Ανάρτηση 106/2013 [προγραμματισμένη, οικογενειακή, ενθυμησιακή, μελαγχολική, φιλοσοφική, αφιερωματική] – Δίκην Μνημοσύνου...

Αντί εισαγωγής:

«αυτός που πέρασε δεν είναι ένα τραγούδι που τελείωσε…»

[Ναζίμ Χικμέτ]

{Δες και το υστερόγραφον μου στο τέλος}…

******************************

Δίκην Μνημοσύνου

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, όταν πλησιάζει η επέτειος του θανάτου ΣΟΥ, η ενθύμηση ΣΟΥ γίνεται ιδιαίτερα έντονη. Νοιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι [όπως εκείνες τις μέρες που έβλεπα να πλησιάζει το αναπόφευκτο τέλος] και με πιάνει μια μελαγχολία. Έντονο εξακολουθεί να είναι το συναίσθημα μέσα μου ότι ΜΑΣ έφυγες νωρίς, [στα 73 ΣΟΥ]…

Στήλη άλατος είχα μείνει τότε και για κάμποσα δευτερόλεπτα δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη, όταν ο γιατρός μου είπε, μετά που είδε τις εξετάσεις, ότι είχες καρκίνο!  Και δεν άντεξες πάνω από ενάμιση μήνα! Η αρρώστια ήταν ήδη σε προχωρημένο στάδιο!

Ήταν το τρίτο περιστατικό θανάτου από καρκίνο στην οικογένεια μέσα σε τρία χρόνια. Μέχρι να βγάλουμε τα μαύρα από τον ένα χαμό, τα ξαναβάλλαμε για άλλο. Πρώτη ΜΑΣ έφυγε η μικρή αδερφότεγνη [μόλις στα 9 της!] για να ακολουθήσει σε μερικούς μήνες ο επ’ αδελφή γαμπρός [στα 40 του!]… Κατάρα είχαμε;

Ο θάνατος όμως ο δικός ΣΟΥ πραγματικά με συγκλόνισε! Πολλά ήταν εκείνα που είχαμε να μοιραστούμε ακόμα. Και τι δεν είχα στο μυαλό μου να πούμε και να κάνουμε. Ήθελα να ολοκληρώσω το γράψιμο της πραγματικής ιστορίας του Παππού [και του μαρτυρικού του θανάτου] για να πάρει επιτέλους την τιμητική θέση και την καταξίωση που αρμόζει για τη θυσία του, αλλά και να καταγράψω και το οικογενειακό γενεαλογικό μας δέντρο [ίσως τζιαι καταφέρω να το κάμω με την Μάνα]…  Δυστυχώς δεν έμελλε, έφυγες νωρίς!

Είπα τότε στον επικήδειο:

«Νιώθουμε έντονα πως δεν φεύγεις πλήρης ημερών. Μας αφήνεις πρόωρα εκεί που πιστεύαμε πως έχεις ακόμα χρόνια μπροστά σου να ζήσεις και να ξεκουραστείς. Να χαιρόμαστε μαζί σου τη ζωή εκεί κάτω από την βαθύσκιωτη συκαμιά στην αυλή μας ή να πίνεις τον καφέ σου και να κουβεντιάζεις με φίλους στην Συντεχνία, όπου σίγουρα η απουσία σου θα είναι κι εκεί αισθητή»…

Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που ΣΕ σκεπάζει!

***********************

Ενθυμήσεις από τα παλιά

Κι όταν η μνήμη πλέον ζωντανεύει φέρνει στον νουν θύμησες  από τα παλιά…. 

Έγραφα στην No. 12 ανάρτηση μου του 2008:

“Προς το απόγευμα οι εξελίξεις ήταν πλέον ραγδαίες. Τα γεγονότα εξελισσόταν με ταχύτητα στο χωριό. Γίνονταν έρευνες στα σπίτια Αριστερών, συλλήψεις, τραμπουκισμοί, κακοποιήσεις! Κάποια στιγμή αντιληφτήκαμε και κινήσεις γύρω από το δικό μας το σπίτι και μια ομάδα ενόπλων μπήκε στην αυλή και πήρε και θέσεις μάχης. Ήμασταν ο “εχθρός”!
Επικεφαλής της ομάδας των ενόπλων ήταν κάποιος καταζητούμενος (νέος στην ηλικία), γνωστός στην οικογένεια (ήμασταν γείτονες στα περιβόλια και βλεπόμασταν σχεδόν καθημερινά).

[…]

Ο επικεφαλής της ομάδας απευθυνόμενος στον πατέρα μου του είπε: «Θκιέ Αντρέα [ήταν και ευγενής], ήρταμεν να μας δώσεις τα όπλα σου». (Έψαχναν μανιωδώς και παντού για όπλα).
Η μάνα κάτι πήγε να του πει: «(Δ)εν (α)ντρέπεσαι, τόσα γρόνια έτρω(γ)ες τζιαι που την τσέντα (τσάντα) μας τζιαι τωρά ήρτες για να ...», αλλά την αντίκοψε ο πατέρας. Η αγέρωχη απάντηση του πατέρα (ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τον σκεπάζει) προς τον εοκαβητατζιή, πάντα θα παραμένει χαραγμένη στη μνήμη μου και θα με φορτίζει συναισθηματικά: «Τα όπλα μου εν τούτα δαμαί ...», είπε δείχνοντας τα οκτώ του παιδιά (ο πιο μεγάλος γύρω στα 17, οι μικρότεροι – δίδυμα – μόλις ενός έτους), «... και εν θα τζιήσετε πάνω τους» (εν θα τ’ αγγίξετε)! Τελικά πήραν το κυνηγετικό και έφυγαν (το όπλο επιστράφηκε μετά τον πόλεμο).”

***************************

Κι άλλες θύμησες 

Και οι ενθύμισες πάνε κ’ έρχονται στον νουν. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά θυμήθηκα και το πιο κάτω περιστατικό αυτές τις μέρες… [Μυαλό είναι αυτό και όπου θέλει ταξιδεύει]…

Ήταν χειμώνας του 1974 [στα εφηβικά μου] και η κατάσταση στο χωριό ήταν ιδιαίτερα τεταμένη πολιτικά. Έντονες οι αντιπαλότητες και οι αντιπαραθέσεις κυρίως ανάμεσα σ’ εμάς τους νεολαίους ένθεν και ένθεν. Καυγάδες κι αντεγκλήσεις πολλές. Οι “αντίπαλοι” δεν χώνευαν την πλούσια και ζωντανή δραστηριότητα του συλλόγου [ούτε κι εμάς που ως παρέα συνηθίζαμε να φοράμε κάτι κόκκινα πουλόβερ που πλέξαμε ειδικά] αλλά τις αντιδράσεις κι αντιστάσεις μας στον ΕΟΚΑΒητισμό. [Πολλοί ήταν οι χωριανοί ΕΟΚΑΒητατζιήες ενώ κάποιοι ήταν και καταζητούμενοι]… Τις Κυριακές τα βράδια συνηθίζαμε [ως παρέα] να πηγαίνουμε σινεμά. Εκείνο το βραδύ είχαμε πληροφορίες ότι μετά το σινεμά [κατά την έξοδο μας] θα δεχόμασταν μαζικά επίθεση, γι’ αυτό αποφασίσαμε να πάμε ομαδικά. Κάποιοι εξ Ημών πήραν [για παν ενδεχόμενο και για σκοπούς αυτοπροστασίας] και τα “μέτρα” τους… Βγαίνοντας όμως από το σινεμά [κατά τις 10 και βάλε το βράδυ] πέριξ του χώρου ήταν παρατεταγμένοι οι “γέροι” μας και όχι μόνο! Ευνόητοι οι λόγοι γιατί ήταν εκεί! Κουβεντιάζοντας μετά με τον “δικό” μου [τον Πατέρα] το περιστατικό, Αυτός με/μας επέκρινε γιατί ενώ είχαμε τις συγκεκριμένες πληροφορίες [για πιθανή επίθεση σε βάρος μας] πήγαμε και κλειστήκαμε στο σινεμά καθιστώντας τους εαυτούς μας εύκολο στόχο… Θα μας στρίμωχναν σαν ποντικούς στην τσάκρα!

{Μέσα στο καλοκαίρι θα προσπαθήσω να καταγράψω μερικές ιστοριούλες, στιγμές και εικόνες που θυμούμαι ακόμα από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια}…

**************************

Επίλογος [τραγουδιστικός]:

Και θα κλείσω μ’ ένα τραγούδι αφιερωμένο εξαιρετικά εις μνήμη…

“Ο Στρατής”

Στίχοι: Σώτια Τσώτου

Μουσική: Κώστας Χατζής

Τραγούδι: Κώστας Χατζής

Anef_Oriwn

[αποτείων φόρο τιμής, σεβασμό και εκτίμηση]

Τρίτη 18/6/2013

***********************************

Υστερόγραφον
[εξ αφορμής κι όχι απαραιτητα σχετιζόμενο με το κυρίως θέμα μας]:

Η μνήμη του μυαλού συγκρατεί και επαναφέρει στο προσκήνιο εκείνες τις εικόνες κι εκείνα τα βιώματα που έχουν σχέση με ανθρώπους με τους οποίους έχουμε ακόμα επικοινωνία, ή σχετίζονται με ένα περιβάλλον το οποίο ΜΑΣ είναι ακόμα οικείο, φιλικό κι αγαπητό. Η μνήμη παραμένει ζωντανή όταν πραγματικά θέλουμε να την κρατούμε ζωντανή. Κι αυτό γίνεται μέσα από την επαφή και την επικοινωνία. Η μνήμη θα ατροφήσει κι ΕΜΕΙΣ θα αποβάλουμε απ’ αυτή και θα ξεχάσουμε πρόσωπα, βιώματα και καταστάσεις μόνο αν κάνουμε λοβοτομή, ή αν απαξιώσουμε αυτά που ζήσαμε! Ναι μεν η ζωή κάνει κύκλους, ή ανοίγει νέες πόρτες και παράθυρα αλλά ΤΙΠΟΤΑ και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν διαγράφεται εκτός κι αν ΕΜΕΙΣ το αποφασίσουμε και το θελήσουμε. Και τότε όντως «αυτός που πέρασε [ήταν] ένα τραγούδι που τελείωσε…»     

Anef_