Ανάρτηση 63/2009 [έκτακτη, επετειακή, ποιητάρικη, αντιφασιστική τζι’ αντιπολεμική] – Μικρό ποιητάρικο αντιφασιστικό αφιέρωμα ...

69η επέτειος [σήμερα] του ΟΧΙ του ελληνικού λαού ενάντια στις επιβουλές του Ιταλοφασίστα Μουσολίνι [και των άλλων δυνάμεων του Άξονα].

Ξεφεύγοντας και λίγο από τη συνηθισμένη πολιτική θεματολογία του Blog [και δη για τα κυπριακά πολιτικά δρώμενα και τις όποιες εξελίξεις επισυμβαίνουν], στεκόμαστε έστω και έκτακτα, έστω και μ’ αυτό το σύντομο post] στην επέτειο ... Μια επέτειο που σηματοδοτεί την έναρξη της αντίστασης του ελληνικού λαού ενάντια στον φασισμό ... Υποχρέωση και καθήκον μας να κάνουμε τούτη την αναφορά και όχι γιατί αναβαπτιστήκαμε εθνικά μέσα από τους σημερινούς πύρινους και ελληναράδικους επετειακούς λόγους.
Το κάνουμε τόσο για να θυμηθούμε, όσο και για να τιμήσουμε όλους όσους έδωσαν τη ζωή τους στην παγκόσμια εκείνη πάλη ενάντια στο τέρας του χιτλεροφασισμού [και ήταν εκατομμύρια τούτοι] ... Και τους έλληνες [τόσο αυτούς που σκοτώθηκαν στα ελληνοαλβανικά σύνορα κατα την απόκρουση της ιταλικής εισβολής, όσο κι αυτούς της μετέπειτα Εθνικής Αντίστασης], και τους κύπριους εθελοντές [τζιαι Γριστιανούς τζιαι Τούρκους], και τους σοβιετικούς μαχητές, και τους ιταλούς αντιφασίστες, και τους γιουγκοσλάβους παρτιζάνους και τους γάλλους αντιστασιακούς ...

Δεν θα προχωρήσω σε βαρύγδουπες πολιτικο-ιστορικές αναλύσεις για το πως φτάσαμε στες 28 τ’ Οκτώβρη του 1940 και για το τι επακολούθησε [παρ’ όλο που θα μπορούσα να πω λίγα λόγια για τις σχέσεις του δικτάτορα Μεταξά με τη ναζιστική Γερμανία παρ’ όλο που ήταν φιλο-άγγλος ή για τη χλιαρή αντίδραση της μεταξικής κυβέρνησης στο τορπιλισμό του ελληνικού πολεμικού πλοίου “Έλλη” [από τους Ιταλούς] στην Τήνο το δεκαπενταύγουστο του 1940 ...

Θα περιοριστώ, λοιπόν, σε μια [σύντομη] ανάρτηση δυο μικρών ποιημάτων για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με αντιπολεμικό όμως περιεχόμενο, του Κοτσιηνοχωρκάτη λαϊκού ποιητή [τζιαι “τσσιαττιστή” τζιαι δένω “πιολάρη” - βιολιστή] Πιερή Πιερέττη [γραμμένα φυσικά στην κυπριακή διάλεκτο – κι απολογούμαι στους μη κατέχοντες τη διαλεκτό καθώς δεν θα μπορούν να τα διαβάσουν τζιαι να τα κατανοήσουν].
Ο Πιερής Πιερέττης [που γεννήθηκε το 1926 στο Φρέναρος [τζιαι πέθανε το 2004 – αν δεν κάνω λάθος] είχε λάβει μέρος στον Πόλεμο - πολέμησε στην Ιταλία μάλιστα. Κατατάχτηκε ως εθελοντής στο Κυπριακό Σύνταγμα [υπό τη διοίκηση των άγγλων] με την απόφαση της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ της 16ης του Ιούνη του 1943 – δείτε και το post μου στο link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/06/9.html
[Τα ποιήματα τα πήρα από το βιβλίο [με ποιήματα του Πιερή Πιερέττη] “Αγνόλαστον Χωράφιν”, που εκδόθηκε από τη “Βιβλιοθήκη Κυπρίων Λαϊκών Ποιητών” [υπό την επιμέλεια του Κωνσταντίνου Γιαγκουλλή] ...

Στην ουσία πρόκειται για ένα ποίημα που γράφτηκε και απαγγέλθηκε από τον ποιητή στο Taranto Ιταλίας στες 8 του Μάη του 1945, αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου. Ακολούθως ο ποιητής το ξαναδούλεψε και το συμπλήρωσε, για να το ξαναπαγγείλει 40 χρόνια μετά [τον Απρίλη του 1985]. Την πρώτη φορά ήταν και άτιτλο ενώ μετά του έδωσε και τον τίτλο “Ειρήνη στον κόσμο”!


“Να πω για την καταστροφήν ο πόλεμος που κάμνει,
που χάννει η μάνα το παιδίν τζιαι το παιδίν την χάννει.

Εφτά ψηφία ΠΟΛΕΜΟΣ, τζιείνος που τα δκιεβάζει,
άμα γνωρίζει τι είναι, πρέπει ν’ αναστενάζει.

Πόλεμος δεν είναι γιορτή ή γλέντιν ή παιγνίδιν,
ούτε λαούτον ή βιολίν ούτε σαν παναϋριν.

Τούτος λαλούν έν’ ήρωας τζιαι στήννουν του αντριάνταν,
τάχα πως επολέμησεν ενθύμιον για πάντα.

Όμως η γνώμη μου εμέν, ήρωας εννά μείνει
o άδρωπος που ‘ννα βρεθεί να στήσει την ΕΙΡΗΝΗ!”

8/5/1945

**********
ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

“Ούλοι σας, μιάλοι τζιαι μιτσσιοί, κοντά μου συναχτείτε
τζι ακούστε είντα ‘ννά σας πω τζιαι μεν συντρομαχτείτε

Γιατ’ έχει που ‘ν ι-ξέρουστν πόλεμος τι σημαίνει,
ν’ ακούσουσιν, να μάθουσιν τζιαι τόπακες τζιαι ξένοι.

Πόλεμος εν νέν’ άδρωπος, δεντρόν είτε παιγνίδιν,
ούτε καβκάς, ούτε βκιολίν, ούτε σαν παναϋριν.

Πόλεμος είναι φασισμός, αίσχος στην κοινωνίαν
τζιαι φέρνει την σσιειρόττερην στον κόσμον ατιμίαν.

Φέρνει την πείναν, σκοτωμούς τζαι χαλασμούς τζαι κλάμαν
τζιαι προπαντός τούτ’ οι μιτσσιοί, γιά πλούσιοι γιά δούλοι.

Πάντα γίνεται πόλεμος για σκοτωμόν τ’ αρκάτη
τζιαι γέμωσμαν τες κάσσιες του, χρήμαν του πλουτοκράτη.

Επήα εις τον πόλεμον τζι’ εγιώνη του Σαράντα
τζιαι σκοτωμούς, χαλάσματα ενν’ αττυμούμαι πάντα.

Οι σκοτωμένοι εν είχαν απού τες πόμπες μέτραν
τζιαι σπίδκια έντζιε μείνασιν πέτρα πας άλλην πέτραν.

Πενήντα ‘κατομμύρια, κόσμος με σημμασίαν,
τότες έν που χαθήκασιν
τζιαι πάνω που τα είκοσι
ήτουν που την Ρωσσία.

Ερίξαν δκυο ατομικές μες στην Ιαπωνία,
σαράντα γρόνια ως τωρά
τζι’ ακόμα βκαίννουσιν μωρά
σκάρτα στην κοινωνίαν.

Η επιστήμη σήμμερον έτσι όπως εγίνην,
αν γίνει τρίτος πόλεμος, ρουθούνι έθθα μείνει.

Με τα θερμοπυρηνικά, πόλεμος μιας ημέρας,
εννά γινούμεντε σταχτός τζιαι να μας παίρν’ αέρας.

Είπα σας λλία που ‘ξερα τζιαι λλία π’ αθθυμούμαι,
γιατί εγιώ ήπια καμόν
τζαι θέλω σας τον πόλεμον
πάντα να πολεμούμεν.

Τα όπλα να τσακκίσουσιν, να γίνουν εργαλεία,
Τζι’ αντίν πόμπες πυρηνικές, να κάμνουσιν σκολεία.

Να λείψουν οι πολέμοι πιον, ο κόσμος να δουλέψει,
σε κάθε σπίτιν η χαρά τότ’ έννα βασιλέψει.

Τζι’ αν λείψουν οι πολέμοι πιον τζι’ έχουν χαρές τζι’ οι μάνες,
Τότε ννά παίζουν τες Λαμπρές χαρούμενες καμπάνες.

Τότε μπορεί ν αναστηθούν τα έθιμα του τόπου,
τζαι να χαρεί κάθε καρκιά του καθενού αδρώπου.

Τότε που να ‘χ’ αναστάσην με δίχα το μαράζιν
τζιαι ν’ αδονούσιν τα βκιολιά, να ‘χει χορούς τζιαι χάζιν
τζι’ αν μεν είμαι δαπάνω ‘γιώ στον κόσμον, εν πειράζει.”

6//4/1985

Anef_Oriwn
Τετάρτη 28/10/2009