Ανάρτηση 13/2013*!!!! [φιλοσοφημένη, στοχαστική, απολογισμική, δασκαλίστικη και κάπως μυστικιστική] – Φιλοσοφήματα για τις αποφάσεις ζωής και για το με ποιους να πάμε τελικά!

* - Επεξηγηματική σημείωση 1^η - (Κυριακή 13/1/2013):

Το κείμενο αυτής της ανάρτησης ετοιμάστηκε/γράφτηκε πέρσι [το 2013] τον Οκτώβρη και Νοέμβρη και έκτοτε παρέμενε φυλαγμένο στα συρτάρια του “Word”. Το περιεχόμενο του κειμένου μπορεί να ερμηνευτεί ποικιλοτρόπως, γι’ αυτό και διάφορες κουβέντες των τελευταίων ήμερων αναφορικά με τις επικείμενες προεδρικές εκλογές [κυρίως για το πώς πρέπει να συμπεριφερθούμε, εμείς οι Αριστεροί, και με ποιούς πρέπει να ταχτούμε], αλλά και κάποιες ενθύμησες από προσωπικά βιώματα, το επανέφεραν στην επικαιρότητα…

{Σημείωση - Τρίτη 22/1/2013:   
Επιχειρώ σήμερα και καταφέρνω τελικά να αναρτήσω το περιλάλητο αυτό πόνημα μου! Όλο και κάτι άλλο προέκυπτε ή τρέχοντα γεγονότα με προλάβαιναν που με ανάγκαζαν να το μεταθέτω για αργότερα. Όμως η ανάγκη να παίρνουμε καθοριστικές αποφάσεις σε κάποιες σημαντικές στιγμές της ζωής ΜΑΣ πάντα θα υφίσταται, ενώ συνεχώς θα ΜΑΣ απασχολεί η ορθότητα αυτών των αποφάσεων (ΜΑΣ)! Ευτυχώς(;) που κάποτε κάποια αναπάντεχα γεγονότα και εξελίξεις μπορεί να λειτουργήσουν καταλυτικά και να ΜΑΣ βγάλουν από αδιέξοδα, ή/και να ΜΑΣ βοηθήσουν να καταλήξουμε σε αποφάσεις.  Κάτι τέτοιο φαίνεται [μέσα από τα γραφόμενα της] να συνέβηκε τελευταία και στην αγαπητή Σαλεμιώτισσα Μά(γ)ισσα, που την βοήθησε να πάρει μια ώρα αρχύτερα, κάποιες πολύ σημαντικές αποφάσεις...

Για το ζήτημα της λήψης σε προσωπικό επίπεδο [πολιτικών] αποφάσεων, μίλησε τελευταία και ο φίλος ο Νέος σε δική του ανάρτηση στο Blog του Τίτλος της, “Ξεκάθαρα τα πράγματα, ας πάρει ο καθ ένας τις αποφάσεις του...”}... 
  

*********************************
Επεξηγηματική σημείωση 2^η (Πέμπτη - 8/11/2012):

Το κείμενο αυτής της ανάρτησης γράφτηκε πρόχειρα σ’ ένα τετράδιο στις 9 του Οκτώβρη [μέρα Τρίτη] εξ αφορμής μιας συζήτησης της προηγούμενης μέρας. Παρέμεινε εκεί αναξιοποίητο για μέρες, όμως πηγαινοερχόταν στο μυαλό μου.  Το πρωτο-θυμήθηκα μετά από μερικές μέρες με αφορμή ένα [σχετικό με το δικό μου θέμα] post της αγαπητής συν-Blogger-ούς Ερυκίνης με τίτλο “Αποφάσεις”, τελικά όμως μόλις σήμερα κάθισα να το επεξεργαστώ και να το καθαρογράψω, δίνοντας του και την τελική του μορφή…

{Παρενθετική σημείωση - 13/1/2013: Συμπληρώσεις έγιναν και μετά, βασικά στο Β΄ Μέρος, το πιο “εξειδικευμένο”}…    

************************

Α΄ Μέρος [μακροσκελές] - Μια γενικότερη τοποθέτηση

Στη ζωή λειτουργούμε κι ως ξεχωριστά άτομα και προσωπικότητες, αλλά και ως μέρη συλλογικοτήτων. Κάποτε λοιπόν, υπ’ αυτές τις ιδιότητες μας και στη βάση διαφόρων εξελίξεων στη ζωή μας, “πρέπει” [ή “χρειάζεται”, όπως προτιμά να λέει μια παλιά (πλέον) καλή φίλη, για να αποφεύγει την έμπλεα καταπίεσης λέξη «πρέπει»] να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις που μπορεί να είναι ανατρεπτικές για τη μέχρι τότε ζωή μας και καταλυτικές για το μέλλον μας. [Γι’ αυτό και οι εταίροι ΜΑΣ πρέπει να λειτουργήσουν ανατρεπτικά]... 
Αφού, λοιπόν,  συνδιαλεχτούμε, με προσοχή, σύνεση και ορθολογισμό [και με τον Εαυτό ΜΑΣ, αλλά και μεταξύ ΗΜΩΝ και ΑΛΛΩΝ] θα ΠΡΕΠΕΙ να αποφασίσουμε για το τι θα κάνουμε. Με ποιους θα πάμε [ή θα ‘ρθούμε - χωρίς όμως πολλά “κιττακέλι”] ή/και με ποιους θα μείνουμε ή τι και ποιους θ’ αφήσουμε πίσω. 

[Να υπενθυμίσω ότι πριν λίγο καιρό έγραψα σε μιαν ανάρτηση μου ότι «Ποτέ δεν φεύγεις από κάτι, Πάντα φεύγεις για κάτι»]…

Παράλληλα όμως θέλω να τονίσω ότι σ’ αυτήν την [ψυχοφθόρα] διαδικασία, πρέπει να τείνουμε ευήκοον ους και στο τί λέει η καρδιά, η ψυχή και ίσως και το ένστιχτο μας [κι όχι μόνο τι υπαγορεύει το συμφέρον μας, ή επιβάλλουν οι τυχόν εξαρτήσεις και δεσμεύσεις μας]. Όλ’ αυτά φυσικά αφορούν κάθε πτυχή και επίπεδο της ζωής ΜΑΣ -  κοινωνικό και πολιτικό, αλλά και επαγγελματικό και οπωσδήποτε και προσωπικό!  

[Σίγουρα τα πράματα σε κοινωνικο-ταξικό επίπεδο θα έπρεπε να ήταν πιο ξεκάθαρα για τους εργαζόμενους, αλλά βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι η ανάπτυξη κοινωνικο-ταξική συνείδηση]…    

Οφείλουμε όμως να αναγνωρίσουμε πως όσο κι αν προβληματιστούμε τη δεδομένη στιγμή για το συγκεκριμένο ζήτημα/πρόβλημα που μας απασχολεί [και δη αν αυτό είναι κάτι το προσωπικό], τούτο δεν σημαίνει και κατ’ ανάγκη ότι θα πάρουμε τελικά και τη πιο σωστή ή την πιο ενδεδειγμένη απόφαση ή ότι τα αποτελέσματα από τη συγκεκριμένη απόφαση μας αυτή θα είναι θετικά και προς όφελος μας, [είτε για το άτομο μας, είτε για το κοινωνικό, οργανωμένο σύνολο, ή τη συλλογικότητα όπου ανήκουμε].

Ανεξάρτητα όμως από τυχόν επιφυλάξεις, ενδοιασμούς και φοβίες, είναι στιγμές που  πρέπει(!) [πάλι αυτή η λεξούλα στην κουβέντα μας] να τολμάμε. Να αναλαμβάνουμε πρωτοβουλίες ή να κάνουμε κινήσεις που μπορεί να εμπεριέχουν και ρίσκα, ή το μέλλον να είναι ασαφές και οι εξελίξεις νεφελώδεις. Σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει [πάλι αυτό] να εμπιστευόμαστε και τους ανθρώπους γύρω μας, αλλά [εξ ίσου σημαντικό] κι αυτοί οι ίδιοι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να μας δώσουν τη στήριξη τους και να πορευτούν μαζί μας. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε από μόνοι μας, ως ρομαντικοί και μοναχικοί καβαλάρηδες, ή ως σύγχρονοι Δον Κιχώτηδες… Ούτε όμως και να παραμυθιαζόμαστε για τις ικανότητες, τα προσόντα και τη  πειθώ μας, αλλά ούτε και να βασιζόμαστε στην πιθανότητα μιας δεύτερης ευκαιρίας. [Γιατί συνήθως δεύτερες ευκαιρίες ΔΕΝ υπάρχουν, όπως ΔΕΝ υπάρχουν ούτε Δευτέρες Παρουσίες!]…

Τα πάντα πρέπει να γίνονται στην ώρα τους. Κι αυτό το timing απαιτεί μεγάλη τέχνη [και εμπειρία] για να το διαισθανθείς. Ίσως όμως να χρειάζεται και συνέργεια για να γίνει αντιληπτό. Διαφορετικά θα παραμένουμε εκεί στο ίδιο σημείο [να κάμνουμε σημειωτόν στη λάσπη] και να βολοδέρνουμε σαν «άδικες κατάρες». Κι αυτό, είτε γιατί είμαστε άτολμοι [δεν τολμούμε να ρισκάρουμε], ή γιατί δεν θέλουμε να διαταραχτεί η βολή μας και να μπούμε σε φασαρίες, ή γιατί όσο προοδευτικοί, αιρετικοί κι αντισυμβατικοί κι αν παρουσιαζόμαστε στους γύρω μας στην ουσία μόνο θεωρητικολογούμεˑ είμαστε μόνο μπλά –μπλά και μεγάλα λόγια. Κατά βάθος όμως, παραμένουμε εγκλωβισμένοι στα παραδοσιακά, τα κοινότοπα και τα συνήθη που δεν προκαλούν σοβαρές ρήξεις με τους γύρω μας - το ευρύτερο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον μας. Την ώρα των μεγάλων αποφάσεων κωλώνουμε. «Νοιώθουμε πως δεν είμαστε έτοιμοι. Και ούτε ξέρουμε αν θα είμαστε ποτέ»… 

Πως το είπα στην ανάρτηση μου με αρ. 47/2012 [σημαδιακή μερα(!)]; «Τα λόγια τα μεγάλα, τα ψεύτικα και τα απογοητευτικά»... 

Στην πράξη εν τζιαι υπάρχει συνταγή για το πώς θα πάρουμε μια σημαντική απόφαση. Κάθε περίπτωση είναι και διαφορετική – με διαφορετικά χαρακτηριστικά και δεδομένα. Όμως ποτέ δεν πρέπει να προχωράμε σε αποφάσεις κομβικές και σημαντικές και κινήσεις ανατρεπτικές, χωρίς προηγούμενες να διαβουλευτούμε και να συζητήσουμε πρώτα με τον εαυτό μας και μετά με τα εμπλεκόμενα μέρη. Μερικές φορές τυχόν πρωτοβουλίες και ενέργειες μας μπορεί να εντυπωσιάσουν ή/και να βοηθήσουν να πετύχουμε [προσωρινά ή μόνιμα ] τους στόχους και σκοπούς μας, αλλά ας έχουμε υπ’ όψη μας ότι μπορεί να έχουμε κι αποτυχίες και να φάμε τα μούτρα μας. Ή στην τελική, άνθρακες μπορεί να αποδειχτεί ο θησαυρός! Κι ότι το ταξίδι για την Ιθάκη δεν άξιζε τελικά τον κόπο. [Ως συνήθως, τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος]…

***********************

Β΄ Μέρος [σύντομο] - Μια πιο εξειδικευμένη [πολιτική] τοποθέτηση

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι παγκοσμίως σε κρίση, αλλά  και υπό κρίση, κριτική κι αμφισβήτηση. [Η αποκαθήλωση του όμως φαίνεται να αργεί]… Η Ευρωπαϊκή Ένωση και δη ο σκληρός πυρήνας της, η Ευρωζώνη αναζήτα διεξόδους μέσα από τα τροϊκανά μνημόνια σε βάρος των εργαζομένων πιστεύοντας πως τούτα δίκην ορρών και μεταγγίσεων αίματος θα τις δώσουν ανάσες ζωής.

ΕΜΕΙΣ όμως με ποιους επιλέγουμε να πάμε; Μ’ αυτούς που θα ΜΑΣ ξεζουμίσουν κι άλλο, αλλά θα ΜΑΣ αφήσουν κι ένα ξεροκόμματο για να μην “πεθάνουμε”, ή με τους «ριψοκίνδυνους», τους «ρομαντικούς», τους «δογματικούς», τους «αιθεροβάμονες», που αντιδρούν, αντιστέκονται και ενεργά διαμαρτύρονται κι αναζητούν τέτοιες λύσεις που δεν θα επιμερίζουν τα βάρη από την κρίση μόνο στους εργαζόμενους, τους μη έχοντες, ή τους ελάχιστα κατέχοντες; [Πέραν όμως από την αντίσταση και τη διαμαρτυρία, τι προτείνουν;]…

************************

Επίλογος:

Είμαστε, λοιπόν, τελικά έτοιμοι για να πάρουμε τις μεγάλες αποφάσεις και να αναζητήσουμε στήριξη για μια νέα κοινή πορεία, είτε σε προσωπικό, είτε σε συλλογικό επίπεδο; Ή παρά την πλειστάκις εξεφρασμένη [με από πολλά μπλα – μπλα και  θεωρίες έμπλεες αντισυμβατικών και “αιρετικών” θέσεων, που ίσως να εντυπωσιάζουν κιόλας] ριζοσπαστικότητα μας, τελικά δειλιάζουμε [και αναζητούμε προφάσεις και άλλοθι] όταν έρθει η ώρα για να πάρουμε αποφάσεις, ανατρεπτικές και καταλυτικές για το μέλλον μας;

Το νέο και το διαφορετικό σίγουρα φαντάζει ωραίο και ελκτικό, όμως την ίδια ώρα είναι και ριψοκίνδυνο. Τίποτα δεν είναι σίγουρο και για να έχουμε θετικά αποτελέσματα χρειάζεται συστράτευση και συνεργασία, αλλά και να μην ΜΑΣ συνεπαίρνουν τα μεγάλα λόγια!  Θέλουν «αρετή και τόλμη» ΟΛΟΙ οι αγώνες, και οι προσωπικοί και οι συλλογικοί!   

*************************

Υστερόγραφον – 13/1/2013:

Στο σημειωματάριο μου όπου καταγράφω ιδέες και σκέψεις για τα κείμενα μου, βρήκα ακόμα ένα φιλοσοφημένο γραπτό μου με τίτλο “Πώς οι λεπτομέρειες καθορίζουν πτυχές της ζωής μας”, το οποίο και πάλι έγραψα τότε στις 9 του Οκτώβρη [του ‘12]. Είχα έμπνευση εκείνη τη μέρα φαίνεται! Θα το επεξεργαστώ κι αυτό λίγο και θα το αναρτήσω…   

{Εκεί, στις οκτωβριανές σημειώσεις μου, υπήρχε καταγραμμένη και μια άλλη κουβέντα, κάτι σαν απόφθεγμα κάποιου “σοφού” μοιάζει. Κάπου θα την άκουσα και είπα να τη φυλάξω, μη ρωτάτε όμως το «γιατί»: «Ο Έρωτας μπορεί να σε απογειώσει, αλλά μπορεί και να σε ρίξει στα τάρταρα»!}… 

Anef_Oriwn

[που πήρε τις δίκες του αποφάσεις προ πολλού]

Κυριακή 13/1/2013