Σάββατο 5 Ιουλίου 2014

Ανάρτηση 65/2014 [έκτακτη, ιδεολογικοπολιτική, Αριστερή, ΑΚΕΛική κι (δι)ερωτηματική] – Δυο ερωτήματα σε σχέση με τον (πολιτικό) βίο και την πολιτεία διαφόρων πρώην (ΑΚΕΛικών) συντρόφων...


Εισαγωγικά

Πριν  μερικές μέρες βρέθηκα από το πρωί στη Λευκωσία μετά του Υιού «δια σοβαράν υπόθεσιν του»... Για να περάσει η ώρα μέχρι το μεσημέρι που ήταν καθορισμένη η δεύτερη φάση της «υπόθεσης», είπαμε να περάσουμε τον χρόνο μας στη δροσιά του air condition [ήταν και πολλή η ζεστή] στο διαμέρισμα της Άπης* - η ίδια ήταν δουλειά... Εκεί, λοιπόν, στη μικρή βιβλιοθήκη της, εντόπισα και το βιβλίο “Μνήμες” [του πρώην ΑΚΕΛικού και νυν αντιΑΚΕΛικού] Πανίκου Νεοκλέους, που (ΜΟΥ) είχε πάρει πριν καιρό από το σπίτι, για να το διαβάσει...  Κι ως συνήθως γίνεται σε τέτοιες περιπτώσεις το βιβλίο δεν επιστράφηκε στη βάση του. Το αυτό συνέβαινε και με μερικά αλλά [βιβλία ΜΟΥ] που βρήκα εκεί, υποδεέστερης όμως σημασίας, όπως το “7 θανάσιμες πεθερές”, το οποίο αποτέλεσε και τη βάση για τα πρώτα επεισόδια της ομώνυμης πετυχημένης τηλεοπτικής σειράς του “Μέγα”...
Το βιβλίο του Νεοκλέους είναι αρκετά ενδιαφέρον καθότι περιέχει σημαντικές πληροφορίες μέσα από αφηγήσεις  από αυτόπτων μαρτύρων [κυρίως θυμάτων] από τις ταραχώδεις περιόδους της κυπριακής ιστορίας: των περιόδων των διακοινοτικών  συγκρούσεων του 1958 κι ακολούθως του 1963-67, του χουντοφασιστικού πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής... Εμείς θα χρησιμοποιήσουμε κάποια στοιχεία από συγκεκριμένες αφηγήσεις που περιέχονται στο βιβλίο του Νεοκλέους για μια νέα [εντός των προσεχών ημερών] ανάρτηση ΜΑΣ... Εδώ, για την ώρα θα προβούμε σε κάτι άλλο...  Με αφορμή κάποιες σκέψεις και συνειρμούς που ΜΑΣ προκάλεσαν τόσο τ’ όνομα του Νεοκλέους [αλλά ΌΧΙ μόνο αυτό], αλλά και κάποιες πρόσφατες συζητήσεις τόσο στο δικό ΜΟΥ Blog όσο και αλλού [ας πούμεν στού Srovolioti] με συμπουρκούν [με ωθούν] να θέσω δύο ερωτήματα [που αφορούν γενικώς τους πρώην ΑΚΕΛικούς και] τα οποία στριφογυρίζουν εδώ και καιρό στο «αγύριστο κεφάλι» ΜΟΥ...  

{* - Σημείωση No.1:
Η Άπη είχε πάει τελευταία με φίλους της για διακοπές στην Κρήτη, στην περιοχή Χανιών. Ένα βράδυ μού έστειλε μήνυμα ότι πήγανε για φαγητό στο εξαιρετικό εστιατόριο “Ο Μύλος του Κερατά” που βρίσκεται στον Πλατανιά στα δυτικά της πόλης των Χανιών... Εκεί είχαμε (ξανα)πάει ολόκληρη η οικογένεια μαζί με μια άλλη φιλική μας οικογένεια από την Πάφο, το Αύγουστο του 2004, όταν ΟΛΟΙ μαζί είχαμε επισκεφτεί την Κρήτη για διακοπές... (Όμορφα περάσαμε!)... Αν κάποιοι πατε στον “Μύλο...” για φαγητό, μην ξεχάσετε να ζητήσετε ΚΑΙ γαμοπίλαφο... Είναι πιλάφι από ρύζι που μαγειρεύεται μέσα σε ζουμί γίδας βραστής. Λόγω της προσθήκης και κάτι ξινού, (ίσως ξινόγαλου) το γαμοπίλαφο έχει και τη γεύση τραχανά}...  

Και πάμε στα ερωτήματα ΜΟΥ...

*************************
Ερώτημα 1ον:
Γιατί οι πλείστοι εξ όσων όντας [κάποτε] μέλη, ή/και στελέχη του ΑΚΕΛ, κι έχοντας διαφωνήσει με το [τότε] Κόμμα τους [με την ηγεσία τους και τους χειρισμούς της, ή/και με αποφάσεις των συλλογικών του οργάνων],
-  κι ακολούθως αποχωρήσαν ή αποστασιοποιήθηκαν από το Κόμμα [είτε σιωπηλά είτε πυροβολώντας], για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους ή και για άλλους πιθανόν και προσωπικούς˙ ας πούμεν, μπορεί να  ένοιωθαν ότι δεν εισακούονταν οι εισηγήσεις και προτάσεις τους, ή ότι παραγνωρίζονταν ή ακόμα ότι και λοιδορούνταν ή (κατα)διώκονταν για τις θέσεις τους, ή μπορεί όμως και να πρόβαλλαν ως δικαιολογία ότι δεν βοηθήθηκαν για το άλφα ή βήτα ζήτημα, όπως βοηθήθηκαν ή εξυπηρετήθηκαν κάποιοι άλλοι. Ή και,
-   το ίδιο το Κόμμα τους διέγραψε, είτε για λόγους ουσίας [δηλ. για πολιτικές και ιδεολογικές διαφωνίες σε συνδυασμό με παραβιάσεις αρχών λειτουργίας του Κόμματος, ή/και αντιστράτευση σε αποφάσεις του Κόμματος], είτε για τυχόν άλλους λόγους,
Γιατί, λοιπόν, οι πιο πολλοί απ’ αυτούς, τους πρώην ΑΚΕΛικούς, καταλήγουν τελικά,
-   όσοι εξ αυτών “φιλελευθερίζουν”, στην αυλή του ... [όχι του Αρταξέρξη] αλλά του “Συναγερμού”, ή πέριξ αυτής,
-   κι όσοι  “εθνικίζουν”, στο ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ παλαιοτέρα, και εσχάτως στην “Συμμαχία Πολιτών” [του Λιλλήκκα];
Και γιατί όσοι εξ αυτών κινούνται τελικά “αριστερότερα” [ας ΜΟΥ επιτραπεί αυτός ο συμβατικός πολιτικός προσδιορισμός] του ΑΚΕΛ, είναι από ελάχιστοι έως ανύπαρκτοι;

Ερώτημα 2ον:
Γιατί ΟΛΟΙ αυτοί [πλην ελαχίστων εξαιρέσεων] δεν τα κατάφεραν να δημιουργήσουν μια άλλη αριστερή πολιτική δύναμη [κόμμα ή κίνηση] ή έστω να ενταχθούν σε κάποιο υφιστάμενο κομματικό σχηματισμό μέσα από τον οποίο να προβάλουν τις θέσεις τους, παρά μόνο λειτουργούν σε ατομικό επίπεδο ως μοναχικοί καβαλάρηδες και δίκην Δον Κιχοτών και Μεσσιών προσπαθούν να ΜΑΣ νουθετήσουν και να ΜΑΣ σώσουν;
{Δικαίωμα τους φυσικά να παρέμβουν “ανένταχτοι” (όπως με αυταρέσκεια αυτοονομάζονται) κι εκτός κομματικών σχηματισμών και να θεωρούν εαυτούς ως μέλη της “κοινωνίας των πολιτών” (όπως ονομάζουν γενικώς κι αορίστως την ταξικά διαχωρισμένη κοινωνία μας), αλλά και δικό μας δικαίωμα να τους απορρίπτουμε}... 

Παρ’ όλο που τα πιο πάνω ερωτήματα ΜΟΥ, μπορεί να θεωρηθούν και ως ρητορικά, όλες οι απαντήσεις [κατά το όλες οι πιστωτικές κάρτες] δεχτές και συζητήσιμες... 

{Σημείωση No.2:
Σκοπίμως έχω αποφύγει να αναφερθώ ονομαστικά σε συγκεκριμένα άτομα, για να μην εκληφθεί ότι το παρόν κείμενο ΜΟΥ αποτελεί προσωπική ή και ad hominem επίθεση κατά των συγκεκριμένων πρώην ΑΚΕΛικών}...

Anef_Oriwn
[με ρητορικά ερωτήματα προς τους πρώην ΑΚΕΛικούς]
Σάββατο 5/7/2014 

14 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Τα ερωτήματα που θέτεις είναι ενδιαφέρον, ωστόσο δεν μπορούν να απαντηθούν χωρίς να λάβουμε υπόψιν και την επιβλητική παρουσία του ΑΚΕΛ στο πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούνταν όλοι αυτοί. Υπάρχουν και ερωτήματα βέβαια που παν αντιστρόφως, και που ίσως λίγοι να κάνουν προς το ΑΚΕΛ διότι η συντριπτική πλειοψηφεία είναι όντως δεξιότερα του ΑΚΕΛ.

Μήπως όλοι αυτοί να έχουν τραβήξει το κόμμα δεξιότερα με στόχο να κρατήσει τα εκλογικά ποσοστά του?

Μήπως οι συνέπειες του 89-91 τελικά να επέδρασαν και να αποδυνάμωσαν ή ακόμη χειρότερα να αστικοποίησαν σε μεγάλο βαθμό το κόμμα της εργατιάς της Κύπρου?

Αυτό φαίνεται μέσα από την προσπάθεια του να κάνει κινήσεις στο πολιτικό επικοδόμημα (συμφωνίες με κομματικές ηγεσίες) και να κάνει πολύ λιγότερη ταξική πολιτική (στους χώρους δουλειάς, ιδεολογική μόρφωση στα μέλη κτλ). Παρόλα αυτά πετάσσει και τις ταξικές του τις λέξεις στο εσωτερικό. Δεν βλέπουμε πουθενά κριτική για την ουσία της Ευρωπαικής Ενωσης αλλά μόνο φωνές στα επιμέρους. Δεν ακούμε ποτέ για το όραμα του Σοσιαλισμού στην Κύπρο παρά μόνο σε εσωτερικές ημερίδες. Κοινώς, άλλα στα σαλόνια και άλλα στα μπαλκόνια. Αν μιλούμε με καθαρά μαρξιστικούς-λενινιστικούς όρους η αυτοτέλεια της πολιτικής της εργατικής τάξης έπρεπε να διασφαλίζεται ακόμη και με πτώση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Τα εργατικά κόμματα υποτίθεται ότι χρησιμοποιούν σαν εργαλείο και όχι αυτοσκοπό την κοινοβουλευτική δημοκρατία. Που είναι η αυτοτέλεια της εργατικής τάξης? Το ΑΚΕΛ φαίνεται να κάνει ακριβώς το αντίθετο και με αυτό το τρόπο να διαβρώνεται και η οποια ταξική πολιτική. Ευτυχώς κρατά ακόμα τη στάση του ενάντια στο ΝΑΤΟ (και δεν λέω αντι-ιμπεριαλισμό διότι όσο αντι-ιμπεριαλιστής ήταν ο Κάουτσκι άλλο τόσο είναι και η ερμηνεία της πλειοψηφείας του κόμματος), τούτο σώζει το για την ώρα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που οι φιλελέδες προσπαθούν να "σώσουν" το ΑΚΕΛ από τους ¨φανατικούς κομμουνιστές" που είναι η "φωνακλάδικη μειοψηφεία". Ξέρουν ότι ξλιστρτά τζαι θέλουν να βοηθήσουν, και σύντρομα θα χρειαστεί να αποφασίσει να πει ξεκάθαρα τη θέση του. Δεν γίνεται να εν τζαι με την ανάπτυξη των καπιταλιστών τζαι με τους εργαζόμενους. Μη κομμουνιστική αριστερά σημαίνει ένα πράμα: πάλη μέσα στο καπιταλισμό και διαλέγουμε το μονοπώλιο της αρεσκείας μας. Είδαμε τι έπαθε το ΠΑΣΟΚ όμως έννε? Τα ίδια και χειρότερα που θα πάθει και ο Σύριζα...Το λογαριασμό όμως δυστυχώς εν ο κοσμάκης που τον πληρώνει.

Γ.

Anef_Oriwn είπε...

Αγαπητέ Γ. σχολιογράφε,

Κατ’ αρχάς σ’ ευχαριστώ για την παρέμβαση και τα σχόλια ΣΟΥ. Λες και θέτεις στο τραπέζι συζήτησης αρκετά ενδιαφέροντα και καυτά [μπορώ να πω] για την Αριστερά ζητήματα που σηκώνουν πολλή κουβέντα...
Επιγραμματικά για την ώρα [κι όσο τα καταφέρω] θα πω τα εξής:

1. Το ΑΚΕΛ εδώ και πολλά χρόνια κινείται μεταξύ μαρξισμού - λενινισμού θεωρητικά [κυρίως σε κάποιες αναλύσεις του για τρέχοντα ζητήματα] και σοσιαλδημοκρατίας στην πράξη... Μήπως ΟΛΟΙ αυτοί που αποχώρησαν, αποστασιοποιήθηκαν ή/και διαγράφηκαν από το ΑΚΕΛ ήθελαν να το οδηγήσουν κι από άποψης θεωρίας στην σοσιαλδημοκρατία, ή όπως λες κι ΕΣΥ «η συντριπτική πλειοψηφεία [ΤΟΥΣ] είναι όντως δεξιότερα του ΑΚΕΛ»; [Προσωπικά θεωρώ τον Ζιαρτίδη, στου οποίου τ’ όνομα ΟΛΟΙ αυτοί -που αποχώρησαν, ή/και διεγράφησαν από το ΑΚΕΛ- πίνουν νερό, ως το Πατέρα του Ευρωκομουνισμού στην Κύπρο]...

2. Τώρα αν οι σημερινοί ηγέτες του ΑΚΕΛ «έχουν τραβήξει το κόμμα δεξιότερα με στόχο να κρατήσει τα εκλογικά ποσοστά του»… Αυτό μπορεί να είναι και αλήθεια, όμως διερωτηθήκαμε πού οφείλεται; Μήπως αυτή η “δεξιά στροφή” του ΑΚΕΛ να αποτελεί αντανάκλαση στο Κόμμα της κοινωνικής του σύνθεσης [δηλ. των μελών και οπαδών του με τη συγκεκριμένη κοινωνική τους συνείδηση και τις ανάλογες απόψεις και θέσεις τους] και ευρύτερα της κοινωνικοοικονομικής σύνθεσης της κυπριακής κοινωνίας;

3. Στην Κύπρο ΔΕΝ υπάρχει [κι ας μην το αμφισβητούμε με διάφορες αλχημείες] μεγάλη σε αριθμούς εργατική τάξη με την καθαρά μαρξιστική έννοια. Η κοινωνική σύνθεση του ΑΚΕΛ περιλαμβάνει κυρίως αυτοεργαζόμενους, [μικροβιοτέχνες, μικροεπιχειρηματίες, μικρομαγαζάτορες, αγρότες, ελεύθερους επαγγελματίες] και υπαλλήλους, αλλά κυρίως γραφιάδες [με την γενικότερη έννοια της λέξης]. Αυτοί έχουν μια διαφορετική κοινωνική συνείδηση από την προλεταριακή των εργατών κι αυτό είναι κάτι που αντανακλά [όπως είπα και πιο πάνω] και στο Κόμμα και στις πολιτικές του αποφάσεις και μεθοδεύσεις... Άρα αυτή η «αστικοποίηση», που επηρέασε «σε μεγάλο βαθμό το κόμμα της εργατιάς της Κύπρου» [όπως ρητορικά διερωτάσαι] είναι αποτέλεσμα συγκεκριμένων υπαρκτών καταστάσεων και υλικών δεδομένων και δεν προέκυψε ουρανοκατέβατα ...

4. Μπορούσαν τα πράματα να εξελιχτούν διαφορετικά; Ειλικρινά δεν ξέρω... Μια προσπάθεια όμως, του ΑΚΕΛ να υπερασπίσει δογματικά τα κομμουνιστικά ιδεώδη, σίγουρα θα το έφερνε σε αντιπαράθεση και ρήξη με τη σημερινή κοινωνική του βάση και θα μείωναν κατακόρυφα τα ποσοστά του. [Ενδεικτικό είναι ότι ΚΑΙ πολλοί -κατ’ όνομα- ΑΚΕΛικοί ασκούν κριτική στη διακυβέρνηση Χριστόφια για το ότι δεν πήρε έγκαιρα μέτρα – δηλ. να κάμει περικοπές]... Θα άξιζε τον κόπο και την τιμή των κομμουνιστικών όπλων μια τέτοια κίνηση; Δεν θα ήταν σαν να δώριζε το ΑΚΕΛ αρκετούς εν δυνάμει ψηφοφόρους του σε άλλες δεξιότερες (ΤΟΥ) πολιτικές καταστάσεις;

5. Παρ’ όλ’ αυτά όμως, θα μπορούσε, η ηγεσία του ΑΚΕΛ και μάλιστα σε τέτοιες εποχές βαθύτατης καπιταλιστικής κρίσης, να μιλήσει και για τον Σοσιαλισμό. Και θα συμφωνήσω μαζί ΣΟΥ [και οριζοντίως και καθέτως και διαγωνίως] ότι «δεν ακούμε [σημ.: δημόσια] ποτέ το όραμα του Σοσιαλισμού στην Κύπρο»… [Εξ όσων γνωρίζω έγιναν κάποιες κριτικές πάνω σ’ αυτό το θέμα στο τελευταίο Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ]...

6. Και μερικά ερωτήματα, μια και κάμνεις και αναφορά στη «μη κομμουνιστική αριστερά»... Είναι το ΑΚΕΛ αντίστοιχο του ΠΑΣΟΚ ή έστω του ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί υπάρχει αυτή η τάση από κομουνιστικογενείς [κομμουνιστές και φιλοκομμουνιστές, κυρίως φιλοΚΚΕδες] αρθρογράφους να ισοπεδώνουν και να μηδενίζουν τους πέραν των κομμουνιστικών κομμάτων, αριστερούς χώρους; Έχει τελικά ρόλο να παίξει η «μη κομμουνιστική αριστερά» [και δη η αριστερή σοσιαλδημοκρατία που στέκεται σε απόσταση από τον νεοφιλελευθερισμό] στην αντικαπιταλιστική πάλη;

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Ανεφ

Σε ευχαριστώ και εγώ για τις απαντήσεις σου, και θέτω εκ νέου κάποια ζητήματα με βάση τα σημεία σου.

[1] Λες ότι “Το ΑΚΕΛ εδώ και πολλά χρόνια κινείται μεταξύ μαρξισμού - λενινισμού θεωρητικά [κυρίως σε κάποιες αναλύσεις του για τρέχοντα ζητήματα] και σοσιαλδημοκρατίας στην πράξη”. Αυτό είναι πράγματι αλήθεια με μια διαφορά, ο μαρξισμός-λενινισμός είναι θεωρία και πράξη δεν νοείται διαχωρισμός των δύο και αντικατάσταση τους με «ότι μπορύμε». Στην καλύτερη, μπορεί πολύ απλά το κόμμα να πει, εμείς χρησιμοποιούμε τον όρο Μαρξισμό με την ευρύτερη του έννοια που κάνουν όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

[2] Ξεκινάς ανάποδα λέγοντας ότι το πρόβλημα που θέλει να επιλύσει το ΑΚΕΛ είναι τα προβλήματα που αντιλαμβάνεται η βάση του και όχι να παίξει το ρόλο του καθοδηγητή πέρα από την αστική ιδεολογία. Αυτό το επιχείρημα δεν λαμβάνει καθόλου μέρος την διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στα λαϊκά στρώματα. Επίσης αυτή η θέση στην ουσία αντιλαμβάνεται το ΑΚΕΛ σαν αστικό κόμμα που παλεύει για ότι του προστάζει η εκλογική του περιφέρεια, δηλαδή επικυρώνει την τοποθέτηση μου ότι το ΑΚΕΛ διαμορφώνει αστική πολιτική αντί της ταξικής. Το ίδιο μπορεί να πει και κάνει και ΕΔΕΚ για παράδειγμα χωρίς να αυτοχαρακτηρίζεται από μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία. Αυτό λέω ότι είναι κατ ανάγκη πρόβλημα εάν παραδέχεται ότι είναι αστικό κόμμα, όταν λέει επίσημα ότι είναι εργατικό αντιφάσκει με την πρακτική του όμως.

[3] «Στην Κύπρο ΔΕΝ υπάρχει [κι ας μην το αμφισβητούμε με διάφορες αλχημείες] μεγάλη σε αριθμούς εργατική τάξη με την καθαρά μαρξιστική έννοια.» Εργατική τάξη δεν σημαίνει μόνο ότι πάμε μούτσοι στ’ αμπάρι ή δουλεύουμε σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών 20 ώρες την μέρα, σημαίνει να μην έχεις στην κατοχή σου τα μέσα παραγωγής. Η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, δεν τα κατέχει και ας έχει και μικρές επιχειρήσεις (μικρή επιχείρηση νοειται η επιχείρηση κάτω των 10 ατόμων και μεσαία κάτω των 50, επομένως είναι ζήτημα αν υπάρχουν πολλές μεγαλύτερες). Οι μικροβιοτέχνες, γραφιάδες (όσοι κάνουν πνευματική δουλειά δεν είναι εργατική τάξη;) κτλ ανήκουν οργανικά στην εργατική τάξη αλλά έχουν ιδεολογία αστική λόγω της έλλειψης καθοδήγησης, κάτι που το κόμμα σαν καθοδηγητής έπρεπε λογικά να προσπαθεί να εξηγήσει (και ας έχανε και λίγα ψηφαλάκια στην αρχή αφού όπως είπαμε η ταξική πολιτική δεν φαίνεται και δεν προβάλλεται πάντα μέσα από του αστικούς θεσμούς). Πάνω από 80% των κατοίκων της νήσου είναι μισθωτοί. Ας γίνει καμιά έρευνα και θα δεις ότι υπάρχει η εργατική τάξη. Εάν το κόμμα θεωρεί ότι εργατική τάξη δεν υφίσταται, είναι βέβαιο πως πρέπει να αλλάξει ιδεολογία και βάση ανάλυσης. Δεν είναι παντού Σάββατο (καπιταλισμός) και εδώ Κυριακή (σοσιαλδημοκρατικό πειρατικό καράβι), ο κυπριακός καπιταλισμός πρέπει να αναλύεται δυναμικά μέσα από το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα (μέσα στο οποίο κάποτε τα λαϊκά στρώματα κάποτε θα κερδίσουν κάτι και κάποτε θα χάσουν όσο υπάρχει) και όχι στατικά και ξέχωρα. Αλίμονο αν πίστεψε το εργατικό κίνημα της Κύπρου ότι δεν υφίστανται μόνο και μόνο επειδή κέρδισε κάποια κοινωνικά δικαιώματα έπειτα από σκληρούς αγώνες. Σήμερα, είναι περισσότερο από επιτακτική ανάγκη να το ξαναμάθει.

Γ.

Ανώνυμος είπε...


[4] Δεν είναι θέμα για την τιμή των κομμουνιστικών όπλων, είναι θέμα του τι υποστηρίζει σαν κόμμα. Ο Χριστόφιας δεν είχε επιλογή, ή θα υπόγραφε ότι υπόγραψε ή θα έπρεπε να μιλήσει για Σοσιαλισμό. Έκανε το πρώτο, και η καθυστέρηση του να αποφασίσει έδωσε λόγο στους κάθε λογής νεοφιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες να τον χλευάζουν. Δεν είναι τυχαίο που οι σοσιαλδημοκράτες της Κύπρου πετάσσουνται στο καράβι του ΔΗΣΥ. Δεν «σώζοντα» αυτοί και δεν έχουν να προσφέρουν στα λαϊκά στρώματα, αφού ουσιαστικά υπερασπίζονται τον καπιταλισμό (το λεν ξεκάθαρα δεν θέλουμε σοσιαλισμό, θέλουμε καπιταλισμό αλλά τζαι μα λίην κοινωνική πολιτική για ανθρώπινη σάλτσα). Οι Σοσιαλδημοκράτες εν τέλει τι θέλουν; Από-κομμουνιστικοποίηση του ΑΚΕΛ, δηλαδή να πετάξει την θεωρία και να πορευτεί «πιο νούσιμα» κατ αυτούς μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Μπορεί κάλλιστα να μεταμορφωθεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα και να ακολουθήσει προοδευτική κοινωνική πολιτική παρέα με σκληρή καπιταλιστική οικονομική πολιτική που δεν είναι και του χεριού του (απόδειξη η προεδρία). Ξανά, η πολιτική του εργατικού κόμματος δεν μπορεί να γίνεται με βάση μόνον τις ψήφους, σημαντικό αυτό.

[5] Κρατώ αυτή τη συμφωνία, είναι σημαντικό να μπει ευρύτερα.

[6] Δεν είναι εμμονή των κομμουνιστών και φιλο-κομμουνιστών να ισοπεδώνουν, η ιστορία αναγκάζει να το πούμε. Στην Ελλάδα (όχι ένα αλλά δύο) σοσιαλδημοκρατικά εγχειρήματα κατέρρευσαν μέσα σε διάστημα 30 χρόνων. Κοοίταξε όποια χώρα θες, η σοσιαλδημοκρατία πήρε πίσω το κίνημα. Ιστορικά, η σοσιαλδημοκρατία μετακινεί και γεμίζει τα λαικά στρώματα με μικροαστική προπαγάνδα, κάτι που κάνει πολύ δύσκολο το έργο όσων θέλουν πραγματική αλλαγή. Τι ρόλο έχει να παίξει η «μη κομμουνιστική αριστερά» στην αντικαπιταλιστική πάλη όταν δημιουργήθηκε ακριβώς μέσα από την ανάγκη του αστικού πολιτικού συστήματος για να συγκρατήσει το σύστημα του; Άλλο η μεταρρυθμιστική πολιτική (που εάν είχαμε για παράδειγμα αύριο Σοσιαλισμό θα έπρεπε να γίνει όπως η ΝΕΠ του Λένιν) και άλλο η θεωρητικοποίηση της. Αυτό είναι το πρόβλημα με τη σοσιαλδημοκρατία, ότι δεν είναι διαφορά στην πρακτική αλλά στην ουσία του προβλήματος (αποδέχονται και υπερασπίζονται τον καπιταλισμό).

Αυτό που εν τέλει μπαίνει σαν παρατήρηση είναι ότι στην Κύπρο το ΑΚΕΛ προσπαθεί να παίξει το ρόλο όλων των αριστερών ρευμάτων. Αυτό είναι αδύνατον από Μαρξιστικής-Λενινιστικής άποψης η οποία προστάζει την αυτόνομη πολιτική δράση της εργατικής τάξης. Αυτό δεν σημαίνει ότι αποκλείονται οι συνεργασίες, αλλά να μην εγκλωβίζεται και να καταπνίγεται η ταξική πολιτική μέσα από ένα κόμμα που δεν έχω καταλάβει αν ακόμα έχει κρίση ταυτότητας ή αν χρησιμοποιεί την απροσδιοριστία σαν τρόπο για ενίσχυσης της εκλογικής του βάσης. Συνεπώς αναμένουμε από το ΑΚΕΛ να μας πει τι ακριβώς είναι.

Γ.

Anef_Oriwn είπε...

Αγαπητέ Γ.,

Κατ’ αρχάς να σημειώσω τη διαπίστωση ΜΟΥ για σημαντικές και ουσιαστικές διαφορές στις προσεγγίσεις μας...
Λόγω έλλειψης χρόνου αυτή τη στιγμή θα περιοριστώ σ’ ένα σύντομο σχόλιο για τώρα και επιφυλάσσομαι για αργότερα για ένα πιο ολοκληρωμένο σχολιασμό. Ή μάλλον θα θέσω μερικά ερωτήματα για το ζήτημα της «μη κομμουνιστικής αριστεράς» μια και αναφέρεσαι κι ΕΣΥ στο «πρόβλημα με τη σοσιαλδημοκρατία», καθώς και σε «αριστερά ρεύματα», σωστά σημειώνοντας ότι «είναι αδύνατον από Μαρξιστικής-Λενινιστικής άποψης [...] το ΑΚΕΛ [να] προσπαθεί να παίξει το ρόλο όλων των αριστερών ρευμάτων»...

Αν, λοιπόν, δεχτούμε την μαρξιστική άποψη [τουλάχιστον όπως ΕΓΩ την αντιλαμβάνομαι και την ερμηνεύω] ότι τα κόμματα αποτελούν τους πολιτικούς φορείς μέσα από τους οποίους εκφράζονται πολιτικά και υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους ή/και διεκδικούν την εξουσία [ή μερίδιο της σε περιπτώσεις συμμαχιών ή συνεργασιών], οι διάφορες κοινωνικές τάξεις, ομάδες και διαστρωματώσεις, τότε είναι φυσιολογικό στην αντικαπιταλιστική πάλη [το θέτω έτσι στο πιο γενικό του] και κατ’ επέκταση και στην πάλη για τον Σοσιαλισμό να υπάρχουν πέραν από τους Κομμουνιστές κι άλλες [Αριστερές] πολιτικές δυνάμεις, κόμματα και κινήσεις που να έχουν αντικαπιταλιστικούς ή/και σοσιαλιστικούς στόχους. Τι τέλος πάντων, κάμνουν οι Κομμουνιστές μ’ αυτές τις πολιτικές δυνάμεις;

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Γ.,

Επανέρχομαι για κάποιες πιο αναλυτικές απαντήσεις και σχόλια πάνω στα όσα κατάθεσες στις ψεσινές παρεμβάσεις ΣΟΥ...
[Η εδώ αρίθμηση ΜΟΥ δεν συμβαδίζει κατ’ ανάγκη με τις προηγούμενες]...

1. Θα συμφωνήσω μαζί ΣΟΥ ότι υπάρχει μια αντίφαση [στο ΑΚΕΛ] μεταξύ θεωρίας και πράξης που αφορά από τη μια τον τρόπο ανάλυσης [που βασικά είναι μαρξιστικός] των διαφόρων φαινομένων και εξελίξεων [οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών] κι από την άλλη τον τρόπο που το ΑΚΕΛ λειτουργεί στην πράξη...
Αν πάρουμε, λόγου χάριν, την οικονομική κρίση: Θεωρώ ότι το ΑΚΕΛ σωστά την ερμηνεύει ως εγγενή κρίση του καπιταλιστικού συστήματος [δηλ. ως απότοκο της υπερσυσσώρευσης και υπερσυγκέντρωσης κεφαλαίων και του σπασίματος της αλυσίδας αναπαραγωγής του κεφαλαίου], ασχέτως του ότι οι οικονομολόγοι του Κόμματος ύπνωτταν βαρέως όταν η κρίση μας χτυπούσε την πόρτα της Κύπρου... Όμως για το ξεπέρασμα της κρίσης ΔΕΝ προτείνει λύσεις αντικαπιταλιστικές/σοσιαλιστικές [δηλ. ανατροπ΄ςη του καπιταλισμού], αλλά κάμνει προτάσεις που παραπέμπουν σε καλύτερη(;) διαχείριση του συστήματος ή/και για καπιταλιστική ανάπτυξη... Κι αυτό όντως είναι αντιφατικό!
Όμως... Αν όμως θεωρήσουμε ότι ισχύει η μαρξιστική θέση [για να μην πω και μαρξιστικό αξίωμα] για το τί καθορίζει την κοινωνική μας συνείδηση και πως αυτή επιδρά και στην πολιτική μας συνείδηση, τότε κάποια πράματα [σε σχέση με το ΑΚΕΛ] δεν είναι καθόλου παράξενα, ή/και ακατανόητα. Αν, λοιπόν, είναι το Είναι μας [δηλ. η κοινωνικοοικονομική μας θέση] που καθορίζει την κοινωνική μας συνείδηση και κατ’ επέκταση και τις πολικές μας θέσεις και τον τρόπο που λειτουργούμε [είτε ως άτομα, είτε ως συλλογικότητες], τότε και το ΑΚΕΛ λειτουργεί σήμερα στην πράξη ως ο πολιτικός εκφραστής των αριστεριζόντων κυπρίων εργαζομένων μικροαστών. Τα πιο αριστερά του στελέχη μπορεί να καταφέρουν να το σπρώξουν όσο πιο αριστερά γίνεται σε τομείς και ζητήματα όπως ο αντιιμπεριαλισμός, ο αντινατοϊσμός, ο αντιεθνικισμός, ο αντικληρικαλισμός, η επαναπροσέγγιση, η διεθνιστικλη αλληλεγγύη, η σύγκρουση με τα κατεστημένα, αλλά δεν μπορεί να μετεξελιχτεί [τουλάχιστον υπό τις παρούσες συνθήκες] Κομμουνιστικό Κόμμα, έστω κι αν σ’ αυτό υπάρχουν ΚΑΙ Κομμουνιστές [και δεν αναφέρομαι ΠΟΣΩΣ στον Δημήτρη Χριστόφια]...
Και να επαναλάβω και κάτι που έχω πει πολλές φορές: Αν κάποιοι στην Κύπρο πιστεύουν ότι υπάρχει η κοινωνική βάση και τα πολιτικά περιθώρια για ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, ας προχωρήσουν στην ίδρυση του... [Για την κοινωνική βάση και τους μισθωτούς θα πω περισσότερα στο σημείο 2 που ακολουθεί]...

[Θα ακολουθήσει η συνέχεια]...

Anef_Oriwn είπε...

[Και η συνέχεια]...

Φίλε Γ.,

2. Συμφωνώ μαζί ΣΟΥ ότι «εργατική τάξη δεν σημαίνει μόνο ότι πάμε μούτσοι στ’ αμπάρι ή δουλεύουμε σε ένα εργοστάσιο παπουτσιών 20 ώρες την μέρα, σημαίνει να μην έχεις στην κατοχή σου τα μέσα παραγωγής»... Όμως έχω τις επιφυλάξεις μου κατά πόσο το … Άσε που ο όρος «μισθωτός» είναι πολύ ισοπεδωτικός και σαφώς παραγνωρίζει ότι μέσα στους ίδιους τους εργαζόμενους υπάρχουν διαβαθμίσεις [που παίρνουν τη μορφή διαφορετικών κοινωνικών ομάδων και διαστρωματώσεων] οι οποίες όμως προκαλούν εσωτερικές [ανάμεσα στους εργαζόμενους] αντιπαραθέσεις... Κι αυτό το βλέπουμε να μεταφράζεται λόγου χάριν σε αντιπαλότητα μεταξύ των υπάλληλων του ιδιωτικού τομέα [ίσως με εξαίρεση τους τραπεζιτικούς υπάλληλους] και των υπαλλήλων του ευρύτερου δημόσιου τομέα [δηλ. των δημόσιων υπαλλήλων, των υπάλληλων των ημικρακτικών οργανισμών και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των δασκάλων, των καθηγητών]... Δεν είναι τυχαίο που στον ευρύτερο δημόσιο τομέα συναντούμε και τους λιγότερο ταξικά συνειδητοποιημένους εργαζόμενους με αποτέλεσμα σ’ αυτόν τον τομέα κυριαρχεί ο συντεχνιασμός και η εσωστρέφεια... Κοντά σ’ αυτά στην Κύπρο υπάρχει και η μικροϊδιοκτησία [στη γη] σε πολύ μεγάλο βαθμό, όπως και η τάση [μέχρι πριν 2-3 χρόνια] για απασχόληση σε δεύτερη δουλειά κάτι που δυσχεραίνει τα μέγιστα τις προσπάθειες για ταξική συνειδητοποίηση των εργαζομένων... Τι ήταν πιο εύκολο κι αντικειμενικά αναμενόμενο να γίνει; Να αποκτήσουν οι μικρο-εργολάβοι, οι «μικροβιοτέχνες [και] γραφιάδες» [δηλ. οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι λογιστές, οι μηχανικοί, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι κι άλλοι επιστήμονες] προλεταριακή συνείδηση ή να την διατηρήσουν όσοι είχαν προλεταριακές κι αριστερές καταβολές, ή να αλλάξει η ιστορικά προλεταριακή [φιλο-κομμουνιστική] φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ; Και μην ΜΟΥ πεις [και πάλι] ότι αυτό προέκυψε κυρίως «λόγω της έλλειψης καθοδήγησης» από το Κόμμα... Ποιο είναι τέλος πάντων το πρωτεύον, η Ύλη [το κοινωνικοοικονομικό μας status] ή το Είναι [η συνείδηση μας];
[Ίσως οι πιο ταξικά συνειδητοποιημένοι εργαζόμενοι σήμερα είναι ξενοδοχοϋπάλληλοι, όπως οι υπάλληλοι των υπεραγορών, των πολυκαταστημάτων και των fastfood-άδικων, τομείς όμως όπου δεν υπάρχει συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζομένων, ή μάλλον μπορεί να είναι και απαγορευμένη]...

Anef_Oriwn είπε...

Άσχετο πλην ποδοσφαιρικό:
Για τους ημιτελικούς του Παγκοσμίου Κυπέλλου από το 30΄ του πρώτου ημιχρόνου η οικοδέσποινα του Μουντιάλ Βραζιλία ηττάται από τη Γερμανία με 5-0!!!!! Οι γερμανοί ξανάρχονται [κατεβαίνουν] και στην Βραζιλία! Και ποιος θα καλύψει τώρα τις ζημιές στην χώρα της σάμπας και της μάππας; Ποιος άλλος από τον φτωχό λαό!

Ανώνυμος είπε...

[1] Συμφωνία: «σωστά σημειώνοντας ότι «είναι αδύνατον από Μαρξιστικής-Λενινιστικής άποψης [...] το ΑΚΕΛ [να] προσπαθεί να παίξει το ρόλο όλων των αριστερών ρευμάτων»...

Διαφωνία: «τα κόμματα αποτελούν τους πολιτικούς φορείς μέσα από τους οποίους εκφράζονται πολιτικά και υπερασπίζονται τα συμφέροντα τους» με βάση τα γραπτά της μαρξιστικής-λενινιστικής ανάλυσης το κομμουνιστικό κόμμα είναι στην ουσία όχι απλά ένα ακόμα κόμμα, αλλά το κόμμα το οποίο θα αντικαταστήσει και το αστικό κοινοβούλιο, γι αυτό είναι και ποιοτικά διαφορετικό (δημοκρατικός συγκεντρωτισμός). Όμως υπάρχει μια σημαντική λεπτομέρεια, ο πλουραλισμός του εργατικού κόμματος πρέπει να είναι στα πλαίσια ταξικής πολιτικής και όχι αστικής (συνεργασία με κεφαλές αστικών κόμματων). Αυτή είναι μια σημαντικότατη λεπτομέρεια που θα διασφάλιζε αυτόνομη κάθοδο στην πολιτική μάχη της εργατικής τάξης.

[2] Συμφωνία: Αντίφαση θεωρίας και πράξης, μη σοσιαλιστικός προσανατολισμός, προτάσεις διαχείρισης

Διαφωνία: Η Μαρξιστική θέση αφορά την κατάσταση των εργατικών στρωμάτων και όχι το συνειδητοποιημένο οργανωμένο λαικό κίνημα. Αυτό είναι υποτίθεται ο καθοδηγητής και το βασικό στήριγα για σπάσιμο της αστικής ιδεολογίας. Ο φασισμός ο οποίος είναι στην ουσία μικροαστικές αντιληψεις για τον σοσιαλισμό, μερικές φορές δεν απέχει και πολύ απ’ την Σοσιαλδημοκρατία. Τα ιστορικά παραδείγματα πολλά. Γι αυτό λοιπόν το ζήτημα δεν είναι το ΑΚΕΛ να συμπεριφέρεται με βάση τους ψηφοφόρους του (μικροαστικά στρώματα) αλλά να τους οδηγήσει προς την πραγματική αλήθεια για την κατάσταση και την κίνηση της κοινωνίας και της ιστορίας. Είναι ο ρόλος του αυτός, αλλιώς δεν έχει λόγο ύπαρξης. Έχω την εντύπωση πως το ΑΚΕΛ θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα σαν πλατφόρμα τάσεων της αριστεράς και των κομμουνιστών παρά ένα ενιαίο κόμμα που να εγκλωβίζει κουτσιά και φασόλια στο ίδιο σακκούλι. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορούσαν οι αριστερίζοντες να κινούνται πιο ελεύθερα στον μεταρρυθμιστικό χώρο και οι κομμουνιστές να αναλάβουν ταξική πολιτική κάνοντας συνεργασία στα επιμέρους παρά να αντιφάσκει και η πολιτική και η θεωρία και των δύο για να χωρέσουν σε ένα κόμμα. Υπό τις παρούσες συνθήκες νομίζω θα ήταν μεγάλο στραπάτσο όμως η ίδρυση άλλου κομμουνιστικού κόμματος εκτός των ήδη συμμετεχόντων, λόγω και έλλειψης εμπειρίας, διεθνών σχέσεων αλλά και ισοζυγίου δυνάμεων στο εσωτερικό. Είναι ένα σημαντικό ζήτημα όμως το οποίο νομίζω με την πάροδο του χρόνου θα μπαίνει και σαν επιτακτική ανάγκη για συζήτηση.

[3] Το θέμα με τις διαστρωματώσεις των εργαζομένων είναι επίσης παραπλανητικό. Εάν κάποιος εργαζόμενος παίρνει το μήνα 3000 ( πού είναι από τους υψηλότερους των μεσαίων στρωμάτων) και άλλος 1000 είναι άλλη τάξη; Όχι βέβαια, αλλά έχουν σημαντικές διαφορές στο ιδεολογικό τους προσανατολισμό. Επίσης η όποια ασφάλεια των υπαλλήλων του δημοσίου (μέσος όρος και η συντριπτική πλειοψηφία κάτω των 1700 ευρώ) με αυτούς του ιδιωτικού τομέα (900-1500 ευρώ) είναι άλλη τάξη; Όχι βέβαια. Οι μετανάστες που πάνε σαν μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού (περίπου το 25% και συντριπτικά στην πλειοψηφία εργατική τάξη); Αυτή ναι, είναι η δουλειά που έπρεπε να κάνει το κόμμα να ενώσει τους εργαζόμενους και να τους εντάξει σε ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στο κεφάλαιο και όχι να προσπαθήσει να τα έχει καλά με όλους (λόγω έλλειψης σοσιαλιστικού οράματος). Το χειρότερο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να προσπαθήσει να ταιριάξει την πολιτική του ρητορεία με την κατάσταση της ταξικής τους συνείδησης (την μηδαμινή) με σκοπό να αποφύγει το δύσκολο (καθοδήγηση). Δυστυχώς αυτή είναι η στρατηγική που επέλεξε να ακολουθήσει, φυσικά για λόγους που μπορούν να τύχουν εξερεύνησης μια άλλη μέρα.

Σε ευχαριστώ για την συζήτηση, εάν υπάρξει νέο στοιχείο θα απαντήσω εάν δεν (επειδή έχει και τάσεις loop πλέον), χάρηκα την συζήτηση και κρατάω συμφωνίες και διαφωνίες. Είναι σημαντικό να γίνονται τέτοιες συζητήσεις επί της ουσίας, και καλό θα ήταν και το κόμμα να οργανώνει κάποιο συζητήσεις και κανένα ανοικτό συνέδριο κάθε χρόνο για τέτοιας φύσης ζητημάτων.

Γ.

Anef_Oriwn είπε...

Γ.,

Από την κατακλείδα της πιο πάνω παρέμβασης ΣΟΥ, φαίνεται να βάζεις, εμμέσως πλην σαφώς, τέλος σ’ αυτό τον διάλογο... Δεκτό αυτό, παρ’ όλο που νοιώθω πως δεν εξαντλήσαμε τα θέματα που ανοίξαμε, άσε που διάφορα ερωτήματα ΜΟΥ παρέμειναν αναπάντητα, ή δόθηκαν γι’ αυτά ασαφείς απαντήσεις. Κι αναφέρομαι κυρίως σε ερωτήματα ΜΟΥ σε σχέση με την κοινωνική συνείδηση. το ποια πρέπει να είναι η στάση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος απέναντι στ’ άλλα τα κόμματα της Αριστεράς, καθώς και τις αντικειμενικές συνθήκες που αντικειμενικά οδηγούν στη δημιουργία και αυτών των κομμάτων, πέραν του Κομμουνιστικού... [Πάντως ομολογώ πως το αγγλικό «loop», δεν ξέρω τι σημαίνει σε σχέση με τις συζητήσεις]...

Βασική ΜΟΥ διαπίστωση είναι ότι παρ’ όλο που και οι δύο επικαλούμαστε το Μαρξισμό, εντούτοις οι προσεγγίσεις ΜΑΣ είναι πολύ διαφορετικές, τόσο όσο αφορά τον τρόπο που αναλύουμε τα γεγονότα και τις εξελίξεις, όπως και την ιεράρχηση κάποιων δεδομένων... Ας πούμεν, «ο εργαζόμενος [που] παίρνει το μήνα 3000 (πού είναι από τους υψηλότερους των μεσαίων στρωμάτων)» είναι πολύ πιο δύσκολο να αποκτήσει εργατική ταξική συνείδηση από έναν άλλο που παίρνει MONO 1000 ευρώ. Εξ άλλου αυτό που κι ΕΣΥ ο ίδιος εν τέλει παραδέχεσαι με την τοποθέτηση ΣΟΥ ότι οι δύο εργαζόμενοι «έχουν σημαντικές διαφορές στο ιδεολογικό τους», δεν παραπέμπει και στην πολιτική εκπροσώπηση τους από διαφορετικά Αριστερά κόμματα; Δεν αποτελεί αυτό μια φυσιολογική εξέλιξη στον χώρο της Αριστεράς όταν «το κόμμα [ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ] να ενώσει τους εργαζόμενους και να τους εντάξει σε ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στο κεφάλαιο»;

Πέραν τούτου στις προσεγγίσεις παρατηρώ και μια παραγνώριση ή και υποβάθμιση των κυπριακών πραγματικοτήτων σε σχέση με το οικονομικοκοινωνικό status των εργαζομένων της Κύπρου και ότι η σχέση ενός Κόμματος με τη Βάση του είναι ή πρέπει να είναι αμφίδρομη κι αναπόφευκτα η Βάση επηρεάζει τις αποφάσεις της ηγεσίας εκτός κι αν αυτή λειτουργεί αντιδημοκρατικά και σεχταριστικά... [Και να επαναλάβω ακόμα μια φορά την θέση ΜΟΥ ότι το ΑΚΕΛ ΔΕΝ είναι Κομμουνιστικό Κόμμα, παρ’ όλο που χρησιμοποιεί τον Μαρξισμό - Λενινισμό σαν εργαλείο ανάλυσης και τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό ως τρόπο λειτουργίας του]...

Επίσης να σημειώσω και κάποιες αντιφατικές τοποθετήσεις ΣΟΥ που αναιρούν κάποια από τα προηγούμενα λεγόμενα ΣΟΥ, ή/και προκαλούν σύγχυση:
Ενώ λίγο πολύ υποβάλλεις ότι το ΑΚΕΛ πρέπει να απευθυνθεί με κομμουνιστικούς όρους και πρόγραμμα στην εργατική τάξη, εντούτοις άλλες τοποθετήσεις ΣΟΥ το ακυρώνουν αυτό. Και αναφέρομαι στις τοποθετήσεις ΣΟΥ ότι,
- «το ΑΚΕΛ θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα σαν πλατφόρμα τάσεων της αριστεράς και των κομμουνιστών παρά ένα ενιαίο κόμμα που να εγκλωβίζει κουτσιά και φασόλια στο ίδιο σακκούλι», [οι τάσεις δεν θα μπορούσαν να εξελιχτούν σε πολιτικές κινήσεις και κόμματα;], και
- «καλό θα ήταν και το κόμμα να οργανώνει κάποιες συζητήσεις και κανένα ανοικτό συνέδριο κάθε χρόνο για τέτοιας φύσης ζητήματα»... Δηλ. το Κόμμα θα βρίσκεται σ’ ένα διαρκές συνέδριο;

Τέλος, να τονίσω ότι χάρηκα την κουβέντα ΜΑΣ, η οποία έγινε χαρακτηρισμούς και ελιτίστικες, πατερναλιστικές και ισοπεδωτικές προσεγγίσεις ...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ Άνεφ,
Από το αγγλικό loop ήθελα να πω πως αρχίσαμε να κάνουμε κύκλους στη συζητηση. Ίσως να έκανα και λάθος, δεν ήταν σκοπός που να τελειώσω την συζήτηση αλλά να μην κουράσω με κυκλική συζήτηση.

[1] Λοιπόν, ξεκινώ από το τέλος σου για την αντίφαση που λες. Πρόκειται περί παρεξήγηση, ίσως να μην το διατύπωσα σωστά αλλά αυτό που λέω είναι ότι το ΑΚΕΛ έχει δύο επιλογές, η θα τραβήξει κομμουνιστικά ή θα πάει πιο δεξιά και θα αποδεχτεί και επίσημα τον τρίτο δρόμο, που είναι και η πρακτική του. Αυτό που λέω είναι ότι το ΑΚΕΛ έτσι όπως είναι δεν μπορεί να λειτουργήσει και είναι φανερές οι αντιθέσεις του που για μένα είναι και ασυμβίβαστες. Όχι ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν στον δρόμο και σαν μέτωπο αλλά σαν ένα κόμμα φάσκει και αντιφάσκει η θεωρία του.

[2] Για την κοινωνική συνείδηση νομίζω πως έχω απαντήσει επαρκώς (όχι αναλυτικά, κάτι που θα ήθελε από μόνο του μια διατριβή αλλά την θέση μου). Οτιδήποτε περισσότερο θα ήταν κομμάτια από τα γραπτά του Λένιν και του Μάρξ, κάτι που θεωρώ αχρείαστο (για την ώρα) την στιγμή που ξέρουμε και οι δύο που να πάμε να τα διαβάσουμε αστική τάξη προωθεί την δική της κοινωνία, ο στόχος του Κομμουνιστικού κόμματος είναι να προωθεί την δική του. Το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα εκπροσωπεί τα μικροαστικά κομμάτια του πληθυσμού σε περιόδους σχετικά ήρεμες, με αποτέλεσμα να έχει σοβαρή κρίση ταυτότητας εν καιρώ καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης επειδή η ταυτότητα του βασίστηκε ακριβώς στο να πείσει τους ψηφοφόρους του ότι έχει και ένα εναλλακτικό καπιταλισμό, κάτι που απογυμνώνεται σε αυτές τις περιόδους. Παράδειγμα είναι η προεδρία, και είναι πολύ δυνατό παράδειγμα μιας που είναι και πρόσφατο. Το αποτέλεσμα πιο είναι; Η αριστερά απαξίωσε για την ώρα την πολιτική, συσπειρώθηκε η δεξιά και βγήκε από το χρονοντούλαπο η ακροδεξιά. Να τα λέμε και αυτά. Το κομμουνιστικό κόμμα κάμνει συμμαχίες σύμφωνα με τις ανάγκες του. Αυτό που φαίνεται δεν επέρασε ακόμα από τα λεγόμενα μου είναι ότι στην Κύπρο δεν υπάρχει αυτόνομη ταξική πολιτική. Αυτό είναι το θέμα και όχι οι συμμαχίες σε αυτό το σημείο.

[3] Όσον αφορά τα περί τάξης. Οποιαδήποτε σοβαρή οικονομική μελέτη ή και ασόβαρη Μαρξιστική, δεν βάζει σε άλλη τάξη αυτές τις διαφορές των εργαζομένων. Μόνο αστική κοινωνιολογία θέτει τις μικρές διαφορές - σε σχέση με τους αστούς – των εργαζομένων σαν άλλη τάξη. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά ένας σημαντικός είναι ότι σιγά σιγά τα μικροαστικά κόμματα προλεταροποιούνται σε περιόδους κρίσεων. Η μαζική προλεταροποίηση με μικροαστικές αντιλήψεις για το Σοσιαλισμό, να σκέφτονται δηλαδή ότι Σοσιαλισμός είναι μια κρατική διαχείριση κάποιων εταιριών όπως μέχρι σήμερα, τους κάνει να κινούνται ακόμη και ακροδεξιά. Στην Κύπρο ίσως δεν το είδαμε ακόμη λόγω των σχετικά πρόσφατων γεγονότων του 1974 (αν δεν αλλάξει η ιστορία κιόλας μέσα στο επόμενο διάστημα). Το κόμμα δεν προσπάθησε καν να κάνει διαπαιδαγώγηση στα μέλη του. Ναι υπάρχει αμφίδρομη σχέση αλλά να μην ξεχνάμε δεν μπαίνει οποιοσδήποτε στο ΑΚΕΛ, υπάρχουν κάποια κριτήρια. Για να είμαι ειλικρινής είχα διαβάσει και ένα άρθρο στον προσυνεδριακό φέτος που έλεγε ακριβώς ότι το κόμμα τα τελευταία χρόνια έβαλε μέσα όποιο νάνε χωρίς κριτήρια. Ε, έτσι εκπροσωπείς αστικά και είναι φυσικό να σε παρασύρει και η εκλογική σου περιφέρεια.

Απ’ ότι φαίνεται η συζήτηση συνεχίζει :)

Γ.

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Γ.,

Μερικές παρατηρήσεις και σχόλια πάνω σε κάποια επιμέρους ζητήματα:
1. Αν δεν κάμνω λάθος οι κλασσικοί του μαρξισμού μίλησαν κάποτε και για την εργατική αριστοκρατία... Και με τον όρο αυτό δεν υπονοώ τους υπάλληλους των 3000 ευρώ, αλλά τους υψηλόβαθμους και υψηλόμισθους ανώτερους υπαλλήλους τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα. Καθότι μάλιστα κατέχουν και θέσεις διευθυντικές μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έχουν αφομοιωθεί από το σύστημα το οποίο συνειδητά υπηρετούν πλέον...

2. Απ’ εκεί και πέρα, οι νεοφιλελεύθερες τροϊκανές πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζουν οι σημερινοί κυβερνώντες με κύριο χαρακτηριστικό τις περικοπές μισθών, συντάξεων κι άλλων ωφελημάτων, όπως και τον περιορισμό των κρατικών δαπανών στην Υγεία, την Παιδεία κι άλλους “μη παραγωγικούς” τομείς έχουν πλήξει και τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους [όπως ας πούμεν αυτούς που εργάζονται στα ξενοδοχεία και γενικότερα στον τουρισμό], αλλά και τους πιο ψηλά [ας πούμεν, μεσαία] αμειβόμενους όπως τους δασκάλους και τους καθηγητές. Σίγουρα και οι μεν και οι δε ανήκουν στην τάξη των εργαζομένων [μια και δεν είναι κάτοχοι μέσων παραγωγής] και πρέπει μαζί οργανωμένα και συντονισμένα να αντιπαλέψουν τις πολιτικές λιτότητας. Όλοι χάνουν απ’ αυτές. Γι’ αυτό και πρέπει να αποκαλυφτούν και να αποδομηθούν τα διάφορα ιδεολογήματα που φέρνουν τις διάφορες ομάδες εργαζόμενων σε αντιπαράθεση. Κι αυτό ΠΡΕΠΕΙ σίγουρα να το κάμει πρώτα και κύρια η Αριστερά. Όμως πόσο εύκολο είναι ο περισσότερο βολεμένος εργαζόμενος να λειτουργήσει πέραν κι έξω από την μικροαστική του συνείδηση και τον μικρόκοσμο του; Είναι τεράστια η δουλειά που χρειάζεται να γίνει και τις πιο πολλές φορές η μάχη είναι άνιση αν λάβουμε υπ’ όψη τι μέσα διαθέτουν οι οικονομικές και πολιτικές ελίτ...

[Ακολουθεί το σημείο 3]...

Anef_Oriwn είπε...

[Και η συνέχεια]...

3. Και με την τελευταία πιο πάνω πρόταση ΜΟΥ, φτάνω και στο βασικό μήνυμα που θέλω να μεταφέρω μέσα από αυτή τη συζήτηση μας... Σίγουρα το ΑΚΕΛ δεν μπορεί να είναι ένα πολυταξικό και πολυσυλλεκτικό κόμμα. Αυτά τα λέει ο ΔΗΣΥ για τον εαυτό του και για να αποκοιμίζει τους εργαζόμενους που από εθελοτυφλία ή αμάθεια πρόσκεινται ή και ψηφίζουν το κόμμα της κυπριακής Δεξιάς. Τέτοιες τοποθετήσεις ΔΕΝ έχουν σχέση με την ιδεολογία της Αριστεράς. Οι αντιπαλότητες στις καπιταλιστικές κοινωνίες είναι πρώτα και κύρια ταξικές. Κι αν υπάρχουν και κάποιοι μεγαλο-επιχειρηματίες στο ΑΚΕΛ [ή ακόμα και μέλη της Κ.Ε. κάμνουν τους ψάλτες στες εκκλησιές], θέλω να πιστεύω ότι ΔΕΝ είναι αυτοί που καθορίζουν τις πολιτικές του Κόμματος... Το ΑΚΕΛ [παρά την μικροαστική του βάση] έχει σαφείς αντι-ιμπεριαλιστικούς, αντι-ΝΑΤΟϊκούς, αντι-εθνικιστικούς, διεθνιστικούς και επανενωτικούς [για την Κύπρο] προσανατολισμούς. Και πάνω σ’ αυτά τα δεδομένα πρέπει να (ξανα)κτιστεί και μια σαφής αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική πορεία... Και δεν είναι καθόλου εύκολο σε μια κοινωνία όπου ο αντιΑΚΕΛισμός και κατ’ επέκταση και ο αντικομμουνισμός ξανασήκωσαν κεφάλι [και με πολλούς ψηφοφόρους το Κόμματος μα κινούνται δεξιόστροφα], το ΑΚΕΛ [η ηγεσία του] να κινηθεί πιο αριστερά, ή/και να κομμουνιστικοποιηθεί... Τότε δεν θα είναι μόνο «λίγα ψηφαλάκια» που θα χάσει, αλλά πάρα πολλά... Σίγουρα και το ΑΚΕΛ πρέπει να (ξανα)ξεκινήσει να μιλά [και πάλι] για Σοσιαλισμό, αλλά αυτό ΠΡΕΠΕΙ να γίνει συγκροτημένα και προγραμματισμένα, θέτοντας και βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους... Και οι όποιες συμμαχίες [κοινωνικές και πολιτικές] ΠΡΕΠΕΙ εκεί να στοχεύουν πλέον. Απαιτείται όμως αλλαγή Προγράμματος προς αυτή την κατεύθυνση κάτι που όμως ΔΕΝ έκαμε [δεν το επιδίωξε] το ΑΚΕΛ στο τελευταίο του Προγραμματικό Συνέδριο. Άρα στο παρόν στάδιο προέχει η ενότητα και η ενίσχυση γενικότερα της Αριστεράς για να μπορεί να αντιπαλέψει τις νεοφιλελεύθερες τροϊκανές/μνημονιακές πολιτικές, αλλά παράλληλα να δημιουργήσει και ξεκάθαρη αντικαπιταλιστική κουλτούρα. [Γι’ αυτό και πρέπει καθημερινά να ξεσκεπάζεται η φύση του καπιταλισμού και της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης]... Και η ενότητα της Αριστεράς [στην οποία αναφέρθηκα πιο πάνω] μόνο μέσα από την αναγνώριση του πλουραλισμού, της πολυπλοκότητας και της πολυσυλλεκτικότητας της Αριστεράς, μπορεί να επιτευχθεί... [Σε κάποια προσεχή ανάρτηση ΜΟΥ θα ασχοληθώ με τις “Νέες Δυνάμεις” και ποια νέα διάσταση πρέπει να τους δοθεί]...

Ανώνυμος είπε...

[1] Συμφωνώ στην πρώτη σου τοποθέτηση αν και κάνουμε βασικά απλά καφενειακού επιπέδου συζήτηση για το τι συνιστά τάξη στην Κύπρο. Να μια μελέτη που θα ήταν πολύ σημαντική να γίνει άμεσα με στατιστικές και συμπληρωματικά με κριτική ποιοτική μέθοδο έρευνας. Ποιος θα κάνει αυτή την μελέτη εαν όχι το ΑΚΕΛ και η ΠΕΟ;

[2]Θα μπορούσε να υπάρξει έξοδος από την κρίση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα χωρίς "νεοφιλελεύθερες τροϊκανές πολιτικές λιτότητας"? Εγώ λέω όχι με τα παραδείγματα να είναι τρομακτικά πολλά. Δεν έχει σημασία αν το ΑΚΕΛ είχε καλές προθέσεις, αναγκαστικά θα λάμβανε παρόμοιες πολιτικές εαν δεν επρόκειτο να μιλήσει για Σοσιαλισμό, και για αυτό συμφωνούμε ότι πρέπει να μιλήσει περισσότερο για αυτό. Το ΑΚΕΛ σαν το κόμμα που εκπροσωπεί [και] ην εργατική τάξη φέρει ευθύνη για το ότι δεν έχει ήδη αρχίσει πορεία προς ένα Σοσιαλιστικό προγραμματισμό όπως επίσης φέρει ευθύνη για την εκπληκτική επικράτηση της αστικής ιδεολογίας στην Κυπριακή εργατική τάξη και τα μικροαστικά λαικά στρώματα όπως επίσης και για την άνοδο του αντιΑκελισμού και του αντικομμουνισμού [με τις παραλείψεις του να παλέψει και να δώσει όραμα για τον Σοσιαλισμό]. Συμφωνούμε ότι ο αγώνας είναι άνισος, αλλά αυτό είναι δεδομένο, δεν περιμέναμε την αστική τάξη έτσι απλά να δώσει την εξουσία.

[3] Αναμένω το άρθρο σου για τις Νεες δυνάμεις πριν τοποθετηθώ για την διαφωνία μου στην στρατηγική "ενότητα της Αριστεράς". Μέσα στην βασική μας διαφωνία είναι και ο τρόπος διεξαγωγής των συνεργασιών. Σκοπός δεν είναι η μη συνεργασία αλλά σε ποιο επίπεδο και με ποιο τρόπο γίνεται.

Γ.