Πολλά τα θέματα από την τρέχουσα επικαιρότητα (πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά) καθώς κι άλλα επετειακά και ιστορικά, μη εξαιρουμένων φυσικά και προσωπικών βιωμάτων και ιστοριών, με τα οποία θα μπορούσε να καταπιαστεί ένας “αθκιασέρος” ή/και δραστήριος blogger, για να γράψει και ν’ αναρτήσει κείμενα (ή να κάνει και σχετικές αναδημοσιεύσεις - ωραίο και πρακτικό αυτό το κόλπο. Βοηθά και στο να κρατείται το blog εν ζωή).
Τους τελευταίους δύο μήνες (τους φθινοπωριάτικους Σεπτέμβρη και Οκτώβρη), σκέψεις πολλές και διάφορες έκανα για νέα θέματα, όμως το μεν πνεύμα πρόθυμο, ο δε χρόνος περιορισμένος (έχουμε και δουλειές και οικογένεια αλλά και ποικίλες άλλες υποχρεώσεις).
Σκέφτηκα, που λέτε, ότι θα μπορούσα, λόγου χάριν να πούμεν, (που λαλεί τζι’ ο θκειός μου ο Ικκίπιρης), να γράψω για:
1. Τη σημερινή επέτειο του αντιφασιστικού (και ηρωικού) ΟΧΙ του ελληνικού λαού (και όχι του φασίστα Μεταξά, όπως για δεκάδες χρόνια μας πιπίλιζαν τα μυαλά οι διάφοροι εθνοπατέρες με τους κολαούζους τους). Πολυσυζητημένη (και σχεδόν πάντοτε με αντικρουόμενες απόψεις) εκείνη η περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας, του 1940-49, (η ιταλική επίθεση ενάντια στην Ελλάδα και η απόκρουση της, η Κατοχή, η Εθνική Αντίσταση, τα Δεκεμβριανά, ο Εμφύλιος) Δεκάδες αναρτήσεις απαιτούνται για να αναλυθούν τα γεγονότα. Για την ώρα και για περισσότερη πληροφόρηση (για τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της περιόδου) θα σας παραπέμψω σε δύο (αιρετικά) βιβλία του Βασίλη Ραφαηλίδη (από τις εκδόσεις “Του Εικοστού Πρώτου”) , “Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους, 1830-1974” και “Θερμοί και Ψυχροί Πόλεμοι”.
2. Την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας (από του Γερμανούς κατακτητές) στις 12 του Οκτώβρη του 1944, οπόταν αν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ επεδίωκε την κατάχτηση της εξουσίας δεν την έχανε με τίποτα, θα την κέρδιζε στο πι και φι.
3. Τις συνομιλίες Χριστόφια - Ταλάτ και τις κορώνες του Ταλάτ στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ** καθώς και για την κόντρα Αναστασιάδη – Κατσουρίδη για το ζήτημα των εγγυήσεων και τα πρώτα (μαύρα) σύννεφα στη σχέση Προέδρου - ΔΗΣΥ (**UPDATE 30/10/2008 6:30 μ.μ.– μετά από εισήγηση του Xwrikoύ και στήριξη της άποψη του από την Λεμέσια).
4. Την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση και τα βιβλία της Ιστορίας, το φαιδρολόγημα των Συνδέσμων Αγωνιστών, και παρα-Αγωνιστών και τις φωνασκίες του Μικελλίδη της ΠΟΕΔ, τις αναβολές των στρατιωτικών ασκήσεων και τις παρελάσεις.
5. Την παγκόσμια οικονομική κρίση και τα χρηματοοικονομικά εντός και εκτός της Κύπρου και τις επενδύσεις των διαφόρων Ταμείων και γενικά για το επικείμενο μαύρο μας χάλι ... (Ζήτω που καήκαμε).
6. Για τις επικείμενες (προ των πυλών είναι) αμερικανικές εκλογές και για την προδιαγραφόμενη και διαφαινόμενη νίκη του αφροαμερικανού (sic λέξη το «μαύρος») Barak Ombama, που αν εκλεγεί Πρόεδρος, πολλοί λαλούν πως το χάλι του κόσμου εν θα μαύρο αλλά εν να δει άσπρη μέρα.
7. Τις κινήσεις και προσπάθειες των Αμερικάνων των ΗΠΑ για διοργάνωση πραξικοπήματος στη Βολιβία και για επεμβάσεις γενικότερα στη Λατ. Αμερική, η οποία κλίνει πλέον για καλά προς τα Αριστερά - δύσκολο πλέον για τους αμερικανούς να επιβάλουν “τάξη” και “ασφάλεια” (για τα συμφέροντα τους) στην περιοχή.
8. Το φθινόπωρο και τη δικιά του ομορφιά, συνδυάζοντας τα γραφόμενα μου με νοσταλγικές αναμνήσεις από τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια ... (το άνοιγμα των σχολείων, τα πρωτοβρόχια, το δειλό πρασίνισμα της γης και τα «ματσικόρυ(δ)α», το κυνήγι των αποδημητικών πουλιών το Σεπτέμβρη (τριόνια, δακκανούρες, πουπούξιοι, βλωρκοί) και τα αμπελοπούλια, το σφάξιμο του shοίρου ...
9. Τις απαιτήσεις των μεγαλο-κατσελλάρηδων - άλλοι cowboys κι αυτοί – που στην ουσία απαιτούν τη μερίδα του λέοντος από τη βοήθεια στους γεωργο-κτηνοτροφικούς κλάδους (για να μπορέσουν να ξοφλήσουν τα Mercedes τους οι έρμοι).
10. Τα κτηματομεσιτικά και τις business των Βατοπαιδιανών (αν θέλετε μπορεί να σας εξηγήσω και μάλιστα με άκρως επιστημονικό τρόπο την ετυμολογία της λέξης) και τις προεκτάσεις των πράξεων τους στην Κύπρο.
11. Για τα νέα τηλεοπτικά προγράμματα των κυπριακών καναλιών με τες αίγιες που από κότσιηνες εγινήκαν φούξιες, τες καλορκές που μπήκαν πλέον για καλά στη ζωή μας και δίνουν λύσεις σε κάθε μας πρόβλημα, τες shυλλούες των ανώτερων τάξεων που αγκαστρώνουνται από διάφορα λαϊκά κοπρόσκυλα και γίνεται το σώσε, με ανίατες αρρώστιες για να παίζουν πιο πολύ με το συναίσθημα των τηλεθεατών (δεν μπορεί να λείπουν τα κλάματα και οι οδυρμοί), με ερωτικά πάθη και νεανικούς έρωτες (με αναπάντεχες εγκυμοσύνες και εξώγαμα τέκνα), αλλά και μια/ένα τραβεστί, άκρως συνηθισμένη κατάσταση στην καθημερινή μας ζωή (τι θα λείπει ο Μάρτης που τη Σαρακοστή;).
12. Τες διακοπές των ποδοσφαιρικών αγώνων και τις μαγκιές της Αστυνομίας στα γήπεδα και στο χώρο της παρέλασης την 1η τ’ Οκτώβρη.
13. Την ήττα της ΟΜΟΝΟΑΣ από το ΑΠΟΕΛ (τζιαι κλάμα ο λαός), αλλά και τη ψεσινή εκπληκτική νίκη της σε βάρος της Ανόρθωσης! (Φέρτε μας την ΙΝΤΕΡ). Τζιαι για τον Κεστπάγια που “αλλού τον τρωει τζι’ αλλού κνίθεται” ή “! απ’ ον ιμπόρει να δέρει τον γάαρον (την ΟΜΟΝΟΙΑ), δέρνει το σάμα” (τους οπαδούς της). Εν τζιαι λλίο καΐshιν, μια ομάδα του Champion’s League, να τρώει τεσσάρα!
Ε πόσα να σκεφτούμεν τζιαι να προλάβουμε τζιαι ‘μεις!
Anef_Oriwn
Τετάρτη 28/10/2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
10 σχόλια:
Εξήασες να γράψεις για τες μαλακίες του Κατσουρίδη τζαι τον αυτοεξευτελισμό του Γ. Κολακασίδη.
@ Xwrikos,
Εν τζιαι μπορώ να ξέρω ίνταμ που έχεις στον νου σου όταν μιλάς “… για τες μαλακίες του Κατσουρίδη τζαι τον αυτοεξευτελισμό του Γ. Κολακασίδη…”. Γι’ αυτό αν έχεις κάτι συγκεκριμένο να πεις, μπορείς να το μεταφέρεις εδώ κι αν είναι κάτι το ενδιαφέρον θα το γράψω ως UPDATE στο post!
Anef_Oriwn
Τρίτη 28/10/2008 – 10:02 μ.μ.
Δε τες δηλώσεις για τις εγγυήσεις.
Άνευ,
τώρα που το ξαναβλέπω, έχει δίκιο ο χωρικός. Προσυπογράφω το αίτημα ανανέωσης και συμπλήρωσης του άρθρου. :)
Υ. Γ. Τελικά κατάφερα να μεγεθύνω τα γράμματα. Δε θα ξαναχρειαστεί ο φακός (ζουμ). Γηράσκω αεί διδασκόμενη...
@ Λεμέσια & Xwrikos,
Σας χαιρετώ!
(Και πάρτε βαθιά εισπνοή γιατί θα ακολουθήσουν προτάσεις μακράς διαρκείας ...).
Δράττομαι της ευκαιρίας (και της πάσας) που μου δίνετε, πρώτα ο Xwrikos με τις αιχμές του κατά του Κατσουρίδη και τις αναφορές του για «μαλακίες» και «αυτοεξευτελισμούς» [ίσως λόγω της “άκαιρης” (;) κριτικής του Κατσουρίδη προς τον Αναστασιάδη για το ζήτημα των εγγυήσεων, σε μια εποχή που η στήριξη προς Χριστόφια είναι δεν είναι απλά καλοδεχούμενη αλλά και εκ των ων ουκ anef], και μετά η Λεμέσια με την επικρότηση της άποψης του Xwrikoύ, για να επεκτείνω λίγο τη συζήτηση (όχι στις εγγυήσεις) αλλά στο θέμα της στήριξης του Προέδρου Χριστόφια από τον επίσημο “Συναγερμό” (πιο πολύ από τον ίδιο τον Αναστασιάδη και την ομάδα που κινείται γύρω απ’ αυτόν) και τον αντίκτυπο που έχει αυτή η στήριξη στο ΑΚΕΛ ...
Ο Αναστασιάδης κι ο επίσημος “Συναγερμός”, στηρίζοντας σήμερα (παρά τις διάφορες ενδοκομματικές αντιδράσεις) τις πρωτοβουλίες του Προέδρου Χριστόφια, πρώτα και κύρια εκφράζουν την επιθυμία πολλών ελληνοκυπρίων επιχειρηματιών για λύση του κυπριακού το ταχύτερο δυνατόν, καθώς πιστεύουν (κι όχι αδίκως) ότι με τη λύση θα δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις και προοπτικές για περαιτέρω επιχειρηματική δραστηριότητα. Παρά την στήριξη αυτή παραμένει γεγονός (και δεν μπορούσε να ήταν και διαφορετικά) ότι οι ιδεολογικοπολιτικές διάφορες στις προσεγγίσεις των δυο κομμάτων αναφορικά με το περιεχόμενο της λύσης και τις μεθοδεύσεις για προώθηση της, δεν έχουν (ως δια μαγείας) εξαφανιστεί ή αμβλυνθεί. Στην προσπάθεια του ο Πρόεδρος να αξιοποιήσει (για σκοπούς προώθησης μιας λύσης) το διεθνές θετικό κλίμα που δημιουργήθηκε μετά την εκλογή του καθώς την ευρύτερη αποδοχή του (στο εσωτερικό) είναι αναγκασμένος να ελιχθεί ακροβατώντας μέσα από τις συμπληγάδες που καθορίζονται τόσο από τα διεθνή όσο κι από τα τοπικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα. Δυσκολότατο το έργο αυτό, και ειδικότερα όταν ξέρεις, πρώτον, ότι διαχρονικά οι εγγλεζοαμερικάνοι (πολιτικοί), σού συμπεριφέρονταν ππούshτικα (ή έστω αποκλειστικά και μόνο με βάση τα δικά τους συμφέροντα - κι αυτό επιδιώκουν βασικά να κάνουν και τώρα) και, δεύτερον, όταν εκπροσωπείς ένα πολιτικό (αριστερό) χώρο που φύσει και θέσει βρίσκεται σε αντιπαλότητα με το σύστημα (οικονομικών και κοινωνικών) άξιων των εγγλεζοαμερικάνων αλλά και των ντόπιων ομοϊδεατών τους (ΔΗΣΥ). Ένα μέρος των “Συναγερμικών” (της αγγλόφιλης αστικής τάξης και των παρακοιμώμενων τους) σίγουρα δεν νοιάζεται αν θα παραμείνουν αγγλικές (στρατιωτικές) βάσεις στην Κύπρο. Ίσως και να το προτιμούν καθώς οι Βάσεις θα αποτελούν ένα είδος χωροφύλακα για την τάξη και τα συμφέροντα τους. Κι εδώ είναι το μεγάλο δίλημμα (και παράλληλα η πρόκληση) για τον Πρόεδρο Χριστόφια αλλά πιο πολύ για το ΑΚΕΛ, ως κόμμα της Αριστεράς με μια διαχρονική αντιιμπεριαλιστική πολιτική και πρακτική). Είτε αποδέχονται τη στήριξη του “Συναγερμού” (η οποία μεταφράζεται και σε συγκεκριμένα – αυξημένα – ποσοστά κοινωνικής αποδοχής), μ’ όλους τους κινδύνους που μπορέι να εμπεριέχει τέτοια στήριξη (λόγω των οικονομικών και πολιτικών εξαρτήσεων και δεσμεύσεων του “Συναγερμού” από τη Δύση), η οποία (ευρύτερη στήριξη) όμως δημιουργεί δυναμικές για λύση, είτε ακολουθείς (ως μοναχικός καβαλάρης και μακράν των δεδομένων της πολιτικής πραγματικότητας της περιοχής) τη δικιά σου ανεξάρτητη, αριστερή (;) πολιτική κτυπώντας το σύστημα (το οποίο μπορεί κι αυτό με τη σειρά του να σου ανταποδώσει – και μάλιστα σκληρότερα - τα κτυπήματα), μεταφέροντας έτσι (μ’ αυτό ή άλλο τρόπο) την περίπτωση λύσης σε βάθος χρόνου. (Κι ο αγώνας θα εξακολουθήσει να είναι μακροχρόνιος, εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε το εθνικό άσμα, “πάλι με χρόνια και καιρούς…” και ο κίνδυνος εδραίωσης των τελεσμένων και της διχοτόμησης θα είναι πλέον άμεσος).
[Δυστυχώς ούτε η πολιτική Ταλάτ , ο οποίος έχει γωνιαστεί (στριμωχτεί στη γωνιά ) από τους Τούρκους στρατηγούς, βοηθά στη δημιουργία ενός κοινού (αριστερού) μετώπου ελληνοκυπρίων και τουρκοκύπριων - αυτό που βασικά υπονοεί ο Πρόεδρος μιλώντας για λύση από τους κύπριους για τους κυπρίους].
Επειδή έχω ήδη μακρηγορήσει (και κάπου βγαίνω και εκτός θέματος), να καταλήξω λέγοντας ότι η επιμονή μας (κατά τη διαδικασία συνομιλιών που έχει ξεκινήσει) για εφαρμογή και στην Κύπρο των λεγομένων ευρωπαϊκών αρχών και αξίων (που δεν είναι της ώρας να κρίνουμε αν είναι εφαρμόσιμες για όλους ή όχι – φαίνεται όμως ότι για τους μικρούς και αδυνάτους είναι σκέττες θεωρίες στο τέλος της ημέρας), ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος (αφού έχουμε μπει σ’ αυτό το παιχνίδι) για να πετύχουμε κάτι. Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι το ΑΚΕΛ πρέπει να δέχεται άκριτα τις τοποθετήσεις Αναστασιάδη, όταν μάλιστα όλα όσα έχουν αναφέρει πιο πάνω δεν μπορούν να παραγνωριστούν ή να υποβαθμιστούν. (Φανταστήκατε να χάσει ο Χριστόφιας την εμπιστοσύνη της βάσης του ΑΚΕΛ;).
Anef_Oriwn
Τετάρτη 29/10/2008 – 5:32 μ.μ.
Άνευ,
απλά πρόσεξα ότι όντως δεν είχες σημειώσει/συμπεριλάβει τη δημόσια συζήτηση των ημερών για τις εγγυήσεις στην ανάρτηση σου.
Επειδή, όμως, θίγεις αρκετά θέματα που κι εμένα μ' ενδιαφέρουν, (κυρίως για την στάση των κομμάτων και της κυβέρνησης στην παρούσα φάση του κυπριακού) θα επανέρθω κάποια άλλη στιγμή, μόλις έχω περισσότερο χρόνο στη διάθεση μου, για να πιο συγκεκριμένες αναφορές.
1. νομιζω αδικας νακκον τον κετσπαγια..αν τζαι εν ειμαι ανορθωσιατης [πολλα μακρυα μαλιστα] τζαι ενταξι ηταν μαραζωμενος που τες εφασιν -οποτε ισως να υπηρχεν τζαι το "αλλου τον ετρωεν" εν μερει..αλλα, που την αλλη, υπηρχεν τζαι το αθρωπινο..τζαι αμα τον ακουσα,ειπα ενταξι εμουρμουρησεν νακκον παραπανω αλλα εσιει τζαι δικαιον οτι επροσφερεν γενικα - τζαι οϊ μονο στην ανορθωση..τζαι σιουρα ετσι ενοιωθεν τον τελευταιον τζαιρον..οποτε υπηρχεν τζαι εναν ειδος δικαιολογημενης πικρας - εστω τζαι νακκον κουφης [στο στυλ - ε καλα ιντα που καρτερας που τα γηπεδα;]..υπηρχεν τζαι υπαρχει νομιζω ενα ειδος μεταμορφωσης [που το αναγνωρισεν τζαι ο τουτιτς] στην αυτοεικονα των κυπραιων εστω τζαι μεσα που την μαππα που οφειλει κατι στον τυπο...
2. τζαι τον αναστασιαδη νομιζω αδικας τον..ετραβησεν μονος του πολλα που το 2004..οϊ πως εσιεις αδικον για την ταξικη αναλυση..αλλα παραγνωριζεις τζαι αλλες παραμετρους στον χωρο της "δεξιας" - φιλελευθερη μεσαια ταξη που απλα συμβιωνει με την εθνικοφροσυνη..προσφυγες που τριβιτζιαζουνται..τζαι το απωθημενο του 2004.
οσο για την κουβεντα με τες εγγυησεις..αμπα τζαι ευκολυνε τον χριστοφκια στο τελος;
περαστικος
Άνευ,
"...σε μια εποχή που η στήριξη προς Χριστόφια είναι δεν είναι απλά καλοδεχούμενη αλλά και εκ των ων ουκ anef..." όπως πολύ σωστά αναφέρεις, είναι δύσκολο να εκφραστεί κάποιος ελεύθερα για τους ανεξιχνίαστους ακόμη (για τους κοινούς θνητούς/θεατές της δεκάτης σειράς των καθισμάτων μακρυά από τη σκηνή) χειρισμούς της κυβέρνησης. Εξάλλου, έχουμε και τους απορριπτικούς που καραδοκούν στη γωνία, για να ερμηνεύσουν με την πρώτη ευκαιρία, τις τυχόν δυσκολίες ή/και διαφωνίες στην πορεία των συνομιλιών ως ένδειξη δικαίωσης της δικής τους πολιτικής της μη-λύσης. Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια κατακεραυνώθηκε η πρόταση Αναστασιάδη, πάλι από τους συνήθεις ύποπτους. Ως ένδειξη/ανάγκη διαφοροποίησης, δυστυχώς άδραξε και το ακέλ την ευκαιρία για να απαντήσει 'δυναμικά' σ' έναν άνθρωπο, ο οποίος είτε το θέλουν είτε όχι, είναι και θα παραμείνει ο στυλοβάτης της προσπάθειας για υποστήριξη της προβλεπόμενης λύσης.
"Ο Αναστασιάδης κι ο επίσημος “Συναγερμός”, στηρίζοντας σήμερα (παρά τις διάφορες ενδοκομματικές αντιδράσεις) τις πρωτοβουλίες του Προέδρου Χριστόφια, πρώτα και κύρια εκφράζουν την επιθυμία πολλών ελληνοκυπρίων επιχειρηματιών για λύση του κυπριακού το ταχύτερο δυνατόν, καθώς πιστεύουν (κι όχι αδίκως) ότι με τη λύση θα δημιουργηθούν και οι προϋποθέσεις και προοπτικές για περαιτέρω επιχειρηματική δραστηριότητα."
Αυτό είναι η δική σου η άποψη, αλλά δεν πρέπει να μείνει ασχολίαστο. Προσάπτεις έμμεσα έλλειψη πατριωτισμού σε μια ολόκληρη παράταξη. Δηλαδή μόνο το ακέλ δικαιούται να κηρύσσει τη θέληση για επανένωση με κύριο κίνητρο την αγάπη προς την πατρίδα; Οι άλλοι το κάνουν από συμφέρον; Μεγάλη αυθαιρεσία αυτός ο ισχυρισμός.
"(Ο πρόεδρος)...είναι αναγκασμένος να ελιχθεί ακροβατώντας μέσα από τις συμπληγάδες που καθορίζονται τόσο από τα διεθνή όσο κι από τα τοπικά και αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα."
Αγαπητέ Άνευ, όλοι οι πρόεδροι είχαν και θα έχουν στο διηνεκές ν' αντιμετωπίζουν τα ίδια και χειρότερα, ίσως. Ακριβώς εκεί εναπόκειται ν' αποδείξει ο καθένας τι αξίζει, κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο κι όλοι ευχόμαστε να έχουν πάντα και μόνο επιτυχίες, γιατί είναι η ίδια μας η τύχη/το μέλλον που διακυβεύονται στα χέρια τους.
"Είτε αποδέχονται τη στήριξη του “Συναγερμού” (η οποία μεταφράζεται και σε συγκεκριμένα – αυξημένα – ποσοστά κοινωνικής αποδοχής), μ’ όλους τους κινδύνους που μπορέι να εμπεριέχει τέτοια στήριξη (λόγω των οικονομικών και πολιτικών εξαρτήσεων και δεσμεύσεων του “Συναγερμού” από τη Δύση), η οποία (ευρύτερη στήριξη) όμως δημιουργεί δυναμικές για λύση, είτε ακολουθείς (ως μοναχικός καβαλάρης και μακράν των δεδομένων της πολιτικής πραγματικότητας της περιοχής) τη δικιά σου ανεξάρτητη, αριστερή (;) πολιτική κτυπώντας το σύστημα (το οποίο μπορεί κι αυτό με τη σειρά του να σου ανταποδώσει – και μάλιστα σκληρότερα - τα κτυπήματα), μεταφέροντας έτσι (μ’ αυτό ή άλλο τρόπο) την περίπτωση λύσης σε βάθος χρόνου."
Χαίρομαι που εδώ διευκρινίζεις με σαφήνεια την κατάσταση/τις θέσεις σου με τις οποίες φυσικά και συμφωνώ, γιατί προέρχονται από μία καθ' όλα ρεαλιστική προσέγγιση.
Σ' ένα σημείο θα χρειαζόμουν κάποιες εξηγήσεις ίσως, τι εννοείς με το παρενθεσιακό "(λόγω των οικονομικών και πολιτικών εξαρτήσεων και δεσμεύσεων του “Συναγερμού” από τη Δύση)"..; Αν πρόκειται (όπως το υποπτεύομαι) περί αριστερής ταξικής ανάλυσης, άστο καλύτερα, δε χρειάζεται να μου απαντήσεις. :) Αν όμως έχεις τρανταχτές ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ για τυχόν 'εξαρτήσεις και ΔΕΣΜΕΥΣΕΙΣ του δησύ από τη Δύση' (πέρα από τις δεσμεύσεις μας απέναντι στη διεθνή κοινότητα ως Ελληνοκύπριοι και ως Κυπριακή Δημοκρατία) τότε θα επιθυμούσα ως Κύπρια που ενδιαφέρεται τα μάλα για τον τόπο της, να μου τις γνωστοποιήσεις και μένα, για να ξέρουμε τι λέμε.
"[Δυστυχώς ούτε η πολιτική Ταλάτ , ο οποίος έχει γωνιαστεί (στριμωχτεί στη γωνιά ) από τους Τούρκους στρατηγούς, βοηθά στη δημιουργία ενός κοινού (αριστερού) μετώπου ελληνοκυπρίων και τουρκοκύπριων - αυτό που βασικά υπονοεί ο Πρόεδρος μιλώντας για λύση από τους κύπριους για τους κυπρίους]."
Κι εδώ συμφωνούμε με μία μικρή παρένθεση από μένα. Δε γνωρίζω αν πράγματι ο Ταλάτ ενεργεί όπως ενεργεί (απαράδεχτα...), επειδή έχει στριμωχτεί στη γωνία από τους Τούρκους στρατηγούς. Ποιος μπορεί ν' αποδείξει ότι δεν αντιπροσωπεύουν ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ οι θέσεις και οι διεκδικήσεις που εκθέτει (άγνωστο που ακριβώς θέλει να το πάει ακριβώς, αναβάθμιση του ψευδοκράτους ή υλοποίηση της επανένωσης; Άσε που τελευταία διάβασα, ότι δεν του αρέσει ο όρος 'επανένωση' και προτιμάει να την αποκαλεί 'ένωση'...)
"...η επιμονή μας...για εφαρμογή και στην Κύπρο των λεγομένων ευρωπαϊκών αρχών και αξίων,...ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος...για να πετύχουμε κάτι."
Αυτή την υπόθεση είχα κι εγώ από την αρχή, Άνευ. Ίσως ισχύει. (για να μην πω ΜΑΚΑΡΙ!)
"Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι το ΑΚΕΛ πρέπει να δέχεται άκριτα τις τοποθετήσεις Αναστασιάδη, όταν μάλιστα όλα όσα έχουν αναφέρει πιο πάνω δεν μπορούν να παραγνωριστούν ή να υποβαθμιστούν. (Φανταστήκατε να χάσει ο Χριστόφιας την εμπιστοσύνη της βάσης του ΑΚΕΛ;)."
Το ίδιο ισχύει και για το ΔΗΣΥ. Ελπίζω και πιστεύω ότι το ΟΦΕΙΛΟΥΝ στον κόσμο που τους ψηφίζει, να παραμερίσουν τις όποιες ιδεολογικές τους διαφορές και να συνεργαστούν προς την επίτευξη της κοινής ποθητής λύσης για επανένωση, συμφιλίωση και ειρήνη. Χωρίς την ΚΟΙΝΗ εμπιστοσύνη της βάσης και των δύο κομμάτων δεν πρόκειται να δούμε τίποτα να πραγματοποιείται απ' όσα ελπίζουμε και στοχεύουμε. Το τι θα συναντήσουν οι επόμενες γενιές (πολιτικών και μη) σε περίπτωση αποτυχίας των διαπραγματεύσεων, δε θέλω ούτε να το σκέφτομαι...
Υ. Γ. Μακρυγόρησα, αλλά ένα τέτοιο θέμα δεν μπορεί να περιοριστεί σε συνθηματικές φράσεις, ειδικά σε μια τέτοια φάση όπου όλοι παρακολοθούμε με αγωνία τις δυσδιάκριτες εξελίξεις των συνομιλιών.
Χαιρετώ άπαντες, επισκέπτες και σχολιογράφους!
Τις τελευταίες 3-4 μέρες λόγω πολλών και ποικίλων υποχρεώσεων δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω από κοντά την κίνηση στο blog. Κι όπως παρατηρώ προέκυψαν δυο πολύ ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις - από την αγαπητή Λεμέσια και το φίλο τον Περαστικό ... Κάποια από τα γραφόμενα τους χρήζουν (νομίζω) σχολιασμού (ή και συμπλήρωσης).
Θα ξεκινήσω όσο πιο σύντομα (αλλά περιεκτικά γίνεται) από τα σχόλια της Λεμέσια (ladies first, όπως είπαμε κι άλλοτε).
Τα όσα γράφεις (στην τελευταία σου παρέμβαση) είναι όντως ενδιαφέροντα, τα ερωτήματα εύλογα και οι προβληματισμοί σου δικαιολογημένοι. Για την ώρα θα περιοριστώ (μόνο) σε μια διευκρίνηση αναφορικά με το ζήτημα της “… έλλειψης πατριωτισμού σε μια ολόκληρη παράταξη ...”, αλλά που μάλλον το παρερμήνευσες!
(Ελπίζω να μου μείνει χρόνος για ν’ ασχοληθώ και με τ’ άλλα).
Προσωπικά δεν κατηγορώ κανένα για έλλειψη πατριωτισμού και ειδικά μια ολόκληρη παράταξη (πιο συγκεκριμένα τον ΔΗΣΥ), αν και έχει πολλά μεμπτά σε βάρος του και πολλών οι ενέργειες (σ’ αυτό το κόμμα) υπήρξαν “εθνικά” επιλήψιμες!
Πάντοτε πίστευα και πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος αγαπά τον τόπο του με το δικό του τρόπο! Παράλληλα όμως πιστεύω ότι όλοι μας (είτε ως άτομα είτε ως κοινωνικά σύνολα), λίγο ή πολύ (είτε συνειδητά, είτε υποσυνείδητα), λειτουργούμε με βάση τα συμφέροντα μας όπως τούτα καθορίζονται από την κοινωνικοπολιτική μας θέση και κατάσταση (αν δηλ. είμαστε επιχειρηματίες ή εργάτες, λεφτάδες ή όχι), τον συναισθηματικό μας κόσμο και την παιδεία μας, με το πρώτο να παίζει πρωτεύοντα ρόλο.
Άρα ΔΕΝ θεωρώ ότι είναι αποτελεί οποιασδήποτε μορφής κατηγορία αυτό που είπα για τα κίνητρα των ελληνοκυπρίων επιχειρηματιών. Είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι η οικονομία και η αγορά (η ανάγκη, στην προκείμενη περίπτωση της Κύπρου, για ενιαία και μεγαλύτερη αγορά) και τα οικονομικά συμφέροντα που καθορίζουν και τις πολιτικές κινήσεις και εξελίξεις (χωρίς, επαναλαμβάνω, τούτο απαραίτητα να σημαίνει και έλλειψη πατριωτισμούς απ’ αυτούς που κινούν τα νήματα). Όμως, επέτρεψε μου, προσωπικά να βλέπω με σκεπτικισμό την όλη συμπεριφορά τους.
Από τη άλλη, οι μη έχοντες και μη κατέχοντες (δηλ. οι μη προνομιούχοι, (για να χρησιμοποιήσουμε κι ένα ΠΑΣΟΚικό όριο), ανεξάρτητα σε ποιο πολιτικό/κομματικό χώρο κι αν ανήκουν (άρα δεν μιλώ μόνο για τους ΑΚΕΛικούς), έχουν συμφέρον από την επανένωση του νησιού μας, γιατί έτσι ενοποιείται και δυναμώνει το εργατικό κίνημα και θα μπορούν να γίνουν πιο διεκδικητικοί στα αιτήματα τους (αλλά και να παλέψουν πιο αποφασιστικά για τη δική τους εξουσία). Άσε που με την επίλυση του κυπριακού θα υπάρχει σίγουρη δουλειά για πολλά χρόνια για όλους τους.
Επίσης όταν μιλώ και λεω για τις οικονομικές και πολιτικές εξαρτήσεις και δεσμεύσεις του “Συναγερμού”, βασικά εννοώ τους οικονομικούς παράγοντες που κινούνται γύρω από το “Συναγερμό” και όχι μόνο, των οποίων τα οικονομικά συμφέροντα (τα business τους) έχουν σχέση με τις ευρωπαϊκές χώρες (συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας), τις δοσοληψίες μεταξύ των εδώ κι εκεί εταιρειών, για εισαγωγές, εξαγωγές, τον τουρισμό και διάφορες άλλες υπηρεσίες, που σημαίνει διατήρηση του παρόντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος αλλά και αποφυγή αντιπαραθέσεων μαζί μ’ αυτές τις χώρες και τις κυβερνήσεις τους (που ίσως οδηγούσαν σε διασάλευση των πολιτικών σχέσεων με επιπτώσεις και στις οικονομικές συναλλαγές). Αυτή η σχέση (και εξάρτηση) σε συνδυασμό με το ατομικό οικονομικό συμφέρον, αναγκάζει πολλούς να κάνουν υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Αυτά τα λίγα για τώρα.
Υ.Γ.1: Όπως ίσως πρόσεξες έχω προσθέσει ως UPDATE στο κείμενο της ανάρτησης μια πρόταση για τη συζήτηση που έγινε για το ζήτημα των εγγυήσεων, ως ήταν και η εισήγηση του Xwrikoύ, την οποία με θέρμη υποστήριξες!
Υ.Γ.2: Διαβάζοντας τα σχόλια σου και τα quotes που έκανες από τα σχόλια μου, παρατήρησα ότι είχα πολλά λάθη – και ορθογραφικά και συντακτικά. Αυτό παθαίνω όταν βιάζομαι και δεν ξαναδιαβάζω το κείμενο που έχω γράψει, πριν το αναρτήσω. (Κάτι τέτοιο θα κάνω και τώρα, γι’ αυτό απολογούμαι εκ των προτέρων για τυχόν λαθάκια).
Anef_Oriwn
Σάββατο 1/11/2008 – 2:27 μ.μ.
Άνευ,
από το πιο πάνω κείμενο, σημειώνω, προς το παρόν (έχω την εντύπωση ότι θέλεις ακόμη να το ολοκληρώσεις) το σκεπτικισμό σου απέναντι στο κόσμο των επιχειρήσεων. Φυσικά και είναι θεμιτός, για να μην πω επιβάλλεται προς κάθε κατεύθυνση, είτε πολιτική, είτε δημοσιογραφική, είτε άλλη (ομάδα συμφερόντων).
Υ. Γ. Τελικά το θέμα με τις εγγυήσεις πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις στον Τύπο απ' ότι θα περίμενε κανείς. Επ' ευκαιρίας, έχω κάνει ανάρτηση μίας συνέντευξης του Αναστασιάδη στο ιστολόγιο μου, με ορισμένα σχόλια δικά μου.
Δημοσίευση σχολίου