Εισαγωγικά:
Μια και μπήκαμε στον χορό για τα ελληνικά κομμουνιστικά [ΚΚΕ-δικα] δρώμενα με την προηγούμενη ανάρτηση ΜΑΣ [που ήταν αφιερωμένη στην δολοφονική εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη και των Συντρόφων του], ας το συνεχίσουμε ακόμα λίγο στη σημερινή έκτακτη ανάρτηση ΜΑΣ.
Ως γνωστόν από τις 11 μέχρι τις 14 τ’ Απρίλη θα λάβει χώρα στην Αθήνα το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Οι Θέσεις της Κ.Ε. για το Συνέδριο δημοσιεύτηκαν ήδη από τον Δεκέμβρη, κυκλοφόρησαν και σε ένθετο και με τον “Ριζοσπάστη”, το οποίο και κάπου έχω φυλάξει, αλλά να δούμεν πού...
Τότε είχα πάρει και σημειώσεις για να γράψω ένα κείμενο για το Blog μου. Σ’ εκείνο [το κείμενο μου] θα επικεντρωνόμουν,
- πρώτον, στις διαφωνίες μέσα στο διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και τις διαφορετικές προσεγγίσεις που υπάρχουν μέσα στο Κίνημα, και
- δεύτερον, για τα όρια των εργατικών αγώνων…
Όμως μ’ εκείνα [τα προεκλογικά και τα μετεκλογικά] και με τούτα [τα της οικονομικής κρίσης και της υποτέλειας μας στους τροϊκανούς], η συγγραφή αυτού του συγκεκριμένου κειμένου έμεινε στην μπάντα [στο πλάι και για μετά]…
Πάντως ο Προσυνεδριακός Διάλογος [μέσα από τις σελίδες του “Ριζοσπάστη” και της ΚΟΜΕΠ] πάνω στις Θέσεις, το Πρόγραμμα του ΚΚΕ και το νέο Καταστατικό του Κόμματος, αλλά και για άλλα ζητήματα που θα απασχολήσουν το Συνέδριο ξεκίνησε εδώ και καιρό [ήδη από τον Γενάρη]...
Παρακολούθησα και σ’ άλλες περιπτώσεις και μάλιστα με αρκετό ενδιαφέρον προσυνεδριακούς διαλόγους του ΚΚΕ, αλλά αυτό που συμβαίνει φέτος είναι πραγματικά πρωτόγνωρο και εκπληκτικό. Η συμμέτοχη στον διάλογο στελεχών, μελών και φίλων του Κόμματος είναι μαζικότατη και συγκλονιστική. Να σημειώσω ότι τις τελευταίες μέρες ο “Ριζοσπάστης” έχει καθημερινώς ειδικό ένθετο με 10-15 σελίδων για δημοσίευση σχετικών κείμενων. Η πολιτική και ιδεολογική ζύμωση που γίνεται και η συμβολή των συμμετεχόντων στην ανάπτυξη της Αριστερής/Κομμουνιστικής σκέψης είναι τεράστια. Κύρια θέματα συζήτησης η στάση του Κόμματος απέναντι στην κρίση, το θέμα των (μη) συμμαχιών, η αλλαγή της πολιτικής του ΚΚΕ προς τα αριστερότερα ακόμα, το παλαιότερο ΑΑΔΜ [το Αντιιμπεριαλιστικό, Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο] και την πάλη προς τη νέα «λαϊκή εξουσία» και πολλά άλλα.
Αρκετές ήταν/είναι και οι (επι)κριτικές παρεμβάσεις [κάποιες μάλιστα και “αιρετικές”] πάνω στις “Θέσεις”, κάτι που οδήγησε [σωστά ή λάθος δεν θα το εξετάσω τώρα] το μέλος της Κ.Ε., Παναγιώτη Μεντρέκα να συγγράψει απαντητικό πλην έντονα επιθετικό προς κάποια στελέχη του ΚΚΕ άρθρο, με τον βαρύγδουπο τίτλο “Αρθρογραφία διαστρέβλωσης και αθλιότητας κατά των Θέσεων του 19ου Συνεδρίου”.
Ιδιαίτερη μνεία θέλω να κάνω στα (επι)κριτικά προς τις “Θέσεις” [κι άλλες πολιτικές] κείμενα αρκετών δημοσιογράφων του “Ριζοσπάστη” [της εκεί ΚΟΒ]. Ενδεικτικά να αναφέρω τον Γιώργο Πετρόπουλο, την Ελένη Μαυρούλη, τον Γιώργο Κακουλίδη, τον Νίκο Μπογιόπουλο…
Σήμερα έχω επιλέξει [σ’ αυτήν την έκτακτη ανάρτηση μου] να παραθέσω το άρθρο με τίτλο “Λάθος πορεία
************************************
“Λάθος πορεία
[άρθρο τού Νίκου Μπογιόπουλου, μέλους της ΚΟΒ “Ριζοσπάστη” και της Κ.Ε. του ΚΚΕ, από τον Προσυνεδριακό Διάλογο για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ – “Ριζοσπάστης” 31/3/2013, σελ. 20 –
{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου, ενώ τα σχόλια με κόκκινο χρώμα μέσα στις αγκύλες είναι και πάλι δικά μου}…
1) Αντιγράφω (Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου, σελ. 71, σ. Παπαρήγα):
«Στο 15ο Συνέδριο ξεκαθαρίσαμε το εξής πράγμα: Ότι η συγκέντρωση δυνάμεων, η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος χτίζεται πάνω στην αντίθεση μονοπώλια - ιμπεριαλισμός. (...). Τι είναι ο ιμπεριαλισμός; Το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Όμως, δεν μπορούμε να χτίσουμε συμμαχία στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός, γιατί σημαίνει συμμαχία για τη σοσιαλιστική επανάσταση και συμμαχία για τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτό δεν μπορούμε να το βάλουμε. Και δεν μπορούμε να το βάλουμε, γιατί είναι και λυμένο θεωρητικά, αλλά και η πείρα αυτό δείχνει». Κανένα νέο δεδομένο δεν επιτρέπει αναθεώρηση όσων θεωρητικά και εμπειρικά, κατά το 16ο Συνέδριο, είναι λυμένα. Εντούτοις στις Θέσεις γίνεται ακριβώς αυτό το λάθος: Προτείνεται οικοδόμηση πολιτικής συμμαχιών στην αντίθεση καπιταλισμός - σοσιαλισμός. Αλλά πάνω σε αυτή την αντίθεση, όπως σωστά διαπιστώναμε στο 16ο Συνέδριο, δεν χτίζεται η - στρατηγικής σημασίας για την Επανάσταση - πολιτική συμμαχιών. [Σαφής η επικριτική τοποθέτηση του συγγραφέα για την επιλογή για μη πολιτικές συμμαχίες από πλευράς ΚΚΕ]…
2) Με αυτήν την (μη) πολιτική συμμαχιών «πλησιάζουμε» το σοσιαλισμό μόνο ως αντικατοπτρισμό. Η Λαϊκή Συμμαχία, που δεν είναι πολιτική, δεν συμμετέχει σε εκλογικές μάχες, που απορρίπτει όσους διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ (Θέση 67), που «έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ», είναι «συμμαχία» μόνο με τον εαυτό μας. [Πες τα χρυσόστομε, γιατί άμα τα λέω εγώ ο ΑΚΕΛικός, λένε ή υποβάλλουν ότι ΕΓΩ ακολουθώ ή υιοθετώ θέσεις και πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ]…
3) Η πολιτική γραμμή των Θέσεων ουσιαστικά εφαρμόζεται εδώ και χρόνια. Έχουμε ήδη δείγματα ότι δεν περπατάει: οργανωτική στασιμότητα, πτώση κυκλοφορίας “Ρ”, επίπεδο ταξικού κινήματος, οδυνηρό εκλογικό αποτέλεσμα. Ας σταθούμε στις εκλογές. Η σ. Παπαρήγα (“Ρ”, 22/3/2012) έλεγε: «Αντικειμενικά λοιπόν στην εκλογική μάχη το κριτήριο ψήφου προς το ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να είναι πάνω στη συνολική του στρατηγική». Δεν συνιστά απολυτότητα να λέμε ότι «επιβεβαιώθηκε» (Θέση 48) μια στρατηγική που την αναδείξαμε ως κριτήριο ψήφου, αλλά αντί να συγκεντρώσει δυνάμεις τις μείωσε στο μισό; [Ούτ’ εγώ τα καταλάβω αυτά, Σύντροφε]... Βέβαια, όποτε έρχεται η κουβέντα στο εκλογικό αποτέλεσμα επαναλαμβάνουμε τα περί «κοινοβουλευτικών αυταπατών». Όχι. Αυταπάτες δημιουργούνται όταν αρνούμαστε να ερμηνεύσουμε απροκατάληπτα την ζωντανή εμπειρία από κάθε πολιτική μάχη. Τέτοια μάχη είναι και οι εκλογές. Δεν σπέρνει «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» ο Λένιν όταν ισχυρίζεται (“Γράμματα στον Γκόργκι”) ότι «απ’ τα αποτελέσματα των εκλογών εξαρτάται κατά πολύ και η ανάπτυξη του κόμματος».
[Υπεράσπιση του αστικού κοινοβουλευτισμού, ή αξιοποίηση του υπέρ των στόχων του Κόμματος; Δεν είναι προτιμότερο να έχεις ένα 9%, παρά το 4,5%, ή να ‘σαι η κύρια συνιστώσα μιας Αριστερής Συμμαχίας;]…
4) Επί κρίσης, θέτοντας ως προαπαιτούμενο κάθε λαϊκής συσπείρωσης τη συμφωνία με τη θέση μας για λαϊκή εξουσία, αφήσαμε αναξιοποίητους σειρά πολιτικούς «κρίκους». Π.χ. Το «δεν πληρώνω». Εμείς είπαμε: Δεν πληρώνω, αλλά πρώτα λαϊκή εξουσία. Χρέος. Εμείς είπαμε: Όχι στο χρέος, αλλά στη λαϊκή εξουσία. Ευρώ - ΕΕ. Εμείς είπαμε: Δεν αρκεί το όχι στην ΕΕ, χωρίς το «ναι» στη λαϊκή εξουσία. Μνημόνιο. Εμείς είπαμε: Δεν φταίει το μνημόνιο, αλλά ο καπιταλισμός, η κρίση και ότι δεν έχουμε λαϊκή εξουσία. Σωστά. Όμως υπηρετείται ο στόχος της λαϊκής εξουσίας, όταν, στη μαζική πάλη για την ανακούφιση του λαού από τα βάσανά του, τίθεται σαν (διαχωριστική) προϋπόθεση; Πανομοιότυπα απουσιάσαμε από το καθήκον να παρέμβουμε στο αυθόρμητο που εκδηλώθηκε. Δεν δηλώσαμε «παρών» για τον προσανατολισμό και τη συνειδητοποίησή του. Αφήσαμε άλλους να το κατευθύνουν, να το αξιοποιούν. Από τις πλατείες που τις καταγγείλαμε από την Ισπανία κιόλας, πριν ακόμα εμφανιστούν στην Ελλάδα, μέχρι τις πατάτες. Από τις διαδηλώσεις για το μνημόνιο μέχρι τα διόδια - όταν έρχονταν άλλοι εμείς φεύγαμε. [Τι λες σύντροφε Μπογιόπουλε, μα να βάλουμε ενδιαμέσους στόχους και να μην πάμε ολόισια για τον Σοσιαλισμό;]…
5) Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της. Είναι πολιτική της καταδίκη. Η εξάρτηση συνιστά καταισχύνη του συνόλου της αστικής τάξης και χειροπιαστή απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και για το λόγο αυτό, για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποδουλώνει το λαό, σε συμμαχία με το ξένο κεφάλαιο. Αυτή η ανάλυση του Λένιν στον “Ιμπεριαλισμό”, στο “Η Βαριά Βιομηχανία στην Ελλάδα” του Μπάτση, στο “Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα” του Μπελογιάννη, ισχύει ακέραια και σε συνδυασμό με τα σημερινά οικονομικά και πολιτικά δεδομένα, η πραγματικότητα βοά: Η εξάρτηση της Ελλάδας βαθαίνει. Πραγματικότητα που για να έχουμε αποτελεσματική πολιτική γενικά (και ειδικά όσον αφορά τη διασύνδεση του ταξικού με το πατριωτικό) δεν γίνεται να αγνοούμε, να θολώνουμε με σχήματα περί «αλληλεξάρτησης», να μισοδεχόμαστε (ή μισοαρνιόμαστε) με φράσεις όπως «ισχυρές εξαρτήσεις», εισάγοντας έτσι στην επιστήμη του μαρξισμού το «ολίγον έγκυος». [Εδώ μπήκαμε σε λεπτομέρειες ιδεολογικής φύσεως, που διερωτούμαι αν ενδιαφέρουν τον μέσο Αριστερό πολίτη]…
6) “Ριζοσπάστης”: Δημοσιεύματα όπως το διήγημα για το δολοφόνο του 15χρονου, τα «πέρασε για λίγο από τον ΔΣΕ» για τον Μίσσιο, ανιστόρητες αναφορές ότι «το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχει με την αριστερά», κείμενα όπου αντί επιχειρημάτων βρίθουν ασυνταξιών και αφορισμών, πρωτοσέλιδα όπου απουσιάζει ή υποβαθμίζεται το σημαντικό της επικαιρότητας (π.χ. θάνατος Τσάβες), δεν συνηγορούν στην εκτίμηση περί «βελτίωσής του». [Εσείς τι κάνετε εκεί μέσα, Σύντροφε;]…
ΠΡΟΤΑΣΗ: Επαναφορά - επικαιροποίηση του Προγράμματος του 15ου Συνεδρίου, συγκρότηση Αντιιμπεριαλιστικού - Αντιμονοπωλιακού - Δημοκρατικού Μετώπου, με κατεύθυνση την ανατροπή του καπιταλισμού. [Δηλαδή να πάει περίπατο η «Λαϊκή Εξουσία»;] Ένα Πρόγραμμα πιο αναγκαίο κι από την πρώτη φορά που το εμπνευστήκαμε επειδή ακριβώς τα προβλήματα που επιφέρουν ο ιμπεριαλισμός, τα μονοπώλια, οι αντιδημοκρατικές εκτροπές, η αναβίωση του φασισμού, η καπιταλιστική κρίση, έχουν οξυνθεί στο έπακρο. Το ΑΑΔΜ μπορεί να οικοδομήσει αντικαπιταλιστική συμμαχία, διότι:
Πρώτον, συνδέει τώρα, σήμερα, την πάλη για το καθημερινό πρόβλημα με το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. [Δεν θα το σχολιάσω, αλλά θα διερωτηθώ αν ο Μπογιόπουλος διακατέχεται κι από οπορτουνισμό – προσφιλής έκφραση των ατόφιων ΚΚΕ-δων]…
Δεύτερον, είναι πειστικό και το κατορθώνει γιατί λαμβάνει υπόψη, ειδικά στις παρούσες συνθήκες εξαθλίωσης του λαού, ότι πρώτα «Οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να ζουν για να μπορούν να κάνουν ιστορία» (Μαρξ - Ένγκελς, “Γερμανική ιδεολογία”).
Τρίτον, δεν παραιτείται από κανένα όπλο και από κανένα ενδεχόμενο - έστω και το πιο αμυδρό - στον επαναστατικό αγώνα, μη εξαιρουμένου του ενδεχομένου κυβέρνησης του ΑΑΔΜ, η οποία θα συνιστούσε διαστρέβλωση αν συσχετιζόταν με «στάδια», με «ενδιάμεσες εξουσίες» ή με την «αριστερή» κυβέρνηση αστικής διαχείρισης που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Τέταρτον, μιας και εμείς δεν είμαστε Μπλανκιστές [μπήκαμε σε λεπτομέρειες που ΔΕΝ κατέχω] ώστε να αδιαφορούμε για τη λαϊκή πλειοψηφία, συνιστά επιτομή του αντικαπιταλιστικού αγώνα γιατί οικοδομεί λαϊκή πλειοψηφία, που δικό της έργο με επικεφαλής την εργατική τάξη είναι η Επανάσταση, καθώς προωθεί τις αναγκαίες συμμαχίες που δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τον ίδιο τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου ανατροπής του καπιταλισμού.
Αυτά, λοιπόν, από τον Σύντροφο Μπογιόπουλο…
Anef_Oriwn
[με φιλο-ΚΚΕ προβληματισμούς]
Κυριακή 31/3/2013
27 σχόλια:
Επιτέλους λίγο φως. Γιατί ορισμένοι και ορισμένες ήθελαν "να μας παντρέψουν με άδρωπο" για πολλούς μήνες τώρα...
Έχω ισχυρή άποψη για το θέμα, πιστεύω πως το ΚΚΕ έχει όντως ξεφύγει από τις αποφάσεις του περασμένου συνεδρίου και πως στην ουσία αφήνει ανενόχλητο τον ταξικό εχθρό με τη στάση του τα τελευταία 2 χρόνια τουλάχιστον.
Χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως υπάρχουν μαγικές φόρμουλες...
Και πάλι όμως, η διάσπαση δεν είναι η απάντηση στη διαφωνία σε θέματα στρατηγικής.
Να τοποθετηθούν τα μέλη, να επιλέξουν πορεία και να συνεχίσει η πάλη μέσα από τον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό.
Αυτό που δεν περνά σήμερα για τον Α ή Β λόγο, μπορεί να περάσει αύριο.
Ούτε διάσπαση, ούτε διαγραφές. Να σεβαστεί η πλειοψηφία την μειοψηφία μέσα στο κίνημα και αντίστροφα.
Αν δεν υπάρχει ο απαραίτητος σεβασμός στις διαφωνίες... βάλτου ρίγανη...
Ελπίζω να μην ζήσουμε άλλη διάσπαση του ΚΚΕ γιατί θα ήταν ακόμα μια νίκη των αντικομμουνιστικών δυνάμεων.
Όχι στον σεχταρισμό, όχι στη διάσπαση.
Αφήνω και ένα σύνδεσμο προς μελέτη: http://ergatikosagwnas.gr
Καβγάς μεγατόνων στο ΑΚΕΛ
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=231998&-V=articles
1.το οτι απορριπτει τη συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ δεν το σχολιαζεις
2.Η εξάρτηση για την αστική τάξη μιας εξαρτημένης χώρας είναι το πλαίσιο προσαρμογής της στο διεθνή καπιταλισμό. Πολιτικά, η εξάρτηση για την αστική τάξη σημαίνει τη διεθνή της εγγύηση - στήριξη για την παραμονή της στην εξουσία. Η ταξική ανάδειξη του εξαρτημένου χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού δεν σημαίνει συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές, ή πολύ περισσότερο «παράθυρο» συνεργασίας με τμήματά της.
..οταν περιγράφει τι΄είναι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και το ΑΚΕΛ το ονομαζεις "ιδεολογική λεπτομέρεια"
3. Τί σχέση έχει το ακελ και η πολιτική του με αυτό το άρθρο; Μπορούμε να έχουμε ένα σημειο το οποιο να συγκλίνει στο ελάχιστο με μια θέση του ΑΚΕΛ;
4. Ο Μπογιόπουλος ( ειτε διαφωνεί ειτε συμφωνει καποιος με αυτες τις θεσεις) ειναι ΚΑΘΕΤΑ ΕΝΑΝΤΙΟΝ της συνεργασίας με δυνάμεις οι οποίες προκρίνουν "Εξοδο απο το ευρώ και παραμονή στην Ε.Ε"
Και παλι δεν βλέπω καμια συγκλιση ουτε με τις νεοφανείς θεσεις του κομματος.
5. Διαχρονική απορία: απο που κι ως που οι ακελικοι μιλουν ή κρινουν το ΚΚΕ;
Πανηλίθιε Ανώνυμε [1/4/13 - 11:50 π.μ.],
Πρωταπριλιάτικο ψέμα είναι! Ως τζιαι τούτο εν το κόφκει ο μαγκωμένος νου ΣΑΣ πκιον, οξά αρέσκει ΣΑΣ να κάμνετε καρκαshαλλίκκιν που το τίποτε;
Εξ άλλου το ‘γραψε πολύ παραστατικά και μια σχολιογράφος εκεί στο site του “Πολίτη”:
Thalia Ioannou:
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΑΝΤΙ-ΑΚΕΛισμος του ΠΟΛΙΤΗ είναι τόσο τυφλός που ακόμη και το Πρωταπριλιάτικο του ψέμα είναι σαχλό όπως σαχλός έχει καταντήσει και ο Πολίτης, ως εκφραστικό όργανο του ΔΗΣΥ και ΤΟΥ ΝΙΚΑΡΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙ-ΑΔΗ. Καλήν..ΑΝΟΙΞΗ
Καλή Άνοιξη στα μυαλά ΣΑΣ περκι τζι’ αννοίξουν!
Ηρεμησε εννα σε πιαει κανενα εγκεφαλικο. Μ'αρεσει που πατησες πανω στο λινκ το διαβασες και μετα το προσεξες οτι ειναι πρωταπριλιατικο. Κατα τα αλλα ειμαι εγω ο ηλιθιος.
Να δούμε και ποιούς προωθεί ο καλός "Εργατικός Αγώνας" που αρέσει και στον Νέο μας...
Τόσο αγνό ενδιαφέρον για το ΚΚΕ, μέχρι και ο Πρετεντέρης Εργατικό Αγώνα διαβάζει...δεν θα διάβαζαν οι κυπραίοι αριστεροί; Ακατάχνωτα...
http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-02-04-19-32-56/502-2012-10-21-17-03-27
Disdaimona,
[ΜΟΥ] Θέτεις, ερωτήματα κι απορίες, όμως προφανώς ρητορικά τα υποβάλλεις, ή για τον παshαμάν, ασχέτως αν εδώ προσπαθούμε να μιλήσουμε σοβαρά… Με τη «διαχρονική απορία [ΣΟΥ]: απο που κι ως που οι ακελικοι μιλουν ή κρινουν το ΚΚΕ;» στο σημείο 5 της παρέμβασης σου, [ΜΟΥ] αφαιρείς [δίκην Μεντρέκα και Μαΐλη] την όποια διάθεση/ προοπτική/πιθανότητα για κουβέντα και συζήτηση… Έχεις αυτοχριστεί σε ΚΚΕδο-κλειδοκρατόρισσα;
Για το σημείο 2 θα [ΣΕ] παραπέμψω για την ώρα σ’ ένα κείμενο από τον Προσυνεδριακό διάλογο: http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=7357942&publDate=
Τούτο δεν σημαίνει ότι κατ’ ανάγκη συμφωνώ και με το περιεχόμενο του κειμένου. Απλώς θα ‘θελα να επισημάνω ότι υπάρχει και η άλλη άποψη και ότι το όλο θέμα προβληματίζει… Όμως καλό θα ήταν να ΜΟΥ υποδείξεις ΠΟΎ υπάρχει σε κείμενο ΔΙΚΟ ΜΟΥ η όποια προσέγγιση, ή άποψη για «συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές…»…
Για τα υπόλοιπα ίσως επανέλθω…
Εγώ πάντως διαβάζω τα πάντα!
Ολοκληρωμένη τοποθέτηση του ΚΚΕ για το ζήτημα του ΑΑΔΜ με τίτλο:Για μερικούς «άσπονδους» φίλους του ΚΚΕ που βρίσκονται στην απέναντι όχθη
Αν θέλετε να συνομιλειτε με το ΚΚΕ τοτε να συνομιλείτε με το ΚΚΕ και όχι με τον Εργατικό Αγώνα. Αν παλι θελετε να συνομιλείτε με τον Εργατικό Αγώνα, τί γυρευετε μες τα πόδια του ΚΚΕ.
Αν μη τι άλλο, να ειστε ενημερωμενοι, και να μην μιλάτε χωρίς να ξέρετε. Διότι εχουμε βαρεθεί ο καθένας να λαλει ότι θέλει όποτε θελει και οπως τον βολεφκει για να καλύψει τες δικες του ματσαραγκες εις την ουσιαν.
εδω:
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6881046&publDate=3/6/2012
Όμως καλό θα ήταν να ΜΟΥ υποδείξεις ΠΟΎ υπάρχει σε κείμενο ΔΙΚΟ ΜΟΥ η όποια προσέγγιση, ή άποψη για «συσκότιση των ευθυνών της αστικής τάξης για τα δεινά του λαού ή απαλλαγή από αυτές…»…
Ζήτησα ΜΙΑ και όχι ΔΥΟ θέσεις του ΑΚΕΛ που να αφορούν είτε την κυπριακή κρίση, είτε τις προτεινόμενες λύσεις, είτε την πολιτική ανάλυση αυτης της κρίσης που να είναι έστω κατ όνομα "κομμουνιστικές" και όχι αστικές με αριστερό άρωμα που εξατμίζεται κάθε τρεις και λίγο.
Θα περιμένω να τις βρεις και να τις παραθεσεις.
Αν όχι, να αιτιολογησεις, απο που κι ως που εφόσον εισαι ακελικος καμνεις κριτική σε ενα κομμουνιστικό κόμμα; Απο ποια θεση καμνεις αυτη την κριτική; Απο την θεση που καμνει και το Βήμα για παραδειγμα;
Περιμένω.
Ανώνυμε [1/4/13 - 12:24 μ.μ.],
Απ’ ότι βλέπω προσπαθείς [σαν χεσμένος] να δικαιολογήσεις την παν-ηλιθιότητα ΣΟΥ! Δεν θα ΣΟΥ κάνω τη χάρη να μπω σε συζήτηση μαζί ΣΟΥ για τις ηλιθιότητες ΣΟΥ και τα κολλήματα ΣΟΥ… Όμως οφείλω να σημειώσω ότι το σχετικό δημοσίευμα το είδα από το πρωί στον “Πολίτη” [όταν πήγα στο περίπτερο για εφημερίδες] κι αμέσως είχα επισημάνει σε κουβέντα μου με τον περιπτερά ότι είναι πρωταπριλιάτικο ψέμα. Και ποσώς με ενδιαφέρει αν με πιστεύεις ή όχι, επειδή ΕΣΥ πιάστηκες σαν χάννος και το πίστεψες.
Τελεία και παύλα! [Τυχόν προσπάθεια ΣΟΥ να συνεχίσεις την άσχετη αυτή κουβέντα, θα καταλήξει στον κάλαθο των άχρηστων!]… Αντιλαβού;
Disdaimona,
ΣΟΥ είπα χίλιες φορές, όταν απευθύνεσαι σ’ ΕΜΕΝΑ, να σχολιάζεις αυτά που ΕΓΩ γράφω, ή/και τις παραπομπές τις δικές ΜΟΥ! Αν πρόσεξες ΟΛΕΣ οι παραπομπές που κάνω εδώ [στο κείμενο και στα σχόλια μου] σε σχέση με τον Προσυνεδριακό Διάλογο είναι απ’ ευθείας από τον “Ριζοσπάστη”! :)
ωραία, σου παραθέτω κι εγω τη θέση του Γ.Μαρίνου - επόμενου Γ.Γ του ΚΚΕ κατά γενική ομολογία...
..του Γιωργου Μαρινου .. μελους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ..
Συμπερασματικά, το ΚΚΕ, με θεμέλιο τις προγραμματικές κατευθύνσεις του 15ου Συνεδρίου, το χαρακτήρα της επανάστασης, τις κινητήριες δυνάμεις και τη συμμαχική τους σχέση, επεξεργάστηκε παραπέρα την πολιτική του. Οι προσαρμογές αυτές έγιναν με συνεδριακές αποφάσεις, με αποφάσεις συνδιασκέψεων μέσα από έναν πλούσιο εσωκομματικό διάλογο που πήραν μέρος χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αξιοποιήθηκε η γνώμη των φίλων του Κόμματος. Σε όλη αυτή τη διαδικασία εκφράστηκαν λιγοστές διαφορετικές απόψεις, η έγκριση των ντοκουμέντων έγινε με συντριπτική πλειοψηφία και συνιστά προκλητική ασέβεια στους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, αλλά και αυθαιρεσία, κάθε απόπειρα υποτίμησης ή αμφισβήτησης αυτών των συλλογικών, δημοκρατικών διαδικασιών.
Συνεπώς, οι θέσεις του φραξιονισμού ισοδυναμούν με προσπάθεια ακύρωσης σημαντικών ιδεολογικοπολιτικών βημάτων που έχει κατακτήσει το ΚΚΕ αυτά τα χρόνια... κι αυτό με στόχευση τον εγκλωβισμό σε κοινοβουλευτική λύση, με το πρόσχημα της «ιστορικής μεταβατικής στιγμής», επί της ουσίας υπόκλιση του Κόμματος σε κυβερνητική συνεργασία με μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που έχουν διαχειριστική πολιτική.
Απο τον Γ.Μαρίνο και ένα από τα πρωτα ανοιχτά κριτικά αρθρα για το ΑΚΕλ.Τυχαίο; Δεν ξέρω, σκέψου το εσύ...
Το γεγονός πως εχει διαρραγεί απολύτως η σχέση ΚΚΕ-ΑΚΕΛ και πως το ΑΚΕΛ απο τις καθαρά συριζαϊκες του θέσεις τύπου Μηλιός ( το ευρώ θέλουμε κι ας τρώγωμεν πέτρες) θα πάει στις πιο λάιτ συριζαικες θεσεις του Λαπαβίτσα "εξω από το Ευρω και παραμονή στην Ε.Ε" ειναι κάτι που μόνο ενας ασχετος δεν βλέπει ξεκάθαρα.
Αν θεωρεις πως το να σε λέει καποιος συριζαιο, εννεν κατι επιθυμητό, μάλλον πρεπει να αποφασισεις να το συνηθίσεις, διοτι προκειται περι πολιτικής πραγματικοτητας.
Επιπλέον, καμια εκπληξη οτι το "βαθυ ακελ" θα συμβαλει στην ενδεχομενη διασπαση του ΚΚΕ...βλεπουμε και τις προτιμησεις των ακελικων για τους ιστοτοπους...παντα βεβαια με σεβασμο στο "τιμημενο ΚΚΕ και τους Μπελογιαννηδες"...να συγκρατουμε και τους φιλο-κκεδες ακελικους
Γιωργος Μαρίνος, Ριζοσπαστης,23/3/2013
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=7353578&publDate=23/3/2013
Disdaimona,
Ακόμα 2-3 τρία λόγια:
1. «σου παραθέτω κι εγω τη θέση του Γ.Μαρίνου - επόμενου Γ.Γ του ΚΚΕ κατά γενική ομολογία...» --- Παρ’ όλο που δεν ΜΟΥ αρέσουν οι ονοματολογίες, ποιος καθόρισε ότι θα είναι «ο επόμενος Γ.Γ του ΚΚΕ»; Και μιλά κι από πάνω και ο ίδιος [στο απόσπασμα που παράθεσες] για «φραξιονισμό»… Άσε που με πάσαν ευκολία κολλούν σε όποιον διαφωνούν και την ετικέττα του «οπορτουνισμού»… Ως απάντηση [και για προβληματισμό] στα όσα γράφει ο Μαρίνος θα παραθέσω ένα ακόμα link από τον “Ριζοσπάστη” για ένα άρθρο από τον Προσυνεδριακό Διάλογο: http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=7357047&publDate=27/3/2013
Γράφει λοιπόν, η συγκεκριμένη Συντρόφισσα:
“Σύμφωνα με το ισχύον Πρόγραμμα, η συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική αλλαγή προωθείται μέσω του ΑΑΔΜ. «Το ΑΑΔΜ πάλης εκφράζει αντικειμενικά μια ευρύτερη κοινωνική βάση, τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού, που δέχεται τις συνέπειες από τη δράση των πολυεθνικών και από τη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς» (σ. 28), «... στην αρχική του φάση ξεκινά σαν συσπείρωση κυρίως κοινωνικών δυνάμεων γύρω από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά αιτήματα και στόχους, από επιμέρους μέτωπα πάλης...» (σ. 29). Τα τελευταία περιγράφονται στο ισχύον Πρόγραμμα στα 11 σημεία που ορίζουν τις βασικές προγραμματικές κατευθύνσεις και στόχους πάλης, χωρίς κάποιο από αυτά να αποτελεί αντικαπιταλιστικό αίτημα. Συνεπώς, το μέτωπο ξεκινάει να οικοδομείται στη βάση ΑΑΔ στόχων και στην πορεία γίνεται αντικαπιταλιστικό, αφού «Στην πορεία της πάλης και στο βαθμό που βαθαίνει ο αντικαπιταλιστικός του χαρακτήρας, αποκτά τα χαρακτηριστικά ενός επαναστατικού λαϊκού μετώπου...» (σ. 30), προτάσσοντας δηλαδή το ζήτημα της διεκδίκησης της εξουσίας. Σε κάθε περίπτωση, η ΑΑΔ γραμμή συσπείρωσης δυνάμεων συνιστά ατραπό περάσματος για το σοσιαλισμό, χωρίς να συνεπάγεται την αναγκαστική συμφωνία με αυτόν, καθώς «Στις γραμμές του Μετώπου εντάσσονται δυνάμεις ανομοιογενείς, από άποψη κοινωνικής θέσης και ιδεολογικοπολιτικής στάσης. Αντανακλώνται διαφορετικές τάσεις, σε ό,τι αφορά την προοπτική και το σκοπό της αντιιμπεριαλιστικής, αντιμονοπωλιακής πάλης» (σ. 38).
Στον αντίποδα στο σχέδιο της ΚΕ το μέτωπο ορίζεται εν τη γενέσει του ως αντικαπιταλιστικό. Η Λαϊκή Συμμαχία «...έχει σαφή αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό...» και προβλέπει τη «...συσπείρωση των αντιμονοπωλιακών αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων, με έκβαση του αγώνα προς την εργατική - λαϊκή εξουσία...» (Θ.62). Εν ολίγοις, η συσπείρωση δυνάμεων γίνεται πριν από όλα σε αντικαπιταλιστική βάση, δηλαδή προϋποθέτει συμφωνία με το σοσιαλισμό. Αυτή η γραμμή απεμπολεί τη δυνατότητα συσπείρωσης σε μέτωπα πάλης ΑΑΔ κατεύθυνσης, εφόσον αυτά δε χωράνε σε μια τέτοια αντικαπιταλιστική συμμαχία, και στενεύει το εύρος των υπό συσπείρωση κοινωνικών δυνάμεων. Πρακτικά, ο χαρακτήρας της Λ.Σ. μένει έωλος, καθώς πλανάται το ερώτημα αν μπορεί να υφίσταται μέτωπο με αυτούς τους όρους, πολύ περισσότερο δε από τη στιγμή που μόνο η εργατική τάξη αναγνωρίζεται ως αντικαπιταλιστική δύναμη από τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία, εκτός και αν η εργατική τάξη καλείται να συμμαχήσει με τον εαυτό της, πράγμα παράδοξο. Επιπλέον, η Λ.Σ. δεν ορίζεται ως κοινωνικοπολιτική (Θ. 67), σε αντίθεση με το ΑΑΔΜ που αποτελούσε κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, γεγονός που εκτός των άλλων αναθεωρεί τις προγραμματικές επεξεργασίες για τις δυνατότητες και τους όρους σύμπραξης πολιτικών συμμαχιών (Πρόγραμμα σ. 29-30, 39).”
2. Μήπως η θέση της συγκεκριμένης Συντρόφισσας δεν έχει και τόση σημασία γιατί δεν είναι η «κατά γενική ομολογία» νέα Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ, αλλά μέλος μιας ΚΟΒ;
3. Ώστε έτσι, «το “βαθυ ακελ” θα συμβαλει στην ενδεχομενη διασπαση του ΚΚΕ...»; Γιατί όμως να μην συμβαίνει και το αντίθετο; Και γιατί να νομιμοποιείται το ΚΚΕ, μέσω του «κατά γενική ομολογία» νέου Γενικού Γραμματέα του, να (επι)κρίνει θέσεις, τοποθετήσεις, πολιτικές και προσεγγίσεις του ΑΚΕΛ [οι πηγάζουν μέσα από τα συγκεκριμένα κυπριακά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα] και να μην μπορεί να γίνει και το αντίθετο; Το ΚΚΕ είναι αξιωματικά [και παπικά] ορθό;
4. Από πότε η Συντακτική Επιτροπή του “Ριζοσπάστη” λειτουργεί ως σώμα/όργανο του ΚΚΕ και ερμηνεύει [υποκαθιστώντας την Κ.Ε.] τι εστί ΑΑΔΜ; Ατυχέστατη μάλιστα η επίκληση του συγκεκριμένου άρθρου αυτήν ειδικά την περίοδο όταν διαρκούντος του Προσυνεδριακού Διαλόγου, συζητείται και το συγκεκριμένο θέμα…
5. Δεν είσ’ ΕΣΥ που ‘λεγες ότι μέσα στο ΑΚΕΛ υπάρχουν και κομμουνιστές; Εδώ μάλιστα αναφέρεσαι σε «φιλο-κκεδες ακελικους», ενώ σε παρέμβαση ΣΟΥ στη προηγούμενη ανάρτηση μου έγραψες [χωρίς όμως να το τεκμηριώσεις] ότι «το ΑΚΕΛ όχι μόνο έχει υπο αυστηρή επιτήρηση όσους εξακολουθούν να έχουν οπτικη ΚΚΕ μέσα στο κόμμα, αλλα εμμέσως πλην σαφώς υπάρχει πάνω απο τα κεφάλια τους και ο κίνδυνος της αποβολής, εαν δεν το ράψουν» [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/03/592013.html?showComment=1364731911794#c2500787157565774038], ενώ απόφυγες να σχολιάσεις την πρόκληση άλλου σχολιογράφου [που απέρριπτε μάλιστα την πιο πάνω τοποθέτηση σου] να γίνεις πιο συγκεκριμένη [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/03/592013.html?showComment=1364759799489#c4013597203169695943]...
6. Προσωπικά ΠΟΤΕ δεν αποκάλεσα τον Εαυτό ΜΟΥ Κομμουνιστή, [παρά τις φιλο-κομμουνιστικές μου απόψεις, ευαισθησίες και προσανατολισμούς], αλλά μόνο Αριστερό! Θεωρώ όμως, πως οτιδήποτε γίνεται και συζητείται μέσα στον ευρύτερο Αριστερό χώρο [και κατ’ επέκταση και στο κομμουνιστικό κίνημα] ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΟΡΑ! Κι από τη στιγμή που κρίνονται οι επιλογές και οι τοποθετήσεις μου, πιστεύω ότι έχω ΚΑΙ το δικαίωμα τουλάχιστον να τις συζητήσω και να τις υπερασπιστώ, ή άμα λάχει να τις αναθεωρήσω κιόλας…
Δείτε κι εδώ τους προβληματισμούς ενός άλλου κύπριου Συντρόφου: http://newgreekcypriot.blogspot.com/2013/04/blog-post.html
Συντροφοι ενα λινκ για να μεν χανεται και συνεχιστε την κουβεντα σας
http://www.zougla.gr/politiki/article/8rasos-xilion-pi8ikon-apo-to-gampro-tou-anastasiadi
Σε ανύποπτο χρόνο [πέρσι τον Φεβράρη εξ αφορμής της παρουσίασης στη Λευκωσία του βιβλίου του Μπογιόπουλου “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε…”, όπου παρευρέθηκε και ο ίδιος], έγραφα και τα εξής σε σχετική ανάρτηση μου – στο σημείο 10 [link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2012/02/192012-2012.html]:
“… έχω την άποψη ότι τα μάσησε [κατά τη συζήτηση που ακολούθησε] και δη στις απαντήσεις του πάνω σε 2-3 εξειδικευμένα ερωτήματα που του τέθηκαν για το ζήτημα των συμμαχιών στον ευρύτερο αριστερό χώρο της Ελλάδας.
Του υποβλήθηκε λοιπόν το ερώτημα από κάποιο εκ των παρευρισκομένων, γιατί σ’ αυτήν την κομβική εποχή για την Ελλάδα [και εν όψει μάλιστα των επικείμενων βουλευτικών εκλογών τον Απρίλη] να μην αναληφθούν [από το ΚΚΕ] πρωτοβουλίες για την ενότητα της ευρύτερης Αριστεράς, κάτι που προφανώς θα δημιουργούσε νέες δυναμικές και ελπίδες για τον κόσμο για μια αριστερή διέξοδο στα καπιταλιστικά αδιέξοδα... Κι ο Μπογιόπουλος χαριτολογώντας [ή ίσως και για κάποιους άλλους λόγους], απάντησε ότι το ερώτημα αυτό πρέπει να απαντηθεί από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ! Επίσης δήλωσε ότι ο ίδιος δεν επιδιώκει «βελτιώσεις στην Κόλαση» και ότι «αν οι εκλογές λυνανε προβληματα θα τις καταργούσαν»(!) [οι αστοί]...”
Πολυγραφότατοι υπερασπιστές της γραμμής του ΚΚΕ θεωρούν ότι δικαιούνται να καλούν τον Ριζοσπάστη να ασχοληθεί με το ΑΚΕΛ, παραλληλίζοντας τη διακυβερνητική πρακτική του κόμματος με αυτή στη Νότια Αφρική και τις δολοφονίες απεργών.
Προφανώς κι αυτοί ενδιαφέρονται για τον κυπριακό λαό, όσο κι εμείς για τον ελληνικό.
Ιδίως όταν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά ότι οι μοίρες των δύο λαών είναι συνδεδεμένες.
Δικαιούται για παράδειγμα να αναρωτιέται κάποιος ότι θα μπορούσαν οι εξελίξεις να μην ήταν αυτές που είναι, αν οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου συνέπιπταν αριστερά για κάποιο διάστημα, και ειδικά τώρα;
Δεν μπορεί φυσικά να είναι κανένας απολύτως σίγουρος ποια είναι η σωστή φόρμουλα ανά πάσα στιγμή. Προσωπικά είναι υπέρ του συγκεντρωτισμού, οι πλειοψηφίες πρέπει να περνούν διαλεκτικά και δημοκρατικά τις απόψεις τους και οι μειοψηφίες να συνεχίζουν να παλεύουν για την ευρύτητα του κινήματος περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή να γείρουν την πλάστιγγα.
Αλλιώς κάμνουμε 45 κόμματα και 37 οργανώσεις που διεκδικούν η κάθε μια για τον εαυτό της την αληθινή ερμηνεία του μαρξισμού-λενινισμού.
Ίσως ρε παιθκιά, η αλήθεια ναν κάπου στη μέση. Να χρειάζεται ένα πάντρεμα. Γιατί ούτε και το διακυβερνητικό παράδειγμα του ΑΚΕΛ προστάτευσε όσο θα θέλαμε την Κύπρο και το λαό της μπροστά στην καπιταλιστική λαίλαπα, αλλά ούτε τζιαι το ΚΚΕ με την άρνηση της διεκδίκησης ρόλου και λόγου διακυβερνητικού μέσα σε ένα ομολογουμένως σαθρό σύστημα.
Ίσως μάλιστα η ελληνική Αριστερά να βαρύνεται με περισσότερες ευθύνες για τη μη σύμπτυξη μετώπου γιατί το κοινοβουλευτικό της σύστημα επιτρέπει στη πλειοψηφία να εφαρμόσει πιο ριζοσπαστικές πολιτικές σε σχέση με το προεδρικό σύστημα της Κύπρου.
Χρειάζεται φυσικά μια κοινή βάση ανάμεσα στις συνιστώσες της Αριστεράς. Η έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ ίσως να είναι μια συμφωνία αλλά έχει σημασία πως θα γίνει αυτό. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να σε διώξουν παρά να φύγεις, και να προετοιμαστείς κατάλληλα πριν αποτολμήσεις κάτι τέτοιο.
Στην αλλαγή νομίσματος πχ ποιοι θα επωφεληθούν; Υπάρχουν οι κοινωνικοί μηχανισμοί που θα προστατεύσουν τον λαό από την κερδοσκοπία;
Η αριστερά θα πρέπει πρώτα απ όλα να οργανώνει την κοινωνία σε συνεταιριστική βάση, φτιάχνοντας παράλληλες τοπικές οικονομίες που να αντιστέκονται στη βία των αγορών.
Αυτή είναι η δουλειά της Αριστεράς στην αντιπολίτευση, μαζί με την απαίτηση για εκδημοκρατισμό της παιδείας και του στρατεύματος, της δημόσιας διοίκησης σε κάθε εκλογική διαδικασία.
Ο Τσάβες και τα παραπούλια του απέδειξαν στη πράξη πως καλύτερα μέσα παρά έξω από την αστική δημοκρατία.
Με κοινωνικές πλειοψηφίες που στηρίζονται στο κοινωνικό έργο και τις μεταρρυθμίσεις, και κυρίως με τη διάχυση του λαϊκού κινήματος στα σώματα ασφαλείας, μπορούν να στηριχτούν πολλές αντι-ιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές πολιτικές.
Το ζητούμενο είναι η ενδυνάμωση του διεθνιστικού-αντιπολεμικού-σοσιαλιστικού προγράμματος, και η έκφρασή του μέσα από κοινωνικές πλειοψηφίες που θα απαιτήσουν ουσιαστική αλλαγή.
Η έξοδος από το ΝΑΤΟ είναι μια άλλη κοινή βάση που θα μπορούσε να κινητοποιήσει την Αριστερά και να νοηματοδοτήσει τον αγώνα της στον λαό.
Οι κομμουνιστές πρέπει να δίνουν δημοκρατικές λύσεις, δημοκρατικές ελπίδες. Όχι ψεύτικες φυσικά αλλά εφαρμοσμένες στις συνθήκες.
Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα αν πεισθώ, είτε από τη διαλεκτική κάποιου, είτε από την ιστορία και την εξέλιξή της, να αναθεωρήσω και να κάνω κριτική στις προηγούμενες θέσεις μου!
Αν ήμουν στον χώρο του ΚΚΕ θα έλεγα τις απόψεις που και μέχρι εκεί. Δεν πιστεύω στις διασπάσεις.
Το κίνημα έχει και τα πάνω του και τα κάτω του, τις σκοτεινές και τις φωτεινές περιόδους του. Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στη διαλεκτική και τον ιστορικό υλισμό. Αν τα υπηρετούμε σωστά θα δικαιωθούμε, αν όχι θα καταποντιστούμε και θα αναθεωρήσουμε.
Πάντα όμως στα πλαίσια του κινήματος, αλλιώς, θα είμαστε, τζιαι είμαστε, σαν τη χάβρα των εβραίων.
Κι ένα ωραίο πρωταπριλιάτικο: Venezuelan Government Announces Transition to US Style Democracy
http://venezuelanalysis.com/news/8434
Miami, April 1st 2013 (Venezuelanalysis.com) – In a public broadcast yesterday the Venezuelan government announced the transition to democracy. Measures include the sale of community media to business giant Rupert Murdoch, and the privatisation of the health sector.
A Venezuelan government spokesperson told the press, “On the advice of a special US commission, the government will be expanding media diversity by selling all of its community media to Rupert Murdoch”.
Έτσιιιιι
Νέε,
Λες: «Αν ήμουν στον χώρο του ΚΚΕ θα έλεγα τις απόψεις μου και μέχρι εκεί. Δεν πιστεύω στις διασπάσεις»... Αν όμως κάποιοι σε θεωρούσαν ξένο σώμα [φραξιονιστή, οπορτουνιστή, ρεφορμιστή] και σε περιθωριοποιούσαν, ή/και σε διέγραφαν; [Κι εδώ με αυτό μου το ερώτημα ανοίγει ένα μεγάλο και πονεμένο κεφαλαίο στην ιστορία της κυπριακής και ελληνικής Αριστεράς]…
Άνεφ, οι ανάγκες του κινήματος εν τοσες πολλές, στον συνδικαλιστικό αγώνα, στην οργανωση, στην ιδεολογική πάλη, τον αντιφασιστικό κλπ, που τζιαι στες παρυφές του κινήματος ο καθ ένας βρίσκει δουλειές τζιαι κάμνει χωρις ναν μέλος. Πάλε κάμνει το χρεος του τζιαι πολλές φορές πιο αποτελεσματικά.
Εν συμφωνείς με την τάση που διαμορφώνεται ή εξωστρακίζουν σε, περιμένεις το άλλον τρένο, εν φεύκεις που τον σταθμό.
Το πιο μεγάλο χρέος εν η διατήριση της ενότητας τζιαι της μαζικότητας του χώρου, γιατί ακριβώς χωρίς τούτα, είτε σωστή εν η πορεία, είτε λάθος, εν μπορεί να υπάρξει προοπτική.
Τούτο πολλοί στην Ελλάδα τζιαι αρκετά λιγότεροι τζιαι πιο σποραδικοί στην Κύπρο, εν το εκτιμούν.
Νομίζουν αν λείπουν τούτοι, χάννει η βενεθκιά βελόνιν.
Μεγαλοιδεατισμοί εκατέρωθεν...
Που τζαιρόν έθελα να κάμω την ερώτηση, τζαι τωρά που ήβρα την ευκαιρίαν παρακολουθώντας την συζήτησιν να την κάμω: Η Θεά του κομμουνισμού απαγορεύει στους ΑΚΕΛικους ν’ ασχολούνται με τα του ΚΚΕ, η ιδία με ποιαν ιδιότητα ασχολείται με τα του ΑΚΕΛ τι την κόφτει τέλος πάντων αφού θεωρεί πως το ΑΚΕΛ δεν είναι αριστερόν ή κομμουνιστικόν κόμμα; Αίσωπος
Αίσωπος: Αν αφήκουμεν τες συνεργασίες τζαι τες κοινωνικές συμμαχίες τζαι αν δεν διεκδικήσουμεν στόχους εφιχτούς, για να προσφέρουμεν λύσεις στα προβλήματα του λαού, πως θα τον έχουμε μαζί μας τζαι για πιο μεγάλους στόχους; Ναι ο καπιταλισμός εν γεμάτος αδιέξοδα τζαι δεν διά προοπτική τζαι ριζική λύσην των προβλημάτων. Όμως αν ξεκινήσουμεν έναν αγώνα για σοσιαλιστικήν επανάσταση τζαι οποιός εν συμφωνά μαζί μας θκιώχνουμεν τον, το μόνο που θα καταφέρουμεν είναι να σπάσουμεν τα μούτρα μας.
Το ΚΚΕ, από τις 536.072 ψήφους του Μάη του 2012, έκανε ελεύθερη πτώση στις 277.204, κι από τις 26 έδρες στις 12. Πως εγινε αυτό;
Αν 260 χιλιάδες ψηφοι κομμουνιστικές-φιλοκομμουνιστικές, η μισή σχεδόν δύναμη, χάννονται σε ένα μήνα... και ανώτατα στελέχη του κόμματός που προαλείφονται και για ΓΓ, βρίσκουν χρόνο και διάθεση να κάνουν επίθεση στο ΑΚΕΛ, τότε ή στραβός είν ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε.
200 χιλιάδες ψήφους είχε σχεδόν ο Μαλάς όταν έχανε με διαφορά, σε ένα εκλογικό σώμα 20 φορές μικρότερο!
Είναι παρανοϊκό δηλαδή, μόνο τζιαι που το συζητούμε.
Αν έβλεπαν Λένιν, Στάλιν, Ζαχαριάδης κλπ κλπ από μια γωνιά, θα τραβούσαν πολλά αυτιά...
Αν καταφέρουν να διαγραψουν και τον Μπογιόπουλλο, ένα άτομο που δεν μπορεί να του αποδοθούν ρεβιζιονιστικές επιθυμίες και τάσεις, τότε θα μιλάμε για επιστροφή στο 91-92.
Είκοσι χρόνια δουλειάς χαμένα.
Δημοσίευση σχολίου