Ανάρτηση 41/2013 [έκτακτη, μεταθανάτια, τιμητική, αφιερωματική, διεθνο-πολιτική, νοτιο-αμερικάνικη, βενεζουέλα-ϊκη, Chavez-ική, Αριστερή και ενθυμησιακή] - Λίγα λόγια και μερικά κόκκινα γαρύφαλλα για τον αποθανόντα Σύντροφο Hugo Chavez (σε συνδυασμό με ενθύμησες από τα φοιτητικά τα χρόνια]…

Πέθανε ψες [5/3] σε ηλικία 59 χρόνων [περίπου συνότζιαρος μου] και μετά από πολύμηνη [πλην άνιση] πάλη με τον καρκίνο [μην ακούτε ΚΑΝΕΝΑΣ δεν τον κερδίζει!], ο μάγκας αντικαπιταλίστας Πρόεδρος της Βενεζουέλας, Hugo Chavez, μια εμβληματική μορφή της νοτιοαμερικάνικης [κι όχι μόνο] Αριστεράς. Μια πραγματικά επαναστατική ηγετική προσωπικότητα της “Λατινικής” [της Νότιας και Κεντρικής] Αμερικής].

Ο Chavez σημειολογικά εκφράζει κι αντικατοπτρίζει την αντιιμπεριαλιστική Αριστερή στροφή πολλών “λατινο”αμερικάνικων χωρών. [Ο αντιιμπεριαλισμός δεν μπορεί να έχει παρά Αριστερό περιεχόμενο]…

Μετά τον Chavez αναδείχτηκαν [με αστικοδημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες] στην Προεδρία των χώρων τους κι άλλοι Αριστεροί κι αριστερίζοντες  ηγέτες όπως ο Έβο Μοράλες στη Βολιβία, ο Rafael Correa στο Ecuador [Ισημερινό], ο οποίος επανεκλέγηκε πρόσφατα, ο Mauricio Funes [πρώην μέλος του Αριστερού αντάρτικου κινήματος “Φαραμπούντο Μαρτί”] στο El Salvador, ο Ντανιέλ Ορτέγκα [των Σαντινίστας] στη Νικαράγουα, ο Χοσέ Μουχίκα [πρώην αντάρτης των “Τουπαμάρος”] στην Ουρουγουάη…

Ο Chavez συγκέντρωσε το μένος, την υπόσκαψη και τον πόλεμο των αντιπάλων του, τόσο των ντόπιων κεφαλαιοκρατών όσο και των βορειοαμερικανών μεντόρων και πατρώνων τους. [Δεν παραπονιόταν όμως, τους αντιμετώπιζε!]… Με τον θάνατο του σίγουρα θα υπάρξουν οργανωμένες κινήσεις και επιχειρήσεις [νομιμοφανείς αλλά και πραξικοπηματικές] για παλινόρθωση της Δεξιάς στην εξουσία. Στόχος η διαφύλαξη και περαιτέρω αύξηση των κερδών του κεφαλαίου [ντόπιου και ξένου] και η ανατροπή και κατάργηση των όποιων προοδευτικών επιτευγμάτων και κατακτήσεων κερδήθηκαν για τα φτωχά λαϊκά στρώματα επί διακυβέρνησης Chavez, όπως και επαναπρόσδεση της χώρας στο βορειοαμερικάνικο  άρμα…  

Εγώ πολλά λόγια δεν μπορώ να πω, αλλά ούτε και βιωματικά ξέρω τι γινόταν επί Chavez στη Βενεζουέλα. Το σίγουρο όμως είναι ότι o  απλός λαός [οι εργάτες, οι άλλοι εργαζόμενοι, οι αγρότες] τον αγαπούσαν. Και φυσικά ξέρουν πολύ καλυτέρα [το ζούνε!] από τον οποιοδήποτε αστό δημοκράτη τι οφέλη είχαν από τη επαναστατική διακυβέρνηση τού Chavez. Γι’ αυτό και θέλω να πιστεύω ότι θα υπερασπιστούν και θα διαφυλάξουν κέντρα στις οποιεσδήποτε επιβουλές την αριστερόστροφη πορεία της χώρας τους και τις προοδευτικές κατακτήσεις που πέτυχαν. Τούτο θα έχει όφελος τόσο για τους ιδίους, όσο και για την υπόλοιπη “Λατινική” Αμερική, αλλά και το διεθνές αντιιμπεριαλιστικό αριστερό κίνημα…

[Εδώ θα βρείτε κι ένα κείμενο για την “Λατινική Αμερική μετά τον Τσάβες”]...    

Adiós al camarada Hugo Chávez!!!

**************************

{Παρένθεση – Ενθύμησες από τα φοιτητικά χρόνια:

Χτες αργά το απόγευμα, όλως τυχαίως [ή μήπως κι ένεκα κάποιας τηλεπάθειας], κουβέντιαζα [στο τηλέφωνο] μ’ ένα καλό [κύπριο] φίλο από τα παλιά, τα χρόνια ατ φοιτητικά. Πάνω στην κουβέντα μας [αφού είπαμε τα συνήθη πως χαθήκαμε και να κανονίσουμε να βρεθούμε], κάναμε και αναφορά στην εποχή που ήμασταν φοιτητές. Θυμηθήκαμε μάλιστα και τους άλλους ξένους συμφοιτητές μας. Σταθήκαμε δε ιδιαίτερα στους δύο βιετναμέζους [τον Μινχ και τον Φαν - όμως γι’ αυτούς θα μιλήσω σ’ άλλη ανάρτηση μου λίαν συντόμως] και στον νικαραγουανό Ντανιέλ, ένα αντάρτη των Σαντινίστας. [Κι ο Φαν ήταν λοχαγός των Βιετκόνγκ!]…

Ο Ντανιέλ έφυγε από την πάμπτωχη χώρα του μερικά χρόνια, μετά τη νίκη [τον Ιούλη του 1979] των Σαντινίστας και την ανατροπή του δικτάτορα Σομόζα, για να σπουδάσει μηχανικός. Τα λιγοστά μαθηματικά του όμως δεν τον βοηθούσαν, γι’ αυτό και αναγκάστηκε ν’ αλλάξει ειδικότητα και να φύγει γι’ άλλη πόλη. [Στο κορμί του είχαν μείνει βαθιά αποτυπωμένα τα τραύματα από τις σφαίρας που δέχτηκε κατά τον πόλεμο με το αμερικανόφιλο δικτατορικό καθεστώς της χώρας του]. Όνειρο του ήταν να τελειώσει τις σπουδές του και να επιστρέψει στη χώρα του, ντυμένος με κοστούμι. Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο ήθελε να ‘χει κρεμμασμένη στον ώμο μια κιθάρα και στο χέρι να κρατά μια νταμιτζάνα με ρακί!

Είχε ακόμα δύο αδέλφια από την ίδια μάνα αλλά και οι τρεις είχαν διαφορετικούς πατεράδες! Τα πολλά εξώγαμα παιδιά που υπήρχαν στη Νικαράγουα  ήταν ένα από τα πιο σημαντικά κοινωνικά προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει και να διαχειριστεί η πρώτη [τότε, το 1979] επαναστατική κυβέρνηση των Σαντινίστας υπό την ηγεσία και τότε του Ντανιέλ Ορτέγκα}...

********************

Επίλογος:   

Ε, ρε Αμερική του Νότου [και των Latinos και των ιθαγενών Ιντιάνων], για πόσα χρόνια θα ‘σαι ακόμα η “πίσω αυλή” των βορειοαμερικανών; Το ωραίο είναι που η “λατίνα” γη ένεκα της χρόνιας «ανάγκης» και της συσσωρευμένης «οργής» [που θα ‘λεγε κι ο ποιητής], γεννούν και Chavez και Κάστρο και Che και Μοράλες και Μουχίκα και Αλλιέντε!

Anef_Oriwn

[υποκλινόμενος]

Τετάρτη 6/3/2013