Ανάρτηση 127/2012 [σύντομη, μουσικο-τραγουδιστική, γιορταστική(;), αφιερωματική] – Μήπως «κάποιος γιορτάζει»;

Αντί εισαγωγής:

«...η φάτσα μου είναι με τη μύτη τη στραβή

κι ένα σημάδι στο λαιμό απ’  τον έρωτά σου».

************************

«Κάποιος γιορτάζει;» 

Δεν ξέρω αν φταίνε τ’ άστρα, ya ο ωροσκόπος μου, ή άλλα περίεργα δαιμόνια και παράξενα ξωτικά, ή το «κακό το ριζικό μου», ή να ‘βλεπα κάνα ονείρατο [που δεν το θυμάμαι τώρα], αλλά έχει που το πρωί που ξύπνησα που γυροφέρνει στο νουν μου εκείνο το Παπακωνστάντειο άσμα:  

“Χρόνια πολλά”

Λέτε ρε παιδιά, “κάποιος [να] γιορτάζει” κι ΕΓΩ ο ασσυχχόμπατος, ίσως και συνεπεία πρόωρου Αλτζχάιμερ, να μην μπορώ να θυμηθώ ποιος; Πάντως ηχούν στ’ αυτιά μου και κάποιοι άλλοι, μυστήριοι στίχοι όπως «αλλά εγώ θα σε πάρω να φύγουμε/στου μυαλού μου τα μεγάλα τα δάση/κλειδάκι μυστικό για τον Παράδεισο/του ονείρου, του ονείρου μου βάση». Νάτο και πάλι το «όνειρο», που λέγαμε!  

Ίντα λαλείτε, για όλ’ αυτά να φταίει άραγε και το γεγονός ότι εσχάτως δεν καλοκοιμάμαι τα βράδυα˙ σκέψεις πολλές με κατακλύζουν τα βράδια, τζιαι gamoto, εν σαν να τζιαι «μοιράζομαι τη νύχτα μοναχός μου» [που λαλεί τζι’ ο παρέας μου ο Γκάνταλφ]; 

Τελικά κοίταξα, έτσι για να μου φύγει και η απορία, κι ένα Diary. Κι εκεί gamoto λέει, «5 Οκτωβρίου Χαριτίνης μάρτυρος και Μεθοδίας οσίας». Έστυψα το μυαλό μου, αλλά δεν βρήκα να ξέρω καμίαν Χαριτίνη κι ουδεμίαν Μεθοδία! Μηδέν καμιά  Χαρούλα [πλην της Αλεξίου, κι αυτήν μόνο ωδικώς], μηδεμίαν Τίνα [χαϊδευτικό της Χαριτίνης αυτό], εκτός από μιαν ηλικιωμένη χωρκανή μου που τη λαλούν Ττινούν [κι αυτοό απο το Γριστινού], και [ωδικώς και πάλι] την αειθαλή [70ρα και βάλε πλέον] Tina Turner… 

Εξ όσων όμως γνωρίζω αύριο [6 τ’ Οκτώβρη] είναι του “Αγίου” Κενδέα [ή Άη Τζιενγκιά, όπως τον λένε σε κάποιες περιοχές, γιατί έχουν να πουν πως ειδικός στην θεραπεία των τζιενγκιών – των αφόρητων πόνων]... Κι εδώ οφείλω να πω ότι έχω κάποιο δικό μου άνθρωπο που γιορτάζει! Λέτε να ‘ναι γι’ αυτό που το συγκεκριμένο τραγούδι [το “Χρόνια πολλά”], πάει κ’ έρχεται στον νου μου;
Α, και πάλι για αύριο, το diary λέει πως είναι και της Ερωτηίδος(!!!) μάρτυρος... Ε, ρε τι πάω κι ανακαλύπτω!  

{Εδώ θ’ ανοίξω να παρένθεση για να πω ότι ο “Άγιος” Κενδέας ήταν κι αυτός ένας από τους Αλαμάνους μισθοφόρους, που ήρθαν (κι “άγιασαν”) στο νησί μας από την Παλαιστίνη. [Σχετική σύντομη αναφορά για τους Αλαμάνους “αγίους” έκαμα στην ανάρτηση μου με αρ. 117/2012]… 

Ίσως γι’ αυτό και το όνομα Κεντέας το συναντούμε ΜΟΝΟ στην Κύπρο. Δεν το ‘χω ακούσει στον ελλαδικό χώρο, όπως δεν έχω ακούσει και τα ονόματα Μόδεστος, Νεόφυτος, Θεράπος, Ηράκλης [από το Ηρακλίδειος]... Τούτο όμως αναδεικνύει και κάτι άλλο, κάτι πολύ σημαντικό, που παρατήρησα τις τελευταίες μέρες όταν συνέκρινα [ασυναίσθητα και νοερά] το κυπριακό με το ελληνικό εορτολόγιο: Έχω εντοπίσει μία τάση για απεξάρτηση της κυπριακής Εκκλησίας [της Επαρχίας] από το Κέντρο [το Οικουμενικό Πατριαρχείο], ή/και τον παράλληλο ελιτισμό του Πατριαρχείου [απέναντι στην Επαρχία – την Κύπρο στην προκειμένη περίπτωση], ένα από τα χαρακτηριστικά του οποίου ήταν και η μη αναγνώριση των κυπρίων “αγίων”. Πιο πολλά επ’ αυτού ίσως κάποια άλλη φορά}...

Επανερχόμενος όμως στο θέμα της τυχόν σημερινής γιορτής, σκέφτηκα  έτσι για παν ενδεχόμενο, να κάνω και μιαν τραγουδιστική αφιερωσούλα [έτσι γενικώς], μην με πούνε μετά και ξεχασσιάρη, ya τσιγκούνη:     

 “Όλα ΣΕ θυμίζουν” 

{Καλού κακού όμως, θα ρωτήσω σχετικά και τον παρέα ΜΟΥ τον Γκάνταλφ˙ αυτός όλα τα ξέρει κι όλα τα ψυλλιάζεται!}…

Anef_Oriwn

[πασχίζων να θυμηθεί ποιος/ποια γιορτάζει]

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου