Ανάρτηση 66/2012 - [οικονομικο-πολιτική, αντι-νεοφιλελεύθερη, «εναλλακτικής πληροφόρησης» και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ολίγα τινά από τη “Δεφτερη Ανάγνωση” για τα “μέτρα” [μα ποια μέτρα τελικά;] για την οικονομία και μερικές [ακόμα] διαπιστώσεις για τη Διάσκεψη του Προέδρου...

Επεξηγηματικά:

Αναδημοσιεύουμε [αμέσως πιο κάτω] από τη τελευταία έκδοση της “Δεφτερης Ανάγνωσης”, ένα κείμενο,

-         για τα “μέτρα” για την οικονομία [εν τζιαι εκαταλάβετε εσείς ίντα μέτρα εισηγείται η Αντιπολίτευση], και

-         για κάποιες φάσεις από την τελευταία Διάσκεψη του Προέδρου…  

******************************

Τα «μέτρα» για την οικονομία,  η κατασκευή πιέσεων από τα κυκλώματα των ΜΜΕ και η παρέμβαση του Προέδρου   

[από τη “Δεφτερη Ανάγνωση” 5-12 Ιουνίου - link: http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=136]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου}…

Την περασμένη βδομάδα, οι συζητήσεις για «νέα μέτρα» στην οικονομία πήραν την αναμενόμενη, σχεδόν στερεότυπη πια, στροφή. Ξαφνικά, ένας πανικός άρχισε να πνέει στα πρωτοσέλιδα των περισσότερων εφημερίδων – άλλα έβλεπαν μηχανισμό στήριξης για να καλλιεργήσουν πανικό, ενώ άλλα πρόβαλαν κάποια άγνωστα μεν, αλλά γνωστά σε μερικούς προφανώς, «μέτρα» καλλιεργώντας ένα κλίμα σαν να επρόκειτο για τη μόνη σωτηρία. Μέσα στα πλαίσια των στρατηγικών των κυκλωμάτων της αρχισυνταξίας, φαίνεται ότι ήταν μια συνειδητή εκστρατεία για να επιβληθούν ως «αυτονόητα» μέσα από ένα είδος λογοκρισίας για εναλλακτικές προτάσεις ή δημόσια συζήτηση.  Η πρώτη αντίδραση ήρθε από το ΑΚΕΛ και ακολούθησαν οι συντεχνίες: όταν ο Α. Κυπριανού παρατήρησε, μετά από συνεχόμενες ερωτήσεις, ότι η θέση που έκφρασε ήταν και η θέση του Προέδρου, άρα η επίσημη θέση της κυβέρνησης, περάσαμε στο επόμενο στάδιο της επανάληψης: «Παρεμβαίνει το Προεδρικό στα μέτρα». Θα μπορούσε να ήταν και κωμική σειρά – αν δεν είχε γνώμη ο Πρόεδρος σε ένα προεδρικό σύστημα ποιός θα είχε γνώμη; Άρχισε, λοιπόν, να διαφαίνεται ότι η υπόθεση «μέτρα» δεν ήταν απλή, ούτε καν πληρούσε τα στοιχεία της συναίνεσης που είχε επιτευχθεί τον Δεκέμβριο. Οι Ν. Παπαδόπουλος, ο δικηγόρος της Λαϊκής, και Α. Νεοφύτου, εμφανίστηκαν ξαφνικά [μετά την σιωπή τους τον καιρό της δημοσιοποίησης της κρίσης στην Λαϊκή] να υποστηρίζουν ένθερμα κάποια «μέτρα» τα οποία το κοινό δεν ήξερε καν, και για τα οποία δεν είχε γίνει καμιά δημόσια συζήτηση. Και ζητούσαν από τον υπουργό οικονομικών να παραιτηθεί όταν ο τελευταίος ανέβαλε την ανακοίνωση μέτρων μετά από την συζήτηση που άρχισε. Έτσι, το πολιτικό σκηνικό επέστρεψε στην εποχή όπου οι δύο πρόβλεπαν καταστροφές, έλλειμμα πάνω από 7% κλπ, για να διαψευσθούν επανειλημμένα.

Σε αυτό το πλαίσιο, η διάσκεψη του Προέδρου για  την εσωτερική διακυβέρνηση είχε και μια προσθετή διάσταση: ποιά ήταν τα μέτρα και ποιά ήταν η θέση του Χριστόφια. Ο Χριστόφιας ήταν σαφής: με την αναφορά του σε «μανδαρίνους των υπουργείων» άφησε, σαφώς, να εννοηθεί ότι τα μέτρα τα είχαν επεξεργαστεί κάποιοι, οι οποίοι μετά τα διέρρευσαν σε πολιτικούς για να δημιουργήσουν ένα κλίμα μέσα από τα ΜΜΕ. Ήδη λ.χ. η Σημερινή είχε προαναγγείλει περικοπή της ΑΤΑ, ενώ ο Ξανθούλης, ο ανταποκριτής του Φιλελεύθερου στις Βρυξέλες, αναζητούσε από τα μέσα Μαΐου τρόπους για να υποβάλει ότι θα επιβάλλονταν «μέτρα» από την ίδια την Ε.Ε. Παρά το φιάσκο των προβλέψεων, επέμενε ότι “έρχονταν μέτρα” τέλος του Μάη, και όταν δεν ήρθαν πάλι, συνέχισε την προσπάθεια καλλιέργειας πανικού, προβλέποντας νέα προβλήματα, μέτρα κλπ. Οι άλλες δύο εφημερίδες, η Αλήθεια και ο Πολίτης, οι οποίες λειτουργούν και ως προεκλογικά έντυπα του ΔΗΣΥ, είχαν ανάλογες τοποθετήσεις.

Σε αυτό το κλίμα, ο Χριστόφιας, όχι μόνο λειτούργησε [όπως λογικά έπρεπε] για να ηρεμήσει το κλίμα απέναντι στο πανικό που προσπαθούσαν να κατασκευάσουν μερικοί, αλλά έθεσε με αποφασιστικότητα στο τραπέζι το ζήτημα των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Η πλειοψηφία των δημοσιογράφων προσπάθησε να επιτεθεί. Φάνηκαν, όμως, να βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Την επομένη, τα πρωτοσέλιδα εξέφραζαν την αμηχανία: οι δύο εφημερίδες, οι οποίες πρόσκεινται στο ΔΗΣΥ είχαν την ίδια κατεύθυνση: ότι ο Χριστόφιας διεκδικούσε είτε «δόξα» (η “Αλήθεια” - εδώ επικράτησε ο φόβος για την πειστικότητα της παρουσίασης), είτε να παίρνει αυτός τις αποφάσεις (ο “Πολίτης” το ποιο ήταν το παράξενο σε αυτό το συνταγματικό ζήτημα, είναι άλλο θέμα). Από την άλλη πλευρά, ο “Φιλελεύθερος” και η “Σημερινή” (που ελέγχονται από απορριπτική αρχισυνταξία) «δεν είδαν μέτρα», άρα είδαν πρόβλημα – άσχετο και πάλι αν η όλη διάσκεψη ήταν μια συζήτηση για εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης και αποφάσεων για μέτρα. Ουσιαστικά, οι εφημερίδες δεν είδαν περικοπές σε εργαζόμενους που να επιτρέπουν από την μια, την μετατόπιση των συζητήσεων στην ανάγκη ευρύτερων υποχωρήσεων από τους εργαζόμενους και τις συντεχνίες, και από την άλλη τρόπους να επιτεθούν στον Πρόεδρο. Το γνωστό πλέον δεδομένο ότι τα μέτρα λιτότητας οξύνουν την ύφεση – και, άρα, «πως τα παίρνει μια αριστερή κυβέρνηση» κλπ - ήταν έτοιμο ήδη,  αλλά ξαφνικά βρέθηκαν μετέωροι, καθώς η κίνηση Χριστόφια τους υποχρέωσε, είτε να μιλούν γενικόλογα, είτε να υπερασπιστούν την λιτότητα.

Από την διάσκεψη τύπου, υπήρξαν τρία ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία ως συνήθως, οι δημοσιογράφοι δεν κωδικοποίησαν:

1. Ο Χριστόφιας άφησε να εννοηθεί έμμεσα, αλλά με σαφήνεια ότι η κατάσταση στην Ε.Ε. είναι ρευστή και ότι υπάρχει αλλαγή με απομάκρυνση από την μονομερή λιτότητα των τελευταίων χρόνων. Αυτό, βέβαια, θα μπορούσαν οι κυπριακές εφημερίδες να το ήξεραν, αν διάβαζαν οι δημοσιογράφοι τους τον ευρωπαϊκό τύπο ή ακόμα και έντυπα, όπως το Economist που εκφράζουν, μεν το κεφάλαιο, αλλά για μήνες τώρα προειδοποιούν ότι η μονομερής λιτότητα οδηγεί σε αδιέξοδο. Αλλά, προφανώς, εδώ έχουμε δημοσιογραφία, όπως του Ξανθούλη, που αναζητά τρόπους να κάνει αντιπολίτευση στην Λευκωσία, αντί να μεταφέρει το κλίμα των Βρυξελλών. Είναι σε αυτό το ρευστό πλαίσιο στο οποίο παρέπεμπε και η δήλωση του Προέδρου ότι αν το έλλειμμα είναι 3% αντί 2.5% δεν χάθηκε ο κόσμος, αφού το όριο είναι το 3%.  Η επισήμανση του επίσης, ότι η Ε.Ε. έστειλε συστάσεις και όχι μέτρα δεν έγινε κατανοητή – διότι και μια απλή ανάγνωση των συστάσεων δείχνει την αντιφατικότητα τους: πώς να περιορίσεις το έλλειμμα, ενώ θα πρέπει λ.χ. να ξεκινήσεις την εφαρμογή του Γενικού Σχεδίου Υγείας;

2. Ο Πρόεδρος παρέπεμψε στην πιθανότητα διακρατικού δανείου ή προσφυγής στο μηχανισμό στήριξης για τις τράπεζες κάνοντας διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτόν τον μηχανισμό και στο ελληνικό μνημόνιο το οποίο προήλθε από προσφυγή για τα δημοσιοοικονομικα.  Το θέμα των διαφορετικών επιλογών το κατέγραψε στις εσωτερικές του σελίδες, στο οικονομικό τμήμα, ο Φιλελεύθερος την Κυριακή 3/5, ενώ στο πρωτοσέλιδο η αρχισυνταξία συνέχισε να προσπαθεί να καλλιεργήσει πανικό μέσω Ξανθούλη, και πάλι. H «Καθημερινή», από την άλλη είχε πρωτοσέλιδο ότι ουσιαστικά δεν υπήρχε προθυμία, ούτε από τις Βρυξέλες για ένταξη της Κύπρου στον μηχανισμό – και εκεί φαίνεται να προτιμούν βοήθεια χωρίς μνημόνια. Βέβαια, στην Καθημερινή θέλουν προληπτικά μέτρα εδώ, για να αποφύγουν τον φόβο αύξησης του εταιρικού φόρου. Αυτά τα θέματα, ως η ουσία των υπό συζήτηση επιλογών [όπως και οι διαχωρισμοί των αιτήσεων στήριξης οι οποίοι παραπέμπουν και στο γεγονός ότι από τον Ιούλιο θα υπάρχει ο νέος μηχανισμός ESM ] πέρασε σαν αεράκι πάνω από τα κεφάλια της πλειοψηφίας των παρευρισκόμενων δημοσιογράφων.

3. Η στάση του για τον εταιρικό φόρο πέρασε, επίσης, χωρίς να κατανοηθεί η ταξική της διάσταση – σαν είδος κίνησης ισορροπίας. Ο Πρόεδρος έδωσε έντονη έμφαση στο ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι μέρος της συζήτησης, αλλά άνοιξε και την πόρτα υπεράσπισης των συμφερόντων και των εταιρειών, στο βαθμό που είναι μέρος του κοινού συμφέροντος. Έτσι, ενώ η θέση για αύξηση της φορολόγησης των εταιρειών, είναι λογική, ο Χριστόφιας έδωσε περισσότερη έμφαση στο ότι το χαμηλό φορολογικό καθεστώς ευκολύνει την θέση της Κύπρου και έτσι εστίασε στο ότι θα υπερασπιστεί αυτό το καθεστώς στην Ευρώπη. Διότι, ουσιαστικά, αν τεθεί η Κύπρος υπό όρους, η αύξηση του εταιρικού φόρου μπορεί να είναι ένα πρώτο μέτρο – και είναι αυτό που προκάλεσε τον ειλικρινή πανικό μερικών, οι οποίοι μέχρι πρόσφατα προωθούσαν τον μηχανισμό ως τρόπο επίθεσης, είτε στους μισθούς είτε πολιτικαντικα στην κυβέρνηση.

Την επόμενη ο Γεωργιαδης του ΔΗΣΥ φάνηκε να καταλαβαίνει την σημασία της ταξικής διάστασης και προσπάθησε να κάνει φιλολαϊκή κριτική, επίσης, εστιάζοντας ανέργους. Η ΕΔΕΚ είχε μια δήλωση προερχόμενη από το Βαρνάβα που έκανε μια κριτική μια από τα ίδια, όπως και ο Φωτίου με  μια σε πιο ήπια εκδοχή «ο Πρόεδρος έπρεπε αλλά δεν.. κλπ». Την Κυριακή, πάντως, στο Φιλελεύθερο, ο Ομήρου είχε άρθρο ενάντια στον «καπιταλισμό του καζίνου».

Επί της ουσίας, η όλη αντιπαράθεση φάνηκε να ξαναφέρνει στην επιφάνεια την ταξική διάσταση της οικονομικής πολιτικής – και η σχετική αμηχανία της αντιπολίτευσης, παρά το σαφή έλεγχο της πλειοψηφίας  των πρωτοσέλιδων, μάλλον, δείχνει ανησυχία για την επίδραση της παρέμβασης Χριστόφια αλλά και για το βεληνεκές της επιρροής των ελεγχόμενων ΜΜΕ. Ήδη, άλλωστε, η σύγκριση με το τί γίνεται στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη είναι δύσκολο να λογοκριθεί. Και από ότι φαίνεται εκεί παίζονται και πολύ περισσότερα από ότι καταλαβαίνουν μερικοί εδώ κάτω.

Φιφης

*****************************

Κι ένα υστερόγραφο με κειμένη από την ενότητα “Σπόντες” της “Δεφτερης Ανάγνωσης”

Την υποψηφιότητα τηςΆντρης Μακαρίας Στυλιανού ανακοίνωσε η “Ομάδα Εθελοντών Αγανακτισμένων και Αφυπνισμένων Πολιτών”. Στην ειδησεογραφία της προηγούμενης εβδομάδας, διαβάσαμε ότι η «αγανακτισμένη και αφυπνισμένη» υποψήφια πρόεδρος «εργάζεται ως βοηθός διευθύντρια σε δημοτικό σχολείο της Λευκωσίας», ενώ παράλληλα «υπηρέτησε στρατιωτική θητεία στην Εθνική Φρουρά ως εθελόντρια για 26 μήνες, στο βαθμό του λοχία». Χμ ... και εκπαιδευτικός και στρατιωτικός, η υποψήφια «αγανακτισμένη και αφυπνισμένη» πρόεδρος! Δηλαδή για το ατύχημα στο Μαρί - το οποίο αποτελεί και το μοναδικό λόγο ύπαρξης αυτής της υποψηφιότητας - τι ακριβώς έχει να δηλώσει η κα. Στυλιανού; Ότι φταίει ένας πρόεδρος και δύο υπουργοί; Μήπως κάνει καμιά αναφορά στους 7 στρατούς (Εθνική Φρουρά, ΕΛΔΥΚ, ΤΟΥΡΔΥΚ, Στρατός ΤΔΒΚ, Βρετανικές Βάσεις Ακρωτηρίου και Δεκέλειας, ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα και ΟΥΝΦΙΚΥΠ) και στα εκατομμύρια όπλα (πέρα από τα 98 κοντέϊνερ πυρομαχικών) που υπάρχουν στο νησί και οδήγησαν στο διαμοιρασμό του; Ή μήπως μας φταίνε μόνο οι ξένοι στρατοί και τα ξένα όπλα, αλλά τα δικά μας να τα αφήσουμε εκεί που βρίσκονται, «να τα υπηρετήσουμε και να τα τιμήσουμε»; Η απολιτίκ αγανάκτηση και η εθνικιστική αφύπνιση σε όλο της το μεγαλείο!  

*******************************

Σχόλιο/Ρητορικό ερώτημα ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Ως τώρα εκάμαμεν τους πέντε! Πόσοι λαλείτε εν να φκούσιν ως το τέλος [οι υποψήφιοι];   

Για την αναπαραγωγή των κειμένων

Anef_Oriwn

Δευτέρα 5/6/2012