Ανάρτηση 45/2013* [μακροσκελέστατη, επίκαιρη, πολιτική, Αριστερή, ΑΚΕΛική, κριτική, (δι)ερωτηματική, προβληματιζόμενη, σκεπτικιστική] – Μια πρώτη εκτίμηση (με πολλά ερωτήματα) για το εκλογικό αποτέλεσμα, τον νέο, αντιπολιτευτικό ρόλο του ΑΚΕΛ και, εν μέρει, την πενταετία Χριστόφια…

Το ρητό της Ημέρας:

«με το μίσος δεν έκαμε κανένας πολιτική, ούτε ποττέ θα κάμει....»

[Disdaimona]

**********************

{ * - Εισαγωγική σημείωση - 11/3/2013:

Το κείμενο αυτής τη ανάρτησης γράφτηκε την Παρασκευή 1^η του Μάρτη}…

*************************

Προλογικά:

Παίδες και Κορασίδες,

Φίλες και Φίλοι,

Συντρόφια και Συντρόφισσες,

[αλλά και “οχτροί”],

Μέχρι τη ολοκλήρωση [από μέρους μου] της επεξεργασίας και συγγραφής ενός πιο μελετημένου κείμενου [ή και κειμένων] για

-  το εκλογικό αποτέλεσμα,

-  το μετεκλογικό σκηνικό, τον ρόλο και την πορεία του ΑΚΕΛ,

-  την πενταετή διακυβέρνηση του τόπου από το ΑΚΕΛ, με Πρόεδρο τον Δημήτρη Χριστόφια, καθώς και για

-  κάποια ζητήματα που προκύπτουν από διαχρονικές πολιτικές του ΑΚΕΛ,

επιτρέψτε μου, ως συμβολή και στις [ανεπίσημες] συζητήσεις που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, να θέσω στο τραπέζι των συζητήσεων [στο Blog ετούτο] και κύρια υπό τη μορφή ερωτημάτων, κάποια θέματα που απασχολούν όλους μας [και συντρόφους και φίλους – άσπονδους και μη – αλλά και “οχτρούς” και αντιπάλους] και αφορούν το ΑΚΕΛ και γενικότερα την κυπριακή Αριστερά.

Να σημειώσω ότι ήδη ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού καθόρισε, σε [μετεκλογική] ομιλία του σε συγκέντρωση στελεχών του Κόμματος στη Λευκωσία την περασμένη Δευτέρα [25 Φεβρουαρίου] το βράδυ, τη διαδικασία βάσει της οποίας θα γίνουν οι σχετικές ενδοκομματικές συζητήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα.   

Σύμφωνα με τη “Χαραυγή”, «ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ τόνισε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα εκτιμηθεί μέσα από απολογισμό των συλλογικών οργάνων του κόμματος και ανακοίνωσε ότι χθες το πρωί η Γραμματεία του κόμματος έλαβε τρεις αποφάσεις: 1) Να γίνει εντός ενάμιση μήνα εκτίμηση των εκλογών και καθορισμός της στάσης έναντι της νέας Κυβέρνησης για να γίνει διάλογος με την κομματική βάση. 2) Να αξιολογηθεί το έργο της πενταετίας μέσα σε πνεύμα αυτοκριτικής για άντληση συμπερασμάτων και μαθημάτων. 3) Ανατέθηκε σε μια ομάδα η επιστημονική μελέτη των ζητημάτων της οικονομίας όπως διαμορφώνονται για να φέρει προτάσεις αντιμετώπισης μη αποκλειόμενης καμιάς επιλογής.»

{Υστερογραφική παρενθετική σημείωση 11/3/2013:

Στο μεταξύ την Πέμπτη 8 μηνός συνήλκε η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και συζήτησε και αποφάσισε ομόφωνα(!) το περιεχόμενο εισηγητικής ομιλίας για την κατ’ αρχήν εκτίμηση του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών. Η συγκεκριμένη  εισηγητική ομιλία θα κατατεθεί ενώπιον των μελών του Κόμματος στις συνεδρίες των Κομματικών Οργανώσεων Βάσης, για συζήτηση των εκλογικών αποτελεσμάτων, το αμέσως επόμενο διάστημα.

Ίδωμεν γενικώς, αλλά και ειδικώς [σε τι συνίσταται η προαναφερθείσα] ομοφωνία…

Όμως εγώ, θα πω κι απ’ εδώ τα δικά μου}…

*****************************

Σκέψεις προβληματικές και ερωτήματα με κάμποσο σκεπτικισμό

Πάω, λοιπόν, στα ερωτήματα και τους προβληματισμούς μου [που θα παραθέσω αμέσως πιο κάτω], χωρίς όμως να κάμνω και πολύ σαφείς τοποθετήσεις… [Το παίζω και ολίγο Stelios Papalangi]...

1.  Ένα από τα πρώτα ζητήματα που θα πρέπει να (επαν)εξετάσει το ΑΚΕΛ είναι η πολιτική του πάνω στο θέμα των συμμαχιών με τις λεγόμενες «δημοκρατικές», «πατριωτικές» [και πάλαι ποτέ “μακαριακές”] δυνάμεις που βασικά παρεπιδημούν στα [πολιτικά] κόμματα της (κεντρο)Δεξιάς [κύρια στο ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ]… Αυτές όμως, οι πολιτικές/κομματικές συμμαχίες καθιέρωσαν και τις πολιτικές του ΑΚΕΛ για την «κοινωνική συναίνεση» και τη «κοινωνική συνοχή». Πώς όμως, τελικά λειτουργούν αυτές οι «συναινέσεις» σε μια αστική/καπιταλιστική κοινωνία, δηλ. σε βάρος ποιων ή αντίστροφα υπέρ ποιων λειτουργούν; Μήπως με το πέρασμα του χρόνου και η αναποτελεσματικότητας αυτών των «συναινέσεων» σε κάποιες περιπτώσεις [κυρίως τα τελευταία χρόνια], να τις έχει θέσει εκτός σημερινής πολιτικής πρακτικής; Μήπως επιβάλλεται πλέον αλλαγή της τακτικής του Κόμματος που να περιλαμβάνει ανοίγματα σε πολιτικό επίπεδο [δηλ. προς άλλες συνιστώσες της Αριστεράς, όπως προς την κινηματική Αριστερά], ή/και σε κοινωνικό επίπεδο [ευρύτερα προς τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους και δη αυτούς που είναι εγκλωβισμένοι στα στεγανά των αστικών κομμάτων];

2.  Πέραν όμως από τις [ίσως] ξεπερασμένες από τον χρόνο και τη ζωή πολιτικές των συμμαχιών, το ΑΚΕΛ προφανώς θα πρέπει να επανεξετάσει και να αναθεωρήσει και την [πολιτική] στάση του απέναντι στους διάφορους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς και τον υπέρμετρο σεβασμό που επιδεικνύει προς αυτούς. Πολλοί απ’ αυτούς χρειάζονται να εκσυγχρονιστούν και μάλιστα μέσα στα υφιστάμενα αστικά πλαίσια. Ας πούμεν, θεωρώ τον τρόπο που λειτουργεί  προεδρικό πολιτειακό μας σύστημα ως οπισθοδρομικό. Ενώ από τη μια αναδεικνύει τον Πρόεδρο ως απόλυτο άρχοντα, από την άλλη η Βουλή μπορεί να προκαλέσει και μικρά πραξικοπήματα! Τι έγινε εκείνο το Πρόγραμμα που το ΑΚΕΛ ενέκρινε σε κάποιο συνέδριο του τη δεκαετία του ‘90 για εκσυγχρονισμό της κυπριακής κοινωνίας;  Την ίδια ώρα υπάρχει κι ένας ανεξήγητος σεβασμός [ίσως και φοβία] προς την Εκκλησία με την οποία αποφεύγεται επιμελώς η όποια ρήξη και σύγκρουση, πλην των περιπτώσεων που “ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι” [δηλ. ο Αρχιεπίσκοπος έχει ξεπεράσει για πολλοστή φορά τα όρια]… Δεν νομίζετε σύντροφοι ότι έφτασε επιτέλους η ώρα για ουσιαστικές ρήξεις με αναχρονιστικούς θεσμούς και συντηρητικές νοοτροπίες, αν θα πάμε επιτέλους μπροστά; Δεν είναι καιρός ν’ αφήσουμε πίσω αυτή τη θεσμολαγνεία;    

3.  Ποια όμως τελικά, πρέπει να είναι η φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ, ως Αριστερού Κόμματος;
Πρέπει,
-  να κινηθεί αριστερότερα [όπως υποβάλλουν διάφοροι καλοθελητές εξ αριστερών φίλοι], ή/και να μετατραπεί σ’ ένα “ορθόδοξο” κομμουνιστικό κόμμα τύπου ΚΚΕ; Ή
-  να παραμείνει ως έχει, δηλ. να διατηρήσει μια αριστερο-σοσιαλδημοκρατική [ή και ΣΥΡΙΖΑ-ϊκή κατά κάποιους] μορφή; Ή
-  να κινηθεί δεξιότερα, όπως κάποιοι άλλοι υποβάλλουν; «Τούτοι», δηλ. οι «κάποιοι άλλοι», είναι κύρια πρώην “σύντροφοι” που κινούμενοι σε “ευρωκομμουνιστικές” πολιτικές αποχώρησαν, ή αποστασιοποιήθηκαν, ή/και διαγραφήκαν από το ΑΚΕΛ. Στόχος τους να γίνει το ΑΚΕΛ «ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα», πλην όμως φερέφωνο και κολαούζος του συστήματος, όπως πλείστοι οι εκ δεξιών αλλά και “αριστερών” ορμώμενοι διακαώς επιθυμούν…

4.  Υπάρχουν περιθώρια ή/και προοπτικές για την ίδρυση ή την επανίδρυση ενός «ορθόδοξου», ή «πραγματικού» Κομμουνιστικού Κόμματος στην Κύπρο; Ή μήπως τούτες οι κουβέντες είναι απλώς φιλολογικές και τελικά θα αποδειχτούν σκέττες λουβάνες; Πάνω σε ποια η υλική πραγματικότητα και σε ποια αντικειμενικά δεδομένα, δηλ. πάνω σε ποια κοινωνικοοικονομική βάση θα στηριζόταν μια τέτοια εξέλιξη; Ποια θα μπορούσε να ήταν η κοινωνική [εργατική] βάση ενός τέτοιου κόμματος; Έχουν τα σημερινά κοινωνικοοικονομικά δεδομένα στην Κύπρο διαφοροποιηθεί με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο βαθμό που τροχοδρομούν σημαντικές  εξελίξεις και να διαφοροποιούν δραματικά και τα πολιτικά δεδομένα στο χώρο της Αριστεράς;

5.  Τι θα ήταν πιο επωφελές για την υπόθεση του Σοσιαλισμού [αλλά και σε τέτιους χαλεπούς καιρους, του αντι-εθνικισμού, αντι-ρατσισμού, της επαναπροσέγγισης, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων]; Είναι προτιμότερο να έχουμε ένα Κομμουνιστικό [ή έστω Αριστερό] Κόμμα της τάξεως του 5-8% με ατόφιες θεωρητικές [μαρξιστικο-λενινιστικές] θέσεις, ή ένα κόμμα της [εκλογικής] εμβέλειας του ΑΚΕΛ, έστω όμως με κάποιες θεωρητικές “αβαρίες”;

6.  Ποιοι εργαζόμενοι συναποτελούν σήμερα στην Κύπρο την εργατική τάξη και ποια τμήματα αυτής της τάξης είναι πιο συνειδητοποιημένα ταξικά;
-  Πρώτα και κύρια εν οι κτιστάες και δη αυτοί που δουλεύουν σε μεγάλες οικοδομικές κατασκευαστικές εταιρείες [οι υπόλοιποι είναι (και) μικροεργολάβοι],
-  οι λίγοι βιομηχανικοί εργάτες που έχουν απομείνει στις ελάχιστες βιομηχανίες,
-  οι ξενοδοχοϋπάλληλοι [μ’ όλες τις ιδιομορφίες τού επαγγέλματος τους], και
-  οι μετανάστες [που κάμνουν πάσης φύσεως δουλειές], οι πλείστοι όμως χωρίς ταξική συνειδητοποίηση. Και φυσικά αν δεν υπάρχει ταξική συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει και Αριστερή πολιτική συνείδηση!   
Ποιοι απ’ αυτούς θα αποτελέσουν την κοινωνική βάση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος;  

7.  Η κυπριακή οικονομία στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και βιοτεχνίες/βιομηχανίες, πολλές από τις οποίες ήταν/είναι και οικογενειακού χαρακτήρα… Αναπόφευκτα, λοιπόν και το ΑΚΕΛ, όντας ένα μαζικό Αριστερό κόμμα [με ιστορικές αντι-εθνικιστικές, αντιφασιστικές, επαναπροσεγγιστικές παραδόσεις] και με βαθειά εκτίμηση μέσα στον κόσμο [κι όχι κανένα γκρουπούσκουλο], θα περιελάμβανε στις τάξεις του [και να έχει οπαδούς και ψηφοφόρους] πολλά τέτοια στοιχεία, όπως και υπάλληλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα καθώς και των τραπεζών. Κοντολογίς έχει μέλη και υποστηρίζεται από κόσμο που δεν έχει καθαρή προλεταριακή συνείδηση, βασικά γιατί αυτή είναι και η κοινωνική σύνθεση της κυπριακής κοινωνίας. Φυσιολογικά, λοιπόν, αυτός ο κόσμος μεταφέρει και μέσα στο Κόμμα χαρακτηριστικά της μικροαστικής [μη προλεταριακής] κοινωνικής του συνείδησης που επιδρούν βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον και στην θεωρητική επεξεργασία διαφόρων τρεχόντων ζητημάτων, όπως και στις πολιτικές πρακτικές του Κόμματος. Κι είναι και φυσικό επακόλουθο [ένεκα της παρουσίας διαφορετικών κοινωνικοοικονομικών διαστρωματώσεων μέσα στον ευρύτερο ΑΚΕΛικό χώρο] να υιοθετούνται και εκ των πραγμάτων και αντιφατικές μεταξύ τους πρακτικές όπως και αντιπαραθετικές με την Αριστερή ιδεολογία του Κόμματος πολιτικές, [λόγου χάριν η αποδοχή του Μνημονίου και πολιτικών λιτότητας για τους εργαζόμενους και τις ευάλωτες, ή/και χαμηλά αμειβόμενες κοινωνικές ομάδες]…
Γιατί όμως, αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα [δηλ. η διαφοροποιημένη σήμερα κοινωνική διαστρωμάτωση] και οι αντιφάσεις που παρατηρούνται σε πολιτικές του ΑΚΕΛ, δεν δημιουργούν νέους βιώσιμους πολιτικούς σχηματισμούς στο χώρο της Αριστεράς [πέραν του ΑΚΕΛ]; Δεν υφίστανται θεωρητικά τουλάχιστον οι απαραίτητες προϋποθέσεις; Ή μήπως τα ΑΚΕΛ [όπως λίγο – πολύ λειτουργεί σήμερα] είναι τελικά αυτό που αρμόζει στην κυπριακή Αριστερά και κατ’ επέκταση και στην κυπριακή κοινωνία; 

8.  Σε συνάρτηση με το πιο πάνω [τελευταίο] ερώτημα μου και στη βάση του γεγονότος ότι ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ το 2008  κέρδισε τις εκλογές όχι στη βάση κάποιου σοσιαλιστικού προγράμματος, αλλά και στο ότι το ΑΚΕΛ ανέλαβε [τότε] τη διακυβέρνηση του τόπου σε συνεργασία/συμμαχία [στον δεύτερο γύρο] με κεντροζαβροδεξιές συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις [την ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ] και με κύριους στόχους,
-  την προώθηση των διαδικασιών για εξεύρεση λύσης στο κυπριακό, και
-  τον [αστικό] εκσυγχρονισμό της κυπριακής κοινωνίας και των θεσμών της,
θα μπορούσε άραγε να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές κοινωνικές τομές κι αλλαγές;
Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος είναι και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι αναγκασμένη να κινηθεί και να λειτουργήσει μέσα σε συγκεκριμένα νομικά και θεσμικά πλαίσια, ενώ “εντός των τειχών” [στην Κύπρο], ένεκα και του “πασανάκατου” προεδρικού πολιτικού μας  συστήματος [κι εδώ πρέπει να δούμε και τι κάνουμε για αποφυγή όλων εκείνων των γραφικών υποψηφιοτήτων], η Κυβέρνηση της Αριστεράς είχε ν’ αντιμετωπίσει και την “κυβερνώσα” Βουλή που συνεχώς πρόβαλλε εμπόδια στο έργο της Κυβέρνησης, άστε που επιχειρήθηκε και κοινοβουλευτικό “πραξικόπημα”!
Διερωτούμαι, λοιπόν, κατά πόσο το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση θα μπορούσαν να κινηθούν αριστερότερα σε μια συντηρητική κοινωνία και μάλιστα χωρίς να είναι διασφαλισμένη η έγκριση ή έστω η ανοχή των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, ή ακόμα και των ΜΜΕ προς τέτοιες κινήσεις…  Ή ακόμα τι περιεχόμενο θα είχε τελικά μια διαφορετική πορεία ή από ποιες συμμαχίες [εντός και εκτός] θα στηριζόταν; [Εκτός κι αν υπονοείται ότι θα ήταν μοναχική και δονκιχωτική!]…

9.  Τέλος, δκυο λόγια θέλω να πω τζιαι για το ζήτημα τόσο των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων,
-  που στον πρώτο γύρο ψήφισαν Λιλλήκα, ή
-  που τήρησαν αποχή, έριξαν λευκό, ή άκυρο [στον πρώτο, ή/και στον δεύτερο γύρο],   
και που παρουσιάζονται από διάφορους, είτε ως εθνικιστές, ξενοφοβικοί και ρατσιστές, ή και αντιομοσπονδιακοί κι αντιδιζωνικοί [όσοι ψήφισαν Λιλλήκα], είτε ως “δυσαρεστημένοι” με το ΑΚΕΛ [για ποιους λόγους δεν μας επεξηγούν] οι υπόλοιποι.
Γενικά μιλώντας όμως, μπορούμε [έτσι με ελαφριά τη καρδία] να θεωρήσουμε ότι το 25% των πολιτών που ψήφισαν τον Λιλλήκα [στον πρώτο γύρο], είναι το πιο αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας μας [είναι δηλαδή ρατσιστές, εθνικιστές, αντιομοσπονδιακοί, γι’ αυτό και μακριά τα ρούχα μας απ’ αυτούς];  Ή ότι, τα ίδια [αρνητικά] γνωρίσματα έχει και το 6-8% των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων πους τον πρώτο γύρο επέλεξαν Λιλλήκα κι ας τους δώσουμε κλωτσιά να πάσιν τζιαι να φύουν γιατί μπορεί να μας μολύνουν; Τι θα γίνει ρε παιδιά, την Επανάσταση θα την κάνουμε μόνοι ΜΑΣ, ένα, ας πούμεν, 5 με 8% των πολιτών αυτού του τόπου;  Αντιδραστικά στοιχεία [με ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις] δεν παρατηρούμε και ανάμεσα σε εργαζόμενους που ψηφίζουν τον “Συναγερμό”, αλλά κι άλλα κόμματα; Θα τους τούς χαρίσουμε; Οι Αριστεροί που ψήφισαν Λιλλήκα το ‘καναν γιατί είναι εθνικιστές, ή/και αντιδιζωνικοί, ή αρκετοί γιατί φοβόντουσαν την εκλογή Αναστασιάδη και πίστεψαν ότι ο Λιλλήκας είχε πιο πολλές πιθανότητες να την αποτρέψει; Όσοι απείχαν, ή έριξαν λευκό, ή άκυρο το ‘καναν για μόνο ταξικούς και ιδεολογικούς λόγους, ή κάποιοι γιατί δεν ικανοποιηθούν ικανοποιήθηκαν προσωπικά τους αιτήματα και απαιτήσεις; [Καιρός, λοιπόν, το ΑΚΕΛ να ξεφύγει από την τάση κάποιων στελεχών του να δημιουργούν πελατειακές σχέσεις!]…     

Κύρια και ζωτικής σημασίας [για τη εσω-αριστερή, εσω-ΑΚΕΛική συζήτηση] είναι νομίζω τα πιο πάνω ερωτήματα και ζητήματα που έχω θέσει. Τούτα δίνουν  ερεθίσματα για σε βάθος κουβέντα, γι’ αυτό όσοι πιστοί [αλλά κι άπιστοι] anef_φόβου, αλλά και προκαταλήψεων, προσέλθετε!

Anef_Oriwn
[με εξ αριστερών σκέψεις, προβληματισμούς και (δι)ερωτήματα]
Παρασκευή 1/3/2013