Ανάρτηση 55/2011 [κοινωνική, πολιτική, “πλατειακή”, κριτική και εξ αριστερών] – Ολίγα τινά ακόμα για το “Κίνημα των Πλατεών” και τους “Αγανακτισμένους”...

Προλεγόμενα:

Αν και νοιώθω ότι ΣΑΣ έχω “πρήξει” με τα γραπτά μου για τους “αγανακτισμένους” ελλαδίτες πολίτες [που έχουν “κατασκηνώσει” στο Σύνταγμα και στους πέριξ δρόμους], εντούτοις θα τολμήσω να προβώ σε ακόμα μια [σχετική με το θέμα] ανάρτηση. Κι αυτό γιατί έχω και θέλω να πω ακόμα δκυο-τρεις κουβέντες και να θέσω μερικά ερωτήματα που συνεχίζουν να απασχολούν τον φτωχό, αλλά και Anef_Oriwn προβληματιζόμενο [ίσως και προβληματικό] εγκέφαλο μου [χωρίς όμως να παίρνω απαντήσεις που να με ικανοποιούν]...

*************************
Στο κυρίως θέμα:

Αφορμή για αυτές τις περαιτέρω σκέψεις, προβληματισμούς τζιαι δκιαολισμούς μου, μού έδωσε μια αναφορά του φίλου συν-blogger PolitisPittas σε σχόλιο του στο blog του [link: http://politispittas.blogspot.com/2011/06/blog-post.html?showComment=1307476721966#c3044904218590091312] με το οποίο με παρέπεμπε σε δημοσίευμα της “Ελευθεροτυπίας” της περασμένης Τρίτης [7 του μηνός], σύμφωνα με το οποίο κάποιοι «αριστεροί οικονομολόγοι [...] ζητούν έξοδο από το ευρώ» [link: http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=206826 ]…

Διαβάζοντας το δημοσίευμα της εφημερίδας κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το «βασικό αίτημα» των συγκεκριμένων “αριστερών” οικονομολόγων για «...την παύση πληρωμών (του χρέους) και την έξοδο από το ευρώ...» τείνουν να συγκαλύψουν τις γενεσιουργές αιτίες κρίσης που δεν είναι άλλες από τις εγγενείς αντιθέσεις κι αντιφάσεις του ιδίου του καπιταλιστ(ρ)ικού συστήματος.

Σωστή μεν η διαπίστωση κάποιου εκ των οικονομολόγων ότι «... το μνημόνιο επιβλήθηκε από μια συμμαχία των μεγάλων κατόχων ελληνικών ομολόγων και (κυρίως) των τραπεζών, οι οποίοι επιδιώκουν να μεταθέσουν το βάρος της κρίσης στους φορολογούμενους εργαζόμενους...». Όμως οι προτάσεις του [όπως, ας πούμεν] για «... την επαναδιαπραγμάτευσή του [σημ.: τού χρέους] με τους δανειστές ...», για «αθέτηση πληρωμών», για «έξοδο από την ευρωζώνη», για «υποτίμηση του νομίσματος», για «δημόσιο έλεγχο των τραπεζών και άλλων τομέων της οικονομία», για «μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και συνολικότερα αντιστροφή της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής», δεν είναι κινήσεις που αποσκοπούν στο μερικό [προφανώς και προσωρινό] ξεπέρασμα της κρίσης με στόχο τη διάσωση του καπιταλιστικού συστήματος; Ή μήπως μπροστά στη αδυναμία της Αριστεράς [γενικώς] να προτείνει εφικτά εφαρμόσιμες [στο άμεσο μέλλον] λύσεις που θα κτυπήσουν στη ρίζα του και την αιτία του κακού [και που θα γίνουν αποδεχτές κι από τα ευρύτερα στρώματα του κόσμου] οι specialists οικονομολόγοι, τα εισηγούνται αυτά μέχρι νεοτέρας;

Και είναι γεγονός ότι η προσοχή τού κόσμου [που μαζεύεται στις πλατείες] έχει στραφεί κυρίως κατά του μνημονίου και των πολιτικών που το έφεραν, κι όχι άμεσα κατά του καπιταλιστικού κοινωνικοοικονομικό μοντέλου που αποτελεί και τη κύρια αιτία της φτώχειας, της ανεργίας, της εξαθλίωσης, όλων αυτών που διαμαρτύρονται.

Όμως [όπως γράφει και ο “Ριζοσπάστης” – link: http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6286955&publDate=7/6/2011]
«... η άποψη τους [σημ: τούς “αγανακτισμένους”] περί μνημονίου που αν φύγει μαζί με τους πολιτικούς που το εφαρμόζουν θα υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος είναι αποπροσανατολιστική. Συγκαλύπτει την πραγματική αιτία των βασάνων του λαού. Το μνημόνιο εφαρμόζεται ως πολιτική αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Ποια πολιτική, λοιπόν, θα αντικαταστήσει αυτήν του μνημονίου; Και ποιος θα την εφαρμόσει; Έχουν πολιτική διέξοδο, με πρόγραμμα και σχέδιο και με ποια κυβέρνηση, με ποια εξουσία; Με την άμεση δημοκρατία της πλατείας; Όλ’ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απασχολούν τους ανθρώπους του μόχθου, τους νέους που συμμετέχουν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις. Στις πλατείες κάποιοι εμφανίζονται ως οργανωτές των συνελεύσεων, ως «ηγέτες». Πού οδηγούν όλο αυτόν τον κόσμο που δείχνει τάσεις αμφισβήτησης αυτής της πολιτικής, η οποία τους κάνει τη ζωή κόλαση και αποφασίζουν να κινητοποιηθούν αναζητώντας διέξοδο;»

Και παρακάτω:
«Εντάξει πρέπει να φύγει το μνημόνιο. Αλλά, τι θα γίνει με την κρίση; Το βασικό πρόβλημα σήμερα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλισμού. Η συσσώρευση κερδών και κεφαλαίου έφερε την κρίση και τα δεινά του λαού. Τα αστικά κόμματα που κυβέρνησαν και κυβερνούν ενίσχυσαν με την πολιτική τους το κεφάλαιο. Το ΚΚΕ ήταν στην αντίπερα όχθη. Στις πλατείες επιμένουν να φύγουν οι πολιτικοί που εφαρμόζουν το μνημόνιο και αυτοί που οδήγησαν σ’ αυτή την κατάσταση, την κρίση λέμε εμείς, αλλά δε λένε να φύγουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες τους οποίους ενισχύουν αυτοί οι πολιτικοί. Δηλαδή, δε μιλούν για τις πραγματικές διαχωριστικές γραμμές και τα αντίθετα συμφέροντα, ανάμεσα στα μονοπώλια και το λαό».

«Μήπως η άποψη να φύγουν οι πολιτικοί που έφεραν το μνημόνιο σημαίνει να έρθουν άλλοι πολιτικοί, άλλες δυνάμεις αλλά χωρίς εναντίωση στα μονοπώλια, στους κεφαλαιοκράτες; Υπονοούν, λοιπόν, ένα άλλο πολιτικό σύστημα, τίμιο, που θα σκέφτεται και το λαό. Άρα ένα αναμορφωμένο αλλά αστικό πολιτικό σύστημα. Που θα αξιοποιεί τάχα και την άμεση δημοκρατία. Αυτό σημαίνει εγκλωβισμός του λαού σε μια παραλλαγή αστικής πολιτικής».

**************************
Ερωτήματα και σκέψεις ΕΜΟΥ τού Ιστολόγου [κι όχι μόνο]:

Εγώ όμως θα ‘θελα να επεκτείνω ακόμα λίγο την προβληματική μου για το “Κίνημα των Πλατεών” με μερικά ακόμα [δικά μου] ερωτήματα και σκέψεις, αλλά και διαλογισμούς δύο άλλων [ελλαδιτών] προβληματιζόμενων κειμενογράφων: 

1. Κατ’ αρχάς θέλω να επισημάνω μια πολύ σημαντική αντίφαση που εμπεριέχεται σ’ αυτές της κινητοποιήσεις.
Από την μια βλέπουμε τον κόσμο να απέχει από τις εκλογικές διαδικασίες και να αμφισβητεί και να απαξιώνει τα κόμματα [εύγλωττη η προσπάθεια να παρουσιαστεί το κίνημα των “Αγανακτισμένων” ως «ακομμάτιστο» κι «ακηδεμόνευτο»], τη Βουλή κι όλους γενικά τους πολιτικούς˙ δηλαδή τζιαι με δκυο λόγια απαξιώνει το αστικό πολιτικό σύστημα.
Από την άλλη όμως βλέπουμε αυτό το “Κίνημα της Πλατείας”,
- να μην έχει σαφείς προσανατολισμούς, στόχους και επιδιώξεις,
- να παραμένει εγκλωβισμένο στα στεγανά του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Οι επίδοξοι ηγήτορες του μάλιστα, αναζητούν ή/και προτείνουν διεξόδους μέσα στα πλαίσια αυτού του συστήματος, ξεχνώντας ή μη κατανοώντας πως είναι αυτό το ίδιο σύστημα που προκάλεσε την κρίση μ’ όλες τις συνέπειες που ακολούθησαν,
- να μην προτείνει ή/και να μην εφαρμόζει άλλες μορφές πολιτικής οργάνωσης [εγώ κάπου έκαμα εισήγηση για επανέκδοση, σε ελληνικό εξώφυλλο, των σοβιέτ!],
- και να αποκλείει, εν δυνάμει συμμάχους και συνοδοιπόρους, όπως το οργανωμένο εργατικό κίνημα.
Γράφει χαρακτηριστικά και πολύ ενδεικτικά ο ελλαδίτης Blogger Laskaratos σε σχόλιο του στου “Ροΐδη” [link: http://roides.wordpress.com/2011/06/07/7june11-2/#comment-37825]:
«... συγκέντρωση χωρίς συνδικάτα (δεν εννοώ την ΠΑΣΚ και την ΔΑΚΕ ασφαλώς), χωρίς εργάτες, χωρίς φοιτητές, χωρίς μετανάστες, χωρίς φεμινιστριες, συγκέντρωση όπου χωράνε μητροπολίτες, ναζιστές, κατσαρόλες, Σπίθες, συγκέντρωση όπου δεν τολμά να εμφανισθεί ούτε ο Λαφαζάνης, συγκέντρωση που μουτζώνει τη Βουλή, που βρίζει χυδαία, που διώχνει τις κοκκινες σημαίες, που πλέει στα γαλανόλευκα, συγκέντρωση χωρίς αιτήματα, έ τις έχουμε δει, τις ξέρουμε αυτές τις συγκεντρώσεις».

2. Πέραν τούτου υπάρχει και μια άλλη σημαντική διάσταση που άπτεται του “Κινήματος των Αγανακτισμένων”, την οποία θα ‘θελα να θίξω. Τούτη αφορά το αγκάλιασμα του “Κινήματος” από σύσσωμο τον αστικό Τύπο και της συνεπακόλουθης υπερπροβολής που έτυχε. Είναι πραγματικά πρωτοφανής η πολύ πλατιά δημοσιότητα που του έδωσαν τα ΜουΜουΕ, όταν είναι γνωστό το μένος και το δηλητήριο που χύνουν ενάντια στις κινητοποιήσεις που οργανώνουν τα εργατικά συνδικάτα και οι μαζικοί φορείς [Αναφέρθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση μου σε συγκεκριμένο άρθρο του Πρετεντέρη – link: http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=136&artID=4632861]...

Είναι προφανές ότι κάποιοι εκμεταλλεύονται και αξιοποιούν τη διάθεση ενός τμήματος του κόσμου και κυρίως της νεολαίας να αποδοκιμάσει και να καταγγείλει την κυβερνητική πολιτική, επιχειρώντας να αποκόψουν τον κόσμο αυτό από το ευρύτερο εργατικό, λαϊκό και αριστερό κίνημα. Θέλουν να στήσουν ένα ανάχωμα, να δημιουργήσουν ένα κίνημα στα δικά τους μέτρα, χωρίς «κομματική και συνδικαλιστική διαμεσολάβηση», αλλά με τη δική τους διαμεσολάβηση.
Επιδιώκουν να στρέψουν τον κόσμο αυτό ενάντια στα συνδικάτα και τα κόμματα, πρωτίστως βέβαια ενάντια στα κόμματα της Αριστεράς, καλλιεργώντας την εχθρότητα και την αποστροφή σε κάθε μορφή συλλογικής, οργανωμένης πάλης με ευρύτερους πολιτικούς και στρατηγικούς στόχους.
Φυσικά ένα τέτοιο κίνημα χωρίς στοιχειώδη ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση είναι ευάλωτο και μπορεί εύκολα να χειραγωγηθεί, να κατευθυνθεί, να ρυμουλκηθεί και να αφομοιωθεί στο μεγάλο μέρος του από τα αστικά κόμματα. Το πολύ - πολύ να έχουμε μια σε νέα εναλλαγή της εξουσίας ανάμεσα στους συνήθεις ύποπτους κόμματα – τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και “Νέα Δημοκρατία”. Ρομαντισμοί και φιλολογίες περί «Εκκλησιών του Δήμου» και διαδικασίες για «άμεση δημοκρατία» βασικά αποπροσανατολίζουν!

3. Σε συνάρτηση με τα πιο πάνω δείτε «Γιατί ...» [ο Μιχάλης Κωνσταντέλλης - δεν τον γνωρίζω] «...είναι επιφυλακτικός απέναντι στους “αγανακτισμένους”» [link: http://feleki.wordpress.com/2011/06/06/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%b5%ce%af%ce%bc%ce%b1%ce%b9-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%86%cf%85%ce%bb%ce%b1%ce%ba%cf%84%ce%b9%ce%ba%cf%8c%cf%82-%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%bd%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%b9-%cf%83/ ]…
Γράφει λοιπόν μεταξύ άλλων:
«Mπορεί μερικοί να κατηγορούν όσους παραμένουν επιφυλακτικοί απέναντι στις συγκεντρώσεις του Συντάγματος, αλλά η πολιτική και κοινωνική ιστορία έχουν αποδείξει πως τα πλήθη συνωστίζονται αργά ή γρήγορα πίσω από συνθήματα και αρχηγούς. Οι μεγάλες αλλαγές και επαναστάσεις δεν ξεπήδησαν ποτέ από τη μάζα, αλλά από εκείνους που μπορούσαν να την καθοδηγήσουν και που έθεσαν το ιδεολογικό πλαίσιο της δράσης της. Αυτούς και το λόγο που θα εκφέρουν μένει να τα δούμε αλλά αν κρίνω από τα έως τώρα, το μόνο που βλέπω είναι άρνηση. Άρνηση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, άρνηση των αιτιών που μας οδήγησαν εδώ, άρνηση να επαναστατήσουμε ενάντια στον εαυτό μας, ώστε να αλλάξουμε εμείς και συνεπώς η κοινωνία και οι πολιτικοί που μας κυβερνούν».

4. Ρίξτε όμως και μια ματιά στο “Erodotos Weblog” [link: http://erodotos.wordpress.com/2011/06/05/pame-aganaktismenoi-syntagma/] σε κείμενο με τίτλο “Το ΠΑΜΕ, το ΚΚΕ και το “κίνημα των αγανακτισμένων” της πλατείας”, το οποίο αναφέρεται σε ογκώδη συγκέντρωση που πραγματοποίησε το ΠΑΜΕ στην Ομόνοια στις 3/6/2011.
Γράφει χαρακτηριστικά o Blogοδεσπότης:
«Το ΠΑΜΕ έκανε κανονικά τη συγκέντρωση στο κάτω μέρος της πλατείας Συντάγματος, αναμείχθηκε με το πλήθος χωρίς διαχωρισμούς και αλυσίδες περιφρούρησης, άκουσε τον ομιλητή, φώναξε νέα συνθήματα πολύ διαφορετικά από τα συνήθη και έδωσε μια αισιοδοξία στα αγωνιζόμενα στρώματα ότι «κάτι ψήνεται». Η δε ομιλία ήταν τόσο προσεκτικά διατυπωμένη που δεν είχε ίχνος αιχμής ή αντιπαράθεσης για άλλες δυνάμεις που αγωνίζονται στην ίδια κατεύθυνση.
Ήταν μια κίνηση τακτικής με μηνύματα προς το λαό, την εργατική τάξη, τους πολίτες που διαμαρτύρονταν στη πλατεία και κυρίως προς την άρχουσα τάξη και τα κόμματά της που σίγουρα θα ανησυχήσουν σφοδρά από τη κίνηση αυτή».

5. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι αγώνας χωρίς ιδεολογία είναι αγώνας χαμένος!

Anef_Oriwn
Πέμπτη 9/6/2011