Ανάρτηση 32η (ιστορική) – Μια άγνωστη ιστορία που ποτέ δεν ειπώθηκε στους μαθητές.

Ένας από τους κυριότερους στόχους που έβαλα δημιουργώντας αυτό το blog (ιστολόγιο όπως το λαλούν ελληνικά), πέραν από του να αποτελεί εκφραστικό όργανο των προσωπικών μου θέσεων, απόψεων και βιωμάτων καθώς και βήμα συζήτησης και διαλόγου, ήταν να βοηθήσω να γίνουν τα σκοτάδια φως! Να φωτιστούν όσο το δυνατό καλύτερα, πολύπλευρα και πιο αντικειμενικά άγνωστες και σκοτεινές πτυχές της κυπριακής (κυρίως) ιστορίας (αυτής που δεν μας διδάσκεται στα σχολεία) και να ανασκευαστούν διαστρεβλώσεις και παραποιήσεις της. Γι’ αυτό το σκοπό αναδημοσιεύω σήμερα (από την προχτεσινή “Χαραυγή”, 2 του Οκτώβρη 2008), άρθρο του Μιχάλη Πουμπουρή (παλαίμαχου στελέχους του ΑΚΕΛ) ... Το άρθρο αναφέρεται σε κάποια θλιβερά γεγονότα και επεισόδια που επεσυνέβησαν στις 3 του Οκτώβρη τ0ου 1958 στο Βαρώσι.

50 χρόνια από το μεγάλο έγκλημα.
(του Μιχάλη Πουμπουρή - αναδημοσίευση από την “Χαραυγή”, 2 του Οκτώβρη 2008.
Link: http://www.haravgi.com.cy/site-article-14600-gr.p).

«Η 3η του Οκτώβρη 1958 είναι μέρα σημαδιακή για τους Βαρωσιώτες με πικρές αναμνήσεις και οδυνηρές εμπειρίες. Την ημέρα εκείνη πριν 50 χρόνια πυροβολήθηκαν δύο Αγγλίδες στους δρόμους του Βαρωσιού, η μια από τις οποίες υπέκυψε στα τραύματα της. Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται. Πάνοπλοι Βρετανοί στρατιώτες με πρωτοφανή αγριότητα και αυταρχισμό αφού επέβαλαν «κέρφιου» στις 40 και πλέον χιλιάδες κατοίκους της πόλης του Ευαγόρα και σε χιλιάδες άλλους προερχόμενους από την ύπαιθρο που εργάζονταν στην πόλη, προέβησαν σε ακατονόμαστα φοβερά εγκλήματα σε βάρος αθώων ανθρώπων. Το «κέρφιου» όπως αποκαλείτο ο κατ’ οίκον περιορισμός, υπήρξε το πιο πολυήμερο, αιματηρό και απάνθρωπο. Διάρκεσε 4 μέρες για τους μεγάλους και 8 για τους νέους. Από την αγριότητα και βαναυσότητα των αποικιακών στρατευμάτων έχασαν την ζωή τους ο Παναγιώτης Στυλιανού από τους Στύλλους μέλος της ΠΕΟ, ο δεκαεφτάχρονος μαθητής Λουκάς Ανδρέου από την Αγία Νάπα και η δωδεκάχρονη μαθήτρια Γιαννούλλα Ζαχαριάδου από την Αγία Ζώνη του Βαρωσιού. Παρ’ όλο που το επίσημο ανακοινωθέν που εκδόθηκε στις 5.10.1958 μιλά για 3 νεκρούς και 250 τραυματίες, ο αριθμός αυτών που τραυματίστηκαν από τους πάνοπλους στρατιώτες της αποικιοκρατίας, ξεπερνά τους 800 από τους οποίους οι 16 ήταν πολύ σοβαρά. Κάπου 400 τραυματισμένοι είχαν μεταφερτεί στο νοσοκομείο. Συμπληρωματικά με το πιο πάνω στοιχεία είχαν συλληφθεί 3 χιλιάδες πολίτες και μεταφέρθηκαν στον αστυνομικό σταθμό και άλλους χώρους κράτησης για ανάκριση. Ο Μακάριος και άλλοι πολιτικοί παράγοντες καταδίκασαν την ρήξη πυροβολισμών κατά των δύο Αγγλίδων καθώς και την αγριότητα και βαναυσότητα των αποικιακών στρατευμάτων εναντίον των πολιτών. Ωστόσο, καμιά δύναμη δεν ανέλαβε την ευθύνη για το αποτρόπαιο έγκλημα, που μερικοί το θεώρησαν σαν ένα νόθο παιδί που δεν το ήθελαν οι γονείς του. Το βέβαιο ήταν ότι η μόνη πολιτική δύναμη που δεν έφερε καμιά ευθύνη για την ρήξη των πυροβολισμών ήταν το ΑΚΕΛ. Κι’ όμως, η εκδικητική μανία των Άγγλων στρατιωτών ξέσπασε κατά κύριο λόγο ενάντια στις λαϊκές συνοικίες τη πόλης, που βρισκόταν η δύναμη του ΑΚΕΛ. Με αποτέλεσμα από τα 800 και πλέον πρόσωπα που τραυματίστηκαν τα περισσότερα να προέρχονταν από τον χώρο της Αριστεράς, Ανάμεσα στους οποίους ο τότε γραμματέας της ΠΕΟ Αμμοχώστου Μελής Λαμπρίας και ο αείμνηστος Ντίνος Κωνσταντίνου αργότερα βουλευτής του ΑΚΕΛ. To χειρότερο, το πιο προκλητικό και απάνθρωπο ήταν ότι αυτός που επελέγη από τους εκατοντάδες συλληφθέντες σαν ύποπτος για την ρήξη των πυροβολισμών, ήταν ο Γεώργιος Σορόκκος στέλεχος του ΑΚΕΛ Κοντέας ο οποίος εργαζόταν στο Βαρώσι σαν ηλεκτρολόγος. Μεταφέρτηκε στο κολαστήριο της Ομορφίτας και υπέστη φοβερά βασανιστήρια. Οι βασανιστές του ενώ γνώριζαν ότι ήταν μέλος του ΑΚΕΛ και τοπικό στέλεχος της ΠΕΟ και ότι αυτές οι τυχοδιωκτικές ενέργειες ήταν αδύνατο να προέρχονταν από το ΑΚΕΛ, για 15 μέρες τον υπέβαλλαν σε φρικτά βασανιστήρια. Τον κακοποιούσαν μέχρι που λιποθυμούσε, τον έφερναν ξανά στις αισθήσεις του και άρχιζαν ξανά τα βασανιστήρια στην κεφαλή και στα γεννητικά του όργανα, για να τους πει που..... έκρυψε το όπλο. Όταν σε 15 μέρες τον έβγαλαν ράκος από τον αστυνομικό σταθμό της Ομορφίτας μετέβη στο εξωτερικό, και υποβλήθηκε σε μακροχρόνια θεραπεία για να συνέλθει.

Ποιοι λοιπόν διέπραξαν αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα που έδωσε αφορμή στον αποικιακό στρατό να ξεσπάσει σε βάρος των κατοίκων της πάλης του Ευαγόρα με όλα τα γνωστά επακόλουθα; Ποιοι κρύβονται πίσω από τον δολοφόνο της Αγγλίδας που η ενέργεια του είχε τραγικά αποτελέσματα για χιλιάδες ανθρώπους; Πέρασε από τότε μισός αιώνας και κανένας δεν ανάλαβε την ευθύνη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις κανένας δεν μιλά γι’ αυτό το μελανό στίγμα της διαδρομής μας. Και μερικοί έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι η ιστορία μας είναι άψογα γραμμένη και πως αν αποπειραθούμε να την αγγίξουμε ή να την αλλάξουμε έστω και στο ελάχιστο, θα πέσουν κεραυνοί στο κεφάλι μας. Εμείς βέβαια δεν ήμασταν παραχαράκτες της ιστορίας. Δεν υπήρξαμε ποτέ διαστρεβλωτές της ιστορικής αλήθειας. Άλλοι είχαν αυτό το προνόμιο. Εμείς λέμε τα πράματα με το όνομα τους. Και στην προκειμένη περίπτωση λέμε ότι ο Μακάριος που βρισκόταν ακόμα στην Ελλάδα, κάπου δέκα μέρες πριν την ρήξη των πυροβολισμών κατά των δύο γυναικών, δήλωνε πως το κυπριακό θα μπορούσε να λυθεί στην βάση της ανεξαρτησίας αντί της Ένωσης. Ενώ οι Κυβερνήσεις Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας είχαν ήδη καταλήξει στις συμφωνίες της Ζυρίχης που θα μας επέβαλλαν στις αρχές του 1959. Πού αποσκοπούσαν λοιπόν οι πυροβολισμοί κατά των δύο γυναικών; Μήπως αποτελούσαν εκδήλωση διαμαρτυρίας προς τον Μακάριο που εγκατέλειψε την γραμμή της ένωσης; Ποιος θα ρήξει λίγο φως σ’ αυτή τη σκοτεινή πτυχή; Ποιοι θα ζητήσουν συγνώμη από τους συγγενείς των τριών νεκρών και τις χιλιάδες Βαρωσιώτες για τις ταλαιπωρίες των οκτώ ημερών. Ποιοι θα απολογηθούν στον Γιώργο Σορόκκο για τα φοβερά βασανιστήρια που υπέστη στο κολαστήριο της Ομορφίτας;»

Σχόλια Ιστο(παθο)λόγου:
1. Ομολογώ ότι αυτή την ιστορία δεν τη γνώριζα! Αλλά ποιος θα μας την έλεγε ή θα μας μιλούσε για τέτοια περιστατικά; Και τι θα μαθαίναμε δηλαδή; Για το σκοτωμό μιας αγγλίδας; (Να δούμε τι πράκτορας ήταν κι αυτή του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού!). Πάντως ο Πουμπουρής έχει κάνει μεγάλη (και ουσιαστική) ερεύνα για εκείνη την εποχή και κυρίως για τις (πολιτικές) δολοφονίες των αριστερών.

2. Το περιστατικό που περιγράφεται πιο πάνω (ο πυροβολισμός των δύο αγγλίδων στους δρόμους του Βαρωσιού και η δολοφονία της μίας) δεν ήταν το μοναδικό που τα θύματα ήταν ανυποψίαστοι και αθώοι πολίτες (άγγλοι αλλά και ελληνοκύπριοι). Προσωπικά και εξ όσων γνωρίζω ένα αντάρτικο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα (όπως κάποτε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ) κτυπά μόνο στρατιωτικούς στόχους ή/και στήνει ενέδρες σε στρατιωτικά αποσπάσματα και περιπολίες (και όχι να δολοφονεί πολίτες που τυγχάνει να έχουν την εθνικότητα των κατακτητών ή των αποικιοκρατών – “παιδικές χαρές” αποκαλούν κάποιοι αυτά τα γεγονότα).

Anef_Oriwn
Σάββατο 4/10/2008