Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 65/2010 [έκτακτη, επετειακή, αντιπολεμική, ειρηνική και επαναπροσεγγιστική] - “Συναπάντημα Ειρήνης και Επανένωσης”*

{* Αφιέρωμα στην 1η του Σεμπτέβρη 
(Σημείωση 4/9/2010: «Σεπτέμβρη» κι όχι «Σεμπτέβρη» - διόρθωση μετά από παρατήρηση του σχολιογράφου Arxiepiskopoυ) και στην κοινή εκδήλωση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων για την Ειρήνη και την Επανένωση}.
Η 1η του Σεπτέμβρη του 1939 θεωρείται η ημερομηνία έναρξης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς κατά την ημέρα εκείνη η ναζιστική Γερμανία ξεκίνησε την επίθεση της κατα της Πολωνίας. Μετά το τέλος του Πολέμου, η 1η του Σεπτέμβρη καθιερώθηκε με πρωτοβουλία της [εξ αριστερών ορμώμενης] Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας [ΠΣΟ] ως η Παγκόσμια μέρα δράσης των συνδικάτων για την Ειρήνη, τιμώντας έτσι και τη μνήμη των εκατομμυρίων θυμάτων του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Εδώ και μερικά χρόνια [κατά την ημέρα αυτή] διοργανώνεται στην Κύπρο από τες [αριστερές] συνδικαλιστικές [κι όχι μόνο] οργανώσεις των δύο κοινοτήτων κοινή αντιπολεμική και επαναπροσεγγιστική εκδήλωση [συνήθως στην ουδέτερη ζώνη του Λήδρα Πάλας].
Έτσι και φέτος η ΠΕΟ και η DEV-IS, μαζί με την Δικοινοτική Πρωτοβουλία Ειρήνης "Ενωμένη Κύπρος" [που περιλαμβάνει στους κόλπους της κάπου 50 άλλες ελληνοκυπριακές και τουρκοκυπριακές οργανώσεις] τιμώντας την 1η Σεπτεμβρίου [και τα εκατομμύρια θύματα του φασισμού], διοργανώνουν αύριο βράδυ [στις 7:30 μ.μ.] μεγάλη δικοινοτική εκδήλωση στην νεκρή ζώνη στη Λευκωσία, στο ιστορικό γήπεδο της τουρκοκυπριακής ποδοσφαιρικής ομάδας “Τσετίν Καγια”, απέναντι από το Λήδρα Πάλας. Η εκδήλωση θα ξεκινήσει [στις 7:00 μ.μ.] με δύο παράλληλες πορείες προς το Λήδρα Πάλας, η μια από την Πλατεία Σολωμού και η άλλη από την Πύλη Κερύνειας [στην τουρκική συνοικία της Λευκωσίας]. Στο χώρο της συγκέντρωσης θα γίνουν χαιρετισμοί από τες διοργανώτριες οργανώσεις και θα ακολουθήσει καλλιτεχνικό πρόγραμμα με τον Έλληνα καλλιτέχνη Παντελή Θαλασσινό, την Τουρκοκύπρια Umut Albayrak τη Βούλα Κωνσταντίνου, το συγκρότημα Sol Anahtari και τη Δικοινοτική Χορωδία.
Ως ελάχιστη συνεισφορά [και συμπούρκιμα για συμμετοχή] στην δικοινοτικοί εκδήλωση [ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων] για την Ειρήνη, παραθέτω πιο κάτω το εξαίρετο ποίημα, “Να ξηλειφτεί ο πόλεμος”, του αγαπημένου ΜΟΥ κύπριου λαϊκού ποιητή Κυριάκου Καρνέρα. [Το εν λόγω ποίημα περιλαμβάνεται σ’ ένα αφιέρωμα που έχω ετοιμάσει από πέρσι για τον Κυρ. Καρνέρα και ελπίζω να το αναρτήσω λίαν συντόμως] ...

ΝΑ ΞΗΛΕΙΦΤΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ
[του Κυριάκου Καρνέρα] “Συντρόφοι τζιαι συντρόφισσες, πριν να μας φα’ το χώμαν,
να ρίψουμεν τον πόλεμον, να σπάσουν τ’ άρματά του,
να βαωθούν, να κλειωθούν οι πόρτες τον θανάτου,
να μεν ί-ξαναννοίξουσιν το μαύρον τους το στόμαν.
Να ξηλειφτεί ο πόλεμος, η ρίζα τζι’ η γενιά του.
Εμπρός, παιδκιά, να στήσουμεν πόλεμον του πολέμου.
Κάμετε τ’ άρματα σταχτόν τζιαι δώστε τα τ’ ανέμου,
για να γλιτώσει ο γονιός για πάντα τα παιδκιά του.
Με την σημαίαν της χαράς τζιαι με της καλοσύνης,
την θέλησιν ομπρός, ομπρός, ελεύθεροι τζιαι δούλοι.
Ξένοι, διτζιοί τζιαι συγγενείς να σμνίξουμεντε ούλοι,
να χτίσουμεν που τζιηνουρκής το σπίτιν της ΕΙΡΗΝΗΣ.
Να μπει μέσα να παντρευτεί, νάν’ νοικοτζιυρεμμένη,
νάν’ η χαρά κουμέρα της, ο έρωτας κουμπάρος
τζι’ ώσπου ‘σσιει γήν τζιαι ουρανόν να μεν τούς πάρ’ ο Χάρος, Ειρήνη νάν’ ή νιόνυφφη, γαμπρός ή Οικουμένη”.
Κι όσοι μπορείτε/μπορούμε, ας είμαστε εκεί!

Anef_Oriwn
Τρίτη 31/8/2010

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 64/2010* (γυναικεία, κοινωνική, αντιφατική, ανάλαφρη και αμφιεστική) – Εικόνες κι αντιθέσεις από την πόλη [αποκαλυπτικές και επικαλυπτικές].


{* Σημειωση 12/8/2010 – Αναγκαίες διευκρινίσεις:
Συνεχίζουμε [ευκαιρίας δοθείσης] για ακόμα λίγο την απόδραση μας από τη χρόνια πολιτικολογία που μαστίζει το Blog, μ’ ένα [ακόμα] διαφορετικό και πιο ανάλαφρο θέμα. Το περιεχόμενο του είναι και ολίγο τι αισθησιακό, παράλληλα όμως έχει και τες δικές του κοινωνικές διαστάσεις. [Το αισθησιακό υπεισέρχεται γιατί το θέμα μας έχει να κάμει κυρίως με το γυναικείο φύλο και το γυναικείο ντύσιμο!]

Μπορεί οι εξελίξεις στο κυπριακό [αν και καλοκαίρι] να τρέχουν [και ποτέ δεν έτρεχαν; - είναι διαχρονικό αυτό], αλλά εμείς θα παίξουμεν πελλόν – έχει κι άλλες ενδιαφέρουσες πτυχές και πολλές ομορφιές η ζωή. Γι’ αυτό και δεν θα ασχοληθούμε ΚΑΘΟΛΟΥ με τρέχοντα πολιτικά ζήτημα και με τες κόντρες που αυτά προκαλούν.

Να σημειώσω ότι το κείμενο που θα παραθέσω πιο κάτω γράφτηκε τον Σεμπτέβρη του 2009, [δηλ. πριν έναν ολόκληρο χρόνο σχεδόν], εξ αφορμής κάποιων εικόνων από την πόλη με βασικούς πρωταγωνιστές γυναίκες [και την αμφίεση τους]. Σχετική αναφορά έκαμα και στην ανάρτηση ΜΟΥ μες αρ. 52/2009 – link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2009/09/522009.html}.

***************
Πρόλογος:
Αυτές τις μέρες [σημ. 12/8/2010: όπως προείπα το κείμενο αυτό γράφτηκε κάπου στα μέσα του Σεπτέμβρη του 2009 - πέρσι δηλαδίς] είχαμε και τη πολυήμερη συνεδρία του Εθνικού Συμβουλίου [ξαναπατάτε στο link που παραθέτω πιο πάνω], όπου ο κάθε “εθνοσύμβουλος” είπεν τα δικά του, με κόντρες και αντιπαραθέσεις τελικά όμως κατάφεραν να κάτσουν σ’ ένα (άλλο) τραπέζι τζιει κάτω στο Κελλάκι και να συνφάγουν - τζιαι τη σούβλα τους, τζιαι το οφτόν κλέφτικο τους, τζιαι τα κουπέπια τους. Τζιαι με τον Λυσσαρίδη να κάθεται εκ δεξιών (τυχαίο;) του Προέδρου ...

Θα σημειώσω μόνο την αρνητική εντύπωση που διαχρονικά μου προκαλούν κάποιοι λιλιπούτειοι και ξινισμένοι πολιτικάντηδες που αρέσκονται σε φωνασκίες, ίσως γιατί νομίζουν πως έτσι πιντώνουν (προσθέτουν) πόντους στο ύψος τους και στο εκτόπισμα τους. Έχουν και την (ακατανόητη για μένα) άποψη (αλλά και θρασύτητα – ίσως γιατί προβάλλονται έντονα και υπερβολικά και από τα ΜουΜουΕ) ότι ο λόγος τους πρέπει να τυγχάνει άκρως ιδιαίτερης προσοχής. Λίγο πολύ θεωρούν πως αυτά που λενε αποτελούν πανάκεια και αν δεν εισακουστούν προχωρούν με πάσα ευκολία να κατηγορήσουν τους άλλους (είτε άμεσα είτε έμμεσα) για σοβαρά αντεθνικά διολισθήματα, για καταστροφικές πορείες κι τα τοιαύτα!!! (Μόνο για εσχάτη προδοσία δεν έχουν κάνει λόγο ...).

[Τέλος, κλείνω τον πρόλογο μου γι’ αυτό μου το κείμενο, εκφράζοντας την σκασίλα μου αν τα διάφορα ανέραστα Ανωνυμάρια και Ψευδεπώνημα accessories, ΜΑΣ πουν (και πάλι) εδώ, τζιαι τζιεί, τζιαι πάρατζιει, πορνοσάτυρους. Τες δικές τους απόκρυφες επιθυμίες, αδυναμίες και ελλείψεις προσπαθούν να καλύψουν...]

**********
Κυρίως κείμενο – Η ιστορία:
Σήμερα, λοιπόν, θα σας περιγράψω μια εικόνα από την πόλη, της οποίας (εικόνας) το περιεχόμενο ήταν αντιφατικό. Το ένα στοιχείο αυτής της εικόνας, [ΜΟΥ] δημιούργησε μια ευχάριστη αισθητικά θέαση, ενώ ένα άλλο της στοιχείο μου προκάλεσε το άκρως αντίθετο – ένα συναίσθημα κατάθλιψης, εμποτισμένο με στοιχεία στεναχώριας].

[Πριν μερικές μέρες] περπατούσα, που λέτε, σε πολυσύχναστο κεντρικό δρόμο της πόλης, πηγαίνοντας σε κάποια δουλειά μου. Μπροστά μου και σε απόσταση 5-6 μέτρων, αλλά στην άλλη πλευρά του δρόμου περπατούσε νεαρά [στην ηλικία των 20 και κάτι] ευειδής και αιθέρια ύπαρξη [προφανώς ξενικιά, γιατί ήταν ολίγο τι ασπρουλλού] ενδεδυμένη με σούπερ μίνι μαύρη φουστίτσα [όχι όμως απ’ αυτές τες σούπερ κόντες και στενές τες επονομαζόμενες και φούστα-ζώνη] και συνοδευόμενη από άλλη γυναίκα, κατα πολύ μεγαλύτερη της [που πιθανόν να ήταν η μητέρα της – κι αυτή με ασπρουλλό (όχι ηλιοκαμένο) χρώμα στο πρόσωπο]. Στο κάτω μέρος της, η φούστα της κοπελιάς είχε ένα σπάσιμο με αποτέλεσμα με το παραμικρό αεράκι που φυσούσε να την ανασηκώνει. Γι’ αυτό και η νεαρά μινιφορούσα την κρατούσε σφικτά και συνεχώς, μην και της την πάρει ο αέρας και έχουμε [σε τέτοια περίπτωση], για μεν την κοπέλα δυσάρεστες εξελίξεις, για δε τους άλλους [και δη τους άντρες] μάλλον ευχάριστες αποκαλύψεις και θεάσεις [κι άλλων ακόμα] άξιων θέασης και θαυμασμού μελών του σώματος της καθώς και των επικαλυμμάτων τους – πέραν των καλλιγράμμων ποδών [γαμπών] της που λόγω της κοντότητας της φούστας, ήδη αποκαλύπτονταν προς τέρψη των αντρικών οφθαλμών.

Ακριβώς μπροστά από τις δύο γυναίκες περπατούσε ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων [άντρας και γυναίκα] προφανώς από κάποια αραβική ή/και μουσουλμανική χώρα – το “προφανώς” θα επεξηγηθεί πιο κάτω. Η γυναίκα έσπρωχνε κι ένα καροτσάκι που είχε μέσα ένα παιδάκι, αλλά δεν πρόσεξα αν τούτο ήταν αγοράκι ή κοριτσάκι. Το βλέμμα μου είχε [ως ήταν και φυσιολογικό] επικεντρωθεί αλλού!!! Παρ’ όλα αυτά κατάφερα να δω και να παρατηρήσω και την αμφίεση κι αυτής της [νέας] γυναίκας!
Ήταν το άκρως αντίθετο σε σύγκριση με την πρώτη κοπέλα. Η δεύτερη φορούσε ένα μακρύ [μέχρι τόση αστραγάλους] μαύρο, κατάμαυρο φόρεμα [το χρώμα των ρούχων ήταν το μόνο τους κοινό σημείο] και στο κεφάλι ένα σάλι [μαντίλα] μπεζοκίτρινο.

Δύο εξόφθαλμα αντίθετες κι αντιφατικές εικόνες που χαρακτηρίζουν δύο διαφορετικούς πολιτισμούς αλλά και αντίθετες κουλτούρες . Εικόνες που αντανακλούν φυσικά και τη θέση της γυναίκας στις αντίστοιχες κοινωνίες. Φυσικά μπορεί αν ειπωθεί ότι τέτοιες αντιθέσεις κι αντιφάσεις εμπλουτίζουν αισθητικά [και πολιτισμικά] το ανθρώπινο περιβάλλον. Μπορώ μάλιστα να πω ότι παρατηρώ και μια ανεκτικότητα [στην κυπριακή κοινωνία] προς αυτές τις αντιθέσεις [τουλάχιστον όπως παρουσιάζονται γύρω μας στην καθημερινή μας ζωή], ίσως για αν πληρωθεί το φιλοσοφικό ρητό που μιλά για ενότητα αλλά και για πάλη των αντιθέσεων. Από την άλλη όμως προκαλεί και θλίψη και στεναχώρια [ίσως και θυμηδία και δυσφορία – αν και δεν μας πέφτει και λόγος πως ντύνεται η άλφα κοπελιά ή η ωμέγα κυρία], γιατί τέτοιες αμφιέσεις είναι συνήθως αποτέλεσμα επιβολής, εξαναγκασμού και αναχρονιστικών ηθών και ξεπερασμένων νοοτροπιών, κι όχι συνειδητής επιλογής ...

*****************************
Επίλογος:
Θα κλείσω το κείμενο της ανάρτησης ΜΟΥ με μια άλλη μικρή παλαιότερη αναφορά μου επί του θέματος της αμφίεσης των μουσουλμάνιδων [που όλο και πιο πολύ τις βλέπουμε να κυκλοφορούν στους δρόμους μας** - σημ. 12/8/2010: δείτε και το υστερόγραφο στο τέλος] και την οποία [αναφορά] κατάθεσα προ μερικών μηνών σε μια τουρλού – τουρλού ανάρτηση μου [αρ. 31/2009, σημείο 9 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/06/312009-15.html]:

“9. Καλοκαίρι, μαντίλες και μακροφουστάνες
Σφίξανε οι ζέστες – θάλασσα δεν έχουμε πάει ακόμα (ούτε στην αγαπημένη παραλία όπου συνήθως παμε τα πρωινά ή τα αργοαπογεύματα). Όμως διερωτούμαι πως αυτές οι εν Κύπρω μουζούρες μετανάστριες με τις (σκούρες, μπεζ, ενίοτε και πολύχρωμες με κρόσια κι αλλα στολίδια) μαντίλες στα κεφάλια, τα μακρομάνικα φορέματα, τις μακροφουστάνες και τα παντελόνια, εν πιρώνουν (δεν ζεσταίνονται), σιόρ; Άραγε να μη θέλουν κι αυτές να βγάλουν κάνα ρούχο – να φανεί λίγο ο ώμος τους ή το γόνατο τους; [Πάντως κάποια γνωστή, μού 'λεγε ότι η μαντιλοφορούσα και μακροφουστανοφουρούσα νεαρή γειτόνισσα της, σπίτι της κυκλοφορούσε με σορτσάκια!]”

Anef_Oriwn
Τετάρτη 16/9/2009

**Υστερόγραφο 12/8/2010:

Πολλοί είν’ αυτοί που διατείνονται ότι κινδυνεύει [o ελληνοκυπριακός ή ελληνικός] πολιτισμός μας από την παρουσία τόσων πολλών μουσουλμάνων [μεταναστών] στην Κύπρο. Γίνεται μάλιστα και προσπάθεια [είτε συνειδητά, είτε άθελα] για την δημιουργία αντι-μουσουλμανικών συναισθημάτων μέσα στον κόσμο μέσα από σχετική αρθρογραφία στον τύπο, ή με τηλεοπτικά ρεπορτάζ γεμάτα προκαταλήψεις και ή ακόμα και με διαδικτυακές παρεμβάσεις.. Όλ’ αυτά τείνουν μ να δημιουργήσουν [κατα τη ταπεινή ΜΟΥ γνώμη] φοβίες κι ανασφάλειες ανάμεσα στον κόσμο.
Λαλείτε να κινδυνεύουμε τζιαι να την πάθουμε τελικά. Να αλλοτριωθεί η [ελληνορθόδοξη] κουλτούρα ΜΑΣ, τζιαι να βάλουν τζιαι οι δικές ΜΑΣ κοπελιές μαντίλες [οι παλαιοημερολογίτισσες πάντως φορούν] τζιαι μακροφουστάνες - αντί να ‘χουν ελεύθερα τα μαλλιά να κυματίζουν στ’ αεράκι ή να φορούν φούστες ζώνες, ντεκολτέ και ξεκωλτέ;
Δεν θα μπω σ’ αυτή τη συζήτηση τώρα, αλλά θα ήθελα να ΣΑΣ παραπέμψω σε δύο χαρακτηριστικά κείμενα από το Ιστολόγιο του Blogger Κυπριακόφωνου, ο οποίος συχνά πυκνά εκφράζει τους φόβους και τους προβληματισμούς του για το τι μέλλει γενέσθαι η Κύπρος με τόσους μουσουλμάνους [και δη τους αραβόφωνους] μετανάστες [και “λαθραίους” και νόμιμους], με τη γραφίδα του όμως να όζει προκατάληψης και ξενοφοβίας [κι όπου "τόλμησα" κι ΕΓΩ να λάβω μέρος στο κουβεντολόι]
:
1. “Παράκλησις εις Σαουδάραβαν Πρίγκιπαν” - http://kypriaka.blogspot.com/2010/08/blog-post.html
2. “Αντισλαμικόν Φεστιβάλ 2010: Μέρος 1ον” - http://kypriaka.blogspot.com/2010/08/2010-1.html

Anef_Oriwn
Πέμπτη 12/8/2010

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 63/2010* [καλοκαιρινή, χαλαρή, ανάλαφρη, ψυχαγωγική, διασκεδαστική και οικογενειακή] – Για τες καλοκαιρινές διακοπές ...


[* Σημείωση:
Το κείμενο της ανάρτησης αυτής γράφτηκε κατά το τριήμερο του Δεκαπενταύγουστου. Εντάσσεται κι αυτό στην προσπάθεια ΜΑΣ να τη βγάλουμε χαλαρά και ανάλαφρα - κι ΕΣΕΙΣ πιο ανώδυνα, χωρίς να είσαστε αναγκασμένοι να διαβάζετε τα “βαρετά” πολιτικολογικά ΜΑΣ συγγράμματα].

Ο Αύγουστος εξακολουθεί να είναι για τους κύπριους [και όχι μόνο – το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει και με τους έλληνες, τους βούλγαρους κι άλλους ευρωπαϊκούς λαούς], ο κατ’ εξοχή μήνας των διακοπών [αν και τα τελευταία χρόνια έχει διαφοροποιηθεί κάπως η κατάσταση κυρίως με τους δημόσιους, ημικρατικούς και τραπεζιτικούς υπαλλήλους που παίρνουν άδειες και τον Ιούλη].
Ο Αύγουστος είναι λοιπόν, ο μήνας που οι πιο πολλοί εργαζόμενοι [και δη αυτοί του ιδιωτικού τομέα - πληβείοι και μη, αυτοεργαζόμενοι, αλλά και υπαλλήλοι] παίρνουν μαζικά τες άδειες τους για να κάμουν διακοπές [από την εργασία τους]. Βασικά για να ξεκουραστούν ή όπως πολλοί συνηθίζουν να λένε για να «γεμίσουν τες μπαταρίες τους» για την νέα σεζόν [σχολική, εργασιακή και λοιπά – την ποδοσφαιρική άστε την στην μπάντα για την ώρα]. Πολλές δουλειές μάλιστα, [όπως ας πούμεν τα εργοτάξια ή διάφορα γραφεία] κλείνουν για 2, 3 ή και 4 βδομάδες - μόνο οι τουριστικές επιχειρήσεις δεν πανε διακοπές [αυτή την εποχή].

Ο καθ’ ένας ΜΑΣ, θα κινηθεί [είτε από μόνος του, είτε οικογενειακώς, είτε με παρέα], με βάση [πρώτα και κύρια] το βαλάντιο του [με την οικονομική κρίση στο προσκήνιο τα πράματα είναι πολύ πιο δύσκολα για το κεφάλαιο “διακοπές”], αλλά και σύμφωνα με τα ενδιαφέροντα και τις προτεραιότητες ΜΑΣ.
Κάποιοι καταλήγουν [τελικά] να κάτσουν σπίτι, είτε γιατί έτσι προτιμάνε [και το επιλέγουν], είτε γιατί οι συνθήκες και οι καταστάσεις τους αναγκάζουν να πράξουν τοιουτοτρόπως. Κι αυτό όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά ίσως και γιατί έχουν μικρά παιδιά και δυσκολεύονται να εκδραμουν, είτε γιατί διάφορες υποχρεώσεις και προτεραιότητες δεν τους το “επιτρέπουν”.

Μπορεί, ας πούμεν,
- να ‘χουν προγραμματίσει να κάμουν κάποια “κουτσοδούλεια” (μικροδουλειές) στο σπίτι [όπως, φέρ’ ειπείν να πούμεν, πογιατίσματα ή καθάρισμα της αυλής, ή τακτοποίηση του γραφείου και της βιβλιοθήκης του σπιτιού], ή
- μπορεί βαρκούνται να φύγουν γι’ άλλα μέρη [να βαλιτσιάρουν και φορτώνουν και να ξεφορτώνουν ένα σωρό πράματα τζιαι καλαπαλίκκια], ή
- μπορεί να τους αρέσει η αυγουστιάτικη ησυχία της Λευκωσίας [και την προτιμάνε – όι λαομόν μ’ έτσι πυράν], ή
- πάλι μπορεί να πανε μέχρι πιο κάτω ή λίγο παρά πέρα ...
Όπως, ας πούμεν, να πάνε,
- σε κάποια κοντινή κοσμοπολίτική παραλία, όπως ο “Μακρόνησος”, ή το “Nissi Beach”, ή οι Φοινικού(δ)ες, ή ο Κόννος, ή η Μμαα [δηλ. ο Κόλπος των Κοραλλίων], ή ο Πρωταράς, ή
- σε πιο λαϊκές πλαζ όπου τα βράδια κάποιοι μπορούν να κάμουν και beach parties και τη σούβλα τους [όπως, ας πούμεν, στην παραλία της Ορόκλινης, ή παρά τους ευκαλύπτους της Δεκέλειας, ή κοντά στον Ναυτικό όμιλο έξω από τη Λάρνακα, ή
- σε πιο απομονωμένες παραλίες όπου μπορεί να ‘χουν στημένη τζιαι καμιά καλύφη ή παράγκα ή τροχόσπιτο [ας πούμεν, στην περιοχή Κάππαρη στο Παραλίμνι – Δερύνεια, ή στο παραλιακό μέτωπο Ορμήδειας – Ξυλοφάγου, ή στο Governors Beach, ή στην παραλία Αγίου Θεοδώρου], ή

- θα την βγάλουν στο σπιτάκι – καλύβα που έχουν κάμει στο περβόλι [και το λένε και εξοχικό]. Ίσως μάλιστα να ‘χουν να κάμουν τζιαι κάποιες δουλειές εκεί [ας πούμεν να φτιάξουν κλουβί για τες όρνιχες]...

Κάποιοι άλλοι παίρνουν τα όρη και τα παραρά σε αναζήτηση δροσιάς. Όχι πως εκεί δεν υπάρχει ζέστη αλλά τουλάχιστον δεν κολλατσσιάζουμεν [να κολλάνε τα ρούχα μας πάνω μας λόγω της ανυπόφορης υγρασίας]. Έτσι πράξαμε κι ΕΜΕΙΣ ...
Μέσω της δουλειάς της συζύγου [στην ουσία της συνδικαλιστικής της οργάνωσης – κι αυτό έγινε κατορθωτό μετά από μια έντονη διεκδικητική προσπάθεια] εξασφαλίσαμε διαμονή για μερικές μέρες στες εξοχικές κατοικίες που διαθέτει στα ορεινά η Οργάνωση. Στα βουνά έχουμε πάει πάρα πολλές φορές και καθ’ όλες τες εποχές του χρόνου. Κάποιες διαδρομές μάλιστα [όπως προς τον Καταρράκτη των Καληδονιών] τις περπατήσαμε [πάντοτε με ενδιαφέρον και μεράκι] ουκ ολίγες φορές, όμως όλο και κάτι το νέο θα βρεθεί για να το ανακαλύψουμε και να το δούμε [ή να ξαναεπισκεφτούμε μετά από καιρό κάτι που έχουμε ήδη δει].

Πέρσι τον Αύγουστο [είχαμε μείνει για 5 μέρες στον Πεδουλά – έναν όντως αγαπημένο προορισμό] επισκεφτήκαμε [για πρώτη φορά] τα “Ενετικά Γιοφύρκα” της Ελιάς και του Τζιελεφού, κάναμε τη διαδρομή [με αυτοκίνητο] από τον Κάμπο της Τσακκίστρας προς τον Πύρκον της Τυλληρκάς [εξαιρετική η διαδρομή σε κάποια σημεία της κυρίως εκεί που ο δρόμος πάει παράλληλα με την κοίτη του ποταμού – πανέμορφο θα ‘ναι το τοπίο άνοιξη καιρό] και το Μοναστήρι του Ιωάννη του Λαμπαδιστή στον Καλοπαναγιώτη. [Πολύ ωραία είναι και η διαδρομή – με αυτοκίνητο – από την Κακοπετριά προς τον δρόμο Προδρόμου – Πεδουλά, από το Μοναστήρι του Αγίου Νικολάου της Στέγης. Ο δρόμος περνά μέσα από πυκνό δάσος]...

Είχα πρόθεση [πιο κάτω] θα περιγράψω σε στυλ ημερολογίου [δηλ. ανά μέρα] τες φετινές ΜΑΣ διακοπές στα βουνά του Τροόδους. Δυστυχώς όμως και κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου, ΔΕΝ θα καταφέρω να το κάμω, [τουλάχιστον για τώρα]. Πέραν τούτου μια λεπτομερής περιγραφή των διακοπών ΜΑΣ στα βουνά θα έκαμνε το κείμενο ΜΟΥ μακρινάρι και ίσως αυτό [το γεγονός] να ΣΑΣ αποθάρρυνε να το διαβάσετε. Γι’ αυτό κι ΕΓΩ πολύ συνοπτικά θα αναφέρω τους τόπους που (ξανα)επισκεφτήκαμε και επιφυλάσσομαι για περαιτέρω λεπτομέρειες λίαν συντόμως.

Να σημειώσω μόνο ότι στο συγκρότημα των εξοχικών κατοικιών όπου μείναμε όλως τυχαίως συναντηθήκαμε [μετά από χρόνια] με τον (παλιό)φιλο από τα μαθητικά χρόνια Αντρέα και την οικογένεια. Περάσαμε μάλιστα και αρκετό χρόνο μαζί [σε εκδρομικές εξορμήσεις, για φαγητό, σε συζητήσεις τόσο πολιτικές όσο και περί της ΟΜΟΝΟΙΑΣ – για την τελευταία τα είπα στην προηγούμενη ανάρτηση ΜΟΥ - για τάβλι]...

Με την οικογένεια λοιπόν του φίλου Αντρέα περπατήσαμε στα Καληδόνια [από τα πάνω μέχρι τον Καταρράκτη κι απ’ εκεί προς τα κάτω μέχρι το τέρμα] και πήγαμε και στον Καταρράκτη του Μυλλομέρη. Από την άλλη[δηλ. από μόνοι ΜΑΣ] (ξανα)πήγαμε στο Γιοφύρι του Τζιελεφού κι απ’ εκεί διαβήκαμε για πρώτη φορά [με αυτοκίνητο] την Κοιλάδα του Ποταμού Πλατύ [για να καταλήξουμε στο Μυλικούρι - για να πιούμε καφέ σ' ένα καφενεδακι εκεί στην πλατεία με τα πλατάνια που ΜΑΣ έφτιαξε μια μοναχική Σριλανκέζα!]. Τούτη η διαδρομή ήταν πρωτόγνωρη για ‘ΜΑΣ - όπως ξανάπα [και πιο πάνω] όλο και κάτι νέο για να ανακαλύψουμε στον τόπο μας, έστω κι αν παινευόμαστε ότι τον ξέρουμε απ’ όξω τζι’ ανακατωτά. [Πέραν από την Κοιλάδα του Πλατύ, ανακαλύψαμε ότι ο συνηθισμένος καφές σε καφενείο στες Πλάτρες κόστιζε ενάμιση ευρώ, ενώ στο χωριό μόλις 60 ευρωσέντ!] Η διαδρομή, λοιπόν και η θέα στην Κοιλάδα του Πλατύ είναι εξαιρετικές. Ταξιδεύεις [ή αν θες περιπατείς] σε χωματόδρομο που παει παράλληλα με την κοίτη του ποταμού. Το τοπίο είναι θαυμάσιο. Το ποταμάκι έτρεχε και η βλάστηση ήταν πυκνή – με πλατάνια, λεύκες [καβάτζια] και πολλά φτερίτζια!
Να αναφέρω επίσης ότι πέραν από το ματς της ΟΜΟΝΟΙΑΣ με την Σάλτζμπουργκ [όπου ΜΑΣ εκάμαν ποξυλλίκκιν], ΕΜΕΙΣ παρακολουθήσαμε και μιαν ωραία κωμική θεατρική παράσταση στο Βουνί – το έργο του Αντρέα Κουκκίδη “Οι όρνιθες τ’ Αριστοφάνη” από το Θέατρο “Διόνυσος” ...

Οφείλω να ότι οι μέρες εκεί στο Τρόοδος πέρασαν όμορφα και ευχάριστα [παρ’ ότι τες πρώτες δύο η ζεστή ήταν κι αφόρητη κι ανυπόφορη κι εκεί!] ... ΕΜΕΙΣ έχουμε ήδη [εδώ και μέρες] επιστρέψει στη βάση ΜΑΣ. Οι διακοπές όμως συνεχίζονται με εξόδους παραλιακώς [κυρίως στην αγαπημένη μακρονήσια παραλία], είτε νωρίς τα πρωινά, είτε αργά τ’ απογεύματα, έτσι για πιο πολλή άνεση [κι όταν η ζέστη είναι πλέον υποφερτή, αλλά και πιο λίγος ο κόσμος στην παραλία – και εντός και εκτός νερού]. Πολυσύχναστη, κοσμοπολίτικη και βασικά οικογενειακή η παραλία του Μακρονήσου, μαζεύει πολύ κόσμο από την περιοχή αλλά και ξένους [και Λευκωσιάτες αλλά και τουρίστες].
Όμως τα τελευταία χρόνια παρατήρησα πως έχουν σχεδόν εκλείψει [απ’ εκεί] οι άξιες θέασης φάσεις και καταστάσεις [όπως ας πούμεν οι “τιτσιροβύζες” – πλην καμιάς ψηλομύτας ρωσσίδας, που μπορεί να κείται ή να περιπατεί τζιει δα], αλλά δεν μπορεί να τα ‘χουμε όλα!


[Το πρώτο δεκαήμερο τ’ Αυγούστου καταφέραμε και διοργανώσαμε και μια οικογενειακή σύναξη εκεί στο χωριό. Ά(να)ψαμε τζιαι τον φούρνο στην αυλή και κατα το βραδάκι βρεθήκαμε τελικά, κάτω που την συκαμιά καμιά 30ρια νοματαίοι [η μάνα, αδέλφια, γαμπροί, νύφες, παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα] ...

Στις σκέψεις ΜΑΣ [ως οικογένεια] ήταν κι ένα ταξίδι [εξόρμηση] σε συγκεκριμένο ελληνικό νησί, κάτι όμως που είναι υπό την αίρεση του οικονομικού. [Έχει περάσει πλέον η εποχή των “παχέων αγελάδων” κι όλα πρέπει μνα μελετώνται, να υπολογίζονται και να προγραμματίζονται με φειδώ]. Όμως μια αναπάντεχη εισροή πόρων [χρημάτων] στο οικογενειακό βαλάντιο βοήθησε να πάρουμε ανάσα και να βάλουμε στο δρόμο της υλοποίησης και το συγκεκριμένο ταξίδι. Πιο πολλά σε επόμενη ανάρτηση μου, όταν θα ‘χουμε επιστρέψει στην έδρα ΜΑΣ πλήρεις από νέες εμπειρίες, γνωριμίες και γνώσεις. Καλά να περνάτε!

Anef_Oriwn
12-15 Αυγούστου 2010

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 62/2010* [διακοπευτική, ποδοσφαιρική, ομονοιάτικη κι αντι-λεμονηκή] – Με μισό-μηδέν ΔΕΝ κερδίζεις παιχνίδια**!!!


[*Σημείωση 1:
Το πιο κάτω εμπνευσμένο κείμενο ΜΟΥ γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής και πρόχειρα (υπό την μορφή σημειώσεων), σ’ ένα τεφτέρι, στες 6 τ’ Αούστου, εν καιρώ διακοπών στα βουνά του Τροόδους και σε πείσμα του αρχαίου ρητού ότι “η τρέλλα δεν πάει στα βουνά”! Ν’ αναφέρω ότι τούτο το πόνημα ΜΟΥ αποτελούσε μέρος ενός μεγαλύτερου κειμένου ΜΟΥ για τες διακοπές, [ενός “Ημερολογίου Διακοπών” το οποίο θα δημοσιευτεί σε προσεχή ανάρτηση], αλλά τελικά, λόγω της σοβαρότητας και σημαντικότητας των συγκεκριμένων ποδοσφαιρικών και ΟΜΟΝΟΙΆ-τικων σκέψεων ΜΟΥ , αποφάσισα να τες κάμω ξεχωριστό post!]


[**Σημείωση 2:

Από την ιστορική ατάκα του Sir Takίs Lemonis μετά από μια δύσκολή (και ποια ήταν εύκολη;) και αγχώδη νίκη της ΟΜΟΝΟΙΑΣ κατα την περσινή ποδοσφαιρική σεζόν. Ακόμα τζιαι προχτές στο παιχνίδι με τον “Απόλλωνα”, για το Super Cup, εκάμαμεν τα εύκολα δύσκολα, στο τέλος της ημέρας!] ...

****************************
Kαι ξεκινάμε με μια αφιέρωση για το τιμώμενο προσώπατο [link: http://www.youtube.com/watch?v=BSIyLmR8JGk ]!
«Εν ννα φάμε 5 μ’ έτσι προπονητή που έχουμε!!!»
Αυτά έλεγε [πότε απευθυνόμενος σ’ ΕΜΕΝΑ και πότε μονολογώντας και παραμιλώντας], ο παλιόφιλος [από τα “επαναστατικά” ΜΑΣ μαθητικά χρόνια], ο Αντρικκής του Μιτσιουρή, ο “καθηγητής” [και κυριολεκτικά και μεταφορικά], βλέποντας τα [αμυντικά όχι μόνο] χάλια της ομάδας ΜΑΣ [της ΟΜΟΝΟΙΑΣ] στο εκτός έδρας παιχνίδι που έδινε στο Σάλτζμπουργκ [στην Αυστρία], την Τετάρτη [το βράδυ] 4 του μηνός. Με τον Αντρικκή βρεθήκαμε όλως τυχαίως [και μάλιστα μετά από χρόνια πολλά] να κάνουμε διακοπές στο ίδιο μέρος μετά των οικογενειών ΜΑΣ εκεί στα ψηλά βουνά ...«Εν προπονητής τούτος σιόρ ...»
«Μα αφού εν καταλάβει τίποτε ...»
«Τούτον τον Καρυπίδη ίνταμ που τον έχει μέσα τζιαι παίζει, οξά επειδή εν καλαμαράς;»
 


[Φίλτατε Αντρίκκο, μάλλον προσπαθεί να πείσει – κυρίως τον Εαυτόν ΤΟΥ – ότι από τους 6-7 “παικταράδες” που έφερε πέρσι στην ομάδα, υπάρχει ακόμα κανένας που είναι καλός – όπως ο Davidson] ...
Αυτά κι άλλα τέτοια έλεγε και παράλεγε και ξανάλεγε, σαλαβατώντας [ο παλιοπαρέας ο Αντρικκής], ένεκα της τεσσάρας που φά(γ)αμε που την Σάλτζμπουργκ [κι όχι «Σάλτζμπρουργκ», αγαπητέ Νικόλα Γεωργίου]!
Ίσως να μιλούσε και λίγο η ζιβανία που είχε πιει εκεί στο εστιατόριο όπου βλέπαμε το ματς [εκείνος είχε πάει πιο νωρίς και για φαγητό μετά της πολυμελούς οικογενείας του, ΕΜΕΙΣ πήγαμε λίγο πριν αρχίσει το ματς και την βγάλαμε με 2-3 ούζα].


Έλα όμως που και την επομένη ήταν ακόμα πιο έντονος αλλά και πιο αναλυτικός. Η κριτική του δεν οφειλόταν σε κάποια χρόνια και αβάσιμη αντιπάθεια για τον Λεμονή. Ήταν μελετημένος. Μαθηματικός ων έχει πάθος με τη στατιστική και την μαθηματική τεκμηρίωση των λεγόμενων του [έναν τζι’ έναν κάμνουν δύο!]. Καθηγητής στο επάγγελμα αλλά και “καθηγητής” επί των ποδοσφαιρικών και δη αυτών που αφορούν την αγαπημένη του “ΟΜΟΝΟΙΑ”, τεκμηρίωνε με το μαθηματικό μυαλό του και κατ’ επέκταση και στατιστικώς, τες απόψεις του. Ιδιαίτερα καυστικός ήταν μάλιστα για το έργο του Λεμονή και κυρίως για την αδυναμία και την ανικανότητα του [όπως τις ονόμαζε] να συγκροτήσει ομάδα ...
[Τελικά φάγαμε ΜΟΝΟ 4 κι αποκλειστήκαμε κακήν κακώς από τον επόμενο γύρο του Champion’s League.]

Όμως ο Αντρικκής ΔΕΝ σταμάτησε να εξαπολύει τους μύδρους του κατα του Λεμονή. Την επομένη μάλιστα, έστρεψε τα πυρά του και κατά των δημοσιογράφων και αθλητικογράφων που δεν τολμούν να κάμουν αυστηρή κριτική στον Λεμονή. Ίσως γιατί θεωρούν ότι επειδή η “ΟΜΟΝΟΙΑ” έπιασε πρωτάθλημα επί της θητείας του ως προπονητής εκεί [και μάλιστα μετά από μια επταετία], «τούτος» πρέπει να παραμείνει στο απυρόβλητο ή/και να το δοθεί πίστωση χρόνου. Για πόσο καιρό ακόμα όμως; Αύριο που θα παίξουμε [στες 19 του μηνός είναι το πρώτο παιχνίδι στη Λευκωσία] με την ουκρανική “Metalist” για τους ομίλους του “Europa League”, εν ννα καλλίττερα τα πράματα;Τζιαι εσυνέχισεν να λαλεί ή μάλλον να μονολογεί ο Αντρικκής:
«Τζι’ ΕΓΙΩ να είχα έτσι παίκτες έπιαννα το Πρωτάθλημα, τζιαι μάλιστα με καμμιτά [κλειστά] τα μμάδκια! Τζι’ όι να ΜΑΣ το διούν οι άλλοι, τζι’ ΕΜΕΙΣ μέχρι την τελευταία στι(γ)μή να τους λαλούμεν εν το θέλουμεντε!»

{Εδώ θα κάμω μια παρένθεση για να πω ότι με τον Αντρικκή υπήρξαμε συμμαθητές. Ήμασταν στην ίδια τάξη (στη Μέση Εκπαίδευση) για 5 συναπτά έτη (και κάποτε μάλιστα και διπλανοί - καθόμασταν στο ίδιο θρανίο), αλλά τζιαι συντρόφοι στην πιλότταν και ομοϊδεάτες (αναρχοκομμούνια)! Τζιαι εβουρούσαμεν που τότε την ΟΜΟΝΟΙΑ! Φαίνεται όμως πως τελικά αυτός παραμένει πιο αντισυμβατικός από ‘ΜΕΝΑ. Εκάμαν [με τη σύζυγο του] και ... 6(!) παιδιά [το μικρότερο είναι μόλις τρεισήμισι χρονών - να τους ζήσουν και να τα χαίρονται], κρέας στο σπίτι πολύ λίγες φορές τρώνε [κι όχι γιατί νηστεύουν], ενώ αναψυκτικά και δη Coca Cola ή ετοιματζίδικα φαγητά τύπου McDonalds είναι απαγορευμένα και εντός αλλά και εκτός σπιτιού για ΟΛΟΥΣ! Διάνοια ήταν έκτοτε στα Μαθηματικά και άσσος στες Φυσικές και Χημείες ... Ουδέποτε όμως συμπάθησε τες Φιλολογίες, γι’ αυτό και αυτά που τώρα αναλύει και λαλεί, είτε για την ΟΜΟΝΟΙΑ, είτε για τα πολιτικά [εξεγείρεται με τες αντιδράσεις που παρατηρεί στον εκπαιδευτικό περίγυρο του για τες πολιτικές Χριστόφια], όλο και παρακινεί τους άλλους που ξέρουν και τα γράφουν καλύτερα να στείλουν επιστολές στον Τύπο...}


Με τα πλείστα απ’ όσα ελάλεν ο Αντρικκής εσυμφωνούσα, γιατί ούτε και σ’ ΕΜΕΝΑ εγέμισε ή ΜΟΥ γεμίζει το μάτι ο Λεμονής.
Το περσινό πρωτάθλημα το πήραμε απλώς γιατί οι άλλοι [οι κυριότεροι αντίπαλοι ΜΑΣ, όπως το ΑΠΟΕΛ, η “Ανόρθωση” και ο “Απόλλωνας”] ήταν χειρότεροι από ΕΜΑΣ!Κάποια (επι)κριτικά [αλλά ήπια σχόλια] για τον Λεμονή έγραψα και πέρσι στην ανάρτηση ΜΟΥ με αρ. 56/2009 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/10/612009.html], ενώ κάποιες μπηχτές περιείχε και το κείμενο της πανηγυρικής ανάρτησης που έκαμα [τον Μάη] ένεκα της κατάκτησης του Πρωταθλήματος [αρ. 29/2010 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/05/292010.html].


Σε συνέχεια μέσα στον Οκτώβρη [πέρσι] έγραψα κι ένα πιο ολοκληρωμένο (επί)κριτικό κείμενο για την αγωνιστική [κι όχι μόνο] κατάσταση στην ΟΜΟΝΟΙΑ [και για τον baş-προπονητή ΜΑΣ], αλλά τελικά ΔΕΝ το ανάρτησα [Ήταν τότε που είπε την περιβόητη φράση «είμαι ευχαριστημένος να κερδίζω και με μισό – μηδεν!»]Ακολούθως έκαμα δεύτερες σκέψεις [και δεν ανάρτησα το εν λόγω κείμενο] επειδή [χωρίς όμως να βελτιωθεί η απόδοση της ομάδας] φέρναμε θετικά αποτελέσματα [δηλ. κουτσά στραβά κερδίζαμε!]. Ίσως να ΜΗΝ ήθελα να ΜΕ πούνε και μουρμούρη “προπονηταρά της κερκίδας”, όπως χαρακτηριστικά λένε οι καλουπιασμένοι και “καθεστωτικοί” Ομονοιάτες τους αμφισβητίες οπαδούς της Ομάδας! Μα καλά σιόρ, μας θέλουν ΜΑΣ μόνο σκέττους νέτους και κλει(δ)στομιασμένους οπαδούς χωρίς σκέψη κι άποψη; [Τώρα λαλούνε τζι’ αντι-Λεμονηκόν!]

Κάπου τον Δεκέμβρη όμως τα πράματα πήραν πάλι τη στραβή τζιαι την κάτω βόλτα. Το ποτήρι ξεχείλισε [με τον Λεμονή], αλλά δεν βρήκα χρόνο να περάσω τις σκέψεις ΜΟΥ στο χαρτί κι ακολούθως στο pc. Ήταν τότε που έτερος “άρρωστος” ΟΜΟΝΟΙΑ-της, ο αθλητικογράφος του “Πολίτη” Ρολάνδος Σκέττος, στο εβδομαδιαίο [παιζόταν κάθε Παρασκευή απόγευμα] αθλητικό σατιρικό ραδιοφωνικό πρόγραμμα “Η Παράγκα” [στο Τρίτο του ΡΙΚ], που έκαμνε ως “κύριος Ρόλης”, ζήτησε από τον συνεργάτη του [στο πρόγραμμα] “Δόκτορα Μάκη” [τον εκ Λάρνακος μίμο Κωστάκη Κωνσταντίνου], να του πει ΤΡΙΑ πράγματα που πρέπει να κάμει ο Λεμονής για να “σάσει” [να φτιάξει] η κατάσταση [αγωνιστικά] στην ΟΜΟΝΟΙΑ.
Και ο "Δόκτωρ Μάκης" απάντησε:
«Πρώτον να φύγει, δεύτερον να φύγει και τρίτον να φύγει!!!»Φίλτατοι, ο Λεμονής ΑΔΥΝΑΤΕΙ! Έχει τες έμμονες του και ΔΕΝ καταφέρνει να ενφυσήσει πάθος και αγωνιστική πειθαρχεία στους ποδοσφαιριστές!!! Και το κόστος ΔΕΝ είναι μόνο ποδοσφαιρικό [ή συναισθηματικό – κυρίως για τους οπαδούς], είναι και οικονομικό!!!
Θα ‘ναι και πάλι δύσκολη η φετινή χρονιά [ασχέτως του αποτελέσματος με την “Metalist”]!


*****************************
Και κλείνω με μια αφιέρωση σ’ ΟΛΟΥΣ τους ΟΜΟΝΟΙΑ-τες
[link:
http://www.youtube.com/watch?v=oJsnpkBWCak ] ...


Anef_Oriwn
Παρασκευή 13/8/2010

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 61/2010 [ανάλαφρη, ψυχαγωγική, ανεκδοτολογική και εξωχωρίτικη] – Τρεις ιστορίες από το Εξωχώρι ...


Για το Εξωχώρι [όπως λέμε «Παλιοχώρι» - της γνωστής αγιοφουξιανής σειράς], ΣΑΣ έχουμε μιλήσει κι άλλες φορές. ΣΑΣ έχουμε μάλιστα αφηγηθεί και ιστορίες [ευτράπελες] που συμβαίνουν εκεί ή και που τις φτιάχνουν οι ίδιοι οι πλακατζιήδες κάτοικοι του Εξωχωρίου [γνωστοί, ως γνωστόν, για τες χοντράδες τους] για τους Εαυτούς ΤΟΥΣ!
Ρίξτε λοιπόν και μια ματιά [αν έχετε χρόνο ή δεν βαριέστε] και στες παλαιότερες αναρτήσεις ΜΑΣ,
1. την 22η του 2008 [link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2008/08/22-31-graffiti.html], με 3-4 ανέκδοτα από το Εξωχώρι καθως και μια προσωπική ιστορία που περιγράφω στα σχόλια, και
2. την 55/2010 [link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2010/07/552010.html], στο σημείο 6, όπου περιγράφω μιαν άλλη προσωπική ιστορία που ΜΟΥ συνέβη εκεί. Σήμερα, λοιπόν, συνεχίζοντας σε πνεύμα ανάλαφρο και χαλαρό [ένεκα των καλοκαιρινών διακοπών] θα ΣΑΣ αφηγηθώ ακόμα τρεις ιστοριούλες με ήρωες Εξωχωριανούς.

[Τζιαι ρε ΜΑΤΣΟΥΚωμένε, είπαμε, Χ Α Λ Α Ρ Α!!! Τζιαι βάλλε τζιαι καππέλλον ννα μεν ΣΟΥ φακκά ο νήλιος] ...

1. Το πεταμένο σάντουιτς.

Ένας 45ρης Εξωχωρίτης οδηγούσε το διπλοκάμπινο αυτοκίνητο του και πήγαινε από το χωριό του προς γειτονικό χωριό για κάποια δουλεία. Καθ’ οδόν κι ενώ οδηγούσε, έτρωγε και το σάντουιτς του [με πόλιπιφ, χαλλούμι, ντομάτα, αγγούρι και ξιδάτα] – ήταν η ώρα για το μπούκκωμα [το κολατσιό]. Έφαγε περίπου το μισό και επειδή το υπόλοιπο ΔΕΝ το ήθελε, άνοιξε το παράθυρο τ’ αυτοκίνητου και το πέταξε έξω στο δρόμο. [Προφανώς ΔΕΝ είχε διαβάσει ποτέ εκείνη την ταμπέλα που βλέπουμε στα highways που λέει ότι όσοι πετάνε σκουπίδια στους δρόμους θα διώκονται!] ...
Για κακή του τύχη όμως τον ακολουθούσε ένας αστυνομικός [εν στολή] με το αυτοκίνητο της υπηρεσίας τον οποίο δεν είχε πάρει πρεφα. [όμως κι αν το0ν είχε δει, ο τύπος εκ του Εξωχωρίου δεν θα έδινε καμία σημασία – αυτό έλειπε τώρα].
Ο αστυνομικός είδε τον παρέα τον Εξωχωρίτη που πέταξε το μισοφαγωμένο σάντουιτς στο δρόμο, ανέπτυξε ταχύτητα με το αυτοκίνητο του, τον προσπέρασε και του έγνεψε να σταματήσει. Ούτως και έπραξε ο τύπος ο Εξωχωρίτης. Εσταμάτησε τ' αυτοκίνητο του, διερωτούμενος όμως τι να ήθελε ο μπάτσος.
Αστυνομικός: «Κύριε, γιατί πετάξατε το σάντουιτς στον δρόμο»;
Εξωχωρίτης: «Μάνα μου ρε! Μα επείνας, τζι’ έχελές το;»

********************************
2. Η καλαμαρού και το χαλασμένο ψυγείο [τ’ αυτοκινήτου της].


Μια νεαρά ελληνίς [καλαμαρού] που μάλλον ξέκοψε στην περιοχή, περνούσε από το Εξωχώρι με το αυτοκίνητο της. Ίσως όμως να ήταν και καθηγήτρια σε σχολείο της περιοχής. Απ’ αυτές [κι απ’ αυτούς] τες/τους εξ Ελλάδος που διορίστηκαν [αφού γράφτηκαν στους καταλόγους διοριστέων, μετά την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση [το 2004], σε ειδικότητες όπως η Φυσική όπου υπήρχε έλλειψη και ζήτηση.
Όπως λοιπόν οδηγούσε η νεαρά,

πρόσεξε κάτι σαν καπνό [ή ατμό] να βγαίνει από το μπροστινό μέρος του αυτοκίνητου της [απ’ εκεί που είναι η μηχανή]. Αμέσως [και μάλλον από ένστικτο] κοίταξε το δείχτη της θερμοκρασίας στο ταμπλό τ’ αυτοκινήτου και πρόσεξε ότι τούτος ήταν σχεδόν στο κόκκινο!
Θορυβημένη κι ανήσυχη η κοπελιά σταμάτησε στην άκρη του δρόμου [παρά το πεζοδρόμιο] κοντά σ’ ένα “στέκκι” νεολαίας [ξέρετε απ’ αυτά στα οποία μαζεύονται οι νεαροί τζιαι κάμνουν τα δικά τους – ακούουν μουσική στη διαπασών και φωνάζουν μέχρι και πέραν από τα άγρια μεσάνυχτα]. Έσβησε τ’ αυτοκίνητο, κατέβηκε και κοντοστάθηκε εκεί, μπροστά απ’ την μηχανή, σκεφτική και προβληματιζόμενη για το τι θα κάμει.
Δυο νεαροί [17-20 χρονών], μαλλιάδες, αξύριστοι, ανυπόλητοι [ξυπόλητοι κι όχι ανυπόληπτοι] και ημιγυμνοι [με κοντοτσιάτταλα και γυμνοί από την μέση και πάνω – τούτη είναι η αντισυμβατική περιβολή των σημερινών νέων στα Κοτσιηνοχώρκα και την οποία ενδύονται μόλις αρκέψουν οι πυράες], σηκώθηκαν από το παρακείμενο “στέκκι νεολαίας” και είπαν να παν’ να δουν τι έτυχε [τι συνέβη] της νεαράς. Είναι και φιλόξενοι και ιπποτικοί και φιλότιμοι οι μπαγάσες [“άμα λάχει να ‘ούμεν”] και δη με τες ωραίες θηλυκές υπάρξεις!

Πλησιάζουν λοιπόν στο σταματημένο αυτοκίνητο ...
Νεαρός Α΄: «Κυρία δεσποσύνη, ίνταμ που επάχετε;»
Νεαρά [μιλώντας με τον γνωστόν εκλεπτυσμένο καλαμαρίστικο τρόπο]: «Πρέπει να έχει πρόβλημα το ψυγείο* μου».
[* Επεξήγηση: Στην κυπριακή το «ψυγείο» του αυτοκίνητου το λέμε «ραδιατέρ»].
Νεαρός Β΄: "Ρε Χαμπή, μα τούτη εν καλαμαρού..." [εκαταλαβεν το!
] "Μα για ίντα ψυγείο μας λαλεί;"
Νεαρός Α΄: «Ξέρω τζι’ εγιώ ρε Κοκή; Αλόπως περιπαίζει μας!» [Κι απευθυνόμενος στην κοπέλα λαλεί της, προσπαθώντας μάλιστα να καλαμαρίσει]. «Δεσποσύνη, μα σάμπου και μας επήρατε στο μαϊτάπιν. Αν χέλεις να σε βοηχήσουμεν, πε μας καχαρά ποιον εν το πρόβλημα σου...» [τζι’ έκαμεν τζιαι νάκκον τον χυμωμένο ο Χαμπής] ...

Νεαρά: «Μα, αγαπητά μου παιδιά ...» [δασκαλίστικη έκφραση] «... σας είπα ήδη πως κάτι θα έπαθεν το ψυγείο μου. Και είναι πολύ σοβαρό το πρόβλημα μου».
Νεαρός Β΄: «Ρε Χαμπή, λαλείς να ‘ν’ αλήθκεια της, τζιαι να ‘χει κανένα ψυγείο μες τ’ αυτοκίνητο, τζιαι να ‘σπασεν»;
Νεαρός Α΄: «Ρε Κοκή, εν πάμεν να χωνάξουμεν του Ττοχή του Κάουρα, του Τσσιαππούκκη, που ξέρει τζιαι σάζει τζιαι πλυντήρια τζιαι ψυγεία, περκι τζιαι κανονίει την;»
Νεαρός Β΄: "Κυρία Δεσποσύνη, μεν χοάσαι! Το πρόβλημα του ψυγείου σου εν να το σάσει ο Ττοχής! Αλλά αν έshεις κοακόλες μες το ψυγείο σου, εν μας διάς που μιαν να πιούμεν, πριν ι-βράσουσιν; Έτσι που εν σπασμένον το ψυγειο εν να ξιπαώσουν!

******************************

3. Ο βιαστικός οδηγός.
Ένας μεσήλικας Εξωχωρίτης οδηγός έμπαινε με το διπλοκάμπινο του σε γειτονικό χωριό οδηγώντας μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα. [Είχε μπει πλέον στην κατοικημένη περιοχή όπου το όριο ταχύτητας ήταν μόλις 50 χιλιόμετρα την ώρα, κι αυτός οδηγούσε με καμιά 100στή τζιαι βάλε! Και δεν έτυχε να βρεθεί τζιαι κανένας οδηγός που να ‘ρχεται από απέναντι και να το κάμει το γνωστό σήμα με το αναβόσβημα των φώτων που υποδηλοί ότι υπάρχει έλεγχος (στο δρόμο) από την Αστυνομία].
Και τσουπ να ‘σου τον Αστυνομικό να βγαίνει στο πλάι του δρόμου και να του γνέφει με το ‘να χέρι ψηλά για να σταματήσει και με τ’ άλλο να περάσει και να σταθμεύσει στο πλάι του δρόμου [στο παγκέττο] ...
Ο εκ του Εξωχωρίου οδηγός μόλις είδε τον Αστυνομικό μονολόγησε:
«Όοοππααα, εχάαμεν την!!!»
Και πάτησε αμέσως τζι' άξιππα [απότομα] τα στόπερ [τα φρένα] τ’ αυτοκινήτου του. Η ταχύτητα μειώθηκε κατακόρυφα αλλά ο Αστυνομικός συνέχισε να του υποδεικνύει να σταματήσει ... Πλησίασε λοιπόν τον Αστυνομικό και χωρίς να σταματήσει τελείως, του λέει από το ανοικτό παράθυρο τoυ διπλοκάμπινου του:
«Γεια σου τζι’ ΕΣΕΝΑ, κουμπάρε! Ξέρεις, βιάζουμαι τωρά ... Καρτερά με ο κουμπάρος ο Παουλλής ο Αλιζάβρας τζιει κα’ στην μάντρα του για να του τανίσω να πογεννήσει μιαν κουέλλαν ... Που ‘ν’ να στρέχουμαι, αν είσαι δαμαί 'κόμα λαλείς μου, ίνταμ που χέλεις!!!»
[Τζι’ ο Αστυνομικός έμεινεν χάσκοντας ...]

************************************
Άτε, τζιαι καλά να περνάτε!!!
Τζιαι ευχές πολλές για ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ σ’ όσους γιορτάζουν – στες Μαρίες, τες Παναγιώτες, τες Δέσποινες, στους Μάριους και στους Παναγιώτηδες ...


Anef_Oriwn
Σάββατο 14/8/2010

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 60/2010 [έκτακτη, πολιτική, κυπριακή και περί της ενότητας] – Ένα άρθρο του Πατρίκιου Παύλου για την περιλάλητη “εθνική ενότητα”…


Εισαγωγικό [άσχετο] σημείωμα:
Είπα τούτον το μήνα, ένεκα του ότι είναι και μήνας αδειών [και καλοκαιρινών διακοπών] να τη βγάλουμε [εδώ στο Blog] πιο χαλαρά. Με ανάλαφρες αναρτήσεις χωρίς πολιτικολογίες και βαρύγδουπες και μακροσκελείς κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις κι αλλά τέτοια πονήματα πάνω σε δύσπεπτα ζητήματα ...
Είπα ακόμα [στα πλαίσια πάντοτε αυτής της χαλαρότητας] πως θα προσπαθούσα να μην τσαντίζομαι τζιαι να «καυκαλατίζω» [έκφραση δανεισμένη από σχόλιο του Blogger Κυπριακόφωνου που απευθυνόταν σε ΜΕΝΑ - link:
http://kypriaka.blogspot.com/2010/08/blog-post.html , αν και οι προκλήσεις τζιαι οι πειρασμοί είναι ουκ ολίγοι [κι ΕΓΩ ως γνωστόν είμαι επιρρεπής να υποκύπτω σε τέτοιες καταστάσεις]... Γι’ αυτό και ΔΕΝ θ’ ασχοληθώ ΚΑΘΟΛΟΥ με τον ψυχοπαθή ή/και διανοητικά λειψό τύπο που χτες το απόγευμα γέμισε τον χώρο των σχολίων του προηγούμενου post στο Blog ΜΟΥ [ Νο 59/2010] με το ίδιο μήνυμα [[link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/08/592010.html]! Πιο συγκεκριμένα από τες 4 και κάτι το απόγευμα έως τες 6 ανάρτησε [προφανώς σε μια κρίση εμπάθειας και ηλιθιότητας] ... 153(!!!) φορές το ίδιο [υβριστικό και χυδαίο] σχόλιο [αποτελούμενο από δυο γραμμές]!!! Καμιά 20ρια τέτοια μηνύματα τα διέγραψα «δια παντός», ενώ στα υπόλοιπα μόνο το περιεχόμενο ...
Όπως έχω ήδη πει
ΔΕΝ έχω ΚΑΜΙΑ πρόθεση και διάθεση να ασχοληθώ με τέτοια βλαμμένα υποκείμενα και αρρωστημένες καταστάσεις,
- Πρώτον, γιατί ΔΕΝ αξίζει τον κόπο – αποτελεί ματαιοπονία και χάσιμο χρόνο να προσπαθείς να διαλογιστείς με ανθρώπους που λειτουργούν αυτιστικά [εκτός κι αν το κάμνεις για θεραπευτικούς σκοπούς και λόγους], αλλά και
- Δεύτερον, γιατί [κι όπως έχω ξαναπεί], τρέφω μια συμπάθεια προς τους διανοητικά, ή/και ψυχικά πάσχοντες. Όμως αυτό ΔΕΝ απαλλάσσει τον περίγυρο τους από την υποχρέωση να φροντίζουν ούτως ώστε «τούτοι» να έχουν ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής και μια σωστή συμπεριφορά. [Τέτοιες κρίσεις και συμπεριφορές, τούς υποβαθμίζουν και τους γελοιοποιούν] ...

Επίσης [και για την ώρα – επιφυλάσσομαι όμως για μετά] ΔΕΝ θ’ ασχοληθώ με τα [αισχρά, ηλίθια και κρύα] γραφόμενα των “άσπονδων φίλων”, θαυμαστών και παρακολουθητών ΜΟΥ, Επιτρόπων του W.C. Blog, οι όποιοι καταπιάνονται τόσο με το άτομο ΜΟΥ όσο και την οικογένεια ΜΟΥ! [Τόσο ποταποί είναι, που έχουν μεταφέρει το μένος και την μισαλλοδοξία τους και σε άτομα του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος ΜΟΥ!!!]. Πάντως η απέλπιδα προσπάθεια τους να κάμουν χιούμορ [όχι μόνο σε βάρος του δικού ΜΟΥ Εαυτού αλλά και μελών της οικογένειας ΜΟΥ], πέραν από παταγωδώς αποτυχημένη και γελοία, λειτουργεί και ως μπούμερανγκ σε βάρος των εμπνευστών της καθώς αναδεικνύει την εμπάθεια, την κακεντρέχεια και τις μονομανίες και εμμονές των “Κοπελιών”. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ηλίθιο post της «συναγωνίστριας Επιτρόπου Αγησιστράτης» [την οποία ΕΓΩ αποκάλεσα «Γαμησιστράτη», κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να θιχτούν οι υποκριτές πουριτανοί και σιγανοπαπαδιές «συναγωνιστές» ΤΗΣ], υπό τον τίτλο

“E-mail προς την Επιτροπή από ακελίστρια σύζυγο” [link: http://christofias-watch.blogspot.com/2010/08/e-mail.html].


ΕΓΩ για την ώρα για την ώρα θα τούς αφιερώσω [μια και επισταμένα και ακατάπαυστα με παρακολουθούν] τους στίχους: «Κλείσε το παράθυρο/Σφάλισε τις πόρτες/Τρέμω για τον άνθρωπο/Με τις μπότες/Τι ζητά και στους ίσκιους περπατά/Τι ζητά και για σένανε ρωτά/Τι ζητά και το σπίτι μας κοιτά/Κάθε βράδυ ...», από το τραγούδι του Μάνου Λοΐζου “CHE”.
[Το άσμα αυτό μπορείτε να τ’ ακούσετε κιόλας και να το απολαύσετε πατώντας πάνω στο link: http://www.youtube.com/watch?v=1k8qG_09hb0].

{Σημείωση:
Με κάποια άλλα ζητήματα και προσώπατα, όπως με τον Sir Takis Λεμονή, τον Προπονητή τον Μέγα της “Ομόνοιας", τις εμμονές του καθώς και τη [γνωστή πλέον] αδυναμία του να συγκροτήσει ΟΜΑΔΑ με τους τόσους παικταράδες που έχει στη διάθεση του, θα προσπαθήσω ν’ ασχοληθώ λίαν συντόμως και μάλλον πριν τες 19 του μηνός που η ομάδα θα δώσει το επόμενο ευρωπαϊκό της παιχνίδι – για τα play offs τοy “Europa League”, με την ομάδα “Metalist” της Ουκρανίας}.

Πρόλογος [για το θέμα της “ενότητας”]:
Σ’ αυτή λοιπόν την έκτακτη μου ανάρτηση θ’ ασχοληθώ μ’ ένα επίκαιρο πολιτικό ζήτημα, την ούτω καλούμενη [και ζητούμενη και ποθούμενη] “εθνική ενότητα”, εξ αφορμής της αυριανής συνεδρίας του λεγόμενου “Εθνικού(;) Συμβουλίου”, αλλά κι ενός σχετικού άρθρου που είδα τες τελευταίες μια δυο μέρες στον Τύπο.

Κατ’ ΕΜΕΝΑ τα περί “εθνικής” ή αν θέλετε και κομματικής, [αλλά στην ουσία κοινωνικής ενότητας], αποτελούν κουβέντες του αέρα [“έπεα πτερόεντα”]. Είναι ένα σύνθημα [όπως και τόσα αλλά] κενό περιεχομένου κι anef_ πρακτικής εφαρμογής [ανέφικτο]!
Διερωτούμαι, εξανίσταμαι τζιαι δκιαολίζομαι: Πως μπορεί να υπάρξει ενότητα [ή έστω μια υποτυπώδης ομοφωνία στο “Εθνικό”(;) Συμβούλιο], ας πούμεν μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων που υποστηρίζουν την λύση Ομοσπονδίας και των αντιομοσπονδιακών δυνάμεων όπως είναι το ΕΥΡΩΚΟ-κοι, οι Οικολόγοι, μερίδα του ΔΗΚΟ [κυρίως οι Παπαδοπουλικοί] και σχεδόν σύσσωμη η [εθνικο]σοσιαλιστική ΕΔΕΚ;

Μα εν ννα περιπαιζούμαστεν μόνοι μας σιορ;

Την ουσία του ζητήματος της [λεγόμενης] “εθνικής ενότητας” την πραγματεύεται και μάλιστα με μια αιρετική κι αντι-εθνική [όχι αντεθνική] προσέγγιση, σε άρθρο του στην σημερινή “Αλήθεια”, αλλά όπως διαπίστωσα και στον “Πολίτη” προχτές Δευτέρας [9 του μηνός], ο εκ Λεμεσού δικηγόρος Πατρίκιος Παύλου.
Ο Π. Παύλου υπήρξε ανώτατο στέλεχος και βουλευτής [στην Επαρχία της Λεμεσού] της ΕΔΕΚ. Τον διέγραψα κι αυτόν [μαζί με καμπόσους άλλους] το 1981, τότε που ξεκινούσε η μεγάλη πορεία του Κόμματος προς τα δεξιά [κι από τότε όλο και δεξιότερα βαδίζει]!!!

*********************************
“Η δική μου αντίληψη για την ενότητα”
[του δικηγόρου Πατρίκιου Παύλου, “Πολίτης”, 09/08/2010, σελ.: 13 – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=962636&-V=archivecolumns ].
[Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ].

«Η συζήτηση που έχει αναπτυχθεί οργιαστικά το τελευταίο διάστημα γύρω από το ζήτημα της “ενότητας στο εσωτερικό μέτωπο” με κάνει να αισθάνομαι ότι, αν βγω και πω δημόσια πως εγώ τάσσομαι ενάντια στην “ενότητα”, θα είναι πολλοί εκείνοι που θα θέλουν να με πετροβολήσουν... μέχρι θανάτου.

Παρ’ όλα αυτά δεν διστάζω να διακηρύξω δημόσια ότι δεν συμφωνώ πως πρέπει να επιδιωχθεί “ενότητα στο εσωτερικό μέτωπο”, τουλάχιστον καθολική και τουλάχιστον όπως την προπαγανδίζουν πολλοί από εκείνους που φωνασκούν και διαμαρτύρονται για την έλλειψη ενότητας.

Όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι, αν υποθέσουμε ότι κατάφερναν οι πολιτικές ηγεσίες να συμφωνήσουν πάνω σε μια κοινή γραμμή πλεύσης αναφορικά με τη λύση του Κυπριακού, κάτι που ρεαλιστικά φαντάζει ακατόρθωτο φυσικά, αυτό θα αποτελούσε φαλκίδευση της βούλησης της μεγάλης πλειοψηφίας του κυπριακού λαού και της εντολής που πήρε από το λαό ο Δημήτρης Χριστόφιας. Κι αυτό γιατί για να καταλήξουν σε κοινή γραμμή όλοι, από το ΑΚΕΛ και τον ΔΗΣΥ μέχρι το ΕΥΡΩΚΟ και τους Oικολόγους, θα πρέπει τα δύο μεγάλα κόμματα να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους και να υιοθετήσουν θέσεις αντίθετες με τα εκλογικά προγράμματα με τα οποία οι αντίστοιχοι υποψήφιοί τους κατέβηκαν στις εκλογές πριν μόλις δύο και κάτι χρόνια.

Είναι καθαρό πως η συνθηματολόγηση υπέρ της “ενότητας” αναδίδει λαϊκισμό και αποτελεί από μόνη της αιτία προστριβών και αλληλοκατηγοριών που απομακρύνουν αντί να φέρνουν πιο κοντά τον δηλωμένο στόχο. Η ατμόσφαιρα που επικράτησε στην τελευταία συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου επιβεβαιώνει αυτήν την άποψη.
Ποιος είναι πραγματικά ο στόχος εκείνων που απαιτούν “ενότητα”, με δοσμένες τις μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα διάφορα κόμματα αναφορικά με τη μορφή της επιδιωκόμενης λύσης;

Δεν χρειάζεται πολλή ανάλυση για να αποδείξει ένας το αυτονόητο. Ότι δηλαδή ο στόχος είναι να αποκτήσουν, ακόμα κι εκείνοι που διαθέτουν ελάχιστο ή και ανύπαρκτο λαϊκό έρεισμα, δικαίωμα “βέτο” σε ό,τι αφορά τη λύση του Κυπριακού. Αν για να υπάρξει κοινή γραμμή και “ενότητα” πρέπει να ληφθούν υπόψη και οι απόψεις των εθνικιστών και των γνωστών απορριπτικών και να προσαρμοστεί ανάλογα ο στόχος, τι άλλο από “βέτο” στα χέρια αυτών των κύκλων θα είναι μια τέτοια “ενότητα”; Μια τέτοια εξέλιξη θα κάμει αδύνατο τον έντιμο συμβιβασμό και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην οριστική διχοτόμηση και τη σταδιακή αναγνώριση της βόρειας Κύπρου ως ανεξάρτητου κράτους. Διερωτώμαι, αυτός είναι άραγε ο πραγματικός στόχος; Μήπως άρχισε να κερδίζει έδαφος το φλερτ με τη “δεύτερη καλύτερη λύση”;

Το πρόβλημά μας δεν είναι η έλλειψη “ενότητας”, είναι η έλλειψη σεβασμού στις αρχές της δημοκρατίας. Κανένας δεν θέλει να φιμώσει την αντίθετη άποψη. Όμως, η μειοψηφία οφείλει να σέβεται την πλειοψηφία και να υπακούει στη λαϊκή εντολή. Ιδιαίτερα όταν είχε την ευκαιρία να θέσει τις απόψεις της μπροστά στο λαό και πήρε αποστομωτική απάντηση. Την ίδια υποχρέωση υπακοής στη λαϊκή εντολή έχουν και εκείνοι που πήραν την εντολή. Υποχωρήσεις και συμβιβασμοί “χάριν της ενότητας” θα αποτελούν περιφρόνηση της κοινωνικής πλειοψηφίας που, έστω με σοβαρές διακυμάνσεις σε θέματα τακτικής, θέλει και περιμένει λύση και ειρήνη μέσα από ένα λογικό και έντιμο συμβιβασμό.»


Σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Συμφωνώ και επαυξάνω!!!


Anef_Oriwn
Τετάρτη 11/8/2010

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 59/2010* [ανάλαφρη, ροζ και σκανταλιάρικη] – Δύο ροζ ιστοριούλες κι ένα γλωσσικό πάρεργο του Αντρέα Κούνιου, αλλά και μια ιστορία δικιά μου.


{Αύγουστος μήνας, περίοδος διακοπών κι ΕΜΕΙΣ συνεχίζουμε χαλαρά με μια ακόμα ανάλαφρη [και χωρίς πολιτικολογίες] ανάρτηση. Το κείμενο ΜΑΣ έχει μάλιστα και πικάντικο περιεχόμενο προς τέρψη και μερικών μοναχικών πλην φανατικών αναγνωστών ΜΑΣ και άσπονδων φίλων (όνομα και μη χωριό)...

* - Σημείωση 1 [πιο κάτω θα βρείτε κι άλλες]:Η ανάρτηση αυτή ξεκίνησε να γράφεται προς το τέλος του Ιούλη και ολοκληρώθηκε τη Κυριακή 1η τ’ Αυγούστου}.

**********************************
Θεωρώ ότι ο δημοσιογράφος/συντάκτης/συνεργάτης [δεν ξέρω ποιαν ακριβώς ιδιότητα έχει] της εφημερίδας “Αλήθεια”, Αντρέας Κούνιος, είναι ένα πολυσχιδής, πολυπράγμων και πολυγραφότατος άνθρωπος – αθλητικογράφος, ραδιοφωνικός παραγωγός, κριτικός βιβλίων, γλωσσολόγος, (συγ)γραφέας [συνήθως πικάντικων αλλά ανώδυνων, γλυκανάλατων απολίτικων] ιστοριούλων, ενίοτε όμως πολιτικολογεί κιόλας [με το στυλ του ανθρώπου, του εκ δεξιών ορμώμενου, που ξαφνικά ανέβλεψε κι ανακάλυψε ότι οι αριστεροί και οι τουρκοκύπριοι δεν είναι ανθρωποφάγοι!] και δεν ξέρω κι ΕΓΩ τι άλλο είναι ικανός να πράττει! [Εν τζιαι λαλείτε να πάθει τζιαι «τούτος» όπως τον παπάς που ελειτούρκα δκυο εκκλησιές, αλλά στο τέλος της μιας εγελάν της;]

Τον κον Κούνιο προσωπικά δεν τον γνωρίζω, γι’ αυτό και ότι γράψω [πιο κάτω] είναι πέραν και μακράν κολακειών, εμπαθειών, φληναφημάτων και συναισθηματικών ή/και τυχόν άλλων εξωγενών επηρεασμών και παρεμβάσεων. Οφείλω να ομολογήσω ότι [όντας κι ΕΓΩ μικροαστός] βρίσκω τα γραφόμενα του ενδιαφέροντα, κατατοπιστικά και απολαυστικά.
Τον διαβάζω συνήθως τα πρωινά κι αυτό στα πεταχτά και στο πόδι, στο περίπτερο της γειτονιάς [ΜΟΥ] όπου πάω για εφημερίδες. Ως (φιλ)ΑΚΕΛικό τσουράριν [γιδοπρόβατο], αγοράζω την “Χαραυγή” κι ως φιλότουρκος τον Yeni-“Πολίτη”! Μετροφυλλώ όμως [ρίχνοντας μάλιστα αρκετές ματιές στο περιεχόμενο τους] και στες άλλες [κυπριακές] εφημερίδες. Λαθραναγνώσκω τι γράφουν διάφοροι επιφανείς και «έγκριτοι» δημοσιογράφοι στες στήλες που έχουν στες εφημερίδες τους. Όπως, ας πούμεν, ο Κούνιος, αλλά και ο Αλ.(έκος) Κωνσταντινίδης στην “Αλήθεια”, ή το κουαρτέτο των Los Campaleros της “Σημερινής” - ήτοι οι Σάββας Ιακωβίδης, Λαζ. Μαύρος, Κωστάκης Αντωνίου και Μάρ. Δημητρίου [σ’ αυτήν την εφημερίδα οφείλω να παραδεχτώ ότι συνήθως αφιερώνω τον πιο πολύ χρόνο για λαθρανάγνωση], αλλά και ο αθλητικογράφος Πέτρος ΧατζιηΧριστοδούλου, στην πολύ ενδιαφέρουσα στήλη του “Πετρολογώντας”, στο αθλητικό ένθετο του “Φιλελευθέρου”, “Goal” [και που τα θέματα του συνήθως ΔΕΝ είναι αθλητικά ή καθαρά αθλητικά] ...

Γι’ αυτή την [παρούσα] ανάλαφρη και χαλαρή [για να ξεφύγουμε και λίγο από την συνηθισμένη πολιτικολογία] ανάρτηση ΜΟΥ, έχω επιλέξει να παρουσιάσω [από το έργο του κου Κούνιου στη στήλη του “ΕνΔηκτικά”], δύο πικάντικες ροζ [ανάλαφρες και κουτσομπολίστικες] ιστοριούλες και ένα γλωσσολογικό αρθρίδιο του με αντεθνικό όμως, περιεχόμενο [από τη στήλη “Γλωσσικά Πάρεργα” – που συνήθως τη γράφει ο Αλ. Κωνσταντινίδης]!

ΔΕΝ έχω ιδέα κατά πόσο οι δύο ιστορίες βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα [ΤΙΠΟΤΑ όμως δεν μπορεί να είναι τελείως φανταστικό – όλα έχουν τις ρίζες τους στην υλική πραγματικότητα], όμως οι ήρωες των ιστοριών του θα μπορούσαν κάλλιστα να ήταν κάποιοι γνωστοί και γνώριμοι ΜΟΥ και μάλιστα εκ του Ημετέρου χωρίου. Λόγου χάριν να πούμεντε, [που λαλεί τζι’ παρέας ο Μήτρος ο Κολοκάσης], ο Ρωτής ο Κατσελλάρης [αναφορά γι’ αυτόν έκαμα στην ανάρτηση μου με αρ. 51/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/09/512009-sh.html], ya ο Σέρκης ο Κούνελλος [ο περβολάρης], ya το κτιστούιν [που έγινε εργολάβος], ο Γριστής του Σεφταλιά [τούτοι οι τρεις οι τύποι, παρ’ ότι παντρεμένοι, αρέσκει τους να κάμνουν τους ωραίους στες “ξενιτζιές” – τη βοηθεία φυσικά και του χρήματος, δηλ. μπόλικων ευρωπουλλακίων], ya ο γείτος ΜΟΥ ο Κωστουρής του Τσιόλου [τσιόλιν = κουρελλόρουχον], ένας πάλαι ποτέ πρωτοπαλληκαράς της ΕΟΚΑ Β΄... [Ένα βράδυ πριν κάνα – δυο μήνες σήκωσε τη γειτονιά στο πόδι, όταν [ως φαινεται] έπιασε στα πράσα**, την βιετναμέζα εργάτρια του σε “φίκι φίκι” καταστάσεις(!), - λες κι εκείνη η καημένη δεν έχει ψυχή … Πιο πολλά επί τούτου, θα γράψω προς το τέλος της ανάρτησης ΜΟΥ] ...


{** - Σημείωση 2: "τον/την έπιασε στα πράσα" – πράσα πάντως είναι κάτι χορτικά που μοιάζουν με τα κρεμμύδια! 
Άραγε όμως, από που προέκυψε και ΜΑΣ έμεινε αυτή η έκφραση;
Λένε λοιπόν πως,
Μόλις η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, κάποιος Θεόδωρος Καρράς έφτιαξε μια συμμορία κακοποιών, που ρήμαζαν τα σπίτια και τα μαγαζιά. Η αστυνομία τούς κυνηγούσε να τους πιάσει, μα ποτέ δεν το κατόρθωνε. Ο Καρράς είχε γίνει αληθινό φόβητρο των κατοίκων. Την εποχή εκείνη στην Κολοκυνθού των Αθηνών κατοικούσε ο παπά-Μελέτης, που έλεγαν ότι είχε φλουριά με το τσουβάλι.
Αν και περασμένης ηλικίας, η καταπληκτική του δύναμη έκανε εντύπωση σε όλους. Το σπιτάκι που έμενε, ήταν τριγυρισμένο με περιβόλι από πράσα. Μια νύχτα ο παπάς πετάχτηκε οπό τον ύπνο του. Του φάνηκε πως είδε στο περιβόλι του κάποια σκιά, που κινούταν ύποπτα μέσο στα πράσα. Άφοβος καθώς ήταν, πήγε προς τα κει και μ’ ένα πήδημα γράπωσε από τον σβέρκο -ποιον άλλον;- τον περίφημο Καρρά, που τον παρέδωσε στην αστυνομία. Ο κακοποιός ομολόγησε γρήγορα τους συνεργάτες του, που πιάστηκαν κι αυτοί.
Απ’ αυτό το γεγονός προέκυψε και η φράση «τον/την έπιασαν στα πράσα», που σημαίνει "έπ’ αυτοφώρω σύλληψη"}...


*********************************
Και τώρα οι δυο [ροζ] «εν-δηκτικές» ιστορίες του κου Κούνιου κι ένα «γλωσσικό πάρεργο» του.[Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ] ...

1. "Την έπιασε στα πράσα, σας λέω"[του Αντρέα Κούνιου, εφημ. “Αλήθεια”, στήλη “Εν-Δηκτικά”, Παρασκευή, 23 Ιουλίου 2010, link: http://www.alitheiaportal.com/alitheia/arthra/andreas-kounios-7350.html]:
“Απόγευμα Παρασκευής και, όπως πάντα, στο κομμωτήριο δημιουργείται το αδιαχώρητο. Γυναίκες κάθε ηλικίας, όμορφες και άσχημες, ψηλές και κοντές, πλούσιες και φτωχές, συνωστίζονται εδώ, στην ψηφιακή φιλαρέσκεια, ώστε να είναι έτοιμες για την έξοδο του Σαββάτου. Ή για την έξοδο της Κυριακής, αν και, αυτή τη φορά ο σύζυγος θα προφασιστεί πονοκέφαλο ή κάτι άλλο - όλα κι όλα, δεν θα γίνει το σκυλάκι της ξιπασμένης που θέλει να κάνει επίδειξη της νέας της κουπ.

Καθώς, λοιπόν, οι χαμηλόφωνες φωνές εξιστορούν περιστατικά, αληθινά και ψεύτικα, και οι μισές τουλάχιστον κυρίες αδυνατούν να καταλάβουν για ποιο λόγο δεν έχουν φορέσει τα κέρατα στα έτερά τους ημίσεα, εκ των οποίων τα περισσότερα είναι γουρούνια, και δη με απεριόριστες ερωτικές τάσεις, εκτός της οικίας εννοείται, το ουρλιαχτό της Φρόσως κοντεύει να γκρεμίσει το ταβάνι.

Μα ναι σου λέω, απευθύνεται στην κομμώτρια ενώ, κατά βάθος, απευθύνεται σε όλο το ακροατήριο, και σιγά που τη νοιάζει η κομμώτρια, έχουν ακούσει τα αυτάκια της χιλιάδες παρόμοιες ιστορίες - στόχος είναι οι άλλες, οι εξέχουσες, τρομάρα τους, φυσιογνωμίες της αριστοκρατίας: την έπιασε στα πράσα. Ευθύς αμέσως παρατηρείται γενική ακινησία, πέφτει ο διακόπτης των συζητήσεων και δεκάδες περίεργα μάτια καρφώνονται στο απύλωτο στόμα της Φρόσως. Η οποία, έχοντας υλοποιήσει τον πρώτο στόχο, δηλαδή να κερδίσει την προσοχή, κερνάει, ηδονικά, τις λεπτομέρειες. Είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά του, αλλά δεν έδωσε στην αρχή σημασία, όμως οι υπερβολικές χρεώσεις στην τραπεζική κάρτα, και κάποιες ακατανόητες εξαφανίσεις, τάχα σε φιλενάδες και παλαιές συμμαθήτριες, τον υποχρέωσαν να αναθέσει την υπόθεση σε γραφείο παρακολουθήσεων. Και πια, ολοκληρώνει τον κύκλο της ευτυχίας, βάλανε μπρος τις διαδικασίες για το διαζύγιο. Κρίμα...λέει σπαρακτικά, και, όπως οι υπόλοιπες σουσουράδες, και καρακάξες, γυρίζει στα χέρια της κομμώτριας.”


2. "Το μεσημέρι δεν κινείς υποψίες"
[του Αντρέα Κούνιου, εφημ. “Αλήθεια”, στήλη “Εν-Δηκτικά”, Τετάρτη, 28 Ιουλίου 2010, link: http://www.alitheiaportal.com/alitheia/arthra/andreas-kounios-6160.html]:

“Του το είπε μια, του το είπε δυο, τελικά το έμαθε σαν ποίημα: το μεσημέρι δεν κινείς υποψίες. Έχει δίκαιο ο φίλος, αποφάσισε ο Δέλτα Έψιλον, κτηνοτρόφος, και επικαλείτο, μία φορά την εβδομάδα, συνεδρία της οργάνωσης, ώστε να νανουρίζει τη σύζυγό του η οποία θα τον πίστευε ακόμα και αν της έλεγε ότι θα πήγαινε στη Νasa.

Το κόλπο λειτούργησε επί τρία χρόνια. Ο Δέλτα Έψιλον ανέβαινε στο διπλοκάμπινο που έτριζε σαν λείψανο, πήγαινε στη Λευκωσία, δήθεν για ζητήματα της οργάνωσης, ενώ, στην πραγματικότητα, έβγαζε τα μάτια του με την Ωμέγα. Ένα θαύμα της φύσης, όπως το αποκαλούσε ο έμπιστός του φίλος. Αυτός, εννοείται, που του φύτρωσε και την ιδέα της μεσημεριανής απόλαυσης - καλά να είναι ο άνθρωπος.

Στην επιστροφή, όχι πως ένιωθε την ανάγκη να δίνει λογαριασμό στη συμβία, την ενημέρωνε, με το νι και με το σίγμα, για τις λεπτομέρειες της συνεδρίας, μολονότι, στο ζαλισμένο του κεφάλι, εξακολουθούσαν να χορεύουν οι εικόνες του κλιματιζόμενου δωματίου, όπου μπορούσε να υποβάλει όποιο σεξουαλικό αίτημα, και το πιο ακραίο, και θα ικανοποιείτο αμέσως. Γι' αυτό και ήταν μονίμως γαλαντόμος. Μόλις ξέπλενε τα χέρια, για να φύγουν οι σκόνες του ερωτισμού και των ενοχών, άφηνε στο κομοδίνο το χαρτονόμισμα των εκατόν ευρώ.

Με το έμπα του τέταρτου χρόνου, μπήκανε ψύλλοι στα αυτιά της. Ποτέ δεν ήταν δραστήριος και ευφάνταστος στο κρεβάτι, μα, πια, το κακό παράγινε. Ούτε που την άγγιζε, έστω και κατά λάθος. Του κόπηκαν τα γόνατα, αφού ήταν υποχρεωμένος να διαλέξει ανάμεσα στην ασφάλεια της οικογένειας και στην ανασφάλεια της περιπέτειας. Μεσημέρι Παρασκευής, άφησε στο κομοδίνο δύο χαρτονομίσματα των εκατόν ευρώ. Με καλομαθαίνεις, νιαούρισε η γατούλα. Σου αξίζει, απάντησε ο Δέλτα Έψιλον και έφυγε τρέχοντας. Το είχε από πιτσιρίκος: όταν το παραμύθι έφτανε στο τέλος, έμπηγε τα κλάματα.”



3. Φυλάττουν Θερμοπύλες
[του Αντρέα Κούνιου, εφημ. “Αλήθεια”, στήλη “Γλωσσικά Παρεργα”, Παρασκευή, 23 Ιουλίου 2010, link:
http://www.alitheiaportal.com/alitheia/arthra/andreas-kounios-9047.html].“Το εντόπισα σε πολιτικό άρθρο και μου προκάλεσε ρίγη συγκίνησης: εμείς φυλάττουμε Θερμοπύλες, κόμπαζε ο συντάκτης του και, επιπλέον, έστηνε στον τοίχο τους Εφιάλτες που καραδοκούν ξανά, για να ολοκληρώσουν το άθλιο έργο τους, το οποίο άφησαν ημιτελές το 2004.

Από ιστορικής άποψης, Θερμοπύλες είναι το στενό μεταξύ του όρους Καλλιδρομίου και του Μαλλιακού Κόλπου στο νομό Φθιώτιδας, όπου το 480π.Χ., έγινε η περίφημη μάχη κατά την οποία οι 300 άντρες του Σπαρτιάτη βασιλιά Λεωνίδα και οι 700 Θεσπιείς αντιμετώπισαν μεγάλο αριθμό Περσών και έπεσαν μέχρι ενός. Συμβολικά τώρα, Φυλάσσω Θερμοπύλες σημαίνει ότι υπερασπίζομαι κάτι ιερό, σπουδαίο, προσπαθώ να το διατηρήσω αναλλοίωτο από τη φθορά.

Είναι, πάντως, άξιον απορίας πώς, με τόσους πολλούς Λεωνίδες, αυτός ο τόπος είναι ημικατεχόμενος. Φυσικά υπάρχει απάντηση: οι περισσότεροι εξ αυτών, όταν αναφέρονται σε Θερμοπύλες, εννοούν τα χωράφια τους, τα οικόπεδά τους και τα ξενοδοχεία τους. Καημένε Λεωνίδα...”


***************************************
“You VietCong, Me ΕΟΚΑ Β΄!” [δια χειρός Anef_Oriwn – ιστορία κατά 90% αληθινή!]
Κοντά μεσάνυχτα και τη σιγαλιά της ανοιξιάτικης νύχτας [πέραν από το παλιό λαϊκό άσμα που έπαιζε στην διαπασών στο γειτονικό απάχικο cafe “Ρίξε στο κορμί σου σπίρτο” με την αοιδό Κατερίνα Κούκα - link:
http://www.youtube.com/watch?v=JWIENXAngmg] την διάτρησαν και φωνές αντρικές, άγριες και θυμωμένες:
«Παλιάδρωπε! Φτου ΣΟΥ ρε χαμένε! Φύε που δαμέ, χάθου ‘πο ‘μπρος μου, ξιμαρισμένε»!


Κοιτάζοντας συνωμοτικά έξω από τα φυλλαράκια της μπαλκονόπορτας είδαμε ένα νεαρό με βήμα ταχύ και κατεβασμένο το κεφάλι να περπατεί στο πεζοδρόμιο και να απομακρύνεται. Ο γείτος ο Κωστουρής μπήκε στην αυλή του πατρικού του σπιτιού και κοιτάζοντας προς ένα από τα παράθυρα του σπιτιού φώναξε κάτι σαν όνομα. [Το σπίτι είναι παλιό, της δεκαετίας του ’60 μάλλον, αλλά καθώς δεν συντηρείται έχει τα μαύρα του τα χάλια του. Εκεί [εδώ και καμία 20ρια χρόνια] διαμένουν και διαβιούν κατα καιρούς ξένοι εργάτες [κυρίως κοπέλες]. Μετά από λίγο φάνηκε να βγαίνει από το σπίτι μια κοντόλιγνη κοπέλα – προφανώς βιετναμέζα [γιατί εκείνες τες μέρες έμεναν εκεί τρεις βιετναμέζες]. Ήταν σκοτεινά και δεν βλέπαμε φάτσες και πρόσωπα αλλά πρέπει της καημενούλας να τρέμε το φυλλοκάρδι της, αν λάβουμε μάλιστα υπ’ όψη ότι ο μάστρος της ήταν ψηλός και κορμαλιάς, ενώ εκείνη μια σταλιά. Ο Κωστουρής θα κόντευε πλέον τα 70, αλλά έστεκε καλά, και εξακολουθούσε μάλιστα [όπως λένε] να ασχολείται [εκτός έδρας όμως] με το ευγενές άθλημα του πηδήματος. Από τη “μασσή” [ψευδή] κουβέντα του υπολογίσαμε ότι θα τα ‘χε πιει κιόλας! Λαλείτε να ‘χε πάει έτσι αργά για φιλοφρονητική ή/και εθιμοτυπική επίσκεψη [ας πούμε για καφέ] και να ‘πεσε πάνω στον απρόσκλητο και ίσως άγνωστο μουσαφίρη, που ‘χε σπιτώσει η νεαρά βιετναμέζα; Για χάριν της κουβέντας θα τη λέμε Λιν ... Αλλά ποιας κουβέντας, μονόλογος του Κωστουρή ήταν και μάλιστα μακρόσυρτος, και με ηθικοπλαστικό περιεχόμενο κι όλο νουθεσίες ... Ολόκληρο τροπάρι για την εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα [όπως υπέθετε] Λιν!- “Ρε Λιν, τι επήες γαμώτο, τζι’ έκαμες;” [Προφανώς θα εννοούσε τες ερωτικές της περιπτύξεις μετά του “αγνώστου” νεαρού] ...
- “Τι παράπονο έχεις από ‘μας” - και πήγες και το ‘δωσες αλλού, ενώ εδώ τρως κι εδώ πίνεις; [Ανάγκες του κορμιού είν’ αυτές, πόσο καιρό να τες ελέγχω και να τες καταπιέζω; - θα ‘λεγε από μέσα της η Λιν].
- “Εσύ καλή κορού, τζι’ εγιώ Άστρος καλός τζιαι παλικάρι! You VietCong, Me ΕΟΚΑ Β΄(!), και οι δυο παλληκάρκα τζιαι τσιάκκοι τζιαι αντάρτες!” [Που ‘σαι ρε παλιόφιλε συμφοιτητά Χιου – πάλαι ποτέ λοχαγέ των Βιετκόνγκ - να δεις πως ΣΑΣ εξισώνουν με τους φασίτες ΕΟΚΑΒητατζιήδες!!!]- “ Ένα σωρό πράματα μπορούμε να κάμουμε μαζί!” [Τι άραγε να εννοούσε;]- “Αλλά you, δεν είσαι εντάξει! Δεν είσαι ευχαριστημένη; Τι άλλο θέλεις. Να βάλεις τζιαι κότσιηνον φωτούιν πα’ στην πόρτα δαμαί στο σπίτι του παπά μου;” [Όοοπππααα ... Έκαμνεν έτσι πράματα η γειτόνισσα η Λιν τζι’ ΕΜΕΙΣ εν το πήραμε πρέφαν;] [Τώρα ποια από τες τρεις βιετναμέζες που έμεναν στο σπίτι ήταν η Λιν, ΔΕΝ έχω ιδέα. Συναντιόμασταν κάποτε και χαιρετιόμασταν όταν περνούσαν από το πεζοδρόμιο μπροστά από το δικό ΜΟΥ σπίτι, για να πάνε ίσως στον μπακάλη. Δεν ξέρω αλλά ποτέ δεν διανοήθηκα ότι θα είχαν τάσεις και κλίσεις προς άλλου είδους “πεζοδρόμια”!]


Κι ο μονόλογος συνεχιζόταν, με τον του μάστρο-Κωστουρή να επαναλαμβάνει τα ίδια για καμιά ώρα! Η καημένη η Λιν ya είχε πιει τ’ αμίλητο νερό, ya κατάπιε τη γλώσσα της! Δεν ξέρω αν καταλάβαινε κιόλας τι της έλεγε ο μάστρος [σίγουρα το «VietCong» πρέπει να το ‘πιασε!], όμως τι θα ‘θελε κι αυτή; Λίγο “κοκκό” πήγε να δοκιμάσει [και ίσως να συνδυάσει “το τερπνόν μετά του ωφελίμου”] και της βγήκε ξινό!


Την επαύριον κατα το βραδάκι έγινε σύσκεψη μεταξύ του μάστρου [τη άτυπη παρουσία και της “άλαλης” μαστόρισσας] με το εκ Βιετνάμ προσωπικό. Τι διαμείφθηκε μεταξύ τους ουκ οίδα! Μετά από μερικές μέρες όμως διαπίστωσα ότι οι νεαρές βιετναμέζες χάθηκαν από το γειτονικό σπίτι – προφανώς θα πήραν την άγουσα για τη χώρα τους! Παράλληλα όμως στο σπίτι [της γειτονιάς] έκαμαν την εμφάνιση τους τρεις άλλες ασπρουλλοδροσουλάτες κοπελιές, προφανώς απ’ τας ανατολικάς Ευρώπας. Παρατράγουδα νυχτιάτικά ακόμα δεν ακούσαμε! Ο μάστρος τους μάλιστα [φιλόξενος ων] τους κάμνει συχνάκις [κατά το βραδάκι] και επισκέψεις “κοινωνικής” φύσεως [ας πούμεν για καφέ και γλυκάκι]. Ενίοτε μάλιστα τον συνοδεύει και συγγενικό του προσώπατο του αντρικού μεν, πλην γεροντικού φύλου! Που ‘στε που τις προάλλες οι τρεις κοπελιές στολίστηκαν [βάλανε και τα καλά] και σινάμενες, κουνάμενες ανέβηκαν στ’ αυτοκίνητο του μάστρου [ένα παλιοδιπλοκάμπινο] και [προφανώς] πήγανε βόλτα με το δύο γερόντια! Τις πήρανε για δκιάνεμα, ίσως μαλιστα και μετά φαγητού ...
Η κυπριακή φιλοξενία σ’ όλο της το μεγαλείο!!!
Συμβαίνουν, λοιπόν και τέτοια εν τη μακαρία νήσο των αγίων και αγρίων!!!


Anef_Oriwn
Κυριακή 1/8/2010

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 58/2010* [πολιτική αλλά χαλαρή, αστυνομική και προστατευτική] – Για τες αστυνομικές φρουρές των πολιτικών (πρώην και νυν) και των πέριξ αυτών


{Σημείωση: * Κι αυτή η ανάρτηση [όπως και η προηγούμενη] ετοιμάστηκε [με σχετικά χαλαρή διάθεση, αν και το θέμα είναι πιο βαρετό - αλλά και εξωφρενικό και δύσπεπτο] την Κυριακή 1η τ’ Αυγούστου και προγραμματίστηκε [μέσω του Blogger] να αναρτηθεί αυτόματα σήμερα το πρωί, [Σάββατο 7 τ’ Αυγούστου]. Ελπίζω και σ’ αυτήν την περίπτωση να ‘χουν πάει όλα καλά κι έτσι να τώρα να είσαστε σε θέση να διαβάζετε το κείμενο της ανάρτησης.
Ως γνωστόν απουσιάζαμε για ολιγοήμερες διακοπές στα βουνά του Τροόδους Επιστρέφουμε σήμερα [Σάββατο] στη βάση ΜΑΣ και θα προσπαθήσουμε απόψε να παρευρεθούμε και στην εκδήλωση στη Δερύνεια για την Αμμόχωστο} ...

**********************************
Διάβαζα τις προάλλες στον Τύπο και πιο συγκεκριμένα στον "Φιλελεύθερο" του Σαββάτου 31 του Ιούλη, ένα ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Μιχάλη Χατζηβασιλη:
[Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ, όπως και τα σχόλια με κόκκινο χρώμα εντός των αγκύλων] ...

“Αποφασισμένος να προχωρήσει με πρόταση προς το Υπουργικό Συμβούλιο για μείωση των φρουρών των πολιτικών προσώπων, εμφανίζεται ο υπουργός Δικαιοσύνης Λουκάς Λουκά, παρά τις αντιδράσεις αλλά και πιέσεις που ασκούνται από ορισμένους. [Ποιοι είν’ αυτοί και γιατί αντιδρούν; Μήπως πραγματικά κιντυνεύουν κι ΕΜΕΙΣ οι αχάπαροι εν τα καταλάβουμε;].
……………………
Πρόσφατα το θέμα συζητήθηκε στο Προεδρικό και δόθηκε το πράσινο φως στον υπουργό Δικαιοσύνης να προχωρήσει με ορισμένες αναπροσαρμογές, με στόχο την περαιτέρω μείωση των φρουρών, που θα έχει και ως άμεσο αντίκτυπο τη μείωση των εξόδων του κράτους με την εξοικονόμηση προσωπικού.
[Κοιτάτε να δείτε τώρα που για να γλιτώσει πέντε μπακκίρες «τούτη» η Κυβέρνηση εν ννα τεθεί σε κίντυνο η ζωή εξέχουσων προσωπικοτήτων της κυπριακής πολιτικής ζωής, που δεν ξέρω κι ΕΓΩ τι πρόσφεραν σ’ αυτόν τον τόπο!]. Ο κ. Λουκά έχει ζητήσει από την αρμόδια Επιτροπή της Αστυνομίας που συνέταξε τη σχετική έκθεση με τις εισηγήσεις της για το πού ενδείκνυνται μειώσεις ή καταργήσεις των φρουρών, να ετοιμάσει νέα έκθεση με τις αναπροσαρμογές που ζητήθηκαν.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι καταργούνται οι φρουρές του πρώην Προέδρου της Βουλής Αλέξη Γαλανού (ένας αστυνομικός), του πρώην Γενικού Εισαγγελέα Αλέκου Μαρκίδη (δύο), του Νίκου Κουτσού (δύο), του πρώην υπουργού Εσωτερικών Ντίνου Μιχαηλίδη (δύο), των συζύγων πρώην Προέδρων της Δημοκρατίας Φωτεινής Παπαδοπούλου (δύο) και Μιμής Κυπριανού (δύο). Επίσης, μειώνονται οι φρουρές των πολιτικών αρχηγών ώστε οι Άντρος Κυπριανού και Νίκος Αναστασιάδης να έχουν από τέσσερις, ο Γιαννάκης Ομήρου δύο και οι πρώην Πρόεδροι της Δημοκρατίας Γλαύκος Κληρίδης (τώρα έχει έξι) και Γιώργος Βασιλείου (έχει τρεις) από δύο. Ο Βάσος Λυσσαρίδης από 11
[!!!]
θα έχει δύο.
Σημειώνεται ότι το θέμα συζητείται εδώ και χρόνια, ωστόσο λόγω των αντιδράσεων δεν προχωρούσε.
[Μα ποιοι τέλος πάντων αντιδρούσαν;] Μάλιστα, κατά καιρούς έφταναν πληροφορίες σύμφωνα με τις οποίες αστυνομικοί αντί για προστασία προσέφεραν υπηρεσίες άσχετες με τα καθήκοντά τους, ενώ σε μια περίπτωση αστυνομικός είχε αναλάβει μέχρι και να τρυγήσει ελιές…” [Ε, να κάμουν τζιαι καμιά δουλειά!]...

Σχόλια Ιστολόγου:

Τώρα ΕΓΩ τι θέλετε να πω και να σχολιάσω;
- Για τους δύο αστυνομικούς φρουρούς της κας Μιμής ή της κας Φωτεινής [τους κάνουνε τα ψώνια τους];
- Ή γι’ αυτούς του κου Νίκου Κουτσού [από ποιους άραγε να κιντυνεύει ο κος Νίκος];
- Ή ο πρώην Γενικός Εισαγγελέας, ο κος Μαρκίδης; [Αυτός μάλλον θα κιντυνεύει από τους οπαδούς του ΟΧΙ!!!]

- Επίσης ο κος Ντίνος Μιχαηλίδης [γνωστός και ως “Κατσιαρίστρας”] από ποιους κιντυνεύει ; Ή απέκτησε τους 2 αστυνομικούς φρουρούς ως αρχηγός κόμματος; [Αν θυμάστε κάποτε είχε κι αυτός ένα κόμμα, το ΑΔΗΚ] ... Μα καλά ο Συλλούρης του ΕΥΡΩΚΟ, ο Περδίκης των Οικολόγων [παλαιότερα] και τώρα η Παναγιώτου δεν δικαιούνται αστυνομική φρουρά; Κι αν τους επιτεθεί κανένας τρομοκράτης ή παρανοϊκός και τους κάνει ζημιά ή τους χάσουμε; Θα μείνουμε μόνο με τον Άντρο, τον Νίκαρο και τον Γιαννάκη που έχουν αστυνομικούς και τους προσέχουν; Θα ‘πρεπε ο Πρόεδρος να ‘δινε οδηγίες στον Υπουργό της Αστυνομίας να διορθώσει αυτή τη διάκριση να θέλουνε να ‘χουμε "δίκαιη κοινωνία"! [Παρεμπιπτόντως για τον κον Μάριο τον Κάρογιαν, τον Πρόεδρο της Βουλής και Πρόεδρο – έστω υπό αμφισβήτηση από τους Ημέτερους του – τού ΔΗΚΟ, δεν ακούσαμε πόσους αστυνομικούς φρουρούς έχει ... Εν τζιαι ξέρει κανένας;].
- Ή για εκείνους του πρώην Προέδρου κου Κληρίδη [σύνολο 6, λένε]; Τώρα γιατί «τούτος» έχει περισσότερους, [τους διπλάσιους μάλιστα], από τον κον Βασιλείου, δεν ξέρω; Μήπως είναι γιατί έκαμε δύο θητείες Πρόεδρος [και ο Βασιλείου μόνο μία] ή του τους δώσανε για να του φροντίζουν και το σκάφος του;]
- Ή για τους ... 11(!!!) [καλά διαβάσατε] του Βάσου Λυσσαρίδη; [«Τούτου» θα του μείνανε αγγονίν από την εποχή που ήταν Πρόεδρος της Βουλής και ξεχάσανε να τους καταργήσουνε!!! Τώρα γιατί δεν το ζήτησε ο ίδιος, προσωπικά αδυνατώ να ΣΑΣ απαντήσω! Ίσως να πιστεύουν ότι κιντυνεύει από τρομοκράτες – όπως αυτούς της Αλ Κάιντα;] ...


Κατεστημένες καταστάσεις που ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τόλμησε ν’ αγγίξει, αγαπητοί φίλοι! Έτσι τα ήβραμε εμείς εν ννα τ’ αλλάξουμε, [λαλούν];

Anef_Oriwn
Κυριακή 1/8/2010

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Ανάρτηση 57/2010* [αυγουστιάτικη, παραθαλάσσια, (αγριο)λουλουδιάτικη και των διακοπών] – Τα κρίνα του γιαλού** ...


Κατ’ αρχήν [ή μήπως “κατ’ αρχάς”; - ποιον εν το σωστό;],
εύχομαι στους επισκέπτες και παρεπιδημούντες στο Blog,
Καλό Αύγουστο να έχετε [χωρίς «κακαουστιές»]!
Όσοι κάμνετε διακοπές, καλά και χαλαρά να περνάτε, όπου κι αν βρίσκεστε,
σε βουνά, πεδιάδες, φαράγγια, λόγγους και λαγκάδια, όρη και παραρά, δάση, παραλίες, ακρογιαλιές και ποταμούς και γενικώς σε δκιανεμούς...

Και με μυρωδιές ευωδιαστές από τα “Κρίνα του Γιαλού”


* Σημείωση 1:
Η ανάρτηση αυτή ετοιμάστηκε [χαλαρά] την Κυριακή 1η τ’ Αυγούστου
και προγραμματίστηκε [μέσω του Blogger]
να αναρτηθεί αυτόματα την Τρίτη [3 τ’ Αυγούστου] - ελπίζω να ‘χουν πάει όλα κατ’ ευχήν, [όπως λένε και οι καλοί χριστιανοί], και τώρα να έχετε το post μπροστά ΣΑΣ!
ΕΜΕΙΣ απουσιάζουμε σε ολιγοήμερες διακοπές εντός Κύπρου - σε όρη και παραρά. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση κι ΕΜΕΙΣ πήραμε τα βουνά και τα λαγκαδιά!
Το θέμα όμως της ανάρτησης ΔΕΝ έχει να κάμει με τα βουνά, αλλά με τα παραθαλάσσια. Πιο συγκεκριμένα, μ’ ένα πανέμορφο και μυρωδάτο λευκό αγριολούλουδο, είδος ενδημικό και προστατευόμενο, που μπορείς να το συναντήσεις μόνο σε αμμώδεις παραλίες ακόμα και κοσμοπολίτικες.

“Κρίνο του Γιαλού” παρά τον πλαστικό διάδρομο προς την παραλία “Μακρόνησος” – Καλοκαίρι 2010.


** Σημείωση 2:
Ο Blogger “Εκκαθαριστής των Κακομούτσουνων” έκαμε [πριν δύο ακριβώς χρόνια], μια ανάρτηση όπου παρουσίασε και φωτογραφίες αυτών των λουλουδιών που είχε βγάλει σε κάποια κυπριακή παραλία [link: http://kakomoutsounos.blogspot.com/2008/08/blog-post.html]. Τότε [από τον Αντι-Κακομούτσουνο] έμαθα κι ΕΓΩ πως τα λουλούδια αυτά ονομάζονται “κρίνα του γιαλού”. Ένα τέτοιο ανθισμένο λουλούδι βλέπω κι ΕΓΩ τα καλοκαίρια, βλαστημένο στην άμμο εκεί στην [αγαπημένη] παραλία “Μακρόνησος” [στην Αγία Νάπα]. Στην ίδια παραλία [με την ξανθή άμμο] είχαμε εντοπίσει [πριν ένα – δυο χρόνια] εκεί που καθόμασταν κι ένα άσπρο κάβουρα να ανασκάφτει τον άμμο.

Η κυπριακή φύση έστω και σε μέρη άνυδρα [ακόμα κι ανάμεσα στα κρεβατάκια της παραλίας] ΜΑΣ επιφυλάσσει εκπλήξεις!


Anef_Oriwn
Κυριακή 1/8/2010