Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Ανάρτηση 174/2013 [σύντομη, κυπριακή, πολιτική, διαχρονικά επίκαιρη, αντι-εθνικιστική, Αρισερή και εξ αναδημοσιεύσεως] – Πινελιές από ένα κείμενο το “Νέου Ελληνοκύπριου” για τον ελληνο-τουρκικό εθνικισμό ως τροχοπέδη για τη διευθέτηση* του κυπριακού...


{* - Επεξηγηματική σημείωση:
 Χρησιμοποίησα τη λέξη «διευθέτηση» αντί «επίλυση», γιατί η «λύση» εξυπακούει και δικαιοσύνη, στην ακραία όμως περίπτωση διευθέτησης του κυπριακού δικαιοσύνη ΔΕΝ θα υπάρχει! «Δίκαιη λύση» δεν μπορεί να επιτευχθεί!}... 

******************************
Εισαγωγικά

Χωρίς την επίτευξη της όποιας συμφωνίας [έστω και για να πάνε για προσκύνημα στον Απόστολο Αντρέα -ο “δικός” μας μόλις τις προάλλες προσκυνούσε την κάρα του!] δεν κατέληξαν στην χτεσινή «άτυπη συνάντηση» τους οι Νίκος Αναστασιάδης και Ντερβίς Έρογλου. Παρ’ όλο που ‘κατσαν μαζί για δυόμισι ώρες εκεί στο εστιατόριο στη νεκρή ζώνη, δεν κατάφεραν [ως ήταν αναμενόμενο] να καταλήξουν κάπου. Ούτε καν δείπνησαν! Πού τέτοια όρεξη!   
Προσωπικά ΔΕΝ θα επιρρίψω ΤΙΣ ευθύνες στο “δικό μας! Όμως τζι’ ο Έρογλου ήβρε τζιαι κάμνει αφού όλα τέθηκαν [από τον “δικό μας”] εξ υπ’ αρχής! Ε, πώς αλλιώς να ικανοποιήσει και τους δικούς του τούς εθνικιστές, αλλά και τους ΔΗΚΟϊκούς και ΕΥΡΩΚΟ-κους συνεταίρους του, όπως και το εθνικιστικό alter ego του;

Μην περιμένετε λύσεις, ya διευθετήσεις [του κυπριακού] από τη Δεξιά ένθεν κι ένθεν! Πως το λαλεί ο παρέας τζιαι κουμπάρος μου Πάμπος ο Τσσιόπανος: «All Dogs One Generation»! Μια διευθέτηση θα έχει πλέον έντονα διχοτομικά στοιχεία. Προφανώς δε, θα γίνει στη βάση των ντιρεκτίβων των ευρωπαίων εταίρων και φίλων μας. Κι όπως και με την οικονομία οι εδώ υποταχτικοί τους θα τρέξουν και πάλι να πειθαρχήσουν! 
Κι όπως γράφει κι αγαπητός “Νέος Ελληνοκύπριος” σε πρόσφατη ανάρτηση του [αποσπάσματα από την οποία παραθέτω πιο κάτω] «απελευθέρωση [και επανένωση] της Κύπρου και του λαού της θα είναι πραγματική και ουσιαστική όταν επιτέλους ξεπεραστεί και αποκαθηλωθεί η εθνική πρόταξη. Όταν οι Κύπριοι πιστέψουν και εργαστούν για την ανεξαρτησία τους και την κυπριακή τους υπόσταση, και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να οικοδομηθεί ταξική και διεθνιστική συνείδηση που ενυπάρχει μόνο στην Αριστερά...» Γι’ αυτό και τεράστιες οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις προς αυτή την κατεύθυνση της κυπριακής Αριστεράς ένθεν κακείθεν!

Πάμε, λοιπόν, στο κείμενο του “Νέου”...

*******************************
«Κυπριακός ελληνισμός και τουρκισμός»: Η πρόταξη του έθνους δεν είναι λύση κι επανένωση

{Οι επιχρωματώσεις και οι υπογραμμίσεις είναι δικές μου}... 

• Η Κύπρος βρίσκεται στην ουσία κάτω από διπλή κατοχή: Την κατοχή της Ελληνικής και της Τούρκικης σημαίας, υπό την ποδηγέτηση και την χειραγώγηση εκ μέρους του ελληνοκυπριακού και τουρκοκυπριακού εκκλησιαστικού και οικονομικού κατεστημένου, των «μητέρων πατρίδων» και του ΝΑΤΟ.
• Δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική λύση, ούτε φυσικά και επανένωση, όσο διατηρείται η επικυριαρχία της εθνικής συνείδησης πάνω στην Κυπριακή. Όσο η σημαία και η ουσία του κράτους μας μπαίνουν σε δεύτερη και τρίτη μοίρα έναντι των εθνικών συμβόλων. Όσο η κυπριακή συνείδηση διώκεται, διαβάλλεται και εξοστρακίζεται.
• Απελευθέρωση της Κύπρου και του λαού της θα είναι πραγματική και ουσιαστική όταν επιτέλους ξεπεραστεί και αποκαθηλωθεί η εθνική πρόταξη. Όταν οι Κύπριοι πιστέψουν και εργαστούν για την ανεξαρτησία τους και την κυπριακή τους υπόσταση, και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να οικοδομηθεί ταξική και διεθνιστική συνείδηση που ενυπάρχει μόνο στην Αριστερά.
• Αυτό το προαπαιτούμενο είναι που προσπαθεί για περισσότερο από μισό αιώνα να εμποδίσει και να καθυστερήσει η κυρίαρχη ιδεολογία του κατεστημένου. Αυτό το κοινωνικό ζητούμενο αποκρούει ο εθνικιστικός και ανιστόρητος προσανατολισμός της παιδείας και στις δύο κοινότητες και η δαιμονοποίηση της κυπριακής κουλτούρας.
Κάθε ελληνική και τούρκικη σημαία στην Κύπρο, είναι μαχαιριά στην ανεξαρτησία και την ελευθερία της χώρας και του λαού.
• Μέχρι να βρούμε το θάρρος να τις ξεριζώσουμε, ας βρούμε τους τρόπους τουλάχιστον να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…  

Anef_Oriwn
[με την Αριστερά για την Κύπρο!]
Τρίτη 26/11/2013 

8 σχόλια:

stelios papalangi είπε...

θα συμφωνήσω ότι οι ευθύνες της αριστεράς είναι τεράστιες...
Γιατί αν και ο μόνος πραγματικός φορέας του "κυπριωτισμού" δεν σημαίνει ότι δεν έχει μπολιαστεί από την κυρίαρχη εθνική άποψη....

η δική μου αντίληψη για την αριστερά στις δύο πλευρές του συρματομπλέγματος είναι ότι συμφωνούν ότι φταίει ο εθνικισμός, ο ιμπεριαλισμός, το νατο, οι μητέρες πατρίδες....
Αν βάλεις όμως δύο αριστερούς (εναν εκ και έναν τκ) να συζητήσουν για λύση , στα ίδια θέματα κολλούν.

Εξ άλλου η πρόταση είναι απλή. Γιατί να μην βρεθεί το ΑΚΕΛ με ΡΤΚ τζαι να προτείνουν στο λαό τη "λύση της αριστεράς" ;


Μακάρι να εμπορούσαν, αλλά έχω τις αμφιβολίες μου.



Που τζιαμέ τζαι τζει υπάρχει τζαι μια αντίφαση εντός της αριστεράς (που όντως εν δύσκολο να λυθεί). ΠΟυ τη μια υποστηρίζει ότι πρέπει να "αποκαθηκωθεί η εθνική πρόταξη" τζαι που την άλλη υποστηρίζει τον δικοινοτισμό - που αν θέλουμε να είμαστεν ειλικρινής, αναγνωρίζει και ενδυναμώνει την εθνική πρόταξη.

Δεν θα διαφωνήσω ότι υπάρχουν καλοί λόγοι να στηρίξεις τζαι το ένα τζαι το άλλο.... Αλλά η αντίφαση εν τζιαμέ...

νεος είπε...

Ο δικοινοτισμός (και διακοινοτισμός) είναι θεραπεία, πρώτον στην επικυριαρχία της μεγάλης κοινότητας και δεύτερο στις αποσχιστικές τάσεις.
Χρειάζεται από τη στιγμή που συγκεκριμένες εθνοτικές κοινότητες δεν αναγνωρίζονται από τις κυρίαρχες. Είναι στάδιο στην εξέλιξη της πολιτικής ισότητας.
Αν δεν υπήρχε η αμφισβήτηση της πολιτικής ισότητας και η προσπάθεια σφετερισμού ολόκληρης ή μέρους της χώρας από τη μια ή την άλλη εθνική ταυτότητα, δεν θα χρειαζόταν.
Ο δικοινοτισμός θα ξεπεραστεί όταν οι συνθήκες θα επιτρέπουν την πρόταξη της κυπριακής ταυτότητας. Μέχρι τότε είναι αναγκαίος για να υπάρχει μια βάση συνεννόησης και ενωτικής αντίληψης, έστω και ομοσπονδιακής.
Δεν υπάρχει δηλαδή αντίφαση, υπάρχουν στάδια, όπως και σε όλες τις προοδευτικές κοινωνικοπολιτικές διαδικασίες.

Anef_Oriwn είπε...

Steliε Papalangi,

Ως Αριστεροί οφείλουμε να επεξεργαζόμαστε διαλεκτικά τις αντιφάσεις και αντιθέσεις και σίγουρα στη βάση και του μαρξιστικού νόμου περί ενότητας και αντιπαλότητας των αντιθέσεων...

Κι όταν αναφέρθηκα σε «τεράστιες [...] ευθύνες [...] της κυπριακής Αριστεράς», εννοούσα
- και ενέργειες του παρελθόντος [από πλευράς ΑΚΕΛ] οι οποίες μπορεί να υπόσκαπταν την ανάπτυξη της κυπριακής συνείδησης μέσα στις δύο κοινότητες [όπως ας πούμεν η υποστήριξη της “Ένωσης” και για μιαν περίοδο μετά την ανεξαρτησία], αλλά
- και την ευθύνη του Κόμματος ως του «μόνου πραγματικού φορέα του “κυπριωτισμού”», να προωθήσει την ανάπτυξη και εδραίωση της κυπριακής συνείδησης, κάτι που θα βοηθήσει τα μέγιστα στην επανένωση του τόπου και του λαού...

stelios papalangi είπε...

@ νεος

Όπως είπα υπάρχουν καλοί λόγοι για να στηρίξεις τον δικοινοτισμό.
Εν τζαι διαφωνώ με τους λόγους που αναφέρεις υπέρ του δικοινοτισμού



Αλλα εγώ θεωρώ ότι ως "στάδιο", λειτουργεί κόντρα ώστε να "ωριμάσουν οι συνθήκες που θα επιτρέπουν την ύπαρξη της κυπριακής ταυτότητας". Εκ των πραγμάτων δεν διευκολύνει την κυπριακή ταυτότητα και ενδυναμώνει την "εθνική" .

Εκτός των άλλων εν τζαι υπάρχει τζαι κανένα παράδειγμα που να οδηγήθηκε καμιά διένεξη στο επόμενο στάδιο.


Εν τζαι έχουμε τζαι πολλές επιλογές άλλωστε... Απλά καλό είναι να το έχουμε υπόψιν μας ότι η επιλογή μας μπορεί να έσσιει τζαι αρνητικές "απρόβλεπτες" συνέπειες

νεος είπε...

Καλά,τζιαι το κράτος λειτουργά κόντρα στην πραγματική οικοδόμηση αταξικής κοινωνίας, αλλά χρησιμοποιούμεν το. Τα παραδείγματα εν πολλά. Πχ η Αριστερά να υπερασπιζεται τους αστικούς θεσμούς όταν οι αστοί τους εγκαταλείπουν κλπ.
Σε ιδεατό επίπεδο, αν οι δύο κοινότητες φτάσουν σε ψηλο επίπεδο συνεργασίας τζιαι απόδοσης πολιτικής ισότητας, ίσως να αρχίσουν να οικοδομούν φιλοκυπριακή συνείδηση, κοινούς στόχους, κοινή κουλτούρα. Τζιαι μάλλον θα το κάμουν αν δεν λειτουργούν ανταγωνιστικά. Τζιαι εδώ μπαίνει το θέμα της οικονομίας σαν κοινής πλατφόρμας μέσα που την οποία θα γίνεται κοινή ταξική πάλη. Σε διαφορετικά τζιαι παράλληλα πολιτικά συστήματα πως θα γίνει;
Οπότε, αφού κακώς συνεχίζουμε τον εθνολογικό διαχωρισμό σαν κοινωνία, τουλάχιστον ας φροντίσουμε, όσο περνα που το χέρι μας δηλαδή, να δημιουργούμε τούντες κοινές πλατφόρμες κοινωνικής ζύμωσης. Τούτες δεν αναιρούνται με τον δικοινοτισμό μέσα σε μιαν πραγματικά ενωμένη χώρα. Μπορούμε δηλαδή να τον δούμε σαν θεσμό που θα μαρανθεί και θα ξεπεραστεί αλλά που είναι απαραίτητος για να ξεκινήσει το κοντερ της ιστορίας.

Anef_Oriwn είπε...

Να παρέμβω για λίγο στη κουβέντα του Stelioυ Papalangi με τον Νέο για να θέσω το ερώτημα [ή τον προβληματισμό] κατά πόσο ο Λένιν, μέσα από τις τοποθετήσεις του για το “Εθνικό Ζήτημα” και την “Αυτοδιάθεση των Εθνοτήτων”, [εντός των ορίων της τότε Σοβιετικής Ένωσης], πρόβαλλε και υποστήριζε τον «κοινοτισμό»

Anef_Oriwn είπε...

Και για να θέσω πιο απλά και ξεκάθαρα το ερώτημα μου, ο Λένιν υποστήριζε την κοινοτική/εθνοτική ταυτότητα σε βάρος της σοβιετικής;

Σολιάτης είπε...

Σύντροφε Aneforiwn,
πέρα από τα δικά σου σχόλια με τα οποία συμφωνώ, είναι και η ένταξη στο κόμμα ατόμων τα οποία δεν τα χαρακτηρίζει καμιά ιδιαίτερη δράση, ή συμμετοχή στα κοινά και ασφαλώς ούτε και έχουν έστω και κάποιο ιδεολογικό υπόβαθρο.

Ο παραγοντισμός που δεν άφησε ανεπηρέαστο και το ΑΚΕΛ, έπαιξε τον δικό του ρόλο, άτομα που θέλουν να εκλεγούν σε πολιτειακά ή κομματικά αξιώματα για να έχουν ψηφοφόρους εισηγούνται και εντάσσονται άτομα στο κόμμα με κριτήριο ότι συχνάζουν στο σωματείο, είτε ότι υποστηρίζουν ομάδα η οποία ανήκει στον χώρο της αριστεράς, είτε επειδή εκφράζεται θετικά προς το κόμμα και δηλώνει ψηφοφόρος.

Τα τελευταία χρόνια πολλά μέλη αδρανοποιήθηκαν για διάφορους λόγους, σημαντικό ρόλο έπαιξε η ησυχία της οικογενειακής ζωής και η αποβλάκωση από την τηλεόραση. Όταν η επαφή με το κόμμα είναι ανύπαρχτη και η πηγή πληροφόρησης είναι τα αστικά μέσα παρα/πληροφόρησης, πως αυτά τα άτομα να παίξουν τον ρόλο τους ως μέλη του κόμματος.

Εν φίλος ο ένας εν αντροπή να διαφωνίσουμεν μαζί τουκ, ο άλλος κάμνει τα δικά του εν αντροπή να του κάνουμε κριτική, του άλλου εν να του κακοφανεί, στο τέλος πληρώνει το κόμμα τζαι κατά συνέπειαν ούλλοι μας.


Να διευκρινήσω πως δεν εννοώ για την εκλογή σε διάφορα αξιώματα μέλη της κεντρικής επιτροπής αλλά μέλη των κομματικών οργανώσεων.