Ανάρτηση 169/2013 [προγραμματισμένη, ΑΚΕΛική, προ της προκήρυξης συνεδρίου, ιδεολογική, κριτική, σχολιογραφική, επαναπροσδιοριστική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Αναμένοντας την προκήρυξη Συνεδρίου – Επεισόδιο 2ον (αυτοτελές): Ένα άρθρο του στελέχους του ΑΚΕΛ Πάμπου Λοΐζου, για τον σοσιαλιστικό στόχο του Κόμματος...

Εισαγωγικά

Όπως ήδη αναφέραμε [στην ανάρτηση μας με αρ. 163/2013] το Πι Γάμα [Π.Γ.] του Blog αποφάσισε όπως αφιερώσει χώρο [από το Blog] και χρόνο για να οργανώσει την ελεύθερη έκφραση απόψεων [όπως και για διάλογο και συζήτηση] πάνω στο ζήτημα επανακαθορισμού, ή/και επαναπροσδιορισμού, ή/και επαναδιατύπωσης, του ρόλου, της στρατηγικής και των πολιτικών και στόχων του ΑΚΕΛ. [Ο αριστερών καταβολών Αντρέας Παράσχος σε χτεσινό άρθρο του στην “Καθημερινή” μίλησε για «αναθεμελίωση» του ΑΚΕΛ]...  Αναζητείται, λοιπόν, διέξοδος [από τα κρίσιμα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζουμε ως κυπριακός λαός ένεκα της καπιταλιστικής κρίσης] και η μόνη ελπίδα εξόδου από τα σημερινά αδιέξοδα είναι το ΑΚΕΛ και γενικότερα η Αριστερά. Κι απαραίτητη προϋπόθεση για να επιτελέσει το ΑΚΕΛ τον ιστορικό του ρόλο είναι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των απλών ανθρώπων, των εργαζόμενων, των λαϊκών στρωμάτων, των χαμηλά αμειβομένων και των ευπαθών ομάδων προς το Κόμμα.   

Μέσα στα πλαίσια, λοιπόν, της ληφθείσας απόφασης μας [που αναφέραμε πιο πάνω] και σε αναμονή της ολοκλήρωσης της συγγραφής ενός δικού μας κειμένου, θα προχωρήσουμε και σήμερα στην αναδημοσίευση ενός δανεικού άρθρου. Πρόκειται για ένα άρθρο κάποιου συντρόφου ονόματι Πάμπος Λοΐζου [δεν τον γνωρίζω] που δημοσιεύτηκε στη “Χαραυγή” της περασμένης Τρίτης 5 του μηνός.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι το συγκεκριμένο άρθρο δεν το είδα και δεν το διάβασα εξ αρχής, παρ’ όλο που τη “Χαραυγή” την παίρνω κάθε μέρα. Μάλλον δεν τού έδωσα σημασία ίσως γιατί δεν τράβηξε την προσοχή ο κοινότυπος τίτλος του. Άστε που τις τελευταίες μέρες το μυαλό μου είναι συνεχώς αλλού. Την εφημερίδα απλώς τη φυλλομετρώ και διαβάζω πολύ λίγα πράγματα κι αυτά στα βιαστικά και στα πεταχτά. 

Γνώση για το άρθρο έλαβα [κι ακολούθως το έψαξα, το βρήκα και το διάβασα] μετά από σχετική αναφορά που έκανε η Disdaimona [έδωσε και link] σε σχόλιο της προς ΕΜΕΝΑ σε ανάρτηση της στο Blog της...

Πάμε λοιπόν, στο άρθρο... 

Σχολιασμούς δικούς μου θα παραθέσω στο τέλος...

****************************

“Πίστη στην ιδεολογία μας”

[του Πάμπου Λοΐζου, μέλους του Τμήματος Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, Χαραυγή 05-11-2013, σελ. 28 (Άρθρα – Απόψεις) - http://www.haravgi.com.cy/site-article-43007-gr.php]...

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου}...

Ο καπιταλισμός αντλεί το κέρδος του από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας και του φυσικού πλούτου. Ο καπιταλιστής, με απλά λόγια, παίρνει δραματικά πολύ περισσότερα απ’ όσα επιστρέφει στον εργάτη και στη γη. Γύρω του, ο καπιταλιστής δημιούργησε ένα αξιακό, πολιτικό και πολιτειακό σύστημα και ένα κράτος τα οποία υπηρετούν τον ίδιο. Κατ’ επέκταση, ένα ολοκληρωμένο σύστημα διαιώνισης των ανισοτήτων.

Η ανατροπή αυτού του συστήματος είναι συνυφασμένη στην μαρξιστική λενινιστική θεωρία με κοινωνική επανάσταση. Άλλες ιδεολογίες, όπως η σοσιαλδημοκρατία, υποστηρίζουν ότι είναι δυνατή η μεταρρύθμιση του καπιταλισμού εκ των έσω, δηλαδή χωρίς κοινωνική επανάσταση, κάτι που όπως όλοι διαπιστώσαμε υπάρχει μόνο ως πιθανότητα στη σφαίρα της φαντασίας. Όσο πιθανό είναι να γίνει ο καπιταλισμός σοσιαλισμός εκ των έσω, άλλο τόσο είναι να γίνει ο φασισμός διεθνισμός εκ των έσω. Φυσικά τη ρήξη με την ύπαρξή τους θα τη θεωρούσαν ως πράξη εχθρική προς την ύπαρξή τους και δεν θα την επέτρεπαν.

Ας δεχτούμε ως δεδομένο ότι η κερδοφορία του καπιταλισμού είναι συνυφασμένη με την επένδυση. Τότε είναι αντιληπτό ότι αφού επενδύει παντού, από τα λουλούδια και τις κάλτσες έως τους πολέμους, έχει ανάγκη όλα τα είδη των επενδύσεων, άσχετα αν δεν του αποδίδουν όλα το ίδιο ποσοστό κέρδους. Ακριβώς έτσι έχει ανάγκη, ή εξυπηρετείται καλύτερα, από όλες τις ιδεολογίες και ιδεολογήματα που δεν επιθυμούν τον τερματισμό του, άσχετα αν δεν τον υπηρετούν στον ίδιο βαθμό.

Επανερχόμενοι στη φύση του, ο καπιταλισμός αντιτίθεται στο να μοιραστεί με την κοινωνία τον καρπό της ανθρώπινης εργασίας και το φυσικό πλούτο. Αντίθετα, τον καρπούται ο ίδιος και αντί να δώσει στην ανθρωπότητα τα αναγκαία για την επιβίωσή της, κλέβει από την ανθρωπότητα τα αναγκαία για την επιβίωσή της και τα ονομάζει κέρδος.

Σήμερα δε, ζούμε σε περίοδο όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και αύξησης των ανταγωνισμών, σε μια φυσιολογική για τον καπιταλισμό εξελικτική φάση του στην οποία προ πολλού έχει περιέλθει, όπως ακριβώς την διέγνωσε ο Λένιν. Θέση δε του Λένιν ήταν ότι μερικές τροπολογίες δεν αρκούν για να εξανθρωπιστεί, πόσω μάλλον να ανατραπεί ο καπιταλισμός.

Να γίνει σοσιαλισμός. Εξανθρωπισμός του καπιταλισμού σημαίνει κάτι άλλο από ανισότητα και εκμετάλλευση. Ένα σύστημα εκμετάλλευσης, όπως και όλα τα προηγούμενα κοινωνικοοικονομικά συστήματα εκμετάλλευσης, δεν θα μπορούσαν ποτέ να αλλάξουν με καλή θέληση και παρεμβάσεις στο DNA τους, όσης χειρουργικής ακρίβειας και αν ήταν αυτές, από όσο επιδέξιους γιατρούς και αν γίνονταν. Ίσως γι’ αυτό και δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα αναφοράς σε κάτι τέτοιο στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν μπορεί κατ’ επέκταση να δεχτεί φρεναρίσματα και να αντικοπεί η ξέφρενη πορεία του, με όση καλή θέληση και ειλικρινή πρόθεση κι αν έχει κάποιος στη διαχείρισή του.

Οι λαοί, καθώς και ο δικός μας λαός επίσης, δυστυχούν, φτωχοποιούνται βίαια, χάνουν ό,τι έχουν και δεν έχουν. Την εργασία τους, τις μερικές οικονομίες, το μικρό χωραφάκι, το αυτοκίνητο, το σπίτι της οικογένειας, τα όνειρά τους. Κατ’ επέκταση νιώθουν ή και όντως χάνουν την αξιοπρέπειά τους.

Νιώθουν ή και είναι πληγωμένοι και προδομένοι από αυτό που ζουν. Δεν το ονομάζουν όμως σύστημα και αδυνατούν να φτάσουν από μόνοι τους στο συμπέρασμα απόρριψης του καπιταλισμού. Ως φυσικό επακόλουθο, αναζητούν ελπίδα εκεί που δεν υπάρχει.

Το μεγάλο κεφάλαιο επιτίθεται και αυτή τη στιγμή, αυτή την καθοριστική χρονική συγκυρία, το οργανωμένο ταξικό κίνημα και το ΑΚΕΛ, το πρωτοπόρο κόμμα των κομουνιστών πρέπει να αποφασίσει όχι αν, αλλά πώς συγκρούεται καταμέτωπα, ολοκληρωτικά, οργανωμένα και συγκροτημένα με το μεγάλο κεφάλαιο και το σύστημα που το υπηρετεί. Με στόχο την ανατροπή του, με στόχο το σοσιαλισμό, έχοντας πάντα πρώτη προτεραιότητα τη διαλεκτική και άρρηκτη σχέση του αγώνα για την λύση στο Κυπριακό με την οργάνωση για την κοινωνική εξέγερση.

Η περίοδος της λεγόμενης ταξικής ειρήνης, αν υπήρξε ποτέ, όπως όλοι διαπιστώνουμε έχει λήξει με την κήρυξη του πολέμου. Το κυπριακό και το ξένο κεφάλαιο επιτίθενται ανελέητα στο λαό. Όσο παράδοξο και αν φαινομενικά είναι, που δεν είναι, σήμερα η ΟΕΒ και η κυβέρνηση δημιουργούν μια λυκοσυμμαχία με την Τρόικα και υποστηρίζουν ότι ο λόγος που δεν επανεκκίνει τάχα η οικονομία, είναι οι ψηλοί μισθοί των εργαζομένων, με πρώτο στόχο να μειώσουν πρώτα τον κατώτατο μισθό κατά 20% και στη συνέχεια θα πάρουν σειρά και τα άλλα προβλήματα της οικονομίας όπως οι μέσοι μισθοί! Το μνημόνιο δεν αποτελεί κάτι άλλο από την καταλήστευση, την εξόντωση του τόπου και του λαού.

Ο λαός πρέπει να γνωρίζει τη μόνη προοδευτική αντιπρόταση και εμείς, ξεκάθαρα και τεκμηριωμένα, να του τη θέσουμε. Η μόνη αντιπρόταση που αποτινάσσει τα δεσμά της δουλείας, της εξάρτησης και της υποταγής είναι η λαϊκή εξουσία, η μόνη αντιπρόταση που καθιστά το λαό κυρίαρχο και αφέντη στον τόπο του.

*****************************

Σχόλια και παρατηρήσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

1. Το άρθρο, εκ πρώτης όψεως και ανάγνωσης, θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ένα κείμενο κυρίως ιδεολογικού περιεχομένου και ΟΧΙ απαραίτητα ως ένα προσυνεδριακό σύγγραμμα. Δημοσιεύεται μεν εκτός θεσμοθετημένου δημόσιου διάλογου, αλλά έχει ως θέμα «την αναγκαιότητα να μπουν αρχες και να διευκρινηστεί τί εστι επιτελους τουτον το κόμμα» όπως αναφέρει η Disdaimona. Κι αν ο αρθρογράφος περιοριζόταν σε γενικές ιδεολογικές τοποθετήσεις το κείμενο του θα ήταν καταφανώς διαφορετικής υφής από εκείνο του Αντώνη Χρυσοστόμου. 

2. Οι αναφορές όμως του Πάμπου Λοΐζου

- πρώτον, σε στόχους «ανατροπής [σημ.: τού καπιταλισμού], με στόχο το σοσιαλισμό», και

- δεύτερον, σε «λαϊκή εξουσία» [αυτό το πήρε από το νέο πρόγραμμα του ΚΚΕ;],

{να σημειώσω ότι έχω υπογραμμίσει τα συγκεκριμένα σημεία με κόκκινο χρώμα στο αναδημοσιευμένο άρθρο}, 

ΜΑΣ κάνουν, ως Ππου Γου [Π.Γ.] του Blog, να διερωτούμαστε και να εξιστάμεθα αν έχει ξεκινήσει μέσα από τις σελίδες της “Χαραυγής” [κι όχι μόνο], η όποια δημόσια συζήτηση για τη φυσιογνωμία, το ρόλο και τις πολιτικές του Κόμματος, [παλιές και τυχόν άλλες υπό διαμόρφωση]... Κι αν έτσι έχουν τα πράματα [αν όντως έχει ξεκινήσει κάποιος δημόσιος διάλογος], γιατί δεν δημοσιεύτηκε και το άρθρο του Αντ. Χρυσοστόμου, αν πράγματι στάλθηκε κι εκεί [εκτός από τον “Φιλελεύθερο”]... Κι αν τελικά σκόπιμα δεν δημοσιεύτηκε από τη “Χαραυγή”, νομιμοποιείται ο Κομμουνιστής και πρώην ανώτατο στέλεχος του ΑΚΕΛ Α. Χρυσοστόμου [ο οποίος προφανώς παραμένει ενεργό μέλος του Κόμματος] να το στέλλει για δημοσίευση σ’ άλλη [όχι κομματική] εφημερίδα;

3. Με βάση λοιπόν τις πιο πάνω [στα σημεία 1 και 2] τοποθετήσεις ΜΟΥ και τα σκεπτικιστικά ερωτήματα που έθεσα [ως απότοκο αυτών], θα διευρύνω τους προβληματισμούς μου και θα διερωτηθώ κατά πόσο είναι καταστατικά και δεοντολογικά σωστό [από άποψης διαδικασιών, κανονισμών και καταστατικού] να έχει ξεκινήσει από μέλη και στελέχη του Κόμματος ένας δημόσιος διάλογος,

-  χωρίς να έχει προκηρυχτεί αυτός με βάση τα αριστερά κομματικά θέσμια και

-  χωρίς να έχουν δημοσιευτεί τα απαραίτητα κομματικά έγγραφα με τις “Θέσεις” της Κ.Ε. πάνω στα υπό συζήτηση ζητήματα. Πολλοί είναι θέλουμε να τα πούμε [όχι τα Κάλαντα], αλλά ας το  κάνουμε οργανωμένα, θεσμοθετημένα και συγκροτημένα. Έτσι λειτουργούν τα μέλη και στελέχη ενός Αριστερού Κόμματος; Αν δεν μας αρέσουν αυτές οι διαδικασίες, [αν δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε συλλογικά και πειθαρχημένα σε κάποιο minimum βαθμό], ας καταθέσει ο καθείς μας, την κομματική του ταυτότητα [αν έχει] κι ας ακολουθήσει “ελεύθερα” και χωρίς “δεσμεύσεις” το δικό του προσωπικό [πολιτικό ή άλλης επιλογής] δρόμο... [Μπορεί να γίνει και ελεύθερος σκοπευτής και να βάλλει κατά παντός ΑΚΕΛικού στόχου]...  

4. Δεν θα ασχοληθώ και δεν θα σχολιάσω την ουσία των τοποθετήσεων του συντρόφου Πάμπου Λοΐζου [με αρκετά σημεία του άρθρου του συμφωνώ], όμως θα αναμένω να δω σύντομα και συγκεκριμένες απόψεις του [και επεξηγήσεις] για το τι εστί «λαϊκή εξουσία», πώς επιτυγχάνεται και με ποιες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες, [συνεργασίες, συνεννοήσεις, ή έστω ανοχές] εντός Κύπρου και στηρίξεις περιφερειακά και διεθνώς...

5. Τέλος να διευκρινίσω ότι οι απόψεις και σκέψεις [είτε κριτικές, είτε επαινετικές για το ΑΚΕΛ και την Αριστερά γενικότερα] που καταθέτουμε εδώ [ως Προεδρεύοντες του Πολιτμπιουρο του Blog] βγαίνουν μεν δημόσια στα διαδικτυακά ερτζιανά, αλλά [θεωρητικά] είναι Ανώνυμες! [Και προφανώς ενεργούμε και παράτυπα αν κάποιοι από ΕΜΑΣ είναι και μέλη του ΑΚΕΛ]... Να σημειώσω δε, ότι δεσμεύουν ΜΟΝΟ ΕΜΑΣ [εδώ μέσα] και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλο!

Anef_Oriwn

[λειτουργώντας κι αυτός παράτυπα και εκτός κομματικών θεσμίων]

Δευτέρα 11/11/2013