Εισαγωγικά
Σε προχτεσινό σχόλιο μου στην προ-προηγούμενη ανάρτηση μου, είχα αναφέρει ότι «με την πρώτη ευκαιρία θα παραθέσω εδώ σε νέα ανάρτηση μου […] ένα [“ουδέτερο”, αν μπορούμε να το πούμε έτσι] άρθρο συνεργάτη της εφημερίδας [“Το ΠΟΝΤΙΚΙ”] για τα τεκταινόμενα στο ΚΚΕ». Είχα μάλιστα κρίνει ότι στο συγκεκριμένο κείμενο «γίνεται μια νηφάλια παρουσίαση των γεγονότων που είναι ενδιαφέρουσα ως ιστορική αποτύπωση και καταγραφή τους»… Αν και δέχτηκα επικρίσεις γι’ αυτήν μου την πρόθεση, προχωράω σήμερα στην αναδημοσίευση του άρθρου γιατί θεωρώ ότι τούτο αποτελεί μια συνοπτική περιγραφή του τί συζητήθηκε στον Προσυνεδριακό διάλογο και τί προκάλεσε τριβές, ενστάσεις και εντάσεις…
Το υπό αναφορά άρθρο δημοσιεύτηκε [όπως προείπα] στην ελληνική εβδομαδιαία σατιρική εφημερίδα “Το ΠΟΝΤΙΚΙ”, στη σελ. 10 της έκδοσης της Πέμπτης 4 του Απρίλη [Φύλλο 1754]… Εγώ το αλίευσα από το Blog “Βαθύ Κόκκινο”...
***************************************
Διαφωνίες στο ΚΚΕ και με τη .. βούλα
Πυρά από την Αλέκα και στελέχη σε όσους ασκούν κριτική
(Άρθρο από το “ΠΟΝΤΙΚΙ” της 4ης του Απρίλη τού 2013, σελ. 10]…
{Τα bold [μαύρα ή έγχρωμα] είναι τού συγγραφέα του άρθρου, ενώ οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου}…
Η ηγεσία του ΚΚΕ επιβεβαιώνει την ύπαρξη εσωκομματικής αντιπολίτευσης και περνά στην αντεπίθεση
Με τον πλέον επίσημο και ηχηρό τρόπο η ηγεσία του ΚΚΕ τις προηγούμενες μέρες επιβεβαίωσε την ύπαρξη εσωκομματικού ζητήματος, δηλαδή την ύπαρξη εσωκομματικής διαφωνίας από την επίσημη γραμμή, η οποία οδεύει προς επικύρωση στο συνέδριο, το οποίο ξεκινά την ερχόμενη Πέμπτη. Λίγους μήνες μετά τις εκλογές, οπότε για πρώτη φορά η ηγεσία, κατά την αποτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, είχε παραδεχτεί την ύπαρξη διαφωνιών, ο προσυνεδριακός διάλογος αποκάλυψε δημόσια την έκταση και τον χαρακτήρα της εσωκομματικής κριτικής.
Τις προηγούμενες μέρες και λίγο πριν από το κλείσιμο του προσυνεδριακού διαλόγου (από 10.1 έως 31.3 δημοσιεύτηκαν συνολικά 493 κείμενα), η ηγετική ομάδα επέλεξε να απαντήσει στην κριτική, ανοίγοντας στην κυριολεξία πυρ κατά των διαφωνούντων με αιχμή «πρώην μέλη της Κ.Ε.» και ορισμένους δημοσιογράφους του “Ριζοσπάστη”.
Στην πυρά
Τα πυρά της Αλέκας, η οποία αποκάλεσε «αγράμματους» και «οπορτουνιστές» όσους απορρίπτουν την επίσημη γραμμή ή ασκούν κριτική, ακολούθησε μπαράζ επιθέσεων εκ μέρους στελεχών της ηγεσίας, τα οποία επέλεξαν μέσω αρθρογραφίας στον “Ριζοσπάστη” ή ομιλιών στις κομματικές συνδιασκέψεις να απαντήσουν, κυρίως στα πιο επώνυμα και προβεβλημένα στελέχη, εξαπολύοντας την κατηγορία ότι επιδίδονται σε «φραξιονισμό» και ότι πολεμούν το κόμμα. Στόχος, όπως διαφάνηκε, η απαξίωση ενώπιον του εσωκομματικού ακροατηρίου της κριτικής που διατυπώθηκε δημόσια, καθώς και η απομόνωση των διαφωνούντων, κλίμα που δύσκολα προοιωνίζεται την ομαλή συνύπαρξη των μεν με τους δε μέσα στο κόμμα. Η γραμμή πάντως αναμένεται να επικυρωθεί πανηγυρικά, καθώς η πλειοψηφία των συνέδρων στις κομματικές οργανώσεις και τις συνδιασκέψεις περιοχών έχει εγκρίνει τις θέσεις.
Κάνοντας προβολή στην «επόμενη μέρα», άλλωστε, η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη της Κ.Ο. Αττικής, σημείωσε: «άμα διαφωνείς με το πρόγραμμα, με τη “Λαϊκή Συμμαχία”, δεν μπορείς, όση καλή διάθεση να έχεις, να εφαρμόσεις το καταστατικό, δεν γίνεται». Σημείωσε επίσης πως οι «οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα».
Υπενθυμίζεται πως στον προσυνεδριακό διάλογο πληθώρα κομματικών μελών και στελεχών κατέθεσαν τη διαφωνία τους με τη “Λαϊκή Συμμαχία” και την εγκατάλειψη της γραμμής του “Αντιιμπεριαλιστικού-Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου”(ΑΑΔΜ), το οποίο εκ μέρους τους αναδείχτηκε σε βασικό διακύβευμα, μαζί με τη γραμμή για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και σειρά άλλων επιλογών της ηγεσίας που θεωρείται ότι συνιστούν απόκλιση από το λενινιστικό - μαρξιστικό ιδεολογικό στίγμα του κόμματος. Όπως λένε οι διαφωνούντες, η εγκατάλειψη της προηγούμενης γραμμής οδήγησε στη μη διεκδίκηση της κυβέρνησης από το ΚΚΕ σε συνθήκες οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, η οποία συνοδεύτηκε από την πολιτική απαξίωση του εγχώριου δικομματισμού απελευθερώνοντας κρίσιμες μάζες, οι οποίες όμως δεν κατευθύνθηκαν στο ΚΚΕ.
Σύμφωνα πάντα με την κριτική αυτήν, η ηγεσία ερμήνευσε «στενά» την πολιτική του ΑΑΔΜ ως κυβέρνηση «αστικής διαχείρισης» στα πρότυπα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και στη βάση αυτήν την απέρριψε. Η ηγεσία απαντά ότι αυτοί που τώρα υπερασπίζονται το 15ο Συνέδριο, τότε και πάλι διαφωνούσαν με την επίσημη γραμμή, επομένως «πάντα κάτι εύρισκαν για να φρενάρουν επεξεργασίες του Κόμματος» (Δ. Κουτσούμπας).
Αναλυτικότερα, με άρθρο του στον “Ριζοσπάστη” (28.3), ο Παναγιώτης Μεντρέκας, μέλος της Κ.Ε. κάνει λόγο για «άρθρα, των λεγόμενων από τον αστικό Τύπο “επώνυμων” πρώην στελεχών και ορισμένων δημοσιογράφων του “Ριζοσπάστη”», τα οποία «πατούν σε άθλια ψέματα και αξιοποιούν συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις που εκτόξευσαν κατά του Κόμματος οι ανώνυμοι φραξιονιστές του διαδικτύου και οι ταξικοί πολιτικοί μας αντίπαλοι». Ως χαρακτηριστικά τέτοια άρθρα αναφέρει τα κείμενα του πρώην μέλους της Κ.Ε. Παναγιώτη Γεωργιάδη και των δημοσιογράφων της ΚΟΒ “Ριζοσπάστη” Ελένης Μαυρούλη και Γιώργου Πετρόπουλου.
Τη σκυτάλη πήρε ο Μάκης Μαϊλης (29.3), ο οποίος σε άρθρο του μιλά για «άρθρα - καρμπόν» ενώ επιτίθεται στο πρώην μέλος της Κ.Ε. και πρώην βουλευτή του κόμματος Αντώνη Σκυλλάκο και στο πρώην μέλος της Κ.Ε. Βασίλη Καλαματιανό κατηγορώντας τους, μεταξύ άλλων, πως οι απόψεις τους δείχνουν ότι «επιδιώκουν συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και ιδιαίτερα τη σοσιαλδημοκρατία»...
Στο ίδιο μήκος κύματος, το μέλος του Π.Γ. Δημήτρης Γόντικας σε ομιλία του (δημοσιεύεται στον “Ριζοσπάστη” της 30.3) αναφέρει ότι οι «σύντροφοι» που ασκούν την παραπάνω κριτική «υιοθετούν όλες τις εχθρικές αντιλήψεις για το Κόμμα» και πως, «στα λόγια», απορρίπτουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «στην πράξη οι απόψεις τους οδηγούν από την πίσω πόρτα σε συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας ή σε κυβερνήσεις στα πλαίσια του συστήματος».
Στον “Ριζοσπάστη”
Από τη σκοπιά των διαφωνούντων, αίσθηση προκαλούν, μεταξύ άλλων, τα κείμενα του δημοσιογράφου του “Ριζοσπάστη” Νίκου Μπογιόπουλου και του αρχισυντάκτη του οικονομικού ρεπορτάζ της εφημερίδας Γιώργου Κακουλίδη (αμφότεροι είναι μέλη της ΚΟΒ “Ριζοσπάστη”).
Ο πρώτος, υπερασπιζόμενος τη γραμμή του 15ου Συνεδρίου, επισημαίνει ότι η γραμμή που θα επικυρωθεί εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, αλλά «δεν περπατάει». Επικρίνει επίσης την ηγεσία για τη θέση ότι επιβεβαιώθηκε η στρατηγική του κόμματος όταν, την ώρα που αναδείχτηκε ως κριτήριο ψήφου, «αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις, τις μείωσε στο μισό».
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει ο Ν. Μπογιόπουλος στο ζήτημα της εξάρτησης, το οποίο η ηγεσία αντιμετωπίζει με νέα θεώρηση: «Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στον διεθνή καπιταλισμό» και αποτελεί «εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία». Η «ταξική ανάδειξη» γράφει Η πραγματικότητα βοά, τονίζει, πως «η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει». Πραγματικότητα που, για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά («του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού», αλλά είναι «πολιτική της καταδίκη».και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό), δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».
Τις προηγούμενες μέρες και λίγο πριν από το κλείσιμο του προσυνεδριακού διαλόγου (από 10.1 έως 31.3 δημοσιεύτηκαν συνολικά 493 κείμενα), η ηγετική ομάδα επέλεξε να απαντήσει στην κριτική, ανοίγοντας στην κυριολεξία πυρ κατά των διαφωνούντων με αιχμή «πρώην μέλη της Κ.Ε.» και ορισμένους δημοσιογράφους του “Ριζοσπάστη”.
Στην πυρά
Τα πυρά της Αλέκας, η οποία αποκάλεσε «αγράμματους» και «οπορτουνιστές» όσους απορρίπτουν την επίσημη γραμμή ή ασκούν κριτική, ακολούθησε μπαράζ επιθέσεων εκ μέρους στελεχών της ηγεσίας, τα οποία επέλεξαν μέσω αρθρογραφίας στον “Ριζοσπάστη” ή ομιλιών στις κομματικές συνδιασκέψεις να απαντήσουν, κυρίως στα πιο επώνυμα και προβεβλημένα στελέχη, εξαπολύοντας την κατηγορία ότι επιδίδονται σε «φραξιονισμό» και ότι πολεμούν το κόμμα. Στόχος, όπως διαφάνηκε, η απαξίωση ενώπιον του εσωκομματικού ακροατηρίου της κριτικής που διατυπώθηκε δημόσια, καθώς και η απομόνωση των διαφωνούντων, κλίμα που δύσκολα προοιωνίζεται την ομαλή συνύπαρξη των μεν με τους δε μέσα στο κόμμα. Η γραμμή πάντως αναμένεται να επικυρωθεί πανηγυρικά, καθώς η πλειοψηφία των συνέδρων στις κομματικές οργανώσεις και τις συνδιασκέψεις περιοχών έχει εγκρίνει τις θέσεις.
Κάνοντας προβολή στην «επόμενη μέρα», άλλωστε, η Αλέκα Παπαρήγα, μιλώντας στη Συνδιάσκεψη της Κ.Ο. Αττικής, σημείωσε: «άμα διαφωνείς με το πρόγραμμα, με τη “Λαϊκή Συμμαχία”, δεν μπορείς, όση καλή διάθεση να έχεις, να εφαρμόσεις το καταστατικό, δεν γίνεται». Σημείωσε επίσης πως οι «οπορτουνιστές δεν μπορεί να γίνουν επαναστάτες, με τίποτα».
Υπενθυμίζεται πως στον προσυνεδριακό διάλογο πληθώρα κομματικών μελών και στελεχών κατέθεσαν τη διαφωνία τους με τη “Λαϊκή Συμμαχία” και την εγκατάλειψη της γραμμής του “Αντιιμπεριαλιστικού-Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου”(ΑΑΔΜ), το οποίο εκ μέρους τους αναδείχτηκε σε βασικό διακύβευμα, μαζί με τη γραμμή για τον χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού και σειρά άλλων επιλογών της ηγεσίας που θεωρείται ότι συνιστούν απόκλιση από το λενινιστικό - μαρξιστικό ιδεολογικό στίγμα του κόμματος. Όπως λένε οι διαφωνούντες, η εγκατάλειψη της προηγούμενης γραμμής οδήγησε στη μη διεκδίκηση της κυβέρνησης από το ΚΚΕ σε συνθήκες οξύτατης καπιταλιστικής κρίσης, η οποία συνοδεύτηκε από την πολιτική απαξίωση του εγχώριου δικομματισμού απελευθερώνοντας κρίσιμες μάζες, οι οποίες όμως δεν κατευθύνθηκαν στο ΚΚΕ.
Σύμφωνα πάντα με την κριτική αυτήν, η ηγεσία ερμήνευσε «στενά» την πολιτική του ΑΑΔΜ ως κυβέρνηση «αστικής διαχείρισης» στα πρότυπα που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ και στη βάση αυτήν την απέρριψε. Η ηγεσία απαντά ότι αυτοί που τώρα υπερασπίζονται το 15ο Συνέδριο, τότε και πάλι διαφωνούσαν με την επίσημη γραμμή, επομένως «πάντα κάτι εύρισκαν για να φρενάρουν επεξεργασίες του Κόμματος» (Δ. Κουτσούμπας).
Αναλυτικότερα, με άρθρο του στον “Ριζοσπάστη” (28.3), ο Παναγιώτης Μεντρέκας, μέλος της Κ.Ε. κάνει λόγο για «άρθρα, των λεγόμενων από τον αστικό Τύπο “επώνυμων” πρώην στελεχών και ορισμένων δημοσιογράφων του “Ριζοσπάστη”», τα οποία «πατούν σε άθλια ψέματα και αξιοποιούν συκοφαντίες και διαστρεβλώσεις που εκτόξευσαν κατά του Κόμματος οι ανώνυμοι φραξιονιστές του διαδικτύου και οι ταξικοί πολιτικοί μας αντίπαλοι». Ως χαρακτηριστικά τέτοια άρθρα αναφέρει τα κείμενα του πρώην μέλους της Κ.Ε. Παναγιώτη Γεωργιάδη και των δημοσιογράφων της ΚΟΒ “Ριζοσπάστη” Ελένης Μαυρούλη και Γιώργου Πετρόπουλου.
Τη σκυτάλη πήρε ο Μάκης Μαϊλης (29.3), ο οποίος σε άρθρο του μιλά για «άρθρα - καρμπόν» ενώ επιτίθεται στο πρώην μέλος της Κ.Ε. και πρώην βουλευτή του κόμματος Αντώνη Σκυλλάκο και στο πρώην μέλος της Κ.Ε. Βασίλη Καλαματιανό κατηγορώντας τους, μεταξύ άλλων, πως οι απόψεις τους δείχνουν ότι «επιδιώκουν συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης και ιδιαίτερα τη σοσιαλδημοκρατία»...
Στο ίδιο μήκος κύματος, το μέλος του Π.Γ. Δημήτρης Γόντικας σε ομιλία του (δημοσιεύεται στον “Ριζοσπάστη” της 30.3) αναφέρει ότι οι «σύντροφοι» που ασκούν την παραπάνω κριτική «υιοθετούν όλες τις εχθρικές αντιλήψεις για το Κόμμα» και πως, «στα λόγια», απορρίπτουν τη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά «στην πράξη οι απόψεις τους οδηγούν από την πίσω πόρτα σε συμμετοχή σε κυβερνήσεις συνεργασίας ή σε κυβερνήσεις στα πλαίσια του συστήματος».
Στον “Ριζοσπάστη”
Από τη σκοπιά των διαφωνούντων, αίσθηση προκαλούν, μεταξύ άλλων, τα κείμενα του δημοσιογράφου του “Ριζοσπάστη” Νίκου Μπογιόπουλου και του αρχισυντάκτη του οικονομικού ρεπορτάζ της εφημερίδας Γιώργου Κακουλίδη (αμφότεροι είναι μέλη της ΚΟΒ “Ριζοσπάστη”).
Ο πρώτος, υπερασπιζόμενος τη γραμμή του 15ου Συνεδρίου, επισημαίνει ότι η γραμμή που θα επικυρωθεί εφαρμόζεται εδώ και χρόνια, αλλά «δεν περπατάει». Επικρίνει επίσης την ηγεσία για τη θέση ότι επιβεβαιώθηκε η στρατηγική του κόμματος όταν, την ώρα που αναδείχτηκε ως κριτήριο ψήφου, «αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις, τις μείωσε στο μισό».
Ιδιαίτερη αναφορά κάνει ο Ν. Μπογιόπουλος στο ζήτημα της εξάρτησης, το οποίο η ηγεσία αντιμετωπίζει με νέα θεώρηση: «Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στον διεθνή καπιταλισμό» και αποτελεί «εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία». Η «ταξική ανάδειξη» γράφει Η πραγματικότητα βοά, τονίζει, πως «η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει». Πραγματικότητα που, για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά («του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού», αλλά είναι «πολιτική της καταδίκη».και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό), δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος».
Παρομοίως, ο Γιώργος Κακουλίδης χαρακτηρίζει εσφαλμένες τις εκτιμήσεις του κόμματος για τις οικονομικές εξελίξεις που κατέτειναν στη θέση ότι η Ελλάδα είναι χώρα ιμπεριαλιστική σε φάση ανόδου και οι οποίες, όπως σημειώνει, «συνέπεσαν με το ξέσπασμα της κρίσης». Όπως αναφέρει, η εκδήλωση της κρίσης ουσιαστικά βρήκε το κόμμα ανέτοιμο ενώ θα έπρεπε «να σημάνει τον επανακαθορισμό του συνόλου της πολιτικής δράσης και της καθημερινής παρέμβασης του Κόμματος». Επίσης υπογραμμίζει ότι με δεδομένο ότι το ζήτημα αιχμής που παρουσιάστηκε ήταν το θέμα της εξόφλησης του κρατικού χρέους, «από την πρώτη στιγμή οφείλαμε να αναβαθμίσουμε σε σύνθημα λαϊκής συσπείρωσης, σε μέτωπο το “ούτε ένα ευρώ στους πιστωτές της οικονομικής ολιγαρχίας”»...
*****************************
Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
Σχόλια πάνω στο άρθρο αυτό καθ’ αυτό δεν θα κάνω. Όπως έχω ήδη πει το θεωρώ περιγραφικό για το τί συζητήθηκε και πώς [σε τί υφος] συζητήθηκε στον Προσυνεδριακό Διάλογο του ΚΚΕ. Ο Διάλογος ανέδειξε με δημοκρατικό τρόπο [μέσα από μια θεσμοθετημένη διαδικασία συζήτησης] σημαντικές διαφορετικές προσεγγίσεις μεταξύ στελεχών του Κόμματος κυρίως πάνω στο ζήτημα των συμμαχιών και συνεργασιών [από πλευράς του ΚΚΕ]. Προσωπικά πιστεύω πως οι προβληματισμοί και οι διαφορετικές προσεγγίσεις αποτελούν μια φυσιολογική κατάσταση σ’ ένα ζωντανό πολιτικό οργανισμό, όπως ένα Κομμουνιστικό [ή απλά Αριστερό] Κόμμα. Δεν πρέπει να ΜΑΣ τρομάζουν, ούτε καν να μας φοβίζουν. Στόχος πρέπει να είναι ΠΑΝΤΟΤΕ η Σύνθεση ούτως ώστε να υπάρξει ενότητα κάτι που θα κάνει και το Κόμμα πιο δυνατό, πιο δημοκρατικό και κοινωνικά πιο αποδεκτό. Παράλληλα η ενότητα του θα συντείνει σε μεγάλο βαθμό στην καλύτερη προώθηση και επίτευξη των στόχων και σκοπών του. Και αυτό θα φανεί λίαν συντόμως. Όπως έγραφα και σε σχόλιο στο Blog μου, στην ανάρτηση μου με αρ. 63/2013, «ασχέτως τού ότι κάποιοι που εξέφρασαν κριτικές απόψεις για τις “Θέσεις” δέχτηκαν επιθέσεις, προσωπικά θεωρώ ότι αν κατά ή μετά το Συνέδριο ΔΕΝ υπάρξουν διαγραφές, περιθωριοποιήσεις, ή αναγκαστικές αποστασιοποιήσεις, τότε θα μιλούμε για μια πραγματική νίκη της κομμουνιστικής δημοκρατίας!»…
Κι όπως γράφει και η συνεργαζόμενη εδώ και χρόνια με το ΚΚΕ βουλευτίνα [του] Λιάνα Κανέλλη, στην κατακλείδα του σημερινού τακτικού κυριακάτικου άρθρου της στον “Ριζοσπάστη”, «Καλή σοδιά σύντροφοι στο Δέκατο Ένατο, με νου και καρδιά υψωμένη σε γροθιά»…
Anef_Oriwn
[ανειδίκευτος ΚΚΕδολόγος!]
Κυριακή 7/4/2013
21 σχόλια:
Ανειδίκευτος δεν είσαι. Για Δεξιός Οπορτουνιστής του ακελ όμως να το ψάξεις. Εκτός απο τα ωραία ακελικά συνθηματα, ένας υλιστής οφείλει να πιστεφκει τζαι στα αντικειμενικά όρια της πολιτικής μέσα στην οποία κινείται, τζαι εν γίνεται να πλαθει με τον νου του πως ενω το κομμα του εν εσιει ιντζα μαρξισμου τζαι κομμουνιστικής πολιτικής πραξης τζαι θεωρίας ταυτοχρονα εν μαρξιστικοτζαι κομμουνιστικό διότι έτσι, έφτασεν τζαι ειπεν το...Δεξιος Οπορτουνισμός με την βουλα τζαι της Ιστορίας.
Καμετε κανενα συνεδριο αλλαγης καταστατικού, να μεν ασχολείστε με άλλα κομμουνιστικα κομματα για να φαντασιωνεστε πως ταχαμου μιλατε για κατι στο οποιο μετέχετε τζιολας, στα πλαισια του "διεθνισμού"
Πάρε ακόμα λίγο Ποντίκι από τον σημερινό 902
http://www.902.gr/eidisi/politismos/13775/efialtis-aytos-o-mpreht#/0
α ναι, τζαι τον τίτλο του δεξιού οπορτουνισμού αποφασισα να σου τον χαρίσω, μετα που ειδα με ποιον τροπο και εσυ και ο νεος συμπεριφερθηκετε στο μπλογκ του νεου, σε ενα εξαιρετικο παιδι τζαι συντροφο.
σορυ Ανευ, αλλα εσυμπεριφερθηκετε σαν κοινοί αλητες. Εν παρενεργειες τζαι τουτες του καθεστωτισμού που μαλλον διά την ψευδαισθηση της δυναμης.
Μακάρι να εδιαν τζαι έναν ιχνος δικαιου τζαι αληθκειας.
Disdaimona,
Κι επειδή ο Fristuti είναι «ενα εξαιρετικο παιδι τζαι συντροφος» [ΣΑΣ], και σίγουρα και φέρελπις νέος, ΕΓΩ θα ‘πρεπε να ΤΟΥ φέρομαι με το γάντι όταν αυτός ειρωνεύεται και μιλά με ατάκες έμπλεες χολής και εξυπνακισμών! Όπως ΕΣΥ δεν ανέχεσαι κάποια πράματα, ε ούτε κι ΕΓΩ!
Για τα υπόλοιπα που λες, όπως οι αφορισμοί ΣΟΥ περί «δεξιού οπορτουνισμού», «κοινών αλητών», «καθεστωτισμού» και μερικά άλλα, θα τα αντιπαρέλθω, γιατί αν σηκώσω το γάντι και συνεχίσω την κουβέντα σε τέτοια επίπεδα θα γίνω πολύ “κακός” και δεν το θέλω... Και ούτε βλέπω να ωφελεί σ’ οτιδήποτε!!!
Τούτο όμως που λαλείς ότι «ένας υλιστής οφείλει να πιστεφκει τζαι στα αντικειμενικά όρια της πολιτικής μέσα στην οποία κινείται» να το βάλεις ως σύνθημα στο Blog ΣΟΥ για να το βλέπεις κάθε μέρα. Μπορεί να βοηθήσει όλους ΜΑΣ να κατανοήσουμε διάφορα, όπως ας πούμε τα όρια και της κοινωνίας μέσα στην οποία ζούμε ΤΩΡΑ!
1. Τιμή ΜΟΥ τζαι καμάρι ΜΟΥ να εχω έτσι φίλους.
2. Πιάστον Γαβρίλη που έσιει τα βιβλία της σύγχρονης εποχής τζαι άλλα μαρξιστικά βιβλία, τζαι πε του να σου στείλει το "Η εργατική τάξη και ο Πόλεμος" της Λουξεμπουργκ τζαι το "Η Προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι του Λένιν".
Άμα τα θκιαβασεις, διότι εν τα εθκιαβασες, θα καταλαβεις, γιατι ένας άνθρωπος, είτε ζει το 1913 είτε ζει το 2013,κάτω από ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ακόμα τζαι αν ζει μονος του στον κόσμο, πρεπει να εν πολλά μαλάκας να αρνηθεί τζαι να αφήσει ότι πιο λαμπρον εγεννησεν ο ανθρωπινος νους, ΣΕ ΟΥΛΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ, για να ταυτιστεί ΜΕ ΟΤΙ ΠΙΟ ΠΟΤΑΠΟ εγέννησε το εργατικό κίνημα!!
3. Μεν με απειλεις. Τουτα τα φεουδαλικά τζαι τα φαλλοκρατικα της πατριαρχίας ( είμαι κοντα; ) όι σε μένα. Αν εσιεις να πεις κατι επι της ουσία μπροστα στον καθρεφτη να το πεις. Τα Ποντικια τζαι οι υπολοιποι αντικαθρεφτισμοί, για να μεν δουμε τί εν τζεινο που εμεις υπηρετουμεν, εν πάλε αλητεια.
Πε του επίσης να σου στείλει "Τα μαθηματικά χειρογραφα του Καρλ Μαρξ"
Τότε μπορεί ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ στη ζωη σου ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να σεβαστείς τον μαρξισμό, τζαι να καταλαβεις γιατι τον προτιμώ απο τον Άντρο Κυπριανού, το ΑΚΕΛ, τζαι την ατνι-επιστημονικότητα των οπορτουνιστών όλων των αποκλίσεων. Τί εν τζεινο που διακυβεύεται πραγματικά τί στον κόρακα εν τουτος ο μαρξισμός, τζαι γιατί καποια πραματα απλα εκαταντησαν γελοία.
Θένκς!!!
Αγαπητή Disdaimona, το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο και πραγματικά είναι τιμή μου που δέχομαι της εκτίμησης αλλά και της υπεράσπισής σου σε τέτοιο βαθμό.
Σέβασμός λοιπόν στο μαρξισμό
ΙΙ. ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ
Ποιά είναι ή σχέση τών κομμουνιστών πρός τούς προλετάριους γενικά;
Οί κομμουνιστές δέν άποτελοϋν ένα ξεχωριστό κόμμα, πού άντιτίθεται στ'άλλα έργατικά κόμματα.
Δέν έχουν συμφέροντα πού ξεχωρίζουν από τά συμφέροντα του προλεταριάτου στό σύνολό του.
Δέ διακηρύσσουν ξεχωριστές άρχές, πού σύμφωνα μ' αυτές θά θέλαν νά πλάσουν τό έργατικό κίνημα.
Οί κομμουνιστές διαφέρουν άπό τά άλλα έργατικά κόμματα μονάχα κατά τούτο: ότι άπό τή μιά μεριά, στούς διά φορους έθνικούς άγώνες τών προλετάριων, τονίζουν καί επιβάλλουν τά συμφέροντα πού είναι κοινά σ'όλο τό προλεταριάτο κι άνεξάρτητα άπό τήν έθνότητα. Καί άπό τήν άλλη, ότι στίς διάφορες βαθμίδες άνάπτυξης τοΰ άγώνα άνάμεσα στό προλεταριάτο καί στην άστική τάξη, έκπροσωπούν πάντα τά συμφέροντα τοΰ κινήματος στό σύνολό του.
Στήν πράξη λοιπόν οί κομμουνιστές είναι τό πιό άποφασιστικό τμήμα τών Εργατικών κομμάτων όλων τών χωρών, τό τμήμα πού τα κινεί πάντα προς τά μπρός. Θεωρητικά, πλεονεχτοΰν άπό τήν υπόλοιπη μάζα του προλεταριάτου μέ τή σωστή άντίληψη γιά τις συνθήκες, γιά τήν πορεία και γιά τά γενικά άποτελέσματα του προλεταριακού κινήματος. Ό άμεσος σκοπός τών κομμουνιστών είναι ίδιος μέ τό σκοπό όλων τών άλλων προλεταριακών κομμάτων: συγκρότηση του προλεταριάτου σε τάξη, άνατροπή τής άστικής κυριαρχίας, κατάχτηση τής πολιτικής έξουσίας άπό τό προλεταριάτο.
Οί θεωρητικές θέσεις τών κομμουνιστών δέ στηρίζονται καθόλου σέ ιδέες, σέ άρχές, πού εφευρέθηκαν ή άνακαλύφθηκαν άπό τούτον ή έκείνον τόν άναμορφωτή τσΰ κόσμου.
Οί θέσεις αύτές άποτελοΰν μονάχα τή γενική εκφραση πραγματικών σχέσεων τής πάλης τών τάξεων, πού ύπάρχει στήν πραγματικότητα, τής ιστορικής κίνησης πού συντελείται μπρός στά μάτια μας.
ΙΙΙ. 2. Ο ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΣ Ή ΑΣΤΙΚΟΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ
"Ενα μέρος της αστικής τάξης θέλει νά γειάνει τά κοινωνικά κακά, γιά νά εξασφαλίσει τήν ύπαρξη της άστικής κοινωνίας. Σ"αύτή τήν κατηγορία άνήκουν οί οίκονομιστές, οι φιλάνθρωποι, οί ανθρωπιστές, οί άνθρωποι πού άσχολουνται νά καλυτερέψουν τήν κατάσταση των εργαζομένων τάξεων, οί οργανωτές τής άγαθοεργίας, οί προστάτες τών ζώων, οί ιδρυτές συλλόγων ύπέρ τής μετριοπάθειας, οί πιό παρδαλοί ψευτομεταρυθμιστές. Κι αύτό τόν άστικό σοσιαλισμό εφτασαν νά τόν επεξεργαστούν σέ ολόκληρα συστήματα. (...) Ό σοσιαλισμός τής άστικής τάξης είναι ακριβώς ό ισχυρισμός, ότι οι άστοί είναι άστοί πρός όφελος τής εργαζόμενης τάξης.
IV. Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛ1ΤΕΥΣΗΣ
Οί κομμουνιστές θεωρούν άνάξιό τους νά κρύβουν τίς άπόψεις καί τίς προθέσεις τους. Δηλώνουν άνοιχτά ότι οί σκοποί τους μπορούν νά πραγματοποιηθούν μονάχα μέ τή βίαιη άνατροπή όλου τού σημερινού κοινωνικού καθεστώτος.
Κ. Μάρξ - Φ. Ένγκελς, Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, Αθήνα 1984, Μικρή Μαρξιστική Βιβλιοθήκη, Εκδόσεις: Σύγχρονη Εποχή.
Disdaimona,
«Ήρεμα, ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης, αλλά [κάποτε] το θύμα μιας αγάπης»!
Ρε gamoto, μα τούτη η ευλοημένη η επανάσταση δεν έγινε γιατί εγώ είμαι αδκιάβαστος τζι’ έτσι παρεμποδίζεται «η βίαιη άνατροπή όλου τού σημερινού κοινωνικού καθεστώτος»; Ή γιατί εν ι-ξέρω πόξω τζιαι νεκατωτά τι είπε ο Μαρξ, ο Λένιν και η Λούξεμπουργκ για να σούρνω στες κουβέντες μου όταν θεωρητικολογώ σε φοιτητικά club-άκια ή ως αν να βρισκόμαστε προ Οκτωβριανής Επανάστασης! Να αναλωνόμαστε και να εξαντλούμε τον χρόνο μας στο πώς ερμηνεύεται το άλφα ή το ωμέγα τσιτάτο για να αποδείξουμε ότι εμείς είμαστε πιο μαρξιστές από τους άλλους κι «αφαιρούμε χρόνο που άλλα σημαντικά που θα μπορούσαμε να κάμουμε. Έχουμε χίλια δυο πράματα να κάνουμε»... Δεν υποτιμώ τη θεωρία αλλά με το ισάφιν πιον!
Υποθέτω ότι ανάμεσα σε «ΟΤΙ ΠΙΟ ΠΟΤΑΠΟ εγέννησε το εργατικό κίνημα» είναι και οι τοποθετήσεις [στον Προσυνεδριακό] του «οπορτούνα [Μπογιόπουλου] που διψάει για εξουσία και συμμαχίες». Ας πούμεν,
1. “Η σ. Παπαρήγα (“Ρ”, 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό;”, και
2. “Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας.”
Γιατί επιτέλους δεν γίνεται συζήτηση και πάνω σ’ αυτά; Αλλά προφανώς εν τζι’ ο Μπογιόπουλος «αγράμματος»
Αναφορικά με τα « τα φεουδαλικά τζαι φαλλοκρατικα της πατριαρχίας», “ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω”, τουτέστιν ας τα ψάξει ο καθένας μας στον εαυτό του ή/και στον περίγυρο του και κάτι θα βρει, κάτι θα του έχει κληροδοτήσει το αστικό [με «φεουδαλικά» κατάλοιπα] καταπιεστικό περιβάλλον μας!
“Τζι’ όποιος εν ι-μπόρει να δέρει το γάαρον, ας μεν δέρνει το σάμα”!
Κι ένα ενδιαφέρον άρθρο του φίλου Σολιάτη που αγγίζει πτυχές του ιδίου θέματος: http://soliatis.blogspot.com/2013/04/blog-post.html
Σας παρακολουθώ και θλίβομαι.
Όπως τα κοκόρια ή καλύτερα ύαινες πάνω από το αιμόφυρτο σώμα του σοσιαλισμού που η επίθεση του αναρχο-καπιταλισμού του έχει καταφέρει θανάσιμα κτυπήματα και περιμένουν το θάνατο του.
Αγαπητοί, κοιτάξετε γύρω σας. Η τελική επίθεση έχει ξεκινήσει. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Ακόμα και τα τελευταία σημάδια αντίστασης δέχονται φοβερή επίθεση. Εξουθενωτική επίθεση σε όλα τα μέτωπα: στρατιωτικά, οικονομικά, κοινωνικά. Από το διεθνές κεφάλαιο αλλά και την εσωτερική διάβρωση που ανίκανη να βρει λύσεις και λόγο προτιμά να συμβαδίζει στο σύστημα. Και όποιος αντισταθεί έστω και στο ελάχιστο γίνεται της Λιβύης ή της Κορέας ή και της Κύπρου. Η ασυδοσία του κεφαλαίου απειλεί ακόμα και με πυρηνικό πόλεμο τον πλανήτη. Προτιμά τον ολοκληρωτικό αφανισμό από την έστω μικρή υποχώρηση.
Δεν είναι καιρός το ΑΡΙΣΤΕΡΌ ΚΙΝΗΜΑ να ανασυνταχθεί; Δεν νομίζεται ότι πολλά έχουν αλλάξει από το 1860; Τι λύσεις έχει η αριστερά για την σημερινή εποχή; Λύσεις του 1900 για την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου στο 2013; Δεν νομίζω;
Σημ: Πουθενά, πιο πάνω, δεν είπα ότι η μελέτη των συγγραμμάτων και η άντληση διδαγμάτων είναι κακό. Αντιθέτως.
Ύποπτε,
Σημειώνω δύο - τρεις κουβέντες ΣΟΥ χωρίς περαιτέρω σχόλια:
1. «Ακόμα και τα τελευταία σημάδια αντίστασης δέχονται φοβερή επίθεση.»
2. «...όποιος αντισταθεί έστω και στο ελάχιστο γίνεται της Λιβύης ή της Κορέας ή και της Κύπρου. Η ασυδοσία του κεφαλαίου απειλεί ακόμα και με πυρηνικό πόλεμο τον πλανήτη.»
3. «Δεν είναι καιρός το ΑΡΙΣΤΕΡΌ ΚΙΝΗΜΑ να ανασυνταχθεί; Δεν νομίζεται ότι πολλά έχουν αλλάξει από το 1860; Τι λύσεις έχει η αριστερά για την σημερινή εποχή; Λύσεις του 1900 για την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου στο 2013;»
ΓΑΜΩ το ακελ σας που μας εφερε σε αυτη την ασχημη κατασταση.
ο πατερας μου ειναι μελος της κε του ακελ τα τελευταια 22 χρονια.
αφυπηρετησε πριν λιγο καιρο απο το λαικο και πηρε ενα εφ απαξ 500,000.
τωρα με το κουρεμα του μενουν τα μισα.
να γαμηθειτε ολοι σας μαζι με το αρρωστημενο σας κομμα που ειναι μερος της πολιτικης σαβουρας του τοπου.
Ανώνυμο καθίκι [8/4/13 - 3:12 μ.μ.],
Σίγα Ρεεε αμπα τζιαι ξιβιλλιστείς!
Εγιώ πάντως είμαι αστροναύτης, όσο τζι’ «ο πατερας μου ειναι μελος της κε του ακελ τα τελευταια 22 χρονια.»
Άτε ρε τζιύλα το αμαξούιν σου παρακάτω τζιαι τα κουβαδάκια σου υπό μάλης τζιαι σ’ άλλην παραλία!
Μα καλά τώρα το εκαταλάβες ότι ο Ανεφ τζιαι ο νέος έν αλήτες. Αλλά μακάρι να ήταν μόνο αλήτες.
“Αδέρφια μου, αλήτες, πουλιά”
http://www.youtube.com/watch?v=0fi98Fq0ocI
κανε λιγακι υπομονη ανεφ και θα δεις τις επιστολες αποχωρησης από το ακελ και την ταυτοχρονη προσχορηση σε άλλο κομμα και θα σου ερθω επωνυμως να σας τα πω ένα χερακι. Αβουλα πιονακια του συντηριτικου θατσερικου ακελ καταντησατε! Ενος ακελ που επεβαλε στην κυπρο μας το δογμα του shock.
Ανώνυμε [ημερ. 9/4/13 - 9:16 π.μ.],
Καλά κρασιά!
*************************
Ο Κυβερνητικός Εκπρόσωπος Sir Χρίστος Στυλιανίδης, μερικές μέρες πριν το “κούρεμα” κάλεσε τους αρχισυντάκτες των εφημερίδων και των καναλιών στο Προεδρικό και τους συνέστησε να ΜΗΝ γράφουν ή να ΜΗΝ λένε ΤΙΠΟΤΑ για “κουρέματα” γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει και ότι οι αναφορές σε “κούρεμα” σπέρνουν τον πανικό στον κόσμο και λειτουργούν αρνητικά από ψυχολογικής άποψης για την Οικονομία. Εμ ρε “ξιούρισμα” που τους έκαμεν! Ή αχάπαρος ήταν ή επερίπαιζε τους! Όποιο και να ισχύει είναι επικίνδυνος! Γιατί δεν πάει σπίτι του; [Στο μεταξύ κάποιοι έβγαζαν ν τα εκατομμύρια τους εκτός Κύπρου]...
Έσυρεν τους την ο Γενικός Εισαγγελέας εψές. Όπως τους έκαμεν τζ για το Μαρί. Το εχτεσινόν βίντεο πρέπει να αναρτηθεί σε όλα τα Δημοκρατικά σάιτς.
Συντροφε και ο Στυλιανιδης και ο Αναστασιαδης και ολοι οι συμπεθεροι εγνωριζαν.
Απλως επροδωσαν την χωρα τους, αφου πρωτα εκανονισαν την παντα τους.
Και ο υπουργος με το κεφαλι-πιπερι εγνωριζε και εβγαλε τις χιλιαδες του εξω.
Να με συγχωρέσουν οι φύλακες της κομμουνιστικής θεωρίας αλλά απ' ότι φαίνεται δεν είμαι καλός μαθητής. Δενεκατάλαβα τι προτείνουν με τούτες ούλλες τις θεωρίες (με τις οποίες συμφωνώ), για να βγούμε από την τροικανή δικτατορία; πως να αντιμετωπίσουμε το ξεπούλημα; Πως να δώσουμε ευκαιρίες για εργοδότηση των ανέργων;πως αντιμετωπίζεται το πρόβλημα επιβίωσης πολλών συνανθρώπων μας;Πως λύνουμε το κυπριακό; πως αντιμετωπίζουμε τους σχεδιασμούς του ιμπεριαλισμού; κ.λπ. Έξοδος από την Ε.Ε. και μετά; Δεν έπρεπε να μπούμε στην Ε.Ε. και μετά; Η Κύπρος είναι ο πιό έτοιμος χώρος για την σοσιαλιστική επανάσταση;
Σολιάτης
Δημοσίευση σχολίου