Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

Ανάρτηση 142/2012*!!! [αριστερή, ποιητική, τραγουδιστική, αλλά και προσωπική και περισυλλογιστική] - Ωδή στους ηττημένους [γενικώς] -«Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις»**...


{* - Επεξηγηματική σημείωση – 30/10/2012:
Το πιο κάτω κείμενο γράφτηκε το πρωί της 16ης του Οκτώβρη του 2012}...

**********************
Προλογικά

** - «Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις»... [Και η «πόλις» έπεσε!]

Στίχοι από το εξαιρετικό και παράλληλα συγκλονιστικό ποίημα [κι ένα από τα αγαπημένα μου] του Μανώλη Αναγνωστάκη, “Κι ήθελε ακόμη”. Στίχους του ποιήματος μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος και τραγούδησε με τη μοναδική κι ανεπανάληπτη δυναμική φωνή της η Μαρία Δημητριάδη... [Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που την σκεπάζει. Αφιέρωμα στη Μαρία Δημητριάδη θα βρείτε εδώ]...

Το ποίημα/τραγούδι αυτό αποτελεί κατ’ εμένα μια Ωδή στους Ηττημένους [κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο στην Ελλάδα], Αριστερούς αγωνιστές. Τους Αγωνιστές της Αριστεράς που μέσα από το ΕΑΜ – ΕΛΑΣ πάλεψαν τα μέγιστα για να απελευθερωθεί η Ελλάδα από τους γερμανούς κατακτητές, μετά όμως από την απελευθέρωση κυνηγήθηκαν λυσσασμένα και υπέστηκαν τα πάνδεινα από τα καθεστώτα της Δεξιάς.

Είναι μεν ένα βαθιά πολιτικό [κι (αυτο)κριτικό – για τα λάθη του χώρου της Αριστεράς] ποίημα, αλλά τούτο μπορεί να τύχει κι άλλων ερμηνειών που αφορούν άλλες πτυχές τη ζωή μας, ακόμα και προσωπικές. Το θυμήθηκα σήμερα το πρωί μόλις ξύπνησα κι ήρθαν στο μυαλό μου διάφορα που με μελαγχόλησαν. Ίσως [και πάλι] να κυριάρχησε μέσα μου και να με κατέβαλε το αίσθημα της διάψευσης προσδοκιών...
[Είναι και ποίημα που εμπεριέχει και καλλιεργεί έντονα τα  στοιχεία της θλίψης και της απογοήτευσης]...      

*********************
Τι λέει λοιπόν το ποίημα;
Σύντομη [ίσως κι αυθαίρετη] (παρ)ερμηνεία στίχων του ποιήματος...  

«...όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα»
[Κακό του κεφαλιού μου!]

«...πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες»
[Όντως πόσα να κάνω κι εγώ από μόνος μου˙ δεν είμαι δα και πυροσβέστης, ya ημίθεος!]

«...με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα». [Βιαστήκατε να το σκάσετε για να περισώσετε «το εμπόρευμα» - τον Εαυτό ΣΑΣ;]... 

«Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις»
[«θα πέσει πόλη» - Τι κάναμε όμως ΕΜΕΙΣ, για να μην πέσει;
«Η πρόγνωση σας» [ήταν τελικά] «ασφαλής» [δικαιωθήκατε!], η «πόλις» έπεσε, καθότι όλα «κάποια στιγμή τελειώνουν»! [Ίσως ήταν πολύ όμορφα κι ονειρικά για να κρατήσουν]...

{Κι εδώ η «πόλις» [που έπεσε], για να μην παρεξηγιόμαστε κιόλας, μπορεί να είναι, ας πούμεν, η διακυβέρνηση του τόπου από την Αριστερά [για το σήμερα], ή ο “υπαρκτός σοσιαλισμός”, [για πριν 20 χρόνια], που με όλα τα κουσούρια του αποτελούσε το αντίπαλος δέος στον βάρβαρο ιμπεριαλισμό, ή/και σημείο αναφοράς για την υλοποίηση του σοσιαλιστικού οράματος. Όμως η «πόλις» μπορεί να είναι και πολλά άλλα ακόμη, γι’ αυτό και το ποίημα μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως ακόμα κι απολίτικα, αν και τούτο ίσως να αποτελεί και εν μέρει “ιεροσυλία”.
Γεγονός πάντως είναι, πως παρά την τεράστια κι αδυσώπητη οικονομική καπιταλιστική κρίση που μαστίζει σήμερα τον κόσμο ολόκληρο, «θέλει ακόμη πολύ φως να ξημερώσει»... Άστε που για κάποια ζητήματα δεν θα ξημερώσει ποτέ, ως διαφαίνεται!}...

Το ποίημα κλείνει με έναν αισιόδοξο στίχο [ο οποίος όμως δεν μελοποιήθηκε από τον Μικρούτσικο] «Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω»  [μέχρι πότε όμως;]...

*******************
Κλείνουμε με το τραγούδι...

“Κι ήθελε ακόμη”


**********************
Υστερόγραφον:

Για το ποίημα/τραγούδι αυτό είχα κατά νουν να κάμω μια πολιτική ανάλυση μέσα από ένα ολοκληρωμένο κείμενο, καθαρά πολιτικό με κύριο άξονα την ήττα της ελληνικής Αριστεράς στο Εμφύλιο, αλλά και με αναφορές σ’ άλλες ήττες της Αριστεράς παγκοσμίως και το άπιαστο [ακόμα] όνειρο ενός κόσμου σοσιαλιστικού, χωρίς εκμετάλλευση, καταπίεση και κρισεις. Να μιλήσουμε ας πούμεν, για την Παρισινή Κομούνα, την αποτυχία της εργατικής εξέγερσης στη Γερμανία με την Λούξεμπουργκ και τον Λίμπκνεχτ, τον Εμφύλιο στην Ισπανία, τις ήττες και σφαγές των κομμουνιστών και γενικότερα των Αριστερών στο Ιράκ, την Ινδονησία, τη Χιλή, το Σουδάν, την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”... Τελικά όμως [και για την ώρα] μου βγήκε αυτό το σύντομο κείμενο προσωπικής πιο πολύ χροιάς...

Επιφυλάσσομαι...     

Anef_Oriwn
[και πάλι σε περισυλλογή]
Τετάρτη 16/10/2012  

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Ανάρτηση 141/2012*!!! [επετειακή, αλλά και προσωπική, και σκεπτικιστική, “απελευθερωτική”, τραγουδιστική] - «Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο;» (σκέψεις γέρημες τζι’ ευλοημένες)...


{* - Επεξηγηματική Σημείωση (28/10/2012 - πρωί):
Αυτή η ανάρτηση ετοιμάστηκε στις 18 του μηνός}…

***********************
Εισαγωγικά:

28 τ’ Οκτώβρη σήμερα! Επέτειος του αντιφασιστικού ΟΧΙ των Ελλήνων  στον Ιταλό φασίστα Μουσολίνι [το 1940], όταν «τούτος» ζήτησε να [τού] παραδώσει η Ελλάδα «γη και ύδωρ», ούτως ώστε να περάσουν στην Ελλάδα χωρίς προβλήματα ιταλικά στρατεύματα. Δεν μ’ αρέσει να κάνω συγκρίσεις του τότε με το σήμερα γιατί τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά. Εκείνος ο φασισμός ήταν τρισχειρότερος από τον σημερινό. Όμως, παίδες και κορασίδες, «γη και ύδωρ» δεν ΜΑΣ ζητούν και σήμερα οι τροϊκανοί για να ΜΑΣ σώσουν, όπως λένε; Κάποιοι [για να ΜΑΣ φοητσσιάσουν για να καϊλήσουμεν που τα τωρά] ΜΑΣ λένε ότι οι τροϊκανοί/ές «εν να μας πάρουν τζιαι τα σώβρακα»! Εγώ πάντως δηλώνω έτοιμος να το παραδώσω σε ΟΠΟΙΑ τροϊκανή μου το ζητήσει!

Πέραν τούτου και για να είμαι IN και με το αντιφασιστικό κλίμα της “εθνικής” επετείου [κι όχι μόνο], επιλέγω για σήμερα το τραγούδι της Τάνιας Τσανακλίδου “Ανθρωπάκος” με τον αντιφασίστα Charlie Chaplin να πρωταγωνιστεί στο video clip

*************************
“Ανθρωπάκος”


Στίχοι: Παπαδόπουλος Λευτέρης
Μουσική: Χατζηνάσιος Γιώργος
Ερμηνεία: Τσανακλίδου Τάνια

«Είμαι φτωχός κουρασμένος σκυφτός ανθρωπάκος,
των ταπεινών και των άλλων πουλιών φιλαράκος.

Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.

Μία ζωή με κρατάν, με κουνάν μ’ ένα σπάγγο.
Λόγια, σχολειά, μέρα νύχτα δουλειά και στον πάγκο.

Για δε μ
αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.

Όπου χαρά πρώτη-πρώτη σειρά κάποιος κλέφτης.
Κι όποιο κακό κάνει τ’ αφεντικό, εγώ είμ’ ο φταίχτης.

Για δε μ’ αφήνετε ήσυχο;
Άστε με ήσυχο όλοι.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δίχως ταυτότητα πια.»

Αλήθεια, γιατί δεν ΜΑΣ αφήνουν ήσυχους; Ίσως γιατί δεν ΤΟΥΣ αφήνουμε [δεν ΤΟΥΣ παραιτούμε] ούτ’ ΕΜΕΙΣ;

Anef_Oriwn
[σε αναζήτηση ησυχίας]
Πέμπτη 18/10/2012 

Σάββατο 27 Οκτωβρίου 2012

Ανάρτηση 140/2012*!!! [πολιτική, εναλλακτική, ενημερωτική, διεθνής, λατινοαμερικάνικη, ευρωπαϊκή και εξ αναδημοσιεύσεως] - Για την “Δεφτερη Ανάγνωση” και τις εκλογές στη Βενεζουέλα, την Τσεχία και τη Λιθουανία…


{* - Επεξηγηματική Σημείωση - 26/10/2012:
Το κείμενο αυτής της ανάρτησης γράφτηκε στις 17 του μηνός}…
 
*********************
Εισαγωγικά:

Από τα τέλη τ’ Αύγουστου [και πιο συγκεκριμένα από τις 31 του μηνός – σημαδιακή μέρα, είχαμε και Blue Moon] επανεκκίνησε τη λειτουργία του στα διαδικτυακά ερτζιανά μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, το διαδικτυακό περιοδικό “Δεφτερη Ανάγνωση”.


Τούτο αποτελεί [όπως αυτοχαρακτηρίζεται] ένα “Online εβδομαδιαίο Κυπριακό Περιοδικό” και είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς. Ετοιμάζεται και κυκλοφορεί  από μια μεγάλη ομάδα συνεργατών που πρόσκεινται στην ευρύτερη Αριστερά [αν και οι συντάκτες του λένε ότι «εκφράζουν ένα χώρο ευρύτερου προβληματισμού για τον Δημόσιο Λόγο»] κι έχει θέσει ως στόχο την «εναλλακτική» [κύρια διαφορετική και πέραν και μακράν από τη χειραγώγηση των Μέσων – εντύπων, ηλεκτρονικών και διαδικτυακών] «πληροφόρηση» [και ενημέρωση] των αναγνωστών του πάνω στα θέματα της επικαιρότητας… [Αυτός είναι ο τρόπος που εγώ αντιλαμβάνομαι τον ρόλο της “Δεφτερη Ανάγνωση”]…
Η “Δεφτερη Ανάγνωση” είναι μια πραγματικά αξιέπαινη κι αξιόλογη δουλειά και μέσα απ αυτή παράγεται πλούσιο και δημιουργικό πολιτικό έργο. Πιστεύω δε, ότι συμβάλει τα μέγιστα στην ανάπτυξη της Αριστερής πολιτικής σκέψης και κρίσης.
Συγχαρητήρια σ’ όλους τους συντελεστές παραγωγής, παρουσίασης και προώθησης  του “περιοδικού”.  

Στην προηγουμένη περίοδο έκδοσης του περιοδικού [προ-καλοκαιρινά] ανάρτησα στο Blog μου και παρουσίασα σε διάφορες περιπτώσεις άρθρα από τη “Δεφτερη Ανάγνωση”. Και τώρα είχα κατά νουν να το κάνω πιο νωρίς [να (ξανα) παρουσιάσω το περιοδικό και αναδημοσιεύω κείμενα απ’ αυτό] αλλά διάφορες υποχρεώσεις [κι άλλα επίκαιρα θέματα που ήταν επείγον να τύχουν παρουσίασης] δεν μου το επέτρεψαν. Κάλιο αργά παρά ποτέ…
{Μιαν πρώτη παρουσίαση του περιοδικού “Δεφτερη Ανάγνωση” έκαμα στην ανάρτηση μου με αρ. 64/2012}... 

************************
Προλογικά:
 
Παλαιότερα σ’ αυτό το Blog συνηθίζαμε [αραιά και πού] να αναρτούμε και κανένα κείμενο με θέματα από την διεθνή πολιτική επικαιρότητα [για τις χώρες της περιφέρειας αλλά και πιο μακρινές]. Ειλικρινά δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που το κάναμε και ούτε ποιο ήταν το θέμα με το οποίο καταπιαστήκαμε. Σας έχουμε πνίξει με θέματα από την κυπριακή επικαιρότητα [κυρίως την πολιτική], αλλά και προσωπικά “φιλοσοφικά” δικά μας.
Εδώ και καιρό σκέφτουμαι να γράψω ένα κείμενο για τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία [σχετική αναφορά έκαμα και σε σχόλιο μου στην ανάρτηση μου με αρ. 94/2012], αλλά συνεχώς το αφήνω για μετά… Και είναι τόσα πολλά που τεκταίνονται και στα πέριξ [στη γειτονιά μας] και στους πάνω και στους κάτω μαχαλάδες. Δεν είμαστε δα και ο ομφαλός της γης! …

Αξιοποιώ λοιπόν [έστω και κάπως ετεροχρονισμένα], την τελευταία έκδοση [κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο την Τρίτη 16 τού Οκτώβρη] της “Δεφτερης Ανάγνωσης” [που όπως πάντα είναι εξαιρετική] για να αναδημοσιεύσω κείμενα [ή αποσπάσματα κειμένων] για διεθνή ζητήματα. Τα κείμενα αφορούν εκλογές που έγιναν την περασμένη Κυριακή [14 του Οκτώβρη] σ’ άλλες χώρες του κόσμου [Βενεζουέλα, Τσεχία, Λιθουανία] και τα αποτελέσματα τους… 

Και πάμε στα κείμενα…
[Σχόλια δικά μου δεν θα καταθέσω. Υπάρχουν μόνο ένα - δύο επεξηγηματικά μέσα σε αγκύλες και με κόκκινο χρώμα. Επίσης οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου]…

****************************

«Η Βενεζουέλα έχει γίνει, σαφώς, ένα κομβικό σημείο γύρω από το οποίο οικοδομήθηκε η μεταμόρφωση της λατινικής Αμερικής τα τελευταία 15 χρόνια. Ακόμα και το πρόσφατο αφιέρωμα του “Economist”αναγνώριζε ότι είναι η μόνη περιοχή του κόσμου, όπου υπήρξε όχι μόνο ανάπτυξη, αλλά και μείωση της ανισότητας.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της περιοχής είναι και το γεγονός ότι τα κινήματα κοινωνικής μεταμόρφωσης βρίσκονται αντιμέτωπα, όχι μόνο με τις ΗΠΑ και το τοπικό κεφάλαιο, αλλά και με την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Τσάβεζ ιδίως έχει γίνει πολλές φορές ο στόχος, όχι απλώς επιθέσεων, αλλά και κατασκευασμένων υστεριών με στόχο την απονομιμοποίηση της μεταμόρφωσης, την οποία εκπροσωπεί. Μέρος αυτής της εκστρατείας, είναι και οι συνεχείς δημοσκοπήσεις που διαρρέει η αντιπολίτευση και η αμερικανική πρεσβεία. Όταν έγινε η απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του, το 2002 οι δυτικές δημοσκοπήσεις του έδιναν συνήθως ένα τρίτο των ψήφων και ανάλογες προσπάθειες κατασκευής κλίματος έγιναν και για την «ανάκληση» μέσω δημοψηφίσματος το 2004,– τελικά κέρδισε σαρωτικά με 59%.

Αυτή την φορά, επιστρατεύτηκαν και πάλι οι δημοσκοπήσεις. Παρά τις προβλέψεις, όμως, για στενό αποτέλεσμα η νίκη ήταν, και πάλι, ξεκάθαρη με ποσοστό πάνω από 10% [55%-44%]. Η αμέσως, επόμενη γραμμή άμυνας και παρηγοριάς στα δυτικά ΜΜΕ, ήταν ότι η νίκη ήταν με στενότερο ποσοστό από το 2006. Αν όμως κοιτάξει κάποιος τα στοιχεία θα δει ότι η νίκη με 54% ήταν και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος του 2009 για το δικαίωμα επανδιεκδικησης. Και τότε είχε ψηφίσει μόνο το 70%. Και να το συγκρίνει κάποιος και με τις βουλευτικές του 2010 ο Τσάβεζ πήρε πολύ περισσότερα, από όσο πήρε το κυρίως κόμμα των υποστηρικτών του – και τότε βέβαια πάλι πανηγύριζε η αντιπολίτευση. Γενικά, φαίνεται ότι έχει δημιουργηθεί ένα ηγεμονικό μπλοκ στην Βενεζουέλα και η κινητοποίηση των αντίπαλων των τσαβίστας - το ποσοστό συμμετοχής στις εκλογές έφτασε το 81% - δημιουργεί και ανάλογη κινητοποίηση στα αριστερά.

Οι εξελίξεις, πάντως, δεν περιορίζονται μόνο στη Βενεζουέλα. Στις τοπικές εκλογές που έγιναν στη Βραζιλία, παρά τις προβλέψεις και πάλι, το Εργατικό κόμμα της Ρούσσεφ κέρδισε 71 επιπλέον δήμους, ενώ η αντιπολίτευση έχασε 15%. Ακόμα και οι πιο σημαντικές «νίκες», τις οποίες προσπάθησε να οικειοποιηθεί η κεντροδεξιά αντιπολίτευση, ανήκαν σε κόμματα της αριστεράς, πέρα από το Εργατικό – ιδιαίτερα το Σοσιαλιστικό κόμμα, το οποίο αύξησε κατά ένα τρίτο τα ποσοστά του. Φαίνεται να εμπεδώνεται και εδώ ένα νέο είδος μεταμόρφωσης και νέας ηγεμονίας.

Στην Κολομβία, κινούνται δυο διαφορετικές διαδικασίες – από την μια ξεκίνησαν και πάλιν οι συνομιλίες ανάμεσα στην κυβέρνηση και τις ένοπλες αντάρτικες ομάδες - όπως το FARC- ενώ στην πρωτεύουσα Μπογκοτά, άρχισε να επανεμφανίζεται ένα κίνημα των δρόμων με σαφή ταξικά αιτήματα – για αναδιανομή του πλούτου.

Το περασμένο σαββατοκύριακο, καταγράφηκε, επίσης, μια νέα επίθεση των ανταρτών του Φωτεινού Μονοπατιού στο Περού - http://www.bbc.co.uk/news/world-latin-america-19939336

Η Μαοϊκή οργάνωση, η οποία έκφρασε την οργή των καταπιεσμένων αγροτών, αλλά και την επένδυση πολλών διανοούμενων των πόλεων την δεκαετία του 1980 για κοινωνική επανάσταση ηττήθηκε την δεκαετία του 90. Και στην πολιτική σκηνή του Περού κυριαρχεί, σήμερα, ένας πρόεδρος που εμπνέεται, τουλάχιστον, ρητορικά από τον Τσάβεζ. Αλλά τον τελευταίο καιρό, οι ένοπλες ομάδες των ανταρτών επανεμφανίστηκαν δυναμικά, ενώ στις πόλεις εμφανίζονται, επίσης, οργανώσεις νεολαίας που υποστηρίζουν τον αγώνα του “Φωτεινού μονοπατιού”, αλλά με ειρηνικό τρόπο».

*******************************

«Το περασμένο σαββατοκύριακο, έγιναν δύο εκλογικές διαδικασίες στην ανατολική Ευρώπη – τοπικές εκλογές στη Τσεχία και γενικές εκλογές στη Λιθουανία. Και στις δυο περιπτώσεις, έχασαν εντυπωσιακά οι οπαδοί της λιτότητας και υπήρχαν και ενδιαφέροντα υπόγεια μηνύματα. Στη Τσεχία δεν κέρδισε απλώς η αριστερή αντιπολίτευση (σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές) – έχασαν και οι σοσιαλδημοκράτες - έπεσαν από το 36% στο 24% - ενώ οι κομμουνιστές - που είχαν να αντιμετωπίσουν και μια νέα αντικομουνιστική εκστρατεία - εκτοξεύτηκαν πανω απο 20% και αναδείχθηκαν δεύτερο κόμμα. Οι “Financial Times” μάλιστα είχαν τίτλο: «Οι κομμουνιστές κερδίζουν τις τοπικές εκλογές στην Τσεχία». Μια τέτοια μορφή αμφισβήτησης και νοσταλγίας στην πίσω αυλή της Γερμανίας, δεν είναι βέβαια και η καλύτερη είδηση για τη γερμανική ελίτ. Οι εκλογές στη Λιθουανία οδήγησαν, επίσης, στην νίκη των αριστερών κομμάτων - σοσιαλδημοκρατών και εργατικού - με δυο σχετικά ενδιαφέροντα στοιχεία: η συντριβή των κυβερνητικών κομμάτων που στήριξαν για 4 χρόνια την λιτότητα ήταν σαρωτική και αυτό παρά τους αριθμούς: παρά το ότι υπάρχει θετικός ρυθμός ανάπτυξης σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η ανεργία παραμένει όπως και τα συνεπαγόμενα της προηγούμενης περιόδου. Η ριζική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, η μαζική ανεργία και η ντε φάκτο εξορία - καθώς χιλιάδες Λιθουανοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, μετά την υποβολή της χώρας του σε νέα σοκ θεραπεία [είναι η οικονομική πολιτική κατά την οποία υποτίθεται ότι οι πολίτες μιας χώρας θα ζήσουν στην απόλυτη φτώχεια για κάποια χρόνια, μέχρι να επέλθει η ευημερία στη χώρα – ζήσε γάαρε να φας τον Μαν τριφύλλι] - επανήλθαν και προφανώς, σάρωσαν τα στοιχεία που οι οπαδοί της λιτότητας θεωρούσαν σημαντικά. Τα δεδομένα δείχνουν και το κόστος που είχε η άγρια λιτότητα στις χώρες της Βαλτικής, η οποία οδήγησε σε μετανάστευση ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Και ανάλογα, αν όχι χειρότερα, μπορεί να πει κάποιος και για την Λετονία. Η άλλη είδηση είναι η επιστροφή της φιλικής ρωσικής αρκούδας. Ο ηγέτης του εργατικού κόμματος θεωρείται φιλόρωσσος και η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένταση στις σχέσεις Ρωσίας – Λιθουανίας για να πριμοδοτηθεί το κυβερνητικό μπλοκ, προφανώς απέτυχε».
[Και αν φανατιστείτε ότι στην Κύπρο οι νεοφιλελεύθεροι είναι προ των πυλών της Προεδρίας]…

Για τα εισαγωγικά σχόλια και την αντιγραφή
Anef_Oriwn
Τετάρτη 17/10/2012 

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Ανάρτηση 139/2012*!! [επίκαιρη, συνεχιζόμενη, πολιτικο-οικονομική, σχολιαστική, (επι)κριτική, ετεροχρονισμένη, προβληματιζόμενη τζιαι θυμωμένη] - Σχολιάζοντας [έστω και ετεροχρονισμένα, αλλά “θυμωθκιάρικα”] την επικαιρότητα…


{* - Σημείωση 25/10/2012:
Το κείμενο αυτής της ανάρτησης γράφτηκε στις 21 και 22 του μηνός}…

*********************
Εισαγωγικά:
Κλείνοντας, την Κυριακή 21 του Οκτώβρη, την [“θυμωθκιάρικη”] προ-προηγούμενη ανάρτηση μου με αρ. 137/2012, έλεγα ότι θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση μου για να εκφράσω και να καταθέσω τις (επι)κριτικές και “θυμοθκιάρικες” σκέψεις μου για κάποια ζητήματα της τότε τρέχουσας [αλλά και της ελαφρώς παλαιότερης] επικαιρότητας. Συνήθως πολλά λέω [και λιγότερα (δια)πράττω, αναφορικά με την ετοιμασία διαφόρων νέων αναρτήσεων], αλλά όπως προείπα τούτη τη φορά επανέρχομαι  για να σχολιάσω [έστω και ετεροχρονισμένα και όσο το δυνατό πιο συνοπτικά] κάποια περιστατικά, συμβάντα και εξελίξεις…  
Πάμε λοιπόν με σχόλια και βολές κατά ριπάς, αλλά και με πυρά σποραδικά…

***********************
1. Η επικοινωνιακή πολιτική/τακτική του ΑΚΕΛ
Ο παρέας [και τακτικός σχολιογράφος του Blog] ZEP σε σχόλιο του σε προηγούμενη ανάρτηση μας, είχε [μεταξύ άλλων] πει επί λέξει και ότι «στην επικοινωνιακη πολιτικη η ηγεσια [σημ. Ιστολόγου: του ΑΚΕΛ] εν ενα παναυριν. Ενεχουν υποθεσην οι ανθρωποι. Καμνουμεν τοσα καλα, εχουμε σωστες θεσεις, εχουμε τοσες ευκαιριες να αναδειξουμε την υποκρισια τζιαι τον λαικισμο των απεναντι τζιαι δεν το καμνουμε» Και νομίζω ότι κάπου έχει δίκιο. Το ΑΚΕΛ αν και διαθέτει σπουδαίους και διαλεκτικούς συζητητές όπως ο Κατσουρίδης, ο Λουκαΐδης, ο Δαμιανού, ο Χατζιηγεωργίου, ο Γ. Γεωργίου [ο Βουλευτής Λάρνακας], ο Χριστοφίδης, ο Στεφάνου, ο Λαμάρης, εντούτοις εν τούτοις στην επικοινωνιακή του πολιτική πάσχει και η εικόνα που βγάζει προς τα έξω δεν ικανοποιεί τα μέλη και τους οπαδούς του. Τα μηνύματα που θέλουν να μεταφέρουν δεν φτάνουν στο κόσμο ή δεν γίνονται αντιληπτά, κατανοητά κι αποδεκτά, δεν πείθουν, ούτε και παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Αριστεράς - κυρίως αυτούς που κινούνται στις παρυφές της. Εξ ου και το ανεβασμένο ποσοστό 24% [σε σύγκριση με τα προηγούμενα 17-18%] που παίρνει ο Μαλάς σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση του ΡΙΚ, που είναι όμως κάτω από τα κομματικά ποσοστά, το 32% των βουλευτικών του Μάη του 2011. Κι αυτό μια ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά τελικά!  [Φυσικά όμως, όπως έγραψε κι ένας Ανώνυμος(;) [αλλά «αυτόνομος»] σχολιογράφος στου Νέου:
«Δαμαι ο υποψηφιος του Δησυ εσιει μαζι του 2 κομματα τζαι αποσπαματα των 2 μιτσιων κομματω, τζαι τα παραπανω μμε, τζαι φαινεται να εκολλησεν κατω που το 40 - 36/37%..»
Ναι μεν τα αστικά ΜουΜουΕ [Μέσα Μαζικού Εμπαιγμού] είναι εχθρικά προς το ΑΚΕΛ και συνειδητά διαστρεβλώνουν θέσεις με σκοπό να παραπλανήσουν και να χειραγωγήσουν τον κόσμο, μήπως όμως [λέω εγώ ο αιρετικός] οι πιο πάνω ικανότατοι κατά τ’ άλλα σύντροφοι υπερασπίζονται μιαν υπόθεση [όπως η διάσωση του «επάρατου» καπιταλισμού έστω και μέσα από ένα βελτιωμένο(!) για τον τόπο μνημόνιο] που αντιβαίνει ή αντιφάσκει με την ιστορία και την κουλτούρα της κυπριακής Αριστεράς, ή με τις προσδοκίες του κόσμου για ρήξεις με το σύστημα και δη σε τέτοιες περιόδους οξείας κρίσης του καπιταλισμού; Πως γίνεται, ας πούμεν να στέλνεται σε συγκεντρώσεις του Κόμματος οικονομολόγος, στέλεχος του Κόμματος, πλην όμως Διευθυντής χρηματοπιστωτικού ιδρύματος να μιλήσει για την οικονομική κρίση και τις ευθύνες των Τραπεζών;
Αρκετά ενδιαφέρουσες [επί του θέματος αυτού] είναι και οι αναρτήσεις του παρέα τού Νέου και της αγαπητής Disdaimonaς - [στα Blogκια τους] όπως και οι συζητήσεις που ακολούθησαν…   
*************************
2. Οι απαντήσεις Μαλά σε έρευνα του “Πολίτη” [ανάμεσα στους τρεις υποψήφιους για την Προεδρία] πάνω σε «θέματα ταμπού»*

{* - Τωρά γιατί εν «ταμπού» το κλείσιμο των οδοφραγμάτων, ένα καθαρά πολιτικό θέμα, ή η αποποινικοποίηση της παγίδευσης των αμπελοπουλιών ή η οριζόντια ψηφοφορία, ή η κατάργηση της ΑΤΑ εν ι-ξέρω, αλλά μάλλον εντάσσονται τζιαι τούτα στις νέες πολιτικές στοχεύσεις της εφημερίδας!}…

Τζιαι δαμαί οι επικοινωνιολόγοι και οι υπεύθυνοι της επικοινωνιακής πολιτικής του Υποψηφίου Προέδρου που στηρίζει η Αριστερά δεν εκάμαν σωστά τη δουλειά τους… Τούτα εν θέματα που δεν απαντώνται μ’ ένα ΝΑΙ [ή απλώς με ένα «συμφωνώ»] ή ένα ΟΧΙ [ή με ένα «διαφωνώ»], αλλά θέλουν ανάλυση και επεξηγήσεις. Και μάλιστα όταν οι απαντήσεις αυτές δίνονται σ’ ένα έντυπο εχθρικό στην υποψηφιότητα Μαλά [και στο ΑΚΕΛ] και θα τύχουν αρνητικής και παραπλανητικής εκμετάλλευσης!
Εγώ τείνω να συμφωνήσω με μια άποψη που εξέφρασε η Disdaimona σε σχόλιο της κάτω από σχετική με το θέμα ανάρτηση της στο Blog της: 
«… Ίσως ο κ.Μαλας θεώρησε πως ως υποψηφιος της αριστερας θα έχει τις ψηφους αρκει να εκφραζει τις προσωπικες του αποψεις. Μπορει να μην αντιληφθηκε πως ο υποψηφιος αντιπροσωπευει ενα κοινωνικο συνολο ή ισως να νομιζει πως οι αριστεροι είναι συντηρητικοί δημοκρατες.»

Αν προσέξατε όμως, οι συντηρητικές για υποψήφιο της Αριστεράς απόψεις του Σταύρου Μαλά ΔΕΝ έτυχαν και τόσης εκμετάλλευσης από τα επιτελεία των άλλων υποψηφίων και το θέμα πάει να αποσιωπηθεί. Λίγο καρκαshαλλίκκιν έγινε εξ αφορμής μιας ανακοίνωσης της ΕΔΟΝ για το ΝΑΙ «υπό όρους» του Αναστασιάδη για την αποποινικοποίηση της μαριχουάνας, τόσο από τον ίδιο τον “Πολίτη” [σε κύριο άρθρο του γιατί επικρίθηκε ο εκλεκτός της εφημερίδας για την Προεδρία] και από τον Μάριο Δημητρίου της “Σημερινής”, αλλά αυτός έχει χρόνια κολλήματα με την Αριστερά!  
Φαίνεται πάντως ότι η όλη υπόθεση γύρισε ως μπούμερανγκ εναντίον του υποψήφιου της Δεξιάς [αντί να εκθέσει τον υποψήφιο της Αριστεράς] καθώς τα ΝΑΙ του Αναστασιάδη προκαλούν τον συντηρητισμό και τις προκαταλήψεις των δεξιών ψηφοφόρων…

Γι’ αυτό και τις τελευταίες μέρες η Αναστασιαδική φυλλάδα άλλαξε τροπάρι σε σχέση με την Τρόικα και προσπαθεί να ΜΑΣ πείσει ότι «Άρον – άρον μνημόνιο θέλει ο Χριστόφιας» ο Πρόεδρος βιάζεται να υπογράψει το Μνημόνιο» έγραφε πρωτοσέλιδα το περασμένο Σάββατο 20 του Οκτώβρη, ενώ την επαύριον Κυριακή μας έλεγε ότι «Η Μέρκελ έκανε τον Χριστόφια να θέλει να τρέξει για την υπογραφή μνημονίου»… 
Ρεεε, μα δουλέφκετε μας;
 
*****************************
3. Για τα debates Obama Romney
Όπως λέγεται ο Αμερικανός Πρόεδρος [και εκ νέου υποψήφιος των Δημοκρατικών] Μπαράκ Ομπάμα, κάλυψε το χαμένο έδαφος στην νέα [δεύτερη] “τηλεμαχία” [debate] που έγινε στις 16 του Οκτώβρη με τον Ρεπουμπλικάνο αντίπαλό του στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, Μιτ Ρόμνι.  Σύμφωνα με διάφορες εκτιμήσεις, αλλά και δημοσκοπήσεις που έγιναν αμέσως μετά τη μετάδοση της συζήτησης ο Ομπάμα κατάφερε να ξεπεράσει τη διστακτικότητα και την έλλειψη αυτοπεποίθησης που παρουσίασε στην πρώτη τηλεοπτική του αναμέτρηση με τον Ρόμνι (στις 3.10.2012) και να είναι πιο σαφής, κατηγορηματικός και ταυτόχρονα άνετος. Σίγουρα η ρητορική δεινότητα και η ενεργητικότητά αποτελούν σημαντικά προσόντα σ’ ένα πολιτικό, αλλά έχει χάζιν κάποιοι να πιστεύουν πως είναι μ’ αυτά που εκλέγεται κάποιος ως Πρόεδρος της Αμερικής. Όμως και πάλι [εγώ ο αιρετικός] διερωτούμαι αν ο αμερικανός πολίτης κρίνει, αποφασίζει και ψηφίζει αποκλειστικά στη βάση των debates και το show χωρίς να κοιτάζει το περιεχόμενο των  προγραμμάτων των υποψηφίων και το πώς τούτα  θα υλοποιηθούν, κι αν είναι έτσι, ε τότε ζήτω η αστική δημοκρατική εκλογική διαδικασία. Οξά τα δύο κόμματα [Δημοκρατικό και Ρεπουπλικανικό] δεν έχουν και ουσιαστικές προγραμματικές διάφορες μεταξύ τους; Όλα είναι αγγελικά πλασμένα κι αμερικάνικα! [Μάλλον κι εκεί η μεταλλάξεις θα πάνε σύννεφο]...  

ο βράδυ της Δευτέρας 22 του μηνός έγινε και το τρίτο debate μεταξύ των δύο ανθυποψηφίων, στο οποίο όπως ανακοινώθηκε, ο Ομπάμα κέρδισε τις εντυπώσεις. Ε, και; Όπως είπε και ο μακαρίτης σήμερα μαρξιστής συγγραφέας Howard Zinn σε μια από τις συνεντεύξεις, το 2009, όταν ήδη ο Ομπάμα ήταν Πρόεδρος της Αμερικής «Ο Ομπάμα δεν θα τολμήσει»]...

 
**************************
4. Ο Δρόμος Πάφου – Πόλης Χρυσοχούς 

Τις τελευταίες μέρες επανήλθαν στο προσκήνιο οι συζητήσεις για την κατασκευή του Δρόμου Πάφου –Πόλεως Χρυσοχούς. Για να ‘μαι ειλικρινής δεν ξέρω σε τι στάδιο βρίσκεται τούτη η κουβέντα και ούτε θυμάμαι από πότε χρονολογείται. Όμως πολλές φορές διερωτήθηκα για την αναγκαιότητα κατασκευής ενός τέτοιου υπεραστικού δρόμου.  Όταν μάλιστα ανάφερα σε παφίτες φίλους τους προβληματισμούς μου και διατύπωσα την άποψη ίσως θα ήταν προτιμότερη η βελτίωση του υφιστάμενου δρόμου [ο οποίος όντως είναι επικίνδυνος και πολύ προβληματικός – μην σου τύχει και πετύχεις κάνα φορτηγό μπροστά σου] ή η αναβάθμιση του δρόμου Κάθηκα – Πολύς Χρυσοχούς, το ξύλο μ’ έλειψε! «Ναι, εκάμαν σας δρόμους για να παέννουν οι Λευκωσιάτες στην Αγιάνναπαν, τζι’ οι παφίτες εν θέλουν τίποτε»! [Τώρα πού θα πήγαιναν στην Πόλη και τι θα έκαναν εν εκατάλαβα τότε, αλλά θα έρθω και σ’ αυτό σε λίγο… Ξέρετε οι πιο πολλοί παφίτες εν έντονα τοπικιστές τζιαι νομίζουν ότι που την μια εν το κέντρο της Κύπρου τζιαι που την άλλη ότι εν οι παραμελημένοι που της Πολιτείας. Άστε που εν ρίφκουν ποττέ τους κανένα πάφιο! Ακόμα τζιαι για τον Αρχιεπίσκοπο του [την Ττόμην τον Αθυρόστομον] περιφανέφκουνται – κυρίως για το ότι ήταν παραπάνω παραπόττης που τους άλλους δύο βασικούς ανθυποψήφιους τους για την Αρχιεπισκοπία, τον Κύκκου και τον Λεμεσού!]…
Την Πέμπτη 18 του μηνός άκουσα μεταξύ σοβαρού και αστείου από τις “Πατάτες Αντιναχτές” γιατί κάποιοι επιμένουν τόσο πολύ για την κατασκευή ενός τόσο δαπανηρού έργου και δη σε μιαν εποχή με τα ταμεία του κράτους να είναι άδεια. Ο δρόμος χρειάζεται για να πηγαίνει ο κόσμος πιο άνετα και πιο γρήγορα ο κόσμος στα γήπεδα γκολφ του Σιάκολα στην Λίμνη, αλλά τζιαι στα οικόπεδα του Φούλλη στην Αρκάκα. Και πολύ πιθανόν [δικό μου τούτο] με την ανάδειξη του Αναστασιάδη στην Προεδρία και σ’ ότι κατασκευάσει ο Φωτιάδη στον Ακάμα!!!
 
**************************
5. Για την τεχνιτή έλλειψη παστεριωμένου γάλακτος
Η έλλειψη παστεριωμένου γάλακτος από τα μπακάλικα και τα καταστήματα τροφίμων κυρίως στα χωριά [μικρά και μεγάλα – στις πόλεις και δη στις μεγάλες υπεραγορές κάτι βρίσκεις] σάμπου να πάει να τερματιστεί! Τούτη η έλλειψη ΜΑΣ προέκυψε, εδώ και κάνα μηνά περίπου και κανενός δεν ιδρώνει τ’ αφτί του. [Εποβρίξαν άξιππα οι κατσέλλες ή κάτι άλλο συνέβαινε;] 
Αν μάλιστα τυγχάνει να έχετε και την ατυχία [για λόγους υγείας] να πίνετε μόνο κάποιο εξειδικευμένο γάλα όπως το delact, τότε θα πρεπε κατά την περιοδο έλλειψης, να κάνατε και γύρο στα καταστήματα και τους φούρνους του χωριού ή της πόλης για να το βρείτε! Κι όλα αυτά γιατί το μονοπώλιο που ονομάζεται ΠΟΑ [δηλ. η Παρακρατική Οργάνωση Αγελαδοτρόφων, που στην πράξη λειτουργεί ως ΤΟΚ – ως Τρομοκρατική Οργάνωση Κατσελλάρηων], αποφασίσει να μην δίνει ικανοποιητικές ποσότητες γάλατος στους παστεριωτές [έδιναν μεγαλύτερες ποσότητες στις γαλακτοβιομηχανίες για την κατασκευή τυριών, χαλλουμιού και γιαουρτιού], με σκοπό να εκβιάσουν την αύξηση της τιμής του γαλάτου!
Ο καπιταλισμός σ’ όλο του το μεγαλείο! Η ΕΠΑ [Επιτροπή Προστασίας του Ανταγωνισμού] τι κάνει; Οξά καρτερούν την αγορά να αυτορυθμιστεί;
Παρεμπιπτόντως με τους αιγοπροβατοτρόφους τι γίνεται; Δεν ακούγονται πια!
************************
Επίλογος
Υπάρχουν και διάφορα άλλα τινά που θα μπορούσα να σχολιάσω, να (επι)κρίνω και να καυστηριάσω, όπως ας πούμεν, για
      - τις 101(sic!) προτάσεις του “Συναγερμού” για αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης [λέμε τώρα], ή
   - το καθεχρονικό παγκύπριο ζηθκιανόν που γίνεται μέσα από τον λεγόμενο “Ραδιομαραθώνιο”,  [που διοργανώνεται από την παττισμένη “Λαϊκή”(!) Τράπεζα, το ΡΙΚ και την επίσημη Πολιτεία] και παίζει με τις κοινωνικές ευαισθησίες σ’ ένα αμετροεπή και υποκριτικό πλειστηριασμό αγάπης,   
    - τις νέες τηλεοπτικές σειρές [σαπουνόπερες στην ουσία] και το πρόγραμμα “Παίζουμεν Κυπριακά” [και τα χάλια του]
    - τες δημοσκοπήσεις και τα ηλίθια ερωτήματα που μας υποβάλλουν [λ.χ. «ποιος από τους τρεις υποψήφιους θα πάρει την Κύπρο μπροστά»],  
    - τον αγώνα ΑΕΛ – Fener Baçhe, όπου οι ελληνόψυχοι μαύροι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛάρας [που σήμερα έδιωξε κι αυτή τον προπονητή της], θα κατατροπώσουν τους τουρκαλλάδες]. Πάντως η ιστορία της ΑΕΛ και η πολιτική και κοινωνική  κουλτούρα του κόσμου της ΚΑΜΙΑ σχέση δεν έχουν με τον εθνικισμό τζιαι τέθκοια νταηλλίκια, ή
   - τα αμπελοπούλια [στη βαση ενός αρθρου από τη “Δεφτερη Ανάγνωση”]
   την επικείμενη αλλαγή της ώρας, τους οικονομικούς λόγους που την επιβάλλουν, αλλά και τες ετεροβαρείς για την Κύπρο συνέπειες, καθώς ακολουθούμε υποδειγματικά και σ’ αυτόν τον τομέα τις ευρωπαϊκές ντιρεκτίβες,  
αλλά ήδη είπαμε αρκετά,
 το ματς Ανόρθωσης – Ομόνοιας [κέρδισε η Ανόρθωση 2-0] για να σημειώσω ότι η Ανόρθωση χρησιμοποίησε μόλις τρεις κύπριους παίχτες – τον Σιέλλη, τον Οκκά και τον …Τράττο(!!!),
- την απονομή του Νόμπελ Ειρήνης [λέμε τώρα] στην Ευρωπαϊκή Ένωση [ως Ευρω-πέος συγκινήθηκα!],
- διάφορες [λεκτικές] λουβάνες όπως, «πρέπει να πεισθεί η Τρόικα να διαθέσουμε λεφτά και για την ανάπτυξη» [άτε ρε, πείστε την!], ή «Μετά καρατομήθηκε ο Ορφανίδης ως απαραίτητο άλλοθι για τις αστοχίες της κυβέρνησης…» [ο καθένας με ό,τι καταλαβαίνει χαίρεται!], ή «η προστατευτική ομπρέλα της Τρόικας...», κατά τον Πήλιχο της ΟΕΒ [όμως για ποιους; Προφανώς για τους μεγάλους επιχειρηματίες],
- τις βροχές που πέφτουν τζι’ όπου τζιαι να ‘σαι εν να φκουν τζιαι τα μιτσικόρια τα ευωδιαστά! Ορίστε και κάτι ευχάριστο κι ωραίο! [Και θα κόψουμε και κανένα για να το προσφέρουμε σε καμιά ψυshήν!],
αλλά ήδη είπαμε αρκετά...

Σας ευχαριστώ πάντως που είχατε την υπομονή να με διαβάσατε!

Anef_Oriwn
[σχολιάζων πολλά και διάφορα]
Κυριακή – Δευτέρα 21-22/10/2012  

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Ανάρτηση 138/2012 - [τιμητική, μνημοσυνιακή, καλλιτεχνική κι Αριστερή] – Αντι μνημοσύνου: Λίγα λόγια για τον Άνθρωπο, τον Ζωγράφο, τον Αριστερό, τον Κυπραίο Μιχάλη Κιρλιτσιά!


Αντί εισαγωγής:
«H τέχνη του Μιχάλη Κυρλιτσιά έδωσε ζωή στους αγώνες της Αριστεράς»
[Δημ. Χριστόφιας]…


 *********************
Προλογική διευκρινιστική [μακρά] σημείωση:

Την ιδέα για μια ανάρτηση αφιερωμένη στον Άνθρωπο και Ζωγράφο, στον Κομμουνιστή [ήταν και ενεργό μέλος του ΑΚΕΛ] Μιχάλη Κυρλιτσιά, την είχα πρωτο-συλλάβει [στο μυαλό μου], από πέρσι λίγες μέρες μετά τον πρόωρο θάνατο του μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο [που επισυνέβη στις 23 του Οκτώβρη του 2011, μέρα Κυριακή]. Τότε μάλιστα είχα στείλει κι ένα email στο παλιο-παρέα [παρέαν από τα παλιά] Aceras [με τον οποίο ήταν φίλοι] και τού ζήτησα να μού στείλει φωτογραφικό [κυρίως] υλικό για να εμπλουτίσω την ανάρτηση μου. [Και μ’ αυτήν την ευκαιρία τον ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνδρομή του]...
Δυστυχώς τότε [εκείνες τις μέρες] δεν μπόρεσα να ολοκληρώσω έγκαιρα το κείμενο που ετοίμαζα και είπα να το αφήσω για ευθετότερο χρόνο.
Ευκαιρία [για να ολοκληρώσω το αφιέρωμα στον Μιχάλη]  μού δόθηκε ξανά τον περασμένο Μάη όταν στις 4 του μηνός [μέρα Παρασκευή] διοργανώθηκε [από την ΕΔΟΝ] στο Κοινοτικό Μέγαρο Ορόκλινης [στην Επαρχία της Λάρνακας] εκδήλωση προς τιμή του, αλλά ούτε και τότε τα κατάφερα. Να σημειώσω ότι σ’ εκείνη την εκδήλωση, που περιλάμβανε και έκθεση με έργα τού Μιχάλη, παρευρέθηκε και μίλησε για τη ζωή και το έργο του εκλεκτού Ζωγράφου κι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Δημ. Χριστόφιας!

Τα έργα του Μιχάλη Κυρλιτσιά είναι εμπνευσμένα από την ιστορία και τους αγώνες της Αριστεράς για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη. Εκείνη η έκθεση [με έργα του Μιχάλη] ήταν έντονα εμποτισμένη με τα χρώματα, τα μηνύματα και τις μορφές του κυπριακού αλλά και του διεθνούς Αριστερού και Κομμουνιστικού Κινήματος…

Τα σύμβολα της Αριστεράς

Πιο κάτω [και μεταξύ των κειμένων] θα παραθέσω εικόνες από έργα του Μιχάλη στις οποίες πολύ εύγλωττα αντανακλάται η ιδεολογία του.
Τα έργα του ευωδιάζουν από τις μυρωδιές [τις έμπλεες με ιδρώτα και αίμα] των ανθρώπων του μόχθου, της δουλειάς και των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο.

***************************
Σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον Μιχάλη Κιρλιτσιά

 
Αυτοπροσωπογραφία

«Ο Μιχάλης Κυρλιτσιάς γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1946 από Κυπρίους μετανάστες γονείς […] Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Camberwell School of Arts με ειδικότητα στη ζωγραφική την οποία και αγαπούσε με πάθος. Η ψυχοσύνθεση του Μιχάλη Κυρλιτσιά και η αντίληψη του για την τέχνη τον οδήγησαν στο να μην ασκεί την τέχνη του ως βιοποριστικό επάγγελμα. Στην Αγγλία, όπου μεγάλωσε, δούλευε σε εργοστάσιο και διετέλεσε Γραμματέας της Συντεχνίας του. Η ιδιότητα του αυτή του έδωσε την ευκαιρία να ταξιδέψει σε πολλές χώρες. Στη Λατινική Αμερική, στη Σοβιετική Ένωση, στην Κούβα, στην Κίνα και στις Σκανδιναβικές χώρες από όπου αποκόμισε σημαντικά βιώματα και ερεθίσματα για τα έργα του. Ξεχωρίζει η συμμετοχή του σε μπριγάδα συμπαράστασης στους Σαντινίστας της Νικαράγουας μαζί με αντιπροσωπεία της ΕΔΟΝ. Το διεθνιστικό πνεύμα και οι αντιλήψεις του απεικονίζονται έντονα στα έργα του.

 
Σκηνές από την Κούβα

Για τον Μιχάλη η τέχνη δεν είναι ουδέτερη, αλλά μια ιδεολογική πρακτική που πηγάζει από το σύνολο των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων. Η τέχνη του Μιχάλη φιλοδοξεί να έχει μια κριτική διάσταση τόσο στο κοινωνικό όσο και στο αισθητικό επίπεδο και έχει στόχο την αλλαγή των κατασταλτικών δομών που επιβάλλει η κοινωνία.
Με το έργο του ο Μιχάλης έδωσε ζωή στους αγώνες του Λαϊκού Κινήματος. Με το πινέλο του ζωγράφισε, πάντα αφιλοκερδώς, αφίσες και έργα εμπνευσμένα από τους αγώνες της Αριστεράς στην Κύπρο. Ζωγράφισε απλούς ανθρώπους του μόχθου και της υπαίθρου και απεικόνισε τη δολοφονία ανθρώπων του Λαϊκού Κινήματος από το φασισμό στα δίσεκτα χρόνια της ιστορίας μας. Απεικόνισε με φοβερή μαεστρία και πάθος προσωπικότητες ανά το παγκόσμιο που υπηρέτησαν τα ιδανικά της Αριστεράς και της δικαιοσύνης όπως τον Ναζίμ Χικμέτ, τον Άρη Βελουχιώτη, το Che Guevara, τον Χοσέ Μαρτί, τον Μπελογιάννη, τον Τσιτσάνη και τον Λόρκα.

 Ζωγραφική συνθεση με τους Βελουχιλωτη, Ζαχαριαδη και Τσιτσανη

 Ο Che Guevara


  Ο Νίκος Μπελογιάννης
Ο Μιχάλης Κυρλιτσιάς, ως διεθνιστής καλλιτέχνης, απετέλεσε σύνδεσμο με Τουρκοκύπριους καλλιτέχνες, ζωγράφους και διανοούμενους. Με δικές του πρωτοβουλίες διοργανώθηκαν πολλές ομαδικές εκθέσεις Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων καλλιτεχνών οι οποίες είχαν σημαντική συνεισφορά στην ευρύτερη προσπάθεια για επαναπροσέγγιση μεταξύ των δύο κοινοτήτων.

Η δική του Γκουέρνικα
[Η σφαγή 121 τουρκοκυπρίων αμάχων από τα χωριά Μάραθα, Σανταλάρης και Αλόα, από φασίστες ΕΟΚΑΒητατζιήδες τον Αυγουστο του 1974] 

Είναι ενδεικτική η στάση ζωής του Μιχάλη ως καλλιτέχνη. Αντιτάχθηκε στις αντιλήψεις που θέλουν την τέχνη εμπορικό προϊόν. Ουδέποτε ο Μιχάλης κέρδισε χρηματικά από την τέχνη του και αυτό ήταν μια συνειδητή απόφαση. Η επιλογή των δημιουργιών του ήταν καθαρά δική του. Επεδίωξε να απεικονίσει τις προσωπικότητες που εμπνεύστηκαν από τις αξίες της αριστερής ιδεολογίας και τους αγώνες τους για ένα καλύτερο αύριο».

Συμπληρωματικά να αναφέρω ότι η καταγωγή του Μιχάλη ήταν από το Λευκόνοικο και ότι στην Κύπρο επαναπατρίσθηκε το 1985, και εργάστηκε ως Καθηγητής Ζωγραφικής σε ιδιωτικό σχολείο.
Επίσης να σημειώσω ότι στην ευρύτερη οικογένεια του υπήρχαν και ΕΟΚΑΒήτικα στοιχεία. Αυτός τον πολιτικό/κομματικό διαχωρισμό εντός της ίδιας οικογένειες τον συναντούμε κι σ’ άλλες κοινότητες της Επαρχίας Αμμοχώστου, στις οποίες παρατηρήθηκαν έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις κατά την περίοδο 1955-59.

**********************************
Άλλα κείμενα [από το διαδίκτυο] αφιερωμένα στον Μιχάλη

Παραθέτω και δύο σύντομα κείμενα του Aceras για τον Μιχάλη Κιρλιτσιά [που γράφτηκαν πέρσι τον Οκτώβρη]
[αναρτήθηκε στο Epanenosi Blog στις 25 Οκτωβρίου 2011]

«Ο Μιχάλης Κυρλιτσιάς εζωγράφισεν μιαν ζωήν Άγιους



τζιαι Ποιητές χωρίς να πουλήσει κανέναν.




Έμαθεν την τέχνην για να καταλάβει τον κόσμον τζιαι να τον αλλάξει. Τον κόσμον μπορεί να μεν έφτασεν να τον αλλάξει όπως έθελεν, άλλαξεν μας όμως όσους τον εγνωρίσαμεν μέσω του ποιού του. Ούτε οι στατιστικές, ούτε η μοίρα τον εμπόδισαν να παλέψει με πάθος την αμάθειαν, τον πόλεμον, την συντήρησην, τον φασισμόν, την διχοτόμησην τζιαι ως την τελευταίαν στιγμήν με αξιοπρέπειαν την αρρώσκιαν. Το σώμαν του αναπαύτηκεν που τους πόνους τζιαι πήεν σήμερα να γινεί έναν με την φύσην. Η ψυσιή του ζιει πκιον μέσα μας εμάς που τον εζήσαμεν.
Για να νικήσει η διχοτόμηση, πρέπει να πατήσουν πας το πτώμαν μας Μιχάλη. Όπως δεν επρόδωσες εσύ κανέναν που τους ποιητές σου, δεν θα σε προδώσουμεν ούτε εμείς εσέναν. Όσον τζιαι να πασκίσουν, θα μας έβρουν σκούντρους ομπρός τους.»

Κι ακόμα ένα κείμενο του Aceras για τον Κυρλιτσια από το Blog του: 



«Το σχεδιούι έδωκεν μου το ο φίλος μου ο Μιχάλης ο Κυρλιτσιάς. Επήα στο εργαστήριν του να πούμεν καμιάν κουβένταν τζιαι εμάσιετουν πας σε πεντέξι πίνακες ταυτόχρονα. Έξαπόλαν τον έναν, έπιαννεν τον άλλον. Ποτζιεί ποδά κουμπημένοι ο Ναζίμ Χικμέτ,

ο Μαγιακόφσι, ο Φρεντερίκο Γκαρσία Λόρκα, μια γεναίκα σε ερωτική έκστασην,

ο παππούς του γέρος, ο εύκάλυπτος που είδεν τα τέρατα να σπάζουν την τζιεφαλήν του συνδικαλιστή Σάββα Μένοικου τον τζιαιρόν της Εόκα, μια αντάρτισσα που την Νικαράγουα. Ετοιμάζετουν τότες να πάει με διεθνήν μπριγάδαν να συνάξουν καφέν σε αλληλεγγύην με την επανάστασην των Σαντινίστας. Το σχεδιούιν είσιεν το πεταξούμενον χαμαί πας σε έναν βουνάριν εφημερίες. Λαλώ του θέλω το, αρέσκει μου. Πελλάρες. Λαλεί μου. Άτε, πιας το για το ποίημα. Έπιασα το. Τούτα μας εμείναν.»
[Σχόλιο δικό μου: Τότε είχε τζι’ άλλους που ετοιμάζονταν να πάσιν στη Νικαράγουα, άλλα αλλού εκαταλήξαν τελικά]…

***********************
Δικές μου [προσωπικές] ψηφίδες για τον Μιχάλη

Με τον Μιχάλη Κιρλιτσιά δεν είχα ιδιαίτερη προσωπική/φιλική σχέση. Τον γνώρισα [αν δεν με απατά η μνήμη μου] πριν πολλά χρόνια μέσω κάποιων κοινών γνωστών, όταν αυτός δούλευε ως Καθηγητής [της Ζωγραφικής] στην Αμερικάνικη Ακαδημία Λάρνακας. Συνήθως βλεπόμασταν και λέγαμε ένα «γεια» [είτε με τα χείλη, είτε με το κούνημα του κεφαλιού] ή/κι ένα «τι κάνεις;» ή «τι γίνεσαι;», σε συγκεντρώσεις ή εκδηλώσεις κομματικές [του ΑΚΕΛ] ή γενικότερα του Αριστερού [Λαϊκού] Κινήματος. Όντας μάλιστα θεόρατος ο Μιχάλης, εύκολα ξεχώριζε ανάμεσα στον κόσμο! [Τεράστιες θα ήταν και οι δρασκελιές του]. Φυσικά η [εθελούσια] παρουσία του στις εκδηλώσεις της Αριστεράς αντικατόπτριζε και την άμεση διασύνδεση του μαζί της κι αναδείκνυε και την αμφίδρομη σχέση της Αριστεράς με τους Ανθρώπους του Πνεύματος και του Πολιτισμού.

{Εδώ θα κάμω μια παρένθεση για να σημειώσω ότι πάντοτε μου προκαλούσαν δέος αλλά και ευφορία Άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων (καλλιτέχνες, συγγραφείς, ποιητές, ζωγράφοι, συνθέτες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, ακαδημαϊκοί) που συντασσόταν ενεργώς με την Αριστερά και δη το Κομμουνιστικό Κίνημα και τους αγώνες των εργαζομένων. Και στην Ελλάδα υπάρχουν πάμπολλα τέτοια παραδείγματα. Δεν είναι λίγοι οι Άνθρωποι του Πνεύματος και του Πολιτισμού που υπέστηκαν τα πάνδεινα [συλλήψεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, εξορίες, ακόμα και δολοφονίες] κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο κι από τα μετεμφυλιακά καθεστώτα της Δεξιάς ή/και κατά τη χουντική επταετία!}…     

Σε κάποια φάση [το 2008] μετάφερα στον Μιχάλη χαιρετισμούς από ένα τουρκοκύπριο φίλο του με τον οποίο έτυχε να συναντηθώ και να γνωριστώ σε μια κοινωνική δικοινοτική εκδήλωση που διοργάνωσαν το ΑΚΕΛ και το ÇTP στα κατεχόμενα. Ήταν [ο τουρκοκύπριος] ένας μποέμ  τύπος, μαλλιάς [τζι’ όι κκέλης σαν εμέναν], ο όποιος είχε αφήσει τη σίγουρη δουλειά του σε τράπεζα για να ανοίξει εστιατόριο. Κι αν δεν κάμνω λάθος κι ο ίδιος ή μάλλον η σύζυγος του, ασχολούνταν με τη ζωγραφική! Σχετική αναφορά έκαμα  στην ανάρτηση μου No. 4 (του 2008), σημείο 13}...

Εκείνο όμως που πραγματικά με εντυπωσίαζε στον Μιχάλη Κιρλιτσιά [παρά το λίγο που τον ήξερα] ήταν η από καρδιάς έκδηλη [φωναχτή] του Αριστερή συνείδηση και η ζέση που έδειχνε για την υλοποίηση της ιδέα της Επαναπροσέγγισης και της Επανένωσης. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που περνούσε, γι’ αυτό το σκοπό, στην κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Κι έτσι παρέμεινε ο Μιχάλης Κιρλιτσιάς μέχρι το τέλος της Ζωής του. Κι αυτό δεν τον λέω απλώς επειδή τον έβλεπα να είναι παρών σε ΑΚΕΛικές εκδηλώσεις, αλλά (και) γιατί έμπρακτα το έδειχνε μέσα από συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις και ενέργειες του. Και θα επεξηγήσω παραστατικότερα αμέσως πιο κάτω τι εννοώ…  

************************
Αντιφασιστική εκδήλωση 19ης του Ιούλη 2011 – Ο Μιχάλης Κυρλιτσιάς «κωλοσυρτός»(!) στο Προεδρικό

Μετά την έκρηξη στο Μαρί η κυπριακή Αριστερά [και δη το ΑΚΕΛ] δέχτηκαν στο πρόσωπο του Δημήτρη Χριστόφια ως Πρόεδρου της Δημοκρατίας μιαν πρωτόγνωρη για δεκαετίες, μια έντονα λυσσασμένη, μηδενιστική και απαξιωτική επίθεση από ολόκληρη τη συνασπισμένη με αντιΑΚΕΛικό μένος κυπριακή Δεξιά [δηλ. τον ΔΗΣΥ, το ΔΗΚΟ, την ΕΔΕΚ, το ΕΥΡΩΚΟ, τους Οικολόγους].
Η περσινή  εκδήλωση που έγινε στις 19 του Ιούλη [του 2011] στο Προεδρικό με την ευκαιρία των θλιβερών επετείων της 15ης και 20ης του Ιούλη του 1974, δεν είχε [τελικά] απλώς  αντιφασιστικό/αντιπραξικοπηματικό κι αντικατοχικό περιεχόμενο κι ούτε ήταν μια εκδήλωση στήριξης του Προέδρου, όπως πολιτικοί και δημοσιογράφοι της Αντιπολίτευσης θέλησαν να την παρουσιάσουν… Ήταν πρώτα και κύρια μια στεντόρεια απάντηση [ότι η Αριστερά είν’ εδώ!!!], προς όλους όσους ΤΗΝ  αμφισβήτησαν κι έπεσαν πάνω της σαν «μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά» για να την κατασπαράξουν,
Κι ο Μιχάλης Κιρλιτσιάς καθοδηγούμενος από την Αριστερή του συνείδηση, δήλωσε παρών στην εκδήλωση στο Προεδρικό, παρά την κλονισμένη από τον καρκίνο υγεία του. Εγώ δεν τον είδα, αλλά άλλος φίλος που έτυχε και συναντήθηκε μαζί του, ΜΆΣ είπε χαρακτηριστικά εκείνη τη βραδιά: «Ο Κιλριτσιάς ήρτεν δαμαί κωλοσυρτός»!!! Τότε έμαθα κι εγώ ότι ήταν σοβαρά άρρωστος, αλλά φαίνεται ο ίδιος δεν ήθελε να λείπει απ’ κείνη την πραγματικά μεγάλη βραδιά για την Αριστερά. Ίσως γιατί ένοιωθε ότι δεν θ’ αργούσε το τέλος του και δεν ήθελε να λείπει από μια τέτοια μεγαλειώδη [για την Αριστερά] εκδήλωση με την οποία απαντούσε στις λυσσώδεις και αήθεις σε βάρος της επιθέσεις όχι μόνο εκ δεξιών αλλά και εξ “αριστερών”… Γιατί [δυστυχώς] υπάρχουν και τέτοιες φωνές!
Και η Αριστερά ΔΕΝ δυναμώνει με μηδενιστικές και έμπλεες προσωπικής εμπάθειας και υποτιθέμενες εξ αριστερών επικρίσεις όπως αυτές που ακούσαμε και από τα βήματα λόγου των “Αγανακτισμένων”, αλλά μέσα από την αυτοκριτική αναγνώριση λαθών, αδυναμιών και παραλείψεων και τον σεβασμό της ιστορίας της. Παράλληλα απαραίτητη είναι η συστράτευση και συμπόρευση [έστω και κριτικά] μαζί με την Αριστερά σε δύσκολες στιγμές, όπως όταν διακυβεύεται η ύπαρξη της και καθόλου δεν συμμετέχει, είτε συνειδητά, είτε άθελα στην αποδήμηση της.     
Κι ο Μιχάλης δεν έλειψε έστω και στα τελευταία του απ’ αυτή τη συστράτευση!

*********************
Μικρή ποιητική αφιέρωση στον Μιχάλη Κιρλιτσιά

Κι ΕΣΥ να λείπεις…”
[του Γιάννη Ρίτσου τις “Γειτονιές του Κόσμου”]

«Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
Και συ να λείπεις,
Να ‘ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
Και συ να λείπεις,
Να ‘ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
Και συ να λείπεις,
Οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
Και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό, πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
Και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει - η κάμαρα να ‘ναι σκοτεινή, δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
Και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
Και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
Δυο κορμιά να παίρνονται,
Και συ να κοιμάσαι κάτου απ’ το χώμα,
Και τα κουμπιά του σακακιού σου ν’ αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ’ το χώμα
Κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα ‘χει λιώσει.
………............
Να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις(1).
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει(2),
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο».



{Επεξηγηματικές σημειώσεις:
(1) -  «να λείπεις» – να ‘χεις φύγει, να ‘χεις πεθάνει.
(2) -  «αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει» – να έχεις φύγει [πεθάνει] αφού έχεις κάνει το καθήκον σου}

*********************
Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που ΣΕ σκεπάζει, Σύντροφε!!!

Anef_Oriwn
[υποκλινόμενος]
Παρασκευή 19/10/2012 

********************
Υστερόγραφον 23/10/2012:
Συμπληρωματικά θα παραθέσω [εμπλουτίζοντας έτσι περαιτέρω την ανάρτηση μου] μερικά ακόμα κομμάτια από το ζωγραφικό έργο του Μιχάλη Κυρλιτσιά. Η ανάγκη αυτή προέκυψε και μέσα από την κουβέντα μου με τον Ανώνυμο πιο κάτω στον χώρο των σχολίων... Οι τρεις πίνακες που θα παραθέσω αποτελούν συνθέσεις που απεικονίζουν διάφορα περιστατικά από την καθημερινή ζωή, όπως και πρόσωπα επώνυμα, αλλά και άγνωστα.






Anef_Oriwn
Τρίτη 23/10/2012