[Στο Blog “Παντός Καιρού” του φίλτατου Μιχάλη Μιχαήλ και κάτω από το Post με τίτλο “ΤΟ ΜΠΑΧΑΛΟ ΜΕ ΤΟ ΛΙΜΝΙΤΗ – ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΟΥΝ ΕΥΘΥΝΕΣ” (Link: http://mihalismihail.blogspot.com/2009/09/blog-post.html) έγινε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση πάνω στο θέμα της ανάρτησης αλλά και πάνω σ’ άλλα παρεμφερή και παράπλευρα (και παρά τις προσπάθειες των γνωστών Ανωνυμαρίων να εκτρέψουν και να εκφυλίσουν τη συζήτηση).
Εκεί ξεκινήσαμε και μια διαλογική συζήτηση και είπαμε κάποιες κουβέντες με τον αγαπητό PolitisPittas, η οποία (συζήτηση) νοιώθω ότι ΔΕΝ ολοκληρώθηκε! Να αναφέρω ότι είχα ξεκινήσει να γράφω κάποια σχόλια πάνω στο περιεχόμενο της τελευταίας (εκεί) παρέμβασης του PolitisPittas, αλλά λόγω άλλων υποχρεώσεων και ενασχολήσεων μου (συμπεριλαμβανομένων και συμμετοχών μου σ’ άλλες blogοσφαιρικές συζητήσεις), άφησαν την συγγραφή των εν λόγω σχολίων στη μέση. Πέραν τούτου, κι όπως έβλεπα τα πράγματα το κείμενο μου θα έβγαινε και μακροσκελέστατο. Γι’ αυτό τελικά, αφού το (ξανα)επεξεργάστηκα (το κείμενο) ακόμα λόγο, αποφάσισα να το κάνω post στο Blog μου – για να μην χαθεί και στα βάθη των σχολίων ενός post που ήδη πέρασε στο αρχείο.
Πιο κάτω παραθέτω το υπό συζήτηση σχόλιο του PolitisPittas (από το αναφερόμενο post του “Παντός Καιρού” – ημερ.: 9/03/2009 7:15 μ.μ.), κι ακολούθως τις δικές μου σκέψεις].
“Ο/Η politispittas είπε...
Άνευ.
Θυμάσαι που κάποτε φώναζα (κυριολεκτικά) μέσα απο τα κείμενά μου για την κρίσιμη αναγκαιότητα Μομέντουμ στην Κοινωνία;
Ξέρεις καλά, πως το Μομέντουμ είναι κάτι που πέρα από την Ιστορική συγκυρία που μπορεί να το παράγει, μπορεί και να παραχθεί με στρατηγική.
Όταν άρχισα να διαπιστώνω πως δεν υπήρχε καμία μα απολύτως καμία διάθεση προς αυτή την κατεύθυνση άρχισα να παίρνω τις "ανάποδες στροφές".
Γιατί η "μη παραγωγή Μομέντουμ" δύο λόγους έχει:
Ή δεν θέλουν (αυτοί που μπορούν -και μπορούν αν θέλουν)
Ή η κοινωνία είναι τόσο αρνητική και επιφυλακτική σε κάτι τέτοιο που κάθε απόπειρα παραγωγής του θα γυρίσει μπούμερανγκ.
Στην πρώτη περίπτωση μπαίνει ένα τεράστιο-γιγάντιο ΓΙΑΤΙ με πολλές σκοτεινές σκέψεις.
Στη δεύτερη, έχουμε μία κοινωνία που πραγματικά δύσκολα θα στηρίξει πρακτικά μια οποιαδήποτε λύση και θα δώσει χώρο στις παγίδες που έτσι και αλλιώς θα στήσουν κάποιοι.
Μετά, ή μάλλον πίσω από όλα αυτά, μπαίνουν και άλλα ακόμα πιο σοβαρά ζητήματα, όπως για το ΠΟΙΑ λύση συζητάμε κλπ, αλλά αυτό δεν μπορώ να το ξέρω αν δεν δω το συνολικό πακέτο.
Το 2004 , έκρινα όπως έκρινα και για λόγους πολλούς τάχθηκα με το Όχι. Αυτό είναι γνωστό.
Δεν σου κρύβω, πως περίμενα πολύ πιο ανοιχτές διαδικασίες και μεγαλύτερο απεγκλωβισμό της Τ/Κ ηγεσίας από την Άγκυρα.
Δεν σου κρύβω, πως ποτέ δεν θα στηρίξω οποιαδήποτε λύση συνεχίζει το γελοίο καθεστώς των εγγυήσεων.
Δεν σου κρύβω, πως δεν μπορώ να καταπιώ εύκολα από κάποιες παραμέτρους που συζητάμε, οι οποίες με κάνουν να νιώθω πως η "Λύση" θα είναι επισφαλής και μη βιώσιμη.
Ωστόσο, σιωπώ προς ώρας, γιατί ενδεχομένως να είναι νωρίς για τελικά συμπεράσματα.
Και γιατί επίσης, δεν πιστεύω πως ο Χριστόφιας είναι δυνατόν να συναινέσει σε κάτι που θα ακυρώνει τη συνέχεια της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Κυριαρχίας της.
Τέλος, δεν σου "προσάπτω" τίποτα βρε!
9/03/2009 7:15 μμ”
Τα σχόλια μου:
Αγαπητέ PolitisPittas,
Επανέρχομαι για να σχολιάσω [ή/και για να συζητήσουμε περαιτέρω] τις απόψεις που καταθέτεις στην τελευταία σου παρέμβαση [και απευθύνεσαι σε ΜΕΝΑ]. Θα ασχοληθώ λίγο πιο διεξοδικά με το Momentum [τις δυναμικές] που δημιουργούνται και μπορεί να καθορίσουν ή να αλλάξουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Κατ’ αρχάς θα διαφωνήσω μαζί ΣΟΥ ότι “… το Μομέντουμ είναι κάτι που πέρα από την Ιστορική συγκυρία που μπορεί να το παράγει, μπορεί και να παραχθεί με στρατηγική”. Δεν νομίζω ότι μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο τεχνητά, δηλ. χωρίς να υπάρχει αυτό που καλούμε “Ιστορική συγκυρία”. Κι η “ιστορική συγκυρία” με τη σειρά της σημαίνει παρουσία και ύπαρξη οικονομικής κρίσης και δυσπραγίας και έντονων κοινωνικών αδιέξοδων και πολιτικών αντιπαραθέσεων. Αυτές οι καταστάσεις/συνθήκες αναπόφευκτα κινητοποιούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και συνήθως τους μη προνομιούχους και τους χαμηλά αμειβόμενους.
Καλό θα ήταν αγαπητέ PolitisPittas, αν μας έδινες και μερικά παραδείγματα για το πως το Μομέντουμ παράχθηκε με στρατηγική!
Έχω την άποψη ότι σε δημοκρατικά καθεστώτα και σε καιρό οικονομικής άνεσης και ευμάρειας ΔΕΝ μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο. Και τούτο γιατί για κοινωνικοοικονομικούς [κυρίως] λόγους “…η κοινωνία είναι τόσο αρνητική και επιφυλακτική σε κάτι τέτοιο που κάθε απόπειρα παραγωγής του θα γυρίσει μπούμερανγκ” [όπως λες κι ΕΣΥ]. Αλλά ακόμα και στα ανελεύθερα, συντηρητικά και αναχρονιστικά καθεστώτα όπου καλλιεργείται από τους κυρίαρχους κύκλους ο φανατισμός και ο φονταμενταλισμός και προκαλούνται εμφύλιες ή/και διασυνοριακές έριδες και (πολεμικές) αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, το Μομέντουμ που τα προκαλεί όλ’ αυτά έχει τα δικά του κοινωνικοοικονομικά αίτια!
Και θα προχωρήσω να στηρίξω την άποψη ΜΟΥ με ένα συγκεκριμένο παράδειγμα από την πολύ πρόσφατη ιστορία της Κύπρου: Όταν τέλη του 2002 κι αρχές του 2003 οι τουρκοκύπριοι εξεγείρονταν μαζικά ενάντια στο ντενκτασικό κατοχικό καθεστώς [υπήρχαν οι κοινωνικοοικονομικοί λόγοι που υπαγόρευσαν εκείνα τα γεγονότα], ΕΜΕΙΣ [ως ελληνοκύπριοι] τους παρακολουθούσαμε απαθείς ή έστω αδύναμοι [κι άτολμοι] να εμπλακούμε ή να λάβουμε μέρες. Δεν υπήρχε η όποια δυναμική στη δική ΜΑΣ πλευρά που να ΜΑΣ παρακινήσει. Αν κοντά στις 50 ή 60 χιλιάδες τουρκοκύπριους που διαδήλωναν στην βόρεια [ή κατεχόμενη] Λευκωσία, υπήρχαν και 100 χιλιάδες ελληνοκύπριοι να διαδηλώνουν στην νότια [ή ελεύθερη[ Λευκωσία, αυτή η μαζικότητα [από την κοινή κινητοποίηση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων], δεν θα συμπαρέσυρε τα πάντα στο διάβα της; Αυτό, λοιπόν, ήταν έναν Momentum που [δυστυχώς[ χάθηκε ή όπως το ονομάζουν στο ομότιτλο βιβλίο τους οι Θέμος Δημητρίου και Σωτήρης Βλάχος μια “Προδομένη Εξέγερση”!
Δεν είναι παρόμοιες συγκυρίες και προϋποθέσεις που θα δημιουργήσουν και τις δυναμικές για λύση; Τέτοιες δυναμικές λύσης [ή και για μη λύση] δημιουργήθηκαν και με το Σχέδιο Ανάν αλλά και με την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Στις δύο αυτές τελευταίες περιπτώσεις η δυναμική για λύση και επανένωση καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό κύρια και από την ανάγκη για εδραίωση της ειρήνης και για τη δημιουργία μιας ενιαίας οικονομίας και αγοράς στο νησί, που αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την περαιτέρω [καπιταλιστική] ανάπτυξη του τόπου.
Όμως από τη μια η [παγκόσμια] οικονομική κρίση που περιόρισε την επιχειρηματική δραστηριότητα και τις επενδύσεις, κι από την άλλη η αδυναμία της τουρκοκυπριακής ηγεσίας να απεγκλωβιστεί [πολιτικά και οικονομικά] από την Άγκυρα [κάτι που επισημαίνεις κι ΕΣΥ, αγαπητέ PolitisPittas] σε συνδυασμό μάλιστα και με την έξαρση του εθνικισμού και των αντιομοσπονδιακών φωνών [και δη των καμουφλαρισμένων] στη δική ΜΑΣ πλευρά, περιχαρακώνουν την κάθε πλευρά στις θέσεις της και οδηγούν τα πράματα σε τελμάτωση! Και προσωπικά ΔΕΝ βλέπω [δυστυχώς] να υπάρχουν σήμερα οι προϋποθέσεις ή οι ιστορικές συγκυρίες στην κοινωνία για να δημιουργηθούν δυναμικές από εκείνες τις κοινωνικές και πολιτικές [την Αριστερά και τη φιλελεύθερη Δεξιά] δυνάμεις [και στις δύο κοινότητες] που φύσει και θέσει στηρίζουν την ομοσπονδιακή λύση για κοινωνικές παρεμβάσεις υπέρ των προσπαθειών για λύση και επανένωση.
Μήπως τελικά ο εγκλωβισμός ή έστω η μακροχρόνια προσήλωση του ΑΚΕΛ [και γενικότερα της κυπριακής Αριστεράς] σε τακτικές που υποβάθμιζαν το κοινωνικό και το ταξικό περιεχόμενο του κυπριακού [για χάριν του εθνικού και της λεγόμενης εθνικής ενότητας] ΔΕΝ βοηθούν στην ανάπτυξη τέτοιων δυναμικών;
**********
[Με την ευκαιρία που μιλάμε για τις προοπτικές/πιθανότητες λύσης θα ήθελα να παραθέσω κι ένα σχόλιο από το blog με το πρακτορικο-ντετεκτιβίστικο όνομα “Christofias - Watch”, του τακτικού (εκεί) σχολιογράφου Ρήγα, το οποίο είναι πολύ χαρακτηριστικό για τον τρόπο που σκέφτονται όλοι αυτοί που φωνασκούν κατα της Ομοσπονδιακής λύσης και κόπτονται για το πόσο αγαπούν και πονούν αυτόν τον τόπο ... Τόσο νοιάζονται που τον προτιμούν εν τέλει διχοτομημένο! Δεν φείδονται μάλιστα να αποκαλούν τους αντίθετους στες δικές τους απόψεις ανθέλληνες κι απάτριδες!!!]
Τάδε έφη λοιπόν το Επιτρόπουλο ονόματι Ρήγας σε σχόλιο του που θα βρείτε στο link [και προς το τέλος των σχολίων]: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=1086116881863285076&postID=4790198404710757748
“Ο/Η Ρήγας είπε...
Οι οποιεσδήποτε κραυγές για "επανένωση" εξυπηρετούν ΟΛΟΥΣ, εκτός αυτούς που αποτελούν τα θύματα της εισβολής και της εθνοκάθαρσης του '74.
Γιατί δεν καταλαβαίνετε ότι με το ζόρι δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουμε με κανέναν απολύτως και ειδικά με τους έποικους.
Η διχοτόμιση είναι πολύ καλύτερη από οποιανδήποτε μορφή ομοσπονδίας. Και αν στο μέλλον αποκτήσουμε δύναμη, τότε τίποτε δεν πρέπει να μας εμποδίσει να απελευθερώσουμε την βόρεια Κύπρο. Τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλλα για να αυτο-ικανοποιούνται διάφοροι αδαείς και για να τσεπώνουν δολλάρια κάποιοι πουλημένοι.
Ρήγας
2 Σεπτέμβριος 2009 3:32 πμ”
Ουδέν (άλλο) σχόλιο (από μένα, επ' αυτού)!!!
Anef_Oriwn
Τρίτη 8/9/2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
Καλημέρα σου Άνευ!
Μόλις είδα την ανάρτησή σου και πραγματικά θαυμάσια πράττεις που δίνεις συνέχεια στην ενδιαφέρουσα εκείνη συζήτηση, που πνίγηκε στα 160 και πλέον σχόλια που υπήρχαν στο ιστολόγιο του Μιχάλη.
Θα τυπώσω το κείμενό σου για να το διαβάσω άνετα-με κουράζει η ανάγνωση μεγάλων κειμένων στην οθόνη- και θα επανέλθω είτε σήμερα, είτε αύριο, το συντομότερο σε κάθε περίπτωση.
Παράκληση! Στην παρέμβασή μου είχα γράψει κατά λάθος...μομέντουΝ...λόγω της βιασύνης...Σε παρακαλώ διόρθωσέ το γιατί το βλέπω και με εκνευρίζει
:-)
PolitisPittas,
ΣΕ χαιρετώ!
Έχω κάμει τη σχετική (ορθογραφική) διόρθωση στη επίμαχη λέξη – επειδή το κείμενο σου είχε γίνει copy-paste, είχε παραμείνει και η ορθογραφία του αναλλοίωτη. Συχνά το παθαίνω κι εγώ αυτό και μάλιστα πάνω στην βιασύνη μου κάνω και λανθασμένες διορθώσεις από τον corrector!
Σου έχω στείλει και ένα email με κάποιο ερώτημα μου, το πήρες;
Anef_Oriwn
Τετάρτη 9/9/2009 – 2:50 μ.μ.
Εστησές ανάρτηση σε ένα σχόλιο Χρίστο. Μπράβο σου!
To Momentum στο κυπριακό, φαίνεται ότι χρειάζεται πολλά άλλα επί μέρους και περιφερειακά 'μομέντα'!!
stelios
δηλαδή για να λυθεί το κυπριακό πρέπει να επέλθει οικονομική κρίση και στις δύο κοινότητες ; !!!
Θα διαφωνήσω σε δύο βασικά θέματα που θίγεις:
το πρώτο είναι η άποψη σου για τη
την “ιστορική συγκυρία” την οποία ορίχεις ως τη "παρουσία και ύπαρξη οικονομικής κρίσης και δυσπραγίας και έντονων κοινωνικών αδιέξοδων και πολιτικών αντιπαραθέσεων. Αυτές οι καταστάσεις/συνθήκες αναπόφευκτα κινητοποιούν μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και συνήθως τους μη προνομιούχους και τους χαμηλά αμειβόμενους".
τούτο κάποιες φορές εσυνέβηκε κάποιες άλλες πάλε όχι. κάποιες φορές είναι κατάλληλο για να εξηγήσει ένα φαινόμενο κάποιες άλλες όχι.
σε χώρες δε που δεν είναι ομοιογενείς, δεν ξέρω πότε μια οικονομική κρίση έφερε την ειρήνη. Αν έχεις κάποια παραδείγματα να μας δώκεις είμαι όλο αυτιά.
εγώ θα ισχυριστώ το αντίθετο. χώρες οι οποίες έχουν βιώσει εθνοτικό διαχωρισμό, η οικονομική κρίση κατά κανόνα δεν οδήγησέ ούτε σε κοινούς αγώνες, ούτε σε συγκυρία ειρήνης. αντίθετα οι χαμηλά αμοιβόμενοι και οι μη-προνομιουχοί μάλλον θα συγκρουστούν μεταξύ τους ακολουθώντας οδηγίες των εθνοτικών αρχηγών τους.
καλώς ή κακώς, το ταξικό μοντέλο με τον οποίο αναλύουμε μια ομοιογενή κοινωνία δεν κολλά σε χώρες όπου η σύγκρουση πλέον έχει αναδυχθεί ως εθνοτική.
έτσι βρίσκω και το επιχείρημα ότι εμείς δεν εδιαδηλωσαμε στους δρόμους γιατί δεν είχαμε κρίση, περισσότερο δικαιολογία παρά επιχείρημα.
διαφωνώ μεθοδολογικά, φιλοσοφικά, ιδεολογικά με τούτο. γιατί στο τέλος της ημέρας θεωρούμεν ότι δεν είναι στο χέρι μας, αλλά κερτερούμε την οικονομική κρίση να δημιουργήσει τις συγκυρίες. Αφήκαμεν την αντίληψη ότι τα πάντα είναι θέλημα του Θεου για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι τα πάντα είναι θέλημα των οικονομικών κρίσεων.
και εδώ συμφωνώ με τον γιώργο.
το μεμέντουμ θα εμπορούσε να δημιουργηθεί.
ΝΑΙ, θαεμπορούσε να δημιουργηθεί, ΑΝ ΤΟ ΑΚΕΛ εκινητοποιούσεν το κόσμο να φκει στους δρόμους.
Όπως τους κινητοποίει στα φεστιβάλ της εδόν, όπως γεμώνει τα στάδια η ομονοια (χωρίς καν προοπτική πρωταθλήματος.... να σε πειράξουμε τζαι λίον), όπως βρέθουνται όλες οι φλαμπουροκουβαλήστρες στη νίκη του τάσσου..... ε, έτσι...
Συγνώμη για την καθυστέρηση, αλλά ο φόρτος εργασίας τεράστιος και οι ελάχιστες ώρες που μένουν ελεύθερες σίγουρα είναι μακριά από τον υπολογιστή...
Σε μεγάλο βαθμό, με κάλυψε ο Στέλιος αναφορικά με το μομέντουμ.
Όμως επ' αυτού, έχω να προσθέσω κάτι και ξεκινάω με ένα copy&paste δικής σου φράσης αγαπητέ μου Άνευ.
Γράφεις: Όταν τέλη του 2002 κι αρχές του 2003 οι τουρκοκύπριοι εξεγείρονταν μαζικά ενάντια στο ντενκτασικό κατοχικό καθεστώς [υπήρχαν οι κοινωνικοοικονομικοί λόγοι που υπαγόρευσαν εκείνα τα γεγονότα], ΕΜΕΙΣ [ως ελληνοκύπριοι] τους παρακολουθούσαμε απαθείς ή έστω αδύναμοι [κι άτολμοι] να εμπλακούμε ή να λάβουμε μέρες. Δεν υπήρχε η όποια δυναμική στη δική ΜΑΣ πλευρά που να ΜΑΣ παρακινήσει. Αν κοντά στις 50 ή 60 χιλιάδες τουρκοκύπριους που διαδήλωναν στην βόρεια [ή κατεχόμενη] Λευκωσία, υπήρχαν και 100 χιλιάδες ελληνοκύπριοι να διαδηλώνουν στην νότια [ή ελεύθερη[ Λευκωσία, αυτή η μαζικότητα [από την κοινή κινητοποίηση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων], δεν θα συμπαρέσυρε τα πάντα στο διάβα της;
Υποθέτω, αντιλαμβάνεσαι πλήρως τι έχεις γράψει. Και τι τραγωδία κρύβει από πίσω...
Γιατί απλούστατα η "ατολμία" αυτή που επέδειξε η Ελληνοκυπριακή πλευρά εκείνες τις ημέρες, ήταν φοβάμαι η οριστική ταφόπλακα σε μία ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ λύση του Κυπριακού.
Γιατί;
Γιατί όπως λες πάρα πολύ σωστά, αν κατέβαιναν και 100.000 Ελληνοκύπριοι θα είχαμε ένα πραγματικό τσουνάμι που θα συμπαρέσυρε τα πάντα. Θα είχαν αντιδράσει οι κατοχικές δυνάμεις; Θα είχαμε ίσως νεκρούς; Δεν ξέρω, μπορεί. Όμως είμαι βέβαιος πως σε εκείνη τη συγκυρία υπήρξαν οι μόνες δυναμικές για μία λύση του Κυπριακού από τους ίδιους τους Κύπριους πολίτες. Είμαι σχεδόν βέβαιος πως ακόμα και αν είχαν αντιδράσει έντονα οι κατοχικές δυνάμεις θα είχαμε άμεση παρέμβαση της Ε.Ε. και της διεθνούς κοινότητας και το ζήτημα θα έμπαινε καυτό στο τραπέζι υπό την πίεση της κοινής γνώμης. Και ενδεχομένως να είχε φτάσει σε ένα αποτέλεσμα απείρως πιο δίκαιο και ουσιαστικό από το όποιο μπορεί τώρα να απεργαστεί η τρέχουσα διαδικασία που εξελίσσεται κάτω από τις αφόρητες μονομερείς πιέσεις προς την πλευρά μας και την παντοδυναμία της Τουρκίας στην ευρύτερη περιοχή.
Δεν τολμήσαμε;
Δεν είχαμε τη βούληση;
Δεν θέλαμε;
Δεν θέλαΝε οι πολιτικές ηγεσίες μας (όλες) γιατί στο βάθος όλοι παίζουν με διάφορα ετερόκλητα κατεστημένα συμφέροντα;
Δεν Ξέρω.
Ξέρω όμως πως αυτή η υπόθεση, η απώλεια του πραγματικού και αυθόρμητου μομέντουμ εκείνης της εποχής ήταν το τελευταίο σπάραγμα της κοινωνίας, το οποίο οι "ηγέτες" της το άφησαν να χαθεί σαν πέτρα στο νερό.
Γιατί, από το 1974 είχαμε την πρώτη και τελευταία ευκαιρία να αντιδράσουν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, οι απλοί πολίτες και "να μην αφήσουν τίποτα στο διάβα τους".
Μόνο που ανάμεσα στ' άλλα, θα έφευγαν απο τη μέση δια παντός και οι διάφοροι "σωτήρες" μας που κάνουν καριέρα με το Κυπριακό και που αν τους το αφαιρέσεις είναι απολύτως γυμνοί.
Τώρα, έχουμε "συνομιλίες" , θεωρητικά πιο κοντά σε λύση από ποτέ, αλλά ο λαός είναι βουβός και αδιάφορος. Και έτοιμος ίσως να μη ρισκάρει τίποτα και ενδεχομένως με το δίκιο του-υπό τις συνθήκες.
Τότε, υπήρχαν συνθήκες για λύση από τους Κύπριους για τους Κύπριους.
Τώρα, όχι.
Τώρα δουλεύουν τα "μαγειρία".
Από την εμπειρία που έχω, όταν οι Financial Times κάνουν βολιδοσκοπήσεις ή περνάνε πλαγίως "γραμμή" για διεθνή ζητήματα, εκφράζουν την κυρίαρχη πραγματικότητα και τη βούληση των "διευθυντηρίων".
Στις συνομιλίες για το Κυπριακό αναφέρονται σήμερα λοιπόν, υποστηρίζοντας ότι «οι Ελληνοκύπριοι θα πρέπει να σταματήσουν να είναι αδιάφοροι και να διαβάσουν την εξαιρετική έκθεση που δημοσιεύθηκε αυτή την εβδομάδα από την Ανεξάρτητη Επιτροπή για την Τουρκία, της οποίας προεδρεύει ο Μάρτι Αχτισάρι και η οποία χαρακτηρίζει τις τωρινές συνομιλίες ως ίσως «"την τελευταία ευκαιρία για μια ομοσπονδιακή λύση"». Διαβάστε το άρθρο παρακαλώ, το βάζω στο επόμενο σχόλιο.
Advice for the EU if Cyprus talks fail
By Tony Barber
Published: September 10 2009 03:00 | Last updated: September 10 2009 03:00
Brussels blog (Tony Barber):
Like it or not, the European Union faces the distinct possibility that the latest UN-mediated effort at producing a comprehensive settlement of the Cyprus dispute will fail.
From an EU perspective, would that be a disaster?
Or just a bit depressing and annoying?
Disaster is a strong word, but the consequences of failure would unquestionably be serious.
Talks between Greek Cypriots and Turkish Cypriots have been going on for the past 12 months, and the next round is due today - having been postponed for a week, because of a row over some Greek Cypriot pilgrims who were trying to visit a church in Turkish Cypriot territory.
Nothing much has changed in the Cyprus dispute since 1974, when Turkish forces occupied the north of the island in response to a Greek-inspired coup aimed at enosis, or the union of Cyprus with Greece.
Turkish troops and settlers are still there in the north, but the Greek Cypriots control the internationally recognised government of the island.
What is more, they secured entry into the EU in 2004.
As a result, their 26 EU partners are virtually compelled to support them in anything related to the Cyprus dispute, even if some EU governments privately fume at Greek Cypriot behaviour.
Greek Cypriot public opinion seems to take the view that it would not matter much if the talks were to break down.
When the most recent UN-brokered deal was put to the two communities in referendums in 2004, the Turkish Cypriots approved it by 65 to 35 per cent, but the Greek Cypriots rejected it by a crushing 76 to 24 per cent.
The Greek Cypriots should stop being complacent, however, and read the excellent report published this week by the Independent Commission on Turkey, a panel chaired by Martti Ahtisaari, Finland's 2008 Nobel peace prize winner.
The report describes the current peace talks as probably "the last chance for a federal settlement". Put another way, if the talks collapse, the Greek Cypriots will be looking at a future in which Turkey's armed forces maintain a presence on the island for the indefinite future.
Is that what they really want?
A second unwelcome consequence would be that co-operation between the EU and Nato, so important for transatlantic relations, would continue to be blocked by differences between Cyprus and Turkey.
Lastly, the collapse of the Cyprus negotiations could torpedo Turkey's bid to join the EU.
Here it is important that certain EU member states, above all France and Germany, which are sceptical about Turkish entry into the bloc, show responsibility. It would be all too easy to use the collapse of the talks as an excuse to punish Turkey and bury its membership aspirations forever. But that would be unwise. Holding out the prospect of membership is one of the most important levers the EU possesses to steer Turkish domestic reforms in a positive direction.
If the worst happens, and the Cyprus talks break down, the EU must still keep alive Turkey's EU accession process.
για να μεν μακρυγορώ, συμφωνώ με όσα είπεν ο Στέλιος.
Για να δικρυβώσω όμως ότι συμφωνώ πραγματικά τζιαι στην ουσία θα έθελα να μου απαντήσει στην εξής ερώτηση:
Γιατί ο Τταλάς τζιαι οι άλλοι αριστεροί που ήταν η ραχοκοκαλιά τζιαι οι οργανωτές της εξέγερσης σήμερα έχουν την στάσην που έχουν στο τραπέζιν των συνομιλιών; Τζιαι λαλώ σου εκ των πρωτέρων ότι θα απογοητευτώ αν η απάντηση είναι "λόγω της δικής μας στάσης" .
Θα πω κάτι φίλε Aceras που αρκετοί φίλοι, απλά δεν θέλουν να ακούν.
Η συμπεριφορά του Ταλάτ-για μένα- δεν αποτέλεσε, δυστυχώς, καμία έκπληξη.
Ο Ταλάτ, από όταν ανέλαβε καθήκοντα "υπουργού" Παιδείας κάπου στο 1993 ή 94-δεν θυμάμαι ακριβώς, άρχισε τις τακτικότατες επισκέψεις στην Κυπριακή παροικία του Λονδίνου.
Και ήταν αυτός, που άλλαξε τις τακτικές έναντι των Τ/Κ.
Ήταν αυτός που τους απεμάκρυνε από τα εντευκτήρια των αποδήμων Τ/Κ (στα οποία σύχναζαν ΚΑΙ Ε/Κ και πίνανε όλοι μαζί τους καφέδες τους).
Άρχισε να τους συγκεντρώνει στα Τζαμιά και εκεί εκτόξευε μύδρους και πύρηνους λόγους υπέρ της Μητέρας Τουρκίας και του προστάτη Τουρκικού Στρατού.
Μετά γυρνούσε στην Κύπρο και γίνονταν ξανά....σύντροφος και αδελφός.
Δεν ξέρω αν αυτή την πρακτική την υπαγόρευσε η ανάγκη του για κομματική και "κυβερνητική" ανέλιξη, ξέρω όμως πως σε όσους τη γνωρίζουν η σημερινή του συμπεριφορά, δεν προκαλεί εκπλήξεις.
Αγαπητοί, Stelios, PolitisPittas και Aceras,
Shερετώ ΣΑΣ!!!
Δυστυχώς εν εκατάφερα ‘κόμα να κάτσω για να σχολιάσω τα όσα ενδιαφέροντα γράφετε στες παρεμβάσεις σας ... Και θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη συζήτηση [εδώ], αν και έχω κάνει νέα ανάρτηση ... Νοιώθω ότι πρέπει να πω κάποια πράγματα [και να διευκρινίσω μερικά ζητήματα που τέθηκαν] , καθώς με τα σχόλια σας, δίνετε το έναυσμα για μια πολύ καλή κουβέντα πάνω στο επίμαχο θέμα της [τεχνητής] δημιουργίας momentum [δυναμικών την κατάλληλη στιγμή] από τις πολιτικές δυνάμεις. Πάντως αν και οι τρεις σας λίγο πολύ συμφωνείτε μεταξύ σας [και ίσως κι εγώ καταθέσω κάποια γενικότερα σχόλια που να απαντούν και στους τρεις – αν ξεκολλήσω από άλλα blogs όπως το “Στήλη Άλατος” ή το “Aceras Anthropophorum”] ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έδωσε συγκεκριμένα παραδείγματα περιπτώσεων όπου το Momentum φτιάχτηκε και δεν ήταν αποτέλεσμα της των πολιτικών εξελίξεων ή των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών. [Πάντως έχω την εντύπωση ότι ο PolitisPittas με όσα λέει στα σχόλια του με ημερ. Παρασκευή, Σεπτέμβριος 11, 2009 11:38:00 μ.μ., τα οποία κουβεντιάσαμε και κατ’ ιδίαν πριν καιρό, λίγο πολύ συμφωνεί μαζί μου, ή κάνω λάθος;].
Και Stelio, ΔΕΝ είπα ότι “… για να λυθεί το κυπριακό πρέπει [απαραίτητα] να επέλθει οικονομική κρίση και στις δύο κοινότητες … … Αντίθετα αν ξαναρίξεις μια ματιά στο κείμενο της ανάρτησης μου θα δεις πως κάπου είχα πει επί λέξει και τα εξής:
“… Τέτοιες δυναμικές λύσης [ή και για μη λύση] δημιουργήθηκαν και με το Σχέδιο Ανάν αλλά και με την εκλογή Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Στις δύο αυτές τελευταίες περιπτώσεις η δυναμική για λύση και επανένωση καθορίστηκε σε μεγάλο βαθμό κύρια και από την ανάγκη για εδραίωση της ειρήνης και για τη δημιουργία μιας ενιαίας οικονομίας και αγοράς στο νησί, που αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την περαιτέρω [καπιταλιστική] ανάπτυξη του τόπου.”
Anef_Oriwn
Δευτέρα 14/9/2009 – 4:36 μ.μ.
Δημοσίευση σχολίου