Ανάρτηση 39/2011* [κυπριακή, επετειακή, πολιτική κι αυτοβιογραφική] – Για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003...

{*Σημείωση 25/4/2011:
Η συγγραφή αυτού του κειμένου ολοκληρώθηκε το Σάββατο 23 του Απρίλη του 2011, που έτυχε(;) να συμπίπτει και με την 8η επέτειο από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων}...

************************************
Εισαγωγικό [πλην μακροσκελές] σημείωμα:

Στις 23 του Απρίλη του 2003 [που ήταν Μεγάλη Τετάρτη] το ντενκτασικό κατοχικό καθεστώς κάτω από την πίεση των μαζικών διαδηλώσεων των τουρκοκύπριων ήρε [έστω και υπό όρους] τους περιορισμούς στη διακίνηση από και προς τα κατεχόμενα ή/και από και προς τις ελεύθερες περιοχές [άνοιξε δηλαδή τα οδοφράγματα].
Ελληνοκύπριοι και τουρκοκύπριοι μπορούσαν πλέον να περάσουν έστω και υπό όρους [με τη επίδειξη ταυτότητας ή διαβατηρίου] τη διαχωριστική γραμμή – κατ’ αρχάς Απο το οδόφραγμα παρά το Ledra Palace στη Λευκωσία, εκείνο του Περγάμου κι εκείνο των Στροβιλιών.

Εγώ πέρασα για πρώτη φορά στα κατεχόμενα την [Μεγάλη] Παρασκευή 25 του Απρίλη από το Οδόφραγμα στο Ledra Palace, μαζί με τον καλό φίλο [από τα φοιτητικά χρόνια] τον Δέλτα και τον αρφότεγνο του τον Κάππα, για να πάμε στο μεσαορίτικο χωρίο του. [Μετά πήγαμε και στην Κερύνεια].

Εκείνη την χρόνια δεν έτυχε να κάμουμε [ως οικογένεια] και ταξίδι [τις μέρες του Πάσχα] κατά Ελλάδα μεριά και έτσι δεν υπήρχε και πρόβλημα από άποψης χρόνου ...

Μερικές μέρες μετά [στις 30 τ’ Απρίλη του 2003, δηλ. την Τετάρτη του Πάσχα] ξαναπέρασα στα κατεχόμενα για δεύτερη φορά, αλλά [σ’ εκείνη τη περίπτωση] από το Οδόφραγμα των Στροβιλιών για να πάμε στην Καρπασία και τον Απόστολο Αντρέα. Εκείνη τη δεύτερη φορά πήγαμε όλη η οικογένεια. Συνοδεύσαμε [και πάλι] μια φιλική [κι αυτή από τα φοιτητικά χρόνια] οικογένεια από την Πάφο – η Έψιλον ομως, η σύζυγος και μητέρα της οικογένειας, καταγόταν από χωριό της Καρπασίας. Είχε κάμει μάλιστα [ως νεαρούλα] και δύο χρόνια εγκλωβισμένη. Όταν δε πήγαμε στο χωριό της μας πήρε να δούμε και τις τότε [έποικες] φιλενάδες της!

Η κίνηση του Ντενκτάς ν’ ανοίξει τα οδοφράγματα ΜΑΣ έπιασε ΟΛΟΥΣ εξ απήνης, για να μην πω και στον ύπνο! ΜΑΣ ξάφνιασε! Κι ομολογώ πως κι ΕΓΩ στην αρχή ήμουν αρκετά επιφυλακτικός – αν θα πήγαινα κατά κει μεριά. Όμως οφείλω να πω ότι αυτό που βιώσαμε όσοι επισκέφτηκε εκείνες τις μέρες τα κατεχόμενα [κι έχω να λεω πως ήμουν ανάμεσα στους πρώτους που περασαν τελικά στα κατεχόμενα] ήταν πρωτόγνωρο!
Και η επίσκεψη των εκτοπισμένων [κι από τις δύο κοινότητες] στα σπίτια και στα χωριά τους συγκινητική και το συναπάντημα ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων πολύ ανθρώπινο και τα ξεχειλίσματα ΟΛΩΝ από αισθήματα χαράς και συγκίνησης αξέχαστα! Αλλά και η υπομονή των ελληνοκυπρίων να περιμένουν για ώρες στα Οδοφράγματα μέχρι να τους δοθεί η άδεια και “βίζα” για να περάσουν απέναντι, στωική, απαράμιλλη κι απερίγραπτη.

ΕΜΕΙΣ την πρώτη φορά καρτερούσαμε κάπου 6-7 ώρες [από τις οκτώμισι το πρωί μέχρι τις 3 το απόγευμα] μέχρι να ΜΑΣ αφήσουν να περάσουμε από το Οδόφραγμα του Ledra Palace στη Βόρεια Λευκωσία. Κάποια στιγμή μάλιστα βαρέθηκα  και καθώς έπιασε και ψιλή βροχούλα κίνησα να φύγω. Δεν ήμουν και πρόσφυγας για να αγωνιώ και να προσμένω με αγωνία την ώρα για να πάω έστω και ως επισκέπτης στο σπίτι μου. Δεν ένοιωθα [όπως προφανώς πολλοί άλλοι που έφυγαν άρον - άρον από το σπίτια τους τότες το 1974] τη νοσταλγία του εγκαταλειμμένου σπιτιού τους, ή που αναπολούσαν τα χρόνια που έζησαν εκεί [στο σπίτι, τη γειτονιά, την πόλη, στο χωριό]. Όμως δεν ανεχόμουν και την κοροϊδία των τόσων ωρών αναμονής στην οποία ΜΑΣ υπόβαλλε το κατοχικό καθεστώς. Όμως ο κόσμος που καρτερούσε να περάσει απέναντι ήταν τόσος πολύς που δεν υπηρχε τρόπος και οδός για να στραφώ πίσω! Κι έμεινα τελικά για αν ζήσω στιγμές αξέχαστες. Στιγμές μιας έντονης συναισθηματικής φόρτισης η οποία κατέκλυζε μόριο του σώματος και της ψυχής των ανθρώπων που πήγαιναν για πρώτη φορά μετά από 30(!) περίπου χρόνια στα σπίτια και στα χωριά τους, στους τόπους που είχαν γεννηθεί, μεγαλώσει και ζήσει ένα μέρος της ζωής τους [μικρό ή μεγάλο δεν έχει και τόση σημασία]!

Θυμάμαι την Καρπασίτισσα φίλη [την Έψιλον] μόλις στρίψαμε για να πάρουμε τον δρόμο που θα ΜΑΣ οδηγούσε στο χωριό της, ξεκίνησε να κλαίει, ενώ ο μεσαορίτης φίλος μόλις σταματήσαμε έξω από το σπίτι του κατέβηκε βιαστικά [από το τουρκοκυπριακό ταξί που ΜΑΣ πήρε εκεί] και ΜΑΣ είπε να του βγάλουμε στα γρήγορα 2-3 φωτογραφίες εκεί μπροστά από το σπίτι του φοβούμενος μην συμβεί κάτι και δεν προλάβει ή μήπως και οι νέοι [τουρκοκύπριοι] ένοικοι του σπιτιού ΜΑΣ έδιωχναν.


Στο κυρίως θέμα - Κι άλλες εικόνες από τα κατεχόμενα:

Οι εικόνες εκείνων των ημερών είναι πολλές, ζωντανές κι αξέχαστες. Συχνά μάλιστα, επανέρχονται στη μνήμη μου κι ανακατώνουν [για διάφορους λόγους] το μυαλό μου. Είναι εικόνες αλλά και συναισθήματα που θα προσπαθήσω κάποια στιγμή [πριν ΜΕ κτυπήσει το Αλτζχάιμερ!] να καταγράψω κι εδώ, με πιο πολλές λεπτομέρειες…

Σήμερα θα αναφερθώ συνοπτικά [χωρίς πολλές λεπτομέρειες] σε κάποιες από τις στιγμές που έζησα και χάρηκα εκείνες τις μέρες ή που με άγγιξαν [συναισθηματικά και θυμικά] ή μ’ έκαναν να μελαγχολήσω και οι οποίες παραμένουν έντονα χαραγμένες στη μνήμη μου. [Ήδη κάποιες παράθεσα και πιο πάνω...]

Θυμούμαι ας πούμεν,

- την αγωνία και την έγνοια του φίλου του Δέλτα [μόλις ολοκληρώσαμε τις διατυπώσεις και περάσαμε στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας] να εξεύρουμε μέσο [ταξί] και να ξεκινήσουμε για το χωριό του. Εκεί στην πλατεία περιφέρονταν διάφοροι [προφανώς ταξιτζήδες] αναμένοντας πελάτες. Εμείς αποταθήκαμε σε κάποιο νεαρό που μας πλησίασε γι’ αυτό τον σκοπό, αλλά φαίνεται πως δεν ήταν επαγγελματίας ταξιτζής, γιατί μετά που συμφωνήσαμε να μας μεταφέρει στον προορισμό μας είχε έντονες συζητήσεις μ’ άλλους ταξιτζήδες και νομίζω πως κάποια στιγμή παρενέβητε και η “Αστυνομία”. Ο συγκεκριμένος ταξιτζής [του όπου το όχημα φαινόταν και καινούργιο] ΜΑΣ ζήτησε [ως κόμιστρο] 60 λίρες, εμένα μου φάνηκαν πολλά αλλά ο Δέλτα [που θα πλήρωνε!] και βιαζόταν να αναχωρήσουμε δεν τον ένοιαζε(!),

- την καταπράσινη [ανοιξιάτικη] Φύση της Βόρειας Κύπρου [της Μεσαορίας, του Πενταδακτύλου και της Καρπασίας – μοναδική η τελευταία], όπως και την ομορφιά του μικρολίμανου της Κερύνειας [όπου κάτσαμε κατά το γιόμα να τσιμπήσουμε κάτι – να “ψευδοφάμε” οι ασσυχχόμπατοι!]... Εκεί στον παραλιακό δρόμο της Τζιερύνειας ήταν και κάποια ελληνοκυπριακά τηλεοπτικά κανάλια [θυμάμαι χαρακτηριστικά το “Sigma”] που έπαιρναν συνεντεύξεις από ελληνοκύπριους και ετοίμαζαν σχετικά ρεπορτάζ [για το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, το πέρασμα στα κατεχόμενα και για τα συναισθήματα του κόσμου. Μεταξύ αυτών που είδα τότε εκεί στο Λιμανάκι ήταν και ο [κωμικός] ηθοποιός Κωστάκης Κωνσταντίνου, υποψήφιος σήμερα με τον ΔΗΣΥ για τις βουλευτικές,

- τη προσπάθεια μου [καθώς ταξιδεύαμε στο Δρόμο Λευκωσίας – Αμμόχωστου καθ’ οδό προς το μεσαορίτικο χωριό] να προσανατολιστώ στο χώρο και να ανακαλύψω ρωτώντας τον μεσαορίτη φίλο αλλά και τον τουρκοκύπριο ταξιτζή [που μπορεί να ήταν και έποικος], ποια ήταν τα χωριά που φαίνονταν στο βάθος εκατέρωθεν του δρόμου. Σ’ όλα τα χωριά προεξείχαν οι στενόμακρες φιγούρες των μιναρέδων, ένδειξη κι απόδειξη συνάμα για το ποιοι κατοικούσαν πλέον σ’ αυτά και πόσο είχαν αλλάξει τα δημογραφικά και πολιτισμικά δεδομένα στη Βόρεια Κύπρο. {Παρόμοια εικόνα, με τους μιναρέδες των χωριών να προεξέχουν άλλων κτισμάτων και να αναγνωρίζονται από μακριά, είδα και κατέγραψα στο μυαλό μου μερικά χρόνια μετά ταξιδεύοντας στον Δρόμο Ξάνθης – Κομοτηνής. Δυστυχώς τότε δεν εισακούστηκα από τη σύζυγο μου και να παρεκκλίνουμε για να επισκεφτούμε ένα τέτοιο χωριό [τουρκόφωνων ελλαδιτών ή και Πομάκων], για να πιούμε έστω κι ένα καφέ...}

- την αίσθηση [όταν περνούσαμε μέσα από διάφορα χωριά ή όταν μπήκαμε στα χωριά του προορισμού μας – τόσο στη Μεσαορία όσο και τη Καρπασία] ότι ο χρόνος είχε προ πολλού σταματήσει να κυλάει εκεί και πολλά πράματα είχαν παραμείνει στάσιμα,

- το καταφανές αίσθημα απογοήτευσης του φίλου του Δέλτα για την κατάσταση στην οποία βρήκε το σπίτι του. Τούτο κατοικείτο πλέον από μια οικογένεια τουρκοκυπρίων που απ’ ότι κατάλαβα είχαν έρθει από ένα γειτονικό τουρκοκυπριακό χωριό. Του φάνηκε ότι το σπίτι ήταν πολύ μικρό, παρ’ όλο που νέοι ένοικοι του είχαν αναγείρει και δωμάτια στον όροφο. [Ασυναίσθητα φαίνεται το σύγκρινε με το σπίτι του στις ελεύθερες περιοχές]. Πέραν οι νέοι ένοικοι είχαν φτιάξει στο σπίτι μια μικρή επιχείρηση εκτροφής ορτυκιών κι άλλων πουλιών,

- το ανοιχτόκαρδο καλωσόρισμα και το shαιρέτισμα των πλείστων τουρκοκυπρίων [αλλά και εποίκων] που συναντούσαμε, είτε στα σπίτια που επισκεφτήκαμε είτε στους δρόμους [όπως στο Βαρώσι καθ’ οδόν για την Καρπασία] και στα καφενεία... Και τα κεράσματα που ΜΑΣ πρόσφεραν σε μια προσπάθεια τους [είτε ειλικρινή και γνήσια, είτε προσποιητή] να φανούν φιλόξενοι. Όμως και πολλοί απ’ αυτούς ένοιωθαν το ίδιο αμήχανα και παράξενα όπως κι ΕΜΕΙΣ!].

- τον εγκάρδιο χαιρετισμό ενός ασπρομάλλη 50ρη τουρκοκύπριου ναυτικού [όπως μάθαμε μετά], που κατοικούσε πριν τον πόλεμο και πριν τη μετακίνηση του στο μεσαορίτικο χωριό, στο αμιγές τουρκοκυπριακό χωριό Κοφίνου. Ερχόμενος στο καφενείο [όπου καταλήξαμε και καθίσαμε 3-4 διαφορετικές παρέες ελληνοκυπρίων] και βλέποντας ΜΑΣ εκεί μαζεμένους και καθήμενους μεταξύ των τουρκοκύπριων, ΜΑΣ χαιρέτησε μεγαλόφωνα και χαρούμενα μ’ ένα εγκάρδιο και πολύ ζωντανό «μάshαλλα μάshαλλα»,

- από την άλλη [καθώς δεν ήταν όλα τα συναπαντήματα ευχάριστα] συναντήσαμε και το επιθετικό και γεμάτο δυσφορία ύφος μιας τουρκούς, που όταν ΜΑΣ είδε να κατεβαίνουμε από το ταξί [στο μεσαορίτικο χωριό] και να στεκόμαστε [περίεργα αι αμήχανα] στο χώρο που ήταν κάποτε – [τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο του 1974] το σπίτι της γιαγιάς του φίλου Δέλτα, ΜΑΣ αρώτησε [στα αγγλικά] τι πήγαμε να κάμουμε εκεί ή/και τι γυρεύαμε. Προφανώς ήταν αντίθετη με το άνοιγμα των οδοφραγμάτων και το σμίξιμο του κόσμου,

- την πολλή άσχημη κατάσταση στην οποία βρήκαμε την εγκαταλειμμένη κι ασυντήρητη εκκλησία του μεσαορίτικου χωριού. Το εσωτερικό της ήταν γεμάτο από κουτσουλιές των πεζουνιών [υπήρχαν στοίβες ολόκληρες – 30 χρόνια ολόκληρα φώλιαζαν εκεί τα πουλιά], ενώ εξωτερικά η αυλή ήταν γεμάτη χόρτα, εκτός του χώρου περιμετρικά της εκκλησιάς σε πλάτος μερικών μέτρων, που είχε καθαριστεί τις τελευταίες μέρες [για λόγους ευνόητους]. Εκεί στον χώρο της εκκλησιάς βρίσκονταν και έπαιζαν μια παρέα με τουρκοκυπριόπουλα, γύρω στην ηλικία των δώδεκα. [Ένα κορίτσι είναι καταφανώς πιο μεγάλο – μιλούσε αγγλικά και μας είπε πως είχαν έρθει πριν μερικά χρόνια από Αυστραλία]. Τα παιδιά ΜΑΣ πήραν στο κατόπιν κι ο φίλος ο Δέλτα τα φιλοδώρησε με μερικές λίρες(!!),

- το πέρασμα μας από το σχολείο του μεσαορίτικου χωριού που βρισκόταν σε ύψωμα. Εκεί [λόγω του υψώματος] είχε και λήψη το κινητό μου, κατάφεραν και με πήραν από σπίτι [αγωνιούσαν αν είχαμε πάει τελικά στον προορισμό μας], ενώ επικοινώνησε μαζί μου και μια καλή φίλη γιατρίνα που κατάγεται από χωριό κοντά στην Αμμόχωστο και ήθελε να μάθει λεπτομέρειες,

- τα sms μηνύματα που έρχονταν στο κινητό μου κατηφορίζοντας πλέον προς Λευκωσία καθώς φεύγαμε από την Κερύνεια κατα το βραδάκι. Στην Κερύνεια δεν είχαμε λήψη και τα μηνύματα ήταν από φίλους, αλλά κυρίως από τη σύζυγο μου που ανησυχούσε,

- την αμηχανία με την οποία μα υποδέχτηκε στο πατρικό σπίτι της καρπασίτισσας φίλης Έψιλον, η “ρούσα” [ξανθοπρόσωπη] νέα “οικοδέσποινα” του, που ήταν και η χότζιενα το χωριου. Στο σπίτι έμενε η οικογένεια του χότζια του χωριού. Τούτοι ήταν έποικοι [είχαν έρθει από την Τουρκία κι αν κατάλαβα καλά από την περιοχή της Τραπεζούντας]. Θυμάμαι ότι στο σπίτι είχαν και αγελάδες, ενώ κάποια στιγμή ο χότζια αναγκάστηκε να ΜΑΣ αφήσει γιατί είχε καθήκοντα να εκτελέσει στο τζαμί,

- την βιασύνη με την οποία οι τουρκάλες έποικες [οι πιο μεγάλες στην ηλικία] προσπάθησαν να σβήσουν ή να κρύψουν τα τσιγάρα που κάπνιζαν όταν πήγαμε σε μια άλλη γειτονιά του χωριού για να δει η καρπασίτισσα φίλη τες παλιές [των εφηβικών της χρόνων] έποικες φιλενάδες της,

- το ασυντήρητο νεκροταφείο στο καρπασίτικο χωριό [με γκρεμισμένους και καταστραμμένους τάφους και σταυρούς],

- τις επισκέψεις μας στην Εκκλησία της Παναγίας της Κανακαριάς, στον Απόστολο Αντρέα, στην Σαλαμίνα, όπου πληρώσαμε και είσοδο [δεν είμαι σίγουρος αν πήγαμε και στον Απόστολο Βαρνάβα], στην παλιά [την εντός των τειχών] πόλη της Αμμοχώστου [που εκείνη τη μέρα ήταν γεμάτη με ελληνοκύπριους – θυμάμαι πως πριν το πόλεμο κανένας ελληνοκύπριος ΔΕΝ μπορούσε να εισέλθει εκεί μέσα],

- τη στάση που κάναμε στη Γιαλούσα [καθ’ οδόν για τον Απόστολο Αντρέα] για να πάρουμε νερό [από ένα μπακάλικο], όπως και τη στάση [κατά την επιστροφή μας] στο ελληνοκυπριακό καφενείο στο Ριζοκάρπασο [για να κεραστούμε],

- το πολύ κακό το χάλι του Μοναστηριού του Αποστόλου Αντρέα, καθώς για 30 τόσα χρόνια παρέμενε ασυντήρητο [όπως παραμένει μέχρι σήμερα και κινδυνεύοντας μάλιστα με κατάρρευση!]... Να σημειώσω ότι ήταν η πρώτη φορά που επισκεφτόμουν το Μοναστήρι. Έκτοτε ξαναπήγα ακόμα δύο φορές.

- την ανησυχία του παφίτη φίλου [που ήταν και ο οδηγός μας] όταν διακινούμασταν εκεί στην Αμμόχωστο κατα την επιστροφή μας όταν δεν παρατηρούσε να ΜΗΝ κυκλοφορούν αυτοκίνητα με ελληνοκυπριακούς αριθμούς έγγραφης.

Όλ’ αυτά κι άλλα πολλά ΜΟΥ θυμίζουν εκείνες τις αξέχαστες και ανεπανάληπτες εμπειρίες. Κι όταν έρχονται στο μυαλό μου, μού αφήνουν μια πικρή γεύση για το συνεχιζόμενο διαχωρισμό του τόπου ΜΑΣ. Και τούτο ίσως λόγω και της αδυναμίας ΜΑΣ να αξιοποιήσουμε τις δυναμικές που [ανέλπιστα και ξαφνικά] δημιουργήθηκαν με το συναπάντημα ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων προς όφελος της Επανένωσης του νησιού ΜΑΣ

Οι φορές που επισκέφτηκα από τότε τες κατεχόμενες περιοχές [στη Βόρεια Κύπρο] δεν είναι και πολλές. Μετρούνται στα δάκτυλα και των δύο χεριών μου – ανέρχονται δηλ. σε καμιά 10ρια. Πέραν από τις δύο πρώτες φορές [που ήδη περιέγραψα πιο πάνω], πήγα και 3-4 φορές για να παραστώ σε δικοινοτικές πολιτικοκοινωνικές εκδηλώσεις [σε μια τέτοια συνάντηση αναφέρθηκα στο σημείο 13, στην 4η ανάρτηση μου του 2008 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/06/4.html], ενώ ακόμα δυο φορές συνόδευσα εκεί φίλους από το εξωτερικό [την μια μέχρι την Αμμόχωστο και τον Απόστολο Βαρνάβα και την άλλη στην Καντάρα και Κερύνεια]. Υπήρξαν και δύο άλλες επισκέψεις [στον Απόστολο Αντρέα και στο Ριζοκάρπασο].

Δεν υπάρχει κάτι που να με τραβά για να πηγαίνω κατά ‘κει. Δυστυχώς δεν κατάφερα [παρ’ όλο που υπήρξαν ευκαιρίες] να δημιουργήσω και τέτοιες σχέσεις με τουρκοκύπριους που να μου δίνουν άλλοθι να πηγαίνω τακτικότερα στα κατεχόμενα.

***************************
Και πάμε [τέλος] και στο θέμα των πολιτικών διαστάσεων του ανοίγματος των οδοφραγμάτων:
Για τον σκοπό αυτόν θα αναδημοσιεύσω [χωρίς δικά μου σχόλια] ένα [φετινό] κείμενο από το Blog του αγαπητού φίλου Gregoris.

"Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων"
[αναδημοσίευση από το Blog του Gregoris – link: http://nekatomata.blogspot.com/2011/04/blog-post_13.html].

“το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003 τζιαι η μαζική κοσμοσυρροή για τη διάβαση στην άλλη πλευρά ήταν πιθανότατα η πιο μεγάλη επανάσταση στην σύγχρονη κυπριακή ιστορία. τζιαμέ εκαταρρεύσαν έστω μερικώς έστω προσωρινά για κανένα θκιο μήνες οι προκαταλήψεις, οι φοβίες, τα στερεότυπα που εγκλωβίζαν τους κυπραίους στα εθνοτικά, "εθνικά" τζιαι εδαφικά τους κλουφκιά. πριν 8 χρόνια ο εθνικισμός τζιαι η διχοτόμηση εδεχτήκαν το πρώτο τους χτύπημα στην Κύπρο. έννεν τυχαίο που η ένοχη τζιαι φασιστική ακροδεξιά βόρεια τζιαι νότια απαιτεί το κλείσιμο τους, ούτε εν τυχαίο που οι κάθε λογής εθνικιστές αρνούνται να τα διασταυρώσουν. η ανάμιξη των κοινοτήτων τζιαι η επανένωση της χώρας σε βάση ισοτιμίας των δυο κοινοτήτων φοϊτσιάζει τους...

για την επέτειο του ανοίγματος αναδημοσιεύκω δαμέ ένα περσινό μου κείμενο που το μπλογκ επανένωση που έπιασεν τότε τζιαι 202 σχόλια.

............................................
"Διασταυρώνοντας τα οδοφράγματα"
[σημ. Ιστολόγου: http://www.epanenosi.com/index.php/archives/660]

Πολλές φορές εστιάζουμεν στο βλέμμα μας στην κατεύθυνση της επίτευξης της συμφωνίας τζιαι αγνοούμεν ότι η επανένωση εν μπορεί να συμπυκνωθεί σε ένα κομμάτι χαρτί, συμβόλαιο συνεργασίας ή σύνταγμα. Η επανένωση εν κοινωνική διαδικασία στα μυαλά των Κυπραίων τζιαι επί του εδάφους της Κύπρου. Εν διαδικασία αντίληψης τζιαι δημιουργίας μιας ολικής Κύπρου που προϋποθέτει την ήττα όι απλά των εθνικισμών αλλά τζιαι των εθνοκεντρισμών βόρεια τζιαι νότια. Εν διαδικασία ισότιμης αποδοχής του Άλλου, αλληλοσεβασμού τζιαι συνύπαρξης. Τζιαι πάνω που ούλλα εν διαδικασία αμφισβήτησης του διαχωρισμού που επιβλήθηκεν τον τελευταίο μισόν αιώνα.

Το 2003 αποτελεί κομβικό σημείο στην Κυπριακή ιστορία. Το άννοιμα των οδοφραγμάτων εσηματοδότησεν την απαρχή μιας νέας εποχής όπου η επανένωση ως στοχοθεσία απόκτησεν κοινωνική βάση τζιαι υλικότητα. Σύμφωνα με έρευνες η πλειοψηφία των Κυπραίων επέρασεν απέναντι, έστω μια φορά, ενώ υπάρχει μια σημαντική μειοψηφία που διασταυρώνει σχετικά συχνά τα οδοφράγματα. Τούτη η ομάδα που διασταυρώνει τα οδοφράγματα, έστω τζιαι για απλά καταναλωτικούς λόγους, (την πιο άμεσα πολιτική πτυχή περιγράφω την δαμέ http://nekatomata.blogspot.com/2009/09/blog-post_23.html) συνιστά ουσιαστικά την μαγιά της επανένωσης. Επειδή έρκεται σε επαφή με την άλλη κοινότητα, αμφισβητά στην πράξη τα “σύνορα” τζιαι πιο σημαντικά υπονομεύκει την κυρίαρχη λογική της διχοτόμησης που αντιλαμβάνεται την Κύπρο ως θκιο ξεχωριστά κομμάθκια. Το άννοιμα της Λήδρας το 2008 εδραίωσεν τούτην την τάσην. Ένας περίπατος στην Λήδρας εν αρκετός για να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι η συνύπαρξη εν γεγονός – είτε νότια είσαι είτε βόρεια, ο κόσμος εν ανάμιχτος. Αντιλαμβάνεσαι ότι η Κύπρος εν δίγλωσση τζιαι δικοινοτική.

Βέβαια τούτον που περιγράφω εν μια Λευκωσιάτικη οπτική. Εν σαν να τζιαι εν άλλη χώρα η Λευκωσία, είπαν μου θκιο Παφίτες προχτές που εγυρίζαμεν μέσα στην παλιά πόλη βόρεια τζιαι νότια. Τζιαι οι Λεμσιανοί, τζιαι οι Σκαλιώτες που εν θωρούν τον Πενταδάχτυλο, που εν βιώνουν την νεκρή ζώνη πρέπει να έχουν άλλην αντίληψη για το στάτους κβο. Η Λευκωσία ήταν ο τόπος που εξεκινήσεν η ιδέα της διχοτόμησης. Δαμέ πρέπει να την ανατρέψουμεν.

..................................
το θέμα όμως έννεν απλά επετειακό. είναι τζιαι βαθύτατα επίκαιρο, καθώς τωρά είμαστεν ξανά στον αστερισμό της εξέγερσης, της δεύτερης τ/κ εξέγερσης του 2011, η οποία αμφισβητεί ξανά το διχοτομικό στάτους κβο.”

Για το εισαγωγικό σημείωμα
και τα copy paste,
Anef_Oriwn
Σάββατο 23/4/2011

*****************************
Υστερόγραφον [Δευτέρα 25/4/2011]:

Πέρασε και το φετινό Πάσχα μαζί με τις ολιγοήμερες αργίες και διακοπές που ΜΑΣ προσφέρει. Από αύριο και πάλι δουλειά, κυρίως για τους δημόσιους και ημικρατικούς υπαλλήλους γιατί στον ιδιωτικό τομέα είναι και η Τρίτη αργία. [Διερωτούμαι πως κι ακόμα και δεν τη διεκδίκησαν κι αυτήν τη μέρα ως αργία - οι δημόσιοι υπαλλήλοι]. Φυσικά οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα αργούν και θα διακοπεύουν μέχρι την Κυριακή καθώς τα σχολειά από Δευτέρας θ’ ανοίξουν. Και  για πόσες μέρες θα μου πείτε θα γίνουν μαθηματα; Σχεδόν αμεσως θα μπουν στην τελική ευθεία για τις εξετάσεις και θα προετοιθμαζονται για τις επερχόμενες καλοκαιρινές διακοπές.

Πάσχα λοιπόν και καλά φάγαμε κι ήπιαμε και διασκεδάσαμε και σε εκδηλώσεις με παραδοσιακό χρώμα πηγαμε! Κι όσοι νήστεψαν [ελαυνόμενοι κυρίως από μια ακατανόητη κι αναχρονιστική και συχνά υποκριτική κατ’ εμένα θρησκευτικότητα], αλλά κι όσοι ΔΕΝ νηστέψαμε ή ψευδο-νηστέψαμε! Δοκιμάσαμε και μαγειρίτσα κι αρνίσιο κεφαλάκι βραστό και σούβλα και τταβά και κουπέπια [τυλιγμένα σε φρέσκα αμπελόφυλλα και σε κρεμμύδια] κι ήπιαμε και τα ουζάκια μας και πήγαμε και σε πασχαλινές γιορταστικές εκδηλώσεις. Πήγαμε [εθιμοτυπικά] και στον “Καλόν Λόον”, κινδυνέψαμε κι από τις κροτίδες αλλά και να καούν τα ρούχα, τα γενιά και τα μαλλιά μας από τα κεριά, ενώ αποφύγαμε να κυκλοφορήσουμε γύρω από την “λαμπρατζιά” [επικίνδυνες αυτές οι καταστάσεις όπου οι κροτίδες μπορεί να συνδυαστούν με τη φωτιά!]. Φάγαμε και φλαούνες - και γλυκές κι αλμυρές [αν ήμασταν στην Πάφο θα δοκιμάζαμε και “πασκιές” ή/και “γαλένα”] και τσουγκρίσαμε κι αυγά [κάποιοι και τα κεφάλια μας]... Έχουν ξεκινήσει όμως και οι γάμοι [και να καλέσματα για να προσφέρουμε τον οβολό ΜΑΣ!] και δεν θα προλαβαίνουμε!

Και θα 'χουμε και τες εκλογές στις 22 του Μάη! Καλά πνάσαμε από τα προεκλογικά και τους ΦουλλοΝικολάκηδες και τους ΠερδικΌμηρους! Αλλά σ’ αυτά θα επανέλθουμε σε προσεχείς μας αναρτήσεις...

Για την ώρα ΚΑΛΑ να περνάτε ΟΛΟΙ!!!

Anef_Oriwn
25/4/2011