Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ανάρτηση 14/2013* [έκτακτη, επετειακή, ιδεολογική, Λενινιστική, Αριστερή και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ωδή στον Λένιν: Δυστυχώς έφυγε νωρίς! (Αποσπάσματα από το έργο του, “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”)…


{* - Διευκρινιστική σημείωση:
Το κείμενο γι’ αυτήν μου την ανάρτηση γράφτηκε την περασμένη Δευτέρα 21 του Γενάρη. Αναφέρω αυτήν την ημερομηνία για να σημειώσω ότι η συγγραφή του κειμένου μου έγινε προγενέστερα μιας συζήτησης που έγινε στο Blog της Disdaimonaς}…

************************
Εισαγωγικά:
Σήμερα Δευτέρα 21 του μηνός είναι η 89η επέτειος από το θάνατο του μεγάλου Κομμουνιστή στοχαστή και επαναστάτη Βλαδίμηρου [Λένιν]. «Τούτος» γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1870 και πέθανε στις 21 Ιανουαρίου του 1924…


Θυμήθηκα τη συγκεκριμένη επέτειο ένεκα ενός σχετικού post της αγαπητής Disdaimonaς με τίτλο “Ο Λένιν, ο Χριστόφιας και η λύση του Κυπριακού”...
[Στις 15 του Γενάρη ήταν και η επέτειος της δολοφονίας των δύο γερμανών κομμουνιστών, της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, μετά την αποτυχημένη εξέγερση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία τον Γενάρη του 1919 και  την αιματηρή καταστολή της. Και πάλι ΜΑΣ το θύμισε η DIS με σχετική ανάρτηση της]...

Όμως αναφορά στον Λένιν κάναμε και τις προάλλες [πριν μερικές μέρες] με τον “Φίλιππο”, σε μια συζήτηση ΜΑΣ πάνω σε διάφορα ζητήματα σε σχέση με το ΑΚΕΛ και τις επιθέσεις που δέχεται εκ των έσω [κι από αριστερούς κι “αριστερούς” - – με δεξιά, εθνικιστικά μυαλά και επιχειρήματα]. Αφορμές για τέτοιες συζητήσεις, σκέψεις και προβληματισμούς (ΜΑΣ) δίνονται πολλές, αυτούς τους καιρούς. Αναφερθήκαμε, λόγου χάριν στον πρώην βουλευτή του ΑΚΕΛ στη Λάρνακα και μέλος της Κ.Ε. του Κόμματος, Δώρο Χριστοδουλίδη, [της γνωστής σκαλιώτικης Αριστερής οικογένειας]. Ως γνωστό «τούτος» έχει συνταχθεί ξεκάθαρα και ανοιχτά με τον Γιώργο Λιλλήκα [ομού μετά των επίσης πρώην ΑΚΕΛικών βουλευτών, Τυρίμου και Αγαπίου]. Προσφωνεί μάλιστα συγκεντρώσεις του Γ. Λιλλήκα παρέα με τον σούπερ εθνικιστή, λαϊκιστή και ρατσιστή Ζαχαρία Κουλία τον οποίο δεν φείδεται να αποκαλέσει ως «αγωνιστή» [μήπως κατά των μεταναστών], ενώ έτερο διχοτομιστή, τον Πάνο Ιωαννίδη το αποκαλεί «φίλο» [“πες μου τους φίλους σου για να σου πω ποιος είσαι”!].  Εδώ θα βρείτε τον χαιρετισμό του Χριστοδουλίδη σε συγκέντρωση οπαδών του Λιλλήκα στη Λάρνακα, κι εδωνά ανάλογο χαιρετισμό του Κυριάκου Τυρίμου [σε προεκλογική εκδήλωση του Λιλλήκα στη Λακαταμια], όπου πλέκει και το εγκώμιο των ΕΥΡΩΚΟ-κων στελεχών που στηρίζουν τον Λιλλήκα!  [“Αριστερός” εθνικισμός, κατάντημα ή ρεβανσισμός;]… 

Στην κουβέντα μας με τον “Φίλιππο” αναφερθήκαμε και στους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις που είναι αναγκασμένο να κάμνει ένα Αριστερό ή Κομμουνιστικό Κόμμα, θίξαμε και την εξ “αριστερών” ισοπεδωτική [είτε με δεξιά, είτε με αριστερίστικα επιχειρήματα] κριτική προς το ΑΚΕΛ και θυμηθήκαμε και το βιβλίο/μπροσούρα του Λένιν “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”. [Τούτο μπορείτε να το βρείτε αν θέλετε να το διαβάσετε και στο διαδίκτυο πατώντας εδώ]... 

{Εγώ όμως, θυμήθηκα και κάτι άλλο, στο οποίο γίνεται και αναφορά στο συγκεκριμένο βιβλιαράκι: Τη Συνθήκη Ειρήνης Μπρεστ - Λιτόφσκ που συνομολογήθηκε στις 3 του Μάρτη του 1918 μεταξύ της υπό τον Λένιν Ρωσικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάλογης φύσεως και μορφής συνθήκη (το γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης Μολότοφ – Ρίμπεντροπ) υπογράφτηκε μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της ναζιστικής Γερμανίας στις 23 Αυγούστου 1939. Γιατί συνήθως παρατηρείται μια τάση εξ αριστερών, το πρώτο να επαινείται και το δεύτερο να κατακρίνεται;}…   

**********************
Προλογικά:

Η μπροσούρα του Λένιν “Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού” γράφτηκε τον Απρίλιο του 1920 και εκδόθηκε τον Ιούνη του ίδιου χρόνου με στόχο να μοιραστεί στους συνέδρους του 2ου συνεδρίου της Κομιντέρν [της Τρίτης Διεθνούς] που έλαβε χώρα στη Μόσχα από τις 6-25 του Ιούλη 1920 . Στο κείμενο του ο Λένιν, αξιοποιώντας την πείρα του μπολσεβίκικου κόμματος, απαντάει στις απόψεις που εξέφραζαν οι λεγόμενοι “αριστεροί” κομμουνιστές οι οποίοι είχανε μια ορισμένη επιρροή στο διεθνές κίνημα και ιδιαίτερα στην Γερμανία και την Ολλανδία.
Εξηγεί πως ο μπολσεβικισμός αναπτύχθηκε στην πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό αλλά και ενάντια στην «μικροαστική, μισοαναρχική επαναστατικότητα». Με αυτήν την μικροαστική επαναστατικότητα χρεώνει και τους εκπροσώπους του αριστερισμού, κάνοντας πολεμική στις απόψεις τους για τον χαρακτήρα του κόμματος, για την στάση των κομμουνιστών απέναντι στα αντιδραστικά συνδικάτα και το κοινοβούλιο, καθώς και για την δογματική και λανθασμένη τακτική τους που συμπυκνωνόταν στο σύνθημα «κανένας συμβιβασμός».

*******************************
Αποσπάσματα από το έργο του Λένιν “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”

{Τα bold, οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου}…

“…Σε δυο περιπτώσεις η πάλη του μπολσεβικισμού ενάντια στις παρεκκλίσεις «προς τ’ αριστερά» μέσα στο ίδιο του το Κόμμα πήρε εξαιρετικά μεγάλες διαστάσεις: το 1908 για το ζήτημα της συμμετοχής μας στο αντιδραστικότατο «κοινοβούλιο» και στους νόμιμους εργατικούς συλλόγους που λειτουργούσαν με βάση αντιδραστικότατους νόμους, και το 1918 (ειρήνη του Μπρεστ) για το ζήτημα, αν επιτρέπεται ο ένας ή ο άλλος «συμβιβασμός».

Το 1908 οι «αριστεροί» μπολσεβίκοι διαγράφηκαν από το Κόμμα μας γιατί αρνούνταν επίμονα να καταλάβουν την ανάγκη της συμμετοχής στο αντιδραστικότατο «κοινοβούλιο». Οι «αριστεροί» – από τους οποίους πολλοί ήταν θαυμάσιοι επαναστάτες, που αργότερα ήταν (και εξακολουθούν να είναι) επάξια μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος –στηρίζονταν ιδιαίτερα στο επιτυχημένο πείραμα της αποχής του 1905. Όταν, τον Αύγουστο του 1905, ο τσάρος ανήγγειλε τη σύγκληση συμβουλευτικού «κοινοβουλίου», οι μπολσεβίκοι κήρυξαν αποχή –αντίθετα απ’ όλα τα αντιπολιτευτικά κόμματα και τους μενσεβίκους – και η επανάσταση του Οχτώβρη του 1905 το σάρωσε πραγματικά. Τότε η αποχή αποδείχτηκε σωστή, όχι γιατί είναι γενικά σωστή η μη συμμετοχή στα αντιδραστικά κοινοβούλια, αλλά γιατί είχε εκτιμηθεί σωστά η αντικειμενική κατάσταση, που οδηγούσε στη γρήγορη μετατροπή των μαζικών απεργιών σε πολιτική, έπειτα σε επαναστατική απεργία και μετά σε εξέγερση. Εξάλλου, τότε η πάλη γινόταν γύρω από το αν θα αφήσουμε στα χέρια του τσάρου τη σύγκληση του πρώτου αντιπροσωπευτικού σώματος ή θα προσπαθήσουμε να αποσπάσουμε τη σύγκληση αυτή από τα χέρια της παλιάς εξουσίας. Εφόσον δεν είχαμε και δεν μπορούσε να έχουμε βεβαιότητα πως υπάρχει ανάλογη αντικειμενική κατάσταση και πως η κατάσταση εξελίσσεται προς την ίδια κατεύθυνση και με τους ίδιους ρυθμούς, η αποχή έπαυε να είναι σωστή.

Η μπολσεβίκικη αποχή από το «κοινοβούλιο» το 1905 πλούτισε το επαναστατικό προλεταριάτο με εξαιρετικά πολύτιμη πολιτική πείρα, δείχνοντας ότι στο συνδυασμό των νόμιμων και των παράνομων, των κοινοβουλευτικών και των εξωκοινοβουλευτικών μορφών πάλης είναι κάποτε ωφέλιμο ακόμη και επιβεβλημένο να ξέρεις να παραιτείσαι από τις κοινοβουλευτικές μορφές. Μα τυφλή, μηχανική και όχι κριτική μεταφορά της πείρας αυτής σε άλλες συνθήκες, σε άλλη κατάσταση είναι πολύ μεγάλο λάθος. Λάθος, αν και όχι μεγάλο, και που διορθώθηκε εύκολα(1) ήταν η αποχή των μπολσεβίκων από τις εκλογές για τη «Δούμα» το 1906. Πολύ σοβαρό λάθος και δυσκολοδιόρθωτο ήταν η αποχή το 1907, το 1908 και τα επόμενα χρόνια, όταν, από το ένα μέρος, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μια πολύ γρήγορη άνοδο του επαναστατικού κύματος και πέρασμά του σε εξέγερση και όταν, από το άλλο μέρος, η ανάγκη του συνδυασμού της νόμιμης και της παράνομης δουλειάς πήγαζε απ’ όλη την ιστορική κατάσταση της ανακαινιζόμενης αστικής μοναρχίας. Τώρα, όταν ρίχνεις τη ματιά σου πίσω και βλέπεις την εντελώς τερματισμένη ιστορική περίοδο, που η σύνδεσή της με τις επόμενες περιόδους έχει πια φανεί πέρα για πέρα –γίνεται πεντακάθαρο ότι οι μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν (δεν λέω πια: να εδραιώσουν, να αναπτύξουν και να ενισχύσουν) το σταθερό πυρήνα του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου στα χρόνια 1908-1914, αν δεν είχαν υπερασπίσει μέσα στην πιο σκληρή πάλη την ανάγκη του υποχρεωτικού συνδυασμού των νόμιμων με τις παράνομες μορφές πάλης, με την υποχρεωτική συμμετοχή στο αντιδραστικότατο κοινοβούλιο και σε μια σειρά αλλά ιδρύματα (ασφαλιστικά ταμεία κτλ.) που θεσπίζονταν από αντιδραστικούς νόμους.

Το 1918 τα πράγματα δεν έφτασαν ως τη διάσπαση. Οι «αριστεροί» κομμουνιστές σχημάτισαν τότε μονάχα μιαν ιδιαίτερη ομάδα ή «φράξια» μέσα στο Κόμμα μας κι αυτό όχι για πολύ καιρό. Τον ίδιο χρόνο, το 1918, οι πιο επιφανείς εκπρόσωποι του «αριστερού κομμουνισμού», λ.χ. οι σύντροφοι Ράντεκ και Μπουχάριν, αναγνώρισαν ανοιχτά το λάθος τους. Είχαν τη γνώμη ότι η ειρήνη του Μπρεστ ήταν ένας συμβιβασμός με τους ιμπεριαλιστές, απαράδεκτος από άποψη άρχων και επιζήμιος για το Κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου. Ήταν πραγματικά ένας συμβιβασμός με τους ιμπεριαλιστές, μα ακριβώς τέτοιος και σε τέτοιες περιπτώσεις, που ήταν υποχρεωτικός.

Σήμερα, όταν ακούω τις επιθέσεις λ.χ. των σοσιαλεπαναστατών ενάντια στην τακτική μας κατά την υπογραφή της ειρήνης του Μπρεστ, ή όταν ακούω την παρατήρηση που έκανε ο σύντροφος Λάνσμπερι σε συνομιλία του μαζί μου: «Οι άγγλοι ηγέτες μας των τρέιντ-γιούνιον λένε πως οι συμβιβασμοί επιτρέπονται και σ’ αυτούς, εφόσον επιτρέπονται και στον μπολσεβικισμό», απαντώ συνήθως και πρώτα-πρώτα με μια απλή και «λαϊκή» σύγκριση:

Φανταστείτε πως το αυτοκίνητο σας το σταμάτησαν οπλισμένοι ληστές. Τους δίνετε τα λεφτά, το διαβατήριο, το πιστόλι, το αυτοκίνητό σας. Έτσι γλιτώνετε από την ευχάριστη συντροφιά με τους ληστές. Εδώ υπάρχει αναμφισβήτητα συμβιβασμός. «Do ut des» («σου δίνω» τα λεφτά, το όπλο, το αυτοκίνητο, «για να μου δόσεις» τη δυνατότητα να φύγω σώος και αβλαβής). Είναι όμως δύσκολο να βρει κανείς άνθρωπο που να είναι στα καλά του και να λέει πως ένας παρόμοιος συμβιβασμός είναι «καταρχήν απαράδεκτος» ή να θεωρεί το πρόσωπο που έκανε ένα τέτοιο συμβιβασμό συνένοχο των ληστών (αν και οι ληστές θα μπορούσαν να καθίσουν στο αυτοκίνητο και να το χρησιμοποιήσουν, καθώς και το όπλο, για καινούργιες ληστείες). Ο συμβιβασμός μας με τους ληστές του γερμανικού ιμπεριαλισμού έμοιαζε μ’ αυτό το συμβιβασμό.

Όταν όμως οι μενσεβίκοι και οι εσέροι στη Ρωσία, οι οπαδοί του Σάιντεμαν (και σε σημαντικό βαθμό οι οπαδοί του Κάουτσκι) στη Γερμανία, ο Ότο Μπάουερ και ο Φρίντριχ Άντλερ (δεν μιλούμε πια για τους κυρίους Ρένερ και Σία) στην Αυστρία, οι Ρενοντέλ και οι Λογκέ και Σία στη Γαλλία, οι φαβιανοί, οι «ανεξάρτητοι» και οι «εργατικοί» («λεϊμπουριστές») στην Αγγλία συνάπτανε στα 1914-1918 και στα 1918-1920 συμβιβασμούς με τους ληστές της δικής τους αστικής τάξης και κάποτε και της «συμμάχου» αστικής τάξης ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο της χώρας τους, τότε όλοι αυτοί οι κύριοι ενεργούσαν σαν συνένοχοι της ληστείας.

Το συμπέρασμα είναι καθαρό: το να αρνιέσαι τους συμβιβασμούς «από άποψη αρχών», το να αρνιέσαι γενικά οποιονδήποτε συμβιβασμό, αποτελεί παιδαριωδία, που είναι δύσκολο ακόμη και να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος και ενός ανειρήνευτου πολέμου ενάντια σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς, χωρίς να επιτρέπει στους πολύπειρους «καταφερτζήδες» σοσιαλιστές και στους κοινοβουλευτικούς Ιησουΐτες να ξεφεύγουν και να ξεγλιστρούν από τις ευθύνες με επιχειρήματα για «συμβιβασμούς γενικά». Οι κύριοι άγγλοι «ηγέτες» των τρέιντ-γιούνιον, καθώς και της Εταιρίας των φαβιανών και του «Ανεξάρτητου» Εργατικού κόμματος ακριβώς έτσι ξεφεύγουν από τις ευθύνες για την προδοσία που διέπραξαν, για το συμβιβασμό που έκαναν, τέτοιο συμβιβασμό, που αποτελεί πραγματικά οπορτουνισμό, λιποταξία και προδοσία του χειρίστου είδους.

Υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Πρέπει να ξέρεις να αναλύεις την κατάσταση και τους συγκεκριμένους όρους κάθε συμβιβασμού η κάθε ποικιλίας συμβιβασμού. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τον άνθρωπο που έδωσε στους ληστές λεφτά και όπλα για να περιορίσει το κακό που έκαναν οι ληστές και να διευκολύνει τη σύλληψη και την εκτέλεσή τους, από τον άνθρωπο που δίνει στους ληστές λεφτά και όπλα για να πάρει μέρος στο μοίρασμα της ληστρικής λείας. Στην πολιτική το πράγμα αυτό δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο, όπως φαίνεται στο παραπάνω παιδιάστικα-απλό παραδειγματάκι. Όποιος όμως θα έβαζε με το νου του να σοφιστεί για τους εργάτες μια συνταγή που θα τους έδινε λύσεις έτοιμες προκαταβολικά για όλες τις περιπτώσεις της ζωής ή που θα υποσχόταν ότι στην πολιτική του επαναστατικού προλεταριάτου δεν θα υπάρχει καμιά δυσκολία και καμιά περίπλοκη κατάσταση, θα ήταν απλούστατα τσαρλατάνος.

Για να μην αφήσω θέση για παρερμηνείες, θα προσπαθήσω να διατυπώσω, έστω και πολύ σύντομα, μερικές βασικές θέσεις για την ανάλυση των συγκεκριμένων συμβιβασμών.

Το Κόμμα που έκλεισε συμβιβασμό με τους γερμανούς ιμπεριαλιστές, συμβιβασμό που τον αποτελούσε η υπογραφή της ειρήνης του Μπρεστ, είχε επεξεργαστεί στην πράξη το διεθνισμό του από τα τέλη του 1914. Δεν φοβήθηκε να διακηρύξει την ήττα της τσαρικής μοναρχίας και να στιγματίσει την «υπεράσπιση της πατρίδας» στον πόλεμο ανάμεσα σε δυο ιμπεριαλιστές ληστές. Οι βουλευτές αυτού του Κόμματος πήγαν στη Σιβηρία, αντί να ακολουθήσουν το δρομάκο που οδηγεί στα υπουργικά χαρτοφυλάκια σε μια αστική κυβέρνηση. Η επανάσταση, που ανάτρεψε τον τσαρισμό και δημιούργησε τη ρεπουμπλικανική δημοκρατία, στάθηκε μια νέα και πολύ μεγάλη δοκιμασία γι’ αυτό το Κόμμα: το Κόμμα δεν ήλθε σε καμιά συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές «του», αλλά προετοίμασε την ανατροπή τους και τους ανάτρεψε. Το Κόμμα αυτό, παίρνοντας την πολιτική εξουσία, δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα και από την τσιφλικάδικη, και από την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Το Κόμμα αυτό, αφού δημοσίευσε και κατήγγειλε τα μυστικά σύμφωνα των ιμπεριαλιστών, πρότεινε ειρήνη σε όλους τους λαούς και δεν υποτάχτηκε στη βία των ληστών του Μπρεστ παρά μόνο, όταν οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές τορπίλισαν την ειρήνη και οι μπολσεβίκοι έκαναν ό,τι ήταν ανθρώπινα δυνατό για να επιταχυνθεί η επανάσταση στη Γερμανία και στις άλλες χώρες. Η απόλυτη ορθότητα ενός τέτοιου συμβιβασμού, που έκλεισε το Κόμμα αυτό σε μια τέτοια κατάσταση, γίνεται κάθε μέρα και πιο καθαρή και πιο φανερή για όλους.

Οι μενσεβίκοι και οι εσέροι στη Ρωσία (όπως και όλοι οι ηγέτες της II Διεθνούς σε όλο τον κόσμο στα 1914-1920) άρχισαν από την προδοσία, δικαιολογώντας άμεσα ή έμμεσα την «υπεράσπιση της πατρίδας», δηλαδή την υπεράσπιση της δικής τους ληστρικής αστικής τάξης. Συνέχισαν την προδοσία, κάνοντας συνασπισμό με την αστική τάξη της χώρας τους και παλεύοντας μαζί με την αστική τους τάξη ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο της χώρας τους. Ο συνασπισμός τους στην αρχή με τον Κερένσκι και τους καντέτους και αργότερα με τον Κολτσάκ και τον Ντενίκιν στη Ρωσία, όπως και ο συνασπισμός των ομοϊδεατών τους του εξωτερικού με την αστική τάξη των χωρών τους, ήταν πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο. Ο συμβιβασμός τους με τους ληστές του ιμπεριαλισμού συνίστατο από την αρχή ως το τέλος στο ότι έγιναν συνένοχοι του ιμπεριαλιστικού συμμοριτισμού.”

[…]

“Οι ρώσοι επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες πριν την πτώση του τσαρισμού χρησιμοποίησαν επανειλημμένα τις υπηρεσίες των αστών φιλελευθέρων, δηλ. έκλεισαν μαζί τους ένα σωρό πρακτικούς συμβιβασμούς, και το 1901-1902, πριν ακόμη εμφανιστεί ο μπολσεβικισμός, η παλιά Σύνταξη της «Ίσκρα» (στη Σύνταξη αυτή ανήκαν: ο Πλεχάνοφ, ο Άξελροντ, η Ζασούλιτς, ο Μάρτοφ, ο Ποτρέσσοφ κι εγώ) έκλεισε (αλήθεια όχι για πολύ καιρό) μια επίσημη πολιτική συμμαχία με τον Στρούβε, πολιτικό αρχηγό του αστικού φιλελευθερισμού, ταυτόχρονα όμως ήξερε να διεξάγει ακατάπαυστα τον πιο αμείλικτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στον αστικό φιλελευθερισμό και ενάντια στις μικρότερες εκδηλώσεις της επιρροής του μέσα στο εργατικό κίνημα. Οι μπολσεβίκοι συνέχιζαν πάντα την ίδια αυτή πολιτική. Από το 1905 υποστήριζαν συστηματικά τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά ενάντια στη φιλελεύθερη αστική τάξη και τον τσαρισμό, χωρίς ταυτόχρονα να παραιτούνται ποτέ από την υποστήριξη της αστικής τάξης ενάντια στον τσαρισμό (λόγου χάρη στο δεύτερο στάδιο των εκλογών ή στις επαναληπτικές εκλογές) και χωρίς να σταματήσουν τον πιο ανειρήνευτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στο αστικο-επαναστατικό αγροτικό Κόμμα των «σοσιαλιστών-επαναστατών», ξεσκεπάζοντας τους σαν μικροαστούς δημοκράτες, που υποκριτικά κατάτασσαν τον εαυτό τους στους σοσιαλιστές. Το 1907 οι μπολσεβίκοι έκλεισαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα έναν επίσημο πολιτικό συνασπισμό με τους «σοσιαλεπαναστάτες» στις εκλογές της Δούμας. Στην περίοδο 1903-1912 για κάμποσα χρόνια ανήκαμε τυπικά μαζί με τους μενσεβίκους στο ενιαίο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε τον πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα ενάντια στους μενσεβίκους, σαν φορείς της αστικής επιρροής μέσα στο προλεταριάτο και οπορτουνιστές. Στο διάστημα του πολέμου συνάψαμε ένα είδος συμβιβασμού με τους «καουτσκιστές», με τους αριστερούς μενσεβίκους (Μάρτοφ) και με ένα μέρος των «σοσιαλιστών-επαναστατών» (Τσερνόφ, Νατανσόν), παρακαθίσαμε μαζί τους στο Τσίμμερβαλντ και στο Κιντάλ και βγάλαμε κοινές διακηρύξεις, δεν σταματήσαμε όμως και δεν αδυνατίσαμε ποτέ τον ιδεολογικό-πολιτικό αγώνα ενάντια στους «καουτσκιστές», στον Μάρτοφ και στον Τσερνόφ (ο Νατανσόν πέθανε το 1919. Ήταν τότε «επαναστάτης κομμουνιστής»-ναρόντνικος πολύ κοντά σε μας, σχεδόν αλληλέγγυος μαζί μας). Τη στιγμή ακριβώς της Οχτωβριανής Επανάστασης πραγματοποιήσαμε έναν όχι επίσημο, μα πολύ σπουδαίο (και πολύ πετυχημένο) πολιτικό συνασπισμό με τη μικροαστική αγροτιά, δεχτήκαμε στο ακέραιο, χωρίς καμιά αλλαγή, το αγροτικό πρόγραμμα των Εσέρων, δηλ. κλείσαμε έναν αναμφισβήτητο συμβιβασμό για να αποδείξουμε στους αγρότες πως δεν θέλουμε καθόλου να τους επιβληθούμε, αλλά να συνεννοηθούμε μαζί τους. Ταυτόχρονα προτείναμε (και πραγματοποιήσαμε γρήγορα) έναν επίσημο πολιτικό συνασπισμό, με συμμετοχή στην κυβέρνηση, στους «αριστερούς Εσέρους», που διέλυσαν το συνασπισμό αυτό ύστερα από την υπογραφή της ειρήνης του Μπρεστ και κατόπιν έφτασαν ως την ένοπλη εξέγερση εναντίον μας τον Ιούλη του 1918 και αργότερα ως τον ένοπλο αγώνα εναντίον μας.”

Σημειώσεις:
(1) «Στην πολιτική και στα κόμματα ισχύει –με τις ανάλογες τροποποιήσεις– εκείνο που ισχύει για τα άτομα. Έξυπνος δεν είναι εκείνος που δεν κάνει λάθη. Τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και ούτε μπορούν να υπάρξουν. Έξυπνος είναι εκείνος που κάνει λάθη όχι πολύ ουσιαστικά και ξέρει να τα διορθώνει εύκολα και γρήγορα»(Λένιν)

******************************
Σχόλια και παρατηρήσεις, ΕΓΩ ο Blogοδεσπότης ΔΕΝ θα κάνω για την ώρα… Απλώς θ’ αναστεναξω και θα πω:
«Αααχχ, ρε Βλαδίμηρε κι έφυγες νωρίς»!  

Anef_Oriwn
[μελετώντας τον Λένιν]
Δευτέρα 21/1/2013

7 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

stelios papalangi
Ένα πράμα που βρίσκω ιδιαίτερα κουραστικό στα λία κείμενα του βλαδήμιρου που εθκιέβασα είναι η μανία του να δείξει ότι εν πιο σωστός αρσιτερός που τους άλλους. Τα επίθετα που χρησιμοποιεί ενάντια στους άλλους αριστερούς είναι πραγματικά αμέτρητα.


Όπως τζαι να σιει, από τα αποσπάσματα του κειμένου, προφανώς δεν διδεται τζαι ο τρόπος να παίρνεις μιαν απόφαση. Απλά επαφίεται στες "συνθήκες".... Που ίσως να είναι τζαι από τους πιο ξεχιλωμένους όρους της αριστεράς.

Το μνημόνιο είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Κάτω που τες συνθήκες το ΚΚΕ είναι εναντίον, με σαφή θέση για έξοδο από ευρώ και ευρωζώνη.
Ενώ το ακελ, κάτω που τες συνθήκες είναι υπερ... συμβιβασμός όπως λαλεί τζαι το κείμενο...

Τζαι νομίζω τσιτατα που τον βλαδήμιρο μπορούν να έβρουν τζαι οι θκύο, για να αποδείξουν ότι ο δρόμος τους είναι ο ΄πιο σωστός υπό τις συνθήκες.

Aceras Anthropophorum είπε...

Ο μή συμβιβασμός του ΚΚΕ δεν κουστίζει απολύτως τίποτε στον Ελληνικό λαό, στο ίδιον δε το ΚΚΕ, έφερεν του τζιαι αρκετούς ψήφους στες πρώτες εκλογές που ήταν εκλογές αντίδρασης.

Ο μή συμβιβασμός του ΑΚΕΛ, θα κουστίσει στον Κυπριακόν λαόν την πτώχευσην της Λαϊκής τζιαι της Τράπεζας Κύπρου. Όσοι νομίζουν ότι δεν θα τους κουστίσει τούτον τίποτε σαν άτομα ή σαν τάξη, δεν τους θεωρώ σοβαρούς για ορθολογιστικήν συζήτησην τζιαι δεν έχω όρεξην για τσιόφτες του καβενέ σε έκδοσην ίντερνετ.

Το ΑΚΕΛ εμέτρησεν τες επιπτώσεις πάνω σε ούλλους τζιαι εζύασεν η ανάλυση του ότι θα χάσουμεν τζιαι σαν λαός τζιαι σαν εργαζόμενοι παραπάνω από έναν μη συμβιβασμόν παρά από έναν συμβιβασμόν. Έπιασεν την τακτικήν να μετριάσει τες επιπτώσες πάνω στους πιο αδύναμους οικονομικά τζιαι στην διαφύλαξην του δημόσιου πλούτου. Ως πάρα τζιει. Δεν εσυμβιβάστην ούτε για το ποιόν εξυπηρετεί, ούτε για τους τελικούς στόχους που δείχνουν τα όνειρα των μελών του.

Είναι πολλά δύσκολον να δικαιολογίσεις ορθολογιστικά τον όποιονδήποτε συμβιβασμόν στο συναίσθημαν κάποιου που εκόμα εν στο στάδιον του θυμού τζιαι της αντίδρασης. Φαντάζουμε ότι ο Άνεφ ανάτρεξεν στον Λένιν, όι γιατί ο Λένιν έχει καμιάν απάντησην για τα δεδομένα στα οποία εκαλέστην να ζυάσει τζιαι να αποφασίσει το ΑΚΕΛ για το καλόν της τάξης στο συφφέρον της οποίας έταξεν την δράσην του, αλλά για να δείξει ότι τζιαι σε άλλες πιο δραματικές συνθήκες για τα αριστερά κινήματα υπήρξαν τζιαι πιο οδυνηροί συμβιβασμοί.

Εγώ δεν ανατρέχω ποττέ στην ιστορίαν για να δώ τί θα κάμω στο μέλλον. Μελετώ την για να μαθθαίννω τζιαι να γίνουμαι καλλύττερος να χειριστώ τον δικόν μου κόσμον όπως τον έχω μπροστά μου. Νομίζω ότι ο Άνεφ εν με αυτόν το νόημαν που το έβαλεν, ιδίως άμαν δώ τζιαι το τσιτάτον του Λένιν που έβαλεν πουκάτω.

Άλλοι γυρεύκουν απαντήσες σε ότι είπεν ο Λένιν πριν 100 χρόνια τζιαι θέλουν να τον καμου ριλόουντετ για να αποφασίσει για αυτούς.

Aceras Anthropophorum είπε...

Αχ να είχα τζιαι γώ κανέναν Θεόν, κανέναν Άγιον, κανέναν Ήρωαν να μου λύσει τα προβλήματα μου τζιαι να μεν θέλει να σκορσάρουμαι ή να σσυχχίζουμαι τζιαι να στεναχωρκούμαι να παίρνω αποφάσεις άμαν δεν έχω την δυνατότηταν να αποφασίζω αυτόν που μου αρέσκει...

Ασσέν τζιαι τον Λένιν.

Anef_Oriwn είπε...

Με το περίπλοκο ζήτημα για το πώς «παίρνουμε αποφάσεις άμαν δεν έχουμε την δυνατότηταν να αποφασίζουμε αυτόν που μας αρέσκει...» [τόσο σε πολιτικό όσο και σε προσωπικό επίπεδο] καταπιάστηκα [πιο φιλοσοφημένα] στην προηγούμενη ανάρτηση μου [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2013/01/122013.html]...

Aceras,
Μάγος είσαι [αναφορικά με τους λόγους που «ανάτρεξα στον Λένιν»];
Με το συγκεκριμένο έργο του ο Λένιν καταφέρεται κατά εκείνων [εντός τού Αριστερού και Κομμουνιστικού Κινήματος] που θέτουν μαξιμαλιστικούς στόχους. Εδώ ο Λένιν έκλεισε Σύμφωνο Ειρήνης και με την ιμπεριαλιστική Γερμανία για να προστατέψει την νεαρή [τότε] Σοβιετική Ρωσσία!
Να σημειώσω ότι η Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ συνομολογήθηκε στις 3 Μαρτίου του 1918, ενώ τον αμέσως επόμενο Γενάρη [του 1919] δολοφονήθηκαν οι επιφανείς γερμανοί κομμουνιστές Ρόζα Λούξεμπουργκ και Καρλ Λίμπκνεχτ μετά την αποτυχημένη εξέγερση των Σπαρτακιστών…

the Idiot Mouflon είπε...

http://hlithioagrino.blogspot.com/2013/01/commie-o-utopia-funk-soul-brother.html

Anef_Oriwn είπε...

Καλώς και το “Ηλίθιο”, τον Βασιλιά της εξυπνακίστικης [πολιτικής δήθεν] ατάκας! Βλέπω ότι ποτέ δεν ΜΕ ξεχνάς [κατά το “η Ελλάς ποτέ δεν πεθαίνει”!]…
Παράλληλα παρατηρώ ότι συνεχίζεις να παραμένεις πιστός οπαδός κάθε γραφικού, όπως του τηλεοπτικού Ζάχου Δόγκανου [link: http://hlithioagrino.blogspot.com/2012/07/z-for-p-resident.html] τζιαι του «Τρισμέγιστου» Ούτοπου. “Χαίρεσαι” που είπεν ότι εν «κομμουνιστής» τζιαι “κάμνεις μύλλες”, οξά προσπαθείς να πουλήσεις πνεύμα; Γιατί εν εμπήκες σε κάποιο Blog, του οποίου οι διαχειριστές δηλώνουν κομμουνιστές τζιαι να παραθέσεις το συγκεκριμένο link τζιαι να κάμεις τζιαι την πλάκα ΣΟΥ; Μάλλον τρέμει ο κώλος ΣΟΥ!

the Idiot Mouflon είπε...

"...Right about now, the funk soul brother.
Check it out now, the funk soul brother..."