Ανάρτηση 173/2013 [έκτακτη, ΑΚΕΛική, προ της προκήρυξης συνεδρίου, ιδεολογική, αντι-ρεφορμιστική, κριτική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Αναμένοντας την προκήρυξη Συνεδρίου του ΑΚΕΛ – Επεισόδιο 3ον (συνέχεια από το 1ον μέρος*): Ένα ιδεολογικό κείμενο του βετεράνου στελέχους του ΑΚΕΛ Αντώνη Χρυσοστόμου...

{ * - Επεξηγηματική σημείωση

Το 1^ον μέρος, που περιλαμβάνει το πρώτο άρθρο του Αντώνη Χρυσοστόμου, θα το βρείτε στην ανάρτηση μου με αρ. 163/2013}...

************************

Εισαγωγικά

Συνεχίζουμε σήμερα την (ανα)δημοσίευση άρθρων και κειμένων [για το ΑΚΕΛ και για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα ιδεολογικοπολιτικά του Κόμματος] εν όψει της αναμενόμενης προκήρυξης του  Προγραμματικού Συνεδρίου του... Παράλληλα η σημερινή αναδημοσίευση γίνεται μέσα στα πλαίσια των δικών μου κριτικών τοποθετήσεων πάνω στη [δημόσια] εμφάνιση φαινομένων και συμπτωμάτων «μαρξιστικής αγραμματοσύνης» από πλευράς στελεχών του ΑΚΕΛ, κάτι που έθιξα στην προηγούμενη ανάρτηση μου]...   

*************************

Προλογικά

Στην ανάρτηση μας, λοιπόν, με αρ. 163/2013 είχαμε αναδημοσιεύσει από τον “Φιλελεύθερο” ένα κριτικό για το ΑΚΕΛ άρθρο του βετεράνου πρώην μέλους του Π.Γ. και της Γραμματείας της Κ.Ε. Αντώνη Χρυσοστόμου. Είχαμε μάλιστα επικρίνει τον σύντροφο Χρυσοστόμου τόσο για το περιεχόμενο του άρθρου του [πιο πολύ για το καθυστερημένο των τοποθετήσεων του και τη μεσσιανική (επαν)εμφάνιση του], όσο και για την παράτυπη για τα κομματικά θέσμια  [εκτός θεσμοθετημένου και οργανωμένου δημόσιου διαλόγου] παρέμβαση του.

Την περασμένη Παρασκευή 22 του μηνός ένα νέο άρθρο του Αντώνη Χρυσοστόμου δημοσιεύτηκε στον κυπριακό Τύπο, τούτη τη φορά στην κομματική “Χαραυγή”. [Προφανώς δεν ήταν επιλήψιμο γι’ αυτό και τού ‘καναν τη χάρη και το δημοσίευσαν τούτη τη φορά!]... Θέμα του άρθρου ένα σημαντικό ιδεολογικό ζήτημα, ο “Ρεφορμισμός και [ο] ταξικός αγώνας”…

Το παραθέτουμε αμέσως πιο κάτω...  

******************************

“Ρεφορμισμός και ταξικός αγώνας”

[του Αντώνη Χρυσοστόμου, πρώην μέλους του Π.Γ. και της Γραμματείας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, “Χαραυγή” 22/11/2013, σελ. 25, “Άρθρα - Απόψεις” – link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-43954-gr.php]  

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...

Ο ρεφορμισμός είναι τάση-ρεύμα στο εργατικό κίνημα που αρνείται την αναγκαιότητα του ταξικού αγώνα, τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Απαγγέλλεται [σημ. δική μου: προφανώς θέλει να πει επαγγέλλεται] τη συνεργασία ανάμεσα στις τάξεις και ελπίζει μόνο με τις μεταρρυθμίσεις (ρεφόρμες) να μετατρέψει τον καπιταλισμό σε κοινωνία της «γενικής ευημερίας».

Ιστορικά ο ρεφορμισμός παρουσιάζεται σαν τάση μέσα στο εργατικό κίνημα προς τα τέλη του 19ου αιώνα -πιο συγκεκριμένα την τελευταία εικοσιπενταετία του 19ου αιώνα.

Κοινωνική βάση του ρεφορμισμού είναι οι επικεφαλής της εργατικής τάξης, η ούτω καλούμενη εργατική αριστοκρατία, εκπρόσωποι των «μεσαίων στρωμάτων» και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.

Ο ρεφορμισμός είναι στενά συνδεδεμένος με το ρεβιζιονισμό, δηλαδή τον Αναθεωρητισμό.

Ο ρεβιζιονισμός τον 20ο αιώνα εκπροσωπείτο από τη Σοσιαλιστική Διεθνή - τη Διεθνή Ένωση των ρεφορμιστικών που ιδρύθηκε το 1951. Η Σοσιαλιστική Διεθνής ήταν ο ιδεολογικός διάδοχος της αποτυχημένης ρεφορμιστικής Δεύτερης Διεθνούς.

Φιλοσοφική θεωρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός» που στην πράξη οδηγεί στην άρνηση του μαρξισμού, προπαγανδίζει τις ιδέες του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού, τις αρχές της ταξικής συνεργασίας με την αστική τάξη και εγκρίνει την πολιτική των επιθετικών ιμπεριαλιστικών συνασπισμών. Παραδείγματα πολλά στις μέρες μας. Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Αφγανιστάν κ.τ.λ.

Όλες οι σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Προσπαθούν να κάνουν το συμβατό με το ασυμβίβαστο, την ατομική ιδιοκτησία και την κοινωνική αδικία, την κοινωνική ανισότητα και τη γενική ευημερία.

Χαρακτηριστική ιδιομορφία των δεξιών ηγετών του σύγχρονου ρεβιζιονισμού είναι ο αντικομουνισμός.

Ο ρεβιζιονισμός εμποδίζει την ανάπτυξη της ταξικής αυτοσυνείδησης του προλεταριάτου.

Ο αγώνας ενάντια στο ρεβιζιονισμό και η αντιμετώπιση της διάσπασης της εργατικής τάξης είναι ένα από τα ζωτικά καθήκοντα των ξεχωριστών κομμουνιστικών κομμάτων αλλά και ολόκληρου του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στο σύνολό του.

Χωρίς επαναστατική αναδιάρθρωση της κοινωνίας, δηλαδή χωρίς την καταστροφή του καπιταλισμού καμιά μεταρρύθμιση, καμιά διαχείριση του καπιταλισμού, ακόμη και από κομμουνιστές δεν μπορεί να φέρει το σοσιαλισμό.

Ασφαλώς κάνοντας κριτική ενάντια στη δεξιο-οπορτουνιστική πρακτική και ιδεολογία του ρεβιζιονισμού εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να γνοιαζόμαστε και να ενεργούμε για την καθαρότητα της μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας και πράξης μέσα στα κόμματά μας. Ταυτόχρονα πρέπει να ενεργούμε και να αγωνιζόμαστε δραστήρια για συνεργασία και συμμαχίες με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και άλλες προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις στον αγώνα ενάντια στους πολέμους στον αγώνα για την ειρήνη, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

Να αγωνιζόμαστε ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, τοπικά και παγκόσμια, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

*********************************

Σχόλια και ερωτήματα ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

1. Δεν ξέρω τί ώθησε τον βετεράνο σύντροφο να γράψει το συγκεκριμένο κείμενο, [λέτε να είναι τα άρθρα των Χατζιηγεωργίου και Μουσκάλλη για τον Κληρίδη, με τα οποία ασχολήθηκα στην προηγούμενη  ανάρτηση μου;], όμως σ’ αυτό [το άρθρο] θίγει μερικά πολύ σημαντικά ιδεολογικά ζητήματα και δη αυτό της «της ταξικής συνεργασίας με την αστική τάξη»... Πάντως να σημειώσω ότι ενώ κατά τη διάρκεια της αθόρυβης κομματικής του ζωής ο Αντώνης Χρυσοστόμου ΔΕΝ είχε σχεδόν καθόλου συγγραφική/αρθρογραφική δραστηριότητα [και δη στα ιδεολογικά], τον τελευταίο καιρό ΜΑΣ προέκυψε πολυγραφότατος.

2. Σημειώνει ο Αντώνης Χρυσοστόμου στο άρθρο του: «Ο ρεβιζιονισμός εμποδίζει την ανάπτυξη της ταξικής αυτοσυνείδησης του προλεταριάτου». Η συνεργασία με το ΔΗΚΟ στις Προεδρικές του 2003 και η εκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου στη Προεδρία της Δημοκρατίας και κάποιες φωνές για στήριξη του Ιδίου και στις Προεδρικές του 2008 δεν αποτελούσαν ρεβιζιονιστικές κινήσεις;

3. Θέλω να πιστεύω ότι πολλά και σημαντικά ζητήματα ιδεολογικής και πολιτικής φύσεως, όπως
-   η ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του Κόμματος και ο μαρξιστικο-λενινιστικός του προσανατολισμός,
-  η διεκδίκηση και διαχείριση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού, 
-   η πολιτική των συμμαχιών και δη με κεντροδεξιές και κεντροαριστερές πολιτικές δυνάμεις για κατάκτηση της αστικής εξουσίας [και η ξεπερασμένη πλέον πολιτική της κοινωνικής ταξικής συναίνεσης],
-   η στάση του Κόμματος απέναντι στα λαϊκά στρωματά, τις ευπαθείς ομάδες και τα κοινωνικά κινήματα που δεν καθοδηγούνται από το ΑΚΕΛ,
-   η επικαιροποίηση [λέξη των ημερών] του σοσιαλιστικού στόχου [και η επανεξέταση του κεφαλαίου “Η δική μας αντίληψη για τον Σοσιαλισμό”], θα συζητηθούν στο επικείμενο Προγραμματικό Συνέδριο και θα παρθούν τέτοιες αποφάσεις που θα επανακαθορίζουν τον Αριστερό ριζοσπαστικό χαρακτήρα του ΑΚΕΛ. 

4. Πάνω στο ίδιο θέμα και με τίτλο “Εργατική Αριστοκρατία και Ρεφορμισμός”, δημοσιεύτηκε κι ένα άρθρο του Πάφιου συντρόφου Στέλιου Σοφόκλη στη “Γνώμη” της περασμένης Παρασκευής 22 του μηνός [στη σελ. 28]... Πάρτε, λοιπόν και καμιά “Γνώμη”! 

Anef_Oriwn

[νεκατώνωντας τα κομματικά ΑΚΕΛικά χώματα]
Σάββατο 23/11//2013