Ανάρτηση 66/2014* [κυπριακή, ιστορική, επετειακή, ποιητάρικη, μυλλωμένη, αιρετική, πορνοσατυρική κι ανατρεπτική] – Λίγα λόγια για την επέτειο της 9ης Ιουλίου 1821 και μερικές συγκριτικές σκέψεις πάνω στα ποιήματα του Βασίλη Μιχαηλίδη για τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό και το “Πάλιωμα”…

{* - Σημείωση 9/7/2014:

Η ανάρτηση αυτή ετοιμάστηκε την Κυριακή 6 του τρέχοντος μηνός}...

*********************************

9^η Ιουλίου σε μερικές μέρες, επέτειος του απαγχονισμού, [το 1821], από τους Οθωμανούς κατακτητές της Κύπρου του τότε Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού, που γι’ αυτό τον λόγο καλείται [κατά την “εθνική” αφήγηση] και “εθνο”μάρτυρας. Μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Κυπριανό οι Οθωμανοί αποκεφάλισαν και τους Μητροπολίτες Πάφου, Κιτίου και Κηρυνείας κι ένα βοσκό ονόματι Δημήτρη.  Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν ως τις 14 Ιουλίου και είχαν ως αποτέλεσμα τον θάνατο 470 ή 486 ανθρώπων [φαίνεται ότι οι ιστορικοί δεν έχουν καταλήξει ακόμα στο τελικό αριθμό των εκτελεσμένων] κυρίως προκρίτων και κληρικών, ενώ 36 Κύπριοι εξισλαμίστηκαν (αν και μερικοί απ’ αυτούς επανήλθαν στη χριστιανική πίστη) και κατάφεραν να γλιτώσουν τον θάνατο...  

Με το συγκεκριμένο θέμα [δηλ. την 9^η Ιουλίου 1821 και τον απαγχονισμό του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού και την εκτέλεση από τους Οθωμανούς και των άλλων κυπρίων -προκρίτων και παπάδων- ως επίσης και με το σχετικό με την 9^η Ιουλίου ποίημα του Βασίλη Μιχαηλίδη] ασχοληθήκαμε και πιο παλιά, στις αναρτήσεις ΜΑΣ με αριθμούς 35/2009 και 83/2012... Παρεμπιπτόντως ολόκληρο το ποίημα του Μιχαηλίδη θα το βρείτε εδώ: 

Σχετικά με τα γεγονότα της 9^ης Ιουλίου 1821 και των μετέπειτα ημερών γράφαμε τα εξής στην ανάρτηση μας με αρ. 35/2009, έτσι για να ΣΑΣ φρεσκάρουμε και τη μνήμη και τις γνώσεις:

«… η τότε οθωμανική εξουσία προσπάθησε μ’ ένα προληπτικό κτύπημα να προλάβει ένα “πραξικόπημα” από τη στενά συνεργαζόμενη μαζί τους ελληνορθόδοξη κάστα (την άρχουσα τάξη των Ρωμιών – των Αρχιερέων, των κοτζαμπάσηδων και των προυχόντων). Ήταν με δύο λόγια ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών (από μέρους των Τούρκων που σίγουρα είχαν και το πάνω χέρι ως κατακτητές) στο επίπεδο των ανώτερων δωμάτων της εξουσίας»…

……………………………….

«Ο […] Βασίλης Μιχαηλίδης […] περιγράφει [σημ.: στο ποίημα του “9η Ιουλίου”] τα τότε γεγονότα - τη θυσία (ή το ξεπάστρεμα) των κυπρίων ανωτέρων κληρικών αλλά και πολλών αρχόντων λαϊκών (κοτζαμπάσηδων, δημογερόντων, τοπικών οικονομικών παραγόντων) από τους Οθωμανούς! Στην ουσία εκείνες οι σφαγές και οι απαγχονισμοί ήταν η αιματηρή κατάληξη του παλιώματος (της πάλης) μεταξύ των τότε κυρίαρχων εξουσιαστικών καστών στην Κύπρο – των Οθωμανών Τούρκων να κρατηθούν στην εξουσία και των Ρωμιών να αναλάβουν οι ίδιοι (να κερδίσουν προς όφελος τους) την εξουσία, παρ’ όλο που ο Αρχιεπίσκοπος Κυπριανός είχε ήδη καλέσει (μετά την έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης και μετά από διαβούλευση με την τοπική οθωμανική εξουσία) τους ελληνορθόδοξους κύπριους να κάτσουν στ’ αυγά τους»…

****************************

Παράλληλα τότε είχαμε παραθέσει στη συγκεκριμένη ανάρτηση μας και το μυλλωμένο ποίημα του Μιχαηλίδη με τίτλο “To πάλιωμαν του Βίλλου με τoν Πoύττον”, για να δώσουμε και δημοσιότητα στην άλλη [την καλά κρυμμένη από τους εθνικάφρονες ελληναράδες] ποίηση του “εθνικού” μας ποιητή. Τότε μάλιστα οι άσπονδοι “φίλοι” μας εκεί στο μακαριστό πλέον ακροδεξιό φασιστικό blog “Christofias Watch”, ΜΆΣ είχαν αποκαλέσει και «πορνοσάτυρους» επειδή τολμήσαμε να είχαμε δημοσιεύσουμε το συγκεκριμένο ποίημα... [Δεν τους αρωτήσαμε πρώτα... Βλέπετε ο “εθνικός” πουριτανισμός τους δεν τους επέτρεπε να δεχτούν ότι ο “εθνικός”  μας ποιητής έγραψε και τόσο ξεδιάντροπους στίχους που υμνούσαν το γαμίσιν]...  

Για να πάρετε μια ιδέα γα το τι έγραφαν τότε οι ΓριστοφοΓουοτσσιανοί WC-τάδες Απο(κατα)στάτες της Δημοκρατίας, ρίξτε μια ματιά στη συζήτηση κάτω από ένα από τα συναρπαστικά posts τους, πατώντας εδώ...  

*********************************

Τα χρόνια πέρασαν [το W.C. Blog εμακαρίστηκεν] κι ΕΜΕΙΣ μελετώντας τα δύο ποιήματα του Βασίλη Μιχαηλίδη [την “9^η Ιουλίου 1821” και το “To πάλιωμαν του Βίλλου με τoν Πoύττον”] ανακαλύψαμε σημαντικές ομοιότητες μεταξύ των δύο ποιημάτων... [Θθου Κύριε, φυλακή τω στόματι ΜΟΥ, κι αν πούμεν τι έχουμε στο μυαλό ΜΑΣ θα ΜΆΣ περάσουν από το πυρ το εξώτερον οι εθνικισταράδες]... Δεν ξέρουμε ποιο από τα δύο ποιήματα έγραψε πρώτο ο Μιχαηλίδης, όμως όποιο και να ήταν, πάνω του θεμελίωσε και το δεύτερο... 

Φέρ’ ειπείν να πούμεντε [που λαλει τζι’ ο παρέας ο Ττοφουρής ο Ρεπάνιας που τα Τριβίλλουρα], γράφει ο Βασ. Μιχαηλίδης στην “9^η Ιουλίου” του:

«Σφάξε μας ούλους τζι’ ας γενεί το γαίμαν μας αυλάτζιν,

κάμε τον κόσμον ματζιελλειόν τζιαι τους Ρωμιούς τραούλλια,

αμμά ξέρε πως ύλαντρον όντας κοπεί καβάτζιν,

τριγύρου του πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια»...

Οι πιο πάνω “εθνικοί” στίχοι όμως, θυμίζουν τους μυλλωμένους στίχους του από το “Πάλιωμαν...”

«Εγιώ ρε βίλλε, σατανά, μονόμματε, σακκάτη,

φτάννει να θέλω που καρκιάς, να βάλω το γινάτι

τζιαι δέκα βίλλους σαν εσέν μπορώ να τους νικήσω

τον έναν πίσω τ’ αλλουνού τζι’ έθθα το χαπαρίσω»...

{Όπως τους «Ρωμιούς» που τους σφάζουν, αλλά στη θέση τους «πετάσσουνται τρακόσια παραπούλια», έτσι τζι’ ο πούττος «δέκα βίλλους [...]  μπορεί να τους νικήσει»}...

Κι αμέσως πιο κάτω στην “9^η Ιουλίου”

«Το ‘νιν αντάν να τρω’ την γην, τρώει την γην θαρκέται

μα πάντα τζιείνον τρώεται τζιαι τζιείνον καταλιέται»...  

Κι αυτοί οι “εθνικοί” στίχοι, παραπέμπουν στους μυλλωμένους στίχους:

«Δέκα φορές απανωτά τον πούττον να γαμήσεις,

ποττέ μεν βάλεις κατά νουν πως έννα τον γιρτίσεις,

την θάλασσαν με μίαν ποτσούν μπορείς να ξηντιλήσεις;»

{Εδώ ο ποιητής στο έναν ποίημα λέει ότι εν το υνί που «καταλιέται», κι όχι η γη, όσες φορές κι αν την οργώσεις και στο άλλο λεει κάτι ανάλογο»: ότι όσες φορές κι αν «γαμήσεις τον πούττον», εν μπορεί να τον «γιρτίσεις»/κερδίσεις}...

Και λίγο πιο πριν, στην “9^η Ιουλίου”:

«Η Ρωμιοσύνη εν’ φυλή συνότζιαιρη του κόσμου,

κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ι-ξηλείψει,

κανένας, γιατί σσιέπει την ’που τ’ άψη ο Θεός μου.

Η Ρωμιοσύνη έν’ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει!»

Και η σύγκριση με το “Πάλιωμαν”:

«Οι πρωτινοί λαλούσασιν ο πούττος πως έν’ κάστρον,

πιάννει το βίλλον που το φτιν τζαι παίρνει τον στον μάστρον.

Οταν γεράσ’ ο άδρωπος, ο βίλλος πεθανίσκει,

ο πούττος όπως ήταν πριν τζιαι στα στερνά μεινίσκει»...

{Προσέξετε τι λέει εδώ ο Μιχαηλίδης: Στο ένα του ποίημα «η Ρωμιοσύνη έν’ να χαθεί, όντας ο κόσμος λείψει!» και στο άλλο «ο πούττος όπως ήταν πριν τζιαι στα στερνά μεινίσκει»}...

Θέλετε τζι’ άλλα παραδείγματα ομοιοτήτων μεταξύ των δύο ποιημάτων;

Anef_Oriwn

[δκιαβάζοντας τζιαι μελετώντας Βασίλη Μιχαηλίδη]
Κυριακή 6/7/2014