Ανάρτηση 47/2010* [πολιτική, κυπριακή, blogοσφαιρική, σχολιογραφική] – Μια απάντηση στον σχολιογράφο Kokouiν, για την Αριστερά και το κυπριακό ...

{Μετά από την παρεμβολή των δύο συντομότατων προηγούμενων αναρτήσεων μου, επανέρχομαι δημήτριος (και δριμύτερος) στα αγαπημένα μου μακροσκελή postάκια. Μόνο για λίγο καιρό ξαποσταίνω και ξανά προς τη “συγγραφική” δόξα τραβώ!

* - Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε δόσεις μεταξύ της 14ης και της 18ης του τρέχοντος μηνός και με το ένα μάτι μου να κοιτάζει προς τηλεόραση μεριά για ν’ απολαύσει έστω και μερικώς κάποιες φάσεις από τους μουντιαλικούς αγώνες}.

**********************************
Ο σχολιογραφος [το] Kokouiν [link: http://www.blogger.com/profile/05789220429762001534] είναι ένας από τους πιο τακτικούς επισκέπτες και σχολιογράφους του Blog ετούτου – του Blog ΜΑΣ [μεγαλόπρεπης πληθυντικός] ... Τα σχόλια του [που συνήθως αποτελούν εξυπνακίστικες και παραπολιτικές ατάκες], περιστρέφονται σχεδόν πάντοτε [κατά 99,999% - και τες πλείστες φορές με αφοριστικό και μηδενιστικό τρόπο, αλλά και ειρωνικό κι απαξιωτικό ύφος], κατά του Προέδρου και της κυπριακής Αριστεράς [βασικά κατα του ΑΚΕΛ, για να ακριβολογούμε]. Μιαν την άλλη, προσπαθεί να τους στήσει ΟΛΟΥΣ, τους εξ αριστερών ορμώμενους [μαζί κι ΕΜΕΝΑ] στον τοίχο, ενίοτε χρησιμοποιώντας αριστερίζουσα φρασεολογία, συχνά όμως και φιλελεύθερες [δεξιές] συλλογιστικές και λογικές, ενώ ΟΥΔΕΠΟΤΕ αποσαφήνισε τες δικές τους “αριστερές” θέσεις ...
Πολλά είναι τα ερωτήματα που καταθέτει [απευθυνόμενος σ’ ΕΜΕΝΑ], αρκετές φορές μάλιστα και με επιθέσεις [λεκτικές] σε προσωπικό επίπεδο... Και το (δια)πράττει όχι γιατί δεν αποζητά απαντήσεις σε δήθεν προβληματισμούς του, αλλά για να στριμώξει ΕΜΕΝΑ νομίζοντας πως έτσι θα ξεσκεπάσει την “αντι-αριστερή”, ή έστω την [συνεχώς] λανθασμένη [κατά τη γνώμη του] πολιτική του ΑΚΕΛ ...
Τελευταίως όμως παρουσιάστηκε [σε κάποια σχόλια του] με κάπως διαφοροποιημένη στάση δημιουργώντας έτσι τις προϋποθέσεις για ουσιαστικό και εποικοδομητικό διάλογο. Σ’ ένα – δυο από τα τελευταία σχόλια του στην ανάρτηση μου με αρ. 41/2010 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/06/412010.html - τα εν λόγω σχόλια θα τα παραθέσω πιο κάτω], κατάθεσε κάποιες απόψεις [όλως παραδόξως όχι με τη συνήθη εριστικότητα του], κινούμενες όμως πάντοτε σε εξ “αριστερών” [όπως νομίζει] αντιπολιτευτικό πνεύμα. Κι επειδή κρίνω ότι το θέμα δεν αφορά μόνο του δύο άμεσα εμπλεκόμενους στη συζήτηση [δηλ. τον Blogοδεσπότη Anef_Oriwn και τον σχολιογράφο Kokouiν], αλλά γενικότερα κι ΟΣΟΥΣ αρέσκονται να παρακολουθούν συζητήσεις περί του κυπριακού, είπα να κάμω μια ειδική ανάρτηση όπου θα παραθέσω πιο ολοκληρωμένα κι αναλυτικά τες απαντήσεις και τα σχόλια μου πάνω στα θέματα που θέτει ή/και θίγει ο αγαπητός και συμπαθέστατος Kokouiς ...
[Σημ. 19/6/2010: Φυσικά στα επόμενα σχόλια του σ’ άλλες αναρτήσεις ξαναβρήκε την φόρμα του, τον παλιό εριστικό εαυτό του, αλλά άστα να πάνε ...]

Παραθέτω πρώτα τα κείμενα/σχόλια του Kokouδκιού:

“Ο/Η Kokoui είπε...
«Δεν είμαι κανένας μαλάκας που να πιστεύει, ότι ο Χριστόφιας θα επιφέρει την κοινωνική ισότητα στο τόπο. Ο άνθρωπος δεν είναι άγιος, αλλά πολιτικός και ούτε αυτό είναι στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του.» Άνεφ, από αυτό και μόνο, έπρεπε να καταλάβεις, ότι εμπέδωσα πάρα πολύ καλά τι έγραψε ο ανώνημος. Το λοιπόν, θα προσπαθήσω ακόμα μια φορά, να σου δώσω να καταλάβεις, ποιο είναι το σκεφτικό μου. Ο Χριστόφιας επινόησε την θέση περί «κυπριακής λύσης», για να κρατάει την πισινή του και να καλοπιάννει τους συμμάχους του. Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία. Εσύ, επειδή την επινόησε ο Χριστόφιας, την βάφτησες ως «αριστερή» θέση και με κατηγοράς εμένα για φιλελευθερές προσεγγίσεις επειδή υποστηρίζω το αντίθετο. Ε το λοιπόν, για μένα αριστερή προσέγγιση είναι τα υποστηρίζεις την επιβολή χρονοδιαγραμμάτων, γιατί παραδοσιακή θέση της αριστεράς, είναι η λύση του Κυπριακού και η συμφιλίωση με τους συμπατριώτες Τουρκοκύπριους. Θα μου πεις «μα υποστηρίζεις αυτά που λέει η φιλελεύθερη δεξιά;»Και σου απαντώ. Το συγχρονο πολιτικό σύστημα, τόσο από κοινωνικής και οινονομικής, όσο και από γεωπολιτικής και γεωστρατηγικής άποψης, έχει γίνει τόσο πολύπλοκο, ώστε έτσι να συναντιώνται η αριστερά, ακόμα και με την άκρα δεξιά, όπως στο θέμα της παγκοσμιοποίησης. Εγώ λέω ότι αριστερά είναι να υποστηρίζεις την λύση του κυπριακού και την συμφιλίωση με τους Τουρκοκυπρίους, έστω και αν η αποψη αυτή, συνιστά σημείο συνάντησης με τη φιλελεύθερη δεξιά, εσύ λες ότι αριστερά, είναι αυτά που λέει ο Χριστόφιας .Κριτική ασκώ στον Χριστόφια όταν πρέπει και όχι όποτε με βολεύει. Για θέματα κοινωνονικοοικονομικής πολιτικής, θα επανέλθω.
09/06/2010 8:37 μ.μ.”

και,

“ Ο/Η Kokoui είπε...
1. Πότε είπα ότι “… αριστερά, είναι αυτά [ή μόνο αυτά] που λέει ο Χριστόφιας …”;
Δεν υπαινίχθηκα κάτι τέτοιο. Αυτό που είπα είναι, ότι ΕΠΕΙΔΗ τα λέει ο Χριστόφιας, τα εκλαμβάνεις ως αριστερή θεώρηση, την ίδια ώρα που η μη επιβολή χρονοδιαγραμμάτων, είναι καθαρά θέση της δεξιάς και της ακροδεξιάς και από τις δυο κοινότητες.Διέβαζε καλά τι λέω.
2.«Αλλά εκλώσαν τζιαι τούτοι [για τους δικούς τους εκλογικούς και κομματικούς λόγους] ... Φαίνεται όμως, ΔΕΝ με μελετάς προσεκτικά ...»Όταν κλώνει η «αριστερά»(συνάντηση Καρογιάν-Χριστόφια και σκόπιμο ροκάνισμα του χρόνου, με αποτέλεσμα την εκλογή Έρογλου) γιατί να μην κλώσουν τζιαι τζίνοι; Για μαλάκες τους πέρασες; Μου φαίνεται ότι εσύ δεν μελετάς καλά. Τέλοσπάντων,πιας τον ένα τζιαι φάκκα τον πας τον άλλο.
3.Επειδή μόνο με την επιβολή χρονοδιαγραμμάτων και την βοήθεια του Ο.Η.Ε και της Ευρωπαικής Ένωσης θα λυθεί το Κυπριακό. Και η λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της Δ.Δ.Ο και η συμφιλίωση με τους συμπατριώτες Τουρκοκύπριους είναι παραδοσιακά αριστερή(όχι Ακελική) θέση.
4.«Δηλαδή θες να πεις ότι τελικά πρέπει αποδεχτούμε ότι όταν ΜΑΣ σερβιριστεί από τους ξένους; Δηλαδή να δεχτούμε την επιβολή της όποια λύσης;». Γιατί χρησιμοποιάς την ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Καρογιάν, Ομήρου και Συλλούρης; Δεν έχεις τίποτε άλλο να πεις; Και τι εννοείς; Ότι οι Χριστόφιας και Έρογλου θα εξεύρουν «κυπριακή λύση», την ίδια ώρα που το «κλειδί της λύσης» βρίσκεται στα χέρια της ΕΓΓΥΗΤΡΙΑΣ δύναμης Τουρκίας; Μα που ζιεις πε μου; Στον Άρη ή αποδέχεσαι να σε παίρνει ο κάθε πολιτικάντης στυλ Χριστόφια για μαλάκα; Η συμφιλίωση με τους Τουρκοκύπριους θα επιτευχθεί μόνο με την λύση του Κυπριακού. Και την ώρα που οι Τουρκοκύπριοι επαναστατούσαν, όταν έδιναν μια γροθιά στο Ντεκτασικό κατεστημένο, οι ελληνοκύπριοι «αριστεροί» στην κυριολεξία τα έξυναν, μαζί με τους ακροδεξιούς συμμάχους τους(αυτό η ιστορία δεν πρόκειται να το συγχωρέσει ποτέ στο ΑΚΕΛ).Γιατί άραγε δεν μπορεί και η ελληνοκυπριακή «αριστερά»,να δώσει μια γροθιά στο γιωρκατζικό και εκκλησιαστικό κατεστημένο, από καιρού ιδρύσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας; Ζήτω η καπιταλιστική εξουσία αγαπητέ άνεφ-ορίων.
10/06/2010 3:22 π.μ.”

[Να σημειώσω ότι μέρος από την παράγραφο 4 του πρώτου σχολίου του, το Kokouiν την ξαναπαράθεσε και σε σχόλιο του στην ανάρτηση 43/2010 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2010/06/432010.html - φαίνεται αδημονεί για τες απαντήσεις μου! Κρέμμεται από τα χείλη ΜΟΥ] ...

Σχόλια, σκέψεις και παρατηρήσεις του Blogοδεσπότη Anef_Oriwn:

Αγαπητό μου Kokouiν,

1. Κατ’ αρχάς θέλω να επισημάνω κάτι που με ενοχλεί τα μάλα όταν το παρατηρώ να γίνεται σε μια συζήτηση:
Προσωπικά θεωρώ ατυχείς [το ολιγότερο] και αντιδιαλεκτικές [αλλά και αντιδεοντολογικές – για να ΜΗΝ πω και επιπόλαιες ή και επί σκοπού] τες προσπάθειες κάποιων [και εξ αριστερών ορμώμενων – του Εαυτού ΣΟΥ μη εξαιρουμένου] να εξισώσουν την κυπριακή Αριστερά με την ακροδεξιά [ή και ν' αφήνουν υπονοούμενα σε βάρος της Αριστεράς] όταν τυγχάνει [συμπτωματικά και τυχαία] να προκύπτει σύμπτωση απόψεων μεταξύ Αριστεράς και Δεξιάς ή/και Ακροδεξιάς. Και τούτο γίνεται τη στιγμή που είναι ηλίου φαεινότερο ότι Αριστερά και Δεξιά έχουν διαφορετικές κοσμοθεωρίες και τα κίνητρα και οι στόχοι τους είναι διαφορετικοί. Κάτι τέτοιο διαπράττεις κι ΕΣΥ μέσα από τοποθετήσεις ΣΟΥ του τύπου “.. Γιατί χρησιμοποιείς την ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιούν οι Καρογιάν, Ομήρου και Συλλούρης; ...” Τι προσπαθείς να κάμεις, να δαιμονοποιήσεις τες απόψεις ΜΟΥ, εξισώνοντας τες [ή έστω παρομοιάζοντας τες], με αυτές του Συλλούρη;
[Σημείωση 22/6/2010: Νεο κρούσμα τέτοιας αφοριστικής συμπεριφοράς από το αριστερό Kokouiν, είχαμε και σήμερα όταν σε σχόλιο του στο Blog μου είπε και το εξής: “Άνεφ, η συλλογιστική σου, έστω και αν δεν το καταλαμβαίνεις ή κάνεις πως δεν το καταλαμβαίνεις, ευθυγραμμίζετε τέλεια με αυτήν των αντιομοσπονδιακών.” – link: https://www.blogger.com/comment.g?blogID=8930614453889258684&postID=7174629355481425215] … Kokouiν, λαλείς να βκει τ’ όνομα ΜΟΥ ότι έγινα αντιομοσπονδιακός;

2. Για το ΑΚΕΛ και τες πολιτικές του:
Ένα κόμμα [και δη ένα της Αριστεράς], αποτελεί τον [πολιτικό] φορέα που εκφράζει [πολιτικά] την κοινωνική συνείδηση των μελών και οπαδών του. Επίσης βάζει και πολιτικούς στόχους που προσπαθεί να υλοποιήσει μέσα από συγκεκριμένα προγράμματα και τακτικές [οι οποίες όμως μπορούν να διαφοροποιούνται από καιρού εις καιρόν [αναλόγως των επικρατουσών πολιτικοκοινωνικών συνθηκών]. Τώρα, αυτή η κοινωνική [και κατ’ επέκταση και πολιτική] συνείδηση του καθενός μας είναι αποτέλεσμα πρώτα και κύρια του κοινωνικοοικονομικού μας status, της παιδείας και της ατομικής και συλλογικής μας κουλτούρας μας [η οποία κουλτούρα έχει δεχτεί επιδράσεις από το περιβάλλον μέσα στο οποίο αναγιωθήκαμε].
Άρα και η σχέση του ΑΚΕΛ [δηλ. της ηγεσίας του] με τα μέλη, τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του ΔΕΝ μπορεί να διαφέρει ή να ξεφεύγει από την αρχή [ή το αξίωμα] που περιέγραψα πιο πάνω. Αυτή η σχέση όμως είναι και αμφίδρομη και αλληλο-επηρεαζόμενη.
Φαινόμενα ελιτισμού, εθνικισμού, παραγοντισμού και ατομικισμού, καθώς και εκδηλώσεις αρχοντοχωριατισμού, νεοπλουτισμού, αστικού καθωσπρεπισμού και βολέματος, τα οποία παρατηρούνται και στην κοινωνία ευρύτερα αλλά και [στην όχι και τόσο προλεταριακή πλέον] βάση του ΑΚΕΛ], είναι φυσικό να μεταφέρονται και στην ηγεσία του Κόμματος. Βρίσκουν έτσι [αυτά τα φαινόμενα] έκφραση κι εκεί [ενίοτε σε μικρότερο, αλλά κάποτε και σε μεγαλύτερο βαθμό].
Η ουσία [και το πιο σημαντικό] είναι να καταφέρνει η ηγεσία να περιορίζει τους επηρεασμούς της από τέτοια αρνητικά [για ένα αριστερό κόμμα] φαινόμενα – δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να τα αποβάλει ολοκληρωτικά ή να τα εξαλείψει τελείως.
Σίγουρα αυτά τα φαινόμενα επηρεάζουν και το κόμμα στον ιδεολογικοπολιτικό τομέα με αποτέλεσμα να παρατηρούμε κάποιες φορές και αντιφατικές δηλώσεις μεταξύ στελεχών ή και διαφορετικές ερμηνείες καθώς και την υιοθέτηση συζητήσιμων πολιτικών και τακτικών. Παρατηρούμε, λόγου χάριν, να γίνονται δηλώσεις [και από ηγετικά αλλά και κατώτερα στελέχη] με αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, αλλά παράλληλα να υπάρχει και η τάση να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας για λύση του κυπριακού στες καλές υπηρεσίες των «ιμπεριαλιστών». Από την άλλη γίνονται εκδηλώσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης, αλλά παρατηρούμε και φαινόμενα κοσμοπολιτισμού και υπεροψίας προς φτωχότερους λαούς.
Κι ένα απτό παράδειγμα τέτοιας αντιφατικής στάσης και συμπεριφοράς είναι ο δικός σου πολιτικός λόγος, αγαπητό μου Kokouiν! Ενώ από τη μια απαιτείς μια πιο αριστερή και ριζοσπαστική πολιτική από το ΑΚΕΛ [πάνω σε εσωτερικά κοινωνικοοικονομικά ζητήματα] που θα το φέρουν σε ρήξη και σύγκρουση με τα τοπικά κατεστημένα, από την άλλη επικροτείς την αναβλητικότητα ή την ατολμία της Κυβέρνησης να έρθει σε αντιπαράθεση με τα διεθνή κατεστημένα [την κατεστημένη διεθνή τάξη πραγμάτων] με την οποία τα τοπικά κατεστημένα μπορεί να έχουν οικονομικές ή/και πολιτικές σχέσεις, διασυνδέσεις και εξαρτήσεις.
Όλοι αυτοί οι προβληματισμοί και οι σκέψεις κυριαρχούν μέσα στην κυπριακή κοινωνία και φυσικά και στον κόσμο του ΑΚΕΛ. [«Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», λέγει και ο ποιητής - δεν θυμαμαι ποιος]. Γι’ αυτό κι εγώ έχω την άποψη και μπορώ να πω [σε γενικές γραμμές κι ανεξάρτητα αν ο καθένας μας σε προσωπικό επίπεδο συμφωνεί ή διαφωνεί σε επιμέρους ζητήματα] πως αυτή τη στιγμή, η ηγεσία του ΑΚΕΛ εκφράζει τη βάση του [και ιδεολογικοπολιτικά και πάνω στο κυπριακό, αλλά και πάνω στα κοινωνικοοικονομικά ζητήματα]! Κι αυτό ανεξαρτήτως [και πάλι] αν ΕΓΩ ή ΕΣΥ διαφωνούμε με τες πολιτικές και τακτικές του – ΕΓΩ μερικώς κι ΕΣΥ εφ’ όλης της ύλης!
Αν όμως στο τέλος της ημέρας [που λαλεί τζι’ ο φίλος ο Aceras], ο καθένας μας [στη βάση των δικών του υποκειμενικών, πάντοτε, κριτηρίων], κρίνει ότι το ΑΚΕΛ ΔΕΝ είναι πλέον Αριστερό κόμμα [υπάρχει κατα την γνώμη ΣΟΥ κάτι τέτοιο στην Κύπρο ή είναι πλέον είδος προς εξαφάνιση – όπως εξαφανίστηκαν κάποτε και τα μαμούθ και οι δεινόσαυροι] και ΔΕΝ τον εκφράζει, ή ότι πρέπει το ΑΚΕΛ να κινηθεί πιο αριστερά [αλλά οι συνεχείς και επανειλημμένες εισηγήσεις μας] ΔΕΝ εισακούονται, τότε προχωράμε στην σύσταση ή/και στην ίδρυση ενός πραγματικού αριστερού πολιτικού φορέα ... Έχω όμως την άποψη [ακόμα και στην περίπτωση υιοθέτησης αυτής της επιλογής] ότι το ΑΚΕΛ [αλλά και άλλα παρακλάδκια της Αριστεράς] ΔΕΝ πρέπει να δαιμονοποιούνται ή να αναθεματίζονται [άλλο φυσικά η εποικοδομητική κριτική για κάποιες από τες πολιτικές του], αλλά ούτε και να διαγράφεται από τους εν δυνάμει σύμμαχους και συνοδοιπόρους μας [κάτι που κάνει το ΚΚΕ στην Ελλάδα με τες υπόλοιπες συνιστώσες της Αριστεράς].

3. Δκυο κουβέντες θα ήθελα να πω και για τη διαδικασία των συνομιλιών, όπως περίπου τις κατάθεσα και στην ανάρτηση μου με αρ. 77/2009 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/772009.html]:

“… οι συνομιλίες διεξάγονται μεν για την επίτευξη ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων ως συνόλων, όμως στην ουσία ΔΕΝ είναι έτσι τα πράματα. [Εμείς οι ελληνοκύπριοι ονομάζουμε μάλιστα τον συμβιβασμό αυτό “οδυνηρό” καθώς θεωρούμε - ως ελληνοκυπριακή κοινότητα - την αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσης ως οδυνηρή παραχώρηση].
Στην ουσία, η αντιπαλότητα (ο “καβκάς”) αποτελεί μια ενδοκυπριακή πάλη αναμεταξύ των κυρίαρχων οικονομικά (και κατ’ επέκταση και πολιτικά) κύκλων των δύο κοινοτήτων για το ποιοι θα επικρατήσουν σ’ ένα επανενωμένο κράτος. Πως δηλ. οι επιχειρηματικές τάξεις (ή αν προτιμάτε οι οικονομικά δυνατές κοινωνικές ομάδες) που κυριαρχούν (οικονομικά και πολιτικά) στα δύο χωρισμένα (σήμερα) κομμάτια του de facto διχοτομημένου νησιού μας, και που δραστηριοποιούνται (αυτή την στιγμή) ανεξάρτητα και αυτόνομα (οι μεν από τους δε), αλλά και σε εξάρτηση ή/και σύμπλευσ , (οι μεν τουρκοκύπριοι από/με την Τουρκία, οι δε ελληνοκύπριοι από/με τη Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα – με την Μητέρα - Πατρίδα κυρίως πολιτικά και πολιτιστικά) θα καταφέρουν να πετύχουν και να έχουν (η κάθε εθνοτική επιχειρηματική τάξη για τον εαυτό της) το πάνω χέρι σε περίπτωση λύσης. Αυτό στην ουσία προσπαθούν να διασφαλίσουν μέσα από τις συνομιλίες αυτοί οι κύκλοι – τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κι όχι ολόκληρου του κυπριακού λαού όπως επαίρονται (ανεξάρτητα αν η λύση θα ωφελήσει στο παρόν στάδιο και πολύ άλλο κόσμο)...”

“… η τοποθέτηση της ελληνοκυπριακής πλευράς για “οδυνηρό συμβιβασμό” (που έγινε με την επίσημη αποδοχή της λύσης της Ομοσπονδίας) αποτελεί στην ουσία συμβιβασμό της ελληνοκυπριακής αστικής τάξης (συμβιβασμό γιατί ένεκα του γεγονότος που η ελληνοκυπριακή κοινότητα είναι πολυπληθέστερη, η ελληνοκυπριακή αστική τάξη θα ήταν και κυρίαρχη σ’ ένα ενιαίο κράτος) για διαμοιρασμό της πολιτικής εξουσίας με τη μειοψηφούσα τουρκοκυπριακή αστική τάξη/κοινότητα – εξ ου και οι ενστάσεις για την εκ περιτροπής προεδρία και τη σταθμισμένη ψήφο. Προσωπικά ΠΟΤΕ δεν κατάλαβα γιατί η Ομοσπονδία να θεωρείται ως οδυνηρός συμβιβασμός, για ένα ελληνοκύπριο προλετάριο/εργαζόμενο ...

Από τη στιγμή που οι συνομιλίες γίνονται στη βάση όχι μόνο της διατήρησης αλλά και της περαιτέρω ενίσχυσης των ατομικο-ιδιοκτησιακών σχέσεων, τα αδιέξοδα ή έστω οι δυσκολίες για συμβιβασμούς στο περιουσιακό και εδαφικό αλλά και στο διαμοιρασμό της εξουσίας, είναι αναπόφευκτες. Σίγουρα η επανένωση του τόπου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για περαιτέρω οικονομική ανάπτυξη του τόπου και οφέλη για τους οικονομικά δυνατούς [εξ ου και η μερική στήριξη των κινήσεων και πρωτοβουλιών Χριστόφια για επίτευξη λύσης από μερίδα της ηγεσίας του “Συναγερμού”. Τούτη η υποστήριξη υπαγορεύεται βασικά από την ανάγκη για τη δημιουργία μιας μεγαλύτερης και ενιαίας πλέον καπιταλιστικής οικονομίας και αγοράς].”

4. Για την «κυπριακή λύση»:
Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους απορρίφτηκε το Σχέδιο Ανάν ήταν και η καχυποψία με την οποία το υποδέχτηκε και το αντιμετώπισε ο κόσμος [κυρίως η ελληνοκυπριακή κοινότητα]. Δεν πείσθηκε για τες καλές προθέσεις των ξένων. Το Ανάν ήταν ένα σχέδιο που είχε τύχει συζήτησης, επεξεργασίας και διαπραγμάτευσης βασικά με παρεμβάσεις, διαμεσολαβήσεις και επιδιαιτησίες ξένων μέσα μάλιστα σε κλειστά δώματα [αποστασιοποιημένα από τον κόσμο] και κάτω από τη πίεση του χρόνου. Και τούτο γιατί κάποιοι [εκ της αλλοδαπής] είναι και πιο δαήμονες από ΕΜΑΣ τους ιθαγενείς, αλλά και γιατί ξέρουν καλύτερα από ΕΜΑΣ πως να υπερασπιστούν τα δικά ΜΑΣ τα συμφέροντα. Κι ας τον Παπακωνσταντίνου να άδει “Φοβάμαι όλ’ αυτά που θα γίνουν για μένα, χωρίς εμένα”!!! [links: http://www.youtube.com/watch?v=hQfUfJQR4Vk&feature=related και http://www.youtube.com/watch?v=ExCZWDQhPnU&feature=related – και για λίγη μουσική, εκτός από κουβέντα]...

Ο Πρόεδρος λοιπόν ΔΕΝ «... επινόησε την θέση περί «κυπριακής λύσης», [σημ. Ιστολόγου: ή «λύσης από τους κυπρίους για τους κυπρίους»], για να κρατάει την πισινή του και να καλοπιάννει τους συμμάχους του...» [όπως λαλείς στο πρώτο σχόλιο ΣΟΥ, που παράθεσα πιο πάνω] ...
Αντίθετα πίστευε πως μέσα από μια διαδικασία συνομιλιών πέραν και μακράν επιδιαιτησιών [από ξένους] και πιέσεων από τον χρόνο [κι αν θες, είτε από ιδεαλιστική αφέλεια, είτε από αριστερό ρομαντισμό] ότι θα μπορούσε και θα κατόρθωνε να συνεννοηθεί με τον Ταλάτ, αν ο τελευταίος κατάφερνε να λειτουργήσει πιο πολύ ως Κύπριος - δηλ. να μην επηρεάζεται και τόσο από τες επεμβάσεις, παρεμβάσεις και τα κελεύσματα της Τουρκίας. Πολύ πιθανόν ο Χριστόφιας να βάσιζε αυτή την πεποίθηση του και στο γεγονός ότι ο Ταλάτ προερχόταν από τες τάξεις της τουρκοκυπριακής Αριστεράς [υπήρξε ηγέτης του τουρκοκυπριακού αριστερού κόμματος ÇTP], αλλά και στο ότι ήταν εκ των ηγετών του ξεσηκωμού [ΕΣΥ το ονομάζεις «επανάσταση»] των τουρκοκυπρίων ενάντια στο ντενκτασικό καθεστώς το 2002-03.
Δυστυχώς όμως ο Ταλάτ ΔΕΝ κατάφερε να απεξαρτηθεί από τον εναγκαλισμό της Μητέρας – Πατρίδας Τουρκίας και να λειτουργήσει και ανεξάρτητα κι αυτόνομα απ’ αυτή, αλλά και ριζοσπαστικά. Δεν λέω ότι δεν ήθελε – εξ άλλου δεν θα ήταν και εύκολο με την παρουσία 40 χιλιάδων τούρκων στρατιωτών. Πολύ πιθανόν να μην είχε και τα κότσια να το κάμει και ως φαίνεται δεν είχε και την απαιτούμενη [σε τέτοιες περιπτώσεις που γουστάρεις να κάμεις τον μάγκα] κοινωνική [λαϊκή] στήριξη. Ουκ ολίγες φορές έχω πει ότι η χαμένη ευκαιρία μας ΔΕΝ ήταν το Σχέδιο Ανάν, αλλά οι κοινές κινητοποιήσεις και δράσεις ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εκείνη την περίοδο του ξεσηκωμού των τουρκοκυπρίων. Ως πολιτικές δυνάμεις [και δη αυτές της Αριστεράς] αλλά κι ως άτομα [και δη οι Αριστεροί] ΔΕΝ ήμασταν έτοιμοι τότε [ούτε αντικειμενικά, αλλά ούτε και υποκειμενικά] να συντονιστούμε μαζί με τους τουρκοκύπριους σ’ ένα κοινό αγώνα. Και ευθύνες για τούτο [αλλά και για την αποτυχία τους να συστήσουν ένα κοινό μέτωπο πάλης] μπορεί να επιμεριστούν και στο ΑΚΕΛ αλλά και στην τουρκοκυπριακή Αριστερά.
Κι εδώ ίσως έγκειται και το λάθος του Προέδρου [και του ΑΚΕΛ αλλά και του ÇTP] αναφορικά με την «κυπριακή λύση». ΔΕΝ μπορούσε [και ΔΕΝ μπορεί] να υπάρξει κυπριακή λύση αν ΔΕΝ υπάρχει [μέσα και στις δύο κοινότητες] κι ένα πλατύ [μαζικό] οργανωμένο κίνημα στήριξης μιας τέτοιας λύσης [η οποία θα επανενώνει τον τόπο και τους ανθρώπους του]. Το κίνημα αυτό πρέπει αν δραστηριοποιείται και αν κινητοποιείται συνεχώς προς την κατεύθυνση στήριξης και των διαδικασιών επίτευξης αυτής της λύσης [της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας] ... Οι μέχρι τούδε πρακτικές που ακολουθούνταν [από όλους τους μέχρι σήμερα Προέδρους] με τες συνομιλίες να διεξάγονται μ’ ένα ελιτίστικο κι αποξενωμένο από τον κόσμο τρόπο [γι’ αυτό και πολλοί βρεθήκαμε προ εκπλήξεως το 2004 για το περιεχόμενο του Σχεδίου Ανάν] και σε τόπους μακρινούς κι άγνωστους [Νέα Υόρκη, Μπούργκενστοκ, Βρυξέλλες, Ελσίνκι], είτε ΔΕΝ έφερναν αποτέλεσμα ή κι αν έφερναν τούτα απορρίπτονταν ...

5. Πέραν όλων αυτών όμως [των ρομαντισμών, των αδυναμιών και ποικίλων προβλημάτων] υπάρχει και μια άλλη οξύμωρη, παράδοξη και αντιφατική κατάσταση αναφορικά με τες μέχρι πρόσφατα διεξαγόμενες συνομιλίες μεταξύ Χριστόφια – Ταλάτ ... Σ’ ένα κόσμο όπου έχει επικρατήσει κατα κράτος ο καπιταλισμός και κυριαρχεί η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των πιο δυνατών [οικονομικά και πολιτικά], οι [αναφερόμενοι] ηγέτες των δύο κοινοτήτων [ηγέτες που κατατάσσουν τους εαυτούς τους στην Αριστερά, αλλά ΕΣΥ όπως γουστάρεις πες του - αριστερούς, αριστερίζοντες, με αριστερές καταβολές και ψήγματα αριστερής ιδεολογίας στις προσεγγίσεις τους], αυτοί λοιπόν οι ηγέτες να προσπαθούν να πετύχουν μια λύση που στην ουσία θα κατοχυρώνει τη συνέχιση του σημερινού κοινωνικοοικονομικού συστήματος [το οποίο και οι δύο τους τουλάχιστόν αμφισβητούν] ...
Δεν είναι όμως και φυσικό και λογικό [παρά αυτό το «μετέωρο βήμα της Αριστεράς»] οι δύο ηγέτες να ήθελαν να προσδώσουν [όντας αριστεροί] και στοιχεία αριστερής υφής και χροιάς στη συζητούμενη λύση; Και για ν’ αναφερθούμε μόνο στον Χριστόφια, δεν είναι λογικό «τούτος» [ ο Χριστόφιας] να διάκειται από σκεπτικισμό για τες παρεμβάσεις των ξένων; Ή ακόμα η αρχική του πρόταση για «ενιαίο ψηφοδέλτιο» [που εξ αρχής απορρίφτηκε από τους “δικούς” μας κομματάρχες, του ΔΗΣΥ μη εξαιρουμένου] δεν αποτελούσε πρόταση αριστερής [και κοινωνικής και επανενωτική] υφής ; Μέσα στα ίδια πλαίσια ΔΕΝ κινούνται οι προτάσεις για τη διασταυρούμενη ψήφο, η για την εκ περιτροπής προεδρία ή για την παραμονή επικών [για ανθρωπιστικούς λόγους]; Ή γενικότερα η Ομοσπονδιακή λύση δεν αποτελεί και τρόπο αναβάθμισης της δημοκρατίας καθώς κατοχυρώνει την πολιτική ισότητα των μειονοτήτων και την πολιτική εκπροσωπήσει των διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, γλωσσικών και πολιτισμικών κοινοτήτων που ζουν σε μια χώρα; Μήπως οι του ΔΗΣΥ [που ένα μέρος τους υποτίθεται πως διαπνέεται από πολιτικό φιλελευθερισμό, που κι αυτός εκπηγάζει από την ανάγκη για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και για την απρόσκοπτη επιχειρηματική δραστηριότητα] τα αποδέχονται όλ’ αυτά καθ’ ολοκληρία; Και γιατί ΔΕΝ κατάφεραν να κάμουν [τόσα χρόνια μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων] μια επαναπροσεγγιστική σύναξη του χαϊρκού;
Άρα είναι πολλές οι παράμετροι που πρέπει να προσμετρηθούν και να ληφθούν υπ’ όψη από τον όποιο Αριστερό Πρόεδρο, για να καταφέρει τελικά να πετύχει κάτι [και στο κυπριακό και στα κοινωνικοοικονομικά]. Όμως για το κυπριακό καλό είναι να μην ξεχνάμε πως διαχρονικά απουσιάζει και η βούληση από την Τουρκία για λύση του.


6. Εν κατακλείδι, ως σύνοψη των όσων έχω ήδη πει, αλλά και ως απόρροια αυτών που έχω γράψει στο σημείο 3 πιο πάνω θα καταθέσω και τα πιο κάτω:
Τα αδιέξοδα στις συνομιλίες που οφείλονται πρώτα και κύρια στη δεδομένη αδιαλλαξία της Τουρκίας, αναδεικνύουν και κάτι άλλο, αντιθέσεις και αντιπαραθέσεις που οι δύο ηγέτες ΔΕΝ κατάφεραν να συγκεραστούν, να ξεπεράσουν και να παντρέψουν ... Οι αντιθέσεις αυτές εκφράζουν την αντιπαλότητα μεταξύ των οικονομικών και επιχειρηματικών ελίτ των δύο κοινοτήτων, καθώς η κάθε μια επιδιώκει πρώτα και πάνω απ’ όλα τη δική της κατοχύρωση. Οι τουρκοκύπριοι επιχειρηματίες φοβούμενοι την [τελική] επικράτηση [λόγω μεγέθους, πείρας, ευελιξίας και γνώσης] του ελληνοκυπριακού κεφαλαίου και στην τουρκοκυπριακή συνιστώσα πολιτεία, επιδιώκουν χαλαρή ομοσπονδία [με λιγότερο κεντρικό έλεγχο] και πιο πολλούς περιορισμούς στην ελεύθερη διακίνηση [κεφαλαίων και ανθρώπων] και εγκατάστασης. Από τη άλλη οι ελληνοκύπριοι επιδιώκουν μια ισχυρή κεντρική κυβέρνηση για να μπορούν αν ελέγχουν καλύτερα τα πράγματα.
Παράλληλα όμως οι αντιπαλότητες, μέσα στην ίδια την ελληνοκυπριακή κοινότητα [κάποιοι έχουν βολευτεί με το status quo], αναδεικνύουν ότι η λεγόμενη “εθνική ενότητα” είναι λόγια του αέρα [«έπεα πτερόεντα»] και ότι το λεγόμενο “εθνικό συμφέρον” υποτάσσεται στα συμφέροντα των κυρίαρχων οικονομικά κύκλων ή/και ότι τα αντικρουόμενα οικονομικά συμφέροντα ΔΕΝ μπορούν να συγκεραστούν!
Τελικά φαίνεται ότι η Αριστερά ΔΕΝ μπορεί να δώσει λύσεις στο κυπριακό διαγωνιζόμενη σε καπιταλιστική αρένα!
Μήπως όμως – διερωτούμαι εγώ, το ΑΚΕΛικό «αμνοερίφιο» - μια Σοσιαλιστική Επανάσταση δεν θα ‘λυνε όλ’ αυτά τα προβλήματα;

Υ.Γ.:
Kokouiν,
Αφιέρωσα χρόνο κι έγραψα ένα κείμενο [3500 και βάλε λέξεων] με τες απόψεις μου πάνω στα θέματα που έθιξες. ΔΕΝ το ‘κανα για το χατίρι ΣΟΥ ή με σκοπό να ΣΕ πείσω για την ορθότητα των δικών ΜΟΥ θέσεων. Απλώς ΕΣΥ, ΜΟΥ έδωσες την αφορμή. Αναμένω [αν τελικά θυσίασες χρόνο και διάβασες το πόνημα ΜΟΥ], τα σχόλια και τες παρατηρήσεις ΣΟΥ, επί της ουσίας όμως [κι όχι εξυπνακίστικες ατάκες] ...

Anef_Oriwn
Παρασκευή 18/6/2010