{* - Σημείωση 4/6/2013:
Το κείμενο αυτής της ανάρτησης ετοιμάστηκε την Παρασκευή το βραδύ αργά – περασμένα μεσάνυκτα!}...
**************************
Αντί προλόγου:
«είμαστε εμείς που χτίζουμε τις πολιτείες και δεν έχουμε σπίτι
εμείς που ζυμώνουμε και δεν έχουμε ψωμί
εμείς που βγάζουμε το κάρβουνο και κρυώνουμε
είμαστε εμείς που δεν έχουμε τίποτα
κι ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο…»
[Τάσος Λειβαδίτης]
«…γι’ αυτό να προσέχετε με ποιους θα ταχτείτε!»
[λαλεί ο παρέας μου ο Γκάνταλφ]…
*********************************
Κοριτσάκια [Ladies first],
και
Αγοράκια [and Monkeys follow],
Σήμερα θα κάνουμε ένα μικρό quiz-άκι! Ελάτε, μην τρομάζετε, δεν θα είναι κάτι το φοβερό και τρομερό! Μια μικρή πνευματική άσκηση θα είναι για να εκγυμνάσετε και λίγο το μυαλουδάκι ΣΑΣ. Άστε που μ’ ένα γρήγορο [όπως λέμε, “ένα στα γρήγορα”!] search στο Google, ο “γρίφος” λύνεται στο ππου φφου [πι και φι]…
Που λέτε, θα ΣΑΣ βάλουμε ένα quiz που αφορά τους δεξιούληδες τόπου μας, αστούληδες και μη. Και ιδιαίτερα αυτούς που θεωρούνται και πιο διαβασμένοι [όχι απαραίτητα από παπάν, ya χότζιαν] και το παίζουν μάλιστα [τρομάρα τους!] και φιλελεύθεροι. Βλέπετε, είδαν το φως το αληθινό και κατάλαβαν και αποδέχτηκαν ότι είναι πανηλίθιο να πιστεύεις σε Θεούς, Παναγίες, Άγιους και θαύματα, ή πέτυχαν να απογαλακτιστούν από τον εθνικισμό, αλλά τη Δεξιά ΠΟΤΕ “ουκ ελάττω παραδώσουν”]… «Τούτοι», λοιπόν, συνήθως κατηγορούν ΕΜΑΣ τους Αριστερούς, ότι είμαστε δογματικοί και μιλάμε με “ξύλινη” γλώσσα. Κι αυτό βασικά γιατί μιλούμε για τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, τη ταξική πάλη, τα εγγενή προβλήματα του καπιταλισμού, τον ιμπεριαλισμό, τον σοσιαλισμό. «Ουτοπίες και παραδείσους», λένε τον Σοσιαλισμό, ενώ ο Καπιταλισμός είναι «ένα σύστημα […] με τα καλά και τα κακά του…», όπως κρίσεις, περικοπές, πολιτικές λιτότητας, ανεργία, φτώχεια, μιζέρια, ανέχεια, πείνα, ελλειμματική υγεία και παιδεία, ελλείμματα δημοκρατίας…
Παρακολουθείστε, λοιπόν και θαυμάστε τον ευέλικτο [κι όχι ξύλινο], πνευματώδη, γλαφυρό, συναρπαστικό και πάνω απ’ όλα διαλεκτικό λόγο ενός παλιού “φίλου”…
1. Σχόλιο του “φιλελεύθερου φίλου” πάνω σε τοποθέτηση της Blogger Disdaimonaς. [Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου]:
«Ρε Δις, η βασική μας διαφορά είναι πως εγώ
μιλώ για τον υπαρκτό κόσμο. Εσύ φαντάζεσαι
πράγματα (είναι καλό πράγμα το να
φαντάζεσαι και να ονειρεύεσαι…)
[…]
Αν είναι να μιλήσουμε για φαντασία ή φαντασιώσεις είναι ένα πράγμα. Αν είναι να λύσουμε τα προβλήματα του κόσμου είναι άλλο.Αιωρείσαι σε ένα κόκκινο συννεφάκι, συμβουλεύεσαι τα έργα διαφόρων θνητών σοφιστών που δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο σοφοί από πολλούς άλλους, και νομίζει κάνεις πρακτική διαχείριση εδώ κάτω».
«Ρε Δις, η βασική μας διαφορά είναι πως εγώ
μιλώ για τον υπαρκτό κόσμο. Εσύ φαντάζεσαι
πράγματα (είναι καλό πράγμα το να
φαντάζεσαι και να ονειρεύεσαι…)
[…]
Αν είναι να μιλήσουμε για φαντασία ή φαντασιώσεις είναι ένα πράγμα. Αν είναι να λύσουμε τα προβλήματα του κόσμου είναι άλλο.Αιωρείσαι σε ένα κόκκινο συννεφάκι, συμβουλεύεσαι τα έργα διαφόρων θνητών σοφιστών που δεν είναι λιγότερο ή περισσότερο σοφοί από πολλούς άλλους, και νομίζει κάνεις πρακτική διαχείριση εδώ κάτω».
2. Σχόλιο του “φιλελεύθερου φίλου” πάνω σε τοποθέτηση της Αφεντομουτσουνάρας MOY. [Οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου]:
«Ανεφ, […] Σου το έχω γράψει πολλές φορές: εγώ μιλώ για ένα σύστημα το οποίο με τα καλά και τα κακά του είναι αυτό που έχουμε. Εσύ αναφέρεσαι σε κάτι τέλειο που απλώς δεν υπάρχει...»
[Όπως βλέπετε, ο συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα φιλελεύθερος θιασώτης του καπιταλισμού επιχειρεί με τα ίδια (ΜΗ) επιχειρήματα να πείσει τους συνομιλητές του για την αιωνιότητα του «υπαρκτού κόσμου […] ενός σύστημα το οποίο με τα καλά και τα κακά του είναι αυτό που έχουμε»… Ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε!]…
Δεν θα ΣΑΣ αποκαλύψουμε ποιος είναι ο “φιλελεύθερος φίλος”, για να δούμεν αν θα τον βρείτε… Πιστεύω ότι ΔΕΝ θα δυσκολευτείτε καθόλου. [Σίγουρα ακούει για ταξικούς αγώνες και σοσιαλισμό και στυλλώνουν οι τρίshες της τζιεφαλής τουˑ όσες του έχουν μείνει δηλαδίς!]… ΕΜΕΝΑ πάντως επροειδοποίησεν ΜΕ! Είπεν ΜΟΥ ότι δεν θέλει «να […] ακούσει [σημ.: από ΜΕΝΑ] τίποτα ανοησίες για μαρξισμό και κομμουνισμό», [σε περίπτωση που μπω στο Blog του και τολμήσω και πω τα δικά μου τα μαρξιστικά]…
Μπορείτε, λοιπόν, να μαντέψετε ποιος είναι ο τιμώμενος φιλοξενούμενος μας, σ’ αυτήν μας την ανάρτηση;
Θα επανέλθω σε επόμενη ανάρτηση μου για να λύσω το quiz και τυχόν απορίες, όπως και για άλλα τινά…
Anef_Oriwn
[«ο κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου,
η λευτεριά και η ομορφιά του κόσμου» - Γ. Ρίτσος]
Σάββατο 1/6/2013
[ημερολογιακά μπήκε το καλοκαίρι, γι’ αυτό καλά μπάνια σε όλους μας/σαςˑ ΜΑΣ χρειάζονται μετά και τα κουρέματα!]
[ημερολογιακά μπήκε το καλοκαίρι, γι’ αυτό καλά μπάνια σε όλους μας/σαςˑ ΜΑΣ χρειάζονται μετά και τα κουρέματα!]
14 σχόλια:
1) "Υπαρκτός κόσμος και όχι
ιδεατός..."
Πριν δυο χιλιάδες χρόνια όταν οι Ρωμαίοι πίστευαν στην σκλαβιά του ανθρώπου ο κόσμος ήταν "υπαρκτός".
Πριν μερικούς αιώνες όταν ο κόσμος πίστευε σε είδωλα και η ιερά εξέταση σκότωνε αδίκαστους χιλιάδες ανθρώπους ο κόσμος ήταν "υπαρκτός".
Πάντα υπήρχαν άνθρωποι σαν και αυτό που έλεγαν τα ίδια επιχειρήματα και χλεύαζαν όσους τολμούσαν να μιλήσουν για αλλαγή.
Ε δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο καπιταλισμός είναι το "καλύτερο" σύστημα και πάντα θα πολεμώ για να έρθει κάτι καλύτερο.
2) "Είναι ένα σύστημα με τα καλά του και τα κακά του..."
Πριν μισό αιώνα όταν ο Χίτλερ και οι σύμμαχοί του αιματοκυλούσαν την ανθρωπότητα γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση του 29.
Κατά τη διάρκεια του τελευταίου μισού αιώνα οι δεκάδες νατοϊκές επεμβάσεις και τα δεκάδες στυγνά καθεστώτα που επέβαλαν οι δυτικοί εξαθλίωσαν εκατομμύρια ανθρώπους.
Σήμερα ο πληθυσμός της γης που ζει σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας ή που ζει πολέμους και αυταρχικά καθεστώτα είναι τρομακτικός.
Τα όπλα που υπάρχουν στη γη είναι ικανά να εξατμίσουν τον πλανήτη, αν πρώτα ο πλανήτης δεν εξατμιστεί από την αλόγιστη χρήση των πόρων του από το σύστημα.
Αν αυτά είναι τα κακά που πρέπει να ανεχτούμε... ευχαριστούμε δεν θα πάρουμε...
Εγώ πάντως το μόνο ανόητο και ουτοπικό συννεφάκι που βλέπω είναι αυτό της αυτορυθμιζόμενης αγοράς…
Σωστός ο Στέλιος. Μια πρώτη απάντηση στον Στροβ είναι ότι ούτε το "υπαρκτόν" έσιει εφαρμοστεί ποττέ όπως επρόβλεψεν π.χ. ο Άνταμ Σμιθ, αλλιώς (θεωρητικά πάντα) ΔΕΝ θα υπήρχαν κρίσεις αφού η αγορά θα "αυτορυθμίζετουν". Βέβαια δαμέ αν εκατάλαβα καλά ο Μαρξ τονίζει ότι οι εν λόγω κρίσεις εν συστατικόν του καπιταλισμού τζιαι οϊ προϊόν της ανεπάρκειας εφαρμογής του κλπ. Μεγάλο θέμα. Τζιαι μεγάλα στερεότυπα.
Προσωπικά η "αστούλικη" τζιαι βολεμένη μου άποψη συνοψίζεται στο ότι το κέρδος/ πλούτος (με την χρηματιστικήν του έννοιαν), ως κίνητρο ζωής τζιαι προόδου έσιει ξοφλήσει προ πολλού, πρέπει να αντικατασταθεί πάραυτα. Με τι είναι μια πρώτη φιλοσοφική δυσκολία.
Τζιαι επειδή τούτες οι συζητήσεις πάντα γίνονται φιλοσοφικές (όπως τζιαι το θέμαν ύπαρξης ή οϊ θεού), εγώ θεωρώ μεγαλύτερα εμπόδια τα θέματα της εξυπηρέτησης του προσωπικού συμφέροντος ως προτεραιότητα, το θέμαν της ιδιοκτησίας αλλά τζιαι την "φυσικήν" τάσην του αθρώπου στο να έσιει την "κκελλέν του ήσυχην". Διότι όπως είπεν τζιαι ο Καστοριάδης αθθυμίζοντας το Θουκυδίδη : "ή ελευθερία ή ησυχία, πρέπει να διαλέξετε. Και τα δύο μαζί δεν γίνονται"...
Τζιαι επειδή μπορεί να φαίνεται ότι ασκώ κριτικήν μονόπαντα (π.χ. στον Στροβ) θα πρέπει δαμέ να πω ότι κάτι που επικρατεί για αιώνες (όπως ο καπιταλισμός) συνήθως διατηρείται τζιαμέ "ελλείψει" μιας επικρατέστερης κατάστασης. Οπότε μπορεί η άποψη του Στροβ να είναι συντηρητική (τούτον έχουμεν, το άλλον εν ουτοπία) αλλά η αλήθκεια είναι ότι το "βάρος" της απόδειξης ότι μπορεί να εφαρμοστεί κάποτε η "ουτοπία" έννεν πάνω του αλλά στους θιασώτες της εν λόγω ουτοπίας...
Woofis,
Δυο τρία σημεία στα σύντομα και στα βιαστικά ευελπιστώντας ότι θα επανέλθω για μια πιο ολοκληρωμένη τοποθέτηση λίαν συντόμως:
1. Πραγματική ελευθερία [που σημαίνει και «ησυχία» από πολλά προβλήματα – για να τσιτάρω και τον Καστοριάδη στον οποίο αναφέρεσαι], πετυχαίνεται μόνο όταν ΔΕΝ υπάρχουν οικονομικές εξαρτήσεις... Και δεν χρειάζεται κάποιος να είναι εκατομμυριούχος για να το πετύχεις αυτό, όμως οι ταξικές κοινωνίες με στις κοινωνικοοικονομικές τους ανισότητες τούτο σίγουρα είναι αδύνατο...
2. Οι καπιταλιστικές κρίσεις είναι εγγενές χαρακτηριστικό του συστήματος και προϊόν των αντιφάσεων του. Δεν υπάρχει ζήτημα “σωστής εφαρμογής του”…
3. Η πεθερά μου που είναι και του ΑΚΕΛ [άμα ανοίξουμε καμιά κουβέντα για τη θρησκεία] πάντα λαλεί: «Εμείς γιε μου έτσι ήβραμε τζι’ έτσι κάμνουμε», σαν τον Strovolioti ένα πράμα!!! [Εν πολλά που είχαμε τζι’ αλλάξαμε τα! Γιατί η κοινωνία δεν έμεινε δουλοκτητική;]... Στις απόψεις και τοποθετήσεις του Strovolioti υπάρχει μια ουσιαστική ταξική προσέγγιση έστω κι αν δεν παραδέχεται ή δεν το αντιλαμβάνεται!
Αντιγράφω από το Εναλλακτικό Συνεδριακό Κείμενο της Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ:
Η θεμελιώδης καπιταλιστική αντίφαση είναι αυτή ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής από τη μία πλευρά και στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και τη λειτουργία τους με σκοπό το κέρδος από την άλλη.
Ο όρος «κοινωνικός χαρακτήρας της παραγωγής» σημαίνει ότι ο καπιταλισμός, συγκριτικά με τα προηγούμενα από αυτόν κοινωνικοοικονομικά συστήματα, μετέβαλε τα μέσα παραγωγής σε μέσα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων, οδηγώντας στη δημιουργία ενός παγκόσμιου καταμερισμού της εργασίας. Αυτή η διαδικασία κοινωνικοποίησης της παραγωγής όμως, βρίσκεται σε αντίφαση με το γεγονός ότι η παραγωγή λειτουργεί σε καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας και με σκοπό το ατομικό κέρδος του καπιταλιστή ιδιοκτήτη.
Όπως απέδειξε ο Μαρξ, τα κέρδη βγαίνουν από την απλήρωτη εργατική δύναμη. Αυτό σημαίνει ότι για να βγάζουν όλο και μεγαλύτερα κέρδη, οι καπιταλιστές περιορίζουν την τιμή της εργατικής δύναμης, δηλαδή τους μισθούς της εργατικής τάξης, περιορίζοντας έτσι τη συνολική αγοραστική δύναμη της κοινωνίας. Συνεπώς, από τη θεμελιώδη αντίφαση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παράγωγης και την ατομική ιδιοκτησία, προκύπτει η τάση για περιορισμό της κατανάλωσης των μαζών, που διαδραματίζει αποφασιστικό ρόλο στην εμφάνιση των κρίσεων, οι οποίες στον καπιταλισμό λαμβάνουν τον χαρακτήρα κρίσεων υπερπαραγωγής.
Από τη θεμελιώδη καπιταλιστική αντίφαση, προκύπτει και η αναρχία της παραγωγής. Στο καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει σχεδιασμός της παραγωγής και της διανομής των προϊόντων. Κάθε καπιταλιστής παράγει ανεξάρτητα από τους άλλους καπιταλιστές. Η αναρχία αυτή, διαταράσσει την αναλογία ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση και επίσης, συντελεί στην εμφάνιση των κρίσεων υπερπαραγωγής.
Η τάση για περιορισμό της κατανάλωσης και η αναρχία της παραγωγής δρουν από κοινού, προκαλώντας το ξέσπασμα των κρίσεων υπερπαραγωγής. Η συνέπεια των καπιταλιστικών κρίσεων είναι η καταστροφή ενός μέρους της παραγωγής, η μετατροπή εκατομμυρίων εργατών σε εξαθλιωμένους ανέργους και η ένταση της εκμετάλλευσης όσων συνεχίζουν να εργάζονται. Κι όλα αυτά συντελούνται στο βωμό της επιβίωσης του καπιταλιστικού συστήματος.
Όπως ο Μαρξ και ο Ένγκελς εξηγούσαν 165 χρόνια πριν στο περίφημο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», οι αστοί προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τις κρίσεις δημιουργούν τη βάση για πιο βαθιές και πιο εκτεταμένες κρίσεις. Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στις μέρες μας. Για να αποφύγουν μια βαθειά ύφεση το 2008, οι αστοί σπατάλησαν από τα παγκόσμια αποθέματα πλούτου περίπου 14 τρις δολάρια, χρηματοδοτώντας τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις. Κρατικοποίησαν τις δικές τους ζημιές, περνώντας το λογαριασμό στους εργαζόμενους και τους μικροαστούς. Με αυτό τον τρόπο δημιούργησαν όμως γιγάντια κρατικά χρέη παγκόσμια. Και τώρα, η νέα κίνηση της παγκόσμιας οικονομίας προς την ύφεση μεταβάλει τα κρατικά χρέη σε «βόμβα» έτοιμη να εκραγεί.
Είναι ξεκάθαρο ότι οι αστοί δεν έχουν καμία πραγματική λύση για την κρίση. Η απόπειρά τους να αντιμετωπίσουν τα συμπτώματα της κρίσης, δηλαδή τα μεγάλα χρέη των τραπεζών και του κράτους, φορτώνοντάς τα στους ώμους των εργαζόμενων μαζών με μόνιμη λιτότητα, φτώχεια και μαζική ανεργία, οξύνει περαιτέρω την κρίση και απειλεί τον ανθρώπινο πολιτισμό με επιστροφή στη βαρβαρότητα.
Ένα θεμελιώδες ιστορικό δίλημμα τίθεται ενώπιον ολόκληρης της ανθρωπότητας ολοένα και πιο ξεκάθαρα: είτε ο συνειδητός εργαζόμενος άνθρωπος θα πάρει τον έλεγχο της ζωής του στα δικά του χέρια οργανώνοντας ορθολογικά την οικονομία του, είτε οι τυφλές δυνάμεις του καπιταλισμού θα σύρουν τον ανθρώπινο πολιτισμό στην άβυσσο. Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα!
Woofis,
Σ’ ευχαριστώ για τη διαφήμιση και την προβολή: http://woofisarfkai.blogspot.com/2013/06/blog-post.html
Ανοίγεις μέγα θέμα!
Ενδιαφέρον θα ήταν να ξαναμελετήσουμε τον Ένγκελς [“Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους”], όπως και τον Ραφαηλίδη [“Η κρυφή γοητεία της μπουρζουαζίας”]
stelios papalangi
ίντα κουβέντα άνοιξες ρε άνευ α!
Λοιπόν , αφ ενός όποιος κάμνει κριτική εν γεγονός ότι καλό είναι να έσσιει μιαν εναλακτική να προτείνει.
Που την άλλη - γιατί να μην μπορείς να κάμεις κριτική έστω τζι αν δεν έχεις ή δεν είναι αρκετά έξυπνος να προτείνεις εναλλακτικη;
άμαν είσαι άρρωστός τζαι ο γιατρός λαλεί σου το μόνο φάρμακο εν το λανειτ - τζαι πεις του : γιατρέ μα αφού αν το πιω εννα πεθάνω.
Αν η απάντηση του γιατρού είναι ότι "άλλη εναλακτική δεν έσσιει" - εν τζαι αλλάσει το γεγονός ότι αν πιω το λανειτ εννα πεθάνω.
Είτε έχω είτε δεν έχω εναλακτική η μόνη λύση που προτείνεται με οδηγεί σε βέβαιο θάνατο - ε, να μεν το πω ;
Βεβαίως για να μαστεν τζαι ειλικρινείς - εν τζαι μόνο ο στροβολιώτης που φαίρνει πιεστικά το ερώτημα της αντιπρότασης... Τον τζαιρό του πρώτου μνημονίου - εφέρναν το τζαι πολλοί σύντροφοι ;-)
Που τη μιαν είναι τραγικό ότι η αριστερά (η κομματική κυρίως) ακόμα δεν έσσιει διαμορφώσει μιαν άλλη πρόταση.
Έχουν ξεκινήσει όμως διάφοροι ακαδημαικοί που κινούνται στις παρυφές της αριστεράς να προτείνουν κάποιες λύσεις ή έστω κάποιες πολιτικές.... Όχι πάντα με ένα ακριβή σχέδιο - αλλά σίγουρα σε αρχικό στάδιο με αναπροσαρμογή των στόχων.... Ελπίζω μες το καλοτζαίρι να καταφέρω να κάμω μια σούμα των διάφορων εισηγήσεων που ήβρα ως τωρά.
Που την άλλη - οι νεοφιλελευθεροι είναι τραγικοί στο ότι δεν είναι διαθετιμένοι να δεκτούν αλλαγές.
Είναι εξωφρενικό να βλέπεις τα προβλήματα τζαι η μόνη σου αντίδραση να είναι : "έτσι εν το σύστημα - ή τούτο ή σοβιετική ένωση"..... Η φιλελευθερη σκέψη (πριν γίνει φανταμενταλιστική με τη προσθήκη του "οικονομικού νεο"-φιλελευθερισμού) αμφισβήτησε τον θεό τζαι επίστεψε στον άνθρωπο ότι μπορεί να πάει μπροστά. Τζαι σήμερα δεν μπορούν να αμφισβητήσουν την ελεύθερη αγορά.
Το πιο κλασσικό παράδειγμα είναι τα φάρμακα (ή το φαί). Ανακαλύφκουνται σήμερα φάρμακα - τζαι δεν το διάς του άλλου σε μια φτηνή τιμή για να γιάνει - αλλά θεωρείς πιο σημαντικό να δώκεις στον εφευρέτη 10 - 20 χρόνια πατέντα (άσε που η πατέντα σημαίνει μονοπωλειο που ουδεμία σχέση έσσιει με την ελεύθερη αγορά).
Τζαι λαλείς του , καλά ρε εννα αφήκεις το κόσμο να πεθανίσκει - τη στιγμή που μπορείς να τον σώσεις ;
Ε, έτσι ένι - χωρίς κίνητρο δεν υπάρχουν ανακαλύψεις (λες τζαι πριν την επιβολή της πατέντας δεν εγίνουνταν ανακαλύψεις).
Είναι τόσο πεπεισμένοι ότι πρέπει να διαφυλακτεί "το κίνητρο" που δεν είναι καν διαθετιμένοι να δουν τες συνέπειες.... Καταντά τραγικό - αν όχι επικύνδυνο.
Steliε Papalangi,
1. Κατ’ αρχάς το παράδειγμα ΣΟΥ με τον «άρρωστο», τον «γιατρό» και τη δήθεν εισήγηση/συμβουλή του «γιατρού» [προς τον ασθενή του] ότι «το μόνο φάρμακο εν το λανειτ», είναι το λιγότερο ατυχής γι’ αυτό και ΔΕΝ θα τη σχολιάσω! [Τέτοια εισήγηση μπορεί να γίνει μόνο για σκοπούς αυτοκτονίας, ή ευθανασίας όμως κι αυτό αντιβαίνει με την ιατρική δεοντολογία!!!]…
2. Δεύτερον, η αφορμή για την ανάρτηση μου [και ο προβληματισμός που καταθέτω] ΔΕΝ ήταν η ύπαρξη ή μη [από την κυπριακή Αριστερά] «αντιπρότασης» ή «άλλης πρότασης», μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά ο αφορισμός [από τον Strovolioti] της όποιας σκέψης και συλλογισμού [στην προκειμένη περίπτωση δικής ΜΟΥ] για επεξεργασία μιας σοσιαλιστικής προοπτικής… Και πώς απορρίπτεται αυτή η σκέψη; Με το φοβερό επιχείρημα ότι έτσι εν ο «υπαρκτός κόσμος»… Με το συμπάθκειον αλλά πιο συντηρητική και δογματική τοποθέτηση από άνθρωπο που θέλει να ονομάζεται «φιλελεύθερος» δεν άκουσα! Σήμερα μάλιστα διάβασα και το εξής σε σχόλιο του στο Blog του, όπου σχολίαζε δικές ΣΟΥ τοποθετήσεις [http://strovoliotis.wordpress.com/2013/06/04/%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%b5%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%ac%cf%84%ce%b5/#comment-13185] : «Οι προκλητικοί τίτλοι του Economist αλλά και κάποιοι δικοί μου, ελκύουν […] επίσης φίλους άνευ επιχειρημάτων, που αναπαράγουν απλοϊκές ατάκες, αδύναμοι να αντιπαραθέσουν διάλογο, αφού βρίσκονται σε εντελώς άλλο επίπεδο. Δεν κρίνω αν ειναι καλύτερο ή χειρότερο αυτό το επίπεδο. Λέγω μόνο πως το δικό τους απέχει πολύ από τον κόσμο που ζούμε, και ειναι συνεπώς μη συναφές»… Πάλι αυτός «ο κόσμο που ζούμε», που δεν πρέπει να τον αλλάξουμε…
3. Με τα άλλα που λες [για τα φάρμακα και τις πατέντες] συμφωνώ!
Κι ένα σχετικό κομματάκι από τις “Σπόντες” της τελευταίας [ψεσινής] έκδοσης της Δέφτερης Ανάγνωσης” [http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=732]:
«Όταν ο Economist αναζητά μοντέλα καταπολέμησης της φτώχειας... ανακαλύπτει πάλι... την Κίνα. Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού που εξέφρασε τον νεοφιλελευθερισμό, το εξώφυλλο είναι αφιερωμένο στη μείωση, λέει, της φτώχειας παγκόσμια. Και στο κύριο άρθρο εξηγεί ότι έγινε ένα τεράστιο άλμα τις τελευταίες δεκαετίες. Όταν, όμως, προσπαθεί να δώσει κάποια αιτία, καταφεύγει στο κλισέ… ο καπιταλισμός και γιατί παρακαλώ; Γιατί φέρνει λέει ανάπτυξη. Το λιγότερο κρύο ανέκδοτο, αλλά επειδή το περιοδικό έχει συνήθως και στοιχεία, περιμένεις ότι κάτι θα εμφανίσει. Λίγες παραγράφους παρακάτω ομολογεί ότι η μείωση οφείλεται κατά τα τρία τέταρτα σε μια μόνο χώρα την …Κίνα... Δημάδη ο καπιταλισμός σε τόσες χώρες δεν κατάφερε να μειώσει την φτώχεια και αναγκάστηκε η φωνή του χρηματιστικού κεφαλαίου να καταφύγει στην Κινά και το κρατικό της υβρίδιο για να επιτευχθεί το «θαύμα». Οπότε, θα αρχίσει να εισηγείται και κρατικό σχεδιασμό τώρα ο Economist; Η αναφορά είναι αλληγορική, επίσης. Όπως μετακινιέται ανατολικά το κέντρο βάρους της παγκόσμιας οικονομίας, θα είναι ενδιαφέρον τι θα λένε σε λίγο οι νυν δυτικολάγνοι. Αλλά, η ιστοριούλα με τον Economist έχει και μια άλλη παραπομπή – όπως η Κίνα είναι η αναπόφευκτη πραγματικότητα την οποία βρίσκει μπροστά του θέλοντας ή μη ο Εconomist, έτσι είναι και τα σκάνδαλα των τραπεζών... για όσους προσπαθούν ακόμα να τα συγκαλύψουν.»
Ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια φούσκα που όταν εκραγεί θα αφήσει πίσω του την μεγαλύτερη καταστροφή που έχει βιώσει ποτέ η ανθρωπότητα.
Κατάντησα ο Εφιάλτης του Strovolioti…[link: http://strovoliotis.wordpress.com/2013/06/04/%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%bb%ce%b5%cf%84%ce%ac%cf%81%ce%b9%ce%bf%ce%b9-%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%cf%8c%cf%83%ce%bc%ce%bf%cf%85-%cf%80%ce%b1%cf%81%ce%b5%cf%84%ce%ac%cf%84%ce%b5/#comment-13193]…
Απολογούμαι του!
Ρε Ανεφ, εκτός που δογματικός είσαι και εντελώς αχιούμορος. Με ξέρεις τόσα χρόνια, και πήρες τούτα τοις μετρητοίς;
Ανεφ: «να ακούσει [σημ.: από ΜΕΝΑ] τίποτα ανοησίες για μαρξισμό και κομμουνισμό»
Αν δεν επροσπαθούσαμεν να αποδείξουμε ότι ο Μαρξισμός δεν είναι κάτι που έχει σχέση με την πρακτική, τι θα κάναμε;
Για τον εφιάλτη:
Ανεφ: «…εκτός από τον τίτλο, που μπήκε για να τραβήσει τον Ανεφ…»
Ρε Strovolioti,
Εκτός από ακόμα έναν «εγιώ εν τζιαι…» που σαφέστατα ΜΑΣ λαλείς δαμέ, εν το έξερα ότι ΣΟΥ έγινα εφιάλτης που να ξυπνάς το πρωί να αναρτάς κείμενα και να τούς βάζεις τίτλους ειδικά για μένα! Απολογούμαι!
Στροβολιώτης: Εφιάλτης;;;
Κύριε (μακριά από εμάς) ελέησον!
Αγαπημένος σχολιαστής είσαι, όχι εφιάλτης!
Τωρά εκατάλαβες;
Επί της ουσίας: χρήσιμος ο διάλογος αλλά θα αναφέρω πιο έντονα αυτό που έγραψαν και άλλοι: δεν είναι λογικό να συγκρίνουμε κάτι υπαρκτό με κάτι ανύπαρκτο – θεωρητικό! Ανεξαρτήτως του πιο είναι καλύτερο ή χειρότερο στα χαρτιά – είναι δηλαδή στοιχειώδης κανόνας μεθοδολογίας!
Αν θέλεις να αγωνιστείς μόνος ή με μια «τάξη», «κάστα», «δόγμα» «ομάδα» ή δεν ξέρω τι, για οποιοδήποτε ουτοπία ή θρησκεία ή σύστημα δεν με ενοχλείς ποσώς! Όταν προκύψει αυτή η νέα κατάσταση θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Γούφη, δεν συγκρίνω τον «καπιταλισμό» με το τι είχε περιγράψει ο Σμιθ. Λέω πως αυτό είναι το παρόν σύστημα μέσα στην εξέλιξη του. Έχει μέσα και σοσιαλιστικές ιδέες, και οικολογικές, και φιλελεύθερες, δεν με ενδιαφέρει με τι συγκρίνεται και αν συγκρίνεται.
Strovolioti,
Με το ζήτημα του χιούμορ και για το «αχιούμορος», [που μου καταλογίζεις] δεν θα ασχοληθώ αναλυτικά. Ίσως κι εδώ η προσέγγιση μας να είναι διαφορετική. Προφανώς ως πομπός [ΕΣΥ] και δέκτης [ΕΓΩ] να μη συγχρονιζούμαστεν, καθότι οι προτεραιότητες μας και ό,τι πιθανόν να απασχολεί το μυαλό μας να είναι διαφορετικά. ΕΣΥ μπορεί να “αγωνίζεσαι” για το παντεσπάνι ΣΟΥ, κι ΕΓΩ για το ψωμοτύρι ΜΟΥ, γι’ αυτό και η αίσθηση του χιούμορ στο καθ’ ένα μας να έχει διαφορετικές αφετηρίες. Πέραν τούτου η αφωνία [και η απουσία ηχοχρώματος] που υπάρχει de facto στην blogger-ική επικοινωνία σίγουρα, δημιουργεί δυσκολίες στο να αντιληφτούμε τη δεδομένη στιγμή τη διάθεση του συνομιλητή μας…
Αναφορικά με το «δογματικός» [που επίσης μου καταλογίζεις], νομίζω “έφκαλεν όνομα ο θεριστής”… Για ψάξε το λίγο αντίστροφα! Δεν αποτελεί δογματισμό η απαίτηση σου να αποδεχτούμε το δικό σου τρόπο προσέγγισης των οικονομικών [κι όχι μόνο] ζητημάτων μέσα από την επαναλαμβανόμενη τοποθέτηση σου [που έχει καταντήσει ιδεολόγημα]: «δεν είναι λογικό να συγκρίνουμε κάτι υπαρκτό με κάτι ανύπαρκτο – θεωρητικό!»;
Ποιον είναι το «υπαρκτό» και ποιο είναι το «ανύπαρκτο»; «Υπαρκτό» είναι να «παραιτήσουν» οι «προλετάριοι όλου του κόσμου» να αγωνίζονται να διατηρήσουν μια υποφερτή ποιότητα ζωής γιατί σύμφωνα με τον Economist είμαστε “Towards the end of poverty”; Οξά να ΜΑΣ «παραιτήσουν» οι καπιταλίστες «διασώστες των χωρών» [που λαλεί τζι’ ο Stelios Papalangi - link: http://spapalagi.blogspot.com/2013/06/blog-post.html] καθότι οι τελευταίοι εκάμαν τα παντού μπίλιες; Δεν ει αι «υπαρκτή» πραγματικότητα ότι το σύστημα εν δουλέφκει πιον τζιαι θέλει άμεσα μεταγγίσεις από τους εργαζόμενους; Γιατί οι εργαζόμενοι να το σώσουν τζιαι να μεν αναλάβουν οι ίδιοι να κάμουν κουμάντο;
Δημοσίευση σχολίου