Ανάρτηση 44/2013 [διαχρονικά επίκαιρη, πολιτική, Αριστερή και αποκαλυπτική και κριτική για την αστική δημοκρατία] - Για την αστική δημοκρατία «εξ αφορμής» ενός άρθρου του Μάριου Δημητρίου για τον Chavez…

Δίκην εισαγωγής:

«H ελευθερία για μας
Είναι μια ωραία γυναίκα
Έχει υπογάστριο και υπεργάστριο
Δεν είναι κάνα χοντρογούρουνο αστικό…»

[Βόλφ Μπίρμαν]

**************************

Την περασμένη Πέμπτη [7 του Μάρτη] το πρωί ξεφυλλίζοντας τη “Σημερινή” στο περίπτερο της γειτονιάς μου [απ’ όπου παίρνω συνήθως εφημερίδες] στάθηκα για λίγο στην καθημερινή στήλη “Εξ αφορμής” του συντάκτη της εφημερίδας Μάριου Δημητρίου. Εκεί υπήρχε, «εξ αφορμής» του θανάτου του Προέδρου της Βενεζουέλας Ούγκο Τσιάβες [αναφέρθηκα σ’ Αυτόν στην προ-προηγούμενη ανάρτηση μου], ένα κείμενου του κου Δημητρίου με τίτλο “Όταν ο Τσάβες έγινε ο λαός του…”, έμπλεο με τις γνωστές “αντισταλινικές” εμμονές και φοβίες του και τα συνήθη  αντι-αριστερά κολλήματα του. Επιχείρησε μάλιστα και μια σύγκριση του Chavez με τον Στάλιν [ξεκινώντας από το γεγονός ότι και ο Στάλιν πέθανε 5 Μαρτίου, αλλά το 1953], για να μας μιλήσει [αναφερόμενος και στους δύο] για «μια πολιτική συνάφεια στις ίδιες “σοσιαλιστικές” ιδέες περί λαϊκής κυριαρχίας και στην ίδια μαρξιστική θεωρητικολογία»… [Παντού, και στον ύπνο αι στον ξύπνιο του, ο συμπαθέστατος Μάριος, βλέπει σταλινικά φαντάσματα και “σταλινικές” πρακτικές]…

Αφού, λοιπόν, επισημαίνει το ευρέως αποδεκτό για τον Chavez ότι «… τού αναγνωρίζεται [από ποιους όμως δεν μας λέει] η σε μεγάλο βαθμό πετυχημένη αντιμετώπιση της φτώχιας στη χώρα του, με την αξιοποίηση του τεράστιου φυσικού της πλούτου σε πετρέλαιο, για δημιουργία προγραμμάτων ευημερίας, ιατρικών κλινικών, σχολείων, φτηνών παντοπωλείων και εθνικοποιημένων κτηνοτροφικών και γεωργικών μονάδων για τα εκατομμύρια των φτωχών στις πόλεις και στην ύπαιθρο», καταλήγει σε ένα από τα τετριμμένα στερεότυπα των υπέρμαχων της αστικής δημοκρατίας και θιασωτών της ελεύθερης καπιταλιστικής ανάπτυξης: «Σε κάθε περίπτωση, ο θάνατος του Τσάβες αποκαλύπτει ότι η ελπίδα για τη δημοκρατία και για μια υγιή πολιτική ζωή, δεν πέθανε στη Βενεζουέλα»…

Με το παρόν κείμενο μου, ΔΕΝ θα επιχειρήσω [ «εξ αφορμής» των συγκεκριμένων τοποθετήσεων του Μάριου Δημητρίου] να αναλύσω την ταξική διάσταση του πολιτεύματος που ονομάζεται «αστική δημοκρατία». [Ο αρθρογράφος της “Σημερινής” έχοντας ενστερνιστεί μια διαφορετική φιλοσοφία και κοσμοθεωρία, δεν είναι σίγουρα σε θέση να καταλάβει τις δικές μας διαφορετικές προσεγγίσεις]. Και ούτε και θα μπω στον [χαμένο από χέρι] κόπο να επεξηγήσω πόσο επιλεκτικά κι αποσπασματικά λειτουργεί και εξυπηρετεί τους λίγους αυτή η “δημοκρατία” και δη σε χώρες της “Λατινικής” Αμερικής, της Αφρικής και της Ασίας. Θα ‘θελα, λοιπόν, να θέσω [πιο πολύ ρητορικά] μερικά ερωτήματα, για ευρύτερο όμως προβληματισμό…

[Να σημειώσω ότι στις χώρες των ηπείρων που προανέφερα, βασιλεύουν η φτώχεια, η ένδεια, η μιζέρια, η πείνα, η απουσία βασικής Υγείας και Παιδείας, η έλλειψη στοιχειωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την ώρα μάλιστα που οι πιο πολλές απ’ αυτες τις χώρες είναι πλήρεις φυσικού πλούτου. Όμως τον πλούτο αυτό τον εκμεταλλεύονται γα ίδιον όφελος ξένα, διεθνή μονοπώλια σε συνέργεια - φυσικά - με τις ντόπιες οικονομικές και πολιτικές ελίτ]… 

Για ποια δημοκρατία, λοιπόν και πράσιν’ άλογα, ΜΑΣ τσαμπουνούν και ΜΑΣ κουφαίνουν οι διάφοροι Μάριοι Δημητρίου, όταν οι λαοί δεν έχουν τι να φάνε, με τι να ντυθούν, πού να στεγαστούν, αν θα βρουν γιατρό, πώς θα μορφωθούν; Τη δημοκρατία των λίγων και των εκλεκτών που εκμεταλλεύονται για ίδιο όφελος τον φυσικό πλούτο των χωρών τους, κι αυξάνουν τα κέρδη και τα κεφάλαια τους και ζουν στη χλιδή [σε σπιταρόνες με πισίνες και γρασίδια]; Είναι λένε έξυπνοι, καπάτσοι και δημιουργικοί! Ο “άλλος κόσμος” όμως, [που τυγχάνει να ‘ναι και συμπατριώτες τους] ζουν στοιβαγμένοι σε “φαβέλες” [παραγκουπόλεις], δεν έχουν “πού την κεφαλήν κλίναι” ή τι στο τραπέζι βάλε!

Η ουσία είναι να γίνεται αξιοποίηση του φυσικού πλούτου προς όφελος των πολλών κι όχι των ολίγων και να υπάρχει τέτοια αναδιανομή και ανακατανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου που να μην δημιουργούνται κοινωνικοοικονομικές ανισότητες που να οδηγού στην φτώχεια, την εξαθλίωση, τη μιζέρια. Κι αυτό ΜΟΝΟ ο Σοσιαλισμός μπορεί να το πετύχει! Γιατί μόνο όταν ο άνθρωπος ΔΕΝ είναι εξαρτημένος οικονομικά θα είναι πραγματικά ελεύθερος και μόνο τότε θα έχουμε πραγματική δημοκρατία. Κι όπως πολύ σοφά έγραψε [πριν καιρό] και η αγαπητή Καϊshά σε σχόλιο της σε μια παλιά της ανάρτηση: «…για να μπορείς πραγματικά να επιλέξεις κάτι πρέπει να έχεις και τη δυνατότητα να το επιλέξεις. Αλλιώς ουσιαστικά εν πλασματική τούτη η ελευθερία». [Υποκλίνομαι!]…

Τι νόημα, λοιπόν και τι περιεχόμενο έχει αυτή η περιλάλητη δημοκρατία, ή τα πολυδιαφημιζόμενα δημοκρατικά [ανθρώπινα] δικαιώματα για τον πάμπτωχο και ταλαίπωρο κάτοικο του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Βενεζουέλας, της Συρίας, της Λιβύης, του Μάλι, της Μαδαγασκάρης, της Γάζας, όταν τούτος δεν έχει τα χρειώδη για να ζήσει; Λόγια μεγάλα, κούφια και ανέξοδα, που συνήθως ΜΑΣ σερβίρουν αυτοί «που γράφουν λόγους για την εποχή δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα». [Μιχάλης Κατσαρός]… Δυστυχώς όμως, τούτα τα λόγια χρησιμοποιούνται για ν’ αποκοιμίζουν τον κόσμο…  

Κι ο Steve Jobs, που ήταν μια από τις πιο γνωστές προσωπικότητες στον χώρο της τεχνολογίας και συνέτεινε τα μέγιστα, με την ευφυΐα και τις ανακαλύψεις του, στην εξέλιξη των ηλεκτρονικών υπολογιστών, πόσο βοήθησε [μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος] την ανθρωπότητα στο σύνολο της και τον απλό άνθρωπο στην Αφρική, στην Ασία, στην Κεντρική και Νότια Αμερική να έχουν μια καλύτερη ζωή; Ο Jobs [που πέθανε τον Οκτώβρη του 2011 πέτυχε να κάμει ο ίδιος μιαν τεράστια περιουσία δισεκατομμυρίων και συνέτεινε [με τις νέες τεχνολογίες που ανακάλυψε, επεξεργάστηκε και βελτίωσε] στην αύξηση των κερδών των μονοπωλίων. Οι λαοί πώς βοηθηθήκαν; Πώς η τεχνολογία συνέβαλε στη βελτίωση της ζωής του πάμφτωχου αφρικανού; Απόκτησε σπίτι, καλύτερα ρούχα, παπούτσια, ψυγείο, πλυντήριο, δασκάλους, γιατρούς, φάρμακα; Τι κι αν πηγαίνει και ψηφίζει κάθε 4-5 χρόνια τους μεγαλόσχημους αστούς για να τον διοικήσουν; Και αυτοί να κοιτάζουν πρώτιστα πως ικανοποιήσουν τα δικά τους ταξικά συμφέροντα εναλλασσόμενοι κάθε μερικά χρόνια  στην εξουσία;   

{Επ’ αυτού – για την Αφρική - ίσως ακολουθήσει άλλη, φωτογραφική ανάρτηση μου, αν τελικά καταφέρω και πείσω τον φίλο μου τον Θθου και ΜΟΥ δώσει μερικές από τις φωτογραφίες που έβγαλε από επισκέψεις του στην “Μαύρη” Ήπειρο, ως μέλος ανθρωπιστικών αποστολών}…

Για τώρα ας παραδεχτώ κι ΕΓΩ [αφού έτσι ΜΑΣ κοπανούν συνέχεια] ότι «Ζώμεν εις Δημοκρατία» κι ας τραγουδήσω ότι «Ονειρεύομαι» [ας πούμεν, το Λος Άντζελες]…  

Anef_Oriwn

[“ευτυχής” για τη δήθεν δημοκρατία μας]

Σάββατο 9/3/2013 

**********************************

Υστερόγραφα:

1.  Απορία: Γιατί άραγε ΚΑΝΕΝΑΣ ηγέτης [εκλεγμένος ή μη] χώρας της σούπερ δημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίο δεν παραλείπουν να συναντώνται και να συναγελάζονται με βασιλείς και δικτάτορες, δεν παρευρέθηκε στην κηδεία του Chavez, ενός καθ’ όλα (αστικο)δημοκρατικά εκλεγμένου ηγέτη;

2. Ο Φούλλης [ο Αναπληρωτής Πρόεδρος του ΔΗΣΥ μέχρι να γίνει Πρόεδρος στη θέση του Προέδρου] που ήταν πρόσφατα Ουάσινγκτον των ΗΠΑ, είχε συναντήσεις και με αξιωματούχους του ΔΝΤ, προφανώς για να τους καλοπιάσει για να μην είναι τόσο σκληροί μαζί μας. [«Τούτη» η Delia Velculescu του ΔΔου Ννου Ττου, εν εις την Κύπρο πάλε τούτες τες μέρες!]… Και για όσους διερωτούνται γιατί εν τόσο σκληροί μαζί μας οι ΔΝΤ-άδες  και θέλουν και “κούρεμα” των καταθέσεων [τζιαι φοητσσιάζουν όσους έχουν!], ή γιατί πολλυνίσκει η ανεργία, ή γιατί που την μια θέλουν να ιδιωτικοποιήσουν κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς τζιαι που την άλλη ούλλοι να βάλουμεν που την πούγκαν για να σωθούν η Τράπεζες, να τους πούμεν να σκάσουν γιατί ότι κι αυτά εστε Δημοκρατία. Κι άστε τον Μπογιόπουλο να λέει ότι “Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιοι…»!

Anef_Oriwn

9/3/2013