Σεβαστές αναγνώστριες και
Σεβάσμιοι αναγνώστες,
Σας χαιρετώ και ο Κύριος μεθ’
Υμών [δηλ. μιτά ΣΑΣ, κι όχι με θυμόν!]...
Με πρόλαβαν ήδη άλλοι φίλοι
και συντρόφοι [η Disdaimona στο Blog της και ο Gregoris στα “Νεκατώματα” του], αλλά δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό. Νοιώθω την ανάγκη να
παραθέσω την αλήστου κάλλους ιστορική [για την ψευτοφιλελεύθερη παράταξη]
φωτογραφία του προεδρικού χειροφιλήματος τζιαι πω τζι’ ΕΓΙΩ θκυο κουβέντες. Μα τί κουβέντες, η φωτό
μιλά από μόνη της! Μια εικόνα χίλιες λέξεις, που λαλούν τζι’ οι κινέζοι [όι οι “Ομονοιάτες”,
οι άλλοι οι βέροι κινέζοι]...
Κι επειδή, λοιπόν, προανήγγειλα ότι η ανάκτηση μου θα είναι
τηλεγραφική, θα περιοριστώ μόνο στο αναφωνήσω τρις [αν προτιμάτε να το ανακράξω
κιόλας] «Ζήτω, Ζήτω (δις) και πάλι Ζήτω (τρις), ο
ευρωπαϊστής Πρόεδρος μας και η αταλάντευτη ευρωπαϊκή μας πορεία»!!! Μας
ξαναβάλανε στην Ευρώπη, λέγανε, μετά την εκλογή του Νίκαρου! [Πώς το ‘πε, ρε gamoto, o αμίμητος Χάρρυ
Κλυνν για να ακολουθήσει και ο Τζιημάκος
ο Πανούσης, «δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα»;]...
Παράλληλα όμως, θα ‘θελα τη
συγκεκριμένη αυτή φωτογραφία,
η οποία ξεχειλίζει από γνήσιο
ευρωπαϊκό και φιλελεύθερο πνεύμα, να την αφιερώσω,
- στους Strovoliot-ες,
- στους Woofi-δες,
- στους Critic-άκηδες,
- στους AntiChrist-oυς,
- στες Χόπλαρες,
- στους Στόγιες,
- στες Ξένιες,
- στους
Τζιαμπάζηδες,
- στους
Πουρκουρήδηες,
- στους Ολύμπιους,
- σ’ αυτούς που
θεωρούν εαυτούς φιλελεύθερους, αλλά “εκλάσαν μέντες” τις προάλλες όταν διάβασαν
το άρθρο του Γιώργου Κουκουμά, “Της Κύπρου οι Φιλελεύθεροι” - βλέπετε μέσα από το κείμενο
του Κουκουμά είδαν να καθρεπτίζεται το είδωλο τους, και
- λοιπούς τεθλιμμένους
ευρωλάγνους κολαούζους του χειροφιλητή Προέδρου...
Για να δούμε ποιοι απ’ όλ’ αυτούς θα καταφέρουν να αρθρώσουν (επι)κριτικό λόγο για τα χειροφιλήματα και τους εθνικο-θρησκευτικούς ττεμενάδες του Προέδρου.
[Να ΣΑΣ υπενθυμίσω ότι όταν κατά τα τέλη τ’ Αυγούστου ο ευρωπαϊστής Πρόεδρος ΜΑΣ παρουσιάστηκε στην περιβόητη Επιτροπή Πική, ορκίστηκε στο Ευαγγέλιο!]...
Θα μου πείτε σύνδρομα είναι αυτά, δεν μπορούν να ξεριζωθούν από τη μια στιγμή στην άλλη. [Βαθιές οι ρίζες και του “έθνους” και της θρησκείας]... Ή μήπως όμως είναι τελικά προσωπεία τα οποία διάφοροι, του νυν Προέδρου μη εξαιρουμένου, ενδύονται αναλόγως της περίπτωσης; Στο κάτω - κάτω έχουν να πουν «Χέρι που δεν μπορείς να το δαγκώσεις, φίλησέ το» [κι αν γουστάρεις γλείψε κιόλας]... Τζιαι το Νικούιν αποδεικνύεται άξιος σ’ όλ’ αυτά!
Anef_Oriwn
[ο δογματικός και ο
σταλινικός – έτσι θα με λέγανε οι αυτοκαλούμενοι ευρωπαϊστές, τρομάρα τους!]
Δευτέρα 29/10/013
Δευτέρα 29/10/013
13 σχόλια:
Ήρταν τα χαπαρισμένα να φκάλουν τα αχάπαρα.
Στην Ορθόδοξον μας δημοκρατίαν στην επόμενη σκηνή θα επαναφερτεί η παρθενοραφή σαν προαιρετική, ενώ στην αμέσως επόμενην θα είναι αναγκαστική
Στην Τουρκίαν τουλάχιστον οι ισλαμοδημοκράτες τουλάχιστον δεν γλύφουν τα σιέρκα τους μουλλάες.
Όχι κύριοι. Δεν είναι ούλλοι το ίδιον πράμαν. Τζιαι ως που περνά ο τζιαιρός το άσπρον που το λαλούν τα μίντια τους μαύρον θα φανεί τί είναι. Μια φατζίδα χρυσάφιν, όσα βόρβορα τζιαι να της σιονώσης πουπάνω, άμαν κατακάτσουν τζιαι στεγνώσουν τα νερά θα της δώκει της ο νήλιος πάλε τζιαι αυτόν που είναι θα φανεί.
άτε να σου πω τζαι ενα κουτσομπολιό...
σημερα ενας φιλος μου επηεν σε μιαν εκδηλωση - αναγκαστικα ηταν υποχρεωση - όπου εμιλαν ενας ελλαδιτης πρωην νεοδημοκρατης και νυν της επανενωσης.
εκει ήταν και η αγαπημενη μου περσονα Ρένα. η οποία Ρένα εφκαινεν την του νεοδημοκρατη απο τα δεξια όπως έμαθα...
μετα τουτος ο φιλος μου, μου ειπεν ενα πραμα και μου εκαμεν και μιαν ερωτηση:
1. τουτοι ουλλοι που νομίζουν πως εσυ εισαι κατζια έτυχεν να γνωρίσουν την Ρένα :)
2. έχω παντα την εξης απορία: τί καθορίζει τον χαρακτηρα ενος ανθρωπου, η ψυχοσύνθεση του ή ιδεολογία του;
φυσικα η δική μου απαντηση ειναι πως η ιδεολογια εν τζεινο που καθοριζει τον χαρακτηρα του ανθρωπου. Πολλα σπανια ενας ανθρωπος μονο τζαι μονο για ψυχολογικους λογους θα εν κακος, ακομα τζαι αν μεγαλωνοντας θελει π.χ να γινει δεξιος διοτι ετσι του ερτεν, αν εσιει μιαν καλη παιδεια θα διατηρησει τζαι καποια καλα χαρακτηριστικα...
τζαι βεβαια υπαρχουν τζαι ανθρωποι με καλο μυαλο τζαι καλο χαρακτηρα που εννε αριστεροι τζαι αξιζουν να τους προσεχουμεν τζαι να μεν τους ταυτιζουμεν με ουλλους τους αλλους...π.χ ν ο Γουφις ή τζαι καποιοι άλλοι..
για την αναρτηση εν νομίζω να υπαρχει λογος να σχολιάσω...
Άδε κιλίκκι ρρε.
Εφάμεν τες τζιαι που το Αποέλ, έχουμεν σε τζιαι σέναν.. Χτύπα τζι'αλλο που λαλεί τζιαι το σκυλλοτράγοδον...
Εγώ ντεν κατάλαβα, οι "ελλαδίτες" ποιοι είναι, οι έλληνας ποιος είναι τζαι οι Κυπραίος ποιο είναι;
Όλοι έλληνας εντώ; Όχι κυπραίος;
Ολίγα τινά κι από ΜΕΝΑ ως ένα γενικότερο σχόλιο πάνω στα όσα ειπώθηκαν πιο πάνω. Θα σταθώ κυρίως στην αναφορά ή καλύτερα την «απορία» της Disdaimonaς για το «τί καθορίζει τον χαρακτηρα ενος ανθρωπου, η ψυχοσύνθεση του ή ιδεολογία του;»
Έχω την άποψη ότι τους ανθρώπους [και τις πράξεις και τα έργα τους] πρέπει να τους κρίνουμε πάντοτε πολιτικά κι όχι μανιχαϊστικά, δηλ. μέσα στο πλαίσιο του καλού και του κακού... ΟΛΟΙ μας, για κάποιους είμαστε ΚΑΛΟΙ, ενώ για κάποιους άλλους ΚΑΚΟΙ... Το κριτηριο είναι ποιους ή/και τί εξυπηρετούν οι πράξεις και οι ενέργειες μας... Ας πούμεν, ο Λούτσιος που πρόσφερε 3 εκατομμύρια στην Εκκλησία μπορεί να αναδειχτεί και σε εθνικό ευεργέτη... Από την άλλη ένας άνθρωπος που αγωνίζεται για την κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα, [κοντολογίς για τον Σοσιαλισμό/Κομμουνισμό] ΔΕΝ μπορεί να χαρακτηρίζεται από κατζιήαν/κακοσύνη [δηλ. να θέλει συνειδητά να βλάψει τους άλλους είτε με λόγια είτε με πράξεις, να γίνεται εκδικητικός, ή/και να επιχαίρει με τη δύσκολη θέση των άλλων]... Παράλληλα όμως αυτός ο ίδιος μπορεί να αισθάνεται και ταξικό [όχι προσωπικό] μίσος για τους ταξικούς του αντιπάλους...
Α, τζιαι νομίζω πως κανένας ΔΕΝ γίνεται δεξιός [ή Αριστερός] «διοτι ετσι του ηρτεν»...
"Το μίσος είναι η έντονη αντιπάθεια, η απέχθεια για κάποιον και η σφοδρή επιθυμία να του κάνεις κακό.
Είναι πάθος της ανθρώπινης ψυχής, το οποίο διαρκεί πολύ και δεν ικανοποιείται ποτέ, αντίθετα τρέφει την κακία και την έχθρα για να βλάψει. Έχουν τάση προς το μίσος άτομα αλκοολικά, τύποι με ψυχοπαθολογική κατάσταση.
Ο άνθρωπος που κατέχεται από μίσος χάνει την αυτοκυριαρχία του, γίνεται ηθικά ανελεύθερος, κάνει αδικίες, πράξεις βίαιες, που βλάπτουν τον ίδιο και το σύνολο.
Γεννά πολλά κακά, όπως την βία, το έγκλημα, τις αντεκδικήσεις, και οδηγεί σε πράξεις αντικοινωνικές. Είναι πάθος, που γέρνει τη διχόνοια, τη δυστυχία και οδηγεί σε καταστροφή."
Θα ήθελες μήπως να ανασκευάσεις τα περί "μίσους" Άνεφ;
Επίσης, νάμπου εννοείς με το τελευταίον; Ήνταλως "γίνεται" κάποιος "αριστερός", "δεξιός" ή "ζαβροδέξιος"; Εν υπάρχει περίπτωση κάποιος "αριστερός" να εν "δεξιός" σε κάποιες συμπεριφορές του τζιαι ανάποδα;
Π.χ. μπορεί να ζει "προλεταριακά" (εφ' όλης της ύλης) αλλά μόλις "πειράξει" κανένας π.χ. την κόρην του να τον πασπαλιάζει;
Την επομενη φορα να σσιυψει να του φιλησει τα ποδκια του (αφου πρωτα φκαλει τες κλατσες).
Τι να ανασκευάσω ρε Woofis; Εγώ μίλησα για «ταξικό μίσος» το οποίο γεννιέται όταν ο άνθρωπος ζει στο πετσί του την εκμετάλλευση και την καταπίεση με αποτέλεσμα να ζει στην φτώχεια και τη μιζέρια. Αυτό το μίσος έχει μια υλική βάση, βασίζεται σε υπαρκτές πραγματικότητες.
Στο σχόλιο μου διευκρίνισα ότι δεν αναφερόμουν σε μίσος σε προσωπικό/ατομικό επίπεδο [δηλ. μίσος ενάντια σε κάποιο συγκεκριμένο άτομο], γι’ αυτό άσε τις τυποποιημένες ψυχαναλυτικές και ηθοπλαστικές ερμηνείες από τη Βικιπαίδεια και τα περί «έντονης αντιπάθειας, απέχθειας για κάποιον και σφοδρής επιθυμίας να του κάνεις κακό»... Εδώ εν πολιτική συζήτηση που κάνουμε [και το τονίζω αυτό] κι όχι περί ψυχολογίας και «ψυχοπαθολογικών καταστάσεων»… Εδώ μιλάμε για [συλλογικό] «ταξικό μίσος» [μια και κόλλησες σ’ αυτή τη λέξη] ενάντια στον καπιταλισμό και για τη πάλη για ανατροπή του...
Όμως ρίξε μια ματιά κι εδώ για το τι εστί «μίσος ταξικό»: http://e-oikodomos.blogspot.com/2013/09/normal-0-microsoftinternetexplorer4.html
Για το πόσο (ψευτο)φιλελεύθεροι είναι μερικοί, ρίξτε και μια ματιά στο τελευταίο post του Strovolioti - link: http://strovoliotis.wordpress.com/2013/10/30/%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%bc%ce%b5%ce%bd-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%ac/…
Όσα χειροφιλήματα παπάδων κι αν κάμει ο “Δεσμεύομαι_Δεν Θα_Δεχτώ_Κούρεμα_Καταθέσεων”, ή τζιαι «τα ποδκια [του Αρχιεπισκόπου] να φιλησει» [ZEP], οι μη αγκυλωμένοι κι αδογμάτιστοι Strovoliotες θα τον (υπο)στηρίζουν... Εν ο Νίκαρος τους και παίζουν τα ρέστα τους! Επροσέξετε τι τού λαλεί ο Strovoliotis; «Αλλά, πρόεδρε Αναστασιάδη, ΑΛΛΑ, αυτή η εικόνα δεν μπορεί να χωνευτεί με τίποτα...»… Ένας πραγματικά φιλελεύθερος άνθρωπος θα του ‘λεγε ΑΣΙΧΤΙΡ!
Είχαμεν την ίδιαν κουβένταν με τον OSR δαμέ:
http://osr55.wordpress.com/2012/01/01/%CE%AC%CE%BA%CE%BF%CF%85-%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%AC%CE%BA%CE%BF-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CE%B1%CF%84%CE%AD%CF%82/
Επισημαίνω τα εξής, αντικρούοντας (τζιαι ) τη θέση σου ότι μπορεί κάποιου είδους "μίσος" να είναι "θεμιτό":
Το μίσος εν εξόχως ανθρώπινον συναίσθημαν (στα ζώα δεν νομίζω να απαντάται) τζιαι όσον τζιαι να το “εξηγήσεις” ή ακόμα τζιαι να το “δικαιολογήσεις”, ΔΕΝ παύει να αποτελεί κάτι αρνητικόν, κάτι “κακόν” που λες τζιαι συ.
Άρα το να μας κάμνει ο κ. φιλόσοφος κήρυγμαν (μεν μιλάτε όσοι είσαστεν “θεατές”) αρκέφκοντας που τη λέξην ” μισώ” ήδη υποσκάπτει ούλλην την εποικοδομητικότηταν που μπορεί να του αποδώσει κάποιος (αφού λαλεί ότι θέλει να “αλλάξει ο κόσμος τζιόλις).
Η πρόταση σου λοιπόν “μισώ το κακόν” έshιει κορυφαίαν επίσης αντίφασην. Πως θεωρείς ότι έναν καθαρά κακόν συναίσθημαν του αθρώπου, το μίσος, μπορεί να “βαφτιστεί” “καλόν” επειδή εν εναντίον του “κακού”; Τζιαι ποιος ορίζει εν τέλει το “κακόν”;
"Ήξερα το ότι εννά καταντήσει γλωσσικός διαγωνισμός το θέμαν. To “απαραίτητα” στην πρόταση μου δείχνει ότι δεν υπάρχει αντίφαση. Εγώ αναγνωρίζω την υποκειμενικότητα μου, ο φιλόσοφος με το “μισώ” το ίδιον. Αλλά εγώ εν κηρύττω σε κανέναν, τζιείνος παίζει μας το υπερβατικός μισώντας.
Όταν σκοτώσεις έναν χειροβομβιδοφόρον μισείς τον; Οξά αγαπάς τζιείνους που προστατεύκεις; Μπορείς να δεις τη διαφοράν; Πόσον αλλάσσει η στάση σου με κάποιες λέξεις τζιαι φράσεις;"
Κοινώς αγαπητέ Άνεφ, αν τζιαι άθεος, σε κάποια πράματα συμφωνώ με τον φανταστικόν μας φιλαράκον, τον Ιησούν:
- "Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις"
Επίσης, όπως τζιαι στο θάνατον, δεν υπάρχει "καλόν" τζιαι "κακόν" μίσος, υπάρχει απλά μίσος...
Woofis,
Να [ΣΟΥ] επαναλάβω ότι εδώ μαζί ΣΟΥ, ΕΓΩ τουλάχιστον προσπαθώ να κάνουμε πολιτική συζήτηση [ως πολιτικά όντα που είμαστε] κι όχι να γράψουμε ψυχογράφημα περί του μίσους... Οι ηθικολογίες δεν έχουν θέση σ’ ένα κόσμο αντικρουόμενων οικονομικών συμφερόντων και κατ’ επέκταση και πολιτικών αντιπαλοτήτων. Ο χριστιανισμός και κατ’ επέκταση και «ο φανταστικός μας φιλαράκος, ο Ιησούς», με τα κηρύγματα του για Αγάπη [και το «Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις» κήρυγμα ενάντια στο Μίσος και υπέρ της Αγάπης είναι!] εν τζι’ έσωσεν τον κόσμο...
Και η «μάχαιρα» με τη μορφή της βίας κυριαρχεί στις αστικές μας δημοκρατίες, κι ας καμώνεστε πως δεν τη βλέπετε. Δεν αποτελεί βία ο τρόπος που λειτουργούν οι τράπεζες [τι πάει να πει να μού εκποιεί την περιουσία μου όταν δεν έχω τη δυνατότητα να πληρώσω τα χρέη μου;], τα σχολεία [ξέρεις ότι έχουμε ακόμα υποχρεωτικούς εκκλησιασμούς], η Εκκλησία [τα κατηχητικά τί είναι;] τα Δικαστήρια [γιατί με βάζουν φυλακή άμα δεν έχω να πληρώσω τα χρέη μου; Πού θα βρω τα χρήματα άμα είμαι φυλακή;], των ΜοΥΜουΕ [δες και επόμενη ανάρτηση μου]; Τες ηθικολογίες ασ’ τες για τους καλόηρους τζιαι τες καλορκές αγαπητέ Woofis...
Δημοσίευση σχολίου