Παγκόσμια Ημέρα για τους Πρόσφυγες [πάσης φύσεως] ήταν η χτεσινή 20η του Ιούνη. [Ένας σχολιογραφος είπε κάποτε σε μια συζήτηση σε κάποιο Blog ότι άμα δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα φτιάξ’ του μια Μέρα – για να το θυμασαι!]...
Πρόσφυγες είναι οι άνθρωποι που αναγκάζονται να ξεκληριστούν από τους τόπους τους. Να τους εγκαταλείψουν εξ αιτίας [πολεμικών] συρράξεων, κακομεταχείρισης ή/και διακρίσεων [πολιτικών, εθνικών, ή θρησκευτικών] σε βάρος τους. Η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών [των προσφύγων] προέρχεται από τις φτωχότερες χώρες [κάποιοι τις λένε κι «αναπτυσσόμενες» αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί] ...
Πρόσφυγες είχαμε κι εξακολουθούμε να έχουμε και στην Κύπρο ένεκα της τουρκικής εισβολής [του 1974] και της κατάληψης και κατοχής μέχρι σήμερα του 37% του εδάφους της Κύπρου από την Τουρκία. Τότε [το 1974] εκτοπίστηκαν από τα σπίτια τους [ή αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν λόγω των πολεμικών επιχειρήσεων] κάπου 200 χιλιάδες ελληνοκύπριοι, ενώ σχεδόν όλοι οι τουρκοκύπριοι που ζούσαν στη νότια Κύπρο, μετοίκισαν [άλλοι με τη θέληση τους κι άλλη με το ζόρι] στο κατεχόμενο μέρος της Κύπρου.
Πιο παλιά ακούγαμε για την προσφυγοποίηση ανθρώπων και για το δράμα τους ή και για ανταλλαγές πληθυσμών στις ειδήσεις ή τα διαβάζαμε στα βιβλία της Ιστορίας, αλλά πάντοτε οι αναφορές ήταν ελληνοκεντρικές [Μικρά Ασία, Πόντος, Μακεδονία, Ανατολική Ρωμυλία]. Σχεδόν καμιά αναφορά ότι το πρόβλημα είναι παγκόσμιο. Κάτι όμως είχαμε ακούσει και για τους παλαιστίνιους που τους είχαμε διώξει από τα εδάφη τους οι ισραηλινοί. Επίσης [σε κατοπινές εποχές – μετά το 1974 μέχρι πρόσφατα] μάθαμε και για τούς λιβανέζους πρόσφυγες, τούς αφγανούς, τούς νταρφουριανούς, τούς σέρβους, τούς βόσνιους και εσχάτως για τους λίβυους όπως και τους σύριους˙ οι τελευταίοι άρχισαν, λόγω των εμφύλιων συγκρούσεων στη χώρα τους, να περνούν τα σύνορα προς την Τουρκία. Ένας μικρός αριθμός απ’ αυτούς βρίσκει καταφύγιο και στην Κύπρο, αλλά για να αντιμετωπίσει τον ρατσισμό και την απανθρωπιά των πάσης φύσεως ξενοφοβικών. Γνωστός είναι σε όλους μας και ο κουρνιαχτός και το καρκαshαλλίκκιν [φασαρία] που σηκώνουν οι διάφοροι Κουλίες, Βαρνάβες κι άλλα επίλεκτα στελέχη του εθνικιστικού και ρατσιστικού σιναφιού για επιδόματα που παραχωρούνται [σύμφωνα πάντοτε με τις διεθνείς συμβάσεις] σ’ όσους αναγνωρίζονται ως πολιτικοί πρόσφυγες.
[Θα αναφερθούμε σ’ αυτό αναλυτικά πιο κάτω]...
Άκρως χαρακτηριστικό [της επιλεκτικής προσέγγισης του ζητήματος] είναι και σχετικό με την Παγκόσμια Μέρα Προσφύγων, άρθρο [υπό τον τίτλο “Παγκόσμια μέρα των δοκιμασμένων προσφύγων”] του ακαταμάχητου “προστάτη” των ελληνοκυπρίων προσφύγων, βουλευτή Αμμοχώστου του ΔΗΣΥ Λεφτέρης Χριστοφόρου, που δημοσιεύτηκε στην χτεσινή “Σημερινή” [link: http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/politics/393997. Ο κος Λεφτεράκης [άλλως “Δώσ’ τα όλα” και γνωστός και ως “Εκατάπιεν ράδιο” ή “Εκόλλησεν η κασέττα”], αναλώθηκε αποκλειστικά στο ζήτημα των Κυπρίων προσφύγων.
Χωρίς καμία πρόθεση να υποβαθμίσουμε τα προβλήματα των εκτοπισθέντων του ’74 ή και των απογόνων τους, θα λέγαμε ότι η επιλεκτική “οικειοποίηση” ή “κυπροποίηση” μια τέτοια ημέρας ενιαίο ατυχής. Σάμπως να μην υπάρχουν εκατομμύρια πρόσφυγες και εκτοπισμένοι σε όλο τον κόσμο ...
Κι πράγματι... Σύμφωνα με την Υπάτη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, περί τα τέλη του 2010 υπήρχαν 43,7 εκ. εκτοπισμένοι άνθρωποι παγκοσμίως, το υψηλότερο σημείο των τελευταίων 15 ετών.
Στον αριθμό περιλαμβάνονται 15,4 εκ. πρόσφυγες, οι οποίοι βγήκαν από τα σύνορα των χωρών τους και 27,5 εκ. άνθρωποι που έχουν εκτοπιστεί εντός των χωρών τους. Άλλοι 850.000 εξ αυτών έχουν αιτηθεί άσυλο υποβάλλοντας τα σχετικά έγγραφα.
Οι φτωχότερες χώρες του κόσμου φιλοξενούν τεράστιους πληθυσμούς προσφύγων, τόσο σε πραγματικούς αριθμούς όσο και σε σχέση με το οικονομικό τους μέγεθος, σύμφωνα με την έκθεση της αρμοστείας που τιτλοφορείται Παγκόσμιες Τάσεις 2010 (Global Trends 2010).
Λίγο περισσότεροι από τους μισούς πρόσφυγες είναι παιδιά κάτω από 18 ετών. Οι Αφγανοί είναι η μεγαλύτερη εθνική ομάδα προσφύγων - αριθμούν 3 εκ. περιλαμβανομένων πολλών που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους πριν από μεγάλο διάστημα. Τους ακολουθούν οι Ιρακινοί, οι Σομαλοί και οι Κογκολέζοι, οι χώρες των οποίων αντιμετωπίζουν τις συνέπειες παρατεταμένων συρράξεων.
Στην Ασία βρίσκονται περίπου 4 εκ. πρόσφυγες, 2,1 εκ. στην Αφρική, σχεδόν 7 εκ. στη Μέση Ανατολή [προφανώς σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και οι παλαιστίνιοι] και στη Βόρεια Αφρική και 800.000 στην Αμερική.
Μήπως λοιπόν δεν θέλουμε να χρησιμοποιούμε καν τη λέξη «πρόσφυγας» για μη κύπριους από φόβο μην μας περάσουν για τίποτα ... υπερασπιστές των αλλοδαπών ληπτών δημοσίων βοηθημάτων και μας βγει το όνομα [ή και το μάτι αν μας επιτεθούν];
Ορθώς θυμίζουμε κάποτε στις παγκόσμιες δυνάμεις [που κυβερνούν τον κόσμο] ότι η Κύπριος είναι το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος όπου το δικαίωμα των ντόπιων προσφύγων εξακολουθούν ννα καταπατούνται για τέσσερεις δεκαετίες τώρα, αλλά εθελοτυφλούμε και στρουθοκαμηλίζουμε αν δεν βλέπουμε τι γίνεται στον γύρω κόσμο!
************************
Πιο κάτω θα παραθέσω ένα άρθρο που αλίευσα από τον “Φιλελεύθερο” της Κυριακής 5 του Ιούνη, όπου ο συγγραφέας [του] απομυθοποιεί τις ξενοφοβικές λαφαζανιές και τις ρατσιστικές φανφάρες στις οποίες καταφεύγουν οι δήθεν υπερασπιστές του των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των ευρωπαϊκών αξιών.
Μύθοι για τους αιτητές ασύλου στην Κύπρο
[του δόκτορα Αντώνη Θεοχάρους λέκτορα στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου – εφημ. “Ο Φιλελεύθερος”, Κυριακή 5/6/2011, σελ. 35, “Απόψεις”].
{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου]...
Το ζήτημα των κυβερνητικών παροχών μέσω του δημόσιου βοηθήματος προς τους αιτητές ασύλου βρέθηκε στην προμετωπίδα της αντι-μεταναστευτικής προπαγάνδας των τελευταίων μηνών. Εν συντομία θα αναφερθώ σε κάποιες από τις θέσεις της παραπάνω προσέγγισης, ελπίζοντας να συνεισφέρω σε μια απόπειρα ολόπλευρης και αντικειμενικής θεώρησης των πραγμάτων.
«Οι αιτητές ασύλου επιβαρύνουν την κυπριακή οικονομία λαμβάνοντας παχυλά επιδόματα».
Οι αιτητές ασύλου αποτελούν μια μειοψηφική ομάδα βοηθούμενων από τις Υπηρεσίες Κοινωνικής Ευημερίας. Με βάση τα στοιχεία που οι ίδιες οι Υπηρεσίες δίνουν, από το συνολικό κονδύλι των περίπου 190 εκατ. ευρώ που διατέθηκε μέσω δημόσιου βοηθήματος το 2010, 19 εκατ. ευρώ περίπου (δηλαδή το 10%) παραχωρήθηκαν στο σύνολο των αλλοδαπών. Απλά και καθαρά η συντριπτική πλειοψηφία των ληπτών είναι Κύπριοι πολίτες. Οι περισσότεροι αιτητές ασύλου εξακολουθούν να εργάζονται σε κακοπληρωμένες ανασφάλιστες εργασίες.
«Ναι αλλά τα ποσά που τους δίνονται είναι τεράστια»
Τα κριτήρια και τα ποσά για την παραχώρηση δημόσιου βοηθήματος περιγράφονται στο Ν.95 (Ι)/2006 περί δημόσιων βοηθημάτων (τα κόμματα που ψήφισαν το νόμο και σήμερα δυσανασχετούν το θυμούνται σίγουρα) καθώς και το σχετικό Κανονισμό. Μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την έγκριση βοηθήματος είναι η αδυναμία εργασίας, είτε λόγω δυσκολιών στην ανεύρεσή της, είτε λόγω ασθένειας. Προς απόδειξη και των δύο απαιτούνται επίσημα πιστοποιητικά. Αυτό, φυσικά, ισχύει για οποιονδήποτε αιτείται για βοήθημα ανεξαρτήτως εθνικότητας. Τα ποσά, δηλαδή, που λαμβάνουν οι αιτητές ασύλου όχι μόνο δεν είναι μεγαλύτερα, αλλά εκτός από το ποσό των βασικών αναγκών και ενοικίου (το οποίο είναι ίδιο για κάθε λήπτη) δεν τους παρέχεται καμία άλλη παροχή για την κάλυψη ειδικών αναγκών (π.χ. επίδομα τοκετού, αναπηρίας και πλήθος άλλων). Σημειωτέον ότι στην περίπτωση των αιτητών ασύλου δεν παραχωρούνται οποιεσδήποτε χορηγίες/διευκολύνσεις (υπηρεσία χορηγιών και επιδομάτων, τμήμα κοινωνικής ενσωμάτωσης ατόμων με αναπηρίες, φοιτητική χορηγία -εδώ γελάμε- επίδομα πολυτέκνου κ.λπ.).
Με άλλα λόγια οι αιτητές ασύλου λαμβάνουν τις ελάχιστες δυνατές παροχές προκειμένου απλώς να επιβιώσουν, όταν αποδεδειγμένα δεν μπορούν να εργαστούν. Αν δεχτούμε ότι μία δημοκρατική χώρα οφείλει τουλάχιστον να εξετάζει τις αιτήσεις ατόμων που ζητάνε άσυλο, είναι εύλογο ότι η «εκμετάλλευση» των πόρων του δημόσιου βοηθήματος, στις περιπτώσεις που ανέφερα πιο πάνω, είναι η μόνη βιώσιμη λύση για στοιχειώδη κάλυψη των αναγκών σίτισης και στέγασης. Εκτός αν θεωρούμε ότι οι ξένοι (ενήλικοι και παιδιά) διαθέτουν ειδικές αντοχές στην εξαθλίωση σε σχέση με τους Κύπριους.
«Πολλοί λαμβάνουν δημόσιο βοήθημα ενώ εργάζονται».
Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει σε κάποιες περιπτώσεις εντός του 10% των δικαιούχων δημόσιου βοηθήματος, έχουμε κάθε λόγο να πιστεύουμε ότι ο αριθμός αυτός θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερος στις περιπτώσεις των ημεδαπών, οι οποίοι όντας ντόπιοι διαθέτουν ευρύτερη κοινωνική δικτύωση, ενώ έννοιες όπως, αστυνομία, έλεγχοι, βίζα, έγκριση εργασίας κ.λπ. που αποτελούν καθημερινότητα για τους αλλοδαπούς είναι άγνωστες για τους ντόπιους.
Η ίδια η φιλολογία γύρω από τις σπατάλες του δημόσιου χρήματος υπό μορφή επιδομάτων, δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Πρόκειται για θέση που διατυπώνεται από πολιτικούς και ακαδημαϊκούς κύκλους τα τελευταία 20 χρόνια στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης λογικής που θεωρεί τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες ως ζήτημα που οφείλει να ρυθμίζεται από τους νόμους της αγοράς.
Αν η αγορά (δηλαδή τα υπερκέρδη) το επιτρέπει, τότε η Πολιτεία μπορεί να εγκύψει -έστω και συγκρατημένα- στα προβλήματα αυτά. Ας αναλογιστούμε ότι με μία αυστηρά οικονομική θεώρηση, η παροχή δημόσιου βοηθήματος στον πληθυσμό που το χρειάζεται αποτελεί μία μορφή κρατικής επιδότησης της ντόπιας οικονομίας συνολικά, διότι τα χρήματα ξοδεύονται σε ενοίκια προς τους (ντόπιους) ιδιοκτήτες ακινήτων, στην αγορά τροφής, καυσίμων, καταναλωτικών αγαθών κ.λπ.
Αν η αγορά δεν το επιτρέπει (βλέπε παγκόσμια ύφεση) τότε τέτοιου είδους κρατικές παροχές και ειδικά προς τις κοινωνικά απομονωμένες ομάδες είναι οι πρώτες που συμπιέζονται. Σε αυτή τη διαδικασία, καλλιεργούνται και επιστρατεύονται και τα αντίστοιχα ιδεολογήματα, τα οποία με ελαφρά διαφορετικό περιτύλιγμα, θα επαναχρησιμοποιηθούν όσο η κρίση βαθαίνει και σε υπόλοιπες ημεδαπές κατηγορίες πληθυσμού, που κρίνονται ως «αντιπαραγωγικές», «σπάταλες», «αντεθνικές» κ.ο.κ..
Σε αυτό το πλαίσιο, η απαρίθμηση (αλλά και η αποδόμηση) κατασκευασμένων μύθων σχετικά με την παρουσία των αιτητών ασύλου στην Κύπρο μπορεί να συνεχιστεί επί μακρόν. Θεωρώ ιδιαίτερα λυπηρή τη διαπίστωση της ευκολίας με την οποία αυτή η αντι-μεταναστευτική υστερία εκπονείται από πολλά μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας, βουλευτές και εκπρόσωπους των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ίσως διατηρούν τη λανθασμένη εντύπωση ότι το σύνολο της κυπριακής κοινωνίας δέχεται άκριτα τις ρατσιστικές θέσεις -που με χαρακτηριστική άνεση- βρίσκουν άφθονο δημοσιογραφικό χώρο για να εκφραστούν. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχει πολύς κόσμος που διαλέγει να στέκεται στον αντίποδα επιστημονικοφανών υπεραπλουστεύσεων και αναζητά λύσεις συνύπαρξης και αλληλεγγύης. Ευελπιστώ ότι το σημερινό μου σχόλιο συνεισφέρει σε αυτή την προσπάθεια.
«Αυτοί που παίρνουν επιδόματα αν θέλουν μπορούν να εργαστούν»
Σύμφωνα με τη Νομοθεσία (Περί Προσφύγων Κανονισμοί του 2005, Συνθήκες υποδοχής αιτητών ασύλου) και τα σχετικά υπουργικά διατάγματα, με πιο πρόσφατο εκείνο του Οκτωβρίου του 2008, το πρώτο εξάμηνο μετά την υποβολή αίτησης για άσυλο, οι αιτητές δεν δικαιούνται να εργαστούν. Επομένως, και σύμφωνα με τις πρόνοιες του Νόμου που αναφέραμε, δικαιούνται να αιτηθούν για δημόσιο βοήθημα, αφού είναι ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσουν. Στην πράξη, κατά κανόνα, περνούν αρκετοί μήνες για να λάβουν οποιαδήποτε βοήθεια, κάτι που δυστυχώς ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο δικαιούχο. Στο τελευταίο υπουργικό διάταγμα του 2008 επαναπροσδιορίστηκαν τα επαγγέλματα που δικαιούνται να ασκούν οι αιτητές ασύλου, πάντα με την παρέλευση του πρώτου εξαμήνου από την υποβολή της αίτησης. Στη λίστα συμπεριλαμβάνονται οι εξής γενικές οικονομικές δραστηριότητες: Γεωργία, κτηνοτροφία, αλιεία, μεταποίηση (παραγωγή ζωοτροφών), διαχείριση αποβλήτων, εμπόριο επισκευές (συγκεκριμένα βενζίνες, car wash, αποθήκες χονδρικό εμπορίου) και κάποιες άλλες δραστηριότητες όπως διανομή φυλλαδίων/φαγητού και καθαρισμοί κτηρίων.
Στην πράξη όμως, αν και προβλέπονται 14 τομείς εργασίας, οι δουλειές που κατά συντριπτική πλειοψηφία δίνονται στους υποψήφιους είναι αυτές που αφορούν φάρμες και καλλιέργειες. Δηλαδή οι πιο κακοπληρωμένες εργασίες, με κατεξοχήν εποχικό χαρακτήρα και στις οποίες κατά κανόνα προτιμούνται από τους εργοδότες μονήρεις αλλοδαποί συγκεκριμένων χωρών. Είναι εύλογο ότι με μισθό 425 ευρώ (τόσα προβλέπει η επαίσχυντη συλλογική σύμβαση) και διαμονή στο χωράφι για τον άντρα μονάχα της οικογένειας, καθίσταται απλώς αδύνατο για τα υπόλοιπα μέλη μιας οικογένειας να επιβιώσουν. Και όμως, σε τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων συχνά κόβεται το δημόσιο βοήθημα διότι ο αιτητής ασύλου «απέρριψε εργασία την οποία είναι ικανός να εκτελέσει». Όσο για τους υπόλοιπους 11 εργασιακούς τομείς, στους οποίους, θεωρητικά, οι αιτητές ασύλου δικαιούνται να έχουν πρόσβαση από τον Οκτώβριο του 2008, προωθούνται αποκλειστικά Ευρωπαίοι πολίτες από το Τμήμα Εργασίας. Με άλλα λόγια, οι αντικειμενικοί –εκ της κυβέρνησης θεσπισμένοι- περιορισμοί στην απασχόληση, σημαίνουν ότι η μοναδική δυνατότητα μιας οικογένειας αιτητών ασύλου για να επιβιώσει είναι: είτε μέσω του δημόσιου βοηθήματος είτε μέσω της παράνομης εργασίας. Ας σημειωθεί επίσης, ότι πλήθος αιτητών ασύλου διαθέτουν μόρφωση και επαγγελματική εμπειρία αξιοζήλευτη, η οποία δυστυχώς μένει ανεκμετάλλευτη. Οι άνθρωποι αυτοί σπούδαζαν ή/και δούλευαν πριν έρθουν εδώ, συνεχίζουν να έχουν φιλοδοξίες και όνειρα και όποιος νομίζει ότι «βολεύτηκαν» ευρισκόμενοι στο όριο της επιβίωσης που εξασφαλίζουν τα επιδόματα, όχι μόνο γελιέται αλλά πιθανότατα ούτε καν έχει μπει στη διαδικασία στοιχειώδους αλληλεπίδρασης μαζί τους.
Σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Πρόσφυγες υπάρχουν γιατί υπάρχουν πόλεμοι, συρράξεις, εμφύλιες συγκρούσεις, φτώχεια, διακρίσεις και κακομεταχείριση. Αυτά όλα τα δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός με τους κοινωνικοοικονομικές του ανισότητες [εγγενείς για το σύστημα], τις οποίες παρατηρούμε τόσο εσωτερικά σε μια χώρα όσο και σε διεθνές επίπεδο [μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών από τη μια και των υποανάπτυκτων ή “αναπτυσσομένων” από την άλλη]. Κι αυτές οι ανισότητες και οι πόλεμοι που προκαλούν και οι πρόσφυγες που δημιουργούν «θα χαθούν όταν ο καπιταλισμός λείψει»! μόνο τότε θα καταστεί δυνατή η δίκαιη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου. Μέχρι τότε εν “ππατσιαρίσματα” [μπαλώματα] που εν να κάμνουμε. Αλλά ας τα κάμνουμε όσο καλύτερα κι ανθρώπινα γίνεται˙ χωρίς να εθελοτυφλούμε και να στρουθοκαμηλίζουμε.
Για τα εισαγωγικά, το copy paste και τα σχόλια,
Anef_Oriwn
Τρίτη 21/6/2011
3 σχόλια:
Βέβαια η Κύπρος είναι πρώτη σε αναλογία πληθυσμού σε εκτοπισμένους (internally displaced people), μην το ξεχνάμε.
Yiotis,
Προχτές τη Δευτέρα διάβαζα στον “Πολίτη” ότι τις τελευταίες εβδομάδες στο Σουδάν περίπου 500.000 Νούβιοι [από ένα σύνολο περίπου 2,5 εκατομμυρίων] έχουν εγκαταλείψει τις περιοχές τους και κινούνται προς το [μελλοντικό] Νότιο Σουδάν [λόγω εχθροπραξιών και επιθέσεων του στρατού του Σουδάν στα εδάφη τους με σκοπό τον αφοπλισμό τους].
Ο πληθυσμός στο βόρειο Σουδάν είναι κατά κύριο λόγο αραβικός και μουσουλμανικός, αντίθετα, οι Νούβιοι είναι ένας αρχαίος αφρικανικός λαός ο οποίος για πολλά χρόνια κατήγγελλε ότι η γλώσσα και ο πολιτισμός του περιθωριοποιούνταν, ενώ κατά τη διάρκεια του πολυετούς εμφύλιου πολέμου πολλοί Νούβιοι είχαν πολεμήσει με τους αντάρτες του Νότου. [Οι νοτιο-σουδανοί είναι βασικά χριστιανοί και στις 9 του Ιούλη το Νότιο Σουδάν ανακηρύσσεται ανεξάρτητο]...
Μια χώρα που έχει ζήσει την προσφυγιά σε όλο της το μεγαλείο οφείλει (το οφείλει πρώτα και κύρια στον εαυτό της) να είναι και ευαίσθητη και μεγαλόψυχη και γεναιόδωρη απέναντι στους πρόσφυγες. Όλη αυτή η συζήτηση περί των "παχυλών" αμοιβών προς τους αιτητές ασύλου δεν καταφέρνει παρά να φέρει στην επιφάνεια την μιζέρια και την μικροψυχία του νεόπλουτου που ξέχασε τα σκατά που έτρωγε πριν τα φέρει η τύχη και οι συγκυρίες και λαδώσει (για λίγο) το θεονήστικο στομαχάκι του.
Δημοσίευση σχολίου