Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2013

Ανάρτηση 173/2013 [έκτακτη, ΑΚΕΛική, προ της προκήρυξης συνεδρίου, ιδεολογική, αντι-ρεφορμιστική, κριτική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Αναμένοντας την προκήρυξη Συνεδρίου του ΑΚΕΛ – Επεισόδιο 3ον (συνέχεια από το 1ον μέρος*): Ένα ιδεολογικό κείμενο του βετεράνου στελέχους του ΑΚΕΛ Αντώνη Χρυσοστόμου...


{ * - Επεξηγηματική σημείωση
Το 1ον μέρος, που περιλαμβάνει το πρώτο άρθρο του Αντώνη Χρυσοστόμου, θα το βρείτε στην ανάρτηση μου με αρ. 163/2013}...

************************
Εισαγωγικά

Συνεχίζουμε σήμερα την (ανα)δημοσίευση άρθρων και κειμένων [για το ΑΚΕΛ και για ζητήματα που έχουν να κάνουν με τα ιδεολογικοπολιτικά του Κόμματος] εν όψει της αναμενόμενης προκήρυξης του  Προγραμματικού Συνεδρίου του... Παράλληλα η σημερινή αναδημοσίευση γίνεται μέσα στα πλαίσια των δικών μου κριτικών τοποθετήσεων πάνω στη [δημόσια] εμφάνιση φαινομένων και συμπτωμάτων «μαρξιστικής αγραμματοσύνης» από πλευράς στελεχών του ΑΚΕΛ, κάτι που έθιξα στην προηγούμενη ανάρτηση μου]...   

*************************
Προλογικά

Στην ανάρτηση μας, λοιπόν, με αρ. 163/2013 είχαμε αναδημοσιεύσει από τον “Φιλελεύθερο” ένα κριτικό για το ΑΚΕΛ άρθρο του βετεράνου πρώην μέλους του Π.Γ. και της Γραμματείας της Κ.Ε. Αντώνη Χρυσοστόμου. Είχαμε μάλιστα επικρίνει τον σύντροφο Χρυσοστόμου τόσο για το περιεχόμενο του άρθρου του [πιο πολύ για το καθυστερημένο των τοποθετήσεων του και τη μεσσιανική (επαν)εμφάνιση του], όσο και για την παράτυπη για τα κομματικά θέσμια  [εκτός θεσμοθετημένου και οργανωμένου δημόσιου διαλόγου] παρέμβαση του.
Την περασμένη Παρασκευή 22 του μηνός ένα νέο άρθρο του Αντώνη Χρυσοστόμου δημοσιεύτηκε στον κυπριακό Τύπο, τούτη τη φορά στην κομματική “Χαραυγή”. [Προφανώς δεν ήταν επιλήψιμο γι’ αυτό και τού ‘καναν τη χάρη και το δημοσίευσαν τούτη τη φορά!]... Θέμα του άρθρου ένα σημαντικό ιδεολογικό ζήτημα, ο “Ρεφορμισμός και [ο] ταξικός αγώνας”
Το παραθέτουμε αμέσως πιο κάτω...  

******************************
“Ρεφορμισμός και ταξικός αγώνας”
[του Αντώνη Χρυσοστόμου, πρώην μέλους του Π.Γ. και της Γραμματείας της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, “Χαραυγή” 22/11/2013, σελ. 25, “Άρθρα - Απόψεις” – link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-43954-gr.php]  

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...

Ο ρεφορμισμός είναι τάση-ρεύμα στο εργατικό κίνημα που αρνείται την αναγκαιότητα του ταξικού αγώνα, τη σοσιαλιστική επανάσταση και τη δικτατορία του προλεταριάτου. Απαγγέλλεται [σημ. δική μου: προφανώς θέλει να πει επαγγέλλεται] τη συνεργασία ανάμεσα στις τάξεις και ελπίζει μόνο με τις μεταρρυθμίσεις (ρεφόρμες) να μετατρέψει τον καπιταλισμό σε κοινωνία της «γενικής ευημερίας».
Ιστορικά ο ρεφορμισμός παρουσιάζεται σαν τάση μέσα στο εργατικό κίνημα προς τα τέλη του 19ου αιώνα -πιο συγκεκριμένα την τελευταία εικοσιπενταετία του 19ου αιώνα.
Κοινωνική βάση του ρεφορμισμού είναι οι επικεφαλής της εργατικής τάξης, η ούτω καλούμενη εργατική αριστοκρατία, εκπρόσωποι των «μεσαίων στρωμάτων» και η συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Ο ρεφορμισμός είναι στενά συνδεδεμένος με το ρεβιζιονισμό, δηλαδή τον Αναθεωρητισμό.
Ο ρεβιζιονισμός τον 20ο αιώνα εκπροσωπείτο από τη Σοσιαλιστική Διεθνή - τη Διεθνή Ένωση των ρεφορμιστικών που ιδρύθηκε το 1951. Η Σοσιαλιστική Διεθνής ήταν ο ιδεολογικός διάδοχος της αποτυχημένης ρεφορμιστικής Δεύτερης Διεθνούς.
Φιλοσοφική θεωρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός» που στην πράξη οδηγεί στην άρνηση του μαρξισμού, προπαγανδίζει τις ιδέες του ρεφορμιστικού σοσιαλισμού, τις αρχές της ταξικής συνεργασίας με την αστική τάξη και εγκρίνει την πολιτική των επιθετικών ιμπεριαλιστικών συνασπισμών. Παραδείγματα πολλά στις μέρες μας. Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Αφγανιστάν κ.τ.λ.
Όλες οι σοσιαλδημοκρατικές θεωρίες έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Προσπαθούν να κάνουν το συμβατό με το ασυμβίβαστο, την ατομική ιδιοκτησία και την κοινωνική αδικία, την κοινωνική ανισότητα και τη γενική ευημερία.
Χαρακτηριστική ιδιομορφία των δεξιών ηγετών του σύγχρονου ρεβιζιονισμού είναι ο αντικομουνισμός.
Ο ρεβιζιονισμός εμποδίζει την ανάπτυξη της ταξικής αυτοσυνείδησης του προλεταριάτου.
Ο αγώνας ενάντια στο ρεβιζιονισμό και η αντιμετώπιση της διάσπασης της εργατικής τάξης είναι ένα από τα ζωτικά καθήκοντα των ξεχωριστών κομμουνιστικών κομμάτων αλλά και ολόκληρου του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στο σύνολό του.
Χωρίς επαναστατική αναδιάρθρωση της κοινωνίας, δηλαδή χωρίς την καταστροφή του καπιταλισμού καμιά μεταρρύθμιση, καμιά διαχείριση του καπιταλισμού, ακόμη και από κομμουνιστές δεν μπορεί να φέρει το σοσιαλισμό.
Ασφαλώς κάνοντας κριτική ενάντια στη δεξιο-οπορτουνιστική πρακτική και ιδεολογία του ρεβιζιονισμού εμείς οι κομμουνιστές πρέπει να γνοιαζόμαστε και να ενεργούμε για την καθαρότητα της μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας και πράξης μέσα στα κόμματά μας. Ταυτόχρονα πρέπει να ενεργούμε και να αγωνιζόμαστε δραστήρια για συνεργασία και συμμαχίες με σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και άλλες προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις στον αγώνα ενάντια στους πολέμους στον αγώνα για την ειρήνη, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.
Να αγωνιζόμαστε ενάντια στις επιθέσεις του κεφαλαίου, τοπικά και παγκόσμια, για την υπεράσπιση των συμφερόντων των εργαζομένων.

*********************************
Σχόλια και ερωτήματα ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

1. Δεν ξέρω τί ώθησε τον βετεράνο σύντροφο να γράψει το συγκεκριμένο κείμενο, [λέτε να είναι τα άρθρα των Χατζιηγεωργίου και Μουσκάλλη για τον Κληρίδη, με τα οποία ασχολήθηκα στην προηγούμενη  ανάρτηση μου;], όμως σ’ αυτό [το άρθρο] θίγει μερικά πολύ σημαντικά ιδεολογικά ζητήματα και δη αυτό της «της ταξικής συνεργασίας με την αστική τάξη»... Πάντως να σημειώσω ότι ενώ κατά τη διάρκεια της αθόρυβης κομματικής του ζωής ο Αντώνης Χρυσοστόμου ΔΕΝ είχε σχεδόν καθόλου συγγραφική/αρθρογραφική δραστηριότητα [και δη στα ιδεολογικά], τον τελευταίο καιρό ΜΑΣ προέκυψε πολυγραφότατος.


2. Σημειώνει ο Αντώνης Χρυσοστόμου στο άρθρο του: «Ο ρεβιζιονισμός εμποδίζει την ανάπτυξη της ταξικής αυτοσυνείδησης του προλεταριάτου». Η συνεργασία με το ΔΗΚΟ στις Προεδρικές του 2003 και η εκλογή του Τάσσου Παπαδόπουλου στη Προεδρία της Δημοκρατίας και κάποιες φωνές για στήριξη του Ιδίου και στις Προεδρικές του 2008 δεν αποτελούσαν ρεβιζιονιστικές κινήσεις;


3. Θέλω να πιστεύω ότι πολλά και σημαντικά ζητήματα ιδεολογικής και πολιτικής φύσεως, όπως

-   η ιδεολογικοπολιτική φυσιογνωμία του Κόμματος και ο μαρξιστικο-λενινιστικός του προσανατολισμός,
-  η διεκδίκηση και διαχείριση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού, 
-   η πολιτική των συμμαχιών και δη με κεντροδεξιές και κεντροαριστερές πολιτικές δυνάμεις για κατάκτηση της αστικής εξουσίας [και η ξεπερασμένη πλέον πολιτική της κοινωνικής ταξικής συναίνεσης],
-   η στάση του Κόμματος απέναντι στα λαϊκά στρωματά, τις ευπαθείς ομάδες και τα κοινωνικά κινήματα που δεν καθοδηγούνται από το ΑΚΕΛ,
-   η επικαιροποίηση [λέξη των ημερών] του σοσιαλιστικού στόχου [και η επανεξέταση του κεφαλαίου “Η δική μας αντίληψη για τον Σοσιαλισμό”], θα συζητηθούν στο επικείμενο Προγραμματικό Συνέδριο και θα παρθούν τέτοιες αποφάσεις που θα επανακαθορίζουν τον Αριστερό ριζοσπαστικό χαρακτήρα του ΑΚΕΛ. 

4. Πάνω στο ίδιο θέμα και με τίτλο “Εργατική Αριστοκρατία και Ρεφορμισμός”, δημοσιεύτηκε κι ένα άρθρο του Πάφιου συντρόφου Στέλιου Σοφόκλη στη “Γνώμη” της περασμένης Παρασκευής 22 του μηνός [στη σελ. 28]... Πάρτε, λοιπόν και καμιά “Γνώμη”! 

Anef_Oriwn
[νεκατώνωντας τα κομματικά ΑΚΕΛικά χώματα]
Σάββατο 23/11//2013 

5 σχόλια:

Anef_Oriwn είπε...

Για χάριν της Ιστορίας θα ‘θελα να παραθέσω ακόμα ένα σχόλιο στελέχους του ΑΚΕΛ, του Χρίστου Χριστοφίδη, από το προσωπικό του Facebook με θετικά/εγκωμιαστικά σχόλια για τον Γλαύκο Κληρίδη, παρά τις «μεγάλες ιδεολογικές, πολιτικές και ιστορικές διαφορές» τους... [Το σχόλιο του Χρ. Χριστοφίδη μού το απέστειλε ένας καλός φίλος]...

Γράφει, λοιπόν, ο σύντροφος Χρίστος:
Με το Γλαύκο Κληρίδη είχα, είχαμε, μεγάλες ιδεολογικές, πολιτικές και ιστορικές διαφορές. Άλλωστε είναι ο ιδρυτής και πατριάρχης της σύγχρονης δεξιάς, φυσιολογικό είναι. Τον σεβαστήκαμε και τον εκτίμησα προσωπικά ως πολιτικό και ως άνθρωπο, παρά τις διαφορές μας. Ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό: να έχεις σεβασμό και εκτίμηση και για τους αντιπάλους και για το τι σημαίνει θεσμικά ένας ηγέτης για την παράταξή του και τον τόπο. Ένας πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δυο φορές εκλελεγμένος. Ανάλογη εκτίμηση και ήθος επιδείκνυε ο Γλαύκος Κληρίδης. Και σε αυτό τον τομέα αφήνει εμφανως δυσαναπλήρωτο κενό. Σημαντική η εμμονή του επίσης στη λύση του κυπριακού. Μακάρι να έχουν και άλλοι σήμερα την ίδια εμμονή. “ὁ ἀποθανών δεδικαίωται”... Με σεβασμό και εκτίμηςη στον ίδιο και στην οικογένειά του, ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Συλληπητήρια στην παράταξή του, συγγενείς και φίλους.

Πολλά ΕΓΩ δεν θα πω! Μόνο ότι τέτοιου είδους μηνύματα αυτο-αναιρούν την ιδία την Αριστερά και τους αγώνες της! [Και δεν μιλώ για τα συλλυπητήρια στους συγγενείς και φίλους]...

Ανώνυμος είπε...

Σύντροφε Άνευ σε χαιρετώ και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα:
1. "Μαρξιστική αγραμματοσύνη" είναι τα όσα ορθά αναφέρεις ή πολιτική ενσωμάτωση?
2. Μήπως αυτή η "ανάγκη" των συντρόφων να εκφραστούν προσωπικά για το γεγονός του θανάτου του Κληρίδη(αλήθεια μία κεντρική ανακοίνωση δεν αρκούσε που να αναφέρεται στην κρίση του Κόμματος για την δράση του Κληρίδη εντός του ιστορικού και κοινωνικού πλαισίου στο οποίο έζησε?)αποδεικνύει, πέρα από το γεγονός ότι οι σύντροφοι έχουν ξεχάσει να νιώθουν την ίδια ανάγκη για τα καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος, ότι έχουν επιδοθεί σε ένα πολιτικό καριερισμό που επιβάλλει συγκεκριμένους κανόνες "πολιτικής δεοντολογίας" και "πολιτικού ήθους" εντός του "πολιτικού στίβου" στον οποίο όλοι οι πολιτικοί έχουν αναχθεί ως επαγγελματικός κλάδος και αντιμετωπίζουν τα ίδια "εργασιακά προβλήματα" οπότε αυτή η εκδήλωση εκτίμησης αποτελεί και ένα είδος "αλληλεγγύης" προς το "συνάδελφο" πολιτικό?
Μήπως το όραμα των συντρόφων σε αυτό τον στίβο είναι η πολιτική αναρρίχηση σε συγκεκριμένα θεσμικά πόστα της αστικής μας δημοκρατίας?
Αλήθεια, αυτός είναι ο ρόλος των εκπροσώπων του κυπριακού μαρξιστικού-λενινιστικού Κόμματος εντός και εκτός της Βουλής?
Είναι σύμφωνος με τις βασικές αρχές του μαρξισμού ο διαχωρισμός μαζών και "πολιτικής καριέρας" εκπροσώπων του Κόμματος? Ο τελευταίος διαχωρισμός χαρακτηρίζει τα αστικά κόμματα όχι τα εργατικά-μαρξιστικά κόμματα.
Η ιστορία γράφεται από τους νικητές, λέμε συχνά για την παραχάραξη της από τους αστούς ιστοριογράφους, αλλά απ' ότι φαίνεται οι επί του παρόντος ηττημένοι έχουν αναλάβει να γράψουν την ιστορία για τους επί του παρόντος νικητές..:)
Σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία,
Χ.Χ

Anef_Oriwn είπε...

Αγαπητέ Χ.Χ,
Σε χαιρετώ!
Κι εξ αρχής να Σου πω ότι είσαι πάντοτε ευπρόσδεκτος στο Blog για να καταθέτεις τις απόψεις ΣΟΥ...

Και πάμε σ’ αυτά που [ΜΟΥ] γράφεις:
Αν με τον όρο «πολιτική ενσωμάτωση» εννοείς την αποδοχή της κουλτούρας [των συνηθειών, νοοτροπιών, συμπεριφορών, ηθών και πρακτικών] του αστικού πολιτικού συστήματος κι από αριστερούς πολιτικούς, ΔΕΝ θα διαφωνήσω καθόλου μαζί ΣΟΥ! Και προφανώς αυτό που παρατηρούμε [και που προέκυψε έντονα με τον θάνατο του Κληρίδη] είναι αυτό που διατυπώνεις υπό την μορφή [ρητορικού;] ερωτήματος: «...έχουν επιδοθεί [σημ.: κάποιοι συντρόφι] σε ένα πολιτικό καριερισμό που επιβάλλει συγκεκριμένους κανόνες “πολιτικής δεοντολογίας” και “πολιτικού ήθους” εντός του “πολιτικού στίβου” στον οποίο όλοι οι πολιτικοί έχουν αναχθεί ως επαγγελματικός κλάδος και αντιμετωπίζουν τα ίδια “εργασιακά προβλήματα” οπότε αυτή η εκδήλωση εκτίμησης αποτελεί και ένα είδος “αλληλεγγύης” προς το “συνάδελφο” πολιτικό»...
Όμως ΕΓΩ δεν θεωρώ ότι αυτό είναι αποτέλεσμα απλώς των υποκειμενικών επιθυμιών του οποιοδήποτε στελέχους του ΑΚΕΛ [ή της Αριστεράς γενικότερα], του οποίου «... το όραμα [...] είναι η πολιτική αναρρίχηση σε συγκεκριμένα θεσμικά πόστα της αστικής μας δημοκρατίας»... Τί ήταν/είναι αυτό που δημιουργούσε/δημιουργεί ή/και καθόριζε/καθορίζει αυτές τις επιθυμίες; Αν θεωρήσουμε ότι είναι σωστή η θέση του ποιητή «εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω», τότε και οι συγκεκριμένες νοοτροπίες και συμπεριφορές αντανακλούν την κοινωνική [και κατ’ επέκταση και την πολιτική] συνείδηση της κυπριακής κοινωνίας και ειδικότερα των κυπρίων αριστερών.
Δεν θα ‘πρεπε όμως ως Αριστεροί να συμπεριφερόμαστε διαφορετικά; ΣΙΓΟΥΡΑ! Έλα όμως που μείναμε αγράμματοι μαρξιστικά! Θα μπορούσαμε όμως να μορφωθούμε και ν’ αλλάξουμε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς; Δεν θέλω να ακούγομαι μοιρολάτρης, αλλά ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Διερωτούμαι σοβαρά πλέον κατά πόσο σε μια κοινωνία [όπως η κυπριακή] μπορούν να σημειωθούν σημαντικές ουσιαστικές και ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές, χωρίς να είναι έκδηλες οι αντιφάσεις του καπιταλισμού και χωρίς να οξύνονται οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες... Δεν είναι η «ανάγκη» και η «οργή» που δημιουργούν τα «ώριμα τέκνα», όπως θα ‘λεγε κι ο ποιητής [ο Κώστας Βάρναλης], τα οποία θα ηγηθούν συλλογικών λαϊκών επαναστατικών κινήσεων, κινημάτων και δράσεων;

Ανώνυμος είπε...

Κυρίως ως πολιτική ενσωμάτωση εννοώ τον ρεφορμισμό που διέπει το Κόμμα. Πολιτική ενσωμάτωση στις δομές της αστικής δημοκρατίας, αποδοχή της χρήσης του Κόμματος ως εναλλακτικού φορέα διαχείρισης του συστήματος, άρνηση άλλων μορφών πάλης και τελικά άρνηση του στρατηγικού στόχου. Η αποδοχή της κουλτούρας του αστικού πολιτικού συστήματος από αριστερούς πολιτικούς θεωρώ ότι αποτελεί συνέπεια ή αντανάκλαση της πιο πάνω πολιτικής που ακολουθεί το Κόμμα. Όπως αντανάκλαση της πιο πάνω πολιτικής θεωρώ και την αποξένωση της κομματικής ηγεσίας από τη βάση και τη μετουσίωση του μαρξιστικού κόμματος σε αστικού. Κατά συνέπεια, ούτε "ΕΓΩ θεωρώ ότι αυτό είναι αποτέλεσμα απλώς των υποκειμενικών επιθυμιών του οποιοδήποτε στελέχους του ΑΚΕΛ [ή της Αριστεράς γενικότερα], του οποίου «... το όραμα [...] είναι η πολιτική αναρρίχηση σε συγκεκριμένα θεσμικά πόστα της αστικής μας δημοκρατίας». Στο πιο πάνω σχόλιο ήθελα κυρίως να {ανα}δείξω ένα τέτοιο σύμπτωμα της πολιτικής συμπεριφοράς του ΑΚΕΛ. Γι΄αυτό και κατέληξα λέγοντας ότι ο "διαχωρισμός μαζών και "πολιτικής καριέρας" εκπροσώπων του Κόμματος" δεν αποτελεί στοιχείο που υπάρχει ή που πρέπει να υπάρχει σε μαρξιστικό -εργατικό κόμμα.
Κατά την άποψή μου όταν υπάρχει εγκατάλειψη της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας τότε αυτό θα φανεί σε όλες τις πτυχές της δράσης του Κόμματος και οδηγεί αναπόφευκτα στην εγκατάλειψη της διαλεκτικής σκέψης ως τρόπου ερμηνείας γεγονότων και κοινωνικών συνθηκών ή ακόμα και ιστορικών φαινομένων.
Ένα τέτοιο σύμπτωμα της πιο πάνω εγκατάλειψης προσπάθησα να αναδείξω και σε σχόλιο μου στο άρθρο του Νέου "Μεθοδεύεται πανευρωπαϊκά ποινικοποίηση της αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος: Το στημένο παιχνίδι των «δύο άκρων».
Οπότε εξακολουθώ να διερωτώμαι σε σχέση με το "μαρξιστική αγραμματοσύνη ή πολιτική ενσωμάτωση-(Διευκρ. ρεφορμισμός)?
Στο ερώτημα, πάντως, το δικό σου κατά πόσον μπορούν να σημειωθούν οι ριζοσπαστικές κοινωνικές αλλαγές νομίζω ότι απάντηση εξακολουθεί να είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης στην κομματική του πρωτοπορία, δηλαδή στον οργανωμένο εκείνο πολιτικό φορέα, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο μπορεί στη βάση της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας να παρέμβει υποκειμενικά στην εργατική τάξη και να συμβάλει στην ανατροπή των οξυμένων, αντικειμενικά, συνθηκών. Τότε "η ανάγκη γίνεται ιστορία" διαφορετικά γίνεται φασισμός..
Μακρηγόρησα απολογούμαι..:)
Χ.Χ

Anef_Oriwn είπε...

Φίλε Χ.Χ,

Μια και μπήκαμε στον χορό να πω ακόμα 2-3 κουβέντες... Βασικά θα επιμείνω στην άποψη μου ότι η “ρεφορμιστική”, ή η «πολιτική ενσωμάτωση [του ΑΚΕΛ] στις δομές της αστικής δημοκρατίας», είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης υλικής βάσης, δηλ. της κυρίαρχης μικροαστικής κοινωνικοοικονομικής σύνθεσης της κυπριακής κοινωνίας και κατ’ επέκταση και της βάσης [των μελών, οπαδών και ψηφοφόρων] του ΑΚΕΛ. Άρα η «πολιτική συμπεριφορά του ΑΚΕΛ», ή έστω μιας πλειάδας στελεχών του αποτελούσε αντανάκλαση του κοινωνικού τους [μη καθαρά προλεταριακού πλέον] είναι κι όχι το αντίθετο. Εξ ου και η εγκατάλειψη της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας», ή έστω η υποβάθμιση της ως εργαλείου ανάλυσης των γεγονότων και εξελίξεων [οικονομικών, κοινωνικών, [πολιτικών] και καθορισμού πολιτικών πρακτικών... [Αδιανόητο το ότι οι μαρξιστές(;) οικονομολόγοι του Κόμματος δεν κατάφεραν να προβλέψουν και την επέκταση της κρίσης του καπιταλισμού και στην Κύπρο. Προφανώς και ΔΕΝ σκέφτονταν μαρξιστικά!]...

Κι έρχομαι στο κομβικό ερώτημα: Θα μπορούσε το ΑΚΕΛ να διατηρήσει τον μαρξιστικό λενινιστικό χαρακτήρα του και να λειτουργήσει ως «κομματική πρωτοπορία [...] της εργατικής τάξης», δηλαδή ως Κομμουνιστικό Κόμμα; Όπως είπα και στο προηγούμενο σχόλιο μου, ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ! Πιο πολύ τείνω να αμφιβάλλω. Στην Κύπρο τα τελευταία 25-30 χρόνια ΔΕΝ έχουμε δυνατή κι οργανωμένη εργατική τάξη . Οι πρώην προλετάριοι έχουν μικροαστικοποιηθεί [έχουν μετατραπεί σε μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, ή σε ανώτερα στελέχη επιχειρήσεων] και κατ’ επέκταση έχει αλλάξει και η κοινωνική σύνθεση του ΑΚΕΛ. Αυτό με τη σειρά του αντανακλούσε [μέχρι πρόσφατα] και στην πολιτική του Κόμματος. Υπ’ αυτά τα δεδομένα, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι υπήρχε έδαφος για να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει ένα [πραγματικό] κομμουνιστικό κόμμα; Προσωπικά, αν και δεν θα το απέκλεια, διερωτούμαι [νομίζω εύλογα] γιατί δεν δημιουργήθηκε μέχρι τώρα... Ποια θα ήταν η κοινωνική του βάση; Γι’ αυτό και θεωρώ ότι σήμερα το κύριο είναι να οδηγήσουμε το ΑΚΕΛ αριστερότερα!