Ανάρτηση 6/2013 [προγραμματισμένη, ελλαδική, Αριστερή, ΚΚΕ-δικη, προσυνεδριακή και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο από το ελλαδικό “ΠΟΝΤΙΚΙ” για το ΚΚΕ και τις πολιτικές του…

Απαραίτητες εισαγωγικές διευκρινήσεις: 

Εδώ και πάρα πολλά χρόνια [από τότε που ήμουν ακόμα μαθητής και στρατιώτης και μετά φοιτητής στο εξωτερικό] παρακολουθούσα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή τα τεκταινόμενα στο ελληνικό Αριστερό κίνημα και δη στο ΚΚΕ. Θεωρώ ότι το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας έχει μια πολύ πλούσια και λαμπρή ιστορία γεμάτη καταξιωμένους αγώνες. Τούτο αποτελεί την κύρια αντικαπιταλιστική πολιτική δύναμη στην Ελλάδα και παρά τα χαμηλά του εκλογικά ποσοστά, πιστεύω ότι χαίρει πολύ μεγαλύτερης εκτίμησης ανάμεσα στον κόσμο και δη τους έλληνες εργαζόμενους. Πάντοτε χαίρομαι με τις επιτυχίες του, λυπούμαι όμως και με τις αποτυχίες του. Τελευταία μάλιστα με στενοχωρεί ιδιαίτερα μια τάση που υπάρχει για αυτο-απομόνωση κι αυτο- περιθωριοποίηση του Κόμματος, κάτι που αντανακλάται [αρνητικά] και στα εκλογικά αποτελέσματα. Όσο κι αν εκεί στο ΚΚΕ συνηθίζουν να υποβαθμίζουν τις εκλογές και γενικότερα τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς, τα χαμηλά εκλογικά ποσοστά του Κόμματος σε συνδυασμό με τις επιθέσεις που δέχεται αλλά και η πολιτική του να απορρίπτει την προοπτική συμμαχιών και συνεργασιών [εκλογικών ή/και άλλης φύσεως] με άλλες συνιστώσες της ελληνικής Αριστεράς, τείνουν [δυστυχώς] να περιορίσουν τον πολιτικό του ρόλο στα ελληνικά κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. 

************************

Προλογικά:

Μέσα στον Δεκέμβρη δόθηκαν στη δημοσιότητα και οι “Θέσεις” της Κ.Ε. του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο του που θα γίνει τον ερχόμενο Απρίλη. Τούτες κυκλοφόρησαν σε ειδικό ένθετο βιβλιαράκι με τον “Ριζοσπάστη”, την Κυριακή 19/12/2012, το οποίο εξασφάλισα και μελέτησα σε μεγάλο βαθμό. Μετά δε την πρώτη ανάγνωση του έγραψα [στα πρόχειρα] και δυο σημειώματα τα οποία θα επεξεργαστώ περαιτέρω και θα τα δημοσιεύσω σε ευθετότερο χρόνο. Το ένα αφορά το συνδικαλιστικό και εργατικό κίνημα και τα όρια του και το άλλο το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα και τις εσωτερικές του διαφοροποιήσεις πάνω σε σημαντικά θέματα.

Σήμερα θα περιοριστώ στην αναδημοσίευση από την εβδομαδιαία [εκδίδεται κάθε Πέμπτη] ελληνική πολιτική σατιρική εφημερίδα “Το Ποντίκι” [ΚΑΜΙΑ σχέση με την κυπριακή ΠΟΝΤΙΚΟ-φυλλάδα] ένα άρθρο με τίτλο “Ποδαρικό με αντιπαραθέσεις”. Τούτο καταπιάνεται με την εσωτερική κατάσταση του ΚΚΕ και τα προβλήματα και αδιέξοδα του ένεκα των χαμηλών ποσοστών του. Κάποιοι πιθανόν να θεωρήσουν το κείμενο ως ανυπόστατο, ή/και κακεντρεχές, ή/και χαιρέκακο, ή/και εχθρικό. Εγώ απλώς θα το θέσω για προβληματισμό και χωρίς δικά μου σχόλια. Θα διερωτηθώ όμως μήπως και αναδεικνύει κάποιες αλήθειες και υπαρκτά προβλήματα που πρέπει να ειδωθούν πέραν και μακράν από δογματισμούς και καχυποψίες;   

********************************

“Ποδαρικό με αντιπαραθέσεις

Φουρτούνες στο ΚΚΕ από τις πολιτικές του επιλογές και τα οικονομικά του

Η εκλογική ήττα και η στρατηγική του Περισσού”

[“ΠΟΝΤΙΚΙ”, Πέμπτη 3/1/2012, σελ. 11, link: http://new.topontiki.gr/article/46726/Podariko-me-antiparatheseis]

{Τα μαύρα bold είναι του κείμενο ενώ οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις δικές μου}…

«Η κινητήρια δύναμη των θετικών εξελίξεων δεν είναι μόνο η αγανάκτηση και οργή για τα μεγάλα, ασήκωτα και υπαρκτά οξυμμένα προβλήματα», αλλά «και η συνειδητοποίηση της βαθύτερης ρίζας και αιτίας των προβλημάτων». Αυτό ήταν το μήνυμα της Αλέκας Παπαρήγα για τη νέα χρονιά, ενώ το πρωτοχρονιάτικο μήνυμα του κόμματος υπόσχεται ότι «το ΚΚΕ θα δώσει όλες τις δυνάμεις του για να γίνει το 2013 η χρονιά λαϊκής χειραφέτησης, αναζωογόνησης και ανασύνταξης του εργατικού λαϊκού κινήματος».

Ωστόσο το ΚΚΕ δεν διέρχεται και την καλύτερη φάση του, αντιθέτως κάνει ποδαρικό μέσα σε κλίμα αντιπαραθέσεων με αφορμή και αιτία τις επιλογές του, όσον αφορά τόσο το επίπεδο πολιτικής τακτικής στο πλαίσιο της συγκυρίας όσο και τη διαχείριση των οικονομικών του, η οποία επιφέρει μαζικές απολύσεις στον “Ριζοσπάστη” (καθώς και συρρίκνωση του αριθμού των επαγγελματικών στελεχών), οδηγώντας σχεδόν σε υποδιπλασιασμό του προσωπικού του. Κάτι που ωστόσο δεν έχει συνέπειες μόνο στα στενά κομματικά όρια, αλλά έχει πολιτικό αντίκτυπο και κόστος, για ένα κόμμα που κατεξοχήν τάσσεται στο πλευρό των εργαζομένων.

Όλο αυτό το κλίμα που έχει δημιουργηθεί και δεν προέρχεται μόνο από την αντιπαράθεση με τους έξωθεν επικριτές του αλλά διαχέεται και στο εσωτερικό του, κυρίως λόγω του τρόπου που έγιναν οι απολύσεις (με βάση την «αστική» και δη μνημονιακή νομοθεσία) αλλά και του τρόπου με τον οποίο το κόμμα τις δικαιολογεί (το κόμμα είναι αρμόδιο για το πώς θα χειριστεί τις υποθέσεις του και η κριτική, απ’ όπου κι αν προέρχεται, συνιστά «αντι-ΚΚΕ επίθεση»), έρχεται να επικαθίσει πάνω στη γενικότερη εικόνα που διαμορφώθηκε με τις εκλογές του Ιουνίου.

Είκοσι χρόνια... πίσω

Το αποτέλεσμα των εκλογών σηματοδότησε μια ιστορική ήττα για το κόμμα, καθώς εν μέσω βαθιάς κρίσης και πρωτοφανούς επίθεσης του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος στην εργασία και τον κόσμο της, το ΚΚΕ σημείωσε σημαντική εκλογική υποχώρηση, επανερχόμενο στα ποσοστά των αρχών της δεκαετίας του ‘90, μετά τις διασπάσεις της περιόδου 1989-1991.

Το κόμμα υποστηρίζει ότι το εκλογικό του αποτέλεσμα σηματοδοτεί εκλογική ήττα και όχι πολιτική, την οποία αποδίδει σε οργανωτικές του αδυναμίες αλλά κυρίως σε εξωτερικούς παράγοντες, όπως η εκτίναξη του «οπορτουνισμού», δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο θεωρεί ότι λειτούργησε ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, που απογοητευμένα εγκατέλειπαν το προηγούμενο διάστημα τα δύο κόμματα εξουσίας. Ταυτόχρονα, το κόμμα υποστηρίζει ότι η απόφαση του να μην μπει μετά τις πρόσφατες εκλογές του Μαΐου σε μια κυβέρνηση «αριστερής διαχείρισης» της καπιταλιστικής κρίσης αποτελεί ιστορική παρακαταθήκη.

Η παραπάνω στάση οριοθέτησης του ΚΚΕ απέναντι στις άλλες αριστερές δυνάμεις - ακόμα και υπό συνθήκες οξύτατης κρίσης - επισφραγίζεται από την επιλογή της ηγεσίας να αποσύρει οριστικά στο ερχόμενο συνέδριο τη γραμμή του ισχύοντος προγράμματος αναφορικά με τη δυνατότητα συμμαχιών και με πολιτικές δυνάμεις.

Με άλλα λόγια, οποιαδήποτε υπόνοια για συνεργασία με άλλες πολιτικές δυνάμεις αποκλείεται σαφώς και κατηγορηματικώς. Αντιθέτως, μετά τις εκλογές ακολουθείται με μεγαλύτερη έμφαση μια τακτική επιθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την ανάδειξη της «σοσιαλδημοκρατικοποίησής» του και την επαναπροσέγγιση τμήματος ψηφοφόρων του ΚΚΕ που διέρρευσε προς το σχήμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τελευταίως, προξενεί εντύπωση και η ενίσχυση της επιθετικότητας προς την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η τελευταία δέχεται τα βέλη του ΚΚΕ, το οποίο περίπου λέει ότι (η ΑΝΤΑΡΣΥΑ) επιθυμεί να γίνει ενας νεος ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να καλύψει τον «οπορτουνιστικό» χώρο τον οποίο αφήνει κενό ο ΣΥΡΙΖΑ μετακινούμενος προς το κέντρο. Άρα ούτε με έναν τέτοιο χώρο που υπερασπίζεται ένα «μεταβατικό πρόγραμμα» αριστερής διακυβέρνησης - το οποίο το ΚΚΕ απορρίπτει - μπορεί να συνεργαστεί.

Μέχρι στιγμής αυτή η τακτική. αποδώσει με την έννοια της συγκράτησης της εκλογικής επιρροής του λίγο πάνω από τα πρόσφατα εκλογικά ποσοστά. Ωστόσο δεν φαίνεται να ανατρέπεται η γενικότερη εικόνα συρρίκνωσης, η οποία δεν είναι μόνο εκλογική. Η ηγεσία του ΚΚΕ εκτιμά ότι η σημερινή στάση του και η πρόταση του για τη διέξοδο από την κρίση θα δικαιωθεί στο μέλλον, όπως σήμερα εκτιμά ότι δικαιώνεται η ανάλυση του και η πρόβλεψη του για το καπιταλιστικό σύστημα.

Ό,τι λοιπόν εκδηλώθηκε εντός του 2012 ως ένδειξη πολιτικής ή οικονομικής κρίσης στο εσωτερικό του κόμματος, μένει να φανεί τι διαστάσεις θα λάβει στη συνέχεια, με δεδομένο και το κρισιμότερο συνέδριο των τελευταίων ετών, που θα διεξαχθεί τον ερχόμενο Απρίλιο...

Anef_Oriwn

[φιλο-ΚΚΕς]

Τετάρτη 9/1/2013