Ανάρτηση 132/2013 [έκτακτη, πολιτική, Αριστερή, “συμπορευτική”, της ενότητας δράσης και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα άρθρο της Γιώτας Δημητρίου για τη «συμπόρευση» των αριστερών δυνάμεων...

Εισαγωγικά και σχολιαστικά

Συνεχίζουμε και σήμερα τις αναδημοσιεύσεις ελλείψει δικών μας φρέσκων και τταζέτικων κειμένων. [Τα θέματα από την επικαιρότητα πολλά, αλλά η χαλαρότητα των καλοκαιριών/αυγουστιάτικων ημερών, ΜΑΣ έχει κάνει να ττεμπελιάσουμε. Και είναι και ζέστη την ημέρα, όμως σχετικά δροσερές οι νύχτες!]...

Η σημερινή μας επιλογή είναι ένα άρθρο της νεαρής κι ευειδούς Σκαλιώτισσας δημοσιογραφίνας [και δημιουργού του ιστοχώρου “Skala Times”] Γιώτας Δημητρίου, το οποίο [άρθρο] ψαρέψαμε από τη “Χαραυγή” της Παρασκευής, θκυο τ’ Αούστου. [Ήμασταν σε διακοπές τότε, αλλά το ξεχωρίσαμε και το βάλαμε στο πλευρό για μελλοντική χρήση]... 

Το άρθρο της αγαπητής Συντρόφισσας, που δημοσιεύτηκε στη σελίδα υπό τον τίτλο “Άρθρα – Απόψεις” [κάτι που υποδηλοί ότι οι απόψεις που δημοσιεύονται εκεί είναι “ανεξάρτητες”,  ή/και δεν εκφράζουν τις θέσεις ή την πολιτική του Κόμματος], είναι αρκετά ενδιαφέρον και πρωτοποριακό καθότι ένα μέλος του ΑΚΕΛ, επώνυμα,

-  αναγνωρίζει πολιτικοκοινωνικό ρόλο σε πολιτικές ομάδες και άτομα εκτός ή πέραν του ΑΚΕΛ [σε αριστεριστές, αναρχικούς, ανένταχτους, οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και κινήματα όπως τα “Παιδιά της Φανερωμένης”, ή η  “Συσπείρωση Ατάκτων” ], και

-  στην ουσία καλεί το ΑΚΕΛ να επιδιώξει συνεργασίες και ενότητα δράσεων μαζί τους... 

Δεν θα διαφωνήσω ποσώς με την αγαπητή Γιώτα όμως παράλληλα θέλω να σημειώσω και την εξής τοποθέτηση της: «Αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, το Κόμμα της εργατικής τάξης, είναι μόνο ένα: το AKEΛ. Ή συμπορεύεσαι μαζί του στον αγώνα ή με την αποχή ή απαξίωση ή διαφωνία σου βρίσκεσαι απέναντι του.» Αυτό δεν σημαίνει καθυπόταξη ή υποταγή στις θέσεις και πολιτικές του ΑΚΕΛ, αλλά θέλω να καταθέσω και την άποψη [ΜΟΥ] ότι η διεκδίκηση από άλλες αριστερές ομάδες, σχηματισμούς και κινήματα αυτόνομης παρουσίας και φωνής στα πολιτικοκοινωνικά δρώμενα του τόπου δεν πρέπει να γίνεται κατ’ ανάγκη σε αντιπαραβολή, αντιπαράθεση ή ακόμα και σε σύγκρουση με το ΑΚΕΛ...  Η πάλη ενάντια στον φασισμός, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τον συντηρητισμό, τον αναχρονισμό δημιουργούν προοπτικές για κοινές δράσεις, ή όπως λέει και η Γιώτα «είμαστε σύντροφοι και μαζί οφείλουμε να συμπορευτούμε και να αγωνιστούμε»...

Επίσης εδώ θα βρείτε ακόμα μένα πολύ ωραίο και ενδιαφέρον [διεθνιστικό κι αντιρατσιστικό] κείμενο της Συντρόφισσας Γιώτας με τίτλο “Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι”…

*******************************

Επιβάλλεται συμπόρευση όσων αγωνίζονται για τα ίδια ιδανικά

[από την Γιώτα Δημητρίου, Δημοσιογράφο, Κομματικό μέλος ΑΚΕΛ*, “Χαραυγή”, 02-08-2013, σελ. 25 - http://www.haravgi.com.cy/site-article-38690-gr.php]…

{* - τι πάει να πει «κομματικό μέλος ΑΚΕΛ»; Το ΑΚΕΛ έχει και μέλη που δεν είναι «κομματικά»;}…

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}…

Αντιλαμβανόμαι με κάθε υπευθυνότητα την έννοια των λέξεων «Αναρχικός», «Ανέντακτος Κομμουνιστής», «Κομμουνιστής», «Κομματικό Μέλος», «Αριστεριστής», «Προοδευτικός» κτλ. Γνωρίζω πολύ καλά πώς είναι η κατάσταση σήμερα στην Κύπρο, όσον αφορά τις πιο πάνω έννοιες. Έχω επίσης, πρoσωπικά, γνωρίσει δραστήριους αναρχικούς και κομμουνιστές (κομμουνιστές εντός και εκτός ΑΚΕΛ), οι οποίοι αγωνίζονται με όλες τους τις δυνάμεις κατά του συστήματος και κατά του ρατσισμού. (Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε την αντιφασιστική δράση των «παιδιών της Φανερωμένης», της «Συσπείρωσης Ατάκτων» και άλλων Αριστερών εξωθεσμικών οργανώσεων στην Κύπρο;). Όσον αφορά τους Αριστεριστές δεν τους βάζω όλους στο ίδιο καζάνι. Υπάρχουν και οι επικίνδυνοι αριστεριστές του σαλονιού, στους οποίους εντόπιζε τον κίνδυνο ο Λένιν όταν χαρακτήριζε τον αριστερισμό σαν παιδική αρρώστια του κομμουνισμού, αλλά υπάρχουν και «οι χρήσιμοι αριστεριστές» οι οποίοι σύμφωνα με τον Βασίλη Ραφαηλίδη (στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού»), είναι αυτοί οι οποίοι με κάποια δόση απερισκεψίας και τρέλας μπορούν να μπουν στη μάχη ευκολότερα, άρα είναι και χρήσιμοι. Πριν λίγο καιρό ένας φίλος μου αναρχικός σε μια στιγμή έντονης συζήτησης μού είπε «ας πολεμήσουμε το καπιταλιστικό σύστημα που είναι η ρίζα του κακού, ας κάνουμε όλους τους αντιφασιστικούς μας αγώνες τώρα που ο σοβινισμός και ο ρατσισμός δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας και μετά, κομμουνιστές και αναρχικοί λύνουμε τις διαφορές μας». Γέλασα. Αλλά κατά βάθος συμφώνησα. Σήμερα, πόση ανάγκη υπάρχει για ενότητα όσων τάσσονται υπέρ της εργατικής τάξης, κατά του υφιστάμενου συστήματος, κατά του σοβινισμού, φασισμού, ρατσισμού; Μήπως η κρισιμότητα της εποχής η οποία μας οδηγεί στο καζάνι μιας κόλασης την οποία γέννησε το καπιταλιστικό σύστημα, θα έπρεπε αν μας ωθούσε να δούμε κάποια πράγματα με περισσότερη υπευθυνότητα και λιγότερο δογματισμό; Μήπως όταν ο σοβινισμός, ο φασισμός κι ο καπιταλισμός αφρίζουν, τότε η αντίπερα όχθη («Ανέντακτοι Κομμουνιστές», «Κομμουνιστές», «Κομματικά Μέλη ΑΚΕΛ», «Αριστεριστές», «Προοδευτικοί») θα έπρεπε με ενωμένη τη γροθιά να αγωνιστεί; Μήπως η διαίρεση (σε εξωθεσμική Αριστερά και κομματικοί, κτλ.) αποδυναμώνει τους αγώνες της εργατικής τάξης; Το ΑΚΕΛ σήμερα δεν βρίσκεται στην εξουσία. Η πρόκληση για κάθε «στρατιώτη» κατά του καπιταλιστικού συστήματος και υπέρ της εργατικής τάξης, είναι να ενώσει τη φωνή του τώρα με το μοναδικό κυπριακό κόμμα της εργατικής τάξης. «...τότε που οι τυχοδιώκτες, οι καριερίστες, οι παλιάνθρωποι, και γενικά τα ασταθή στοιχεία δεν μπορούσαν καθόλου να υπολογίζουν ότι θα έχουν επικερδή σταδιοδρομία, αν προσχωρούσαν στους κομμουνιστές, αλλά μάλλον θα έπρεπε να περιμένουν κρεμάλα και βασανιστήρια» έγραφε ο Λένιν. Τώρα λοιπόν που το ΑΚΕΛ (ιδιαίτερα από το Μαρί και μετά) το πολεμούν ακατάπαυστα, λες και κάποιοι έθεσαν ως στόχο τον αφανισμό του (ξεχνώντας προφανώς την ιστορία του), τώρα είναι η ώρα να το στηρίξουν όλοι όσοι λένε ότι τάσσονται υπέρ της εργατικής τάξης. Σε  μια καπιταλιστική κρίση όσοι τασσόμαστε κατά του καπιταλισμού/σοβινισμού/ρατσισμού/φασισμού/κεφαλαίου, οφείλουμε να αναθεωρούμε κάποια δεδομένα και να μας περιβάλλει περισσότερη συνειδητοποίηση του κινδύνου. Δεν με ενδιαφέρει αν είμαι σωστή ή λάθος όταν λέω ότι όλοι εμείς οι οποίοι ανήκουμε στο ίδιο στρατόπεδο, το οποίο υπερασπίζεται την εργατική τάξη και πολεμούμε γι αυτή, πρέπει να ενωθούμε. Δεν με ενδιαφέρει αν κάποιος άλλος θα βγει με «κομμουνιστικόμετρο» και «περίσσειες γνώσεις» και με μετρήσει κάτω από τη βάση λόγω των απόψεών μου αυτών. Με ενδιαφέρει να ξέρω ότι αγωνίζομαι όπως και όσο μπορώ για το καλό του αγώνα. Κι όχι να στέκομαι εμπόδιό του, με τον Α ή Β τρόπο ή με την απάθεια και αδράνειά μου, συνειδητά ή ασυνείδητα. «Ασφαλώς, τώρα πια το βλέπουν σχεδόν όλοι ότι οι μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να κρατηθούν στην εξουσία όχι δυόμισι χρόνια, μα ούτε και δυόμισι μήνες χωρίς την αυστηρότατη, πραγματικά σιδερένια, πειθαρχία μέσα στο Κόμμα μας, χωρίς την πιο πλήρη και απεριόριστη υποστήριξή τους απ’ όλη τη μάζα της εργατικής τάξης, δηλαδή απ’ ό,τι υπάρχει μέσα σ’ αυτήν σκεπτόμενο, τίμιο, αφοσιωμένο, με κύρος, ικανό να οδηγεί μαζί του ή να προσελκύει τα καθυστερημένα στρώματα», έλεγε ο Λένιν το 1920. Αυτή τη στιγμή στην Κύπρο, το Κόμμα της εργατικής τάξης, είναι μόνο ένα: το AKEΛ. Ή συμπορεύεσαι μαζί του στον αγώνα ή με την αποχή ή απαξίωση ή διαφωνία σου βρίσκεσαι απέναντι του. Η ανάγκη και η κρισιμότητα της εποχής μάς καλούν να λάβουμε θέσεις. Τώρα. Περιθώρια δογματισμού, αναβολής, επιπολαιότητας και απαξίωσης δεν υπάρχουν. Η ιστορία καταγράφεται κι εμείς είμαστε μέρος της. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Εμείς θα επιλέξουμε με ποιους θα είμαστε. Και όσους μας ενώνουν τα ίδια ιδανικά και όσοι τρέμουμε από αγανάκτηση μπροστά στην αδικία του σοβινισμού, φασισμού, ρατσισμού, καπιταλιστικού συστήματος, είμαστε σύντροφοι και μαζί οφείλουμε να συμπορευτούμε και να αγωνιστούμε. Τώρα! Δεν υπάρχουν περιθώρια διχόνοιας ανάμεσά μας.

Υ.Γ.: Είναι καιρός να αναγνωριστούν και οι αγώνες όσων βρίσκονται στους δρόμους για αντιφασιστικές πορείες απέναντι από ακροδεξιές οργανώσεις (πολλές φορές με χτυπήματα και ξύλο), με διάφορες δικοινοτικές εκδηλώσεις με σκοπό τη φιλία των δύο κοινοτήτων του τόπου και άλλους αγώνες αλληλεγγύης. Κανείς δεν είναι παιδί κατώτατου Θεού, επειδή είναι «ανέντακτος» ή «αναρχικός». Είμαστε όλοι σύντροφοι, αν αγωνιζόμαστε για τα ίδια ιδανικά. Οι διαφορές των ιδεολογιών μας μπορούν να περιμένουν μετά την επιτυχία του αντικαπιταλιστικού μας αγώνα. Λόγω της κρισιμότητας της εποχής έχω την εντύπωση ότι μέχρι και ο Μπακούνιν και ο Μαρξ θα συμφωνούσαν με αυτό.

********************************

Σχόλια δικά μου [πάνω στο κείμενο της Γιώτας Δημητρίου] έκανα στην εισαγωγή μου... Να σημειώσω μόνο ότι το βιβλίο του Βασίλη Ραφαηλίδη “Η Μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού” είναι εξαιρετικό και διαλεκτικότατο. Αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε!

Anef_Oriwn

[ενταγμένος πλην κριτικά λειτουργών Αριστερός]
Παρασκευή 9/8/2013]