Ανάρτηση 90/2014 [προγραμματισμένη, μακροσκελής, επετειακή, τιμητική, αφιερωματική, Αριστερή, χιλιανή κι αντι-υποκριτική] –«Μην ξεχάσετε, ποτέ, τον Victor Jara»!

Ο τίτλος της ανάρτησης ΜΑΣ αποτελεί παράφραση του τίτλου άρθρου του συντάκτη της “Σημερινής” Μάριου Δημητρίου που δημοσιεύτηκε στις 22 του Αυγούστου [αυτής της χρονιάς] στην καθημερινή  του στήλη, «εξ αφορμής» της επετείου επέμβασης στρατευμάτων του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην πάλαι ποτέ  Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας το βράδυ της 21^ης του Αυγούστου του 1968.  Ο τίτλος του άρθρου του Μαρ. Δημητρίου ήταν “Μην ξεχάσετε, ποτέ, τον Jan Palach” και θέμα του ο αυτοπυρπολισμός του τσεχοσλοβάκου φοιτητή Jan Palach στην πλατεία Wenceslas της Πράγας στις 16 Ιανουαρίου 1969. Όπως γράφει ο συμπαθέστατος κατά τ’ άλλα αρθρογράφος της “Σημερινής”, ο τσεχοσλοβάκος φοιτητής αυτοπυρπολήθηκε  διαμαρτυρόμενος  [όπως έγραψε πριν τον θάνατο του σε σχετική επιστολή του] «εναντίον της λογοκρισίας», καλώντας παράλληλα «τους Τσεχοσλοβάκους να εξεγερθούν κατά των κατοχικών δυνάμεων»...  

Εμείς εδώ, ΔΕΝ θα ασχοληθούμε με το αν η «εισβολή» ήταν «κτηνώδης», όπως χαρακτηρίζει την επέμβαση της «κομμουνιστικής συμμαχίας» στην Τσεχοσλοβακία ο ειδικός κομμουνιστικολόγος και σταλινολόγος Μαρ. Δημητρίου, [αλήθεια, πόσα θύματα, νεκροί και τραυματίες, υπήρξαν κατά την επέμβαση;], αλλά με τη διαχρονικά υποκριτική, μονόπλευρη και επιλεκτική στάση του συγκεκριμένου δημοσιογράφου πάνω σε ζητήματα που έχουν σχέση με την ούτω καλούμενη [αστική] «κοινοβουλευτική δημοκρατία»...  Ούτε και θα αναλύσουμε εδώ τα περιορισμένα όρια της αστικής δημοκρατίας˙ ότι δηλ. είναι μια δημοκρατία για τους λίγους, και πιο συγκεκριμένα τους οικονομικά δυνατούς ή έστω τους οικονομικά βολεμένους, ή και τους μη εξαρτημένους οικονομικά. [Σκόπιμα δεν λεω «οικονομικά ανεξάρτητους» για να τονίσω τη εξάρτηση της ατομικής μας ελευθέριας από τις οικονομικές δυνατότητες το καθ’ ενός μας˙ ας πούμεν, πολύς κόσμος  είναι ελεύθερος να μεταναστεύσει για οικονομικούς λόγους! Παράδειγμα ο φίλος μου ο Γκάνταλφ!]...

Δεν θα παραλείψω όμως να σημειώσω, μια και ο κος Μάριος [βγάζοντας ακόμα μια φορά τα αντικομουνιστικά απωθημένα του] μίλησε για «κατάργηση μια για πάντα της κομμουνιστικής δικτατορίας» [εννοώντας προφανώς τον Σοσιαλισμό] ότι στις βουλευτικές εκλογές του 2013 το Κομουνιστικό Κόμμα Βοημίας και Μοραβίας [δηλ. της Τσεχίας] κατετάγη [μέσα σε μια αντικομουνιστική ρεβανσιστική περιρρέουσα]  τρίτο κόμμα στη χώρα κερδίζοντας το15% των ψήφων...

Ο κύριος, λοιπόν, λόγος που ΕΜΕΙΣ συγγράφουμε αυτό το πόνημα είναι άλλος και δεν έχει άμεσα σχέση με την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία. Απλώς το κείμενο του Μαρ. Δημητρίου ΜΑΣ έδωσε την αφορμή για να κάμουμε κάποιες συγκρίσεις με τη Χιλή, όπου σαν σήμερα, 41 χρόνια πριν [στις 11 του Σεπτέμβρη του 1973, δηλ. μόλις 5 χρόνια μετά την επέμβαση στην Τσεχοσλοβακία], ανατράπηκε με φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα υπό την ηγεσία του Στρατηγού Πινοσέτ και με την καθοδήγηση της CIA, [όσοι έχετε αμφιβολίες δείτε την ταινία του ελλαδίτη σκηνοθέτη Κώστα Γαβρά “Ο Αγνοούμενος ”], ο νόμιμα εκλεγμένος Αριστερός Πρόεδρος της χώρας Σαλβαντόρ Αλιέντε, ο οποίος και δολοφονήθηκε τελικά.  Με το φασιστικό πραξικόπημα καταλύθηκαν στη Χιλή και τα πιο στοιχειώδη αστικά δικαιώματα και ελευθερίες, ενώ στην χώρα επιβλήθηκε μια αιμοσταγής στυγνή δικτατορία, που έμεινε στην ιστορία ως η χούντα του Πινοσέτ, όπως και ο Πινοσέτ ως ένα ακόμα συνώνυμο της φασιστικής βίας και των πιο άγριων δικτατοριών...

Ανάμεσα στα πρώτα θύματα του χουντικού καθεστώτος της Χιλής ήταν και ο Αριστερός τραγουδοποιός Viktor Jara [Βίκτορ Χάρα], ο οποίος δολοφονήθηκε μετά από βασανιστήρια στο Στάδιο του Σαντιάγκο.

Εκεί, κατά τις πρώτες μέρες του πραξικοπήματος, είχαν μεταφερθεί, κρατηθεί και βασανιστεί φρικτά [πολλοί μάλιστα δολοφονήθηκαν] χιλιάδες υποστηριχτές της αριστερής κυβέρνησης του Σοσιαλιστή Προέδρου Αλιέντε [μαζί και ο νεαρός αμερικανός ήρωας της ταινίας του Γαβρά]...

Ο Μάριος Δημητρίου όμως, δεν βρήκε λέξη να γράψει [με την ευκαιρία της επετείου του φασιστικού πραξικοπήματος στη Χιλή] για τον χιλιανό Viktor Jara, όπως έκαμε πριν κάποιες μέρες για τον τσεχοσλοβάκο Jan Palach. Βλέπετε ο Viktor Jara δεν ήταν ένας τυχαίος φοιτητής που μέσα από την προσωπική του θυσία [που βασικά τον πρόβαλε σαν άτομο κι όχι ως μέλος μιας συλλογικότητας] επιχείρησε να διαμαρτυρηθεί και ευαισθητοποιήσει  τους συμπατριώτες του πάνω σε ζητήματα που ο ίδιος σαν άτομο θεωρούσε ως ορθά. Δηλ. επέλεξε να παλέψει για τα ιδανικά του ΜΟΝΟΣ του και μάλιστα προχώρησε στην αυτοκτονία στο τέλος [ως μορφή αντίστασης] «διαμαρτυρόμενος για το τσάκισμα του ηθικού των Τσεχοσλοβάκων πολιτών», όπως γράφει ο Μαρ. Δημητρίου... [Στην Χιλή οι άνθρωποι πάλευαν πώς να εξασφαλίσουν τα στοιχειώδη για την φυσική τους επιβίωση, κι όχι για να βελτιώσουν την ψυχολογική τους κατάσταση, όπως συνεπάγεται από τα γραφόμενα του συντάκτη της “Σημερινής”]... 

Από την άλλη Viktor Jara μέσα από οργανωμένα σύνολα, συμμετείχε σε μαζικούς κοινωνικοπολιτικούς αγώνες [ως μια μονάδα μέσα στους πολλούς, παρά το ότι ήταν μια ξεχωριστή και εξέχουσα προσωπικότητα] και προσπαθούσε με τα τραγούδια και την μουσική του να εμψυχώσει τα λαϊκά στρωματά στους αγώνες τους να βελτιωθεί και να γίνει καλύτερη η ζωή τους. Αυτή ήταν η δράση του Viktor Jara και κατά την Προεδρία Αλιέντε [τον οποίο στήριζε] αλλά και πιο πριν...  Κι αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Αριστεροί [και δη οι Κομμουνιστές] αντιλαμβάνονται τη συμμετοχή τους σε κοινωνικούς, πολιτικούς, αντιφασιστικούς δημοκρατικούς αγώνες... 

Πιο κάτω θα παραθέσουμε αρκετά στοιχεία για τη ζωή και τη δράση του Viktor Jara παρμένα από άρθρο με τίτλο “ΒίκτορΧάρα: Η αντιφασιστική φωνή της Χιλής” της Ramona Wadi [συγγραφέως που ειδικεύεται σε θέματα της Λατινικής Αμερικής] και το οποίο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό  “History Today” και μεταφράστηκε για  το ελληνικό site tvxs ...

*************************************************

Πολλά από τα εγκλήματα της δικτατορίας του Πινοσέτ στη Χιλή παραμένουν θαμμένα. Άγνωστοι παραμένουν ακόμα και πολλοί βασανιστές, που οδήγησαν στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους. Ένα από τα θύματα της δικτατορίας ήταν ο τραγουδιστής, σύμβολο του αγώνα ενάντια στο φασισμό, Βίκτορ Χάρα. Δολοφονήθηκε από τους βασανιστές του δικτάτορα Πινοσέτ στις 16 Σεπτεμβρίου του 1973. Σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, η γυναίκα του, Τζοάν Χάρα, ζητά να αποκαλυφθούν οι δολοφόνοι, όχι μόνο του άντρα της, αλλά όλων των αγωνιστών.

Ο Χάρα γεννήθηκε στις 23 Σεπτέμβρη του 1932 στις παρυφές του Lonquen, κοντά στην πρωτεύουσα Χιλής, το Σαντιάγκο. Ήταν παιδί αγροτικής οικογένειας. Θύμα ενδοοικογενειακής βίας από τον πατέρα του, ο Βίκτορ Χάρα βρήκε από μικρή ηλικία καταφύγιο στη μουσική.

Ο Χάρα ήταν μία από τις ηγετικές φυσιογνωμίες του κινήματος “Nueva canción”. Οι στρατιωτικές δικτατορίες που αυξάνονταν στη Λατινική Αμερική κατά τη δεκαετία του ‘60 αποτέλεσαν το κεντρικό άξονα στα τραγούδια τους. Με στίχους που προβάλουν τη συλλογική μνήμη και εναντιώνονται στον ιμπεριαλισμό, το “Nueva canción” βρίσκει άμεσα οπαδούς στις εργατικές συνοικίες.

Ο Χάρα εξελίσσεται σε μισητό πρόσωπο για τη Δεξιά, μετά από μία εμφάνισή του σε ένα σχολείο το 1969, όπου τραγούδησε το “Preguntas a Puerto Montt”. 

Το τραγούδι ήταν ένα άμεσο μήνυμα προς το υπουργείο Εσωτερικών, που είχε διατάξει την  επίθεση και εισβολή σε ανεκμετάλλευτη γεωργική περιοχή, την οποία είχαν καταλάβει 91 άστεγες αγροτικές οικογένειες.

Το κίνημα “Nueva canción” στήριξε τον προεκλογικό αγώνα του Αλιέντε, ο οποίος κέρδισε τις εκλογές το 1970. Τα τραγούδια “Venceremos” και “El Pueblo Unido Jamas Sera Vencido”, του Sergio Ortega, γίνονται συνώνυμα με την Αριστερά.

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Αλιέντε ο Χάρα γίνεται αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού της Χιλής και ένας από τους βασικούς “πολιτιστικούς πρεσβευτές” της Χιλής στο εξωτερικό, με περιοδείες στην Ευρώπη και την Λατινική Αμερική.

Το ενδεχόμενο της επανεκλογής του Αλιέντε είχε φέρει σε αδιέξοδο τη Δεξιά. Το πραξικόπημα του Πινοσέτ, με τη βοήθεια της CIA, πραγματοποιήθηκε ώστε να τερματίσει κάθε τέτοιο ενδεχόμενο. Την ημέρα της επίθεσης στο Προεδρικό Μέγαρο, ο Βίκτορ Χάρα βρισκόνταν στο Πολυτεχνείο του Σαντιάγκο, σε μια έκθεση για τον φασισμό. Η Τζοαν Χαρα πληροφορήθηκε μετά την επίθεση πως ο σύζυγός της είχε συλληφθεί από τους πραξικοπηματίες.

Μαρτυρίες από το Στάδιο της Χιλής, όπου συγκεντρώθηκαν όλοι οι πολιτικοί κρατούμενοι, αναφέρουν πως ένας υπολοχαγός με το προσωνύμιο “Πρίγκιπας” αναγνώρισε μέσα στο πλήθος τον Χάρα. Αφού τον βασάνισαν στη συνέχεια τον δολοφόνησαν. Ορισμένοι αναφέρουν πως οι βασανιστές του έσπασαν τα χέρια και του έδωσαν μία κιθάρα περιγελώντας τον ζητώντας του να παίξει. Ο Χάρα φέρεται να τραγούδησε κάποια αποσπάσματα από το “Venceremos”…

Έχοντας επίγνωση της επιρροής που είχε ο Χάρα στην κοινωνία, δόθηκε εντολή να τον θάψουν σε ένα μαζικό τάφο. Η δολοφονία του Χάρα ήταν μέρος του σχεδίου της δικτατορίας για να διαλύσει το κίνημα “Nueva canción”.

Το όνομα του Χάρα στη Χιλή απαγορεύτηκε και όποιοι είχαν στην κατοχή του υλικό που σχετιζόταν με το “Nueva canción” συλλαμβάνονταν. Παράλληλα, ο στρατός εισέβαλε σε σπίτια ψάχνοντας στοιχεία «μαρξιστικής προπαγάνδας».

Η σύζυγος του Χάρα, Τζοάν, επισημαίνει πως στόχος της πρωτοβουλίας της είναι να αποκαλυφτούν οι δράστες των δολοφονιών. Ο υπολοχαγός με το προσωνύμιο “Πρίγκηπας” παραμένει ακόμα άγνωστος, ενώ πολλά στελέχη των Εθνικών Υπηρεσιών Πληροφοριών, που φέρονται να συμμετείχαν σε βασανιστήρια κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσετ, εξακολουθούν να κατέχουν υψηλόβαθμες θέσεις και εξουσία στη Χιλή.

Αυτός ήταν ο λαϊκός αγωνιστής Viktor Jara!!!

[Να σημειώσουμε ότι για τη Χιλή γράψαμε και πέρσι εδώ]... 

Anef_Oriwn

[Εμείς δεν ξεχνάμε τον Viktor Jara, Μάριε Δημητρίου! ΕΣΥ μάλλον ούτε καν έχεις ακούσει γι’ αυτόν!]

Πέμπτη 11/9/2014