Ανάρτηση 68/2014 [προγραμματισμένη, μακροσκελής, φιλο-παλαιστινιακή, αντι-ισραηλινή, αντιπολεμική, αντιφασιστική, αντι-ματζιελλάρικη, αντι-θηριώδικη μερικώς αυτοβιογραφική και εξ αναδημοσιεύσεως] - Για την νέα σφαγή των παλαιστινίων στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης “Gaza Camp” από τους μακελάρηδες του Ισραήλ. (Κι ένα άρθρο του Σενέρ Λεβέντ)...

Δίκην πρελουδίου

«Φριχτή θυμάμαι εκείνη τη νύχτα

οι σφαίρες πέφταν σαν νάταν βροχή

δεν πέφτουν φύλλα κάτω απ’ τα δένδρα

πέφτουν αμέτρητα κορμιά καταγής»

[“Πώς να ξεχάσει κανείς την αυγή” – Γιάννης Πουλόπουλος]

***********************************

Προλογικά

Όπως γράφαμε και τότε, πριν πεντέμισι ολόκληρα χρόνια, [στην 53^η ανάρτηση μας τού 2008] «ο νταής της γειτονιάς (λέγε τον “κράτος του Ισραήλ”) βγήκε και πάλι σεργιάνι [σημ.: στη Λωρίδα της Γάζας] και κάνει επίδειξη δύναμης...». Και δεν δέρνει μόνο, αλλά κυριολεκτικά σφάζει κόσμο και κοσμάκη και κυρίως αμάχους. Αφού πρώτα ο ισραηλινός στρατός απειλήσει με βομβαρδισμούς [λόγου χάριν, τους κατοίκους των βορείων περιοχών της Γάζας] κι αναγκάσει τον κόσμο να εγκαταλείψει πανικοβλημένος τα σπίτια του [δεν είναι η πρώτη φορά που δέχτηκαν αεροπορικές επιθέσεις και ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες] μπαίνουν μέσα και ισοπεδώνουν τα πάντα... Βομβαρδίζοντας ανελέητα κι αδιάκοπα αδιάκριτα, σκοτώνουν αδιακρίτως -μέχρι τώρα κοντά 160 άτομα μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Το αίμα τρέχει και πάλι άφθονο στην Γάζα και κανείς, ας πούμεν, από τη δημοκρατική Ευρώπη δεν νοιάζεται... Τι κι αν οι μακελάρηδες σκοτώσουν ακόμα 200, ya 500 παλαιστίνιους... Φτάνει που οι εξτρεμιστές της Χαμάς [της παλαιστινιακής ισλαμικής οργάνωσης που διοικεί τη Λωρίδα της Γάζας] θα πάρουν ακόμα ένα αιματηρό μάθημα. Βλέπετε οι ισραηλινοί ως οι σύγχρονοι εβραίοι τηρούν κατά τα γράμμα τις οδηγίες που τους έδωσε κάποτε ο εκδικητής Θεός τους. Συνεχίζουν, λοιπόν και τηρούν τα ρηθέντα εις τας Γραφάς [την Παλαιά Διαθήκη] όπως το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και το «οδόντα αντί οδόντος»...  Για να δούμε ίσα με πόσες ζωές παλαιστίνιων αξίζουν οι ζωές των τριών έφηβων ισραηλιτών που κάποιοι [προφανώς παλαιστίνιοι εξτρεμιστές, πιθανόν μέλη της Χαμάς] απήγαγαν και δολοφόνησαν πριν μερικές βδομάδες. Κι αμέσως το Ισραήλ ξεκίνησε τα αντίποινα κτυπώντας στόχους της Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας... 

Τι άλλο, λοιπόν, από πολιτική γενοκτονίας είναι η συλλογική τιμωρία στην οποία υποβάλλουν τους παλαιστίνιους;  

Ποιος όμως υποθάλπει τον φονταμενταλισμό της Χαμάς; Έγραφα σχετικά σε σχόλιο ΜΟΥ στην ανάρτηση ΜΟΥ τού 2008:   

«Μήπως (διερωτούμαι) τον (ισλαμικό) φονταμενταλισμό της Χαμάς και τη θέση τους για εξόντωση/διάλυση του κράτους του Ισραήλ τον υποθάλπει ή τον παράγει και αναπαράγει ο φονταμενταλισμός του εβραϊκού κράτους; Εμένα προσωπικά δεν το χωρεί ο νους μου (φαίνεται είναι μικρός σε όγκο) πως “ζουν” ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι σε 360 τετρ. χιλιόμετρα γης [σημ. σημερινή: τόση είναι η έκταση της Λωρίδας της Γάζας] χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, ρεύμα και νερό! Δεν είναι τυχαίο που η Χαμάς απέκτησε τόση λαϊκή υποστήριξη και δύναμη ανάμεσα στους Παλαιστίνιους τα τελευταία χρόνια (και κυρίως στη Λωρίδα της Γάζας)»...

Και συνέχιζα πιο κάτω περίπου προφητικά:

«Προσωπικά δεν βλέπω (δυστυχώς) διέξοδο από αυτή την κατάσταση. Η καταστολή και η καταπίεση (από πλευράς Ισραήλ) μπορεί προσωρινά να κρύψει κάτω από το χαλί τα προβλήματα αλλά σύντομα τούτα και πάλι θα δημιουργήσουν εκρηκτικές καταστάσεις με απρόβλεπτες εξελίξεις και συνέπειες. Εκείνο που θα αποπυροδοτούσε την εκρηκτική κατάσταση ή θα απάμβλυνε το φονταμενταλισμό των Παλαιστινίων και κατ’ επέκταση και την επιρροή της Χαμάς θα ήταν θαρραλέες και ριζοσπαστικές κινήσεις από πλευράς Ισραήλ (προς όφελος των Παλαιστινίων) αλλά δεν βλέπω να γίνονται. Οι νταήδες πάντα λειτουργούν αλαζονικά και ετσιθελικά»...

Και να ‘μαστε «στο ίδιο έργο θεατές»! 

*****************************

Πιο κάτω θα παραθέσω ένα σχετικό πρόσφατο άρθρο του Σενέρ Λεβέντ, όπου ο συγγραφέας αγγίζει πολύ εύστοχα το θέμα συνδυάζοντας το με άλλες καταστάσεις της τρέχουσας επικαιρότητας όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο...

Διαβάστε το... Ακολουθούν και κάποια σχόλια δικά μου, κυρίως αυτοβιογραφικές σημειώσεις από τα φοιτητικά ΜΟΥ χρόνια και μια επίσκεψη ΜΟΥ [πριν χρόνια] στο Ισραήλ...

*******************************

“Ακούς και εσύ την κραυγή της θηριωδίας;”

[τού Σενέρ Λεβέντ, “Πολίτης”, Παρασκευή 11/07/2014, σελ. 13, στήλη “Ημερολόγιο” – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=269261&-V=stiles]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ... Επίσης δικά ΜΟΥ είναι και τα σχόλια με κόκκινο χρώμα μέσα σε αγκύλες, όπως και η προσθήκη φωτογραφιών}...

Από τη μια ο ενθουσιασμός για το ποδόσφαιρο. Και από την άλλη η τρομερή σφαγή. Η σφαγή ανθρώπων. Η Συρία. Το Ιράκ. Η Γάζα. Η Ουκρανία. Το Αφγανιστάν, η Νιγηρία, η Κεντρική Αφρική. Και η Υεμένη. Και η Λιβύη. Ενώ από τη μια κάνει τσαλιμάκια στο γήπεδο ο Μέσι, από την άλλη ρέει το αίμα ποτάμι. Είδα μια φωτογραφία. Ένα παιδί δέκα χρονών από την Παλαιστίνη. Αναγκάστηκε να γονατίσει. Με δεμένα τα μάτια. Πίσω του στέκονταν Ισραηλινοί στρατιώτες. Έβγαζαν φωτογραφίες χαμογελώντας. Ένας στρατιώτης ακούμπησε το μακρού βεληνεκούς αυτόματο όπλο του στο σβέρκο του παιδιού. Στα πρόσωπα όλων υπήρχε μια έκφραση νίκης.

[Άραγε να ήταν μια τέτοια φωτογραφία σαν κι αυτή, η φωτο στην οποία αναφέρεται ο Σενέρ Λεβέντ;]...

Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο κατά το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Κάποτε ο Ναζίμ Χικμέτ είχε περιγράψει ως εξής την κατάσταση που επικρατούσε στον κόσμο:

 «Ο γιος μας άρρωστος

 Ο πατέρας του στη φυλακή

 Ανάμεσα στα κουρασμένα σου χέρια

 Το κεφάλι σου βαρύ

 Η κατάστασή μας μοιάζει με αυτήν του κόσμου

 

 Άνθρωποι οδηγούν τους ανθρώπους

 Σε καλύτερες μέρες

 Ο γιος μας γιατρεύεται

 Ο πατέρας του βγαίνει απ’ τη φυλακή

 Μέσα στα κουρασμένα σου χέρια

 Βαρύ το κεφάλι σου

 Η κατάστασή μας μοιάζει με αυτήν του κόσμου…»

 

 Ήρθε ένας παλιός μου φίλος, ο οποίος εγκαταστάθηκε πριν 35 χρόνια στη Γερμανία και είχε πει πως δεν επρόκειτο να επιστρέψει ξανά στο νησί. Ένας πολύ παλιός μου φίλος. Από τα πρώτα χρόνια της νιότης. Δεν ξεκόψαμε εδώ και πενήντα χρόνια. Είναι νευροχειρουργός. Είναι ευτυχισμένος με τη ζωή στη Γερμανία. Αλλά έχει απελπιστεί πολύ από τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο. «Δεν θα διορθωθεί ποτέ αυτή η ανθρωπότητα», λέει. [Μα καλά, η ανθρωπότητα εν που μόνη της που εν να διορθωθεί;]... Αν και καταφέρνει να κάνει μεταμοσχεύσεις εγκεφάλου, δεν πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι. Κάποτε ονειρευόταν να ζήσει μόνο στην Κύπρο. Έσβησε αυτό του το όνειρο. Όποτε έρχεται για διακοπές, τα βρίσκει όλα χειρότερα. Πιο ξένα. Δεν νιώθει καν σαν πολίτης. Είναι απλώς ένας τουρίστας. Γυρίζει στα σοκάκια κρατώντας τη φωτογραφική του μηχανή. Ξαπλώνει στην άμμο και κοιτάζει τον ουρανό. Ή αφουγκράζεται την Κύπρο με κλειστά τα μάτια.

 

Είχα έναν ξάδερφο. Γιο της θείας μου. Ήμασταν αχώριστοι. Πάντα καυχιόταν ότι ήταν δεκαπέντε μέρες μεγαλύτερος από εμένα. Πριν σαράντα πέντε χρόνια, πήρε τα μπογαλάκια του και έφυγε απ’ εδώ. Έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν ήρθε ποτέ ξανά πίσω. Δεν πάτησε ποτέ ξανά το πόδι του εδώ, έστω και μία φορά. Ξέχασε καν πως υπάρχει μέρος στον κόσμο που ονομάζεται Κύπρος. Αν τον ρωτήσω «τι είναι τα Μόναγρα», είμαι βέβαιος ότι δεν θα ξέρει καν πως είναι χωριό. [Απορία δική ΜΟΥ: Μήπως ο Λεβέντ θέλει αν πει Μονάγρι, που είναι χωριό στην Επαρχία της Λεμεσού;]... Ζει σε μια χαριτωμένη μικρή αγγλική πόλη που ονομάζεται Margate. Παρακολουθεί την άμπωτη και την πλημμυρίδα στη θάλασσα. Πήγα και εγώ και είδα. «Σημαία μου είναι το κομμάτι ρούχο με το οποίο σκουπίζω τον ιδρώτα του προσώπου μου και πατρίδα μου είναι το μέρος που μπορώ να αναπνέω ελεύθερα», λέει.

 

 Είναι πολύ θερμή η καλοκαιρινή αυτή βραδιά. Δεν σε παίρνει ο ύπνος. Νά και οι τελευταίες ειδήσεις. Καπνοί στη Γάζα. Παιδιά πιάνονται αιχμάλωτα. Από κάθε σπίτι βγαίνει και ένα πτώμα.

Ο κόσμος δεν συζητά για τη λίμνη αίματος. Για το ποδόσφαιρο συζητά. Για τη Γερμανία και τη Βραζιλία. Το γήπεδο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Τα πρόσωπα είναι βαμμένα με διάφορα χρώματα. Το νεαρό κορίτσι από το Ρίο ντε Τζανέιρο κρατάει το κεφάλι του και με τα δυο του χέρια. Κλαίει.

[Απόψε σίγουρα θα κλαίνε και οι αργεντινοί μετά την ήττα της “εθνικής” τους ομάδας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη Γερμανία με 1-0. Και χαρές η Μερκέλλα:]... 

Κλαίνε και οι Σύροι, οι Ιρακινοί και οι Ουκρανοί. Όλα αυτά συμβαίνουν ενόσω ζω εγώ. Και ένας ακαδημαϊκός ακόμα μας λέει «μην αναζητείτε την Αμερική κάτω από κάθε πέτρα.[Ποιους να αναζητούμε; Τα τσογλάνια και τους υποταχτικούς των αμερικανών, ή και τους ευρωπαίους πλέον;]... Ο κόσμος στηρίζει εκείνους που σκοτώνουν. Όχι τους αθώους. Βρισκόμαστε στη μέση μιας θηριωδίας. Σε ένα μικρό νησί. Τέθηκαν στο τραπέζι μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Μήπως έμεινε εμπιστοσύνη σε αυτά τα χώματα;

****************************************

Σημειώσεις (αυτοβιογραφικές), σχόλια και ερωτήματα ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Δεν θα σχολιάσω [περαιτέρω] το κείμενο του Σενέρ Λεβέντ. Όμως, κάποια άλλα, δικά ΜΟΥ θα πω ΕΓΩ, εδώ πιο κάτω... 

1. Τότε [πριν 30-35 χρόνια] στις απαρχές των σπουδών ΜΟΥ, ήταν στην τάξη ΜΟΥ και δύο παλαιστίνιοι, που ήταν μέλη της “Φάταχ”, της Οργάνωσης του Αρχηγού της PLO, Γιάσερ Αραφάτ. Μετά από μερικές μέρες μετακινήθηκαν σ’ άλλη τάξη, καθότι θα σπούδαζαν Ιατρική και τοποθετήθηκαν κατά λάθος εκεί, όμως πρόλαβα να κάνω κάποιες κουβέντες μαζί τους. Να σημειώσω δύο πράγματα που παραμένουν ζωντανά στη μνήμη ΜΟΥ:

– Πρώτον, παρ’ όλο που δεν ήταν κομμουνιστές έτρεφαν μια βαθιά εκτίμηση για τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες για την τεράστια βοήθεια που παρείχαν στον παλαιστινιακό λαό, και
–  Δεύτερον, σε παρατήρηση ΜΟΥ γιατί δεν αναγνωρίζουν ως PLO το κράτος του Ισραήλ με την προϋπόθεση ότι το Ισραήλ θα αναγνώριζε κι ένα δικό τους κράτος που θα δημιουργείτο στις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές [ΝΑΙ, είχα από τότε και τέτοιες απόψεις!], αυτοί δεν ήθελαν ν’ ακούσουν κουβέντα! Στόχος τους, όπως ΜΟΥ έλεγαν, ήταν η ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους που να καταλάμβανε και την επικράτεια του Ισραήλ και μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να ζουν και οι εβραίοι ισραηλίτες...
Πώς αλλάζουν οι καιροί όμως... Μετά από χρόνια ο Αράφατ συμφώνησε με τους ισραηλινούς για αναγνώριση του Ισραήλ ως ξεχωριστού ανεξάρτητου κράτους και για την αυτονομία των παλαιστινιακών περιοχών, χωρίς όμως να γίνει μπορετό μέχρι σήμερα να υλοποιηθεί και το δεύτερο... Και το Ισραήλ συνεχίζει “κανονικά” το ματζιέλελμαν του παλαιστινιακού λαού!

2. Κοντά στο 2000 [λίγο πάνω ή λίγο κάτω, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε - πάντως ήταν εν καιρώ σχετικής ειρήνης, προφανώς μεταξύ πρώτης και δεύτερης Intifada], κάναμε τη σύζυγο μια μονοήμερη εκδρομή στο Ισραήλ. [Σημ. 15/7/2014 – 5:15 μ.μ.: Η πρώτη Intifada ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1983 και τερματίστηκε επισήμως στις 20 Αυγούστου 1993 με τη συμφωνία του Όσλο, ενώ η δεύτερη ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2000 και τελείωσε γύρω στο 2005, άρα το ταξίδι θα έγινε πριν το 2000]... Φύγαμε αεροπορικώς νωρίς το πρωί και επιστρέψανε το βράδυ. Ήταν μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία με πολλές αρνητικές εικόνες και εντυπώσεις και πολύ λίγες θετικές, ή/και χαλαρές στιγμές... Θ’ άξιζε σίγουρα τον κόπο να έκαμνα μια ξεχωριστή ανάρτηση [κάπου έχω καταγραμμένες και κάποιες σημειώσεις], όμως για την ώρα θα περιοριστώ σε κάποιες εικόνες που ανέδειξαν τον αυταρχικό, αστυνομικό, στρατοκρατικό και ρατσιστικό χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους, απέναντι στους παλαιστίνιους κι όχι μόνο. Κι αναφέρομαι,  
-   στον πολύ αργό ρυθμό με τον οποίο περάσαμε κάπου 40-50 πλάσματα μόνο από τον έλεγχο διαβατηρίων κατά την άφιξη μας σ’ ένα αεροδρόμιο [μάλλον στρατιωτικό] στη Χάιφα,
-  στους εξονυχιστικούς, εξευτελιστικούς και πολλαπλούς ελέγχους [στο check in και δίκην ανάκρισης λες και εγκληματήσαμε που επισκεφτήκαμε τη χώρα τους] κατά την αναχώρηση μας από το Αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ,  
-   στα τείχη από μπετόν αρμέ που οι ισραηλινοί ξεκίνησαν να κατασκευάζονται τότε πέριξ των [παράνομων] οικισμών για εβραίους έποικους που βρίσκονταν ή/και αναγείρονταν από την ισραηλινή μέσα στις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές με σκοπό την προστασία των οικισμών,
-   στα road blocks με ισραηλινούς στρατιώτες κατά την είσοδο και εξόδου του λεωφορείου μας στις/ή από παλαιστινιακές περιοχές [τότε υποτίθεται ότι είχαν μια περιορισμένη αυτονομία οι παλαιστίνιοι],
-  στους ένοπλους έφεδρους ισραηλίτες στρατιώτες στις στάσεις των λεωφορείων μέσα στο Τελ Αβίβ, οι οποίοι προφανώς θα περίμεναν κι αυτοί το λεωφορείο για να πανε σπίτι τους,
-   στους ορθόδοξους θρησκευόμενους εβραίους [αυτούς με τις πλεξούδες στα μαλλιά και τα ψηλά καπελά] να φακκούν τις τζιεφαλαές τους στο λεγόμενο Τείχος των Δακρύων [στην Ιερουσαλήμ], 
-  [και φτάνω στα πιο σοβαρά, όπως ας πούμεν], στη ξεναγό μας, μια σχετικά μεγάλη σε ηλικία ελληνο-εβραία, που μας έκανε συνεχώς καθαρά αντι-παλαιστινιακή [και οπωσδήποτε φιλο-ισραηλινή] προπαγάνδα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για την καλλιέργεια αντι-παλαιστινιακής “κουλτούρας”. Να αναφέρω Χαρακτηριστικά ότι σε κάποια περίπτωση που περνούσαμε με το τουριστικό λεωφορείο, από μια παραθαλάσσια περιοχή, η κύρια ξεναγός μας, μάς έδειξε κι ένα παραθαλάσσιο χωριό με περιβόλια από εσπεριδοειδή όπου ζούσαν Παλαιστίνιοι, για να μας πει, με λύπη, ότι «σ’ αυτό το ωραίο μέρος άφησαν “αυτούς”, [δηλ. τους Παλαιστίνιους], να κατοικούν...». Σε ερώτηση/παρατήρηση ΜΟΥ, αφού η γη ήταν δική των παλαιστινίων, γιατί να μην ζουν εκεί, αμέσως ΜΟΥ απάντησε ότι δεν συζητά πολιτικά... Αλλά το φαρμάκι της το έριχνε, ενώ καθ’ οδό προς την Ιερουσαλήμ όπου στον δρόμο υπήρχαν και κάποια σημεία παλιά τανκ αφημένα εκεί σαν μνημεία, δεν παρέλειπε να επαινεί τον Νταγιάν που το 1967 νίκησε τους παλαιστίνιους ...  
-  Πέραν των πιο πάνω όμως, τρομερή αρνητική εντύπωση μου είχε κάνει και ο καθαρά ρατσιστικός τρόπος με τον οποίο έδιναν νούμερα στα αυτοκίνητα. Οι αριθμοί των αυτοκίνητων ήταν τριών χρωμάτων (κίτρινοι, γαλάζιοι και πράσινοι). Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ήταν δοσμένα τα χρώματα, αλλά το ένα χρώμα (το κίτρινο νομίζω), ήταν για τα αυτοκίνητα των ισραηλινών, ένα άλλο για τα αυτοκίνητα των αράβων που ζούσαν εντός του Ισραήλ και το τρίτο για τα αυτοκίνητα των παλαιστινίων που ζούσαν στις αυτόνομες παλαιστινιακές περιοχές [στην Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη]!!! Κι έτσι η ταμπέλα του αυτοκίνητου ταπέλλωνε [εθνολογικά] και τον ιδιοκτήτη του αυτοκίνητου...    

3. Εν μέσω όμως, όλων αυτών των νέων δολοφονικών επιθέσεων του ισραηλινού στρατού κατά των παλαιστίνιων [κυρίως στο concentration camp της Γάζας], έχουμε και τον γνωστό συντάκτη της “Σημερινής” Μάριος Δημητρίου να παραγνωρίζει τις σφαγές των παλαιστίνιων αμάχων και ζώντας στο δικό του κόσμο να γράφει κείμενα επαινετικά [πιο πολύ κολακείας] και ηρωικά για τους εβραίους που έζησαν στην Κύπρο...  Άκαιρα και άστοχα [αυτή την εποχή] τα κείμενα του, δύο από τα οποία θα βρείτε αν πατήσετε εδώ κι εδώ... Κι αφού ανέδειξε τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών εφήβων, γιατί δεν λέει έστω και τρεις κουβέντες για τις δολοφονίες των παιδιών της Παλαιστίνης; Τόση υποκρισία πια!

4. Κι ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και κάμποσο καιρό: Άραγε τί να ‘λεγε και τί να συζήτα ο [τέως Πρόεδρος] Χριστόφιας (με) στον χασάπη τον Νετανιάχου, τότε που ο τελευταίος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στη Λευκωσία; 

5. Εξαιρετική και η ταινία “BOPHA” που παρακολουθήσαμε απόψε από το ΡΙΚ1, που μάς παρουσιάζει το ματζιέλλεμα των μαύρων που τολμούσαν να σηκώσουν κκελλέν επί εποχής απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική... Οι όποιες συγκρίσεις με τους παλαιστινίους ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίες!

Για το copy paste

Anef_Oriwn

[δεν χωράει το μυαλό ΜΟΥ πώς στεκόμαστε στις παρυφές της Ευρώπης και παρακολουθούμε απαθείς το ματζιέλλεμα ενός ολόκληρου λαού]
Κυριακή 13/7/2014]