Ανάρτηση 19/2011 [επίκαιρη, πολιτική, κυπριακή και διεθνής] – Σύντομη ανασκόπηση της περιφερειακής [αραβικής] και τοπικής επικαιρότητας...

1. Για τις εξελίξεις στο Αραβικό κόσμο και τη στάση της Δύσης.

Οι αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εξεγέρσεις στον αραβικό κόσμο συνεχίζονται χωρίς σταμάτημα. Ήδη ανατράπηκαν μετά από μαζικές κινητοποιήσεις του κόσμου τα φιλοδυτικά κι ανελεύθερα καθεστώτα της Τυνησίας και της Αιγύπτου με τους ηγέτες των χωρών αυτών [Μπεν Αλί και ο Χόσνι Μουμπάρακ αντίστοιχα] να αναγκάζονται να αποχωρήσουν μετά από δεκάδες χρόνια στην εξουσία. Όμως οι διάδοχες καταστάσεις σ’ αυτές τις δύο χώρες είναι αμφιλεγόμενες, ενώ η Δύση [η Αμερική και η Ευρωπαϊκή Ένωση] να προσπαθούν να τις ελέγξουν σε μια προσπάθεια τους να διαφυλάξουν τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή [δηλ. την πρόσβαση τους στες ενεργειακές πηγές και δη στο πετρέλαιο].
Την ίδια ώρα στην ευρισκόμενη μεταξύ της Τυνησίας και της Αιγύπτου [πολυφυλετική] Λιβύη μαίνεται αιματηρός εμφύλιος πόλεμος μεταξύ του Στρατού που ελέγχεται από το καθεστώς Καντάφι και των αντικαθεστωτικών που έχουν εξεγερθεί και ήδη ελέγχουν μεγάλες περιοχές της χώρας [κυρίως στα ανατολικά]. Πιστεύω ότι είναι πλέον θέμα μερικών ημερών η κατάρρευση και του καθεστώτος Καντάφι και η αποχώρηση του από την εξουσία και τη χώρα [πολύ πιθανόν κουβαλώντας κι αυτός μαζί του κλεμμένους αμύθητους θησαυρούς] ... Η αλλαγή στην Λιβύη που θα επέλθει αργά ή γρήγορα, είτε με τη συνδρομή των δυτικών [νατοϊκών] δυνάμεων [που βρίσκονται σε πλήρη ετοιμότητα για να επέμβουν προς διασφάλιση των πηγών απ’ όπου προμηθεύονται ενέργεια] είτε χωρίς αυτή. Όμως η εξέγερση στη Λιβύη αποδεικνύεται τελικά πολύ αιματηρή σ’ αντίθεση με τες εξεγέρσεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία, όπου υπήρξαν μεν κι εκεί νεκροί αλλά όχι τόσοι πολλοί. Και ούτε υπήρξαν και ένοπλες συρράξεις στες άλλες δύο χώρες.
Αυτή όμως η [γενική] εξέγερση στις αραβικές χώρες αποτελεί και το απόγειο μιας χρόνιας δυσφορίας και οργής που σιγόβραζε μέσα στον κόσμο ένεκα της φτώχειας και της ανελευθερίας που κυριαρχεί σ’ αυτές τες χώρες.
Η φύση των εξεγέρσεων είναι πρώτα και κύρια κοινωνική/ταξική καθώς στις εξεγέρσεις συμμετέχουν κυρίως τα ευρύτερα χαμηλο-αμειβόμενα στρώματα του κόσμου θέτοντας κοινωνικοοικονομικά αιτήματα.
Όμως [κι όπως έχω ήδη πει σε κείμενα και σχόλια μου σ’ άλλες διαδικτυακές παρεμβάσεις μου], η απουσία ισχυρού ταξικού [αριστερού] κινήματος σ’ αυτές τις χώρες, θα οδηγήσει τις πολιτικές εξελίξεις σ’ άλλους δρόμους και προς κατευθύνσεις που δεν θα είναι προς όφελός των λαϊκών μαζών. Βλέπω την νέα(;) εξουσία [σ’ αυτές τις χώρες] να την καταλαμβάνουν [αναλόγως του συσχετισμού δυνάμεων] είτε ισλαμικά συντηρητικά κι αντιδυτικά κινήματα, είτε [σε μια πιο προοδευτική εκδοχή] φιλοδυτικές πολιτικές καταστάσεις [αμφιλεγόμενες μεταλλάξεις των παλαιοτέρων]. Οι τελευταίοι θα προσπαθήσουν μεν να αναπτύξουν τους στοιχειώδεις αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, αλλά αμφιβάλλω κατά πόσο οι τυχόν αλλαγές που θα τροχιοδρομηθούν θα είναι προς την κατεύθυνση της ενίσχυση των αξιών της δημοκρατίας, ή θα έχουν ως στόχο τη μετάβαση σε ένα δημοκρατικό σύστημα που θα ενσαρκώνει τη λαϊκή κυριαρχία μακριά από την κηδεμονία του οποιουδήποτε, ανεξαρτήτως προέλευσης [όπως ας πούμε δυτικών χωρών και των ευρωπαϊκών μονοπωλίων]. Βλέπω μάλιστα και ιδιωτικοποίηση των κατά χώρα πηγών ενέργειας.

Ήδη παρατηρούνται και οι πρώτες διαφοροποιήσεις μέσα στες πολιτικές δυνάμεις των εξεγερθέντων. Στην Τυνησία το αριστερό κίνημα Ettajdid [αντιπολιτευτικό επί διακυβέρνησης Μπεν Αλί, το οποίο από το 1993 αποτελεί το διάδοχο κίνημα του μέχρι τότε παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος Τυνησίας] έχει αποχωρήσει από την μεταβατική Κυβέρνηση της χώρας όπου συμμετείχε μ’ ένα Υπουργό [αυτόν της Παιδείας]. Τούτο έγινε μετά από πρόσφατες, συνεχείς διαδηλώσεις και την καταστολή τους κάτι που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο τουλάχιστον έξι ατόμων.

Να σημειώσω ότι στην έκδοση της “Χαραυγής” της Κυριακής 6 του Μάρτη υπήρχαν 4(!) ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις με ηγετικά στελέχη κομμουνιστικών κι αριστερών κομμάτων από 4 αραβικές χώρες [την Αίγυπτο, την Ιορδανία, το Μαρόκο και την Τυνησία], όπου αναλυόταν η πολιτική κατάσταση σε κάθε χώρα από μια αριστερή σκοπιά.

Πάντως ο κύπριος καθηγητής πολιτικών επιστημών στο Κεμπέκ του Καναδά Στέφανος Κωνσταντινίδης γράφει στην εβδομαδιαία στήλη του “Προκλήσεις” στον Φιλελεύθερο της Κυριακής 6 του Μάρτη πως «η Μέση Ανατολή δεν πρόκειται να σταθεροποιηθεί αν δεν σαρωθούν όλα τα δικτατορικά και απολυταρχικά καθεστώτα που εξυπηρετούν τις τοπικές ολιγαρχίες και τα συμφέροντα της Δύσης».
Στέκεται επίσης στην υποκρισία των δυτικών χωρών και τονίζει πως «... τα κροκοδείλια δάκρυα [τους] για τους σφαζόμενους Λίβυους δεν πείθουν κανένα. Είναι περίεργο άλλωστε πως θυμούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα όταν αρχίζουν να θίγονται τα συμφέροντά τους. Για μισό αιώνα τώρα συμβιώνουν με δικτατορίες και απολυταρχικά καθεστώτα χωρίς να τους καίγεται καρφί ούτε για τη δημοκρατία ούτε για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ούτε φυσικά για την εξαθλίωση των μαζών στις χώρες αυτές, ούτε για τα βασανιστήρια, που σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα έχουν ενθαρρύνει για την καταπολέμηση δήθεν της τρομοκρατίας των ισλαμιστών.
Ακόμη και τώρα όμως που ωρύονται για τη Λιβύη ξεχνούν τη Σαουδική Αραβία ένα από τα πιο απολυταρχικά και αναχρονιστικά καθεστώτα της περιοχής που παράγει, με το θρησκευτικό φανατισμό που επικρατεί εκεί, τρομοκράτες όπως αυτούς που πήραν μέρος στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ο καθένας αντιλαμβάνεται φυσικά τα μεγάλα συμφέροντα που διακυβεύονται στη Σαουδική Αραβία [...] Η Σαουδική Αραβία αποτελεί τον πιο σημαντικό κρίκο αυτών των καθεστώτων στην περιοχή».
Τέλος αναφερόμενος στες «... πολεμικές ιαχές που ακούονται τις τελευταίες μέρες από τους Δυτικο-Νατοϊκούς [και που] εκφράζουν την ανησυχία τους για δύο πράγματα: την άνοδο της τιμής του πετρελαίου που πλήττει τις οικονομίες τους και την έξοδο χιλιάδων μεταναστών που άρχισαν να κατακλύζουν την Ευρώπη ...», τονίζει πως «η δημοκρατία δεν είναι κανένα προϊόν εισαγωγής. Οι λαοί της περιοχής αυτής θα πρέπει να αφεθούν μόνοι τους να οικοδομήσουν τις πολιτικές εκείνες δομές και τις μορφές εκείνες δημοκρατίας που θα ανταποκρίνονται στην πολιτική τους κουλτούρα και στις δικές τους πολιτικοκοινωνικές πραγματικότητες».

Από την άλλη ο Κώστας Γουλιάμος [Αντιπρύτανης του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου] στη δική του στήλη [την “Ενεργώς”] στην ίδια έκδοση της εφημερίδας καταπιάνεται με την αποτυχία της λεγόμενης “Ευρωμεσογειακής εταιρικής σχέσης”, δηλ. των διαφόρων πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις χώρες της Μεσογείου. Τούτες οι πολιτικές [όπως γράφει ο κος Γουλιαμός] «... δεν βοήθησαν επί της ουσίας στην κατανόηση της γεωπολιτικής πραγματικότητας στην Ευρωμεσογειακή περιοχή. Και όλα τούτα έγιναν επειδή ακριβώς στη βάση της Ευρωμεσογειακής Ένωσης δεν βρίσκονται οι ισότιμες, αμοιβαία επωφελείς σχέσεις με τα κράτη της περιοχής, αλλά οι ιμπεριαλιστικοί σχεδιασμοί ΕΕ για την ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Η Αριστερά εδώ και χρόνια είχε επισημάνει εντός του Ευρωκοινοβουλίου πως στόχος της ένωσης αυτής ήταν και είναι η απελευθέρωση των αγορών, ώστε να προωθηθεί με καλύτερους όρους η διείσδυση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων/ολιγοπωλίων, η βελτίωση της θέσης τους στον ανταγωνισμό της «Νέας Τάξης» για τον έλεγχο των αγορών, η ιδιοποίηση των ενεργειακών και πλουτοπαραγωγικών πόρων της περιοχής. Ως μέσο δε για την επίτευξη του στόχου αυτού η Αριστερά θεωρούσε την ένταση των απειλών, των εκβιασμών, των πολιτικών, ακόμη και στρατιωτικών πιέσεων στα κράτη και στους λαούς».
Επίσης ο αρθρογράφος αναφέρεται κι αυτός στην πιθανότητα στρατιωτικής επέμβασης [από τους νατοϊκούς] στη Λιβύη και σημειώνει πως «... οι ηγεμονικές ελίτ της “Νέας Τάξης” και του ευρωατλαντισμού, δείχνουν να ξεπερνούν τον αρχικό αιφνιδιασμό τους από το ντόμινο των εξεγέρσεων στον αραβικό κόσμο, επιχειρώντας πλέον να χρησιμοποιήσουν ακόμα και στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη σε μια προσπάθεια μιλιταριστικής επίδειξης ισχύος εναντίον αυτών των εξεγέρσεων και, ειδικότερα, κατά των αριστερών, ριζοσπαστικών δυνάμεών τους. Ήδη υπάρχουν - παρά τις όποιες επίσημες και μη διαψεύσεις - σχέδια ανοιχτής ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Βόρεια Αφρική με το πρόσχημα της «αποκατάστασης της δημοκρατίας». [...] Είναι φανερό πως ο ευρωατλαντικός άξονας επιχειρεί να «σταθεροποιήσει» τον έλεγχο στις πηγές και τους δρόμους της ενέργειας με συγκαλυμμένες ή/και απροκάλυπτες στρατιωτικές επεμβάσεις. Τούτων δοθέντων, θα λέγαμε πως το εργατικό και λαϊκό κίνημα τόσο στην Ευρώπη όσο και σε όλο τον κόσμο, οφείλει μαζί με την αλληλεγγύη στα δίκαια κοινωνικά και δημοκρατικά αιτήματα της εξέγερσης στη Λιβύη (και όχι μόνο), να θέσει σε προτεραιότητα την αποτροπή της μετατροπής αυτής της χώρας σε ένα προτεκτοράτο “αλά Κόσοβο” στην καρδιά της Βόρειας Αφρικής και της Νοτίου Μεσογείου. Πρέπει σαφώς να απαιτήσει να δρομολογηθούν δημοκρατικές διαδικασίες μετάβασης στην ομαλότητα».

Σίγουρα γεωπολιτικές αλλαγές θα συντελεστούν στην περιοχή, όμως βλέπω τη Δύση με τους ελιγμούς της [στρατιωτικούς και μη] να παραμένει ο κυρίαρχος παίχτης στην περιοχή. Θα αλλάξει βέβαια την ευρωμεσογειακή της πολιτική ούτως ώστε να πάρουν ανάσα ελευθέριας και καλύτερης ζωής οι εξεγερμένοι των αραβικών χωρών. Γιατί σίγουρα οι εξεγέρσεις οφείλονται [είναι απότοκο] και της δικής τους πολιτικής στήριξης των μέχρι προ τινός φιλοδυτικών απολυταρχικών αραβικών καθεστώτων. Οι Δυτικοί θεωρούσαν αυτά τα καθεστώτα ως παράγοντες σταθερότητας και δεν λάμβαναν καθόλου υπ’ όψη πως τούτα ήταν καταπιεστικά σε βάρος των πληθυσμών των χωρών τους, ή/και τους κρατούσαν στην φτώχεια και την ανέχεια. Βλέπετε προτεραιότητα για τους ευρωνατοϊκούς είχαν διαχρονικά τα πετρέλαια!!!

***********************
2. Τα ενδοκυπριακά

Από τα διεθνή [των αράβων κοντογειτόνων μας] πάμε στα δικά μας τώρα – στα της Κύπρου...
Ως γνωστόν μόλις τις προάλλες “εκόψαμε τζιαι την μούττη” της Σαρακοστής] ... Οι θρησκεύοντες και πιστεύοντες εις τον Κύριον Αυτών Ιησού Χριστό θα νηστέψουν – κάποιοι μάλιστα κι ολόκληρο το 50μερον! Να τους ευχηθούμε λοιπόν «καλό στάδιο», όπως άκουσα αυτές της μέρες να λένε τη νηστεία της Σαρακοστής [Δεν έψαξα όμως γιατί το λένε έτσι]... Οι νηστεύοντες θα απέχουν από πάσης φύσεως “μυλλωμένο” [και κυριολεκτικά, αλλά πολύ πιθανόν και μεταφορικά] φαγητό! Το κάμνουν για να σώσουν όπως νομίζουν τη ψυχή τους, αλλά και για κάθαρση του σώματος τους, όπως λαλούν [μάλλον για να γίνουν πιο «κομψοί», που λέει κι ο Χατζής σ’ ένα άσμα του]. Επιλογή τους είναι [η νηστεία] κι ότι γουστάρουν ας (δια)πράττουν, αλλά ας μην θέλουν να επιβάλουν και στους άλλους τες δικές τους θρησκευτικές δοξασίες και πρακτικές!

Κατά τ’ άλλα τα κόμματα μπαίνουν πλέον πιο δυνατά, δυναμικά και θορυβωδώς στην προεκλογική περίοδο! Και τι δεν θα ακούσουμε μέχρι τις εκλογές στες 22 του Μάη! Όλοι σχεδόν [συμπεριλαμβανομένου και του συγκυβερνώντος(;) ΔΗΚΟ] θα βάλλουν κατά του Προέδρου, της Κυβέρνησης και του ΑΚΕΛ! Χαρά στην υπομονή ΜΑΣ!

Τώρα κοιτάτε να δείτε όμως, που και ο Κάρογιαν έκαμε δεύτερες σκέψεις για τον “Συνεταιρισμό”. Τελικά το ΔΗΚΟ δεν θα ακολουθήσει τον “Συναγερμό” και τους ΕΥΡΩΚΟ-κους [ενώ παίζεται και η ΕΔΕΚ] που θέλουν υποβάλουν προσφυγή στο Ανώτατο Δικαστήριο για το "Veto" του Προέδρου κατα της απόφασης της Βουλής για υποβολή αίτησης για ένταξη στον λεγόμενο “Συνεταιρισμό για την Ειρήνη”! [Δείτε και την σχετική ανάρτηση μας με αρ. 17/2011 και link: http://aneforiwn.blogspot.com/2011/03/172011.html ]. Σίγουρα αυτή η κίνηση του Κάρογιαν κρύβει πολιτικές σκοπιμότητες, αλλά αναδεικνύει και την ΟΦΑ [Όπου Φυσά (ο) Αέρας] πολιτική του ΔΗΚΟ.

Φυσικά στα ενδοκυπριακά έχουμε και διάφορα άλλα ενδημικής αλλά και εισαγόμενης φύσεως προβλήματα όπως:
- το διαφαινόμενο αδιέξοδο στες συνομιλίες για το κυπριακό,
- τα προβλήματα στην [καπιταλιστική] οικονομία μας λόγω της συνεχιζόμενης διεθνούς [καπιταλιστικής] οικονομικής κρίσης,
- η μεγάλη αύξηση στις τιμές των καυσίμων ένεκα των λαϊκών εξεγέρσεων και της αμφιλεγόμενης [για το μέλλον] κατάστασης στις αραβικές χώρες,
- το μαύρο το χάλι της “ΟΜΟΝΟΙΑΣ” που εν λαλεί να σάσει. Ως τζιαι ο Μπάγεβιτς σήκωσε τα χέρια ψηλά και εδήλωσε αδυναμία να βελτιώσει την κατάσταση!
- το μεταναστευτικό και τους κατά Κουλίαν «αναγιωτούς της κυβέρνησης»! Στον “Πολίτη” της Κυριακής [6 του Μάρτη] στη σελ. 16, υπήρχε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο με στοιχεία για τον αριθμό των πολιτικών προσφύγων και των άλλων μη κύπριων επιδοματο-δικαιούχων. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, οι αναγνωρισμένοι πολιτικοί πρόσφυγες είναι μόλις 288 [μαζί και οι εξαρτώμενοι τους], οι δικαιούχοι συμπληρωματικής προστασίας και ανθρωπιστικού καθεστώτος [οι πιο πολλοί είναι παλαιστίνιοι] είναι συνολικά 2408 και οι αιτητές πολιτικού άσυλου 2336 [συμπεριλαμβανομένων και των εξαρτωμένων τους].
Επειδή οι πιο πάνω αριθμοί μου προκαλούν ποικίλες σκέψεις κι απορίες [ας πούμεν, πως γίνεται να κινδυνεύουμε, οι 700 τόσες χιλιάδες ελληνοκύπριοι, από δημογραφική αλλοίωση και πολιτισμική αλλοτρίωση από τους μόλις 5-6 χιλιάδες πολιτικούς πρόσφυγες και τα συναφή], θα προσπαθήσω να επανέλθω επί του θέματος λίαν συντόμως.

Μέσα όμως σ’ όλη αυτή τη ζοφερή και προβληματική ατμόσφαιρα, προβάλλει αυτή την εποχή ως όαση για ξεκούραση, η ομορφιά της ανοιξιάτικης κυπριακής Φύσης. Ιδιαίτερα έντονοι είναι οι κιτρινοπράσινοι χρωματισμοί [ούτε ΑΕΚτζιήδες της Λάρνακας να ‘μαστε]. Το πράσινο της χλωρίδας και το κίτρινο των ανθέων της, όπως οι ανθισμένες λαψάνες έναν πράμα.
Πολύ πιθανόν τη Δευτέρα της Καθαρής πολλοί εξ Υμών να μην καταφέρατε να βγείτε ή να παραμείνετε έξω στους αγρούς για “το κόψιμο της μούττης” [της Σαρακοστής], λόγω των βροχών και των ανέμων. Όμως επειδή η [ανοιξιάτικη] Φύση είναι πανέμορφη, μπορείτε να την απολαύσετε καθ’ όλον τον Μάρτη και τον Απρίλη κάμνοντας εκδρομές και picnic και στα συγκεκριμένα μέρη όπου ο κόσμος συνηθίζει να γιορτάζει και διασκεδάζει τη Καθαρά Δευτέρα.
Οι περιοχές στην Ελεύθερη Αμμόχωστο και τα Κοκκινοχώρια όπου τη Δευτέρα της Καθαρής παραδοσιακά μαζεύεται πολύς κόσμο [όταν είναι καλός ο καιρός] είναι:
- το Κάβο Γκρέκο [μεταξύ Αγίας Νάπας και Πρωταρά],
- ο Ποταμός του Λιοπετριού,
- ο “Πύρκος” του Ξυλοφάγου,
- η Αγία Θέκλη στην παραλία της Σωτήρας,
- το Φράγμα της Άχνας
Οι Σκαλιώτες πάσιν εις την Αλυτζιήν!

Σε κάποια μέρη [όπως στο Κάβο Γκρέκο] υπάρχουν και ειδικοί χώροι για σούβλα!

Καλά να περάσετε, λοιπόν!!! Τζιαι πάρτε τζιαι καμιά ομπρέλα μαζί ΣΑΣ μήπως τζιαι βρέξει!

Anef_Oriwn
Τετάρτη 9/3/2011