οπισθοχώρησης σε όλα τα τμήματα του τάγματος. Εάν σε κάποιους αυτές δεν έφτασαν, δεν ευθύνεται ο ίδιος. Το μεγάλο πρόβλημά μας, όμως, ήταν αλλού. Στον, μάλλον, λανθασμένο σχεδιασμό από το ΓΕΕΦ για το ρόλο του 398 ΤΠ στο δεύτερο γύρο και στην απουσία έγκαιρης πληροφόρησης για το τι συνέβαινε στην περιοχή της Μιας Μηλιάς. Το πρώτο στοιχείο μας εγκλώβισε στο Τζιάος, το δεύτερο κατέστησε την οπισθοχώρηση επείγουσα και ανοργάνωτη.

4. Σε άρθρο του στον “Π” το Σάββατο 15 Αυγούστου, ο Μ. Δρουσιώτης αναφέρεται σε ανώνυμη μαρτυρία, με βάση την οποία “έξι ώρες πριν το μαρτυρικό τέλος των πέντε αιχμαλώτων, εκτελέστηκαν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις Τ/Κ”. Η μαρτυρία ανήκει σε αυτόπτη μάρτυρα. Η δική μου εκδοχή για τα γεγονότα είναι εντελώς διαφορετική. Στις 14 Αυγούστου το τάγμα υποχώρησε “άρον- άρον”. Κανένας Τ/Κ δε συνελήφθη αιχμάλωτος, πόσο μάλλον να εκτελέστηκαν τέσσερις. Όπως μου λέχθηκε από τον κ. Δρουσιώτη πρόκειται για λάθος και η μαρτυρία αναφέρεται στις 22 Ιουλίου. Όλες οι τότε διαθέσιμες πληροφορίες και συζητήσεις συνέκλιναν στο ακόλουθο γεγονός: Κατά τη διάρκεια της επίθεσής μας στο Τζιάος στις 22 Ιουλίου, τέσσερις Τ/Κ - σε άλλο σημείο από αυτό που επιχειρούσε η διμοιρία μου - παρέμειναν πάνω στα υψώματα. Ενώ δεχόντουσαν επίθεση, σηκώθηκαν και πυροβόλησαν, τραυματίζοντας στην παλάμη έναν Ε/Κ στρατιώτη. Αμέσως παράτησαν τα όπλα τους και ανασήκωσαν τα χέρια. Μέσα σε εκείνες τις συνθήκες πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν όλοι.

5. Προσφέρθηκα και προσφέρομαι να συνομιλήσω με τον ανθυπολοχαγό που έδωσε εκείνη τη μαρτυρία. Να καταλήξουμε σε κοινό συμπέρασμα για τα γεγονότα και στη συνέχεια ας δώσει ο καθένας τη δική του ερμηνεία.

6. Στη δική μου ερμηνεία είμαι κατηγορηματικός. Η περίπτωση των Τ/Κ στους οποίους εγώ αναφέρομαι, ούτε παραλληλίζεται ούτε προσομοιάζει με την εκτέλεση των πέντε Ε/Κ. Η περίπτωσή τους αφορά εκτέλεση σε ώρα μάχης υπό εξέλιξη και αφού προηγήθηκαν πυροβολισμοί και τραυματισμός Ε/Κ στρατιώτη. Αντίθετα με όλα όσα συνέβηκαν με τους πέντε Ε/Κ, κανένας ανώτερος αξιωματικός δεν παρέλαβε τους Τ/Κ σαν αιχμαλώτους, κανένας δεν τους παρέδωσε παρακάτω για φύλαξη και κανένας δεν τους εκτέλεσε εν ψυχρώ.

7. Και εάν ακόμη κάποιος θεωρεί ότι ο θάνατος των τεσσάρων Τ/Κ μπορούσε ή έπρεπε να αποφευχθεί, οποιοσδήποτε παραλληλισμός με την περίπτωση των πέντε Ε/Κ είναι λανθασμένος, αχρείαστος και επιζήμιος.

* Η συνείδησή μου από μέρες με οδήγησε στην απόφαση να καταθέσω δημοσίως και τη δική μου εκδοχή για κάποια από τα γεγονότα του Τζιάους. Υπηρέτησα - ως δόκιμος και ως έφεδρος ανθυπολοχαγός - στο 398 ΤΠ για 18 ολόκληρους μήνες, από το Μάρτιο του 1974 μέχρι το Σεπτέμβριο του 1975. Συμμετείχα, ως διμοιρίτης, στις πολεμικές επιχειρήσεις του τάγματος στην Επηχώ και στο Τζιάος. Γνωρίζω πρόσωπα και γεγονότα και έχω μια σφαιρική αντίληψη για τα όσα συνέβηκαν τότε. Αυτό δε σημαίνει ότι ήμουν αυτόπτης μάρτυρας σε όλα.

** Τονίζω τη λέξη επωνύμως για λόγους αρχής: Πιστεύω ότι απόψεις για ζητήματα τόσο σοβαρά, με πολλές και ανεξέλεγκτες προεκτάσεις, πρέπει να κατατίθενται επωνύμως. Επίσης, επειδή σχετικό απόσπασμα από το χτεσινό άρθρο του Μ. Δρουσιώτη (“Π” 18/8) δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Το Σάββατο 15 Αυγούστου, μόλις διάβασα το επίμαχο απόσπασμα στο άρθρο του, επικοινώνησα μαζί του και του έδωσα τη δική μου εκδοχή. Μιλήσαμε ξανά στις17/8, οπόταν και του είπα ότι μπορεί να κάμει χρήση του ονόματός μου. Αντί αυτού, ίσως επειδή δεν κατάλαβε ότι δεν είχα καμιά αντίρρηση, έγραψε: “Όμως, ούτε αυτός επιθυμεί να δημοσιευτεί το όνομά του. Διότι ζούμε σε μια χώρα όπου κυριαρχεί ο φόβος και ο νόμος της σιωπής”. Μέχρι σήμερα, τουλάχιστον, δεν έχω υποταχτεί στο “φόβο και το νόμο της σιωπής”. Αυτό μαρτυρείται, άλλωστε, και από τη σωρεία των δημοσίων τοποθετήσεων και άρθρων που υπάρχουν στο ενεργητικό μου. Τέλος, κάτι ανάλογο συνέβηκε και με τον κ. Λ. Μαύρο. Το Σάββατο 15 Αυγούστου μιλήσαμε, κατόπιν δικής του πρωτοβουλίας, και του έδωσα την ίδια εκδοχή για τα γεγονότα, λέγοντάς του ότι δεν έχω πρόβλημα να χρησιμοποιήσει το όνομά μου. Αντί αυτού, ο κ. Μαύρος στη στήλη του στις 17/8 στη Σημερινή με “εγκαλεί” εμμέσως να μιλήσω, σάμπως και κρύβομαι. Το πράττω αυτοβούλως και όχι σαν αποτέλεσμα οποιουδήποτε “κλητηρίου σαλπίσματος”.

**********
Σχόλιο Αμαδρυάδας:
(Link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/08/432009.html).

“…Γιατί κάνουν κάποιοι […] ότι παραγνωρίζουν το γεγονός πως η διακρίβωση εξαρτάται απ’ τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν και γνωρίζουν τα γεγονότα και ότι η ποινικοποίηση της υπόθεσης θα αποτρέψει τους μάρτυρες να καταθέτουν στο εξής στοιχεία στη ΔΕΑ;
Η απάντηση πως το Δικαστήριο θα αναγκάσει την Τουρκία να δώσει όλα τα στοιχεία, εμπεριέχει, πιστεύω, μια αυταπάτη: Ότι τα σώματα αυτά λειτουργούν άνευ πολιτικών σκοπιμοτήτων. Ή μήπως ξεχνάμε την περιβόητη Κάρλα Ντελ Πόντε και το ρόλο της στη δήθεν δίκη στο Διεθνές Δικαστήριο της για τα ανθρωπιστικά εγκλήματα των Σέρβων; Για να μιλήσουμε για ένα πρόσφατο παράδειγμα, όπως κι ο Άνευ πολύ σωστά ανέφερε. Και αυτό όχι ως αποτέλεσμα αποδοχής της αδικίας και ηττοπάθειας, ασφαλώς, αλλά ως απάντηση στο επιχείρημα ότι από κει και πέρα η Τουρκία θα αναγκαστεί να δώσει όλα τα στοιχεία.

Ας προτείνουν όσοι προκρίνουν αυτή τη διαδικασία αυτή τη στιγμή, την εναλλακτική διαδικασία στους όρους εντολής της υπάρχουσας ΔΕΑ.
Ασφαλώς δεν υπάρχει κάτι άλλο απ’ αυτό που τώρα ισχύει, δηλαδή την αποσύνδεσή της από οποιαδήποτε διαδικασία απόδοσης ευθυνών και έρευνας των αιτίων θανάτου.

Πρέπει πρώτα να απαντηθεί από τα έντυπα, τους πολιτικούς και τους νομικούς που υποστηρίζουν την άμεση προσφυγή, αν ΟΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ των αγνοουμένων στο σύνολο τους είναι διατεθειμένες να τεθεί σε κίνδυνο η πιθανότητα ανεύρεσης στοιχείων των δικών τους και μετά να ωθούν σε προσφυγές. Αυτοί, επιτέλους, έχουν τον πρώτο λόγο σε αυτό το ζήτημα! Και ακούγοντας τον εκπρόσωπο της Οργάνωσής τους, εγώ κατάλαβα ότι δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο.”

Για το copy-paste
Anef_Oriwn
Παρασκευή 21/8/2009

Κυριακή 16 Αυγούστου 2009

Ανάρτηση 44/2009 (επίκαιρη, ιστορική, αντιπολεμική κι αντι-εθνικιστική) – “Η ιστορία των πέντε, της φωτογραφίας σύμβολο για τους αγνοούμενους”.


Η φωτογραφία σύμβολο για τους αγνουομένους


Για ιστορικούς (και ενημερωτικούς) λόγους να αναφέρω ότι οι πέντε στρατιώτες που απαθανάτισε ο Τούρκος φωτογράφος (κάποιοι τον είπαν και πολεμικό ανταποκριτή) Εργκίν Κονούκσεβερ, να παραδίδονται στα τουρκικά στρατεύματα μετά χέρια σηκωμένα πάνω ήταν οι ακόλουθοι:

1. Κορέλλης Αντωνάκης του Μιχαήλ, 30 ετών, από την Κυθρέα.
2. Νικολάου Πανίκος του Χρυσοστόμου, 26 ετών, από την Άχνα.
3. Σκορδής Χριστόφορος του Γεωργίου, 25 ετών από το Δάλι
4. Παπαγιάννης Ιωάννης του Χαράλαμπους, 24 ετών, από την Αγλαντζιά.
5. Χατζηκυριάκος Ιωάννης του Χαραλάμπους, 19 ετών από την Αμμόχωστο.


[Η ανάρτηση (ΜΟΥ) αυτή έχει ως θέμα το φρικτό έγκλημα της δολοφονίας 5 Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων (στρατιωτών) από τον τουρκικό στρατό ή ατάκτους τουρκοκύπριους σοβινιστές, τον Αύγουστο 1974 κατα τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής. Θα κάνω copy-paste, (εδώ στο Blog μου δίκην νέου post) ένα πολύ κατατοπιστικό άρθρο του Μακάριου Δρουσιώτη από τον χτεσινό “Πολίτη” (15/8/2009). Σ’ αυτό γίνεται μια πολύ παραστατική (και έχω την άποψη) και πιο αντικειμενική (και σφαιρική) παρουσίαση εκείνων των τραγικών γεγονότων της ατυχούς σύλληψης και της εγκληματικής δολοφονίας των πέντε εθνοφρουρών. Παράλληλα σημειώνονται (από τον αρθρογράφο) και οι σημερινές προσλαμβάνουσες αυτής της ιστορία ...

Ίσως κάποιοι να διαφωνήσουν εκ προοιμίου και να δυσφορήσουν με το περιεχόμενο του άρθρου (από κεκτημένη αντιπάθεια τόσο προς τον Μακάριο Δρουσιώτη όσο και προς το Άτομο ΜΟΥ), αλλά τούτο ΔΕΝ έχει και τόση σημασία και ούτε με απασχολεί ... Το πολύ να μας πουν πράκτορες των Τούρκων! Η ανάρτηση γίνεται για να δώσει την άλλη, τη μη εθνικιστική και ελληναράδικη αντιμετώπιση/αντίκρυση των γεγονότων.

Η ανακάλυψη και ταυτοποίηση (δια της μεθόδου του DNA) των οστών των πέντε εν ψυχρώ δολοφονηθέντων στρατιωτών (πριν μερικές μέρες) έδωσε αφορμή να λεχθούν, να ακουστούν και να γραφτούν πολλά. Το τραγικό αυτό γεγονός, αποτελεί ένα άγριο έγκλημα που μας έχει σοκάρει ΟΛΟΥΣ!
Δυστυχώς αυτά φέρνει ο πόλεμος. Αυτά τα γεγονότα και τα έκτροπα και τις βιαιοπραγίες τις δημιουργεί ο φανατισμός, ο εθνικισμός και η εχθρική διάθεση προς τον συνάνθρωπο μας. Η δολοφονία των αιχμαλώτων είναι έγκλημα πολέμου. Το πιο τραγικό είναι ότι για τόσα χρόνια οι οικογένειες των θυμάτων δεν γνώριζαν τι απέγιναν οι δικοί τους άνθρωποι. Όλοι πρέπει να στεκόμαστε με σεβασμό και κατανόηση προς αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Την ίδια ώρα νομίζω ότι πρέπει να πονάμε για όλους τους ανθρώπους που χάνονται σε τέτοια αιματηρά γεγονότα, από όπου και αν προέρχονται, ό,τι και αν είναι (από εθνικής και φυλετικής άποψης). Όπως επίσης είναι σωστό να καταδικάζουμε και τα εγκλήματα που έχει κάνει όχι μόνο η άλλη πλευρά, αλλά και η δική μας, η ελληνοκυπριακή πλευρά, σε διάφορες στιγμές κατά το παρελθόν, με τα γεγονότα του 1963, του 1967 και του 1974.
Αυτό που δεν είναι σωστό, είναι ότι με αφορμή την αποκάλυψη της δολοφονίας των 5 Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων, βγήκαν κάποιοι πολιτικοί στις τηλεοράσεις (αλλά και δημοσιογράφοι), γνωστοί για τις εθνικιστικές τους απόψεις και άρχισαν να διασπείρουν πάλι την έχθρα και το μίσος μεταξύ των Ελλήνων και των Τούρκων και να βρίσκουν αυτό το γεγονός ως αφορμή για να δημιουργήσουν αντιτουρκικά αισθήματα. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ! Ας μην ξεχνάμε ότι είναι οι εθνικιστικές αυτές απόψεις και ιδέες ανάμεσα σε κόσμο κι από τις ΔΥΟ κοινότητες στην Κύπρο τη δεκαετία του ‘60 και ‘70, που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση στο νησί και προκάλεσαν όλα αυτά τα αιματηρά γεγονότα (πέραν από τες αναμφισβήτητες ξένες επίβουλες και επεμβάσεις).
Εν κατακλείδι και ως συμπέρασμα από την αποκάλυψη αυτού του φρικτού γεγονότος, είναι ότι ΠΡΕΠΕΙ (ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι) να βαδίσουμε με γοργότερους ρυθμούς το δρόμο που θα οδηγήσει στην επίλυση του κυπριακού προβλήματος και θα επανενώσει την Κύπρο.
Η λύση του Κυπριακού είναι αυτή η οποία θα φέρει την ειρήνη στο νησί, θα απομακρύνει όλα αυτά τα (εθνικιστικά και σοβινιστικά) στοιχεία που δεν θέλουν την ειρηνική συνύπαρξη των δύο κοινοτήτων και θα οδηγήσει την Κύπρο σε ένα δρόμο, χωρίς βιαιότητες και συγκρούσεις και φανατισμούς και θα αποτρέψει τη πιθανότητα επανάληψης τέτοιων γεγονότων. Τα λάθη του παρελθόντος ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν πολύτιμο μάθημα για να μην ξαναεπαναληφτούν].


Η αλήθεια για την κόλαση στο Τζιάος
(του Μακάριου Δρουσιώτη – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=890451&-V=archivearticles&-p)

[Διαβάστε επίσης:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=890478&-V=archivearticles]

[Τα σχόλια, οι παρατηρήσεις και οι επεξηγήσεις μέσα στις αγκύλες είναι δικά μου. Επίσης οι επιχρωματισμοί αποσπασμάτων του κειμένου είναι κι αυτοί δικοί μου].


"Για μια ολόκληρη εβδομάδα η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται με πληροφορίες και μαρτυρίες για την υπόθεση των πέντε εθνοφρουρών οι οποίοι φωτογραφήθηκαν ζωντανοί στα χέρια Τούρκων στρατιωτών, αλλά δεν επέστρεψαν ποτέ. Ο μέσος πολίτης χάθηκε μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των δηλώσεων, των μαρτυριών και των συνεντεύξεων των πρωταγωνιστών. Τι έγινε τελικά τέτοιες μέρες, το 1974; Ποια είναι η πραγματική ιστορία πίσω από αυτή τη φωτογραφία-σύμβολο; Ο "Π" έβαλε τα γεγονότα στη σειρά, από το 1974 μέχρι τις μέρες μας:
Αύγουστος 1974: Στη Γενεύη κατέρρευσαν οι συνομιλίες για μια πολιτική λύση στην Κύπρο, ύστερα από την τουρκική εισβολή της 20ής Ιουλίου. Ο τουρκικός στρατός εξαπέλυσε διμέτωπη επίθεση, προελαύνοντας από τη βόρεια Λευκωσία προς τη Μόρφου και την Αμμόχωστο.
Η Εθνική Φρουρά, καταπονημένη από το πραξικόπημα, εξασθενημένη από την πρώτη φάση της εισβολής και εξοπλισμένη με οπλισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ήταν σε κατάσταση αποσύνθεσης. Ο τουρκικός στρατός με μηχανοκίνητα μέσα και σύγχρονα τανκς όργωνε την πεδιάδα της Μεσαορίας, κατευθυνόμενος προς την Αμμόχωστο, χωρίς καμιά αντίσταση.
Το 398 Τάγμα Πεζικού της Εθνικής Φρουράς ήταν εγκατεστημένο στην περιοχή του τουρκοκυπριακού χωριού Τζιάος, στη Μεσαορία. Μια ομάδα στρατιωτών, με επικεφαλής τον έφεδρο λοχία Αντώνη Κορέλλη, πήρε εντολή να βάλει με τα πρωτόγονα τυφέκια Νο 4 που διέθετε εναντίον των τανκς που έρχονταν από την περιοχή Λευκωσίας, με κατεύθυνση την Αμμόχωστο. Βάλλοντας κατά των τανκς, οι στρατιώτες έγιναν οι ίδιοι στόχος των τουρκικών δυνάμεων. Τρία με τέσσερα άρματα μάχης ξέκοψαν από τα υπόλοιπα και κατευθύνθηκαν προς το λόφο που ήταν ταμπουρωμένοι οι Ελληνοκύπριοι στρατιώτες. Δύο από αυτούς μπόρεσαν και ξέφυγαν. Οι άλλοι πέντε εγκλωβίστηκαν από τις τουρκικές δυνάμεις και παραδόθηκαν. Είναι τα πέντε άτομα που απαθανάτισε ο Τούρκος φωτογράφος Εργκίν Κονούκσεβερ, να παραδίδονται με τα χέρια σηκωμένα: Κορέλλης Αντώνης, Νικολάου Παναγιώτης, Σκορδής Χριστόφορος, Παπαγιάννης Ιωάννης και Χατζηκυριάκος Ιωάννης. Η φωτογραφία αυτή έγινε σύμβολο στον αγώνα διακρίβωσης της τύχης των αγνοουμένων. Την περασμένη εβδομάδα οι συγγενείς των πέντε ενημερώθηκαν ότι τα λείψανά τους βρέθηκαν σε πηγάδι στο Τζιάος και ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA.

Τι απέγιναν
Το τι απέγιναν οι πέντε εθνοφρουροί απασχόλησε για χρόνια τη Διερευνητική Επιτροπή Αγνοουμένων (CMP: Committee of Missing Persons). Σύμφωνα με πηγή της ΔΕΑ [Διερευνητική Επιτροπή για τους Αγνοουμένους] με την οποία μίλησε ο “Π”, τόσο ο φωτογράφος Εργκίν Κονούκσεβερ όσο και ο ταξίαρχος Μπορατάς, ο οποίος ηγείτο των επιχειρήσεων, έδωσαν προ δεκαετίας καταθέσεις στη ΔΕΑ με την εξής εκδοχή:
Οι πέντε συνελήφθησαν από τα πληρώματα των αρμάτων που δεν είχαν διαδικασία συλλογής αιχμαλώτων. Στο σημείο της σύλληψης κλήθηκε και έφτασε ο Τούρκος ταξίαρχος Μπορατάς, ο οποίος αποφάσισε να τους παραδώσει σε Τουρκοκύπριους μαχητές της παραστρατιωτικής οργάνωσης ΤΜΤ. Αυτοί, αντί να τους χειριστούν ως αιχμαλώτους πολέμου, τους εκτέλεσαν εν ψυχρώ για λόγους αντεκδίκησης.
Μεταξύ 20ής Ιουλίου και 14ης Αυγούστου 1974 το χωριό Τζιάος κατελήφθη από Ελληνοκύπριους στρατιώτες και ατάκτους και έγιναν καταγγελίες για βίαιες ενέργειες εις βάρος των κατοίκων. Ο Γιαννάκης Χριστοδούλου, ένας από τους συντρόφους των πέντε (είναι και αδελφός της συζύγου του ενός, του Παναγιώτη Νικολάου), ο οποίος διασώθηκε και παρακολούθησε τη σύλληψή τους από απόσταση 100 μέτρων, καταθέτοντας τη μαρτυρία του στην τηλεόραση του ΡΙΚ, περιέγραψε το απόλυτο χάος που επικρατούσε στη διαλυμένη Εθνική Φρουρά και πρόσθεσε: “Εκάμαμεν κι εμείς τόσα πολλά μέσα στο Τζιάος που ήταν επόμενο πως όποιον έπιαναν δεν είχε σωτηρία...”.
[Μπορείτε να παρακολουθήσετε τη εν λόγω συνέντευξη σε video που ανάρτησε ο Μιχάλης στο blog του. Link: http://mihalismihail.blogspot.com/2009/08/blog-post_14.html].
Εξάλλου, ανθυπολοχαγός τότε της Εθνικής Φρουράς, ο οποίος την περασμένη Πέμπτη επικοινώνησε με τον “Π” (έχουμε τα στοιχεία του, αλλά για ευνόητους λόγους δεν θέλει να δημοσιευτεί το όνομά του), έδωσε την πληροφορία πως έξι ώρες πριν το μαρτυρικό τέλος των πέντε αιχμαλώτων, εκτελέστηκαν με τον ίδιο τρόπο τέσσερις Τουρκοκύπριοι.

Ο φωτογράφος
Ο Τούρκος φωτογράφος Εργκίν Κονούκσεβερ είχε κι εκείνος την προσωπική του περιπέτεια. Μαζί με τον συνάδελφό του Αντέμ Γιαβούζ, του πρακτορείου ANKA, ακολούθησαν τον τουρκικό στρατό και κάλυψαν τις επιχειρήσεις. Όντας ξένοι στην Κύπρο έχασαν τον προσανατολισμό τους και πέρασαν πίσω από τις ελληνοκυπριακές γραμμές. Το αυτοκίνητο που τους μετέφερε, με μια τούρκικη σημαία αναρτημένη για να διακρίνεται η εθνότητά τους, βλήθηκε από άντρες της Στρατιωτικής Αστυνομίας και ακινητοποιήθηκε. Οι δύο φωτογράφοι συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν τραυματίες στο νοσοκομείο. Ο Αντέμ Γιαβούζ πέθανε και ο Κονούκσεβερ, σε συνέντευξη που έδωσε στη “Χουριέτ”, αναφέρει ότι κτυπήθηκε από στρατιώτες έξω από το νοσοκομείο. Ο ίδιος διασώθηκε, χάρη στη φροντίδα του Ελληνοκύπριου γιατρού Αντρέα Δημητριάδη. Στις 20 περασμένου Ιουλίου, ο Εργκίν Κονούκσεβερ ήταν στην κατεχόμενη Κύπρο με αφορμή τις εκδηλώσεις για την επέτειο της εισβολής. Ζήτησε και συνάντησε τον ιατρό Αντρέα Δημητριάδη. Οι δύο συνέφαγαν και φωτογραφήθηκαν, ενώ ο Κονούκσεβερ έδωσε συνέντευξη στον τηλεοπτικό σταθμό Σίγμα και μίλησε για την περίπτωση των πέντε στρατιωτών, προτού ανακοινωθεί ο εντοπισμός και η ταυτοποίηση των λειψάνων τους.

Οι φωτογραφίες
Οι στρατιώτες κατάσχεσαν τις φωτογραφικές μηχανές και τα φιλμ των δύο φωτογράφων. Ο Κονούκσεβερ αναφέρει ότι στα φιλμ που κατασχέθηκαν υπάρχει και ο επίλογος της ιστορίας και ότι είχε φωτογραφήσει την ταφή των πέντε αιχμαλώτων. Ωστόσο, από τις δεκάδες των φωτογραφιών που τράβηξαν, μόνο η σκηνή με τη σύλληψη των πέντε δημοσιεύτηκε.
Ο στρατιώτης που συνέλαβε τον Τούρκο φωτορεπόρτερ δήλωσε στο ΡΙΚ ότι έβαλε σε πλαστική σακούλα την επαγγελματική μηχανή και ό,τι άλλο κρατούσε ο συλληφθείς και τα έδωσε στον συνοδηγό στρατιωτικού οχήματος για να τα μεταφέρει στο ΓΕΕΦ. Κράτησε ως ενθύμιο μόνο την τουρκική σημαία. Φαίνεται πως από εκείνη την στιγμή κάποιοι επιδόθηκαν σ' ένα πλιάτσικο με τον εξοπλισμό και τα φιλμ. Τελικά, κάποιες από τις φωτογραφίες κατέληξαν στην εφημερίδα “Μάχη” του Νίκου Σαμψών και δημοσιεύτηκαν στις αρχές Σεπτεμβρίου του 1974. Από την εφημερίδα δηλώθηκε πως αγοράστηκαν από “άγνωστο πρόσωπο”. Μέχρι σήμερα οι αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους δηλώνουν άγνοια για την τύχη των υπόλοιπων τεκμηρίων.

Οι συγγενείς
Η δημοσίευση των φωτογραφιών και η αναγνώριση των ταυτοτήτων των αιχμαλώτων δημιούργησε μεγάλες ελπίδες στους συγγενείς τους ότι ήταν ζωντανοί και θα επέστρεφαν, κάτι το οποίο δεν έγινε με την ανταλλαγή των αιχμαλώτων.
Η μαρτυρία ότι είχαν συλληφθεί ζωντανοί έδωσε τροφή για εικασίες, ότι υπήρχε στρατόπεδο με 200 αδήλωτους αιχμάλωτους στην Αμμόχωστο που θα απελευθερώνονταν με παρέμβαση του Κληρίδη. Μεταξύ των μύθων που δημιουργήθηκαν ήταν και η εικασία ότι ο επικεφαλής της ομάδας, ο λοχίας Κορέλλης μίλησε από το τουρκικό [τουρκοκυπριακό] ραδιόφωνο του “Μπαϊράκ”.
Σήμερα οι συγγενείς έχουν την αίσθηση ότι υπήρξε υπερβολική χρήση της ιστορίας και της φωτογραφίας για προπαγανδιστικούς λόγους, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη ο πόνος των συγγενών, που αφέθηκαν στην άγνοια και έζησαν για 35 χρόνια την ατέρμονη προσμονή του γυρισμού. “Μας άφησαν στην άγνοια και μας χρησιμοποίησαν για προπαγανδιστικούς σκοπούς. Φαίνεται ότι μας χρησιμοποίησαν. Αυτό είναι το πιο τραγικό”, δήλωσε στον “Φιλελεύθερο” η Έλενα, αδελφή του Χριστόφορου Σκορδή.

Το σκαμνί
Με αφορμή την αποκάλυψη της αλήθειας για τη φωτογραφία των πέντε αγνοουμένων, συγκεκριμένα ΜΜΕ ανέλαβαν εκστρατεία με στόχο την παραπομπή της Τουρκίας σε διεθνή δικαστήρια για εγκλήματα πολέμου. Ο “Φιλελεύθερος” και η “Σημερινή” ανέλαβαν εκστρατεία “να κάτσει η Τουρκία στο σκαμνί” και "να ανοίξουν τα αρχεία του Αττίλα". Δικηγόροι που ασχολούνται με προσφυγές (Λουκαΐδης, Κληρίδης) παροτρύνουν την ανάληψη δικαστικών αγώνων στο ΕΔΑΔ, ο Αντρέας Αγγελίδης εισηγήθηκε την αποπομπή της Τουρκίας από το Συμβούλιο της Ευρώπης και ο Κύπρος Χρυσοστομίδης προσφυγή στο Συμβούλιο Ασφαλείας, για παραπομπή σε ποινικό δικαστήριο.
Η κυβέρνηση, το ΑΚΕΛ και ο ΔΗΣΥ τηρούν μια πολύ πιο συγκρατημένη στάση, γεγονός που εκνευρίζει ορισμένους δημοσιογράφους του “πατριωτικού μετώπου” (ο Ιγνατίου στην “Ημερησία” Αθηνών τους χαρακτήρισε “καραγκιόζηδες πολιτικούς, χωρίς σπονδυλική στήλη”).
Η κυβέρνηση επέλεξε να κρατήσει χαμηλούς τόνους επειδή η όλη διαδικασία που ακολουθήθηκε και κατέληξε στην παράδοση των λειψάνων των πέντε (πληροφορίες, εκταφή, αναγνώριση) καλύπτεται από τους όρους εντολής της Διερευνητικής Επιτροπής για τους Αγνοουμένους (CMP). Σύμφωνα με το άρθρο 11 της συμφωνίας αυτής “η Επιτροπή δεν θα επιχειρήσει να αποδώσει ευθύνη για το θάνατο οποιουδήποτε αγνοούμενου ή να ερευνήσει την αιτία τέτοιων θανάτων”.
Η λογική πίσω από το άρθρο αυτό είναι ότι το ζήτημα αντιμετωπίζεται σαν ανθρωπιστικό και μόνο, για να ενθαρρυνθούν όσοι γνωρίζουν να δώσουν πληροφορίες χωρίς να επικρέμαται ο κίνδυνος της ποινικής ευθύνης. Επίσης, ο σκοπός της ΔΕΑ είναι να κλείσει τις πληγές, όχι ν' ανοίξει νέες.
Αν παραβιαστεί αυτή η συμφωνία, απλώς η προσπάθεια για διακρίβωση της τύχης των αγνοουμένων θα τερματιστεί και θα γυρίσουμε στο σημείο όπου βρισκόμασταν πριν από την έναρξη της διαδικασίας των εκταφών, με τους συγγενείς να συνεχίζουν να ζουν στην άγνοια.
Ακόμη, αν γίνουν προσφυγές και ακολουθήσει και η άλλη πλευρά, που έχει στο χαρτοφυλάκιό της ισάξιες υποθέσεις, με θύματα όχι μόνο στρατιώτες αλλά γυναικόπαιδα, το Κυπριακό θα περιπλεχθεί ξανά σε μια ατέρμονη νομική διαδικασία, από την οποία θα επωφεληθούν οι δικηγόροι-πολιτικοί, τα ΜΜΕ που ανέλαβαν εκστρατεία να πείσουν ότι είναι μάταιη “η συμβίωση με αυτού” και το τιμολόγιο θα το πληρώσουν - για άλλη μία φορά - οι συγγενείς των αγνοουμένων".

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟΝ:

Δυο άλλα συνταρακτικά εγκλήματα που σοβινιστές και φασίστες διέπραξαν εκείνες τις μέρες ήταν:

1. Η στυγερή δολοφονία από ελληνοκύπριους φασίστες 100 (!) και βάλε (νομίζω) τουρκοκύπριων αμάχων (γυναικόπαιδων και ηλικιωμένων) από τα χώρια Αλόα, Σανταλάρι και Μάραθα).

2. Την δολοφονία (ως αντίποινα φαίνεται) από τουρκοκύπριους (τούτη τη φορά) φασίστες στα περβόλια της Κάτω Δερύνειας ελληνοκύπριων αμάχων από την Αμμόχωστο όταν τούτοι συνελήφθησαν στην προσπάθεια τους να επιστρέψουν στην πόλη τους (στις 16 Αυγούστου, αν δεν κάνω λάθος), μετά που άκουσαν σχετική ανακοίνωση από το Ραδιόφωνο του ΡΙΚ. Η ανακοίνωση έλεγε ότι οι κάτοικοι της Αμμοχώστου μπορούσαν να επιστρέψουν και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που της έπαθαν. Όμως στο τέλος της ημέρας ΚΑΝΕΝΑΣ δεν ανάλαβε την ευθύνη για την έκδοση και μετάδοση εκείνης της ανακοίνωσης που οδήγησε σε σύλληψη, στην αιχμαλωσία και στον (άδικο κι ανώφελο) χαμό (κι άλλων) ανθρώπων!

Anef_Oriwn
Κυριακή 16/8/2009

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Ανάρτηση 43/2009 (κυπριακή, ποιητική κι αντιπολεμική) – “Να ξηλειφτεί ο πόλεμος” και “Ωδή προς την Ειρήνη”!

[Επανέρχομαι στα πολιτικο-ιστορικά θέματα, εμπλουτισμένα τούτη τη φορά με ποιητικές νότες ...]

Η παρούσα ανάρτηση έχει σαν βασικό περιεχόμενο δύο ποιήματα καθαρά αντιπολεμικά και φιλειρηνικά! Το “Να ξηλειφτεί ο πόλεμος” του λαϊκού μας ποιητή Κυριάκου Καρνέρα και το “Ωδή προς την Ειρήνη” του τότε μαθητή (και πεσόντος στον πόλεμο το 1974) Σωτήρη Παπαλαζάρου ...

Τούτη η ανάρτηση γίνεται με την ευκαιρία των επικείμενων επετείων Μνήμης, Ανάμνησης και Τιμής για τα Θύματα των βομβαρδισμών (από τους αμερικάνους) με πυρηνικές βόμβες των ιαπωνικών πόλεων Χιροσίμα και Ναγκασάκι, αντίστοιχα στις 6 και 8 του Αυγούστου του 1945 – όταν μάλιστα ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν ήδη στο τέλος του και η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να συνθηκολογήσει!!! Είναι καταφανές ότι οι βομβαρδισμοί έγιναν σε μια κίνηση επίδειξης δύναμης από μέρους της Αμερικής και σίγουρα προκαλούν και αισθήματα Οργής και Αγανάκτησης !

(Σ’ αυτές τις επετείους αναφέρθηκα και πέρσι με ειδική ανάρτηση μου που θα τη βρείτε στο link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2008/08/18-1945-63.html).

[Πρόσφατη ερεύνα στις ΗΠΑ έδειξε ότι το 62% των αμερικανών υποστηρίζει ότι ορθώς βομβαρδίστηκαν με ατομικές βόμβες οι δύο ιαπωνικές πόλεις. Ε, Ρεεε, πλύση εγκέφαλου που υπόκεινται τα αμερικανόπουλα (όπως λέμε κοτόπουλα)! Άραγε να φτάσουμε σε εποχές που η πλειοψηφία των γερμανών θα λέει ότι ο Χίτλερ καλώς έπραττε (ας πούμε στα κρεματόρια ή κάνοντας πολέμους;)

************
Τα δύο ποιήματα (αυτής της ανάρτησης) τα αφιερώνω μ’ όλη μου τη συμπάθεια και σ’ όλους τους πολεμοκάπηλους, πολεμοχαρείς, φιλοπόλεμους και αιμοδιψείς, είτε αυτοί είναι πολιτικοί, παραγωγοί ή/και έμποροι όπλων ή απλοί πολίτες!

Τα ποιήματα αυτά θέλω παράλληλα να τα αφιερώσω κι όλως ιδιαιτέρως στο συμπαθέστατο (αλλά έμπλεο εμπάθειας, μισαλλοδοξίας, ιδεοληψιών και μούχλας) σχολιογράφο Αίολο, αν και τούτος δεν είναι λάτρης της ποίησης. [Κάπου είχε χαθεί τελευταία αυτό το παιδί, αλλά μας προέκυψε και πάλι ... full ανανεωμένος ...].
Ο λόγος που κάνω αυτή την αφιέρωση;
Σε post στο blog του φίλτατου Μιχάλη Μιχαήλ, με θέμα την “Καλλιέργεια κουλτούρας συμφιλίωσης” (link:
http://mihalismihail.blogspot.com/2009/07/blog-post.html), ο Αίολος, ευρισκόμενος, ως συνήθως, σε εκτός τόπου και χρόνου κατάσταση σε σχέση με τα δεδομένα και δρώμενα της Κύπρου και εκφράζοντας τις συνήθεις πολεμοχαρείς, φιλοπόλεμες και στρατόκαυλες απόψεις του, μας εισηγήθηκε να εξοπλιζόμαστε συνεχώς και ξανά και ξανά (αν θέλουμε να βρούμε λύση στο κυπριακό – τι λύση όμως) ...
Ο Αίολος, ονειρευόμενος μικρασιατικές εκστρατείες, πιστεύει ότι μπορούμε να κτυπήσουμε αποτελεσματικά την Τουρκία και ρίχνοντας τον οχτρό στη θάλασσα, να απελευθερώσουμε τα κατεχόμενα εδάφη “ΜΑΣ” (που θα γίνουν μετά ξενοδοχεία και επαύλεις για κάποιους άλλους ξένους). Είπε ακόμα ότι πρέπει να παραδειγματίσουμε (ας πούμεν) από το Ισραήλ – του παγκόσμιου εβραϊκού κεφαλαίου και της γενοκτονίκης πολιτικής ενάντια στους παλαιστίνιους, αν θα δούμε χαΐριν (σε μένα σαν αυτοκτονία μοιάζει η όλη υπόθεση – και κυριολεκτικά αλλά και πολιτικά και οικονομικά)!
[Εκείνες οι φιλοπόλεμες τοποθετήσεις του Αίολου υπήρξαν κατ’ αρχάς και η πρώτη αφορμή για να ψάξω και να βρω τα δύο ποιήματα. Όμως δεν ήταν μόνο οι πολεμικές ιαχές του Αίολου που με παρακίνησαν να προχωρήσω σ’ αυτή μου την ανάρτηση, Σημαντικό ρόλο έπαιξαν και οι αναφωνήσεις σοβινιστικών, μισαλλόδοξων και εκτός τόπου και χρόνου συνθημάτων από νεοσύλλεκτους στρατιώτες στα ΚΕΝ, καθώς και διάφορες (όντως) συγκλονιστικές ιστορίες (από τη εποχή του πολέμου του καλοκαιριού του 1974) που (ξανα)διάβασα και (ξανα)παρακολούθησα από τηλεοράσεως, όπως ομαδικές και εν ψυχρώ εκτελέσεις, συλλήψεις, βάσανα και ταλαιπωρίες αιχμαλώτων ή περιπέτειες στρατιωτών στα μετόπισθεν μέχρι να φτάσουν στην Ιθάκη των ελεύθερων περιοχών. Ίσως να αναφερθώ (πιο λεπτομερώς) σε κάποιες απ’ αυτές σε ειδική ανάρτηση κοντά στο 15αύγουστο, επέτειο της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής ...]

************
Ο πόλεμος αποτελεί ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ – είναι γεμάτος αίμα, πόνο, δάκρυα και οδύνη! ΜΟΝΟ όσοι δεν έχουν ζήσει πολέμους ή τις συνέπειες τους και “τους ήρωες [αρέσκονται να] κάνουν πίσω απ’ το γραφείο τους” ή έχουν εγκεφαλικό πρόβλημα μπορούν και μιλούν με τόση αναισθησία για λύση στο κυπριακό μέσω πολέμου!

Τα φιλειρηνικά μηνύματα που θέλω να μεταφέρω μέσα από τα γραφόμενα μου (σ’ αυτήν την ανάρτηση), δεν αφορούν και τα κατα τόπους ένοπλα απελευθερωτικά κινήματα, [πολύ λίγα σήμερα], τα αποτελούν (σίγουρα) ώριμα τέκνα της ανάγκης και της οργής των καταπιεσμένων [κοινωνικά και εθνικά].
Όμως στο τέλος της ημέρας ΠΟΥΘΕΝΑ ο πόλεμος έδωσε δίκαιες λύσης – κατοχύρωνε όμως λαό δυστυχώς, το “δίκαιο” του ισχυρού και του δυνατού!

Γι’ αυτό τζι’ ο πόλεμος πρέπει να ξηλειφτεί (να εξαλειφθεί) όπως απαγγέλλει κι ο κύπριος διαλεκτικός λαϊκός ποιητής Κυριάκος Καρνέρας:

[Ειδικό αφιέρωμα στον λαϊκό ποιητή Κυριάκο Καρνέρα θα κάνω σε κατοπινή μου ανάρτηση – το έχω σχεδόν έτοιμο. Εδώ απλώς θα αναφέρω ότι ο Κυριάκος Καρνέρας γεννήθηκε στο χωριό Ξυλότυμπου (της Επαρχίας της Λάρνακας) το 1901 και πέθανε το 1986. Καταγόταν από φτωχή αγροτική οικογένεια κι από μικρός μπήκε στη βιοπάλη - έγινε βοσκός. Γράμματα δεν έμαθε καθόλου (στην ουσία ήταν αναλφάβητος) κι αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο – που δεν μπορούσε μάλιστα να γράψει και τα ποιήματα που σύντασσε προσέχοντας τα πρόβατα].

ΝΑ ΞΗΛΕΙΦΤΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
(του Κυριακού Καρνέρα)

“Συντρόφοι τζιαι συντρόφισσες, πριν να μας φα’ το χώμαν,
να ρίψουμεν τον πόλεμον, να σπάσουν τ’ άρματά του,
να βαωθούν, να κλειωθούν οι πόρτες τον θανάτου,
να μεν ί-ξαναννοίξουσιν το μαύρον τους το στόμαν.
Να ξηλειφτεί ο πόλεμος, η ρίζα τζι’ η γενιά του.

Εμπρός, παιδκιά, να στήσουμεν πόλεμον του πολέμου.
Κάμετε τ’ άρματα σταχτόν τζιαι δώστε τα τ’ ανέμου,
για να γλιτώσει ο γονιός για πάντα τα παιδκιά του.
Με την σημαίαν της χαράς τζιαι με της καλοσύνης,
την θέλησιν ομπρός, ομπρός, ελεύθεροι τζιαι δούλοι.

Ξένοι, διτζιοί τζιαι συγγενείς να σμνίξουμεντε ούλοι,
να χτίσουμεν που τζιηνουρκής το σπίτιν της ΕΙΡΗΝΗΣ.
Να μπει μέσα να παντρευτεί, νάν’ νοικοτζιυρεμμένη,
νάν’ η χαρά κουμέρα της, ο έρωτας κουμπάρος
τζι’ ώσπου ‘σσιει γήν τζιαι ουρανόν να μεν τούς πάρ’ ο Χάρος, Ειρήνη νάν’ ή νιόνυφφη, γαμπρός ή Οικουμένη”.

ΕΜΕΙΣ, όμως θα τραγουδάμε για την Ειρήνη μέσα από τους στίχους του (ηρωικού νεκρού) Σωτήρη Παπαλαζάρου:

“ΩΔΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ”

(του Σωτήρη Παπαλαζάρου – θύμα κι αυτός των τραγικών και προδοτικών γεγονότων του καλοκαιριού του 1974. Ύμνησε και τραγούδησε την Ειρήνη αλλά τελικά χάθηκε από βόλι πολεμικό – σκοτώθηκε σε μάχη κατα τη πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής).

Άδει λοιπόν ο Σωτ. Παπαλαζάρου για την Ειρήνη:

“Πήραμε μια μικρή, παιγνιδιάρα ακτίνα απ’ τον ήλιο.
Πήραμε κάτι απ’ την γαληνή και την αυτοπεποίθηση της Φύσης.
Πήραμε κάτι απ’ την πρόοδο,
κάτι απ’ τους νεκρούς στρατιώτες,
τα σφίξαμε στην απαλάμη μας και πλάσαμε ένα ιδανικό,
Το ντύσαμε με λέξεις,
κάναμε πνεύμα την ύλη
και το ονομάσαμε Ειρήνη.

— Είναι οπτασία ασύλληπτη, όραμα αβέβαιο και σκοτεινό,
είναι πουλί διαβατάρικο,
μάς είπαν οι απελάτες και τα γεράκια.

Μα εμείς το αγαπήσαμε βαθειά
γιατ’ ήταν κάτι δικό μας,
κάτι πού ανήκε σ’ όλο τον κόσμο
γιατ’ ήταν ζυμωμένο στη δική μας παλάμη
με το δικό μας αίμα
μυρωμένο με τον δικό μας άγιο ιδρώ.

Ειρήνη, Ειρήνη. Μπαλάντες σου πρέπουν Ειρήνη και ύμνοι.
Σε βλέπουμε παντού γιατ’ είσαι άφθαρτη και παντοτεινή.
Σε βλέπουμε να κτυπάς στις καρδιές των ανθρώπων
σε βλέπουμε αποτυπωμένη στο πρόσωπο τού κουρασμένου πολεμιστή
ζωγραφισμένη στης χαροκαμένης μάνας το τσεμπέρι.
Σε βλέπουμε στον άνεμο που σφυράει μέσ’ απ’ τις καμινάδες του αύριον
πού σχηματίζει τραγούδι από φωτιά κι’ από ευτυχία και λιωμένο σίδερο
για τις βάσεις τού κόσμου πού έρχεται.

Σε βλέπουμε στο πρόσωπο του στοχαστή
πού με το γυμνό του μέτωπο στον άνεμο
ζητά ν’ αντιφεγγίσει τες αστραπές και τα νοήματα των αιώνων.

Σε βλέπουμε, σαν ακούομε τούς φθόγγους της λύρας
πού παίζει το σκοπό του αύριον και της αιωνιότητας το τραγούδι.

— Κι’ όμως γελαστήκαμε, μάς είπαν ξανά οι απελάτες
και μάς δείξανε κάτι στάκτες
σ’ ένα αυλακωμένο απ’ τις μπόμπες χωράφι
κάτι καμένα απ’ τη φωτιά του πολέμου αγριολούλουδα
κάτι σπόρους τρυπημένους απ’ τις σφαίρες.
Και δακρύσαμε!

Και πήραμε σκυφτοί να μαζεύουμε τούτα τα κειμήλια
και να τ’ απιθώνουμε με ευλάβεια σε χρυσή λήκυθο ιερή.
Και πήραμε τα χορταριασμένα μονοπάτια μακρυά απ’ τον κόσμο
και στον ώμο μας τη λήκυθο είχαμε την ιερή.
Κι’ ήταν βαριά πολύ, αβάσταγη κι ας είχε μέσα στάκτες.

Κι’ έπεσε μεγάλο κακό κάτω στους κάμπους
και μαύρισε ο ουρανός.
Μπουρινιασμένος, τίναζε αστροπελέκια και βροντές κι’ αγέρι δυνατό.

Λύθηκαν οι ασκοί του Αιόλου και τα στοιχεία της φύσης
και μάς ρίξαν στο χώμα τη λήκυθο την ιερή
κι’ έσπασε.

Και βγήκε τότε μέσα απ’ τις στάκτες
κόρη φεγγαρολουσμένη κι’ αστραφτερή, κόρη αγγελοκάμωτη
και τίναξε τα ολόχρυσα τις φτερά
κι αγκάλιασε ο ίσκιος της τον κόσμο πού ανατρίχιασε από χαρά
και το γέλιο ξανάνθισε στα σκασμένα του χείλη”.


Το πιο πάνω ποίημα του Σωτήρη Παπαλαζάρου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο μαθητικό περιοδικό “ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΦΛΟΓΑ” τεύχος 5ο, σχολικό έτος 1970-71, έκδοση Β΄ Γυμνασίου Αρρένων Λεμεσού, και πήρε το πρώτο Βραβείο στον Παγκύπριο Μαθητικό Διαγωνισμό Ποίησης, όταν ο Σωτήρης ήταν τελειόφοιτος (στη Στ΄ Κλασσικού).


Σωτήρης Παπαλαζάρου 21 χρονών, (γιος του λεβεντόπαπα της Αριστεράς Παπαλάζαρου από τα Χολέτρια της Πάφου) και φοιτητής της Ιατρικής στην (τότε) Σοβιετική Ένωση επέστρεψε στην Κύπρο για τις καλοκαιρινές διακοπές στις 10 του Ιούλη. Πολέμησε στις 15 του Ιούλη ενάντια στους πραξικοπηματίες στη Λεμεσό (στις μάχες για την υπεράσπιση του Αστυνομικού Σταθμού Λεμεσού) κι ακολούθως με την τουρκική εισβολή έλαβε μέρος στις μάχες για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της Κύπρου. Σκοτώθηκε στις μάχες για την εξουδετέρωση του τουρκοκυπριακού θύλακα της Επισκοπής, τουρκοκυπριακού χωριού μεταξύ Λεμεσού και Πάφου. Να σημειωθεί ότι ο 17χρονος αδελφός του Κυριάκος, τελειόφοιτος μαθητής της Τεχνικής Σχολής Πάφου, δολοφονήθηκε άνανδρα από ΕΟΚΑΒητατζιήδες στο χώρο της Μητρόπολης Πάφου, την 1η του Ιούλη του 1973].


************
Αυτές οι τραγικές και θλιβερές ιστορίες μπορεί να αποτελέσουν η κάθε μια ξεχωριστά και σενάριο για κινηματογραφικές ταινίες! Ας όψονται οι αίτιοι και οι υπαίτιοι ή όπως φωνάζει (σαν άλλος Κερέμ) ο Παύλος Λιασίδης (λαϊκός ποιητής από το χωριό Λύση, 1901-1985):

“Α, που να φκουν τα μμαθκια τους, να μείνουν πάντα λούτσοι
τζείνοι, που εξαιτίας τους, ήρταν ποδαττε οι Τούρτζιοι.
Παρσαμωμένοι τζι άθαφτοι να μείνουν σαν πεθάνουν,
να πα να τους ιφτύννουσιν, όποττεν ανεφάνουν!
Τζιαι τούτη ναν η δόξα τους τζι’ η μνήμη τους για πάντα,
τέθκοια τιμή γρειάζεται μια βρωμισμένη λάντα!”


Anef_Oriwn
Παρασκευή 7/8/2009


Τρίτη 4 Αυγούστου 2009

Ανάρτηση 42/2009 (αρχοντοχωριατο-κυπριακή, καλλιτεχνική και καλαμαρίστικη) - Επήραν μας πρέφαν (οι εξ Ελλάδος αδελφοί) κι άλλα τινά!


Σε μια προσπάθεια να ξεφύγουμε και λίγο από τη συνεχή πολιτικολογία, σήμερα θα ασχοληθώ μ’ ένα άλλο, διαφορετικό θέμα (όχι και τόσο πολιτικό, που έχει όμως κι αυτό τις πολιτικές του διαστάσεις – τελικά ΤΙΠΟΤΑ δεν είναι πέραν ή μακράν της πολιτικής, με την ευρύτερη της έννοια της λέξης). Με αφορμή ένα σατιρικό κείμενο από το ένθετο “PURPLE” του κυριακάτικου “Πολίτη” (θα το παραθέσω πιο κατω, μετά τη μακροσκελή αυτή εισαγωγή μου) θα ασχοληθώ με κάτι διαχρονικά επίκαιρο ... Πως “μας πιάννουν στο μαϊττάππιν ” (στο περιπαίξιμο) οι εξ Ελλάδος καλλιτέχνες και “καλλιτέχνες” ... Πως διάφοροι αυτού σιναφιού, υπηρέτες και λειτουργοί της Τέχνης του Θεάματος αλλά και του Show (τουτέστιν, ηθοποιοί, τραγουδιστάδες, μοντέλλες, “γλάστρες”, παρουσιαστές/στριες, τηλεκονφεριανσιέ-κλόουν, showάδες και λοιποί) εκ του κλεινόντος άστεως ορμώμενοι κατα Επαρχία μεριά (ας πούμεν κατά την αρχοντοχωριάτισσα Κύπρο), συνήθως μας σερβίρουν “φύκια για μεταξωτές κορδέλες” ... Κι εμείς οι “χαζοκούμπαροι” τα χάβουμε (αμάσητα συνήθως) ... Πως αλλιώς όμως θα έχουμε εικόνες, ακούσματα και εμπειρίες για να λεμε και να περιγράφουμε (στους άλλους ιθαγενείς), εξορκίζοντας ίσως έτσι και την πολιτιστική μας ένδεια; Πως θα χουμιζόμαστε/θα παινευόμαστε (σε γείτονες, συγγενείς και φίλους) ότι έχουμε δει ή ακούσει τον άλφα και το δείνα (ωμέγα) αστέρα και αστέρισσα (όχι αστερόεσσα) εκ της μητρός πατρίδος; Αν μας πετάξουν και καμιά εθνικο-πατριωτική κορώνα (ας πούμε ψελλίσουν κάτι για την “μαρτυρική Μεγαλόνησο”) στους εφτά ουρανούς θα τους ανεβάσουμε ... Παλαιότερα τους παίρνανε (οι ατζιέντηδες συνοδεία και των καναλιών – για να έχουμε και δηλώσεις) εκεί στο πάλαι ποτέ Οδόφραγμα στο τέρμα της Λήδρας (ήταν τότε στους “καλούς καιρούς” πριν ανοίξει το Οδόφραγμα για να πηγαινοερχόμαστε – με “αλλοτριωμένη” συνείδηση οι Ελληνοκύπριοι και συμφεροντολογικά οι τουρκοκύπριοι) για να ατενίσουν με το αγέρωχο ελληνικό τους βλέμμα (μέσα από τες πολεμίστρες του εκεί φυλακίου) την κατεχόμενη (από τους προαιώνιους εχθρούς) ελληνική γη (μας)! Τώρα τι βλέπανε και μέχρι που έφτανε το μάτι τους, αλλού παπά ευαγγέλιο ήταν – και χότζια κοράνιο!
Κι έτσι οι εξ Ελλάδος αδελφοί (καλλιτέχνες και άλλοι), “αναβαπτιζόμενοι στα εθνικά νάματα της κυπριακής ελληνικής γης και στο άρωμα του κατεχόμενου τόπου μας” (τέτοιες πατριωτικές φανφάρες μας πετούσαν σε δηλώσεις τους από τηλεοράσεως – κι εμείς περιμέναμε υπομονετικά σαν όρνια να τις αρπάξουμε για να γεμίσουν τα στήθια μας με εθνική περηφάνια και τα μάτια μας με δάκρυα για το πόσο μας σκέφτονταν και μας αγαπούσαν οι αδελφοί έλληνες)... Και μετά τρέχανε (κι εμείς πίσω τους) για να συνεχίσουν το εθνικό τους χρέος σε μουσικοχορευτικές παραστάσεις και πίστες! Κι εμείς ανταποδίδαμε (εκεί) σε είδος ότι πήραμε σε λόγια ... Δίναμε απλόχερα τα ρέστα μας κι αυτοί γέμιζαν σακκούλες (για να μην μας κακοκαρδίσουν)!

[Να φανταστείτε πως και η δικιά μας η Βίshη (Βίσση) δεν ΜΑΣ χαρίστηκε καθόλου... Μας επεξεργάστηκε (διάβαζε εκμεταλλεύτηκε) κανονικά για κάποιες παραστάσεις, (ίσως και μόνο μία), νομίζω τότε για τους εορτασμούς για το Millennium (το έτος 2000) - εισέπραξε αρκετές δεκάδες χιλιάδες λίρες, για μια μόνο εμφάνιση, αν δεν κάνω λάθος, τη νύχτα της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς!]

***{Διορθωτική σημείωση(5/8/2009 - 11:30 μ.μ.):
Να αναφέρω (μετά από σχετικό σχόλιο του αγαπητού PolitisPittas - και τον ευχαριστώ) ότι η εκδήλωση στην οποία συμμετείχε η Βίσση ήταν για τους εορτασμούς που έγιναν για την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση – η όλη (πατριωτική) ενέργεια της Βίσση στοίχισε μόλις 150.000 Κυπριακές Λίρες (όχι Ευρώ)!}

Συγκεκριμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά, για το πόσο αφελείς (ιθαγενεί)ς κι αμόρφωτους (χώρκατους), μας θεωρούσαν (και συνεχίζουν να μας θεωρούν – κάποιοι μας πήραν πρέφα για τα καλά) οι υψηλής πολιτιστικής και καλλιτεχνικής στάθμης και κουλτούρας κατοικούντες (και διαχειμάζοντες) εν Αθήναις (μάλλον στα Βόρεια της προάστια) καλλιτέχνες ...


Τι να πρωτοθυμηθούμε:
1. Το βρισίδι που υπέστησαν από την ευειδή (και βαμμένη ξανθιά) κυρία Κατερίνα Λάσπα - όσοι την παρακολουθήσαν από κοντά αλλά και δια ζώσης από τηλεοράσεως, σ’ εκείνο το τηλεπαιχνίδι παρωδία (του ΡΙΚ) σε απευθείας μετάδοση από το Μόντε (Κα)πούτο; Τι μας είχε πει τότε, “ασιχτίρ” ή “σίκκιμε”;

2. Τις ειρωνείες και τα χλευαστικά χαμόγελα και σχόλια του πολύ Χρίστου Φερεντίνου στο τηλεπαιχνίδι του “Σίγμα” “Κόντρα Πλάκες”; Καλά όμως, του έδιναν και τα “τούβλα” οι (κύπριοι) διαγωνιζόμενοι) κάτι πάσες, μα κάτι πάσες, αυτογκόλ βάζανε με τα μαργαριτάρια τους! Αλλά ο Φερεντίνος είναι ο τελευταίος που δικαιούται (κατα την ταπεινή μου γνώμη) να κάνει τον έξυπνο! Έχει ειδικευτεί να κάνει τον παρουσιαστή σε διάφορα (σαχλο)τηλεπαιχνίδια τα οποία πουλούν παρά πολύ, καθώς οι διαγωνιζόμενοι παίχτες κυνηγούν το χρήμα ... (Είναι και το κυνήγι του χρήματος μια αξία που διδάσκεται μέσω της τηλεόρασης). Είναι ειδικός (ο Φερεντίνος) στο να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα αγωνίας για την εξέλιξη του παιχνιδιού (αχρείαστη και περιττή κατ’ εμένα, καθώς αυτά τα παιχνίδια βασίζονται καθαρά και ΜΟΝΟ στην τύχη και ΚΑΘΟΛΟΥ γνώσεις, παρατηρητικότητα ή κάποιες δεξιότητες). Γι’ αυτό κι εγώ τον θεωρώ πολύ ρηχό και πολύ αναιδείς και άστοχες τες ειρωνείες του...
Σ’ ένα τέτοιο τηλεπαιχνίδι όπου οι παίχτες άνοιγαν διάφορα κουτιά (στα οποία υπήρχε αναγραμμένο εσωτερικά τι κέρδιζαν ή αν έχαναν – δηλ. ήταν θέμα καθαρά τύχης αν θα κέρδιζαν ή όχι) καλούσε τους διαγωνιζόμενους να σκεφτούν προσεκτικά ή/και να είναι προσεχτικοί κι άλλα τέτοια... Τι στο διάολο μάγοι ήταν και θα μάντευαν τι υπήρχε στο κουτί; X-ray μάτια ειχανε; Ποτέ μου δεν κατάλαβα τι ήταν αυτό που έπρεπε να σκεφτούν ή να προσέξουν!

3. Ο Σεφερλής (η μεγάλη αυτή ηθοποιάρα) που στις παραστάσεις που διοργανώνει στην Κύπρο, συμμετέχει είτε ΜΟΝΟΣ του, ή άντε το πολύ με ακόμα (καμιάν) ημίγυμνη ηθοποίαν, και τρέχουν (οι ιθαγενείς) από πόλεις, χωριά και συνοικισμούς για να τον θαυμάσουν και να γελάσουν – γιατί άραγε; Στις παραστάσεις του αν οι ατακες του δεν κατακλύζονταν από βωμολοχίες, μόνο για παιδάκια θα έκαναν! “Καλό, ε;”!

4. Την νύχτα του δευτέρου γύρου των τελευταίων Προεδρικών εκλογών (το Φεβράρη του 2008) όπου είχαμε την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία (αρκετοί ακόμα να το χωνέψουν), ένα από τα κυπριακά κανάλια (δεν θυμάμαι ποιο) έφερε γνωστό δημοσιογράφο από την Ελλάδα για να παρουσιάσει το πρόγραμμα για τα αποτελέσματα των εκλογών. Ήταν (νομίζω) ο Ευαγγελάτοςαυτός που είναι άντρας (νομίζω) της “πρωινατζούς” της Τατιάνας (τον συγχύζω με το Χατζιηνικολάου) ... Στο panel για τη συζήτηση των αποτελεσμάτων ήταν μεταξύ άλλων και ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Γιάννος Λαμάρης. Αφού η εκλογή Χριστόφια έγινε πλέον γεγονός, ο εν λόγω δημοσιογράφος-showman, προσπαθούσε να πείσει τόσο τον Λαμάρη όσο κι ΕΜΑΣ τους ιθαγενείς τηλεθεατές, ότι ο Λαμάρης θα διοριζόταν (από το νεο Πρόεδρο) Υπουργός και μάλιστα Εμπορίου και Βιομηχανίας (αν δεν κάνω λάθος). Από που έβγαλε αυτό το πόρισμα δεν έχω καταλάβει ακόμα ... Ίσως να προσπαθούσε να μας πείσει ότι έχει μαντικές ικανότητες ή ότι τόσο παλαβούς μας περνούν πια!

{Για να μη θεωρηθεί ότι μιλώ προκατειλημμένα και ότι γενικεύω το θέμα με όλους τους Έλληνες που μας έρχονται για παραστάσεις στην Κύπρο, να σημειώσω ότι έχω παρακολουθήσει εξαιρετικές (μουσικές) εκδηλώσεις (συναυλίες) με τους Θάνο Μικρούτσικο, Μαχαιρίτσα, Τσακνή, Τσαλιγοπούλου, Ελ. Αρβανιτάκη, Μελ. Κανά, Μητροπάνο ...}

Όπως έχω ήδη πει (στην αρχή του κειμένου μου) αφορμή για να το γράψω (και να κάνω αυτή την ανάρτηση) μου την έδωσε ένα άρθρο στο (ένθετο) περιοδικό “PURPLE” του Κυριακάτικου “Πολίτη” (το τεύχος της Κυριακής 26 του Ιούλη του 2009) στη στήλη “ENDITORIAL” (της τελευταίας σελίδας). Το άρθρο υπογράφεται από τον Μαρίνο Νομικό και καταπιάνεται μ’ αυτά όλα τα “καλλιτεχνικά φαινόμενα” που μας προκύπτουν εξ Ελλάδος και που περιέγραψα εν μέρει κι ΕΓΩ πιο πάνω ...

[Για όσους δεν το διαβάσατε θα το παραθέσω αυτούσιο πιο κάτω - και με δικά μου μικρά σχόλια, παρατηρήσεις και επεξηγήσεις μέσα στις αγκύλες... Επίσης οι χρωματώσεις είναι δικές μου]


“Το καλύτερο της εβδομάδας το διάβασα στο τηλεπεριοδικό του Δία: Ο Μίλτος Μακρίδης [είναι αυτός που παρουσιάζει το τηλεπαιχνίδι με τις ταυτότητες;] , λέει, επισκέφτηκε την Κύπρο... incognito! Ποιος ήρθε; Προφανώς o συντάκτης έχει συγχύσει μέσα στο μυαλό του την περίπτωση του διάσημου που επισκέπτεται κρυφά ένα μέρος (δηλαδή incognito) με εκείνα ενός has-been ο οποίος είναι αναγκαστικά incognito για το λόγο ότι υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες η Άγκυρα να αναγνωρίσει την Κυπριακή Δημοκρατία ως έχει παρά έστω και μία ψυχή [να αναγνωρίσει] τον εν λόγω κύριο στο δρόμο! Αυτός ο τύπος όμως θα μπορούσε κάλλιστα στην Ελλάδα να σταθεί στην ουρά ακόμα και για δωρεάν διανομή δειγμάτων οδοντόκρεμας και στην Κύπρο να περνιέται για διασημότατα και να προσελκύει τους εγχώριους παπαρ(ι)άτσι [εδώ δεν κατάλαβα το λογοπαίγνιο του Νομικού].
Είναι γνωστό ότι το νησί της Αφροδίτης προσφέρεται για αρπαχτές των αθηναϊκών ντεμέκ-celebrities [ντεμέκ= δήθεν, τάχα μου, προσποιητά – λέξη τουρκικής προελεύσεως. Από την άλλη celebrities (ή σελέμπριτι) είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν έχουν κάνει κάτι φοβερό, αλλά προσπαθούν μέσω των δημοσίων σχέσεων να περάσουν ότι έχουν κάνει κάτι, ενώ στην ουσία είναι για κράξιμο], αλλά η διαφορά με την Κομοτηνή ή τα Γρεβενά (αθάνατη ελληνική επαρχία και σελεμπριτομάνα) είναι ότι στην Κύπρο, η ίδια [αυτή] αρπαχτή χρυσοπληρώνεται. Όπως οι Ελλαδίτες στρατιώτες και αξιωματικοί βάζουν βύσμα [βύσμα = η γνωριμία με κάποιο υψηλό πρόσωπο όπου θα κάνει κάτι ευνοϊκό (ρουσφέτι) για εσένα] για να τους πάρουν στην ΕΛΔΥΚ (θητεία μεν, αλλά καλοπληρωμένη και χωρίς τα Εφ-δε-γκάτζοι [μόνο ο ίδιος ο Νομικός ξέρει τι εννοεί εδώ] κουνούπια του Έβρου), έτσι και οι ψευτοδιασημότητες της μαμάς πατρίδας κυνηγούν τις αρπαχτές στην Κύπρο, γιατί άκουσαν από συναδέλφους τους ότι οι «χαζοκουμπάροι όχι μόνο σου τα ακουμπάνε γερά αλλά σου προσφέρουν αεροπορικά business class και ξενοδοχειάρα πεντάστερα με μασάζ και spa». Πολύ καλύτερα από το πανδοχείο στη Δομοκό [κατα που πέφτει;] ή τον ξενώνα αγροτουρισμού στο Διδυμότειχο [το ‘χει υμνήσει τραγουδιστικώς κι ο Μαχαιρίτσας], σωστά;
Έτσι λοιπόν, από τις αφίξεις στη Λάρνακα καταλαβαίνουμε αμέσως ποιος δεν πάει καλά στην Ελλάδα και χρειάζεται αρπαχτή – τονωτική ένεση χθες! Λατρεύω εκείνες τις φωτογραφίες στο ΟΚ! με τα nμι-celebrities [το “ημι” εδώ είναι το αντίστοιχο του “ψευδό”;] να ποζάρουν με το καροτσάκι
Pafilia [εταιρεία που διαφημίζεται στα καροτσάκια του Αεροδρομίου] και να δηλώνουν στον Γιώργο - όταν μεγαλώσω θα γίνω Τσιλιμπουνιδάκης - Μιχαήλ «στην Κύπρο νιώθω σαν στο σπίτι μου».
Μπούρδες!
Πρώτα απ’ όλα εάν στο σπίτι σου σε πλήρωνε ένα σκασμό λεφτά για δυο ώρες δουλειά (συν τα spa) δεν θα διέσχιζες τη Μεσόγειο αλλά ούτε καν τη Μεσογείων. Μάθαμε τώρα κι ο κάθε κακομοίρης που συχνάζει στα αζήτητα έρχεται εδώ και αισθάνεται ρίγη συγκίνησης που πατάει το πόδι του στη
«μαρτυρική Τσύπρο» [δεν υπάρχει πια το Οδόφραγμα της Λήδρας για να τους πάνε εκεί] (σιγά μην είναι και Τσίπρας ρε άσχετε, πόσες φορές θα σας το πούμε ότι κανένας Κύπριος δεν τη λέει έτσι;). [Ή μεγάλοι κόπανοι είναι ή είναι ακόμα ένας τρόπος για να μας κοροϊδεύουν ...] Μετά θα πάει είτε στο κλαμπ «να απλώσει ζάμπα»
[γάμπα], να παίξει μουσική ή να φωτογραφηθεί σταυροπόδι χωρίς εσώρουχο [κάνουν και τέτοια;] για να πάρουν μάτι οι ιθαγενείς, είτε στο στούντιο για «αποκαλυπτικό φωτογράφηση/συνέντευξη» (μούφα)[ψεύτικη, φτιαχτή] ή/και να γυρίσει πεντέξι επεισόδια μονοκοπανιά από τη σειρά ή εκπομπή που συμμετέχει ως πρώτο όνομα (ενώ στην Ελλάδα έχει να δει πρωταγωνιστικό ρόλο κάτι χρόνια) χωρίς να τον νοιάζει η ποιότητα (η ποια;) του προϊόντος ή να ανησυχεί για την απόδοση του (αλήθεια, σας μοιάζει ο Τζώρτζογλου ή ο Τσιμιτσέλης να δίνουν έστω κι ένα ευρωσέντ τσακιστό για το αν παίζουν καλά «Σε φόντο κόκκινο»;). [Ο Βόγλης και η άλλη που παίζει την Ηλέκτρα δίνουν έστω και κανένα ευρουλάκι για το αν παίζουν καλά; Πάντως μια χαρά θα τσοντάρεται η σύνταξη του Βόγλη]. Τα λεφτά στο λογαριασμό και ο ίδιος στην επόμενη πτήση για Αθήνα όπου θα έχει να διηγηθεί κάνα-δυο αστείες ιστορίες για τους «χαζοκουμπάρους» [δεν είναι “χαζοκούμπαρους” που μας λένε;] και την ασχετοσύνη τους (όπως ξέρουμε πολύ καλά πως συνέβη με τον παρουσιαστή ενός αλήστου μνήμης τηλεπαιχνιδιού της κυπριακής TV). [Μάλλον θα αναφέρεται τον πολύ Χρίστο Φερεντίνο και στο τηλεπαιχνίδι “Κόντρα Πλάκες” - αναφέρθηκα σ' αυτόν πιο πάνω]. Θα μου πείτε, φταίει το ημι-σελέμπριτι που αποθεώνεται από τους ιθαγενείς που του ρίχνουν ένα σκασμό λεφτά για να περπατήσει στο red carpet των Φοινικούδων ή της Στασικράτους; [Ποια ήταν αυτά τα celebrities;]. Όχι βέβαια. Καλά χάνει και τα παίρνει και θα το κάνει όσο θα υπάρχει αυτός ο τεράστιος και αβύθιστος κάδος ανακύκλωσης που ονομάζεται «Τσύπρος»...”

************
Υστερόγραφο1:
Μια (και τολμήσαμε) και προχωρήσαμε και σε πιο ελαφριά θέματα, επιφυλάσσομαι σε μελλοντική (εντός του Αυγούστου) ξεχωριστή ανάρτηση μου, να παραθέσω αποσπάσματα και από δύο “εξαιρετικές” συνεντεύξεις που αλίευσα από ένθετα κυπριακών κυριακάτικων εφημερίδων:

1. Η μια συνέντευξη (κουτσομπολίστικη), ήταν της κεχαριτωμένης και συμπαθεστάτης (αλλά και ξανθοβαμμένης) ελληνίδος αοιδούς (μπορεί και αηδούς;) Έφης Σαρρή – της ασπόνδου φίλης του Λαζόπουλου και πάλαι ποτέ ΛΑΟ(Σ)μένης υποψήφιας βουλευτίνας, για το νέο της αμόρε της (διάβαζε ζιγκόλι), έναν 22χρονο Αφρικανό μετανάστη - από τη Νιγηρία (Τελικά δεν είναι μόνο οι μεγαλύτεροι άντρες που αρέσκονται στις μικρότερες!) [Εν τζιαι ξερετε τι σημαινει “λαομένη” στα κυπριακά;]


2. Η άλλη συνέντευξη είναι του νέου Εκπρόσωπου Τύπου (του ελληνορθόξου κυπριακού) αθλητικού Σωματείου ΑΠΟΕΛ, του περιβόητου και λαλίστατου (διάβαζε φαφλατά - κυπριαστί “λαφαζάνη”) ... Πανίκκου Χατζιηλιασή! [Που τον πέτυχαν; Στο καζαντί; Είπαμε ότι γλιτώσαμε από τον μονοκόμματο τον Τάκη Αντωνίου και τη δικηγορική του και πέσαμε πάνω στον Χατζιηλιασή που μιλά για την μάππα λες τζιαι κάμνει αστυνομικό ρεπορταζ!!!]
Ο Χατζιηλιασής υπήρξε δημοσιογραφάρα μεγάλη και τρανή κατα τα (πρώτα) “στρατά” της κυπριακής ιδιωτικής τηλεόρασης. Με τον Δημήτρη Μάμα αναδείχτηκαν σε ακτύπητα (απίθανα) αστυνομικά δαιμόνια – έκαναν τον ανθρώπινο πόνο θέαμα! Φαντάσου να μεν ήταν και ελληνοχριστιανορθόδοξος – φαίνεται ότι τουτη η "αγία" ιδιότητα αντιλογίζεται με το ΑΠΟΕΛίστας!
Θυμάμαι μια φάση από τα επεισόδια στην περιοχή του ΣΟΠΑΖ (τότε με την Πορεία των Μοτοσικλεττιστών το 1996), όπου σε άμεση αναμετάδοση από το χώρο των διαδραματιζομένων μας πληροφορούσε ότι γίνονταν απαγωγές διαδηλωτών από τα ελικόπτερα των Ηνωμένων Εθνών!!! Ο άνθρωπος ήταν/είναι unpaizable!!!

************
Υστερόγραφο2:
Με την ΟΜΟΝΟΙΑ, τον Λεμονή και τους ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές της θα ασχοληθώ κάποια άλλη φορά – λίαν συντόμως όμως!

Anef_Oriwn
Τρίτη 4/8/2009