Σάββατο 4 Ιουλίου 2015

Ανάρτηση 32/2015 [έκτακτη, επίκαιρη, ελλαδική, για το δημοψήφισμα, Αριστερή, προβληματιζόμενη και εξ αναδημοσιεύσεως ] – Δυο κείμενα για το ΝΑΙ και το Όχι (στο Δημοψήφισμα στην Ελλάδα) και τους εκβιασμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης...


Προλεγόμενα

Το Blog αναδημοσιεύει σήμερα δυο κείμενα για τις τελευταίες εξελίξεις στην Μητέρα – Πατρίδα και δη για το αυριανό δημοψήφισμα, για το ΌΧΙ ή το ΝΑΙ στην πρόταση (ή το σχέδιο) που κατέθεσαν οι λεγόμενοι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης  (προς την Κυβέρνηση Τσίπρα) για συνομολόγηση νέας συμφωνίας... Εμείς δεν θα κάνουμε ανάλυση ούτε των πιθανών σεναρίων [σε περίπτωση υπερψήφισης αναλόγως του ΟΧΙ ή του ΝΑΙ], ούτε και των ίδιων των κειμένων. Απλώς θα παραθέσουμε τα κείμενα για ενημέρωση και προβληματισμό, σημειώνοντας παράλληλα τη δική μας στήριξη στο ΟΧΙ, χωρίς όμως να επεξηγούμε τους λόγους, τουλάχιστον για την ώρα, ή/και να κρίνουμε τη θέση του ΚΚΕ για το Δημοψήφισμα...


Πολλά έχουν ειπωθεί από πολλούς: Απλώς θα καταθέσουνε (για τώρα),  
την αηδία μας για τη δουλικότητα αυτών που στηρίζουν το ΝΑΙ [ακόμα και ο διαβόητος Σάκης που πρόσφατα τραγούδησε σε εκδήλωση για τα 90χρονα του Μίκη Θεοδωράκη το “Ένα το χελιδόνι”, στηρίζει το ΝΑΙ – τόσος εκφυλισμός πια!], και
την άποψη μας ότι τέτοιες ενέργειες [όπως το δημοψήφισμα] δημιουργούν ρήξεις στο ευρωπαϊκό καπιταλιστικό οικοδόμημα, έστω στο μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού των κεντροευρωπαίων (κυρίως)...  

Τα δύο κείμενα είναι:
1. το πρώτον, ένα κείμενο με τίτλο “Το ελληνικό «Όχι» ως αφετηρία” που γράφτηκε από τους κύπριους Γρηγόρη Ιωάννου και Γιώργο Χαραλάμπους [του χώρου της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς – τον όρο αυτόν τον χρησιμοποιώ σε αντιδιαστολή με την ΑΚΕΛική Αριστερά] και το ‘χω αλιεύσει από το blog “Νεκατώματα” του Gregori, και
2. το δεύτερον, ένα κείμενο με τίτλο “Όχι στο μη χείρον, βέλτιστον” του έλληνα Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου Γιώργου Ρούση [που κάποτε ήταν του ΚΚΕ, σήμερα όμως είναι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ το κείμενο το πρωτοείδα στο ελλαδικό φιλο-ΚΚΕ Blog “Cogito ergo sum”, όπου αναδημοσιεύτηκε από την “Εφημερίδα των Συντακτών”

{Να σημειώσω ότι και στις δύο περιπτώσεις οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις στα κείμενα  είναι δικές ΜΟΥ}...

*****************************************
“Το ελληνικό «Όχι» ως αφετηρία”
[των Γρηγόρη Ιωάννου και Γιώργου Χαραλάμπους]

Το δημοψήφισμα της Κυριακής στην Ελλάδα έχει μεγάλη και ευρύτερα πολιτική σημασία. Δεν αφορά απλά τις πρόνοιες των προτάσεων Γιούνκερ, ούτε αποκλειστικά την Ελλάδα. Αυτό που διακυβεύεται την Κυριακή, και κυρίως από την Δευτέρα και μετά, είναι σύνθετο και θα έπρεπε να μην διασπάται στα πολλαπλά επιμέρους ζητήματα, αλλά να αντιμετωπίζεται σαν το πλαίσιο της κυρίαρχης πολιτικής και τα όρια της όποιας αντίστασης και εναλλακτικής σε αυτήν. Το «Ναι» θα επικυρώσει, θα σφραγίσει και θα νομιμοποιήσει την υφιστάμενη διαχείριση της κρίσης με όλες τις καταστροφές που επέφερε τα τελευταία πέντε χρόνια, ενώ το «Όχι» θα ανοίξει τον δρόμο για μια ουσιαστική αμφισβήτησή της. Το «Ναι» θα παραλύσει τη ριζοσπαστική αριστερά σε όλες τις μορφές της -κομματικές, κινηματικές και άλλες- όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και πανευρωπαϊκά, ενώ το «Όχι» θα ενδυναμώσει μια εν δυνάμει αντιπολιτευτική ή εναλλακτική κυβερνητική δύναμη στις κοινωνίες του νότου εξυπηρετώντας την δημοκρατία, ακόμα και με την εντελώς φιλελεύθερη νοηματοδότησή της, αυτή της υγιούς ύπαρξης του αντίπαλου δέους και της εναλλαγής στην εξουσία.
Δυστυχώς, στις τάξεις της Ελληνικής αριστεράς αυτό το δίλημμα δεν αντιμετωπίζεται με πλήρη σαφήνεια. Αρκετοί έλληνες κομμουνιστές μένουν εκτός του πολιτικού διπόλου όπου διαδραματίζεται σήμερα ένα σοβαρότατο ταξικό ζήτημα. Η θέση του ΚΚΕ, που στην ουσία καλεί σε άκυρο ψηφοδέλτιο, αδυνατίζει το «Όχι» και ντε φάκτο ενισχύει αναλογικά το «Ναι». Εάν στερηθούν ψήφοι από το «Όχι» αλλά αυτό επικρατήσει, τότε στερείται δυναμικής η διαδικασία της κοινωνικής ριζοσπαστικοποίησης. Σε περίπτωση μικρής επικράτησης του «Ναι» και την επικύρωση της τελευταίας πρότασης των δανειστών ή ακόμα μιας χειρότερης, αμβλύνονται οι μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες αρνητικές συνέπειες στα λαϊκά και μεσαία στρώματα, που σχεδόν νομοτελειακά θα συνεχίσουν να υπόκεινται σε κοινωνική εκμετάλλευση, αδικία, φτώχια και ανασφάλεια. Είναι μεγάλο το βάρος του ΚΚΕ, που εν τέλει φλερτάρει με μια απολίτικη στάση και έναν απομονωτισμό που μπλοκάρει, την αναγκαία στην ιστορική φάση που διανύουμε, συστράτευση της ευρύτερης αριστεράς στη σημερινή της πολυσυλλεκτική και διαφοροποιημένη μορφή.
Οι πλείστες απαιτήσεις από τους δανειστές αφορούν κυρίως θεσμικού και δομικού τύπου ζητήματα, αντανακλούν ιδεολογικές απόψεις για το τι συνιστά αποδεκτή πολιτική και κυρίως εγκλωβίζουν την ελληνική κοινωνία στο υφιστάμενο υφεσιακό σπιράλ και την συνέχιση της υποτίμησης του βιοτικού επιπέδου της πλειοψηφίας. Δεν είναι απλά ζήτημα λογιστικών δεδομένων, ούτε καν οικονομικής διαχείρισης –είναι πάνω από όλα ζήτημα πολιτικό, και ως τέτοιο αντιμετωπίζεται από όλους τους παίχτες, παρά τις θεαματικές και προπαγανδιστικές αναφορές σε αριθμούς. Το χρέος, εδώ, χρησιμοποιείται σαν εργαλείο για την διεκπεραίωση μιας πολιτικής στρατηγικής, που εξυπηρετεί τον στόχο της υποτίμησης της εργασίας, της αποψίλωσης της κοινωνικής πρόνοιας και της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα. Το χρέος έχει γιγαντωθεί μέσα από την διαχείριση της κρίσης σε τέτοιο βαθμό που καταδικάζει το ελληνικό κράτος σε μόνιμη λιτότητα για την πληρωμή των τόκων, την ελληνική οικονομία σε σμίκρυνση και την ελληνική κοινωνία σε διάλυση. Χωρίς ρύθμιση του χρέους και διαγραφή μεγάλου μέρους του δεν έχει νόημα καμιά συμφωνία για δημοσιονομικούς στόχους, οικονομική πολιτική ή το νόμισμα.
Οι υποχωρήσεις και οι παλινωδίες του ΣΥΡΙΖΑ από τον Φεβρουάριο που ανέλαβε την Ελληνική κυβέρνηση πρέπει να είναι επίσης δεδομένες και ακολουθούν μια πορεία τουλάχιστον από το 2012. Συνεχίζουν οι αμφίσημες δηλώσεις, συνεχίζουν οι αντίπαλες αντιλήψεις εντός του κόμματος και του κυβερνητικού σχήματος για ζητήματα ιδεολογίας, στρατηγικής και τακτικών. Η διαφορά μεταξύ της κατατρόπωσης που θα επέφερε ένα «Ναι» και της ελπίδας για ριζοσπαστική αλλαγή που εμπεριέχει το «Όχι» θα μπορούσε να ήταν μεγαλύτερη απ ότι είναι σήμερα, σε συνθήκες ασφυκτικής πολιτικής πίεσης. Αν η κυβέρνηση τηρούσε μια αποφασιστική στάση αμέσως μετά την εκλογή της, εθνικοποιώντας τις τράπεζες ή έστω καλούσε τον λαό σε δημοψήφισμα νωρίτερα, οι δυναμικές θα ήταν μάλλον διαφορετικές. Το ότι μπήκε στη λογική των υποχωρήσεων χωρίς να κερδίσει καν την αναδιάρθρωση του χρέους, με αποκορύφωμα την κίνηση πανικού με την επιστολή της Τρίτης, είναι ιδιαίτερα προβληματικό.
Ωστόσο, ανεξαρτήτως των συγκυριών που έχουν οδηγήσει στο δημοψήφισμα, όσο και να μην οφείλονται σε μια στοχευμένη ιδεολογική γραμμή και ένα ξεκάθαρο στρατηγικό πλάνο, το δημοψήφισμα έδωσε μια διέξοδο στον ΣΥΡΙΖΑ, την ελληνική κοινωνία και την διεθνή αριστερά γενικότερα, που μένει ωστόσο να ολοκληρωθεί. Ως πολιτική πράξη υπήρξε η πιο ριζοσπαστική, στρατηγικά σωστή και ελπιδοφόρα κίνηση της κυβέρνησης από την ανάληψη της εξουσίας. Και αυτό όχι μόνο επειδή διεύρυνε την δημοκρατική διαδικασία, αλλά και επειδή άνοιξε προοπτική για κάτι διαφορετικό. Κάτι που δεν τόλμησε το ΑΚΕΛ στην Κύπρο, ως η πρώτη αριστερή κυβέρνηση εντός της ΕΕ και της ευρωζώνης και κάτι που είναι πλέον, την δεύτερη φορά, ιστορικό προηγούμενο και λαϊκό κεκτημένο. Ήδη η κυβέρνηση επαναθέτει, μετά από μήνες, την αναδιάρθρωση του χρέους σαν το κεντρικό της πρόταγμα. Εάν αντιμετωπιστεί σαν τέτοιο, τότε το δημοψήφισμα και πιο συγκεκριμένα το «Όχι» ανοίγει δύο προοπτικές: Πρώτα και άμεσα ισχυροποιείται η κυβέρνηση εσωτερικά, ιδιαίτερα αν η επικράτηση είναι άνετη, και οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν δέχονται πλήγμα. Επιπλέον, δίνεται ώθηση να συνεχιστούν οι ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα και να αποκτήσουν περαιτέρω πολιτικό και κοινωνικό κεφάλαιο οι δυνάμεις εκείνες που απορρίπτουν τη βιωσιμότητα και τη νομιμότητα του χρέους, αλλά και τις οικονομικές συνταγές που επιβάλλονται εις αντάλλαγμα της δανειοδότησης.
Με βάση τα δεδομένα που υφίστανται, το «Όχι» την Κυριακή είναι η μόνη ελπίδα για μια συμβιβαστική συμφωνία που να αναδιαρθρώνει το χρέος και να μετριάζει κάπως τα δημοσιονομικά μέτρα λιτότητας και, εάν αυτό δεν καταστεί εφικτό, τότε για τη μονομερή διαγραφή του χρέους και για την όσο το δυνατόν πιο ήπια μετάβαση σε εθνικό νόμισμα. Αυτό θα συνεπάγεται δυσκολίες και προβλήματα προσαρμογής, αλλά σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα η προοπτική είναι πολύ καλύτερη από την διάλυση του κοινωνικού ιστού και την ελεγχόμενη υποτίμηση του βιοτικού επιπέδου που κλειδώνει στο μνημονιακό πλαίσιο και που διαιωνίζεται μέσα από το χρέος. Η έξοδος από την ευρωζώνη και τους περιορισμούς που επιβάλλει θα επιτρέψει στην κυβέρνηση να ελέγξει τις τράπεζες και να προχωρήσει στην αναμόρφωση του παραγωγικού μοντέλου της χώρας, παίρνοντας κάποια μέτρα για την αναδιανομή του εισοδήματος.
Μέχρι σήμερα -μετά και το δεύτερο διάγγελμα του Αλέξη Τσίπρα- η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να υπονοήσει καν την μονομερή διαγραφή του χρέους και την πιθανότητα εξόδου από το Ευρώ. Η κυρίαρχη γραμμή είναι η προσδοκία ότι θα επιτευχθεί μια καλύτερη συμφωνία, υπό την μορφή ενός ηπιότερου μνημονίου. Αυτό όμως προϋποθέτει αλλαγή των συσχετισμών σε διεθνές επίπεδο, κάτι που δεν φαίνεται εφικτό στο άμεσο μέλλον. Ενώ στελέχη και θεωρητικοί του ΣΥΡΙΖΑ παραδέχτηκαν ότι το κόμμα υπερεκτίμησε προεκλογικά την ευελιξία των δανειστών, η κυβέρνηση δεν το κάνει επίσημα και με πολιτικούς όρους.
Αυτή η επιμονή της μπορεί να γίνει εύκολα κατανοητή εάν κάποιος χαρτογραφήσει τις δυναμικές και ρητορικές που κυριαρχούν στα εγχώρια ΜΜΕ. Η προπαγάνδα που έχει εξαπολυθεί και που συμπεριλαμβάνει από αλλοίωση φωτογραφιών και αποσπασματική χρήση τραπεζικών δημοσκοπήσεων, μέχρι την ταύτιση όλων των ιδιωτικών καναλιών στην Ελλάδα με την καμπάνια του «Ναι», συνδράμει στις ασάφειες, τον πανικό, αλλά και εμποδίζει την δημιουργία συνείδησης που να αντικατοπτρίζει την κοινωνική θέση. Σε αυτό το πλαίσιο, το παιχνίδι θα παιχτεί κυρίως (όχι εξολοκλήρου) με επίκεντρο τα μεσαία στρώματα, αφού η αστική τάξη από την μια και τα λαϊκά στρώματα από την άλλη έχουν επί το πλείστον ξεκάθαρο ταξικό συμφέρον, το οποίο φαίνεται να αντιλαμβάνονται υπέρ του ναι και του όχι, αντίστοιχα. Είναι κάπου εδώ, στον ταξικό χάρτη, που εξελίσσεται πιο δυναμικά η αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Ενόσω δεν έχει παρθεί καμία ακόμα απόφαση, ούτε έχει καν οριστικοποιηθεί η μορφή της όποιας συμφωνίας, στο Ευρωπαϊκό, στο εθνικό ή στο κομματικό επίπεδο, η συστράτευση με τον ΣΥΡΙΖΑ πολλαπλασιάζει τα κανάλια διοχέτευσης επιχειρημάτων που μπορούν να αποτρέψουν την πολιτική ήττα σε μια ιστορική συγκυρία και σε ένα αμιγώς πολιτικό ζήτημα.
Όμως οι επόμενες μέρες μετά το δημοψήφισμα θα είναι ιδιαίτερα σημαντικές. Ήδη ο Πρωθυπουργός υπόσχεται συμφωνία σε 48 ώρες μετά το «Όχι», ενώ οι πολιτικοί ηγέτες των δανειστών επιμένουν σε έξοδο από το Ευρώ. Η ρευστότητα της κατάστασης καθιστά απαραίτητο αυτό το «Όχι» να συνοδεύεται με ένα «αλλά», διότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πολλαπλά συμπτώματα. Φάνηκε ήδη παράλογα υποχωρητικός πριν καταφύγει στον λαό, είναι επιπλέον γεμάτος εσωτερικές αντιφάσεις και αντιθέσεις, αλλά και δεν έχει σχηματοποιημένο στρατηγικό προσανατολισμό. Ο εθνικισμός των ΑΝΕΛ και ο πατριωτισμός γενικότερα δεν θα παραμείνει ακίνδυνος και συναποτελεί και ένα εξωτερικό σύμπτωμα, όχι απαραίτητα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά σίγουρα της κυβέρνησης. Είναι βασικό λοιπόν το «Όχι» να μην συστρατευτεί πλήρως ή να ταυτιστεί εντελώς με την κυβέρνηση. Σε περίπτωση που αυτή επιλέξει ένα ελαφρώς ηπιότερο μνημόνιο χωρίς άμεση αναδιάρθρωση του χρέους, την αναδιάρθρωση υπό όρους κοινωνικού ακρωτηριασμού ή ακόμα αποφασίσει να μετατραπεί, με αργούς ή γρήγορους ρυθμούς, σε κεντρώα σοσιαλδημοκρατία, το «Όχι» θα πρέπει να διατηρεί την προοπτική να αυτονομηθεί. Έτσι ώστε να αποτελέσει την αρχή για την εν δυνάμει διαμόρφωση μιας νέας πολιτικής εκπροσώπησης της αριστεράς στην βάση κινηματικών χαρακτηριστικών.

******
Σύντομο σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
Έχω την άποψη ότι χωρίς οργανωμένο εργατικό/αριστερό ταξικό κίνημα που να βρίσκεται σε συνεργασία και συμμαχία με την κινηματική Αριστερά, ΔΕΝ μπορούν να επιτευχθούν και πολλά πράγματα. Η κινηματική Αριστερά αδυνατεί να κινητοποιήσει μεγάλες μάζες κόσμου... 

*****************************************
“Όχι στο μη χείρον βέλτιστον”
[του Γιώργου Ρούση, ομότιμου καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου]

Είναι εντυπωσιακό ότι τόσο το «ναι» όσο και το «όχι» στο δημοψήφισμα στο οποίο αποφάσισε η κυβέρνηση να μας οδηγήσει, ερμηνεύεται από τον καθένα όπως ο ίδιος θέλει. Στην πραγματικότητα όμως η μοναδική πραγματική ερμηνεία είναι εκείνη της ίδιας της κυβέρνησης, η οποία και επέλεξε να θέσει το ερώτημα όπως το έθεσε.

Αυτή λοιπόν, αφού προηγουμένως θεοποίησε τη λογική τού αμοιβαία επωφελούς συμβιβασμού με τους δυνάστες μας -που καταγράφηκε αρχικά με την επαίσχυντη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου- και την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., έρχεται σήμερα να ζητήσει από τον λαό μας να αρνηθεί την πρόταση των δυναστών μας, η οποία ουσιαστικά λίγο απέχει από τη δική της πρόταση, για να συνεχίσει την εντός των τειχών διαπραγμάτευση από καλύτερη κατά τη γνώμη της θέση, λες και η τρόικα έδωσε μέχρι τώρα δείγματα σεβασμού της λαϊκής βούλησης.

Στην πραγματικότητα η προσφυγή στο δημοψήφισμα επελέγη τυχοδιωκτικά και ανεύθυνα από τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια για να ξεπεράσει τις αντιδράσεις των συμμάχων του, των ΑΝ.ΕΛΛ. σε δυο-τρία ζητήματα με τα οποία διαφωνούσαν και για να βγάλει από τη δύσκολη θέση την Αριστερή του Πλατφόρμα, από την άλλη για να επιβιώσει ο ίδιος πολιτικά ως Αριστερά, στίγμα με το οποίο και εκλέχτηκε.

Το να επιδιώκεις όμως να τα βρεις με τους λύκους μέσα στη φωλιά τους δεν μπορεί να το πετύχεις χορεύοντας μαζί τους, αλλά αν τους χορτάσεις με τις σάρκες του λαού σου.

Γι’ αυτό και ένα δημοψήφισμα που δεν θέτει θέμα εξόδου από τον λάκκο των λεόντων, όσο και αν πολλοί από εκείνους που στηρίζουν το «όχι» το συνδέουν με αυτήν, σε όποιο αποτέλεσμα κι αν καταλήξει θα είναι καταστροφικό για τον λαό μας.

Μάλιστα αυτή η επιλογή για προσφυγή στο δημοψήφισμα με δεδομένη τη μέχρι τώρα υποχωρητικότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, με δεδομένη την κατάσταση της αβεβαιότητας και του φόβου την οποία από μόνη της ήταν δεδομένο ότι θα δημιουργήσει, με δεδομένη τη συνεχιζόμενη εμμονή όλου του ΣΥΡΙΖΑ σε συμφωνία με Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΑΝ.ΕΛΛ., Χ.Α., και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για πάση θυσία παραμονή στην ευρωζώνη και την Ε.Ε., με δεδομένη την παντελή εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ έλλειψη προετοιμασίας της επόμενης μέρας ύστερα από μια ενδεχόμενη ρήξη, η οποία όπως δήλωναν τα κορυφαία στελέχη του ήταν εκτός της λογικής του, με δεδομένη τη μέχρι τώρα συστηματική υποτίμηση εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ της λαϊκής παρέμβασης, εμπεριέχει το ρίσκο να οδηγήσει στην επικράτηση του «ναι». Σε αυτή την περίπτωση η κυβέρνηση οφείλει να παραιτηθεί και να αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση, μια που δεν θα μπορεί να εφαρμόσει ένα μνημόνιο με το οποίο δηλώνει ότι διαφωνεί.

Αλλά με αυτά τα δεδομένα και μια επικράτηση του «όχι» σε αντίθεση απ’ ό,τι υποστηρίζει η πλειονότητα των αριστερών δυνάμεων, με εξαίρεση το ΚΚΕ, από μόνη της μάλλον σε μια γενικευμένη εθελοδουλία θα οδηγήσει παρά σε μια λαϊκή αντεπίθεση και προοδευτική πορεία, μια και στόχος της κυβέρνησης είναι να υιοθετήσει και να εφαρμόσει το αντιλαϊκό τρίτο μνημόνιο το οποίο η ίδια προτείνει.

Βεβαίως η επικράτηση του «ναι» δεν είναι ταυτόσημη με την επικράτηση του «όχι», όπως η Ν.Δ. δεν ταυτίζεται με τη Χ.Α., η Λεπέν με τον Σαρκοζί, ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Ν.Δ… Αυτό όμως, όπως ορθώς έπραξε η ριζοσπαστική Αριστερά και στις βουλευτικές εκλογές, δεν πρέπει να μας οδηγεί στη λογική τού μη χείρον βέλτιστον και στη συμμαχία με τις τριτομνημονιακές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, και ακόμη χειρότερα στη συμμετοχή σε κοινές επιτροπές μαζί τους ή στην αντιμετώπιση του Τσίπρα λες και είναι ο νέος Αλιέντε, Τσάβες ή ακόμη ο Τσε που ζώστηκε τα όπλα του, όπως θέλουν να τον παρουσιάζουν ορισμένοι συριζαίοι.

Αντίθετα θα πρέπει και στην κάλπη αντιστοιχώντας το περιεχόμενο των θέσεων μας με τη μορφή έκφρασής τους να προτάξουμε το «όχι» σε κάθε νέο μνημόνιο από όπου κι αν προέρχεται, τη διαγραφή του χρέους, την έξοδο τώρα από την Ε.Ε.

Όλα αυτά με πλήρη σεβασμό των συντρόφων και φίλων οι οποίοι ανιδιοτελώς και όχι διότι έχουν κάποιο οικονομικό ή άλλο συμφέρον αποφάσισαν να συμπλεύσουν με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτιμώντας ότι έτσι προωθούν την κοινή μας υπόθεση.

******
Σύντομο σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
Θέτω ξανά το ερώτημα που έθεσα και πιο πάνω στα Προλεγόμενα” και που τίθεται και από τους συγγραφείς του πρώτου άρθρου: Δημιουργεί ρήξεις μα το καπιταλιστικό νεοφιλελεύθερο μοντέλο το δημοψήφισμα; Και πώς αξιοποιούμε ένα ΟΧΙ προς την κατεύθυνση των στρατηγικών (αντικαπιταλιστικών) στόχων ΜΑΣ; 

Για τα προλεγόμενα και τα copy paste
Anef_Oriwn
[για την Ελλάδα, ρε gamoto]
Σάββατο 4/7/2015

6 σχόλια:

Anef_Oriwn είπε...

Πραγματικά ηχηρό το ΟΧΙ των Ελλήνων στους λεγόμενους θεσμούς της (νεοφιλελεύθερης) Ευρωπαϊκή Ένωσης - πέραν του 61%! Και για μια ακόμα φορά οι δημοσκόποι έπεσαν έξω στα exit polls τους [ή τους κορόιδευε ο κόσμος και καλά να τους κάνει] που προέβλεπαν οριακό αποτέλεσμα υπέρ του ΟΧΙ...

Απόψε παρακολούθησα διάφορα ρεπορτάζ και συζητήσεις στην τηλεόραση για το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος. Ήταν κυρίως αναμεταδόσεις από ελληνικά κανάλια, τα οποία τόσο πολύ πάσχισαν τούτες τις μέρες για να κερδίσει το ΝΑΙ. Και τι δεν έκαναν, είπαν ή μετάδωσαν σε μια προσπάθεια τους να τρομοκρατήσουν τον κόσμο και να τον χειραγωγήσουν προς το ΝΑΙ. Δεν τα κατάφεραν όμως! Ούτε τα κανάλια ούτε και οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι των λεγόμενων θεσμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης που απροκάλυπτα παρέμβαιναν στα εσωτερικά την Ελλάδας... [Ο σοσιαλιστής Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, γερμανός Μάρτιν Σουλτς, παρότρυνε τους έλληνες να ανατρέψουν λίγο - πολύ τον Τσίπρα μέσω του ΝΑΙ στο Δημοψήφισμα!]...

Οφείλω πάντως να σημειώσω ότι αλγεινή εντύπωση ΜΟΥ προκάλεσαν [για άλλη μια φορά] οι τηλεοπτικοί καυγάδες [συνήθεις οφείλω να πω!] των καλαμαράδων πολιτικών. Ιδιαίτερα θα ‘θελα να σταθώ στην χυδαία επίθεση που εξαπέλυσε από τα στούντιο του “ΜΕΓΑ” Ελλάδας ο συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος [που παλαιοτέρα διετέλεσε και βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ αλλά σήμερα είναι ενταγμένος στο το “Ποτάμι” – δεν είναι βουλευτής όμως], εναντίον της Θεανώς Φωτίου, Καθηγήτριας Αρχιτεκτονικής στο Μετσόβιο, βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ και Αναπληρώτριας Υπουργού Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Δεν έχει σημασία τι τίτλους έχει είτε ο ένας, είτε η άλλη, αλλά δεν μπορεί κανένα δημόσιο πρόσωπο να βγαίνει δημόσια και να φωνάζει και να λέει «μιλάω όπως θέλω», γιατί είναι νευριασμένος επειδή το ΝΑΙ που είχε στηρίξει, έχασε... Άστε που στις συζητήσεις αυτές συνηθως ακούμε δυο και τρεις πολιτικούς άλλα και δημοσιογράφους να μιλάνε μαζί!

Επίσης να αναφέρω ότι ο Πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ [της οργάνωσης νεολαίας της “Νέας Δημοκρατίας”] σε δηλώσεις του απόψε, κάλεσε εμμέσως πλην σαφώς τον αρχηγό του Κόμματος του, Αντώνη Σαμαρά, να παραιτηθεί... Άρχισαν, λοιπόν, τα όργανα στην αξιωματική Αντιπολίτευση!

Θα ‘θελα ακόμα να σημειώσω τη δήλωση ενός στελέχους του ΚΚΕ [δεν έπιασα τ’ όνομα του] σε μια τηλεοπτική συζήτηση [νομίζω στην ΕΡΤ] όπου είπε ότι το κομμάτι του ελληνικού λαού που ψήφισε ΟΧΙ είναι «ριζοσπαστικό» και ότι [με το ΟΧΙ] τοποθετήθηκε ενάντια στις πολιτικές λιτότητας... Δεύτερες σκέψεις από το ΚΚΕ για τη σημασία του ΟΧΙ; [Το ΚΚΕ είχε ταχθεί εμμέσως πλην σαφώς υπέρ του λευκού ή/και του άκυρου, καθώς θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί μνημονιακές πολιτικές˙ το ΚΚΕ υποστήριξε ότι έπρεπε να τεθεί και το ερώτημα για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση και για κατάργηση των μνημονίων...

Έκτακτη είδηση: Ο Σαμαράς ήδη υπόβαλε την παραίτηση του!!! Αλλάζει ο κομματικός χάρτης της Ελλάδας;

ΑΝΟΡΘΩΣΙΣ είπε...

Μπραβο στο λαο τηςΕλλαδος που παρα την τρομοκρατια δεν υπεκυψε.

Μπραβο στον Τσιπρα που επαιξε κορωνα γραμματα την πολιτικη του καριερα για την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ του Ελλαδικου λαου.

Δεν ειναι η πρωτη και ουτε η τελευταια φορα( πολυ φοβαμαι) που οι ξενοι παρεμβαινουν με οποιοδηποτε τροπο στο απογειο της δημοκρατιας το , δημοψηφισμα.

Έκθαμβος είπε...

70 χρόνια δοσίλογοι, ρουφιάνοι, χαφιέδες, χίτες, γερμανοτσολιάδες, κουκουλοφόροι, φασίστες, παπάδες, πουλημένοι, προδότες, λαμόγια, απατεώνες τον κυβερνούσαν και του ρουφούσαν το αίμα, αλλά δεν κατάφεραν να λυγίσουν αυτό τον λαό.

Ανώνυμος είπε...

http://www.philenews.com/el-gr/syzitountai-sto-diadiktyo/1330/265902/aftos-einai-o-ellinas-pou-psifise-ochi-gia-ton-ollandiko-typo

Ο Ολλανδικός τύπος απεικονίζει τον Άνεφ Ορίων που από την πείνα κα εξαθλίωση ψήφισε Όχι.

Anef_Oriwn είπε...

Την φωτογραφία στο πιο κάτω link την αφιερώνω εξαιρετικά και μ’ όλη ΜΟΥ την απέχθεια κι αποστροφή στο πιο πάνω Ανώνυμο καθίκι, που ως θρασύδειλο ανθρωπάκι δεν τολμά να υπογράψει το χυδαίο μήνυμα ΤΟΥ, [το έμπλεο ταξικής απαξίωσης και ελιτισμού, καθώς και φασιστικών αντιλήψεων] για τον ελληνικό λαό, ούτε μ’ ένα ψευδώνυμο, όπως ας πούμεν “Κοκούιν” ή “πρόσφυγας” [alias χαφιές]. Αναπαράγει μέσα στον ταξικό αυτισμό και ελιτισμό ΤΟΥ την εικόνα που οι νεοφιλελεύθεροι της Κεντρικής Ευρώπης και οι κατά τόπους λακέδες ΤΟΥΣ προσπαθούν να δημιουργήσουν για τα εκατομμύρια άνεργους εργαζόμενους, τα λαϊκά στρώματα και τους απευθυνόμενους για βοήθεια σε κοινωνικά παντοπωλεία και συσσίτια. Δεν αντιλαμβάνεται ο ηλίθιο ότι εν τη δική του εθελόδουλη και βολεμένη καρικατούρα που αντανακλά η συγκεκριμένη εικόνα στην οποία ΜΑΣ έχει παραπέμψει...

Και το (δικό ΜΟΥ) link για την Ευρώπη του Ανώνυμου καθικιού:
http://www.skalatimes.com/2015/07/04/%CE%BE%CE%B5%CF%86%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%B4%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CF%82-%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%80%CF%8C%CE%BB%CE%B5%CE%BC%CE%BF%CF%82-%CF%86%CE%AF%CE%BB%CE%B5/

Anef_Oriwn είπε...

Ακόμα ένα σχετικό link για το πιο πάνω Ανώνυμο καθίκι:
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/326721,Triplo-OXI.html