Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ανάρτηση 166/2012!!!!! [επίκαιρη, παλαιο-νέο-χρονιάτικη, εορταστική, μηνυματική, ευχετική και μουσικο-τραγουδιστική] – «Αρχιχρονιά, κι αρχιμηνιά κι αρχή των δίσεκτων ΜΑΣ χρόνων»]…


Σε περίπου 25 με 26 ώρες και κάτι ψιλά, θα τραγουδάμε το «πάει ο παλιός ο χρόνος … [κι] ήρθε ο νέος με τα δώρα» [αυτά που ΜΑΣ φέρανε από νωρίς τροϊκανοί;]… Και δώσ’ του μετά φιλιά και μάτσσια - μούτσσιου κι ευχές ΕΜΕΙΣ, για να παραμυθιαζόμαστε για την Καλή Χρονιά που ΜΑΣ ήρθε…  

Η αλλαγή του χρόνου με τα ήθη [τι ήθος έχει η Πρωτοχρονιά ποτέ δεν κατάλαβα!], τα έθιμα, τις παραδόσεις και πιο πολύ με τις καθεχρονικές συνήθειες που τη συνοδεύουν, ορίζουν και μια σημειολογία, που υποσυνείδητα θέλει να εκφράσει την επιθυμία [ΜΑΣ] για ένα νέο ξεκίνημα, ή έστω μια διάθεση να μπει ένα  τέλος σε δυσάρεστα βιώματα, που σχετίζονται κύρια με τον παλιό τον χρόνο. Ευσεβοποθισμός, ουτοπική διάθεση, ή τάση για διαφυγή από την καθημερινότητα; Δεν ξέρω… Όμως είναι γεγονός ότι ο κόσμος διαχρονικά συνέδεσε την έλευση του Νέου Χρόνου [και την Πρωτοχρονιά] με όνειρα, ελπίδες και πόθους για κάτι καλύτερο! [Ας μην ξεχνάμε τις ευχές που ακούμε εδώ και 40 περίπου χρόνια από πολιτικούς κι όχι μόνο με τα «είθε να ‘ναι η Νέα Χρονιά η τελευταία που ΜΑΣ υπό κατοχή με το νησί μοιρασμένο, τους πρόσφυγες μακριά από τις πατρογονικές τους εστίες, τις εκκλησιές μας αλειτούργητες και λοιπά κ.λπ.»]…
Σ’ όλες αυτές τις ευχές, τα ευχολόγια και τους ευσεβοποθισμούς κυριαρχούν η ουτοπία και η μεταφυσική. [Τίποτα δεν αλλάζει από τη μια στιγμή στην άλλη!]... Ίσως να μην είναι και τυχαίο που στον χριστιανικό κόσμο η Γέννηση του λεγόμενου Θεανθρώπου [τα Χριστούγεννα] είναι κοντά στην Πρωτοχρονιά [μόλις μια βδομάδα μετά]… Φαίνεται πως ο άνθρωπος, μέσα από την ανταλλαγή ευχών, προσπαθεί να ικανοποιήσει την ανάγκη του για υλοποίηση καθημερινών ανεκπλήρωτων ή ανολοκλήρωτων επιθυμιών [υλικών, σωματικών, πνευματικών, συναισθηματικών, ερωτικών]…   

{Εδώ θα κάμω μια “μεγάλη” παρένθεση για να αναφέρω ότι ο πάλαι ποτέ “κουμπάρος” Strovoliotis, σε μιαν παραπονιάρικη (ένεκα «απογοήτευσης για την αποκαθήλωση σχεδόν όλων των “αριστερών” ιστολογίων»), αλλά και περιαυτολογική του ανάρτηση, εύχεται γενικώς “Να γίνουν πραγματικότητα οι πιο σκοτεινές σας επιθυμίες”.  Αν και δεν είμαι υπόχρεος, ΕΓΩ θα δηλώσω ότι ΔΕΝ έχω «σκοτεινές επιθυμίες»!}…

Οι άνθρωποι λοιπόν, σ’ όλο τον κόσμο [ανεξαρτήτως, φυλής, εθνικότητας και θρησκεία] διαχρονικά γιορτάζουν [και ως άτομα και ως συλλογικότητες] με τον δικό τους ξεχωριστό και ιδιαίτερο τρόπο, διαφοροποιημένο όμως από τόπο σε τόπο κι από εποχή σε εποχή, αλλά και σε συνάρτηση με τις οικονομικές τους δυνατότητες, τον ερχομού του νέου χρόνου… [Σε κάποιες κοινότητες της Ελεύθερης Περιοχής Αμμοχώστου μέχρι πριν μερικά χρόνια το βραδύ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς συνήθιζαν να καίνε, στις πλατείες των χωριών, παλιά αυτοκίνητα. Προφανώς τούτο είναι ένα “έθιμο” που ΜΑΣ προέκυψε από το εξωτερικό]…

Τώρα, όσες ευχές κι αν ανταλλάξουμε, όσο εγκάρδιοι και ειλικρινείς κι αν είμαστε, κι όσο και αν χαρούμε και πανηγυρίσουμε για τη Νέα Χρονιά, το πεπρωμένο [το νομοτελειακό] φυγείν αδύνατον: «Έρχονται χρόνια δύσκολα» και μνημονιακά! [Και είναι και το (20)13 γρουσούζικος αριθμός!]
Όλοι [ή σχεδόν όλοι] διερωτούμαστε τζιαι δκιαολιζούμαστεν πως θα τα βγάζουμε περά… Εμάς εδώ ΜΑΣ έμεινε ο ένας μισθός [και αυτός κουτσουρεμένος] και κάτι ψιλά από τον άλλο. Κι έχουμε και δόσεις δάνειων και δίδακτρα παιδιού που σπουδάζει! Ένας Θεός ξέρει, αν και πώς θα τα καταφέρουμε, εμεις οι ειλωτες και ποι πληβελιοι. Αν ξέρει δηλαδίς κι Αυτός [ο Θεός], γιατί εκεί ψηλά που είναι και με τα χρόνακια που έχει στην πλάτη του, αμφιβάλλω αν «φακκά πενιά» για την πάρτη ΜΑΣ! [Όι πως εφακκούσεν καμιά φορά, αλλά τούτον εν μια άλλη ιστορία που την είπαμεν εδώ]...      
 
Εγώ πάντως, δεν ξέρω γιατί, αλλά έχω μιαν αισιοδοξία ακόμα για το μέλλον… Ίσως γιατί διαχρονικά «απ’ τη ζωή του μέρμηγκα, προτίμησα του τζίτζικα»...
 
Γι’ αυτό φιλές και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι ας (αυτο)εξοπλιστούμε με δύναμη, υπομονή και ετοιμότητα για παλέματα, γιατί πώς αλλιώς θα πορευτούμε παρακάτω σε τέτοιους δίσεκτους καιρούς(;)…
 
Και στα στραβά και τ’ ανάποδα λοιπόν,
Dont worrybe happy”!  


Anef_Oriwn
[ευχόμενος Καλή Χρονιά και Χρόνια Πολλά και Καλά – αν δεν είναι καλά τι να τα κάνουμε!]...
Κυριακή 30/12/2012

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Ανάρτηση 165/2012!!!!! [έκτακτη, αλλά και πάλι μακροσκελής, πολιτική, Αναστασιαδική, επικριτική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο του Σενέρ Λεβέντ για τον Αναστασιάδη και άλλα τινά για το Νικούιν…


Εισαγωγικά πλην άσχετα με το θέμα μας:
Τις τελευταίες μέρες [λίγο πριν και λίγο μετά τα λεγόμενα Χριστούγεννα] σκεφτόμουν να γράψω ένα κείμενο,
- για την πολυθρύλητη κι αναμενομένη στις 21 τού Δεκέμβρη συντέλεια του κόσμου [που τελικά πήρε επ’ αόριστον αναβολή], όπως και
-  για την καθεχρονικώς εορταζόμενη γέννηση [ταπεινότατα σε μιαν σπηλιά] του υποτιθέμενου Θεανθρώπου, στις 25 του Δεκέμβρη και τις διάφορες δοξασίες και τελετουργίες που σχετίζονται μαζί της, 
αλλά η βαριεστιμάρα των ημερών [και κάποιες άλλες ενασχολήσεις] δεν μου το επέτρεψαν. Ίσως το κάνω πριν κλείσει ο χρόνος, καθώς σήμερα εκτάκτως επέλεξα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. [Θα ΣΑΣ πω πιο κάτω]…
Εξακολουθούν όμως, να εκκρεμούν [στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου] διάφορα ζητήματα για συζήτηση, αν και τούτη μπορεί αν εκληφθεί ότι θα γίνει μεταξύ σοβαρού και αστείου… Ας πούμεν με απασχολεί [τρόπος του λέγειν],  
-  αν η λεγόμενη συντέλεια ή τα ύστερα του κόσμου εν το τέλος του καπιταλισμού και δεν πήρε τελικά επ’ αόριστο αναβολή, ή
-  αν το άστρο τη Βηθλεέμ θα επανεμφανιστεί ως το κόκκινο αστέρι που είχε κάποτε ή σημαία της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης και το μπερέ του CHE, ή εξακολουθούν να έχουν οι σημαίες της Κίνας και της Κούβας, ή
-  αν οι Μάγοι με τα δώρα εν οι τροϊκανοί, που αντί να ‘ρθουν από Περσία [με σμύρνα, χρυσό και λιβάνι], ΜΑΣ κατέβηκαν από την Εσπερία με περικοπές και λιτότητες…

***********************
Εισαγωγικά και σχετικά με το θέμα μας:
Αυτά όμως θα τ’ αφήσω για την ώρα για να καταπιαστώ μ’ ένα άλλο θέμα που μου προέκυψε εκτάκτως…
Εξ αφορμής λοιπόν,
-   πρώτον, της συμμετοχής μου σε μια συζήτηση στο ελληνικό [αντι-εθνικιστικό, αντιθρησκευτικό κι αντι-κληρικαλιστικό] Blog “Ροΐδη Εμμονές και Εμμονές Λ α σ κ α ρ ά τ ο υ” και κάποιων αναφορών  στον Αναστασιάδη και τη στάση του απέναντι στο Σχέδιο Ανάν [αυτή ήταν και μια από τις άλλες ενασχολήσεις στις οποίες αναφέρθηκα πιο πάνω], και
-   δεύτερον, δύο άρθρων του πρώην ΑΚΕΛικού Τάκη Μιχαήλ στην “Αλήθεια” όπου λίγο πολύ [και εμμέσως πλην σαφώς] παραινεί για ψήφο στον Αναστασιάδη
θυμήθηκα ένα καλοκαιριάτικο άρθρο του τουρκοκύπριου δημοσιογράφου Σενέρ Λεβέντ [από την καθημερινή του στήλη “Ημερολόγιο”, στον “Πολίτη”] με τίτλο “Οι επιθυμούντες τη διχοτόμηση περιμένουν τον Αναστασιάδη”, το οποίο σκέφτηκα να παραθέσω ως απάντηση στα πιο πάνω και προς γνώση και ενημέρωση…
 
[Το άρθρο το εντόπισα στο διαδικτυακό μου αρχείο, αλλά δεν είχα βάλει ημερομηνία δημοσίευσης του, όμως υπολογίζω ότι τούτο δημοσιεύτηκε - στον “Πολίτη” - γύρω στις 20 του Ιούλη]… 

*********************
Προλογικά και επεξηγηματικά:

Για την ιστορία να αναφέρω ότι η ανάρτηση στους “Ροΐδηες” φέρει τίτλο “Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν καταγγέλλει το κυπριακό μνημόνιο; - ΑΚΕΛ –ΣΥΡΙΖΑ: Βίοι παράλληλοι” και τα δε επίμαχα σημεία [σχετικά με το Σχέδιο Ανάν και τον Αναστασιάδη ήταν δύοˑ υπήρχαν φυσικά και πολλά άλλα τα οποία θα εντοπίσετε αν ανατρέξτε στις παρεμβάσεις μου στο post]:
-   Πρώτον, ένας σχολιογράφος ονόματι KAΣΤΡΙΝΑΚΗΣ ΜΙΧΑΛΗΣ, έγραψε:
«Την κρίσιμη στιγμή, δυστυχώς, [σημ. ΕΜΟΥ του Ιστολόγου: το ΑΚΕΛ], φοβήθηκε το πολιτικό κόστος, και προσχώρησε στην δεξιά άποψη απορρίπτοντας το σχέδιο του Κόφι Ανάν, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Αναστασιάδη να το ξεπεράσει από αριστερά, μια και ο τελευταίος στήριξε το σχέδιο», και
-   Δεύτερον, ο εκ των [δύο] Blogοδεσποτών Λασκαράτος σχολίασε, μετά την πιο πάνω τοποθέτηση, λέγοντας μας: 
«… βασικά συμφωνώ με την ανάλυσή σας και κυρίως με τη στάση του ΑΚΕΛ στο σχέδιο Ανάν, που αποτελεί στίγμα για το κόμμα αυτό και τιμή για το δεξιό (!!!) κ.Αναστασιάδη, που ήλθε η ώρα να εισπράξει την αμοιβή του». [Μα ποιαν αμοιβή του σιόρ, αφού είπεν «απεταξάμην» το Σχέδιο Ανάν και τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία τζιαι απολογήθηκε - ως τωρά - μόνο(!) 1000 φορές στους ΔΗΚΟϊκούς – έκαμεν 500 μετάνοιες τζι’ είπεν τζιαι 500 «ήμαρτον» τζιαι «mea culpa» - για μιαν [ακόμα] χούφτα δολλάρια ψήφους]…  

Αναφορικά με τα άρθρα του κου Τάκη Μιχαήλo οποίος γράφει κάθε Δευτέρα στην “Αλήθεια”, τη στήλη “Τρίτη Άποψη” [στη σελ. 14] να σημειώσω τα εξής:   
1. Στο άρθρο του στις 17 Δεκεμβρίου με τίτλο “Μαλάς: Είμαι άπειρος στην πολιτική”  [γράψαμε πιο πάνω για τον “έμπειρο” Αναστασιάδη που απολογείται πλειστάκις κάθε μέρα] έγραφε μεταξύ άλλων:
[Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου]…

“Σε συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι ΕΧΤΡΑ [σημ. ΕΜΟΥ του Ιστολόγου: ο Σταύρος Μαλάς], έδειξε έλλειψη ήθους σε ένα εκ των ανθυποψηφίων του και μεγάλη ασέβεια προς το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Δεν το είπε μια ή δυο φορές, δεν του ξέφυγε, το επανέλαβε σαν και το πιο δυνατό πολιτικό του επιχείρημα για να μην ψηφιστεί ο Αναστασιάδης. Αυτό το επιχείρημα είναι η ηλικία του Νίκου Αναστασιάδη που, κατά τον κ. Μαλά, τον φέρνει στη δύση της πολιτικής του καριέρας και ουσιαστικά τον στέλνει για απόσυρση”.
[…]
“Ο γενετιστής και άπειρος στην πολιτική κ. Μαλάς, έχει παρεξηγήσει τα ποντίκια με τους ανθρώπους. Ο κόσμος είναι στην ανεργία, πεινά, ψάχνει για φάρμακα, για τρόπους να μην τερματίσει τις σπουδές των παιδιών του και ο χωρίς καμιά εμπειρία κ. Μαλάς θέλει να πειραματιστεί πάνω του, να αποκτήσει εμπειρίες και σε κάποιο μεταγενέστερο στάδιο, να τον βγάλει από τα αδιέξοδα. Ο κόσμος όμως δεν αντέχει, θέλει λύσεις, θέλει άνθρωπο έμπειρο και δυναμικό, σήμερα τον χρειάζεται και σήμερα πρέπει να τον ψηφίσει”.
[Το όνομα του υποψήφιου που έχει κατά νουν, κύριε Μιχαήλ, θα ΜΑΣ το πεις ή θα το εικάσουμε; Οξά κάμνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια;]…

Σε άλλο άρθρο του υπό τον τίτλο “Υποψήφιοι και ειλικρίνεια” τη Δευτέρα 24 του Δεκέμβρη [Παραμονή Χριστουγέννων] έγραφε [μεταξύ άλλων]: 
“Στις αναλύσεις των δημοσκοπήσεων και άλλες εμφανίσεις στα ΜΜΕ οι εκπρόσωποι του κ. Αναστασιάδη κρατούν μια κόσμια θέση και κριτική άποψη…”
[Ζήτω οι συνεργάτες του Αναστασιάδη, Αβέρωφ, Λεφτέρης, Στυλιανίδης, Μητσόπουλος]…
[…]
“Από την εργαλειοθήκη των δημοσκοπήσεων θα πάρουμε ένα εργαλείο το οποίο είναι, κατά την άποψη μας, το πιο ουσιαστικό και με το οποίο δεν ασχολήθηκαν οι αναλυτές. Είναι η πολύ ψηλή θέση που ο ψηφοφόρος κατατάσσει τον κ. Αναστασιάδη σαν τον πιο ειλικρινή υποψήφιο.”
[Καμία μετάλλαξη, ή αλλαγή πλεύσης και πορείας από τον κ. Αναστασιάδη!]...
[…]
“Ο λαός δεν μπορεί να εμπιστευτεί ένα υποψήφιο όπως τον κ. Μαλά και τον κ. Λιλλήκα, τους οποίους και κατατάσσει στα χαμηλότερα επίπεδα ειλικρίνειας.”
[Κύριε Μιχαήλ, ά(φ)ησ’ τα μισόλογα τζιαι πες ΜΑΣ καθαρά ότι ψηφίζεις Αναστασιάδη, για να τζιοιμούμαστεν τζι’ εμείς anef_έ(γ)νοιας τις κρύες αυτές νύχτες του χειμώνα!]…  

Τέλος [και πάλι για την ιστορία] να αναφέρω ότι ο κύριος Τάκης Μιχαήλ αποχώρησε, ή/και διαγράφηκε, ή/και αποστασιοποιήθηκε από το ΑΚΕΛ την περίοδο 1989-90 κατά τη γνωστή ενδοκομματική [ΑΚΕΛική] κρίση και αντιπαράθεση… 

Και πάμε στο άρθρο του Λεβέντ, το οποίο έτσι μεταξύ, μας μπορεί να τύχει προεκλογικής αξιοποίησης…

**************************
“Οι επιθυμούντες τη διχοτόμηση περιμένουν τον Αναστασιάδη”
[του Σενέρ Λεβέντ, εφ. “Πολίτης”, στήλη “Ημερολόγιο”, σελ. 13, Ιούλης 2012]
{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}…

“Μετά το χθεσινό μου άρθρο μου τηλεφώνησαν μερικοί αναγνώστες και με ρώτησαν το εξής: «Λες πως θα διχοτομηθεί η Κύπρος αν εκλεγεί πρόεδρος ο Αναστασιάδης. Πού το στηρίζεις αυτό;» [Σημ. ΕΜΟΥ του Ιστολόγου: Είχε γράψει την προηγούμενη ο Λεβέντ: Όσον αφορά τον Αναστασιάδη είναι ο υπ’ αριθμό έναν άνθρωπος των δυτικών που δεν ανέχεται καν να ακούει τη λέξη κομμουνισμός. Είναι ένας ηγέτης που θα κάνει τα πάντα γι’ αυτούς. Με τον Αναστασιάδη είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα επισημοποίησης της διχοτόμησης της Κύπρου. Ελπίζω να κάνω λάθος.] Πού το στηρίζω; Χωριό που φαίνεται μήπως θέλει κολαούζο; Ο Αναστασιάδης είναι ο ευνοούμενος της Αμερικής και της Αγγλίας. Μήπως δεν είναι γι' αυτό που υποστήριξε το Σχέδιο Ανάν; Αυτή ήταν η οδηγία. Ποιον υποστηρίζει η Αμερική και η Αγγλία στην Κύπρο; Την Τουρκία! Τι θέλει η Τουρκία; Διχοτόμηση. Χωριστό κράτος! Με την εκλογή του Αναστασιάδη στην προεδρία δεν έχω καμία αμφιβολία για το ότι οι δυνάμεις αυτές θα αποκτήσουν ακόμα έναν πιστό σύμμαχο.
Είναι αλήθεια πως είπα ότι η Αμερική και η Αγγλία υποστηρίζουν την Τουρκία, αλλά στην ουσία το αντίθετο συμβαίνει. Η Τουρκία υποστηρίζει την Αμερική και την Αγγλία. Εκείνοι είναι ουσιαστικά οι πατέρες της ιδέας της διχοτόμησης στην Κύπρο. Το νησί έγινε έτσι επειδή το ήθελαν εκείνοι, όχι επειδή το ήθελε η Τουρκία. Δικό τους δημιούργημα είναι το σημερινό στάτους κβο. 0 τουρκικός στρατός κατέκτησε στην πράξη το νησί, αλλά εκείνοι βρίσκονται ουσιαστικά πίσω από αυτή την κατοχή. Το 1963 μας μοίρασαν μερικώς. Το 1974 μας μοίρασαν γεωγραφικώς. Δικό τους έργο είναι και η ανταλλαγή πληθυσμών και η λεηλασία των περιουσιών και οι ψεύτικοι τίτλοι ιδιοκτησίας που διαμοιράστηκαν στον βορρά. Αν συνεχίζεται η κατοχή εκ μέρους του κατακτητή εδώ και 38 χρόνια, αυτό συμβαίνει επειδή το θέλουν εκείνοι. Αν δεν βρίσκεται λύση, δεν βρίσκεται επειδή το θέλουν εκείνοι. Αν δεν παραδόθηκε το Βαρώσι στους παλιούς του ιδιοκτήτες εδώ και τόσα χρόνια, δεν παραδόθηκε εξαιτίας εκείνων. Εκείνοι ήταν οι πατέρες και της ιδέας για ανακήρυξη της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου το 1983 κατά την περίοδο της φασιστικής τουρκικής χούντας. Δεν θέλουν την Κύπρο ενιαία. Θέλουν δύο μισά. Έφευγαν από όλες τις χώρες που ήταν αποικίες τους κατά τη διάρκεια της ιστορίας μόνο αφού τις μοίραζαν στα δυο. Εμφανίζονται ότι θέλουν λύση. Ενίοτε μάλιστα παρουσιάζουν ενώπιον μας και μερικά σχέδια και ύστερα μας φορτώνουν την ευθύνη λέγοντας ότι «οι Κύπριοι δεν κατάφεραν να συμφωνήσουν μεταξύ τους», αλλά ουσιαστικά είναι εκείνοι που δεν θέλουν τη λύση. Δεν ξέρω πώς αλλιώς να σας το εξηγήσω, πώς να σας το πω.
0 Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος ετοιμάζεται να γίνει πρόεδρος στην Κύπρο, είναι ευνοούμενος αυτών των δόλιων δυνάμεων. Είναι ένας θεόσταλτος ηγέτης για όσους θέλουν διχοτόμηση μέσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα. Αλλά όχι για όσους θέλουν ενωμένη Κύπρο! θα δείτε πως μόλις εκλεγεί πρόεδρος ο Αναστασιάδης θα κάνει γοργά βήματα προς την κατεύθυνση των τουρκικών προτάσεων στο νησί. Θα νομιμοποιηθεί το αεροδρόμιο στην Τύμπου. Θα αποσυρθούν οι αντιρρήσεις σε σχέση με την αποχώρηση από εδώ των εκ Τουρκίας που αποκαλούνται έποικοι. Στο περιουσιακό θα αποσυρθεί ο όρος να έχει τον πρώτο λόγο ο πρώτος ιδιοκτήτης και θα γίνει αποδεχτή η ανταλλαγή και η αποζημίωση. Ίσως να επιστραφεί το Βαρώσι στους παλιούς του ιδιοκτήτες, αλλά σε αντάλλαγμα θα διασφαλιστεί η απευθείας σύνδεση της ΤΔΒΚ με τον κόσμο. Θα αποφασιστεί η παντοτινή παραμονή των εγγυητών στο νησί. Δεν θα κατηγορείται πλέον η Τουρκία ως κατοχική δύναμη και θα αποσυρθούν τα βέτο εντός της ΕΕ. Ξέρετε τι σημαίνουν όλα αυτά; Διχοτόμηση! Δυο χωριστά κράτη. Όσοι το επιθυμούν αυτό μπορούν να υποστηρίξουν ευχαρίστως τον Αναστασιάδη και να τον εκλέξουν νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κύπρου.
Η τουρκική πλευρά τρίβει από τώρα τα χέρια της. Όσοι επιθυμούν διχοτόμηση εδώ περιμένουν πώς και πώς τον Αναστασιάδη. Είναι πολύ ευχαριστημένοι και οι δεξιοί μας και, δυστυχώς, και οι στενοκέφαλοι αριστεροί μας. Η απόφαση είναι δική σου, Ελληνοκύπριε αδελφέ. Μπορεί να σε έχει απογοητεύσει ο Χριστόφιας. Μπορεί να είσαι γεμάτος θυμό εναντίον του. Είσαι οργισμένος. Θα τον τιμωρήσεις. Αλλά μην ξεχνάς ότι αν δεν έχει ακόμη καταγραφεί επισήμως η διχοτόμηση στο νησί, αυτό οφείλεται στον Χριστόφια και στο κόμμα του”.

Anef_Oriwn
[κρίνων τους πάντες  -  δεν τηρώ το «μην κρίνεις για να μην κριθείς»]
Πέμπτη 27/12/2012
[του “Αγίου” Στεφάνου, του λιθοβολιθέντος - όπως ο Σάββας Μένοικος!]

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

Ανάρτηση 164/2012*!!!!! [μακροσκελέστατη, προγραμματισμένη, Αριστερή, ΕΡΑΣίτικη, σχολιογραφική, κριτική] – Σχόλια πάνω σ’ ένα (επι)κριτικό για το ΑΚΕΛ κείμενο του Χρήστου Τσέλιου…


{* - Επεξηγηματική σημείωση – 21/12/2012:
Το κείμενο αυτής της ανάρτησης ξεκίνησα να το γράφω και να το επεξεργάζομαι  στις 15 του Δεκέμβρη, για να ολοκληρωθεί στις 20 του μηνός}…

**********************
Εισαγωγικά [15/12/2012]:

Στις 14 του μηνός δημοσιεύτηκε στο Blog των αγαπητών ΕΡΑΣ(ι)τών ένα κείμενο με τίτλο “Το ΑΚΕΛ μπροστά στο Μνημόνιο: μια αριστερη διακυβερνηση σε πορεία υποχωρήσεων, απογοητεύσεων και δακρύων”, κάποιου Χρήστου Τσέλιου [και λέω «κάποιου», όχι από διάθεση ειρωνείας, αλλά γιατί δεν έχω την τιμή να τον γνωρίζω και ούτε έχω ακούσει κάτι γι’ αυτόν]… Το συγκεκριμένο κείμενο το αναδημοσίευσε και η Disdaimona στο Blog της γιατί «κρίνει πως […] αξίζει προσοχής και πως αποτελεί μια αντικειμενική πρώτη κριτική αποτίμηση» [προφανώς για την Αριστερή διακυβέρνηση του τόπου].  

Αν και έχω πει πως θα αποφύγω, μέχρι τις εκλογές, την κριτική [είτε θετική, είτε αρνητική] της διακυβέρνησης Χριστόφια [και ΑΚΕΛ], εντούτοις διάφορες τοποθετήσεις του συγγραφέα μού δημιούργησαν ερωτήματα τα οποία θα ‘θελα να θέσω, ή/και να σχολιάσω κάποιες απ’ αυτές τις θέσεις. Εκείνο που διερωτούμαι είναι γιατί δεν αναρτώνται τα σχόλια που αφήνουμε στο Blog της Ε.Ρ.Α.Σ., τη στιγμή που επιτρέπεται η «Δημοσίευση σχολίου»
Αναφορικά με το συγκεκριμένο άρθρο προσωπικά θεωρώ ότι τούτο αποτελεί κι ένα είδος απάντησης στο υποστηριχτικό για τον Σταύρο Μαλά κείμενο του Θέμου Δημητρίου “Τι αντιπροσωπεύει ο Σταύρος Μαλάς” που παρουσιάσαμε στην ανάρτηση μας με αρ. 158/2012. 

Να σημειώσω ότι οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις με γαλάζιο χρώμα μέσα στο κείμενο είναι δίκες μου, ενώ τα δικά μου σχόλια και ερωτήματα τα ‘χω θέσει με κόκκινο χρώμα μέσα σε αγκύλες. Επίσης έχω διατηρήσει την ορθογραφία του κειμένου.  

************************
Το ΑΚΕΛ μπροστά στο Μνημόνιο: μια αριστερη διακυβερνηση σε πορεία υποχωρήσεων, απογοητεύσεων και δακρύων”
[του Χρήστου Τσέλιου]

Η τελική συμφωνία κυβέρνησης - τρόικας σχετικά με τους όρους δανεισμού της κυπριακής δημοκρατίας για την κάλυψη των αναγκών ανακεφαλαιοποίησης των κυπριακών τραπεζών και του δημοσιονομικού ελλείμματος της κυβέρνησης, σήμανε και τους τίτλους τέλους ενός συνεχιζόμενου δράματος εβδομάδων για την επιτυχή ή μη κατάληξη των διαπραγματεύσεων.

Σε συνθήκες κορύφωσης της πολιτικής πίεσης από το σύνολο του υπόλοιπου πολιτικού φάσματος προς το ΑΚΕΛ και μια ενορχηστρωμένη από τα ΜΜΕ και την ντόπια οικονομική ολιγαρχία καλλιέργεια ενός ασφυκτικού κλίματος μιας αιωρούμενης απειλής άτακτης και γενικευμένης χρεοκοπίας του κυπριακού κράτους, η κυβέρνηση Χριστόφια ακολουθεί και αυτή με τη σειρά της ένα γνώριμο, αν και καταστροφικό για την κοινωνία δρόμο. [Ποιος θα μπορούσε να ήταν ένας διαφορετικός δρόμος και πώς θα μπορούσαμε να βαδίσουμε σ’ αυτόν τον διαφορετικό δρόμο;]

Όπως και όλες οι υπόλοιπες κυβερνήσεις του ευρωπαϊκού νότου, η κυβέρνηση Χριστόφια καλείται να απαντήσει στο πρόβλημα διαχείρισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης -όπως αυτή εξελίσσεται τα τελευταία 4 χρόνια, αλλά και ξεδιπλώνεται πάνω στις επιμέρους ιδιαιτερότητες της οικονομίας κάθε χώρας- ακολουθώντας πιστά το δόγμα μιας οικουμενικά κυρίαρχης νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης που προστάζει τη μεταφορά του βάρους της κρίσης στην κοινωνία και πρωτίστως στον κόσμο της μισθωτής εργασίας.

Το τι θα επακολουθήσει είναι λίγο πολύ αναμενόμενο. Η αναχρηματοδότηση των τραπεζών με χρήματα των φορολογουμένων θα εξαϋλωθεί αυτομάτως ως λογιστικό υπόλοιπο. Διοχέτευση ρευστού από τις τράπεζες προς την αγορά ασφαλώς και δεν θα υπάρξει (αυτά είναι παραμύθια για μικρά παιδιά ..), [συμφωνώ απόλυταˑ το ρευστό θα μείνει στα ταμεία των Τραπεζών] ενώ απεναντίας η εφαρμογή του μνημονίου μαζί με την περιστολή δημόσιων επενδύσεων και κοινωνικών δαπανών θα σημάνει τον εγκλωβισμό της κυπριακής οικονομίας σε ένα καθοδικό σπιράλ ύφεσης όπου η αναμενόμενη νέα κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας θα διευρύνει τα δημόσια ελλείμματα θα εντείνει τον οικονομικό ανταγωνισμό και την συγκεντροποίηση κεφαλαίων, ενώ παράλληλα θα επιταχύνει την απόσυρση κεφαλαίων από παραγωγικές επενδύσεις προς το σταθερό χρηματοπιστωτικό περιβάλλον άλλων φορολογικών παραδείσων. [Μα τα ρωσσικά κεφάλαια χρησιμοποιούνται για παραγωγικές επενδύσεις;]. Τι θα μείνει πίσω λοιπόν;

Πολύ πριν από την τελική νομοθετική ρύθμιση της συμφωνίας της κυβέρνησης με την τρόικα  από την πρώτη κιόλας στιγμή που έγινε αντιληπτή η έκθεση της κυπριακής οικονομίας στην παγκόσμια χρηματιστηριακή κρίση, είδαμε τους “αόρατους” μηχανισμούς αυτορύθμισης της ελεύθερης αγοράς να λειτουργούν μέσα στο νέο οικονομικό περιβάλλον του νησιού. Η διεύρυνση της ανεργίας, η ολοένα και μεγαλύτερη πίεση στους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες για μειώσεις μισθών, απλήρωτη υπερωριακή εργασία, κατάργηση του 13ου και της ΑΤΑ, περιστολή εργατικών δικαιωμάτων και των ευρύτερων συλλογικών ρυθμίσεων έλαβε χώρα για την τεράστια πλειοψηφία των μισθωτών εργαζόμενων (που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα) πολύ πριν από οποιαδήποτε συμφωνία της κυβέρνησης με την τρόικα.  [Συμφωνούμε!] Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν μεταξύ των λεγόμενων κοινωνικών εταίρων, και ιδίως μεταξύ των συντεχνιών και του κράτους για την τελική διαμόρφωση των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, ήρθαν για να επικυρώσουν την έκταση των αλλαγών που είχαν ήδη λάβει χώρα μέσα στην κυπριακή αγορά εργασίας, δίνοντας με ένα συμβολικό τρόπο το μήνυμα  ενός νέου συσχετισμού κοινωνικών δυνάμεων που μόλις είχε διαμορφωθεί.

Και όλα αυτά, κυριολεκτικά κάτω από τη μύτη μιας αριστερής κυβέρνησης [είχαμε μια ταξική πάλη που η έλλειψη πολιτικών συμμαχιών κατά την μετά το Μαρί εποχή την καθιστούσε άνιση] που με κάθε ευκαιρία διακηρύσσει τη στοχοπροσήλωσή της στα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, ως ειδοποιό διαφορά του δικού της πολιτικού προσανατολισμού έναντι όλων των υπόλοιπων κομμάτων.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ή μήπως και μεις παρασυρθήκαμε για μια στιγμή από την επικοινωνιακή πολιτική του ΑΚΕΛ; Για να απολογίσουμε τη στάση του ΑΚΕΛ μπροστά σε αυτήν την οικονομική κρίση θα ήταν ίσως καλύτερα εάν φέρναμε στο νου μας μια δύο χαρακτηριστικές αποκρίσεις  του κόμματος [κάποιου εκκρεμούς, ή μήπως μιλάμε για αποκλίσεις;] μέσα σε αυτήν περίοδο.

Να θυμίσουμε καταρχήν πως για μια μεγάλη περίοδο από τη στιγμή που άρχισε να γίνεται λόγος για την έκθεση των κυπριακών τραπεζών στο ελληνικό χρέος, το ΑΚΕΛ, από τη θέση της κυβέρνησης, δεν φρόντιζε για τίποτα άλλο παρά για να καθησυχάζει τον εργαζόμενο κόσμο της Κύπρου για την θωράκιση της κυπριακής οικονομίας, τη δυνατότητα του κράτους να εγγυηθεί την επανασταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος, την ιδιομορφία της περίπτωσης της Κύπρου από την περίπτωση της Ελλάδος (και επομένως την αποσύνδεση του κυπριακού προβλήματος από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση) και την αισιοδοξία του για το αποτέλεσμα των κυοφορούμενων ευρωπαϊκών διαπραγματεύσεων που θα ρύθμιζαν συνολικά την κρίση χρέους. [Τότε ούτε οι ίδιες οι Τράπεζες δεν ήξερα το μέγεθος του προβλήματος, πώς θα το γνώριζε η Κυβέρνηση; Αρχικά δεν είπαν πως μόνο η Λαϊκή είχε πρόβλημα κι αυτό της τάξεως των 1,8 δις και πως η Τράπεζα Κύπρου δεν ήταν προβληματική; Πώς προέκυψαν μετά οι ανάγκες για 10 περίπου δις, αν είναι τόσα; Έχει καταλήξει η PIMCO στο τελικό ποσό ή ακόμα;]…  

Αυτό που θα έπρεπε να προβληματίζει κάθε αριστερό και αριστερή συντρόφισσα, εντός και εκτός ΑΚΕΛ, στις τοποθετήσεις του ΑΚΕΛ εκείνη την εποχή, δεν ήταν μόνο μια μονοδιάστατη και επικοινωνιακού τύπου διαχείριση της κρίσης (δηλώσεις για τον καθησυχασμό δήθεν των διεθνών αγορών, την τόνωση της αυτοπεποίθησης της εγχώριας αγοράς και άλλα τέτοια φαιδρά), όσο η απουσία μιας οποιασδήποτε σύνδεσης της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής με την προσπάθεια θωράκισης των εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων του κυπριακού λαού μπροστά στα άγρια ταξικά ένστικτα της κυπριακής ολιγαρχίας, που από την μεριά της προετοίμαζε ήδη για λογαριασμό της, τους όρους έπιβολής ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου στην κυπριακή κοινωνία. [Μα καλά δεν πήρε η Κυβέρνηση νομοσχέδια στην Βουλή για φορολόγηση του πλούτου, όπως της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και για αύξηση του εταιρικού φόρου κατά 1% - δηλ. από 10% σε 11%; Τούτα δεν απορρίφτηκαν από την «κυβερνώσα» Βουλή προεξαρχόντων των κομμάτων του κεφαλαίου ΔΗΣΥ και ΔΗΚΟ; Έχω την άποψη – κι αυτό θα ‘πρεπε να προβληθεί από τον αρθρογράφο – ότι το συνδικαλιστικό κίνημα με μπροστάρηδες την ΠΕΟ θα ‘πρεπε να ‘χε αντιδράσει τότε με μαζικές κινητοποιήσεις]…    

Το ΑΚΕΛ αντί να υπερασπιστεί την εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα που βρέθηκαν εξ’ αρχής στο στόχαστρο του κεφαλαίου (με τη δύναμη της οργάνωσής του και τη μαζικότητά του, τη δικτύωση των μαζικών οργανώσεών του μέσα στην κοινωνία, τη δράση της ΠΕΟ ως της μεγαλύτερης συντεχνίας εργαζομένων της Κύπρου, [η ισοπέδωση και ο μηδενισμός που παρατηρούνται σήμερα σε βάρος του ΑΚΕΛ δεν οδηγούν και στον περιορισμό του ιστορικού του ρόλου που αργά ή γρήγορα πρέπει να αναλάβει και να παίξει;], τη σύγκρουση της κυβέρνησης με την εργοδοσία, το κυνηγητό της φοροδιαφυγής, των φοροαπαλλαγών, της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας κτλ κτλ) [ορθά αυτά, αλλά πόσο χρήμα θα ‘φερναν στα κρατικά ταμεία αυτές οι ενέργειες και πόσο σύντομα θα γινόταν αυτό, για να μην ψάχνουμε από αλλού δάνεια;] προτίμησε αντ’ αυτού να κυνηγάει ρώσικα δάνεια στη θάλασσα του εφησυχασμού. [Χωρίς δανειοδότηση από πού θα μπορούσαν να εξευρεθούν χρήματα για να λειτουργήσει το κράτος, ή/και εθνικοποίηση κοινωνικοποίηση των Τραπεζών; Θα μπορούσε να περάσει από την «κυβερνώσα» Βουλή νόμος που να εθνικοποιεί τις Τράπεζες χωρίς αποζημιώσεις;]

Επέτρεψε για τον εαυτό του την ευκολία μιας τόσο χυδαία απλουστευτικής όσο και λανθασμένης θεώρησης της κυπριακής κρίσης. Η κρίση χρέους της χώρας [Έχουμε «κρίση χρέους» στην Κύπρο, όπως στην Ελλάδα και την Πορτογαλία, ή κρίση αυτή οφείλεται στα κερδοσκοπικά ανοίγματα των Τραπεζών, όπως στην Ιρλανδία και την Ισπανία, εξ ου και η μεγάλες ανάγκες για τις ανακεφαλαιοποιήσεις; Και το δημοσιονομικό χρέος, αν αυτό εννοεί ο αρθρογράφος, δεν είναι συγκριτικά πολύ μικρό σε σχέση με τις ανάγκες των τραπεζών για ανακεφαλαιοποίηση; Εκτός κι αν ως «χρέος» ο συγγραφέας εννοεί αυτό που θα κάνουμε για χατίρι των Τραπεζών], παρουσιάστηκε ως λογιστική άσκηση εύρεσης του κατάλληλου δανειστή [τα άτιμα λεφτά όμως, από πού θα ‘ρχονταν;], στη διαπλοκή της με ένα προεκλογικό παιχνίδι εντυπώσεων για τον ευρύτερο γεωπολιτικό προσανατολισμό της κυβέρνησης του ΑΚΕΛ έναντι των ανθυποψηφίων του.  

Αντί να κατανοήσει την κρίση χρέους [επιμένει ο συγγραφέας για «κρίση χρέους» στην Κύπρο] ως ένα μηχανισμό διεύρυνσης των περιφερειακών ανισοτήτων που γεννά ο ίδιος ο χαρακτήρας μιας ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης των ανεπτυγμένων δυτικοευρωπαικών οικονομιών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, το ΑΚΕΛ προτίμησε απλώς  να στοιχηματίσει σε μια τρίπλα που φαντάστηκε πως θα μπορούσε να κάνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. [Καλά η τυχόν δανειοδότηση από αλλού, ας πούμεν από τη Ρωσσία δεν ήταν ένας τρόπος αμφισβήτησης και παράκαμψης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των θεσμών και μηχανισμών της;]

Στο τέλος βέβαια -είτε η ηγεσία του κόμματος το καταλάβαινε εξ’ αρχής και σκοπίμως παραπλανούσε την κυπριακή κοινή γνώμη, είτε πράγματι το αγνοούσε- η Κύπρος (παρά τη μικρή της συνεισφορά στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ), δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση στο χάρτη μιας νέας παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής που θα διαμόρφωσαν οι παγκόσμιες οικονομικές ελίτ ως απάντηση στην δομική κρίση του καπιταλισμού. Η δική της μοίρα βρέθηκε σε μεγάλο βαθμό επικαθορισμένη από τους συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώνονταν εντός της ΕΕ [αφού η «μοίρα» μας  ήταν «επικαθορισμένη» πόσο ανατρεπτικά θα μπορούσαμε αν αντιδράσουμε;] και το πολιτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση που σε συντονισμό οι άρχουσες τάξης της Ευρώπης θα υιοθετούσαν υπό την ηγεμονία των πιο δυναμικών τμημάτων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (συμπεριλαμβανομένου βεβαίως μερίδας του ελληνοκυπριακού κεφαλαίου). Μέσα σε αυτήν την νέα αναδιάταξη παγκόσμιων δυνάμεων, Ρωσία και ΕΕ συνέχισαν να στέκονταν από την ίδια μεριά. [Δεν υπάρχει όμως και σύγκρουση συμφερόντων που να προκαλεί αντιπαλότητες μεταξύ τους;]

Όταν λοιπόν τα μεγάλα παιχνίδια της γεωπολιτικής μάς τέλειωσαν, σειρά τότε πήρε ο πρώην τραπεζίτης, Αθ. Ορφανίδης, που ως απο μηχανής θεός, βρέθηκε στο διασταύρωμα των αντιπολιτευτικών πυρών μεταξύ ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ/ΔΗΚΟ για να χρεωθεί, λίγο πολύ, αυτός την κρίση της κυπριακής οικονομίας. [Μα καλά σιόρ, δεν έχει ευθύνες και μάλιστα τεράστιες και εγκληματικές ο Ορφανίδης, που ως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας θα ‘πρεπε να εξασκεί έλεγχο πρωταρχικής σημασίας; Κι αν δεχτούμε αυτή τη λογική για τον «απο μηχανής θεό» για τον Ορφανίδη, γιατί να μην θεωρήσουμε ότι και οι επικλήσεις κι οι αναφορές σε γενικότερη ευρωπαϊκή οικονομική κρίση αποτελούν και αυτές «απο μηχανής θεούς»; Και γιατί να δεχτούμε ότι υπάρχει μια ευρύτερη «δομική κρίση του καπιταλισμού» και δη στη Νότια Ευρώπη; Και ότι αυτή η κρίση οφείλεται στις «περιφερειακές ανισότητες» που δημιουργήθηκαν ένεκα της «ανισομερούς και συνδυασμένης ανάπτυξης των ανεπτυγμένων δυτικοευρωπαικών οικονομιών στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης»; Κι αν το δεχτούμε αυτό δεν δίνουμε ελαφρυντικά στην κυβέρνηση Χριστόφια;]  

Το ΑΚΕΛ, προκειμένου να αποσιωπήσει της δικές του ευθύνες για το γεγονός πως το ίδιο παραδίδει τον κυπριακό λαό στην κόλαση των μνημονίων [οκκέι, αλλά αντιπρόταση διεξόδου υπάρχει;], θα υπερασπιστεί μια ερμηνεία της κρίσης σύμφωνα με το οποία υπεύθυνος για τον κλονισμό του οικοδομήματος επί του οποίου στηρίχθηκε η μεταπολεμική οικονομική ανάκαμψη της Κύπρου ήταν κυρίαρχα ο πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας, που επιδεικνύοντας, σύμφωνα με την κυβέρνηση, μια πρωτοφανώς αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, [μόνο «σύμφωνα με την Κυβέρνηση», ο αρθρογράφος αμφισβητεί ότι ο Διοικητής έχει ευθύνες;] απείλησε με τις παραλήψεις και τα λάθη του, τη βιωσιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος της Κύπρου. 

Με αυτόν τον τρόπο η ηγεσία του κόμματος θα επιχειρήσει να διαχωρίσει την περίπτωση της Κύπρου από την κρίση χρέους [και πάλι η «κρίση χρέους» - μήπως το κείμενο γράφτηκε γα άλλη περίπτωση;] όλου του υπόλοιπου ευρωπαϊκού νότου και ακολούθως να χρεώσει τις εξελίξεις που θα ακολουθήσουν στις προσωπικές ευθύνες ενός “κακού” και “αντιεπαγγελματία” τραπεζίτη. [Έχει ή δεν έχει ευθύνες ο τραπεζίτης;]. Σύμφωνα με αυτήν την συλλογιστική, η κυπριακή κρίση είναι μάλλον το αποτέλεσμα μιας λανθασμένης και ηθικά καταδικαστέας μεν, ατυχούς παρόλα αυτά, πολιτικής των κυπριακών τραπεζών [στην Ιρλανδία και την Ισπανία δεν έχουν κι εκεί ευθύνες οι Τράπεζες;]. Επακόλουθο μιας δίχως σύνεσης δίψας εγχώριων χρηματιστηριακών κύκλων για το κυνήγι υπεραποδόσεων τραπεζικών προϊόντων που πρόσφερε η διεθνής αγορά. [Μπορούσε να ελεγχτεί αυτή η «δίψα»; Μήπως ο ρόλος του Διοικητή της Κεντρικής είναι απλά διακοσμητικός;]

Με αυτό το τρόπο θεμελιώδεις επιλογές του ελληνοκυπριακού χρηματιστηριακού κεφαλαίου σχετικά με τη στρατηγική της οικονομικής του επέκτασης μια ολόκληρη προηγούμενη περίοδο θα αποσιωπηθούν. Το μοντέλο της οικονομικής ανάπτυξης των τελευταίων 30 χρόνων στην Κύπρο θα αποσυνδεθεί από τις κυρίαρχες παγκόσμια, μετά την διεθνή οικονομική κρίση του 74-75,  τάσεις επαναθέρμανσης ενός νέου κύκλου επέκτασης της κερδοφορίας του κεφαλαίου βασισμένου σε μια απεριόριστη πιστωτική επέκταση [ποιος είναι ο καθ’ υλη υπεύθυνος για να τη ελέγχει;] και μια ολοένα και μεγαλύτερη χρηματιστικοποίηση κάθε πτυχής της οικονομίας που με την σειρά τους θα μας οδηγήσουν σε μια πρωταφανούς έκτασης χρηματιστηριακή  κερδοσκοπία -όπως εμφανίστηκε στην φούσκα της αγοράς ακινήτων και των υπεραποδόσεων ενός χαοτικού μωσαικού χρηματιστηριακών προϊόντων. Αλήθεια και αυτά ο Ορφανίδης τα έκανε; [Γιατί έχω πλέον έντονα την αίσθηση ότι συγγραφέας ασυναίσθητα προφανώς, τείνει να αθωώσει τον Ορφανίδη. Δεν ήταν κι αυτός ως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας γρανάζι του καπιταλιστικού χρηματοπιστωτικού συστήματος;] 

Εάν μάλιστα πάρει κανείς στα σοβαρά τις τοποθετήσεις στελεχών του κόμματος που σποραδικά και σκόρπια έφταναν στο φώς της δημοσιότητας για το δομικό και συστημικό χαρακτήρα αυτής της κρίσης, την βαθιά και δομική κρίση αναπαραγωγής αυτού του κοινωνικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας που αναπότρεπτα και νομοτελειακά γεννά περιοδικές κρίσης ύφεσης κάτω από το βάρος των δικών του εσωτερικών αντιφάσεων, τότε θα πρέπει κανείς να προβληματιστεί πολύ σοβαρά για τον τρόπο με τον οποίο το ΑΚΕΛ πολιτεύεται επιχειρώντας να ισορροπήσει την πολιτική και ιδεολογική του ταυτότητα με μια κυνικά ρεαλιστική διάθεση προσαρμογής εντός του συστήματος. [Μα και ο ίδιος ο αρθρογράφος δεν στέκεται σχεδόν καθόλου στη βασική αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων που είναι η υπερσυσσώρευση κεφαλαίων στα χέρια των λόγων και η αδυναμία του κεφαλαίου να αναπαραχθεί κάτι που διακόπτει την επενδυτική συνέχεια και σπάζει την αναπτυξιακή αλυσίδα]

Η αντίφαση αυτή μπορεί να ερμηνευτεί μόνο εάν κανείς αναγνωρίσει τις συνέπειες που φέρνει για το κόμμα η διαχρονικά διακηρυγμένη στρατηγική της ηγεσίας του να προσανατολιστεί συμφιλιωτικά με το αστικό πολιτικό σύστημα, αποζητώντας την ευρύτερη δυνατή συναίνεση στο εσωτερικό μέτωπο και τελικώς μια θέση στη μοιρασιά της εξουσίας όπου αυτή συγκεντρώνεται, σε κάθε βαθμίδα οργάνωσης της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου. [Πώς ερμηνεύεται ιστορικά ή πού οφείλεται αυτή η συναίνεση;]

Είναι αυτός ο προσανατολισμός του ΑΚΕΛ για την εξουσία –καθόλου πρωτότυπος βέβαια μέσα στην αριστερά ήδη από την εποχή του Έντουαρντ Μπέρνσταϊν [καλό θα ήταν αν λέγονταν λίγα λόγια παραπάνω για τις θεωρίες του] και της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας του περασμένου αιώνα- που σταδιακά αποξένωσε το μεγαλύτερο κόμμα της εργατικής τάξης της Κύπρου από κάθε στρατηγική για την αλλαγή της κοινωνίας, ενώ την ίδια στιγμή περιθωριοποίησε το ειδικό πολιτικό βάρος της οργανωμένης εργατικής τάξης στο εσωτερικό του και το γενικό πολιτικό προσανατολισμό του κόμματος. [Εδώ πρέπει να αναλυθεί και τι εννοούμε «εργατική τάξη» στην Κύπρο και τα μεγέθη της. Επίσης πρέπει να δούμε την κοινωνική σύνθεση του ΑΚΕΛ, αλλά και της κυπριακής κοινωνίας γενικότερα, την πολιτική κουλτούρα και ιστορία του τόπου και ποιους τελικά εκπροσωπεί το ΑΚΕΛ, για να απορέσουμε να κατανοήσουμε και τις όποιες σοσιαλδημοκρατικές του πρακτικές]… 

Από κόμμα οργάνωσης της εκμεταλλευόμενης από το κεφάλαιο εργατικής τάξης, κόμμα ιστορικά και προγραμματικά προσανατολισμένο στο αγώνα για την απαλλοτρίωση του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, μεταμορφώθηκε σιγά σιγά σε ένα κόμμα εξουσίας [πάντοτε ήταν κόμμα εξουσίας τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδοˑ δεν έπρεπε να πράξει το αυτό και σε “εθνικό”;], κόμμα μεταξύ άλλων και των επιχειρηματιών [πόσους επιχειρηματίες έχει μέσα στο ΑΚΕΛ και σε ποιο βαθμό καθορίζουν πολιτικές; Κι αν ισχύει αυτό γιατί δεν εμφανίστηκε ή δεν επιβίωσε στον χώρο της Αριστεράς άλλος πολιτικός φορέας που να εκπρόσωποι και να εκφράζει την εργατική τάξη;], που επέλεξε να διαμορφώσει εκ νέου την στρατηγική του πάνω σε μια ασταθή  και παροδικά μόνο διευρυμένη κοινωνική συναίνεση, που διαμόρφωσε μια προηγούμενη ιστορική περίοδο η ίδια η καπιταλιστική κυριαρχία. Είναι με αυτό το τρόπο που κανείς μπορεί να αναγνωρίσει το συμβιβασμό του ΑΚΕΛ με την ελληνοκυπριακή αστική τάξη [δεν υπήρχαν οι πολιτικοί λόγοι – βασικά λόγω κυπριακού -  που έγινε αυτό κατά τις δεκαετίες ’60, ’70 και ’80;], την κτηματομεσιτική κερδοσκοπία, τους developers και τα real estate, και βέβαια τους τραπεζίτες – αναντικατάστατους στο ρόλο τους για το κλείσιμο ενός οικονομικού “κυκλώματος” υπεραποδόσεων σε βάρος της πλειοψηφίας όλης της υπόλοιπης κοινωνίας. [Είχε ποτέ το ΑΚΕΛ πρόγραμμα ανατροπής του συστήματος; Διεκδίκησε μήπως και κέρδισε τις προεδρικές εκλογές το 2008 με ένα τέτοιο πρόγραμμα;]

Σε αυτές λοιπόν τις συνθήκες, όπως διαμορφώνονται παγκόσμια και τοπικά, και μέσα σε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις που δοκίμασε ο σύγχρονος ανεπτυγμένος καπιταλισμός είναι όπου καταρρέουν εκκωφαντικά διαφόρων λογής μύθευμα για το τέλος δήθεν της ιστορίας και της πάλης των τάξεων, τις δυνατότητες τάχα αυτορύθμισης της ελεύθερης αγοράς, την συμφιλίωση της εργατικής τάξης με τους δυνάστες και εκμεταλλευτές της και τις δυνατότητες ενός αριστερού κόμματος να διαχειριστεί αρμονικά και πρός όφελος όλης της κοινωνίας το τιμόνι μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Και είναι σήμερα που η αναγκαιότητα συγκρότησης των μεγαλύτερων δυνατών αντιστάσεων της κοινωνίας γίνεται όλο και επιτακτικότερη. [Θα περιοριστούμε, ως κοινωνία, στις «αντιστάσεις» και στις διαμαρτυρίες; Δεν πρέπει αν καταθέσουμε και μια πολιτική πρόταση διεξόδου με συγκεκριμένο περιεχόμενο;] Για να μην πληρώσει την κρίση ο λαός και να υπερασπιστεί αποφασιστικά και ενωτικά τις κοινωνικές κατακτήσεις που κέρδισε μέχρι σήμερα με την οργάνωσή του. [Πώς θα γίνει αυτό; Πώς «ο λαός … (θα μπορέσει)… να υπερασπιστεί (…) τις κοινωνικές κατακτήσεις» και να πετύχει να διατηρηθούν αυτές, όταν δεν υπάρχουν χρήματα στα κρατικά ταμεία; Μήπως πρέπει να μπει και στόχος για κοινωνικοποίηση και αναδιανομή του “εθνικού” παραγόμενου ή/και παραχθέντος πλούτου;]…

Για την επιτυχή όμως έκβαση αυτού του αγώνα σήμερα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, είναι επίσης αποφασιστική η αναγκαιότητα επανεπεξεργασίας ενός συλλογικού οράματος απελευθέρωσης της κοινωνίας από την δικτατορία των αγορών και του κεφαλαίου. [Τί, ή/και πώς το εννοεί αυτό ο “ποιητής”; Μόλις πιο πάνω εγώ, υπόβαλα συγκεκριμένο προβληματισμό. Για ποιο «συλλογικό όραμα» μιλά ο συγγραφέας;] Ενός αγώνα που θα εμπνεύσει ξανά την κοινωνία στο αγώνα για την χειραφέτησή της. [Μήπως ο συγγραφέας υποβάλλει ότι πρέπει να βάλουμε στόχο τον σοσιαλισμό και διστάζει να το πει;]…

Όσοι και όσες αντιλαμβάνονται μέσα στην κυπριακή κοινωνία την επικαιρότητα αυτού του αγώνα, όσοι και όσες δεν καθησυχάζονται από τους δακρύβρεχτους λόγους συμπόνοιας και αλληλεγγύης του Χριστόφια προς τους εργαζόμενους [λαλείτε ο Χριστόφιας δακρύζει και κλαίει για να τον λυπηθούν οι εργαζόμενοι;] και τις απατηλές υποσχέσεις για επανόρθωση των κοινωνικών αδικιών που διαχειρίστηκε η κυβερνώσα αριστερά του ΑΚΕΛ [στην πράξη εν κυβερνώσα Βουλή που είχαμε τελικά!], θα κληθούν να διαδραματίσουν  αντικειμενικά ένα πρωτοπόρο ρόλο.

Σε αυτήν την πορεία η ΕΡΑΣ φιλοδοξεί να συναντηθεί και να συνδιαμορφώσει μαζί με όσους και όσες αναζητούν μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά. [Ποιοι οι στόχοι και το πρόγραμμα αυτής της «αντικαπιταλιστικής αριστεράς», ο σοσιαλισμός; Και σε ποιους αποτείνεται η ΕΡΑΣ, μέσω του συγγραφέα, για να συμπορευτούν μαζί της; Μήπως (και) στην «συμβιβασμένη» - όπως κάποιοι την αποκαλούν - ΠΕΟ «τη μεγαλύτερη συντεχνία εργαζομένων της Κύπρου»;]…

*******************************
Επιπλέον σχόλια και ερωτήματα ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

1. Με όλο τον σεβασμό προς τον αρθρογράφο κον Τσέλιο, αλλά κατά την ταπεινή μου γνώμη «τούτος» γενικολογεί κι αοριστολογεί. Πέραν της κριτικής του προς το ΑΚΕΛ [και δεν εξετάζω αν είναι δίκαιη ή άδικη, εν ερωτήματα κι απορίες που υπόβαλα πιο πάνω] δεν βλέπω να καταθέτει εναλλακτικές προτάσεις για ξεπέρασμα της κρίσης.  Οι αναφορές του σε «αναγκαιότητα επανεπεξεργασίας ενός συλλογικού οράματος απελευθέρωσης της κοινωνίας από την δικτατορία των αγορών και του κεφαλαίου» και σε «αγώνα που θα εμπνεύσει ξανά την κοινωνία στο αγώνα για την χειραφέτησή της» είναι ασαφείς κι αόριστες. Γιατί δεν μιλά καθαρά για σοσιαλιστική προοπτική, αν είναι αυτό που έχει κατά νουν; Αν όμως δεν είναι αυτό, γιατί δεν ΜΑΣ το διευκρινίζει; Ή γιατί δεν βάζει θέμα εξόδου από την καπιταλιστική Ευρωπαϊκή Ένωση και φυσικά κι από την  Ευρωζώνη;     

2.  Αν ο κος Τσέλιος κρίνει ότι ο τόπος χρειάζεται ένα νέο πολιτικό φορέα/κόμμα που να εκφράζει «μια σύγχρονη αντικαπιταλιστική αριστερά» γιατί δεν το λέει καθαρά; Επί τούτου έγραφα στην ανάρτηση μου με αρ. 154/2012:
«Έχω κι άλλες φορές πει ότι η παρουσία και λειτουργία ενός οργανωμένου και κοινωνικά αποδεκτού πολιτικού φορέα αριστερότερα του ΑΚΕΛ, πολύ πιθανόν να οδηγούσε και το ίδιο πιο αριστερά.
Επίσης έχω πει ότι η ενότητα της Αριστεράς [κυρίως σε περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων – τοπικών και “εθνικών”] δεν πρέπει μονοκόμματα και δογματικά να επιδιώκεται κάτω από το σύνθημα “Έναν είν’ το Κόμμα” και την ταμπέλλα “ΑΚΕΛ – Αριστερά – Νέες Δυνάμεις”. Αυτή η ενότητα μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την αναγνώριση και τον σεβασμό της πολυμορφίας και της πολυσυλλεκτικότητας που αντικειμενικά [νομοτελειακά] διαμορφώνονται πλέον και στον χώρο της Αριστεράς. Τούτα τα φαινόμενα είναι αναπόφευκτα ένεκα των διαφοροποιήσεων και της πολυπλοκότητας της κοινωνικοοικονομικής και ταξικής σύνθεσης και διαστρωμάτωσης της σημερινής κυπριακής κοινωνίας».

**********************
Επίλογος:
Δεν ξέρω αν κάποιος από τους φίλους ΕΡΑΣ(ί)τες θα διαβάσει την ανάρτηση μου, αλλά νομίζω είναι καιρός να βγουν από το καβούκι τους, ή/και να πάψουν να κρύβονται και να αποφεύγουν τις διαδικτυακές συζητήσεις.
Ίδωμεν… 

Anef_Oriwn
[κριτικός και προβληματισμένος]
Πέμπτη 20/12/2012

****************************
Υστερόγραφα (21/12/2012):

1.  Ένα κείμενο του Promithea
Φαίνεται ότι το άρθρο του Θέμου Δημητρίου “Τι αντιπροσωπεύει ο Σταύρος Μαλάς” που ήταν υποστηριχτικό για την υποψηφιότητα Μαλά προκάλεσε αρκετές αντιδράσεις στον χώρο της εξωκοινοβουλευτικής/εξωθεσμικής Αριστεράς. Σήμερα λοιπόν, εντόπισα στην blogόσφαιρα ακόμα ένα κείμενο – απάντηση στο άρθρο του Θέμου Δημητρίου. Τούτο φέρει τίτλο “Ο δρόμος προς την συσπείρωση της Αριστεράς” και ανήκει στον συν-blogger Promithea. Θα σταθώ μόνο στην κατακλείδα του εν λόγω κειμένου, η οποία λέει τα εξής: «Ναι οι συνθήκες είναι δύσκολες και για να αντιμετωπίσει αυτές τις συνθήκες το εργατικό κίνημα και η αριστερά χρειάζεται να επανεξοπλιστεί με τις βασικές Μαρξιστικές αρχές. την πάλη των τάξεων τον διεθνισμό και το όραμα του σοσιαλισμού.Η υποψηφιότητα Μαλα δεν έχει τίποτα να κάμει με αυτόν τον επανεξοπλισμο, αντίθετα σπέρνει σύγχυση και αυταπάτες ανάμεσα στα στελέχη και τον κόσμο της αριστεράς και βάζει τις βάσεις για νέες ήττες του εργατικού κινήματος. Ο ιδεολογικός επανεξοπλισμος του κινήματος είναι καθήκον που πέφτει στους ώμους της περάν του Ακελ αριστεράς Η εκλογική μάχη ήταν μια σημαντική ευκαιρία για να αποτελέσει πόλο συσπείρωσης των πιο αγωνιστικών ταξικών στοιχείων,και να βάλει τις βάσεις γι αυτό τον επανεξοπλισμο. απο την στιγμή που αδυνάτισε να προβάλει το δικό της υποψήφιο αύτη η ευκαιρία χάθηκε».

Τζι’ επειδή Σύντροφε Promithea «… η περάν του Ακελ αριστερά […] αδυνάτισε να προβάλει το δικό της υποψήφιο…», πρέπει να σταθείτε στην άκρη τζιαι να τους ροτσσιάζετε [πετροβολάτε] ούλλους; Δεν αποτελεί ενίσχυση της «επίθεσης της δεξιάς» αυτή η τακτική, έστω κι αν θεωρείς ότι «κύριο χαρακτηριστικό της διακυβέρνησης Χριστόφια ήταν και είναι η διαχείριση του καπιταλισμού μια πολιτική που φορτώνει τα αδιέξοδα του καπιταλισμού στις πλάτες των εργαζομένων στην ηγεσία του Ακελ και την Αριστερά πιο γενικά»;

2.  Άσχετο: Για τη συντέλεια του κόσμου
Σχεδόν έχει περάσει η σημερινή μέρα [η 21η του Δεκέμβρη] κι ακόμη δεν έχει επιτελεστεί η συντέλεια του κόσμου ή δεν έχουν έρθει τα ύστερα του κόσμου, όπως κάποιοι ελέαν, ερμηνεύοντας τα ημερολόγια των Μάγια!!! Λαλείτε να ΜΑΣ προκύψει πιο αργά απόψε; Ή μήπως να ήταν τόσο σοφοί που να επροβλέψαν το τέλος του “αγγελικά” πλασμένου καπιταλιστικού κόσμου; Ίσως πούμε πιο πολλά σε επόμενη ανάρτηση μου…  

Anef_Oriwn
Παρασκευή 21/12/2012

Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Ανάρτηση 163/2012*!!!!! [500η(!!!), επίκαιρη, οικονομική, πολιτική, δανειοληπτική, ημικρατική, αντι-λαφαζάνικη και ολίγο τι ανάμικτη] - Για την δανειοδότηση της Κυβέρνησης από τα Ταμεία Συντάξεων των Ημικρατικών και περί τινών άλλων επίκαιρων ζητημάτων…


* - Επεξηγηματική σημείωση – 19/12/2012:
Το κείμενο για την παρούσα ανάρτηση μου γράφτηκε βασικά χτες το βραδύ κι έτυχε τελικής επεξεργασίας σήμερα…

*******************
Προλογικά:
Το ζήτημα της δανειοδότησης της Κυβέρνησης από τα Ταμεία Συντάξεων των Ημικρατικών προκάλεσε πολλές αντιδράσεις, αντιπαραθέσεις και συζητήσεις. Γι’ αυτό και αποφασίσαμε να αφιερώσουμε σ αυτό λίγο περισσότερο χώρο και χρόνο.
Θα ασχοληθούμε επίσης με μερικά αλλά πολιτικο-οικονομικά ζητήματα και κυρίως με κάποιες αμετροέπειες και λαφαζανιές πολιτικών της Δεξιάς…   

*********************
Για την δανειοδότηση της Κυβέρνησης από τα Ταμεία Συντάξεων των Ημικρατικών

Η δήλωση του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Οικονομικών, [στην χτεσινή συνεδρία τής υπό τον Νικολάκη Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Οικονομικών], ότι σε περίπτωση που η Κυβέρνηση δεν βρει χρήματα τις προσεχείς μερικές μέρες για να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες του κράτους [σε μισθούς, συντάξεις και άλλες οικονομικές υποχρεώσεις], «τούτη» [δηλ. η Κυβέρνηση] θα προχωρήσει σε στάση πληρωμών, έππεσε σαν βόμβα! Όχι πως δεν ξέραμε ή έστω δεν διαισθανόμασταν τη δεινή κατάσταση των κρατικών ταμείων, αλλά ΜΑΣ είχαν δώσει την εντύπωση [οι εκ της Κυβερνήσεως] ότι αντέχουμε. Η “Καθημερινή μάλιστα έγραφε [την περασμένη Κυριακή] ότι «υπάρχουν λεφτά μέχρι τον Ιούνη»(!) και ότι «ο Χριστόφιας …  αποτάσσεται το Μνημόνιο»... 

Πώς τέλος πάντων φτάσαμε τότε [σύμφωνα με τον κύριο Γενικό τού Υπουργείου Οικονομικών - που μού διαφεύγει τ’ όνομα του, αλλά βαρκούμαι να το ψάξω!] μόλις 2-3 βήματα πριν τη στάση πληρωμών και τη χρεοκοπία; Έτσι έχουν τα πράματα ή είμαστε μπροστά σε μια νέα προσπάθεια χειραγώγησης του κόσμου; Από την άλλη ποιος εξουσιοδότησε τον κον Γενικό να προβεί στις συγκεκριμένες δηλώσεις και να βάλει κάτω τόσο εκβιαστικά συγκεκριμένα διλήμματα; Γιατί δεν βγήκε να τις κάμει ο Υπουργός ή και ο ίδιος Πρόεδρος, αν ίσχυε κάτι τέτοιο;! Γιατί επέλεξε να τις κάμει και μάλιστα με τόσο στόμφο, δημόσια;

Όπως έγραψα και σε σχόλιο μου στην προηγούμενη ανάρτηση μου, κατ’ εμένα ΔΕΝ δεν ετίθετο θέμα στάσης πληρωμών, γιατί προφανώς η Κυβέρνηση είχε διαβεβαιώσεις από τα Δ.Σ. των τριών Ημικρατικών Οργανισμών [ΑΤΗΚ, ΑΗΚ, Αρχή Λιμένων] για τον εσωτερικό δανεισμό της. Χωρίς να θέλω να συνομωσιολογήσω, θα τολμήσω να πω ότι επιχειρήθηκε και πάλι ένα οικονομικό πραξικόπημα. Πρώτα εκουρττίσαν τις δεξιόστροφες ηγεσίες των συνδικαλιστικών οργανώσεων της ΑΤΗΚ να αντιδράσουν [γιατί θα τους  τρώγανε το Ταμείο Συντάξεων λες και αν χρεοκοπούσε το κράτος το Ταμείο θα συνέχιζε να ζει και να βασιλεύει]… Ακολούθως ανέλαβε ο Νικολάκης να παραπέμψει το θέμα για συζήτηση στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Οικονομικών ούτως ώστε να προκληθεί περισσότερη κωλυσιεργία. Οι στόχοι της Δεξιάς ήταν προφανείς: Να προκαλέσουν χάος και σύγχυση μέσα στον κόσμο και δη στους Δημοσίους υπαλλήλους και να τους ενσπείρουν το φόβο ότι θα μείνουν απλήρωτοι και δη σε περίοδο Γιορτών… Έτσι [πίστευαν πως] θα καλλιεργούσαν ή/και θα ενίσχυαν περαιτέρω την αποστροφή τη δυσφορία και τον θυμό εναντίον της «ανίκανης» Αριστεράς…

********************************
Ο Τύπος της Δεξιάς προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο

Για να πάρετε μιαν ιδέα για το πώς επιχειρείται η (κατα)τρομοκράτηση του κόσμου από τα Μέσα θα μεταφέρω εδώ τους σημερινούς πρωτοσέλιδους τίτλους των εντύπων της Δεξιάς:  
-  “Πολίτης”: «Ημι-κρατικό έγινε το κράτος  – ΑΗΚ, cyta, ΑΛΚ ανταποκρίθηκαν λίγο πριν τη στάση πληρωμών»
-   “Σημερινή”: «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν – Βρεθήκαμε κοντά σε στάση πληρωμών – Γλιτώνουμε, αν πουν το «ναι» οι εργαζόμενο στη Cyta» 
-   “Φιλελεύθερος”: «Φάντασμα χρεοκοπίας - Παραλίγο στάση πληρωμών με καταστροφικές συνέπειες»
-   “Αλήθεια”: «Χρεοκόπησαν - Υπό όρους δίνει τα εκατομμύρια η ΑΗΚ»
Από την “Αλήθεια” παραθέτω και το εξής σχολιάκι από την πρώτη σελίδα: «ΚΟΙΝΟΣ ΝΟΥΣ: Ο 13ος μισθός: Δηλαδή αν κατάλαβα καλά, η κυβέρνηση Χριστόφια θα δώσει 13ο μισθό στους δημόσιους υπαλλήλους με τα λεφτά των εργαζομένων στους ημικρατικούς οργανισμούς; Πολίτης» - ένας ερωτών πολίτης. [Να διερωτηθώ κι ΕΓΩ αν εκεί στην “Αλήθεια” προτιμούν να μην καταβληθεί 13ος;]…
Από τα πιο πάνω πρωτοσέλιδα φαίνεται καθαρά ότι οι τρεις από τις τέσσερεις [δεξιές] εφημερίδες έχουν [τυχαίως;] περίπου των ίδιο τίτλο – την πτώχευση ή την χρεοκοπία. Βλέπετε στο αστικό DNA τους τα πάντα να τα ερμηνεύουν με κριτήριο το χρήμα και ότι έχει σχέση μαζί του…

**************************
Ένας Στυλιανίδης έξω φρενών

Από την άλλη [σε σχέση με το ίδιο θέμα] ο Χρίστος Στυλιανίδης πρώην σοσιαλδημοκράτης(;) και νυν στέλεχος και βουλευτής του “Συναγερμού” [ψες σε συζήτηση στο “Μέγα” μαζί με τον Λουκαϊδη του ΑΚΕΛ και τον Νικολαΐδη της ΕΔΕΚ], ΜΆΣ το ‘παιξε έξω φρενών [έκαμεν τζιαι τούτος το show του] για το ότι το κράτος αναγκάζεται να προχωρήσει σε δανεισμό από τους Ημικρατικούς. Δεν τον είδα όμως να “εξωφρενίζεται” και για τους διαχρονικούς δανεισμούς [απ’ όλες τις Κυβερνήσεις] από το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ή για την “μανιτζιάν” που ΜΑΣ εκάτσαν οι Τράπεζες, ή για το ότι η αλυσίδα υπεραγορών “Ορφανίδης” πάει για φαλλιμέντο και κάπου 3000 άτομα [υπάλληλοι, προμηθευτές και συνεργάτες της Εταιρίας] θα μείνουν χωρίς δουλειά; Οξά μπαίνουν τζι’ οι οφειλές της “Ορφανίδης” στα ποσά ανακεφαλαιοποίησης των Τραπεζών τζι’ εν να κανονιστούν τζιαι τούτοι; [Παρεμπιπτόντως γιατί οι “Συναγερμικοί” ανακάλυψαν τις επιπτώσεις από το “κούρεμα” του ελληνικού χρέους πάνω στις κυπριακές τράπεζες μετά που δεν επαναδιορίστηκε ο Ορφανίδης ως Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας;]…  

***********************
Φάσεις από τη συζήτηση των προϋπολογισμών στη Βουλή

Πάντως η αμετροέπεια κάποιων [πολιτικών] δεν έχει όρια. Σήμερα απολαύσαμε και τον γνωστό για τις εξυπνακίστικες ατάκες του κου Περδίκη, να ΜΑΣ λέει [μιλώντας κατά τη συζήτηση των Προϋπολογισμών στη Βουλή] και τα εξής: «Αυτό που δεν κατάφεραν οι “διεθνείς συνωμοσίες της CIA και του ΝΑΤΟ”, αυτό που δεν πέτυχαν οι Αμερικανοί και οι Εγγλέζοι με την UNOPs και το σχέδιο Ανάν, το καταφέρατε εσείς, αφού οδηγήσατε το λαό μας σε οικονομική και ιδεολογική εξαθλίωση».  [Κε Περτίτζιη, κάμνεις ΜΑΣ το σε eurocents πλιζ;]…

Στην ίδια συζήτηση η ΕΔΕΚ [δια τού κοινοβουλευτικού της Εκπροσώπου κου Βαρνάβα] το ‘παιξε ως πρωτοπόρα αντιμνημονιακή δύναμη: «Δεν συναινέσαμε και δεν θα συναινέσουμε, υπό το κράτος εκβιασμού, σε πολιτικές και μέτρα που θα οδηγούν σε μαζική φτώχεια, ανέχεια, καλπάζουσα ανεργία, βάθεμα της ύφεσης και καθήλωσης κάθε αναπτυξιακής προοπτικής» --- Μα καλά τα μνημονιακά νομοσχέδια εν τα εψηφίσαν τζιαι «τούτοι»; Μα μάχουνται να ΜΑΣ περιπαίξουν σιόρ;

*********************
Το Νικούιν συνεχίζει τις μετάνοιες στους ΔΗΚΟϊκούς

Αμ ο άλλος, ο λύμπουρας [το Νικούιν] που πήρεν ο νους του αέρα τζιαι νομίζει ότι πετά κάλεσε τον κόσμο σε μια από τις συγκεντρώσεις [υποτίθεται μόνο] ΔΗΚΟϊκών [στις οποίες πάει τζιαι κάμνει εξομολογήσεις και μετάνοιες τζιαι λαλεί τους  «απεταξάμην τις παλαιές μου δηλώσεις σε βάρος του ΔΗΚΟ και του Τάσσου»] όπως «απαλλάξει από το άγχος και την αγωνία […] κάποιους [από τους ανθυποψηφίους του – δεν καταδέχτηκε ούτε καν τους ονομάσει] που αγωνιούν ποιος θα είναι δεύτερος»! Να χαίρεστε τον αλαζόνα και υπερόπτη Πρόεδρο ΣΑΣ!

***********************
Η [νέα] “εθνικιστική” κυπριακή Αριστερά(;)

«Χαίρομαι για την απόφαση στελεχών του ΕΥΡΩΚΟ, που αποφάσισαν να έρθουν μαζί μας στον κοινό αγώνα για να φέρουμε αυτήν την αλλαγή, για να υποστηρίξουμε τον υποψήφιο των πολιτών, τον κύριο Γιώργο Λιλλήκα, τον φίλο Γιώργο Λιλλήκα. Την περασμένη Κυριακή ήταν το μνημόσυνο του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου. Πολύ εύστοχα ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας μας είπε εις τον επιμνημόσυνο λόγο ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος με το ΟΧΙ έσωσε τον ελληνισμού» Πιο κάτω μάλιστα καλεί τους Αριστερούς να  ψηφίσουν τον Λιλλήκα. Για να σώσουμε τον ελληνισμό shερκές - shερκές με τους αντιομοσπονδιακούς του ΕΥΡΩΚΟ! Ε, ρε πίκκα τζιαι κατάντημα!

*******************
Ο αγγελικά πλασμένος κόσμος του ΔΗΚΟ

Το άλλο τ’ ακούσατε; Ο Νικόλας ο Παπαδόπουλος [ο Αντιπρόεδρος του ΔΗΚΟ] ανέλαβε δικηγόρος του υποψήφιου Προέδρου Γιώργου Λιλλήκα στην αγωγή λιβελλου που κίνησε κατά της Βουλευτίνας του ΔΗΚΟ Αθηνάς ΚυριακίδουΌμορφος κόσμος ΔΗΚΟϊκά πλασμένος! [Η κα Αθηνά σε δηλώσεις της στο “ΑΣΤΡΑ” είχε αφήσει αιχμές κατά του κου Υποψήφιου Προέδρου για τις κρατικές προσφορές που κέρδισε το διαφημιστικό γραφείο της συζύγου του την εποχή που ο ίδιος ήταν Υπουργός επί Προεδρίας Τάσσου Παπαδόπουλου]…  

********************
Τέλος πάντων… Απαντήσεις σε κάποια από τα πιο πάνω ερωτήματα, αλλά και σε διάφορα άλλα, δίνει η σημερινή έκδοση της “Δεφτερης Ανάγνωσης”. Αλλά γι’ αυτό θα κάνω συγκεκριμένες παραπομπές αύριο…

Anef_Oriwn
[επί διαφόρων επιστητών που αφορούν την οικονομία]
Τρίτη 18/12/2012

************************
Υστερόγραφον [από τη “Δεφτερη Ανάγνωση” για τον δανεισμό από τους Ημικρατικούς] – 19/12/2012, 10:00 μ.μ.

Με το θέμα της δανειοδότησης του κράτους από τους Ημικρατικούς Οργανισμούς ασχολήθηκε και το online εβδομαδιαίο κυπριακό περιοδικό “Δεφτερη Ανάγνωση” στην τελευταία [χτεσινή] έκδοση της. Σε άρθρο με τίτλο “Πίσω από το νέο άγχος των ΜΜΕ για «στάση πληρωμών»: πάει παρακάτω το μνημόνιο ή μερικοί κατασκευάζουν εσωτερικές πιέσεις ενώ συνεχίζεται υπόγεια η αντιπαράθεση για την «κατ’ αρχήν συμφωνία»;”, ο συγγραφέας καταπιάνεται με διάφορες πτυχές του θέματος. Εγώ σημειώνω τα εξής:

«Ενώ η κυβέρνηση θεωρούσε λογικό και αυτονόητο, όπως γινόταν ιστορικά, και πως γίνεται γενικά, να δανειστεί από ταμείο των ημικρατικών οργανισμών, ξαφνικά ξέσπασε μια έντονη αντίθεση μιας μερίδας των εργαζομένων – οι 3 από τις 5 συντεχνίες, όπως αναφερόταν στις ανταποκρίσεις.
Είναι, βέβαια, λογικό να ανησυχούν οι εργαζόμενοι, αφού μέρος των ταμείων συντάξεων τους που είναι στις τράπεζες κινδυνεύει άμεσα. Και φυσικά, στο κλίμα του πανικού που κατασκευάζουν τα ΜΜΕ μια τέτοια ανησυχία είναι κατανοητή. Το άγχος διαχέεται. Αλλά το να αρνούνται να δανείσουν το κράτος, το οποίο θα προσπαθήσει να σώσει τις τράπεζες, και άρα και τις καταθέσεις τους, είναι παράδοξο. Διότι οι αριθμοί που ακούστηκαν αφορούσαν ποσά καταθέσεων 400 και 450 εκατομμυρίων. Και το τρίμηνο δάνειο της κυβέρνησης αφορούσε 100 εκατομμύρια με πιο ψηλό τόκο. Μπορεί να πει κάποιος ότι μέσα στον πανικό ακόμα και η ευρύτερη εικόνα δεν γίνεται κατανοητή.

Είναι και λίγο δύσκολο, όμως, να υποθέσει κάποιος ότι δεν γινόταν κατανοητό - έστω στις 3 από τις 5 συντεχνίες - ότι σπρώχνουν προς την ιδιωτικοποίηση με το να ασκούν πίεση και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι των ημικρατικών στην κυβέρνηση – και να συμβαδίζουν, δηλαδή, με το κλίμα που θέλουν να κατασκευάσουν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και το κεφάλαιο που θέλει ξεπούλημα - ιδιωτικοποίηση της CYTA. Διότι είναι προφανές, ότι και στην «κατά αρχήν συμφωνία» για το Μνημόνιο, και στην προσφυγή στο Μηχανισμό το περασμένο καλοκαίρι, η κρίση των τραπεζών χρησιμοποιήθηκε από τοπικούς παράγοντες για να σπρώξουν την Κύπρο σε Μνημόνιο.

Υπάρχουν, βέβαια και προεκλογικές σκοπιμότητες, αφού ένα σημαντικό στέλεχος των συνδικαλιστών είναι και ηγετικό στέλεχος του ΔΗΚΟ - ο κ. Α. Τρυφωνίδης. Αλλά ακριβώς γιατί επικεφαλής είναι και για πολιτικά πρόσωπα δεν δικαιολογείται να μην γίνεται αντιληπτό το πλαίσιο των πιέσεων που εστιάζει στο ξεπούλημα της CYTA. Πίσω από τις προεκλογικές σκοπιμότητες υπάρχουν βαθύτερα οικονομικά συμφέροντα. Και όταν την Δευτέρα ο Ν. Παπαδόπουλος συγκάλεσε την επιτροπή οικονομικών να συζητήσει το θέμα, ήταν φανερό ότι το όλο σκηνικό γινόταν για να κατασκευαστεί θέαμα. Αν το θέμα ήταν να πει ο Χ. Πατσαλίδης ότι έπρεπε να δοθεί το δάνειο, τότε μπορούσε να το κάνει και από το τηλέφωνο. Το θέμα, μάλλον, ήταν να αυξηθεί το κλίμα του πανικού – για να πιεστεί και η κοινωνία ευρύτερα. Και όταν βγήκε για σχόλιο ο Ν. Παπαδόπουλος, ο στόχος του ήταν έμμεσος αλλά σαφής – άφησε αιχμές για τον 13ο μισθό. Το 2011, είχε δηλώσει ότι έπρεπε να είχε να κοπεί (στα πλαίσια της λιτότητας - για τις τράπεζες βεβαίως), και προφανώς, μια μερίδα του κεφαλαίου δεν είναι ενθουσιασμένη με την κυβερνητική πίεση να το δώσει φέτος.»

Anef_Oriwn
19/12/2012