Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Ανάρτηση 55/2011 [κοινωνική, πολιτική, “πλατειακή”, κριτική και εξ αριστερών] – Ολίγα τινά ακόμα για το “Κίνημα των Πλατεών” και τους “Αγανακτισμένους”...


Προλεγόμενα:

Αν και νοιώθω ότι ΣΑΣ έχω “πρήξει” με τα γραπτά μου για τους “αγανακτισμένους” ελλαδίτες πολίτες [που έχουν “κατασκηνώσει” στο Σύνταγμα και στους πέριξ δρόμους], εντούτοις θα τολμήσω να προβώ σε ακόμα μια [σχετική με το θέμα] ανάρτηση. Κι αυτό γιατί έχω και θέλω να πω ακόμα δκυο-τρεις κουβέντες και να θέσω μερικά ερωτήματα που συνεχίζουν να απασχολούν τον φτωχό, αλλά και Anef_Oriwn προβληματιζόμενο [ίσως και προβληματικό] εγκέφαλο μου [χωρίς όμως να παίρνω απαντήσεις που να με ικανοποιούν]...

*************************
Στο κυρίως θέμα:

Αφορμή για αυτές τις περαιτέρω σκέψεις, προβληματισμούς τζιαι δκιαολισμούς μου, μού έδωσε μια αναφορά του φίλου συν-blogger PolitisPittas σε σχόλιο του στο blog του [link: http://politispittas.blogspot.com/2011/06/blog-post.html?showComment=1307476721966#c3044904218590091312] με το οποίο με παρέπεμπε σε δημοσίευμα της “Ελευθεροτυπίας” της περασμένης Τρίτης [7 του μηνός], σύμφωνα με το οποίο κάποιοι «αριστεροί οικονομολόγοι [...] ζητούν έξοδο από το ευρώ» [link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=206826 ]…

Διαβάζοντας το δημοσίευμα της εφημερίδας κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το «βασικό αίτημα» των συγκεκριμένων “αριστερών” οικονομολόγων για «...την παύση πληρωμών (του χρέους) και την έξοδο από το ευρώ...» τείνουν να συγκαλύψουν τις γενεσιουργές αιτίες κρίσης που δεν είναι άλλες από τις εγγενείς αντιθέσεις κι αντιφάσεις του ιδίου του καπιταλιστ(ρ)ικού συστήματος.

Σωστή μεν η διαπίστωση κάποιου εκ των οικονομολόγων ότι «... το μνημόνιο επιβλήθηκε από μια συμμαχία των μεγάλων κατόχων ελληνικών ομολόγων και (κυρίως) των τραπεζών, οι οποίοι επιδιώκουν να μεταθέσουν το βάρος της κρίσης στους φορολογούμενους εργαζόμενους...». Όμως οι προτάσεις του [όπως, ας πούμεν] για «... την επαναδιαπραγμάτευσή του [σημ.: τού χρέους] με τους δανειστές ...», για «αθέτηση πληρωμών», για «έξοδο από την ευρωζώνη», για «υποτίμηση του νομίσματος», για «δημόσιο έλεγχο των τραπεζών και άλλων τομέων της οικονομία», για «μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και συνολικότερα αντιστροφή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής», δεν είναι κινήσεις που αποσκοπούν στο μερικό [προφανώς και προσωρινό] ξεπέρασμα της κρίσης με στόχο τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος; Ή μήπως μπροστά στη αδυναμία της Αριστεράς [γενικώς] να προτείνει εφικτά εφαρμόσιμες [στο άμεσο μέλλον] λύσεις που θα κτυπήσουν στη ρίζα του και την αιτία του κακού [και που θα γίνουν αποδεχτές κι από τα ευρύτερα στρώματα του κόσμου] οι specialists οικονομολόγοι, τα εισηγούνται αυτά μέχρι νεοτέρας;

Και είναι γεγονός ότι η προσοχή τού κόσμου [που μαζεύεται στις πλατείες] έχει στραφεί κυρίως κατά του μνημονίου και των πολιτικών που το έφεραν, κι όχι άμεσα κατά του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικό μοντέλου που αποτελεί και τη κύρια αιτία της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, όλων αυτών που διαμαρτύρονται.

Όμως [όπως γράφει και ο “Ριζοσπάστης” – link: http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6286955&publDate=7/6/2011]
«... η άποψη τους [σημ: τούς “αγανακτισμένους”] περί μνημονίου που αν φύγει μαζί με τους πολιτικούς που το εφαρμόζουν θα υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος είναι αποπροσανατολιστική. Συγκαλύπτει την πραγματική αιτία των βασάνων του λαού. Το μνημόνιο εφαρμόζεται ως πολιτική αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Ποια πολιτική, λοιπόν, θα αντικαταστήσει αυτήν του μνημονίου; Και ποιος θα την εφαρμόσει; Έχουν πολιτική διέξοδο, με πρόγραμμα και σχέδιο και με ποια κυβέρνηση, με ποια εξουσία; Με την άμεση δημοκρατία της πλατείας; Όλ’ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απασχολούν τους ανθρώπους του μόχθου, τους νέους που συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις. Στις πλατείες κάποιοι εμφανίζονται ως οργανωτές των συνελεύσεων, ως «ηγέτες». Πού οδηγούν όλο αυτόν τον κόσμο που δείχνει τάσεις αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής, η οποία τους κάνει τη ζωή κόλαση και αποφασίζουν να κινητοποιηθούν αναζητώντας διέξοδο;»

Και παρακάτω:
«Εντάξει πρέπει να φύγει το μνημόνιο. Αλλά, τι θα γίνει με την κρίση; Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Η συσσώρευση κερδών και κεφαλαίου έφερε την κρίση και τα δεινά του λαού. Τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν ενίσχυσαν με την πολιτική τους το κεφάλαιο. Το ΚΚΕ ήταν στην αντίπερα όχθη. Στις πλατείες επιμένουν να φύγουν οι πολιτικοί που εφαρμόζουν το μνημόνιο και αυτοί που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση, την κρίση λέμε εμείς, αλλά δε λένε να φύγουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες τους οποίους ενισχύουν αυτοί οι πολιτικοί. Δηλαδή, δε μιλούν για τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και τα αντίθετα συμφέροντα, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό».

«Μήπως η άποψη να φύγουν οι πολιτικοί που έφεραν το μνημόνιο σημαίνει να έρθουν άλλοι πολιτικοί, άλλες δυνάμεις αλλά χωρίς εναντίωση στα μονοπώλια, στους κεφαλαιοκράτες; Υπονοούν, λοιπόν, ένα άλλο πολιτικό σύστημα, τίμιο, που θα σκέφτεται και το λαό. Άρα ένα αναμορφωμένο αλλά αστικό πολιτικό σύστημα. Που θα αξιοποιεί τάχα και την άμεση δημοκρατία. Αυτό σημαίνει εγκλωβισμός του λαού σε μια παραλλαγή αστικής πολιτικής».

**************************
Ερωτήματα και σκέψεις ΕΜΟΥ τού Ιστολόγου [κι όχι μόνο]:

Εγώ όμως θα ‘θελα να επεκτείνω ακόμα λίγο την προβληματική μου για το “Κίνημα των Πλατεών” με μερικά ακόμα [δικά μου] ερωτήματα και σκέψεις, αλλά και διαλογισμούς δύο άλλων [ελλαδιτών] προβληματιζόμενων κειμενογράφων: 

1. Κατ’ αρχάς θέλω να επισημάνω μια πολύ σημαντική αντίφαση που εμπεριέχεται σ’ αυτές της κινητοποιήσεις.
Από την μια βλέπουμε τον κόσμο να απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες και να αμφισβητεί και να απαξιώνει τα κόμματα [εύγλωττη η προσπάθεια να παρουσιαστεί το κίνημα των “Αγανακτισμένων” ως «ακομμάτιστο» κι «ακηδεμόνευτο»], τη Βουλή κι όλους γενικά τους πολιτικούς˙ δηλαδή τζιαι με δκυο λόγια απαξιώνει το αστικό πολιτικό σύστημα.
Από την άλλη όμως βλέπουμε αυτό το “Κίνημα της Πλατείας”,
- να μην έχει σαφείς προσανατολισμούς, στόχους και επιδιώξεις,
- να παραμένει εγκλωβισμένο στα στεγανά του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Οι επίδοξοι ηγήτορες του μάλιστα, αναζητούν ή/και προτείνουν διεξόδους μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, ξεχνώντας ή μη κατανοώντας πως είναι αυτό το ίδιο σύστημα που προκάλεσε την κρίση μ’ όλες τις συνέπειες που ακολούθησαν,
- να μην προτείνει ή/και να μην εφαρμόζει άλλες μορφές πολιτικής οργάνωσης [εγώ κάπου έκαμα εισήγηση για επανέκδοση, σε ελληνικό εξώφυλλο, των σοβιέτ!],
- και να αποκλείει, εν δυνάμει συμμάχους και συνοδοιπόρους, όπως το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Γράφει χαρακτηριστικά και πολύ ενδεικτικά ο ελλαδίτης Blogger Laskaratos σε σχόλιο του στου “Ροΐδη” [link: http://roides.wordpress.com/2011/06/07/7june11-2/#comment-37825]:
«... συγκέντρωση χωρίς συνδικάτα (δεν εννοώ την ΠΑΣΚ και την ΔΑΚΕ ασφαλώς), χωρίς εργάτες, χωρίς φοιτητές, χωρίς μετανάστες, χωρίς φεμινιστριες, συγκέντρωση όπου χωράνε μητροπολίτες, ναζιστές, κατσαρόλες, Σπίθες, συγκέντρωση όπου δεν τολμά να εμφανισθεί ούτε ο Λαφαζάνης, συγκέντρωση που μουτζώνει τη Βουλή, που βρίζει χυδαία, που διώχνει τις κοκκινες σημαίες, που πλέει στα γαλανόλευκα, συγκέντρωση χωρίς αιτήματα, έ τις έχουμε δει, τις ξέρουμε αυτές τις συγκεντρώσεις».

2. Πέραν τούτου υπάρχει και μια άλλη σημαντική διάσταση που άπτεται του “Κινήματος των Αγανακτισμένων”, την οποία θα ‘θελα να θίξω. Τούτη αφορά το αγκάλιασμα του “Κινήματος” από σύσσωμο τον αστικό Τύπο και της συνεπακόλουθης υπερπροβολής που έτυχε. Είναι πραγματικά πρωτοφανής η πολύ πλατιά δημοσιότητα που του έδωσαν τα ΜουΜουΕ, όταν είναι γνωστό το μένος και το δηλητήριο που χύνουν ενάντια στις κινητοποιήσεις που οργανώνουν τα εργατικά συνδικάτα και οι μαζικοί φορείς [Αναφέρθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση μου σε συγκεκριμένο άρθρο του Πρετεντέρη – link: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=136&artID=4632861]...

Είναι προφανές ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται και αξιοποιούν τη διάθεση ενός τμήματος του κόσμου και κυρίως της νεολαίας να αποδοκιμάσει και να καταγγείλει την κυβερνητική πολιτική, επιχειρώντας να αποκόψουν τον κόσμο αυτό από το ευρύτερο εργατικό, λαϊκό και αριστερό κίνημα. Θέλουν να στήσουν ένα ανάχωμα, να δημιουργήσουν ένα κίνημα στα δικά τους μέτρα, χωρίς «κομματική και συνδικαλιστική διαμεσολάβηση», αλλά με τη δική τους διαμεσολάβηση.
Επιδιώκουν να στρέψουν τον κόσμο αυτό ενάντια στα συνδικάτα και τα κόμματα, πρωτίστως βέβαια ενάντια στα κόμματα της Αριστεράς, καλλιεργώντας την εχθρότητα και την αποστροφή σε κάθε μορφή συλλογικής, οργανωμένης πάλης με ευρύτερους πολιτικούς και στρατηγικούς στόχους.
Φυσικά ένα τέτοιο κίνημα χωρίς στοιχειώδη ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση είναι ευάλωτο και μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί, να κατευθυνθεί, να ρυμουλκηθεί και να αφομοιωθεί στο μεγάλο μέρος του από τα αστικά κόμματα. Το πολύ - πολύ να έχουμε μια σε νέα εναλλαγή της εξουσίας ανάμεσα στους συνήθεις ύποπτους κόμματα – τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και “Νέα Δημοκρατία”. Ρομαντισμοί και φιλολογίες περί «Εκκλησιών του Δήμου» και διαδικασίες για «άμεση δημοκρατία» βασικά αποπροσανατολίζουν!

3. Σε συνάρτηση με τα πιο πάνω δείτε «Γιατί ...» [ο Μιχάλης Κωνσταντέλλης - δεν τον γνωρίζω] «...είναι επιφυλακτικός απέναντι στους “αγανακτισμένους”» [link: http://feleki.wordpress.com/2011/06/06/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9-%cf%83/ ]…
Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων:
«Mπορεί μερικοί να κατηγορούν όσους παραμένουν επιφυλακτικοί απέναντι στις συγκεντρώσεις του Συντάγματος, αλλά η πολιτική και κοινωνική ιστορία έχουν αποδείξει πως τα πλήθη συνωστίζονται αργά ή γρήγορα πίσω από συνθήματα και αρχηγούς. Οι μεγάλες αλλαγές και επαναστάσεις δεν ξεπήδησαν ποτέ από τη μάζα, αλλά από εκείνους που μπορούσαν να την καθοδηγήσουν και που έθεσαν το ιδεολογικό πλαίσιο της δράσης της. Αυτούς και το λόγο που θα εκφέρουν μένει να τα δούμε αλλά αν κρίνω από τα έως τώρα, το μόνο που βλέπω είναι άρνηση. Άρνηση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, άρνηση των αιτιών που μας οδήγησαν εδώ, άρνηση να επαναστατήσουμε ενάντια στον εαυτό μας, ώστε να αλλάξουμε εμείς και συνεπώς η κοινωνία και οι πολιτικοί που μας κυβερνούν».

4. Ρίξτε όμως και μια ματιά στο “Erodotos Weblog” [link: http://erodotos.wordpress.com/2011/06/05/pame-aganaktismenoi-syntagma/] σε κείμενο με τίτλο “Το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και το “κίνημα των αγανακτισμένων” της πλατείας”, το οποίο αναφέρεται σε ογκώδη συγκέντρωση που πραγματοποίησε το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια στις 3/6/2011.
Γράφει χαρακτηριστικά o Blogοδεσπότης:
«Το ΠΑΜΕ έκανε κανονικά τη συγκέντρωση στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος, αναμείχθηκε με το πλήθος χωρίς διαχωρισμούς και αλυσίδες περιφρούρησης, άκουσε τον ομιλητή, φώναξε νέα συνθήματα πολύ διαφορετικά από τα συνήθη και έδωσε μια αισιοδοξία στα αγωνιζόμενα στρώματα ότι «κάτι ψήνεται». Η δε ομιλία ήταν τόσο προσεκτικά διατυπωμένη που δεν είχε ίχνος αιχμής ή αντιπαράθεσης για άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται στην ίδια κατεύθυνση.
Ήταν μια κίνηση τακτικής με μηνύματα προς το λαό, την εργατική τάξη, τους πολίτες που διαμαρτύρονταν στη πλατεία και κυρίως προς την άρχουσα τάξη και τα κόμματά της που σίγουρα θα ανησυχήσουν σφοδρά από τη κίνηση αυτή».

5. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι αγώνας χωρίς ιδεολογία είναι αγώνας χαμένος!

Anef_Oriwn
Πέμπτη 9/6/2011

35 σχόλια:

Κομμουνιστής είπε...

Γενική ερώτηση: Πόσον πιο προωθημένα εν τα αιτήματα αριστερών οικονομολόγων τζιαι άλλων, περι αποδέσμευση που το ευρω, πόσον πιο προωθημένα εν τα ανώριμα, αντανακλαστικά αιτήματα της πλατείας, που τη διαχείριση του καπιταλισμού που κάμνει το ΑΚΕΛ;

Κομμουνιστής

πομπος είπε...

Ποσο γελοιος εκαταντησε ο Μικης? Αλλο νακκον να φτασει τζιαι τον Λυσσαριδη.

Anef_Oriwn είπε...

Κομμουνιστή,

Θεωρείς ότι οι δύο περιπτώσεις [της Κύπρου και της Ελλάδας] είναι οι ίδιες; Ή το κριτήριο σύγκρισης είναι το ίδιο;

νεος είπε...

Χα! Το γήρας ουκ έρχεται μόνον!

Να βάλω στη κουβέντα και μια ομιλία που έγινε στη ΓΣ της πλατείας από την "Μαρξιστική φωνή"...:
http://www.marxismos.com/content/view/1199/1/

Anef_Oriwn είπε...

Να προσθέσω κι εγώ ακόμα ένα σύνδεσμο για ένα κείμενο σχετικά με τις “λαϊκές”(;) συνελεύσεις στις πλατείες: http://giorgossarris.blogspot.com/2011/06/blog-post_09.html

andreas είπε...

Η είδηση που βγαίνει από τη δημοσίευση που παραθέτεις από το "Erodotos Weblog" καθώς και τα σχόλια του συγγραφέα είναι μια ευχάριστη και αισιόδοξη νότα. Χρόνια τώρα, από τον καιρό που ήμουν φοιτητής στην Ελλάδα και ένωνα τις δυνάμεις μου με τους συναγωνιστές της ΠΚΣ, πάλευα για να αναδείξω την διαχρονική συνέπεια, την ορθότητα των αγώνων και των έργων του λαϊκού κινήματος (ΚΚΕ), που πάντα κρύβονταν πίσω από τον ξύλινο λόγο και τον μηδενιστικό αφορισμό.

By the way ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για τα αίτια της κρίσης, για όσους δεν έτυχε να το δουν είναι αυτό : http://debtocracy.gr/

Anef_Oriwn είπε...

Σήμερα μετροφυλλώντας την εφημερίδα “Το Βήμα” της Κυριακής 5 του Ιούνη υπήρχε κι ένα ρεπορτάζ [μεταξύ διαφόρων άλλων] για τους “Αγανακτισμένους” [link: http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=404736], όπου κάποιοι “επώνυμοι” καλλιτέχνες που «ενώνουν τη φωνή τους με εκείνη των “Αγανακτισμένων” στην πλατεία Συντάγματος εξηγούν γιατί συμμετέχουν και με τι αγανακτούν» και δηλώνουν «μακριά από φανφάρες και ντουντούκες εμείς οι επώνυμοι»...
Θα σταθώ για λίγο στις δηλώσεις της εξαιρετικής [τραγουδιστικά] Ελευθερίας Αρβανιτάκη η οποία ενίσταται όταν ασκείται κριτική στους “Αγανακτισμένους” γιατί δεν διατυπώνουν [όπως διατείνονται άλλοι] συγκεκριμένη πολιτική πρόταση.
Λέει λοιπόν: «Μα δεν είναι δική μας δουλειά, αυτή είναι δουλειά του πολιτικού κόσμου. Είναι τερατώδες αυτό που συμβαίνει. Να βγει ο Πρωθυπουργός και να εξηγήσει με ειλικρίνεια τι ακριβώς γίνεται, ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια». Μιλάει για αδιέξοδο, καθώς «οι λογαριασμοί δεν βγαίνουν», αναφέρεται μάλιστα σε σχήμα οξύμωρο ως προς τη σχέση πολίτη- εκ προσώπου του πολιτικού κόσμου: «Μας ζητούν να προστατεύσουμε το πολιτικό σύστημα, αυτό όμως δεν μας προστατεύει. Αν απαιτούν σεβασμό, ας μας δείξουν σεβασμό. Όσο ο κόσμος δεν ξέρει τι του ξημερώνει, είναι πολύ πιθανό να συμπεριφέρεται χωρίς μέτρο»
Μα καλά σιόρ, εν να ΜΑΣ παντρέψουν μ’ άδρωπον; Τι είν’ αυτά τα αντιφατικά; Αφού οι πολιτικοί [ο «πολιτικός κόσμος»] είναι διεφθαρμένοι, ανίκανοι κι άχρηστοι και κατ’ επέκταση και το [αστικό] πολιτικό σύστημα και πρέπει να τους βάλουμε στην πάντα [άκρη] ή/και μνα τους αντικαταστήσουμε με νέους και διαφορετικούς, τότε γιατί περιμένουμε απ’ αυτούς να κάμουν πολιτικές προτάσεις;
Αναζητώ τη βοήθεια του κοινού!

νεος είπε...

Άνευ!
Επίτηδες δεν κάμνω ανάρτηση για το θέμα που ασχολούμαστε δαμέ γιατί ακριβώς εν έχω άμεση εμπειρία.
Κάποιοι φίλοι και φίλες που έχουν περάσει από τη πλατεία μου περιέγραψαν με πολύ καλά λόγια την ΟΡΓΑΝΩΣΗ της πλατείας, τις υποομάδες δηλαδή, καθαριότητας, πρώτων βοηθειών κλπ κλπ

Σαν εμπειρία δηλαδή μιας κάποιας δημοκρατικής αυτοοργάνωσης, μαζικότητας κλπ, εν μπορούμε να την πετάξουμε στον κάλαθο.
Την ίδια ώρα, σύμφωνα από τις αναφορές των φίλων, βγαίνει το συμπέρασμα ότι τα βασικά στελέχη πίσω από αυτή την οργάνωση της πλατείας είναι άτομα της αριστεράς τα οποία όμως έχουν ένα κοινό παρονομαστή: την απέχθεια προς το ΚΚΕ. Είναι ομάδες και υποομάδες αριστεριστών όπως η ΚΟΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι κομμουνιστές του ΣΥΝ κλπ που επιζητούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να κρατήσουν το ΚΚΕ μακριά, να το αντικαταστήσουν δηλαδή και να το καταστήσουν ουραγό.

Είναι διαχρονική η διαμάχη ΚΚΕ και αριστεριστών με τους μεν να κατηγορούν τους δε για εκφυλισμό, αποπροσανατολισμό, καθεστωτισμό κλπ κλπ.

Εγώ στέκω στη μέση να σου πω την αλήθκεια σε τούντη διαμάχη τζιαι βρίσκω σε ούλλους τζιαι δίκαια τζιαι άδικα.

Που την άλλη, εν γίνεται ρε αδελφέ να τραβά το πράμα στον εθνικολαϊκισμό τζιαι να σφυρούμε επαναστατικά!

Η αστική τάξη φκάλλει σε ώρες "ανάγκης" τα ίδια όπλα για να δημιουργήσει αναχώματα προς τη συνειδητοποίηση της ταξικής πάλης, τον δήθεν πατριωτισμό, το έθνος τζιαι την τάχα μου "δημοκρατία"...

Τζιαι τούντα τρία φκαίννουν στην πλατεία αλλά αδυνατεί να φκει το κύριο ζητούμενο: η λαϊκή κυριαρχία τζιαι ο σοσιαλισμός.

πομπος είπε...

Γιατι τα εχουν με τους πολιτικους αφου εν οι ιδιοι που τους εκλεγουν?

Οσοι εψηφιζαν ΝΔ τζιαι ΠΑΣΟΚ ή απειχαν δεν δικαιουντε να μιλουν.

Η αριστερα οφειλε να ηταν ενωμενη τζιαι να μεν αφηκει τα πραματα να κατρακυλησουν τοσο.

Με τοσα δις χρεος σημερα αλλη λυση εκτος που την χρεωκοπια δεν υπαρχει.

Να ξαναπω οτι ευτυχως που εχουμε το ΑΚΕΛ?

νεος είπε...

Η ενότητα της αριστεράς εν μεγάλο ζητούμενο στην Ελλάδα. Στη Κύπρο υπάρχει σε πολλά μεγαλύτερο βαθμό, φαίνεται άλλωστε.

Ο ψηφοφόρος της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ εν αλλάσσει, έχει βαθειά πίστη στο σύστημα τζιαι τον αντικομμουνισμό.
Γι αυτό ψάχνει μεσσιανικές λύσεις, θέλει να γεννήσει ένα νέο ηγέτη, εν θέλει ούτε ιδεολογία, ούτε οργάνωση, ούτε σύγκρουση.

Anef_Oriwn είπε...

Νέε,

Η όλη κατάσταση είναι σίγουρα αντιφατική! Και σίγουρα σ’ αυτήν αντικατοπτρίζονται και οι αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις [πολιτικής και ιδεολογικές] μέσα στον χώρο της ίδιας της [ευρύτερης[ ελληνικής Αριστεράς. Η διαμάχη όμως του ΚΚΕ με άλλες συνιστώσες της Αριστεράς [και της κοινοβουλευτικής και της εξωκοινοβουλευτικής] έχει και τις ιστορικές τους καταβολές. Κι εκεί έγκειται κι ένας από τους σημαντικότερους λόγους για την αδυναμία ή και την έλλειψη διάθεσης από πλευράς ΚΚΕ για τη δημιουργία ενός Αριστερού Μετώπου για την αντιμετώπιση της κρίσης και την υιοθέτηση μιας εφικτής Αριστερής πρότασης-διεξόδου... Κάτι τέτοιο θα βοηθούσε και στελέχη του ΚΚΕ να διεισδύουν μέσα στο Κίνημα της Πλατείας να του δώσουν αριστερή χροιά και να περάσουν μια Αριστερή υπαλλακτική προοπτική. Ίσως όμως το ΚΚΕ να αυτο-περιορίζει [το ίδιο] την εμπλοκή του σε τέτοιου είδους κινήματα και κινητοποιήσεις, καθώς με το λόγο και τη ρητορική του απευθύνεται σε συγκεκριμένες ομάδες πολιτών, δηλ. στην εργατική τάξη και τα χαμηλά αμειβόμενα στρωματά του κόσμου. Κι εδώ [όπως δείχνουν τα πράματα] έχουμε να κάμουμε [βασικά] με απογοητευμένους μικροαστούς, ψηφοφόρους κυρίως του ΠΑΣΟΚ και της “Νέας Δημοκρατίας”.

Anef_Oriwn είπε...

Νέε,

Γράφαμε την ίδια ώρα! :)
Συμφωνώ μ’ αυτά που λες!

Ανώνυμος είπε...

Ένα πράμα μόνο θα συμβούλευα το ΚΚΕ να κάμει: Αν θα κάμει συγκεντρώσεις κοντά στους αγανακτισμένους, να τες κάμει με βκιολιά τζιαί με λαούτα τζιαί μούντζες τζιαί γέλια. Τζιαί έτσι όπως οι αγανακτισμένοι ούλλοι στέκουν τζιαί μουντζώνουν την βουλή, οι ΚΚΕδες να είναι λλίον πιο μακριά τζιαί να μουντζώνουν τους αγανακτισμένους. Τζιαί άμαν οι αγανακτισμένοι διαμαρτυρυθούν προς τους ΚΚΕδες: Γιατί μας μουντζώνετε Τζιαί περιπαίζετε μας;
Τότε το ΚΚΕ να μιλήσει! Τζιαί να τους πει: Στ' ανάθθεμαν να πάτε τζιαί ποτζιεί τζιαί τζιεί. Στον κώλον σας ρεπάνιν. Ψοφήστε που την πείναν γαούρκα τωρά! Τούτον μόνον σας αξίζει.

ΔemΩΝ είπε...

Βλέπω το επίπεδο του διαλόγου στέκεται τόσο ψηλά που από δω χαμηλά αδυνατώ να το δω και να το παρακολουθήσω! Ειδικά τα σχόλια του "Χαμάλη" είναι επιπέδου ανωτάτων θεωρητικών της Υψηλής Μαρξιστικής Πύλης - και βάλε!..

Επί του προκειμένου άλλη μια φορά: Η ελληνική κοινωνία ζει μια πρωτοφανή (ιστορικής σημασίας) κρίση τόσο οικονομική, όσο και κοινωνική. Η κρίση αυτή εγκυμονεί εκτός από κινδύνους και ευκαιρίες (όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση). Οι "πλατείες" είναι η πρώτη, αυθόρμητη και ανεξέλεγκτη έκφανση σε επίπεδο αντίδρασης, των υπόγειων διεργασιών στην ελληνική κοινωνία. Είναι το "βουβό κύμα" που τόσο εύστοχα περιέγραψε σε ποστ της η κύπρια μπλογκερ Λεμέσια. Αυτό το βουβό κύμα κυοφορεί μια ωρολογιακή βόμβα η οποία έχει τρεις ισομοιρασμένες πιθανότητες:

1. Να σκάσει βαθιά στον πυθμένα της ελληνικής κοινωνίας και να ξεφουσκώσει ακριβώς όπως φούσκωσε.
2. Να σκάσει στα χέρια της υπνοβατούσας Αριστεράς και να την βυθίσει δίνοντας χώρο σε αντιδραστικά, εθνικιστικά και επικίνδυνα στοιχεία.
3. Να ξυπνήσει την Αριστερά από τον λήθαργό της και να κατευθύνει την έκρηξη προς τα θεμέλια του συστήματος.

Η Αριστερά (και κυρίως οι αριστερές ατομικότητες) δεν έχουν παρά να διαλέξουν μια από τις τρεις εκδοχές. Μόνο ας βιαστεί λιγάκι, γιατί όσο ψάχνει την καθαρότητα της θεωρίας της κατά την εφαρμογή της στην πράξη, μπορεί οι λεκέδες που έχουν με την πάροδο των αιώνων λεκιάσει το αγνό φόρεμα της θεωρίας της να έχουν μετατραπεί σε κινούμενη άμμο και να την έχουν ήδη καταπνίξει...

Κομμουνιστής είπε...

Χαμάλη, το ΚΚΕ τζιαι οι κουμμουνιστές γενικόττερα, ποττέ εν είχαν το ελιτίστικο στυλ που προτείνεις. Αφού εν μας ακούτε, στ´ανάθεμα.

Αδικείς δηλαδή το λαό που αγανακτεί, ή αδικείς τον, επειδή εν εκατάφερεν να καταλάβει τα ακριβή αίτια της κρίσης τζιαι να γυρέψει τη διέξοδο στο σοσιαλισμό;

Ξέρεις, εν πολλά δύσκολο να ανακαλύψεις που μόνο σου ούλλην την πολιτική οικονομία του Μαρξ, εν σαν να τζιαι πρέπει να ανακαλύψεις τον τροχόν που μόνος σου. Αν σε αφήναμε μόνον σου, εν θα έκαμνες κανέναν που τα θκυό. Την πρόταση του Μαρξ εξάλλου, απ´ότι φαίνεται εν την εκατάλαβες, παρόλον που κάτι άκουσες για Μαρξ.

Κομμουνιστής

κούλλης είπε...

φίλε άνεφ για το σχόλιο μου στις 6/6/11 7:46 μ.μ. ανάρτηση 52, σε παραπέμπω στην πιο κάτω διεύθυνση που ανακάλυψα εντελώς τυχαία πριν από μερικά λεπτά.
http://antartescy.blogspot.com/

πομπος είπε...

Δηλαδη αν τουτη η πομπα "σκάσει βαθιά στον πυθμένα της ελληνικής κοινωνίας και να ξεφουσκώσει ακριβώς όπως φούσκωσε" ινταπου να γινει δηλαδη?Εκτος που το οτι εννα σκασει

Anef_Oriwn είπε...

ΔemΩΝα,

Κατ’ αρχάς, για το «επίπεδο του διαλόγου» και πόσο ψηλά ή χαμηλά στέκονται οι σχολιογράφοι/συζητητές, αυτό σίγουρα αντανακλά και στο Blog! Την ευθύνη όμως για ό,τι γράφει και για ό,τι λέγει [δηλ. για το ύφος, το ήθος και το περιεχόμενο της γραφίδας] την έχει έκαστος ξεχωριστά! Αλλά όσο κι αν χαμηλά συμπεραίνουμε ότι στέκει κάποιος, πάλι μπορεί να κρίνουμε τον λόγο του – ή ειρωνικά κι απαξιωτικά [όπως πράττεις ΕΣΥ] ή ακόμα και εποικοδομητικά όπως κάμνει ο σχολιογραφος Κομμουνιστής

Για τα υπόλοιπα που λες [επί του θέματος] διερωτούμαι τα εξής:
1. Μια ριζοσπαστική αλλαγή που θα προκαλέσει «... την έκρηξη [...] τα θεμέλια του συστήματος», [και που για χάριν συζήτηση να δεχτώ ότι μπορεί να ξεκινήσει κι από τους “Αγανακτισμένους” των πλατειών μπορεί να επέλθει από ατομικότητες [έστω κι αριστερές] κι όχι συλλογικότητες [όπως το οργανωμένο εργατικό κίνημα];

2. Ας πούμε ότι «...ξυπνάει η Αριστερά από τον λήθαργό της» πως θα μπορέσει έμπρακτα «... να κατευθύνει την έκρηξη προς τα θεμέλια του συστήματος»;

Anef_Oriwn είπε...

Κουλλης,

Εν εκατάλαβα την τοποθέτηση σου ...

κούλλης είπε...

Άνεφ
Είχα γράψει για το βιβλίο «The Shock Doctrine: The Rise of Disaster Capitalism» της Naomi Klein και σήμερα εντελώς τυχαία, βρήκα μια σχετική ανάρτηση σε ένα νεοσύστατο μπλοκ, τους «αντάρτες». Καμία σχέση με Κουλία φυσικά, αφού οι διαχειριστές του μπλοκ πρέπει να είναι με αριστερές καταβολές και πεποιθήσεις.
Τα όσα καταγράφει η Naomi Klein στο βιβλίο της, πιστεύω ότι τον τελευταίο καιρό εφαρμόζονται στην Ελλάδα κατά γράμμα.
Δυστυχώς η αριστερά βλέπει τα τεκταινόμενα από απόσταση χωρίς να παίρνει τα ηνία και τις πρωτοβουλίες. Φυσικά ίσως να φταίει και η πολυδιάσπαση της αριστεράς στην Ελλάδα.

Ανώνυμος είπε...

Δαίμονα,
Άτε να κάτσω στην πάνταν εγιώ, να σ' αφήσω εσέναν με το επίπεδον το "υψηλόν", να μας λύσεις το Ελληνικόν πρόβλημαν.
Χα χα χα! Βλάφτει σε ο σαρκασμός ρε φίλε; Εδημιούργησα το εγιώ το πρόβλημαν τούτον; Εδημιουργήσαν το άλλοι του επιπέδου μου; Καμία σχέση.
Τούτον το πρόβλημαν εδημιουργήσαν το άλλοι "υψηλού" επιπέδου, που ετρώαν με εφτά μασέλλες ο καθένας. Τζιαί άμα εμείς οι τότε αγανακτισμένοι αντιδρούσαμεν, οι τωρασινοί "αγανακτισμένοι" εξατιμάζαν μας τζι' όλας, ότι δεν καταλάβομεν τζιαί να μεν μιλούμεν! Όπως περίπου εσύ τζιαί η υψηλότητα σου καλή ώρα!
Άτε λύσε τα να δούμεν ίνταλις εν να τα λύσεις.

Anef_Oriwn είπε...

Κούλλης,

Σίγουρα «η πολυδιάσπαση της αριστεράς στην Ελλάδα», ή καλύτερα η απουσίας ενότητας των συνιστωσών της ελληνικής Αριστεράς [κι εδώ πρέπει να δούμε και τις ευθύνες του ΚΚΕ γι’ αυτό!], συντείνουν στη αδυναμία της παράταξης να δημιουργήσει δυναμικές για μια εφικτή Αριστερή προοπτική! Προσωπικά θεωρώ ότι αν μέσα από διάφορους φορείς κοινωνικής δράσης και δραστηριότητας [συνδικάτα, τοπική αυτοδιοίκηση, επιστημονικούς συλλόγους], είχαν τα στελέχη του ΚΚΕ αναπτύξει καλύτερες σχέσεις ή/και σχέσεις συνεργασίες με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με κάποιες ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, τώρα θα μπορούσαν να διεισδύσουν πιο εύκολα ανάμεσα στους “Αγανακτισμένους” των πλατειών. Παράλληλα όμως ας μην ξεχνάμε ότι οι πλείστοι εξ αυτών είναι απογοητευμένοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της “Νέας Δημοκρατίας” και λίγο πολύ χαρακτηρίζονται από μια αντικομουνιστική νοοτροπία κι αντι-ΚΚΕ συμπεριφορά!
Αλλά κι εσύ όταν λες ότι «... η αριστερά βλέπει τα τεκταινόμενα από απόσταση χωρίς να παίρνει τα ηνία και τις πρωτοβουλίες ...», τι στην ουσία περιμένεις να πράξει;

Ανώνυμος είπε...

Κομμουνιστής

Σύντροφε, μα έν εκατάλαβες ότι παραπάνω εν για την πλάκαν μου που γράφω; Δκιεβάζω τα ύστερα τζιαί γελώ ρε κουμπάρε!
Αλλά ποιόν κόφτει τί λαλεί ο Μαρξισμός για τούτον το θέμαν; Ενδιαφέρεται κανένας που τους υπεύθυνους να το λύσει Μαρξιστικά; Που τους αγανακτισμένους με τες κουτάλες τζιαί τα καππακλούθκια;
Μα θέλεις να περιπαίζομεν τον εαυτόν μας;
Άφησ' με τουλάχιστον να τους τα λαλώ για να φκάλλω το άχην μου. Διότι φταίουσιν. Έν εφταίουσιν; Ε ας φακκούν τωρά. Εγώ ως κομμουνιστής, όι τζιαί τόσον δκιεβασμένος εν αλήθκεια, αλλά ως μαχητής τζιαί κυνηγημένος μεσ' τους δρόμους τους αλλά τζιαί στα γραφεία τους, στες αστυνομίες τους, στους στρατούς τους, στες δουλειές τους τζιαί σε ούλλα τους που είχαν την εξουσίαν τζιαί την δύναμην να με εκμηδενίσουν, ήβρα τον τρόπον να επιβιώσω τζιαί να έχω τζι' έναν μέτωπον καθαρόν. Στο κάτω κάτω όσους έστειλα νοσοκομείον, εγιάνασιν ούλλοι χα χα χα.
Τωρά ας έβρουν τζιείνοι τρόπον να επιβιώσουν, που ήταν μαθημένοι στα μαλακτά.
Τζιαί ναι! Στον κώλον τους ρεπάνιν.
Έν φακκώ πενιάν.

ΔemΩΝ είπε...

Χαμάλη, αντιλαμβάνομαι πως είσαι ευφυές άτομο, παρά τις παραπλανητικές περί αυτού κατά καιρούς τοποθετησεις σου. Άρα, καταλαβαίνεις και το πώς και το γιατί του δικού μου σαρκασμού. Τώρα στη συζήτησή μας σε αυτό όντως έχεις δίκιο:

"Τζιαί άμα εμείς οι τότε αγανακτισμένοι αντιδρούσαμεν, οι τωρασινοί "αγανακτισμένοι" εξατιμάζαν μας τζι' όλας, ότι δεν καταλάβομεν τζιαί να μεν μιλούμεν!"

με τη διαφορά πως κάνεις κι εσύ το λάθος όλων των ΕΛΙΤΙΣΤΩΝ κάθε απόχρωσης, να βάζεις όσους κατεβαίνουν στην πλατεία σε ένα τσουβάλι. Σκέψου το λίγο καλύτερα αυτό...

Άνευ,

1. Το υπάρχον "οργανωμένο εργατικό κίνημα" (τουλάχιστον στην Ελλάδα για να μην ανοίξουμε κουβέντα άλλη τώρα) έχει φάει τα ψωμιά του έχοντας αποδείξει δεκαετίες τώρα την ανικανότητά του για σοβαρή παρέμβαση στα κοινωνικά δρώμενα. Οπότε ναι, από αυτή την, όντως πέρα από τα γνωστά όρια, κρίση περιμένω να αναδειχθεί κάτι καινούργιο που θα το κυοφορήσουν ατομικότητες ή έστω μικρές προς το παρόν αριστερές συλλογικότητες (που ήδη συμμετέχουν και ψάχνονται και ψηλαφίζουν αυτό το... επικίνδυνα ανεξέλεγκτο αύριο.

2. "Ας πούμε ότι «...ξυπνάει η Αριστερά από τον λήθαργό της» πως θα μπορέσει έμπρακτα «... να κατευθύνει την έκρηξη προς τα θεμέλια του συστήματος»;" Ας ξεκινήσει αποδεχόμενη την πραγματικότητα και θα βρει το δρόμο και τον τρόπο. Οι συνταγές ήταν όλες λάθος και αυτό αποδείχτηκε περίτρανα με ιστορικά τεκμήρια και αποδείξεις. Άρα το πώς περιμένει κάπου εκεί να το ανακαλύψει εκ νέου - κάπως έτσι ίσως μπορέσει να δικαιώσει επιτέλους τον ρόλο της!

Μα τι στο διάολο! Αυτή η "παράταξη" που γεννήθηκε από ανθρώπους που ήταν ανοιχτοί στο καινούργιο, στο άγνωστο αλλά ανατρεπτικό, πώς κατάντησε να φοβάται, να τρέμει κάθε τι που βγαίνει από τον άμεσο και ασφυκτικό έλεγχό της; Πόσος σταλινισμός έχει τρέξει τέλος πάντων στις φλέβες της;

Ανώνυμος είπε...

Δαίμων:
"με τη διαφορά πως κάνεις κι εσύ το λάθος όλων των ΕΛΙΤΙΣΤΩΝ κάθε απόχρωσης, να βάζεις όσους κατεβαίνουν στην πλατεία σε ένα τσουβάλι."

Μα έν τζι' είμαι πολιτικός εγιώ! Δεν προσπαθώ να παρουσιάσω ένα δικό μου ωραίον προφίλ δαμέ. Γι' αυτόν δεν μασώ τα λόγια μου.
Αλλά πε μου! Μέσα σε τζιείνον ούλλον το αγανακτισμενομάνιν, πως θα ξεχωρίσω εγιώ, ποιός θα φάει την μούντζαν μου τζιαί ποιός όι; Ας την φάσιν ούλλοι. Μεσ' τα ξερά καύκουνται τζιαί τα χλωρά!

Παραπάνω που με κτιτζιάζει, είναι ότι κουβαλούν τζιαί τα καππακλούθκια τους τζιαί μουγκαρίζουν για φαΐν. Όπως κλαίουν οι σσιήλλοι άμαν πεινάσουν. Φαΐν! Κτηνά!
Ρε μα εν τούτον το πρόβλημαν τους; Ή εν τούτον το πρόβλημαν τους το μεγάλον;
Είτε το πει ο Χαμάλης άτσαλα, είτε το πει άλλος κομψόττερα, η πυρά του φούρνου η πολλή, εν πίσω ακόμα.
Τζιαί τζιείνοι που νομίζουν ότι τούτον το πρόβλημαν μπορεί να το αντιμετωπίσει το ΚΚΕ τζι' ο Μαρξισμός, απλά ταλαιπωρούν τη σκέψη τους, το ΚΚΕ τζιαί τον Μαρξισμόν. Αλλά προ πάντων τους . . . . αγανακτίστας ! ! !

πομπος είπε...

Ποιο λογο εχει να φοβαται η αριστερα τους κυρ παντεληδες/τους απογονους των κυρ παντεληδων?

Anef_Oriwn είπε...

Χαμάλη,

Ο Μαρξισμός βοηθά εμάς [όσους θέλουμε να λεγόμαστε Αριστεροί] για να αναλύουμε σωστά τα γεγονότα, να καταλήγουμε στα ανάλογα συμπεράσματα και να προτείνουμε λύσεις.

***********************
ΔemΩΝα,

Υποκύπτεις κι εσύ στους εύκολους χαρακτηρισμούς. Ότι δεν “μας” αρέσει ή δεν εμπίπτει στην (αριστερο)φιλελεύθερη σκέψη “μας” το κατατάσσουμε στον «σταλινισμό»!
Ποια είναι αυτή η «πραγματικότητα» που πρέπει αν αποδεχτεί η Αριστερά; Ότι το καπιταλιστικό σύστημα διαχρονικά και περιοδικά θα ταρακουνιέται από [κοινωνικοοικονομικές] κρίσεις που πρώτα και κύρια θα οδηγούν στην φτώχεια κι την ανέχεια τους εργαζόμενους και τα χαμηλά αμειβόμενα στρώματα; Καλώς εξεγείρονται και πολλοί άλλοι σήμερα, αλλά γιατί το ένα να αποκλείει το άλλο; Και γιατί έχω την εντύπωση πως πολλοί εξ αυτών [των “Αγανακτισμένων ”] κομίζουν [εκ των υστέρων» γλαύκαν εις Αθήνας ή ανακαλύψανε την ταshινόπιτταν; Όπως ας πούμεν μια νεαρά κύρια που απόψε στις ειδήσεις του “ΑΝΤΕΝΑ” μας είπε με ύφος χιλίων καρδιολόγων [αλλά και καρδιναλίων] πως «Ξυπνήσαμε επιτέλους, ενημερωθήκαμε και είμαστ’ εδώ»! Και γιατί να εμπιστευτώ ένα αυθόρμητο ετερόκλητο κίνημα που δεν έχει κάμει μέχρι τώρα ουσιαστικές προτάσεις κι όχι το «οργανωμένο εργατικό κίνημα» [ατυχής κι αστήριχτη η τοποθέτηση σου ότι «έχει φάει τα ψωμιά του»], που με τη δύναμη που εμπερικλείει μέσα του και τη δυναμική που μπορεί να δημιουργήσει μπορεί να προκαλέσει ριζοσπαστικές αλλαγές;
Εκεί που εγώ κρίνω την Αριστερά [και δη το ΚΚΕ] είναι που δεν κατάφερε να βρει τρόπους για να δώσει αριστερό προσανατολισμό σ’ αυτό το κίνημα, αν και σε προηγούμενο σχόλιο μου [προς τον σχολιογράφο Κούλλη - ημερ. 11/6/11 7:29 μ.μ.] στάθηκα στους λόγους που λίγο πολύ καθόρισαν αυτή τη στάση.

Ανώνυμος είπε...

Άνεφ:
"να καταλήγουμε στα ανάλογα συμπεράσματα και να προτείνουμε λύσεις".

Άμα έβρεις τουν' τες λύσεις Άνεφ, πε μου τες τζιαί μέναν να τες μάθω.

Μα νομίζεις ότι αν προσπαθήσει κάποιος να δώσει Μαρξιστική χροιά στες εκδηλώσεις ή στες όποιες προτάσεις λύσεων, οι Αμερικάνοι τζιαί οι Ευρωπαίοι εν να παρακολουθούν αμέτοχοι; Περιπαιζούμαστεν; Νομίζεις ότι ο εξ ανατολών γείτονας εν τυχαία που εν εύρωστος τζιαί πάνοπλος;
Φίλε μου στην Γιουγκοσλαβίαν εκάμαν σρατιωτικήν εισβολήν. Στην Ελλάδαν εκάμαν οικονομικήν εισβολήν. Αν εχρειαστεί τζιαί στρατιωτικήν, θα την κάμει ο γείτονας. Όσον πιο πολλά κατσιαρίσομεν, τόσον πιο πολλές πατσαρκές θα φάμεν. Μιλώ για την Ελλάδαν είπαμεν!
Ο σκοπός τους είναι η παγκόσμια διακυβέρνηση. Οι τοπικές κυβερνήσεις θα είναι διακοσμητικές τζιαί μόνον για μικροπράματα. Παραπάνω για, με τον έναν ή τον άλλον τρόπον, την επίβλεψην τζιαί εξαναγκασμόν των πληθυσμών, ούτως ώστε να μεν μπορούν να επηρεάσουν τες αποφάσεις τους.

Ο ρόλος του ΚΚΕ που τον γυρεύκετε ούλλοι τζιαί εχαθήκετε μεσ' τα βιβλία, πρέπει να είναι ένας μόνον.
Προώθηση του συνδικαλισμού, για την διαφύλαξη των δικαιωμάτων του εργαζόμενου. Έτσι θα επιτευχθεί η κατά το δυνατόν δικαιώτερη κατανομή του πλούτου τζιαί η κατανομή του βάρους της οικονομικής κρίσης.
Ότιδήποτε άλλον πιο δραστικόν, θα μας φέρει τα θηρία. Με τα δικαιώματα του εργαζόμενου το θηρίον, δεν έσιει τζιαί ιδιαίτερην αντίθεσιν. Λαλεί σου: Άφησ' τους να περνούν καλά. Έτσι δεν θα μας δημιουργούν τζιαί προβλήματα. Οι πλουτοπαραγωγικοί πόροι της κάθε χώρας όμως θα διαχειρίζονται από τους ίδιους που θα ασκούν τζιαί την παγκόσμιαν διακυβέρνησην.

Το ΚΚΕ ας αντιγράψει το ΑΚΕΛ. Τσούκου τσούκου τσούκου τσούκου, μιλούν τα αποτελέσματα. Ορίστε τα! Ας μεν μιλούμεν πολλά! Αλλά θέλει πραγματικήν προσπάθειαν τζιαί πολλήν υπομονήν.

Κομμουνισμόν ο Ηομο Σάπιενς δεν πρόκειται να επιτύχει ξανά ποττέ του. Ολόκληρη Σοβιετική Ένωση τζιαί για να διαφυλάξει τον κομμουνισμόν της έφτασεν στο δίλημμαν: Αλλαγή ή πυρηνικός πόλεμος. Σκέφτου να δεις ότι έτσι ήταν! Φυσικά επροτίμησεν την αλλαγήν γιατί αλλιώς θα εγίνετουν η μισή αιτία να καταστραφεί ο κόσμος. Θα αφήσουν τωρά κάποιον άλλον απο το μηδέν να εφαρμόσει κομμουνισμόν; Όποιος το δοκιμάσει είναι σαν να αυτοκτονεί. Τζιαί όσον φανατικοί τζιαί αν είμαστεν, πρέπει να το παραδεκτούμεν. Ο καπιταλισμός τζιαί η απάνθρωπη συμπεριφορά του, μπορεί να αντιμετωπιστεί αρκετά αποτελεσματικά, με τον αυστηρόν τζιαί μαχητικόν συνδικαλισμόν. Τζιαί με την εκούσιαν προσπάθειαν της πρόκλησης σύγκρουσης συμφερόντων μέσα στους κόλπους του μεγάλου κεφαλαίου. Όταν οι αυτοκράτορες συγκρούονται, βρίσκει ευκαιρίαν ο σκλάβος να ανασάνει, γιατί λασκάρει λλίον η προσοχή του αφέντη.

Άτε, έβαλα σας κάμποσα να μεν παραπονιέστε! Ε, εν καλλίττερος τούτος ο Χαμάλης;

Anef_Oriwn είπε...

Χαμάλη,

Επαναλαμβάνω: Ο Μαρξισμός βοηθά ‘μάς [όσους καλούμαστε Αριστεροί] να αναλύουμε σωστά τα γεγονότα και τις εξελίξεις που λαμβάνουν χωράν γύρω μας [για να μην πιανόμαστε κορόιδα ή να μας κάμνουν οι άλλοι τους έξυπνους], να καταλήγουμε σε συμπεράσματα και να προτείνουμε τις ανάλογες λύσεις.
Στον λόγο σου διακρίνω μια μοιρολατρία!

Ανώνυμος είπε...

Ρεαλισμός είναι.
Αλλά πρέπει να αναπτύξεις λίγο παραπάνω το θέμα του τί κατά τη γνώμη σου δέον γενέσθαι.
Πιστεύεις ότι στις μέρες μας είναι εφικτή η μετάβαση σε κομμουνιστικό σύστημα; Πώς; Το ρίσκο δεν μετρά;

Anef_Oriwn είπε...

Χαμάλη,

Δεν μίλησα για «μετάβαση σε κομμουνιστικό σύστημα». Χωρίς μαζική κοινωνική στήριξη δύσκολα αλλάζουν καταστάσεις και μάλιστα σε μια μόνο χώρα. Χρειάζεται πλατιά κοινωνική υποστήριξη ή και ανοχή για να πραγματωθούν ρήξεις με τα κατεστημένα.
Προσωπικά θα ήμουν ευχαριστημένος αν τα πράματα έπαιρναν μια τροπή όπως πήραν σε κάποιες χώρες της Νότιας Αμερικής όπως στη Βολιβία και τη Βενεζουέλα...

Ανώνυμος είπε...

Α καλά! Κάτσε να δούμεν τζιαί τί τους περιμένει. Θα είναι η επαλήθευση ή η διάψευση των όσων είπα πιο πάνω.

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

stelios papalangi

ενώ παραδεχούμαστε ότι "Ή μήπως μπροστά στη αδυναμία της Αριστεράς [γενικώς] να προτείνει εφικτά εφαρμόσιμες [στο άμεσο μέλλον λύσεις που θα κτυπήσουν στη ρίζα του και την αιτία του κακού"


φταιν μας οι αγανακτισμένοι γιατί δεν έχουν ιδεολογία !!!!

γιατί τζίηνοι που έχουν ιδεολογία τι προτείνουν ; γιατί τζίηνοι που αναγνωρίσαν τα πραγματικά αίτια της κρίσης τι προτείνουν ;


εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κάμνουν το κόπο να διαμορφώσουν πρώτα τη πρόταση, πριν να έχουν την απαίτηση να αποδέχουνται τις σημαίες τους.

Anef_Oriwn είπε...

Steliε,

Κρίνεις επιδερμικά και με τον συνήθη “αντικομματικό” κι απολιτικό τρόπο όσων την είδαν “ανεξάρτητοι” και θέλουν να το παίξουν “ακηδεμόνευτοι”, τσουβαλιάζοντας στην ίδια σακκούλα τα οργανωμένα κινήματα με στόχους και σκοπούς με τα αυθόρμητα και χωρίς συγκεκριμένες επιδιώξεις και σαφείς προσανατολισμούς ξεσπάσματα του κόσμου. Έχω γράψει ένα κατεβατό πράματα [και στο κυρίως κείμενο της ανάρτησης μου και σε σχόλια μου]. Επικεντρώθηκες επιλεκτικά και αποσπασματικά στον προβληματισμό μου για την «… αδυναμία της Αριστεράς [γενικώς] να προτείνει εφικτά εφαρμόσιμες [στο άμεσο μέλλον] λύσεις που θα κτυπήσουν στη ρίζα του και την αιτία του κακού …», χωρίς να κάμνεις αναφορά στην κριτική μου για τους «specialists οικονομολόγους» [της Αριστεράς] ή στους λόγους [αντικειμενικούς και υποκειμενικούς] που καθιστούν δύσκολη [αν όχι αδύνατη] την εφαρμογή υλοποίηση μιας πραγματικής Αριστερής προοπτικής... Και το ΚΚΕ έχει πρόταση... Και περίμενα [ως διαλεκτικός που [συνήθως] είσαι αν κρίνεις τουλάχιστον αυτή την πρόταση ή να σταθείς (επι)κριτικά μεν, διαλεκτικά δε στους λόγους που την καθιστούν ενδεχομένως ανέφικτη ή στους λόγους που «... τζίηνοι που έχουν ιδεολογία ... [ή] ... που αναγνωρίσαν τα πραγματικά αίτια της κρίσης τι προτείνουν ...» Αντίθετα εσύ, ως κακοφανισμένο μαθητούδι που σου θίξανε την γκόμενα, διερωτάσαι [ειρωνικά] αν «μας φταιν οι αγανακτισμένοι γιατί δεν έχουν ιδεολογία»...

Steliε Papalangi, ΕΣΥ έχεις πρόταση; Κι άστα γενικόλογα τζιαι τα «... εγιώ εν τζιαι ...», του στυλ «εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κάμνουν το κόπο να διαμορφώσουν πρώτα τη πρόταση, πριν να έχουν την απαίτηση να αποδέχουνται τις σημαίες τους».