Κυριακή 20 Μαρτίου 2011
Ανάρτηση 24/2011 [διεθνοπολιτική, αντιιμπεριαλιστική, “ιδεοληπτική”] – Οι λόγοι που είμαστε εναντίον της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη – Προσθήκες
Εισαγωγικό σημείωμα:
Αυτή η ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2011/03/232011.html. Ως γνωστό εκεί καταπιαστήκαμε με την στρατιωτική επέμβαση δυτικών νατοϊκών δυνάμεων [γαλλικών, εγγλέζικων και αμερικάνικων] στη Λιβύη. Η επέμβαση αυτή συνίσταται σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και εκτόξευση πύραυλων από πλοία και υποβρύχια κατα στόχων του καθεστώτος Καντάφι. Φυσικά δεν λείπουν και ένα σωρό «παράπλευρες απώλειες» [έτσι ονομασάνε τες απώλειες αμάχων τότε, κατά τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία].
Αφήνω λοιπόν κατά μέρος επίκαιρα κυπριακά ζητήματα όπως,
- η απόφαση της [κυπριακή] Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου,
- ο μαθητικός συνδικαλισμός και οι υποκρισίες των “Συναγερμικών” πολιτικών, και
- η σύλληψη του Γιαννάκη Μάτση και ευρωβουλευτών από τα τουρκικά στρατεύματα όταν μπήκαν στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου,
και επανέρχομαι στο ίδιο θέμα για δύο βασικά λόγους:
1. Πρώτον, για να επεξηγήσω περαιτέρω τις αρνητικές τοποθετήσεις μου για τη στρατιωτική επέμβαση παρέμβαση στη Λιβύη, μια και σε συζήτηση στην προηγούμενη ανάρτηση μου τέθηκε [προβοκατόρικα όπως τελικά αποκαλύφτηκε] και το (ψευδο)δίλημμα [και ψευδεπίγραφο] ερώτημα:
«Ειμαι αριστερος και συμφωνω με αυτα που λες περι κατεστημενων και εξουσιων, και οτι εκει μας οδηγησε πολιτική των δυτικών αστικών δημοκρατιών. Ομως εδω που φτασαν τα πραγματα τι προτεινεις? Γινεται εμφυλιος, προτεινεις να μην παρεμβει κανενας και να επικρατησει ο κανταφι?» [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2011/03/232011.html?showComment=1300626915044#c6566857428876091655 ].
Για την ενίσχυση των θέσεων κι απόψεων μου θα παραθέσω ένα σχετικό κείμενο [άγγλου ακτιβιστή] που αλίευσα από την σημερινή “Χαραυγή” [20 του μηνός] από το ένθετο “Κόσμος” [σελ. 1]. Στο κείμενο αναλύονται 10 λόγοι για τους οποίους πρέπει να εναντιωνόμαστε στη δυτική επέμβαση [πολεμική] στη Λιβύη. Να δηλώσω [για τους άσπονδους και μη φίλους και καλοθελητές] ότι η προσωπική μου αντίθεση σε στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη επ’ ουδενί λόγο δεν απαλλάσσει τον Καντάφι από τον αυταρχικό, δεσποτικό και δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας του.
Να σημειώσω ότι έχω καταθέσει και σχόλια σε παρόμοια συζήτηση στο Blog του Strovoliotis [link: http://strovoliotis.wordpress.com/2011/03/18/%ce%bb%ce%b9%ce%b2%cf%8d%ce%b7-%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf-%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ac/], ενώ μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση [επί του ιδίου θέματος] έχει και ο Νέος Ελληνοκύπριος στο δικό του Blog [link: http://newgreekcypriot.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html].
2. Και δεύτερο, για να καταθέσω κάποιες ενδιαφέρουσες θέσεις [για τες διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή μας] από μια πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, όπως δημοσιεύτηκε στον σημερινό [και σ’ αυτήν την περίπτωση] "Ριζοσπάστη" [link: http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=6159608&action=print].
Οι απόψεις της ηγεσίας των ελλήνων κομμουνιστών μπορεί να ηχούν στ’ αυτιά κάποιων [σύγχρονων ευρωπαίων] ως δογματικές και αναχρονιστικές [όπως συνήθως τις αποκαλούν οι διαφωνούντες], ή/και ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι η ούτω καλούμενη “ξύλινη” [όπως είθισται να ονομάζεται - από τους εκσυγχρονισμένους πολιτικούς αναλυτές - η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι “ορθόδοξοι” κομμουνιστές είτε στα γραπτά τους, είτε στον λόγο τους – όπως ας πούμεν οι λέξεις «ιμπεριαλισμός», «ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα», «ιμπεριαλιστικά σχέδια», «όξυνση των ανταγωνισμών»] ... Προκαλώ όμως τον οποιαδήποτε να ΜΑΣ πει αν τα πολιτικά δρώμενα δεν είναι όπως περιγράφονται!
Πάμε λοιπόν, στις αντιγραφές και τα copy-paste:
*****************************
Α. Δέκα λόγοι εναντίωσης στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη
[του Andrew Murray, επικεφαλή της Συμμαχίας “Σταματήστε τον Πόλεμο” (στο Ιράκ) και μέλους της Πολιτικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βρετανίας]
[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου]...
Η πολιτική για την εξαπόλυση στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη, κατ’ επίφασιν με ανθρωπιστικά επιχειρήματα, αλλά με το βλέμμα σε πολιτικούς στόχους, εντείνεται ανάμεσα στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Μια «ζώνη αποκλεισμού πτήσεων», ζητά ο Αραβικός Σύνδεσμος, που στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από τρομαγμένους δεσπότες που απεγνωσμένα ζητούν από το στρατό των ΗΠΑ να αναμειχθεί πιο βαθιά στη περιοχή. Αυτό θα είναι η απαρχή ενός ταξιδιού σε ολισθηρή πλαγιά. Πιο κάτω [παρατίθενται] οι 10 λόγοι για να αντισταθούμε στις σειρήνες που καλούν για στρατιωτική παρέμβαση.
1. Η στρατιωτική παρέμβαση θα παραβιάσει την κυριαρχία της Λιβύης. Δεν πρόκειται για ένα απλά νομικίστικο στοιχείο. Η σημασία του σεβασμού του διεθνούς δικαίου δεν πρέπει αν αποδέχεται εκπτώσεις εάν οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου δεν πάρουν το πράσινο φως. Μόλις το ΝΑΤΟ ξεκινήσει την παρέμβαση, ο λαός της Λιβύης θα αρχίσει να χάνει έλεγχο της ίδιας της χώρας του και του μέλλοντος του.
2. Η στρατιωτική επέμβαση μπορεί μόνο να παραμείνει και όχι να τερματίσει τον εμφύλιο. Οι “ζώνες αποκλεισμού πτήσεων” και η παροχή όπλων δεν θα μπορέσει να τερματίσει τις συγκρούσεις, αλλά θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη αιματοχυσία, το λιγότερο.
3. Η επέμβαση θα οδηγήσει σε κλιμάκωση. Επειδή τα μέτρα που συζητούνται δεν θα φέρουν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το επόμενο αίτημα θα είναι μια πλήρης έκτασης στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη, όπως καις το Ιράκ. Θα συναντήσει την ίδια συνεχή αντίσταση. Με αυτό τον τρόπο θα οδηγηθούμε σε συγκρούσεις δεκαετιών.
4. Αυτή η περίπτωση δεν σχετίζεται με την Ισπανία του 1936, όπου η μη επέμβαση σήμαινε βοήθεια προς τη φασιστική πλευρά, που εάν κέρδιζε τη σύγκρουση, θα ενθάρρυνε τους πρωταίτιους ενός μεγαλύτερου πολέμου, όπως κι έγινε. Σε αυτή την περίπτωση οι δυνάμεις που φωνάζουν για στρατιωτική δράση, είναι εκείνες που ήδη πολεμούν σε ένα πλατύτερο πόλεμο στη Μέση Ανατολή και επιδιώκουν να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους ακόμη και καθώς χάνουν τους αυταρχικούς τους σύμμαχους. Ο σεβασμός προς την κυριαρχία της Λιβύης βοηθά το σκοπό της ειρήνης.
5. Η περίπτωση της Λιβύης προσομοιάζει περισσότερο με το Ιράκ στη δεκαετία του ’90, μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Τότε οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία επέβαλλαν “ζώνες αποκλεισμού πτήσεων” που δεν οδήγησαν στην ειρήνη. Οι δύο πλευρές στο προστατευόμενο Ιρακινό Κουρδιστάν πάλευαν σε ένα πικρό εμφύλιο πόλεμο υπό τη ν προστασία της “ζώνης αποκλεισμού πτήσεων” και προετοίμασαν το έδαφος για την εισβολή του 2003. Η επέμβαση είναι δυνατόν να επιδράσει στη διχοτόμηση της Λιβύης και να θεσμοθετήσει μια σύγκρουση δεκαετιών.
6. Μοιάζει επίσης με την κατάσταση στο Κόσοβο και τη Βοσνία. Η παρέμβαση του ΝΑΤΟ δεν οδήγησε στην ειρήνη, τη συμφιλίωση ή την αυθεντική ελευθερία στα Βαλκάνια. Απλά οδήγησε σε ατελείωτες ξένες κατοχές.
7. Ναι, τα πάντα γίνονται για τα πετρέλαια. Γιατί η συζήτηση για επέμβαση γίνεται για τη Λιβύη και όχι για το Κονγκό για παράδειγμα; Ρωτήστε την BP.
8. Πρόκειται παράλληλα για την άσκηση πιέσεων στην αιγυπτιακή επανάσταση, τη μεγαλύτερη απειλή για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή. Μια βάση του ΝΑΤΟ στη διπλανή πόρτα [Λιβύη] θα είναι το λιγότερο μοχλός πίεσης και στη χειρότερη των περιπτώσεων στρατιωτικής επέμβασης, σε περίπτωση που η αιγυπτιακή ελευθερία ανθήσει μέχρι του σημείου που θα προκαλέσει τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή.
9. Η υποκρισία προδίδει τα παιχνίδια τους. Όταν ο λαός του Μπαχρέιν ξεσηκώνεται ενάντια στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ μοναρχία τους και πετσοκόβονται στους δρόμους, δεν υπάρχει συζήτηση για στρατιωτική δράση, ενώ η βάση του στόλου των ΗΠΑ είναι εκεί. Αντίθετα οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τη στρατιωτική παρέμβαση της Σαουδικής Αραβίας ενάντια στην επανάσταση. Όπως ο υψηλόβαθμος Αμερικανός Γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων Λιντσέι Γκράχαμ παρατήρησε πρόσφατα, «Υπάρχουν καθεστώτα που θέλουμε να αλλάξουν και καθεστώτα που δεν θέλουμε να αλλάξουν». Το ΝΑΤΟ θα παρέμβει μόνο για να στραγγαλίσει την αυθεντική κοινωνική επανάσταση κι όχι για να την υποστηρίξει.
10. Η μιλιταριστική επιθετικότητα στη Λιβύη, για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, θα αξιοποιηθεί για να αναγεννήσει την αιματοβαμμένη πολιτική του “φιλελεύθερου επεμβατισμού”. Αυτό το θηρίο δεν πρέπει να επιτραπεί να αναστηθεί από τους τάφους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Β. Αποσπάσματα από την απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ “Για τις διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή μας και στην ευρύτερη περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ” [Ολόκληρο το κείμενο στο link:
http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=6159608&action=print].
[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις ειναι δικές μου] ...
Στην περιοχή μας (Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Βόρειος Αφρική, Καύκασος) εκτυλίσσονται σοβαρές, επικίνδυνες εξελίξεις, που χαρακτηρίζονται από την ένταση των αντιθέσεων ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων, σε μια περιοχή που διαθέτει ενεργειακό πλούτο κι αποτελεί «πέρασμα» των πρώτων υλών από την Κεντρική Ασία, την Κασπία, τη Μέση Ανατολή, τόσο προς τη Δύση, όσο και προς τις γοργά ανερχόμενες δυνάμεις της Ασίας (Κίνα, Ινδία κ.ά.).
Ισχυρότατα μονοπώλια, ιμπεριαλιστικές ενώσεις και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πλέκονται σ' ένα «κουβάρι» αντιθέσεων και διαπάλης. Μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, οι αστικές τάξεις της περιοχής επιδιώκουν συμμαχικούς «άξονες», προχωρούν σε συμμαχίες και συμβιβασμούς, για να επωφεληθούν από τη διαπάλη για το φυσικό πλούτο και τα μερίδια των αγορών.
Αυτές οι διεθνείς «συμμαχίες», που συνάπτουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μονοπωλιακοί όμιλοι, παίρνουν υπόψη τη γεωπολιτική θέση της κάθε χώρας, τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αλλά και τη δυναμική της ισχύος της (οικονομικής, στρατιωτικής, πολιτικής).
Οι εξελίξεις αυτές παρουσιάζονται ως διαμόρφωση του λεγόμενου «πολυπολικού κόσμου» και προώθηση δήθεν του «εκδημοκρατισμού των διεθνών σχέσεων». Κι εδώ χρειάζεται να οξύνουμε την αντιπαράθεση με αυτό το ιδεολόγημα του λεγόμενου «πολυπολικού κόσμου», που καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να φέρει ειρήνη και ασφάλεια στους λαούς. Στην πραγματικότητα ο «πολυπολικός κόσμος» είναι ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Περικλείει ως αναπόφευκτη εξέλιξη τη συγκρότηση αξόνων κι «αντιαξόνων» από ανταγωνιστικές δυνάμεις. Συχνά, η διαπάλη που αναπτύσσεται, ξεπερνά τα «ειρηνικά» πολιτικά και διπλωματικά πλαίσια και συνεχίζεται με οικονομικούς και κατασκοπευτικούς πολέμους, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, αποδεικνύοντας πως «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα (συγκεκριμένα με βίαια) μέσα». Ανταγωνισμοί και συνεργασίες ανάμεσα στους καπιταλιστές είναι σαν οι δύο αναπόφευκτοι πόλοι ενός «μαγνήτη».
Στη διαπάλη χρησιμοποιούνται ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, αστυνομικά και στρατιωτικά Σώματα της ΕΕ, οι στρατιωτικές βάσεις, οι μεγάλοι ναυτικοί στόλοι, ενώ αξιοποιούνται πλέον διάφορα προσχήματα, όπως η «πάλη με την τρομοκρατία» και η «υπεράσπιση των μειονοτήτων», τα μεταναστευτικά ρεύματα που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις, η εξαθλίωση και η φτώχεια που γεννάει ο καπιταλισμός κ.ά.
***************************
Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα
Από την άλλη, το ΝΑΤΟ επεδίωξε να ενσωματώσει μια σειρά από χώρες και να δυναμώσει τον επιθετικό του ρόλο στις περιοχές, όπου άλλοτε υπήρχαν τα σοσιαλιστικά κράτη και ιδιαίτερα εκεί όπου υπάρχει ενεργειακός πλούτος και δρόμοι μεταφοράς. Αυτό το πέτυχε με τους εξής τρόπους:
α) Την ένταξη στο ΝΑΤΟ 12 χωρών (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Αλβανία, Κροατία). Διαδικασία στην οποία αντιτάχθηκε, για τους δικούς της λόγους, η Ρωσία, ιδιαίτερα όταν η διαδικασία άγγιξε την Ουκρανία και τη Γεωργία.
β) Τη συγκρότηση του λεγόμενου «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» (1994), στον οποίο εντάχθηκαν 23 χώρες (πρώην σοσιαλιστικές, αλλά και ορισμένες που κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ - ΕΣΣΔ, είχαν αναλάβει το ρόλο των «ουδέτερων»). Ολες αυτές οι χώρες, χωρίς να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, ταυτόχρονα ενσωματώνονται στη δράση και στους σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού οργανισμού.
γ) Με την υπογραφή συμφωνιών με τον ΟΗΕ και τον ΟΑΣΕ, ώστε να διευκολυνθεί η δράση του ΝΑΤΟ και να πάρει αυτή την αναγκαία «νομιμότητα», στα πλαίσια του «διεθνούς δικαίου», το οποίο πλέον έχει «μεταλλαχθεί» κι από την αντανάκλαση του συσχετισμού ανάμεσα στο καπιταλιστικό και σοσιαλιστικό σύστημα (όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ), σε «δίκαιο» που αντανακλά αποκλειστικά τις επιδιώξεις και τις λυκοσυμμαχίες, που δημιουργούνται μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
δ) Με την ωμή ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, όπως εκφράστηκε με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατά της Γιουγκοσλαβίας, την κατοχή χωρών (π.χ. Αφγανιστάν, Ιράκ), τη δημιουργία προτεκτοράτων (Κόσσοβο, Βοσνία), τη δημιουργία νέων στρατιωτικών βάσεων (Βουλγαρία, Ρουμανία, Κιργισία), την επέκταση της δράσης σε κάθε γωνιά του πλανήτη.
**************************
Για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική
Τα σημαντικά ενεργειακά της αποθέματα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο ιδιαίτερα προκαλούν την άμεση παρέμβαση για τον έλεγχό τους.
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 γίνεται προσπάθεια να οικοδομηθεί στην περιοχή ένα διακρατικό σύστημα με τη δημιουργία ενός πλαισίου που θα στηρίζεται στη δύναμη των όπλων του ΝΑΤΟ και θα παρέχει προστασία στη διείσδυση των πολυεθνικών στην περιοχή.
Το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνει τον έλεγχο των διεθνών διαύλων της Μαύρης Θάλασσας, του Αιγαίου, της Διώρυγας του Σουέζ και της Ερυθράς καθώς και των στενών του Κόλπου.
Το τόξο αυτό επεκτείνεται μέχρι τις ανατολικές ακτές της Νοτιοανατολικής Ασίας και αποσκοπεί κύρια στη διασφάλιση της αμερικανο-ΝΑΤΟικής κυριαρχίας. Η κατάσταση αυτή οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εκδηλώνεται έντονα ως ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οι ηγετικές δυνάμεις μέσα στην ΕΕ απαιτούν μεγαλύτερο μερίδιο στο μοίρασμα των αγορών και θέλουν να αντιμετωπίζονται ισότιμα από τις ΗΠΑ.
Στην πορεία, νέες δυνάμεις έχουν αναδειχθεί στο προσκήνιο, που διεκδικούν κι αυτές ένα νέο δυναμικό ρόλο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στη νέα διανομή των αγορών.
Τέτοιες δυνάμεις είναι η Ρωσική Ομοσπονδία, η Κίνα, η Ινδία και άλλες που διεκδικούν ηγετικό περιφερειακό ρόλο, όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κ.ά.
Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί για την πρωτοκαθεδρία στη διανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής, κυρίως σήμερα για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, και των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας.
Οι ανταγωνισμοί εκδηλώνονται, άμεσα ή έμμεσα, στα πολεμικά μέτωπα, στις εστίες εθνικιστικών συγκρούσεων, στις συγκρούσεις ανάμεσα σε γειτονικές χώρες. Για την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ, ιδιαίτερης σημασίας είναι το υγροποιημένο φυσικό αέριο της Β. Αφρικής. Τα τελευταία χρόνια, στην περιοχή της Β. Αφρικής παρατηρείται σαφέστατη αλλαγή του συσχετισμού υπέρ των Κίνας - Ρωσίας, στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της (Λιβύη, Τυνησία, κ.ά.) κάτι που αποτελεί λόγο ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ.
Στον αραβικό κόσμο, από πολλά χρόνια πριν, κυριαρχεί το παλαιστινιακό πρόβλημα και η επιθετικότητα του Ισραήλ προς όλες τις αραβικές και γειτονικές του χώρες.
Οι επιθέσεις του Ισραήλ κατά του Λιβάνου το 2006 και της Λωρίδας της Γάζας, στις αρχές του 2009, ενισχύουν την εκτίμηση των κομμουνιστικών κομμάτων για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Ισραήλ, το οποίο, με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, εφαρμόζει μια μεθοδευμένη πολιτική γενοκτονίας κατά του παλαιστινιακού λαού.
Στόχος είναι το πέρασμα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για «τον εκδημοκρατισμό της ευρύτερης Μέσης Ανατολής», με τη δημιουργία μιας «Νέας Μέσης Ανατολής», πολιτική που, αν και συναντάει εμπόδια στην εφαρμογή της, συνδέεται με τις εξελίξεις στη Β. Αφρική, στη Μέση Ανατολή.
******************
Ζητήματα ενέργειας
Ιδιαίτερης σημασίας είναι ο νέος (τέθηκε σε λειτουργία στα τέλη του 2010) «αραβικός αγωγός φυσικού αερίου», που διοχετεύει αιγυπτιακό φυσικό αέριο σε αραβικές χώρες (διασχίζει στην πορεία του τα εδάφη των Ιορδανίας - Συρίας) και την Τουρκία. Ενώ μακροπρόθεσμα σχεδιάζεται να προμηθεύει και ευρωπαϊκές χώρες.
Επίσης, πρόσφατα Συρία και Ιράκ αποφάσισαν την επαναλειτουργία του αγωγού Κιρκούκ - Μπανιάς. Ο αγωγός θα εξυπηρετεί και τη μεταφορά του ιρανικού πετρελαίου και ίσως στην πορεία να προστεθεί και ένας ακόμα αγωγός φυσικού αερίου.
Στη Βόρεια Αφρική, από το 1983 υπάρχει ο αγωγός TransMed, που ξεκινά από την Αλγερία, περνά στην Τυνησία και από εκεί υποθαλάσσια, και μέσω της Σικελίας, τροφοδοτεί την Ιταλία.
Επίσης, υπάρχει και ο αγωγός Maghreb - Europe, που ξεκινά επίσης από την Αλγερία και, μέσω Μαρόκου, τροφοδοτεί την Ισπανία. Οι δύο αυτοί αγωγοί είναι σήμερα οι σημαντικότεροι δρόμοι μεταφοράς φυσικού αερίου στην ΕΕ.
Τα πρόσφατα τεχνικά δεδομένα έκαναν δυνατή την κατασκευή αγωγών σε μεγαλύτερα βάθη, κάτι που μειώνει τη σημασία των ενδιάμεσων χωρών.
Έτσι, το 2004 κατασκευάστηκε ένας ακόμη αγωγός Greenstream, που ξεκινά από τη Λιβύη και προμηθεύει την Ιταλία, καθώς κι ένας ακόμη - Medgaz - που ξεκινά από την Αλγερία και τροφοδοτεί απευθείας την Ισπανία.
Τώρα, στα σκαριά είναι ένας νέος αγωγός - Galsi - που σχεδιάζεται να ξεκινά από την Αλγερία και να φτάνει στη Σαρδηνία. Μόνο η Αλγερία καλύπτει το 20% των αναγκών της ΕΕ σε φυσικό αέριο.
Σημαντικές ενεργειακές συμφωνίες έχει προωθήσει με το Σουδάν η Κίνα, που, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, δραστηριοποιούνταν και στον ενεργειακό τομέα της Τυνησίας.
Επιπλέον, η ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, ανέτρεψε σχέδια επέκτασης του ρωσο-τουρκικού αγωγού φυσικού αερίου Blue Stream στην περιοχή (προς Συρία, Ισραήλ, Παλαιστίνη κ.ά.) και έφερε στην επιφάνεια σχέδια νέων αγωγών από το Ισραήλ και την Κύπρο προς το Αιγαίο και τις χώρες της ΕΕ.
**************************
Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.
Οι ΗΠΑ από τότε έχουν κάνει βήματα, στην προετοιμασία «διάδοχων» καταστάσεων, αξιοποιώντας πρώην στελέχη διεθνών οργανισμών (π.χ., ο Αλ Μπαραντέι στην Αίγυπτο, πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας του ΟΗΕ, κι ο Αλασάν Ουαταρά, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ στην Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς και των λεγόμενων «μετριοπαθών ισλαμιστών», που τα προηγούμενα χρόνια είχαν βρει καταφύγιο στη Μεγάλη Βρετανία).
Βασικοί στόχοι τους, κι όχι οι προσχηματικοί (περί «δημοκρατίας» και «πυρηνικών όπλων»), είναι:
- Ο αστικός εκσυγχρονισμός των αστικών καθεστώτων της περιοχής, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο νομικό - πολιτικό εποικοδόμημα για να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν σταθερή βάση για την εξάπλωση των μονοπωλιακών ομίλων στις αγορές της περιοχής και την ενίσχυση του ρόλου τους σε διεθνές επίπεδο. Και αυτό σε έναν αγώνα δρόμου για να προφθάσουν εξελίξεις επέκτασης, επικράτησης του σκληρού ισλαμικού πυρήνα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Λίβανο.
- Η διασφάλιση της πρόσβασής τους στις πηγές ενέργειας της περιοχής και στα νέα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.
- Ο έλεγχος μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.
Οι προσπάθειες αυτές των ΗΠΑ, αναμφισβήτητα, συναντούν και θα συναντήσουν την αντίθεση των ανταγωνιστικών δυνάμεων (κυρίως ηγετικών χωρών της ΕΕ και της Κίνας). Αφού θέτουν σε κίνδυνο τα δικά τους σχέδια για διείσδυση στην περιοχή, για να έχουν ανάλογα οφέλη για τα δικά τους μονοπώλια από την περιοχή. Στα πλαίσια τέτοιων ανταγωνισμών θα πρέπει να αναγνωσθεί κι ο προωθούμενος διαμελισμός του Σουδάν, μετά το τελευταίο δημοψήφισμα.
Οι εξελίξεις αυτές μπορούν ακόμα να οδηγήσουν σε ένα συνολικότερο σενάριο αποσταθεροποίησης μιας μεγάλης περιοχής, το οποίο θα δημιουργήσει προβλήματα στην τροφοδοσία σε ενέργεια της - ανταγωνιστικής με τις ΗΠΑ - ΕΕ, καθώς και στη διείσδυση των κινεζικών κεφαλαίων και εμπορευμάτων στην ΕΕ και στην Αφρική.
Μπορεί, επίσης, να αξιοποιηθεί για την άμβλυνση των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και τη διοχέτευση κεφαλαίων σε πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή.
Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Δεν θα κάμω εν αναμονή των δικών ΣΑΣ.
Για τους προλόγους,
τις αντιγραφές και τα copy paste.
Anef_Oriwn
Κυριακή 20/3/2011
*******************
Προσθήκες 21/3/2011:
1. Θα ‘θελα συμπληρωματικά θα προσθέσω στες αναφορές μου και την τελευταία [πολύ ενδιαφέρουσα] και επί του θέματος ανάρτηση του παρέα του Λινού στο Blog του. Έχει τίτλο «Η αντισταση των “κανταφικων”: η αντιαποικιακη στροφη της αραβικης εξεγερσης» και θα τη βρείτε στο link: http://sirmastocomputer.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html. Στο κείμενο του ο Blogοδεσπότης καταπιάνεται με την προπαγάνδα [σε βάρος του Καντάφι] των δυτικών ΜουΜουΕ όπως και του Αλ Τζαζίρα.
Επίσης αφιερώνει μεγάλο μέρος του κειμένου του στην αντιιμπεριαλιστική ιστορία του Καντάφι [όταν καταλάμβανε την εξουσία στη Λιβύη και εθνικοποιούσε τες πετρελαϊκές πήγες της χώρας] και πως αυτό το παρελθόν αντανακλά στο σήμερα. Καρφί στα μάτια των δυτικών «τζαι ενα συμβολο μιας εποχης αλλα τζαι μιας μεταμορφωσης.. ...» ήταν για δεκάδες χρόνια [μέχρι τελευταία που χαλάρωσαν και οι μεν και o δε], όμως έχει πολλούς οπαδούς μέχρι και σήμερα. Ο φίλος ο Λινός θεωρεί ότι «... ο Κανταφι [περα που το ατομο] εν συμβολο...τζαι τουτο που εκαμε με το να μπει σε τουτη την αντιπαραθεση ηταν να φερει το ζητημα της αραβικης αξιοπρεπειας, το ζητημα της αντιστασης στην αποικιακη ματια τζαι αεροπλανα της δυσης, στο προσκηνιο...». Με δκυο λόγια ΜΑΣ παρουσιάζει μιαν άλλη διάσταση των γεγονότων. Αξίζει να ενδιατρίψετε σ’ αυτήν.
2. Επίσης θα ΣΑΣ παραπέμψω και σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο από τη σημερινή [21 του μηνός] “Ελευθεροτυπία”, υπό τον τίτλο «Το καραγκιοζοπαιχτήριο» [αναφέρεται τον ΟΗΕ] – link: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=21/03/2011&s=deyterh-penna.
3. Κάποιες άλλες σκέψεις που έχω, μάλλον θα τις καταθέσω είτε στα σχόλια, είτε σε νέα ανάρτηση μου ...
Anef_Oriwn
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
14 σχόλια:
Φίλε Άνευ,
είναι όλα που επαράθεσες σημαντικά και προσθέτουν στην ανάλυση.
Εν φανερό ότι ξαναμοιράζεται η τράπουλα.
Εγώ βρίσκω πολλά ενδιαφέρουσα την σύγκρουση συμφερόντων Δύσης-Γερμανίας σε τούτη την υπόθεση.
Εν φανερό ότι η Γερμανία εν εμπιστεύεται τη νέα τάξη τζιαι θα ακολουθήσει άλλη πορεία σταδιακά.
Βλέπω πάλε "άξονες" τζιαι σύμφωνα μη-επίθεσης ως το παραπέντε...
Η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία καθώς τζιαι η βόρειοανατολική Ευρώπη φαίνεται να είναι σε δύσκολη θέση.
Η Κίνα εν η ριγμένη της υπόθεσης κυρίως αλλά τζιαι η Ρωσία.
Στο τέλος θα ελέγξουν όλες τις πηγές προς Κίνα-Ινδία...
(Τα πετρέλαια της λατινικής λαλείς ναν οι επόμενοι στόχοι λογικά μόλις καθαρίσουν στην γειτονιά μας...οξά εννά ασχοληθούν με Κορέα τζιαι Περσία;)
Αν μεν ξεχάνουμε τζιαι το άλλο ενεργειακό παιχνίδι που παίζει τζιαι στα πυρηνικά...
Συνεχιζεις να επιμενεις οτι εν προβοκατορικα που εθεσα το ερωτημα. Εν υπαρχει τροπος να δεις τις IPς? Τελοσπαντων εφοσον εν μας επιτρεπουν οι φασιστες να γραφουμε δαμεσα χωρις να σαντανωνουν το κοσμο, δεν υπαρχει λογος να συνεχισω
Ξεκινά της Συρίας μου φαίνεται...
Ανώνυμε,
Δεν κατάλαβα γιατί κακοφανίστηκες ... Αφού δηλώνεις Ανώνυμος και ούτε εγγραφή [και έστω profile] έχεις στον Blogger που είναι το πρόβλημα [ΣΟΥ], αν είπα ότι το «(ψευδο)δίλημμα» ΣΟΥ ήταν προβοκατόρικο; Γιατί δεν πήρες [κι ΕΣΥ] ένα σταθερό nickname για να ξέρουμε με ποιον μιλάμε; Και γιατί πρέπει εγώ να ψάχνω στα IPs για τυχόν επιβεβαιώσεις;
Νέε Ελληνοκύπριε,
Τη Συρία έχει καιρό που την ορέγονται! Σάμπου τζιαι η Σαουδική Αραβία, η Υεμένη και το Μπαχρέιν, ya το Ισραήλ, εν καλλύττεροι! Εν πολλά shειρόττεροι! Όμως όποια χώρα εννεν καθαρά μαζί τους, τότε εν οχτρός τους. Και δη όταν τούτη [η χώρα] προσπαθεί να λειτουργήσει και ανεξάρτητα κι αυτόνομα, όπως ας πούμεν, η Βόρεια Κορέα και το Ιράν που επιδιώκουν να μπουν και στο παιχνίδι παραγωγής ηλεκτρισμού με πυρηνική ενέργεια ...
Πολλά ωραία φίλε Άνευ. Συμφωνώ μαζί σου 100%
Κομμουνιστής
Κοίτα να δεις φίλε Κομμουνιστή, που συμφώνησες και μια φορά «μαζί σου 100%»!!! Μάλλον θα ‘χω μετακινηθεί εγώ προς την μεριά ΣΟΥ! Είναι κάποιες φορές που υπερισχύει μέσα μου η παλαιο-κομμουνιστική μου συνείδηση!
Όμως υπάρχει και κάτι που με προβληματίζει και με απασχολεί έντονα. Πέραν από τες σωστές διαπιστώσεις και πολιτικές θέσεις [στην προκείμενη περίπτωση αυτές που εμπεριέχονται στο έγγραφο της Κ.Ε. του ΚΚΕ], διερωτούμαι πως θα μπορούσαν να δοθούν άμεσες λύσεις [ή έστω στο κοντινό μέλλον] για το ξεπέρασμα των αδιεξόδων και προβλημάτων που προκαλούν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, αντιπαραθέσεις κι ανταγωνισμοί ... Γιατί δεν φτάνει να ‘μαστε σωστοί στις κρίσεις μας ...
Κι αν έχεις χρόνο ρίξε και μια ματιά σε ένα post στο Blog “Radical Desire” – link: http://radicaldesire.blogspot.com/2011/03/blog-post_21.html
Με ΓΑΡΟΥΣ ε ξαναμιλώ!!!!
Ανώνυμε,
Όπως βλέπω μιλάς και ξένες γλώσσες!!! Yoksa εν η μητρική ΣΟΥ;
Πληροφοριακά, καμία σχέση έχω με τους πιο πάνω ανώνυμους. Πρόκειται απλά περί συνωνυμίας.
Και όταν κάποιοι αναφέρονται σε φασίστες, σαφώς και εννοούν τα φασιστοειδή που λερώνουν παντού με την παρουσία τους.
Τελευταίε Ανώνυμε,
Ο.Κ. αποδεκτό αυτό που λες [αν και δεν αποδεικνύεται] ...
Όμως διερωτούμαι γιατί ΣΟΥ είναι τόσο δύσκολο να υιοθετήσεις ένα μόνιμο nickname [για να ξεχωρίζεις από τους άλλους], ή και να ανοίξεις ένα λογαριασμό στον Blogger, χωρίς κατ’ ανάγκη να δημιουργήσεις blog …
Τι σόι κυβέρνηση είμαστε?
Να βρισκόμαστε στους -12 και να μην καίγεται καρφί του συντρόφου και προέδρου κου Χριστόφια? Γιατί δε κάνει κάτι για την παράγκα του αποελ?
Φτάνει πια η κοροϊδία από αποελ και κοπ.
Η αλήθκεια φίλτατε Άνευ, ένει ότι τον τελευταίον τζιαιρόν συμφωνώ ούλλον τζιαι παραπάνω με τες αναρτήσεις σου (που εν τζιαι ένας που τους λόγους που εμείωσα τα σχόλια που σο γράφω).
Ένιξερω αν εν επειδή "Μάλλον θα ‘χεις μετακινηθεί εσύ προς την μεριά ΜΟΥ!", ή το αντίθετον.
Μια λύση που να μπορεί να εφαρμοστεί αύριον το πρωίν, εν νομίζω να μπορεί να έβρει κανένας.
Το ΚΚΕ, λαλεί ότι το πρόβλημαν πρέπει να το λύσει ο λαός της Λιβύης με τη διεθνιστική αλληλεγγύη των υπόλοιπων λαών.
Άλλη λύση προς όφελος των Λίβυων, εν μπορεί να υπάρχει.
Που το άρθρο που με επαρέπεμψες εν έφκαλα άκρην... Εν καταλάβω τι λαλεί. Εν κακογραμμένον σε σημείον που εν μπορώ καν να εκφέρω καν άποψην.
Κομμουνιστής
Φίλε Κομμουνιστή,
Συμφωνώ ότι «το πρόβλημαν πρέπει να το λύσει ο λαός της Λιβύης» [χωρίς ξένες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις], αλλά αυτή η περιβόητη πλην έρμη «διεθνιστική αλληλεγγύη των υπόλοιπων λαών» πως υλοποιείται; Κι αν πρόσεξες η Λιβύη είναι η μόνο χώρα του Magreb, όπου ουδέποτε αναπτύχθηκε κομμουνιστικό κίνημα. Στες άλλες χώρες [Τυνησία, Αίγυπτος, Αλγερία, Μαρόκο] υπάρχουν έστω και κάποια κομμουνιστικά ή αριστερά κόμματα.
Στο κείμενο στο Blog “Radical Desire” σε παρέπεμψα,
- πρώτον, γιατί ούτε κι εγώ κατάλαβα και πολλά πράγματα και είπα μήπως τα κατάφερνες καλύτερα ΕΣΥ. Συνήθως έτσι παθαίνω εγώ όταν διαβάζω θεωρητικά κείμενα ελλήνων αριστερών. Τι με νοιάζει τώρα εμένα τι είπε κάποιος Ζιζέκ! Μανία κι αυτή να προσωποποιούν τις ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις! Και,
- δεύτερον, γιατί το συγκεκριμένο post είχε ως θέμα το κυπριακό, όπως αυτό αναλυόταν στην απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ, αλλά και πάλι δεν αντελήφθην τι ήθελε να πει ο ποιητής!
Δημοσίευση σχολίου