Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Ανάρτηση 68/2014 [προγραμματισμένη, μακροσκελής, φιλο-παλαιστινιακή, αντι-ισραηλινή, αντιπολεμική, αντιφασιστική, αντι-ματζιελλάρικη, αντι-θηριώδικη μερικώς αυτοβιογραφική και εξ αναδημοσιεύσεως] - Για την νέα σφαγή των παλαιστινίων στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης “Gaza Camp” από τους μακελάρηδες του Ισραήλ. (Κι ένα άρθρο του Σενέρ Λεβέντ)...


Δίκην πρελουδίου
«Φριχτή θυμάμαι εκείνη τη νύχτα
οι σφαίρες πέφταν σαν νάταν βροχή
δεν πέφτουν φύλλα κάτω απ’ τα δένδρα
πέφτουν αμέτρητα κορμιά καταγής»

***********************************
Προλογικά

Όπως γράφαμε και τότε, πριν πεντέμισι ολόκληρα χρόνια, [στην 53η ανάρτηση μας τού 2008«ο νταής της γειτονιάς (λέγε τον “κράτος του Ισραήλ”) βγήκε και πάλι σεργιάνι [σημ.: στη Λωρίδα της Γάζας] και κάνει επίδειξη δύναμης...». Και δεν δέρνει μόνο, αλλά κυριολεκτικά σφάζει κόσμο και κοσμάκη και κυρίως αμάχους. Αφού πρώτα ο ισραηλινός στρατός απειλήσει με βομβαρδισμούς [λόγου χάριν, τους κατοίκους των βορείων περιοχών της Γάζας] κι αναγκάσει τον κόσμο να εγκαταλείψει πανικοβλημένος τα σπίτια του [δεν είναι η πρώτη φορά που δέχτηκαν αεροπορικές επιθέσεις και ξεκληρίστηκαν ολόκληρες οικογένειες] μπαίνουν μέσα και ισοπεδώνουν τα πάντα... Βομβαρδίζοντας ανελέητα κι αδιάκοπα αδιάκριτα, σκοτώνουν αδιακρίτως -μέχρι τώρα κοντά 160 άτομα μεταξύ των οποίων και πολλά παιδιά. Το αίμα τρέχει και πάλι άφθονο στην Γάζα και κανείς, ας πούμεν, από τη δημοκρατική Ευρώπη δεν νοιάζεται... Τι κι αν οι μακελάρηδες σκοτώσουν ακόμα 200, ya 500 παλαιστίνιους... Φτάνει που οι εξτρεμιστές της Χαμάς [της παλαιστινιακής ισλαμικής οργάνωσης που διοικεί τη Λωρίδα της Γάζας] θα πάρουν ακόμα ένα αιματηρό μάθημα. Βλέπετε οι ισραηλινοί ως οι σύγχρονοι εβραίοι τηρούν κατά τα γράμμα τις οδηγίες που τους έδωσε κάποτε ο εκδικητής Θεός τους. Συνεχίζουν, λοιπόν και τηρούν τα ρηθέντα εις τας Γραφάς [την Παλαιά Διαθήκη] όπως το «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και το «οδόντα αντί οδόντος»...  Για να δούμε ίσα με πόσες ζωές παλαιστίνιων αξίζουν οι ζωές των τριών έφηβων ισραηλιτών που κάποιοι [προφανώς παλαιστίνιοι εξτρεμιστές, πιθανόν μέλη της Χαμάς] απήγαγαν και δολοφόνησαν πριν μερικές βδομάδες. Κι αμέσως το Ισραήλ ξεκίνησε τα αντίποινα κτυπώντας στόχους της Χαμάς στην Λωρίδα της Γάζας... 



Τι άλλο, λοιπόν, από πολιτική γενοκτονίας είναι η συλλογική τιμωρία στην οποία υποβάλλουν τους παλαιστίνιους;  

Ποιος όμως υποθάλπει τον φονταμενταλισμό της Χαμάς; Έγραφα σχετικά σε σχόλιο ΜΟΥ στην ανάρτηση ΜΟΥ τού 2008:   
«Μήπως (διερωτούμαι) τον (ισλαμικό) φονταμενταλισμό της Χαμάς και τη θέση τους για εξόντωση/διάλυση του κράτους του Ισραήλ τον υποθάλπει ή τον παράγει και αναπαράγει ο φονταμενταλισμός του εβραϊκού κράτους; Εμένα προσωπικά δεν το χωρεί ο νους μου (φαίνεται είναι μικρός σε όγκο) πως “ζουν” ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι σε 360 τετρ. χιλιόμετρα γης [σημ. σημερινή: τόση είναι η έκταση της Λωρίδας της Γάζας] χωρίς τρόφιμα, φάρμακα, ρεύμα και νερό! Δεν είναι τυχαίο που η Χαμάς απέκτησε τόση λαϊκή υποστήριξη και δύναμη ανάμεσα στους Παλαιστίνιους τα τελευταία χρόνια (και κυρίως στη Λωρίδα της Γάζας)»...

Και συνέχιζα πιο κάτω περίπου προφητικά:
«Προσωπικά δεν βλέπω (δυστυχώς) διέξοδο από αυτή την κατάσταση. Η καταστολή και η καταπίεση (από πλευράς Ισραήλ) μπορεί προσωρινά να κρύψει κάτω από το χαλί τα προβλήματα αλλά σύντομα τούτα και πάλι θα δημιουργήσουν εκρηκτικές καταστάσεις με απρόβλεπτες εξελίξεις και συνέπειες. Εκείνο που θα αποπυροδοτούσε την εκρηκτική κατάσταση ή θα απάμβλυνε το φονταμενταλισμό των Παλαιστινίων και κατ’ επέκταση και την επιρροή της Χαμάς θα ήταν θαρραλέες και ριζοσπαστικές κινήσεις από πλευράς Ισραήλ (προς όφελος των Παλαιστινίων) αλλά δεν βλέπω να γίνονται. Οι νταήδες πάντα λειτουργούν αλαζονικά και ετσιθελικά»...

Και να ‘μαστε «στο ίδιο έργο θεατές»


*****************************
Πιο κάτω θα παραθέσω ένα σχετικό πρόσφατο άρθρο του Σενέρ Λεβέντ, όπου ο συγγραφέας αγγίζει πολύ εύστοχα το θέμα συνδυάζοντας το με άλλες καταστάσεις της τρέχουσας επικαιρότητας όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο...

Διαβάστε το... Ακολουθούν και κάποια σχόλια δικά μου, κυρίως αυτοβιογραφικές σημειώσεις από τα φοιτητικά ΜΟΥ χρόνια και μια επίσκεψη ΜΟΥ [πριν χρόνια] στο Ισραήλ...

*******************************
“Ακούς και εσύ την κραυγή της θηριωδίας;
[τού Σενέρ Λεβέντ, “Πολίτης”, Παρασκευή 11/07/2014, σελ. 13, στήλη “Ημερολόγιο” – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=269261&-V=stiles]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ... Επίσης δικά ΜΟΥ είναι και τα σχόλια με κόκκινο χρώμα μέσα σε αγκύλες, όπως και η προσθήκη φωτογραφιών}...

Από τη μια ο ενθουσιασμός για το ποδόσφαιρο. Και από την άλλη η τρομερή σφαγή. Η σφαγή ανθρώπων. Η Συρία. Το Ιράκ. Η Γάζα. Η Ουκρανία. Το Αφγανιστάν, η Νιγηρία, η Κεντρική Αφρική. Και η Υεμένη. Και η Λιβύη. Ενώ από τη μια κάνει τσαλιμάκια στο γήπεδο ο Μέσι, από την άλλη ρέει το αίμα ποτάμι. Είδα μια φωτογραφία. Ένα παιδί δέκα χρονών από την Παλαιστίνη. Αναγκάστηκε να γονατίσει. Με δεμένα τα μάτια. Πίσω του στέκονταν Ισραηλινοί στρατιώτες. Έβγαζαν φωτογραφίες χαμογελώντας. Ένας στρατιώτης ακούμπησε το μακρού βεληνεκούς αυτόματο όπλο του στο σβέρκο του παιδιού. Στα πρόσωπα όλων υπήρχε μια έκφραση νίκης.

[Άραγε να ήταν μια τέτοια φωτογραφία σαν κι αυτή, η φωτο στην οποία αναφέρεται ο Σενέρ Λεβέντ;]...



Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο κατά το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα. Κάποτε ο Ναζίμ Χικμέτ είχε περιγράψει ως εξής την κατάσταση που επικρατούσε στον κόσμο:
 «Ο γιος μας άρρωστος
 Ο πατέρας του στη φυλακή
 Ανάμεσα στα κουρασμένα σου χέρια
 Το κεφάλι σου βαρύ
 Η κατάστασή μας μοιάζει με αυτήν του κόσμου
 
 Άνθρωποι οδηγούν τους ανθρώπους
 Σε καλύτερες μέρες
 Ο γιος μας γιατρεύεται
 Ο πατέρας του βγαίνει απ’ τη φυλακή
 Μέσα στα κουρασμένα σου χέρια
 Βαρύ το κεφάλι σου
 Η κατάστασή μας μοιάζει με αυτήν του κόσμου…»
 
 Ήρθε ένας παλιός μου φίλος, ο οποίος εγκαταστάθηκε πριν 35 χρόνια στη Γερμανία και είχε πει πως δεν επρόκειτο να επιστρέψει ξανά στο νησί. Ένας πολύ παλιός μου φίλος. Από τα πρώτα χρόνια της νιότης. Δεν ξεκόψαμε εδώ και πενήντα χρόνια. Είναι νευροχειρουργός. Είναι ευτυχισμένος με τη ζωή στη Γερμανία. Αλλά έχει απελπιστεί πολύ από τα γεγονότα που συμβαίνουν στον κόσμο. «Δεν θα διορθωθεί ποτέ αυτή η ανθρωπότητα», λέει. [Μα καλά, η ανθρωπότητα εν που μόνη της που εν να διορθωθεί;]... Αν και καταφέρνει να κάνει μεταμοσχεύσεις εγκεφάλου, δεν πιστεύει ότι θα αλλάξει κάτι. Κάποτε ονειρευόταν να ζήσει μόνο στην Κύπρο. Έσβησε αυτό του το όνειρο. Όποτε έρχεται για διακοπές, τα βρίσκει όλα χειρότερα. Πιο ξένα. Δεν νιώθει καν σαν πολίτης. Είναι απλώς ένας τουρίστας. Γυρίζει στα σοκάκια κρατώντας τη φωτογραφική του μηχανή. Ξαπλώνει στην άμμο και κοιτάζει τον ουρανό. Ή αφουγκράζεται την Κύπρο με κλειστά τα μάτια.
 
Είχα έναν ξάδερφο. Γιο της θείας μου. Ήμασταν αχώριστοι. Πάντα καυχιόταν ότι ήταν δεκαπέντε μέρες μεγαλύτερος από εμένα. Πριν σαράντα πέντε χρόνια, πήρε τα μπογαλάκια του και έφυγε απ’ εδώ. Έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Δεν ήρθε ποτέ ξανά πίσω. Δεν πάτησε ποτέ ξανά το πόδι του εδώ, έστω και μία φορά. Ξέχασε καν πως υπάρχει μέρος στον κόσμο που ονομάζεται Κύπρος. Αν τον ρωτήσω «τι είναι τα Μόναγρα», είμαι βέβαιος ότι δεν θα ξέρει καν πως είναι χωριό. [Απορία δική ΜΟΥ: Μήπως ο Λεβέντ θέλει αν πει Μονάγρι, που είναι χωριό στην Επαρχία της Λεμεσού;]... Ζει σε μια χαριτωμένη μικρή αγγλική πόλη που ονομάζεται Margate. Παρακολουθεί την άμπωτη και την πλημμυρίδα στη θάλασσα. Πήγα και εγώ και είδα. «Σημαία μου είναι το κομμάτι ρούχο με το οποίο σκουπίζω τον ιδρώτα του προσώπου μου και πατρίδα μου είναι το μέρος που μπορώ να αναπνέω ελεύθερα», λέει.
 
 Είναι πολύ θερμή η καλοκαιρινή αυτή βραδιά. Δεν σε παίρνει ο ύπνος. Νά και οι τελευταίες ειδήσεις. Καπνοί στη Γάζα. Παιδιά πιάνονται αιχμάλωτα. Από κάθε σπίτι βγαίνει και ένα πτώμα.



Ο κόσμος δεν συζητά για τη λίμνη αίματος. Για το ποδόσφαιρο συζητά. Για τη Γερμανία και τη Βραζιλία. Το γήπεδο είναι ασφυκτικά γεμάτο. Τα πρόσωπα είναι βαμμένα με διάφορα χρώματα. Το νεαρό κορίτσι από το Ρίο ντε Τζανέιρο κρατάει το κεφάλι του και με τα δυο του χέρια. Κλαίει.



[Απόψε σίγουρα θα κλαίνε και οι αργεντινοί μετά την ήττα της “εθνικής” τους ομάδας στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη Γερμανία με 1-0. Και χαρές η Μερκέλλα:]... 
Κλαίνε και οι Σύροι, οι Ιρακινοί και οι Ουκρανοί. Όλα αυτά συμβαίνουν ενόσω ζω εγώ. Και ένας ακαδημαϊκός ακόμα μας λέει «μην αναζητείτε την Αμερική κάτω από κάθε πέτρα.[Ποιους να αναζητούμε; Τα τσογλάνια και τους υποταχτικούς των αμερικανών, ή και τους ευρωπαίους πλέον;]... Ο κόσμος στηρίζει εκείνους που σκοτώνουν. Όχι τους αθώους. Βρισκόμαστε στη μέση μιας θηριωδίας. Σε ένα μικρό νησί. Τέθηκαν στο τραπέζι μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Μήπως έμεινε εμπιστοσύνη σε αυτά τα χώματα;

****************************************
Σημειώσεις (αυτοβιογραφικές), σχόλια και ερωτήματα ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
Δεν θα σχολιάσω [περαιτέρω] το κείμενο του Σενέρ Λεβέντ. Όμως, κάποια άλλα, δικά ΜΟΥ θα πω ΕΓΩ, εδώ πιο κάτω... 

1. Τότε [πριν 30-35 χρόνια] στις απαρχές των σπουδών ΜΟΥ, ήταν στην τάξη ΜΟΥ και δύο παλαιστίνιοι, που ήταν μέλη της “Φάταχ”, της Οργάνωσης του Αρχηγού της PLO, Γιάσερ Αραφάτ. Μετά από μερικές μέρες μετακινήθηκαν σ’ άλλη τάξη, καθότι θα σπούδαζαν Ιατρική και τοποθετήθηκαν κατά λάθος εκεί, όμως πρόλαβα να κάνω κάποιες κουβέντες μαζί τους. Να σημειώσω δύο πράγματα που παραμένουν ζωντανά στη μνήμη ΜΟΥ:


– Πρώτον, παρ’ όλο που δεν ήταν κομμουνιστές έτρεφαν μια βαθιά εκτίμηση για τη Σοβιετική Ένωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες για την τεράστια βοήθεια που παρείχαν στον παλαιστινιακό λαό, και

–  Δεύτερον, σε παρατήρηση ΜΟΥ γιατί δεν αναγνωρίζουν ως PLO το κράτος του Ισραήλ με την προϋπόθεση ότι το Ισραήλ θα αναγνώριζε κι ένα δικό τους κράτος που θα δημιουργείτο στις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές [ΝΑΙ, είχα από τότε και τέτοιες απόψεις!], αυτοί δεν ήθελαν ν’ ακούσουν κουβέντα! Στόχος τους, όπως ΜΟΥ έλεγαν, ήταν η ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους που να καταλάμβανε και την επικράτεια του Ισραήλ και μέσα στο οποίο θα μπορούσαν να ζουν και οι εβραίοι ισραηλίτες...
Πώς αλλάζουν οι καιροί όμως... Μετά από χρόνια ο Αράφατ συμφώνησε με τους ισραηλινούς για αναγνώριση του Ισραήλ ως ξεχωριστού ανεξάρτητου κράτους και για την αυτονομία των παλαιστινιακών περιοχών, χωρίς όμως να γίνει μπορετό μέχρι σήμερα να υλοποιηθεί και το δεύτερο... Και το Ισραήλ συνεχίζει “κανονικά” το ματζιέλελμαν του παλαιστινιακού λαού!

2. Κοντά στο 2000 [λίγο πάνω ή λίγο κάτω, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε - πάντως ήταν εν καιρώ σχετικής ειρήνης, προφανώς μεταξύ πρώτης και δεύτερης Intifada], κάναμε τη σύζυγο μια μονοήμερη εκδρομή στο Ισραήλ. [Σημ. 15/7/2014 – 5:15 μ.μ.: Η πρώτη Intifada ξεκίνησε τον Δεκέμβρη του 1983 και τερματίστηκε επισήμως στις 20 Αυγούστου 1993 με τη συμφωνία του Όσλο, ενώ η δεύτερη ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2000 και τελείωσε γύρω στο 2005, άρα το ταξίδι θα έγινε πριν το 2000]... Φύγαμε αεροπορικώς νωρίς το πρωί και επιστρέψανε το βράδυ. Ήταν μια πραγματικά πρωτόγνωρη εμπειρία με πολλές αρνητικές εικόνες και εντυπώσεις και πολύ λίγες θετικές, ή/και χαλαρές στιγμές... Θ’ άξιζε σίγουρα τον κόπο να έκαμνα μια ξεχωριστή ανάρτηση [κάπου έχω καταγραμμένες και κάποιες σημειώσεις], όμως για την ώρα θα περιοριστώ σε κάποιες εικόνες που ανέδειξαν τον αυταρχικό, αστυνομικό, στρατοκρατικό και ρατσιστικό χαρακτήρα του ισραηλινού κράτους, απέναντι στους παλαιστίνιους κι όχι μόνο. Κι αναφέρομαι,  

-   στον πολύ αργό ρυθμό με τον οποίο περάσαμε κάπου 40-50 πλάσματα μόνο από τον έλεγχο διαβατηρίων κατά την άφιξη μας σ’ ένα αεροδρόμιο [μάλλον στρατιωτικό] στη Χάιφα,
-  στους εξονυχιστικούς, εξευτελιστικούς και πολλαπλούς ελέγχους [στο check in και δίκην ανάκρισης λες και εγκληματήσαμε που επισκεφτήκαμε τη χώρα τους] κατά την αναχώρηση μας από το Αεροδρόμιο του Τελ Αβίβ,  
-   στα τείχη από μπετόν αρμέ που οι ισραηλινοί ξεκίνησαν να κατασκευάζονται τότε πέριξ των [παράνομων] οικισμών για εβραίους έποικους που βρίσκονταν ή/και αναγείρονταν από την ισραηλινή μέσα στις κατεχόμενες παλαιστινιακές περιοχές με σκοπό την προστασία των οικισμών,
-   στα road blocks με ισραηλινούς στρατιώτες κατά την είσοδο και εξόδου του λεωφορείου μας στις/ή από παλαιστινιακές περιοχές [τότε υποτίθεται ότι είχαν μια περιορισμένη αυτονομία οι παλαιστίνιοι],
-  στους ένοπλους έφεδρους ισραηλίτες στρατιώτες στις στάσεις των λεωφορείων μέσα στο Τελ Αβίβ, οι οποίοι προφανώς θα περίμεναν κι αυτοί το λεωφορείο για να πανε σπίτι τους,
-   στους ορθόδοξους θρησκευόμενους εβραίους [αυτούς με τις πλεξούδες στα μαλλιά και τα ψηλά καπελά] να φακκούν τις τζιεφαλαές τους στο λεγόμενο Τείχος των Δακρύων [στην Ιερουσαλήμ], 
-  [και φτάνω στα πιο σοβαρά, όπως ας πούμεν], στη ξεναγό μας, μια σχετικά μεγάλη σε ηλικία ελληνο-εβραία, που μας έκανε συνεχώς καθαρά αντι-παλαιστινιακή [και οπωσδήποτε φιλο-ισραηλινή] προπαγάνδα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για την καλλιέργεια αντι-παλαιστινιακής “κουλτούρας”. Να αναφέρω Χαρακτηριστικά ότι σε κάποια περίπτωση που περνούσαμε με το τουριστικό λεωφορείο, από μια παραθαλάσσια περιοχή, η κύρια ξεναγός μας, μάς έδειξε κι ένα παραθαλάσσιο χωριό με περιβόλια από εσπεριδοειδή όπου ζούσαν Παλαιστίνιοι, για να μας πει, με λύπη, ότι «σ’ αυτό το ωραίο μέρος άφησαν “αυτούς”, [δηλ. τους Παλαιστίνιους], να κατοικούν...». Σε ερώτηση/παρατήρηση ΜΟΥ, αφού η γη ήταν δική των παλαιστινίων, γιατί να μην ζουν εκεί, αμέσως ΜΟΥ απάντησε ότι δεν συζητά πολιτικά... Αλλά το φαρμάκι της το έριχνε, ενώ καθ’ οδό προς την Ιερουσαλήμ όπου στον δρόμο υπήρχαν και κάποια σημεία παλιά τανκ αφημένα εκεί σαν μνημεία, δεν παρέλειπε να επαινεί τον Νταγιάν που το 1967 νίκησε τους παλαιστίνιους ...  
-  Πέραν των πιο πάνω όμως, τρομερή αρνητική εντύπωση μου είχε κάνει και ο καθαρά ρατσιστικός τρόπος με τον οποίο έδιναν νούμερα στα αυτοκίνητα. Οι αριθμοί των αυτοκίνητων ήταν τριών χρωμάτων (κίτρινοι, γαλάζιοι και πράσινοι). Δεν θυμάμαι ακριβώς πως ήταν δοσμένα τα χρώματα, αλλά το ένα χρώμα (το κίτρινο νομίζω), ήταν για τα αυτοκίνητα των ισραηλινών, ένα άλλο για τα αυτοκίνητα των αράβων που ζούσαν εντός του Ισραήλ και το τρίτο για τα αυτοκίνητα των παλαιστινίων που ζούσαν στις αυτόνομες παλαιστινιακές περιοχές [στην Λωρίδα της Γάζας και στη Δυτική Όχθη]!!! Κι έτσι η ταμπέλα του αυτοκίνητου ταπέλλωνε [εθνολογικά] και τον ιδιοκτήτη του αυτοκίνητου...    

3. Εν μέσω όμως, όλων αυτών των νέων δολοφονικών επιθέσεων του ισραηλινού στρατού κατά των παλαιστίνιων [κυρίως στο concentration camp της Γάζας], έχουμε και τον γνωστό συντάκτη της “Σημερινής” Μάριος Δημητρίου να παραγνωρίζει τις σφαγές των παλαιστίνιων αμάχων και ζώντας στο δικό του κόσμο να γράφει κείμενα επαινετικά [πιο πολύ κολακείας] και ηρωικά για τους εβραίους που έζησαν στην Κύπρο...  Άκαιρα και άστοχα [αυτή την εποχή] τα κείμενα του, δύο από τα οποία θα βρείτε αν πατήσετε εδώ κι εδώ... Κι αφού ανέδειξε τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών εφήβωνγιατί δεν λέει έστω και τρεις κουβέντες για τις δολοφονίες των παιδιών της Παλαιστίνης; Τόση υποκρισία πια!


4. Κι ένα ερώτημα που με απασχολεί εδώ και κάμποσο καιρό: Άραγε τί να ‘λεγε και τί να συζήτα ο [τέως Πρόεδρος] Χριστόφιας (με) στον χασάπη τον Νετανιάχου, τότε που ο τελευταίος πραγματοποίησε επίσημη επίσκεψη στη Λευκωσία; 


5. Εξαιρετική και η ταινία BOPHA που παρακολουθήσαμε απόψε από το ΡΙΚ1, που μάς παρουσιάζει το ματζιέλλεμα των μαύρων που τολμούσαν να σηκώσουν κκελλέν επί εποχής απαρτχάιντ στη Νότιο Αφρική... Οι όποιες συγκρίσεις με τους παλαιστινίους ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίες!

Για το copy paste
Anef_Oriwn
[δεν χωράει το μυαλό ΜΟΥ πώς στεκόμαστε στις παρυφές της Ευρώπης και παρακολουθούμε απαθείς το ματζιέλλεμα ενός ολόκληρου λαού]
Κυριακή 13/7/2014]

8 σχόλια:

Woofis είπε...

Άνεφ άλλαξες ανάρτηση τζιαι έτσι απαντώ δαμέ, αρχικά για την προηγούμενην σου ερώτηση τζιαι μετά κάτι για την τωρινήν.
Εμίλησες για "θαλασσώματα Νίκαρου" αλλά ουσιαστικά δεν έshιεις αποδείξεις ότι τα εθαλάσσωσεν, τουλάχιστον οϊ ακόμα. Ο χρόνος θα δείξει. Αν υπονοείς ότι με αναίρεσην συγκλίσεων χάννεται χρόνος, είμαι σύμφωνος μαζί σου. Αλλά είσαι ανακριβής. Ο Έρογλου, που τες συγκλίσεις Χριστόφια-Ταλάτ δέχεται μόνον ότι του γουστάρει (π.χ. εκ περιτροπής προεδρία) τζιαι πετάσσει ότι εν υπέρ μας (π.χ. σταθμισμένη ψήφος). Επίσης, μιλάς για συγκλίσεις, αλλά άλλωσπως ερμηνεύκουμεν εμείς (ακόμα τζιαι το ίδιον το ΑΚΕΛ) τες συγκλίσεις τούτες τζιαι άλλωσπως οι τούρκοκύπριοι. Εξ'ου τζιαι το έγγραφον Ντάουνερ τζιαι οι αντιδράσεις που έφερεν.
Για το πως θωρώ εγώ τες προοπτικές "συμφωνίας", τζιαι όχι "λύσης", δες την εξής μου ανάρτηση:

http://woofisarfkai.blogspot.com/2014/02/blog-post_11.html

Αναφέρω τζιαμέ τα εξής σοφά του Πουργουρίδη:

"Όλες οι πτυχές του Κυπριακού είναι χιλιοσυζητημένες. Εκείνο που χρειάζεται για να οδηγηθούμε σε λύση δεν είναι συνομιλίες αλλά πολιτική βούληση και τόλμη. Η στάση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ του επιτρέπει να κοιτάξει το μέλλον και να αγνοήσει τους προπαγανδιστές που πιο πάνω ανέφερα. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης ας έχει αδιάκοπα στο μυαλό του τα σοφά λόγια του Αβραάμ Λίνκολν: «Κάνω το καλύτερο που ξέρω, το καλύτερο που μπορώ. Κι εννοώ να συνεχίσω να πράττω έτσι ώς το τέλος. Αν το τέλος με δικαιώσει ό,τι κι αν λέγεται εναντίον μου δεν θα μετρήσει. Αν το τέλος δείξει πως έκανα λάθος, 10 άγγελοι να ορκίζονται πως είχα δίκαιο δεν θα κάνει καμιά διαφορά".

Woofis είπε...

Πάμεν τωρά στο θέμαν του Ισραήλ. Στη ζυγαριάν του σήμερα, νομίζω κανένας υγιώς σκεπτόμενος άθρωπος δεν μπορεί να είναι "φιλο-ισραηλινός" με την συμπεριφοράν του Ισραήλ προς τους παλαιστινίους, ειδικά τους αμάχους. Τζιαι τον ρόλον που διαδραματίζει γεννικά στην περιοχήν, πολιτικά τζιαι στρατιωτικά. Όμως, όπως είπες παλιά πολλά σωστά, είναι μέγαν λάθος να λαμβάνουμεν πολιτικές θέσεις χωρίς να λαμβάνουμεν υπόψην την συνολικήν εικόναν, ακολουθώντας την ιστορικήν εξέλιξην τζιαι το πλαίσιον της κάθε εποχής. Η ιστορία του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ τζιαι των συγκρούσεων του με τους γείτονες του πάει πίσω στο τέλος του Β' παγκοσμίου πολέμου. Η εξέλιξη του δράματος τούτου του λαού τζιαι των γειτονικών του εν που τζιαμέ που πρέπει να αρχίζει. Μεν ξεχνούμεν επίσης ότι υπάρχει το έθνος κράτος του Ισραήλ αλλά τζιαι η εβραϊκή θρησκεία. Εβραίος δεν ισούται πάντα με Ισραηλινός.
Οι εικόνες τζιαι εμπειρίες που περιγράφεις κατά την επίσκεψη σας στο Ισραήλ διατυπώννονται ως μομφή τζιαι ως κατηγορία αλλά σε μέναν εν μπορούν παρά να δείχνουν (τζιαι η γυναίκα μου επέρασεν τα σε μιαν επαγγελματικήν επίσκεψην της πριν 6-7 χρόνια) τον τρόμον που βιώννεται που τους κατοίκους τούτου του κράτους κάθε μέρα. Οπότε, αν τζιαι σαν μικρός λαός τζιαι σαν ταλαιπωρημένος καταλαβαίνω ότι φύσει και θέσει τείνουμεν προς τους παλαιστινίους τζιαι τον αγώναν τους για φυσικήν ύπαρξην, εν μέγαν λάθος να ισοπεδώννουμεν τζιαι να βαφτίζουμεν έναν λαόν τζιαι τους ηγέτες του ως "χασάπες". Τζιαι μετά να γυρεύκουμεν βοήθειαν για τες εγχειρήσεις μας, σαν να τζιαι εν έγινεν τίποτε.
Η ανάρτηση σου γεννικά όμως πρέπει να πω ότι σε αντίθεσην με άλλους προσπαθεί να παραθέσει τζιαι τα "μείον" της άλλης πλευράς, η οποία είναι εν πολλοίς εξίσου φανατισμένη τζιαι "αιμοβόρα"...

Ανώνυμος είπε...

Τα μωρά, ρε φίλε;;;; Τα μωρά;;; Εν το αντέχω...Και δεν είναι και μια και δυο οι φωτογραφίες που κατακλύζουν το διαδίκτυο...Αποτροπιασμός και φρίκη...

Anef_Oriwn είπε...

Ομολογώ ότι ΔΕΝ έχω διάθεση για γραψίματα σήμερα. [Εν που τα ψες που μ’ έπιασε μια βαριεστιμάρα!]... Όμως οφείλω, ως ελάχιστον φόρο τιμής σ’ όσους έπεσαν ή δολοφονήθηκαν από τους φασίστες, σαν σήμερα [ή τις ημέρες αυτές] πριν 40 χρόνια υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία, να γράψω έστω και λίγα λόγια... Εν αναμονή, λοιπόν, της νέας ΜΟΥ [επετειακής] ανάρτησης, θα προσπαθώ να σχολιάζω και τα όσα γράφει πιο πάνω ο φίλος ο Woofis

Anef_Oriwn είπε...

Για την ώρα και συνυπογράφοντας τον «αποτροπιασμός και [τη] φρίκη» που νοιώθει ο Ανώνυμος πιο πάνω, θα σας παραπέμψω στο τελευταίο κείμενο του Χρήστου Χαλικιόπουλου από τον χτεσινό “Πολίτη” που είχε ως θέμα το νέο μακελειό σε βάρος του παλαιστινιακού λαού που επιχειρούν οι ισραηλινοί στη Γάζα και το οποίο θα παραθέσω μόλις το πετύχω στο διαδίκτυο...

Anef_Oriwn είπε...

Στην προηγούμενη ΜΑΣ ανάρτηση [http://aneforiwn.blogspot.com/2014/07/672014.html] είχαμε διερωτηθεί κατά πόσο «η Barbie, η παρουσιάστρια του “ΜΕΓΑ” Χριστιάνα Αριστοτέλους [...] την Τρίτη 15 του μηνός, επέτειο του χουντοφασιστικού πραξικοπήματος, [θα] θυμηθεί και τους πραγματικά ηρωικούς νεκρούς που έπεσαν ή δολοφονήθηκαν υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία από τους σφετεριστές της, τους φασίστες πραξικοπηματίες...» Και πριν αλέκτωρ λαλήσει, δικαιωθήκαμε στις προβλέψεις/υποψίες μας: Η Χριστιάνα αφού ξεκίνησε το πρόγραμμα της με ανάλαφρα θέματα όπως ένα ταξίδι «με μια σχεδία από τα Κύθηρα στην Κρήτη» κι ακολούθως μια συζήτηση για τα «10 πράγματα που πρέπει να πείτε πριν είναι πολύ αργά» πέρασε σε συζητήσεις με φιλοξενούμενους στο στούντιο και με παρεμβάσεις από τηλεφώνου για την ... τουρκική εισβολή, παρακαλώ!
Μα μαντάμ Χριστιάνα ξέχασες ότι σήμερα είναι η επέτειος του χουντοφασιστικού ΕΟΚΑΒήτικου πραξικοπήματος [που αποτέλεσε και την αφορμή για την τουρκική εισβολή] κι όχι της ίδιας της εισβολής; Ή μήπως αποτελεί κι αυτό μέρος της προσπάθειας να προσπεραστεί και να ξεχαστεί το προδοτικό πραξικόπημα; Έτσι τιμούνται όσοι έπεσαν ή/και δολοφονήθηκαν υπερασπιζόμενοι τη Δημοκρατία; Δια της σιωπής σας ή/και με εκπομπές για άλλ’ αντ’ άλλων ανήμερα του πραξικοπήματος;

Anef_Oriwn είπε...

Woofis,
Ολίγα τινά πάνω στα όσα γράφεις στα δύο σχόλια ΣΟΥ:

1. Για το κυπριακό και τις μέχρι τώρα κινήσεις Αναστασιάδη: Προσπάθεια του Προέδρου ήταν να διαμορφώσει ένα πλαίσιο συζητήσεων [για το κυπριακό] καλύτερο απ’ αυτό που πέτυχε ο Δημ. Χριστόφιας... Τί πέτυχε ο Αναστασιάδης; Μιαν μεγάλη τρύπα στο νερό! Οι όποιες συζητήσεις με τον Έρογλου γίνονται σήμερα από αποστάσεις μεγαλύτερες απ’ ό,τι προηγουμένως. Ο Νίκαρος με τις κινήσεις του και την προσπάθεια του να ισορροπήσει μεταξύ των θέσεων των άλλων κομμάτων [για το κυπριακό] έδωσε την ευκαιρία στον Έρογλου να κάνει παιχνίδι και να τον κοροϊδεύει με δηλώσεις για αποδοχή κάποιων από τις συγκλίσεις Χριστόφια – Ταλάτ... Όπως δείχνουν τα πράματα, ο Νίκαρος δεν έχει ΚΑΜΙΑ διάθεση «να κόψει το λαιμό του για να λύει το κυπριακό»

2. Για την επίθεση των ισραηλινών στο γκέτο της Γάζας: Η επίθεση του φασιστικού κράτους του Ισραήλ είναι πασιφανώς ασύμμετρη καιν σε νεκρούς [εξήντα [παλαιστίνιοι νεκροί για κάθε ισραηλινοί] και σε καταστροφές. Είναι μια επίθεση που απολύεται κάθε μερικά χρόνια σ’ ένα μέρος όπου οι άνθρωποι είναι στοιβαγμένοι σαν τις σαρδέλες σε κονσέρβα˙ η Γάζα είναι το πιο πυκνοκατοικημένο μέρος στον κόσμο! Είναι ένα μέρος αποκλεισμένο από ξηρά, αέρα και θάλασσα, όπου δεν υπάρχουν καθόλου υποδομές˙ ό,τι κτίσουν εκεί οι παλαιστίνιοι στα λίγα χρόνια ειρήνης, έρχονται οι ισραηλινοί και με βομβαρδισμούς μερικών ημερών διαλύουν τα πάντα. Μπορούν, ας πούμεν, να συγκριθούν οι τρακατρούκες της Χαμάς με τον σύγχρονο οπλισμό του Ισραήλ και τα σύγχρονα πολεμικά μέσα που διαθέτει; Πιο πάνω σαφώς υπέβαλλα ότι «τον (ισλαμικό) φονταμενταλισμό της Χαμάς και τη θέση τους για εξόντωση/διάλυση του κράτους του Ισραήλ τον υποθάλπει ή τον παράγει και αναπαράγει ο φονταμενταλισμός του εβραϊκού κράτους», γι’ αυτό και «τα “μείον” της άλλης πλευράς» είναι επουσιώδη... [Και παρεμπιπτόντως όταν «γυρεύκουμεν βοήθειαν για τες εγχειρήσεις μας», εν δωρεάν που μάς τη δίνουν;]... Κι όπως γράφει και ο Χαλικιόπουλος στο χρονογράφημα του στο οποίο αναφέρθηκα πιο πάνω: «Οι ρουκέτες της Χαμάς θα εκλείψουν όταν εκλείψει και η κατοχή. Το μίσος θα καταλαγιάσει όταν οι Παλαιστίνιοι θα αρχίσουν να νιώθουν ότι έχουν ένα κράτος ανεξάρτητο όπου μπορούν να ζήσουν ελεύθεροι και όχι φυλακισμένοι σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε ένα μπαντουστάν της Μέσης Ανατολής. Αυτό θα δώσει τέλος και στον φανατισμό της Χαμάς...»

Anef_Oriwn είπε...

Πιο πάνω το «απολύεται» να διαβαστεί «εξαπολύεται»...