Δευτέρα 11 Μαρτίου 2013

Ανάρτηση 45/2013* [μακροσκελέστατη, επίκαιρη, πολιτική, Αριστερή, ΑΚΕΛική, κριτική, (δι)ερωτηματική, προβληματιζόμενη, σκεπτικιστική] – Μια πρώτη εκτίμηση (με πολλά ερωτήματα) για το εκλογικό αποτέλεσμα, τον νέο, αντιπολιτευτικό ρόλο του ΑΚΕΛ και, εν μέρει, την πενταετία Χριστόφια…


Το ρητό της Ημέρας:
«με το μίσος δεν έκαμε κανένας πολιτική, ούτε ποττέ θα κάμει....»

**********************
{ * - Εισαγωγική σημείωση - 11/3/2013:
Το κείμενο αυτής τη ανάρτησης γράφτηκε την Παρασκευή 1η του Μάρτη}…

*************************
Προλογικά:
Παίδες και Κορασίδες,
Φίλες και Φίλοι,
Συντρόφια και Συντρόφισσες,
[αλλά και “οχτροί”],

Μέχρι τη ολοκλήρωση [από μέρους μου] της επεξεργασίας και συγγραφής ενός πιο μελετημένου κείμενου [ή και κειμένων] για
-  το εκλογικό αποτέλεσμα,
-  το μετεκλογικό σκηνικό, τον ρόλο και την πορεία του ΑΚΕΛ,
-  την πενταετή διακυβέρνηση του τόπου από το ΑΚΕΛ, με Πρόεδρο τον Δημήτρη Χριστόφια, καθώς και για
-  κάποια ζητήματα που προκύπτουν από διαχρονικές πολιτικές του ΑΚΕΛ,
επιτρέψτε μου, ως συμβολή και στις [ανεπίσημες] συζητήσεις που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη, να θέσω στο τραπέζι των συζητήσεων [στο Blog ετούτο] και κύρια υπό τη μορφή ερωτημάτων, κάποια θέματα που απασχολούν όλους μας [και συντρόφους και φίλους – άσπονδους και μη – αλλά και “οχτρούς” και αντιπάλους] και αφορούν το ΑΚΕΛ και γενικότερα την κυπριακή Αριστερά.

Να σημειώσω ότι ήδη ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού καθόρισε, σε [μετεκλογική] ομιλία του σε συγκέντρωση στελεχών του Κόμματος στη Λευκωσία την περασμένη Δευτέρα [25 Φεβρουαρίου] το βράδυ, τη διαδικασία βάσει της οποίας θα γίνουν οι σχετικές ενδοκομματικές συζητήσεις για το εκλογικό αποτέλεσμα.   
Σύμφωνα με τη “Χαραυγή”, «ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ τόνισε ότι το εκλογικό αποτέλεσμα θα εκτιμηθεί μέσα από απολογισμό των συλλογικών οργάνων του κόμματος και ανακοίνωσε ότι χθες το πρωί η Γραμματεία του κόμματος έλαβε τρεις αποφάσεις: 1) Να γίνει εντός ενάμιση μήνα εκτίμηση των εκλογών και καθορισμός της στάσης έναντι της νέας Κυβέρνησης για να γίνει διάλογος με την κομματική βάση. 2) Να αξιολογηθεί το έργο της πενταετίας μέσα σε πνεύμα αυτοκριτικής για άντληση συμπερασμάτων και μαθημάτων. 3) Ανατέθηκε σε μια ομάδα η επιστημονική μελέτη των ζητημάτων της οικονομίας όπως διαμορφώνονται για να φέρει προτάσεις αντιμετώπισης μη αποκλειόμενης καμιάς επιλογής.»

{Υστερογραφική παρενθετική σημείωση 11/3/2013:
Στο μεταξύ την Πέμπτη 8 μηνός συνήλκε η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και συζήτησε και αποφάσισε ομόφωνα(!) το περιεχόμενο εισηγητικής ομιλίας για την κατ’ αρχήν εκτίμηση του αποτελέσματος των προεδρικών εκλογών. Η συγκεκριμένη  εισηγητική ομιλία θα κατατεθεί ενώπιον των μελών του Κόμματος στις συνεδρίες των Κομματικών Οργανώσεων Βάσης, για συζήτηση των εκλογικών αποτελεσμάτων, το αμέσως επόμενο διάστημα.
Ίδωμεν γενικώς, αλλά και ειδικώς [σε τι συνίσταται η προαναφερθείσα] ομοφωνία…
Όμως εγώ, θα πω κι απ’ εδώ τα δικά μου}…

*****************************
Σκέψεις προβληματικές και ερωτήματα με κάμποσο σκεπτικισμό
Πάω, λοιπόν, στα ερωτήματα και τους προβληματισμούς μου [που θα παραθέσω αμέσως πιο κάτω], χωρίς όμως να κάμνω και πολύ σαφείς τοποθετήσεις… [Το παίζω και ολίγο Stelios Papalangi]...

1.  Ένα από τα πρώτα ζητήματα που θα πρέπει να (επαν)εξετάσει το ΑΚΕΛ είναι η πολιτική του πάνω στο θέμα των συμμαχιών με τις λεγόμενες «δημοκρατικές», «πατριωτικές» [και πάλαι ποτέ “μακαριακές”] δυνάμεις που βασικά παρεπιδημούν στα [πολιτικά] κόμματα της (κεντρο)Δεξιάς [κύρια στο ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ]… Αυτές όμως, οι πολιτικές/κομματικές συμμαχίες καθιέρωσαν και τις πολιτικές του ΑΚΕΛ για την «κοινωνική συναίνεση» και τη «κοινωνική συνοχή». Πώς όμως, τελικά λειτουργούν αυτές οι «συναινέσεις» σε μια αστική/καπιταλιστική κοινωνία, δηλ. σε βάρος ποιων ή αντίστροφα υπέρ ποιων λειτουργούν; Μήπως με το πέρασμα του χρόνου και η αναποτελεσματικότητας αυτών των «συναινέσεων» σε κάποιες περιπτώσεις [κυρίως τα τελευταία χρόνια], να τις έχει θέσει εκτός σημερινής πολιτικής πρακτικής; Μήπως επιβάλλεται πλέον αλλαγή της τακτικής του Κόμματος που να περιλαμβάνει ανοίγματα σε πολιτικό επίπεδο [δηλ. προς άλλες συνιστώσες της Αριστεράς, όπως προς την κινηματική Αριστερά], ή/και σε κοινωνικό επίπεδο [ευρύτερα προς τους χαμηλά αμειβόμενους εργαζόμενους και δη αυτούς που είναι εγκλωβισμένοι στα στεγανά των αστικών κομμάτων];


2.  Πέραν όμως από τις [ίσως] ξεπερασμένες από τον χρόνο και τη ζωή πολιτικές των συμμαχιών, το ΑΚΕΛ προφανώς θα πρέπει να επανεξετάσει και να αναθεωρήσει και την [πολιτική] στάση του απέναντι στους διάφορους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς και τον υπέρμετρο σεβασμό που επιδεικνύει προς αυτούς. Πολλοί απ’ αυτούς χρειάζονται να εκσυγχρονιστούν και μάλιστα μέσα στα υφιστάμενα αστικά πλαίσια. Ας πούμεν, θεωρώ τον τρόπο που λειτουργεί  προεδρικό πολιτειακό μας σύστημα ως οπισθοδρομικό. Ενώ από τη μια αναδεικνύει τον Πρόεδρο ως απόλυτο άρχοντα, από την άλλη η Βουλή μπορεί να προκαλέσει και μικρά πραξικοπήματα! Τι έγινε εκείνο το Πρόγραμμα που το ΑΚΕΛ ενέκρινε σε κάποιο συνέδριο του τη δεκαετία του ‘90 για εκσυγχρονισμό της κυπριακής κοινωνίας;  Την ίδια ώρα υπάρχει κι ένας ανεξήγητος σεβασμός [ίσως και φοβία] προς την Εκκλησία με την οποία αποφεύγεται επιμελώς η όποια ρήξη και σύγκρουση, πλην των περιπτώσεων που “ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι” [δηλ. ο Αρχιεπίσκοπος έχει ξεπεράσει για πολλοστή φορά τα όρια]… Δεν νομίζετε σύντροφοι ότι έφτασε επιτέλους η ώρα για ουσιαστικές ρήξεις με αναχρονιστικούς θεσμούς και συντηρητικές νοοτροπίες, αν θα πάμε επιτέλους μπροστά; Δεν είναι καιρός ν’ αφήσουμε πίσω αυτή τη θεσμολαγνεία;    


3.  Ποια όμως τελικά, πρέπει να είναι η φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ, ως Αριστερού Κόμματος;

Πρέπει,
-  να κινηθεί αριστερότερα [όπως υποβάλλουν διάφοροι καλοθελητές εξ αριστερών φίλοι], ή/και να μετατραπεί σ’ ένα “ορθόδοξο” κομμουνιστικό κόμμα τύπου ΚΚΕ; Ή
-  να παραμείνει ως έχει, δηλ. να διατηρήσει μια αριστερο-σοσιαλδημοκρατική [ή και ΣΥΡΙΖΑ-ϊκή κατά κάποιους] μορφή; Ή
-  να κινηθεί δεξιότερα, όπως κάποιοι άλλοι υποβάλλουν; «Τούτοι», δηλ. οι «κάποιοι άλλοι», είναι κύρια πρώην “σύντροφοι” που κινούμενοι σε “ευρωκομμουνιστικές” πολιτικές αποχώρησαν, ή αποστασιοποιήθηκαν, ή/και διαγραφήκαν από το ΑΚΕΛ. Στόχος τους να γίνει το ΑΚΕΛ «ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα», πλην όμως φερέφωνο και κολαούζος του συστήματος, όπως πλείστοι οι εκ δεξιών αλλά και “αριστερών” ορμώμενοι διακαώς επιθυμούν…

4.  Υπάρχουν περιθώρια ή/και προοπτικές για την ίδρυση ή την επανίδρυση ενός «ορθόδοξου», ή «πραγματικού» Κομμουνιστικού Κόμματος στην Κύπρο; Ή μήπως τούτες οι κουβέντες είναι απλώς φιλολογικές και τελικά θα αποδειχτούν σκέττες λουβάνες; Πάνω σε ποια η υλική πραγματικότητα και σε ποια αντικειμενικά δεδομένα, δηλ. πάνω σε ποια κοινωνικοοικονομική βάση θα στηριζόταν μια τέτοια εξέλιξη; Ποια θα μπορούσε να ήταν η κοινωνική [εργατική] βάση ενός τέτοιου κόμματος; Έχουν τα σημερινά κοινωνικοοικονομικά δεδομένα στην Κύπρο διαφοροποιηθεί με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο βαθμό που τροχοδρομούν σημαντικές  εξελίξεις και να διαφοροποιούν δραματικά και τα πολιτικά δεδομένα στο χώρο της Αριστεράς;


5.  Τι θα ήταν πιο επωφελές για την υπόθεση του Σοσιαλισμού [αλλά και σε τέτιους χαλεπούς καιρους, του αντι-εθνικισμού, αντι-ρατσισμού, της επαναπροσέγγισης, της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων]; Είναι προτιμότερο να έχουμε ένα Κομμουνιστικό [ή έστω Αριστερό] Κόμμα της τάξεως του 5-8% με ατόφιες θεωρητικές [μαρξιστικο-λενινιστικές] θέσεις, ή ένα κόμμα της [εκλογικής] εμβέλειας του ΑΚΕΛ, έστω όμως με κάποιες θεωρητικές “αβαρίες”;


6.  Ποιοι εργαζόμενοι συναποτελούν σήμερα στην Κύπρο την εργατική τάξη και ποια τμήματα αυτής της τάξης είναι πιο συνειδητοποιημένα ταξικά;

-  Πρώτα και κύρια εν οι κτιστάες και δη αυτοί που δουλεύουν σε μεγάλες οικοδομικές κατασκευαστικές εταιρείες [οι υπόλοιποι είναι (και) μικροεργολάβοι],
-  οι λίγοι βιομηχανικοί εργάτες που έχουν απομείνει στις ελάχιστες βιομηχανίες,
-  οι ξενοδοχοϋπάλληλοι [μ’ όλες τις ιδιομορφίες τού επαγγέλματος τους], και
-  οι μετανάστες [που κάμνουν πάσης φύσεως δουλειές], οι πλείστοι όμως χωρίς ταξική συνειδητοποίηση. Και φυσικά αν δεν υπάρχει ταξική συνείδηση δεν μπορεί να υπάρξει και Αριστερή πολιτική συνείδηση!   
Ποιοι απ’ αυτούς θα αποτελέσουν την κοινωνική βάση ενός Κομμουνιστικού Κόμματος;  

7.  Η κυπριακή οικονομία στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και βιοτεχνίες/βιομηχανίες, πολλές από τις οποίες ήταν/είναι και οικογενειακού χαρακτήρα… Αναπόφευκτα, λοιπόν και το ΑΚΕΛ, όντας ένα μαζικό Αριστερό κόμμα [με ιστορικές αντι-εθνικιστικές, αντιφασιστικές, επαναπροσεγγιστικές παραδόσεις] και με βαθειά εκτίμηση μέσα στον κόσμο [κι όχι κανένα γκρουπούσκουλο], θα περιελάμβανε στις τάξεις του [και να έχει οπαδούς και ψηφοφόρους] πολλά τέτοια στοιχεία, όπως και υπάλληλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα καθώς και των τραπεζών. Κοντολογίς έχει μέλη και υποστηρίζεται από κόσμο που δεν έχει καθαρή προλεταριακή συνείδηση, βασικά γιατί αυτή είναι και η κοινωνική σύνθεση της κυπριακής κοινωνίας. Φυσιολογικά, λοιπόν, αυτός ο κόσμος μεταφέρει και μέσα στο Κόμμα χαρακτηριστικά της μικροαστικής [μη προλεταριακής] κοινωνικής του συνείδησης που επιδρούν βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον και στην θεωρητική επεξεργασία διαφόρων τρεχόντων ζητημάτων, όπως και στις πολιτικές πρακτικές του Κόμματος. Κι είναι και φυσικό επακόλουθο [ένεκα της παρουσίας διαφορετικών κοινωνικοοικονομικών διαστρωματώσεων μέσα στον ευρύτερο ΑΚΕΛικό χώρο] να υιοθετούνται και εκ των πραγμάτων και αντιφατικές μεταξύ τους πρακτικές όπως και αντιπαραθετικές με την Αριστερή ιδεολογία του Κόμματος πολιτικές, [λόγου χάριν η αποδοχή του Μνημονίου και πολιτικών λιτότητας για τους εργαζόμενους και τις ευάλωτες, ή/και χαμηλά αμειβόμενες κοινωνικές ομάδες]…

Γιατί όμως, αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα [δηλ. η διαφοροποιημένη σήμερα κοινωνική διαστρωμάτωση] και οι αντιφάσεις που παρατηρούνται σε πολιτικές του ΑΚΕΛ, δεν δημιουργούν νέους βιώσιμους πολιτικούς σχηματισμούς στο χώρο της Αριστεράς [πέραν του ΑΚΕΛ]; Δεν υφίστανται θεωρητικά τουλάχιστον οι απαραίτητες προϋποθέσεις; Ή μήπως τα ΑΚΕΛ [όπως λίγο – πολύ λειτουργεί σήμερα] είναι τελικά αυτό που αρμόζει στην κυπριακή Αριστερά και κατ επέκταση και στην κυπριακή κοινωνία; 

8.  Σε συνάρτηση με το πιο πάνω [τελευταίο] ερώτημα μου και στη βάση του γεγονότος ότι ο υποψήφιος του ΑΚΕΛ το 2008  κέρδισε τις εκλογές όχι στη βάση κάποιου σοσιαλιστικού προγράμματος, αλλά και στο ότι το ΑΚΕΛ ανέλαβε [τότε] τη διακυβέρνηση του τόπου σε συνεργασία/συμμαχία [στον δεύτερο γύρο] με κεντροζαβροδεξιές συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις [την ΕΔΕΚ και το ΔΗΚΟ] και με κύριους στόχους,

-  την προώθηση των διαδικασιών για εξεύρεση λύσης στο κυπριακό, και
-  τον [αστικό] εκσυγχρονισμό της κυπριακής κοινωνίας και των θεσμών της,
θα μπορούσε άραγε να προχωρήσει σε ριζοσπαστικές κοινωνικές τομές κι αλλαγές;
Κι ας μην ξεχνάμε ότι η Κύπρος είναι και μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και είναι αναγκασμένη να κινηθεί και να λειτουργήσει μέσα σε συγκεκριμένα νομικά και θεσμικά πλαίσια, ενώ “εντός των τειχών” [στην Κύπρο], ένεκα και του “πασανάκατου” προεδρικού πολιτικού μας  συστήματος [κι εδώ πρέπει να δούμε και τι κάνουμε για αποφυγή όλων εκείνων των γραφικών υποψηφιοτήτων], η Κυβέρνηση της Αριστεράς είχε ν’ αντιμετωπίσει και την “κυβερνώσα” Βουλή που συνεχώς πρόβαλλε εμπόδια στο έργο της Κυβέρνησης, άστε που επιχειρήθηκε και κοινοβουλευτικό “πραξικόπημα”!
Διερωτούμαι, λοιπόν, κατά πόσο το ΑΚΕΛ και η Κυβέρνηση θα μπορούσαν να κινηθούν αριστερότερα σε μια συντηρητική κοινωνία και μάλιστα χωρίς να είναι διασφαλισμένη η έγκριση ή έστω η ανοχή των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, ή ακόμα και των ΜΜΕ προς τέτοιες κινήσεις…  Ή ακόμα τι περιεχόμενο θα είχε τελικά μια διαφορετική πορεία ή από ποιες συμμαχίες [εντός και εκτός] θα στηριζόταν; [Εκτός κι αν υπονοείται ότι θα ήταν μοναχική και δονκιχωτική!]…

9.  Τέλος, δκυο λόγια θέλω να πω τζιαι για το ζήτημα τόσο των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων,

-  που στον πρώτο γύρο ψήφισαν Λιλλήκα, ή
-  που τήρησαν αποχή, έριξαν λευκό, ή άκυρο [στον πρώτο, ή/και στον δεύτερο γύρο],   
και που παρουσιάζονται από διάφορους, είτε ως εθνικιστές, ξενοφοβικοί και ρατσιστές, ή και αντιομοσπονδιακοί κι αντιδιζωνικοί [όσοι ψήφισαν Λιλλήκα], είτε ως “δυσαρεστημένοι” με το ΑΚΕΛ [για ποιους λόγους δεν μας επεξηγούν] οι υπόλοιποι.
Γενικά μιλώντας όμως, μπορούμε [έτσι με ελαφριά τη καρδία] να θεωρήσουμε ότι το 25% των πολιτών που ψήφισαν τον Λιλλήκα [στον πρώτο γύρο], είναι το πιο αντιδραστικό κομμάτι της κοινωνίας μας [είναι δηλαδή ρατσιστές, εθνικιστές, αντιομοσπονδιακοί, γι’ αυτό και μακριά τα ρούχα μας απ’ αυτούς];  Ή ότι, τα ίδια [αρνητικά] γνωρίσματα έχει και το 6-8% των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων πους τον πρώτο γύρο επέλεξαν Λιλλήκα κι ας τους δώσουμε κλωτσιά να πάσιν τζιαι να φύουν γιατί μπορεί να μας μολύνουν; Τι θα γίνει ρε παιδιά, την Επανάσταση θα την κάνουμε μόνοι ΜΑΣ, ένα, ας πούμεν, 5 με 8% των πολιτών αυτού του τόπου;  Αντιδραστικά στοιχεία [με ρατσιστικές και εθνικιστικές απόψεις] δεν παρατηρούμε και ανάμεσα σε εργαζόμενους που ψηφίζουν τον “Συναγερμό”, αλλά κι άλλα κόμματα; Θα τους τούς χαρίσουμε; Οι Αριστεροί που ψήφισαν Λιλλήκα το ‘καναν γιατί είναι εθνικιστές, ή/και αντιδιζωνικοί, ή αρκετοί γιατί φοβόντουσαν την εκλογή Αναστασιάδη και πίστεψαν ότι ο Λιλλήκας είχε πιο πολλές πιθανότητες να την αποτρέψει; Όσοι απείχαν, ή έριξαν λευκό, ή άκυρο το ‘καναν για μόνο ταξικούς και ιδεολογικούς λόγους, ή κάποιοι γιατί δεν ικανοποιηθούν ικανοποιήθηκαν προσωπικά τους αιτήματα και απαιτήσεις; [Καιρός, λοιπόν, το ΑΚΕΛ να ξεφύγει από την τάση κάποιων στελεχών του να δημιουργούν πελατειακές σχέσεις!]…     

Κύρια και ζωτικής σημασίας [για τη εσω-αριστερή, εσω-ΑΚΕΛική συζήτηση] είναι νομίζω τα πιο πάνω ερωτήματα και ζητήματα που έχω θέσει. Τούτα δίνουν  ερεθίσματα για σε βάθος κουβέντα, γι’ αυτό όσοι πιστοί [αλλά κι άπιστοι] anef_φόβου, αλλά και προκαταλήψεων, προσέλθετε!


Anef_Oriwn

[με εξ αριστερών σκέψεις, προβληματισμούς και (δι)ερωτήματα]
Παρασκευή 1/3/2013

17 σχόλια:

Woofis είπε...

Εισήγηση: συντόμεψε τες αναρτήσεις σου. Τζιαι μέναν έτσι μου είπαν. Αλλιώς ελάχιστοι θα τες θκιαβάζουν τζιαι κανένας εν θα τες σχολιάζει. Εκτός τζιαι αν δεν σε κόφτει φυσικά.
Cheers!

zep είπε...

Η ηγεσια του κομματος πασχει επικοινωνιακα και στο θεμα της συγκρουσης με την υποκρισια το κατεστημενο (ειτε λεγεται ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ, αρχιεπισκοπος κα).

Ηταν ο Αντρος στο ΡΙΚ σημερα. Ακομα παιζει αμυνα. Ενεθελε να "συγκρουστει με τα ΜΜΕ". Το λεξιλογιο παλε "καποιοι, καποτε εκαμαν κατι". Ειναι κουραστικος και φλυαρος.

Καποια πραματα που μπορεις να τα πεις με 2 φρασεις, θελει 3 παραγραφους να τα πει. Τζιαι εννοειται οτι παντα με το αμυντικο υφος, σαννα τζιαι παντα φταιμε για κατι.

Για τον χαρακτηρα του κομματος, εγιω δεν επιθυμω να αλλαξει τιποτε. Απλα να σταματησουν ναν αγαθοι. Να σταματησουν το γλυψιμο ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ. Δεν ειναι ομορες δυναμεις. Εν εθνικιστες-καπιταλιστες.

Η ΕΔΕΚ εσιει εννοια να αποσυρει ο αναστασιαδης τες προτασεις Χριστοφια. Γιαυτο το λευκο. Γιανα φκει ο Νικαρος να εδραιωσει τη διχοτομηση.

Τι γυρεφκουμε εμεις με τουτους?

Ερχονται μεγαλες αναταραχες. Ιδιωτικοποιησεις, απολυσεις τζιαι γκρεμισμα των ονειρων των ψηφοφορων του Νικαρου.

Τζιαιρος για αντιπολιτευση. Χωρις καλοσυνες. Το 2011 εγινηκε αποπειρα πραξικοπηματος που τουτους. Τοση εν η δημοκρατια τους, καταλαβουν το τουτο τζιαμε στην ηγεσια? Δεν μπορεις να τους εμπιστευτεις, δεν μπορεις να κτισεις με τουτους. Τουτοι μονο για να τρων ενουν.

Συνεργασιες μονο με τον απλο κοσμο, κανει με τα κομματα. Να πεισθει ο κοσμος οτι το ΑΚΕΛ εξυπηρετει τα (ταξικα) συμφεροντα του.

Εννα πεισει καμποσους ο Πισσαριδης τζιαι ο Σαρρης. Ας πεισει τζιαι κανεναν ο Αντρος

νεος είπε...

Γνώμη μου, ότι ισχύει για τους μαξιμαλιστές και τους εθνικιστές σε σχέση με το Κυπριακό, ισχύει και για τους μαξιμαλιστές της αριστεράς σε σχέση με την ταξική πάλη.
Δηλαδή, κάνουν, στη προσπάθειά τους ίσως να «καθαρίσουν» τη γραμμή τους και να πουν «απεταξάμην» στο ρεφορμισμό, τη μεγαλύτερη εξυπηρέτηση σ’ αυτούς που υποτίθεται αντιμάχονται.

Επειδή κινούμαστε στον ομοσπονδιακό χώρο και υπέρ της λύσης, εν εύκολο νομίζω να καταλάβουμε τον παραλληλισμό.

Έχω κάμει κάποιες αναρτήσεις τελευταία με στόχο την υπεράσπιση της ιδέας ενός μεγάλου χώρου με σοσιαλιστικό προσανατολισμό και με στόχο τις μεταρρυθμίσεις προς όφελος των εργαζόμενων.

Από εκεί και πέρα, ναι, δεν αρκεί κάποιος να το λέει αυτό. Πρέπει παράλληλα να αναγνωρίσει πως δεν υπάρχουν πλέον δυνατότητες ειλικρινούς συνεργασίας με τα κλασικά κεντρώα σχήματα και να δει κατάματα τα προβλήματα που αντιμετώπισε η πρώτη διακυβέρνηση με ηγέτιδα δύναμη την Αριστερά.

Σίγουρα, αν οι συνθήκες παγκόσμια έδειχναν τάσεις με ριζοσπαστική διάθεση, πολιτικές κινήσεις δηλαδή αλλά και κινήματα που βρίσκονται σε μια θέση ανατροπής του συστήματος, θα ήταν ίσως και διαφορετική η στάση μας.
Αλλά, αν θέλουμε να είμαστε πραγματιστές, κάτι τέτοιο δεν παίζει.

Το βασικό ανάχωμα απέναντι στη σύμπτυξη ενός τέτοιου κεντροαριστερού αλλά διεθνιστικού πλειοψηφικού ρεύματος το οποίο θα συνδυάσει εκτελεστική και νομοθετική εξουσία, είναι οι κυρίαρχες ιδεολογίες του εθνικισμού και της εκκλησιαστικής χειραγώγησης, που αλλοιώνουν την ιστορική θεώρηση και αποδυναμώνουν την ενότητα του εργατικού κινήματος.

Η άρχουσα τάξη, αναπτύσσοντας τα δύο αυτά αναχώματα που καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στον αντικομμουνισμό-αντιακελισμό στα τοπικά δεδομένα, εμποδίζει για δεκαετίες τη δημιουργία του προοδευτικού μετώπου που θα μπορούσε πραγματικά να διαφοροποιήσει τα δεδομένα, έστω και στα γνωστά πλαίσια.

Θα μπορούσαν πχ να αποφευχθούν τόσο η ένταξη στην ΕΕ για τους λάθος λόγους, όσο και μετά η ένταξη στην ευρωζώνη και τώρα στον προθάλαμο του ΝΑΤΟ.

Ένα τέτοιο μέτωπο θα διασφάλιζε επίσης την μόνιμη επίρριψη ευθυνών στην Τουρκία στο Κυπριακό, με αποτέλεσμα ίσως την υποχώρησή της σε κάποια ζωτικά ζητήματα.

Έτσι κι αλλιώς, για να γίνει η όποια περεταίρω ριζοσπαστικοποίηση των ζητούμενων του αριστερού κινήματος, είτε στην κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων, είτε και στην ολική ανατροπή, θα πρέπει πρώτα να σχηματιστούν αυτά τα δημοκρατικά μέτωπα που θα στηρίξουν τα επόμενα βήματα και τους νέους στόχους.

Οι μεγάλες αλλαγές θέλουν πλειοψηφικά ρεύματα που να λειτουργούν όσο πιο ενιαία γίνεται, με κοινό «μίνιμουμ» πρόγραμμα.

Για παράδειγμα, ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της οικοδόμησης της ανεξαρτητοποιημένης Κούβας, διακηρύχτηκε αρκετά μετά τη νίκη της επανάστασης αλλά κυρίως όταν αγκαλιάστηκε η αλλαγή από ισχυρή λαϊκή στήριξη. Το ίδιο περίπου σενάριο επέλεξε και ο Τσάβεζ, βάζοντας μετρημένους στόχους κάθε φορά.

Θα συμφωνήσω ότι η αντίληψη του ΑΚΕΛ για τον σοσιαλισμό, έτσι όπως αυτή έτυχε επεξεργασίας στις αρχές της δεκαετίας του 90, είναι ένα ικανό πλαίσιο. Είναι το πιο ολοκληρωμένο, αλλά κυρίως εφικτό αριστερό πρόγραμμα πολιτικής τοποθέτησης.

Το θέμα είναι να το χρησιμοποιήσει και να το προτάξει επιτέλους το ίδιο το ΑΚΕΛ...

Ανώνυμος είπε...

«Οι Αριστεροί που ψήφισαν Λιλλήκα το ‘καναν γιατί είναι εθνικιστές, ή/και αντιδιζωνικοί, ή αρκετοί γιατί φοβόντουσαν την εκλογή Αναστασιάδη και πίστεψαν ότι ο Λιλλήκας είχε πιο πολλές πιθανότητες να την αποτρέψει; Όσοι απείχαν, ή έριξαν λευκό, ή άκυρο το ‘καναν για μόνο ταξικούς και ιδεολογικούς λόγους, ή κάποιοι γιατί δεν ικανοποιηθούν προσωπικά τους αιτήματα και απαιτήσεις;»
Σου πέρασε από το μυαλό μια απείρως απλούστερη δικαιολογία; Πως κάποιοι συμφωνούν με εμάς τους «ταξικούς» εχθρούς πως η καταστροφική πενταετία ενός αχάπαρου και ανίκανου προέδρου έπρεπε να τιμωρηθεί με κάποιο τρόπο - έστω και λανθασμένο!

Anef_Oriwn είπε...

Woofis,
Ευχαριστώ γα τη εισήγηση συμβουλή ΣΟΥ! :)
Οφείλω να παραδεχτώ ότι σε κάποιο βαθμό έχεις δίκιο: ότι τις μακροσκελείς αναρτήσεις «ελάχιστοι θα τες θκιαβάζουν τζιαι κανένας εν θα τες σχολιάζει»… Με ενδιαφέρει αυτό, αλλά προτιμώ περισσότερο να αναρτήσω ένα ολοκληρωμένο κείμενο [όπως το συγκεκριμένο], μ’ όλες τις σκέψεις και τους προβληματισμούς μου κι ας είναι και μεγάλο, παρά να έχει ελλείψεις, ή να μην γίνομαι αναλυτικός σ’ αυτά που γράφω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ήμουν λακωνικός˙ τα μόνα που θα μπορούσα ν’ αφήσω πίσω είναι τα «Προλογικά», αλλά αυτό δεν θα βελτίωνε και πολύ την κατάσταση... Το σημαντικό για μένα ειδικά σ’ αυτήν την ανάρτηση είναι που έχω θέσει κάτω περιεκτικά και σ’ ένα κείμενο τους προβληματισμούς μου...
Επί του θέματος δεν έχεις κάτι να πεις; Εκτός κι αν τελικά δεν διάβασες το κείμενο μου! :)

Anef_Oriwn είπε...

Strovoliotis,

Έχεις εξελιχτεί σε μέγα εμμονικό, εξ όσων διαπιστώνω σχεδόν καθημερινώς! Πάλι έβγαλες τα απωθημένα ΣΟΥ με τα γνωστά στερεότυπα ΣΟΥ για «καταστροφική πενταετία ενός αχάπαρου και ανίκανου προέδρου…» Να ΣΟΥ θυμίσω ότι εν ο Μαλάς που ήταν υποψήφιος!
Η «απείρως απλούστερη δικαιολογία» [ή εικασία] που επικαλείσαι, μπορεί μεν να ισχύει, αλλά σε πολύ - πολύ μικρό βαθμό… Γιατί αν ήταν όπως τα λες τα πράματα, δεν θα υπήρχε τότε η μεγάλη στροφή [των Αριστερών ψηφοφόρων που ψήφισαν Λιλλήκα τον πρώτο γύρο ] προς τον Μαλά κατά τον δεύτερο γύρο, ή το ποσοστό του Αναστασιάδη θα ήταν μεγαλύτερο, ή έστω τα άκυρα και τα λευκά θα ήταν πιο πολλά! Και μην τσουβαλιάζεις όσους Αριστερούς που για ταξικά ιδεολογικά κριτήρια επέλεγαν λευκό ή αποχή γιατί ήθελαν το ΑΚΕΛ να κινηθεί αριστερότερα, μαζί μ’ εκείνους τους “αριστερούς” που το ήθελαν να κινηθεί δεξιότερα και επέλεξαν τον Αναστασιάδη από τον πρώτο γύρο…

Anef_Oriwn είπε...

Νέε,

Πάντοτε έτρεφα και τρέφω μια μεγάλη εκτίμηση κι ‘ένα τεράστιο σεβασμό για τα κομμουνιστικά κινήματα, την κομμουνιστική ιδεολογία και τους ακτιβιστές Κομμουνιστές και την ανιδιοτέλεια τους. Αυτούς που όχι απλώς δηλώνουν Κομμουνιστές γιατί κατέχουν μέχρι της τελευταίας τελείας και του κάθε κόμματος την μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και είναι τέλειοι στις θεωρητικές επεξεργασίες κι αναλύσεις τους, αλλά που το αποδεικνύουν καθημερινώς με τις πράξεις, το ήθος και γενικότερα τον τρόπο ζωής τους. Εγώ ποτέ ΔΕΝ δήλωσα Κομμουνιστής γιατί δεν διαθέτω το ήθος και τη δύναμη που ΠΡΕΠΕΙ να έχουν οι Κομμουνιστές! Απλώς δηλώνω Αριστερός με φιλο-κομμουνιστικές τάσεις.
Παράλληλα όμως και μ’ όλ’ αυτά που παρατηρώ γύρω μου [ένεκα και των αδιεξόδων της οικονομικής κρίσης] όλο και πιο πολύ πιστεύω στην ανάγκη άμεσων, εφικτών και χειροπιαστών διεξόδων που θα τις προσφέρει ΜΟΝΟ η ευρύτερη Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης και της Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας! Αυτό ίσως να μη αρέσει σε πολλούς συντρόφους [αλλά και “συντρόφους”], όμως δεν γράφω και ούτε και μιλώ για να γίνομαι αρεστός! Και η θεωρία είναι καλή για να αναλύουμε και να επεξηγούμε τα γεγονότα, όμως πρέπει επιτέλους να μας προσφέρει και λύσεις για ν’ αλλάξουμε τούτον τον μαυρογέρημο τον παλιόκοσμο!!!

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Anef_Oriwn είπε...


Φίλε ZEP,
Θέτεις κάποια πολύ σημαντικά ζητήματα τα οποία θα προσπαθήσω να σχολιάσω αύριο. Όμως γιατί θεωρείς ότι το πρόβλημα είναι βασικά «επικοινωνιακό» [ λες ότι «η ηγεσια του κομματος πασχει επικοινωνιακα»], κι όχι και πρόβλημα αντιφατικών ή και λανθασμένων πολιτικών, τις οποίες τα στελέχη του Κόμματος δεν μπορούν επάξια, ή με πειθώ να υπερασπιστούν;

Anef_Oriwn είπε...


Εξυπνακισμοί και σχόλια επί προσωπικού και δη από Ανώνυμους ΔΙΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ!!!

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Anef_Oriwn είπε...

Ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ συν. Άντρος Κυπριανού σε συνέντευξη του στην “Χαραυγή” στις 3 του Μάρτη είπε πως ανάμεσα στους στόχους του ΑΚΕΛ αυτή την πενταετία είναι «... να δημιουργήσουμε τις προοπτικές σε κάποιο στάδιο να επανέλθουμε στην εξουσία» [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/03/392013.html]. Το ίδιο πράμα επανέλαβε και σε συνέντευξη του την περασμένη Κυριακή [10/3] στην ελληνική “Αυγή”, όπου είπε επί λέξει: «Στόχος μας είναι η δημιουργία προϋποθέσεων που θα μας επιτρέψουν να επιστρέψουμε στην εξουσία σε πέντε χρόνια» [link: http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=758411]…
Μα σύντροφε Γενικέ Γραμματέα, σάμπου τζιαι βιαζούμαστεν; Δεν θα ‘πρεπε πρώτα να ξεκινήσουμε και να ολοκληρώνουμε τη συζήτηση και αποτίμηση της προηγούμενης πενταετίας να δούμε λάθη και αδυναμίες και να καθορίσουμε [ίσως σε συνέδριο] ππούσουλες και προγράμματα;

zep είπε...

Ποιες εν οι αντιφατικες και λανθασμενες πολιτικες?

Ανώνυμος είπε...

το πουλακι τσιου τσιου, αλλα του ανεφ πορδιων μονο ιου!

Anef_Oriwn είπε...

ZEP,
Δες τα σημεία 7 και 8 πιο πάνω στο κείμενο της ανάρτησης μου...

**************************
Ανώνυμε [μετά «πορδιων»],
Προφανώς είσαι ειδικός “πουλολόγος” [και “πουλλοπιάστης]! Καλιώρα ΣΟΥ!!!

zep είπε...

Θεωρω οτι σε γενικες γραμμες η πολιτικη μας εν σωστη. Τα δεδομενα αλλασσουν συνεχεια, πρεπει να προσαρμοζεσαι τζιαι να προτεινεις ρεαλιστικα πραματα.

Η επικοινωνια μας με τον κοσμο ομως πασχει, δεν καταφερνουμε να περασουμε τις θεσεις μας στο κοσμο, δεν καταφερνουμε να πεισουμε. Αφηκαμεν την ηλιθιοτητα να αλωνιζει.