Εισαγωγικά
Ψες
βολτάροντας στην blogόσφαιρα έπεσα, μπαίνοντας
στο Blog της Ε.Ρ.Α.Σ., σ’ ένα αναδημοσιευμένο από
το Facebook αρκετά ενδιαφέρον κριτικό για το ΑΚΕΛ, κείμενο
του Γιώργου Χαραλάμπους. Να σημειώσω ότι του Γιώργου Χαραλάμπους έχουμε
ξαναφιλοξενήσει κείμενο του εδώ στο Blog μας στην ανάρτηση μας με αρ. με αρ. 89/2012 [με θέμα τον Φασισμό] -
Σ’
αυτό το νέο του [σύντομο] κείμενο κάμνει κάποιες διαπιστώσεις για το ΑΚΕΛ [με
τις οποίες κατά βάση δεν θα διαφωνούσα] και στέκεται (επικριτικά) στη σημερινή
πολιτική του στάση του απέναντι στα εξελίξεις. Προφανώς την περίμενε πιο
ριζοσπαστική…
Δικά
ΜΟΥ σχόλια θα καταθέσω στο τέλος του κειμένου του Γ. Χαραλάμπους…
******************************
Για την
περίπτωση του ΑΚΕΛ σήμερα
[τού Γιώργου Χαραλάμπους - αναδημοσίευση από το Blog
τής Ε.Ρ.Α.Σ.]...
{Στο
κείμενο έγιναν μικρές ορθογραφικές διορθώσεις. Οι υπογραμμίσεις και
επιχωματώσεις είναι δικές μου}…
«Με
τον ίδιο τρόπο που υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις κομμάτων στον χωροχρόνο, οι
οποίες μπορούν να ερμηνευτούν εύκολα στη βάση μοντέλων πολιτικής συμπεριφοράς,
έτσι άλλες είναι τόσο ιδιαίτερες και κραυγαλέα ξεχωριστές, που δύνανται να
αποτελέσουν έναυσμα για θεωρίες και προσεγγίσεις, οι οποίες να πραγματεύονται
το μέχρι πρόσφατα ανήκουστο.
Τέτοια
είναι και η περίπτωση του ΑΚΕΛ. Είναι η περίπτωση ενός κόμματος της
αντιπολίτευσης στην πιο (οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά) κρισιακή περίοδο
της χώρας του και της ευρύτερης γεωγραφικής του περιοχής, που έχει την ευχέρεια
να βάλλει καθημερινά κατά της κυβέρνησης, εντάσσει τον εαυτό του στη
ριζοσπαστική αριστερά και εκφωνεί αντί-μνημονιακό λόγο, αλλά αρνείται
συστηματικά να προτείνει ριζικές τομές στο εθνικό σύστημα διακυβέρνησης, να
κινητοποιηθεί ουσιαστικά σε επίπεδο κοινωνίας και να επιχειρήσει (γραπτώς) μια
ανάλυση που να συνάδει με την επίσημη ιδεολογία του. Είναι η μόνη περίπτωση
κόμματος που διαθέτει επιλογές άλλες από την αυτοαναίρεση, αλλά επιλέγει την τελευταία.
Τώρα
που χαλούν τα στερεότυπα, που αμφισβητούνται τα κατεστημένα, που διατυμπανίζεται
εκκωφαντικά η αδηφαγία των ηγεμονικών νοοτροπιών από τον κάθε “Γιαννάκη”, το
ΑΚΕΛ επιλέγει να μιλά στο όνομα της εθνικής ενότητας, της συναίνεσης και των
ενιαίων συμφερόντων· επιλέγει να επικεντρώνεται στη μικροαπάτη και την κακοδιαχείριση,
τη στατική αντίληψη των όποιων οικονομικών προβλημάτων· δηλαδή ούτε καν
αναφέρεται σε συστημικούς παράγοντες, μακρο-ιστορικά ρεύματα και την
επιφανειακότητα των αποκλειστικά τεχνοκρατικών επιχειρημάτων· δεν πολεμά τον
επικίνδυνο λαϊκισμό εκείνης της μερίδας του αντί-μνημονιακού λόγου που κάνει
επίκληση στην εθνική περηφάνια και προσεγγίζει το “εθνικό συμφέρον” σαν ένα και
αδιαίρετο.
Τα
κάνει αυτά θεωρώ, μεταξύ άλλων και πάνω απ’ όλα, διότι είναι κόμμα
πολυσυλλεκτικό, τόσο με ταξικούς όσο και με ιδεολογικό-πολιτικούς όρους. Κόμμα το οποίο
δεν υπάρχει (τουλάχιστον πλέον) για να πείθει, να μεταπείθει, να επηρεάζει και
να ευαισθητοποιεί, αλλά κυρίως για να συγκερνά ετερογενή συμφέροντα, να παραμένει εκλογικά
ισχυρό, ή τουλάχιστον σταθερό και να διατηρεί συνδέσμους με τον κρατικό
μηχανισμό, οι οποίοι να μπορούν να ενεργοποιηθούν στην κατάλληλη συγκυρία.
Είναι με άλλα λόγια ένα αριστερό κόμμα στο οποίο η “αριστεροσύνη”
υστερεί κατά πολύ του “κομματισμού”. Ο στόχος της ηγεσίας του είναι πάνω απ’ όλα
να καλλιεργεί, να ικανοποιεί και να διαιωνίζει το φαντασιακό των στελεχών και
μελών του, χωρίς να αποκλίνει από την “επιβεβλημένη” πλέον, λόγω της φύσης του,
εξισορρόπηση μεταξύ του αστικού και του λαϊκού.
*************************
Σχόλια,
προβληματισμοί και σκέψεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
1. Κατ’
αρχάς να καταθέσω τον έντονο προβληματισμό μου [κυρίως των τελευταίων ημερών] για τον
τρόπο με τον οποίο ανώτατα επώνυμα στελέχη του ΑΚΕΛ επεξηγούν την οικονομική
κρίση, τις συνέπειες της και τις πρόσφατες, καταστροφικές για την Κύπρο,
εξελίξεις: δηλ. τη συμφωνία Αναστασιάδη – Τρόικας και Eurogroup και το τελικό Μνημόνιο. [Παρακολούθησα και μια
ομιλία, όπως και τη συζήτηση που ακολούθησε και νοιώθω έντονα απογοητευτευμένος]… Δεν αναμένω
να μιλήσουν για Σοσιαλισμό, αλλά διαπιστώνω ότι απουσιάζει παντελώς ο αντικαπιταλιστικός λόγος
και μια εκλαϊκευμένη [μαρξιστική] επεξήγηση για τα αίτια της κρίσης. Κι ότι τέλος πάντων, αυτά
που ζούμε [η κρίση, η ύφεση, η χρεοκοπία των Τραπεζών, η μεταφορά κεφαλαίων, τα
bonus, οι μίζες, τα δάνεια σε Ημετέρους, η ανεργία, η
φτωχοποίηση, οι περικοπές μισθών και ωφελημάτων, τα “κουρέματα”, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εκποιήσεις
περιουσίων] αποτελούν εγγενή χαρακτηριστικά, ή/και προβλήματα του Καπιταλισμού…
2. Η
αντίληψη ότι κάποιοι ως άτομα φταίνε [έχουν ευθύνες] γι’ αυτήν την κατάσταση με
τις επιμέρους (μη) πράξεις του [κι όχι γενικότερα το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα, αλλά και
το πολιτειακό σύστημα της Κύπρου] είναι κυρίαρχη και μέσα στον κόσμο της
ΑΚΕΛικής Αριστεράς. Αυτό που βασικά συζητείται είναι να εξευρεθούν οι ένοχοι για τη κατρακύλα
και καταστροφή της κυπριακής οικονομίας - ούτε καν αναφέρεται ότι η οικονομία μας ειναι καπιταλσιτική. Σίγουρα και κάποιοι
έχουν κάνει λανθασμένες κινήσεις, υπολογισμούς και εκτιμήσεις, ή έχουν λάβει επιχειρηματικό ρίσκο, αλλά γιατί δεν
αναλύεται ή τουλάχιστον δεν λέγεται ότι όλ’ αυτά είναι στη φύση του
Καπιταλισμού; Στην πράξη οι συζητήσεις [και οι αντεγκλησεις] επικεντρώνονται στο ποιοι έχουν κάνει τα
πιο πολλά λάθη, οι τέως ή νυν;
3. Τα
πιο αφοσιωμένα μέλη και οπαδοί του Κόμματος λένε ότι τα ‘κανε μαντάρα ο
Αναστασιάδης. Και σε πολιτικο επίπεδο έχουν δίκιο. Ο Αναστασιαδης και ο ΔΗΣΥ, [το κόμμα του] είναι οι πολιτικοί εκφραστές των δυτικοευρωπαϊκών συμφερόντων στην Κυπρο και της πλήρους υποταγή του τόπου μας στην
Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αντιπαλότητα και η σύγκρουση [τόσο σε τοπικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο] ειναι κοινωνικο-ταξική και συστημική, δηλ. του καπιταλισμού. Εκπηγάζει δε, από την ανισόμετρη ανάπτυξη μεταξύ Βορρά και Νότου και την εξυπηρετηση των βορειοευρωπαϊκών καπιταλιστικών συμφερόντων από τους ντόπιους [εντός της Κύπρου] κολαούζους του καπιταλισμου. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι οι κλαυθμυρισμοί για την περιβόητη «ενότητα»,
η οποία [ως γραφει η “Χαραυγή”] «δεν οικοδομείται πάνω στα εύηχα συνθήματα» [των κυβερνώντων], μετατρέπουν αυτή την αντιπαλότητα από ζήτημα πολιτικό σε μανιχαϊστικό και ηθικό…
Όμως, άλλα μέλη και οπαδοί τού Κόμματος που κινούνται στις παρυφές του, διερωτούνται για το τί ΕΜΕΙΣ κάναμε τόσο καιρό ως Κυβέρνηση, ή γιατί δεν αναζητήσαμε έγκαιρα λύσεις εκτός Τρόικας. Κινούμενοι πάντοτε δεξιότερα, καταλογίζουν λάθη στον Χριστόφια και ρωτάνε γιατί δεν πήγαμε πιο νωρίς στους ρώσσους ή τους κινέζους, ενώ άκουσα και άτομα να προτείνουν και συνεργασία με τους εγγλέζους για το φυσικό αέριο κι ακόμα να δεχτούμε και τη στερλίνα τους ως δικό μας νόμισμα. Παρατηρώ ένα πανικό στις συμπεριφορές που εκφράζονται και την απουσία συγκροτημένης αριστερής σκέψης και προβληματισμού μέσα στον κόσμο του ΑΚΕΛ. Και η ηγεσία του Κόμματος δεν τολμά να αναιρέσει ή να διαψεύσει αυτές τις προσεγγίσεις.
Όμως, άλλα μέλη και οπαδοί τού Κόμματος που κινούνται στις παρυφές του, διερωτούνται για το τί ΕΜΕΙΣ κάναμε τόσο καιρό ως Κυβέρνηση, ή γιατί δεν αναζητήσαμε έγκαιρα λύσεις εκτός Τρόικας. Κινούμενοι πάντοτε δεξιότερα, καταλογίζουν λάθη στον Χριστόφια και ρωτάνε γιατί δεν πήγαμε πιο νωρίς στους ρώσσους ή τους κινέζους, ενώ άκουσα και άτομα να προτείνουν και συνεργασία με τους εγγλέζους για το φυσικό αέριο κι ακόμα να δεχτούμε και τη στερλίνα τους ως δικό μας νόμισμα. Παρατηρώ ένα πανικό στις συμπεριφορές που εκφράζονται και την απουσία συγκροτημένης αριστερής σκέψης και προβληματισμού μέσα στον κόσμο του ΑΚΕΛ. Και η ηγεσία του Κόμματος δεν τολμά να αναιρέσει ή να διαψεύσει αυτές τις προσεγγίσεις.
4. Ο Γιώργος Χαραλάμπους θεωρεί ότι αυτή η απουσία «αριστεροσύνης»
[που κατ’ εμένα δεν είναι γενική – υπάρχουν δυνατά αριστερά ερείσματα στο ΑΚΕΛ]
οφείλεται σε «ετερογενή συμφέροντα» μέσα στο Κόμμα και στο ότι το «κόμμα
[είναι] πολυσυλλεκτικό, τόσο με ταξικούς όσο και με ιδεολογικό-πολιτικούς όρους».
Κι εδώ μπαίνει ένας σοβαρός προβληματισμός. Είναι εφικτό σ’ ένα Αριστερό κόμμα
όπου η πλειοψηφία των μελών και ψηφοφόρων του έχουν μικροαστική κοινωνική
συνείδηση [κάτι που αντανακλά και στην ανώτατη ηγεσία] να υπάρξει κίνηση προς
τα αριστερότερα και «… να προτείνει ριζικές τομές στο εθνικό σύστημα διακυβέρνησης, να
κινητοποιηθεί ουσιαστικά σε επίπεδο κοινωνίας και να επιχειρήσει (γραπτώς) μια
ανάλυση που να συνάδει με την επίσημη ιδεολογία του»;
Θεωρώ ότι ο αρθογράφος αντιφάσκει εδώ…
Ενώ από τη μια θεωρεί ότι το ΑΚΕΛ είναι κόμμα «ετερογενών συμφερόντων», κάτι που
το αποτρέπει από το να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές αποφάσεις και δράσεις και το
αναγκάζει να μιλά για «ενιαία συμφέροντα», παράλληλα
αναμένει απ’ αυτό «να προτείνει ριζικές τομές»...
5. Προσωπικά
κρίνω ότι το ΑΚΕΛ ήταν και παραμένει εγκλωβισμένο σε πολιτικές διαχείρησης του συστήματος [και δεν είναι εύκολο να
διαφοροποιηθεί προς τα αριστερότερα] ένεκα της μικροαστικής
κοινωνικής σύνθεσης τόσο του ιδίου του ΑΚΕΛικού χώρου, όσο και της ευρύτερης
κυπριακής κοινωνίας. Κι ας μη ξεχνάμε και τη συντηρητικότητα της κυπριακής κοινωνίας, η οποία [συντηρητικότητα] συντηρείται κι αναπαράγεται μέσα από τους αστικούς θεσμούς [και φεουδαρχικά κατάλοιπα,
όπως η Εκκλησία] και τους μηχανισμούς τους βαθέως δεξιού κυπριακού κράτους.
Τη ίδια ώρα η απουσία άλλου δυνατού
Αριστερού κόμματος ή κινήματος στην περιφέρεια της Ανατολικής Μεσογείου [παρά
το ότι η κρίση ταλανίζει την «ευρύτερη γεωγραφική περιοχή»]
περιορίζει κατά πολύ τις δυνατότητες ανάπτυξης ενός ευρύτερου περιφερειακού
διεθνιστικού Αριστερού κινήματος. Ένα τέτοιο κίνημα θα δημιουργούσε νέες προοπτικές και δυναμικές
στην περιοχή. Τούτο είναι μάλιστα ιδιαίτερα
ουσιώδες γιατί χωρίς [κοινωνικές και πολιτικές] συμμαχίες εντός κι εκτός
[Κύπρου] ΤΙΠΟΤΑ δεν θα μπορέσουμε να πετύχουμε…
6. Κι
εδώ βρίσκεται και η βασική μου διαφωνία με την πολιτική των (μη) συμμαχιών
που ακολουθεί το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Προσωπικά έχω την άποψη πως αν πέρσι, προ των
βουλευτικών εκλογών [τότε που το ΚΚΕ ήταν και η μεγαλύτερη συνιστώσα της ελληνική
Αριστερής – είχε κάπου 8% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις 4,5%] αναλάμβανε την πρωτοβουλία
για την σύμπτυξη μιας Αριστερής Συμμαχίας, θα είχε πρωταγωνιστικό και
καθοριστικό ρόλο και στην χάραξη των πολιτικών και του προγράμματος αυτής της συμμαχίας. Μια νίκη
της, πιστεύω ότι θα δημιουργούσε νέες δυναμικές και στα Βαλκάνια και στην Ανατολική
Μεσόγειο… [Στο μεταξύ αναμένονται αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό και στη
Βουλγαρία, όπου τα πολιτικά δρώμενα εχουν πάρει αριστερόστροφες τάσεις]…
7. Με
το “κούρεμα” των καταθέσεων,
τη μεταφορά κεφαλαίων στο εξωτερικό, τους περιορισμούς που μπήκαν στις τραπεζικές
συναλλαγές [με αποτέλεσμα την περαιτέρω αδρανοποίηση των κατατεθειμένων στις τράπεζες
κεφαλαίων] έχει επέλθει ένα πολύ σοβαρό πλήγμα στην καπιταλιστική ανάπτυξη του τόπου.
Στην ουσία έχει καταστραφεί σημαντικό κομμάτι της ντόπιας “εθνικής” αστικής και μικροαστικής τάξης, γι’ αυτό και αύριο
η λεγόμενη «επανεκκίνηση της οικονομίας» θα αποδειχτεί μια σκέττη φάρσα!
Με τί κεφάλαια θα γίνει αυτή η «επανεκκίνηση»;
Εδώ, λοιπόν, θα ‘πρεπε το ΑΚΕΛ [μέσα στα
πλαίσια και των σοσιαλδημοκρατικών του προσεγγίσεων] να επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα
για κοινωνικοποίηση του εναπομείναντος χρηματικού πλούτου με σκοπό να εξευρεθούν
εσωτερικοί πόροι για μια νέα κεντρικά σχεδιασμένη [κι όχι άναρχη] και προφανώς πάνω
σε συνεταιριστική βάση, ανάπτυξη. Αυτή μάλιστα η νέα ανάπτυξη να συμβαδίσει, σε πρώτο στάδιο, με
την υφιστάμενη επιχειρηματική δραστηριότητα, κύρια στον τουριστικό και κατασκευαστικό
τομέα. Έχω μάλιστα την άποψη [και μπορεί ν’ ακουστώ και ως «δεξιός οππορτουνιστής» μ’
αυτό που θα πω], ότι δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά κι αόριστα για τη «διασφάλιση
των Ταμείων Προνοίας των εργαζομένων» και δη αυτών που ανήκουν σε προνομιούχους
κλάδους εργαζομένων [όπως στους Ημικρατικούς, στις Τράπεζες, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση] και δίπλα μας
να υπάρχουν συμπολίτες μας που είναι για καιρό άνεργοι [χωρίς μάλιστα ανεργιακό επίδομα], ή κόσμος
που αναμένει βοήθεια [για να συνεχίσει να ζει] από κοινωνικά παντοπωλεία…
8. Υπάρχει
ένα ακόμα ζήτημα σε σχέση με το ΑΚΕΛ και τη αριστερο-σοσιαλδημοκρατική του φυσιογνωμία
που θα ‘θελα να θίξω, αλλά έχω ήδη μακρηγορήσει και θα το αφήσω μάλλον για την
επόμενη ανάρτηση μου… Τούτο βασικά αφορά τον ιστορικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας
στην ανάπτυξη και εδραίωση του Αριστερού και του Κομμουνιστικού Κινήματος, καθώς
και το σημερινό ρόλο που μπορούν να παίξουν [οι σοσιαλδημοκράτες] στην πάλη για τον Σοσιαλισμό. Ως γνωστόν
οι “ορθόδοξοι” κομμουνιστές θεωρούν ότι οι σοσιαλδημοκράτες χαλούν την αριστερή “πιάτσα”, γι’ αυτό και «ρεφορμιστές»
τούς ανεβάζουν και «οπορτουνιστές» τούς κατέβαζαν. Μπορεί όμως ένα Κομμουνιστικό
Κόμμα να στεγάσει πέραν της εργατικής τάξης κι όλα τα κοινωνικά στρωματά με αντικαπιταλιστικούς,
ή/και σοσιαλιστικούς προσανατολισμούς;
**********************
Επίλογος
Δύσκολοι
καιροί [και δύσκολες οι ηλικίες ΜΑΣ] για Επαναστάσεις!
Anef_Oriwn
[προβληματισμένος
για την πορεία της κυπριακής Αριστεράς]
Δευτέρα
15/4/2013
33 σχόλια:
Πολλά καλές τζιαι καθαρές σκέψεις. Είσαι σε φόρμα βλέπω...
Έυστοχες και τεκμηριωμένες οι παρατηρήσεις σου επί των αναλύσεων του Γ. Χαραλαμπους για το ΑΚΕΛ. Ωστόσο έχω ενστάσεις για 3 σημεία:
1. Θεωρώ απλοϊκή την αντίφαση γύρω από την ´´αριστεροσύνη versus κομματικότητά´´. Δεν είναι εκέι η κύρια αντίφαση αλλά στο τρόπο με τον οπόιο αρθρώνεται το έθνος με το ταξικό. Ορθά αναδεικνύεται η κριτική στα περί εθνικής ενότητας κτλ. Αλλά ακόμη κι αυτό εξαρτάται πως αθρώνεται.
2. Ενώ έχεις δίκιο για το ότι υπάρχει μια έντονη παρουσία στη κοοινωνία με μικροαστικά στοιχεία , η οπόια εκφράζεται και στις πολιτικές του ΑΚΕΛ , αυτό μόνο εν μέρει εξηγά τις πολιτικές και ιδεολογικές προσεγγίσεις που διατηρούν αυτονομία. Εξάλλου πρόωρα η άλτης μας πρέπει να ξεκίνημα από την ανάλυση της κοινωνιας και το κόμμα να εντασσεται σε αυτή κι όχι αντίθετα.
3. Ενώ η σύνθεση (ταξική, κοινωνική ) είναι σίγουρα σημαντικός παράγοντας στις πολιτικές, η ανάλυση σου δεν αφήνει αρκετοί χώρο στο σημαντικότατο ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό πλαίσιο, το οπόιο νομίζω είναι το καθοριστικό: σήμερα έχουμε ριζοσπαστικοπόιηση των μαζών, ακόμη και των μικροαστών. Η εξίσωση της κοινωνίας έχει ριζικά αλλάξει.
Καταρχην υπαρχει μια προσπαθεια να γινουμε αρεστοι στους αντιπαλους μας και στην κοιωνια με το ηττοπαθες-μετριοπαθες και απολογητικο υφος των δηλωσεων του Αντρου, Λουκαιδη κ.α
Γιατι λειπει το αντικαπιταλιστικο λεξιλογιο που τις δηλωσεις μας? Γιατι ακριβως θελουμε να ειμαστε αρεστοι-να μην συγκρουστουμε σε ανθρωπους με το IQ της Κεννεβεζας τζιαι του Καρεκλε.
Η αποψη μου ενι οτι το κομμα δεν εχει ξεκαθαρο σχεδιο για το πως ξκαι που θελει να οδηγησει την κοινωνια και ασχολειται με τα μικρα βηματα που θα επιλυσουν τα σημερινα προβληματα της κοινωνιας.
Εδω που φτασαμεν ομως χρειαζεται κατι ριζοσπαστικο και καλα καμνουν να μην περιμενουν που τες δυναμεις της συντηρησης και του εθνικισμου (ΕΔΕΚ, ΔΗΚΟ κα) να τους στηριξουν.
Στηριξη να γυρεψουν που τον απελπισμενο κοσμο που δεινοπαθει εντος του καπιταλισμου.
Φίλε ZEP,
Νομίζω ότι άγγιξες την ουσία του ζητήματος από την άποψη της πολιτικής τακτικής που ακολουθούν τα πλείστα στελέχη του Κόμματος, δηλ. «να γινουμε αρεστοι στους αντιπαλους μας και στην κοινωνια», αν και πριν μερικές μέρες ο Άντρος Κυπριανού ήταν ιδιαίτερα επιθετικός προς τον Καρεκλέ σε συνέντευξη του που του έδωσε στο ΡΙΚ1. [Θα βρω κάποιες ατάκες του που κατέγραψα και θα τες παραθέσω σε νέα παρέμβαση μου]…
Αυτή η ήπια τακτική των στελεχών του Κόμματος απέναντι σε θρασύτατους μάλιστα πολιτικούς αντίπαλους [νοιώθω όμως να διαφοροποιείται!], έκανε τον κόσμο να εκτιμήσει ιδιαίτερα τη δυναμικότητα της βουλευτίνας Ειρήνης Χαραλαμπίδου, καθώς και να αγκαλιάσει τη εβδομαδιαία εφημερίδα “Γνώμη” που λέει τα πράματα πιο σταράτα και ξικούτσουλλα…
Φίλε Νίκο,
Σε χαιρετώ!
Στα σύντομα τα εξής πάνω στα σημεία που θίγεις:
1. Δεν νομίζω να πρόβαλα εγώ την όποια αντίφαση μεταξύ «αριστεροσύνης» και «κομματικότητας». Εκείνο που βασικά εγώ υπόβαλα είναι ότι η «αριστεροσύνη» [που αποτελεί πολιτική συνείδηση] έχει σχέση με την κοινωνική συνείδηση, ασχέτως του ότι σημαντικές μάζες εργαζομένων παραμένουν εγκλωβισμένες σε δεξιά κόμματα [Στην Κύπρο αυτό έχει σχέση και με το διαχρονικό πολωτικό κλίμα που υπάρχει εδώ και δεκαετίες και συντηρείται μ’ ένα ξεπερασμένο αντικομουνισμό, ο οποίος όμως ακόμα καλά κρατεί!]…
2. & 3. Προσωπικά ΔΕΝ θεωρώ ότι οι «πολιτικές και ιδεολογικές προσεγγίσεις […] διατηρούν αυτονομία», από το κοινωνικο-ταξικά δεδομένα, ή την κοινωνικό ταξική σύνθεση της κοινωνίας μας. Αντίθετα τούτα παίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση πολιτικών. Όμως όπως είπα και κάπου αλλού [συμφωνώντας με την τοποθέτηση κάποιου φίλου] ότι «η κατάσταση στην Κύπρο σήμερα είναι τέτοια που του επιτρέπει να κάνει πραγματική στροφή»…
δεν ακούστηκες σαν δεξιός οπορτουνιστής.
Ασχημο πράμα ξέρω το, εσυ να είσαι αριστερος και μαλιστα με κομμουνιστικες αντιλήψεις και καποιος να σε κατηγορεί για δεξιό....ή ας πούμε για δεκανίκι.
Απαράδεκτος αυτος που το εκαμε αν σε ειπε καποιος δεξιό οπορτουνιστή.
Ελπίζω να μην ειχε στη διαθεση του και κανένα κομματικό ραδιοσταθμό παγκύπριας εμβελειας για να σε διασύρει σε ευρεία κλίμακα, ούτε να ειχε την συμπαράσταση και την συνδρομή ή την σύμφωνη γνωμη "συντρόφων" του, που θα σε εκάμναν ρόμπα δημόσια ότι εισαι μαξιλαράκι της ακροδεξιάς.
Ελπίζω...διότι αν το εκαμνεν αυτο το πράμα, μαλλον θα επρεπε να εξετασεις με προσοχή τα κίνητρα του και το αληθινό του ήθος.
Disdaimona,
[Έχω αυτή τη συνήθεια και σχεδόν πάντοτε απευθύνομαι ονομαστικά σ’ αυτό/αυτή στον/στην οποίο/οποία μιλάω! Στον άχρωμο και χωρίς εικόνα και φωνή κόσμο του διαδικτύου είναι σαν να τον/την κοιτάω στα μάτια]…
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αποκρυπτογραφήσω αυτά που γράφεις και να τα ερμηνεύσω προσπαθώντας να καταλάβω τι θες να πεις πίσω από τις λέξεις, τις αιχμές και τις σπόντες που χρησιμοποιείς… Είναι κουραστικό! Εξ άλλου ΔΕΝ με αφορά! Προτιμάω όταν κάποιοι άνθρωποι έχουν κάτι επικριτικό να ΜΟΥ πουν, να ΜΟΥ το λεν στα ίσια και κατάματα!!! [Εξ άλλου εγώ ΔΕΝ δηλώνω Κομμουνιστής, ενώ για να εμπεδώσω τον Μαρξισμό έχω πολλά ακόμα να διαβάσω, όμως κοίτα να δεις που νοιώθω ότι ΜΟΥ φτάνουν αυτά που έμαθα, ή ξέρω!]…
Άσχετο [με το θέμα μας]:
Ένα πανηλίθιο βλήμα [όχι όμως απ’ αυτά τα επικίνδυνα των όλμων που ανακάλυψα τελευταία, αλλά], απ’ αυτά τα γνωστά Ανώνυμα accessories, που συχνά – πυκνά περνούν από το Blog, άφησε για κάπου 10-12 φορές το ίδιο σαχλό και εξυπνακίστικο μήνυμα, το οποίο είτε διέγραψα είτε το έστειλα στα “Ανεπιθύμητα”… Φανταστείτε πόσο αρρωστημένος είναι!
ε τίποτε, λέω για το οτι καποιοι, μπορει και ο Χαραλαμπους μεταξύ αυτών ( δεν ξερω διοτι δεν μιλω με τον Γιωργο, αλλα υποθετω πως ναι) εχουν κατηγορηθεί μεσω του Αστρα ως δεκανικια του νεοφιλελευθερισμού πριν απο αναμιση μηνα....τοτε εσυ αναδημοσιευσες την συνεντευξη του Θεμου, και ο νεος μαλιστα παλι ηταν ο πρωτος σχολιαστης εδω΄και εγραψε θυμούμαι με αυταρέσκεια...και ο Θέμος για δεκανίκια;....." επειδη ο νεος ηταν απο τους πρωτους που εσυρεν τον χορό της λασπης, μετα και ο Τριμ, μετά κι εσύ και αλλοι....
Τωρα ο Γιωργος ο Χαραλάμπους γραφει καλες κριτικες για το ακελ και ο νεος υπερθεματιζει που συμφωνεις και εισαι σε φορμα;
Μα ηντα ωραια α;
διερωτουμαι αν σκεφτηκατε ποτε, να υπηρχε ενας κομματικος ραδιοσταθμος αλλου κομματος και να σας εκανε δημόσια ρομπα πως εισαστεν μαξιλαρακια των δεξιών, τι θα ελεετε σημερα.
διοτι οταν εγινε αυτο το περιστατικό, εκαμετε εσεις μαξιλαρακια στην λασπη.
αν σημερα συμφωνεις με το κειμενο του Χαραλαμπους πώς και πριν αναμιση μηνα εβλεπες δεκανικια;; αλλαξεν κατι απο τοτε Άνευ;
Disdaimona,
Οκκέι, τώρα που επεξήγησες τα γραπτά σου [αιχμές, σπόντες και υπονοούμενα] να κάνω κι ΕΓΩ κάποια σχόλια:
1. Κατ’ αρχάς [κι όπως ΣΟΥ έχω ζητήσει κι άλλες φορές] θα ΣΕ παρακαλέσω [ακόμα μια φορά] όταν σχολιάζεις κάτι και απευθύνεσαι σ’ ΕΜΕΝΑ, να αναφέρεσαι σ’ αυτά που ΕΓΩ έχω πει και γράψει κι όχι στα λεγόμενα του οποιοδήποτε άλλου… Γι’ αυτό και χαρακτηρισμοί του τύπου «δεκανικια του νεοφιλελευθερισμού», «ρόμπα», «μαξιλαρακια των δεξιών», «μαξιλαρακια στην λασπη», δεν με αγγίζουν ούτε με αφορούν. Όμως θα σε παρακαλούσα να μού υποδείξεις σε ποια ανάρτηση μυ υπάρχει η έκφραση «δεκανικια του νεοφιλελευθερισμού» και πoύ ΕΓΩ [ο Άνευ] «… πριν αναμιση μηνα εβλεπα δεκανικια»…
2. Για την ιστορία να αναφέρω ότι στην ανάρτηση μου με αρ. 16/2013 [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/01/162012.html] υπάρχει το ακόλουθο απόσπασμα από τη συνέντευξη του Θέμου Δημητρίου στον “ΑΣΤΡΑ”:
«Το θέμα όμως που πρέπει να εξετάσει κανένας, είναι το ποιο είναι το αποτέλεσμα της δικής του της δράσης. Αν το αποτέλεσμα της δικής του της δράσης είναι να φέρει στην εξουσία μια Δεξιά κι ένα αποδυναμωμένο ΑΚΕΛ το οποίο δεν θα μπορεί να σταθεί απέναντι σ’ αυτήν τη Δεξιά, τότε όποιες δικαιολογίες τζι’ αν έχουμε “κουβαλούμε νερό στον μύλο της αντίδρασης”, για να χρησιμοποιήσω την παλιά την ξύλινη γλώσσα, όπως την ελέγαμε.»
3. Ο Θέμος Δημητρίου δεν έκαμε ονομαστικές αναφορές για να «κανει [κάποιους] δημόσια ρομπα»… Όμως αν κάποιοι νοιώθουν ότι εθιχτήκαν [έστω και μ’ αυτόν τον τρόπο] τότε το ίδιο ισχύει και για ΜΕΝΑΝ όταν ο Αντώνης Μπαλασόπουλος του “Lenin Reloaded” σε συνέντευξη του σε διαδικτυακό ελλαδικό Αριστερό ραδιόφωνο, άφησε αιχμές και έκαμε [εμμέσως πλην σαφώς] αβάσιμες εικασίες για το άτομο μου… Όταν μιλούσε για «μπλοκ ΑΚΕΛικών [που] αναδημοσιεύουν “ΠΟΝΤΙΚΙ”, […] και τα γνωστά λασπολογήματα εναντίον του ΚΚΕ» σαφώς δαχτυλόδειχνε το δικό μου blog, αφού ΚΑΝΕΝΑΣ άλλος δεν αναδημοσίευσε κείμενο από το “ΠΟΝΤΙΚΙ”. Αν έμενε μέχρι εκεί καλώς, όμως στη βάση ποιών στοιχείων υποβάλε [εμμέσως πλην σαφώς] ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση ΜΟΥ έγινε κατόπιν οδηγιών [προφανώς της Κ.Ε.] του ΑΚΕΛ, αφού «τίποτε δεν γίνεται χωρίς γραμμή, στο ΑΚΕΛ» [όπως είπε]; Όταν ΕΣΥ, ή Εκείνος, ή οποιοσδήποτε άλλος γράφει κείμενα υπέρ του ΚΚΕ το κάνετε μετά που παίρνετε γραμμή;
4. Προσωπικά αποφεύγω να χρησιμοποιώ χαρακτηρισμούς όταν σχολιάζω τοποθετήσεις κι απόψεις ανθρώπων τού ευρύτερου Αριστερού χώρου, εκτός κι αν προκληθώ, ή αν αυτοί συντάσσονται με καθαρά δεξιές νεοφιλελεύθερες καταστάσεις. Δεν φείδομαι όμως χαρακτηρισμών όταν έχω να κάνω δεν τη Δεξιά…
5. Όταν συζητούμε πολιτικά ζητήματα πρέπει να μιλούμε με όρους πολιτικούς και να τα εξετάζουμε σε συνάρτηση μ’ άλλα γεγονότα ή/και μέσα στο πλαίσιο στο οποίο εξελίσσονται.
6. Ο Νέος είπε συγκεκριμένα: «Πολλά καλές τζιαι καθαρές σκέψεις. Είσαι σε φόρμα βλέπω...» Οκκέι, εκείνος να συμφωνεί μαζί ΜΟΥ, ΕΣΥ που έχεις διαφωνίες γιατί δεν τις καταθέτεις;
7. Ο Νέος με τιμά με τη φιλία του κι εγώ τον τιμώ με τη δική μου φιλία. Αυτό δεν σημαίνει ότι όταν διαφωνώ σε κάτι μαζί του δεν τού το λέω, πάντοτε όμως με πνεύμα συλλογικότητας και σίγουρα όχι συγκρουσιακά, αντιπαραθετικά και πικκαρισμένα.
8. Για το κείμενο του Γιώργου Χαραλάμπους έχω καταθέσει αναλυτικά κριτικές σκέψεις κι απόψεις [και θετικές και αρνητικές]… Γι’ αυτό και δεν στέκει το ρητορικό ΣΟΥ ερώτημα «αν σημερα συμφωνεις με το κειμενο του Χαραλαμπους πώς και πριν αναμιση μηνα εβλεπες δεκανικια;;» Εξάλλου έχω ξανα-αναδημοσιεύσει κείμενο του Χαραλάμπους στο Blog μου, οπόταν δεν ισχύει το πιο πάνω ερωτηματικό ΣΟΥ συμπέρασμα…
Ευχαριστώ για την προσοχή!
aneforiwn
6. "Προσωπικά έχω την άποψη πως αν πέρσι, προ των βουλευτικών εκλογών [τότε που το ΚΚΕ ήταν και η μεγαλύτερη συνιστώσα της ελληνική Αριστερής – είχε κάπου 8% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ μόλις 4,5%] αναλάμβανε την πρωτοβουλία για την σύμπτυξη μιας Αριστερής Συμμαχίας, θα είχε πρωταγωνιστικό και καθοριστικό ρόλο και στην χάραξη των πολιτικών και του προγράμματος αυτής της συμμαχίας." - Για χάρη δηλαδή της συμμαχίας; Αφου όλοι ξέρουμε τι εστί ΣΥΡΙΖΑ.
8. "Μπορεί όμως ένα Κομμουνιστικό Κόμμα να στεγάσει πέραν της εργατικής τάξης κι όλα τα κοινωνικά στρωματά με αντικαπιταλιστικούς, ή/και σοσιαλιστικούς προσανατολισμούς;" - "Η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ εδράζεται πάνω στην αντικειμενική αναγκαιότητα να προωθηθεί η ενότητα δράσης της εργατικής τάξης και η κοινή δράση της με τους μισοπρολετάριους, τους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους επαγγελματίες και τη φτωχή αγροτιά, με ιδιαίτερη φροντίδα να προσελκύονται νέες ηλικίες και γυναίκες, που για μια σειρά γνωστούς λόγους συναντούν πρόσθετες δυσκολίες και εμπόδια στη σταθερή οργάνωση και πάλη." (...) "Η εργατική τάξη έχει αντικειμενικά συμφέρον από την κατάργηση κάθε μορφής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, μεγάλης και συγκεντρωμένης, μεσαίας και μικρής, καθώς αυτή συνεπάγεται την εκμετάλλευση του εργάτη, την αποξένωση του εργαζομένου από τον πλούτο που παράγει. Οι αυτοαπασχολούμενοι, λόγω της ενδιάμεσης θέσης τους, της σχέσης τους με τα μέσα παραγωγής, έχουν συμφέρον μεν από την πάλη κατά των μονοπωλίων, δυσκολεύονται όμως να ταχθούν κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ο συμβιβασμός που προτείνει το ΚΚΕ δεν καταργεί τις διαφορές τους, μέσα στις γραμμές της Λαϊκής Συμμαχίας θα επιχειρείται κάθε φορά η διατήρηση της κοινής δράσης, θα γίνονται αναδιατάξεις, η ίδια η Συμμαχία θα ανασυντίθεται χωρίς να χάνει το χαρακτήρα της, ανάλογα με την εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων, την πρόοδο της ταξικής πάλης." http://www.902.gr/eidisi/19o-synedrio-kke/14200/i-eisigisi-tis-ke-toy-kke-sto-19o-synedrio-video
"Ως γνωστόν οι “ορθόδοξοι” κομμουνιστές θεωρούν ότι οι σοσιαλδημοκράτες χαλούν την αριστερή “πιάτσα”, γι’ αυτό και «ρεφορμιστές» τούς ανεβάζουν και «οπορτουνιστές» τούς κατέβαζαν."
- Αν οι σοσιαλδημοκράτες δεν είναι ρεφορμιστές και οπορτουνιστές τότε ποιοί είναι; Ποιοί είναι οι σοσιαλδημοκράτες και ποιοί οι ρεφορμιστές - οπορτουνιστές στη Κύπρο;
"...τον ιστορικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας στην ανάπτυξη και εδραίωση του Αριστερού και του Κομμουνιστικού Κινήματος, καθώς και το σημερινό ρόλο που μπορούν να παίξουν [οι σοσιαλδημοκράτες] στην πάλη για τον Σοσιαλισμό." - Ποιός είναι αυτός ο ιστορικός ρόλος και πως εδραίωσε και ανέπτυξε το Κομμουνιστικό Κινήμα;
"Είναι εφικτό σ’ ένα Αριστερό κόμμα όπου η πλειοψηφία των μελών και ψηφοφόρων του έχουν μικροαστική κοινωνική συνείδηση [κάτι που αντανακλά και στην ανώτατη ηγεσία] να υπάρξει κίνηση προς τα αριστερότερα..." Το ερώτημα αγαπητέ μου δεν είναι αν είναι εφικτό ή όχι αλλά το πως προέκυψε να μην είναι εφικτό. Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να είναι αριστερό κόμμα δηλαδή κομμουνιστικό όχι μόνο γιατί "έχουν μικροαστική κοινωνική συνείδηση" αλλά επειδή δεν έχουν ταξική συνείδηση. Το πρόβλημα του ΑΚΕΛ είναι αυτό που δεν έχει. Η απουσία ταξικής συνείδησης γεμίζει με την παρουσία του μικροαστικού τρόπου σκέψης. Ο μικροαστικός τρόπος σκέψης εξαφανίζεται με την απόκτηση ταξικής συνείδησης. Εδώ έγκειται η ουσία ενός Κομμουνιστικού Κόμματος το να μην επιτρέπει δηλαδή να εμποδίζεται από μικροαστικές πολιτικές σκέψεις. Δεν διαμορφώνεται ένα ΚΚ μέσω προσαρμογής και απλά αναλύσεων των γεγονότων. Το αντίθετο γίνεται, χαράσσει, με άλλα λόγια διασπά την αστική συνοχή της εκμετάλλευσης. Όταν ένα ΚΚ μιλάει για ρήξη είναι ακριβώς αυτό. Η ρήξη δεν σημαίνει προασαρμόζομαι είτε το κάτι υφίσταται και έτσι έχουν τα πράγματα για αυτό είμαστε έτσι όπως είμαστε αλλά ακριβώς το ανάποδο. Η ταξική πάλη είναι αρχικά μια πάλη με την ίδια την ιστορία. Η ρήξη γίνεται για την ιστορία και εντός της ιστορίας γιατί τελικά την κουβαλάς στους ώμους. Για αυτό το λόγο το αν "έχουν μικροαστική κοινωνική συνείδηση" είναι γιατί βλέπουν, αναλύουν, ζούνε με καθαρά αστικά πρότυπα εξυπηρετώντας επίσης και αναγκαία αστικά συμφέροντα. Η εργατική τάξη για αυτούς είναι το αναγκαίο κακό.
Αν ο αγαπητός nicostrim ικανοποιείται με κάτι τέτοιες αναλύσεις http://thetrim1.blogspot.co.uk/2013/04/the-cyprus-crisis-is-symptom-of-what-is.html τότε δεν διακρίνεις κάποια σήψη στο κομμουνιστικό μαρξιστικό σκέπτεσθαι εν γένει;
Fristuti,
Στα σύντομα μερικά σχόλια, παρατηρήσεις και ερωτήματα... [Η παρούσα αρίθμηση τους δεν έχει σχέση με προηγούμενες]...
1. «Αφου όλοι ξέρουμε τι εστί ΣΥΡΙΖΑ» --- Θεωρείς ότι το ΚΚΕ είναι τόσο περιχαρακωμένο στο εαυτό του που δεν μπορεί να κάμει πολιτικές παρεμβάσεις στον ευρύτερο Αριστερό χώρο και να προκαλέσει δυναμικές που να επιφέρουν θετικές [για το ΚΚΕ – την πολιτική και το Πρόγραμμα του] διαφοροποιήσεις σ’ αυτόν το χώρο;
2. «Οι αυτοαπασχολούμενοι, λόγω της ενδιάμεσης θέσης τους, της σχέσης τους με τα μέσα παραγωγής, έχουν συμφέρον μεν από την πάλη κατά των μονοπωλίων, δυσκολεύονται όμως να ταχθούν κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.» --- Δεν είναι φυσιολογικό αυτοί οι εργαζόμενοι όντας μια διαφορετική κοινωνική διαστρωμάτωση να δημιουργήσουν και να έχουν τους δικούς τους πολιτικούς φορείς εκφραστές [κόμματα] και μάλιστα με αριστερούς αντιιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς; Γιατί αποκλείονται οι πολιτικές συνεργασίες και συμμαχίες μαζί τους; Σε παραπέμπω από ιστορικής άποψης στις πολιτικές συμμαχίες που δημιουργήθηκαν στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης...
3. «Αν οι σοσιαλδημοκράτες δεν είναι ρεφορμιστές και οπορτουνιστές τότε ποιοί είναι;»
--- Υπάρχει κι ο “αριστερός ρεφορμισμός”! Κι ΕΣΕΙΣ που διαβάζετε (ξανα)ρίξτε μια ματιά στο βιβλίο του Λένιν “Ο Αριστερισμός, παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού” ...
4. «Ποιοί είναι οι σοσιαλδημοκράτες και ποιοί οι ρεφορμιστές - οπορτουνιστές στη Κύπρο;» --- Αναμένω τις δικές ΣΟΥ τοποθετήσεις [εγώ δεν χρησιμοποιώ χαρακτηρισμούς], αλλά να ΜΑΣ τεκμηριώσεις γιατί είναι «ρεφορμιστές – οπορτουνιστές»…
5. «Ποιός είναι αυτός ο ιστορικός ρόλος και πως εδραίωσε και ανέπτυξε το Κομμουνιστικό Κίνημα;» --- Ιστορικά σε κάποιες χώρες οι πρόδρομοι των μετέπειτα Κομμουνιστικών Κομμάτων έφεραν την ονομασία “Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα”… όμως Ε3ΓΩ μίλησα και για ρόλο στο Αριστερό κίνημα γενικότερα...
6. «Το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να είναι αριστερό κόμμα δηλαδή κομμουνιστικό όχι μόνο γιατί “έχουν μικροαστική κοινωνική συνείδηση” αλλά επειδή δεν έχουν ταξική συνείδηση.» --- Μα ποιος στο ΚΚΕ είπε πως το Κόμμα δεν είναι αριστερό αλλά Κομμουνιστικό, η Παπαρήγα; Πέραν τούτου γιατί έχω την αίσθηση ότι κάπου μπέρδεψε τι εστί συνείδηση; Η μικροαστική συνείδηση δεν έχει κι αυτή ταξικό περιεχόμενο;
7. «Το πρόβλημα του ΑΚΕΛ είναι αυτό που δεν έχει. Η απουσία ταξικής συνείδησης γεμίζει με την παρουσία του μικροαστικού τρόπου σκέψης. Ο μικροαστικός τρόπος σκέψης εξαφανίζεται με την απόκτηση ταξικής συνείδησης.» --- Προφανώς θα εννοείς προλεταριακή ταξική συνείδηση. Όμως αφού η πλειοψηφία των μελών και οπαδών του ΑΚΕΛ είναι μικροαστοί πώς μπορεί να έχουν προλεταριακή/εργατική ταξική συνείδηση;
8. «Ο μικροαστικός τρόπος σκέψης εξαφανίζεται με την απόκτηση ταξικής συνείδησης.» --- Αν κάποιος γίνει προλετάριος, ή συνειδητά αποδεχτεί την κομμουνιστική ιδεολογία, τότε ναι!
9. «Αν ο αγαπητός nicostrim ικανοποιείται με κάτι τέτοιες αναλύσεις http://thetrim1.blogspot.co.uk/2013/04/the-cyprus-crisis-is-symptom-of-what-is.html τότε δεν διακρίνεις κάποια σήψη στο κομμουνιστικό μαρξιστικό σκέπτεσθαι εν γένει;» --- Ο ίδιος ο nicostrim πρέπει να απαντήσει το ερώτημα. Εγώ ΔΕΝ παρακολουθώ τον Ζιζέκ…
10. Γενικό σχόλιο: Πέραν από την θεωρία ας βλέπουμε και πώς πρακτικά λειτουργούν τα πράματα...
Επειδή πιο πάνω [στο κυρίως κείμενο μου] έκανα κι ένα σχόλιο για τα Ταμεία Προνοίας, να παραθέσω ένα link για τη θέση της ΠΕΟ γα τα Ταμεία: http://www.peo.org.cy/index.php/2012-09-12-07-54-23/701-anakektsimvpeo…
Το νόημα [όπως ΜΟΥ επέδειξε ένας Σύντροφος] είναι να τυγχάνουν μεταχείρισης όπως οι ατομικές καταθέσεις με προστασία των 100,000 ευρώ.
Η ανάπτυξη θα έρθει μόνο αν αναπτύξουμε την πολεμική βιομηχανία…… βλήματα έχουμε άφθονα!!!
Ανώνυμε [ημερ. 17/4/13 - 1:23 μ.μ.],
Με πρώτο και καλύτερο ΒΛΗΜΑ ΕΣΕΝΑ!
ANEF_Oriwn
1. "[Η παρούσα αρίθμηση τους δεν έχει σχέση με προηγούμενες]..." - το 6 και 8 είναι οι παραγράφοι σου στο κύριο πόστ σου. Γράξε άκυρο.
2. "Θεωρείς ότι το ΚΚΕ είναι τόσο περιχαρακωμένο στο εαυτό του που δεν μπορεί να κάμει πολιτικές παρεμβάσεις στον ευρύτερο Αριστερό χώρο..." - Το ΚΚΕ έχει και τα εφόδια, και τις γνώσεις και τους συντρόφους αλλά και το συνειδητοποιημένο ιστορικό ένστικτο που χρειάζεται έτσι ώστε να κρίνει, να διαπιστώνει και να πράττει αναλόγως με βάσει αρχών αδιάλλακτων και σταθερών προς την λαϊκή - εργατική εξουσία.
3. "Δεν είναι φυσιολογικό αυτοί οι εργαζόμενοι όντας μια διαφορετική κοινωνική διαστρωμάτωση να δημιουργήσουν και να έχουν τους δικούς τους πολιτικούς φορείς εκφραστές [κόμματα] και μάλιστα με αριστερούς αντιιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς;" - Μπορεί, αλλά απέχει εαν δεν έχουν προλεταριακή ταξική συνείδηση.
4. "Αναμένω τις δικές ΣΟΥ τοποθετήσεις [εγώ δεν χρησιμοποιώ χαρακτηρισμούς], αλλά να ΜΑΣ τεκμηριώσεις γιατί είναι «ρεφορμιστές – οπορτουνιστές»…" - Ας ακούσουμε τις δίκες ΣΟΥ τοποθετήσεις γιατί δεν έιναι το ΑΚΕΛ ρεφορμιστικό και οπορτουνιστικό κόμμα και αφού το κάνεις θα δείς ότι θα απαντήσεις μόνο σου. Θα γίνει και μια είδους ψυχανάλυση...
5. "Αν κάποιος γίνει προλετάριος, ή συνειδητά αποδεχτεί την κομμουνιστική ιδεολογία, τότε ναι!" - δεν είναι αναγκαίο να γίνει κάποιος προλετάριος ως τέτοιος αλλά να καταφέρνει να προλεταριοποιεί αυτό που κάνει, πράττει, σκέφτεται. Δεν μπορείς να αποδεκτείς διαφορετικά την κομμουνιστική ιδεολογία αν δεν είναι συνειδητή απόφαση. Δεν γίνεσαι ποτέ κομμουνιστής γιατί ξεγελάστηκες. Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν κρύβεται πίσω από αυταπάτες και υποσχέσεις γι' αυτό και η απόφαση αυτή δεν είναι απόφαση μεταξύ άλλων αλλά η ίδια η αναγκαιότητα της οντολογικής ιστορικότητας του να είσαι ελεύθερος. Οι όποιες αναλύσεις του γιατί δεν μπορεί να είναι ένα πχ ΑΚΕΛ κομμουνιστικό κόμμα είναι δικαιολογίες μικροαστού τεμπέλη.
"Γενικό σχόλιο: Πέραν από την θεωρία ας βλέπουμε και πώς πρακτικά λειτουργούν τα πράματα..."
"Υπάρχει και η πραγματικότητα κύριοι!" http://disdaimona.blogspot.co.uk/2013/04/blog-post_3538.html
“Έκαμε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο”
Fristuti,
Κάτσε την μάππαν χαμέ!
Πέραν από του να συνθηματολογείς και να αφορίζεις είσαι και θρασύτατος! Κοίταξε το αυτό γιατί τέτοιο γνώρισμα δεν μπορεί να αποτελεί προσόν για ένα επίδοξο κομμουνιστή που θέλει να κερδίσει τον κόσμο υπέρ της Κομμουνιστικής ιδεολογίας. Αυτές οι στάσεις και συμπεριφορές δημιουργούν αποστάσεις. Δεν είμαστε και σε κάνα φοιτητικό κλαμπάκι για να κάμνουμε εκ του ασφαλούς κι ατέρμονες συζητήσεις για τα δίκαια της εργατικής τάξης. Άσε που εκφράσεις περί «μικροαστού τεμπέλη» δείχνουν έπαρση και αλαζονεία κι αποκαλύπτουν ένα άνθρωπο που έχει καβαλήσει το καλάμι μόνο και μόνο γιατί έχει παπαγαλίσει δύο κουβέντες από τον Μαρξ και μια από τον Λένιν...
Ειλικρινά διερωτούμαι αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσω την όποια συζήτηση μαζί ΣΟΥ και δη όταν οι τοποθετήσεις ΣΟΥ είναι αφοριστικές και χωρίς ΚΑΜΙΑ τεκμηρίωση. Εν ΕΣΥ που λες ότι «το ΑΚΕΛ [είναι] ρεφορμιστικό και οπορτουνιστικό κόμμα»… Απόδειξε το! Αλλά όχι με ανούσιες θεωρητικολογίες, αλλά στη βάση τού ποια κοινωνικά στρώματα εκφράζει πολιτικά το ΑΚΕΛ. Εδώ όμως προσπαθείς να τετραγωνίσεις τον κύκλο και να μας πεις ότι ένας μικροαστός πρέπει να έχει «προλεταριακή ταξική συνείδηση», τζι’ εν να περιμένουμε την όποια τεκμηρίωση των άλλων λεγομένων σου;
Πάντως για ένα να είσαι σίγουρος και για το οποίο μ’ έχεις καταπλήξει! Με εκλαϊκευμένες ρήσεις κι αποφθέγματα του στυλ «Η κομμουνιστική ιδεολογία δεν κρύβεται πίσω από αυταπάτες και υποσχέσεις γι' αυτό και η απόφαση αυτή δεν είναι απόφαση μεταξύ άλλων αλλά η ίδια η αναγκαιότητα της οντολογικής ιστορικότητας του να είσαι ελεύθερος», θα αφήσεις πολλούς εργαζόμενους άφωνους! «... η αναγκαιότητα της οντολογικής ιστορικότητας του να είσαι ελεύθερος»!!! Πώς τα λες! Σίγουρα θα πάτε μπροστά!
«το ΑΚΕΛ [είναι] ρεφορμιστικό και οπορτουνιστικό κόμμα»… Απόδειξε το!
Το επιβεβαιώνει με την πολιτική του στάση, τις δηλώσεις, τα έργα, τα ψηφίσματα, τα σχέδια, τις προθέσεις, τις εμφανίσεις, τις συζητήσεις, τις βλέψεις, τις επιθυμίες, τις πεποιθήσεις, τα πιστεύω, τις λύσεις, τις διαδικασίες, τις σχέσεις.
"θα αφήσεις πολλούς εργαζόμενους άφωνους!" η αφωνία είναι το πρώτο στάδιο της διερώτησης. Προς το παρόν είναι ανοργάνωτοι και ανυπεράσπιστοι από το ΑΚΕΛ
Στα υπόλοιπα πικρά περί "Κάτσε την μάππαν χαμέ!" και "θρασύτατος" ή "Δεν είμαστε και σε κάνα φοιτητικό κλαμπάκι" το " έπαρση και αλαζονεία κι αποκαλύπτουν ένα άνθρωπο που έχει καβαλήσει το καλάμι μόνο και μόνο γιατί έχει παπαγαλίσει δύο κουβέντες από τον Μαρξ και μια από τον Λένιν..." επίσης το "Ειλικρινά διερωτούμαι αν αξίζει τον κόπο να συνεχίσω την όποια συζήτηση μαζί ΣΟΥ"... δεν απαντώ τζάμπα τα γράφεις απλά γιατί δεν μπορώ σε αυτά, δεν μου παιρνάει...εσύ από ότι βλέπω σε αυτά είσαι έμπειρος, συνειδητά τα πετάς στο σωστό χρονικό σημείο και προσφέρεις την ένταση για να βρείς χρόνο και χώρο για μια πρόσκαιρη fuga και σε παραδέχομαι πραγματικά.
Fristuti,
1. Κατ’ αρχάς να [ΣΟΥ] αναφέρω ότι έχω τη συνήθεια όπως απευθύνομαι σχεδόν πάντοτε ονομαστικά σ’ αυτό/αυτή στον/στην οποίο/οποία μιλάω! Στον άχρωμο και χωρίς εικόνα και φωνή κόσμο του διαδικτύου είναι σαν να τον/την κοιτάω στα μάτια…
2. Δεύτερο θέλω να σ’ ευχαριστήσω γα την (μη) απάντηση ΣΟΥ! Όμως και πάλι ΔΕΝ λες οτιδήποτε συγκεκριμένο εξόν από γενικολογίες. Π.χ. θα μπορούσες να πεις ότι «το ΑΚΕΛ [είναι] ρεφορμιστικό και οπορτουνιστικό κόμμα» γιατί με «την [άλφα] πολιτική του στάση» δημιούργησε το δείνα πρόβλημα [ενώ έπρεπε να λειτουργήσει με τον ωμέγα τρόπο], ή γιατί με «τις [βήτα] δηλώσεις» στελεχών του έκανε τη τάδε ζημιά και ούτω καθεξής... Αντ’ αυτού επιχείρησες και πάλι γενικές τοποθετήσεις. Ή αχάπαρος είσαι για τα περί Κύπρου, ή παρ’ όλο που κομμουνιστικο-φέρνεις δεν σκαμπάζεις ΤΙΠΟΤΑ από μαρξιστική διαλεκτική... Θα ΣΟΥ το ξαναπώ: Η πάλη των ιδεών ΔΕΝ γίνεται με συνθήματα κι αφορισμούς, αλλά μέσα από διαλεκτική συζήτηση!
3. Α, και μια και αναφέρθηκα στην «μαρξιστική διαλεκτική», θα ΣΕ παρακαλούσα ΠΟΛΥ να ΜΟΥ επεξηγήσεις τι θες να πεις με την τοποθέτηση ΣΟΥ περί «της οντολογικής ιστορικότητας του να είσαι ελεύθερος», που έκαμες σε προηγούμενο σχόλιο ΣΟΥ. Είναι κάτι που ΔΕΝ κατάλαβα, ή καλύτερα έχω την αίσθηση [με τις λιγοστές μαρξιστικές μου γνώσεις] πως αυτή ΣΟΥ η τοποθέτηση είναι αντι-υλιστική...
4. Τέλος, για τα «πικρά», όπως τα λες και τα οποία ΕΓΩ «συνειδητά τα πετώ στο σωστό χρονικό σημείο και προσφέρω την ένταση...», ενώ ΕΣΥ «δεν μπορείς σε αυτά, δεν σου παιρνάει», να υποθέσω ότι το «δικαιολογίες μικροαστού τεμπέλη», ΔΕΝ το ‘θελες, αλλά ΣΟΥ ξέφυγε ή οι χαρακτηρισμοί «ρεφορμιστής» και «οπορτουνιστής» είναι κάτι σαν το ψωμοτύρι για ΣΕΝΑ, όπως για κάποιους άλλους είναι, ας πούμε, το «μαλάκας»; Εκτός κι αν δεν έχεις συναίσθηση τού τι λες!
"Ο Α. Κυπριανού υπέδειξε ότι μετά την πίεση και το πλήγμα που υπέστη ο χρηματοπιστωτικός τομέας της Κύπρου, η προοπτική της άμεσης ανάκαμψης είναι απομακρυσμένη, γι΄αυτό και η όποια στήριξη από μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να είναι άμεση και αποφασιστική." http://www.akel.org.cy/nqcontent.cfm?a_id=8740&tt=graphic&lang=l1
αλλά ταυτόχρονα
"Το ΑΚΕΛ θα απορρίψει τη δανειακή σύμβαση και θα καταθέσει εναλλακτική πρόταση δήλωσε ο Γενικός Γραμματέας του κόμματος Αντρος Κυπριανού." http://alturl.com/7bgyb
και λίγο πιο πέρα κάποιες δηλώσεις λιλληκοποιημένες
"Δημοψήφισμα για εντός ή εκτός Τρόικας" http://www.24h.com.cy/oikonomia/22606-%CE%B3%CE%B3-%CE%B1%CE%BA%CE%B5%CE%BB-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CF%88%CE%AE%CF%86%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%BD%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%AE-%CE%B5%CE%BA%CF%84%CF%8C%CF%82-%CF%84%CF%81%CF%8C%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CF%82.html
και οι μεγάλοι αγώνες...
"Στους δρόμους σήμερα φοιτητές και μαθητές. Σε παγκύπριο συλλαλητήριο καλεί το λαό το ΑΚΕΛ" http://www.astra.com.cy/index.php/el/cyprus/31204-2013-03-26-07-49-40
Όσο γι' αυτό: "... η απόφαση αυτή δεν είναι απόφαση μεταξύ άλλων αλλά η ίδια η αναγκαιότητα της οντολογικής ιστορικότητας του να είσαι ελεύθερος."
είναι με άλλα λόγια η απόφαση του υποκειμένου να παλεύει για μια εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό δεν αποφασίζεται μεταξύ μιας γκάμας ιδεολογιών αλλά η αυτή απόφαση της μαρξιστικής ιδεολογίας να είναι η κατάφαση της αναγκαιότητας του υποκειμένου να αρνείται την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Το υποκείμενο προλεταριοποιείται όχι γιατί είναι το σωστό αλλά επειδή με αυτό τον τρόπο, που είναι και ο μόνος, έχει την δυνατότητα να να είναι ελεύθερος. Η επιλογή ή η απόφαση να είσαι ελεύθερος δεν μπορεί να διαπερνάται από καμιά άλλη ιδεολογία εκτός από την μαρξιστική, εκτός από την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού. Η προλεταριακή πάλη είναι η απόφαση της αναγκαιότητας του κομμουνισμού γιατί αποφασίζεις να είσαι ελεύθερος ως ιστορικότητα δηλαδή όχι απλά στο τώρα αλλά στο χρόνο που διαπερνά το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν. Η απόφαση είναι πάλη και όχι απλά πεποίθηση ή πρόθεση. Το ότι παλεύεις για μια λαϊκή εργατική εξουσία είναι γιατί αποφασίζεις το "του να είσαι ελεύθερος" και όχι του ότι είσαι ελεύθερος. Η ίδια λοιπόν αναγκαιότητα της οντολογικής ιστορικότητας αποφασίζεται δηλαδή παλεύεται εντός της ιστορίας με σκοπό την ελευθερία που δεν την βρίσκεις αλλά την επιβάλλεις δικτατορικά ως προλετάριος.
Αν ένα κόμμα τώρα για οποιοδήποτε λόγο δεν έχει τέτοιο σκοπό δηλαδή την λαϊκή εργατική εξουσία τότε δεν έχει την δυνατότητα να προλεταριοποιεί και να προλεταριοποιείται. Το ΑΚΕΛ είναι ένα τέτοιο κόμμα, δεν μιλάει για ουσιαστική απεμπλοκή από την ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ. Δεν μιλάει για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, της εκκλησίας. Για να μην πολυ μιλώ να με συγχωρά η disdaimona που παραθέτω κάτι από την ίδια... http://disdaimona.blogspot.co.uk/2013/03/blog-post_4838.html
Προσωπική μου εκτίμηση, σας συνιστώ αντί να προσπαθείτε να πείσετε εαυτούς και αλλήλους ότι είσαστε αυτό που δεν είσαστε καλύτερα ριχτείτε στη δουλειά να σώσετε ότι σώζεται έτσι για την τιμή. Δυστυχώς το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να γυρίσει το χρόνο πίσω. Τα σφάλματα που έγιναν και που γίνονται λύνονται μόνο με αστικούς διαχειριστικούς τρόπους γιατί εντός αυτού του αστικού παιχνιδιου έχει παίξει αντί να αντισταθεί.
"Ή αχάπαρος είσαι για τα περί Κύπρου, ή παρ’ όλο που κομμουνιστικο-φέρνεις δεν σκαμπάζεις ΤΙΠΟΤΑ από μαρξιστική διαλεκτική..." όσο γι' αυτό όπως και πολύ ξεκάθαρα προανέφερα είναι πέρα των δυνατοτήτων μου.
"δεν σκαμπάζεις ΤΙΠΟΤΑ από μαρξιστική διαλεκτική..." - δεν ισχυρίστικα ποτέ κάτι τέτοιο, δηλαδή το ότι σκαμπάζω.
Fristuti,
Κατ’ αρχάς σ’ ευχαριστώ για τον χρόνο ΣΟΥ, που αφιέρωσες για να ΜΟΥ απαντήσεις!
Αφού όμως, [κι όπως λες] «δεν ισχυρίστικες ποτέ κάτι τέτοιο, δηλαδή το ότι σκαμπάζεις», τότε δεν νομίζεις ότι λίγη ταπεινότητα θα διευκόλυνε τη συζήτηση; Πέραν τούτου κάθε τι πρέπει να αναλύεται στη βάση των συγκεκριμένων οικονομικοκοινωνικών συνθηκών και πολιτικών δεδομένων και ισορροπιών που έχουμε μπροστά μας κι όχι απλώς να συνθηματολογούμε. Τα καθημερινά προβλήματα είναι μπροστά μας και δεν μπορούμε να περιμένουμε την επίλυση τους τη Δευτέρα [Σοσιαλιστική] Παρουσία... Γι’ αυτό κι όταν κάνουμε παραπομπές, ας λέμε γιατί συμφωνούμε ή διαφωνούμε και τι προτείνουμε κι όχι απλά να ειρωνευόμαστε [«και οι μεγάλοι αγώνες...»], ή να αφορίζουμε [«δηλώσεις λιλληκοποιημένες»]…
Τώρα αν το ΑΚΕΛ «έχει παίξει [..] εντός αυτού του αστικού παιχνιδιού ... [κι] ... έχουν γίνει σφάλματα που [...] λύνονται μόνο με αστικούς διαχειριστικούς τρόπους...», είναι ένα [και μπορεί να συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό και μαζί ΣΟΥ ότι ήταν μια λανθασμένη ή/και αδιέξοδη τακτική], όμως [αφελώς ίσως και σε καμιά περίπτωση κακοπροαίρετα] θα διερωτηθώ, το ΚΚΕ που ακολούθησε μια διαφορετική πορεία τί πέτυχε; Και για το ένα κόμμα και για το άλλο κόμμα υπήρχαν κάποια δεδομένα [ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά] που ήταν καθοριστικά για τις πορείες που ακολούθησαν... Απλώς για το ΑΚΕΛ από την ίδρυση του έμπαινε πάντα μπροστά το “εθνικό” ζήτημα ή/και η επίλυση του κυπριακού...
Μιλάς συνεχώς για «λαϊκή εργατική εξουσία», ένα ΚΚΕδικό στόχο [και σύνθημα], αλλά πόση απήχηση και εφαρμοσιμότητα έχει αυτό για την Κύπρο όπου η εργατική τάξη είναι πολύ περιορισμένη; Ή μήπως πιστεύεις ότι με βάση τα σημερινά γεωπολιτικά και στρατιωτικά δεδομένα της περιοχής, μπορεί να επέλθει και να πετύχει μια επαναστατική σοσιαλιστική κοινωνική αλλαγή σε μια μόνο χώρα; Είδες να επιτυγχάνεται η οποία ενιαία δράση [έστω της ευρύτερης Αριστεράς] ας πούμεν στην Νότια Ευρώπη, ή/και την Ανατολική Μεσόγειο ή/και τα Βαλκάνια; Οι συμμαχίες και οι συνεργασίες είναι απαραίτητες και εντός των χωρών αλλά και σε ευρύτερο περιφερειακό επίπεδο. Δυστυχώς ούτε οι Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων που γίνονται κατα καιρούς [και στις οποίες λαμβάνει μέρος και το ΑΚΕΛ] δεν έδωσαν διεξόδους, ούτε και βοήθησαν στην σύμπτυξη ευρύτερων περιφερειακών μετώπων πάλης ...
Γι’ αυτό και προσωπικά θεωρώ ότι οι συζητήσεις που γίνονται για το ποιος έχει δίκιο και για το ποιος είναι σωστός θεωρητικά και ιδεολογικά, έχουν μεν τη σημασία τους, αλλά δεν καταλάβω γιατί να αναδεικνύονται σε μείζον θέμα όταν κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιομορφίες... Η ουσία είναι να καθορίσουμε σαφείς αντικαπιταλιστικούς στόχους κι απ’ εκεί και πέρα να δούμε ξεχωριστά ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΜΑΣ την τακτική που θα ακολουθήσει. Συμμαχίες και συνεργασίες εντός [αν υπάρχουν πιθανότητες και με ποιους], αλλά και περιφερειακά.
Τζι’ όπως ΠΕΡΙΠΟΥ μού έγραψε κι ένας φίλος σ’ ένα email του αναφορικά με το ποια μορφή μπορεί να πάρει ένα κίνημα (όπως κι αν ονομάζεται αυτό και είτε είναι ριζοσπαστικό, είτε των σταδίων, είτε της διαρκούς επανάστασης) καθορίζεται από άλλους παράγοντες παρά από την διακήρυξη του. Πιο συ6γκεκριμενα καθορίζεται,
1. από την ιστορική συγκυρία, δηλ. τι είδους κίνημα φαίνεται πιο λειτουργικό/πρακτικό, ποιο κίνημα έχει όραμα ή πολιτική που δίνει ελπίδα τη δεδομένη στιγμή... Και
2. από το πολιτικό σύστημα στο οποίο λειτουργεί, δηλ. αν έχει αναπτυγμένους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς και επιτρέπει τις κινητοποιήσεις, ή και τον κοινωνικό διάλογο θα υπάρχει αναπόφευκτα τάση προς μεταρρυθμίσεις, αν είναι συντηρητικό κι αυταρχικό τότε θα ενθαρρύνει και πιο βίαιες πρακτικές...
Τέλος Fristuti, δύο κουβέντες θέλω να πω κι αναφορικά με τις τοποθετήσεις σου περί «οντολογικής ιστορικότητας του να είσαι ελεύθερος» και για «τη δυνατότητα [ενός κόμματος] να προλεταριοποιεί και να προλεταριοποιείται»...
Κατ’ αρχάς να επισημάνω ότι χρησιμοποιείς δυσνόητους όρους και εκφράσεις κάτι που κάνει αδύνατη την εκλαΐκευση και κατανόηση τού λόγου ΣΟΥ... Προσωπικά δεν είμαι σίγουρος αν τελικά κατάλαβα τί θέλεις να πεις! Έχω όμως την εντύπωση ότι υπερτονίζεις τη σημασία του υποκειμενικού παράγοντα...
Πώς μπορεί ρε φίλε ένα Κομμουνιστικό/Αριστερό Κόμμα να προλεταριοποίησει τις μάζες του κόσμου όταν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες διαμορφώνουν μια διαφορετική κοινωνική συνείδηση; Κοντολογίς πιστεύεις ότι σε συγκυρίες ανάπτυξης του καπιταλισμού [κι όχι σε περιόδους κρίσεων] μπορεί να υπάρξει προλεταριοποίηση;
Επίσης, άσε τις συνθηματικές θεωρητικολογίες του τύπου «Η προλεταριακή πάλη είναι η απόφαση της αναγκαιότητας του κομμουνισμού γιατί αποφασίζεις να είσαι ελεύθερος ως ιστορικότητα δηλαδή όχι απλά στο τώρα αλλά στο χρόνο που διαπερνά το παρελθόν, το μέλλον και το παρόν» [δεν αποφασίζεις γιατί έτσι σου κατέβηκε, αλλά γιατί έτσι υπαγορεύουν τα ταξικά σου συμφέροντα] και πες μας με δικά σου απλά λόγια γιατί το «να είσαι ελεύθερος» είναι «οντολογικό» ζήτημα, δηλ. το φέρω μαζί μου [μέσα μου] από γεννησιμιού μου και δεν καθορίζεται στη βάση της κοινωνικο-οικονομικής μου θέσης. Ή κάτι ΕΣΥ δεν το διατυπώνεις καλά/σωστά με αποτέλεσμα ΕΓΩ να μην το καταλαβαίνω [γι’ αυτό και λεω πως είναι καλύτερα ν’ αφήσεις τις ρητορείες και να μιλάς με πιο απλή γλώσσα], ή έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις...
Ας άφησουμε τις συμβουλευτικές γονεϊκές τυπικότητες περί τι είναι ταπεινό ή όχι και πως είναι ευγενικό να μιλάμε.
Τα περί συνθηματολόγησης και αφορισμόυ που αναφέρεσαι σε κάθε σχόλιό μου κατέντησε συνθηματικό και αφοριστικό.
Η Δευτέρα [Σοσιαλιστική] Παρουσία όπως αναφέρεις είναι καθαρά αντιμαρξιστική, αντικομμουνιστική και καθαρά οπορτουνιστική αντίληψη και προσέγγιση του τι εστί σοσιαλισμός, επανάσταση και εργατική λαϊκή εξουσία. Συγγνώμη αλλά μια τέτοια προσέγγιση καταδεικνύει μια χριστιανική και δη εκκλησιαστική παιδεία σε συνδιασμό με μικροαστικές λυτρωτικές πεποιθήσεις παραδεισένιου ουτοπικού πάρκου. Αυτές οι εκφράσεις και πεποιθήσεις είναι τόσο βαθιά χωμένες στην μικροαστική τάξη που γίνονται δυστυχώς εν τέλει καθοριστικές στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων και πολιτικού λόγου.
Το όποιο ειρωνικό ύφος μην το παίρνεις προσωπικά μια που ξέρεις τώρα ότι δεν αναφέρομαι ποτέ σε σένα ως να είσαι εσύ.
τι πέτυχε το ΚΚΕ; ε τώρα ή κάνεις το κινέζο κανονικά ή για αστείο το λες, δεν υπάρχει κάτι άλλο.
Τα ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ στα οποία αναφέρεσαι είναι δομημένα από την αστική άρχουσα τάξη εκμεταλλευόμενη την εργατική τάξη. Αν ένα ΚΚ διαμορφώνεται και χαράσσει πολιτική όχι παλεύοντας αυτά αλλά προσεγγίζοντάς τα και οικειοποιώντάς τα ως δομικά στοιχεία τότε πέφτει στη παγίδα του αστικού διαχειριστικού ρόλου του εντός μιας αστικής δόμησης του πολιτικού και κοινωνικού εν γένει. Σίγουρα ως ένα βαθμό τα διαμορφώνει αλλά ο αγώνας και η πάλη βρίσκεται σε αυτό το σημείο να μπορεί δηλαδή να τα προσδιορίζει, αναγνωρίζει και να προσπαθεί να τα ανατρέψει.
Δεν είναι κατ' ανάγκη σφάλμα να μπαίνει το κυπριακό ως προτεραιότητα αλλά το βασικό είναι πως μπαίνει, με ποία προοπτική και αν οι αρχές συμφωνούν και όχι τουλάχιστον, με μια λαϊκή εργατική επαναστατική προγραμματική δομή.
Νομίζεις δηλαδή ότι η λαϊκή εργατική εξουσία είναι απλά ΚΚΚέδικο σύνθημα; αυτό το πιστέυει και το ΑΚΕΛ πάνω κάτω.. ε; αλλά τι ρωτάω με όσα αντιπροσωπεύει ο κάθε Anef_Oriwn είναι λογικό. Μάλλον το τι πέτυχε το ΚΚΕ τελικά δεν το λές για αστείο τώρα που το ξανασκέφτομαι.
Τι στα αλήθεια εννοείς ότι η εργατική τάξη είναι περιορισμένη; αριθμητικά ή δυναμικά; δε καταλαβάινω πραγματικά και δεν μπορώ να απαντήσω στην ερώτηση.
"Ή μήπως πιστεύεις ότι με βάση τα σημερινά γεωπολιτικά και στρατιωτικά δεδομένα της περιοχής, μπορεί να επέλθει και να πετύχει μια επαναστατική σοσιαλιστική κοινωνική αλλαγή σε μια μόνο χώρα;" - αν είναι νωρίς η αργά με βάση τα σημερινά γεωπολιτικά δεδομένα θα το δούμε προσεχώς. Προς το παρόν αυτό είναι το αναγκαίο: η δημιουργία εννοώ ενός ΚΚΚύπρου. Η εποχή έιναι ώριμη για κάτι τέτοιο ή αν θέλεις, το απαιτεί (αυτό μην ξεχνάμε δεν θα γίνει από τα στρώματα του αστικού ΑΚΕΛ).
Οι συμμαχίες είναι όχι μόνο είναι απαραίτητες αλλά είναι και η δυναμική προοπτικής μιας εργατικής τάξης. Η ουσία όμως είναι σε τι συμμαχίες μπλέκεις και τι στόχο έχουν τελικά. Ο ρεφορμισμός καλύπτεται εκπληκτικά με πολλά μέσα και ξεγελάει ακόμα και τον πιο καχύποπτο. Το ΚΚΕ ξεκαθάρισε το ζήτημα περί συμμαχιών με σοβαρότητα και επιχειρήματα.
"Γι’ αυτό και προσωπικά θεωρώ ότι οι συζητήσεις που γίνονται για το ποιος έχει δίκιο και για το ποιος είναι σωστός θεωρητικά και ιδεολογικά, έχουν μεν τη σημασία τους, αλλά δεν καταλάβω γιατί να αναδεικνύονται σε μείζον θέμα όταν κάθε χώρα έχει τις δικές της ιδιομορφίες..." - πάνω σε ποιές αρχές τότε θα στηριχτούμε για να έχουμε την δυνατότητα να προσδιορίσουμε και να αναγνωρίσουμε το σωστό και το λάθος παντός τύπου (και αν όχι με θεωρία με τι);
οι ιδιομορφίες κάθε χώρας είναι αδιαμφισβήτητες, αλλά παντού, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, η αστική τάξη επιβιώνει με το να εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη. Αν ο καθένας μας τώρα ακολουθεί την τακτική του όπως ισχυρίζεσαι, ως πρός τι οι συμμαχίες που έλεγες πρίν ολίγου;
Το κίνημα καθορίζεται μεν από ιστορικές συγκυρίες αλλά δεν πρέπει ταυτόχρονα να οικειοποιεί αυτές τις συγκυρίες και να διαμορφώνει στρατηγική για μια πρόσκαιρη ελπίδα τη δεδομένη στιγμή. Ένα εργατικό επαναστατικό κίνημα πρέπει να μπορεί να διαμορφώνει την ιστορία και όχι το αντίθετο. Το σημείο δεύτερο όσον αφορά τον καθορισμό ενός κινήματος δεν καταλαβαίνω καθόλου τι θέλεις να πείς.
"Πώς μπορεί ρε φίλε ένα Κομμουνιστικό/Αριστερό Κόμμα να προλεταριοποίησει τις μάζες του κόσμου όταν οι κοινωνικοοικονομικές συνθήκες διαμορφώνουν μια διαφορετική κοινωνική συνείδηση; Κοντολογίς πιστεύεις ότι σε συγκυρίες ανάπτυξης του καπιταλισμού [κι όχι σε περιόδους κρίσεων] μπορεί να υπάρξει προλεταριοποίηση;" - μα ακριβώς η προλεταριοποίηση "σε συγκυρίες ανάπτυξης του καπιταλισμού [κι όχι σε περιόδους κρίσεων]" πρέπει να γίνεται. Οι περίοδοι κρίσεως είναι απλά η εύφορη κοιλάδα από χρόνο και χώρο για επανάσταση και όχι για εφικτές λύσεις ρεφορμιστικού περιεχομένου. Αν δεν γίνει επανάσταση σε καιρούς κρίσεων τότε η άρχουσα τάξη είναι νικήτρια. Στο παρόν ότιδήποτε και οποιοσδήποτε δεν στρατεύεται με την εργατική τάξη έναντια σε ένα καθαρό πόλεμο με την άρχουσα τάξη είναι οπορτουνιστής τελία και παύλα.
Fristuti,
Μπαίνω χωρίς εισαγωγές στα ζητήματα που προκύπτουν από τα σχόλια ΣΟΥ:
1. Γράφεις: «Ας άφησουμε τις συμβουλευτικές γονεϊκές τυπικότητες περί τι είναι ταπεινό ή όχι και πως είναι ευγενικό να μιλάμε.
Τα περί συνθηματολόγησης και αφορισμόυ που αναφέρεσαι σε κάθε σχόλιό μου κατέντησε συνθηματικό και αφοριστικό.» --- Κι αμέσως πιο κάτω ΕΣΥ ο ίδιος σε ανάλογο ύφος και στυλ μ’ αυτό που κατηγορείς ΕΜΕΝΑ: «Η Δευτέρα [Σοσιαλιστική] Παρουσία όπως αναφέρεις είναι καθαρά αντιμαρξιστική, αντικομμουνιστική και καθαρά οπορτουνιστική αντίληψη και προσέγγιση του τι εστί σοσιαλισμός, επανάσταση και εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτές οι εκφράσεις και πεποιθήσεις είναι τόσο βαθιά χωμένες στην μικροαστική τάξη που γίνονται δυστυχώς εν τέλει καθοριστικές στη διαμόρφωση προσωπικοτήτων και πολιτικού λόγου.» --- Ε, τι να πω ΕΓΩ και τι να σχολιάσω! Οφείλω όμως, να παραδεχτώ ότι βελτιώθηκες: Χρησιμοποίησες ΜΟΝΟ 2(!) τη λέξη «ρεφορμισμός» και παράγωγα της και 2(!) φορές τη λέξη «οπορτουνισμός» στις τελευταίες 2 παρεμβάσεις ΣΟΥ!!!
2. Διερωτάσαι: «ε τώρα ή κάνεις το κινέζο κανονικά, ή για αστείο το λες…» --- ΔΕΝ «κάνω το κινέζο», είμαι “κινέζος”, καθότι “Ομονοιάτης”… [Στην Κύπρο τους οπαδούς της “Ομόνοιας” τους αποκαλούν κοροϊδευτικά “κινέζους” γιατί συγκριτικά εν πολλοί]…
Επί του θέματος και μετά το αστείο: Απλώς να σημειώσω ότι αν μετά τόσους αγώνες και κινητοποιήσεις δεν παρατηρούνται ουσιαστικές ρωγμές στο σύστημα που να δημιουργούν βάσιμες ανατρεπτικές προοπτικές, κάπου πρέπει να επανεξεταστούν τα πράματα [τακτικές και προγράμματα]…
3. Ορθά διαπιστώνεις: «Τα ιστορικά, πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά ΔΕΔΟΜΕΝΑ στα οποία αναφέρεσαι είναι δομημένα από την αστική άρχουσα τάξη εκμεταλλευόμενη την εργατική τάξη.» --- Κι σίγουρα πρέπει ένα ΚΚ [ή κι ένα Αριστερό] να τα «παλέψει», αλλά με την κατάλληλη τακτική και τους απαραίτητους ελιγμούς γιατί διαφορετικά μπορεί να φάει τα μούτρα του και να δούμε πότε θα ξαναβγεί από πάνω! Ας πούμεν, πώς γίνεται από τη μια το ΚΚΕ να καλεί τον ελληνικό λαό να «διορθώσει την ψήφο του» στις επαναληπτικές εκλογές του Ιούνη και αντί αυτού να χάνει το ίδιο τους μισούς ψηφοφόρους του [ενώ να ανεβαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και να μην χάνει η “Χρυσή Αυγή”] και από την άλλη να μην υπάρχει ουσιαστικός προβληματισμός ότι κάπου ίσως να έχει σφάλει; Ήταν το αποτέλεσμα των επαναληπτικών εκλογών επιτυχία για το ΚΚΕ, αν μάλιστα ληφθεί υπ’ όψη το σύνθημα για «διόρθωση της ψήφου»;
4. Ερωτάς: «Τι στα αλήθεια εννοείς ότι η εργατική τάξη είναι περιορισμένη;» --- Θέλω επιτέλους να δω μιαν μελέτη που να προσδιορίζει ποιοι αποτελούν την εργατική τάξη στην Κύπρο και οι οποίοι θα αποτελέσουν την κοινωνική βάση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος… Κι επιτέλους ας τολμήσουν κάποιοι να το ιδρύσουν αυτό το Κομμουνιστικό Κόμμα για να δει τζιαι τούτη η εργατική τάξη μιαν άσπρη μέρα!
5. Και συνεχίζεις να διερωτάσαι: «Αν ο καθένας μας τώρα ακολουθεί την τακτική του όπως ισχυρίζεσαι, ως πρός τι οι συμμαχίες που έλεγες πρίν ολίγου;» --- Γι’ αυτό είναι προτιμητέα «η συμμαχία με τους εαυτούς μας» …
6. Τέλος πάντων… Προσωπικά οφείλω να αναγνωρίσω ότι δεν μπορώ τις πολλές θεωρητικολογίες. Κι όταν γράφω κάτι που έχει σχέση με τη θεωρία της Αριστεράς, προσπαθώ να παραθέτω παραδείγματα από τη ζωή και τις εμπειρίες του εργατικού, [αριστερού και κομμουνιστικού] κινήματος κι όχι μονό να θεωρητικολογώ… Σε μιαν από τις επόμενες αναρτήσεις μου θα αναφερθώ και στο ζήτημα της ιδεολογικής φυσιογνωμίας, της μορφής και της τακτικής των αριστερών κομμάτων/κινημάτων [σε συγκεκριμένες συγκύριες αλλά και γενικότερα] σε συνάρτηση με την κοινωνικο-ταξική προέλευση των μελών και οπαδών τους…
Δεν βλέπω απαντήσεις στά σχόλια σου ή μάλλον δεν είναι ικανοποιητικές.
το μόνο που αξίζει να σχολιαστεί είναι κάπως αυτό:
"Κι επιτέλους ας τολμήσουν κάποιοι να το ιδρύσουν αυτό το Κομμουνιστικό Κόμμα για να δει τζιαι τούτη η εργατική τάξη μιαν άσπρη μέρα!" - αμήν!!!
"Οφείλω όμως, να παραδεχτώ ότι βελτιώθηκες: Χρησιμοποίησες ΜΟΝΟ 2(!) τη λέξη «ρεφορμισμός» και παράγωγα της και 2(!) φορές τη λέξη «οπορτουνισμός» στις τελευταίες 2 παρεμβάσεις ΣΟΥ!!!"
είναι γιατί το εμπέδωσες
Fristuti,
Και σχόλια πάνω στα γραφόμενα ΣΟΥ έκανα κι απαντήσεις έδωσα, αλλά τούτες «μάλλον δεν είναι ικανοποιητικές»… [Εν κείμενο σχεδόν 600 λέξεων που έγραψα]… Και πώς να είναι «ικανοποιητικές», αφού οι προσεγγίσεις μας εν διαφορετικές; Εξ άλλου μια συζήτηση [όπου είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε] δεν μπορεί αν συνεχίζεται επ’ άπειρον… Στο τέλος καταντά κουραστική! Άσε που κι εγώ έχω θέσει θέματα και ερωτήματα [κυρίως για το ΚΚΕ] που τα προσπέρασες…
Σε κάποια θέματα όμως, ΕΓΩ θα επανέλθω με νέα μου ανάρτηση εντός της εβδομάδας … Αν σε ενδιαφέρει στείλε μου στο email box μου το email address σου για να σε ενημερώσω σχετικά…
Θα ‘θελα όμως ως κατακλείδα να σημειώσω ότι η πολλή θεωρητικολογία [και μάλιστα όταν ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια] δημιουργεί και τάσεις εσωστρέφειας, προκαλεί αλλολοαποκλεισμούς, δεν βοηθά στην παραγωγή έργου και συχνά ΜΑΣ απομακρύνει κι από την πραγματικότητα καθότι περιοριζόμαστε ή/και επικεντρωνόμαστε σε θεωρητικές επεξεργασίες χωρίς να κάνουμε συγκρίσεις με το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω μας …
Δεν αμφισβητώ την πρωτοπορία και τη μαχητικότητα των Κομμουνιστών στους ταξικούς εργατικούς αγώνες και ούτε και τις αναλύσεις τους για τη φύση του Καπιταλισμού και τα αίτια των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων.
Το ό,τι εν ο καπιταλισμός που φταίει, πέραν από το ΚΚΕ καλά τα αναλύουν σε θεωρητικό επίπεδο [με τις επιμέρους διαφορές τους φυσικά] και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και το ΝΑΡ, και κάποιες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και τα Μι-Λάμδα και τα λάμδα-μι, κι ο “Εργατικός Αγώνας” ακόμα και το ΑΚΕΛ! Απ’ εκεί και πέρα τι κάνουμε, είναι το κύριο ζητούμενο! Μας κατανοεί και μας ακολουθεί ο κόσμος, ή εμείς ικανοποιούμαστε με το ότι τα αναλύσαμε καλά και τους είπαμε και καλά και σωστά, αλλά φταίνε εκείνοι που δεν «ξυπνούν» [που λέει και ο παρέας ο ZEP];
Ο δρόμος είναι δύσκολος και προφανώς και μακρινός, αλλά θέλει πολλούς για να σηκωθεί ο ήλιος! Γι’ αυτό ΚΑΝΕΝΑΣ δεν περισσεύει!
Δημοσίευση σχολίου